Darkly Noon
Νεοφερμένος
Ο Darkly Noon αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δημοσιογράφος. Έχει γράψει 30 μηνύματα.
22-04-06
18:03
To "αγαπάω" το εννοώ -όπως εξήγησα- και εκτός του ερωτικού στίβου. Εκτός λοιπόν αυτού αγαπάω, απλώς βρίσκομαι σε αναζήτηση κάποιας που να αξίζει να αγαπήσω. Αν θεωρούσα ότι ποτέ δεν έχω αγαπήσει τίποτα και κανέναν, το σχόλιο σου θα ήταν απολύτως εύστοχο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Darkly Noon
Νεοφερμένος
Ο Darkly Noon αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δημοσιογράφος. Έχει γράψει 30 μηνύματα.
22-04-06
11:43
O Albert Camus γράφει κάπου ότι "Το να μην έχεις αγαπηθεί είναι θέμα ατυχίας, το να μην έχεις αγαπήσει είναι θέμα μιζέριας".Δεν ξέρω όμως πως παύεις να αγαπάς. Το "για πάντα" ισχύει. Στις περιπτώσεις που μοιάζει να μην ισχύει τότε μάλλον ήταν κάτι άλλο αυτό που ένοιωθες και όχι αγάπη. Ακούω συχνά γύρω μου λέξεις όπως αγωνία, ανορεξία, απόγνωση, απομυθοποίηση, απώλεια, αϋπνία, ζήλια, ηδονή, θυμός, λατρεία, μέθη, μίσος, μοναξιά, πόνος, προσευχή, προσμονή, σκίρτημα, υποψίες, φόβος, ψέματα, να αποδίδονται στην "αγάπη". Εγώ όταν θα πω "η αγάπη κρατά για πάντα" δεν αναφέρομαι σε απλές σχέσεις στοργής, ούτε σε μιά αγάπη που είναι απλά όχημα των "θέλω" μου.
"Αγαπώ" σημαίνει δίνω. Το αν θα πάρω, αν η αγάπη που θα δώσω θα μου ανταποδωθεί είναι ένα άλλο ζήτημα. Αγάπη με ζητούμενα δεν υπάρχει.
Η μονη περίπτωση στην οποία θα πάψω να αγαπώ κάποιον είναι αν έχω κάνει τραγικά λάθος για αυτόν. Αν η υποκρισία του άλλου λαμβάνει διαστάσεις τέτοιες ώστε να έχουν αλλοιωθεί βασικές αρχές πάνω του τις οποίες θεωρώ προϋποθέσεις για να νοιάζομαι για οποιονδήποτε άνθρωπο. Ωστόσο, όσοι έχετε βιώσει τέτοιες καταστάσεις, θα έχετε διαπιστώσει με έκπληξη, ίσως και με λίγη πικρία προς τον εαυτό σας, ότι ακόμα κι έτσι, είναι αδύνατον από την μιά μέρα στην άλλη να πάψετε να αγαπάτε. Φορές - φορές, θα διαπιστώσετε ότι αυτή αίσθηση του νοιάζομαι, η στοργή θα επανέρχεται μόνη της όταν δεν θα το περιμένετε.
Επιπλέον, κάτι που μου δόθηκε -δυστηχώς- η ευκαιρία να μάθω από πρώτο χέρι, είναι τι γίνεται οταν κάποιος που αγαπάς προδώσει την εμπιστοσύνη σου (σε συμφωνία με όσα γράφω παραπάνω, δεν πιστεύω ότι η αγάπη μπορεί να προδοθεί, αφού δεν υπάρχει κάτι που αναμένεις ότι θα πάρεις ως αντάλλαγμα αφού την δώσεις). Αγαπούσα λοιπόν ως φίλη -χωρίς να έχει περάσει ποτέ από το κρεβάτι μου ή εγώ απ' το δικό της- μιά κοπέλα. Την ήξερα χρόνια, είμασταν συνεχώς μαζί δεδομένου ότι ήταν και συνάδελφος, την στήριξα σε πολλές και ποικίλλες δύσκολες στιγμές, προσωπικές και επαγγελματικές, και κάποια στιγμή, εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη μου προσπάθησε να μου "φάει την θέση", με τρόπο ιδιαίτερα ανήθικο εκμεταλευόμενη όσα ήξερε από εμένα, ώστε στην αρχή να "τα φτιάξει" με τον διευθυντή μου και στην συνέχεια να ζητήσει "τη κεφαλή μου επί πίνακι". Για την ιστορία, δεν πέτυχε τον σκοπό της (σε τέτοια ζητήματα στον επαγγελματικό μου χώρο πρώτα "σκοτώνεις και μετά ρωτάς"), οπότε όταν τελείωσε η "μάχη" μου, συζήτησα το θέμα μαζί της και φυσικά σταμάτησα να της απευθύνω τον λόγο για 3 χρόνια. Αρκετές φορές "συνέλαβα" τον εαυτό μου να την σκέφτεται, να "νοιάζομαι". Εκείνη ήταν πιο εκδηλωτική. Στα δύο χρόνια φρόντισε να με συναντήσει και μου περιέγραψε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις που είχα και εγώ, μου είπε ότι θα συνεχίσει να με αγαπάει όποια κι αν είναι η επιλογή μου, ακόμα κι αν δεν μιλήσουμε ποτέ πια. Η λογική χαλιναγωγεί τα συναισθήματα σκέφτηκα: πέρασε ένας χρόνος και με αφορμή μια δημοσιογραφική συνάντηση στην οποία είμασταν και οι δύο καλεσμένοι, βγήκαμε για μπύρες. Επιτέλους, έχω μια ειλικρινή σχέση μαζί της.
Φυσικά η ιστορία που σας είπα θα μπορούσε να είναι ερωτική. Δεν είναι και δυστυχώς μέχσρι σήμερα δεν έχω βρει κάποια σύντροφο που να μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω αγαπήσει. Οι γυναίκες "περνούν" από την ζωή μου, καμία δεν με έχει εμπνεύσει αρκετά ώστε να την αγαπήσω. Τελικά μάλλον είμαι άτυχος, που έλεγε και ο φίλος μας ο Καμύ.
Και για τα πρακτικά: Όχι, δεν πιστεύω ότι γίνεται να πάψω να αγαπώ.
"Αγαπώ" σημαίνει δίνω. Το αν θα πάρω, αν η αγάπη που θα δώσω θα μου ανταποδωθεί είναι ένα άλλο ζήτημα. Αγάπη με ζητούμενα δεν υπάρχει.
Η μονη περίπτωση στην οποία θα πάψω να αγαπώ κάποιον είναι αν έχω κάνει τραγικά λάθος για αυτόν. Αν η υποκρισία του άλλου λαμβάνει διαστάσεις τέτοιες ώστε να έχουν αλλοιωθεί βασικές αρχές πάνω του τις οποίες θεωρώ προϋποθέσεις για να νοιάζομαι για οποιονδήποτε άνθρωπο. Ωστόσο, όσοι έχετε βιώσει τέτοιες καταστάσεις, θα έχετε διαπιστώσει με έκπληξη, ίσως και με λίγη πικρία προς τον εαυτό σας, ότι ακόμα κι έτσι, είναι αδύνατον από την μιά μέρα στην άλλη να πάψετε να αγαπάτε. Φορές - φορές, θα διαπιστώσετε ότι αυτή αίσθηση του νοιάζομαι, η στοργή θα επανέρχεται μόνη της όταν δεν θα το περιμένετε.
Επιπλέον, κάτι που μου δόθηκε -δυστηχώς- η ευκαιρία να μάθω από πρώτο χέρι, είναι τι γίνεται οταν κάποιος που αγαπάς προδώσει την εμπιστοσύνη σου (σε συμφωνία με όσα γράφω παραπάνω, δεν πιστεύω ότι η αγάπη μπορεί να προδοθεί, αφού δεν υπάρχει κάτι που αναμένεις ότι θα πάρεις ως αντάλλαγμα αφού την δώσεις). Αγαπούσα λοιπόν ως φίλη -χωρίς να έχει περάσει ποτέ από το κρεβάτι μου ή εγώ απ' το δικό της- μιά κοπέλα. Την ήξερα χρόνια, είμασταν συνεχώς μαζί δεδομένου ότι ήταν και συνάδελφος, την στήριξα σε πολλές και ποικίλλες δύσκολες στιγμές, προσωπικές και επαγγελματικές, και κάποια στιγμή, εκμεταλλευόμενη την εμπιστοσύνη μου προσπάθησε να μου "φάει την θέση", με τρόπο ιδιαίτερα ανήθικο εκμεταλευόμενη όσα ήξερε από εμένα, ώστε στην αρχή να "τα φτιάξει" με τον διευθυντή μου και στην συνέχεια να ζητήσει "τη κεφαλή μου επί πίνακι". Για την ιστορία, δεν πέτυχε τον σκοπό της (σε τέτοια ζητήματα στον επαγγελματικό μου χώρο πρώτα "σκοτώνεις και μετά ρωτάς"), οπότε όταν τελείωσε η "μάχη" μου, συζήτησα το θέμα μαζί της και φυσικά σταμάτησα να της απευθύνω τον λόγο για 3 χρόνια. Αρκετές φορές "συνέλαβα" τον εαυτό μου να την σκέφτεται, να "νοιάζομαι". Εκείνη ήταν πιο εκδηλωτική. Στα δύο χρόνια φρόντισε να με συναντήσει και μου περιέγραψε ακριβώς τις ίδιες σκέψεις που είχα και εγώ, μου είπε ότι θα συνεχίσει να με αγαπάει όποια κι αν είναι η επιλογή μου, ακόμα κι αν δεν μιλήσουμε ποτέ πια. Η λογική χαλιναγωγεί τα συναισθήματα σκέφτηκα: πέρασε ένας χρόνος και με αφορμή μια δημοσιογραφική συνάντηση στην οποία είμασταν και οι δύο καλεσμένοι, βγήκαμε για μπύρες. Επιτέλους, έχω μια ειλικρινή σχέση μαζί της.
Φυσικά η ιστορία που σας είπα θα μπορούσε να είναι ερωτική. Δεν είναι και δυστυχώς μέχσρι σήμερα δεν έχω βρει κάποια σύντροφο που να μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω αγαπήσει. Οι γυναίκες "περνούν" από την ζωή μου, καμία δεν με έχει εμπνεύσει αρκετά ώστε να την αγαπήσω. Τελικά μάλλον είμαι άτυχος, που έλεγε και ο φίλος μας ο Καμύ.
Και για τα πρακτικά: Όχι, δεν πιστεύω ότι γίνεται να πάψω να αγαπώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.