Οι στόχοι και τα μέσα

[libre]

Το ξερεις οτι τελικά τα ονειρα που θα πραγματοποιησεις σχετιζονται με τα μεσα που διαθετεις. Θα σε προσγειωσει η πραγματικοτητα. Ετσι οργανωνεις τη ζωη σου αναλογα. βρισκεις μια δουλεια και μετα προσπαθεις να προσαρμοσεις τη ζωη σου αναλογα με το εισοδημα και τον ελευθερο χρονο που σου αφηνει. Το θεωρεις λογικο να ενεργεις ετσι, αλλά παρολα αυτα καμμια φορα καθεσαι και ζηλευεις αυτους που εχουν επιτυχει περισσοτερα ψαχνοντας μια αιτια για την επιτυχια τους πχ ειχαν τυχη, καποιοι τους βοηθησαν, κλπ

Μηπως ομως ενεργεις λαθος; Ναι υπαρχει αντιστοιχια στοχων και μεσων, αλλά για μενα ειναι σημαντικο προς ποια κατευθυνση γινεται η προσπαθεια προσαρμογης. Τι προσπαθεις να προσαρμοσεις προς τι; Αφου ολοι ψαχνουμε την ευτυχια ειναι παραλογο να βαζεις στο κεντρο της ζωης σου την εργασια, γιατι ειναι το μεσο κι οχι ο στοχος. Οσοι επιτυγχανουν αυτα που ζηλευεις, τα εχουν συνεχεια στο μυαλο τους κι αυτα τους καθοδηγουν. Κι επειτα ψαχνουν με τι μεσα θα τα ικανοποιησουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου πρέπει να προσαρμόσεις τα μέσα σου στα όνειρα και όχι το αντίθετο. Αν το όνειρό σου είναι να ταξιδέψεις στη Χαβάη και χρειάζεσαι 5.000 ευρώ, ενώ έχεις μόνο 500, μπορείς είτε να προσαρμόσεις το όνειρό σου στα μέσα σου, και να πας στην Πάτρα, ή να προσαρμόσεις τα μέσα σου στο όνειρο. Αν κάνεις το δεύτερο βλέπεις πως έχεις έλλειμμα 4.500 ευρώ, άρα τώρα το όνειρο είναι να αποκτήσεις τα 4.500 ευρώ και ψάχνεις τα αντίστοιχα μέσα. Σπας έτσι το μεγάλο πρόβλημα σε υποπροβλήματα, μέχρις ότου αυτά να είναι αρκετά απλά στη λύση.

Όταν προσαρμόζεις τα όνειρα στα μέσα απλά καταδικάζεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση στασιμότητας. Βλέπω πολλούς, σχεδόν όλους τους ανθρώπους γύρω μου σε αυτή την κατάσταση και νομίζω πως το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι δεν έχουν στόχους. Δεν ξέρουν αν θέλουν οικογένεια, δεν ξέρουν αν θέλουν παιδιά, δεν ξέρουν τι δουλειά θα τους άρεσε να κάνουν, δεν ξέρουν πόσο θέλουν να δουλεύουν κτλ. Γενικώς δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή τους. Και όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, όσα μέσα και να έχεις δεν πρόκειται να πετύχεις κάτι.

Αντιθέτως αν έχεις καθορίσει τους στόχους της ζωής σου, τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τον τρόπο να τους πετύχεις. Και το βασικότερο μέσω μας είναι ο εαυτός μας, το μυαλό και το σώμα μας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[libre]

Ενα κρισιμο σημειο ειναι η τριτη λυκειου. Μην εχοντας ακομα ψιλιαστει τα περι στοχων και μεσων, καθοτι η προσωπικη αναπτυξη δεν διδασκεται στα σχολεια, το μονο που ξερεις ειναι οτι θες να περασεις σε καποια σχολη. Αν τα καταφερεις λοιπον, ξεκινας για καμποσα χρονια σπουδων, στο τελος των οποιων συνειδητοποιεις οτι εισαι στην ιδια μοιρα με χιλιαδες αλλους που εκαναν την ιδια πορεια και δεν εχεις καποιο σημαντικο πλεονεκτημα εναντι αυτων, οταν διεκδικεις κομματι απο την ιδια πιτα.

Ενα 5% απο τους τελειοφοιτους σχολων θα κανει αυτο που θελει πραγματικα και το υπολοιπο 95% θα γινει ενα γραναζι της μηχανης του εργασιακου συστηματος σε διαφορα ποστα, κοιτωντας το ρολοι ποτε θα περασει το 8ωρο κι αυτο αν υποθεσουμε οτι βρισκει δουλεια. Αν παλι ειναι στην ανεργια, θα κοιταει να βρει θεση αναλογη με το πτυχιο του και θα το θεωρει δεδομενο οτι η κοινωνια του χρωσταει μια θεση αναλογη με αυτο το πτυχιο. Υπαρχει και το ενδεχομενο να το τραβηξει για ακομα περισσοτερα χρονια σπουδων σε master και doctorat για να να αυξησει τα πλεονεκτηματα του. Κι ολα αυτα με κεντρικη ιδεα παντα την εργασια. Ολα περιστρεφονται γυρω απο αυτην. Τα ονειρα εχουν πια παει περιπατο. Τα θυμασαι καθε πρωτοχρονια βαζοντας καινουργιους στοχους σε μια εξαρση απελπισιας για να αλλαξεις κατι.

Αυτο ειναι το σεναριο, αν ξεκινας τη ζωη σου με το αγχος να φτιαξεις βιογραφικο κι οχι ενα portfolio ονειρων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ε ναι γιατι τα ονειρα δε σε ταιζουν, η δουλεια σε ταιζει...
Δε διαφωνω με οσα λες αλλα δεν ειναι ευκολο σημερα στην Ελλαδα ειδικα τα παιδια να ονειρευονται, τους εχει απαγορευτει
Αυτο πρεπει να αλλαξει, να τους βοηθησουμε εμεις
Πες τα συ στα δικα σου, να τα πω κι εγω στα δικα μου και κατι μπορει να γινει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[libre]

Ε ναι γιατι τα ονειρα δε σε ταιζουν, η δουλεια σε ταιζει...

Θα παμε τουλαχιστον χορτατοι, οταν ερθει η ωρα μας
Αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι αν δεν βαλεις σε πρωτο πλανο τα ονειρα σου, δεν προκειται να τα πραγματοποιησεις ποτέ. Αν δεν εισαι τεμπελης, και δεν ζητας θεση διευθυντη, το βιοποριστικο θα το βολεψεις.

Βασικα πρεπει να ξερεις ακριβως τι θελεις και να βαζεις μπροστα να το πετυχεις ειτε αυτο περναει μεσω σπουδων ειτε οχι. Βεβαια στην πρωτη περιπτωση λογω αυτου του μακρου κι ελαχιστα αποτελεσματικου συστηματος κανεις σπουδες ως τα τριαντα για να μπεις σε ενα λουκι κι εχεις φαει εντωμεταξυ την πλυση εγκεφαλου περι αγιοποιησης της εργασιας και των διπλωματων. Και μετα ζητας δουλεια με βαση το διπλωμα κι οχι με βαση την κατασταση της αγορας και τρως κι αλλα χρονια στο περιμενε.

Αν ειναι να ζεις για να διαιωνιζεις ενα σαθρο συστημα εργασιας που θελει τον εργαζομενο σκλαβο μεχρι τη συνταξη, βρασε ορυζα. Το προβλημα δεν ειναι η εργασια καθεαυτη αλλα το 9-5 που σου καταδικαζει τη μερα. Αν θες να ζησεις ονειρα πρεπει να το κανεις λαστιχο ή να απαλλαγεις απο αυτο το συντομοτερο δυνατο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[libre]

Βλέπω πολλούς, σχεδόν όλους τους ανθρώπους γύρω μου σε αυτή την κατάσταση και νομίζω πως το πρόβλημα ξεκινά από το γεγονός ότι δεν έχουν στόχους. Δεν ξέρουν αν θέλουν οικογένεια, δεν ξέρουν αν θέλουν παιδιά, δεν ξέρουν τι δουλειά θα τους άρεσε να κάνουν, δεν ξέρουν πόσο θέλουν να δουλεύουν κτλ. Γενικώς δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή τους. Και όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, όσα μέσα και να έχεις δεν πρόκειται να πετύχεις κάτι.

Δεν ειναι μονο αυτό. Οσο αστειο και να φαινεται, το πραγμα κολλαει στην πρωτη κινηση που πρεπει να κανεις. Αν δεν εισαι μαθημενος να στρωνεις και να πραγματοποιεις σχεδια, η πρωτη κινηση σου φαινεται βουνο, γιατι λειτουργει η φαντασια κι οχι η λογική και διογκωνει το προβλημα. Χοντρικα το προβλημα του αρχαριου συνισταται σε δυο ερωτησεις:
-Πως ακριβως πρεπει να αρχισω;
-Πως θα γινει αυτο αφου δεν εχω λεφτα;

Για μενα η πραγματοποιηση στοχων ειναι περισσοτερο θεμα στασης. Αμα κοιτας προς τα κατω βλεπεις τα ακινητα ποδια σου, αμα κοιτας μπροστα σού ανοιγει η ορεξη να προχωρησεις. Θεωρω σημαντικο να εχεις ενα project account, ανεξαρτητα αν θα βαζεις ενα ευρω το μηνα. Παλια το λεγανε κουμπαρά. Δεν ειναι τοσο το ποσο, ειναι οτι προσανατολιζει το μυαλο προς τη σωστη κατευθυνση. Αμα παρεις μπροστα, στη συνεχεια δραστηριοποιεισαι περισσοτερο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Πάντως το θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα όταν μετά από 12 χρόνια κρατικής εκπαίδευσης ένας 18χρονος δεν ξέρει απολύτως τίποτα για τον κόσμο, για το πως να φτιάχνει σχέδια για τη ζωή του, έχοντας παράλληλα μηδενικές επαγγελματικές ικανότητες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[vassilis498]

Η εργασία δεν είναι πάντα το μέσο. Ανάλογα με τον άνθρωπο και τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και τη θέση του σε αυτόν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[PeterTheGreat]

Πάντως το θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα όταν μετά από 12 χρόνια κρατικής εκπαίδευσης ένας 18χρονος δεν ξέρει απολύτως τίποτα για τον κόσμο, για το πως να φτιάχνει σχέδια για τη ζωή του, έχοντας παράλληλα μηδενικές επαγγελματικές ικανότητες.

Κατά την γνώμη μου δεν φταίει η εκπαίδευση. Φταίει η 'υπερπροστατευτικότητα' των γονέων, ειδικά της γενιάς των γονιών μου. Τα παιδιά (στην πλειοψηφία τους) μέχρι να τελειώσουν το πανεπιστήμιο δεν έχουν κανένα κίνητρο να ασχοληθούν με το μέλλον τους, επειδή τα έχουν όλα έτοιμα.

Τώρα, το ότι η εργασία (σαν υπάλληλος) έχει τα αρνητικά της, δεν το αμφισβητώ. Αλλά έχει και πολλά θετικά. Πολλοί άνθρωποι (και εγώ μεταξύ τους, μου φαίνεται) προτιμούν την σταθερή, 'ιεραρχημένη' εργασία με μισθό παρά την καινοτομία, επειδή έχει μικρότερο προσωπικό ρίσκο. Και μετά την σχολή μάλλον θα προτιμούσα να δουλεύω σε νοσοκομείο παρά να έχω ιδιωτικό ιατρείο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 209912]

Κατά την γνώμη μου δεν φταίει η εκπαίδευση. Φταίει η 'υπερπροστατευτικότητα' των γονέων, ειδικά της γενιάς των γονιών μου. Τα παιδιά (στην πλειοψηφία τους) μέχρι να τελειώσουν το πανεπιστήμιο δεν έχουν κανένα κίνητρο να ασχοληθούν με το μέλλον τους, επειδή τα έχουν όλα έτοιμα.

Η εκπαίδευση είναι τραγική, από όπου και να το πιάσεις. Φορτώνουν τα παιδιά με ένα κάρο άχρηστες γνώσεις τις οποίες ξεχνάμε με το που έρθει το καλοκαίρι. Δεν υπάρχει κανένας επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία. Σε ένα υγιές εκπαιδευτικό σύστημα, ένας τελειόφοιτος λυκείου θα έπρεπε να μπορούσε να είναι άμεσα προσλήψιμος στην αγορά εργασίας.
Απλά σκέψου πόσες ώρες καταναλώνουν τα παιδιά στο σχολείο μαθαίνοντας άχρηστα πράγματα, όπως θρησκευτικά, γυμναστική (πάρτε μπάλα και παίξτε), αρχαία, κείμενα, κείμενα, μαθηματικά, ιστορία κτλ. Για πιο λόγω π.χ. κάποιος που θέλει να γίνει αγρότης, ή ξυλουργός ή κάτι άλλο να πρέπει να ξέρει το β' αόριστο τους κωλύομαι ή να λύνει ολοκληρώματα?

Κατά την άποψή μου όλες οι βασικές γνώσεις των μαθητών θα έπρεπε να τελειώνουν στο δημοτικό, έστω και οχτατάξιο. Μετά ο καθένας θα έπρεπε να επιλέγει επαγγελματική κατάρτιση, με συγκεκριμένα πρακτικά μαθήματα, έτσι ώστε όταν έβγαινες στα 18 να είχες αξία στην αγορά εργασίας.

Τώρα, το ότι η εργασία (σαν υπάλληλος) έχει τα αρνητικά της, δεν το αμφισβητώ. Αλλά έχει και πολλά θετικά. Πολλοί άνθρωποι (και εγώ μεταξύ τους, μου φαίνεται) προτιμούν την σταθερή, 'ιεραρχημένη' εργασία με μισθό παρά την καινοτομία, επειδή έχει μικρότερο προσωπικό ρίσκο. Και μετά την σχολή μάλλον θα προτιμούσα να δουλεύω σε νοσοκομείο παρά να έχω ιδιωτικό ιατρείο.

Δεν υπάρχει καλύτερη και χειρότερη δουλειά. Όλα είναι θέμα costs and benefits.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[libre]

Πολλοι θεωρουν αυτο το video σαν μαθημα ζωης. Εμενα μου αφησε μια πικρη γευση στο τελος. Μεχρι πού θα φτασουμε για αυτες τις ιντσες; (2:22) Υπαρχει κοκκινη γραμμη; Συγκρινεται η ζωη με ενα αθλητικο ματς;
(οι υποτιτλοι στα αγγλικα εχουν λαθη)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.