Απάντηση στους γκεμπελισμούς του Σόιμπλε

Αρχική Δημοσίευση από akritas:

Μιλάω για το δημοψήφισμα και αυτό που λέει ότι κακώς δεν δέχτηκαν τον Οκτώβρη.

Η πρόταση του ποδηλάτη για το δημοψήφισμα δεν ήταν για την παραμονή στο ευρώ, αλλά για την υποτελειακή Δανειακή σύμβαση.

Τόσο τους έχουν στο χέρι;

Click για ανάπτυξη...

: Γιατί... θαυμάζεις; Σου είναι δύσκολο να αποδεχθείς ότι, όταν μιλάμε για "πολιτικό χρήμα", εννοούμε και κάποιες αντίστοιχες συμμορίες που το λυμαίνονται;

Αρχική Δημοσίευση από akritas:

Καταρχήν έχω υποστηρίξει πολλάκις ότι, θέλω Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, ώστε να δούμε πόσα από αυτά πήγαν σε προμήθειες από εταιρείες που αποδεδειγμένα δωροδόκησαν Έλληνες πολιτικούς και κόμματα.
Και όταν λέω εταιρείες σαφώς και εννοώ την Siemens, Ferostal και την Ρώσικη με το TOR-M1.

Click για ανάπτυξη...

Μόνο ο Σύριζα όμως προτείνει αυτό που λες. Ρε μπας και είσαι διχασμένη προσωπικότητα;

Εγώ πάλι δεν συμφωνώ ούτε μ' αυτό. Θέλω ως κυρίαρχος λαός να κηρύξουμε τα χρέη τύπου Cayman Islands επαχθή, μονομερώς, και όποιος θέλει ας μας πάει στα διεθνή δικαστήρια να αποδείξει ότι ορθά τα δικαιούται. Ότι έκανε ο Ισημερινός αλλά και πολλές άλλες χώρες και ορθοποδήσανε ξανά.

Αρχική Δημοσίευση από akritas:

Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους προτείνουν και οι ΑΝΕΛ.
Για να κυρήξεις ένα χρέος ως επαχθές πρέπει πρώτα να τεκμηριώσεις ότι το δάνειο που πήρες πήγε σε προμήθεια όπου αποδεδειγμένα έγινε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ή δωροδοκία.

Click για ανάπτυξη...

Έστω και η πρωτοεμφανιζόμενη ΑΝΕΛ. Δεν είναι ακριβώς όμως έτσι όπως το λες, για να κηρυχθεί ένα χρέος επαχθές / απεχθές πρέπει να ισχύουν τα ακόλουθα 2 πράγματα:

1. Να υπάρχει απουσία "συναίνεσης" του λαού, όπως αν μια εκλεγμένη κυβέρνηση προβεί σε μη νόμιμες ενέργειες κατά το δανεισμό (φαινόμενα διαφθοράς, προσωπικού πλουτισμού, δόλιες πράξεις, αγορά όπλων που χρησιμοποιούνται στην καταπίεση του λαού, υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες και δημόσια έργα, συμμετοχή σε επιθετικούς πολέμους, δημιουργία υποδομών που ωφελούν μικρές μειοψηφίες, κλπ.)

2. Ο λαός να μην έχει καρπωθεί ανταποδοτικότητα από αυτά τα χρέη.

Νομίζω ότι και τα δύο είναι πολύ εύκολο να αποδειχθούν, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους. Το ποιος πρέπει να αποδείξει πρώτα τι, έχει να κάνει με το ποιος θίγεται περισσότερο. Αν λοιπόν οι δανειστές μας αισθάνονται θιγμένοι με τη δική μας άρνηση να τους πληρώσουμε, ας πάνε στα διεθνή δικαστήρια και ας αποδείξουν ότι οι απαιτήσεις τους δεν εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία και ότι όταν έδιναν τα δάνεια έπαιρναν υπ’ όψη τους την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους-οφειλέτη.

Μερικά ιστορικά παραδείγματα άρνησης του χρέους:

Αργεντινή (2001-2002)
Ισημερινός (2007)
Ουρουγουάη (2003)
Νορβηγία (δεκαετία 70')
Ρωσία (1999)
Ελλάδα (1936, νομικό προηγούμενο επί Μεταξά)

περισσότερα, εδώ και εδώ