Let the Right One In - Ασε Το Κακό Να Μπει

Είναι μια ταινία με vampires ... Βαρεθήκατε κιόλας; Και εγώ ... Όμως στην ταινία υπάρχει ένα αγόρι που γίνεται σάκος του μποξ για τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου ... Βαριέμαι να συνεχίσω ... άλλα ένα λεπτό, αυτά τα δυο σημείο αφορούν την ίδια ταινία, δεν είναι κάπως πιο ενδιαφέρον;

Το σενάριο είναι αρκετά δυνατό έτσι ώστε να γυριστεί μια ταινία και αν οι συντελεστές είναι καλοί, ίσως γίνει μια σχετικά καλή ταινία. Ωστόσο το σενάριο έχει όχι μια αλλά δυο επαναστάσεις:

1. Η Eli, η πρωταγωνίστρια είναι 12 χρόνων και vampire! Τον ρόλο της Eli τον υποδύεται η Lina Leandersson. Ένα όνομα που πρέπει να συγκρατήσουμε, η πιτσιρικά σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Είναι ταλέντο. Εκπληκτική!
2. Αναπτύσσει το θέμα του προεφηβικού έρωτα. Και μάλιστα για πρώτη φορά πετυχαίνω σκηνοθέτη να δημιουργεί τις κατάλληλες εικόνες έτσι ώστε να πεισθώ ότι ο έρωτας γίνεται με επίγνωση. Συνήθως βλέπουμε χαρακτήρες όπου "πέφτουν" στα δίχτυα του έρωτα, αντίθετα εδώ η Eli και ο Oscar είναι έρωτας. Ερωτεύονται επειδή το θέλουν, έρωτας με επίγνωση.

Η ταινία δεν έχει ούτε ένα κλίσε, καταρχάς την έννοια vampires την χρησιμοποιεί τόσο αφαιρετικά που προσωπικά μετά από 15λεπτά είχα ξεχάσει ότι η Eli είναι vampire.

Επίσης δεν υπάρχει το κλίσε του κινηματογραφικού έρωτα, που όλα είναι μονοσήμαντα (είτε θα κολλήσει ένας από τους δυο και ο άλλος θα αδιαφορεί είτε θα δημιουργηθεί μια όμορφη σχέση είτε θα δημιουργηθεί μια άσχημη σχέση). Αντίθετα τα πάντα είναι μεταβλητές. Η Eli από την μια είναι υπέροχο κορίτσι με υπέροχα εκφραστικά μάτια και από την άλλη ένα κορίτσι που μυρίζει αίμα και θάνατο. Η σχέση τους από την μια μοιάζει αγνή και δυνατή, από την άλλη κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια. Ο Oscar είναι απαθής, η Eli ένα πιο "ζωντανός" άνθρωπος (ειρωνεία ε.

Το κυριότερο είναι ότι στην ταινία δεν υπάρχουν όρια και διαχωριστικές γραμμές. Πάντα είχα την απορία γιατί ο Αμερικάνικος κινηματογράφος έχει φάει τέτοιο κόλλημα με τα όρια και την δομή του σεναρίου, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ζωή. Ναι μεν λέμε όταν ήμουν μικρός ήμουν έτσι αλλά όταν μεγάλωσα ήμουν αλλιώς, ωστόσο δεν υπάρχει χρονική στιγμή που κάποιος θεωρεί ότι πριν στιγμή αυτή ήταν "μικρός" και μετά από αυτή ήταν "μεγάλος". Έτσι και στην ταινία, τα πάντα μεταβάλλονται ομαλά, χωρίς milestones.

Για την σκηνοθεσία δεν θέλω να πω πολλά, δεν την κατάλαβα. Σίγουρα υπάρχουν θετικά στοιχεία, όπως τα σκηνικά ή τα υπέροχα τρικ με την κάμερα (π.χ. σε ένα αργό σχετικά σκηνικό, υπάρχει μια γρήγορη κίνηση), ωστόσο από την άλλη "βαρέθηκα" να "ακούω" τον σκηνοθέτη να μου "μιλάει" για το πόσο "μοναδικοί" είναι οι χαρακτήρες των παιδιών.

10/10

Αποκλείεται η αμερικάνικη εκδοχή να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Ναι μεν μου αρέσει αρκετά ο αμερικάνικος κινηματογράφος, αλλά αναγνωρίζω ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στα τραβηγμένα σενάρια. Π.χ. Funny Games