Διδακτικές Ιστορίες

ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ · 20-08-08

Ένας λαγός έτρεχε αμέριμνος στο δάσος. Τον συναντάει ξαφνικά ένας λύκος. Καθώς ανοίγει το στόμα να τον φάει... "Άλτ", του φωνάζει ο λαγός. "Ξέρεις ποιός είμαι εγώ; Είμαι ο λαγός που γράφει διδακτορική διατριβή με θέμα "Η υπεροχή των λαγών έναντι των λύκων". "Τί λες; Πολύ ενδιαφέρον", του λέει ο λύκος. "Πάμε να μου δείξεις τη δουλειά σου". Ξεκινάνε λοιπόν και φτάνουνε σε μια κουφάλα ΄δεντρου. Μπαίνουν μέσα, αλλά μετά από λίγο βγαίνει από την κουφάλα μόνο ο λαγός και συνεχίζει τη βόλτα του...

Η ίδια ιστορία συνεχίζεται με πανομοιότυπο τρόπο αρκετές φορές...

Την νιοστή φορά ο λαγός βγαίνει να περιπατήσει στο δάσος, τον πραλαβαίνει ένας λύκος αλλά πριν τον φάει.. "Αλτ! Ξέρεις ποιός είμαι εγώ; Είμαι ο λαγός που κάνει διδακτορική διατριβή με θέμα "Η υπεροχή των λαγών έναντι των λύκων". "Σοβαρά; Πάμε να μού δείξεις".

Μπρος ο λαγός - πίσω ο λύκος, φτάνουν στη γνωστή κουφάλα. Μπαίνουν μέσα. Τί να δει ο λύκος.. Ένα δωμάτιο γεμάτο χαρτιά, σημειώσεις, δισκέτες, γραφήματα... "Τί ακαταστασία είναι αυτή" διαμαρτύρεται ο λύκος. "Δεν καταλαβαίνω τίποτα". "Ναι, απαντάει ο λαγός, "η αλήθεια είναι ότι στο διπλανό δωμάτιο είναι πιο σαφή τα αποτελέσματα της έρευνάς μου".

Μπαίνουν στο διπλανό δωμάτιο και βλέπουν ένα λιοντάρι με μία κοιλιά μέχρι εκεί πάνω, να ροχαλίζει....

Ηθικό Δίδαγμα: Για τη διδακτορική διατριβή, δεν παίζουν σημαντικό ρόλο ούτε το θέμα, ούτε το υλικό, παρά μόνο ο επιβλέπων καθηγητής.

Tsipouro · 20-08-08

[SIZE=-1] Η Συζήτηση των Κυμάτων[/SIZE]

[SIZE=-1] Ήταν ένα μικρό κύμα, πολύ λυπημένο και που μονολογούσε: «πόσο δυστυχισμένο είμαι… τα άλλα κύματα είναι τόσο μεγάλα και δυνατά και εγώ είμαι τόσο μικρό και ασήμαντο… γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;»
Ένα μεγάλο κύμα που βρισκόταν εκεί κοντά, το άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει: «Τα λες αυτά διότι δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική σου φύση. Νομίζεις ότι είσαι ένα κύμα και νομίζεις ότι είσαι μικρό και ασήμαντο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο»
Ξαφνιασμένο το μικρό κύμα απαντά: «Πως;! Δεν είμαι κύμα;! Μα, δεν βλέπεις τον κυματισμό μου; Δεν βλέπεις τα απόνερά μου; Αν και μικρό, είναι κύμα! Τι εννοείς λέγοντας ότι δεν είμαι κύμα;»
Ήρεμα το μεγάλο κύμα αποκρίνεται: «Αυτό που καλείς ʽκύμαʼ δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφή σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά νερό! Όταν κατανοήσεις την βάση της φύσης σου, θα απαλλαχθείς από την μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ, και οι δύο είμαστε κομμάτι του ιδίου Όλου»[/SIZE]

Buggs · 2 Σεπτεμβρίου 2008

Ένας καθηγητής ψυχιατρικής πηγε μια μερα επίσκεψη στο Δαφνί με τους μαθητές του. Στη μέση ενός διαδρόμου καθόταν οκλαδόν ενας τρελός και έτρωγε με τα χέρια τα περιττώματα του που μόλις είχε κάνει στο διάδρομο. Τον ρωτάει ο καθηγητής πώς αισθάνεται κι εκείνος απαντάει υπέροχα. Τότε γυρίζει ο καθηγητής πρός τους μαθητές του που παρακολουθούσαν σοκαρισμένοι και τους λέει:

Βλεπετε; Είναι ευτυχής. Προς τί να τον θεραπεύσουμε;

Isiliel · 02-09-08

Παιδάκια; Για να κάνουμε μια όμορφη ανθολογία ιστοριών και να μην επαναλαμβάνονται ιστορίες, θα σας παρακαλούσα να προσέχουμε λιγάκι όλοι, μήπως υπάρχει ήδη η ιστορία που θέλουμε να δημοσιεύσουμε.

Αν δε σας πειράζει, θα ζητήσω από την ΟΔ να διαγράψει τις διπλές ιστορίες.

Neraida · 02-09-08

Η ιστορία δυο φίλων που περπατούσαν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε : όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

Μαθε να γραφεις τα τραυματα σου στην αμμο..
και να χαραζεις τις χαρες σου στην πετρα...

roumana · 02-09-08

Μου άρεσε πάρα πολύ, Νεράιδα…

Buggs · 05-09-08

Ενας χωρικός κάθεται στο φράκτη του κτήματος του. Πλησιάζει ενας διαβάτης και τον ρωτάει.

- Πόσο ωραίο τρίχωμα έχει αυτή η αγελάδα
- Η άσπρη; Μα είναι υπέροχο το τρίχωμά της. Δες το πως γυαλίζει.
- Και η μαύρη;
- Κι αυτηνής καλά γυαλίζει, λέει ο χωρικός
-Πόσα κιλά γάλα βγάζει;
-Α, η άσπρη βγάζει δέκα κιλά γάλα τη μέρα
-Κι η μαύρη;
- Κι η μαύρη δέκα κιλά βγάζει
- Θα πρέπει να κάνει και μεγάλα και γερά μοσχάρια
-Η άσπρη κάνει κάτι μοσχάρια 30 κιλά, θεριά ανήμερα.
- Κι η μαύρη;
- Κι αυτή τριάντα κιλά τα βγάζει
-Υγιή;
-Υγιέστατα
-Συγγνώμη κύριε δικη σας ειναι η αγελάδα;
- Η άσπρη; Μα φυσικά δική μου είναι !
- Και η μαύρη ποιάνού ειναι;
Κι ο χωρικος κοιτάζοντας κάτω λέει
- Κι η μαυρη δική μου είναι

Ηθικό δίδαγμα: Δεν είναι τι κάνεις είναι τί ρολο σου δώσανε στο έργο

e-sofia · 06-09-08

Μαθε να γραφεις τα τραυματα σου στην αμμο..
και να χαραζεις τις χαρες σου στην πετρα...

Πολύ καλό αυτό Νεράιδα...

Κι ο χωρικος κοιτάζοντας κάτω λέει
- Κι η μαυρη δική μου είναι
Και αυτό πολύ καλό με πόντο...
Εγώ πάντως έγραψα στην Αμμο:
" Σημερα ένα κύριος που ούτε καν με ξέρει... με άρπαξε από τα μούτρα."
Αλλά και η μαυρη αγελάδα έχει ψυχή...

Neraida · 10-09-08

Τα μπισκότα

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα. Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα.
Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε:
“Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!”
Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή. Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Ααα… Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;”
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ
Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!
Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό! Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος…
Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της.
Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μʼ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας. … ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μʼ αυτόν.
Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει… ούτε να ζητήσει συγγνώμη.”

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε.

Η πέτρα… … αφού ριχθεί!
Η λέξη… … αφού ειπωθεί!
Η ευκαιρία… … αφού χαθεί!
Ο χρόνος… … αφού περάσει!

Neraida · 10-09-08

Η δύναμη της συλλογικής προσπάθειας

Ένας κόκκινος σκίουρος, ρώτησε κάποτε μια σοφή κουκουβάγια ποιο ήταν το βάρος μιας χιονονιφαδας.
Τίποτα περισσότερο από το τίποτα, απάντησε η κουκουβάγια. Η σοφία σου σεβαστή αγαπητή μου, όμως σου λείπει η εμπειρία, λέει ο σκίουρος και μ'αυτη την αφορμή της διηγήθηκε ένα περιστατικό που του συνέβη σε κάποιο χειμώνα της ζωής του. ...Ήμουνα ξαπλωμένος σ'ενα κλαδί και μετρουσα τις χιονονιφαδες που έρχονταν να καθίσουν απαλά και ήσυχα πάνω στο κλαδί κάνοντας μου παρέα...1, 2, 50, 100,........ 1.143.999 νιφάδες μέτρησα και με το που κάθεται η επόμενη σπάει το κλαδί και πέφτω μέσα στη παγωμένη λίμνη. Ακόμα θυμάμαι τι τράβηξα για να γλιτώσω από το πνιγμό κι ύστερα μου λες εσύ " τίποτα περισσότερο απ'το τίποτα ".

Οι καθημερινές ατομικές προσπάθειες του καθενός για την επικράτηση και διάδοση της αγάπης και της δικαιοσύνης μπορεί να μη ξεπερνούν το βάρος μιας χιονονιφαδας.
Αλλά με τη συσσώρευση όλων των χιονονιφαδων μας μαζί, θα είμαστε σε θέση τελικά να σπάσουμε το σκληρό κλαδί του μίσους και της αδικίας στο κόσμο που ζούμε.

Neraida · 11-09-08

Μ αρέσει η σκέψη πως την ημέρα που γεννιέται κανείς, του χαρίζουν τον κόσμο σαν δώρο γενεθλίων. Ένα υπέροχο κουτί με εξαίσιες κορδέλες! Μερικοί δεν κάνουν τον κόπο ούτε τις κορδέλες να λύσουν, όχι ν' ανοίξουν το κουτί.

Κι όσοι το ανοίγουν περιμένουν να βρουν μέσα μόνο το Θαύμα, την Ομορφιά, την Έκσταση. Ξαφνιάζονται που υπάρχει στη Ζωή και ο Πόνος και η Απελπισία, η Μοναξιά και η Σύγχυση. Κι όμως είναι όλα μέρος της Ζωής. Δεν ξέρω για σας όμως εγώ δεν θέλω να χάσω τη ζωή. Θέλω να μάθω το κάθε πραγματάκι που έχει μέσα το κουτί.

Αυτό το μικρό κουτί λέγεται Πόνος. Τι να κάνουμε, δικό μου είναι κι αυτό, θ ανοίξω λοιπόν τον Πόνο και θα γνωρίσω τον Πόνο.

Κι αυτό το μικρό πακετάκι λέγεται Μοναξιά. Ξέρετε τι συμβαίνει όταν ανοίγω το πακετάκι που λέγεται Μοναξιά; Γνωρίζω τη Μοναξιά. Κι όταν μου λες ''Νοιώθω μοναξιά'', μπορώ να καταλάβω λιγάκι τη Μοναξιά σου και μπορούμε να καθίσουμε μαζί και να κρατήσουμε ένας το μοναχικό χέρι του αλλού.

Θέλω να τα γνωρίσω όλα τα πράγματα μέσα στο κουτί. Γιατί ξέρω ότι έτσι θα γνωρίσω και την Έκσταση. Βρίσκεται εκεί και θα τη βρω.

Ξέρω ότι μπόρεσα να μετατρέψω τον Πόνο σε Χαρά. Κι εσύ μπορείς να το κανείς αυτό.

Μπόρεσα να πάρω την Αγωνια και να την κάνω Αλήθεια. Κι εσύ μπορείς να το κανείς αυτό.

Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να το κάνω εγώ και να μη μπορείς να το κανείς εσύ. Δεν είμαι υπεράνθρωπος. Ότι μπορώ εγώ το μπορείς κι εσύ. Και πολλά πράγματα μπορείς να τα κανείς καλύτερα.

Αν δεν τα έχεις, δεν είναι γιατί δεν τα έχεις. Είναι γιατί δεν προσπαθείς γι αυτά. Βρίσκονται εδώ και είναι δικά σου.

Έχουμε τη μαγική ικανότητα να μετατρέψουμε την Απελπισία σε Ελπίδα. Μπορούμε να σκουπίσουμε τα Δάκρυα και να τα αντικαταστήσουμε με Χαμόγελα.

Leo Busckaglia

Buggs · 11-09-08

Ένα μικρό παιδί τριάμιση χρονών βλέπει μια πολεμική ταινια στην τηλεόραση.
- Μπαμπά τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;
- Τιποτα, απλά πεθαίνουν
- Μόνο στον πόλεμο πεθαίνουν;
- Οχι, όλοι πεθαίνουν
- Όλοι;
- Ναι,όταν ερθει η ώρα τους
- Εγω δεν θέλω να πεθάνεις εσύ και η μαμά, λέει ο μικρός κι αρχίζει να βουρκώνει
- Όλοι πεθαίνουν μικρέ μου, δεν είναι τίποτα το φοβερό
- Εγω δεν θέλω όμως! φωνάζει ο μικρός και ξεσπάει σε κλάματα

Ο μπαμπάς του τον αφήνει λίγο να ξεσπάσει και ύστερα του λέει

- Ξέρεις πόσο τυχερός είσαι που κλαίς τώρα αγάπη μου;
- Τυχερός; Αφού στεναχωριέμαι
- Ναι τυχερός. Κλαίς για όταν θα πεθάνουμε, γιατί αυτό που έχουμε σου αρέσει και θα σου λήψει. Σκέψου που εγώ έκλαιγα για κάθε στιγμή που οι γονείς μου έζησαν.

Ηθικό δίδαγμα
Ο θάνατος θα έρθει για όλους και όταν έρχεται όλων τα προβλήματα παύουν. Ομως με ποιούς διάλεξε η μοίρα να ζήσεις μπορεί να είναι μια τραγωδία

Rempeskes · 20 Σεπτεμβρίου 2008

Μιας και έχουμε πίάσει τις γλυκές ιστορίες
με τα ηθικά διδάγματα \
που κάνουν τα φύλλα της καρδιάς να πεταρίζουν,
ας πω και εγώ μια αληθινή ιστοριούλα με αληθινό ηθικό δίδαγμα -- και όχι τις μέηλ-σπάμ φλούδες μέχρι τούδε.

Ένας ναυτικός πάει στον χιώτη, καρδαμηλιώτη καπετάνιο του και ζητάει να πληρωθεί για να φύγει. Ο καπετάνιος βγάζει ένα χαρτί και κάνει πως υπολογίζει.
"Τρεις πενήντα... ενενήντα!"
"Και τριάντα τα οβερτάιγια... ογδοήντα!"
"Και κάτι μπρε που είσαι καλό παιδί... οβδομήντα. Στο καλό!"

Ο ναυτικός κοντοστάθηκε.
"Καπετάνιο, δεν τα λές καλά."
"Τρεις πενηντα... Εκατόν πενήντα."
"Και τριάντα τα οβερτάγια... Εκατόν ογδόντα."
"Και κάτι που είμαι καλό παιδί... Διακόσια. Φέρτα να φύγω"

"Μπρε Παναή!" απάντησε ο καπετάνιος.
"Εσυ εν είσαι σα τον πατέρα σου!"

Ηθικό δίδαγμα:
Μην εμπιστεύεσαι κανέναν κερατά
που σου μιλάει από θέση ισχύος.

fantasmenos · 20-09-08

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
Ηθικό δίδαγμα:
Μην εμπιστεύεσαι κανέναν κερατά
που σου μιλάει από θέση ισχύος.

Καλά βρε φίλε έπρεπε να πάει 4 παρά για να πεις κάτι σωστό και ωραίο;

Buggs · 20-09-08

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:
.....και όχι τις μέηλ-σπάμ φλούδες μέχρι τούδε. ...

Χαλάρωσε... μερικές απο αυτές τις ιστορίες μπορει να ειναι αληθινές. Αλλωστε και η δική σου μοιάζει βγαλμένη απο ιστορίες του Στρατή Μιριβίλη :hmm:

Tsipouro · 22-09-08

Είχα ακούσει για πρώτη φορά τη συγκεκριμένη ιστορία πριν πολλά χρόνια, από το δάσκαλο που μου μάθαινε καράτε.

[SIZE=-1] Η εξάσκηση οδηγεί στην τελειότητα [/SIZE][SIZE=-1]
Ένας οχι και τόσο καλλίφωνος τραγουδιστής ήταν υπό την επίβλεψη ενός αυστηρού δάσκαλου που επέμεινε ότι έπρεπε να μελετάει κάθε μέρα για μήνες το ίδιο μέρος του τραγουδιού, χωρίς να του επιτρέπει να προχωρήσει περαιτέρω. Τέλος, συντριμμένος από την απογοήτευση και την απελπισία, ο νεαρός άνδρας έψαξε για να βρει ένα άλλο επάγγελμα. Μια νύχτα, σταμάτησε σε ένα πανδοχείο, όπου γινόταν έναν διαγωνισμό απαγγελίας. Μην έχοντας τίποτα να χάσει, πήρε μέρος στον διαγωνισμό και, φυσικά, τραγούδησε το ένα και μόνο κομμάτι που ήξερε τόσο καλά. Όταν τελείωσε, ο χορηγός του διαγωνισμού εγκωμίασε ιδιαίτερα την απόδοσή του. Παρά τις αμήχανες αντιρρήσεις του σπουδαστή, ο χορηγός αρνήθηκε να πιστέψει ότι είχε ακούσει την εκτέλεση ενός αρχάριου. «Πείτε μου,» είπε ο χορηγός, «ποιος είναι ο εκπαιδευτής σας; Πρέπει να είναι μεγάλος δάσκαλος.»
Ο σπουδαστής έγινε αργότερα γνωστός ως μεγάλος εκτελεστής Koshiji...

@Rempeskes: Έχει σημασία το αν οι ιστορίες που τα μέλη ποστάρουν εδώ είναι αληθινές ή όχι, ή το τι μπορούν να προσφέρουν αν τις διαβάσουμε και δώσουμε βάση σε αυτές; :worry:

[/SIZE]

peplos · 26 Σεπτεμβρίου 2008

Πολλές φορές ένας μύθος μπορεί να πει πολλά περοσσότερα απο μια αληθινή ιστορία, να μας διδάξει και να μεταφέρει όμορφα νοήματα και μεγάλες αλήθειες.
Χθες είδα την ομορφότερη διδικτική ιστορία από έναν μετρ του είδους....

https://www.youtube.com/watch?v=X8k2O-o4mO0

Καλό απόγευμα

Isiliel · 26-09-08

Φίλε Πέπλος, η ιστορία σου είναι πραγματικά πολύ όμορφη και συνοδεύεται θαυμάσια από το βιντεάκι!

Θα μου επιτρέψεις να την παραθέσω εδώ και γραπτώς ώστε αν κάποιος θέλει να εκτυπώσει το παρόν θέμα (εγώ σκοπεύω να το κάνω για την κόρη μου), να μπορεί να διαβάσει και τη δική σου ιστορία:

Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιό όμορφη καρδιά που είχαν δεί ποτέ τους.
Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε, “Ομως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς.”
Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελλωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.

Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;
Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-”Πλάκα μας κάνεις ;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”

-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γιαυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πεί πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.

Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πιά τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.

(Παρακαλώ μην ψηφίσετε ετούτο το ποστ!)

Isiliel · 26-09-08

Υπήρχε κάποτε ένας μαχητής ο οποίος μπορούσε να νικήσει οποιονδήποτε αρκεί να έκανε την πρώτη κίνηση ο αντίπαλός του. Έτσι, προσέβαλλε συνέχεια τους γύρω του μέχρι που εκείνοι έχαναν την υπομονή τους και επιτίθονταν, με αποτέλεσμα να νικούσε πάντα. Καυχιόταν, λοιπόν, πως δεν υπήρχε άλλος πολεμιστής που να μπορεί να τον κερδίσει. Έχοντας ακούσει για τη φήμη ενός μεγάλου και ηλικιωμένου Δασκάλου, τον προκάλεσε σε μονομαχία.
Επί δύο ώρες τον προσέβαλλε με τον πιο αισχρό τρόπο, κι ο Δάσκαλος καθόταν και τον κοιτούσε, όρθιος και ήρεμος.
"Μα πώς είναι δυνατόν να ανέχεσαι όλες αυτές τις προσβολές? Τόσο αναίσθητος είσαι?" ρώτησε στο τέλος ο νεαρός πολεμιστής εκνευρισμένος.
Ο Δάσκαλος χαμογέλασε και είπε: "Αν ένα δώρο δεν το δεχτείς, σε ποιον ανήκει?".

Isiliel · 26-09-08

Μια φορά, στο κοινό του Δάσκαλου Bankei βρισκόταν και ένας ιερέας που δεν το συμπαθούσε. Πριν ακόμα ο Δάσκαλος ξεκινήσει τη διάλεξη, ο ιερέας φώναξε:
"Δάσκαλε! Για περίμενε λίγο. Όποιος σε σέβεται θα υπακούσει αυτά που λες, χωρίς να τα αμφισβητήσει. Εγώ, όμως, δε σε σέβομαι καθόλου. Πώς θα με κάνεις να σε υπακούσω?"
"Έλα επάνω, στο βάθρο," απάντησε ο Bankei, "και θα σου πω."
Περπατώντας με ψηλά το κεφάλι, ο ιερέας πέρασε ανάμεσα στο κοινό και στάθηκε δίπλα στο Δάσκαλο.
Ο Bankei του χαμογέλασε και του έδειξε ένα κάθισμα. "Κάτσε."
Ο ιερέας κάθισε.
"Ή μάλλον," είπε ο Bankei, δείχνοντας ένα άλλο κάθισμα, "κάτσε εκεί, ώστε να σε βλέπει καλύτερα το κοινό."
Ο ιερέας σηκώθηκε και κάθισε στο άλλο κάθισμα.
Τότε ο Δάσκαλος είπε: "Ωραία. Τώρα πήγαινε πάλι κάτω με το κοινό και άκου αυτά που θα πω."

Διδακτικές Ιστορίες

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος