12-06-06
17:15
Είναι ένα αγοράκι στον ευρύτερο κύκλο μου (περίπου 14 χρονών), το οποίο γρήγορα σχετικά κατάλαβα ότι είναι μυθομανής. Στην αρχή πίστευα ότι λέει αλήθεια, απλά βάζει πολλή σάλτσα, αλλά τελικά δεν θυμάται καν τα ψέμματα που λέει, με αποτέλεσμα να λέει άλλα την μία μέρα και άλλα την άλλη.
Τέλος πάντων, εγώ δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα, ίσα ίσα το διασκέδαζα, έλεγα "παιδάκι είναι, έχει φαντασία" και δεν του έδειχνα ότι δεν τον πιστεύω γιατί τα ψέμματά του ήταν γενικά "ακίνδυνα".
Τον τελευταίο καιρό όμως λέει απαράδεκτα ψέμματα για κοινούς μας γνωστούς (και σεξουαλικής φύσεως) και εκτός του ότι δεν έχω πλέον καμία διάθεση να τα ακούω, ανησυχώ μήπως λέει και για μένα τίποτα σε άλλους και τον πιστέψουν (για την ακρίβεια ήδη έχει πει κάτι, ευτυχώς όχι πολύ βαρύ).
Δεν ξέρω τι να κάνω από δω και πέρα. Να του πω ευθέως "ξέρω ότι τόσο καιρό λες παραμύθια και κάνω ότι σε πιστεύω, και μην τολμήσεις να πεις τίποτα για μένα"; Ή δεν είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος να χειριζόμαστε τους μυθομανείς;
Τέλος πάντων, εγώ δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα, ίσα ίσα το διασκέδαζα, έλεγα "παιδάκι είναι, έχει φαντασία" και δεν του έδειχνα ότι δεν τον πιστεύω γιατί τα ψέμματά του ήταν γενικά "ακίνδυνα".
Τον τελευταίο καιρό όμως λέει απαράδεκτα ψέμματα για κοινούς μας γνωστούς (και σεξουαλικής φύσεως) και εκτός του ότι δεν έχω πλέον καμία διάθεση να τα ακούω, ανησυχώ μήπως λέει και για μένα τίποτα σε άλλους και τον πιστέψουν (για την ακρίβεια ήδη έχει πει κάτι, ευτυχώς όχι πολύ βαρύ).
Δεν ξέρω τι να κάνω από δω και πέρα. Να του πω ευθέως "ξέρω ότι τόσο καιρό λες παραμύθια και κάνω ότι σε πιστεύω, και μην τολμήσεις να πεις τίποτα για μένα"; Ή δεν είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος να χειριζόμαστε τους μυθομανείς;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.