Μονογονεϊκές οικογένειες

[Sarah_Fest]

Παντρευόμαστε...κάνουμε ένα ή περισσότερα παιδιά...μένουμε μόνοι για κάποιο λόγο, έχοντας να αναθρέψουμε τα παιδιά...
Τις περισσότερες φορές απευθυνόμαστε στους παππούδες για βοήθεια... Πολλοί ακόμη επιστρέφουν στη γονική στέγη (πολλοί άντρες το κάνουν ακόμη κι όταν δεν έχουν στην επιμέλειά τους το παιδί!).
Κάποιοι νεώτεροι χρήστες μπορεί να είναι ακόμη και παιδιά τέτοιων οικογενειών....
Τελικά...​

Τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών μπορούν να μεγαλώσουν "φυσιολογικά"; 'Η μήπως πρέπει ο γονιός που έχει την επιμέλεια να παντρευτεί πάση θυσία ώστε τα παιδιά να έχουν δυο γονείς μέσα στο σπίτι;
Πόσο μπορεί να προσφέρει ένας γονιός που είναι "μακριά";
Ποια είναι η διαφορά κατά την άποψή σας μεταξύ των χωρισμένων γονιών και των περιπτώσεων χηρείας;​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Resident Evil]

Τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών μπορούν να μεγαλώσουν "φυσιολογικά"; 'Η μήπως πρέπει ο γονιός που έχει την επιμέλεια να παντρευτεί πάση θυσία ώστε τα παιδιά να έχουν δυο γονείς μέσα στο σπίτι;

Πόσο μπορεί να προσφέρει ένας γονιός που είναι "μακριά";
Ποια είναι η διαφορά κατά την άποψή σας μεταξύ των χωρισμένων γονιών και των περιπτώσεων χηρείας;​

δεν έχω παιδιά και δεν είμαι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας οπότε δεν μπορώ να πω ότι μιλάω με γνώση κατάστασης

Σίγουρα όμως η μπλε σου ερώτηση με βρίσκει αντίθετη. Με την έννοια ότι έχω δει ΠΟΛΛΑ παιδιά χωρισμένων γονιών να αντιδρούν στο νέο άντρα/γυναίκα ("έχω μαμα/μπαμπά, δεν θέλω άλλο") και γενικά το να βάλεις έναν άγνωστο να παίξει το ρόλο του γονιού απαιτεί πολλούς λεπτούς χειρισμούς και από τον ίδιο για να δουλέψει. Οπότε όχι, το "πάση θυσία" νομίζω ότι είναι υπερβολικό...

Στην περίπτωση διαζυγίου και χηρείας όπως το έζησα με 2 φίλες μου τουλάχιστον (η μία έχασε το μπαμπά της πολύ μικρή <6 ετών, και η άλλη πέρασε ένα διαζύγιο στα 10 της) αυτό που είδα ήταν το εξής:
Και οι 2 πόνεσαν που δεν είχαν το μπαμπά τους στο σπίτι. Σαφέστατα. Η μία όμως (που τον έχασε) ένιωθε ότι ούτε η μαμά της, ούτε η ίδια αλλά ούτε και ο μπάμπας της "έφταιγαν" σε κάτι. Δεν μπορούσαν να το αποτρέψουν και να το προβλέψουν, απλά έγινε...

Η άλλη πέρασε αρκετά χρόνια θυμού και τύψεων. Θυμού απέναντι στους γονείς της που δεν προσπάθησαν αρκετά, θυμού απέναντι στο μπαμπά της που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε άλλη γυναίκα, θυμού απέναντι στη μαμά της που δεν ήταν αρκετά "γυναίκα" απέναντι του για να τον ... κρατήσει, θυμού απέναντι στην ίδια και τα αδέρφια της ότι αν ήταν καλύτερα παιδιά θα ήταν πιο αρμονική η οικογένεια και ίσως ο μπαμπάς της δεν είχε φύγει... Κι όλα αυτά ενώ οι γονείς της (παρόλο που δεν χώρισαν με τις καλύτερες συνθήκες ακριβώς επειδή είχε μπει άλλη γυναίκα στη μέση η οποία μάλιστα έφερνε και ... νέο αδελφάκι την εποχη του διαζυγίου) μπροστά στα παιδιά είχαν πολύ καλή στάση και ακόμα και σήμερα (πχ στις αποφοιτήσεις των παιδιών από τις σχολές τους) εμφανίζονταν πάντα μαζί, ως γονείς, σε θέματα που αφορούσαν τα παιδιά τους...

αλλά η αίσθηση της μιας φίλης παρέμενε. Για την άλλη ήταν πιο εύκολο να το αποδεχτεί, και να τα ρίξει σε κάτι άλλο, μεγαλύτερο (θάνατο) που δεν μπορούσε όμως να το πολεμήσει... Και, αν και η μητέρα της δεν ξαναπαντρεύτηκε τελικά, της ήταν πιο εύκολο να δεχτεί ότι η μητέρα της μπορεί να ξαναπαντρευόταν... Η άλλη, ακόμα και σήμερα (τα 2 αδέρφια της από το νέο γάμο του πατέρα της είναι πλέον στο Λύκειο!!!) δεν έχει αποδεχθεί πλήρως ότι ο πατέρας της ξαναέφτιαξε τη ζωή του...

πάντως σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι δεν μεγάλωσε κάποια από τις 2 φυσιολογικά... τουλαχιστον εμένα έτσι μου φαίνεται...

αυτά More or less...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών μπορούν να μεγαλώσουν "φυσιολογικά"; 'Η μήπως πρέπει ο γονιός που έχει την επιμέλεια να παντρευτεί πάση θυσία ώστε τα παιδιά να έχουν δυο γονείς μέσα στο σπίτι;
Πόσο μπορεί να προσφέρει ένας γονιός που είναι "μακριά";

Ποια είναι η διαφορά κατά την άποψή σας μεταξύ των χωρισμένων γονιών και των περιπτώσεων χηρείας;​

Τι εννοούμε "φυσιολογικά"? Δηλαδή όπως τα παιδιά των οικογενειών που έχουν και τους 2 γονείς, αν ναι εγώ θέλω καταρχήν να ρωτήσω γιατί θεωρούμε εκ των προτέρων ότι αυτά μεγαλώνουν "φυσιολογικά"?
Προσωπικά πιστεύω ότι το διαζύγιο είναι μια οδυνηρή διαδικασία και εμπειρία για τα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς διατηρήσουν εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ τους. Βέβαια απο κει κι έπειτα διάφοροι παράμετροι επηρεάζουν την ψυχολογία των παιδιών. Καταρχήν η ηλικία, για τα παιδάκια πολύ μικρής ηλικίας ή για τα παιδιά που είναι σε ηλικία να αντιληφθούν τη δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων (περίπου στο Λύκειο και μετά) τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Επίσης ρόλο παίζει η σχέση των παιδιών με τους γονείς και η σχέση των γονέων μεταξύ τους. Εάν είναι καλές, δηλαδή ο γονέας που δεν έχει την επιμέλεια βλέπει τα παιδιά συχνά και γενικά υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των δύο γονέων, τότε κάποια στιγμή τα παιδιά θα πάψουν να αισθάνονται θυμό. Εάν οι σχέσεις δεν είναι καλές, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα: τα παιδιά συχνά δεν κατανοούν τους λόγους, νιώθουν θυμό για τους γονείς, νιώθουν θυμό και τύψεις για τον εαυτό τους, κλπ. κλπ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα μεγαλώσουν φυσιολογικά. Μην ξεχνάμε ότι και τα αρνητικά συναισθήματα είναι φυσιολογικά και πρέπει να τα νιώθουμε και να τα διαχειριζόμαστε.
Σχετικά με τις περιπτώσεις χηρείας, εκεί η ό πόνος της απώλειας είναι μεγαλύτερος αλλά δεν μπορείς και να το αποτρέψεις. Αυτά τα παιδιά δεν νιώθουν ίσως τύψεις όμως νιώθουν πόνο. Και μην ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται να ξαναδούν τον ένα γονέα.
Και στις δύο περιπτώσεις είναι θέμα χειρισμού κατά πόσο θα πληγωθεί λιγότερο ο ψυχισμός των παιδιών. Εξαρτάται δηλαδή από την παιδεία και την συμπεριφορά των γονέων (η του ενός στην περίπτωση χηρείας).
Σχετικά με την ερώτηση, αν πρέπει να ξαναφτιάξει τη ζωή του για χάρη των παιδιών .... εγώ διαφωνώ, τη ζωή σου την ξαναφτιάχνεις καταρχήν για σένα, απλά όταν έχεις παιδιά φροντίζεις αν το κάνεις να μην είναι εις βάρος τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[crazyhelen]

Όταν υπάρχει οποιαδήποτε μορφής έλλειψης, τίποτα δεν μπορεί να είναι "φυσιολογικό". Τα παιδιά χρειάζονται και μάνα και πατέρα. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ρόλο του άλλου.
Όσον αφορά το διαζύγιο, θεωρώ ότι σε αυτή τη περίπτωση δεν τίθεται θέμα μονογονεϊκής οικογένειας. Όταν χωρίζουν δύο σύζυγοι δεν παύουν να είναι γονείς. Το θέμα είναι να το αντιληφθούν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Subject to change]

Εγώ πάντως μεγάλωσα σε μονογονεική οικογένεια και δεν κράτησα ουδέποτε κακία σε κανέναν από τους γονείς μου για αυτό. Δεν θεώρησα δηλαδή ότι θα μπορούσαν να το αποτρέψουν κάπως, απλά ...δεν ταίριαζαν. Ίσως επειδή δεν παίχτηκε θέμα απιστίας τι να πω...
Και ούτε θεωρώ ότι δεν μεγάλωσα φυσιολογικά.
Ίσα ίσα που δεν έχω φοβία με το γάμο, διότι ξέρω ότι αν όλα πάνε στραβά... χωρίζεις στην τελική, ενώ άλλοι που μεγάλωσαν με παντρεμένους γονείς έχουν μεγάλη φοβία με το θέμα γάμου, διότι θεωρούν ότι είναι δεσμά για μιά ζωή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sarah_Fest]

Σίγουρα όμως η μπλε σου ερώτηση με βρίσκει αντίθετη. Με την έννοια ότι έχω δει ΠΟΛΛΑ παιδιά χωρισμένων γονιών να αντιδρούν στο νέο άντρα/γυναίκα ("έχω μαμα/μπαμπά, δεν θέλω άλλο") και γενικά το να βάλεις έναν άγνωστο να παίξει το ρόλο του γονιού απαιτεί πολλούς λεπτούς χειρισμούς και από τον ίδιο για να δουλέψει. Οπότε όχι, το "πάση θυσία" νομίζω ότι είναι υπερβολικό...

Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, δεν πρόκειται για δική μου απορία... Είναι όμως κάτι που το ακούω πολύ συχνά στο περιβάλλον μου ως παραίνεση προς χωρισμένους ή χήρους γονείς! Προσωπικά δε θεωρώ πως τα παιδιά που για τον άλφα ή βήτα λόγο μεγαλώνουν μόνο με ένα γονιό γίνονται "μη φυσιολογικά"! Το ΠΩΣ θα ανατραφεί ένα παιδί έχει σημασία, όχι το πόσους γονείς έχει!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ελπιδα]

γεια σας!
προσωπικα θεωρω οτι ειναι δυσκολο για τα παιδια να τους λειπει καποιος απο τους γονεις του. Σκεφτειτε αλλωστε τους εαυτους σας. Θα ηταν το ιδιο να μην εχετε μια μαμα στο προσκεφαλι σας οταν ειχατε πυρετο ή αντιστοιχα να απουσιαζει ο μπαμπας σας οταν πηρατε το πρωτο σας αριστα στην ορθογραφια; Δε λεω, αυτος που μενει πισω (μανα ή πατερας) μπορει να ειναι μαγκας με ολη τη σημασια της λεξης και να σας τα προσφερει ολα, αλλα θεωρω πως παντα κατι θα σας λειπει. Ειτε ο 'αλλος΄ εφυγε απο επιλογη, είτε χωρις να το θελει. Τωρα εαν ο γονιος απλως λειπει απο το σπιτι για αρκετες ωρες, αλλα βρισκεται στο πλευρο του παιδιου του οποτε αυτο τον χρειαστει, ειναι αλλο θεμα. Γενικα τα παιδια των χωρισμενων γονιων για να ειναι ισορροπημενα θα πρεπει να δεχονται την αγαπη και το ενδιαφερον των δικων τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Τι θεωρούμε φυσιολογικό? Τι θεωρούμε μη φυσιολογικό?
Τα πρότυπα είναι διαφορετικά από κοινωνία σε κοινωνία, από κουλτούρα σε κουλτούρα. Ένα παιδί που βλέπει γύρο μόνο μονογονεϊκες οικογένειες θα θεωρούσε μη φυσιολογικό να έχει και τους δυο γονείς στο ίδιο σπίτι… Η κοινωνία μας θεωρεί (ακόμα) φυσιολογικό να έχεις δυο γονείς που σε φροντίζουν.
Για μένα το μέτρο όλων των πραγμάτων είναι να νιώθεις αγάπη, να νιώθεις ότι σε αγαπάνε για να μπορείς να αγαπάς… αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να προστατεύσει ένα παιδί από όλα τα κακά του κόσμου,(όπως ο χωρισμός των γονιών) αλλά είναι το δυνατότερο βάλσαμο για πόνο τέτοιου τύπου.
Το ζήτημα δεν είναι να ζουν οι γονείς στο ίδιο σπίτι, το ζήτημα είναι να δώσει ο καθένας αυτό που έχει ανάγκη το παιδί. Γιατί άλλες ανάγκες πρέπει να καλύψει η μάνα και άλλες ο πατέρας.
…ποτέ δεν είναι δυνατών να καλύψεις όλες τις ανάγκες. Απλά προσπαθείς. Όσο προσπαθείς, είτε τα καταφέρεις είτε όχι, το παιδί θα νιώθει ότι τον αγαπάς. Και αυτό είναι το παν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[magg]

Γειάς σας παιδιά.Ομολογώ οτι βρήκα αυτό το site πολύ προχωρημένο και πολύ ενδιαφέρον.Σάν νέο μέλος αλλά με πολύ περιορισμένο χρόνο για νά επισκέπτομαι τακτικά εδω τόν χώρο θέλω να καταθέσω κι εγώ τήν γνώμη και εμπειρία μου σχετικά με το θέμα.Εχω μεγαλώσει μόνη μου ένα παιδι μετά απο συναινετικό χωρισμό και ομολογώ οτι εκανα θαυμάσια δουλειά γιατι
βγήκε ενα ισσοροπημένο παιδι με πολύ καλό χαρακτήρα που σπούδασε στο εξωτερικό και που τώρα ειναι το καμάρι μου κατέχοντας μία αξιοζήλευτη θέση σε μια μεγάλη εταιρεια στήν Αγγλία. Κι όλα αυτα γιατι "πήρε τεράστια αγάπη, προσοχή, στίρηξη και κατανόσηση κι απ τούς δυό μας.Γνώμη μου λοιπόν ειναι οτι τα παιδιά πρέπει να παίρνουν απέραντη αγάπη και προσοχή ειτε μεγαλώνουν με εναν ειτε και με τούς δύο γονεις.Φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο η παιδεία, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα τών γονιών.Θάταν καλα να κάναμε σωστότερες επιλογές από τήν αρχή αλλά και ποιός δέν κάνει λάθη.Ας προσπαθούμε λοιπόν να γινόμαστε μέρα με τη μέρα καλύτεροι και πιό ισσοροπημένοι άνθρωποι για να μπορούμε να φτιάχνουμε πιο ιδανικές οικογένεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[αριαδνη4852]

ειμαι 25 χρονων και εχω ενα κοριτσακι 4 χρονων(εκτος γαμου)δεν εχει γνωρισει το μπαμπα της ποτε κ ακομα δε τον αναζηταει.ειναι πολυ χαρουμενο κοριτσακι και εχει πολ δυναμικο χαρακτηρα.ευχομαι να παραμεινει ετσι.τον παν ειναι η αγαπη πιστευω αλλα προσοχη..οχι η εξαρτημενη...για να μην εχουμε αντιθετα αποτλεσματα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Σκοπεύεις να το κρατήσεις έτσι ή θα της μιλήσεις κάποτε για τον πατέρα της, ή ακόμα περισσότερο να της τον γνωρίσεις;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[αριαδνη4852]

της εχω μλησει γιαυτον,εγω δν εχω προβλημα να τον γνωρισει,αυτος δε θελει,ισχυριζομενος οτι εχει αισθηματα ακομα για μενα και δεν ειναι ετοιμος να δει τη μικρη γιαυτον ακριβως τον λογο..μπουρδες...θελει δε θελει ομως πρεπει να εμφανιστει καποια στιγμη για το καλο της μικρης.πρεπει να γνωρισει κ τον πατερα της.να εχει μια ταυτοτητα...μου κανει εντυπωση που σχολιασες το μνμ μου.εισαι παιδι μονογονεικηςοικογενειας?αν θελεις μου απαντας βεβαια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[cibyllian]

Αν έχει αισθήματα ακόμα για σένα....δεν θέλει να δει το παιδί που έχετε μαζί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dalcfu]

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και δυστυχώς αυτό το γεγονός με επηρέασε αρνητικά από την άποψη ότι ήμουν ένα μίζερο και δυστυχισμένο άτομο κλεισμένο στον εαυτό του μέχρι πρόσφατα. Τα λάθη των γονιών μου και ο τρόπος που χειρίστηκαν το θέμα ήταν τραγικά. Πιστεύω πως αν είχαν χειριστεί το θέμα με μεγαλύτερη ωριμότητα κι αν είχαν δείξει σ'εμένα και την αδερφή μου μεγαλύτερη προσοχή τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ειδικά ο πατέρας μου φρόντισε να με φορτώσει ενοχές κατηγορώντας με ότι δεν προσπαθούσα αρκετά να πείσω την μητέρα μου να αλλάξει γνώμη. Τότε ήμουν μόλις 10 ετών και έζησα καταστάσεις που θα ήθελα να διαγράψω για πάντα από τη μνήμη μου. Το ίδιο πιστεύω και η αδερφή μου που τότε ήταν μόλις 4. Πάντως παρόλα αυτά δεν είμαι υπέρ του να μένουν μαζί δύο άνθρωποι όταν δεν ταιριάζουν. Πρέπει όμως να φροντίζουν να πληγώσουν τα παιδιά τους όσο γίνεται λιγότερο γιατί το καθόλου δεν είναι εφικτό στις μικρές ηλικίες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[αριαδνη4852]

ελα ντε..να σου πω την αληθεια εγω δε θελω ουτε νσ τον δω,θα το δεχομουνα μονο για χαρη της μικρης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[e-1961]

Έχω μεγαλώσει 2 παιδιά μόνη μου. Ο πατέρας τους έμπλεξε με το αλκοόλ, χωρίσαμε, πέθανε. Άλλαξα γειτονιά, περιοχή. Έχουν περάσει 5-6 χρόνια.
Η κόρη είναι φοιτήτρια. Το αγόρι παέι σε τεχνική σχολή και με το παραμικρό με στήνει στον τοίχο. Είναι πια 16-17 χρονών. Του λείπει ο πατέρας του. Πως να του δώσω να καταλάβει ότι, άν ζούσε ο πατέρας του, θα ντρεπόταν ακόμη και να βγει έξω από το σπίτι ;
Προσπάθησα να τους μεγαλώσω σωστά, αλλά όταν δουλεύεις σε 3-4 δουλειές κάτι κάπου θα χάσεις.
Τι έχασες το βλέπεις μετά. Ίσως είναι αργά τότε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

'Ομως είναι και για τα ζευγάρια έτσι. Αν τα παιδιά δεν μεγαλώσουν και δεν περάσουν την εφηβεία δεν ξέρεις τι έχεις κάνει. Δεν είναι σίγουρο ότι ο γυιός σου θα σου τη λέει και αργότερα αφού ακόμα είναι στην φάση "εφηβεία" ή ότι σου τη λέει λόγω μονογονεϊκής οικογένειας. Απλώς σε αυτή την ηλικία τα παιδιά βλέπουν το πιό αδύναμο κομμάτι των γονιών τους και χτυπάνε εκεί με ασφάλεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Είναι πολύυυυυυ δύσκολο για ένα παιδί - όποια ηλικία κι αν έχει - να "χωνέψει" μέσα του οτι κι ο γονιός του είναι άνθρωπος με ανάγκες. Το καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να το νιώσει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kristy314]

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο και μεγάλωσα και έζησα ευτυχισμενη!Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 8 οπότε δεν θυμάμαι και πολλά...Η αλήθεια είναι ότι το αποδέχτηκα αμέσως και το μόνο που με πείραξε ήταν ότι έχασα τους τότε φίλους μου διότι αλλάξαμε πόλη.Ευτυχώς όμως ήμουν μικρή και ξαναέκανα παρέες πολύ εύκολα.Δεν μπορώ να καταλάβω την ηλιθιότητα,μέχρι που εκνευρίζομαι όταν το ακούω,που λένε ότι το παιδί νιώθει ότι φταίει αυτό για τον χωρισμό.Ποτέ δεν ένοιωσα κάτι τέτοιο και όταν το λένε βγαίνω από τα ρούχα μου και δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω πως σκέφτονται.Μπορώ να πω ότι χαιρόμουν κιόλας που ήταν χώρια γιατί κάθε χριστούγεννα,πάσχα κ ενα μήνα το καλοκαίρι πήγαινα στον πατέρα μου που ήταν σε άλλη πόλη αρα πήγαινα ταξιδάκια συχνα(που τρελαίνομαι κιόλας)και έπαιρνα και διπλά δωράκια στις γιορτες!
Οι γονείς μου ξαναπαντρεύτηκαν(αλλους συζύγους ε) και χάρηκα γι αυτό!Έγινα και παρανυφάκι στο γάμο του πατέρα μου...Η μάνα μου παντρεύτηκε πολύ αργότερα και έκανε κ πολιτικό οπότε εκεί δεν εγινα...
Παρόλο που ο χωρισμός ήταν εξαιτίας απιστίας του πατέρα μου(με την νυν γυναίκα του)δεν του κράτησα ποτέ κακία(ίσως λίγο στην γυναίκα του αλλά ενταξει).
Με την μητέρα μου περάσαμε υπέροχες στιγμές μόνες μας!Σαν να ήμασταν 2 φίλες που συζούνε καθώς έχουμε και μικρή διαφορά ηλικίας.Συχνά πυκνά αναπολούμε τις στιγμες εκείνες...
Και το καλύτερο από όλα ήταν τα αδερφάκια που μου χάρισαν οι 2 καινούριες οικογένειες.Έχω ένα αγοράκι 11 χρονών από την οικόγενεια του μπαμπά και ένα αγοράκι πάλι 2,5 χρονών από της μαμάς.
Νιώθω ότι είμαστε μια μεγάααλη οικογένεια και δεν μου έχει αφήσει συναισθηματικά κατάλοιπα καθώς και φόβο για τις σχέσεις.Ίσα ίσα που είμαι ήδη αρραβωνιασμένη και πολύ πολύ ευτυχισμενη!!
Αυτα τα ολίγα ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Κρίστυ χαίρομαι πολύ που όλα πήγαν καλά στη δική σου ιστορία. Εύχομαι πραγματικά όλα τα παιδιά που αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα να το παίρνουν τόσο καλά όσο εσύ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.