Παθητική στάση ζωής

[Georgiapon25]

Σίγουρα όλοι όσοι πατήσατε το θέμα μόλις είδατε τον τίτλο σκεφτήκατε έστω ένα άτομο που γνωρίζετε ή είχατε επαφή με αυτό το χαρακτηριστικό.Οι παθητικοί άνθρωποι έχουν συμπεριφορές που απωθούν τους υπόλοιπους, αλλά οι ίδιοι πολύ πιθανό να μη γνωρίζουν οτι ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων.
Χαρακτηρίζονται απο ατολμία, άγχος, φόβο και ανασφάλεια που τους στερούν πολλά στη κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική ζωή , μένουν στάσιμοι καθώς τα περιμένουν όλα απο τους άλλους, "πάσχουν" απο έλλειψη πρωτοβουλίας, ανευθυνότητα κ.α. Αφήνουν τη μοίρα τους σε καταστάσεις που έρχονται, με αποτέλεσμα να γίνονται αδρανείς και να οδηγούν τους εαυτούς τους στο χείλος του γκρεμού.

Ποιοί φορείς πιστεύετε είναι υπαίτιοι της κατάστασης; Οι γονείς; Το σχολείο; Η κοινωνία; Η οι ίδιοι; Η μήπως όλα μαζι;
Και τι θα κάνατε εάν ένα κοντινό σας άτομο είχε αυτά τα χαρακτηριστικά; Πώς θα το αντιμετωπίζατε;

 

[Εχέμυθη]

Θεωρώ ότι αν μας απασχολεί κάτι όπως αυτό η πιο άμεση λύση , αν φυσικά υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, είναι να απευθυνθεί κανείς σε κάποιον ειδικό πχ ψυχολόγο. Αν πάλι δεν αφορά αυτό αλλά κάποιο κοντινό του πρόσωπο πάλι θα μπορούσε να απευθυνθεί σε ένα ψυχολόγο για να τον συμβουλέψει πως θα προσεγγίσει το άτομο ώστε να αναζητήσει βοήθεια αν φυσικά έχει αντιληφθεί ότι έχει πρόβλημα και αν θέλει να το αντιμετωπίσει.

Το κάθε άτομο έχει διαφορετικά βιώματα έχει διαφορετικό background και δεν έχω κάποια standard απάντηση γιατί δεν έχω και το γνωστικό υπόβαθρο για να απαντήσω.

 

[Georgiapon25]

Θεωρώ ότι αν μας απασχολεί κάτι όπως αυτό η πιο άμεση λύση , αν φυσικά υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, είναι να απευθυνθεί κανείς σε κάποιον ειδικό πχ ψυχολόγο. Αν πάλι δεν αφορά αυτό αλλά κάποιο κοντινό του πρόσωπο πάλι θα μπορούσε να απευθυνθεί σε ένα ψυχολόγο για να τον συμβουλέψει πως θα προσεγγίσει το άτομο ώστε να αναζητήσει βοήθεια αν φυσικά έχει αντιληφθεί ότι έχει πρόβλημα και αν θέλει να το αντιμετωπίσει.

Αυτός είναι ο λόγος που ανέφερα οτι τα άτομα αυτά σπανίως θα αντιληφθούν πως είναι παθητικοί, το ερέθισμα για κινητοποίηση μπορεί να έρθει απο παντού, ακόμα και να υπήρχε η οικονομική δυνατότητα είναι και ταμπού για πολλούς να πάνε σε ψυχολόγο ειδικά όταν δε ξέρουν τι έχουν, το θέμα είναι τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να βοηθήσει τέτοια άτομα τα οποία κι όλας κατά τη πλειονότητα των περιπτώσεων είναι νέα παιδιά που χάνουν τη ζωή τους.

 

[Valder]

Σίγουρα όλοι όσοι πατήσατε το θέμα μόλις είδατε τον τίτλο σκεφτήκατε έστω ένα άτομο που γνωρίζετε ή είχατε επαφή με αυτό το χαρακτηριστικό.

Yup. Εμένα πρώτον πρώτον. (αυτό δεν είναι αστείο)

 

[Georgiapon25]

Yup. Εμένα πρώτον πρώτον.

Το όλο θέμα το εμπνεύστηκα κι εγώ απο τον εαυτό μου, γι αυτό θέλω να συζητηθεί επειδή πολλά άτομα είναι έτσι και δε χρειάζεται να είναι, αρχίζει απο το πως το διαχειριζόμαστε οι ίδιοι αλλά και με το να βοηθαμε άλλους σε παρόμοια κατάσταση

 

[Valder]

Το όλο θέμα το εμπνεύστηκα κι εγώ απο τον εαυτό μου, γι αυτό θέλω να συζητηθεί επειδή πολλά άτομα είναι έτσι και δε χρειάζεται να είναι, αρχίζει απο το πως το διαχειριζόμαστε οι ίδιοι αλλά και με το να βοηθαμε άλλους σε παρόμοια κατάσταση

Ναι αλλά ξέρεις, είναι πιο εύκολο να βρω τη λύση για να ξεκολλήσω εγω εσένα παρά να εφαρμόσω την ίδια λύση στον εαυτό μου.

Το θέμα είναι μεν εν πολλοίς στην αντίληψη του προβλήματος εξ αρχής, όμως η ρίζα του που πρέπει να εκριζωθεί, είναι μια διεργασία καθαρά προσωπική, στην οποία δεν μπορεί να εισβάλλει κάποιος και να μας πάρει απο το χέρι να περάσουμε την πόρτα.

Το "κλικ" κοινώς. Μόνο να μας υποδείξουν την πόρτα είναι εφικτόν και μέχρι εκεί θεωρώ πως μπορούμε να βοηθήσουμε άλλους.

 

[Georgiapon25]

Ναι αλλά ξέρεις, είναι πιο εύκολο να βρω τη λύση για να ξεκολλήσω εγω εσένα παρά να εφαρμόσω την ίδια λύση στον εαυτό μου.

Το θέμα είναι μεν εν πολλοίς στην αντίληψη του προβλήματος εξ αρχής, όμως η ρίζα του που πρέπει να εκριζωθεί, είναι μια διεργασία καθαρά προσωπική, στην οποία δεν μπορεί να εισβάλλει κάποιος και να μας πάρει απο το χέρι να περάσουμε την πόρτα.

Το "κλικ" κοινώς. Μόνο να μας υποδείξουν την πόρτα είναι εφικτόν και μέχρι εκεί θεωρώ πως μπορούμε να βοηθήσουμε άλλους.

Έχεις απόλυτο δίκιο όμως όλα δεν αρχίζουν απο εκεί; Το να καταλάβεις τι συμβαίνει και να βρείς τη ρίζα του προβλήματος, δεν είναι εύκολο να το κάνει κάποιος μόνος του αυτό, και φυσικά ούτε να περάσει το κατώφλι της πόρτας μόνος του είναι εύκολο γιατί τη μία μέρα λες εντάξει θα κάνω κάτι γι αυτό, την επόμενη τα παρατάς και γυρνάς στις παλιές συνήθειες, η συζήτηση μπορεί να κάνει πολλά, στη πράξη ωστόσο τα πράγματα πάντα δυσκολεύουν.

 

[Valder]

Πιστεύεις ότι πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας να περάσει την πόρτα; Με όποιον συζητάω, αντιλαμβάνομαι ότι έχει ακριβώς αυτή τη στάση ζωής στο κεφάλι του.

"Μα γιατί δεν το κάνεις, είναι απλό"
"Ξεκίνα από το Α για να φτάσεις στο Ω"

Κι εγω είμαι σε μια φάση "Μα αν ηθελα ή μπορούσα πράγματι να πάω στο Ω, δε θα το είχα ήδη ξεκινήσει;"

Η αντίληψη όπως το εξέλαβα εγω, ξεκίνησε από αυτό το σημείο.

"Θέλω ολότελα αυτό τον τρόπο ζωής που με πρεσάρουν να ακολουθήσω ή η άρνησή του είναι μια ακόμα εσωτερική δικαιολογία για να εφησυχάζομαι σε μια δική μου υποθετική "αρετή" η οποία ουσιαστικά είναι το εμπόδιο;"

Είναι μεγάλο ψυχολογικό μπέρδεμα αν αρχίσεις να το ερευνάς μέσα σου διεξοδικά. Δε νομίζω ότι μπορεί να το κάνει πολύς κόσμος, εξ' ου και οι νόρμες "σπούδασε, δούλεψε, παντρέψου, γέννα, ψόφα".

Εν μέσω αμφιβολίας, ακολουθείς την πεπατημένη. (κατ αυτούς)

 

[Georgiapon25]

"Θέλω ολότελα αυτό τον τρόπο ζωής που με πρεσάρουν να ακολουθήσω ή η άρνησή του είναι μια ακόμα εσωτερική δικαιολογία για να εφησυχάζομαι σε μια δική μου υποθετική "αρετή" η οποία ουσιαστικά είναι το εμπόδιο;"

Είναι μεγάλο ψυχολογικό μπέρδεμα αν αρχίσεις να το ερευνάς μέσα σου διεξοδικά. Δε νομίζω ότι μπορεί να το κάνει πολύς κόσμος, εξ' ου και οι νόρμες "σπούδασε, δούλεψε, παντρέψου, γέννα, ψόφα".

Εν μέσω αμφιβολίας, ακολουθείς την πεπατημένη. (κατ αυτούς)

Κανείς δεν σε πιέζει να ακολουθήσεις έναν δρόμο που δεν θες να ακολουθήσεις, έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον έχει να κάνει με απλές ερωτήσεις που κάνει κανείς στον εαυτό του, όπως το "ποιος είμαι" και το "τι κάνω", "που θέλω να φτάσω", "τι είμαι διατεθημένος να θυσιάσω για να φτάσω εκεί που θέλω" , πράγμα που δεν είναι απαραίτητο να αφορά μόνο τον επαγγελματικό τομέα αλλά η παθητικότητα μπορεί να παίρνει εκτάσεις στη ζωή του ανθρώπου σε διάφορους τομείς.

Πόσες φορές πχ περίμενες να έρθει κάτι σε εσένα αντί να το κυνηγήσεις εσύ ο ίδιος; Μια γνωριμία, μια φιλία, ένας/μία σύντροφος. Δε μιλάω για ανθρωποκυνηγητό εδώ απλά να αποφεύγει κανείς την αδράνεια και να περιμένει οτι όλα θα γίνουν μαγικά.

Είναι κακό πράγμα να βαλτώνεις, να σταματούν όλα να κινούνται, να είσαι σαν ένα ψόφιο ψάρι που πάει με το ρεύμα.

 

[Valder]

Κανείς δεν σε πιέζει να ακολουθήσεις έναν δρόμο που δεν θες να ακολουθήσεις, έτσι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον έχει να κάνει με απλές ερωτήσεις που κάνει κανείς στον εαυτό του, όπως το "ποιος είμαι" και το "τι κάνω", "που θέλω να φτάσω", "τι είμαι διατεθημένος να θυσιάσω για να φτάσω εκεί που θέλω" , πράγμα που δεν είναι απαραίτητο να αφορά μόνο τον επαγγελματικό τομέα αλλά η παθητικότητα μπορεί να παίρνει εκτάσεις στη ζωή του ανθρώπου σε διάφορους τομείς.

Πόσες φορές πχ περίμενες να έρθει κάτι σε εσένα αντί να το κυνηγήσεις εσύ ο ίδιος; Μια γνωριμία, μια φιλία, ένας/μία σύντροφος. Δε μιλάω για ανθρωποκυνηγητό εδώ απλά να αποφεύγει κανείς την αδράνεια και να περιμένει οτι όλα θα γίνουν μαγικά.

Είναι κακό πράγμα να βαλτώνεις, να σταματούν όλα να κινούνται, να είσαι σαν ένα ψόφιο ψάρι που πάει με το ρεύμα.

Συμφωνώ μαζί σου Γεωργία και μάλιστα θα πω οτι το πράγμα είναι σαν τον πληθωρισμό. Αν το εισόδημά σου δεν μεταβάλλεται ομοίως, ουσιαστικά φτωχαίνεις.

Ετσι και το βάλτωμα, αν δεν κινείσαι σε κάποιο ρυθμό με τις εξελίξεις, μένεις πίσω αν διαλέξεις να παραμείνεις ακίνητος.

Ακίνητος είσαι μόνο όταν κινείσαι σε αυτό το μικρό ρυθμό προς τα μπροστά και προχωράς μόνο όταν αρχίζεις ουσιαστικά να τρέχεις προς τα μπροστά πριν από τους άλλους και συγκριτικά με την προηγούμενή σου κατάσταση.

Όμως ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τη θεωρία.

Ποιός είναι ο δικός σου δαίμονας;

 

[Georgiapon25]

Συμφωνώ μαζί σου Γεωργία και μάλιστα θα πω οτι το πράγμα είναι σαν τον πληθωρισμό. Αν το εισόδημά σου δεν μεταβάλλεται ομοίως, ουσιαστικά φτωχαίνεις.

Και να φανταστείς οτι την έννοια του πληθωρισμού την έμαθα κάτι μέρες πιο πρίν

Ποιός είναι ο δικός σου δαίμονας;

Ε τώρα μιλάς με μία 20χρονη για δαίμονες, δε θα τελειώσει ποτέ η συζήτηση.

Πάντως κάθε φορά που ανακαλύπτω έναν, προσπαθώ να τον αντιμετωπίζω, η παθητικότητα είναι απο τους πολυυυυυ ανεπτυγμένους δαίμονες και το συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα, τώρα απλά ψάχνω λύσεις. Αν έχεις καμιά συμβουλή καλοδεχούμενη

 

[Guest 209912]

Σίγουρα όλοι όσοι πατήσατε το θέμα μόλις είδατε τον τίτλο σκεφτήκατε έστω ένα άτομο που γνωρίζετε ή είχατε επαφή με αυτό το χαρακτηριστικό.Οι παθητικοί άνθρωποι έχουν συμπεριφορές που απωθούν τους υπόλοιπους, αλλά οι ίδιοι πολύ πιθανό να μη γνωρίζουν οτι ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων.
Χαρακτηρίζονται απο ατολμία, άγχος, φόβο και ανασφάλεια που τους στερούν πολλά στη κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική ζωή , μένουν στάσιμοι καθώς τα περιμένουν όλα απο τους άλλους, "πάσχουν" απο έλλειψη πρωτοβουλίας, ανευθυνότητα κ.α. Αφήνουν τη μοίρα τους σε καταστάσεις που έρχονται, με αποτέλεσμα να γίνονται αδρανείς και να οδηγούν τους εαυτούς τους στο χείλος του γκρεμού.

Ποιοί φορείς πιστεύετε είναι υπαίτιοι της κατάστασης; Οι γονείς; Το σχολείο; Η κοινωνία; Η οι ίδιοι; Η μήπως όλα μαζι;
Και τι θα κάνατε εάν ένα κοντινό σας άτομο είχε αυτά τα χαρακτηριστικά; Πώς θα το αντιμετωπίζατε;

Τα χαρακτηριστικά των ατόμων που περιγράφεις προέρχονται από τραύματα της παιδικής ηλικίας. Τα τραύματα αυτά εσωτερικευονται και προκαλούν πόνο. Επειδή το παιδί δεν μπορεί συνήθως να ξεφύγει από την κατάσταση που του δημιουργεί τον πόνο και επειδή οι γονείς δεν καλύπτουν τις ψυχικές του ανάγκες καταφεύγει σε διάφορα escapism habits, όπως βίντεο games, φαγητό, ναρκωτικά κτλ. Αυτές οι συνήθειες μουδιαζουν τον πόνο και γρήγορα λόγο της φύσης τους μετατρεπονται σε εθισμους. Το άτομο αποτραβιεται σταδιακά από την φυσιολογικη ζωή, κλείνεται στον εαυτό του και ζει σε ένα δικό του κόσμο προσπαθώντας συνεχώς να ξεφύγει από τον πόνο της πραγματικότητας, ο οποίος συνεχώς και αυξάνεται όσο βλέπει τον κόσμο γύρω του να πρόχωρα και αυτό να μένει στάσιμο και έτσι αυξάνονται και οι εθισμοι σε μια προσπάθεια να τον καλύψει. Οι εθισμοι πέραν από τον πόνο μουδιαζουν και όλα τα κίνητρα που έχει το άτομο για ζωή και γι αυτό μένει παντού στάσιμο.

Καθώς ο πόνος συσσωρεύεται αναπόφευκτα το άτομο φτάνει σε ένα σημείο όπου ο πόνος του να μην κάνει τίποτα είναι μεγαλύτερος από τον πόνο του τραύματος. Εκεί είναι και το σημείο που αλλάζουν όλα. Εκεί είναι η που αποφασίζει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του ή και αρκετές φορές να δώσει τέλος στη ζωή του. Το ποσό καιρό θα πάρει αυτό εξαρτάται την περίπτωση. Μπορεί να είναι ένα δύο χρόνια ή και δεκαετίες ολόκληρες.

 

[Georgiapon25]

Τα χαρακτηριστικά των ατόμων που περιγράφεις προέρχονται από τραύματα της παιδικής ηλικίας. Τα τραύματα αυτά εσωτερικευονται και προκαλούν πόνο. Επειδή το παιδί δεν μπορεί συνήθως να ξεφύγει από την κατάσταση που του δημιουργεί τον πόνο και επειδή οι γονείς δεν καλύπτουν τις ψυχικές του ανάγκες καταφεύγει σε διάφορα escapism habits, όπως βίντεο games, φαγητό, ναρκωτικά κτλ. Αυτές οι συνήθειες μουδιαζουν τον πόνο και γρήγορα λόγο της φύσης τους μετατρεπονται σε εθισμους. Το άτομο αποτραβιεται σταδιακά από την φυσιολογικη ζωή, κλείνεται στον εαυτό του και ζει σε ένα δικό του κόσμο προσπαθώντας συνεχώς να ξεφύγει από τον πόνο της πραγματικότητας, ο οποίος συνεχώς και αυξάνεται όσο βλέπει τον κόσμο γύρω του να πρόχωρα και αυτό να μένει στάσιμο και έτσι αυξάνονται και οι εθισμοι σε μια προσπάθεια να τον καλύψει. Οι εθισμοι πέραν από τον πόνο μουδιαζουν και όλα τα κίνητρα που έχει το άτομο για ζωή και γι αυτό μένει παντού στάσιμο.

Καθώς ο πόνος συσσωρεύεται αναπόφευκτα το άτομο φτάνει σε ένα σημείο όπου ο πόνος του να μην κάνει τίποτα είναι μεγαλύτερος από τον πόνο του τραύματος. Εκεί είναι και το σημείο που αλλάζουν όλα. Εκεί είναι η που αποφασίζει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του ή και αρκετές φορές να δώσει τέλος στη ζωή του. Το ποσό καιρό θα πάρει αυτό εξαρτάται την περίπτωση. Μπορεί να είναι ένα δύο χρόνια ή και δεκαετίες ολόκληρες.

Δεν είχα ακριβώς αυτό στο μυαλό μου, αλλά σίγουρα είναι μια μορφή και αυτή του εθισμού σε ουσίες για να καλυφθεί ένα κενό και να απαλύνει τον πόνο, εκεί κατα πόσο όμως ένας μπορεί να δράσει χωρίς επαγγελματική βοήθεια; Η παθητικότητα εκεί υπάρχει γιατί το άτομο νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή, το τραύμα είναι τόσο βαθύ που δε μπορεί να προχωρήσει τη ζωή του και να κάνει πράγματα για τον ίδιο και τους γύρω του.
Σίγουρα πάντως είναι μια πολύ πιο σοβαρή περίπτωση απο αυτή που περιγράφω, αλλά είναι στενά συνδεδεμένες, το ένα φέρνει το άλλο, απλά το σοβαρό παιδικό τραύμα είναι η ειδοποιός διαφορά.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 7 Μαΐου 2020

Έτσι νομίζω τουλάχιστον, δεν είμαι ντε και ειδικός, προσπαθώ να προσεγγίσω μια κατάσταση, απο εκεί και πέρα υπάρχουν τόσες περιπτώσεις διαφορετικές μεταξύ τους που δε μπορείς να δώσεις μια απάντηση για όλες

 

[Valder]

Και να φανταστείς οτι την έννοια του πληθωρισμού την έμαθα κάτι μέρες πιο πρίν



Ε τώρα μιλάς με μία 20χρονη για δαίμονες, δε θα τελειώσει ποτέ η συζήτηση.

Πάντως κάθε φορά που ανακαλύπτω έναν, προσπαθώ να τον αντιμετωπίζω, η παθητικότητα είναι απο τους πολυυυυυ ανεπτυγμένους δαίμονες και το συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα, τώρα απλά ψάχνω λύσεις. Αν έχεις καμιά συμβουλή καλοδεχούμενη

Καλά μην αγχώνεσαι, έχω μιλήσει και με 50άρα που πίστευε ότι ήταν δαίμονας, εκεί κι αν δεν τελείωνε η συζήτηση.

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι όταν άρχισα να κάνω Γερμανικά μετά από κάποια χρόνια αδράνειας, έβγαλα τόση ενέργεια και τόση δίψα για επιτυχία που πιστεύω οτι εαν τη συνέχιζα θα είχα ξεμπλοκάρει από αυτό τον πολύ ανεπτυγμένο δαίμονα. Μέσα σε ένα χρόνο έλυσα θέματα που με βασάνιζαν για χρόνια (πχ τα κιλά που πήρα μετα τα 25). Δυστυχώς όχι όλα. Μου έχει μείνει ένα ακόμα. Το θέμα εργασία (και όχι δουλειά, δούλος δεν γουστάρω να είμαι).

Μια θετική συνήθεια, που δημιουργεί ένα μομέντουμ και έναν μακροχρόνιο αντι-εθισμό που να σε ικανοποιεί τόσο ώστε να θέλεις να το κάνεις και σε άλλους τομείς.

Να μου συγχωρήσεις την έκφραση:

Αυτή η αίσθηση ότι τους γαμάς τη μάνα και δεν έχει πάρει κανείς πρέφα μέχρι που τους έχει μπει μέχρι το λαιμό.

Εκεί παίρνω μπρος. Αυτό είναι το κίνητρό μου σε πολλές περιπτώσεις.

 

[Guest 209912]

Δεν είχα ακριβώς αυτό στο μυαλό μου, αλλά σίγουρα είναι μια μορφή και αυτή του εθισμού σε ουσίες για να καλυφθεί ένα κενό και να απαλύνει τον πόνο, εκεί κατα πόσο όμως ένας μπορεί να δράσει χωρίς επαγγελματική βοήθεια; Η παθητικότητα εκεί υπάρχει γιατί το άτομο νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή, το τραύμα είναι τόσο βαθύ που δε μπορεί να προχωρήσει τη ζωή του και να κάνει πράγματα για τον ίδιο και τους γύρω του.
Σίγουρα πάντως είναι μια πολύ πιο σοβαρή περίπτωση απο αυτή που περιγράφω, αλλά είναι στενά συνδεδεμένες, το ένα φέρνει το άλλο, απλά το σοβαρό παιδικό τραύμα είναι η ειδοποιός διαφορά.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 7 Μαΐου 2020

Έτσι νομίζω τουλάχιστον, δεν είμαι ντε και ειδικός, προσπαθώ να προσεγγίσω μια κατάσταση, απο εκεί και πέρα υπάρχουν τόσες περιπτώσεις διαφορετικές μεταξύ τους που δε μπορείς να δώσεις μια απάντηση για όλες

Είναι ποσοτική η διαφορά με αυτό που έχεις στο μυαλό σου, όχι ποιοτική.

Όλα ξεκινάνε θαρρώ από το self doubt που ενστερνιζεται το παιδί κάποια στιγμή στη ζωή του. Όσο περισσότερο αμφιβάλλει για τις ικανότητες του και όσο περισσότερο το περιβάλλον του ενισχυει αυτό το πιστεύω τόσο πιο βαθειες θα είναι οι συνέπειες.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 7 Μαΐου 2020

Καλά μην αγχώνεσαι, έχω μιλήσει και με 50άρα που πίστευε ότι ήταν δαίμονας, εκεί κι αν δεν τελείωνε η συζήτηση.

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι όταν άρχισα να κάνω Γερμανικά μετά από κάποια χρόνια αδράνειας, έβγαλα τόση ενέργεια και τόση δίψα για επιτυχία που πιστεύω οτι εαν τη συνέχιζα θα είχα ξεμπλοκάρει από αυτό τον πολύ ανεπτυγμένο δαίμονα. Μέσα σε ένα χρόνο έλυσα θέματα που με βασάνιζαν για χρόνια (πχ τα κιλά που πήρα μετα τα 25). Δυστυχώς όχι όλα. Μου έχει μείνει ένα ακόμα. Το θέμα εργασία (και όχι δουλειά, δούλος δεν γουστάρω να είμαι).

Μια θετική συνήθεια, που δημιουργεί ένα μομέντουμ και έναν μακροχρόνιο αντι-εθισμό που να σε ικανοποιεί τόσο ώστε να θέλεις να το κάνεις και σε άλλους τομείς.

Να μου συγχωρήσεις την έκφραση:

Αυτή η αίσθηση ότι τους γαμάς τη μάνα και δεν έχει πάρει κανείς πρέφα μέχρι που τους έχει μπει μέχρι το λαιμό.

Εκεί παίρνω μπρος. Αυτό είναι το κίνητρό μου σε πολλές περιπτώσεις.

Ξεκινά μια δική σου δουλειά.

 

[Georgiapon25]

Να μου συγχωρήσεις την έκφραση:

Αυτή η αίσθηση ότι τους γαμάς τη μάνα και δεν έχει πάρει κανείς πρέφα μέχρι που τους έχει μπει μέχρι το λαιμό.

Εκεί παίρνω μπρος. Αυτό είναι το κίνητρό μου σε πολλές περιπτώσεις.

Χαχαχαχα ήταν ωραία έκφραση, όλοι θέλουμε λίγο πολύ ένα σπρωξιματάκι για να ανέβουμε, κι αν δε μας κάνει ο ένας τρόπος πάμε στον άλλο, αρκεί να έχουμε κίνητρο και θέληση!

Αλλά πάλι θα πω οτι στα λόγια όλα είναι εύκολα.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 7 Μαΐου 2020

Είναι ποσοτική η διαφορά με αυτό που έχεις στο μυαλό σου, όχι ποιοτική.

Όλα ξεκινάνε θαρρώ από το self doubt που ενστερνιζεται το παιδί κάποια στιγμή στη ζωή του. Όσο περισσότερο αμφιβάλλει για τις ικανότητες του και όσο περισσότερο το περιβάλλον του ενισχυει αυτό το πιστεύω τόσο πιο βαθειες θα είναι οι συνέπειες.

Αναπόφευκτα οι διαφορές σε τέτοια θέματα είναι τόσο ποσοτικές όσο και ποιοτικές, η απόσταση απο τη μία περίπτωση στην άλλη είναι μεγάλη απο άποψη εμπειριών αλλά παράλληλα είναι πολύ λεπτή η γραμμή να περάσεις απο ήπια συμπτώματα κατάθλιψης σε χρήση ουσιών πχ.

Πάντως αυτό που λες με την χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση προκαλεί μεγάλα δεινά.

 

[Samael]

Σίγουρα όλοι όσοι πατήσατε το θέμα μόλις είδατε τον τίτλο σκεφτήκατε έστω ένα άτομο που γνωρίζετε ή είχατε επαφή με αυτό το χαρακτηριστικό.Οι παθητικοί άνθρωποι έχουν συμπεριφορές που απωθούν τους υπόλοιπους, αλλά οι ίδιοι πολύ πιθανό να μη γνωρίζουν οτι ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων.
Χαρακτηρίζονται απο ατολμία, άγχος, φόβο και ανασφάλεια που τους στερούν πολλά στη κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική ζωή , μένουν στάσιμοι καθώς τα περιμένουν όλα απο τους άλλους, "πάσχουν" απο έλλειψη πρωτοβουλίας, ανευθυνότητα κ.α. Αφήνουν τη μοίρα τους σε καταστάσεις που έρχονται, με αποτέλεσμα να γίνονται αδρανείς και να οδηγούν τους εαυτούς τους στο χείλος του γκρεμού.

Ποιοί φορείς πιστεύετε είναι υπαίτιοι της κατάστασης; Οι γονείς; Το σχολείο; Η κοινωνία; Η οι ίδιοι; Η μήπως όλα μαζι;
Και τι θα κάνατε εάν ένα κοντινό σας άτομο είχε αυτά τα χαρακτηριστικά; Πώς θα το αντιμετωπίζατε;

Δεν θα πω φταίει ή οτι είναι υπαίτιος κάποιος , γιατί είναι βαριά λέξη και κάνει shift το focus απο αυτό που πιστεύω οτι ευθύνεται πραγματικά .

Καταρχάς θεωρώ οτι μεγάλη επιρροή και λόγο για την πορεία του παιδιού έχουν οι γονείς . Εαν παρατηρήσεις οι περισσότεροι άνθρωποι που πρόκοψαν είχαν γονείς που επίσης ήταν προκομμένοι . Αυτό δεν σημαίνει οτι εαν οι γονείς κάποιου είναι οτι χειρότερο οτι θα γίνει και αυτός έτσι,ούτε οτι θα γίνει και αυτός απαραίτητα τίποτα σπουδαίο. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό γίνεται .

Δεν μπορείς να πεις οτι είναι υπαίτιοι όμως, γιατί πλέον τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν παλιά . Το μέσο μορφωτικό επίπεδο έχει αυξηθεί , η πρόσβαση σε επιστήμες,τέχνες,γράμματα έχει επίσης αυξηθεί δραματικότατα, ενώ ταυτόχρονα όποιος θέλει να επηρεάσει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού μπορεί άμεσα απο την άνεση του σπιτιού του με μερικά κλικ . Άρα δεν διαμορφώνει πλέον μόνο η οικογένεια ή το σχολείο άποψη και χαρακτήρα στα νέα παιδιά. Όταν μπορείς λοιπόν να επηρεαστείς και απο τόσες άλλες πηγές και αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι που κατατάσσεσαι βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους απο τον κοινωνικό σου περίγυρο και όχι μόνο, αλλά δεν κάνεις τίποτα , πλέον the blame is on you . Φυσικά και πάλι μπορείς να κατηγορήσεις εαν θες . Απλά και τι με αυτό ; Ο σκοπός είναι να βελτιώσεις την ζωή σου,όχι να βρεις κάποιον να κατηγορήσεις για το τέλος . Γιατί και να το κάνεις , δεν αλλάζει τίποτα, πάλι "χάνεις" .

Αλλαγές στον χαρακτήρα πάντως δεν γίνονται απο την μια μέρα στην άλλη,γίνονται σταδιακά . Ο κάθε άνθρωπος διαφέρει σε αρκετά χαρακτηριστικά,έχει βελτιώσει και εξελίξει αρκετά απο αυτά ενώ άλλα όχι.Επομένως κάτι απλό για τον x μπορεί στον y να φαίνεται υπερβολικά δύσκολο . Οπότε εκεί συμβαίνουν δύο πράγματα,ή ξυπνάει και αντιλαμβάνεται οτι εαν δεν υπερασπιστεί τον εαυτό του, και δεν μάθει να διεκδικεί ορισμένα πράγματα για τον ίδιο,δεν θα το κάνει κανένας άλλος . Ή διαφορετικά απλά συνεχίζει να κρατάει παθητική στάση μέχρι να είναι πολύ αργά . Ο καθένας δρα πάντα έχοντας ως κύριο κριτήριο την πραγματικότητα όπως την εκλαμβάνει . Και το μεγαλύτερο ψέμα που λέμε όλοι μας στον εαυτό μας είναι οτι αυτές οι πραγματικότητες περιέχουν σταθερές . Λόγου χάρη όταν είσαι 15,20,30,40 δεν σκέφτεσαι εαν θα πεθάνεις αύριο. Έχεις ως δεδομένο οτι θα ζήσεις . Είναι ένα ψέμα που είναι απαραίτητο για την επιβίωση . Ωστόσο όταν αρχίζουμε και ξεχνάμε οτι είναι απλά μια υπόθεση,και ακολουθούμε αυτή την γραμμή μπροστά και σε άμεσους κίνδυνους(φυσικούς,κοινωνικούς,επαγγελματικούς κτλπ.) τότε πηγαίνουμε στο άλλο άκρο και χάνουμε το μέτρο της ποιότητας της ζωής μας .

Οπότε σε ένα κοντινό άτομο με τέτοια χαρακτηριστικά ,απλά θα του έδινα να καταλάβει οτι τίποτα δεν είναι ακίνητο,γιατί το ακίνητο = νεκρό . Με καθημερινές και απλές αφορμές , καταστάσεις και συζητήσεις αρχίζεις να δείχνεις στον άλλο οτι δεν είναι κακό παρά κάθε άλλο να κάνει λάθη αλλά και οτι ο φόβος μπορεί να είναι φυσιολογικός ,ωστόσο δεν θα έπρεπε να μπαίνει εμπόδιο εαν δεν υπάρχει σοβαρός και καλός λόγος .

 

[Valder]

Ξεκινά μια δική σου δουλειά.

Θυμάσαι την κουβέντα που είχαμε προ ολίγων ημερών; Αυτό το skill θέλω να το κάνω δουλειά ιδανικά και να μην έχω κανέναν μαλάκα πάνω απο το κεφάλι μου.

 

[Guest 209912]

Θυμάσαι την κουβέντα που είχαμε προ ολίγων ημερών; Αυτό το skill θέλω να το κάνω δουλειά ιδανικά και να μην έχω κανέναν μαλάκα πάνω απο το κεφάλι μου.

Αν δεν ζοριστείς δεν θα γίνει φίλε, θα μείνει ένα θέλω. Πρέπει να έχεις μια φωτιά που να σου καιει τον κωλο κάθε φορά που πας να επιστρέψεις στην παθητικοτητα και το αύριο. Και αν δεν υπάρχει αυτή η φωτιά την ανάβεις μόνος σου. Fucking up your life can have wonderful results.

 

[meetmeinmontauk]

Σίγουρα όλοι όσοι πατήσατε το θέμα μόλις είδατε τον τίτλο σκεφτήκατε έστω ένα άτομο που γνωρίζετε ή είχατε επαφή με αυτό το χαρακτηριστικό.Οι παθητικοί άνθρωποι έχουν συμπεριφορές που απωθούν τους υπόλοιπους, αλλά οι ίδιοι πολύ πιθανό να μη γνωρίζουν οτι ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων.
Χαρακτηρίζονται απο ατολμία, άγχος, φόβο και ανασφάλεια που τους στερούν πολλά στη κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική ζωή , μένουν στάσιμοι καθώς τα περιμένουν όλα απο τους άλλους, "πάσχουν" απο έλλειψη πρωτοβουλίας, ανευθυνότητα κ.α. Αφήνουν τη μοίρα τους σε καταστάσεις που έρχονται, με αποτέλεσμα να γίνονται αδρανείς και να οδηγούν τους εαυτούς τους στο χείλος του γκρεμού.

Ποιοί φορείς πιστεύετε είναι υπαίτιοι της κατάστασης; Οι γονείς; Το σχολείο; Η κοινωνία; Η οι ίδιοι; Η μήπως όλα μαζι;
Και τι θα κάνατε εάν ένα κοντινό σας άτομο είχε αυτά τα χαρακτηριστικά; Πώς θα το αντιμετωπίζατε;

Ξεκινώ από το τέλος. Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης το έχουν οι γονείς. Και το σχολείο όμως στο οποίο δρας και συμπεριφέρεσαι όπως έχεις μάθει από αυτούς κι άρα όλες αυτές οι ενέργειες γίνονται reinforced.

Βέβαια από κάποια στιγμή και μετά, παύεις να είσαι παιδί (όπου δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον άλλον για την εξέλιξή σου πέρα από την οικογένεια) και γίνεσαι ενήλικος. Εκεί είναι που πρέπει να αναθεωρήσεις το τι κρατάς και τι αφήνεις πίσω σου από αυτά που σου έδωσαν οι γονείς σου.

Όσον αφορά την αδράνεια. Μήπως το να κάθεσαι άπραγη και το να αυτοσαμποτάρεσαι ενώ μοιάζει με αδράνεια είναι εν τέλει επιλογή;