Η ταραγμένη ζωή του καλλιτέχνη μπορεί να επηρεάσει το έργο του;

[venividivici]

Ο Καραβάτζιο(1571-1610) υπήρξε ο ζωγράφος του ρεαλισμού, της πραγματικότητας, ο αυθεντικός νατουραλιστής. Στα έργα του κυριαρχεί ο ερωτισμός, οι καταπληκτικές φωτοσκιάσεις και η αίσθηση ότι οι πίνακες και τα πρόσωπα που τους συνθέτουν είναι ζωντανοί.
Υπήρξε ατίθασος κι επαναστάτης, στην πολυτάραχη ζωή αλλά και την τέχνη του και θεωρήθηκε πρόδρομος των ρεαλιστών ζωγράφων, παρ' όλο που η έντονη φωτοσκίαση προσδίδει δραματικότητα στους πίνακές του.

"...Εχει ειπωθεί ότι αν ο «Νικηφόρος Ερωτας» ήταν ο μοναδικός πίνακας του Καραβάτζιο θα αρκούσε για να μην ξεχάσουμε τον δημιουργό του, μια και αποκαλύπτει με γλαφυρότητα πολλές πτυχές από τον βίο του ασυμβίβαστου καλλιτέχνη..."ΓΕΩΡΓΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑΤΟΥ από το άρθρο -Ο προκλητικός «Ερωτας» του Καραβάτζιο-ΒΗΜΑ

Ο Καραβάτζιο ενέπνεε επίσης φόβο λόγω της δύστροπης και ιδιόρρυθμης προσωπικότητάς του. Καυχιόταν για την πρωτοτυπία του και χλεύαζε την εξουσία· ήταν ατρόμητος και εριστικός, και το 1606 σκότωσε έναν άντρα, περνώντας έτσι τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην εξορία.

Η ταραγμένη ζωή του καλλιτέχνη μπορεί να επηρεάσει το έργο του; Ναι ή Όχι;

Για τους Αγίους του, χρησιμοποιεί ως μοντέλα καθημερινούς ανθρώπους, φτωχούς αγρότες, αγόρια και κορίτσια από καταγώγια, και πόρνες. Λύτρωση για τα μοντέλα του ή για τον ίδιο τον καλλιτέχνη;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Γιατί όμως οι ταραγμένες ζωές συνδυάζονται με τη δημιουργία; «Η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι συχνά δυσκολότερη γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί τι του συμβαίνει, ακριβώς τη στιγμή που το έχει περισσότερο ανάγκη. Ο καλλιτέχνης είναι ένας οραματιστής, είναι πέρα από την εποχή του και έξω από κάθε εποχή. Είναι ένα προσωπικό δράμα. Πρέπει να δείξει πολύ θάρρος για να το αποδεχτεί. Ο Βαν Γκογκ είναι ένα άλλο παράδειγμα, συγγενικό της Σεραφίν. Ζωές αφιερωμένες σε μια τέχνη η οποία δεν χαίρει μεγάλης αναγνώρισης, αλλά με ένα έργο που έχει διατηρήσει την αξία του στον χρόνο και που ακόμα αποτελεί αντικείμενο μελέτης. Ποιο όμως ήταν το ελκυστικό κομμάτι στην ιστορία της Σεραφίν; «Βασίστηκα στη γνωριμία και τη σχέση της Σεραφίν με τον συλλέκτη Βίλχελμ Ούντε. Δεν θέλησα να αφηγηθώ τη ζωή της από το Α μέχρι το Ω, με τη φτώχεια και το δράμα που βίωσε στην παιδική της ηλικία και το τραγικό τέλος της ζωής της. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να δείξω πώς δύο υπάρξεις με τόσα να τους χωρίζουν, δύο περιθωριακά όντα, γιατί και εκείνος με τον τρόπο του ζούσε στο περιθώριο, συναντήθηκαν, ήρθαν κοντά και γνωρίστηκαν».΄

Από το άρθρο Η ταραγμένη ζωή και το «Χάρισμα της Σεραφίν» Ενα φιλμ για τη Γαλλίδα ναΐφ ζωγράφο Του Παναγιωτη Παναγόπουλου

https://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_08/04/2009_310279

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Γιατί όμως οι ταραγμένες ζωές συνδυάζονται με τη δημιουργία;

Ίσως επειδή, όπως μας λέει και ο ντε Μποττόν, στο βιβλίο του περί του Προυστ:

Φαίνεται πλέον, ότι το μέγεθος των ατυχιών του Προυστ δεν θα έπρεπε να θέτει υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα των ιδεών του, ότι ακριβέστερα, αυτό καθ' αυτό το εύρος του μαρτυρίου του είναι σκόπιμο να θεωρηθεί τέλεια προϋπόθεση για βαθιές ανακαλύψεις. Όταν ακούμε ότι ο εραστής του Προυστ πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα έξω από την Αντίμπ, ότι ο Σταντάλ υπέστη σε αλλεπάλληλες περιπτώσεις την οδύνη του έρωτα χωρίς ανταπόκριση και ότι ο Νίτσε ήταν ένας απόβλητος της κοινωνίας που τον χλεύαζαν ακόμη και τα σχολιαρόπαιδα, τότε μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι έχουμε ανακαλύψει έγκυρους στοχαστές. Οι ευαρεστημένοι και οι ροδομάγουλοι δεν έχουν αφήσει πολλές καταθέσεις ψυχής σχετικά με τη σημασία της ζωής. Φαίνεται πως, κατά κανόνα, η γνώση αυτή υπήρξε προνομιακό δικαίωμα -και μόνη ευλογία- των βαριά δυστυχισμένων.[FONT="]»[/FONT]

Μια ψυχή που βρίσκεται σε πλήρη ευδαιμονία, ένας άνθρωπος που δεν κρύβει μέσα του αντιθέσεις, που τίποτε δεν τον στοιχειώνει, που είναι καθ' όλα συμβατός με το πρότυπο του "καθώς πρέπει" πολίτη, μοιάζει να βρίσκεται σε "θερμοδυναμική ισορροπία", πράγμα που δεν ευνοεί τη δημιουργικότητα.

Ο καλλιτέχνης εκφράζει αυτά που τον στοιχειώνουν, νιώθει την ανάγκη να τα απεικονίσει, να τα εκφράσει, παίρνει ενέργεια από τη δύναμη των εσωτερικών του συγκρούσεων, τις μεταστοιχειώνει σε τέχνη. Έτσι, η τέχνη (εκτός ίσως από τα "Γαργάλατα" του Νόβα ή την "Ανθισμένη αμυγδαλιά" του Δροσίνη) αποτελεί προνομιακό δικαίωμα και μόνη ευλογία των επί της γης κολασμένων...
[FONT=&quot] [/FONT]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ναι, η προσωπική του ζωή μπορεί να τον επηρεάσει ώστε να δημιουργήσει, εκφράζοντας είτε θετικότητα είτε αρνητικότητα στο έργο του. Με τη σειρά του, ο αναγνώστης θα επηρεαστεί διαφορετικά εάν ασχοληθεί με το έργο αποκλειστικά και διαφορετικά ( αν τελικά… ) αν γνωρίσει τα βιώματά του και την πορεία της ζωής του.
Ένα ακόμα παράδειγμα:

Ζαν Ζακ Ρουσσώ: Jean Jacques Rousseau

Γεννήθηκε στη Γενεύη από γονείς προτεστάντες. Μεγάλωσε χωρίς μητέρα αφού απεβίωσε πάνω στη γέννα. Έζησε πολύ φτωχά. Η Πόλη του Πνεύματος, Παρίσι, γνώριζε καλά το ταλέντο του:
Φιλόσοφος, έγραψε έργα για τη τέχνη, τον πολιτισμό, την οικονομική πολιτική, τη θρησκεία, τη λογοτεχνία και υπήρξε για μικρό χρονικό διάστημα μέλος στους Εγκυκλοπαιδιστές, τους οποίους εν συνεχεία απέρριψε θεωρώντας τους.. υποκριτές. Στο Ermitage γαλήνεψε φιλοσοφώντας, απομονωμένος στη φύση και την ισορροπία που του προσέφερε. Σκάνδαλο υπήρξε το έργο του Emile όπου μίλησε ανοιχτά για τη θρησκεία (κατά μέτωπο του καθολικισμού). Εγκυκλοπαιδιστές, Ιησουίτες και Ζανσενίστες, οι εχθροί των νέων ιδεών (περίοδος Διαφωτισμού στη Γαλλία) και η Καθολική Εκκλησία φυσικά κατηγόρησαν το έργο και απαγόρεψαν την επανέκδοσή του. Εξορίστηκε στη Σουηδία.

Παράλληλα ο Βολταίρος ανακαλύπτει και φέρνει στο φως το γεγονός ότι ο Ρουσσω είχε εγκαταλείψει τα 5 παιδιά του (!) σε –τύπου- ορφανοτροφείο –αστυνομική διεύθυνση εγκαταλελειμμένων παιδιών όπως ονομαζόταν την περίοδο εκείνη – στο περίπου η μετάφραση του ιδρύματος- (Enfants-Trouves= Assistance publique).

Έπειτα από κάποια χρόνια γράφει τις ‘’Εξομολογήσεις’’ (les confessions) οι οποίες αποτελούν την αυτοβιογραφία του. Πρόκειται ουσιαστικά για τη δικαιολόγηση των πράξεων του, την υπεράσπισή του τις μετάνοιες του, τα λάθη του και την ανάγκη του να διαλύσει την άσχημη εικόνα που στο κοινό είχε δημιουργηθεί από τους εχθρούς του (αν έχετε περιέργεια σχετικά με τα παιδιά του δεν είχε αντιληφθεί πως επρόκειτο για λάθος….παρά πολύ αργότερα, αλλά το δικαιολόγησε ως πράξη αγαθοσύνης…)

Ο κος Ψυχοπαίδης, καθηγητής του Παν/μίου Αθήνας θα σας δώσει την εικόνα του έργου και της κατάστασης της περιόδου αυτού, σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Βήμα: Ο άνθρωπος πειραματόζωο

Αν θέλετε και τη δική μου γνώμη, όταν διάβασα τα πρώτα έργα του, τον συμπάθησα συγκριτικά με τη φιλοσοφία των υπόλοιπων Εγκυκλοπαιδιστών, αλλά κι άλλων φιλόσοφων της εποχής, ενστερνίστηκα τη δική του και εμπνεύστηκα από την ‘’ιδέα’’ του. Έπειτα, μαθαίνοντας για τις αξιόποινες πράξεις του, θορυβήθηκα και κόντεψα να ρίξω κάτω όσα είχα ριζώσει μέσα μου... Στη συνέχεια με τις εξομολογήσεις, τα συναισθήματα μου υπήρξαν ανάμεικτα. Για να μη φλυαρώ, το αποτέλεσμα ήταν, κι είναι αυτό τελικά που μετράει, να εκτιμήσω το έργο του και την αλήθεια του για την αγάπη(αυτή που όριζε στα έργα του...), τη θρησκευτική πίστη που πηγάζει μέσα από την ψυχή, την επιστροφή στη φύση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

Ο καλλιτέχνης εκφράζει αυτά που τον στοιχειώνουν, νιώθει την ανάγκη να τα απεικονίσει, να τα εκφράσει, παίρνει ενέργεια από τη δύναμη των εσωτερικών του συγκρούσεων, τις μεταστοιχειώνει σε τέχνη.

...θα είχα την ίδια αντίληψη εάν όλοι οι προαναφερόμενοι δεν ήταν, διεγνωσμένα, ψυχοπαθείς.
το έργο τους δεν απεικονίζει τις ταραχές της ζωής τους. η ζωή τους απεικονίζει τις ταραχές της προσωπικότητας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

...θα είχα την ίδια αντίληψη εάν όλοι οι προαναφερόμενοι δεν ήταν, διεγνωσμένα, ψυχοπαθείς.
το έργο τους δεν απεικονίζει τις ταραχές της ζωής τους. η ζωή τους απεικονίζει τις ταραχές της προσωπικότητας.

Sωστο το δευτερο, αλλα και το εργο τους απεικονιζει τις ταραχες της ζωης τους. Γιατι να μην συμβαινει και αυτο;
Ισχυει οτι ο Ρουσσω ηταν ψυχοπαθής. Μονίμως εβλεπε δολοπλοκίες εις βάρος του, παρατησε τα παιδιά του και το θεώρησε φυσικό/φυσιολογικό. Ανεξάρτητα απο αυτό, τα έργα του έχουν δουλευτεί με μεράκι κι αν δεν ήξερα για την πολυτάραχη ζωή του και τις αρρωστημένες επιλογές του, δε θα καταλάβαινα πως έχει πρόβλημα. Γράφει πηγαία, για θέματα ωραία, απολύτως υγιή.

Ενα πράμα που ποτέ δεν κατάλαβα στους καλλιτέχνες είναι κι αυτό: Πώς γίνεται να ''γνωρίζουν'' τόσο καλά την υγεία, ενώ οι ίδιοι δεν είναι καθόλου υγιείς....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

...απεικονιζει τις ταραχες της ζωης τους. Γιατι να μην συμβαινει και αυτο;

...οπως γράφει ο πάουλ κλέι στα ημερολόγιά του, "σήμερα έζησα ακόμα ενα περιστατικό ερωτικής αμηχανίας που δε μπορώ να ζωγραφίσω από τις ...τυψεις".


υγ. (η απόδοση ειναι ελεύθερη.)


υγ2. κατι άλλο θα έλεγα... τι;
γουατέβερ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Το ζωγράφισε τελικά; Αν το ζωγράφιζε, δε θα έβγαιναν στο έργο του οι τύψεις του η τα συναισθηματά του;
Α, με μπερδεύεις!
Τι άλλο θα έλεγες; Κι αφου δεν το πες, τι το λες;
Whatever...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xrisopsaro]

καπου ειχα ακουσει το εξης: (μουσικος) οταν ειμαι θλιμενος θελω να δημιουργω...γιατι τοτε εχω την αναγκη να με ακουσει καποιος...οταν ειμαι χαρουμενος δεν με ενδιαφερει τιποτα αλλο...ασχολουμαι μονο με την χαρα μου (ελευθερη αποδοση)

αυτο λεει πολλα νομιζω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[antwwwnis]

Κι εγώ, όταν έχω νεύρα με πιάνει μια έμπνευση και θέλω να ζωγραφίσω. Αλλα τελικά δε μπορώ μα ζωγραφίσω από τα νεύρα μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xrisopsaro]

Κι εγώ, όταν έχω νεύρα με πιάνει μια έμπνευση και θέλω να ζωγραφίσω. Αλλα τελικά δε μπορώ μα ζωγραφίσω από τα νεύρα μου.

χαχαχαχαχαχαχα.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[wolfe4ever]

Ναι, την επηρεάζει πιστεύω. Για μένα Τέχνη είναι η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας. Κάθε πράγμα/πρόσωπο/κατάσταση κτλ μας επηρεάζουν έμμεσα ή άμεσα. Διαφορετικά θα καλλιτεχνήσει κάποιος ευτυχισμένος, κάποιος χαρούμενος από τον μελαγχολικό ή τον δυστυχισμένο. Τα έργα θα έχουν άλλη υφή, άλλη οπτική γωνία και όψη, αφού προέρχονται από τα συναισθήματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tsarachaf]

καπου ειχα ακουσει το εξης: (μουσικος) οταν ειμαι θλιμενος θελω να δημιουργω...γιατι τοτε εχω την αναγκη να με ακουσει καποιος...οταν ειμαι χαρουμενος δεν με ενδιαφερει τιποτα αλλο...ασχολουμαι μονο με την χαρα μου (ελευθερη αποδοση)

αυτο λεει πολλα νομιζω...

Ακριβώς σ' αυτό είχαμε καταλήξει μ' έναν φίλο έπειτα από πολύ συζήτηση περί δημιουργίας...

Γενικά, ο δυστυχισμένος ή ο κατατρεγμένος νιώθει την ανάγκη να δημιουργήσει, να βγάλει προς τα έξω αυτό που τον βαραίνει για να κάνει έστω κι ένα μικρό βήμα προς την γαλήνη... Όταν όμως αναφέρομαι σε δυστυχία, δεν εννοώ απαραίτητα μεγάλη, μπορεί κάποιος να είναι δυστυχισμένος για κάτι που όλοι οι υπόλοιποι θα θεωρούσαμε γελοίο... Παρ' όλα αυτά στον δικό του κόσμο, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει... Και τον κάνει να δημιουργεί...
Γενικώς ο πραγματικός καλλιτέχνης, και όχι μόνο, είναι άτομο που ζει την ζωή του απόλυτα, από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία... Κι αυτό τον κάνει μοναδικό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xrisopsaro]

Ακριβώς σ' αυτό είχαμε καταλήξει μ' έναν φίλο έπειτα από πολύ συζήτηση περί δημιουργίας...

Γενικά, ο δυστυχισμένος ή ο κατατρεγμένος νιώθει την ανάγκη να δημιουργήσει, να βγάλει προς τα έξω αυτό που τον βαραίνει για να κάνει έστω κι ένα μικρό βήμα προς την γαλήνη... Όταν όμως αναφέρομαι σε δυστυχία, δεν εννοώ απαραίτητα μεγάλη, μπορεί κάποιος να είναι δυστυχισμένος για κάτι που όλοι οι υπόλοιποι θα θεωρούσαμε γελοίο... Παρ' όλα αυτά στον δικό του κόσμο, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει... Και τον κάνει να δημιουργεί...
Γενικώς ο πραγματικός καλλιτέχνης, και όχι μόνο, είναι άτομο που ζει την ζωή του απόλυτα, από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία... Κι αυτό τον κάνει μοναδικό...

ως τωρα οι γνωριμιες μου με "καλλιτεχνες" (γιατι ολοι μπορουμε να αποκαλεστουμε καλλιτεχνες...μεχρι κι αυτος που σου παρουσιαζει εναν αδειο καμβα με μια βουλα στο κεντρο...ειμαστε ομως στην πραγματικοτητα ολοι?αυτος ο τυπακος ειναι?για εμενα οχι)μου εχουν δειξει οτι αυτο το κατι που τους προβληματιζει ειναι ο ιδιος τους ο εαυτος....και πολλες φορες δεν ζουν απολυτα tsarachaf....γιατι χανονται στον κοσμο τους...παραγουν ωραιο εργο....αλλα οχι παντα για ολους...ισως για αυτους που νιωθουν παρομοια....αλλα αν μπορουν και ολοι να κατανοησουν το εργο του τι σημαινει αυτο? εγω τετοια διλληματα εχω και γι αυτο δεν ξερω πως πρεπει να ειναι ο πραγματικος καλλιτεχνης!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fantasmenos]

Ντισκλέιμερ: Δεν θέλω να προσβάλλω κανένα, μόνο τους ηλίθιους και ημιμαθείς θέλω να προκαλέσω.

Αυτό που ονομάζεται ταραγμένη ζωή από μερικούς είναι ισχυρές προσωπικότητες με ιδιαίτερες πεποιθήσεις και συμπεριφορές οι οποίοι κατάλαβαν ότι το να δουλεύουν σαράντα χρόνια σαν μισθωτοί και μετά να πεθάνουν δεν είναι και το σουπερ Αμέρικαν ντριμ. Ο Σαίξπιρ είχε ΠΟΛΥ βαρετή ζωή με μακιαβελικά χαρακτηριστικά όσο και αν ξεχώριζε με τη μαμούχαλη προσωπικότητα του, Ο Κάντ έκανε κάθε μέρα την ίδια διαδρομή όταν έβγαινε από το σπίτι του σαν την απογευματινή βόλτα, μια απίστευτα καταθλιπτική ρουτίνα* και οι περισσότεροι γνωστοί και μη καλλιτέχνες στο παρελθόν δεν ήθελαν να αυτοκαταστραφούν με εξαίρεση τους καταραμένους ποιητές. Οι ζωές των περισσότερων δεν έχουν διαφορά από τις ζωές των υπόλοιπων ανθρώπων, έχουν τις ίδιες ατυχίες. Ο Μότσαρντ ήταν God από τη γέννηση του δεν έφταιγε σε τίποτα η οικογένεια του, Ο Προυστ είχε διαβάσει τα πάντα πριν τα 25 του και οι ατυχίες του τον ανάγκασαν να μην έχει την ικανοποίηση να δει τους υπόλοιπους να καταλαβαίνουν το μέγεθος του έργου του, γενικά αυτοί είχαν το ταλέντο, την γνώση των προγενέστερων και δούλευαν συνεχώς πάνω στα έργα τους. Οι δυστυχίες δεν έπαιξαν τόσο μεγάλο ρόλο όσο νομίζουμε. Οι καλλιτέχνες είναι περισσότεροι μεθοδικοί παρά αλλού για αλλού. Απλώς έχουν όπως είπα και πριν ιδιαιτερότητα στο τρόπο σκέψης.

*εντάξει είναι φιλόσοφος άλλα έχει επηρεάσει όλη τη σκέψη μετά του αξίζει μια θέση και αυτού του καημένου εδώ

Δυστυχώς η φόρμουλα χάλασε κάπου στα 60's όταν ήταν in να πεθάνουν οι καλλιτέχνες από τα ναρκωτικά και τις τάσεις αυτοκαταστροφής, με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι τέχνη είναι το λογύδριο των μεθυσμένων και το εναλλακτικό life style των ρεμαλιών. Με αυτό τον τρόπο χάσαμε τους δύο Τζίμιδες με αποτέλεσμα να μείνουν στην αιωνιότητα σαν νέοι και να βλέπεις γερασμένους τους Ρόλινγκ Στόουνς και να τους θεωρείς δεύτερους επειδή επιβίωσαν. Η "ταραγμένη ζωή" που αναφέρθηκε τους έκανε να μην καταφέρουν να δώσουν περισσότερα αριστουργήματα. Στους περισσότερους από τους καλλιτέχνες τα κορυφαία έργα είναι πριν μπλέξουν με την "ταραγμένη ζωή".

Προτιμώ τον όρο ταραγμένη προσωπικότητα από τον όρο ταραγμένη ζωή. Αυτά είχα να πω, τίποτα άλλο, όποιος έχει αντίλογο να μην απαντήσει δεν έχω όρεξη για διαμάχες, ξέρετε ότι έχω δίκιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Θα συμφωνήσω με τον fantasmeno, εν μέρει.
Σίγουρα οι καλλιτέχνες επηρεάζονται, όπως και κάθε άνθρωπος και παίρνουν ερεθίσματα από τον κόσμο γύρω τους. Ερεθίσματα που επηρεάζουν την ψυχοσύνθεσή τους και περνάνε στο έργο τους. Φυσικά, και τα βιώματα μιας δύσκολης και ταραγμένης ζωής επηρεάζουν και ίσως και να τροφοδοτούν την καλλιτεχνική δημιουργία αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δημιουργείται η εντύπωση ότι μόνο οι άνθρωποι που έχουν ζήσει δύσκολα μπορούν να μεγαλουργήσουν.

Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνούμε και το παράδειγμα του μεγάλου Έλληνα ποιητή του Σεφέρη. Γεννημένος σε μία οικογένεια που μπορούσε να του προσφέρει πολλές ανέσεις δεν αντιμετώπισε τα προβλήματα που είχαν άλλοι καλλιτέχνες. Με μία αξιόλογη μόρφωση και επαγγελματική καριέρα δεν νομίζω ότι είχε τον ταραγμένο βίο αυτών που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει ούτε τον ίδιο ούτε και το έργο του.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Απλά, έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι επηρεαζόμαστε και μας κινεί το ενδιαφέρον η ταραχώδης ζωή ενός καλλιτέχνη αφού είναι κάτι άγνωστο σε εμάς και φαντάζει μακρινό...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tsarachaf]

ως τωρα οι γνωριμιες μου με "καλλιτεχνες" (γιατι ολοι μπορουμε να αποκαλεστουμε καλλιτεχνες...μεχρι κι αυτος που σου παρουσιαζει εναν αδειο καμβα με μια βουλα στο κεντρο...ειμαστε ομως στην πραγματικοτητα ολοι?αυτος ο τυπακος ειναι?για εμενα οχι)μου εχουν δειξει οτι αυτο το κατι που τους προβληματιζει ειναι ο ιδιος τους ο εαυτος....και πολλες φορες δεν ζουν απολυτα tsarachaf....γιατι χανονται στον κοσμο τους...παραγουν ωραιο εργο....αλλα οχι παντα για ολους...ισως για αυτους που νιωθουν παρομοια....αλλα αν μπορουν και ολοι να κατανοησουν το εργο του τι σημαινει αυτο? εγω τετοια διλληματα εχω και γι αυτο δεν ξερω πως πρεπει να ειναι ο πραγματικος καλλιτεχνης!

Yπερβολικά σημαντικό... Δεν είναι όλοι καλλιτέχνες για όλους... Σε καμία περίπτωση... Μα τι μπορείς εσύ κι ο καθένας μας να περιγράψει καλύτερα;; Κάτι που αφορά τον ίδιο σου τον εαυτό και τους δικούς σου προβληματισμούς (ή και κάποιον πολύ δικών σου ανθρώπων) ή κάποιου άλλου;; (Πρόσεχε τι θα μου πεις εδώ)

Επίσης νιώθω ότι δεν κατάλαβες τι εννοώ με το "ζουν απόλυτα"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xrisopsaro]

Yπερβολικά σημαντικό... Δεν είναι όλοι καλλιτέχνες για όλους... Σε καμία περίπτωση... Μα τι μπορείς εσύ κι ο καθένας μας να περιγράψει καλύτερα;; Κάτι που αφορά τον ίδιο σου τον εαυτό και τους δικούς σου προβληματισμούς (ή και κάποιον πολύ δικών σου ανθρώπων) ή κάποιου άλλου;; (Πρόσεχε τι θα μου πεις εδώ)

Επίσης νιώθω ότι δεν κατάλαβες τι εννοώ με το "ζουν απόλυτα"

νομιζω(και απο τη δικη μου εμπειρια) οτι αυτο που μπορει να περιγραψει ο καθενας ειναι αυτο που γνωριζει ο ιδιος,αυτο που ο ιδιος εχει μεσα του...και φυσικα χωρις να τον ενδιαφερουν οι αλλοι
(το περασα το τεστ??!!)

για εμενα η φραση ζω απολυτα σημαινει οτι κλαιω,γελαω,χαιρομαι,λυπαμε,αγαπαω,μισω,θαυμαζω,απεχθανομαι κλπ...και φυσικα ζω απολυτα με ενεργες ολες μου τις αισθησεις...(ενας καλλιτεχνης που να μπορει να δημιουργισει σε καθε στιγμη της ζωης του ειναι ισως πραγματικος καλλιτεχνης)ορμομενη λοιπον απο αυτο πηγα ενα βημα παρακατω...σε αυτους που ξεχνουν να ζουν και χανονται στο κυνηγι της αληθειας,του εαυτου τους....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tsarachaf]

νομιζω(και απο τη δικη μου εμπειρια) οτι αυτο που μπορει να περιγραψει ο καθενας ειναι αυτο που γνωριζει ο ιδιος,αυτο που ο ιδιος εχει μεσα του...και φυσικα χωρις να τον ενδιαφερουν οι αλλοι
(το περασα το τεστ??!!)

Άρα το έργο ενός καλλιτέχνη, δεν θα είναι πιο έντονο, πιο εκφραστικό και πιο "καλό"(δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) αν αφορά κάτι που μπορεί να περιγράψει πολύ καλύτερα;;; Αυτό όμως δεν αποκλείει και να εκφράζει πολύ κόσμο ακόμη... Ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως;;

για εμενα η φραση ζω απολυτα σημαινει οτι κλαιω,γελαω,χαιρομαι,λυπαμε,αγαπαω,μισω,θαυμαζω,απεχθανομαι κλπ...και φυσικα ζω απολυτα με ενεργες ολες μου τις αισθησεις...(ενας καλλιτεχνης που να μπορει να δημιουργισει σε καθε στιγμη της ζωης του ειναι ισως πραγματικος καλλιτεχνης)ορμομενη λοιπον απο αυτο πηγα ενα βημα παρακατω...σε αυτους που ξεχνουν να ζουν και χανονται στο κυνηγι της αληθειας,του εαυτου τους....

Αποκλείεις την περίπτωση, του να ζουν ακόμη πιο έντονα, χαμένη σ' αυτό το αέναο και ανώφελο(πιθανόν) κυνηγητό; Και τελικώς να είναι αυτοί που ζουν πραγματικά, αντί να ξεχνούν να το κάνουν;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[xrisopsaro]

Άρα το έργο ενός καλλιτέχνη, δεν θα είναι πιο έντονο, πιο εκφραστικό και πιο "καλό"(δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) αν αφορά κάτι που μπορεί να περιγράψει πολύ καλύτερα;;; Αυτό όμως δεν αποκλείει και να εκφράζει πολύ κόσμο ακόμη... Ειδικά όταν πρόκειται για κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως;;

Αποκλείεις την περίπτωση, του να ζουν ακόμη πιο έντονα, χαμένη σ' αυτό το αέναο και ανώφελο(πιθανόν) κυνηγητό; Και τελικώς να είναι αυτοί που ζουν πραγματικά, αντί να ξεχνούν να το κάνουν;;

ερχομαστε στο ερωτημα/διλλημα που εθεσα πιο πανω....ναι το εργο ενος καλλιτεχνη εκφραζει μια μεριδα....αν εξεφραζε ολο το συνολο τοτε τι θα σημαινε?αυτος θα ηταν ο πραγματικος καλλιτεχνης?


φυσικα και το προσωπικο εργο ειναι καλυτερο....γιατι ο ανθρωπος βιωνει οτι μεταφερει πχ στο χαρτι 'η στον καμβα....και οπως ειπα μπορει και να εκφραζει καποιους ανθρωπους....

πιο εντονα ισως ζουν....πραγματικα δεν ξερω αν ζουν...ειναι βαθυ το θεμα του αν στον δικο σου κοσμο μπορεις(γιατι οταν ψαχνεις τον εαυτο σου αθελα 'η ηθελημενα δημιουργεις δικο σου κοσμο) 'η οχι να ζεις πραγματικα 'η νομιζεις πως ζεις πραγματικα....εγω πιστευω παντως πως οταν εχεις στραμενη την προσοχη σου στο κυνηγητο αυτο σου ξεφευγουν πραγματα...καλα κακα δεν εχει σημασια....
(μηπως ειμαστε οφ τοπικ???)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.