Η υποκρισία ως κοινωνική λειτουργία

[Buggs]

Τι γνώμη έχετε για την υποκρισία. Πολλοί την θεωρούν διπλωματία, της δίνουν δηλαδη πιο καταξιωμένη ονομασία. Την ίδια στιγμή διπλωματης λέγεται αυτός που θα σου πεί πώς να καταστραφείς με τέτοιο τρόπο που θα του πείς κι ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση.

Ποιους θα χαρακτηρίζατε υποκριτές και γιατί; Πόσο χρήσιμη, αν χρησιμεύει σε κατι, θεωρείτε την υποκρισία και σε ποιές περιστάσεις; Τέλος πείτε άν θεωρείτε, όπως πολλοί πιστεύουν, ότι η υποκρισία είναι η τέχνη των έξυπνων, η αντίθετα το χαρακτηριστικο του πατου της ανθρώπινης συμπεριφοράς-διανόησης. Αιτιολογείστε όσο μπορείτε τις απαντήσεις σας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Valder]

Η διπλωματία είναι η ικανότητα να φτιάχνεις τα κομμάτια του παζλ όπως πρέπει και όταν πρέπει, πράγμα που απαιτεί εξυπνάδα σαφώς, αλλά συνίσταται και από πονηρία. Όταν όμως η πονηρία γίνεται κουτοπονηρία και μπουρτζοβλαχοπονηρία δίχως το απαραίτητον συνδετικόν της εξυπνάδας, τότε δε μιλάμε για διπλωματία αλλά για con game, υποκρισία και ουχί τέχνη.

Επειδή όμως η γραμμή είναι πολύ λεπτή, χρειάζεται εξυπνάδα και στα μάτια του παρατηρητή. Δεν είναι να απορούμε λοιπόν γιατί όταν πχ έναν πολιτικό τον παίρνουν τα σκατά από τα πόδια (να με συγχωρείτε για την έκφραση) να περισώσει μια κατάσταση επειδή έκανε ματσακονιά, στο τέλος να το παρουσιάζει ως κατόρθωμα που επετεύχθη χάριν θεϊκών του ικανοτήτων και δε συμμαζευόπουλος γωνία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Η διπλωματία είναι η ικανότητα να φτιάχνεις τα κομμάτια του παζλ όπως πρέπει και όταν πρέπει, πράγμα που απαιτεί εξυπνάδα σαφώς, αλλά συνίσταται και από πονηρία. Όταν όμως η πονηρία γίνεται κουτοπονηρία και μπουρτζοβλαχοπονηρία δίχως το απαραίτητον συνδετικόν της εξυπνάδας, τότε δε μιλάμε για διπλωματία αλλά για con game, υποκρισία και ουχί τέχνη. Επειδή όμως η γραμμή είναι πολύ λεπτή, χρειάζεται εξυπνάδα και στα μάτια του παρατηρητή.

Η υποκρισία λοιπόν όταν αναγαγεται σε τέχνη είναι διπλωματία και χαρακτηριστικο των έξυπνων; Αυτό λές; Κι ότι η υποκρισία εξαρτάται απο το πόσο έξυπνος είναι αυτός που την παρατηρεί;

Δηλαδη ενας βλάκας αν δεν αντιληφθεί ενός την υποκρισία, σημαινει οτι αυτή δεν υφίσταται; Αυτό ειναι που διαχωρίζει την τέχνη-διπλωματία, απο την υποκρισία; Το κατα πόσο την αντιλαμβάνονται οι άλλοι;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Valder]

Η υποκρισία λοιπόν όταν αναγαγεται σε τέχνη είναι διπλωματία και χαρακτηριστικο των έξυπνων; Αυτό λές; Κι ότι η υποκρισία εξαρτάται απο το πόσο έξυπνος είναι αυτός που την παρατηρεί;

Δηλαδη ενας βλάκας αν δεν αντιληφθεί ενός την υποκρισία, σημαινει οτι αυτή δεν υφίσταται; Αυτό ειναι που διαχωρίζει την τέχνη-διπλωματία, απο την υποκρισία; Το κατα πόσο την αντιλαμβάνονται οι άλλοι;

Η υποκρισία είναι υποκρισία, δεν ανάγεται σε τίποτε, είναι κλάσμα καταχρηστικόν. Παρόλαυτά ναι, θεωρώ ότι η διπλωματία (κάτι τελείως διαφορετικό απ' την υποκρισία επαναλαμβάνω) είναι χαρακτηριστικό των έξυπνων, όχι καταναγκαστικά μορφωμένων, απλά έξυπνων.

Όσον αφορά τους βλάκες που δεν αντιλαμβάνονται την υποκρισία, αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την ύπαρξή της. Αυτό διότι κάποιος μη βλαξ θα αντιληφθεί τον υποκρινόμενο και θα δράσει αναλόγως. Αυτό όμως εγείρει 2 ζητήματα: α) Την σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο (διάβασε το εξαιρετικό πόνημα του Ε. Λεμπέση) και β) Το πως η υποκρισία είναι εξαπάτηση και αντιστρόφως. Ειδικά για το (β) μη το μπερδεύεις με την υποκειμενικότητα της ομορφιάς, διότι έχουμε να κάνουμε με εκφυλισμό κατ' έννοια (και όχι κατ' ουσία διότι επαναλαμβάνω είναι ασύνδετα τα 2) της διπλωματίας και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που καθόμαστε και απορούμε αν υπάρχει έστω και μια μακρινή της ουσιώδης σύνδεση με τη διπλωματία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Αυτό που παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον είναι την παγερή σιωπή περί του θεματος. Αυτό μπορεί να σημαίνει:

• Ότι δεν υπάρχει κανένας υποκριτής εδώ μέσα οπότε μή γνωρίζοντας το αντικείμενο δεν ξέρουν τί να γράψουν
• Ότι δεν έχουν γνωρίσει κανέναν υποκριτή απο τον οποίο να είχαν επίσης εμπειρία περί του θέματος

Τα δυο αυτά θεωρήματα δε, μας οδηγούν στο εξής συνταρακτικο συμπέρασμα. Οτι η υποκρισία στις μέρες μας έχει εξαφανιστεί !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Idril]

Ή σημαίνει απλά ότι η συντιρπτική πλειοψηφία θεωρεί τόσο αυτονόητο ότι σε κανέναν δεν αρέσει η υποκρισία που δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να το γράψουν κιόλας. Duh!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Τα δυο αυτά θεωρήματα δε, μας οδηγούν στο εξής συνταρακτικο συμπέρασμα. Οτι η υποκρισία στις μέρες μας έχει εξαφανιστεί !

E ειναι λιγο υποκριτικο να πουμε κατι τετοιο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Ή σημαίνει απλά ότι η συντιρπτική πλειοψηφία θεωρεί τόσο αυτονόητο ότι σε κανέναν δεν αρέσει η υποκρισία που δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να το γράψουν κιόλας. Duh!

Σε κανένα δεν αρέσει η υποκρισία όταν οι άλλοι υποκρίνονται σ'εκείνους. Πόσοι όμως άραγε αρέσκονται στο να υποκρίνονται εκείνοι στους άλλους;

E ειναι λιγο υποκριτικο να πουμε κατι τετοιο

Α ρε Λόρυ, αν το άφηνες ασχόλιαστο αυτο θα έχανα πάσα ιδέα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Μια και μαλλον απιθανο να αρεσει σε καποιον η υποκρισια, ισως το θεμα θα ηταν καλο να επικεντρωθει στο 1. τι ειναι υποκρισια για τον καθενα (παραδειγματα περιπτωσεων θα βοηθησουν πολυ), και 2. ποσο την αντεχει/δεχεται/συγχωρει ο καθενας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Υπάρχουν διάφορα είδη υποκρισίας. Υποκρισία είναι και η κλασσική ψευτιά, υποκρισία είναι και η ευγένεια, υποκρισία είναι και η μετριοφροσύνη, υποκρισία είναι και η διπλωματία.
Οπότε δεν είναι όλα τα είδη υποκρισίας πολιτικά μη ορθά, ώστε να ισχύει αυτό που λέει η Idril.
Μια δόση υποκρισίας πάντως είναι απαραίτητη διότι αλλιώς θα πληγώναμε πολύ κόσμο και θα δημιουργούσαμε πολλούς εχθρούς. Την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχει κανείς, όλοι αντέχουν κάποια ποσοστά της, ανάλογα με το πόσο "χοντρόπετσοι" είναι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Υπάρχουν διάφορα είδη υποκρισίας. Υποκρισία είναι και η κλασσική ψευτιά, υποκρισία είναι και η ευγένεια, υποκρισία είναι και η μετριοφροσύνη, υποκρισία είναι και η διπλωματία.
Οπότε δεν είναι όλα τα είδη υποκρισίας πολιτικά μη ορθά, ώστε να ισχύει αυτό που λέει η Idril.
Μια δόση υποκρισίας πάντως είναι απαραίτητη διότι αλλιώς θα πληγώναμε πολύ κόσμο και θα δημιουργούσαμε πολλούς εχθρούς. Την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχει κανείς, όλοι αντέχουν κάποια ποσοστά της, ανάλογα με το πόσο "χοντρόπετσοι" είναι.

Συν ενα (θα εβαζα και συν δέκα αν επιτρεπόταν) για την ειλικρίνεια. Μάλιστα κύριοι και κυρίες, ΑΥΤΗ είναι μια αληθινή δήλωση, είναι το αντίδοτο αν θέλετε σ'αυτό που πραγματεύεται τούτο το θέμα. Την υποκρισία. Χαρακτηριστικότερο όλων ότι υποκρισία είναι και η μετριοφροσύνη. Ναι είναι. Οταν χαιρόμαστε για κάποιο κοπλιμέντο, όταν θεωρούμε ότι μας αντιπροσωπεύει, το να εμφανιζόμαστε μετριοφρονες είναι μια δόση υποκρισίας.

Η Μισέλ μάλλον εβαλε τις βάσεις για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, βάσεις που δεν μπορούσα να τις βάλω εγώ δεδομένου ότι θεωρούμαι μάλλον ακραίος στις απόψεις μου. Ομως συμφωνώ με τη Μισέλ. Οτι την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχουν πολλοί, και ότι αντέχουν καποια ποσοστά της, διαφωνώ ώς πρός το κανείς. Η ειλικρίνεια, οπως και η απόλυτη αλήθεια, θα το διαπιστώσετε άν το παρατηρήσετε, είναι η πηγή του γέλιου. Είναι και οι δυο εξαιρετικά χαλαρωτικές και κάθε άλλο παρα για χοντρόπετσους είναι.

Ομως, και ίσως αυτό εννοεί η Μισελ χοντροπέτσιασμα, η συντριπτικη πλειοψηφία των ανθρώπων μεγαλώνουν εκπαιδευόμενοι σε ρουτίνες υποκρισίας. Υπεκφυγες προσχήματα και ενα κάρο κανόνες που τους τηρούν απλά γιατί τους επιβάλουν οι γονείς τους. Η αρχική μας εκπαιδευση, ειδικά του δυτικού πολιτισμού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ναι, είναι μια εκπαίδευση στην υποκρισία. Μια οικογένεια που τυχόν δεν έχει αυτή τη κουλτούρα, που εκφράζει τόσο τα συναισθήματα της όσο και τη δυσαρέσκεια της ελεύθερα, ίσως δημιουργεί αυτου του είδους την εσωτερική κουλτούρα που "χοντροπετσιάζει" το άτομο. Με τηνέννοια ότι έχει συνηθίσει να ακούει την αλήθεια και πλέον όχι μόνο δεν το ενοχλεί αλλα την προτιμά κιόλας.

Στους υπόλοιπους τώρα, το χιούμορ, που πολλές φορές είναι η απόλυτη ειλικρίνεια, φερνει γέλιο ακριβώς γιατί σταματάει τη σι πι γιου, κανει ενα κιτ κατ. Η σι πι γιου μας ενεκα της κιουλτούρας της υποκρισίας, αναγκάζεται διαρκώς, απο μικρά παιδιά, να είναι σε μια διαρκή φάση αποκρυπτογράφησης. Κι έτσι όπως όλοι δεν υποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες ρουτίνες, φανταστείτε τί επεξεργαστικός φόρτος πέφτει. Ολο στο "τι εννοείς" είναι , ερώτηση που όπως εχετε διαπιστωσει εκφράζεται συχνά και εδώ. Οταν καποιος σου πετάει μια αλήθεια, ή σου απαντάει ειλικρινά, η μνήμη μας, το ένσικτο μας, το ξέρει. Δεν ρωτάει "τι εννοείς". Κι αυτό ειναι ενα ευχάριστο διάλλειμα, όπως εν προκειμενω το ποστ της Μισέλ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Οτι την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχουν πολλοί, και ότι αντέχουν καποια ποσοστά της, διαφωνώ ώς πρός το κανείς. Η ειλικρίνεια, οπως και η απόλυτη αλήθεια, θα το διαπιστώσετε άν το παρατηρήσετε, είναι η πηγή του γέλιου. Είναι και οι δυο εξαιρετικά χαλαρωτικές και κάθε άλλο παρα για χοντρόπετσους είναι.

Δεν ήταν υπερβολή το κανείς, είναι κάτι που πιστεύω. Όσο κι αν κάποιος πιστεύει ότι αντέχει την ειλικρίνεια, απλά αντέχει ένα μεγάλο ποσοστό της, αλλά όχι το 100%. Το να αντέχεις 100% την ειλικρίνεια θα σήμαινε ότι δεν σε ενοχλεί τίποτα στους άλλους (οπότε δεν φοβάσαι να σου δείχνουν οι άλλοι τον πραγματικό τους εαυτό και δεν πρόκειται ποτέ να τους απορρίψεις για αυτό), δεν είσαι πολύ δεμένος με τίποτα (αλλιώς δεν θα άντεχες εύκολα την ειλικρινή κριτική για αυτό), έχεις τρομερή αυτοπεποίθηση (αλλιώς δεν θα άντεχες όσους δεν έχουν ίχνος μετριοφροσύνης) και είσαι τρομερά καλοπροαίρετος (αλλίως δεν θα άντεχες την έλλειψη διπλωματίας) και πολλά άλλα που ουσιαστικά η τομή τους είναι το κενό σύνολο (δηλαδή πολλοί άνθρωποι έχουν κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά κανείς όλα μαζί).
Πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που αν μας μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια θα μας πειράξουν αυτά που θα πεί. Ανθρώπινο είναι. Λέγοντας "χοντρόπετσοι" εννοούσα ότι ο καθένας έχει διαφορετικά όρια όσον αφορά στο τι θα τον πειράξει και τι αντέχει να ακούσει. Αυτοί που αποκαλώ "χοντρόπετσοι" έχουν πολύ μεγαλύτερα όρια, και σίγουρα δεν το λέω με αρνητική έννοια. Ίσως θα μπορούσα να πω ότι είναι και στόχος μου να κατακτήσω την "χοντροπετσοσύνη"

Θυμάμαι έβλεπα πρόσφατα ένα επεισόδιο του Grey's Anatomy όπου κάποιος είχε έναν όγκο στον εγκέφαλο που τον έκανε να λέει ακριβώς ο,τι σκέφτεται, χωρίς να τα φιλτράρει πρώτα όπως όλοι. "Φυσικά" τον είχαν εγκαταλείψει όλοι εκτός από την αδερφή του που πιθανότατα θα το είχε κάνει κι αυτή αν δεν ήταν συγγενής. Άραγε πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αν αυτό συνέβαινε σε μας δεν θα είχαμε την ίδια κατάληξη; Αν όχι, τότε σημαίνει ότι λίγο-πολύ υποκρινόμαστε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Να τα πάρουμε ένα ένα;

Δεν ήταν υπερβολή το κανείς, είναι κάτι που πιστεύω.

Η επιβράβευση ήταν στο οτι εξέφρασες αυτό ακριβώς που πιστεύεις. Από εκεί κι ύστερα, αν αυτό που πιστεύεις αντιπροσωπεύει ή όχι την πραγματικοτητα, ή σε ποιο ποσοστό την αντιπροσωπεύει, έπεται. Είναι ενα αντικείμενο συζήτησης ερευνας και στοιχείων. Ομως κατ'αρχήν η ειλικρινής έκφραση του τί πραγματικά πιστεύει ο καθε ένας, είναι ενα κέρδος δεδομένου ότι οι απόψεις που εκφράζονται είναι τα στοιχεία μιας συζήτησης και άν, αυτά τα στοιχεία, είναι διαμορφωμένα κατάλληλα ώστε να αρέσουν, απλά δεν αποτελούν στοιχεία πλέον. Χωρις πραγματικά στοιχεία οποιαδήποτε συζήτηση είναι μάταιη.

Όσο κι αν κάποιος πιστεύει ότι αντέχει την ειλικρίνεια, απλά αντέχει ένα μεγάλο ποσοστό της, αλλά όχι το 100%. Το να αντέχεις 100% την ειλικρίνεια θα σήμαινε ότι δεν σε ενοχλεί τίποτα στους άλλους (οπότε δεν φοβάσαι να σου δείχνουν οι άλλοι τον πραγματικό τους εαυτό και δεν πρόκειται ποτέ να τους απορρίψεις για αυτό),

Ναι, το σημαίνει αυτό, όμως το βλέπω ασύνδετο με το άν θα τους απορρίψεις ή όχι γι'αυτό, στην συνέχεια

δεν είσαι πολύ δεμένος με τίποτα (αλλιώς δεν θα άντεχες εύκολα την ειλικρινή κριτική για αυτό),

Μπορείς να είσαι πολύ δεμένος με οτιδήποτε απαξ και εκτιμας ότι αυτό σε εκφράζει. Αν κάτι ή κάποιος στο καταρρίψει,όμως με ειλικρίνεια και όχι απλά για να σε θίξει, αυτο δεν είναι κέρδος; Θα ειναι ο μονος λόγος για τον οποίο θα εγκαταλείψεις μια λανθασμένη- απομυθοποιημένη αποψη, στάση, κατάσταση, και θα προχωρήσεις σε κάτι που θα σε εκφράζει καλύτερα.

Έχεις τρομερή αυτοπεποίθηση (αλλιώς δεν θα άντεχες όσους δεν έχουν ίχνος μετριοφροσύνης)

Οσοι δεν έχουν ίχνος μετριοφροσύνης, ειναι απλά ειλικρινείς. Νομίζω ότι όλοι θα τους άντεχαν αρκεί βέβαια να τους δούν απο τη σωστή οπτικη γωνία.

και είσαι τρομερά καλοπροαίρετος (αλλίως δεν θα άντεχες την έλλειψη διπλωματίας) και πολλά άλλα που ουσιαστικά η τομή τους είναι το κενό σύνολο (δηλαδή πολλοί άνθρωποι έχουν κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά κανείς όλα μαζί).

Πιστεύω ότι ξεκινώντας απο την συνήθεια να είσαι απλά ειλικρινής, καταλήγεις να έχεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί

Πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που αν μας μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια θα μας πειράξουν αυτά που θα πεί. Ανθρώπινο είναι. Λέγοντας "χοντρόπετσοι" εννοούσα ότι ο καθένας έχει διαφορετικά όρια όσον αφορά στο τι θα τον πειράξει και τι αντέχει να ακούσει. Αυτοί που αποκαλώ "χοντρόπετσοι" έχουν πολύ μεγαλύτερα όρια, και σίγουρα δεν το λέω με αρνητική έννοια. Ίσως θα μπορούσα να πω ότι είναι και στόχος μου να κατακτήσω την "χοντροπετσοσύνη"

Μήπως οι χοντρόπετσοι είναι απλά άνθρωποι που προτιμούν την αλήθεια ακόμη και απο το καλύτερο ψέμα; Ας πούμε ότι κάποιος με θεωρεί μ@λ@κ@. Το πιθανότερο ειναι να με θεωρεί κατα λάθος, αφού δεν είμαι. Ομως μπορεί και κάπου να είμαι. τι είναι προτιμότερο να μου το πεί ή να μήν μου το πεί; Φυσικά και δεν θα μου αρέσει αρχικά σε ποιον θα άρεσε; Όμω είναι θέμα συγκριτικού πλεονεκτήματος. Αν δεν είμαι, μετα που θα με πεί, θα ξέρω ότι αυτο το άτομο επιμένει να με θεωρεί, κάτι αρκετά χρήσιμο. Αν είμαι, απλά είναι ακόμη πιο χρήσιμο γιατί θα βελτιωθώ απο την κριτική.

Άραγε πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αν αυτό συνέβαινε σε μας δεν θα είχαμε την ίδια κατάληξη;

Εγώ παντως σίγουρα όχι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Υπάρχουν διάφορα είδη υποκρισίας. Υποκρισία είναι και η κλασσική ψευτιά, υποκρισία είναι και η ευγένεια, υποκρισία είναι και η μετριοφροσύνη, υποκρισία είναι και η διπλωματία.
Οπότε δεν είναι όλα τα είδη υποκρισίας πολιτικά μη ορθά, ώστε να ισχύει αυτό που λέει η Idril.
Μια δόση υποκρισίας πάντως είναι απαραίτητη διότι αλλιώς θα πληγώναμε πολύ κόσμο και θα δημιουργούσαμε πολλούς εχθρούς. Την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχει κανείς, όλοι αντέχουν κάποια ποσοστά της, ανάλογα με το πόσο "χοντρόπετσοι" είναι.

Αν και δέχομαι την άποψη αυτή, έχω κάποιες ενστάσεις

Η ευγένεια, η μετριοφροσύνη και η ψευτιά δεν είναι απαραίτητα προϊόν υποκρισίας. Υπάρχουν άτομα (αν όχι όλοι μας) που αυτά τα στοιχεία τα εκφράζουμε κάποιες φορές (όχι απαραίτητα συνεχώς) χωρίς να υποκρινόμαστε. Δεν μπορείς να ξεκινάς με δεδομένο ότι όποιος σου φερθεί πχ ευγενικά υποκρίνεται

Επίσης δεν θα έλεγα ότι αυτοί που αντέχουν την ειλικρίνεια είναι μόνο οι χοντρόπετσοι. Ακόμα και αυτοί που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, αντέχουν την ειλικρίνεια γιατί δεν εξαρτώνται από την άποψη των υπολοίπων

Προσωπικά λοιπόν με ενοχλεί η υποκρισία και προτιμώ τον κόσμο γύρω μου να είναι ντόμπρος τουλάχιστον με εμένα, όπως προσπαθώ να είμαι και εγώ όπου με παίρνει (γιατί είπαμε ότι κάποιοι είτε δεν το σηκώνουν, είτε το παρεξηγούν).

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

Προσωπικά λοιπόν με ενοχλεί η υποκρισία και προτιμώ τον κόσμο γύρω μου να είναι ντόμπρος τουλάχιστον με εμένα, όπως προσπαθώ να είμαι και εγώ όπου με παίρνει (γιατί είπαμε ότι κάποιοι είτε δεν το σηκώνουν, είτε το παρεξηγούν).

Αυτο είναι ίσως η σημαντικότερη παράμετρος στο θέμα της υποκρισίας: Το "όπου με παίρνει".
Που μας παίρνει που δεν μας παίρνει; Πόσο η ίδια η κοινωνικη δομή προάγει την υποκρισία σαν απαιτούμενο τρόπο συμπεριφοράς; Γιατί άν είναι έτσι, τότε ενα άτομο που υποκρίνεται συστηματικά προκειμένου να ανταποκρίνεται σε διάφορες κοινωνικές απαιτήσεις δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με ενα άλλο που υποκρίνεται επίσης συστηματικά όμως μόνο απο ιδιοτέλεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Η ευγένεια, η μετριοφροσύνη και η ψευτιά δεν είναι απαραίτητα προϊόν υποκρισίας. Υπάρχουν άτομα (αν όχι όλοι μας) που αυτά τα στοιχεία τα εκφράζουμε κάποιες φορές (όχι απαραίτητα συνεχώς) χωρίς να υποκρινόμαστε. Δεν μπορείς να ξεκινάς με δεδομένο ότι όποιος σου φερθεί πχ ευγενικά υποκρίνεται

Ίσως δεν εκφράστηκα σωστά. Αυτό που εννοώ είναι ότι για να είσαι πάντα ευγενικός και πάντα μετριόφρων, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να υποκριθείς, όχι ότι υποκρίνεσαι πάντα. Εκτός πια αν θεωρείς τον εαυτό σου για τα σκουπίδια (διότι οτιδήποτε παραπάνω πολλές φορές εκλαμβάνεται ως έλλειψη μετριοφροσύνης) και δεν βρίσκεις τίποτα αρνητικό σε κανέναν.

Επίσης δεν θα έλεγα ότι αυτοί που αντέχουν την ειλικρίνεια είναι μόνο οι χοντρόπετσοι. Ακόμα και αυτοί που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, αντέχουν την ειλικρίνεια γιατί δεν εξαρτώνται από την άποψη των υπολοίπων

Προσωπικά λοιπόν με ενοχλεί η υποκρισία και προτιμώ τον κόσμο γύρω μου να είναι ντόμπρος τουλάχιστον με εμένα, όπως προσπαθώ να είμαι και εγώ όπου με παίρνει (γιατί είπαμε ότι κάποιοι είτε δεν το σηκώνουν, είτε το παρεξηγούν).

Διευκρίνισα παρακάτω τι εννοώ "χοντρόπετσος".
Πολύ ωραία τα όσα λες πάντως, αλλά δεν τα βρίσκω και ιδιαίτερα ρεαλιστικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[C.M.]

Όλοι είμαστε σε ένα ποσοστό υποκριτές από τη στιγμή που δεν εξωτερικεύουμε την κάθε μας συναισθηματική κατάσταση, σκέψη, ορμή και ανάμεσα σε αυτά και στη συμπεριφορά μας υπάρχει διάσταση. Από αυτή την οπτική ίσως η υποκρισία να είναι και απαραίτητη για την διατήρηση της κοινωνικής τάξης. Αυτό που πιστεύω πως βλάπτει είναι η κατάχρηση της υποκρισίας, η χρήση της εκεί όπου ή σε βαθμό που μπορεί να αποφευχθεί ή για κακό σκοπό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Για να καταλάβω τι παίζει με την υποκρισία προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους υποκρίνονται οι άνθρωποι.

1)Φοβούνται την απόρριψη.
2)Είναι τρόπος ζωής που μάθανε από μικρά και δεν ξέρουν να ενεργήσουν διαφορετικά.
3)Αποσκοπούν κάτι που δεν μπορούν να το πάρουν με ειλικρίνεια.

Στην πρώτη και στην δεύτερη περίπτωση τους δικαιολογώ.
Η τρίτη είναι που με προβληματίζει. Εκεί πρέπει να έχεις πείρα, ένστικτο, τύχη για να τους αντιλαμβάνεσαι…


(συμπληρώνετε τη λίστα, δεν ξέρω όλους τους λόγους…)


edit: 4) Μερικές φορές η ειλικρίνεια κάνει κακό. Οπότε υποκρίνονται για να μην πληγόσουν ή αποθαρρύνουν τους άλλους.
Πχ: ο γιατρός υποκρίνεται κάθε φορά όταν πρέπει να ενημερώσει τους ασθενείς για σοβαρές αρρώστιες. Δεοντολογικό είναι να παρουσιάζει τα πράγματα σε καλύτερο, ελπιδοφόρο φως…

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Buggs]

1)Φοβούνται την απόρριψη.
2)Είναι τρόπος ζωής που μάθανε από μικρά και δεν ξέρουν να ενεργήσουν διαφορετικά.
3)Αποσκοπούν κάτι που δεν μπορούν να το πάρουν με ειλικρίνεια.

Τα 1 και 2 δεν υφίστανται σε κάθε περίπτωση για το 3; ;αυτός που φοβάται την απορριψη, υποκρίνεται κάτι άλλο και έτσι εκμαιεύει αποδοχή με απατηλά στοιχεία. Την τακτική αυτή μαλιστα πιθανότατα να την έχει διδαχτεί σαν "αποδεκτή τακτική απόκτησης δικαιωμάτων" στηνοικογένειά του. Οχι;

edit: 4) Μερικές φορές η ειλικρίνεια κάνει κακό.

Σε ενα κοσμο γεμάτο υποκριτές , μπορεί όλες τις φορές η ειλικρίνεια να κάνει κακό (εκτός απο το διαδίκτυο)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Στην πρώτη περίπτωση υποκρίνονται αναγκαστικά για να γίνονται αποδεχτοί από τους άλλους.
Στην δεύτερη δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς, γιατί μάθανε πως αυτό είναι το σωστό.
Στην τρίτη είναι επιλογή τους να υποκρίνονται.
Στην τέταρτη υποκρίνονται και πάλι αναγκαστικά. Το κάνουν για τους άλλους.

Νομίζω ότι η αιτία που υποκρίνονται είναι διαφορετική.


(Και αν ο συλλογισμός μου είναι εντελώς λάθος… δεν πειράζει… ρωτώντας φτάνεις στην πόλη)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.