Παράθυρο ψυχής

ΜΕΛΕΤΗ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ (Βάλια Θ. Κουτράκου, Αθήνα 1974) Ι'

Το ιδανικό μας μια ευθεία
που κρύβει στην ακινησία της
ένα σωρό ελπίδες μεταχειρισμένες,
επιθυμίες που αποσιωπήθηκαν
κι όνειρα που αγαπήθηκαν πολύ
κι όμως ματαιώθηκαν
γιατί κρίθηκαν ακατάλληλα
ή ασυνήθιστα.
--------------------------------------------------------------

Τι είναι αυτό το "ιδανικό" τέλος πάντων;

Τα άπλυτα της αρχαιότητας

΄Εριξε το ερευνητικό βλέμμα της στον υπόκοσμο τεσσάρων αρχαίων πόλεων η συγγραφέας τπυ βιβλίου ¨"Η άλλη όψη της αρχαιότητας- Ο υπόκοσμος" Κάθριν Σέλλερς και μας έβγαλε στην επιφάνεια όλα τα άπλυτα, όχι μόνο του υποκόσμου αλλά και της αριστοκρατίας της εποχής. Γιατί υπόκοσμος και αριστοκρατία διαπλέκονταν και αλληλοσυμπληρώνονταν στον κόσμο του εγκλήματος και της ηδονής. Οι τέσσερις αυτές πόλεις είναι: Η Αθήνα, η Κόρινθος, η Αλεξάνδρεια και η Ρώμη.

Η Κόρινθος ήταν στην αρχαιότητα σπουδαίο λιμάνι και σ` αυτό οφείλεται η επίδοσή της στο έγκλημα και στην ηδονή, που την τοποθετεί πλάι στις άλλες φημισμένες πόλεις της αρχαιότητας, την Αθήνα, την Αλεξάνδρεια και τη Ρώμη.

Πολλά αρνητικά φαινόμενα της σημερινής ζωής συναν-τώνται και τότε και μάλιστα στην πρωτόγονή τους μορφή. Ο θεσμός της δουλείας, που ίσχυε τότε, επέτρεπε τις αγοραπωλησίες και την κάθε είδους εκμετάλλευση των δούλων. Η φτώχεια ήταν επίσης και τότε, όπως και σήμερα, κακός σύμβουλος για νέους και νέες που ακολουθούσαν το δρόμο της πορνείας και του εγκλήματος. Υπήρχαν και τότε, όπως και σήμερα, πλούσιοι που έχαναν τις περιουσίες τους σε τυχερά παιγνίδια. Και τέλος υπήρχε και τότε η μάστιγα των ναρκωτικών, που οδηγούσε πολλούς στον πρόωρο θάνατο.

Δεν θα πούμε εδώ πολλά για την αρχαία Αθήνα και την Κόρινθο, γιατί είναι, λίγο ή πολύ, γνωστά. Θα πούμε μόνο ότι ο Σόλων, που ίδρυσε την Αθηναϊκή Δημοκρατία στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ., ίδρυσε και τα πορνεία στην Αθήνα, για να διοχετεύεται σ` αυτά η ορμή των νέων και να γλιτώνει η πόλη από τις μοιχείες και τις διακορεύσεις παρθένων. Τα πορνεία λειτουργούσαν τότε για λογαριασμό της πόλης και από τα χρήματα που εισπράττονταν από αυτά κτίστηκε ο ναός της Αφροδίτης. Με τον καιρό ο θεσμός της πορνείας πέρασε στον ιδιωτικό τομέα και συνδέθηκε πιο πολύ με τα καπηλειά και τα πανδοχεία.

Υπήρχε τότε και ο θεσμός της ιερής πορνείας, των ιερό-δουλων. Νεαρές παρθένες αφιερώνονταν στην Αφροδίτη και εκδίδονταν για να κάνουν την προίκα τους μέχρι το γάμο τους. Και οι πιο εξέχοντες ακόμη άντρες της χώρας αφιέρωναν στη θεά παρθένες κόρες τους. Ναός της Αφροδίτης υπήρχε και στην Κόρινθο, όπως υπήρχε και στην Πάφο. Και εθεωρείτο και εκεί, όπως και στην Πάφο, ατιμωτικό για ένα κορίτσι να μη βρει το πρόσκαιρο ταίρι του ανάμεσα στους ξένους επισκέπτες που προσέρχονταν στο ναό της Αφροδίτης. Κορυφαία ονόματα της αρχαιότητας, όπως ο Σοφοκλής, ο Λυσίας, ο Ισοκράτης, ο Αλκι-βιάδης, ο Θεμιστοκλής και πολλοί άλλοι αναφέρονται στο βιβλίο για πολλές ηθικές εκλύσεις και διαστροφές.

Η Αλεξάνδρεια έγινε η πρωτεύουσα της απόλαυσης κατά τον 3ο π.Χ.αιώνα, για τους ΄Ελληνες, τους Ανατολικούς και αργότερα για τους Ρωμαίους. Ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα δανείζονταν ρούχα των πιο ταπεινών υπηρετών τους, μεταμφιέζονταν και αλήτευαν στα πολυσύχναστα σοκάκια της Αλεξάνδρειας, προέβαιναν σε λεηλασίες και τσακώνονταν με τους θαμώνες μέσα σε καπηλειά. Η ελληνιστική Αίγυπτος εθεωρείτο και η πατρίδα των κίναιδων.

Όμως, οι μεγαλύτερες αναθυμιάσεις του υποκόσμου δεν προέρχονται ούτε από την Αθήνα, ούτε από την Κόρινθο ούτε από την Αλεξάνδρεια, αλλά από τη Ρώμη. Οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να αντιγράψουν τη ζωή των Ελλήνων και την εξώθησαν στο απείρως χειρότερο. Ευωχίες, μεθύσια, όργια είναι οι χαρακτηριστικές επιθυμίες ενός κόσμου που έθεσε ως ύψιστο ιδανικό του την ικανοποίηση του στομαχιού και του αισθησιασμού του. Οργάνωναν και οι Ρωμαίοι συμπόσια, κατά το ελληνικό πρότυπο, όμως προχωρούσαν πολύ πιο πέρα από τους Έλληνες.

Η αγαπημένη διασκέδαση των νεαρών Ρωμαίων ήταν να μεθούν και να κάνουν επιδρομές σε πορνεία για να γλεντή-σουν ανέξοδα, αρπάζοντας κοπέλες. Τα καπηλειά της Ρώμης ήταν τα πιο επικίνδυνα μέρη. Ξενοδοχεία ληστεύουν πελάτες και τους πουλούν ως δούλους. Γυναίκες της υψηλής κοινωνίας ζευγαρώνουν με περιβόητους ανθρώπους του υποκόσμου. Ο τρελός αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος επιδίδεται δημόσια σε χυδαίες ερωτικές περιπτύξεις με τον ηνίοχο Ιεροκλή. Ο Καλιγούλας ιδρύει οίκον ανοχής στο εσωτερικό του ανακτόρου του και υποχρεώνει συζύγους επιφανών προσώπων να εκδίδονται.

Ο Νέρων μεταμφιέζεται, βάζει το κασκέτο των κακών αγοριών, φοράει και περούκα και ξεχύνεται στην περιπέτεια σ` όλες τις τρώγλες – πορνεία της πρωτεύουσας. Συνοδεύεται από σωματοφύλακες, μεταμφιεσμένους, όπως κι αυτός, που τον βοηθούν στις παρανομίες του. Τη συμμορία του Νέρωνα τη φοβούνται όλοι. Σπάνε τις πόρτες των μαγαζιών και σπιτιών και προβαίνουν σε λεηλασίες. Μέσα στο ανάκτορό του ο Νέρων στήνει μια καντίνα, όπου βγάζει σε πλειστηριασμό όλα τα προϊόντα των κλοπών του. Το 64 ο Νέρων «παντρεύεται» τον απελεύθερό του Πυθαγόρα. Η τελετή είναι λαμπρή. Ο αυτοκράτορας φοράει το πορτοκαλί πέπλο της νύφης, η συνοδεία κραδαίνει τους δαυλούς του υμέναιου και η τελετή του γάμου γίνεται δημόσια. ΄Εκανε και άλλο παρόμοιο γάμο ο Νέρων. Μόνο που τη φορά αυτή ο αυτοκράτορας έχει το ρόλο του συζύγου. Νύφη είναι ένα παιδί που ονομάζεται Σπόρος και βαφτίστηκε Σαβίνα για την περίσταση. Φοράει κεντημένο φόρεμα και πέπλο στο χρώμα της φλόγας. Και ένας πνευ-ματώδης θεατής λέγει: «Τι ευτυχία για την ανθρωπότητα αν ο πατέρας του Νέρωνα έπαιρνε μια τέτοια γυναίκα».

Διαδρομές

• Έχω καλοσαπουνίσει αυτή τη σκέψη και παρόλο που ακόμα νιώθω μουδιασμένη τολμώ να ξεστομίσω ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να «εμπεδωθεί» κανείς είναι να εξαφανιστεί. Η απουσία έχει τόσο χοντροκομμένο και άτσαλο περίγραμμα, είναι τόσο βαρυά και δυσκίνητη που μπορώ να νιώσω σχεδόν πλήρη την «εγκατάσταση». Ένα αδιόρθωτο ενοχλητικό βαθούλωμα στον καναπέ. Όσες φορές είπες «φεύγω» ήτανε ένα «σου αδειάζω το οπτικό πεδίο και σου καταλαμβάνω το μυαλό». Όχι γιατί το επεδίωξες και έβγαλες τον άσσο από το μανίκι, απλά συνέβη. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή ακόμα κι αν δεν το έλεγες τόσο φωναχτά και πεντακάθαρα σαν χοτ θέμα της ημέρα «φεύγω», ακόμα κι αν το σφράγιζες και το άφηνες να αφομοιωθεί μέσα το πέρασμα του χρόνου ή μέσα τη φασαρία του κόσμου, κι αν το χορηγούσες το φευγιό σου αυτό με μικρές ανεπαίσθητες καθημερινές δόσεις.

• Η κατηφόρα, το ντέρτι κι ο «χατάς» δεν έχουν κατάληξη, δεν υπάρχει αυτό που λέμε «έπιασα πάτο», μην ακούς που λένε και μην περιμένεις να πιάσεις αυτό τον περιβόητο πάτο, η κάθοδος είναι πραγματικά απύθμενη. Όχι γιατί τυγχαίνει να ρίχνεις στο τραπέζι πάντα και το συγκριτικό σου μέτρο, αλλού δίνονται γενναιόδωρα από τον «Κύριο μας», σεισμοί, καταποντισμοί, δευτέρες παρουσίες, εμείς είμαστε καλά. Με την πολλή τη χρήση τα δόντια αυτού του συγκριτικού μέτρου κάποτε εξασθενούν και γίνονται και ο καταποντισμός και το κακό σπυρί στον πισινό το ίδιο και το αυτό, σε μια εγκεφαλική άνοστη σούπα. Αν χρειαστεί να πνιγείς σε μια κουταλιά νερό να το κάνεις. Να ζήσεις την κάθε δική σου στιγμή με ό,τι διαθέτει η καρδιά σου χωρίς να της επιβάλλεις άλλα γυμνάσια. Αυτό μου συμβαίνει, τα έχω και τα δίνω, γιατί να τα φυλάω για όταν μου δώσει κι εμένα ο γενναιόδωρος Κύριος μας τον δικό μου καταποντισμό; Γιατί να ζω με τη συνεχή άσκηση «υπάρχουν και χειρότερα»; Τι υποτίμηση και τι ασέβεια είναι αυτή; Τι υπεροψία; Η δική μου ζωή είναι εδώ, με τα καλά της, με τα κακά της. Η δική μου ψυχή είναι εδώ, ζω στο φουλ, δεν αφήνω το παραμικρό σε αδράνεια για τον ενδεχόμενο καταποντισμό στην τελευταία σελίδα του πεπρωμένου, του κάρμα ή του κισμέτ μου. Υπάρχει – για να επιστρέψω στο θέμα - ένα σημείο κρύου και σκοτεινού βάθους όπου αρχίζει να σου τελειώνει ο αέρας και τότε σχεδόν αυτόματα, σαν φυσική άμυνα αυτής της καλοφτιαγμένης πολύπλοκης μηχανής σου, αρχίζεις να ανεβαίνεις με ευκολία, συμβαίνει αυτό που λέμε «συναισθηματική άνωση».

• Έχει μεγάλη σημασία το πότε και πού τσαλαπατάς το παραβάν και δείχνεις τον πόνο σου, τη θλίψη σου, τα αρνητικά τέλος πάντων συναισθήματα σου. Κάποιοι αποδέκτες έχουν την ικανότητα να στα κρατάνε σφιχτά εκεί στη μούρη και να στα μονιμοποιούν με μια διαδικασία μάλλον ύπουλη, γεμάτη ψευδαισθήσεις, μαστούρα, εθισμό. Ο πόνος τʼαλλουνού είναι σαν το καλό το μέλι, τραβάει, δίνει αφορμές, ανοίγει δρόμους και βγάζει κοπάδι ιδίους πόνους. Συχνά συνηθίζεται το «κι εγώ το έπαθα αυτό και και και». Αυτή η ψευδοσυμπαράσταση, η ΣΥΝπόνια και τα λοιπά εις «συμ/συν» δεν είναι τρόπος να συνέρχεσαι όταν αυτό θες (γιατί να ανακουφίζει η σκέψη «περισσότεροι από εμένα έχουν υποφέρει;»), είναι τρόπος να τονίσεις, να μεγενθύνεις ή να φουσκώσεις διπλασιάζοντας αυτό που σου συμβαίνει για να το κατανοήσεις όπως όταν υπογραμμίζεις σε ένα βιβλίο με κόκκινο μελάνι μια φράση και κάθεσαι και την κοιτάς. Όταν θες να καταπιείς και να χωνέψεις τα πράγματα και τελικά να προχωρήσεις πάρα κάτω κλείσε τα μάτια και κυρίως τα αφτιά, απομακρύνσου άμεσα από τους «αγαπημένους», τους φίλους, τους γνωστούς, απέφευγε να μιλάς για το θέμα. Αλλιώς; Ξέχνα εντελώς τα δικά σου μαράζια κι άρχισε να τους παρηγορείς εσύ για τα όποια δικά τους ή πολύ πιο τραγελαφικά γιʼαυτά που συνέβησαν σε σένα. Δεν ξέρω τι σημαίνει πραγματικά συμπαράσταση, συμπόνια και όλα αυτά που μπορεί να φαίνεται ότι δέχτηκαν μόλις την φοβάμαι αλαζονεία μου. Δεν ξέρω. Μπορεί να σημαίνουν την απόλυτη σιωπή ή κάτι εντελώς αναπάντεχο όπως ένα παγωτό φυστίκι μέσα στο καταχείμωνο. Αν ήταν τόσο γνωστό το θέμα θα ήταν όλα πανεύκολα.

Χαπακέρα στο Τελ Αβίβ

Το ταξίδι
Σάββατο πρωΐ. Όταν φτάσαμε στο Τελ Αβίβ εγώ ήμουν κομμάτια, παρόλο που η πτήση είναι σύντομη. Σε μερικά λεπτά ήμασταν στο Cham Sheba Medical Center του Tel Hashomer όπου έγινε και το ρεκτιφιέ μου. Είχα πάει ξανά πολύ μικρή στο Ισραήλ αλλά το μόνο που θυμόμουν είναι ότι έφαγα κρέας καμήλας. Κι από τη Βουδαπέστη θυμάμαι την ζαρκαδόσουπα. Τι περίεργο που καμιά φορά οι τόποι γίνονται οι γεύσεις τους και αφήνεις την ιστορία, τον πολιτισμό, τους ανθρώπους σε δεύτερη μοίρα. Δεν πρόλαβα να δω οτιδήποτε αλλά από τα λίγα που είδα γύρω μου στη διαδρομή προς το νοσοκομείο προσπάθησα να επιβεβαιώσω την αίσθηση ότι είναι ένας ωραίος τόπος με πολλές αντιθέσεις που συνδυάζει με ένα περίεργο τρόπο την εξελιγμένη θρησκευτική λαϊκότητα με τον εμφανέστατα πολυτελή πολιτισμό και την αραβική χλίδα. Φτάνοντας στο νοσοκομείο δεν περίμενα ότι θα δω τόσο τεράστιες και εξυγχρονισμένες-πρωτοποριακές εγκαταστάσεις και τόσο άψογη εξυπηρέτηση, ευτυχώς στα αγγλικά. Έπαθα πλάκα (με βαθύ Λ). Τακτοποίησα τα πράγματα μου στο δωμάτιο μου και μου είπαν σιγά σιγά να μπω να κάνω μπάνιο. Αναρωτήθηκα βέβαια με τόση βιασύνη εάν βρωμώ. Μετά από 3 περίπου ώρες άρχισε κιόλας επισήμως η προετοιμασία για την επέμβαση, η οποία νόμιζα ότι θα γινόταν τη Δευτέρα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν πήγα διακοπές με έπιασε ενός είδους υστερία.




Η επέμβαση



H υστερία λύθηκε μόνη της όταν άρχισαν να θολώνουν όλα πολύ μεθοδικά έως ύπουλα και να επικρατεί κενό. Η επόμενη εικόνα που θυμάμαι αμυδρά είναι να ανοίγω τα μάτια μου και να μην μπορώ να κινηθώ, να πονάει πολύ το στήθος μου και να διψάω σαν Δρομάς στην έρημο Τακλαμακάν. Μου έδιναν κάθε τρείς και λίγο ισχυρά μνημοκτόνα παυσίπονα και δεν μπορούσα να κρατήσω τα βλέφαρα μου όρθια, ενώ θυμάμαι σκοτεινές φιγούρες να πηγαινοέρχονται στο πλάνο μου σαν σε παράσταση του Καραγκιόζη. Η επέμβαση είχε κρατήσει περίπου 5 ώρες. Από τα λίγα υδραυλικά που κατάλαβα ξερίζωσαν την αορτική μου βαλβίδα την οποία δεν μου έδωσαν (την διεκδικώ). Στη θέση της μπαστάκωσαν τη δική μου πνευμονική βαλβίδα (ομοιομόσχευμα) – Γιάννης κερνά Γιάννης πίνει - η οποία θεωρείται το καλύτερο ανταλλακτικό για γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας σαν και του λόγου μου (συγκριτικά με μεταλλική ή άλλη βιολογική) και στη θέση της πνευμονικής βαλβίδας που είναι λιγότερο καπριτσιόζα και δεν δέχεται τόσο μεγάλη πίεση αίματος φύτεψαν άλλη πνευμονική βαλβίδα που με τη φαντασία μου βάζω ότι ανήκε σε όμορφο, έξυπνο, χαρισματικό άτομο που απλά ατύχησε μια σατανεμένη μέρα στην καυτή άσφαλτο. Βασικά μου τσαλάκωσαν δύο βαλβίδες για να διορθωθεί η μία. Το μέγα πλεονέκτημα (για μένα) μειονέκτημα (για εσάς) αυτής της διαδικασίας είναι ότι για τα επόμενα 20-25 χρόνια θα είμαι καλά, χωρίς μεγάλα προβλήματα, απαλλαγμένη από την ισόβια αντιπηκτική αγωγή, θα κάνω παιδιά, θα βασανίσω κόσμο και θα είναι όλα σχεδόν φυσιολογικά. Πάντως για όσο διάστημα η καρδιά μου ήταν στο paused δεν είχα κάνει χειραψία με τον διάβολο, δεν πέρασα από κανένα φωτεινό τούνελ, ενώ είχα ποντάρει πολύ σε αυτό, ήθελα να δω το κορμί μου σαν τρίτο μάτι κρεμασμένο στο ταβάνι, να δω πόσα κιλά πήρα, πόσο γαμψή φαίνεται η μύτη μου από μακρυά και να εισχωρήσω σε πριβέ συζητήσεις να ακούσω τι λένε για μένα οι άλλοι.



Έμεινα μέχρι το βράδυ της Κυριακής υπό στενή παρακολούθηση με σωλήνες και σωληνάκια μπηγμένα παντού την πιο ενοχλητική δε στο στόμα και στη συνέχεια με μετέφεραν σε νορμάλ δωμάτιο αφού μου αφαίρεσαν τον αναπνευστήρα αφήνοντας μου μια στραπατσαρισμένη φωνή βραχνιασμένης καρακάξας. Καρφωμένη στο σκληρό, στενοκοπημένο κλινικό κρεβάτι και ανάμεσα στα πρώτα βαθοστόχαστα «ποιά είμαι, πού είμαι», έκανα υπερβολικές και ελαφρώς ανήσυχες εικασίες για τον εμετικό ιματισμό μου. Θα μπορούσα να στοιχιματίσω πως εκείνη η τρίχα στο μαξιλάρι δεν ήταν δική μου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εκτός από τα παυσίπονα με τσάκισαν και στα υπναγωγικά αντιβιοτικά γιατί άνοιξε-κλείσε-κόψε-ράψε το θεϊκό κορμί μου είχα κρυολογήσει η έρμη και έβηχα. Μου είπαν ότι αυτό είναι συνηθισμένο και καλό. Ήμουν πολύ καλύτερα.




Η έκπληξη



Ξημερώματα Δευτέρας μου φάνηκε από το πουθενά ο ταξιδιάρης έρωτας παρφουμαρισμένος (κολόνια De Marco + μυρωδιά μπεταντίν = βενζίνη) με σουπρίς χαρούμενη αινιγματική διάθεση «τι σουʼχω φέρει εγώ;» και τον ζορισμένο του κυνισμό που πριν μερικές μόλις μέρες μας έβαλε στα χέρια τα κουζινομάχαιρα κλειδωμένο στην κατάψυξη. Πρώτη φορά τον είδα τόσο γλυκό, τα μάτια του τόσο λαμπερά, πρώτη φορά τον είδα τόσο όμορφο σαν να τον ευνοούσε η σύγκριση, εσύ στητός εγώ τέζα. Του βάλαμε τις φωνές που σηκώθηκε και ήρθε. Ένιωσα όμως ότι με αγαπά και ότι του χρωστάω πολλά που βρέθηκε κοντά μου. Κι εγώ ακόμα με την ασπροκίτρινη ρόμπα που αφήνει εντελώς έκθετο τον κώλο, με κόμπους στα μαλιά ιδανικό λημέρι για ψείρες, τεράστιους μαύρους κύκλους, σωληνάκια οξυγόνου στα ρουθούνια, τρυπημένα χέρια και κάτω από τους επιδέσμους δεν ξέρω τι να ενδίδω στις ανασφάλειες μου. Μετά από αυτό το απείρου κάλλους θέαμα, μωρό μου, θα πρέπει να εξαφανιστείς. Τι εμπνευσμένο να πούμε ρε έρωτα όταν έρχεσαι φρεσκολουσμένος γκόμενος και στήνεσαι πλάϊ στο σακουλάκι με τα ούρα μου;



Έφερε λοιπόν μαζί του ένα μικρών διαστάσεων δώρο. Δεν θυμάμαι από πότε είχα να σκίσω με νόημα το περιτύληγμα ενός δώρου, να παίξω με την ανυπομονησία μου προσπαθώντας να αφαιρέσω τάχα προσεκτικά την κολλητική του ταινία. Από τότε που πήρα για πρώτη φορά ως δώρο γενεθλίων χρήματα σε φακελάκι για να πάρω ό,τι θέλω (επειδή μεγάλωσα) και από τότε που επί σειρά ετών έπαιρνα κάθε χρόνο φωτογραφοθήκες τις οποίες ακόμα κρατάω αδειανές, άρχισα να βλέπω με καχυποψία τα προγραμματισμένα δώρα σε γιορτές, γενέθλια, επετείους. Το ένα βήμα παραπέρα είναι να κάνεις τυφλό forward τα δώρα που φέρνουν σε εσένα και τα οποία κρατάς άθικτα στο ντουλάπι ακριβώς για το σκοπό αυτό. Θυμήθηκα μια παλιά σιτεμένη γειτόνισσα, η οποία μου είχε φέρει στα 16 μου για δώρο γενεθλίων ένα παλαιομοδίτικο πορσελάνινο τασάκι και ένα αναπτήρα ασορτί από εκείνους τους τετράγωνους τους αντρικούς με καρτούλα κολλημένη κάτω από το τασάκι «Να ζήσετε ευτυχισμένοι. Οικογ. τάδε.». Όταν στα 17 μου το δώρο ήταν ληγμένα σοκολατάκια ττόφυ από το 1920 κατάλαβα πως επρόκειτο για τα δώρα του γάμου της. Άρχισα λοιπόν να αντιμετωπίζω τους δωρητές με λύπη σαν άτομα που δεν μπορούν να αντισταθούν στο ανυπέρβλητο κοινωνικό καθήκον-αγγαρεία να δείξουν ότι σε θυμούνται και σε αγαπούν κάθε που το reminder τους βαράει χαιρέκακα γιατί άλλος ένας χρόνος κάθησε οκλαδόν στην καμπούρα σου. Να σου πουν ακολούθως τα τυ/ουτο-πικά τους «να τα χιλιάσεις» αν όχι με προκατασκευασμένο μήνυμα sms, με τρόπο θέλεις να προσπεράσεις σαν να αφορά κάποιον άλλον. Αναγκαστικά κι εσύ κουρδίζεις το auto reply mode σου «ευχαριστώ, μα δεν ήταν ανάγκη βρε». Έτσι – και επειδή τα γούστα μας είναι σκέτες αυθυποβολές - μʼαρέσει να δίνω και να παίρνω συγκεκριμένα δώρα σε εντελώς άσχετες-σχετικές στιγμές και ναʼναι οτιδήποτε μη προβλέψιμο και μη αναμενόμενο το οποίο να προσθέτει στις καταστάσεις και στα πράγματα μια χαριτωμένη τάξη, όπως για παράδειγμα ένα αποσμητικό σώματος μια καλή μεταμεσημβρινή ώρα όταν λούτσα στον ιδρώτα ζέχνεις από χιλιόμετρα σαν 2 χρονών ληγμένο ψάρι.



Τον ενθουσιασμό μου ενίσχυσε η βοήθεια του κοινού «είναι ένα δωράκι – gadget». Τελικά με ξέρει καλά ο παλιομαντράχαλος πόσο φτιάχνομαι με τέτοια. Ήθελα να το ανοίξω κάποια ώρα μόνη μου. Ποτέ δεν μʼάρεσε αυτό το καταπιεστικό- γκεσταπίτικο «άνοιξε το τώρα να μου πεις αν σʼαρέσει». Μου αναθέτει ένα ρόλο λίγο βαρετό, όχι μόνο για μένα αλλά και για σένα, αφού το ξέρεις πως από ευγένεια έστω πάντα θα λέω «ααααααχ τι ωραίο, πόσο το ήθελα, σε λατρεύω». Έλα όμως που επέμενε. Με το λίφτιγκ στην καρδιά δεν μπορούσα να επιμείνω ή να προφασιστώ. Με βοήθησε να το ανοίξω μαγαρίζοντας την νοσταλγική διαδικασία του ξετυλήγματος κι έτσι ξαπλωμένη όπως ήμουν και κρατώντας με κόπο ψηλά το δωράκι το καμάρωνα με φόντο το κρεμ ταβάνι με τους κατατεθειμένους πόνους. Ήταν λοιπόν ένα χαριτωμένο κουτάκι για χαπάκια σε σχήμα καρδιάς και με μια μεταλλική μυρωδιά να απελευθερώνεται από τον αγνώστου βιοτεχνικής προέλευσης πάτο του. Πώς λέμε «ταμπακέρα»; Ε αυτή ήταν η «χαπακέρα». Με κράτησε για αρκετή ώρα ξύπνια ταΐζοντας τα πνευματικά μου τσιμπούρια κι ενώ το περιεργαζόμουν προσπαθώντας να κατανοήσω τη σκοπιμότητα ύπαρξης της πατέντας αυτής και εάν κρύβει κάποιο υπονοούμενο η επιλογή της για δώρο, όχι τη δεδομένη μετεγχειρητική στιγμή, μα γενικά.



- «Υπονοείς κάτι;» (με φωνή γριπωμένου Καζαντζίδη)


- «Χαχαχαχα, όχι αγάπη μου» και μου΄σκασε ένα φευγαλέο προστατευτικό φιλί στο μέτωπο.



Χαπακέρα λοιπόν, που εκτός από το να κρατάει ασφαλή τα χαπάκια, εκτός από χειριστής ψυχολογίας στο ευφιές στυλ «αυτό δεν είναι χάπι είναι καραμέλα», χρησιμοποιείται και ως μπρελόκ και ως time reminder. Αυτή η πολλαπλότητα στη χρήση του αντικειμένου με διεγείρει απορρυθμιστικά. Άραγε να υπάρχει pill box και σε σχήμα νεφρού με δυνατότητα χρήσης του ως USB, ενσωματωμένο χαπομετρητή και να σου φέρνει και νερό; Τι σύλληψη.



Συναισθηματικό σουφλέ και λύτρωση



Ο ενθουσιασμός της χαπακέρας χάθηκε, ήμουν ακόμα καλύτερα παρόλο που σε μια αλλαγή επάνω είδα και αντιλήφθηκα λίγο απότομα το μέγεθος της χοντροτομής στο στήθος μου να πιάνει 9 ίντζες και από κει και κάτω να συνεχίζει η καισαρική τομή. Η ομοιότητα μου με γαλοπούλα σε μάθημα ανατομίας ήταν ένα ολοργανισμικό σοκ. Με κούρασαν τα μακρινά βρώμικα χάχανα των επισκεπτών στους διαδρόμους και η ανισότονη φασαρία τους μέσα στην οποία δεν μπορώ να παραλείψω το ότι διέκρινα και κάτι μεγαλόπρεπα ελληνικά. Μια χαρούμενα αναστατωμένη στιγμή, ένα συνειδησιακό ανακουφιστικό ψευτοβόλεμα «έκανα καλά που ήρθα, δεν είμαι η μόνη που κάνω αυτή την επιλογή». Μελαγχόλησα όμως. Μπήκα σε αναγκαστική ραστώνη που κόντραρε αδέξια τα νεύρα μου γιατί ήθελα μόνο μια κατάλευκη ησυχία, να επιδιώξω μια εύπεπτη εσωτερική αρμονία ίσα να με κρατήσει τις επόμενες μέρες νοσηλείας μου κοντά στην ελπίδα ότι άλλο κακό δεν θα με βρει αυτή τη δίσεκτη χρονιά. Είναι από εκείνες τις ανεξέλεγκτα ευαίσθητες στιγμές που σε ενοχλεί το Β και θυμάσαι να κλάψεις για το Γ-Δ-Ε ακόμα κι αν τίποτα δεν σου προσφέρει το κατάλληλο πάτημα.



Ο Γ. είχε έρθει στο Ισραήλ το βράδυ της Κυριακής, διανυχτέρευσε σε ωραίο ξενοδοχείο, έμεινε συνέχεια μαζί μου κατά τη διάρκεια της Δευτέρας, μου έκανε πολύ καλό, και αφού ησύχασε που ήταν όλα φίνα και σταράτα, έφυγε γιατί είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις. Είχει ανειλημμένες υποχρεώσεις, καλά. Η αλήθεια είναι ότι ήταν εντερικά ταλαιπωρημένος από το ασταμάτητο χεσίδι που του προκάλεσε το αχράιμι που χλαμπάκιασε στο ξενοδοχείο.



Την Τρίτη άρχισα να σηκώνομαι. Την πρώτη φορά δυσκολεύτηκα. Τη δεύτερη τα κατάφερα καλά έστω επιστρέφοντας στο κρεβάτι αγκομαχώντας σαν γριά ένα βήμα πριν την αποσύνθεση. Μου είπαν ότι θα βγω το αργότερο μέχρι την ερχόμενη βδομάδα και μέχρι τότε πρέπει σιγά σιγά να αυξήσω τις αντοχές μου, να μπορώ τουλάχιστον να κάνω το ταξίδι της επιστροφής ασφαλής. Προγραμματίσαμε ασκήσεις 2 φορές τη μέρα οι οποίες με βοήθησαν. Μην ξεχάσω να αναφέρω την πρώτη επιχείρηση «μπάνιο» που ήταν μια τραγική παρτουζέ διαδικασία όπου προσπαθούσαν να κουμαντάρουν το ξεβρώμισμα μου 3 γεροδεμένες καπατσονοσοκόμες μια εκ των οποίων τρομακτικά one-eyebrow. Μετά από αυτό το μπάνιο άρχισα να πιστεύω στις θεϊκές ιδιότητες του νερού.



Οι μέρες πέρασαν αργά με ανάμικτα συναισθήματα αλλά το επικρατέστερο όλων αυτό της ανανέωσης, της υγείας, του δώρου της ζωής. Έκλαψα, γέλασα, ταρακουνήθηκα, παρακάλεσα, βρήκα την πίστη μου, διαλογίστηκα, έγραψα, δημιούργησα, συνειδητοποίησα πράγματα, γνώρισα καλύτερα το σώμα μου, τον εαυτό μου και πήρα μια μεγάλη απόφαση. Και επιτέλους χαράματα Παρασκευής υπέγραψα και βγήκα, πήραμε την επόμενη πτήση και πάλι εδώ. Με αναρρωτική άδεια 6 εβδομάδων κατά τη διάρκεια της οποίας σκοπεύω να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Να είμαστε πάντα καλά. Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν σε αυτό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Επίσης; Θέλω να επιστρέψω στο Τελ Αβίβ για διακοπές.



Σας αγαπώ,



Μαρία Αλιφέρη

Η κούρσα



Με τη Μαρία είχαμε μια ανταγωνιστικά φιλική σχέση όταν ήμασταν παιδιά και συμμετείχαμε σε διάφορους χαζούς διαγωνισμούς: σπαγγάτο, μεγαλύτερο ρούφηγμα του στομαχιού, κράτημα αναπνοής, λάστιχο ασταμάτητα με ύψος μασχάλες.

Θυμάμαι όταν προκριθήκαμε και οι δύο να τρέξουμε στα 100 μέτρα στους σχολικούς αγώνες της πόλης. Από κάποιο «λάθος» -από αυτά τα ιδιαίτερα «λάθη» που πάντα συμβαίνουν σε αγώνες όταν τρέχει η κανακάρισσα του προπονητή- δεν έφταναν όλοι οι διαδρόμοι για όλους μας, και προκειμένου να μην αφήσουν κάποιο παιδί που προκρίθηκε στην απʼέξω, ο κοιλαράς υπεύθυνος του χώρου, είπε στη Μαρία κοιτάζοντας την με εκείνα τα υποχθόνια μικρά του λαμπερά μάτια μπηγμένα στο σκαμμένο ηλιοκαμένο γλοιώδες δέρμα, αργά και με διάθεση αυτό που λέει να το πει μια φορά και να γίνει κατανοητό: «Εσύ Μαριγώ θα τρέξεις στον ίδιο διάδρομο με τη Χριστίνα, θα σου αφήνει χώρο να περνάς». Εγώ βέβαια την είχα έγνοια που μου έπιανε χώρο για να μην χτυπήσουμε κιόλας η μία την άλλη με καμιά αγκωνιά ή μην επέλθει καμιά κωμικοτραγική σύγκρουση κώλων, αλλά δεν μπορούσα να μην αναπτύξω και την ταχύτητα που ήθελα. Εμένα ο παιδικός μου εγωϊσμός δεν μου επέβαλε τότε «μην τρέξεις ούτε εσύ για συμπαράσταση ή άσε την να τρέξει αυτή που έχει και όνειρα σχετικά με τον αθλητισμό» ή κάτι άλλο. Τι βλακωδώς φαντασμένο νιάνιαρο υπήρξα.

Αυτό δηλαδή τώρα που το ξανασκέφτομαι, το «θα σου αφήνει χώρο να περνάς», θα μπορούσε να καθορίσει πολλά στη ζωή ενός παιδιού, να γίνει η βάση για την ανάπτυξη ολόκληρου συνδρόμου, θα μπορούσε να νιώθει η αποσυνάγωγη της παρέας, η περιττή, η ενοχλητική, το παράσιτο, να συνθλίψει κάθε αγωνιστική διάθεση και πνεύμα. "Θα σου αφήνει χώρο να περνάς".

Η Μαρία τελικά κέρδισε πολλές κούρσες γιατί παρέμεινε αθλήτρια. Όταν την θυμάμαι χαμογελώ.

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

... Θέλει χρόνο, κόπο κι ενόραση το να πεθάνεις κι όμως αρκεί μια στιμή για να συμβεί...

Click για ανάπτυξη...

Ο ορισμός της μετάννοιας!!!