Το χωροταξικό μας πρόβλημα

[Resaldis]

Πάντα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο επιλέγει κάποιος να ζήσει στην Αθήνα. Μπορώ να κατανοήσω ως ένα βαθμό τους επαγγελματικούς λόγους. Δεν μπορώ όμως να αντιληφθώ γιατί επιλέγει να ζει στην Αθήνα λ.χ. ένας συνταξιούχος ή ένας νησιώτης (το χειμώνα). Σε μία πόλη, που πέρα από άχαρη, μονότονη, ακριβή κλπ., είναι και επικίνδυνη. Όχι μόνο λόγω της αύξησης των ληστειών, της εγκληματικότητας, της ανομίας και των επεισοδίων, που αποτελούν πλέον σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, αλλά και για λόγους υγειονομικούς. Η πανδημία του κορονοϊού ήρθε και έδεσε, σαν το κερασάκι στην τούρτα. Όλοι ξαφνικά θυμήθηκαν τα χωριά τους, τα νησιά τους, τα εξοχικά τους, την επαρχία γενικότερα. Συνειδητοποίησαν την ασφάλεια που μπορεί να τους προσφέρει, την προστασία απέναντι στον «ιό των μεγαλουπόλεων» (ας μου επιτραπεί ο «α λα Τραμπ» χαρακτηρισμός) και έφυγαν ή προσπάθησαν να φύγουν σαν κυνηγημένοι από το κλεινόν άστυ για να γλιτώσουν.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι η πανδημία του κορονοϊού αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για να προσεγγίσουμε και πάλι, με διαφορετική οπτική, τα ζητήματα της αστυφιλίας, της πληθυσμιακής κατανομής, της χωροταξικής διαίρεσης, της διοικητικής οργάνωσης, του ακαδημαϊκού «χωροταξικού» σχεδιασμού και του τουριστικού μοντέλου της χώρας. Ας αποτελέσει η πανδημία την αφορμή για την εκπόνηση ενός νέου στρατηγικού προγράμματος αποκέντρωσης, με ορίζοντα 30 ετών, για το σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός νέου πληθυσμιακού, χωροταξικού, διοικητικού, ακαδημαϊκού και τουριστικού μοντέλου, το οποίο θα εξορθολογήσει σε μεγάλο βαθμό το σημερινό, στρεβλό και συγκεντρωτικό μοντέλο λειτουργίας της χώρας.

Ιωάννης Γκιτσάκης, Capital

 

[giannhs2001]

Ενδιαφέρον άρθρο αυτό και πράγματι επίσης είμαι έντονα επικριτής της αστικοποίησης του πληθυσμού της υπαίθρου αλλά το άρθρο τα ρίχνει όλα στον Έλληνα και στην Ελληνίδα και όχι στις κυβερνητικές πολιτικές αιώνων. Το μέγιστο πρόβλημα της χώρας είναι οι δουλειές. Η Αθήνα σαν πρωτεύουσα του κράτους έχει το κεφάλαιο εκεί, εκεί θα γίνουν οι όποιες δειλές επενδύσεις γίνουν στην Ελλάδα και εκεί θα έχει συνεπώς και θέσεις εργασίας. Όπως έχω γράψει πολλές φορές η συμπρωτεύουσα η Θεσσαλονίκη μας από τα παλιά χρόνια από τους παππούδες μας την ακούμε με τον χαρακτηρισμό " φτωχομάνα " και έτσι είναι και σήμερα. Συνεπώς όταν ούτε η συμπρωτεύουσα δεν μπορεί να παρέχει ικανοποιητικές θέσεις εργασίας είναι αναμενόμενο σύσσωμος ο νεαρός Ελληνικός λαός να κατευθύνεται είτε στο εξωτερικό είτε στην Αθήνα για την αναζήτηση εργασίας.

Εγώ είμαι απόλυτα υπέρ μίας προσπάθειας αποκέντρωσης που θα οδηγήσει τον λαό στην ύπαιθρο ξανά. Το θέμα είναι να δοθούν τα κατάλληλα κίνητρα για να ασχοληθούν οι νέοι με την γεωργία, να μη φεύγουν από τα χωριά τους και όσοι έφυγαν να επιστρέψουν και γενικά η Ελλάδα να επενδύσει στο πρωτογενή τομέα της που έχει πλεόνασμα άλλωστε σε αυτόν. Είναι αστείο μία χώρα σαν την Ελλάδα να μην επενδύει σε αυτόν τον τομέα και μάλιστα να επιδοτεί μέσω της ΕΕ τους αγρότες να καίνε τη καλλιέργεια τους. Ο πληθυσμός της Αθήνας πρέπει όντως να μειωθεί.

Ωστόσο για εμένα στις διατάξεις της αποκεντροποίησης δεν θα έπρεπε να είναι και το ζήτημα διακυβέρνησης. Για εμένα η χώρα πρέπει πάντα να κυβερνάται από τη κυβέρνησιν και όχι από τοπικές αυτοδιοικήσεις κλπ. Σε αυτόν τον τομέα του decentralisation είμαι κάθετα κατά.

 

[nPb]

Tώρα η Θεσσαλονίκη θα είναι μια φτωχομάνα-Pfizer. Παρόμοια θα μπορούσε κάποιος να πει και για την ...απομονωμένη Πάτρα που είχε το λιμάνι και στις αρχές του αιώνα ρύθμιζε την εθνική ναυσιπλοϊα της Αδριατικής θάλασσας: από ατμοκίνητα πλοία που έκαναν κρουαζιέρα Πάτρα-Τεργέστη, βιοτεχνίες εξαγωγής χημικών, μηχανικών εξαρτημάτων και κρασιού μέχρι τις Βρετανικές Εταιρίες Σταφίδας που το τμήμα συγκομιδής ήταν στην Πάτρα μαζί με τις βίλλες των Άγγλων διευθυντών (που διέμεναν εκεί μαζί με τις οικογένειές τους). Μετά την παρακμή της βιομηχανίας, το νότιο τμήμα της πόλης θυμίζει φάντασμα ερειπίων του παρελθόντος.