Δεν το' χουμε με την «όρθια κωμωδία» (stand up comedy), είναι γεγονός. Κάτι πήγε να ξεκινήσει παλιά ο Χάρρυ Κλυνν, που είχε επιστρέψει εκπαιδευμένος από την Αμερική, αλλά σύντομα το μετάλλαξε επί το ελληνικότερο και λαϊκότερο. Μετά το χάος... Λίγος Πανούσης και κάτι ομαδούλες περιορισμένης ατζέντας που μεταφράζουν άγαρμπα και κακόγουστα αυτό που μάθαμε κάποτε να αποκαλούμε «αμερικάνικο χιούμορ», χωρίς να καταφέρουμε όμως να το μεταφράσουμε στη δική μας γλώσσα, αντίληψη και κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Επίμονα συντηρητική χώρα ακόμα σε μεγάλο βαθμό η δική μας, δεν καταπίνει εύκολα την ασέβεια και το μηδενισμό του «stand up». Ακόμα και κάτι αθώα επιθετικό να έβγαινε να πει κάποιος φέρελπις ντόπιος stand up κωμικός (π.χ. «Προτείνω να ενεργοποιηθεί ξανά ο 4.000 και να κουρέψουν όλα τα emo γουλί στο Σύνταγμα»), θα του την έπεφταν όλοι: γονείς, νεολαίοι, αριστεροί, δεξιοί κλπ.
Ο Τζορτζ Κάρλιν είχε να αντιμετωπίσει κυρίως τις αντιδράσεις της λεγόμενης χριστιανικής Δεξιάς στην πατρίδα του («Δεν είναι κωμικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι από όσους διαδηλώνουν υπέρ του "δικαιώματος στη ζωή", δηλαδή εναντίον των αμβλώσεων, είναι συγχρόνως και φανατικοί υπέρμαχοι της θανατικής ποινής; Οι ίδιοι είναι που απαγορεύουν τα ψεύτικα όπλα για τα παιδάκια και επιτρέπουν τα αληθινά»). Αλλά οι παραστάσεις του φυσικά δεν άφηναν τίποτε όρθιο. Κάποια στιγμή κατάφερε να γίνει και ο ίδιος μια σημαντική υποσημείωση στη νομική ιστορία της χώρας -κάτι για το οποίο ήταν πάντα διεστραμμένα υπερήφανος- αφού εκστόμισε με πολύ εμφατικό τρόπο στον αέρα τις «επτά λέξεις που δεν μπορείς να πεις στην τηλεόραση» (shit, piss, fuck, cunt, cocksucker, motherfucker, tits - δεν χρειάζεται μετάφραση νομίζω) και στη συνέχεια το Ανώτατο Δικαστήριο τον δικαίωσε. Το 2004 επίσης, μετά από μια μακρόχρονη καριέρα στο κύκλωμα των performers στο Λας Βέγκας, αποφάσισε ότι δεν αντέχει άλλο την παθητική ηλιθιότητα του συγκεκριμένου κοινού και τους την είπε στα μούτρα τους: «Κατ' αρχάς σκέψου το πνευματικό επίπεδο των ατόμων που πάνε διακοπές στο Βέγκας. Να ταξιδεύεις εκατοντάδες ή και χιλιάδες μίλια για να προσφέρεις οικειοθελώς τα λεφτά σου σ' ένα χυδαίο κερδοσκοπικό οργανισμό είναι δείγμα νοητικής καθυστέρησης». Φυσικά απολύθηκε αυτομάτως. Ο αγαπημένος του στόχος πάντως -φυσιολογικό για κάποιον που «βρήκε τον εαυτό του» στη δίνη της αντικουλτούρας των ʽ60's- ήταν το αδιέξοδο, αχάριστο και μάταιο πολιτικό σύστημα: «Σταμάτησα να ψηφίζω όταν σταμάτησα τα ναρκωτικά. Στο μυαλό μου και οι δύο αυτές δραστηριότητες αφορούν συμπεριφορές όπου κάποιος πλανάται πλάνη οικτρά».
Ο Κάρλιν την είχε διαρκώς στημένη και με γεμάτο ντουφέκι στην «παράξενη κουλτούρα» -όπως την αποκαλούσε- της χώρας του, αλλά είχε χρόνο εκτός σκηνής και για πιο τρυφερές παρατηρήσεις περί των ανθρώπινων σχέσεων: «Αν το κάνουν οι δύο σωστοί άνθρωποι για τους σωστούς λόγους, τότε ο γάμος είναι ένας υπέροχος τρόπος για να γνωρίσεις τη ζωή. Το σεξ χωρίς αγάπη έχει τη θέση του, συχνά περίοπτη, σ' αυτήν τη ζωή, αλλά όταν μπορείς να το συνδυάσεις με βαθιά αφοσίωση και σεβασμό και φροντίδα, τότε είναι εννιά χιλιάδες φορές καλύτερο». Αυτά στις συνεντεύξεις του, γιατί όταν έπιανε το μικρόφωνο ο κωμικός που υπήρξε συνοδοιπόρος και θαυμαστής του Λένι Μπρους αλλά και «πατρική φιγούρα» για όλους όσους ακολούθησαν μέχρι σήμερα (και κάνουν καριέρα στο Χόλιγουντ), εστίαζε κυρίως (με ξεκαρδιστικό χιούμορ πάντα) στην καρδιά του κτήνους. («Υπάρχουν κάποιες νύχτες που οι λύκοι σιωπούν και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει» είχε πει κάποτε επί σκηνής, προσθέτοντας μια άγρια πινελιά λυρισμού στο νούμερό του). Ιδού μερικοί από τους τίτλους των σκετς που αποτελούσαν το τελευταίο «σπέσιαλ live σώου» που έκανε για το τηλεοπτικό κανάλι HBO: Ένας Σύγχρονος Άνθρωπος, Ακραία Ανθρώπινη Συμπεριφορά , Η Πυραμίδα των Καταδικασμένων, Το Τηλεοπτικό Κανάλι για Αυτόχειρες, Ηλίθιοι Αμερικάνοι, Αυτό- Ερωτική Ασφυξία.
Ο Κάρλιν ήταν ένας πρόσχαρος πεσιμιστής (οξύμωρο; Ο ίδιος λάτρευε να μισεί τα οξύμωρα) και στενοχωριόταν βαθιά όταν τον εκλάμβαναν ως κυνικό σκοταδόψυχο: «Παρακαλώ μη θεωρήσετε ότι οι απόψεις μου έχουν να κάνουν με κυνισμό. Οι πραγματικά κυνικοί άνθρωποι είναι αυτοί που σου λένε, μην ανησυχείς καθόλου, όλα θα πάνε καλά».
Αυτό που ήταν συγκινητικό τις μέρες που ακολούθησαν το θάνατό του από καρδιά πριν δύο εβδομάδες (ήταν το τρίτο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο μιας έντονης ύπαρξης) ήταν η κατακλείδα της διαθήκης του (όπως δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του site) που αφορούσε την post mortem διαχείριση του σώματος αλλά και του πνεύματός του: «Επιθυμία μου είναι το σώμα μου να αποτεφρωθεί. Το πού θα ριχτούν οι στάχτες μου (θάλασσα, στεριά, αέρας) θα καθοριστεί από την οικογένειά μου (σύζυγος και κόρη), η οποία γνωρίζει τις προκαταλήψεις και τη φιλοσοφία μου σε θέματα γεωγραφίας και πνευματικότητας. Δεν επιθυμώ σε καμιά περίπτωση οι στάχτες μου να κρατηθούν από κανένα ή να θαφτούν σε συγκεκριμένη τοποθεσία.
Δεν επιθυμώ δημόσια τελετή οιασδήποτε μορφής. Δεν επιθυμώ καμία θρησκευτική τελετή οιασδήποτε μορφής. Θα προτιμούσα μια συγκέντρωση φίλων στο σπίτι μου, επιλεγμένων από την οικογένειά μου. Η ακριβής φύση αυτής της συγκέντρωσης θα καθοριστεί επίσης από την οικογένειά μου (σύζυγος και κόρη). Θα πρέπει πάντως να είναι εξαιρετικά ανεπίσημη, η μουσική που θα ακούγεται θα πρέπει να είναι rhythm and blues, και θα πρέπει οι καλεσμένοι να γελούν πολύ. Αόριστες αναφορές σε πνευματικά ζητήματα θα πρέπει να είναι αποδεκτές και να ενθαρρυνθούν».
Για όποιον ενδιαφέρεται να δει τον Τζορτζ Κάρλιν στη σκηνή υπάρχει ένα ωριαίο σόου που είχε κάνει για το HBO το 1988 (με τίτλο What am I doing in New Jersey) που μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς ολόκληρο στο site του περιοδικού «Vanity Fair» (Vanityfair.com).
Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
Θα τον χαρακτηριζα (οπως και άλλοι κωμικοι που θιγουν σημαντικα θεματα), τον μεγαλυτερο μοντερνο Διογενη κατα μια εννοια. 
