Υπόθεση Jody McIntyre: Ποίος πρέπει να είνα τελικά ο ρόλος των δημοσιογράφων;

Περιληπτικά η υπόθεση είναι ότι σε μια διαμαρτυρία, αστυνομικός έσυρε τον Jody McIntyre από το αναπηρικό του καροτσάκι.

Προσωπικά δεν βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην καθεαυτή υπόθεση, αφού σαφώς και ο αστυνομικός πρέπει τιμωρηθεί με την ύψιστη τιμωρία. Θα μπορούσαμε να το αναλύσουμε σε βάθος και ίσως θα μπορούσαν να προκύψουν ακόμη και ελαφρυντικά υπερ του αστυνομικού. Πρόχειρο παράδειγμα, για ποίο λόγο κάποιος ειρωνικός διαδηλωτής να επιθυμεί να διεκδικήσει τα δικαιώματα του παρέα με ... βίαιους διαδηλωτές; Ο δικηγόρος υπεράσπισης του αστυνομικού θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτό και ίσως να το συνδυάσει με καμιά επίκληση στο συναίσθημα "Εδώ αποδεχόμαστε, υπό συνθήκες, το χαστούκι σε έναν τσακωμό ζευγαριού, γιατί θεωρούμε ακραίο σε συνθήκες αναρχίας (δεν πιστεύω κανείς να πιστεύει ότι ακόμη και σε μια παγκόσμια ουτοπική αναρχία ότι δεν θα υπάρχει βίαια) ακραίο κάποιος αστυνομικός να βγει εκτός εαυτού;", προσωπικά θα φώναζα και επιστημονικό μάρτυρα να εξηγήσει πως τα ανεβασμένα επίπεδα τεστοστερόνης μπορούν να βγάλουν εκτός εαυτού κάποιον. Αλλά όλα αυτά είναι απλά ελαφρυντικά που στην περίπτωση στον αστυνομικό του αναλογεί τιμωρία φυλάκισης 20ετη, άντε να του μειωθεί σε 19έτη. Αμφιβάλλω μάλιστα αν θα ελαφρύνουν το ψυχολογικό βάρος του κατηγορημένου.

Όμως στο ελληνικό διαδίκτυο παρατηρώ και μια επίθεση στον δημοσιογράφο του BBC επειδή προσπάθησε να δυσκολέψει τον McIntyre, λες και θεωρούμε καλύτερο ο δημοσιογράφος να μεταβίβαζε την είδηση φωνάζοντας συνθήματα κατά της αστυνομία. Παράλληλα όμως κατηγορούμε τους Έλληνες δημοσιογράφους που λειτουργούν ακριβώς με αυτή την λογική. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τέλεια!

Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι ειδικά στην Ελλάδα οι πολίτες έχουν πέσει σε μια ψυχολογική διχόνοια, πραγματικά τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, ως οικονομολόγο, με αφήνουν παντελώς αδιάφορο, βαρετά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που η Francine Lacqua, την περίοδο με τα επεισόδια στη Ελλάδα (Marfin κτλ), αναφέρονταν σε εμάς ως κοινωνική κρίση και στην Πορτογαλία ως οικονομική. Στην Ελλάδα πλέον υπάρχει ο άμοιρος λαός και ο ΓΑΠ, ο άμοιρος λαός και ο Καραμανλής, ο άμοιρος λαός και το ΔΝΤ, ο άμοιρος λαός και τα συμφέροντα ... λες και αν δεν υπήρχε, αυτός ο λαός, ο ΓΑΠ, ο Καραμανλής, το ΔΝΤ και τα συμφέροντα θα λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε και εμείς μεταβλητές του προβλήματος!

Πραγματικά πότε δεν κατάλαβα πως με το να αποστασιοποιηθούμε από το πρόβλημα, θα βρεθεί μια λύση. Στην καλύτερη περίπτωση να μην μας υπολογίσουν στην λύση, αντίθετα αν με τσαμπουκά δηλώσουμε παρών και αναλάβουμε ευθύνες και πρωτοβουλίες τότε αναγκαστικά θα υπολογίσουν!