Marketing και Προσήλωση στη μάρκα

[Niyia]

[...]
Ξέρω ωστόσο άτομα του περιβάλλοντός μου που έχουν στο σπίτι τους την τελευταία λέξη των προϊόντων που διαφημίζονται - μιλάμε για μανία ...πάμε στο άλλο άκρο εκεί.

Με αφορμή αυτό που λέει η tofugirl, θέλω να ρωτήσω κάτι :
Πόσο πιστεύετε ότι μας επηρεάζει στην αγορά ενός προϊόντος/υπηρεσίας το Brand Νame (κοινώς η μάρκα του)?
Ένα ακριβό προϊόν είναι καλύτερο από ένα φθηνό που εξυπηρετεί την ίδια ανάγκη?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Με αφορμή αυτό που λέει η tofugirl, θέλω να ρωτήσω κάτι :
Πόσο πιστεύετε ότι μας επηρεάζει στην αγορά ενός προϊόντος/υπηρεσίας το Brand Νame (κοινώς η μάρκα του)?
Ένα ακριβό προϊόν είναι καλύτερο από ένα φθηνό που εξυπηρετεί την ίδια ανάγκη?

Βασικά καλώς ή κακώς βασιζόμαστε στο όνομα που θεωρούμε ότι προσφέρει περισσότερα από ένα άλλο προϊόν που δεν είναι ευρέως γνωστό...

Ένα ακριβό προϊόν μπορεί να είναι το ίδιο σε ποιότητα με ένα πιο φθηνό από την στιγμή που μετράνε τα συστατικά του προϊόντος πάντα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

Ένα ακριβό προϊόν είναι καλύτερο από ένα φθηνό που εξυπηρετεί την ίδια ανάγκη?

Το μυστικό είναι η μάρκα ("brand").

Μπορεί η τιμή για ένα μπλουζάκι να ανέβει πάρα πολύ αν προσθέσεις πάνω του το κροκοδειλάκι της Lacoste ή το σήμα της Benetton ή της Timberland. Γιατί όμως να προτιμά ο κόσμος το ίδιο μπλουζάκι με τη μάρκα;


Είναι ψυχολογικό το θέμα.
Πολλοί από μας αισθανόμαστε... ασφάλεια όταν φοράμε τη μπλούζα με το brand απάνω. Αυτό φυσικά είναι λίγο πιο έντονο στις εφηβικές ηλικίες, όπου το παιδί θέλει να μπει στην ομάδα των ατόμων που ξεχωρίζουν. Αλλά φυσικά το φαινόμενο της "ασφάλειας" που παρέχουν τα brands δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτές τις ηλικίες.

Και το "ασφάλεια" που ανέφερα μπορεί να μεταφραστεί με πολλούς τρόπους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tofugirl]

Το μυστικό είναι η μάρκα ("brand").
Είναι ψυχολογικό το θέμα.
Πολλοί από μας αισθανόμαστε... ασφάλεια όταν φοράμε τη μπλούζα με το brand απάνω. Αυτό φυσικά είναι λίγο πιο έντονο στις εφηβικές ηλικίες, όπου το παιδί θέλει να μπει στην ομάδα των ατόμων που ξεχωρίζουν. Αλλά φυσικά το φαινόμενο της "ασφάλειας" που παρέχουν τα brands δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτές τις ηλικίες.

Και το "ασφάλεια" που ανέφερα μπορεί να μεταφραστεί με πολλούς τρόπους.

Θα συμφωνήσω σε αυτό! Σε κάνει όμως να αναρωτιέσαι γιατί οι άνθρωποι αισθάνονται έτσι...Πόση πίεση υπάρχει από το κοινωνικό σύνολο ειδικά στα νεαρά άτομα. Ακόμη και όταν ήμουν εγώ στο σχολείο θυμάμαι τα "cool" παιδιά να κοροϊδεύουν κάποια άτομα που πχ δεν φορούσαν μπλου τζην Levis ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Δεν ειναι περιεργο αν σκεφτουμε οτι το περιβαλλον στο οποιο γεννιεται ενα παιδι, ειναι σε μεγαλο βαθμο ελεγχομενο. Τι θα δεις, τι θα ακουσεις, τι θα φας, που θα πας, κλπ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Niyia]

Ένα ακριβό προϊόν είναι καλύτερο από ένα φθηνό που εξυπηρετεί την ίδια ανάγκη?

Μπορεί η τιμή για ένα μπλουζάκι να ανέβει πάρα πολύ αν προσθέσεις πάνω του το κροκοδειλάκι της Lacoste ή το σήμα της Benetton ή της Timberland. Γιατί όμως να προτιμά ο κόσμος το ίδιο μπλουζάκι με τη μάρκα;

Η τιμή είναι ένα από τα διάφορα πληροφοριακά στοιχεία που μας βοηθούν να κρίνουμε την ποιότητα ενός προϊόντος. Επίσης, συχνά τείνουμε να πιστεύουμε πως "ότι πληρώσεις θα πάρεις" κ αυτόματα, συνδέουμε την τιμή του προϊόντος με την ποιότητά του, κυρίως όταν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση μας ή όταν δεν έχουμε καθόλου πληροφοριακά στοιχεία για να κρίνουμε το ίδιο το προϊόν.

Όσο για την μάρκα, συμφωνώ κ εγώ ότι είναι συχνότερο το φαινόμενο στις εφηβικές ηλικίες (όχι πως δεν παρατηρείται κ στους ενήλικες) καθώς σε εκείνη την ηλικία η βασική πηγή επιρροής πάνω μας είναι οι φίλοι μας. Επιδρούν στις στάσεις κ τη συμπεριφορά μας, μαθαίνουμε ποια καταναλωτική συμπεριφορά θεωρείται αποδεκτή, τι είναι "της μόδας", πως πρέπει να ντυθούμε για να θεωρούμαστε "in", για να αρέσουμε, κτλ, προκειμένου να μην περιθωριοποιηθούμε (κοινώς "ασφάλεια" όπως προειπώθηκε).

Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι εντελώς πλαστά? (π.χ. ένα ακριβό t-shirt δεν μας εγγυάται πάντα τη διάρκειά του, άσχετα αν μας κάνει αποδεκτούς από ένα Α κοινωνικό σύνολο.)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angie_Ann]

Όσο για την μάρκα, συμφωνώ κ εγώ ότι είναι συχνότερο το φαινόμενο στις εφηβικές ηλικίες καθώς σε εκείνη την ηλικία η βασική πηγή επιρροής πάνω μας είναι οι φίλοι μας. Επιδρούν στις στάσεις κ τη συμπεριφορά μας, μαθαίνουμε ποια καταναλωτική συμπεριφορά θεωρείται αποδεκτή, τι είναι "της μόδας", πως πρέπει να ντυθούμε για να θεωρούμαστε "in", για να αρέσουμε, κτλ, προκειμένου να μην περιθωριοποιηθούμε (κοινώς "ασφάλεια" όπως προειπώθηκε).

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πήγαινα σχολείο και το μην φοράς μάρκες δεν σήμαινε ότι θα περιθωριοποιηθείς κιόλας! Αν είναι δυνατόν! Η αλήθεια έιναι ότι τα high class παιδάκια κάνανε περισσότερο παρέα μεταξύ τους αλλά και οι υπόλοιποι μια χαρά περνούσαμε. Αν είναι δυνατόν επειδή κάποιος δεν φοράει diesel να περιθωριοποιείται κιόλας! Δεν αντιμετώπισα ποτέ τέτοια προβλήματα επειδή δεν φορούσα μάρκες. (και ούτε πρόκειται να φορέσω ποτέ )

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Iduna]

Καποιοι λιγοτερο, καποιοι περισσοτερο, επηρεαζομαστε απο τις διαφημισεις. Απλα ευσυνειδητα να ξερουμε τι διαλεγουμε. Να ξερουμε τι "λεει" για μας, τι οχι κτλ κτλ. Απ' τη διαφημιση και μονο μπορουν να πουληθουν τροποι ζωης, ειναι τρομερο. Την τηλεοραση την αποφευγω οσο γινεται (σιριαλ, ταινια και καμια φορα ειδησεις) αλλα ζω με το internet οπου βλεπω χιλιαδες πραγματα, πιο πολλα απ' οτι στην τηλεοραση αλλα οχι τοσο εντονα. Το θεμα ειναι οτι ο Χ τροπος διαφημισης επηρεαζει το μεγαλυτερο ποσοστο των ανθρωπων ενω υπαρχουν αλλοι τροποι που επηρεαζουν λιγοτερους καταναλωτες. Ειναι που θα επιλεξεις (οσο γινεται) να εισαι. Αν δεν πεσεις θυμα της φανφαρας και της μαζας εισαι στη 2η κατηγορια. Στην 1η ανηκεις αν δεν εισαι σιγουρος για σενα. Τρομερο πραγμα η διαφημιση τλκ. Γενικα δεν ειναι κατι κακο αλλα εχει καταντησει υπερβολη (πχ η τρισευτυχισμενη οικογενεια με νεους και πετυχημενους γονεις, πανεμορφα παιδια, τεραστιο σπιτι) που ειναι ετσι επειδη τρωνε το ταδε γιαουρτι. Ε, ειπαμε, οχι κι ετσι !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Niyia]

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πήγαινα σχολείο και το μην φοράς μάρκες δεν σήμαινε ότι θα περιθωριοποιηθείς κιόλας! Αν είναι δυνατόν! Η αλήθεια έιναι ότι τα high class παιδάκια κάνανε περισσότερο παρέα μεταξύ τους αλλά και οι υπόλοιποι μια χαρά περνούσαμε. Αν είναι δυνατόν επειδή κάποιος δεν φοράει diesel να περιθωριοποιείται κιόλας! Δεν αντιμετώπισα ποτέ τέτοια προβλήματα επειδή δεν φορούσα μάρκες. (και ούτε πρόκειται να φορέσω ποτέ )

Ok, η λέξη περιθωριοποίηση ας μπεί σε εισαγωγικά (σόρρυ που δεν τα έβαλα, το εννοούσα μεταφορικά ως έννοια)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Lorien]

Παντως οσο να ναι , αν δε φοραγες τα παπουτσια με το σιδερο μπροστα, δεν τολμουσες να μπεις σε kick-fight....--> περιθωριοποιηση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Niyia]

Δεν μιλάμε κ για κοινωνικό αποκλεισμό (έλεος δλδ), αλλά η έννοια της "μάρκας" λειτουργεί περισσότερο ως prestige στην ηλικία εκείνη κ το άτομο θεωρείται μέλος μιας ομάδας με παρόμοια χαρακτηριστικά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[iJohnnyCash]

Εγώ πάντως παρατηρώ ακόμη και κοινωνικό αποκλεισμό που σχετίζεται σε brand name. Σε κάποιους περισσότερο σε κάποιους λιγότερο σε κάποιους καθόλου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

https://blogs.sch.gr/jabatzo/2009/01/22/ο-βιολιστής-του-μετρό-πείραμα/https://blogs.sch.gr/jabatzo/2009/01/22/ο-βιολιστής-του-μετρό-πείραμα/Ο Βιολιστής του Μετρό (Πείραμα)


Κάποιο κρύο πρωινό του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπορστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια. Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!


Το συγκεκριμένο πείραμα, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: «Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.