Env.(:. for Consp. ): Φάκελος FC ή Θεωρίες περί συνωμοσιών

Env.(:. for Consp. ): Φάκελος FC ή Θεωρίες περί συνωμοσιών
(σύμφ. με αποσπάσματα από τα αρχεία του «Τάγματος του Αγίου Γεωργίου και μετά από:

da capo:Γιατί δεν ανοίγεις ένα νέο νήμα για το θέμα;

Click για ανάπτυξη...

)


Γενικά περί όρκου

Εδώ το θέμα είναι, η απάντηση στην (ενδεχόμενη) απορία: «Γιατί ο Ιησούς Χριστός ήταν κατηγορηματικά αντίθετος, στη συνήθεια των ανθρώπων να ορκίζονται;». Όταν, σαν μαθητής Λυκείου είχα την ευκαιρία να διατυπώσω αυτή την απορία στο καθηγητή μου Θεολογίας, εκείνος, αντί απάντησης, με άρπαξε από το σβέρκο, με έσυρε μέχρι τον μαύρο πίνακα και τον κτύπησε τρεις φορές, με το μέτωπό μου: μία για τον Πατέρα, μία για τον Υιό και μία για …το μυαλό μου. Το «ασεβές μυαλό» μου, μιάς και τέτοιες απορίες, εκείνη την εποχή και δη από έφηβους, ήταν ένδειξη ασέβειας!
Και οι θεματοφύλακες του ΕFC, άνθρωποι που παίζουν καταλυτικό ρόλο στις επιλογές στελέχωσης των «συνταγματικά νόμιμων» υπηρεσιών «ύψιστης εθνικής ασφάλειας» και «γεωστρατηγικής» των ΗΠΑ, επίσης, δεν ορκίζονται. Δεν ορκίζονται, ούτε για την «τήρηση του Συντάγματος», ούτε στο όνομα κάποιου Θεού, γιατί εκείνοι που τους επιλέγουν, είναι ήδη δεσμώτες Του Όρκου. Ο Όρκος εδώ, δεν είναι πιο αρχαίος από τα βιβλία που συνθέσανε οι 72 αντιγραφείς(«σοφοί») των Πτολεμαίων, ως «Πεντάτευχο».
Ο όρκος, ως συνήθεια μεταξύ των ανθρώπων, χάνεται στα σκοτάδια της αρχαιότητας και εύλογο φαίνεται, να ξεκίνησε από αρχαία ασυνέπεια των ανθρώπων, μεταξύ λόγων και πράξεών τους. Είναι υπόσχεση ή το μισό της αρχής μίας σχέσης, μεταξύ δύο και περισσότερων ανθρώπων. Το υπόλοιπο μισό όμως πάντα κρίνει, και τη σχέση και την υπόσχεση. Η επιορκία εν πολλοίς ήταν ατιμία, χειρότερη από θανάτωση, από φόνο. Ήταν μία κάποια προδοσία, με ανεπανόρθωτες συνέπειες, επειδή τα λόγια τότε γίνονται: «έπεα πτερώεντα».

(ελπίζω να μπορέσω τη συνέχισή του...) μέχρι τότε, δεκτές οι όποιες απορίες, ενστάσεις και αντιλογίες!

Όλοι για όλους ή μόνον, για τον Ένα;

Όλοι το καταλαβαίνουμε, αλλά λίγοι φαίνεται και να το εννοούν στην καθημερινή τους συμπεριφορά και συλλογιστική: η ανθρωπότητα διερχόμαστε, μία επιταχυνόμενη προοδευτικά διαδικασία( process) επιλεγμένης και εμβόλιμης μετάλλαξης. «Μεταβολή προτύπου» αποκαλέστηκε στο δημόσιο λόγο.
Πληροφορική, βιοτεχνολογία και «βιοηθική»(!), συναποτελούν τη μήτρα όπου συνελήφθηκε και κυείται η «Νέα Εποχή»( «νέα τάξη πραγμάτων», στην ορολογία των Πολιτικών) και ο «νέος άνθρωπος»!
Αυτό αν δεν το εννοήσουμε, εμείς οι «Πολίτες των Εθνών», η «Εποχή» αυτή θα «στηθεί», χωρίς εμάς, χωρίς δηλαδή να μας ρωτήσουν, αν συμφωνούμε. Θα είναι «από εμάς, για εμάς, χωρίς εμάς» και πάντα, υπό την ηθικόλογη επίκληση της δημοκρατίας και της «κοινής γνώμης». Γιατί η «Εποχή» αυτή ήρθε, όχι απρόσκλητα. Σαν ανθρώπινο δρώμενο αποτελεί συγκερασμό πανανθρώπινων προσδοκιών, ιδεών, δοξασιών, πλανών, εργασίας, αιματοχυσιών και πόνου, απέραντου πόνου. Σαν ιστορική φάση, αποτελεί την εσχατιά μίας περιόδου, που ξεκίνησε από τη Βαβυλώνα(323 πΧ) και προσδοκάται το τέλος της- αν είναι τούτη τη φορά επιτεύξιμο!- το 2017: σε 2340 χρόνια. (Τυχαία αποκάλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής τον Ομπάμα «Μεγαλέξανδρο»; ).
Οι Ευρωπαίοι βαυκαλιστήκαμε να ονομάσουμε το τέλος του Μεσαίωνα «Αναγέννηση». Αναγέννηση προφανώς των τεχνών, της φιλολογίας και φιλοσοφίας, αναγέννηση εκείνου που κατʼ εξοχήν έλειψε, καθʼ όλη τη διάρκεια του σκοταδισμού με τον οποίο η ρωμαϊκή εξουσία ποίμανε τους ανθρώπινους πληθυσμούς της επικράτειάς της: του "πνεύματος των Ελλήνων". Πλην όμως η ιστορία είναι επιτακτική, αναπότρεπτη και αμείλικτη, είτε προς τις αναγκαιότητες που της θέτει ο άνθρωπος, είτε με τις δυνατότητες της «Οικουμένης». Κι αν ως «Οικουμένη» θεωρήσουμε την ιστορική συνάφεια ανθρώπων και περιβάλλοντός τους, τότε πράγματι, και η παρούσα «Νέα Εποχή» ήταν …αναπόφευκτη. Οικολογία και Τεχνολογία, μέσα σε μισό αιώνα, ανέδειξαν «ώριμες επιλογές», για την παραπέρα πορεία(process) της ανθρωπότητας, που χρειάστηκαν σχεδόν 400 χρόνια ιστορίας, για τη σύλληψη και κύησή τους. Βρισκόμαστε σήμερα ήδη σε μία «νέα εποχή», όχι επειδή την επιλέξαμε, αλλά επειδή την «κατορθώσαμε».
Η ανθρωπότητα έχυσε ποτάμια αίματος, για να αναδειχθεί η ελευθερία ως πρωταρχικό της «νόημα». Χρειάστηκε να πληρώσει ακριβά επίσης το κόστος της οικονομικής, επιστημονικής, ηθικής και τεχνολογικής εξέλιξης του κοινωνικού της οργανισμού, για να εμπεδώσει την ισότητα των ατομικών δικαιωμάτων και ευθυνών, κάθε (ανθρώπινου) προσώπου. Σήμερα, στη «νέα εποχή», η ίδια η ιστορία, νομοτελειακά, επιτακτικά (ως «αναπόφευκτα»!) θέλει να αναδείξει το τρίτο ζητούμενο της «Γαλλικής Επανάστασης»: την αδελφότητα. Η οικολογία και η τεχνολογία δεν αναγνωρίζουν, ούτε τάξεις ούτε θεσμούς, αλλά απαιτούν επιταχυνόμενες ευαισθησίες και φρόνηση, για να μην «αυτονομηθούν» από τον άνθρωπο. Η ανθρωποκεντρική βεβαιότητα του μέλλοντος πλέον είναι στο ρίσκο, στο ρίσκο όσων συμβάλλουν: «για εμάς, χωρίς εμάς»!

(συνέχεια: Όλοι για όλους ή μόνον, για τον Ένα

Η κατάσταση πραγμάτων, όπου κάποιος ή κάποιοι ρισκάρουν στην ιστορία και την κοινωνική ζωή των ανθρώπων, «για άλλους χωρίς τους άλλους», αναμφίβολα είναι δεσποτική, είναι «ποιμαντική». Οι Έλληνες, στην εποχή της δικής τους δεσποτικής φάσης( από «μυθικών χρόνων» και μέχρι τα τέλη του 6ου πΧ αιώνα) στη θέση των «ταγών» αναγνώριζαν κάποιον, που είχε ή φήμη και πεπραγμένα ηρωικά ή, τέλος πάντων, μία κάποια καταγωγή, από αδιαμφισβήτητους ήρωες μίας κάποιας «χρυσής» ή «χάλκινης εποχής». Οι ελληνοπερσικοί πόλεμοι, κατʼ αναλογία με σύγχρονές μας περιστάσεις, γεγονότα και πολιτικοοικονομικές εξελίξεις, υπήρξαν το αποκορύφωμα μία σφοδρής σύγκρουσης δεσποτισμού και λαϊκής χειραφέτησης, δύο εκ διαμέτρου αντίθετων αντιλήψεων, για το τι είναι και πως πρέπει να ζει κάθε άνθρωπος: του «σατραπισμού» και του «εκκλησιασμού»(του «Δήμου»). « Όλοι για τον Σατράπη», ήταν το Α και το Ω του Νόμου και της θέλησής του. «Όλοι για όλους», ήταν η ευχή-ιδέα που επεδίωκε ο θεσμός της «Εκκλησίας του Δήμου» και η Δημοκρατία, ανάλογα με την ποιότητα των υπηρετών της, ήταν η ελάχιστη ασφαλιστική δικλείδα, για κάτι τέτοιο. (Κάτι που παρέβλεψαν συστημικά οι «Μαρξιστές-Λενινιστές» του 20ου αιώνα και οδήγησαν την «επανάστασή» τους κατʼ ευθείαν, στις…Αγορές!).
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι εξαιρετικά σημαντική, για την γέννηση και επιβίωση, έστω σχετικά ολιγόχρονη, των δημοκρατικών αρχών και διαθέσεων στην Αθήνα, υπήρξε η πολιτική αντιπαλότητα του δεσποτικού Πεισίστρατου και του σοφού Σόλωνα. Η «Σεισάχθειά» του αποτέλεσε την έμπρακτη πολιτική αφετηρία, για τη γέννηση της αθηναϊκής δημοκρατίας, Επειδή ακριβώς θεωρούσε, ότι μόνον ελεύθεροι πολίτες είναι ικανοί και άξιοι να ενεργούν, ως «Εκκλησία του Δήμου». Διότι διαφορετικά, η Δημοκρατία βρίθει …αδιεξόδων (κι ας μας λένε περί άλλων οι διάφοροι σημερινοί καπηλευτές της!).
Ενώ λοιπόν η σύγκρουση «δεσποτικού πνεύματος» και «δημοκρατικού» είχε την κατάληξή της με την «ναυμαχία της Σαλαμίνας», ως προς τον «διεθνή περίγυρο», στο «εσωτερικό» έμελλε να οδηγήσει στο ναυάγιο του Ελληνισμού, με τη σύγκρουση Αθήνας και Σπάρτης(Πελοποννησιακός). Και κάθε εμφύλιος, είναι μία αναστροφή προς τα «πίσω». Εκεί «πίσω», είχαν απομείνει οι Μακεδόνες και λοιποί βόρειοι λαοί, οπισθοφυλακές από την «κάθοδο των Δωριέων»(1104 πΧ) και την εποχή των «Δυναστειών». Το «έξω πάμε καλά, αλλά μέσα…» μη χειρότερα, είναι, ιστορικά αιτιολογημένα και πεντακάθαρα, «λόγος ελληνικός» .