Η ελληνική οικογένεια που είναι το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας μας είναι υπεύθυνο για τη μοναδικότητα του ελληνισμού και της Ελλάδος μας. Αυτό πολεμούν συνεχώς και ίσως κατάφεραν κατά ένα μέρος να το διαλύσουν. Όλα αυτά που σκέφτεστε στο τέλος θα σας οδηγήσουν στο εξής επικίνδυνο μοναπάτι. Θα σκοτώσετε για την ελευθερία. Στην ουσία όμως θα πρέπει να ελευθερωθείτε από τα δεσμά που σας έχουν περάσει αυτοί που κατευθύνουν τα γεγονότα.
Η πυρηνική οικογένεια είναι όντως το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας μας, καλά το λες. Διευκολύνεις λοιπόν το επιχείρημά μου: τώρα ξέρουμε που να στρέψουμε τις κατηγορίες. Αν, καθ' όλην τη διάρκεια της πατριαρχικής Ιστορίας, οι κοινωνίες βρίσκονται σε συνεχή αναβρασμό και ανισορροπία και αν ο ορισμός τους είναι αυτός της παραχώρησης των ατομικών δικαιωμάτων, τότε γιατί θα πρέπει να προστατεύσουμε αυτο το κύτταρο; Μήπως αυτή η ευαισθησία είναι που προσκομίζει το αυτοθυσιαστικό μαρτύριο στις παραλλαγές του Ιδίου ανά τους αιώνες; Ο ιστορικός άνθρωπος προσδιορίζεται κατά κανόνα από την εναγώνιά του προσπάθεια του να διασώσει τις "όσιες αξίες" του συγκεντρωτικού πολιτισμού αλλά τελικά το "ηρωικό" του αυτό κατόρθωμα δεν αποβαίνει παρά ως άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα των καημών. Μήπως τελικά βλέπουμε τα πράματα από την εντελώς λάθος πλευρά; Κι αν ναι, πόσο έφικτό είναι να αντιστρέψουμε την εικόνα;
Είναι τόσο δύσκολο όσο το να αγαπήσουμε το κατεξοχήν Έτερον, το οποίο έχει υπερθεματιστεί από κάθε είδους απαγορευτικές οριοθετήσεις. Γιατί είναι απαγορευμένο τούτο; Μα επειδή ακριβώς το κατεξοχήν Έτερον είναι ο εγερτήριος αυθεντικός σας εαυτός, ανόητοι! Πώς θα μπορούσε να αναπτυχθεί ο συγκεντρωτισμός των πόρων και των ζωοποιών δυνάμεων αν ξάφνου ο κάθε "ευυπόληπτος πολίτης" ξυπνούσε στον εφιάλτη που εξυφαίνουν οι ίδιες οι "θεάρεστες" παραχωρήσεις του; Πώς το Κεφάλαιο θα έχτιζε πυραμίδες εκμετάλλευσης και ταξικές ανισότητες αν πρώτα δε σου μάθαινε να αποκηρύσσεις τις πηγαίες σου επιθυμίες; Θα μπορούσε άραγε να υπάρξει συγκεντρωτισμός της εξουσίας και του πλούτου αν ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου θα είχαμε το ελεύθερο να κατευδώσουμε τις σεξουαλικές μας έλξεις σε έναν κοινοβιακό-πολυγαμικό ιστό (κι όχι κύτταρο, cell, κελί- δηλαδή στην ειρκτή!);
Αν υπάρχει ένα οργανωμένο δίκτυο εκμετάλλευσης αυτό είναι το διαχρονικό συνεχές της πατριαρχικής αυθεντίας, η οποία έχει ποικίλες εκφάνσεις. Προσοχή! Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το οργανωμένο δίκτυο ενορχηστρώνεται με συνειδητή μακροπολιτική διαχείρηση κατά τον τρόπο που μας τον καταδεικνύουν οι συνωμοσιολόγοι. Λέω απλώς ότι οι ανομίες του (ως μια διαχρονική κατάσταση εξαίρεσης από την επιβολή του νόμου που κατά τ΄άλλα το ίδιο επιτάσσει) διαρθρώνονται μακροπολιτικά μέσω τα δαιμόνια τεχνάσματα του πολιτικού ασυνείδητου. Το πως λειτουργεί αυτό θα το μάθει κανείς αν διαβάσει το κεφάλαιο ΕΓΩΛΥΣΙΣ, στο οποίο η πατριαρχική συνωμοσία παρουσίαζεται ως μια αυθόρμητη οργανική δραστηριότητα στην κλίμακα των αιώνων.
Κύριος άξονας της διάρθρωσης αυτής είναι η -hello!- ηθική μας διαγωγή. Η υποταγή στα χρησιμοθηρικά σχέδια της συγκεντρωτικής πλουτοκρατίας διενεργείται αρχικά μέσω της μαθησιακής αναρρίχησης του νηπίου στη συμβολική διάταξη του πολιτισμού, η οποία ορίζεται από τυραννικά σημαίνοντα. Που εντοπίζεται ακριβώς αυτό το σιωπηρό έγκλημα της "ηθικής αριστείας"; Πυλώνας, όπως παραδέχτηκες κύριε ΕΜΑΝΟΥΗΛ, είναι η πυρηνική οικογένεια...
Τώρα, καταλαβαίνω τη συναισθηματική σου σύγχυση. Πώς είναι δυνατόν ο καλός μπαμπάς, η μαμάκα και η εστία του σπιτιού να αποτελούν τη γιάφκα της πατριαρχικής χειραγώγησης; Όταν η εκπαίδευση των παιδιών είναι ταυτόσημη με τη σταδιακή καταστολή του πρισματικού ασυνειδήτου, την αστυνόμευση της έμφυλης ταυτότητας, την επιβολή συμπεριφορικών κανόνων που εξυπηρετούν την αυθεντιοκεντρική δομή της κοινωνίας, τότε εκείνο που συμβαίνει είναι η οδυνηρή διάσπαση του ψυχισμού, που αποκαλούμε "οιδιπόδειο σύμπλεγμα". Επί αυτού χτίζονται τα έργα της ηθικής οφειλής, τα οποία προστατεύονται από την "αγία" οικογενειοκρατία. Ώστε να τελεσφορήσουν στο ύπατης αξίας δεδομένο της ατομικής ιδιοκτησίας- το εγώ έχω, το μου ανήκεις, το είμαι του... να τι εξυπηρετεί η πυρηνική οικογένεια.
Και να τα αποτελέσματα: πυρηνικές εκρήξεις, ολοκαυτώματα, εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές, κι έμφυλες ταυτοποιήσεις που ορίζονται συνήθως με φονικές αντεγκλήσεις κατά του Άλλου, αυτοκτονίες λόγω σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων που δεν γίνονται ανεκτές, βεντέτες, εγκλήματα τιμής, σφαγές σε όφελος της ταυτότητας, για την οικογένεια ΜΟΥ, για τη μνήμη του πατέρα ΜΟΥ, των προγόνων ΜΟΥ, για το όνομά ΜΟΥ, για ΜΕΝΑ!
Αυτό είναι που θέλεις να διασωθεί;
Σε πληροφορώ ότι οι συναισθηματικές σου επενδύσεις δεν βάλλονται από μια πιθανή στροφή στα ομαδογαμικά ήθη. Και πάλι θα βλέπεις το σεμεδάκι της γιαγιάς, θα τρως το γλυκό της μαμάς, και πάλι θα πηγαίνεις για κηνύγι με τον μπαμπά, θα παίζεις κλέφτες κι αστυνόμους με τα αδέρφια σου.... αλλά όμως -τι πληρότητα!- με πολλαπλάσια βιωματικά αξία, καθώς τις ταυτότητές τους θα τις μοιράζονται τριάντα και πλέον κοινοβιακοί σύντροφοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
...Θα πρέπει να προφυλάξουμε πάση θυσία την πνευματικότητα και την πίστη στην Παγκόσμια Ψυχή και στην ιερότητα του Σύμπαντος, στον 'Εναν Θεό που κατοικοεδρεύει εις την αιωνιότητα εντός και εκτός μας ταυτοχρόνως, δια να μην κατακυριεύσει τον πλανήτη το κακό.
Συμφωνούμε πλην όμως θα πρέπει να προσθέσω ότι το "Κακό" έχει πολλές όψεις και είναι το κατεξοχήν παραπλανητικό. Συνήθως μεταμφιέζεται τόσο καλά που δεν μπορείς να το διακρίνεις. Πολλούς αιώνες τώρα έρχεται ως η "Κοινωνική Πρόνοια", ως η "Θεσμική Ψυχιατρική", ως η "Εκκλησία" ή η "Ιερά Εξέταση". Είδαμε το Κακό να ανάβει λαμπάδες στον ουρανό και στη θάλασσα για να παταχθεί ολοσχερώς ο Άλλος, είδαμε να διασύρονται εξωτικές οντολογίες, να σφάζονται μελανά σώματα με τις "βέβηλές" τους ενδυμασίες και τα φετίχ τους. Το "Κακό" σκόρπισε τις στάχτες από τα ψυχρά διαγγελματα "μακάριων" ηγετών, είδαμε νεκροκεφαλές να καγχάζουν φορώντας το χρυσό τους φωτοστέφανο. Κι ο Ιησούς Χριστός, όπως τον απεικονίζει και η Αποκάλυψη, με το δρεπάνι σαν Χάρος ήρθε να θερίσει τις ψυχές αφήνοντας ένα πεδίο άγονο και βλοσυρό... το Παρόν, εδώ και τώρα, σκιάχτρα στολισμένα από κοράκια, πάντα για ένα αύριο ΟΥΤΟΠΙΚΟ.
Τι είναι "Καλό" και τι "Κακό"; Κατά την κρίση του επόμενου αναστοχαστικού ανθρώπου "Κακό" είναι το να υποκύπτεις και να εμπίπτεις στη σκέψη και τη δράση σου σε τέτοιες "αντικειμενικές" διαζεύξεις ενώ "Καλό" είναι το να είσαι ικανός να τις υπερβαίνεις, στρατολογώντας την ύπαρξή σου πέρα από δίπολα και σχιζοφρενικές διαζεύξεις. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις πάντως η κρίση του είναι ειρωνική, καθώς ακόμη και μια τέτοια συζευκτική στάση δεν πληροί τις προϋποθέσεις για μια ολοκληρωτική και ύστατη κατάργηση αυτής της αρχέγονης αντίθεσης, εφόσον και πάλι δημιουργείται ένας -έστω και παιγνιώδης- δυισμός. Αν η ηθική λοιπόν είναι φύσει υποκειμενική, πώς είναι δυνατόν να μιλήσουμε ποτέ σοβαρά και τελεσίδικα περί αυτού του αρχέτυπου διαχωρισμού κατά αντικειμενικό τρόπο- έστω κι αν είναι παιγνιώδης αυτή τη φορά;
Ως εκ τούτου, ο αναστοχαστικός άνθρωπος του νέου Αιώνα, δεδομένης της ασαφούς λογικής (fuzzy logic) που πλέον τον κυριεύει, δεν μπορεί παρά να ανταπαντήσει στον άνθρωπο των "περασμένων μεγαλείων" αντιτείνοντας την πλέον ειρωνική και παιγνιώδη θεώρηση της νέας μυθοποιίας:
Είμαστε με τον Εωσφόρο~~~~ Μπου!~~~~~
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όταν απαρνείσαι τα πάντα γύρω σου είσαι μηδενιστής και αποδέχτης του υπεράνω που αισθάνεσαι ότι βρίσκεται ο εαυτός σου. Για μένα όλοι είναι ίσοι και ισάξιοι στην ελευθερία και στην ωραιότητα της ζωής. Μια διαφορά υπάρχει. Η ωραιότητα της διαφορετικότητας που σου δίνει μια υπέροχη πολλαπλότητα και ιδιαιτερότητα...
Όποιος πιστεύει ότι ο μηδενισμός αποτελεί αρνητική έννοια είναι άνθρωπος που δεν έχει μελετήσει φιλοσοφία στη ζωή του, που αρκείται στο να μηρυκάζει έννοιες στις οποίες δεν έχει μυηθεί αναστοχαστικά από ιδία προσπάθεια. Επειδή το μηδέν φαντάζει με την πρώτη αφελή εντύπωση αρνητικός όρος, ένας αδιάβαστος δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει τους άλλους αγνώμονες, τους παπατζήδες, ώστε να αποκηρύξει ένα φιλοσοφικό ρεύμα που για όσους έχουν μελετήσει φιλοσοφία είναι το πλέον θετικό!
Μηδενισμός σημαίνει να φτάνεις στην απώτερη αντίληψη, στον αναστοχασμό περί του Είναι, από το οποίο όλα εκπτύσσονται για να το συγκαλύψουν. Αλλά η α-λήθεια ξετυλίγεται όταν ο νους διεισδύει πέραν αυτής της κίβδηλης επικάλυψης, φέροντας το τέλος της οντολογικής λήθης. Εν προκειμένω, η επικάλυψη στα δρώμενα του πατριαρχικού γίγνεσθαι συνίσταται στις εθνικές και θρησκευτικές διακρίσεις, στις ολοκληρωτικές επιταγές για αυτοθυσία προς χάριν αμφίβολων γενικών θεσμών που ουσιαστικά είναι ληστρικές για το ειδικό, το συγκεκριμένο, την υποκειμενικότητά μας.
Πώς περιμένεις να χαράξει η νέα ευφραντική ημέρα αν δεν μυηθούμε στην τεράστια αναδημιουργική δυνατότητα του μηδενός;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η αστυνόμευση-μονόδρομος των συνειδήσεων φτάνει στο απόκρημνο τέλος της. Φτάσαμε στο Σταυροδρόμι. Αντίο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πατηρ Μάξιμε, εσύ που θίγεις τη γλώσσα μου επειδή κάπου στο ιστορικό εντόπισες κάποιο λάθος, θα είμαι ειλικρινής και θα σου πω ότι ακαδημαϊκά γαλουχήθηκα στο εξωτερικό και δε ντρέπομαι να σου πω ότι τα ελληνικά της λογιοσύνης τα μάθαινα ακόμη κατά τη διάρκεια της βιβλιογραφικής μελέτης αυτού του μανιφέστου. Πάντως ο τρόπος που εσύ γράφεις είναι ακαλαίσθητος και βαρετός. Λες και μιλάω με τον παππού του Κοραή. Οι άνθρωποι εξελίσσονται, το ίδιο και η γλώσσα. Άσε τις περιττές τρίπλες και τα κολπάκια και έλα να μιλήσουμε για την ουσία του πράγματος.
Parafernalia, έκανες μια πολύ ωραία νύξη στα τεκταινόμενα της επικαιρότητας. Φαίνεται λοιπόν ότι η Ύστατη Επανάσταση είναι όντως αναπόδραστη. Βλέπεις, η νεοφιλελεύθερη τεχνοκρατία νοιάζεται μόνο για τους αριθμούς, το συγκινησιακό βίωμα δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Δεν αποτελούμε παρά στατιστικά στοιχεία. Γνώρισμα του Προτεσταντισμού (στο οποίο έχει τις καταβολές του ο Καπιταλισμός) είναι να αντιτάσσεται στη διονυσιακή μας οντολογία.
Έχω εντοπίσει για ποιο λόγο η Ελλάδα δεν εκπυρσοκροτεί πρώτη το έναυσμα της Παγκόσμιας Επανάστασης (κάτι μου λέει ότι αυτό θα γίνει σύντομα στην Ιβηρική). Νομίζω ότι ο λόγος που δεν είμαστε ικανοί να γκρεμίσουμε σαν ντόμινο ολόκληρο το οικοδόμημα του Καπιταλισμού οφείλεται ακριβώς -όλως παραδόξως- στην αίσθηση πατριωτισμού που μας ταλανίζει. Μολονότι οι συνθήκες είναι ανυπόφορες και απόλυτα γόνιμες για να εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού, περιστελλόμαστε από την αίσθηση πατριωτικής ευθύνης- υπομένουμε τα δεινά προς χάριν του έθνους, της ιστορίας μας, του κοινού μας φυλετικού μέλλοντος. Αλλά το έθνος δεν είναι παρά μια φαντασιακή κοινότητα και καθόλου σύμφυτη έννοια της ψυχοβιολογικής μας φύσης, όπως και των δικαιώματων που της αναλογούν. Με άλλα λόγια, έθνος είναι ο ευρύτερος κατασταλτικός δασμός, που με υποχείριο την οικογενειοκρατία και τις "όσιες" αξίες του πατρός κατευθύνει τη σκέψη και τη δράση του υποκειμένου. Ο προσανατολισμός αυτός είναι πάντοτε ο ορισμός της ασυνέπειας ως προς τα ατομικά δικαιώματα καθώς τροφοδοτεί τον συγκεντρωτισμό του Κεφαλαίου, το οποίο στοιχειωδώς ξεκίνησε με τις πρώτες πατριαρχικές ορδές της αρχαϊκής εποχής. Ομιλώ για τη διαδικασία συγκεντρωτισμού των (ανθρώπινων ή μη) πόρων. Τούτη η διαδικασία έχει διαδοχικές προστατευτικές δικλείδες: η αυθεντία του πατέρα στον οποίο δικαιωματικά ανήκουν η σύζυγος και οι απόγονοι, η οικογενειοκρατία, το έθνος, και τέλος ο ενταλματικός Θεός.
Όλοι αυτοί οι φουκαράδες που φεύγουν με "ανοιγμένα" κεφάλια από τα γκλομπ δεν αποζητούν απλώς την ανατροπή του Μνημονίου. Σήμερα, καθώς οι συνθήκες έχουν οξυνθεί στο μέγιστο βαθμό τους, το επαναστατικό αίτημα εγείρεται από βάθη ασυνείδητα με πρόταγμα την απαίτηση για μια καθολική, κοσμοϊστορική ανατροπή... μια οντολογική Μεταστροφή. Διότι ξαφνικά αφυπνιζόμαστε στα δεινά δήγματα που επί σειρά αιώνων τώρα μας κατασπαράσσουν, όχι απλώς την τελευταία πενταετία. Δεν αποζητούμε απλώς την ακύρωση του Μνημονίου, κυρίες και κύριοι. Σήμερα ολοένα και περισσότερο συγκεντρωνόμαστε γύρω από ένα πιο καθολικό αίτημα: την οριστική πάταξη του Πατρικού Νόμου στον οποίο βασίζεται ο Δυτικός Κόσμος. Τι σημαίνει αυτό; Απαιτούμε το τέλος της εθνικής ταυτότητας, της μονογαμικής συμβίωσης, της πυρηνικής οικογένειας, της θρησκοληψίας. Εν ολίγοις, απαιτούμε το τέλος του Νόμου, της Οφειλής- τολμούμε να πιστέψουμε στη δυνατότητα ενός δήθεν ουτοπικού κόσμου, που όμως τον τελευταίο αιώνα οι διακειμενικοί ατραποί μιας στρατιάς έγκριτων στοχαστών καταδεικνύουν ως απολύτως εφικτό.
Αλλά για να εκπληρωθεί η ευχή του Οφιούχου Θήλεος και να επισπεύσουμε στην άρση της απαγόρευσης που μας συντηρεί επέκεινα της Εδέμ, καλούμαστε να προβούμε στην πρώτη στοιχειώδη αντίπραξη. Για να μιλήσω ρεαλιστικά και απολύτως πρακτικά ως προς την επικαιρότητα, καλούμαστε να αδιαφορήσουμε για τη μοίρα του κράτους-έθνους που ονομάζουμε με έπαρση "Ελλάς", θέτοντας σε προτεραιότητα αποκλειστικά και μόνον το ατομικό μας συμφέρον. Εδώ θα ήταν ωραία να θυμηθούμε τον Stirner:
Οι ισχυροί είναι ισχυροί μόνο και μόνο επειδή εμείς είμαστε γονατισμένοι. Ας υψωθούμε!
Μιλώντας πρακτικά και άμεσα, πώς θα υψώσουμε ανάστημα στις παρούσες συνθήκες, εμείς οι επίδοξοι επαναστάτες της ελληνικής χερσονήσου;
Καταρχάς, ο μίτος του νήματος βρίσκεται στην απόρριψη της "ενδεδειγμένης" αυτοθυσίας σε όφελος του ελληνικού κράτους, να γυρίσουμε την πλάτη μας στα κελεύσματα για μια δημοσιονομική εξυγίανση που δήθεν θα μας εξισώσει με τους Δυτικούς. Ας αφυπνίστούμε στο τι σημαίνει τούτη η εξίσωση: επιστροφή στον τόπο απ' όπου κατολισθήσαμε, προσπάθεια αναστροφής της αναπόδραστης εντροπίας, μάταιο ταξίδι προς το οικουμενικά βέβηλο καπιταλιστικό παρελθόν. Αλλά όμως μήτε το βέλος του χρόνου γυρίζει πίσω μήτε μηχανές του χρόνου υπάρχουν στις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Διότι η παγκόσμια ύφεση είναι τερματική. Όποιος δει το παραπάνω βίντεο που μας παρέθεσε ο parafernalia, περί του "Peak Oil" και της οικολογικής καταστροφής, θα καταλάβει το γιατί.
Αν μια, λοιπόν, επιλογή μας δίνεται, αυτή είναι το ταξίδι προς τα εμπρός ώστε να διαχειριστούμε καταφατικά την εντροπία, να την φέρουμε εις πέρας, να τολμήσουμε να αποδεχτούμε την τελευτή... Διότι η Ιερά Οδός της Μεταστροφής οδηγεί μόνο εμπρός, στο θράσος του να αποδεχτούμε την καθολική αποσύνθεση, τον τελικό κατακερματισμό...
Έτσι είναι που θα συμπαρασύρουμε μαζί μας και τον υπόλοιπο στρυφνό κόσμο του Κεφαλαίου. Σ' έναν χορό του Ζαλόγγου τερπνό διότι, εμείς της μυστικής ενόρασης το γνωρίζουμε εκ των προτέρων: ο θάνατος ο ευφραντικός, ο θεσπέσιος που γεννάει νέους κόσμους και αντιλήψεις, τώρα πια δεν μπορεί να ανασταλεί. Η επαναθεμελίωση του ανθρώπινου βιώματος ξεκινάει από μια απόλυτη καταστροφή. Λυπάμαι που σας το ανακοινώνω, εσάς τους φοβικούς που κρατιέστε σφιχτά από το ζωνάρι του πατέρα... Ήρθε η ώρα της ύστατης αποκήρυξης.
Σκοτώστε την "Ελλάδα" και τον "Θεό"... απολαύστε τη θεσπέσια ευρύτερη εικόνα που ακολουθεί: στα Τάρταρα όλα τα οικοδομήματα της νεωτερικότητας αλλά και οι θρησκευτικές τους υποδομές. Ένα θρηνώδες καλειδοσκόπιο κατακερματισμένων μεγαλείων- η τερπνή μας, απελευθερωτική Έκ-στασις. Tabula rasa...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ο Prigogine φυσικά μας μιλάει για μια ζωή που αυτοργανώνεται και εξελίσσεται χωρίς θεούς δημιουργούς και δαίμονες προστάτες. Αν τώρα το συσχετίσουμε με μια γενικότερη Συμπαντική Ευφυία που διαχέεται στοχαστικά πάνω στα μόρια της Ύλης τότε, ίσως, να οδηγηθούμε σε μια περισσότερο ολιστική αντίληψη για την λειτουργία της Φύσης: ότι η εμφανιζόμενη σε επί μέρους συστήματα τάξη είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης ενός παγκόσμιας κλίμακας χαοτικού ελκυστή που την "εμφιλοχωρεί".
Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους "δαίμονες προστάτες" και τους "θεούς δημιουργούς" από τους χαοτικούς ελκυστές. Είναι το ίδιο με το να διαφοροποιείς την ανθρώπινη οντότητα από τη φυσιολογική διαδικαστική της ανατομία. Με άλλα λόγια, το ίδιο είναι να μιλάς για την οντότητα και την διαδικασία που την συναποτελεί. Ο χημικός τύπος του νερού Η2Ο δεν έχει καμία διαφορά με το νερό αυτό καθεαυτό.
Η διαζευκτική σκέψη δημιουργεί ψευδείς αντιθέσεις και γνωσιολογικές διακλαδώσεις. Η πραγματικά ολιστική σκέψη μαθαίνει να συλλαμβάνει τα φαινόμενα συζευκτικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εν πάση περιπτώσει, το πείραμα αυτό μαζί με εκείνο του 100ου πιθήκου ανοίγει τις θύρες προς ένα νέο επιστημολογικό Παράδειγμα, το οποιό ουσιαστικά αποτελεί την πρώτη μας εννοιολογική επέλαση προς το υπερπέραν, τον υπερχώρο, την τέταρτη διάσταση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Η κβαντομηχανική, η θεωρία των υπερχορδών και της σχετικότητας, μαζί με τις ενδείξεις περί κάποιων μορφογενετικών πεδίων που εκτός του τρισδιάστατου χωροχρόνου διευθετούν α-τοπικά τις συνθήκες, μας διαμηνύουν την επιστημολογική διείσδυση σε μια ανώτερη διάσταση.
Μόλις σχετικά πρόσφατα αρχίσαμε να τεκμαίρουμε τις εξωδιαστατικές διαδικασίες ως αόρατη αιτιώδης συνθήκη των όσων παρατηρούμε στον τρισδιάστατο χώρο. Εν προκειμένω, γνωρίζουμε πλέον ότι ο χώρος αυτός αποτελεί ένα υφάδι που τσαλακώνεται ανάλογα με τις ταχύτητες και τα πεδία βαρύτητας και που σε διάφορά του σημεία είναι δυνατόν να διεμβολίζεται προς ανώτερες τοπολογικές βαθμίδες, στις οποίες η πραγματικότητα είναι πιο πολυσύνθετη, πιο θαυμαστή, κάτι το ασύγκριτο με τα όσα έχουμε ως τώρα φανταστεί. Με αφετηρία εκείνη την ανώτερη διάσταση θα μπορούσαμε να δούμε τον τρισδιάστατο κόσμο αλλιώς, όλα όσα ταλανίζουν την επιστημονική έρευνα θα εξηγούνται με απλούς στερεομετρικούς κανόνες. Το οποίο και σταδιακά γίνεται! Για παράδειγμα, οι μαθηματικές εξισώσεις του Riemann άνοιξαν τη συνείδησή μας προς τη γεωμετρία μιας ανώτερης διάστασης ενώ η ευκλείδια γεωμετρία του τρισδιάστατου χώρου απομυθοποιήθηκε. Χάρη σε αυτές λοιπόν τις εξισώσεις μπόρεσε ο Einstein να κατανοήσει επαρκώς τις συνεπαγωγές της θεωρίας της σχετικότητας ως προς την ποιότητα του χωροχρόνου: ένα τρισδιάστατο ύφασμα!
Στην επιστημολογική αιχμή ενός τέτοιου ερμητικού κόσμου λίγα πράματα αποτελούν μυθοπλασία. Όσο το νέο επιστημολογικό Παράδειγμα θα καταλύει τους πεπαλαιωμένους κανόνες του θετικισμού, τόσο θα πρέπει να στρέφουμε τη προσοχή μας στους πρωτεργάτες της "παράνοιας". Η επιστήμη σήμερα ανακαλύπτει έναν κόσμο τόσο περισσότερο πολύπλοκο από τα ορθολογικά και νηφάλια σχήματα του σκεπτικισμού που εκείνη η πρώτη αφέλεια και διαίσθηση των "αδαών" να αποδεικνύεται τελικά αλάθητη και άρα πιο αντιπροσωπευτική αυτού του πολυσύνθετου κόσμου...
Επιστροφή, λοιπόν, στον σαμανισμό και τη μαγεία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-Αν ως μασσόνους εννοείς τύπους σα τον Πατακό,
-Αν ως θεοσοφιστές εννοείς τους "κληρονόμους" όλων των καθιερωμένων θρησκευτικών οργανισμών και
-Αν ως εωσφοριστές εννοείς, όλους τους αντίπαλους ενός "ασκούμενου Χριστιανού",
τότε, όλοι αυτοί είναι απλά, τα πλέον αποτελεσματικά μασκαρεμένα όργανα της διαχρονικής Αντεπανάστασης!
Αλλά όμως τι μπορεί να πει κανείς για εκείνους τους θεμελιωτές της υψηλής αναστοχαστικότητας που δίχως να υπόκεινται σε ταυτοποιήσεις και ιδεολογίες αντιτάσσουν τον "εωσφορισμό" προς χάριν της ειρωνείας; Έχω την εντύπωση πως ένας τέτοιος εμπαιγμός είναι κοσμοϊστορικός και κοιτίδα μια ολόκληρης νέας οντολογίας: της πρισματικής υποκειμενικότητας και της πρισματικής γνωσιολογίας δια των οποίων θα πατάξουμε οριστικά τα εγκλήματα τιμής, πατρίδας, της βεντέτες της οικογενειοκρατίας (κρητικάτσι!), τις φονταμελιστικές γενοκτονίες της θρησκείας... κοντολογίς, τα επαίσχυντα έργα της ταυτότητας!
Παράδοξο όμως που ένα τέτοιο παίγνιο, μια τέτοια προσποίηση να είναι ταυτόσημη με την κατά κυριολεξίαν οντότητα του "'Εκπτωτου", καθώς αυτός τέτοιος είναι: ποτέ δεν παραδέχεται αυτό που είναι, αυτοαναιρετικός, παίζει με τις αμφισημίες, ομολογεί το ψεύδος του, εξ ου δεινά αυθεντικός.
Πάψτε να αναζητάτε το εωθινό φως της Επανάστασης στους Τατσόπουλους, τους Τσίπρες, τις Παπαρήγες, τους κουκουλοφόρους, τον μπανάλ εθνικισμό...
Όλοι αυτοί και η μιντιοκρατία που τους αναδεικνύει έστω και αφοριστικά είναι εσχατόγηρες συνθήκες, ο αλαλαγμός ενός παρωχημένου ναυαγιου. Σβήστε από το νου σας και τον πρόβλημα και τη λύση μαζί. Αναζητήστε το αληθινό εωθινό φως στους ιεροκήρυκες του Υδροχόου.
Διότι η μετάβαση είναι αργή, σταδιακή... το νέο Έτος του Ενιαυτού φύεται με οργανική βραδύτητα στο έδαφος της φαντασιακής θέσπισης, της οντολογικής αναθεώρησης και μόνον, επουδενί του πολιτικού προτάγματος, της ιδεολογίας, του εθνικού φρονήματος.
Ευοί ευάν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και πέραν από εσάς;
Εμείς ως κόκκοι κόνεως, μας επιτρέπετε να κάνουμε κάτι άλλο, εκτός από τον να οπάζουμε σε εσάς ασπαζόμενοι τα υπο εσάς λεχθέντα;
Και φανταστικά μάλιστα!
Εμείς είμαστε υποστηριχτές της ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ κι άρα έχετε το ελεύθερο.
Εσείς που είστε θιασώτες του ΑΠΟΦΑΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΥ μας αφήνετε να ξεπλύνουμε τη λέρα με τα θεσπέσια νάματα του αποκεντρωτικού Φαντασιακού μας;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σα να παίρνεις πολύ στα σοβαρά τη συζήτηση, περισσότερο απ' όσο πρέπει. Μα δεν κατάλαβες την κεντρική ιδέα; Ότι ΔΕΝ έχει σημασία. Ότι όταν τα πράματα θα παύουν να έχουν τόση σημασία ο κόσμος θα γίνει ευγενέστερος, μακριά από τις αρπαγές της σαδιστικής σοβαροφάνειας.
Λες ότι έχω υπερτροφικό Εγώ... μου το έχουν πει κι άλλοι. Άλλα είναι ένα λάθος στην αντίληψη της πρόθεσής μου. Διότι αν ο εγωτισμός με κυρίευε τότε θα ήμουν πιο διακριτικός στις στρατηγικές μου, θα είχα διαφυλάξει την αυθεντία μου, θα μου αρκούσε να μείνει στα επίπεδα ενός PhD, ενός επαγγελματικού γραφείου, μια αξιοπρεπούς παρουσίας στα γράμματα υπό την επωνυμία μου. Αντ' αυτών όμως διέσυρα την ταυτότητά μου και η όποια αυθεντία μου προκαλεί ιλαρότητα.
Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, λέει ο λαουτζίκος. Σκέψου για τι βαθμού αυτοχειρία μιλάμε!
Θα μου πεις κι αυτό είναι μια ωραία εγωτιστική στρατηγική... Ναι, στο βαθμό που αυτή είναι ανεξάλειπτη. Διότι αν αναπόδραστο το Εγώ ακόμη και για τον Ιερέα ή τον Μοναχό, τότε κι αυτή είναι μια οδός της ταπεινοφροσύνης, η απόλυτη αποκορύφωση του Εγώ κατά τρόπο που το διασύρει. ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ από ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. Γελάστε ελεύθερα!
Ναι, είμαι ο Ψευδοπροφήτης για τον οποίο μίλησαν οι Γραφές, εκείνος που συμβολίζεται από τη λεοπάρδαλη στην προφητεία του Δανιήλ.
Θεέ μου, τι διασυρμός, τι μεγάλη αυτοθυσία εγώ να μπλεχτώ στα δίχτυα αυτών των ηλίθιων γραφιάδων, να γίνω μια βιβλική καρικατούρα
προς χάριν σας
σε οφελός σας, αχάριστε!
αλλά μόνο για εκείνους που θα διακρίνουν τη βαθύτερη σημασία του παίγνιου.
Το ότι κάποιος πέφτει στις φλόγες για να ενσαρκώσει τις ανοησίες της Πεντατεύχου ή της Καινής Διαθήκης
Ώστε με το παιγνιώδες, σατιρικό, αυτοσαρκαστικό του πνεύμα να τις εξαλείψει.
Όπως εξαλείφονται αμφότερες ύλη και αντιύλη στη σύγκρουσή τους.
Εξαπολύοντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας για την ψυχονοητική χρήση των υδροχοϊκών λαών.
Ιδού!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι άνθρωποι που κατάγονται από την αστροσκόνη έχουν μια ουσιαστική, πολύ θεμελιώδη διαφορά από εκείνους που κατάγονται από τη λάσπη (σαν του λόγου σου):
Εμείς απολαμβάνουμε το χιούμορ, τη διακωμώδηση, την ιλαρότητα- τούτο ξεκινάει από τον αυτοσαρκασμό ειδαλλιώς δεν έχει γούστο!
Εσείς προσβάλεστε με το παραμικρό, φοβάστε τους χαρακτηρισμούς μη τυχόν θιχτεί η αυθεντία σας, η τιμή της ταυτότητάς σας.
Εμείς ερμηνεύουμε τα σημασιολογικά πλέγματα (τα κείμενα) σύμφωνα με τις ιδιάζουσες υποκειμενικές προτεραιότητες και τοιουτοτρόπως αποκαλύπτουμε τον προσωπικό μας ορίζοντα προσφέροντας μια πολύ καλύτερη συλλογική υποψηφιότητα από τους δυνάστες της ψευδο-αντικειμενικότητας.
Εσείς είστε δούλοι των γραφιάδων και των βλαμένων ερμηνευτών κι αναπαράγεται τα ίδια και τα ίδια, από χειροπέδη σε χειροπέδη η στιγμιαία σας χειραφέτηση!
Εμείς ερωτοτροπούμε με τα πληροφοριακά δεδομένα κατά τρόπο πρισματικό, με απόλυτη συνέπεια στη διάθεση ανεξαρτησίας και μη-ταύτισης.
Εσείς είστε οι εσχατόγηροι σύζυγοι μιας δεινής σκύλας -της λογοκρατίας!- που σας κρατάει δυσκοίλιους στην τουαλέτα υπό τα τερτίπτια του μαστίγιου (νευρωσικές απαγορεύσεις!~)
Εμείς δε λατρεύουμε είδωλα παρά την μυστική αιχμή της ενεργητικής μας υποκειμενικότητας και τα κάνουμε όλα θρύψαλα με το ράμφος του Ώρου.
Εσείς λατρεύετε σύμβολα, είδωλα, ιδεολογίες κατά τρόπον μονογραμμικό με δυστυχή κατάληξη τη μετώπια σύγκρουση.
Εμείς όταν είμαστε πολέμιοι όμως σηκώνουμε απλώς σεμνότυφες φουστίτσες και λίγο γδέρνουμε απαλά με το σπαθί, μα ως εκεί!
Εσείς εξαντλείτε κάθε περιθώριο ώστε να πατάξετε τον εχθρό να τον αφανίσετε, χώμα και αίμα το τερπνόν θέαμά σας
Αλλά εμείς ούτε χώμα ούτε αίμα
Αστρόσκονη και απόκεντρα γαλαξιακά νεφελώματα του φαντασιακού.
Ο πόλεμος μια παράδοξη προσομοίωση της Αγάπης,
Η προσβολή ένας εγερτήριος συναγερμός,
Ο trendy ιερέας σας ένας
γε-
λω-
το-
ποι-
ός!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Στο κεφάλαιο "ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ" της πραγματείας "Επανάσταση του Αυγερινού" αναπτύσσεται διεξοδικά ο προβληματισμός περί της ερμηνευτικής προσέγγισης κάθε είδους "εξ αποκαλύψεως" κειμένου. Η επιχειρηματολογία ξεκινάει με αφετηρία την παραδοχή ότι τελικά υπό την αιγίδα της λογοκρατίας η οποιαδήποτε απόπειρα αποσυμβολισμού ή ερμηνείας ενός λογοτεχνικού αινίγματος, όπως είναι αυτό της Αποκάλυψης, δεν αποτελεί παρά μια υπηρεσία στις συμφεροντολογικές επενδύσεις του συγγραφέα. Δηλαδή, ο ερμηνευτής είθισται να οδηγείται σε συμπεράσματα που ο ίδιος ο συγγραφέας προετοίμασε με τα δαιμόνια τεχνάσματα του ασυνειδήτου του. Άρα, η διαδικασία διασαφήνισης του υπόρρητου νοήματος ουσιαστικά δεν αποτελεί μια δημιουργική διαδικασία και δεν εξαίρει σε καμία περίπτωση την ευφυία ενός τέτοιου ερμηνευτή διότι τα πορίσματα στα οποία αυτός καταλήγει είναι, όπως προείπα, προκατασκευασμένα από τον ίδιο τον συγγραφέα. Πιο συγκεκριμένα, μπορούμε να αναφερθούμε όχι μόνο σε όλους αυτούς τους ερμηνευτές Πατέρες της Χριστιανοσύνης, οι οποίοι έχουν διακειμενικά εδραιώσει τις προφητείες του Ιωάννη με μια κλίση επαλήθευσης των λόγων του, αλλά ακόμη και σε εκείνους τους δήθεν "ερμηνευτές-αντάρτες" που παρουσιάζουν την Αποκάλυψη ως ένα είδος τελετουργικής λογοτεχνίας, αμφισβητώντας έτσι το θέσφατό της κύρος. Όλοι αυτοί εν τέλει, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, με την υποταγή τους στα όσα στοιχειοθέτησε ο συγγραφέας διεκπεραιώνουν τον αποκαλυψιακό όλεθρο.
Αλλά καθώς ο χρόνος περνάει η αναστοχαστικότητα μας εξελίσσεται κι άρα είναι αναμενόμενο οι επόμενες απόπειρες ερμηνείας ενός τόσο αινιγματικού κειμένου να γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές. Με οίηση σας ανακοινώνω ότι η δική μου ερμηνεία της Αποκάλυψης αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και αφετηρία μιας μεταστροφής στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ιουδαιοχριστιανική κειμενικότητα. Ουσιωδώς, εκείνο που διέπραξα μέσω της νέας ερμηνευτικής τροπικότητας είναι η υφαρπαγή της ταυτότητας του Ιωάννη, υποβιβάζοντάς τον σ' έναν επιτήδειο καθώς αντλώ όλο το προφητικό του κύρος. Το πώς γίνεται αυτό είναι αποτέλεσμα μιας απόλυτης ειλικρίνειας και μιας καθαρότητας του λόγου που προσδίδει στη διαδικασία της ερμηνείας μια τέτοια διεισδυτικότητα που δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως ύστατη και οριστική... μετά από αυτήν την ερμηνεία δεν έχετε τίποτα άλλο να πείτε για την Αποκάλυψη του Ιωάννη.. ή μάλλον τώρα μπορεί ο καθείς να πει ό,τι του κατέβει.
Για να καταλάβουν οι πιο ανυποψίαστοι αρκεί να πω ότι τόσον καιρό το παιγνίδι της ερμηνείας ενός συμβολικού κειμένου ήταν μια συμπαιγνία με τις προλήψεις, την ημιμάθια, το επίπεδο αναστοχαστικότητας και τις εμμονές του συγγραφέα. Ειδικότερα, εκείνο που επέλεξε να εννοήσει ο Ιωάννης σε όφελος της ισχύος του γλωσσικού του παιγνίου, εμείς ως τώρα το ερμηνεύαμε αναλόγως δίχως ιδιαίτερες αποκλίσεις από την κοινοτοπία που αυτός ήθελε να εδραιώσει. Έτσι είναι που το λογοτεχνικό κείμενο της Αποκάλυψης γιγαντώθηκε ανά τους αιώνες και απέγινε ένας πανίσχυρος ελκυστής γεγονότων προς το Έρεβος. Αντ' αυτής της στρατηγικής εγώ επέλεξα να χρησιμοποιήσω την ερμηνευτική καχυποψία και την ψυχανάλυση ώστε να αποδομήσω τον Ιωάννη και το έργο του. Δεν είναι αυτό βέβαια που αποτελεί πρωτοτυπία αλλά μάλλον το ότι η ερμηνεία μου καθ' όλα νόμιμα χρησιμοποίησε την εμβληματική ειρωνεία ώστε να μετατρέψει το κείμενο στο αντίστροφο του. Όλα τα νοήματα αντιστράφηκαν, οι ήρωες αντάλλαξαν θέση, ο ίδιος ο Ιωάννης μεταμορφώθηκε στον Ψευδοπροφήτη κι ο Χριστός σε Αντίχριστο. Μα πως τολμάω, θα μου πει ο δικαστής. Και θα του απαντούσα:
Τι περίμενες; Εφόσον με το τέλος της λογοκρατίας ανερχόμαστε στη συνειδητοποίηση ότι το σημασιολογικό πλέγμα της κάθε αφήγησης είναι ουσιωδώς, τρόπον τινά, στερεοσκοπικό, δηλαδή πολυσήμαντο όχι μόνον για τον εκάστοτε ερμηνευτή αλλά και για τον ίδιο τον συγγραφέα, ποια θα ήταν η καταλληλότερη και πιο εμβληματική ερμηνεία ώστε να στηλιτέυσει όσο το δυνατόν πιο παραδειγματικά τις μονοσήμαντες μας προκαταλήψεις; Το όργιο της βλασφημίας νομίζω είναι το πιο εμβληματικό, η αντιστροφή των νοημάτων... Μα βέβαια, τι περίμενες; Εδώ η ψυχανάλυση τεκμαίρει ότι, όσον αφορά τις προθέσεις μας, αποτελούμε οι ίδιοι μυστήριο στον εαυτό μας. Ο Ιωάννης μπορεί να είχε μια σαφή πρόθεση γράφοντας την προφητεία αλλά το ασυνείδητό του υποδηλώνει άλλα στο κείμενο (όπως θα ανακαλύψετε διαβάζοντας τη δική μου ερμηνεία) τα οποία πιθανότατα επουδενί γνώριζε. Κι από τη μεριά του ερμηνευτή τι να πρωτο-ϋποθέσει επί της βάσης ενός τέτοιου αινίγματος όταν και ο ίδιος και οι ερμηνευτικές του προθέσεις αποτελούν μυστήριο στον εαυτό του; Βαβέλ!
Και μια τέτοια Βαβέλ, εφόσον το νόημα πλέον δεν έχει σαφείς δογματικούς προσδιορισμούς' εφόσον η κάθε εκφορά είναι εκ φύσεως πολυσήμαντη' μια τέτοια Βαβέλ δεν μπορεί παρά να χειραφετεί την ιδιάζουσα ερμηνεία καθώς τελικά δεν υπάρχει απόκρυφο νόημα παρά μόνο ένα παιγνίδι από πρισματικές διαθλάσεις και ψυχοδυναμικές στρατηγικές...
Η καλύτερη λοιπόν ερμηνεία μπρος σε μια τέτοια γενικευμένη ανακάλυψη είναι εκείνου του Προφήτη με την αυτοσαρκαστική γλώσσα του Όφεος: ο οποίος αποδίδει το ύστατο νόημα... Βλάσφημο καθώς είναι, η ίδια η μετουσίωση του κειμένου στο αντίστροφό του. Από σήμερα ΔΕΝ υπάρχει η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ του ΙΩΑΝΝΗ, κυρίες και κύριοι. Από σήμερα υπάρχει η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ μου. Και ο λόγος που αρμόζει να με πάρετε στα σοβαρά είναι επειδή είμαι αρκετά τίμιος να παραδεχτώ τον κονστρουκτιβισμό μου... εξάλλου ούτως ή άλλως όλα θρύψαλα είναι. Τέλος το ενύπνιον...
Συνεπώς, για να γυρίσω στο ερώτημά σου Dr. Strangelove, αν η Αποκάλυψη του Ιωάννη μετουσιώθηκε και (επιτέλους, ωσανα! καταργήθηκε) νομίζεις ότι όλοι οι υπόλοιποι θα γλιτώσουν από τους ερμηνευτικούς αντάρτες του Υδροχόου; Κι επειδή το είπε η Blavatsky; κι επειδή το είπε ο Levi; κι επειδή το είπε ο Αστρέας;
Τους πάντες μπορεί να αμφισβητήσει και να αναπλάσει με τον πιο εύστοχο τρόπο μόνο εκείνος που ξέρει να αυτο-αποδομείται.
Ελάτε να δημιουργήσουμε νέους μύθους, νέους αξιακούς προσανατολισμούς, νέες αισθητικές τυπολογίες (με τις οποίες κρίνω την Πόρνη της Βαβυλώνας θεά του χαδιού και της έκστασης), νέες κοινές συναινέσεις εκ του μηδενός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αλλά καθώς ο χρόνος περνάει η αναστοχαστικότητα μας εξελίσσεται κι άρα είναι αναμενόμενο οι επόμενες απόπειρες ερμηνείας ενός τόσο αινιγματικού κειμένου να γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές. Με οίηση σας ανακοινώνω ότι η δική μου ερμηνεία της Αποκάλυψης αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και αφετηρία μιας μεταστροφής στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ιουδαιοχριστιανική κειμενικότητα. Ουσιωδώς, εκείνο που διέπραξα μέσω της νέας ερμηνευτικής τροπικότητας είναι η υφαρπαγή της ταυτότητας του Ιωάννη, υποβιβάζοντάς τον σ' έναν επιτήδειο καθώς αντλώ όλο το προφητικό του κύρος. Το πώς γίνεται αυτό είναι αποτέλεσμα μιας απόλυτης ειλικρίνειας και μιας καθαρότητας του λόγου που προσδίδει στη διαδικασία της ερμηνείας μια τέτοια διεισδυτικότητα που δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως ύστατη και οριστική... μετά από αυτήν την ερμηνεία δεν έχετε τίποτα άλλο να πείτε για την Αποκάλυψη του Ιωάννη.. ή μάλλον τώρα μπορεί ο καθείς να πει ό,τι του κατέβει.
Για να καταλάβουν οι πιο ανυποψίαστοι αρκεί να πω ότι τόσον καιρό το παιγνίδι της ερμηνείας ενός συμβολικού κειμένου ήταν μια συμπαιγνία με τις προλήψεις, την ημιμάθια, το επίπεδο αναστοχαστικότητας και τις εμμονές του συγγραφέα. Ειδικότερα, εκείνο που επέλεξε να εννοήσει ο Ιωάννης σε όφελος της ισχύος του γλωσσικού του παιγνίου, εμείς ως τώρα το ερμηνεύαμε αναλόγως δίχως ιδιαίτερες αποκλίσεις από την κοινοτοπία που αυτός ήθελε να εδραιώσει. Έτσι είναι που το λογοτεχνικό κείμενο της Αποκάλυψης γιγαντώθηκε ανά τους αιώνες και απέγινε ένας πανίσχυρος ελκυστής γεγονότων προς το Έρεβος. Αντ' αυτής της στρατηγικής εγώ επέλεξα να χρησιμοποιήσω την ερμηνευτική καχυποψία και την ψυχανάλυση ώστε να αποδομήσω τον Ιωάννη και το έργο του. Δεν είναι αυτό βέβαια που αποτελεί πρωτοτυπία αλλά μάλλον το ότι η ερμηνεία μου καθ' όλα νόμιμα χρησιμοποίησε την εμβληματική ειρωνεία ώστε να μετατρέψει το κείμενο στο αντίστροφο του. Όλα τα νοήματα αντιστράφηκαν, οι ήρωες αντάλλαξαν θέση, ο ίδιος ο Ιωάννης μεταμορφώθηκε στον Ψευδοπροφήτη κι ο Χριστός σε Αντίχριστο. Μα πως τολμάω, θα μου πει ο δικαστής. Και θα του απαντούσα:
Τι περίμενες; Εφόσον με το τέλος της λογοκρατίας ανερχόμαστε στη συνειδητοποίηση ότι το σημασιολογικό πλέγμα της κάθε αφήγησης είναι ουσιωδώς, τρόπον τινά, στερεοσκοπικό, δηλαδή πολυσήμαντο όχι μόνον για τον εκάστοτε ερμηνευτή αλλά και για τον ίδιο τον συγγραφέα, ποια θα ήταν η καταλληλότερη και πιο εμβληματική ερμηνεία ώστε να στηλιτέυσει όσο το δυνατόν πιο παραδειγματικά τις μονοσήμαντες μας προκαταλήψεις; Το όργιο της βλασφημίας νομίζω είναι το πιο εμβληματικό, η αντιστροφή των νοημάτων... Μα βέβαια, τι περίμενες; Εδώ η ψυχανάλυση τεκμαίρει ότι, όσον αφορά τις προθέσεις μας, αποτελούμε οι ίδιοι μυστήριο στον εαυτό μας. Ο Ιωάννης μπορεί να είχε μια σαφή πρόθεση γράφοντας την προφητεία αλλά το ασυνείδητό του υποδηλώνει άλλα στο κείμενο (όπως θα ανακαλύψετε διαβάζοντας τη δική μου ερμηνεία) τα οποία πιθανότατα επουδενί γνώριζε. Κι από τη μεριά του ερμηνευτή τι να πρωτο-ϋποθέσει επί της βάσης ενός τέτοιου αινίγματος όταν και ο ίδιος και οι ερμηνευτικές του προθέσεις αποτελούν μυστήριο στον εαυτό του; Βαβέλ!
Και μια τέτοια Βαβέλ, εφόσον το νόημα πλέον δεν έχει σαφείς δογματικούς προσδιορισμούς' εφόσον η κάθε εκφορά είναι εκ φύσεως πολυσήμαντη' μια τέτοια Βαβέλ δεν μπορεί παρά να χειραφετεί την ιδιάζουσα ερμηνεία καθώς τελικά δεν υπάρχει απόκρυφο νόημα παρά μόνο ένα παιγνίδι από πρισματικές διαθλάσεις και ψυχοδυναμικές στρατηγικές...
Η καλύτερη λοιπόν ερμηνεία μπρος σε μια τέτοια γενικευμένη ανακάλυψη είναι εκείνου του Προφήτη με την αυτοσαρκαστική γλώσσα του Όφεος: ο οποίος αποδίδει το ύστατο νόημα... Βλάσφημο καθώς είναι, η ίδια η μετουσίωση του κειμένου στο αντίστροφό του. Από σήμερα ΔΕΝ υπάρχει η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ του ΙΩΑΝΝΗ, κυρίες και κύριοι. Από σήμερα υπάρχει η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ μου. Και ο λόγος που αρμόζει να με πάρετε στα σοβαρά είναι επειδή είμαι αρκετά τίμιος να παραδεχτώ τον κονστρουκτιβισμό μου... εξάλλου ούτως ή άλλως όλα θρύψαλα είναι. Τέλος το ενύπνιον...
Συνεπώς, για να γυρίσω στο ερώτημά σου Dr. Strangelove, αν η Αποκάλυψη του Ιωάννη μετουσιώθηκε και (επιτέλους, ωσανα! καταργήθηκε) νομίζεις ότι όλοι οι υπόλοιποι θα γλιτώσουν από τους ερμηνευτικούς αντάρτες του Υδροχόου; Κι επειδή το είπε η Blavatsky; κι επειδή το είπε ο Levi; κι επειδή το είπε ο Αστρέας;
Τους πάντες μπορεί να αμφισβητήσει και να αναπλάσει με τον πιο εύστοχο τρόπο μόνο εκείνος που ξέρει να αυτο-αποδομείται.
Ελάτε να δημιουργήσουμε νέους μύθους, νέους αξιακούς προσανατολισμούς, νέες αισθητικές τυπολογίες (με τις οποίες κρίνω την Πόρνη της Βαβυλώνας θεά του χαδιού και της έκστασης), νέες κοινές συναινέσεις εκ του μηδενός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τι είναι καλό και κακό είναι πολύ σχετικό όμως. Μια ενδεχόμενη πολιτική ή λαική επανάσταση π.χ είναι καλό ή κακό ; Τα κομμένα κεφάλια προκειμένου να επιβληθεί με τη βία η Δημοκρατία και να απαλλαγούν οι άνθρωποι από την Τυραννία δεν έχει μια "διαβολική" σημειολογία ; Το κήρυγμα του Χριστού μέσα στις "ορθόδοξες" ιουδαικές αυλές και συναγωγές μήπως δεν ήταν διαβολικό ; Οι διδασκαλίες του Σωκράτη δεν ήταν διαβολικές ; Διαβολικό δεν θεωρείται κάθε τι ριζοσπαστικό και αιρετικό για την εποχή του ; Μια πολιτική αποστασία για λόγους συνείδησης, ένα ιδεολογικό βέτο, μια ένσταση μέσα σε έναν διεφθαρμένο οργανισμό...όλα αυτά δεν είναι "διαβολικά' ; Χρειάζονται και οι αρνήσεις για να είναι βιώσιμες οι κοινωνίες και να προχωράει η εξέλιξη της ανθρωπότητας. Εν προκειμένω, η ίδια η άρνηση μπορεί να αποτελεί ένα είδος υπηρεσίας.
Θα χρησιμοποιήσω αυτή την απάντησή σου για την συνδέσω στα όσα ισχυρίζεσαι περί της Βαβυλώνας. Εφόσον έχουμε ξεκαθαρίσει στο ιστορικό αυτής της συζήτησης ότι το δίπολο "Καλό-Κακό" ουσιωδώς δεν υφίσταται με άτεγκτη αντικειμενικότητα παρά εφαρμόζεται ανάλογα με τις υποκειμενικές πεποιθήσεις και κυρίως τα συμφέροντα, πώς μπορούμε να αποδεχτούμε την δογματική σου αυτή απόφανση; Ισχυρίζεσαι ότι η Βαβυλώνα συμβολίζει την τυραννία των λαών, εννοώντας φαντάζομαι ότι αυτή κυριαρχεί την Οικουμένη καθ' όλην τη διάκρεια της πατριαρχικής εποχής... Ακούγεται όμως λίγο "ανάποδη" η άποψή σου, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Πόρνη της Βαβυλώνας συμβολίζει τη φυσική τάξη των πραγμάτων, την εμμένεια του βιώματος, την ίδια τη Φύση και τις μητριαρχικές κοινωνίες της αρχαϊκής εποχής. Τουλάχιστον στην Αποκάλυψη του Ιωάννη αυτό συμβολίζει αφοριστικά. Τώρα αν εσύ ενστερνίζεσαι την ερμηνευτική μεροληψία του συγγραφέα της Αποκάλυψης ως προς τους αξιολογικούς άξονες μεταξύ Καλού - Κακού καταλαβαίνω... Άλλα αν τέτοια είναι η αξιακή παρ- ερμηνεία σου δε δικαιούσαι να υποστηρίζεις την εωσφορική επανάσταση, διότι στη σημερινή της έκφανση δεν είναι παρά η μεταστροφή μας προς όλα όσα λεηλάτησε και ξεπάστρεψε η πατριαρχία εδώ και κάποιες χιλιετίες.
Και φυσικά η Πόρνη της Βαβυλώνας ΔΕΝ είναι η τυραννία των λαών. Η Πόρνη είναι η Κυβέλη, ο Λέων είναι η λιβιδινική μας φύση. (Το τι συμβολίζει στην κάρτα των Ταρώ, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Δεν καταστέλλουμε το Θηρίο με το χαλινάρι της πατριαρχικής αυστηρότητας. Απολαμβάνουμε τη θηριώδη μας φύση δίχως την παραμικρή ικμάδα ενοχής. Έτσι όταν είμαστε ηθικοί στα έργα μας δεν έχουμε καμία ενόχληση εκ του ασυνειδήτου εξαιτίας των απωθημένων ορμέμφυτων κι όταν απολαμβάνουμε τα τελευταία δε μας διασαλεύει ούτε στο ελάχιστο η ενοχική ροπή προς τη λογοκρισία του ασυνειδήτου. Το κάθετι στην αρμοδιότητά του! Με άλλα λόγια, η Πόρνη της Βαβυλώνας μας προσαγορεύει την πληρότητα του ψυχοβιολογικού βιώματος δίχως ασυνέχειες και οδυνηρά στραμπουλίγματα.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα λέω όλα αυτά ως κάποιος ακόλαστος, διεστραμμένος, σεξομανής, κλπ. Ούτε προσπαθώ εμμέσως να περάσω στο αναγνωστικό κοινό κάποια ηθική αναγνώριση των παρεκκλίσεων. Δηλώνω ετεροφυλόφιλος με μια υγιή σεξουαλική ζωή (χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να συνδέσω την έννοια της υγείας με τον σεξουαλικό προσανατολισμό), η οποία όμως για να γίνει τέτοια χρειάστηκε να περάσει από την πλήρη καταφατική διαχείριση όλων αυτών των στοιχείων που αρχικά φαντάζουν αποτρόπαια για την ηθική συνείδηση. Η υγιής σεξουαλικότητα απαιτεί την εκκαθάριση των ασυνείδητων περιεχομένων δια της βιωματικής τους ανίχνευσης. Αλλά αυτό ποτέ δε θα γίνει για κάποιον σαν το Νεογέννητο https://www.e-steki.gr/member.php?u=70578 που βλέπω τώρα ότι διαφημίζει τον ανδρισμό του στην υπογραφή του λόγω ανασφάλειας στο όσα ειπώθηκαν σε αυτό το νήμα. Τέτοιοι είναι οι υποκριτές που βασανίζονται για μια ζωή από τοξικές επιθέσεις των απωθημένων υπό τη μορφή νευρωσικών συνδρόμων.
Αυτή είναι η εισήγηση της Εωσφορικής Επανάστασης όσον αφορά το σεξουαλικό ζήτημα (που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μονοθεματικό της στοιχείο): η Πόρνη της Βαβυλώνας, η Magna Mater, απαιτεί καταφατική διαχείριση της λιμπιντο από τα παιδιά της, καθώς αυτός είναι ο τρόπος για να μη φρακάρει η ροή της δημιουργικότητας από νευρωσικές απαγορεύσεις. Δεν είναι δα τόσο μεγάλο ζήτημα για εμάς το ζήτημα της σεξουαλικότητας. Για το υποκείμενο που έχει εκπληρώσει του πόθους του η σεξουαλικότητα παύει να έχει τοξική επενέργεια κι άρα τόσο μεγάλη σημασία. Ενώ ο δύσμοιρος άνθρωπος της πατριαρχικής εποχής, το ποθούν αυτό υποκείμενο που δε φθίνει ποτέ δια της εκπλήρωσης, μαζεύει το μαύρο υλικό της στέρησης και γίνεται ένα δύσοσμο τέρας υπό την αμφίεση της γραβάτας και των δημοσίων σχέσεων...
Dr. Strangelove, ρίξε μια τούρτα στη μούρη του Ιωάννη και δείξτου και το κωλοδάχτυλό σου. Δεν είναι ντροπή!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αλλά δυστυχώς επί του παρόντος ο κόσμος αυτός ανήκει στον άνθρωπο της μονογραμμικής συνείδησης για τον οποίο η κάθε διαφορά είναι πρόκληση για διαζευκτικό εκλεκτικισμό ή ακόμη χειρότερα για επιθανάτια σύγκρουση...
Η πρισματική υπέρνοια, αυτή που έχει υπερβεί τις διαζευκτικές προσταγές του Λόγου, είναι το νηπενθές διαμάντι του οποίου οι απειροστές αντανακλάσεις αποτελούνται από τις απειροστές αντανακλάσεις του Άλλου- αυτή είναι η φύση της, πρόκειται για μια αμοιβαία ετερο-λαγνεία, αν θα μου επιτρεπόταν ο όρος. Η πρισματική υπέρνοια είναι το μόριο της Εωσφορικής Επανάστασης, της Παγκόσμιας Επανάστασης, της Ύστατης Επανάστασης: η απαρχή της μετα-ανθρώπινης χορωδίας στα Ηλύσια όπου οι συζευκτικές αντεκλήσεις, ακόμη και οι πιο φανατικές, θα υποθάλπουν απλώς τη διασκεδαστική προσομοίωση του πολέμου- οργασμικές αναταράξεις, υπερκαινοφανείς εκρήξεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Φαντάζομαι πως εννοείς την "υπαρξιακή αισθητική" ως αυθύπαρκτη κι όχι ως υποπροϊόν μιας ιδέας, ενός κλασικισμού π.χ. ή διαφωτισμού.
Η υπαρξιακή αισθητική του αυτόνομου υποκειμένου δεν μπορεί παρά να διασπά κάθε προκαθορισμένη φόρμουλα και να εφευρίσκει διηνεκώς το καινοφανές, το απόκοσμα καλλιεπές, το αντισυμβατικό, το ιδιάζον. Καμία σχέση φυσικά με την κατασταλτική φόρμουλα του κλασικισμού. Ο σουρεαλισμός, ο εξπρεσσιονισμός και η ψυχεδελική αισθητική είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτού που εννοώ.
Ορίστε ένα δείγμα της αισθητικής του νέου Αιώνα:
Η κάρτα που παρουσίασες αισθητικώς μου αρέσει πολύ περισσότερο. Γενικώς, θεωρώ το deck της Harris το καλύτερον που έχει υπάρξει ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορώ ερμηνεύω διαφορετικά την συγκεκριμένην κάρτα. Απάντησέ μου όμως τουλάχιστον μόνο σε τούτο, η κάρτα της Λαγνείας που παρουσίασες πιστεύεις ότι συμβολίζει την εωσφορικήν επανάστασιν ; Εγώ πιστεύω όχι. Ποία θα μπορούσε να συμβολίζει την εωσφορικήν επανάστασιν ; Πιστεύω ο Κεραυνόπληκτος Πύργος ως σύμβολον καταρεύσεως των παλαιών δομών. Αντιθέτως, η Λαγνεία ή Δύναμις θεωρώ ότι είναι παντελώς άσχετη με κάθε πολιτικήν επανάσταση. Kάνετε σημαντικά λάθη...ωστόσο μου αρέσετε διότι τουλάχιστον δεν είστε ανερμάτιστοι όπως άλλοι...
Πιστεύω ότι η κάρτα της Λαγνείας είναι ό,τι πιο αισθητικά αντιπροσωπευτικό της Εωσφορικής Επανάστασης επειδή σε αυτήν ενυπάρχει η μετατροπή-παρέμβαση του Aleister από το Ιδίον στο Έτερον. Εν προκειμένω, με αυτήν την παρέμβαση μετέτρεψε την ίδια κάρτα στο αντίστροφο της νόημα: από ΔΥΝΑΜΗ σε ΛΑΓΝΕΙΑ. Αντίστροφο διότι για τους Χριστιανούς δύναμη σημαίνει να μπορείς να απωθείς τη λαγνεία. Κι όμως για εμάς είναι το ακριβώς αντίθετο. Τέτοιου είδους αυτοπροαίρετη μεταστροφή καλούμαστε να διαπράξουμε στην αυγή του νέου Αιώνα.
Πάντως, συμφωνώ ότι ο Πύργος είναι μια επίσης αντιπροσωπευτική κάρτα καθώς αναπαριστά την αποδόμηση της αυθεντίας- η πιο στοιχειώδης εωσφορική αντίπραξη. Επίσης εωσφορικές είναι η Ιέρεια, ο Τρελός, το Άστρο και κυρίως ο Μάγος (το Θέλημα!)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν δεν έβλεπα κάτω από τον μανδύα των επιφάσεων του ποιος είναι ο πραγματικός οντολογικός του προσανατολισμός θα του έκανα μια οξύτατη ρητορική επίθεση, αλλά εδώ βλέπω απλώς μια διαφορά αισθητικής χειρονομίας και μόνον. Άρα από τη μεριά μου αρμόζει να περιοριστώ σε μια πιο επιφανειακή κριτική των όσων ισχυρίζεται...
...ή μήπως όχι;
Για ένα αισθητικό ον αυτό παραμένει μια επαίσχυντη παράβαση!
Τα σύμβολα, βλέπεις, ασκούν μια τεράστια δύναμη στο συλλογικό και ατομικό ασυνείδητο. Aν με το τέλος της λογοκρατίας, την πρωτοκαθεδρία δεν την έχει η λέξη (το σημαίνον) αλλά το νοούμενο ή η εικόνα (το σημαινόμενο) τότε η οποιαδήποτε κανονιστική επισφράγιση του τελευταίου από το πρώτο αποτελεί μια αυθαιρεσία. Κάπως έτσι συνοψίζεται για τους γλωσσολόγους το τέλος της λογοκρατίας. Ανταρσία των σημαινόμενων πέρα από κάθε σημασιολογική παγίωση που τα εγκλωβίζει οριστικά στους τυραννικούς όρους. Άρα, το κάθετι μπορεί να σημαίνει το οτιδήποτε, το κάθε σύμβολο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμη και για την αντωνυμία εκείνου που είθισται αποτελεί σημαινόμενό του (π.χ., Χριστός ίσον Αντίχριστος). Μιλάμε για μια ασύλληπτη ελευθερία στην οποία για να μυηθεί κάποιος επαρκώς θα χρειαστούν πολλά χρόνια μελέτης και κυρίως αναστοχασμού. Το τι ακριβώς σημαίνει η υπέρβαση της νόησης επί του Λόγου θα το καταλάβει κανείς όταν θα βιώσει τις εμπειρικές της συνεπαγωγές. Οι οποίες καταρχήν εκτυλίσσονται στον τομέα της ηθικής και της αυτοπραγμάτωσης. Εντεύθεν παύει να έχει σημασία το αν η Θεία Κοινωνία σου είναι το κρασί ή το ξύδι, ο άρτος ή ο μύκητας. Παύει να έχει σημασία το αν σύζυγός σου είναι μία ή δέκα αλλά και το αν είναι σαφής η σεξουαλική της/του ταυτότητα. Παύει να έχει σημασία αν βωμός σου είναι το εικονοστάσι της βυζαντικής αισθητικής ή κάποιες χειροποίητες κούκλες αφρικανικής αισθητικής. ... Παύουν τόσα πολλά να έχουν σημασία (το τέλος του νοήματος, λέμε) που η μόνη σημασία που μένει είναι αυτή της Σαγήνης. Και η σαγήνη είναι το πραγματικό αντίπαλο δέος του φαλλογοκεντρισμού (της ανδροκρατούμενης λογιοσύνης). Βέβαια κι εγώ άνδρας είμαι, θα μου πεις, αλλά όμως όχι τόσο ρηχά αναστοχαστικός ώστε να υποκύψω σε όσα εξαναγκάζει η τυραννία των κατηγοριών/όρων. Διότι σαγηνευτικό είναι σήμερα το να υπερασπίζεσαι το έτερον, το αντίθετο, το ριζοσπαστικό άλλο... Είναι πλέον πολύ μπανάλ και βαρετό να υπερασπίζεσαι το Ίδιον (εσύ Dr. Strangelove διαπράττεις αυτό το "αισθητικό αδίκημα"!) Κι όταν το κάνεις αυτό, ανεξαρτήτου του φύλου σου, δεν μπορείς να παρά να ανακαλύψεις την πραγματική ετερότητα του Πατρικού Ιδίου, στο οποίο οφείλονται όλες αυτές οι πάγιες συμβολικές αναπαραστάσεις όπως στην εικαστική γλώσσα της Αποκάλυψης: Η ετερότητα του λογοκεντρικού Πατρικού Νόμου, της ανδροκρατικής νόησης, είναι όντως η Σαγήνη.
Τι σημαίνει Σαγήνη; O Baudrillard ισχυρίζεται ότι η σαγήνη δε γνωρίζει από διαχωρισμούς, αντικειμενικές αντιθέσεις, απαγορεύσεις... η σαγήνη απλώς ξεχύνεται ολούθε και προσβάλλει τα πάντα στο ενικό της περίγραμμα μέσα σε μια συγκεχυμένη ωκεανική δεινότητα που κεντρίζει με γνώμονα την απόλαυση του κάθε τι προς κάθε τι. Προσοχή, δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη σεξουαλική απόλαυση αλλά σε κάθε δυνατή πολιτισμική παράσταση που τρόπον τινά στο εξής αρμόζει να την αντικατοπτρίζει. Έτσι, ακόμη και η θρησκευτική λατρεία είναι μεταφορά του οργασμού. Ή η κάθε επινόηση υπαρξιακής αισθητικής αποτελεί άλλη μια αψεγάδιαστη και τερπνή λεωφόρο προς την Αλήθεια.
Συνεπώς, το να ισχυρίζεσαι ότι η Πόρνη της Βαβυλώνας αποτελεί την τυραννία των λαών είναι κι αυτή μια έγκυρη ερμηνεία ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Ωστόσο, επέτρεψέ μου να σε προσγειώσω λέγοντάς σου ότι από άποψη αισθητικής εγκυρότητας η γκροτέσκα σου εναπόθεση είναι μπανάλ, παρωχημένη, ντεμοντέ, καταδικασμένη. Ιδού μια πιο σοφιστικέ ερμηνευτική αισθητική:
...Αυτή η παράδοξη ταυτολογία θυμίζει μια άλλη που είναι
διάσπαρτη πανταχού στο κείμενο. Είναι η υποδηλωμένη ταύ-
τιση μεταξύ οργάνων του Θεού και του Σατανά, αγγέλων και
δαιμόνων, της οποίας ενδεικτικό εδάφιο είναι το Θ’:7-10 όπου ο
συγγραφέας φαίνεται να περιγράφει την έλευση κάποιων δαι-
μονικών ακριδών, οι οποίες, όπως αναφέρει, είναι τρομαχτικές
και δελεαστικές. Στο όραμά του ομοιάζουν με άλογα ετοιμα-
σμένα για τον πόλεμο κι έχουν στα κεφάλια τους στεφάνι από
χρυσάφι ενώ τα πρόσωπά τους είναι ανθρώπινα. Και συνεχίζει
λέγοντας πως έχουν τρίχες γυναικών και πως τα δόντια τους
είναι δόντια λεόντων, ενώ οι ουρές τους έχουν κεντρί σκορπιού.
Σύμφωνα με την παρούσα ερμηνευτική πρόθεση, η οποία συνι-
στά την ταυτολογική αποκρυπτογράφηση, αυτά τα τρομαχτικά
όντα δεν είναι άλλα από τους ίδιους τους αγγέλους, τους άγι-
ους, και τους ιεραπόστολους της Χριστιανοσύνης, χάρη στους
οποίους, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έμελλε να καταστρώσει μια
χρονοβόρα μισαλλόδοξη εκστρατεία ενάντια στον Άλλο. Δεν
είναι μήπως οι μορφές τους τρομαχτικές και δελεαστικές (πά-
ντα σύμφωνα με το λόγο του Ιωάννη) επειδή κατείχαν και κατέ-
χουν το υψηλότερο αξίωμα στους Ουρανούς; Εφόσον, γενικώς, η
αισθητική του κειμένου σε οτιδήποτε εξυμνείται αποδίδει μια
αύρα καντιανού δέους, είναι πολύ λογικό να υποθέσουμε πως
αυτό που φοβάται στα οράματά του είναι κι αυτό στο οποίο
αφοσιώνεται. Μια ακόμη πιο ενδεικτική περιγραφή είναι αυτή
που δίνει χρυσό στεφάνι σε αυτά τα όντα. Δεν είναι οι άγγελοι
και οι άγιοι, οι συμβολικοί ταγματάρχες της Χριστιανοσύνης, που
φέρουν στην κεφαλή τους φωτοστέφανο; Και όσο αφορά τα δό-
ντια λεόντων, μια καλή παρατήρηση σε όλο το κείμενο θα απο-
δείξει πως ο Ιωάννης εκθειάζει τους λέοντες ως σύμβολα της
Θείας Βασιλείας, όμως, παραλόγως, σε διάφορα άλλα εδάφια
χρησιμοποιείται το ίδιο ζώο για την αναπαράσταση του θυμού
και της επικινδυνότητας του Θηρίου. Μήπως τελικά τα δόντια
λεόντων είναι αυτή η εγωκεντρική βουλιμία που χαρακτηρίζει
τον εκχριστιανισμένο Δυτικό αποικιοκράτη ή ιεραπόστολο, όπως
ακριβώς και το Ρωμαϊκό στρατηγό; Επιπλέον, οι τρίχες γυναι-
κών θα μπορούσε να υποτεθεί πως είναι η συμβολική απόφαν-
ση περί της φαινομενικής αιδημοσύνης και πραότητας με την
οποία επικαλύπτεται αυτή η άκρως πατριαρχική βουλιμία που
για σχεδόν δυο χιλιετίες έχει αποστερήσει όλους τους ορίζοντες
από τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Σήμερα ζούμε το αποτέλεσμα
αυτού του μονόχρωμου επεκτατισμού (του οποίου σύμβολο εί-
ναι το λιοντάρι), που με το βαμβάκι (τη ρητορική αιδημοσύνης
και σωτηρίας) έχει σφάξει γενεές και γενεές, νομιμοποιώντας
τα εγκλήματα χάρη στην υπόρρητη χρυσή αυτοκρατορική κο-
ρώνα (το φωτοστέφανο της «αγιοσύνης»), καμουφλάροντας το
ύπουλο χρησιμοθηρικό πνεύμα της ιουδαιοχριστιανικής σωτη-
ριολογίας (το κεντρί του σκορπιού; ). Είναι εκπληκτικό το πως
ο Ιωάννης περιγράφει, ως προς το υποκειμενικό του χρονικό
σημείο αναφοράς, το γεμάτο από στυγερά εγκλήματα πεπρω-
μένο του Χριστιανισμού. Δε θα μπορούσε να αποδώσει πιο καλ-
λιτεχνικώς επιμελημένα την Ιερά Εξέταση, τις Σταυροφορίες
και την παρούσα επιχείρηση «Νέας Τάξης Πραγμάτων», που
δεν είναι παρά έργο της ιουδαιοχριστιανικής ποιμαντορικής...
Δεν υποκύπτουμε στην ερμηνεία που επιτάσσει ο Ιωάννης αλλά την αντισταθμίζουμε δια της ερμηνευτικής ειρωνείας που έχει τόσα πολλά να πει για το έθος που επικρατεί μετά το τέλος της λογοκρατίας. Ιδού οι σπερματικές καταβολές της αυθεντικής Επανάστασης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η έννοια της δοκιμασίας του πειρασμού είναι πανάρχαια αλλά όμως το περιέχομενο αυτής ανά τους αιώνες μεταβάλλεται, όπως επίσης και γεωγραφικά. Σύμφωνα με τη δική σου ιουδαιοχριστιανική ηθική, φαντάζομαι, o πειρασμός σχετίζεται με το αν θα υποκύψεις ή όχι στα θέλγητρα της μοιχείας ή το αν θα ενδώσεις ή όχι στις πολυερωτικές σου (ούτως ή άλλως) κλίσεις. Πιστεύεις ότι η αποκεντρωτική απόλαυση προσβάλλει τη συγκεντρωτική δυναμική του ηγεμονικού σου νου κι ότι εν συνεχεία δύναται αυτή να σε διασκορπίσει, να σε θρυμματίσει, να διαβάλλει στην υποκειμενικότητά σου κάνοντας θρύψαλα το Εγώ (το πανόσιο θεμέλιο της σωτηριολογίας). Αυτός είναι ο φόβος στον οποίο επικεντρώνεται αφοριστικά η πατριαρχική διανόηση. Και δεν είναι στοιχείο κατεξοχήν ιουδαιοχριστιανικό ή ακόμη ευρύτερα μονοθεϊστικό, είναι στοιχείο γενικότερα πατριαρχικό. Το βλέπουμε να ενδύεται διαφόρους μύθους και αλληγορίες, εκφράζοντας τοιουτοτρόπως την επιτακτικότητα που έχει για τον συγκεντρωτισμό της πατριαρχικού ήθους. Ας θυμηθούμε το μυθικό στιγμιότυπο των Σειρηνών, της Καλυψούς, του Ναρκίσσου. Είναι εμφανές ότι από την Κλασσική Ελλάδα και ύστερα επικρατεί αυτή η ανδροκρατική εμμονή για υπεράσπιση του ηγεμονικού νου από τις ελευθεριάζουσες ροπές, οι οποίες είθισται να παρουσιάζονται εικαστικά ως τερατώδεις ή απόκοσμα, τοξικά καλλιεπείς. Το ίδιο αυτό αφηγηματικό νήμα διατρανώθηκε στην Καινή Διαθήκη και ιδίως στον Λόγο του Απόστολου Παύλου.
Όμως ας μην πέσουμε στην παγίδα της περιορισμένης ιστοριογραφικής θέασης. Ο πατριαρχικός κόσμος δεν αποτελεί το αποκλειστικό μέτρο της ανθρώπινης κατάστασης- δεν είναι παρά μία πτυχή του ανθρωπολογικού γίγνεσθαι: η πολιτισμική θεσμοθέτηση του επικεντρωμένου, διαφοροποιημένου Εγώ. Οτιδήποτε απειλεί τη συγκότητησή του (όπως ο πραγματικά απολαυστικός οργασμός) εξοστρακίζεται στα τεχνητά περιθώρια της φαυλότητας. Κι αντ' αυτής εδραιώνεται η χλυαρή αρτιότητα της γαμήλιας ορκωμοσίας, που δε διαφέρει σε τίποτε με τον επιτύμβιο ύμνο.
Η υποκειμενικότητα της μετα-ουμανιστικής εποχής που αναδύεται τώρα (όπως αυτή της αρχαϊκής) δε γνωρίζει τίποτε από λιβιδινικές απαγορεύσεις. Η απόλαυση δεν αποτελεί αμάρτημα. Η έννοια της καταδίκης εξαιτίας της λιβιδινικής εκπλήρωσης φαντάζει όλο και περισσότερο ως μια περιθωριακή τρέλα! Ο ορίζοντας δείχνει άλλες παραστάσεις, επουδενί "τοξικές" -διότι η ενοχική επενέργεια του Πατρικού Νόμου αργοσβήνει- αλλά μάλλον απλώς εράσμιες, ονειρικής υφής, σεβάσμιες. Όχι βήματα λοξοδρόμησης από τον Σκοπό -μα ποιόν Σκοπό;- αλλά μάλλον αιθέρια βήματα άνωσης προς την αυθυπέρβαση. Αυθυπέρβαση, όμως, όχι δια μέσω της δοκιμασίας που πληγώνει το επιθυμητικό σώμα και που γεννά τέρατα στο ασυνείδητο, αλλά μάλλον ποιητική, ρομαντική, ύμνος και δοξασία στον Προπάτορα όλων των Θεών: ο Έρως, ο Φάνης, το Θηρίον που ενεργοποιεί τον σπονδυλικόν ηλεκτρισμόν...
...επιτέλους διασπά τους δεσμούς της ενοχής για να ανθοβολήσει τους καρπούς του έαρος ενός σφριγηλού λιβιδινικού κόσμου δια μέσου του οποίου το απαράμιλλο αισθητικό έργο της Ύπαρξης θα ανακαλύψει ακατάληπτες τροπές του Κάλλους. Διότι πολύ απλά θα έχουμε ξεμπερδέψει με τις δαπανηρές διαδικασίες της απώθησης και της καταστολής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
.....'Οπως ο 'Οιζε είναι μια όψις του θείου Νωέα αρχίζω και πιστεύω
Μα ο πραγματικά αδιαφιλονίκητος Διάβολος είναι εκείνος που υφαρπάζει τα ηνία και τις χάρες του Θεού...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μάρκος Αυρήλιος, Τα Εις Εαυτόν 4.42Δεν υπάρχει τίποτα το κακό στα όσα συμβαίνουν στη διάρκεια μιας μεταβολής, όπως δεν υπάρχει τίποτε το καλό σε ό,τι έχει προκύψει ως προϊόν μεταβολής
Εν κατακλείδι, το κάλεσμα μας είναι κάλεσμα για αυτοπροαίρετο επαναπροσδιορισμό του γίγνεσθαι δίχως την παραμικρή αποσταθεροποίηση στη βούλησή μας από εξωγενείς ή πεπαλαιωμένους διαχωρισμούς μεταξύ Αρετής και Κακίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όλα τα καλά εδώ!
Η μέθη που θα μας επαναπροσδιορίσει, το ξαφνικό γέλιο που βγαίνει σαν περιστεράκι τρελό, η πειθήνια εντολή του Ζαγρέα για γλέντι μέχρι πρωίας, δίχως ενοχή, δίχως εκλεκτικισμό, δίχως αποκλεισμούς και λογοκρισίες...
Ροή ελεύθερη, ροή ελεύθερη, ροή προαιώνια και ατελεύτητη!
Ένα καταφατικό ψηφιδωτό έγχρωμων ενοράσεων
~~~δικαίωσης του ήδη υφιστάμενου, όχι σωτηρίας προς το ουτοπικό~~~
Νωέα, φέρε το αίμα του θεού, γέμισε τα αδαμάντινα ποτήρια με τη γλυκιά γεύση του χρυσού ηλιοβασιλέματος
Διότι όσοι από εμάς δίχως σωσίβιους κομπασμούς ξέρουν να βυθίζονται στο Ωκεανικόν
εκείνης της μυστικής αποδιαφοροποίησης του Εγώ
που τρομάζει σεμνότυφες παπαδιές και αερίζει "γενναία" μουστάκια σαν φουστίτσες
Όσοι από εμάς ξέρουνε να εορτάζουν με διηνεκές ζενίθ ένα άφταστο άστρο
(εμείς οι ατρόμητοι
της πρισματικής υπερεπάρκειας
του ακατάπαυστου οίστρου!)
μόνος εμείς ξέρουμε να πεθαίνουμε μέσα στο αναπάντεχο μητρικό χάδι που ξημερώνει άλλη μιαν αυγή
Άλλη μιαν αυγή, είπα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oize μια ερώτηση, πόσο κοντά είναι αυτό που πρεσβεύεις με το κίνημα Zeigeist?
Aς πάψουμε να σκεφτόμαστε ουσιοκρατικά τον Εωσφόρο. Δεν πρόκειται για οντότητα μήτε για κάποιο σκοτεινό μεταφυσικό πεδίο βαρύτητας. Ιδίως όμως δεν πρόκειται για μια άριστα οργανωμένη συνωμοσία. Ο "Εωσφόρος" είναι επί του παρόντος το έμβλημα της μετα-ουμανιστικής χειραφέτησης. Εμείς είμαστε οι δύναμη, εμείς οι αφέντες του εαυτού μας.
Η μεταβολή είναι η πιο θεμελιώδης συνθήκη της πραγματικότητας. Τίποτα δε μένει ίδιο κάτω από τον ήλιο. Όταν παρατηρούμε τις ανθρωπολογικές αλλαγές στην κλίμακα των χιλιετηρίδων είναι φυσικό να διακρίνουμε ριζοσπαστικές μεταστροφές που πράγματι φέρνουν τη ρήξη ανάμεσα στους απογόνους και τους προγόνους. Εδώ που τα λέμε αυτό συμβαίνει λίγο-πολύ σε κάθε γενιά και θα έλεγα ότι είναι ό,τι πιο υγιές- δείγμα της ανεξάλειπτης προόδου του ανθρώπινου βιώματος. Βέβαια η πρόοδος δε σημαίνει οπωσδήποτε βελτίωση των βιωτικών μας συνθηκών κι αυτό μπορούμε να το δούμε σε όλο του το μεγαλείο στην έννοια της ιουδαιοχριστιανικής προόδου και όλες τις φιλελεύθερες συνεπαγωγές της (ακόμη κι ο νεοφιλελευθερισμός είναι απότοκος της εσχατολογικής σωτηριολογίας!). Παραδεχόμαστε όμως ότι η ανθρωπολογική πρόοδος είναι μια περιπέτεια με πολλά πισωγυρίσματα. Κι επιπλέον, υπάρχουν πολλών ειδών πρόοδοι: Αν από τη Βιομηχανική Επανάσταση και ύστερα το βιοτικό μας επίπεδο βελτιώθηκε, από την άλλη ξεκίνησε η οικολογική ύφεση. Αντιστρόφως, αν προχριστιανικά η πνευματική κατάσταση έχαιρε υψηλότερης ευεξίας, από την άλλη ο θάνατος ήταν σαφώς εγγύτερος στον καθένα. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για μια οριστική πρόοδο στον Παράδεισο... πάντα θα υπάρχουν άλυτοι λογαριασμοί, διότι αυτή είναι η φύση της Σαμσάρα. Και σας το λέω, η σφαίρα του Κάρμα θα γίνει ηπιότερη μόνο και μόνο αν καταφέρουμε να επισπεύσουμε στις αλλαγές που τώρα λαμβάνουν μέρος, των οποίων επιμύθιο είναι η καταφατική διαχείρηση- η πηγή δηλαδή της αληθινής αγάπης.
Ο Giorgio Agamben είπε πολύ εύστοχα ότι αγάπη είναι η καταφατικότητα, το "ας είναι", το "let it be". Ειρωνικό που σε δυο διάπυρες χιλιετίες που κυρίευσε την Οικουμένη η Θρησκεία της Αγάπης να έχουμε να κάνουμε με το εντελώς αντίθετο: αποφατικότητα, εξορκισμοί, λογοκρισία, διάζευξη, μισαλλοδοξία, κλπ, κλπ.
Είμαστε λοιπόν αρκετά αναστοχαστικοί πλέον για να απεγκλωβιστούμε από τις ύπουλες επιφάσεις. Αναγνωρίζουμε ότι όλο αυτό το μακροπολιτικό παιγνίδι που είχε ως έμβλημα τον αφοπλιστικό Εσταυρωμένο διεξάγετο εις βάρος μας, ήταν μια κατάφωρη λεηλασία. Αλλά να που μόλις σχετικά πρόσφατα, τους τελευταίους δυο αιώνες, αρχίσαμε να το συνειδητοποιούμε επαρκώς. Ώστε σήμερα στη μετανεωτερική εποχή των κατολισθήσεων και της αποδόμησης να είμαστε στην κατάλληλη εποχή χωροθετημένοι για μια οριστική ρήξη με την Εποχή των Ιχθύων. Λυπάμαι, κύριε Μάξιμε, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, τα πάντα ρει!
Άρα για να απαντήσω στο ερώτημά σου κύριε Ξεχασμένε, δεν υπάρχει κάποια οργανωμένη σχέση ανάμεσα στα ιδρύματα, τα ινστιτούτα, τις πνευματικές σχολές, και τα άτομα που επί του παρόντος οραματίζονται το ίδιο μέλλον. Είναι μια φυσική κατάσταση που αναδύεται από το συλλογικό ασυνείδητο. Και λέω: όσο πιο χειραφετημένη από τα φορτία του πατριαρχικού παρελθόντος έρευνα κάνεις τόσο πιο πολύ φορτίζεσαι από την αναγκαιότητα για την κοσμοϊστορική ανατροπή. Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς την "συνωμοσιακή" επικοινωνία, όλοι αυτοί οι σύλλογοι (όπως το κίνημα Zeitgeist, που είναι όντως "εωσφορικό") αλλά και οι ατομικότητες (όπως εγώ, που παρότι σκωπτικός, ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΩ) είναι φυσικό να συνυφαίνουν από την αφετήρια διαφόρων σημείων το ίδιο αναπόδραστο πεπρωμένο.
Ένα έργο γεμάτο αντιξοότητες καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε Μάξιμους πολλούς και άλλους τρισχειρότερους από αυτόν που με φανατισμό θα τέρπονταν να μας αποκεφαλίσουν- τέτοια είναι βλέπετε η Αγάπη που δεν επιδέχεται τη συμβολή του Ετέρου...
Αλλά σας το λέω, είμαστε ατρόμητοι. Διότι μεγαλύτερος σύμμαχος από το αναπόδραστο μέλλον και την ιστορική του αναγκαιότητα δεν υπάρχει. Τη δροσερή πνοή του πεπρωμένου καμιά χρυσαυγίτικη κατσαρίδα δεν μπορεί να κατανικήσει.
Ελάτε υπό την αιγίδα της σαρωτικής μας αίγλης. Το Παγώνι ανοίγει την ουρά του για να χαιρετήσει τον αναδυόμενο θεσπέσιο κόσμο της καταφατικής διασποράς!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τι εννοούμε λοιπόν "Εωσφορική Επανάσταση";
Είναι η μέγιστη αναστοχαστική επιτομή που διαχωρίζει τα παιδιά μας από τους πατεράδες μας, τις γενιές των απογόνων με αυτές των προγόνων. Όχι με κάποιο νέο ολοκληρωτικό πολιτικό πρόγραμμα, ένα κάποιο κομματικό ή ιδεολογικό μανιφέστο (αναγούλα με πιάνει!) αλλά με μια νέα καθολική οντολογική αναθεώρηση του ανθρώπινου βιώματος, απελευθερώνοντας τις θεμιτές πρακτικές από το στίγμα της ύβρεως ή της ενοχής προς όφελος της ολιστικής εξισορρόπησης του Οικοσυστήματος. Διότι, ναι, ο πολυερωτισμός και η ομαδογαμία είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα προς τον επίγειο Παράδεισο, καθώς η λιβιδινική καταστολή γεννάει τέρατα! Ναι, η επανίδρυση των ενθεογενών Μυστηρίων είναι ο βέβαιος πυλώνας που θα μας οδηγήσει ξανά στον Ηγέτη-Φιλόσοφο και μακριά από τον Τσοχατζόπουλο... Τα Ελευσίνια και τα Καβείρια Μυστήρια, φερ' ειπείν, περιστρέφονταν γύρω από τη χρήση του τρυπταμινούχου κυκεώνα και πολλοί μεγάλοι στοχαστές που επάνδρωσαν την αρχαιοελληνική γραμματεία είχαν περάσει από αυτή τη μύηση... δεν πρόκειται για χαπάκηδες~
Εν ολίγοις, καλούμαστε να θεσμοθετήσουμε την καταφατική διασπορά, που σημαίνει: πλήρης απελευθέρωση του Ετερου από τις συγκεντρωτικές δαγκάνες του Ιδίου. Για να γίνει αυτό απαιτείται μια οντολογικού βεληνεκούς επαναθεμελίωση με τη συνοδεία του απαραίτητου μυθολογικού εμβλήματος... Για χιλιάδες λόγους, που δε θα αναφέρω εδώ, καλύτερη μυθοποιία από την εθελούσια εξ ημών Αμνηστία του Εωσφόρου δεν υπάρχει.
Παρακαλώ:
...αυτή η ενόρμηση αυθυπερβατικής απελευθέρωσης
που αποβλέπει στην εν λόγω αποκατάσταση είναι μοιραίο αρ-
χικώς να κρούεται στα παγιωμένα δεδομένα ως μια συθέμελη
«ύβρις». Και τη θεοστυγή αυτήν «ύβρη», είναι απολύτως ανα-
γκαίο, ως δραστική ανταπάντηση, να τη μεταστοιχειώσουμε
με το αναστοχαστικά σύνθετο εγχείρημα που θα την αναδεί-
ξει ως πάνσεπτη θεοδικία έναντι ενός Θεού που δεν έχει πλέον
θέση εδώ. Αυτός είναι ο τρόπος που οι δαιδαλώδεις δίοδοι της
φυγής θα σπονδυλώσουν τη μεγάλη λεωφόρο, προβαίνοντος
στην εγκαθίδρυση μιας αλήθειας που παύει να είναι αποκλει-
στικής τάξης. Μιας αλήθειας στην οποία, ταυτοχρόνως, όλα
ισχύουν και δεν ισχύουν. Υπό αυτήν τη λογική, το αναδημιουρ-
γικό ψεύδος θα μπορεί ελεύθερα να μεταπλάθει την αλήθεια,
αναβαθμίζοντας την επινόηση και την ανασκευή ως δείκτες
της, ποτέ ξανά δε θα συνταυτίζουμε αυτή με κανένα παγιω-
μένο δεδομένο. Αν η αναστοχαστική μας εξέλιξη μας δίδει μια
τέτοια άδεια, τότε παρομοίως η αναδημιουργική «ύβρις» δεν
μπορεί παρά να είναι το φλέγον ζητούμενο με το οποίο θα μετα-
πλάσουμε την ιερότητα. Έτσι ακριβώς είναι που ο αυτός ο τύπος ενέργειας θα απο-
καλυφθεί ως ο κατεξοχήν ορισμός της αυθυπέρβασης, διότι το
υποκείμενο που τολμάει να ταυτίσει την οντολογική αναβάθμι-
ση με τον υπερκερασμό των πεπερασμένων προσδιορισμών της
ακεραιότητας είναι ό,τι πιο εκφραστικό αυτής της διαδικασίας
θα μπορούσαμε να εικάσουμε. Το κατεξοχήν δείγμα αυτοπεποί-
θησης, αυτονομίας, οντολογικού θράσους, αυτοεφεύρεσης, και
φαντασιακής αυτοδιάθεσης. Το κατεξοχήν τεκμήριο για το ότι
η ύπαρξη σημαίνει περιπέτεια μιας διηνεκούς πλήρωσης, που
όμως αρχικά δεν μπορεί παρά να είναι αλγεινή, καθώς ο δι-
ευθυντικός Θεός, εκτός από την ασυνείδητη ανάγκη για βλά-
σφημες αντιπράξεις, εμπνέει και ενοχή. Αλλά αυτό το διαζευ-
κτικό πλήγμα είναι που εμάς η αναγκαιότητα των καιρών μας
προτρέπουν να ιάνουμε μέσω μιας ψυχολογικής αμφισημίας,
μιας άριστης οντολογικής διττότητας που θα παιγνιδίζει με τις
μονοσήμαντες πτυχές, στραφταλίζοντας από πρισματική υπε-
ρεπάρκεια. Με αυτο-καταφατική πυγμή πρέπει να «φουσκώ-
σουμε» σαν το παγώνι, διαδίδοντας με τα χρώματα της φαντα-
σιακής πλησμονής μας την αυτοπεποίθησή για το άχραντο της
«βλάσφημης» μας αντίπραξης. Ώστε η απερίσπαστη από κάθε
ικμάδα ενοχής ορμή μας να αφήσει το ελεύθερο για να εφεύ-
ρουμε νέους αστερισμούς νοητικής και εμπειρικής προσέγγι-
σης της πραγματικότητας από τα αφηρημένα πεδία του βα-
θιού ασυνειδήτου. Ώστε η πολύεδρη προσωπικότητα του νέου
επαναστατικού προτύπου να προδιαγράψει το έργο τέχνης που
περιμένει την ανθρωπότητα στην επόμενη στροφή- την καλαί-
σθητη λατρευτική αναδίφηση ενός εμμενούς, εγκόσμιου αυτα-
πόδεικτου Μυστηρίου.
Δεν υπάρχει εναλλακτική προσέγγιση. Διαβαίνουμε τον τε-
λευταίο μονόδρομο. Φτάνουμε στο ύστατο σταυροδρόμι. Εκεί
όπου το θεϊκό δεν εξαντικειμενικεύεται, δεν ανθολογείται, δεν
αφαιρείται, δεν προβάλλεται∙ εκεί όπου το θεϊκό βιώνεται στην άμεση εμμένεια της στιγμής και του τόπου δίχως την παραμικρή
λογοκρισία. Εκεί όπου το θεϊκό είναι σκανδαλιά, φαντασιακή
συνομωσία έναντι των κατασταλτικών ιζημάτων, αναπτερωτι-
κή αθέτηση, αναδημιουργική αυθαιρεσία. Εκεί όπου η ιδέα του
διαρκώς εκτελείται και διαρκώς ανασταίνεται. Στο σταυροδρόμι
αυτό των πολλαπλών κατευθύνσεων θα μνηστευθούμε το Θεϊ-
κό της Επανάστασης, αφού πρώτα τελειώσουμε με τη χρονοβό-
ρα εκκρεμότητα. Είναι η «υβριστική» μεταστροφή δια της οριστι-
κής «φόνευσης» του εξωκοσμικού Θεού που θα μας εισαγάγει
στο απολεσθέν βίωμα του θεϊκού. Μόνο έτσι ο αισθητός κόσμος
που πληθωρικά αντανακλά την απειρότητα θα ανανήψει υπέρ
Αυτού και θα ορθώσει το πιο έγκυρο, το πιο επίσημο, και το πιο
ένθεο επαναστατικό αίτημα. Είναι πραγματικά τα τελευταία
επί μονόδρομου βήματα το να σπεύσουμε στην αυτοβεβαίωση,
κατά αυτοαναφορικό τρόπο, το γεγονός ότι ο καθοριστικός πα-
ράγοντας της αμφίδρομης θεουργικής συνθήκης δεν είναι παρά
η ενεργητική μας υποκειμενικότητα, την οποία είναι καιρός να
λατρεύσουμε δια της θεοπλαστικής αναπαράστασης του ριζο-
σπαστικού Άλλου παρά του Πατρικού Ιδίου, επισφραγίζοντας
έτσι την αυθυπερβατική μας αιχμή με το ορμητήριο μιας ολά-
κερης (αντι-)θεολογίας και αποτρέποντας, ως εκ τούτου, δραστι-
κώς κάθε ανάκαμψη της ενδοϋποκειμενικής διάζευξης.
Το θεουργικό πραξικόπημα της νέας χιλιετίας είναι η κοφτερή
ρομφαία που θα χαράξει το όριο μιας βαθύτατης οντολογικής
επιτομής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
"You know that I care what happens to you,
And I know that you care for me too.
So I don't feel alone,
Or the weight of the stone,
Now that I've found somewhere safe
To bury my bone.
And any fool knows a dog needs a home,
A shelter from pigs on the wing."
Θα μείνουμε λοιπόν στην ελεγεία ή τελικά θα αποφασίσουμε να συνωμοτήσουμε με τις άρειες αρχές; Μήπως ήρθε η ώρα να χτυπήσουμε τα σεμνότυφα κρυμμένα, τρεμάμενα γόνατα του γέρικου Κατεστημένου;
Μήπως ήρθε η ώρα για το μάτι της τίγρης;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Για να μιλήσω πιο ξεκάθαρα (ώστε να μας καταλάβουν και τα 18χρονα) έχουμε πλέον ανέλθει στη φάση τη μετα-λογοκεντρική, στην οποία αναδεικνύεται εορταστικά για το υποκείμενο η λεγόμενη πρισματική γνωσιολογία. Τι εστί πρισματική γνωσιολογία; Όταν οι άτεγκτες κατηγορίες και οι δογματικές διαζεύξεις απομυθοποιούνται, θέτοντας ένα τέλος στην αριστοτέλεια λογική, εκείνο που συμβαίνει στο διακειμενικό πλέγμα (δηλ., στο σύνολο των νεοφανών δημιοσευμένων κειμένων) είναι μια πρωτοφανής πολυμιγής σύμπλεξη εννοιών σε άπειρες σημασιολογικές εκφάνσεις που πλέον διαφεύγουν την οποιαδήποτε σαφή οριοθέτηση κι άρα κατηγοριοποίηση. Κατά συνέπεια, βάλλεται και η πιο πρωτογενής έννοια του ορίου, της κατηγορίας... η έννοια της αντίθεσης, της διαζευκτικής κρίσης, των αποκλεισμών... εν κατακλείδι, της αποφατικότητας.
Άρα όταν αναφερόμαστε στην πρισματική γνωσιολογία ουσιωδώς κάνουμε λόγο για τη μεταστροφή στην καταφατική διαχείρηση των πληροφοριακών δεδομένων, η οποία "αυγατίζει" τις σημασιολογικές "αποχρώσεις" κατά τρόπο που μας διανοίγει στους φαντασιακούς ορίζοντες της ίριδας. Φαντασιακούς, γιατί; Επειδή ακριβώς η καταφατικότητα είναι μια διαβρωτική διαχείρηση που δεν επιδέχεται διαζεύξεων κι άρα οριοθετήσεων, που από το πιο στοιχειώδες επίπεδο προωθεί τη fuzzy logic (ο προγραμματιστής parafernalia, καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ εδώ με αυτην την έννοια), ώστε η οποιαδήποτε οροθέτηση της Τυπικής Λογικής να φανερώνεται ως απλώς άλλη μια προκατάληψη, έστω κι αν άριστα θεμελιωμένη.
Ας αφυπνιστούμε λοιπόν με αυτό το καταφατικό (και πραγματικά "διαβολικό") μάτι στην πλαστότητα της ανωτέρω διάζευξης: μεταφυσική - εμμένεια. Σας πληροφορώ ότι κι αυτή η τόσο θεμελιώδης αντίθεση είναι απόρροια της "δυσκοίλιας" λογοκρατίας, από την οποία φαίνεται φορές-φορές να υποφέρει ο Dr. Strangelove...
Ο Aleister Crowley μίλησε ουσιωδώς για το ίδιο πράγμα με τον Νίτσε, για τη "Θέληση για Δύναμη" που δεν είναι παρά ταυτολογία καθώς Θέληση = Δύναμη. Άρα Θέληση για Θέληση, Δύναμη για Δύναμη. Τι ακριβώς εκφράζει αυτή η φράση; Τη δυναμική της διαδικασίας, ότι κατακτούμε την ισχύ της αυτοπραγμάτωσης υπερθεματίζοντας ξανά και ξανά το πρωτογενές αμάρτημα της αυτοαναφορικής έντασης (του συνειδέναι!) δίχως την παραμικρή αίσθηση διαχωρισμού από κάποιο παραβιασμένο όσιο καθήκον, δηλαδή την αίσθηση ενοχής. Διότι ολόκληρη η οντολογία του Θελήματος επικεντρώνεται άνευ αντιθέσεων κι αντίπαλου δέους στην περαιτέρω αύξηση της εμβέλειας του Θελήματος- δεν υπάρχει κάτι άλλο πέραν αυτού. Σκεπτόμενοι έτσι οι Νίτσε-Crowley επέδειξαν την ισχυρή μετα-λογοκεντρική τους νόηση. Άλλωστε όταν ο Νίτσε είπε ότι ο Θεός είναι νεκρός εννοούσε τον Λόγο. Επίσης, όταν ο Crowley είπε ότι ο Νόμος είναι το Θέλημα εννοούσε την οριστική πάταξη του Νόμου (Θεού-Λόγου)
Στα ίδια πράγματα αναφέρονται αμφότεροι, η διαφορά τους έγκειται απλώς σε ζήτημα αισθητικής χειρονομίας και μόνον.
Θα μου πεις τώρα, είναι μήπως το ίδιο να ζεις σε ένα Σύμπαν της καθαρής Βούλησης (του Νίτσε) με ένα του πανδαιμόνιου (Crowley);
Αν κάποιος διακρίνει διαφορά σημαίνει ότι δεν έχει απεμπλακεί από τα δίχτυα της λογοκρατίας, διότι δεν έχει ακόμη απομυθοποιήσει την εγγενώς πλασματική φύση της εκάστοτε σημασίας. Το ότι ο Crowley είχε σχέση με διάφορες οντότητες της ανώτερης διάστασης αυτό δεν τον καθιστά αμιγώς μεταφυσικό. Ομοίως, το ότι ο Νίτσε μιλούσε για την αέναη επιστροφή του χρόνου (παρά για την είσοδό μας σε άλλους κόσμους) δεν τον καθιστά, επίσης, αμιγώς υποστηρικτή της αποκλειστικής εμμένειας. Άποψή μου είναι ότι μιλούσαν ακριβώς για την ίδια ισχύουσα οντολογία... ειδάλλως ο Νίτσε ποτέ δε θα αναφερόταν (έστω και μεταφορικά) στη διονυσιακή θεουργία, ούτε ο Crowley θα ήταν πολέμιος της ιουδαιοχριστιανικής μεταφυσικής, εξαίροντας την ολοκληρωτική τερπνότητα των αισθήσεων.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κάθε αναλυτής παρακωλύεται από την παρωχημένη πλέον ανάγκη για σαφείς εννοιολογικές οριοθετήσεις. Ενώ ο άνθρωπος που έχει απαλλαχθεί από την τυραννία των όρων θα έβλεπε τη φασματική συνύφανση όλων των αντιθέσεων, όπως αυτή μεταξύ της μεταφυσικής και της εμμένειας. Είμαι σίγουρος ότι αν φέρναμε τη βροχερή αυτή βραδιά στο τραπέζι αμφότερους τον Νίτσε και τον Crowley θα συμφωνούσαν σε όλα εγκαρδίως, επειδή ακριβώς είχαν απελευθερωθεί από τα δεσμά του Λόγου- αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά, Dr Strangelove, κι όχι εκείνη που υπέδειξες...
Καθαίρεση των αντιθέσεων.... στους μεταμοντέρνους καιρούς είναι η πιο εμβληματική διαδικασία που μας συμβαίνει. Σκεφτείτε όλες τις αντιθέσεις που γνωρίζετε και απολαύστε το πως λιώνουν κι αφομοιώνονται από την εντατική εκμηδενιστική επίδραση του Υπερσημείου. Τούτη εδώ είναι η Έκσταση της Νουιτ!~
45. "The Perfect and the Perfect are one Perfect and not two; nay, are none!" Liber Al
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πόλεμος πατήρ πάντων, είπες κάποτε μεγάλε σκοτεινέ δάσκαλε.
Ας είναι.
Πάντως ο αληθινός συνήγορος του Διαβόλου, Dr. BoringLove είναι με το μέρος μου.
Ιδού η συγκινητική του αγόρευση:
https://morningstar-astreas.blogspot.gr/2012/09/actus-legitimus.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εύλογο ερώτημα στο οποίο όμως δίνω απάντηση. Ξέρεις, δε μιλάω για στρουμφάκια σε εξακόσιες σελίδες υλικό. Ακριβώς αυτό δείχνω: Πώς είναι δυνατόν η εν γένει παραπλανητική έννοια της Επανάστασης να κατευοδωθεί σε εκείνο το ύστατο κέλευσμα που θα μας χειραφετήσει από τις θανατερές αρπαγές του Καπιταλισμού; Αν ο Λόγος ως εδώ απέτυχε, αν ο Λόγος είναι πλέον κωμωδία, ποια θα ήταν η καλύτερη προσέγγιση ώστε να αναζωπυρωθεί το επαναστατικό πνεύμα που πλέον, παρά τα φαινόμενα, έχει αποτελματωθεί; (το 'πιασες το υπονοούμενο
Υπάρχει διάχυτη μια συζήτηση στις σελίδες των αναρχικών βιβλιοθηκών, σε κοινωνιολογικά journals και μανιφέστα, περί αυτής αποτελμάτωσης του διαχρονικού επαναστατικού κινήματος. Και τι ειρωνεία! Στη φάση ακριβώς που τα κατασταλτικά πλέγματα των πληρεξούσιων κοντέυουν να αποκορυφώσουν το μακραιώνιο έργο τους, τώρα είναι ακριβώς που έχουμε ξεμείνει από λόγια και ίδιως από πράξεις!
Έρχεται λοιπόν κάποιος με την έλλογη λύση που όμως διαφεύγει των λογοκεντρικών τακτικών που ως εδώ αποδείχτηκαν μία φάρσα. Ακούει το απελπισμένο κάλεσμα και αποφασίζει να αφιερώσει όλες του τις διανοητικές δυνάμεις προς χάριν αυτού του ύστατου χτυπήματος... Κάθεται και σας λέει μετά από πολύ σκέψη ότι η λύση στα βάσανά μας ξεκινάει από μια πρώτη συνειδητοποίηση: Ότι, καταρχάς, η ιστορική νομοτέλεια δεν είναι ταυτόσημη από την αρχή ως το τέλος με τις κατασταλτικές εφαρμογές του Εγώ (δηλαδή, την πατριαρχία). Απεναντίας, οι εφαρμογές αυτές αποτελούν μια φάση του ανθρωπολογικού γίγνεσθαι που διαρκεί περίπου 3.000 έτη. Το ότι ο φίλος μας ο Dr Strangelove το έριξε στη μοιρολατρία οφείλεται στην περιορισμένη εμβέλεια θέασης του γίγνεσθαι. Τον ενδιαφέρει μόνο το τόμαρι του. Αν δεν καταφέρει αυτός να βιώσει την μεγάλη κοσμοϊστορική ανατροπή δεν πρόκειται αυτή ποτέ να συμβεί- του είναι αδιάφορο. Αλλά η έννοια της Ύστατης Επανάστασης υπερβαίνει κατά πολύ το γαντζωμένο από τον υπολογιστή κούτουλό μας και τις ανακυκλώσεις της βλέννας μας. Πρόκειται για μια φυσική, αναπόδραστη χρονοβόρα διαδικασία που εν πολλοίς συμβαίνει από μόνη της: την επιβοηθούν τα ίδια τα ηλεκτρονικά, τεχνολογικά, τεχνογνωσιακά μέσα, ο διακειμενικός αναβρασμός, η αυθόρμητη αναστοχαστική άνθιση του υποκειμένου. Ειλικρινά, δεν έχω χρόνο να κάτσω να γράψω το Μανιφέστο της Ύστατης Επανάστασης ξανά από την αρχή στα φόρουμ. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι η Ύστατη Επανάσταση συμβαίνει ήδη και σύντομα θα γίνει καταφανής η μεταστροφή προς εκείνον τον προσανατολισμό που θα δικαιώσει τις πιο ρομαντικές μας ενοράσεις (κωλόφαρδε Doctor, σου 'κατσε πάλι!):
...Ευλόγως, η θεωρητική
παρέμβαση που αποκαλούμε αποδόμηση, (....) μπορούμε να πούμε ότι
είναι το πιο καταφανές δείγμα της αναπλώρισης της αναστο-
χαστικής αιχμής προς τη δυσεπίλυτη ύστατη χειραφέτηση της
ανθρωπότητας. Η πολιτική λογική της διαβρώνει όχι μόνο τον
ιστό των αναγκαιοτήτων που μας έχουν επιβληθεί αλλά μας δι-
ανοίγει και στη δυνατότητα μιας ελεύθερης βούλησης, που ακό-
μη δεν την έχουμε αξιολογήσει επαρκώς απροκατάληπτα από τους
πλαστούς συσχετισμούς της με τα εν λόγω τυραννικά κατασταλτικά πλέγματα.
Το πώς επιτυγχάνεται αυτή η κρίσιμη διορατική θέαση θα γί-
νει κατανοητό αφού φέρουμε στην επιφάνεια τα ζητήματα που
μεταθέτουν την προσοχή μας στον αντίποδα της ορθολογικό-
τητας εκείνης που για αιώνες τώρα εξυπηρετεί το εγωλογικό
υποκείμενο: κι εδώ, φυσικά, μιλάμε για το ασυνείδητο αλλά και
για το ενδεχομενικό περιβάλλον. Με μια διαδικαστική σκοπιά
θα βλέπαμε πως αμφότερα διέπονται από ένα κοινό γνώρισμα
που τα διαφοροποιεί σαφέστατα από την κατασταλτική ενορ-
χήστρωση που επιχειρεί η χρησιμοθηρική συνείδηση. Το απρό-
βλεπτο χάος, το αμιγές συμβάν που ξεγλιστράει από τα σχε-
διαγράμματα της μακροπρόθεσμης προσδοκίας, συνιστούν, σε
γενικές γραμμές, τον παράγοντα εκείνο που, αργά ή γρήγορα,
είθισται να υποσκάπτει ακόμη και τις πιο επιστάμενες δρομο-
λογήσεις της ιδιοτελούς νόησης. Αμφότερα, το ασυνείδητο και
το περιβάλλον, είναι η κοιτίδα του Άλλου, το σαφές όριο του
Ιδίου, η ψυχολογική και τοπολογική, αντιστοίχως, έκταση επί
της οποίας η αποίκιση των ωφελιμιστικών σχεδίων του Εγώ,
είτε στη συγχρονική είτε στη διαχρονική διάσταση, παρακωλύ-
εται από εκ φύσεως ακανόνιστες συνθήκες. Ωστόσο είναι γε-
γονός ότι η αποικιακή επέκταση του Εγώ προς το ψυχολογικό
και τοπολογικό περιβάλλον έχει ήδη προχωρήσει αρκετά, παρά τις όποιες αντιξοότητες. Όχι, όμως, δίχως το ανάλογο κόστος.
Διότι η ενδεχομενικότητα με την οποία οριοθετείται η συνειδη-
τή προβλέψιμη διαχείριση των γεγονότων διακρίνεται από την
απόκεντρη λειτουργικότητά της, τη χαοτική α-περιοδικότητα
και τη συστημική της ολιστικότητα- γνωρίσματα που αντιδια-
στέλλονται το όποιο εγχείρημα επικέντρωσης και συγκέντρω-
σης που στην ανάγκη της συσσώρευσης πόρων η χρησιμοθη-
ρική συνείδηση επιδίδεται κατά κόρον. Τούτη η φυγόκεντρη
λειτουργικότητα που υποθάλπτεται πλέον δομικά (σ.σ. όπως μέσω του Διαδικτύου), αν και εν πολλοίς τιθασεύεται στα πλαίσια
των κεντρομόλων σκοπιμοτήτων, είναι φορές που αυτομάτως
διασπάει την αμείλικτη επικέντρωση των σχεδίων κατά τρόπο
παροιμιώδη, καθώς δεν είναι σπάνιο το να τη δεις να υφέρπει
υπονομευτικά στην ίδια τη σκοπιμότητα του εκμεταλλευτή (εκ
του ασυνείδητου) ή στην ίδια την ανατρεπτική συγκυρία (εκ
των περιβαλλοντικών συνθηκών). Σωρευτικά, η φυγόκεντρη
αυτή τροπή τώρα πια γεννάει ολοκληρωτικά ναυάγια…
Δηλαδή, συγγνώμη, έχεις την εντύπωση πως η τρέχουσα κατάρρευση εξυπηρετεί κάποια συνωμοσιολογικα πλάνα;
Ας γελ------
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σήμερα, βιώνουμε το ίδιο κοσμοϊστορικό συμβάν: Ρηξικέλευθα αναδύεται το μεσσιανικής εμβέλειας νέο κέλευσμα, μια νέα απαρχή, εισερχόμαστε σταδιακά στα τεκταινόμενα της εποχής του Υδροχόου. Αν το ορόσημο της μετάβασης από τον φιλοπόλεμο Κριό (ο Πάνας, το θυσιαζόμενο Κριάρι της αβρααμικής θυσίας και το κέρας που στόλιζε τους ελληνιστικούς ήρωες αποτελούν ένδειξη αυτής της ισχύουσας πραγματικότητας) ήταν η θεσμοθέτηση του Χριστιανισμού από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον 4ο αιώνα μ.Χ. (παρά η ίδια η αμφιλεγόμενη Ανάσταση του Κυρίου), σήμερα αναμένεται ένα νέο ορόσημο που θα σημάνει την έξοδο από τους μαρτυρικούς και σωτηριολογικούς Ιχθείς (το οικείο σε όλους μας Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. αποτελεί επίσης ένδειξη της ισχύουσας αυτής πραγματικότητας) προς ολοταχώς στον εικονοκλαστικό Υδροχόο. Το ποιο ακριβώς θα είναι αυτό το γεγονός θα το κρίνουν στη συνεκτικότητά του οι μέλλουσες γενεές στην ανασκόπησή τους. Αλλά ο πυρήνας του, είμαι βέβαιος, θα βιωθεί -ως ένα συμβάν κοσμοϊστορικό!- κατά τη διάρκεια της ζωής των περισσότερών μας...
Ας πάψουμε λοιπόν να βλέπουμε τον Χριστό ως μια φυσική οντότητα γιατί δεν είναι παρά μια διαχρονική έκφανση της ριζοσπαστικής αλλαγής, της εωσφορικής ρήξης με το εδραιωμένο κατεστημένο. Ερχόμενος λοιπόν εκ νέου, με νέα αμφίεση, νέα αιτήματα, περιβαλλόμενος από μια νέα μυθολογία και μια ρητορική που τον συγκαλεί από μια παντελώς διαφορετική πραγματολογική εστίαση (βλ. τον Μεσσία του Walter Benjamin) τούτος ο Υδροχοϊκός Χριστός, παρότι δεν έχει την παραμικρή διαφορά ουσίας από τον Ιησού, εξαιτίας του ότι πρεσβεύει τα αιτήματα μιας νέας ημέρας, αναγκαστικά υποκαθιστά τον Εσταυρωμένο Κύριο ως προδότη των εωσφορικών ιδεωδών, μολονότι η διδασκαλία του ήταν κάποτε εωσφορική.
Αλλά όπως είπα παραπάνω η έννοια του εωσφορικού, δηλαδή της απειθίας απέναντι στο εκάστοτε οντολογικό κατεστημένο, είναι αδύνατον να θεαθεί αναδρομικά ως ισχύουσα διότι το ποιόν της είναι κατεξοχήν ίδιον του καινοφανούς παρόντος και μόνον... Και τούτο, θαρρώ, συνεπάγεται με ένα αναπόδραστο υβριστικό διάβημα την κάθε φορά που ο Χριστός, είτε ως φημολογούμενο ιστορικό πρόσωπο είτε ως ιπτάμενος δίσκος, διασαλεύει την πραγματικότητα καθώς διαρρηγνύει τους φραγμούς της από τον μύθο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ναι εσένα τον καθαρευουσιάνο που ξαμολάει μπανάλ βίντεο και συνδέει αυθαίρετα τους πιο αταίριαστους όρους.
Λες ότι είσαι ο συνήγορος του Διαβόλου και αντιτίθεσαι σε όσα λέω, εξυπονοώντας ότι το "copyright" του εωσφορικού ρόλου ανήκει εν δυνάμει σε οποιονδήποτε τολμά να αντιταχθεί στον υπερισχύων: και τούτη τη φορά, υπονοείς, εγώ είμαι που διεκδικώ την αίγλη του Νόμου...
Δε θα σ' αφήσω όμως να υφαρπάξεις τον αγαπημένο μου ρόλο πολύ απλά επειδή δεν τον υποδύομαι- πρόσεξε, επειδή ακριβώς είμαι αρκετά ταπεινός κι ανοιχτός για να παραδεχτώ την υφιστάμενη υπόδυση του ρόλου, την προσποίηση, τούτος ο συγκεκριμένος ρόλος, ο πάντοτε θεατρικός και με τα αυτοαναιρετικά σκήπτρα (ο Διάβολος πάντα ψεύδεται, βλέπεις) είναι τοιουτοτρόπως και ο πιο αυθεντικός. Με την παραδόχή δηλαδή της υποκριτικής προσποίησης η υπόδηση ξεπερνάει την προσομοίωση, γίνεται ο Ρόλος, πρότερος ακόμη κι από του Αδάμ. Κι άρα από αυτη τη συγκεκριμένη σκοπιά που σε θωρώ μπορώ να πω ότι ως συνήγορος, έστω και ειρωνικά ενιστάμενος, εμένα υπερασπίζεσαι κι όχι εκείνο που δήθεν με υπονομεύει. Διότι είσαι αρκετά δαιμόνιος για να καταλάβεις τα τερτίπτια της διαλεκτικής και το πως μπορεί να εκβιάσει κανείς τις ύστατες αλήθειες... Μου βάζεις το δάχτυλο στο στόμα για να σου τις ξεράσω. Μα ούτως ή άλλως νιώθω ναυτία αυτές τις ημέρες, κάντε χώρο να ξεράσω.
Ιδού ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς συμμάχους των εωσφορικών ιδεωδών- η τρικλοποδιά σου είναι η αφετηρία του φτερουγίσματος. Οι πολικές αντεκδηλώσεις μεταξύ συνειδητού - ασυνείδητου δεν ξεγελούν το μάτι του πονηρού ανθρώπου. Σε βλέπω κλέφτη, σε βλέπω αγύρτη, σε βλέπω γοητευμένε φονιά, αυτόχειρα-μάρτυρα, σωτήρα της Ιδέας.
Αγαπάς τον Εωσφόρο κι ας τον λοιδωρείς με τις βεβιασμένες σου κρίσεις.
Περισσότερο είναι το καπρίτσιο του καψούρη που με την πλάτη καλεί τον εναγκαλισμό...
Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Εωσφόρος, καλά τα λές.
Αλλά απόψε τούτος ο Χριστός είναι ο Ιούδας,
προδότης πλάι του τετραγράμματου Θεού,
ο ίδιος ο Νόμος αυτοπροσώπως
Αλλά τι περίμενες;
Εωσφόρος είναι μόνον το σήμερα, κανένα μυθικό μετείκασμα δεν μπορεί να τον εμφορεί
Διότι Εωσφόρος είναι η αιχμή της συνείδησης που βέβηλα θρυμματίζει τα κατεστημένα
Το ράμφος του αετού που σχίζει σάρκες και τσακίζει κόκκαλα
Είναι της στιγμής το ανηλεές φανέρωμα που αείποτε κατακρημνίζει το πάγια αποβράσματα του χθες.
Έτσι και σήμερα, ή μάλλον ελαφρώς μιαν ιδέαν πιο μπροστά,
ουαί! ουαί! ουαί! στους κοινούς τόπους!
το Άγιον και το Ιερόν το πιο Αποτρόπαιον!
μέχρις ότου να υποκύψεις εσύ και ο κάθε παράξενος αναρρωνύων του Έρωτος
Να υποκύψει στο αναπόδραστο φιλί του Πεπρωμένου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Στο «τέλος των καιρών», λοιπόν, ανακαλύπτουμε ότι υπάρ-
χει μόνο μια σωτηρία. Είναι αυτή που, σε αντιδιαστολή με την
εσχατολογική οπτική, προϋποθέτει την αποδοχή των πραγμά-
των ως έχουν∙ που η ολοκλήρωσή της εξαρτάται από την αυ-
τοπαραίτηση στον εγωλογικό θάνατο, στην αφομοίωση από το
Είναι, παρά από ένα διαρκή ηρωικό αγώνα που αποβλέπει στην
αποθέωση της ταυτότητας. Η σωτηρία που εξαγνίζει με ξινή
γεύση την καρδιά δια της αποδοχής της «βεβηλότητας» του κό-
σμου, που καθιστά την οποιαδήποτε αποκλειστική ιεροποίηση
του σε υποκρισία και μέθοδο ελέγχου. Η υπόθεση σωτηρίας που
μας απασχολεί στο υψηλότερο αναστοχαστικό πλάνο δεν μπο-
ρεί παρά να αναιρεί την αναγκαιότητα για ένα τέτοιο διάβημα
και επομένως να αποσβήνει την ίδια της την ισχύουσα έννοια.
Για να μιλήσουμε ευθύτερα, η ύστατη σωτηριολογική χειραφέ-
τηση επί της οξείας κλιμάκωσης του ιστορικού γίγνεσθαι θα μας
απαλλάξει από κάθε σωτηριολογική αναγκαιότητα, είτε είναι
αυτή η ηθικολογία της Καινής Διαθήκης είτε ο ορθολογισμός
του Διαφωτισμού, μέσω μιας οντολογικής ερμηνείας που θα
αποβλέπει στην παρουσίαση του Είναι δίχως καμία απολύτως
επικαλυπτική τάση. Όπως μας έχει ενημερώσει ο Heidegger,
μια τέτοια ακριβώς αντιμετώπιση της πραγματικότητας είναι
που βιαιοπραγεί κατά της επιβεβλημένης αυτής σωτηριολογίας,
δεδομένου ότι όλα όσα μας περιβάλλουν «μανδαλώνονται» από
κατεστημένες αξιώσεις, από ολιγαρκείς, καθησυχασμένες και
αυτονόητες καθημερινές ερμηνείες. Επομένως, η παράδοξη
σωτήρια μας έξοδος από το σωτηριολογικό προγραμματισμό
της νόησης περνάει αναγκαστικά από τη στενωπό ενός υβριστι-
κού διαβήματος. Όσοι κατορθώσουν να το τελεσφορήσουν στην πεποίθηση περί μιας ευφραντικής αρτιότητας της ύπαρξης, θα
ανήκουν στην αριστοκρατία του Νέου Αιώνα, τέκνα του οποίου
θα αποτελέσουν τα εράσμια πλήθη του μέλλοντος.
Το κυριολεκτικό περιεχόμενο του κοινωνικού μας αιτήματος
φαντασιακά δεν μπορεί παρά να μεταφοροποιηθεί με το αρ-
χέτυπο που όλοι μας, άλλοι περιδεώς και άλλοι με αποτροπή,
καρτερούμε. Η μόνη διέξοδος από την, ουσιαστικά, μακραίωνη
κρίση του πατριαρχικού πολιτισμού έγκειται στην ανάληψη αυ-
τής της βαριάς ευθύνης, που ανέρχεται από βάθη οντολογικά.
Εκεί όπου είναι εκ των ριζών θεσμισμένος ο παγκοσμιοποιημέ-
νος δυτικός πολιτισμός, στο μυθικό λόγο περί ενός Προπατορι-
κού Αμαρτήματος και ακόμη περισσότερο του μυθικού λόγου
που αποδίδει τη Σωτηρία μας από ένα τέτοιο Αμάρτημα που
λαθραίως μας προσάπτουν, αποκλειστικά και μόνο στον προση-
λυτισμό από ένα συγκεκριμένο μεσσιανικό δογματολόγιο∙ από
τέτοια βάθη είναι που πρέπει να αντεπεξέλθουμε, χαράζοντας
τον ορισμό της νέας εμβληματικής μυθοπλασίας που θα κλείσει
το διάκοσμο του πατριαρχικού γίγνεσθαι. Η μόνη αξιόπιστη δι-
έξοδος από την κρίση και τον αποπροσανατολισμό συνίσταται
στον πηγαίο μας οντολογικό αντιπερισπασμό. Το κατά πόσο οι
φέροντες του χιλιαστικού αναρχικού κινήματος θα σχηματίσου-
με την προσδοκώμενη καθολική ηγεμονική τάξη εξαρτάται από το αν θα συλλάβουμε τα αμέσως επόμενα τεκταινόμενα από το
μυθολογικό πρίσμα που αναλογεί. Με αυτοαναφορική ένταση
θα πρέπει να διυλίσουμε κάθε προφητική προκατάληψη. Να
ανταπαντήσουμε τη δογματική βεβαιότητα του αναχρονιστι-
κού μονολογικού ανθρώπου με τη σαρωτική μας αίγλη, με το
καταυγασμένο μας ύπατο ανάστημα, την υψηλοφροσύνη του
Παγωνιού, στη θεάρεστη ώρα της αυγής να αντιτάξουμε μια
άλλη βεβαιότητα, τεκμηριωμένη συντριπτικά ορθότερα, ιδεατή
και πλουμιστή από τη μεθυστική δυνατότητα θεσπέσιων έργων
του καινούργιου βιώματος.
Θα προϋπαντήσουμε τη νέα ημέρα όπως αρμόζει αν θεσπίσου-
με την καταστατική φύση της εξάρθρωσης, της ενδεχομενικότη-
τας, του χαοτικού και, εν κατακλείδι, αν θα επαναθεμελιώσου-
με το ανθρώπινο βίωμα με την αμφισβήτηση των θεμελίων σαν
έναν αναμφίλεκτο οντολογικό και, συνακολούθως, πολιτικό κα-
νόνα. Η Αισθητική Δημοκρατία, ο οργανικός κομουναλισμός, η
κοινότητα που προάγει την επιθυμητική παραγωγή σε συλλογι-
κή αναγκαιότητα ξεκινούν το ταξίδι της πλανητικής ίασης από
αυτό ακριβώς το βήμα. Το συγκεκριμένο παιγνιώδες θρησκευ-
τικό φρόνημα και η οντολογική αντίπραξη που αυτό συνιστά,
με τη φόρα ενός θεουργικού πραξικοπήματος θα κατασταθεί ως
η ρίζα της Μεταστροφής. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η επιστροφή
μας στον Παράδεισο περνάει από μια κοσμοϊστορική παραδοχή:
ότι αντίποδας είναι ο οικείος μας τόπος, αντίπαλος ο φίλος μας,
έτερον ο εαυτός μας, αποδοχή του πειρασμού η μετάνοιά μας.
Aν εσύ τώρα Dr Strangelove διακρίνεις στα ανωτέρω το σκοταδιστικό πνεύμα για το οποίο με στηλιτεύεις, εγώ θα γίνω καλόγρια στο Άγιον Όρος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Παραμένεις ανόητος Dr. Strangelove, πολύ απλά επειδή βιάζεσαι να κρίνεις δίχως να έχει διερωτηθεί: τι στο διάολο προσπαθεί αυτός ο "επιτήδειος" να εξηγήσει στο περιεχόμενο σχεδόν εξακοσίων σελίδων. Ίσως να προσπαθώ να αποσοβήσω τέτοιου είδους επιχειρήματα; Αλλά δε θα το μάθεις ποτέ γιατί ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ και ο ΝΑΡΚΙΣΙΣΤΗΣ είσαι ΕΣΥ και δεν πρόκειται ποτέ να υποκύψεις, να υποβληθείς στο χάρακα και τον διαβήτη των νέων εωσφορικών επιχειρημάτων κι αιτημάτων. Μόνο και μόνο από τυφλή αντίδραση...
Αλλά ο parafernalia, ο τόσο ορθολογιστής και θιασώτης του Διαφωτισμού, ξαφνικά αλλάζει στάση.
Ένας τόσο ευφυής άνθρωπος πιστεύεις πως θα έπεφτε σε "παγίδα" μου;
΄Ή μήπως έχει την ικανότητα να υπερβεί την κρούστα του Εγώ των αποκρυσταλλωμένων συλλήψεων και να αναγνωρίσει το αυτονόητο που πολλάκις παραγνωρίζουμε;
Food for Thought, Doc!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και γιατί όχι μία αέναη καταδίκη, έτσι, του ίδιου του ανθρώπου, κατά το εκάστοτε παρόν του; Εξαιρετικά φυγανθρωπιστική, μία τόσο εισαγγελική όψη της επαγγελόμενη επανάστασης και υπ' αυτή την οπτική, ο μηδενιστικός της καημός φαίνεται να απασχολεί μόνον τα λογιών-λογιών "αερικά" (δαίμονες, αγγελούδια κλπ "ουράνια πτώματα" της φαντασίας !).
Δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Αυτό ακριβώς εννοώ: Ναι, μια οριστική και τελεσίδικη (παρά αέναη) καταδίκη του Ανθρώπου. Αλλά εδώ θα πρέπει να προσδιορίσω τι εννοώ με την έννοια "Άνθρωπος". Σαφώς και δε μιλάω για την ψυχοβιολογική οντότητα αλλά μάλλον για αυτήν την έννοια που αναδύθηκε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα με τον Ανθρωπισμό. Αρχικά, κάποιος ακούγοντας αυτόν τον όρο πιθανότατα τον συνδυάζει με θετικές αξίες που εκθειάζουν την ελεύθερη βούληση και την ανεξαρτησία του ανθρώπινου γένους. Εν συγκρίσει με τη μεσαιωνική πραγματικότητα μπορούμε όντως να δούμε την έννοια υπό το ιριδίζων φως του οπτιμισμού. Αλλά αν η γενεαλογική μας έρευνα υπερκερνά κάθε είδους αντικειμενικές στερεότητες που θέτουν ένα τάχα απαρέγκλιτο βατήρα αξιολόγησης της ανθρώπινης κατάστασης κι έτσι συγκαταλέγει στην έρευνα ολόκληρο το φάσμα της ψυχοβιολογικής μας σταδιοδρομίας ως είδος (λαμβάνοντας δηλαδή υπόψιν αμφετέρωθεν την αρχαϊκή μας κληρονομιά αλλά και τη φουτουριστικές μας προοπτικές), τότε είναι που η έννοια του ανθρωπισμού και του ανθρώπου, έτσι όπως έχει καθιερωθεί από τον Διαφωτισμό και ύστερα, δεν είναι παρά άλλη μια παραλλαγή του Ιδίου: οι χρησιμοθηρικές αλυσίδες, τα κατασταλτικά πλέγματα έμαθαν να μιλούν μια γλώσσα πιο ήπια, μολοντούτο, πιο ύπουλη...
Μέσα από αυτήν τη σύγχρονη συνειδητοποίηση που αναπλέει στις νέες παρυφές του διακειμενικού πλέγματος (ο parafernalia εδώ γνωρίζει ποια ακριβώς διαδικαστική γενεολογία εννοώ) η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα φρικτό θέαμα. Η καταγεγραμμένη Ιστορία ολόκληρη, το πατριαρχικό γίγνεσθαι, βρίθει από κατασταλτικές μεθόδους που περικλείουν ασφυκτικά το ανθρώπινο βίωμα. Πάντα για ένα δήθεν "αντικειμενικό Καλό": ο Θεός, ο Πατέρας, οι Πρόγονοι, η Οικογένεια, η Ηθική Οφειλή, το Κεφάλαιο, η Πρόοδος, ο Επεκτατισμός, ο Ορθολογισμός, ο Ανθρωπισμός.... Έννοιες-δρομείς που μεταβιβάζουν τη σκυτάλη της καταδίκης μας από αιώνα σε αιώνα. Φρικτή η συνειδητοποίηση επειδή ακριβώς ο εχθρός μας φοράει τη μάσκα του σωτήρα- δεν υπάρχει χειρότερο είδος εξαπάτησης, ο ορισμός της αγυρτείας!
Αλλά, άνθρωποι μου, τόσο καιρό δεν το έχετε καταλάβει ότι μυρικάζουμε το μαρτύριο; Πουθενά ένα ξέφωτο ξεγνοιασιάς στα καρβουνιασμένα κράσπεδα της Ιστορίας. Κι όποιος τόλμησε να αποδράσει από την καταναγκαστική καταδίκη, αποβλήθηκε ευθύς αμέσως ως "τοξικός", "καμένος", ως η έννοια της αυτοπροαίρετης "σπαταλημένης ζωής". Πόνος μπρος, πόνος πίσω, δεξιά κι αριστερά. Σαν την κάρτα των Ταρώ #8 Σπαθιά... απελπισμένος ο αναστοχαστικός και εξ ου ρομαντικός άνθρωπος ανέκαθεν ανιχνέυει γύρω του για την πραγματική, ουσιώδη ατραπό της διαφυγής. Αλλά τον εκπαίδευσαν να μην τη βλέπει πουθενά, αυτήν την καταφανέστατη... Κι έτσι επινοήθηκε η σωτηριολογική θρησκεία για μια φαντασιακή απόδραση πέραν του θανάτου... η οποία σαφώς και υπάρχει αλλά δεν πρόκειται ουσιωδώς να τελεσφορήσει η εσχατολογία της αν δεν αναμετρηθούμε πειθήνια με τη Στιγμή, αν δεν αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε το "κατεξοχήν ανάρμοστο"... την πλήρη κατάργηση των ουτοπικών κεντρισμάτων του χιμαιρικού μέλλοντος επί της μόνης άξιας και υπαρκτής διάστασης: το Είναι, εδώ και τώρα, στον αυτονόητο και αυταπόδεικτο Κήπο της Εδέμ που αείποτε μας περιβάλλει.
Αλλά εμείς, οι ειδειχθέστεροι όλων, έχουμε πλέον μετατρέψει το Μυστικό Αιδοίο σε καμπινέ!
Όμως εγκαιροφλεγώς ανατέλλουν τα μετα-ουμανιστικά ιδεώδη στον ορίζοντα, τούτη τη φορά όχι ως μια παραλλαγή του Ιδίου, μια παραπλανητική χειροπέδη που ακολουθεί ως άμεση ανταπόκριση τη στιγμιαία χειραφέτηση. Όχι, τούτη τη φορά κάνουμε λόγο για την ανατολή του κατεξοχήν Άλλου, της ριζοσπαστικής Ετερότητας, της Αμνηστίας του ίδιου του Εαυτού από τις επίκτητες ψυχονοητικές μάζες που πλαστουργήθηκαν προς εξυπηρέτηση του μακραίωνου ιδιοτελούς κέρδους.
Το Άστρο της Αυγής, καθάριο, λαμπρό σαν το διαμάντι, ένα αλλόκοσμο σημείο των καιρών το ορίζει, σαν ελπίδα εξωφρενική, σαν φονικό σημάδι, σαν την πιο σαγηνευτική αύρα που έχει αντικρύσει ποτέ φόνισσα.... Επαγγέλουμε τον οριστικό θάνατο του Θεού, αυτού του κακόσχημου τέρατος, θαρρείς φτιαγμένο από εικονικό ατσάλι, αυτής της νευρωτικής παραχώρησης της λιβινικής μας ισχύος που αντί για έργα θεάρεστα επιδίδεται εδώ και αιώνες σε έργα θεόμουρλα προς όφελος ενός θέσφατου αποκαλυψιακού ολέθρου, σαν παρανοϊκό κάλεσμα της Ημέρας της Κρίσης...
Που όμως, συνδαιτυμόνες, τι ειρωνεία! τούτη η Ημέρα να είναι η Ημέρα που το πολυκέφαλο Θηρίο γραπώνει στις αρπαγές του το πιο μισητό κουφάρι που επισκίαζε τη σκέψη μας και το επιθυμητικό μας για χιλιετίες: αυτή τη γαμημένη πατρική φιγούρα που λογοκρίνει, εξορίζει, ευνουχίζει, και σαν τη Μέδουσα απολιθώνει το αίμα της γιορτής
το αίμα της γιορτής,
που ο Άγριος, ο Πανθηρολάτρης, ο Θηλύμορφος, ο Ωμηστής, ο Σαβάζιος, ο Λύσιος, ο Ταυρομέτωπος, ο Ρηξίνοος, ο Πυριγενής
που το αίμα της γιορτής καλεί να πιεις
προς χάριν μιας νέας ενότητας με σεβασμό στη Διαφορά.
στο Εξωτικό Άλλο
που καταρχάς εμφιλοχωρεί εντός μας.
Να λοιπόν που όταν το διανθρώπινο έμβλημα γίνεται το Άλλο εις βάρος του Ιδίου,
να λοιπόν που τότε η περιπέτεια έγκειται μέσα μας
και η ανοχή η πρώτη προσευχή μας-
Εμείς, οι μετα-ουμανιστές οραματιζόμαστε έναν νέο ορισμό της οικογένειας: Ομαδογαμία, πολυγυνία, πολυανδρία!
Εμείς αγαπάμε μόνο ένα είδωλο, το Υπερσημείο (ο parafernalia θαρρώ έχει ήδη μυηθεί αναστοχαστικά σε αυτό), την ίδια δηλαδή την συνειδητή εστίαση κι όλα όσα αυτή φωτίζει για να υπάρχουν, το αυτοαναφορικό κεντρί του ολογραφικού Απείρου...
Εμείς δεχόμαστε μόνο μία εξουσία, αυτή του Θελήματος που από τα σπάργανα της ψυχής μας ανθοβολεί τις απαράμιλλες εκστάσεις μιας απροσδόκητης αυθεντικής φιλαλληλίας (διότι όπου εξωγενής Νόμος και μίσος, νεύρωση, βλασφημία!)
Εμείς οι μετα-ουμανιστές χαιρετίζουμε πρώτοι την απόβαση του εξωγήινου ριζοσπαστικού Άλλου και αναθεματίζουμε τις ανθρωποκεντρικές μας φαιδρές αυταπάτες, είμαστε οι προπάτορες του διαστρικού μας γένους, προαναγγέλουμε τις ταχύτητες που υπερβαίνουν αυτήν του φωτός, ανοίγουμε τις θύρες της 4ης χωρικής διάστασης.
Εμείς , οι θιασώτες της σαμανικής έκστασης ως τη χαμένη πανάκεια της συνειδητότητας, τα ακριβοθώρητα οράματα της μυστικής μέθης που διαποτίζει τις άνυδρες εκτάσεις κατανυκτικά, ευφραίνοντας τα πρώτα αειθαλή κλωνάρια της ιερής φαρμακοθεϊας.
Εμείς, πάνω απ' όλα, καταδικάζουμε το Εγώ κι όλες τις φαύλες συντεχνίες του, τις δήθεν "όσιες" και πολύ "ανθρώπινες", και καλωσορίζουμε το παρορμητικό κριαρίσιο φως της ανερχόμενης ημέρας με ευφροσύνη και συγκίνηση
για ένα φόνο άξιο να γίνει
για ένα φόνο γιορτή
που επιτέλους κλείνει
Κερασοφόρα ανοίγει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μα όμως όταν αυτή η διαδικασία συγκεντρωτισμού ολοκληρώνει τον κύκλο της συνήθως το υποκείμενο υποφέρει από παράλογες δυσπιστίες, υποχωρήσεις που πλέον του "καίνε τα σωθικά", η οργανική φύση φθινει υπό τις αρπαγές λεηλασίες των πληρεξούσιων, μια καθολική κατάρρευση, η ίδια η καθημερινότητα ταυτόσημη με την εντροπία. Όταν λέμε ότι η διαδικασία συγκεντρωτισμού έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της εννοούμε τον θάνατο που κοντεύει να επισκιάσει ολοσχερώς τις κοινωνίες μας, την σήψη σε κάθε κλίμακα της ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι τότε που ο Άτλας αρχίζει να γέρνει επικίνδυνα και ο Κόσμος γλιστράει από τα χέρια του, ο Κόσμος καταρρέει από έναν μακραίωνο βιασμό.
Όμως η παρακμή της αντικειμενικότητας είναι ευτυχώς συνώνυμη και με μια άλλη τροπή: τη διαδικασία αναστοχαστικής ακμής που συμβαίνει εξαιτίας της οξυμμένης διακειμενικής ζύμωσης (δηλαδή την ωρίμανση της σκέψης από την εκτεταμμένη ελευθερία του έντυπου λόγου!) καθώς εξ ου ένας νέος τύπος υποκειμενικότητας αναδύεται που δύναται να επανεφεύρει την βιωσιμότητα της ανθρωπότητας επί νέων βάσεων, που έχουμε λησμονήσει καθόλην την διάρκεια της Ιστορίας. Ο λόγος για την πρισματική υποκειμενικότητα, τον ανθρωπο δηλαδή που εξεγείρεται κατά της αντικειμενικότητας με τον πιο ουσιαστικό, τον πιο στοιχειώδη, τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο. Δεν αρκεί η ανταρσία του ψηφοφόρου όταν οι αρκτικοί πάγοι λιώνουν ταχέως. Δεν αρκεί η κατάληψη ιδρυμάτων όταν το σύστημα υγείας αδυνατεί να δώσει την αυτονόητη προτεραιότητα πόρων στους αρρώστους. Δεν αρκεί (ούτε βέβαια είναι κατάλληλη) η τρομοκρατική επίθεση όταν οι άξονες της παγκόσμιας καπιταλιστικής διακυβέρνησης έχουν στερεοποιηθεί κατά τρόπον αδιαφιλονίκητο.
Όταν υποδεικνύουμε σκωπτικά την αναγκαιότητα μιας Ύστατης Επανάστασης, της οποίας η εμβέλεια θα είναι παγκόσμια και το σημαίνον αλληγορικό (Αμνηστία του Εωσφόρου, λέμε), δεν το κάνουμε με διάθεση γελοίου αστεϊσμού ή μοιρολατρίας, δεν είναι κενή απελπισία ενός "καμένου" περιθωριακού, επαναστάτη του καναπέ που προσπαθεί να τα 'κονομήσει με μεγαλοστομίες και λυρισμούς. Όχι! Υποδεικνύουμε τούτη την οδό επειδή είναι ακριβώς αναπόδραστη, η νέα περιδεής στροφή της ανθρώπινης εξέλιξης. Διότι τα θαύματα του μετα-ουμανιστικού κόσμου θα γίνουν κτήμα μας μόνο στην περίπτωση που θα διαβούμε τα τελωνεία του Υπερεγώ (γιατί εκεί συνίσταται, είπαμε, η πηγή όλης της αντικειμενικότητας) κατισχύοντας το νέο ελευθεριακό φρόνημα με την προπέτεια μιας τυφωνικής υποκειμενικότητας, ενός αδάμαστου πάθους, μιας κοσμοϊστορικής λιτανείας προς το ριζοσπαστικό Άλλο, αυτό το δαιμονοποιημένο, επειδή ακριβώς ποτέ δε συνέφερε τους πληρεξούσιους να συναρτηθεί με το λαϊκό φρόνημα.
Ιδού λοιπόν μια μεγάλη κοσμοϊστορική πρόκληση, πνευματικών, θρησκευτικών διαστάσεων! Γεννιέται με ντροπαλή ιταμότητα στην κόψη της Αυγής, μας γεννάει ένα καινούργιο κουράγιο το αδαμάντινο σημείο που προοιωνίζει το φως της ανερχόμενης ημέρας. Είναι υποχρέωσή μας λίγο-το-λίγο, σταδιακά, να επιφορτιστούμε από αυτήν την μετα-ιστορική αναγκαιότητα: την οριστική πάταξη της αντικειμενικότητας σε κάθε κλίμακα και πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας και κυρίως της ψυχονοητικής- ιδου ο νιτσεϊκός φόνος του Θεού με την πιο ολοκληρωτική σημασία της έννοιας: Απενεργοποίηση του Υπερεγώ, η οποία επουδενί ολοκληρώθηκε.
Πώς, εύλογα θα ρωτήσει κανείς. Δια μεσω των επιλογών μας. Αποστροφή από τις "όσιες" αξίες των εγγύτερων προγόνων. Καταδίκη στο μονογαμικό θεσμό! Καταδίκη στην οικογενειοκρατία! Καταδίκη στο ήθος της ηθικής οφειλής! Καταδίκη στην απαγόρευση αυτοδιάθεσης και την ποινικοποίηση της φαρμακευτικής και ψυχαγωγικής χλωρίδας! Καταδίκη στην έννοια της επαγγελματικής καταξίωσης και της αστικής καριέρας! Καταδίκη στον αστικό συγκεντρωτισμό! Καταδίκη στην ταυτότητα! Καταδίκη στην αυθεντία! Καταδίκη στον Θεο! Καταδίκη στον επίκτητο εαυτό!
Ελέυθερα πουλιά που σκορπούν το γέλιο τους: ελάτε να πετάξουμε από πάνω μας τα ηθικά φορτία του Υπερεγώ, να αιωρηθούμε ψηλά στην ιονόσφαιρα της φαντασιακής αυτοδιάθεσης χωρίς λογοκρισία! Ελάτε να σκορπίσουμε το βέβηλο γέλιο της ραδαυγής, τον ματωμένο ορίζοντα να εξυμνήσουμε, διότι ο Πατέρας Θεός δεν είναι πλέον απλώς νεκρός αλλά έχει επιπλέον μεταρσιωθεί στα σπλάχνα μας, στα μηνίγγια μας, στους αυθυπερβατικούς μας οφθαλμούς που ανιχνεύουν πυρετικά άνωθεν στα κλειστά βλέφαρα της μυστικής ενόρασης τον νέο ορισμό του επίγειου Παραδείσου.
Το αίμα στον ορίζοντα είναι καλός οιωνός!
Συνδαιτυμόνες, μην τρομάξετε απ' όσα σύντομα θα συμβούν...
Είναι το πέρασμα από το εξονυχιστικό τελωνείο.
Είμαστε παραβάτες δαιμόνιοι, ταχυδακτυλουργοί και δε φοβόμαστε καμία τελευτή.
Την περιγελούμε σαρδόνια.
Και στο τέλος παραβαίνουμε -έστω και τραγικά!- τα εξονυχιστικά τελωνεία.
Τώρα ξέρετε ποιος ο Σκοπός της Κωμωδίας μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΥΓ: Πρεζάκια, δεν είπα ότι γνωρίζω την αλήθεια του κόσμου όλου αλλά ότι η σκωπτική διάθεση με την οποία αναστηλώνεται ο Εωσφόρος ενέχει την αλήθεια του κόσμου όλου. Όποιος γνωρίζει τι εστί lila και maya στην ινδουιστική ορολογία θα καταλάβει ευθύς αμέσως το γιατί...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Για να βρεθούν οι απόγονοι μας στον κόσμο που ανέκαθεν ονει-
ρευόμασταν, η μεταβίβαση της γενεαλογικής σκυτάλης πρέπει
να υπερκεράσει το πελώριο χάσμα της διστακτικότητάς μας και
κυρίως των αυτοματισμών μας. Η αυταπάρνηση της νέας χιλιε-
τίας, εφόσον συγκεφαλαιώνεται στην απόρριψη των αξιών που
προσδιορίζουν τα πλαίσια της αντι-πρισματικής κανονικότητας,
είναι μια ανυπολόγιστη πρόκληση, την οποία εξ αρχής λίγοι θα
τολμήσουν να διεκπεραιώσουν. Το ζήτημα που καίει όμως –και
θα πρέπει να το κατανοήσουμε διεισδυτικά- είναι ότι η νύμφευ-
ση με το Όνειρο εξαρτάται από το αν θα επαρκέσει το συνει-
δητοποιημένο πλήθος που δια των θαρραλέων του επιλογών
θα αποπειραθεί να αποστραφεί από τις προβλέψιμες και βατές
λύσεις ζωής, των οποίων οι προεκτάσεις εξυπηρετούν τη θρέψη
του Κατεστημένου, και σε πείσμα των παγιωμένων ηθικών προ-
τύπων, διαβεί σύνορα και εξονυχιστικά τελωνεία για να υπομεί-
νει τις απαραίτητες αυτοθυσιαστικές, αρχικώς, κακουχίες, με τις
οποίες συνεπάγεται η ανυπακοή στο Υπερεγώ. Σε αναγνώριση,
εν προκειμένω, ότι αυτό το τυραννικό Υπερεγώ δεν είναι παρά
μια μορφή πολιτικής δύναμης του παλαιού οντολογικού Καθε-
στώτος, η φυγόκεντρή μας παράδοξη αποστασία από τον ίδιο το
νευραλγικό κόμβο αποστατικότητας είναι το μέγιστο διαλεκτικό
αποκορύφωμα της διηνεκούς αποστασίας, που δρομολόγησε ως
εδώ τις γραμμικές ανιχνεύσεις της Ιστορίας. Καθώς το φιλελεύ-
θερο ανθρωπιστικό υποκείμενο, κυρίως τον τελευταίο αιώνα,
έχει ανεχθεί μια σειρά από βίαια κι αναπάντεχα ξεριζώματα
από όλα όσα άλλοτε θεωρούσαμε ως sine qua non της ανθρώπι-
νης κατάστασης, πρέπει τώρα να προετοιμαστεί για το έσχατο
ξερίζωμα, την έσχατη αποστασία. Είναι καιρός για να στραφεί
προς το τελευταίο του στοίχημα, αυτό για το οποίο ίσως με αρχι-
κή πρόθεση αναχώρησε η ενστικτώδης επιρρέπεια της Ιστορίας·
την αυτοαναιρούμενη της αποπεράτωση. Είμαστε υποχρεωμέ-
νοι, εμείς οι πρωτοπόροι, να πραγματοποιήσουμε την έσχατη
παράδοξη και απαράδεκτη για τις κοινοτοπίες του Διαφωτισμού
αποστασία. Αυτή η έσχατη αξιοπερίεργη άρνηση είναι, όλως πα-
ραδόξως, ταυτόσημη με μια κατάφαση… δεν είναι και ιδιαίτερα
δύσκολο να εννοήσεις το γιατί: Αργά ή γρήγορα ήταν μοιραίο
στην ανασκαφή των απορρίψεών μας να κατέλθουμε στον ίδιο
τον πυρήνα του υποκειμένου, την επικέντρωση της ψυχολογικής
εμπειρίας στα ενοειδή κριτήρια του Εγώ. Κι όταν με το καλό η
αποστατική αλυσίδα φτάνει σε αυτό το σημείο, στον τελευταίο
της εναγκαλισμό με το τίποτα αρνείται την ίδια της την αποφα-
τική λογική και αυτοεξαλείφεται στο μνημειώδες αποκορύφωμα
της διαλεκτικής αντιστροφής μιας τελευταίας αποστασίας που
δίνει τη χαριστική βολή στην ίδια την πηγή του «όχι». Πράγματι,
μια θορυβώδης εξέλιξη στο λυκαυγές ανυπόκριτων καταφάσε-
ων που αναπόδραστα θα μας πλοηγήσουν στη μετα-πολιτισμι-
κή εκκόλαψη του μετα-ατομικού υποκειμένου.
Στο κέντρισμα αυτής της καταφατικής επανάστασης, που
στην ταυτοποιητική της αντανάκλαση βλέπει μια Ύστατη Επα-
νάσταση συνώνυμη με μια κάποια Ύστατη Αντεπανάσταση, η
αισθητική αυταπάρνηση θα καταλήξει στη συντριβή της κατη-
γορίας της υποκειμενικότητας αυτήν ακριβώς την οποία, όπως
διατείνεται ο Terry Eagleton, ο ιστορικός άνθρωπος σκόπευε
να καλλιεργήσει. Δεν είναι μήπως αυτό έκθεμα του σε τι ακραίο
βαθμό φτάνει η διάβρωση της καταφατικής επανάστασης; Ανα-
ντιρρήτως. Δείγμα του κατά πόσο ιλιγγιώδης μπορεί να αποβεί
η ανατροπή και του κατά πόσο, τρόπον τινά, δύναται να επιτε-
λέσει την γέννηση μιας εξ ολοκλήρου νέας οντολογίας. Στο ψυ-
χανέμισμα μιας τέτοιας «κοσμογονικής» ανατροπής, αξίζει να
ταχθούμε αλληλεγγύως στην αλλοφροσύνη ή τη σφαδαστική
ανασφάλεια που ίσως βάλλει μια μερίδα απροετοίμαστων και
αστόχαστων ατόμων. Όλοι εμείς που είμαστε, είτε εκ των προ-
τέρων είτε δια την υποβολή πειστηρίων, έτοιμοι να προβούμε
στις επιλογές εκείνες που στιγματίζουν, που περιθωριοποιούν,
που φαντάζουν παντελώς παράλογες, μα που ωστόσο καταγ-
γέλλουν αποτελεσματικώς το παρωχημένο πλέον Σύστημα,
έχουμε την εκκρεμότητα της ηθικής επιταγής να μετουσιώσου-
με αυτό που κατά τα φαινόμενα συνάγεται ως δυσβάσταχτο σε
κάτι το συναρπαστικό, κάτι το ελκυστικό, κάτι που αρμόζει να
περιστοιχιστεί από βάρδους και ωδές διθυράμβων.
Όλες αυτές οι απαισιόδοξες οπτικές που εγείρονται από τη
συνειδητοποίηση του υποκειμένου περί ενός απογυμνωμένου
από νόημα αντικειμενικού κόσμου, αδυνατούν να διακρίνουν
το εκστατικό στοιχείο που ενέχει αυτή η συνειδητοποίηση.
Ακόμη όμως κι όταν αυτό διακρίνεται, όπως θα μπορούσαμε
να υποθέσουμε για τις μοιρολατρικές παράδοξες δηλώσεις του
Schopenhauer, λόγω της ελλειματικής υπερβατικής εμπειρι-
κότητας των ίδιων, η βιωματική ζέση αυτής της εκστατικότη-
τας δεν εγγράφεται πουθενά. Σε αυτήν την περίπτωση, οι ανα-
φορές των Ινδουιστών μυστικιστών στην παραπειστική Μάγια
των ψευδών φαινομένων και στο Κοσμικό Παιγνίδισμα από
τον παμμέγιστο Σίβα, στο οποίο υποβάλλονται αυτά, δείχνει
να είναι το παραδειγματικό αντίδοτο σε αυτή την οξεία (και
έγκυρη) Δυτική αναστοχαστικότητα που όμως δεν κατέχει τις
αισθητικές καταγραφές των όσων ισχυρίζεται ώστε να κατανο-
ήσει μύχια και ουσιωδώς το ευφραντικό των λόγων της.
Ιδού τι κάνει επιτακτική την αποστολή μας: Να καταυγά-
σουμε την εκστατικότητα αυτήν. Το φως στην άκρη του τού-
νελ των αυταπαρνήσεων μιας πυρηνικής οικογένειας, μιας
σταθερής οικείας, μιας «αξιότιμης» θέσης στην αστική κοινω-
νία, μιας ανιαρής θέσης εργασίας, μιας ευκόλως προσβάσιμης
θρησκευτικής σωτηριολογίας, είναι το φως μιας μελίχρυσης
«ουτοπικής» δικαίωσης. Είναι η άντληση ενός καταπατημέ-
νου θρησκευτικού οράματος, ενός απωθημένου κοσμοειδώλου,
μιας χαμένης αθωότητας. Μέσα από όλες αυτές τις αδιανόη-
τες αρνήσεις, που όμως ουσιαστικά δεν είναι παρά καταφατική
συστοίχιση με τις ανυπόκριτες επιθυμητικές αλληλουχίες του
ασυνειδήτου, αργά ή γρήγορα, η μεταπλαστική μας ισχύς θα
εντυπώσει βαθιά και ανεξίτηλα νέες τυπολογίες, στην κυριο-
λεξία, ονειρικής υφής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Είπες κάπου παραπάνω, φίλε parafernalia, ότι το Θέλημα αποτελεί κι αυτό δόγμα με τη σειρά του και μάλιστα υπονόησες ότι η αφομοίωση των αντιθέτων που επιχειρώ εξυπηρετεί τον δικό μου (κρυπτο-) δογματικό Λόγο.
Η απάντησή μου είναι σαφής: Όπως έχω διευκρινήσει και παραπάνω το τέλος της λογοκρατίας αποτελεί το τέλος των διαζευκτικών αντιθέσεων και η υπέρβαση των συντακτικών, γραμματικών κι άρα λογικών περιορισμών στη δομή της σκέψης, η οποία εξ ου διαχειρίζεται πλέον τα δεδομένα με απόλυτη ελευθερία καθιστώντας τον όποιο διαζευκτικό άξονα ως ένα απλό ίχνος που αποσκοπεί απλώς και μόνον σε μια παιγνιώδη αντίθεση που υπόκειται (παρά επιτάσσεται) στην ελεύθερη συλλογιστική και πράξη. Επομένως, το Θέλημα δεν αντίκειται στο Δόγμα απλώς αλλά το εμπεριέχει κιόλας πλην όμως με μια απαξίωση στην έννοια του τελευταίου, που μετουσιώνει παντελώς τη σημασία του. Όταν ο Aleister Crowley είπε "Do what thou wilt shall be the whole of the Law" εννοούσε ακριβώς αυτήν την ακύρωση της διάζευξης/αντίθεσης μεταξύ δόγματος και θελήματος. Με άλλα λόγια, ακύρωσε ολοκληρωτικά την έννοια του Νόμου υπαγοντάς την (κι όχι αντιτίθοντάς την) σε αυτή της επιθυμίας. Άρα το να αποκαλούμε το Θέλημα "Νόμο" δεν αποτελεί τόσο μια νέα μορφή δόγματος όσο μια σημασιολογική ζύμωση που μεταστοιχειώνει τον όρο... Είναι η μεταστοιχείωση των αξιών για την οποία έκανε τόσο εκτενή λόγο ο Νίτσε. Ένα παράδειγμα από την αρνητική πλευρά αυτής της διαδικασίας μας το δίνει η σύγχρονη κατάντια στο πεδίο των χρηστικών εννοιών. Λέμε "δημοκρατία" κι εννοούμε τον "ολοκληρωτισμό" των αγορών. Λέμε "κοινωνική πρόνοια" κι εννοούμε την "κατάργηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων". Λέμε "ασφάλεια" κι εννοούμε την "κατάργηση των προσωπικών δεδομένων" κοκ. Εν αντιθέσει, η έννοια του Θελήματος καταργεί την έννοια του Νόμου εξήροντάς την στα ύψη μιας νέας θεμιτής για το ανθρώπινο επιθυμητικό έννοιας.
Με την ίδια νοοτροπία προσπάθησα να παρουσίασω όσο το δυνατόν πιο παραστατικά το πως η χαϊντεγγεριανή σκέψη καταργεί την αντίθεση μεταξύ ύπαρξης κι ανυπαρξίας, καθιστώντας άρα τις μεταφυσικές έγνοιες (ζωή και θάνατος) στην καρδιά του ερωτήματος περί του Είναι, κατά τρόπο που δικαιώνει τις μεταφυσικές διαισθήσεις. Αν αυτός ο Λόγος εξυπηρετεί την ελευθερία σκέψης σου, parafernalia, και κυρίως την ευδαιμονία που προκύπτει από την πνευματική σου ανέλιξη (και θα πρέπει να πάψει να αποτελεί ταμπού ο όρος) τότε η έννοια του Λόγου έχει μόλις μεταστοιχειωθεί από τον ποιμένα των τυραννικών σημαινόντων σε ιδιάζοντα τράγο που θα σε οδηγήσει στην προσωπική σου αισθαντική κορυφη...
Εσύ the_truth, αναρωτήθηκες ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ του αναστοχασμού στο Είναι με όσα επιστημολογικά καινοφανή αναφέρω. Αν εντρυφούσες με πραγματική διεισδυτικότητα στη φύση αυτού του μεγάλου οντολογικού ερωτήματος θα καταλάβαινες πόσο άρρηκτα συνδεδεμένη είναι η επιστημολογική καινοφάνεια με το παραλογιστικό Είναι. Διότι αυτό αντίκειται, όπως προείπα, σε όλες τις πάγιες ψευδο-αντικειμενικότητες της ορθολογιστικής, θετικιστικής ή μεταφυσικής σκέψης και εξ ου διανοίγει τον ερευνητικό νου στη ρευστή δυναμική του ύστατου αναστοχαστικού ερωτήματος "τι εστί το Είναι;" Μα ένα τέτοιο ερώτημα παρευθύς αποδεσμεύει την κρίση από την παγιωμένη ύφανση ιδεών, αποκαλύπτοντάς την ως απλώς οροθετημένο υλικό επί αυθαίρετων συλλήψεων (ακόμη και των πιο πρωτογενών της Τυπικής Λογικής!) κι άρα δίνει την ευκαιρία στην φαντασιακή αυθαιρεσία (το γόνιμο αυτό έδαφος για νέες ρηξικέλευθες συλλήψεις της πραγματικότητας) να επινοήσει νέες στρατηγικές ανάγνωσης της πραγματικότητας. Λέγοντας αυτό δεν εννοώ άλλο από το γεγονός ότι η πραγματικότητα αποτελεί ψευδαίσθηση κι ότι οι απαντήσεις που αυτή θα δίνει αείποτε στον ερευνητικό νου θα είναι κατά κανόνα ανάλογες των ερωτήσεω που αυτός θέτει. Δηλαδή, δεν υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα στην Φύση παρά αντανακλάσεις των ερμηνευτικών προσεγγίσεων που θέτει ο νους. Σε αυτό το ζήτημα ο Heidegger προσέφερε τα μέγιστα. Μας παρουσίασε την πραγματικότητα στην παράλογη καθαρότητά της πέραν των δημόσια εγκαθιδρυμένων ερμηνειών κι άρα τη δύναμη που έχει ο ιδιάζων ερμηνευτής στο να πλοηγηθεί με πολλαπλά αυτοσχέδιους τρόπους στην καρδιά του οντολογικού ερωτήματος. Στην πορεία αυτής της ελεύθερης πλοήγησης είναι φυσικό να επανεφευρίσκει τις στρατηγικές ερμηνείες κατά τρόπο που αναδιαρθρώνει τακτικά το όραμα της διαδικαστικής πραγματικότητας, φέρνοντας μεγαλύτερη καινοφάνεια στο όραμα που έχουμε για την πραγματικότητα... Και όντως, σε επαλήθευσης της χαϊντεγγεριανής σκέψης, αυτό ακριβώς είναι που κάνει η ίδια η επιστημολογία σήμερα: νέες εξωφρενικά παράξενες συλλήψεις μας μεταθέτουν σε έναν ριζοσπαστικά καινούργιο κόσμο, εξομοιώνοντας το μήλο του Νεύτωνα με αυτό του Εωσφόρου... αμφότερα ένας μύθος!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δε νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση από όποιον έχει πραγματικά μελετήσει εις βάθος στο σύνολό της την δυτική φιλοσοφία ότι με αυτά τα πορίσματα φτάνουμε σε ένα κάποιο τέλος. Η μεταστροφή από την σφυρηλάτηση πάγιων δογμάτων στην αέναη αποδόμηση των πάντων (ακόμη και των πιο θεμελιωδών μαθηματικών εννοιών) έχει σίγουρα τον χαρακτήρα ενός ορόσημου αξονικής σημασίας, καθώς έχει μεταλλαχθεί συθέμελα η γνωσιολογία και τα αιτήματά της!
Όπως μας λέει ο Heidegger, το πρώτο που νιώθει ο αναστοχαστικός άνθρωπος στο συντετριμμένο αυτό τοπίο είναι μια πρωτογενής αγωνία, καθώς δεν υπάρχει πλέον το παραμικρό σταθερό έρεισμα που θα μπορούσε να δώσει καταφύγιο στις έξεις της εξαντικειμενικευμένης οντολογίας στην οποία έχουμε τόσο συνηθίσει από τον Αριστοτέλη και μετά. Δίχως θεμέλιο και αναγνωρίζοντας το κάθε έρεισμα ως ψευδο-αντικειμενική σταθερότητα, δηλαδή προσωρινό σύννεφο, ο αναστοχαστικός νους μένει με μία έσχατη επιλογή: επιτέλους να συμφιλιωθεί με το τίποτε, με το μηδέν, το μη-είναι, που όλως παραδόξως είναι ταυτόσημο με το υπέρτατο μη-θεμέλιο, το Είναι. Τούτο το μη-θεμέλιο είναι το κατεξοχήν διαφορετικό από τις θεολογικές ιδεοληψίες δια των οποίων εδραιώθηκαν όλα αυτά τα δογματικά τυραννικά σημαίνοντα που διέσυραν την ελευθερία σκέψης ανά τους αιώνες. Εν αντιθέσει, το Είναι ίσταται είτε στην θεοκρατούμενη είτε στην θετικιστική σκέψη ως το βασίλειο της απόλυτης ελευθερίας δοθέντος ότι είναι το υπερ-πλαίσιο όλων των πλαισίων επί του οποίου δεν μπορούμε παρά να έχουμε φαντασιακές αυθαιρεσίες, ενάρξεις μυθικών γενεαλογίων παρά ορθολογικές οροθετήσεις. Δίοτι βρισκόμαστε στην απόλυτη αρχή, στο μηδέν, στο άπειρον από τη σκοπιά του οποίου όλα μα όλα όσα έπονται εν σπέρματι δεν μπορούν παρά να ξεκινούν από μια πρώτη αυθαίρετη εκτίμηση της πραγματικότητας, η οποία όμως πάντα είναι μια παρερμηνεία. Παράδειγμα αυτού; Κάποτε θεωρούσαμε αναμφισβήτη αρχή της γεωμετρίας τα αξιώματα του Ευκλείδη. Σήμερα, εν συγκρίσει με τα αξιώματα του Riemann και την μαθηματική λογική του υπερχώρου, γνωρίζουμε ότι αυτά ήταν μια απλώς εκτίμηση που απλώς δικαιώνει τις αισθητηριακές ψευδαισθήσεις του τρισδιάστατου χώρου. Να λοιπόν ποια είναι η αξία της πρωτογενούς αγωνίας στο Είναι: Ο αναστοχαστικός νους συνεγείρεται στην αναγκαιότητα αφύπνισης του επί της αναδημιουργικής του δυνατότητας, στο γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι ένα εύπλαστο υλικό, επινόηση και μόνον, κι άρα αλλάζει και το ιδεώδες της ανθρώπινης ύπαρξης: για να γυρίσουμε στον Νίτσε, είναι ο υπεράνθρωπος που αρμόζει να αναμετρηθεί με αυτό το αβυσσαλέο κενό που θέτει η ανακάλυψη της υπέρτατης αοριστίας που αποκαλούμε "Είναι". Και καλύτερη στρατηγική από αυτήν του εωσφορικού ιδεώδους δεν υπάρχει: Το Θέλημα.
Παρακαλώ δώστε προσοχή στο παρακάτω εδάφιο περί της χαϊντεγγεριανής σκέψης της κυρίας Τερέζα Πεντζοπούλου-Βαλαλά, καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ:
...Τι σημαίνει η λέξη "τίποτε"; (...) Τίποτε σημαίνει το σύνολο των πραγμάτων που δεν είναι αντικείμενο της επιστήμης, με άλλα λόγια το σύνολο των μη-όντων. Τίποτε δηλώνει το μη-ον. Αν ερωτήσουμε τώρα τι είναι το "τίποτε;" το μεταβάλουμε αυτόματα σε ον, πράγμα αδύνατο. Υπάρχει λοιπόν μια τυπική αδυναμία να θέσουμε την ερώτηση που μεταβάλλει το τίποτε, που δεν είναι ον, σε ένα δεδομένο, ένα ον. Θα πρέπει συνεπώς να εγκαταλείψουμε τον χώρο της Λογικής και να στραφούμε στην αισθαντικότητα του ανθρώπου, για να βρούμε εκεί την αποκάλυψη του τίποτε. Κι αυτή έρχεται μέσα στην αγωνία. Αγωνία είναι η θεμελιώδης εμπειρία του απροσδιόριστου. Το τίποτε που αποκαλύπτεται στην αγωνία δεν είναι ένα ον, δεν είναι όμως και άρνηση του όντος, αποκαλύπτει τα όντα στα οποία ο άνθρωπος διαρκώς τείνει. Αποκαλύπτει όμως συγχρόνως και τον εαυτό του, δηλαδή την ίδια τη συνείδηση που προσδιορίζει ακριβώς αυτό το τίποτε. (....) Αν σκεφτούμε ότι το τίποτε κάνει ακριβώς ό,τι και το Είναι, τότε αναρωτιώμαστε αν το Είναι και το τίποτε δεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα. (....) Το τίποτε λοιπόν είναι φωτισμός, μας κάνει να απορούμε και να θαυμάζουμε για τα όντα συνειδητοποιώντας την ύπαρξή τους, μας κάνει να πούμε: υπάρχουν όντα, τα όντα ως όντα είναι. Βλέπουμε έτσι το τεράστιο μεταφυσικό φορτίο του τίποτε. Γι αυτό ο Heidegger θα στραφεί εναντίον της Λογικής. Ο αντιλογικισμός του εξηγείται από το γεγονός ότι και η Λογική, ως επιμέρους επιστήμη, εργάζεται με το ον έχοντας περιπέσει και εκείνη στη λήθη του Είναι (κι άρα δεν αποτελεί σύμβουλο της α-λήθειας). Υπάρχει λοιπόν μια σκέψη που είναι προ-λογική, που είναι πρωταρχικότερη. Πώς εκφράζεται αυτή η σκέψη; Με τον λόγο αλλά κυρίως με την σιωπή που είναι πληρότητα της σκέψης. (.....) Η αποκάλυψη είναι αλήθεια και το να αποκαλυφθεί κάτι έτσι όπως ακριβώς είναι, ως αυτό που είναι, είναι η ελευθερία. Το ελεύθερο ταυτίζεται συνεπώς με το αληθινό. Η ελευθερία είναι λοιπόν εκ-στατική, αφού ανήκει ουσιαστικά στον άνθρωπο που υπερβαίνει τον εαυτό του και τείνει προς το Είναι. Η ουσία της αλήθειας δεν πρέπει να ζητηθεί στα παραδοσιακά λογικά πλαίσια αλλά στην εκ-στατική της ύπαρξη που είναι ελευθερία. Αν όμως η ελευθερία είναι η συνεχής αποκάλυψη του Είναι, τότε προϋποθέτουμε μια περιοχή όπου τα όντα δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί: είναι αυτό που ο Heidegger ονομάζει μυστήριο. Και το μυστήριο συνδέεται με τον σιωπή...
Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι πέρα από αυτό το συμπέρασμα για την δυτική φιλοσοφία! Τούτο εδώ είναι το τέλος της και η απαρχή της αληθινής οντολογικής ενατένισης που προσιδιάζει περισσότερο στις πανάρχαιες αλλά και ανατολικές θεωρίες των μυσταγωγών. Είτε αρέσει σε κάποιους φοβούμενους της πρωτογενούς αγωνίας "ορθολογιστές" είτε όχι....
Μια νέα αδογμάτιστη πνευματική επανάσταση αρχίζει και είναι "Εωσφορική"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σε ολα αυτα που λες oize για το Ειναι εχουν απαντηθει πιστευω αρκετα καλα απο τον θετικισμο του 20ου αιωνα και συγκεκριμενα τον θετικισμο του Βιτγκενσταιν(για μενα ο κορυφαιος φιλοσοφος των αιωνων) με τον Tractatus.Χρεος της φιλοσοφιας ειναι να ορισει μεσω της Τυπικης Λογικης τι ειναι α-νοητο και τι εχει νοημα.Ο ''μυστικος βιωματικος χωρος'' (μεταφυσικη ηθικη) μπορει να δειχθει ή να βιωθει ως βιωμα και δεν επιδεχεται λογικης επαληθευσης.
Μπορεί να πιστεύεις ότι ο Wittgenstein είναι ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, όμως η ακαδημαϊκή φιλοσοφία έχει άλλη άποψη (μιλώντας στατιστικά): ο Νίτσε και ο Heidegger είναι οι δυο ύστατοι στοχαστές της δυτικής φιλοσοφίας, δεδομένης της κατάληξης τους στο ζήτημα του αναστοχασμού γύρω από το Είναι, το οποίο, σημειωτέον, δεν επιδέχεται ορθολογικής οροθέτησης καθώς έγκειται πέρα και πριν από αυτήν. Με αυτήν την παραδοχή η δυτική φιλοσοφία δεν έχει, σύμφωνα με τα δεδομένα της λογοκρατίας, να πει κάτι άλλο. Εντούτοις, θα μπορούσε εξίσου να ειπωθεί ότι μόλις ξεκίνησε το αυθεντικά υπαρξιακό της ταξίδι, πέρα από τα, συγκριτικά, μικρο-ερωτήματα του τύπου που έθεσαν οι στοχαστές του Διαφωτισμού. Ταυτοχρόνως, η ίδια η επιστημολογία διέγραψε την πρωτοκαθεδρία της Τυπικής Λογικής που εσύ μας την θέτεις ως άξονα ερμηνείας της πραγματικότητας, περνώντας σε μια λογική επεξεργασία των δεδομένων που πράγματι αναδεικνύει την αυτοτέλεια των φαινομένων, την παραλογιστική τους έκπτυξη (όπως, φερ' ειπείν, το κβαντικό παράδειγμα των σωματιδίων που κινούνται αντίστροφα από το μέλλον στο παρελθόν). Σε ένα τέτοιο τοπίο η φιλοσοφία δεν έχει παρά να παραλογιστεί και να εμμείνει στον ατέρμονο αναστοχασμό του Είναι, που για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους είναι η απαρχή της σύμπτυξης μεταξύ δυτικής κι ανατολικής φιλοσοφίας.
Πρέπει να είναι κανείς ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟΣ για να μυηθεί στα μυστικά θέλγητρα του Είναι- δεν αρκεί να είναι μορφωμένος. Απαιτεί διαλογισμό στο αυτονόητο, στην υπέρτατη αοριστία, στην απόκρυφα απόκοσμη διάσταση της εμμένειας του βιώματος εδώ και τώρα. Δύσκολο εγχείρημα επειδή ακριβώς η ευκολία να το εντοπίσεις αποτελεί παγίδα! Πάντως αν τα καταφέρει κανείς να αναστοχαστεί τον στοχασμό του ή να παρατηρήσει τη διαδικασία παρατήρησής του, θα είναι σε καλή θέση να ψυχανεμιστεί το έξοχο Μυστήριο της Ύπαρξης κι από εκεί να αρχίσει ένα ταξίδι που πάει όντως πέρα από τις αξιώσεις της λογοκεντρικής φιλοσοφίας, σαν ένας παραλογιστικός χορός της έκστασης περισσότερο: ευφραντικός αναστεναγμός παρά πόρισμα. Βίωμα παρά γραφή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και δεν είναι να απορείς αν αναλογιστεί κανείς ότι η αναδίφηση του Είναι όντως προσιδιάζει σε μια παραλογιστική ενατένιση που αποδομεί κάθε ορθή λογική, κάθε άτεγκτο ρηματικό αντικείμενο. Η φιλοσοφική παραδοχή ότι το ερώτημα του Είναι θα εξουσιάζει στο εξής την δυτική σκέψη υπονοεί ότι κανένα ορθολογικό ή αντικειμενικό σχήμα δεν είναι δυνατόν να μακροημερεύσει καθώς ο οντικός αναστοχασμός διυλίζει κάθε πάγια μορφή του νου. Τουτέστιν επειδή ακριβώς το Είναι διακρίνεται διηνεκώς ως μια ασύλληπτη προϋπόθεση των φαινομένων, ως η ίδια η κενότητα που υποδέχεται το εκάστοτε ερέθισμα. Έτσι ούτως ώστε η σκέψη να γίνεται αυθυπερβατική και ακατάδεχτη της οποιασδήποτε παγίωσης που αξιώνει την ταύτισή της με το ύστατο θεμέλιο. Διότι αυτό είναι που μας αποκαλύπτει ο ρευστός αναστοχασμός επί του Είναι: ότι τέτοιο ύστατο θεμέλιο δεν υπάρχει παρά μόνο το ίδιο το Είναι, εντούτοις, ως μη-θεμέλιο.
Τώρα αν αναλογιστούμε αυτά τα λόγια θα διαπιστώσουμε ότι τελικά το Είναι, αυτή η υπέρτατη αοριστία, εκτός από την απόλυτη κενότητα, το άπειρον ή το μη-είναι (διότι αυτό καθεαυτό το Είναι ταυτίζεται με το μη-είναι....σκεφτείτε το!) θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποτελεί την ίδια την νοητική παρατήρηση, τον ίδιο τον γλωσσικό αγώνα κατάκτησής του. Με άλλα λόγια το Είναι (το μη-είναι!), ως ασύλληπτο υπόστρωμα των φαινομένων, αποτελεί την ίδια τη νοητική ουσία, το πρωτογενές συνειδέναι. Ως εκ τούτου, όταν η φιλοσοφία ξεκινάει το ελικοειδές της ταξίδι γύρω από το ερώτημα του ασύλληπτου Είναι, εξαιτίας του ότι θα παραμείνει για πάντα αναπάντητο, σημαίνει ότι θέτει ένα οριστικό τέλος στα συστήματα σκέψης και τον ορθολογικό τους αγώνα για την κατάκτηση ενός ύστατου φαλ-λογοκεντρικού ιδεώδους αλήθειας. Κι αντ' αυτών ξεκινάει το συναρπαστικό ταξίδι της ατέρμονης διερώτησης επί του ρευστού οντολογικο-αισθητικού γίγνεσθαι. Το οποίο διηνεκώς αναπλάθει τη συνείδηση και προωθεί την δυναμική αυθυπέρβαση του προσώπου.
Συμπερασματικά, το ερώτημα περί του Είναι αποτελεί το πρώτο κι έσχατο θρησκεύεσθαι του ανθρώπου. Το μόνο άξιο και πέραν κάθε δυσφημιστικής σημασίας. Εκείνο το θρησκέυεσαι που αποτελεί κορωνίδα της διαλογιστικής συνείδησης, η οποία δυστυχώς υπό την λογοκεντρική πατριαρχία έχει περιπέσει στο περιθώριο. Αλλά όμως τι ειρωνεία που η εν λόγω διαλογιστική προσοχή είναι η θεμιτή εστίαση της συνειδητότητας στο εκζητούμενο Σημείο που αποτελεί και το θεσπέσιο πεπρωμένο της ανθρωπότητας! Με ειρωνεία λοιπόν ανταπαντούμε στα σκιάχτρα της λογοκρατίας (αμφότερους μονοθεϊστές κι άθεους) κι εξυψώνουμε τον Εωσφόρο ως σκώμμα που απορρέει από την πιο βαθιά ενατένιση: το εμμενές ερέθισμα είναι το απειροστό υπερσημείο... δηλαδή το οποιοδήποτε σημείο, είτε αισθητηριακό είτε εννοιολογικό, εμπεριέχει το Άπειρον που διαρρηγνύει ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ την ολότητα. Κι άρα τελειώνουμε με την μεταφυσική και ξυπνάμε στο όνειρο για να χτίσουμε ξανά επιτέλους Πολιτισμό!
ΥΓ: Όποιος Supervisor έχει βγάλει την ταμπέλα "Fresh Ideas" από αυτό το thread μάλλον πάσχει από ναρκοληψία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
...είστε συνεχιστές της παράδοσης της απαρχαιωμένης χριστιανικής χωριστικότητας. Οι συνεχιστές του οράματος της χριστιανικής βασιλείας των ουρανών. Και ας χτυπάτε τους αντιπάλους σας τις χριστιανικές εκκλησίες - που καλά τις χτυπάτε κατά τη γνώμη μου. Απλά δεν παύετε και εσείς να υπερασπίζστε μια χωριστικότητα, πιο trendy και εμπορική ίσως. Παράδειγμα. Περνάτε στον κόσμο ότι από τη μία υπάρχει ο κακός Θεός, από την άλλη ο καλός Διάβολος. Το διάβασα κάπου στο μπλογκ αυτό. Σαν τους παππάδες από την ανάποδη. Γράφει ο συγγραφέας κάπου με άλλα λόγια βέβαια "ο κακός Γιαχβέ και ο γιος του από τη μία, ο καλός Εωσφόρος απο την άλλη". Ο Διάβολος δεν υπάρχει, είναι μια όψη του Θεού. ΕΝΑ και ΕΙΝΑΙ υπάρχει μόνο. Ούτε συμφωνώ με όλη αυτή την χωριστικότητα και την ταξινόμηση. Η καλή μητριαρχία, η κακή πατριαρχεία, ο καλός θεός, ο κακός θεός μπλα μπλα μπλα. Χάνεται η αντίληψη της συνέχειας και της ουσίας. Χάνεται η ολιστική θέαση της πραγματικότητας. Δογματίζει το Θέλημα. Προτείνει αντικατάσταση Θεού από άλλο Θεό. Αντικατάσταση δόγματος από άλλο δόγμα. Για εμένα όλο αυτό είναι κυρίως μια μόδα. Mainstream και τίποτα παραπάνω.
Dr. Strangelove, πόσο λάθος είσαι και πάλι! Μας κατηγορείς για ακριβώς εκείνο το οποίο προσπαθούμε να αποποιηθούμε. Παραθέτω:
Έχε στο νου ότι τόσο χρόνια προετοιμαζόμουν για να αντικρούσω και τα πιο επιτηδευμένα αντεπιχειρήματα. Πάρτε το χαμπάρι,η Εωσφορική Επανάσταση ξεκινάει στην Ελλάδα...Η μετα-επιλογή που οροθετεί την επιτυχημένη διοχέτευση των
ροών είναι αυτή που ενεργεί ως απόφανση της αυξημένης αυ-
τοαναφορικής έντασης και που, άρα, αντιπαρέρχεται τα πρωτό-
κολλα της παρωχημένης ορθοπραξίας. Την αποκαλούμε μετα-
επιλογή επειδή είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας αυτοανακλαστι-
κότητας που διαχέει τη συλλογιστική πέρα από τους διπολικούς
κατασταλτικούς φραγμούς (όπως Θεός-Διάβολος), ευνοώντας νέες μορφοπλασίες του
νοήματος, της συμπεριφοράς, της πράξης. Σε αυτές είναι που θα
δεις την απόλυτη διαβρωτική καταφατικότητα, με την οποία δια-
νοιγόμαστε στο ασυνείδητο και μεταπλάθουμε τα προηγούμενα
όρια και τις αντιθέσεις σύμφωνα με τα κριτήρια της νεοφανούς
απόλυτης αυτοβουλίας, όντας απόλυτα ειρωνικοί ακόμη στην όποια δική μας μυθοπλασία (.................) Μια
βεβαιότητα που ωθεί το υποκείμενο της αυτοαναφορικής έντα-
σης να βιώσει τη διύλιση/κατάλυση του διλήμματος με την ίδια
έφεση όπως θα βίωνε το παραδοσιακό υποκείμενο την οποια-
δήποτε καθιερωμένη «ορθοπραξία» που θα υποσκελίζονταν
από τη διάζευξη. Αποτινάσσοντας τις αμφιμονοσήμαντες
αντεγκλήσεις και επαναπροσδιορίζοντας την ετερότητα κατά
τρόπον καταφατικό, το δίλημμα καθαιρείται διότι επέλεξες όχι
τον αμοιβαίο αποκλεισμό μεταξύ των πόλων (Καλού και Κακού), αλλά την επα-
ναστατική υπέρβασή της αλληλοαποκλειόμενης οροθέτησης
και άρα τη σύζευξή τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρέμησε κι έλα να σου δείξω μερικές βασικές αρχές της σκέψης μου δια τις οποίες αποδομείται οριστικά ο κυνικός σου σκεπτικισμός. Καταρχάς θα σου ζητήσω να μην βάζεις τα πάντα στο καλάθι των απορριμάτων. Φέρ' ειπείν, το ότι κάποιοι επιδίδονται στην κατασκευή οπτικών εφέ για φάρσες και υποτιθέμενες θεάσεις ΑΤΙΑ δεν σημαίνει ότι απαλείφει τις αυθεντικές μαρτυρίες. Ούτε το αν ο Καστανέντα τα οικονόμησε μέσω μιας μυθοπλασίας απονοηματοδοτεί τα μαγικά τεκταινόμενα του σαμανισμού (για τα οποία ως σπουδαστής της ανθρωπολογίας έχω λόγο από πρώτο χέρι). Θα έλεγα ότι ο κυνισμός (αν όχι η κακεντρέχεια) του προηγούμενου μηνύματός σου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχεις πρόσβαση εμπειρική σε αυτά τα φαινόμενα που απομυθοποιούν τον μικρό κακορίζικο κόσμο της τρισδιάστατης αντίληψης που καταδιώκεται από την εφορία και τα χαράτσια. Όντας προγραμματιστής, φαντάζομαι, είσαι άκρως ορθολογικός και έχεις μικρή ανέχεια στις ελαστικότροπες συλλήψεις που καθαιρούν την Τυπική Λογική. Όμως θα πρέπει να ξέρεις ότι η ίδια η επιστημολογία πέρασε στην εκπληκτική αναθεώρηση αυτής της Τυπικής Λογικής δίνοντας προτεραιότητα στο ελεύθερο από λογοκεντρικές προκαταλήψεις βίωμα. Παραθέτω:
Σχεδόν από τότε που συσπειρωθήκαμε στα επίκεντρα του πο-
λιτισμού, έχει εδραιωθεί κεφαλαιωδώς η άποψη ότι η λογική
προηγείται του βιώματος. Ότι δήθεν αυτή είναι ένα απαράβατο
σύνολο υπερβατικών αξιώσεων που επιχορηγεί από άκρη σε
άκρη τη διαμόρφωση των δρώμενων εντός ενός συγκεκριμένου
διαγράμματος. Το να αναποδογυρίσεις μια τέτοια απόλυτη πε-
ποίθηση στη εμπειριστική δήλωση ότι η λογική έπεται του βιώ-
ματος, για την επικρατούσα νοοτροπία, είναι σα να εξαναγκά-
ζεις τη βασίλισσα να σφουγγαρίσει το δάπεδο της υπηρέτριας.
Παραταύτα, το απόλυτο αφαιρετικό και υπερβατικό πόστο της
λογικής, έτσι όπως την έχουν τουλάχιστον τοποθετήσει οι ερ-
γάτες της κλασικής μαθηματικής σκέψης, σήμερα κατατρύ-
χεται από γνωματεύσεις που υπαινίσσονται για μια κάποια
προτεραιότητα στο βίωμα σε ό,τι αφορά τη διάταξη πραγμα-
τολογικών πορισμάτων, τεκμήριο που προσαρμόζει τη λογική
ως μια εμμενή ιδιότητα της ρευστότητας του βιώματος. Όταν,
παραδείγματος χάριν, η θεωρία των συστημάτων δρομολογεί
την έρευνα σε μια μη-γραμμική, πολύπλοκη λογική, που χα-
ρακτηρίζεται από μια ερμηνευτική πολυεδρικότητα, ουσιωδώς
οδηγεί στην έγκριση της κατά φύσιν χαοτικής υποκειμενικής
εμπειρίας σα μια ελιτιστική προτεραιότητα έναντι της μηχα-
νιστικής λογικής.
Είναι βλέπεις τα δύο κύρια ρεύματα της σύγχρονης επιστημολογίας, η Θεωρία των Μη-Γραμμικών Συστημάτων και η Κβαντομηχανική που πεπαλαιώνουν εκείνο που ήταν το απόλυτο επιστημολογικό θεμέλιο της πραγματικότητας, η αριστοτέλεια λογική και η ευκλείδια γεωμετρία. Πάπαλα. Άλλη μια παρερμηνεία, ή έστω προσωρινή επινόηση του ανθρώπου ενός συγκεκριμένου επιπέδου αναστοχαστικότητας, στο οποίο ανήκεις κύριε parafernalia. Μα όμως έχε στο νου ότι η σύμπλεξη των νέων διερευνήσεων της φύσης αναδεικνύει την πραγματικότητα ως ΠΡΙΣΜΑΤΙΚΗ και ΡΕΥΣΤΗ κι άρα ασύλληπτη από την οποιαδήποτε μυθολογία, έστω κι αν αυτή είναι η πιο σχολαστικά θετικιστική. Ιδίως η τελευταία είναι που πλέον αρμόζει να κινεί τις υποψίες, διότι όπως είδες παραπάνω καμία πάγια λογική δεν αρμόζει να είναι η αρχή και το τέλος μιας σύλληψης αλλά το βίωμα που είναι ανοιχτό στη διαλεκτική φύση της πραγματικότητας. Παραθέτω άλλο ένα εδάφιο από το μανιφέστο "Επανάσταση του Αυγερινού":
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι όμως, περί του πως αναδει-
κνύονται οι ποιοτικές ιδιότητες αυτές καθαυτές, θα ήταν συνε-
τό να ξεκινήσουμε από μια πολύ εύθετη διατύπωση που μας
άφησε ο Whitehead. Με την ίδια ορθολογιστική λάμψη άσκη-
σε ένα παράδοξο θετικιστικό άλμα που αυτοαναίρεσε τις ίδιες
τις αρχές του θετικισμού, λέγοντας το εξής: ότι οι τελικές και
ύστατες θεωρήσεις ή γενικότητες αρμόζουν να είναι ο στόχος
της οιασδήποτε ορθολογιστικής συζήτησης κι όχι η αφετηρία,
δήλωση με την οποία, εν πρώτοις, καλούμαστε να θίξουμε το
δριμύτατο «αήττητο» της δήθεν «φτασμένης» εξελιξιαρχίας. Η
φιλοσοφία και η επιστήμη φαίνεται, ομολογουμένως, να έχει
παρασυρθεί από το παράδειγμα των κλασικών μαθηματικών,
παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο ορθολογισμός, κατά τα λό-
για του Whitehead, αρμόζει να είναι μια περιπέτεια στην εξα-
κρίβωση της σκέψης, προοδευτικός και ποτέ έσχατος.
Όμως η πιο συναρπαστική ανακάλυψη όλων είναι εκείνη που λίγο-λίγο καθιερώνουν οι κβαντικοί επιστήμονες: Το ότι ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο είναι ένα και το αυτό κι άρα ο νους εγγενές στοιχείο της πραγματικότητας παρά μια πλεονάζουσα συνθήκη. Δηλαδή, ένα βήμα παραπέρα, ο Νους είναι θεμελιώδης ιδιότητα του Είναι, γέννημα της πρωτογενούς αυτοαναφορικότητας του Σύμπαντος. Βγάλε το κυνικό γυαλάκι σου και κοίτα τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Είναι η ταπείνωση των αρχών του Διαφωτισμού έναντι της αρχαιότατης διακειμενικής γνώσης που έχουμε αποκομίσει διαχρονικά από τους μύστες. Και τον μύστη, αγαπητέ, θα τον σέβεσαι και θα μάθεις να τον διακρίνεις από την ποιότητα του έργου του από τα λιμασμένα σκυλιά του Κεφαλαιου. Παραθέτω άλλο ένα σημαντικό εδάφιο από το κεφάλαιο ΕΝΘΕΟΓΕΝΕΣΙΣ του Εωσφορικού Μανιφέστου:
Παρενθετικά, στρεφόμενοι στα μνημειώδη επιχειρήματα των
Προσωκρατικών και του Heidegger, μας απομένει να πούμε
ότι εκείνο που διαφεύγει από τον κάθε σκεπτικιστή που υπο-
στηρίζει ως υπαρξιακή θέση την αρνησιθεΐα είναι ότι αυτά
τα ερωτήματα και η αντίληψη επί του Είναι δε θα μπορούσαν
να επιτελεστούν δίχως συνείδηση. Είναι κατεξοχήν νοητικά
ερωτήματα. Κοντολογίς, αυτό που υποστασιοποιεί το Είναι (ή
το Άπειρον, εφόσον εξισώσαμε τους δύο όρους) δεν είναι άλλο
παρά η αντίληψη δια και επί αυτού- πώς θα μπορούσε ειδάλλως
να υπάρχει; Άρα η συνείδηση και το Είναι έχουν τουλάχιστον
κοινό παρανομαστή, αν δεν είναι απόλυτα ταυτόσημα μεταξύ
τους. Το πρωταρχικό Είναι, το απόλυτο και ασύλληπτο Άπειρο
εκ των οποίων επακολουθούν όλες οι λογικές αναπαραγωγές
των φαινομένων ανά το χρόνο, είναι από τη φύση του ο ορισμός
του νου, δεδομένου ότι η αυτοαναφορικότητα είναι αυτή που το
καθιστά υπαρκτό. Η συνείδηση (ή μάλλον η πρωτογενής στοι-
χειώδης αυτοαναφορικότητα) δεν είναι ένα πολικό φαινόμενο
που σε κάποια μεταγενέστερη φάση αντιτίθεται των υλικών
φαινομένων. Συνείδηση στοιχειωδώς είναι η ίδια η κίνηση, η
οποιαδήποτε κίνηση επί της απειρότητας... κι ακόμη πιο ριζικά,
συνείδηση (στην απόλυτη της κρυστάλλινη νηνεμία, που βυθο-
σκοπείται σε καταστάσεις διαλογισμού) είναι το ίδιο το Είναι, η
ίδια η απειρότητα στη συσχέτισή της με την εκάστοτε πραγμα-
τικότητα, το ίδιο το αδιαφιλονίκητο υπάρχειν.
Δεν βλέπω τίποτα το επιτήδειο και το γελοίο σε αυτή τη μνημειώδη στροφή σκέψης. Ίσα-'ίσα βλέπω κάτι το ευγενές, την στροφή προς την σκέψη των προσωκρατικών φιλοσόφων και τον σεβασμό προς το Είναι ως συνώνυμο του ίδιου του φύσει ανεξάλειπτου Νου που όλοι μοιραζόμαστε στην ατέρμονη αιωνιότητα. Αλλά φίλε αυτές τις έννοιες δεν μπορείς να τις αξιολογήσεις μπροστά στον κυνικό υπολογιστή, ούτε εντός του παρακμιακού αστικού περιβάλλοντος στο οποίο ζεις. Αυτά είναι σκέψεις που εκκολάφθηκαν κατά τη διάρκεια Μυστηρίων (όπως τα Καβείρια και τα Ελευσίνια) δηλαδή δια του βιώματος, το ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΥ σήμερα βιώματος που όμως τότε τύγχανε να είναι η Μυστική Εστία του ατομικού και δημόσιου βίου. Αν ψάχνεις την αιτία της σημερινής μας κατάπτωσης να ξέρεις ότι είναι η έλλειψη σεβασμού στο μυστικό βίωμα, η ρίψη αυτού στα καταγέλαστα περιθώρια...
Απ'όσα έχεις διαβάσεις στο μανιφέστο θα έχεις καταλάβει ότι είμαι ένα αρκετά ευφυής άνθρωπος κι άρα θα έχω την ικανότητα να πλέξω στρατηγικές μια ανώτερης αναστοχαστικότητας ώστε να μπορέσω να κοινοποιήσω τη γνώση μου σε ευρύτερους κύκλους, ακαδημαϊκούς κλπ. Το ξέρεις πως η επιχειρηματολογία τούτου του βιβλίου αρμόζει άριστα στο γούστο ενός απαιτητικού αναγνωστικού κοινού. Αλλά επέλεξα να είμαι ειλικρινής και να πω την "καταγέλαστη" αλήθεια: Ότι η σύλληψη της "Επανάστασης του Αυγερινού", -το νέο έρεισμα του χιλιαστικού αναρχικού κινήματος- προέρχεται από το μυστικό βίωμα, τις περίεργες συγχρονικότητες, την παράξενη γνωριμία, την ψυχεδελική έκσταση που αποκαλύπτει όσα οι διανοητικά σεμνοί φοβικά αναθεματίζουν ως ιδεοληψίες. Μα όμως αυτή είναι η αλήθεια. Ότι ναι, η Γη υπόκειται στην επενέργεια εξωγήινης νοημοσύνης η οποία μας θωρεί από την 4η Διάσταση κι ότι η σχέση μας μαζί τους έχει τον χαρακτήρα της "εξωπολιτικής θεολογίας" διότι τόσο μεγάλη είναι η διαφορά εξέλιξης που μας χωρίζει. Ότι ναι, υπάρχει μια μυστήρια πτυχή της πραγματικότητας την οποία απολαμβάνουν όσοι τολμούν να αποδράσουν από τα περιχαρακώματα της κοινής λογικής και να απομυθοποιήσουν τα πολιτισμικά ταμπού που φυλακίζουν συνειδήσεις από το να ανακαλύψουν το αδιανόητο θαύμα της Δημιουργίας. Ότι ναι, τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα του Πνεύματος και οι μεγάλες Πραγματείες του δεν είναι αποκλειστικά χαρακτηριστικά ενός απόμακρου παρελθόντος, δεν τελείωσε με το Βιβλίο του Νόμου το 1904. Ακόμη και σήμερα στη ρηχή εποχή της μαλάκυνσης και της ολοκληρωτικής απαξίωσης ανθρώπων που έρχονται με πνευματική πυγμή και ένθεοι για την μεγάλη μετάβαση, μπορεί ακόμη και σήμερα να το δούμε να χαράζει. Ξυπνάτε, είμαι κάτω από τη μύτη σας...
Οξύμωρο το ότι εισδύοντας στη φάση όπου αναμένεται η ύστατη
εκδήλωση του καινοφανούς ως προς το παρελθόν του αμέτοχου
στο εύρος της διαγαλαξιακής βιωσιμότητας ανθρώπου, κάποιοι
από εμάς, προπορευόμενοι σε μια κατεύθυνση ολωσδιόλου αμ-
φιλεγόμενη, ανακαλύπτουμε ότι στο σύνολό του το ανθρώπινο
γένος δεν είναι καθόλου έτοιμο για την επικείμενη Έλευση. Στη
φάση ακριβώς που η διαδικαστική γενεαλογία 26.000 ετών, με
όλα τα χρονικά υποσύνολά της φτάνει στο γεμάτο έξαρση απο-
κορύφωμά της, ύστερα από αιώνες ανακήρυξης του υποτιθέμε-
νου απόλυτου καινοφανούς, φτάσαμε στο εκζητούμενο μείζον
σημείο, εξαντλημένοι και καχύποπτοι έναντι οποιουδήποτε το
εξαγγέλλει. Κορεσμένοι και αναλωμένοι από όλες τις μεγάλες
αφηγήσεις της Ιστορίας, αυτές τις διαδοχικές αποσχίσεις από το
παρελθόν που τελικά με μια αναδρομική ματιά τώρα πια ανα-
καλύπτουμε ως προσωρινές χειραφετήσεις από χειροπέδη σε
χειροπέδη, αρνούμαστε να πιστέψουμε στην ύστατη, ως προς
την Ιστορία, εκζητούμενη καινοφάνεια, ακόμη κι αν θα τη βλέ-
παμε να χαράζει. Έτσι, η αυτοτέλεια που προδιαγράφεται είναι
πολύ πιθανόν να παρερμηνευτεί ως ένα ακόμη θεατρικό θέαμα
που σκηνοθετούν οι πληρεξούσιοι. Και αυτή τη φορά ο λύκος θα
έτρωγε το βοσκό.
https://www.youtube.com/watch?v=bY_gzHXxf3c
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον σκεπτικισμό απέναντι στην εικασία ότι ο πλανήτης Γη υπόκειται ανά τις χιλιετηρίδες την επενέργεια ανώτερης εξωγήινης νοημοσύνης. Το καταλαβαίνω γιατί πολύ απλά είμαι γνώστης της πορείας μιας συνειδητότητας από την παιδική ηλικία και τα ελεύθερά της φαντασιακά σχήματα (ο πατέρας μου έλεγε ότι τα στρουμφάκια υπάρχουν στο Σέιχ Σου και δεν αμφέβαλλα καθόλου) στην εφηβεία και τη νεότητα κατά τη διάρκεια της οποίας ο νους περιχαρακώνεται από κατασταλτικές ιδεολογίες και ψευδο-πάγιες επιστημονικές κοινοτοπίες προς εξυπηρέτηση ενός Κατεστημένου που μας παρασκευάζει κατά το συμφέρον των εργοδοτών και του Κεφαλαίου, ως ανθρώπους ανυποψίαστους και βαθιά συντηρητικούς στις περιστροφές του φαντασιακού. Όμως κάποιοι από εμάς διαφεύγουν αυτού του πολιτισμικού setting, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω ευφυίας είτε λόγω ατυχήματος, και κατά μεγάλη τους τύχη βρίσκουν τις μεθόδους για να αντικρύσουν την πραγματικότητα σε όλο της το φαντασμαγορικό φάσμα. Και τότε είναι που συμβαίνει το αδιανόητο για εκείνον τον "ταριχευμένο" από τη αυθεντικοκεντρική κοινωνία έφηβο που πέταξε τα παραμύθια στον κάδο απορριμάτων. Τότε είναι που ξυπνάει μες στο Όνειρο για να καταλήξει το εξής πόρισμα: Ότι οι φαντασιώσεις (όπως παραδέχτηκε κι ο Άινσταϊν) αποτελούν το θεμελιωδέστερο πλαίσιο της πραγματικότητας, η οποία καταλαμβάνεται από επιστρώσεις του "ορθολογικού νου" προς όφελος της κατασταλτικής διαχείρισης των δεδομένων ώστε να πλοηγηθεί το υποκείμενο που προσβλέπει στην επιβίωση και την κοινωνική του αναβάθμιση σε έναν κόσμο που έχει θεσμοθετηθεί με τον κυνικό σουγιά του Πατέρα... εκείνου που δεν έχει μιλήσει ποτέ για τα στρουμφάκια με το παιδί του...
Βέβαια από εκείνο το σημείο και ύστερα, όταν ο νέος αφυπνίζεται στις πλεονάζουσες διαστάσεις του βιώματος, ξεκινάει μια δύσκολη πρόκληση. Ξαφνικά ανακαλύπτει τον εαυτό του να αποτελεί μέρος ενός προλεταριάτου για το οποίο κανείς δε μίλησε ως τώρα. Οι άνθρωποι που έχουν ανοιχτές της πύλες της Φαντασίας και που δε λογοκρίνουν σύμφωνα με αποκρυσταλλωμένες και πεπαλαιωμένες αρχές τα ερεθίσματά τους είναι τα πλέον περιθωριοποιημένα. Δεν έχουν ούτε τη δύναμη να συμμετέχουν στα κοινά μιαρά έργα του παρόντος πολιτισμικού γίγνεσθαι ούτε την προπέτεια ανασύνταξης ενός ενιαίου προτάγματος που θα μπορούσε να υφαρπάξει την αυθεντία του ιδεώδους αλήθειας που κρατάει το Κεφάλαιο. Κι εδώ δε μιλάμε για ψωμί και πεινασμένες κοιλιές αλλά για κάτι βασικότερο (ναι, για κάτι βασικότερο!). Εδώ μιλάμε για την ενόραση της ίδιας της πραγματικότητας, για το ίδιο το Είναι. Κι αν βρεθείς στην άτυχη θέση να ανήκεις στην ομάδα ανθρώπων που έχουν τη "λάθος" ιδέα για το υπόστρωμα των άπαντων τότε έχεις να παλέψεις με ακόμη πιο αντίξοες συνθήκες! Διακυβεύεται το ίδιο σου το είναι. Κι ακόμη χειρότερα, διακυβεύεται η ίδια η ασύλληπτη αλήθεια του Κόσμου από τις ιζηματοποιημένες κοινοτοπίες ανθρώπων εν κρυπτώ βέβηλων, των οποίων η μόνη αξία είναι αυτός ο χυδαίος εκχρηματισμός των πάντων. Όσο μεγαλύτερος ο ντόρος του κέρδους, τόσο πιο απίθανη η ενόραση του μεθοριακού, τόσο δριμύτερη η μεγγενη της ψυχιατρικής νοσολογίας εκ της οποίας αφοπλίζεται με τις χειροπέδες της "αρνητικής ταυτότητας"...
Αλλά η φλόγα σβήνει κι ανάβει με μέτρο ανά τους αιώνες και κάποτε έρχεται η τερπνή εποχή που το Θηρίο σπάει τις αλυσίδες, ενόσω οι κυβέλειες τυμπανοκρουσίες των κοινωνικοπολιτικών κατολισθήσεων επισημαίνουν εκείνη την ονειρώδη ρωγμή της αναρχικής Ρήξης δια της οποίας δύναται να περάσει το φως του όντως πραγματικού κοσμοειδώλου... εκείνης της αντανάκλασης του Είναι που δε διαθλάται από κανέναν χρησιμοθηρικό νου, που φωτίζει την ίριδα του οφθαλμού εκείνου που επιτέλους ανακαλύπτει την αξία του αναίτιου δακρύου, σε μια αυτοτελή στιγμή που θέτει το τέλος στα εσχατολογικά παζάρια της ψυχής.
Μη βιαστείτε όμως να τοποθετήσετε τον όρο "αναρχικό" στο πλαίσιο των πολιτικών εννοιών. Εδώ ομιλώ για την αρχέτυπη αναρχία που τολμάει να σπάσει τον υάλινο πύργο, να δει πέρα από τις διαθλάσεις... ομιλώ για το εωσφορικό μένος που υπερβαίνει κατανυκτικά όλα τα σχήματα των ιδεών ως τη βαθύτερη τους ρίζα, εκεί στη ρίζα του Κακού που συμβαίνει η εκκόλαψη του Όφεος, στο άνευ ορθολογικών προσδιορισμών και απόλυτα παραλογιστικό Είναι, όπου η οντολογική προτεραιότητα τίθεται στην φαντασιακή αυθαιρεσία, η πρώτη κοσμολογική εξήγηση αμφότερων μυστικιστών και επιστημόνων.
Σας το λέω ειλικρινά ότι άπαξ και βρεθείς εκεί ο κόσμος και η αιτιοκρατία του αφενός θα φανεί όντως ως μια συνεκτική ύφανση την οποία όσο τη διερευνάς στα επιμέρους της διαπιστώνεις την τέλεια αδιάρρηκτη λογική με την οποία εκπτύσσεται. Αλλά, αφετέρου, μόλις θυμηθείς ότι βρίσκεσαι υπερ άνω και πέρα από το a priori αυτής της ύφανσης θέτεις εκείνον τον κρίσιμο παρανομαστή που είναι το αμετάκλητο Αρχέγονο Θαύμα. Διότι εν συγκρίσει με την Πρώτη Αρχή όλα είναι φαντασιακά και μυστήρια και απλώς η μία όψη που επιλέγει η Συνείδηση, όχι ολόκληρο το πρισματικό φάσμα που οδηγεί στην παράκρουση κατά τ' άλλα συμμαζεμένους, ορθολογικούς νόες (κύριε parafernalia...)
Έχω βρεθεί εκεί. Έχω βρεθεί με τρόπους που προκαλούν τα γονεϊκά ταμπού και τη σχολική διαπαιδαγώγηση. Έχω ανακαλύψει τη σαμανική δύναμη να βλέπεις ολόκληρο το πρισματικό φάσμα από την αρχή ως το τέλος και έχω μάθε να τεκμαίρω την φαντασιακή φύση της πραγματικότητας, δηλαδή το πόσο πλασματική είναι αυτή, ακόμη και στα πιο ορθολογικά της σχήματα, όπως την ευκλείδια γεωμετρία (ο Gauss και ο Riemann την έκαναν κομμάτια στην αρχή του 20ου αιώνα, το ακούσατε Από εκείνο το σημείο και ύστερα είναι που ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι στον Κόσμο της Μαγείας. Όπου όλα είναι πιθανά και κατά ένα ασύλληπτο τρόπο τα φαινόμενα οδηγούν την κρίση σου στα άκρα. Τότε είναι που, όπως είπε και ο Καζαντζάκης, το σκουλίκι φτάνει στις άκρες του φύλλου για να ατενίσει την άβυσσο, η οποία (κατά τον Νίτσε) το κοιτάει ξανά πίσω και τότε διαπιστώνεις ότι η πραγματικότητα είναι κατεξοχήν το Άρρητο Μυστήριο κι ότι συνεντεύξεις που ανακοινώνουν την εξωγήινη επενέργεια στην ανθρωπότητα δεν είναι μια παράφορη υπερβολή, μια σάλτσα, αλλά μια από τις κύριες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα... Μια ακόμη χειρονομία διάνοιξης της γνωστικής εμβέλειας στο απύθμενο άγνωστο, τον ορίζοντα του ατέρμονου πεπρωμένου μας, αν και εφόσον το χελωνάκι επιβιώσει τους κινδύνους της ακτής. Αλλά εφόσον άλλα χελωνάκια τα κατάφεραν να γίνουν χελώνες και να εναποθέσουν τα αυγά τους, μπορούμε να πιστεύουμε στην "ανθρωποκεντρική" μας ψευδαίσθηση, ότι ως δήθεν μοναδικοί, οι εκλεκτοί του Θεού, είναι γραφτό ντετερμινιστικά να επιβίωσουμε... Κι ας ανακαλύψουμε στη συνέχεια το πόσο μικροί, ασήμαντοι κι ενδεχομενικοί είμαστε σε ένα Σύμπαν που ΔΕΝ έχει τέλος, στον μικρόκοσμό του, στ' άστρα του, στους έμβιους πλανήτες του, στους οργανισμικούς του γαλαξίες, στις εναλλακτικές του διαστάσεις. Το Σύμπαν (Multiverse!) αυτό ΔΕΝ έχει τέλος κι αν όντως είναι άπειρον τότε στις άπειρες χρονικές του διακυμάνσεις είναι αναμενόμενο τα χελωνάκια που γίνανε χελώνες να συνυφαίνουν κοινότητες, δίκτυα υπεργαλαξιακά που αναπαράγουν και εγκολπώνουν τους εκάστοτε ανώριμους αδαείς που εθελοτυφλούν με σολιψιστικά, "ορθολογικά" παραμύθια... Ώσπου να κατορθώσουν να φτάσουν εκεί που γλείφει ο φλοίσβος του Απείρου, γοητευμένοι από το μόνο υπαρκτό Παραμύθι, το Παραμύθι εκείνο που γεννάει τον εκστατικό συγκερασμό μυριάδων ευφραντικών διαισθήσεων, τούτη τη φορά αυτοστιγμεί εύστοχων. Εκπλήρωση του Όντος στην παραλογιστική Μήτρα του Είναι. Ο Κόσμος είναι σε όλες του τις κλίμακες ένα οργανικό ψυχαγωγικό παιγνίδι...
https://www.youtube.com/watch?v=7R1fYdgdaYU&feature=my_watch_later_videos&list=WL4B46CA5F749012BA
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας δούμε απλά τα πράματα και δίχως πολυλογίες: Πέθανε όντως ο Θεός τον 19ο αιώνα; Φιλοσοφικά ίσως αλλά για τον κοινό νου;
Ακόμη εορτάζουμε την Ανάσταση, τα Χριστούγεννα, ακόμη καταμετρούμε τα χρόνια και τους αιώνες σύμφωνα με τη Γέννηση του Κυρίου.
Αρκεί άραγε ένα φιλοσοφικό πόρισμα ή μια επιστημονική ανακάληψη για να εξαλείψει ασύνειδες δομές της υποκειμενικότητας; Σίγουρα ναι για τους βαθιά αναστοχαστικά ανθρώπους, όμως αυτοί δυστυχώς δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Επομένως όταν μιλάμε για μια κοσμοϊστορική αλλαγή, όπως η παρακμή του πατρικού θεσμού (που αντανακλάται στον λεγόμενο "θάνατο του Θεού"), δεν μπορούμε παρά να την εννοούμε κατά τρόπο φασματικό- η αλλαγή είναι αργή, σταδιακή, ένα κλιμακοστάσιο αιώνων!
Που βρισκόμαστε τώρα λοιπόν, εν έτει 2012;
Είναι βέβαιον ότι είμαστε σε ένα πολιτισμικό ενδιαίτημα που έχει συγκεντρώσει αρκετό υλικό για να το αποκαλέσουμε "μετα-πατριαρχικό". Όμως όπως ακριβώς η εκάστοτε νέα επιστημολογία αργεί να καθιερωθεί στις πολιτισμικές κοινοτοπίες και τις διοικητικές μορφές έτσι και σε αυτήν την περίπτωση η κοινή θεοκρατούμενη συνείδηση μέλλει ακόμη να αφομοιώσει το απαύγασμα όλων αυτών των ριζοσπαστικών αλλαγών. Μην ξεχνάτε ότι η μετάβαση από τους Ιχθείς στον Υδροχόο αποτελεί μια μεικτή εποχή αμφότερων στοιχείων.
Μας απονομιμοποιεί αυτό τάχα να εξακολουθήσουμε να αναθεματίζουμε τους θεσμούς του Πατέρα; Το κάθε άλλο, νομίζω ότι τώρα είναι η καταλληλότερη φάση στην οποία καλούμαστε να εδραιώσουμε τον αφορισμό αυτό ως μια μακραίωνη αλληγορία που στο μέλλον θα σταθεί αιγίδα του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Διότι είναι αδύνατον να τελειώνουμε με τον μύθο...
Είναι ΤΩΡΑ λοιπόν που το έδαφος είναι γόνιμο για να μιλήσουμε για τον πατροκτόνο Εωσφόρο. Αν χθες ήταν αδιανόητο, σήμερα προφανώς (αν κρίνουμε από το θράσος του Αστρέα) διαφαίνεται ως θεμιτό. Ξεκινάει ως "καραγκιοζιλίκι", ως σκώμμα, ως αυτοσαρκασμός, έπειτα σαγηνεύει τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, τους πιο αναστοχαστικούς κι εκείνους που δε βάλλονται από τον κυνισμό της σύγχρονης εκχρηματισμένης κοινωνίας. Στη συνέχεια σφραγίζει ψυχές με συναισθηματικό οίστρο, εγείρει αποφασιστικά αναστήματα που οδηγούν νέες γενεαλογίες. Και πέρα βλέπω τον Εωσφόρο άγαλμα στις πιο κεντρικές πλατείες, στους υψηλότερους λόφους, εν τέλει γίνεται παραδεκτό ότι το Άγαλμα της Ελευθερίας είναι ο ανδρόγυνος Εωσφόρος, πολυερωτικοί γάμοι γίνονται υπό τις εωσφορικές ευλογίες, τελετουργικά στις Εκκλησίες της Οικολογίας θεσμίζουν διηνεκώς το νέο αποκεντρωτικό όραμα...
Είμαστε ήδη Dr Strangelove και κύριε Nωέα σε αυτό το στάδιο; Δε θα το έλεγα. Μάλλον είμαστε ακριβώς στη μέση, όπου τα ασύνειδα ακόμη εωσφορικά φτερά αντιβαίνουν τα πατριαρχικά πεδία βαρύτητας. Οι παπάδες υπάρχουν ακόμη και κάνουν κουμάντο για το αν θα γίνει ή όχι το καρναβάλι. Ο πολυερωτισμός ακόμη απαγορεύεται από το αστικό δίκαιο, χθες μόλις καταδικάστηκε η δασκάλα που οργίασε με ΕΝΗΛΙΚΟΥΣ μαθητές. Τα ψυχεδελικά παραμένουν δαιμονοποιημένα. Βρισκόμαστε ακόμη στο εξωφρενικό στάδιο απαγόρευσης της χλωρίδας και της αυτοδιάθεσης (η μαριχουάνα μόλις ξεκίνησε τον αγώνα ανεξαρτησίας). Ο αυτογυνόφιλος παραμένει κρυμμένος στην ντουλάπα, τρέμει και μόνο στην εικασία της δημόσιας του εμφάνισης. Οι γυναίκες δήθεν απελευθερώθηκαν αλλά ακόμη παίρνουν το επώνυμο του συζύγου (και μην υποτιμάτε καθόλου αυτά τα μικρά συμβολικά ήθη! καθορίζουν την πραγματικότητα...), εξακολουθούν να παραμένουν η μειονότητα στα κοινοβούλια παρότι αριθμητικά υπερέχουν στον σύνολο παγκόσμιο πληθυσμό. Η παγκόσμικα οικονομία ακόμη περιστρέφεται γύρω από την προτεσταντική ηθική της Οφειλής (το μετερίζι του Προπατορικού Αμαρτήματος!) Γενικότερα, φίλοι, η εκκεντρικότητα συνεχίζει να καταδιώκεται και μάλιστα με πιο συγκαλυμμένους τρόπους... ο αγώνας μας έναντι του Πατρός δεν τελείωσε. Αντιθέτως, μόλις πέρασε στο πιο οξυμμένο του στάδιο, τώρα είναι που "παίζονται όλα"!
Το Κράτος αποθεολογικοποιήθηκε, ναι. Η Εκκλησία όμως έχει και πάλι τον πρώτο λόγο στην κοινή υποκειμενικότητα των ανθρώπων.
Αλλά αυτή δεν είναι παρά μια φθίνουσα ηχώ.
Ο Πατέρας δεν είναι νεκρός. Ο Πατέρας αργοπεθαίνει. Ελάτε να του δώσουμε το τελευταίο χτύπημα.
Ελάτε να καρφώσουμε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο.
Κι έπειτα ας απολαύσουμε τον αισθησιακό επικήδειο χορό του Οφιούχου Θήλεος.
Η Κήπος ΔΕΝ έγινε ακόμη κτήμα μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τους τελευταίους αιώνες της αξιοθρήνητης πατριαρχικής Ιστορίας έχει δήθεν χαράξει πολλές φορές η Νέα Ημέρα αλλά τελικά ποτέ αυτή δεν ήρθε. Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Βιομηχανική Επανάσταση, Μετα-Πολεμική Περίοδος, Millennium... Όλα αποτυχημένες απόπειρες του Όφεος να απιθώσει το δέρμα του, να κηρύξει ξανά τον Κήπο κτήμα Του. Ιδού το κομβικό σημείο μιας πραγματικής ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ επανάστασης. Δεν την αναμένουμε να χαράξει φυσικά έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο, ούτε σε κάποια πλατεία της Μαδρίτης... Η Ύστατη Επανάσταση είναι ζήτημα γενεών, κανείς νηφάλια σκεπτόμενος δεν ισχυρίζεται ότι αυτή θα ξεσπάσει και θα υφαρπάξει με την ταχύτητα πυροτεχνήματος την αυθεντία των δυναστών. Αν ήταν αυτό εφικτό δε θα μιλούσαμε για ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ επανάσταση αλλά για ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ή ΠΟΛΙΤΙΚΗ επανάσταση. Όμως, όλως παραδόξως, αυτές είναι "ουτοπικές" επαναστάσεις, δεν έχουν την εμβέλεια και την ισχύ για να εδραιώσουν όλα όσα το ανθρώπινο πρόσωπο ευελπιστεί. Ακούγεται παράξενο όμως είναι της εποχής να πούμε ότι μόνο ένα ύστατο ξεκαθάρισμα, μια θεμελιώδης ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δύναται να φέρει την μακροπρόθεσμη ανατροπή που ουσιωδώς επιχειρεί να εκμαιεύσει η ανθρώπινη συλλογιστική για χιλιετίες!
Μα γιατί φτάσαμε σε αυτό το ονειρώδες ή εφιαλτικό (εξαρτάται από την κατάληξη) σημείο να ομιλούμε για ένα ύστατο ξεκαθάρισμα; Για όσους παραμένουν συνειδητοί μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του ή την τηλεόρασή τους, είναι νομίζω υπερεπείγουσα η κατάσταση από μόνη της: η οικολογική κατάρρευση κοντεύει να θεωρηθεί μη-αναστρέψιμη, σε δέκα χρόνια δε θα υπάρχουν πάγοι στον Αρκτικό Πόλο, η οικονομική ύφεση λόγω της απορρόφησης των ενεργειακών πόρων ("peak oil") μας οδηγεί σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, τα τρόφιμα και το νερό σύντομα (ΣΥΝΤΟΜΑ!) θα γίνουν δυσεύρετα, είδη εξαφανίζονται σε έναν χορό του Ζαλόγγου, βιολογικές αλυσίδες σπάνε, περιβάλλοντα ερημώνονται... Προφανώς φτάσαμε στο Σημείο Μηδέν. Επί αυτού του ορόσημου έχουμε δυο επιλογές: είτε θα αποσοβήσουμε τις ενορμήσεις που μας έφτασαν εδώ δια της επάνδρωσης ενός μνημειώδους και έντονα συγκινησιακά φορτισμένου Κινήματος Ζωής είτε θα κηρύξουμε το ρέκβιεμ μιας αποτυχημένης εκκόλαψης... διότι η χελώνα αφήνει πολλά αυγά στους γαλαξίες όμως λίγα ευοδώνονται προς το μεταναστευτικό τους πεπρωμένο.
Περιμένετε λοιπόν από τους μπακάληδες να κάνουν επανάσταση; Ή μήπως την περιμένετε αυτή να χαράξει (πραγματικά αυτή τη φορά!) αιφνίδια δίχως την απαραίτητη διακήρυξή της που θα συγκροτήσει, θα διατρανώσει ένα ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ αίτημα, παρόμοιο σε βάρος -παρότι αντίστροφο- με εκείνο του Απόστολου Παύλου. Διότι τέτοιο είναι το ύφος μιας Παγκόσμιας, Ύστατης, Οντολογικής Επανάστασης- δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θρησκευτικής σημασίας, μια νέα επαναθεμελίωση του ανθρώπινου βιώματος.
Και καταμετρώ τις αιτίες: δεν φταίει ο εκάστοτε πλανητάρχης, η corporotocracy, οι Rothchildes, οι Ιλλουμινάτοι, η BP, ο Παπανδρέου, το ΔΝΤ... Οι αιτίες της τρέχουσας εντροπίας είναι βαθύτερες και θα τις βρεις υπό το χρυσό στεφάνι της αγιοσύνης: οικογενειοκρατία, πατριαρχία, λιβιδινική καταστολή, λογοκρατία, ψευδο-δημοκρατία, συγκεντρωτισμός των πόρων. Θεσμοί που έχουν καθιερωθεί βαθιά στο ασυνείδητό μας από τις όσιες διδαχές και στιγμιότυπου του Εσταυρωμένου και του δήθεν αναθεματισμένου του υποβάθρου, αυτού της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλά δεν ξεχνάμε και την κακή υπηρεσία στον άνθρωπο που έχουμε κληρονομήσει από τους ίδιους μας τους προγόνους, τους σωβινιστές αρχαίους Έλληνες και τον κλασικισμό με τον οποίο πατάχθηκε ο αυθόρμητος βιόκοσμος της διονυσιακής έκφρασης. Φτάνει πια με το μέτρο, την καταστολή, τα φ και τα π, τους χρυσούς κανόνες της αισθητικής, και την αρμονία. Όλα αυτά είναι οι αιτίες της καταστροφής, κυρίες και κύριοι, όχι τα σωσίβιά μας.
Διότι φανταστείτε τον κόσμο απαλλαγμένο από αυτές τις πρωταρχικές αξίες. Ένας κόσμο ομαδογαμικό, ανδρόγυνο, της πρωτόγονης αισθητικής που δεν υποβάλλεται στην λογοκρισία του αισθητικού ήθους, της λιβιδινικής ελευθερίας, του παιγνιώδους πνεύματος, των οργανικών μέτρων και σταθμών, ο κόσμος όλος μια κοινοβιακή εστία!
Έτσι ξεκινάει η αυθεντική μακροπρόθεσμη επανάσταση. Είμαστε πολύ μικροί για να την εγκολπώσουμε στη διάρκεια της ζωής μας, τα αιτήματά της πάνε μακριά κι έχει μεγάλο αγώνα μπροστά της ώσπου να εξολοθρευτούν οριστικά τα πεδία βαρύτητας του Πατρικού Νόμου. Ο 20ος αιώνας ήταν η απαρχή, μια πρώτη γνωριμία με τα Εωσφορικά Αιτήματα, ο 21ος θα είναι ο αιώνας της επίσημης εγκαθίδρυσής τους από πρωτεργάτες που κανείς θα τους διακρίνει από το υδροχοϊκό του έθος: εγωλυτική διακωμώδηση, τάσεις συλλογικοποίησης, άνοιγμα στο ριζοσπαστικό πεπρωμένο, επαφικοί με εξωγήινη ευφυία, τα πρώτα ωάρια μιας απίστευτης οντολογίας που θα καθαιρέσει τη μεταφυσική του παρελθόντος για να αναδείξει την εμμένεια του εγκόσμιου ως το Αδιανόητο Θαύμα του Είναι, το απειροστό θύλακα του νέου ΕΝΘΕΟΥ αναστήματος... του μετα-ανθρώπου που θα εφευρίσκει την ύπαρξή του σύμφωνα με τον ιδιάζων γνώμονα του καλαίσθητου ασυνειδήτου.
Έτσι ο Αστρέας πήρε κάποτε τις εισηγήσεις του για να βάλει πλώρη προς αυτόν τον θεσπέσιο ορίζοντα, τον γεμάτο επικίνδυνα μπουρίνια μα τον τόσο υποσχετικό. Σας το δηλώνει ότι δεν υπερβάλλει και ούτε ψεύδεται. Είναι μέρος ενός μεγαλόσχημου σχεδίου, είναι ο Προφήτης που στην πραγματεία του αποδομεί σαν ένα κόαν αίνιγμα την ίδια του την αυθεντία μόνο και μόνο για να την αναδείξει κονστρουκτοβιστικά, ώστε να δώσει το παράδειγμα για τις μέλλουσες γενεές. Διότι αυτός είναι ο στοιχειώδης τρόπος για να αποτραπεί η υπερύψωση τυραννικών ιεραρχιών στην εποχή του Υδροχόου. Είμαι το πρώτο μόριο με το οποίο θα εξαλείψετε την έννοια της αυθεντίας κι εκείνος ο Προφήτης που παιγνιωδώς θα αποδεχτεί το πρώτο συνδετικό, την πρόθεση της αρνητικής του ταυτότητας (το ψευδό-) προς χάριν ενός νέου ευφημισμού....
Συνδαιτυμόνες!
Αυτό που ΔΕΝ είμαι είναι που κηρύσσει τη νέα ιεροσύνη του ΕΙΝΑΙ μου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aν μελετήσεις ενδελεχώς το Εωσφορικό Μανιφέστο και ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΤΕΙΣ θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι απλώς μια "συμπαθητική" προσπάθεια αλλά ένα απολύτως ερωτεύσιμο εγχείρημα, μια διακήρυξη που ανασταίνει τους νεκρούς επειδή ακριβώς είναι γραμμένο με πνεύμα (με την πιο κυριολεκτική έννοια της λέξης), με αυτοθυσία και απόλυτη αποφασιστικότητα για μια μέγιστη ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ επιτομή. Διότι από εκεί ξεκινάει μια αυθεντική επανάσταση, από την ίδια την ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ. Έτσι ο λυκόφωτος στοχαστής που τολμάει στη σημερινή κυνική κοινωνία της μαλάκυνσης και της απομάγευσης να εξάρει, εν μέσω κατά τ' άλλα απολύτως επιστημονικών και φιλοσοφικών ιδεών, τις πνευματιστικές "κορώνες", δη μιλώντας για την Αμνηστία του Εωσφόρου, ουσιωδώς επιχειρεί ως Μάγος να χειριστεί τον Λόγο έτσι ώστε να μεταπλάσει την ίδια την πραγματικότητα συθέμελα. Αλλά για ποιον Λόγο μιλάμε όταν ο ίδιος ο συγγραφέας ανακοινώνει στο Μανιφέστο τον θάνατό του. Μάλλον εξαιτίας του θανάτου του είναι που άρχισαν να "χορεύουν τα ποντίκια"! Κι αν ο ορθολογισμός, η αντικειμενικότητα και εν συνόλω ο Λόγος είναι πλασματικά μορφώματα ενός πλέον παρωχημένου αναστοχαστικού ανθρώπου τότε σα να ήρθε η ώρα να μνηστευτούμε το αντίπαλο δέος της πλήξης... το δήθεν "χαιρέκακο" που όμως ο συγγραφέας δίνει μνημειώδη αγώνα στις 580 αυτές σελίδες για να αποδείξει ότι είναι η πραγματική μας οντολογική πατρίδα. Το ίδιο το Είναι μας!
Άρα μια τέτοια Μεταστροφή επιχειρεί το Εωσφορικό Μανιφέστο: να αναποδογυρίσει τις κατεστημένες ορθοδοξίες και ορθοπραξίες αποδεικνύοντας ότι όλα είναι απολύτως σχετικά και άρα είναι της ώρας να στραφούμε προς το "κατεξοχήν ανάρμοστο". Οτιδήποτε φανταζόμαστε ως "ανήθικο" ή προσβλητικό για τους άμεσους προγόνους μας είναι η οδός της οντολογικής μας μετάνοιας... Λυπάμαι για όσους θρηνούν με μαζοχιστικό ρομαντισμό τα σηπόμενα κουφάρια του παρελθόνος (έθνος, πατρίδα, οικογενειοκρατία, μονογαμία, αποκλειστική ετεροφυλοφιλία, δογματικός διαχωρισμός των φύλων, ανδροκρατία, ηρωισμός, Εκκλησία...)
Αυτό λοιπόν που ο Aleister Crowley διείδε 108 έτη πριν (τυχαίος ο σημαδιακός αριθμός ο Αστρέας το επαναφέρει με τον πιο θεμιτό τρόπο: όχι με την ποίηση ή την λογοτεχνία αλλά με την απόλυτα επίσημη φιλοσοφική πραγματεία εξακοσίων σελίδων, το magnus opus από το οποίο σταδιακά θα θεσμοθετηθεί το νέο ρευστό κατεστημένο της εωσφορικής οντολογίας.
Και φυσικά ποτέ δε θα κατορθώσουμε να οικοδομήσουμε τον απόλυτο Παράδεισο, όπως αντέτεινε παραπάνω ο (διαισθάνομαι) ηδυπαθής Φέμος Φατάλος, ούτε θα αποφύγουμε τα νέα κανονιστικά αξιώματα- η ανθρώπινη ευημερία εντός της Σαμσάρα έχει τα όρια της! Εκείνο όμως που υπόσχομαι με πλήρη ψυχική ευαρέσκεια είναι ότι θα εγκαθιδρυθεί το ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΡΕΥΣΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ δια του οποίου η ήττα και η απώλεια θα έχουν πιο πολύ χαρακτήρα παιγνιώδη παρά της επιθανάτιας αγωνίας που σήμερα μας λούζει. Διότι πρόκειται να αντικατασταθούν όλες οι κακόβουλες πατριαρχικές αξίες, οι οποίες εδράζονται στο παρωχημένο ένστικτο της επιβίωσης, της καταστολής και της εκμετάλλευσης, που όμως τώρα πια έχουμε ως φυσικά και αναστοχαστικά όντα υπερβεί. Σε έναν κόσμο υπερκαθορισμένο από τις εκπληκτικές τεχνολογικές εφαρμογές του άμεσου και μακροπρόθεσμου μέλλοντος δεν είναι δυνατόν να φτουρήσουν οντολογικές τυραννίες του προστατευτικού Πατρός. Είναι της ώρας να ξεχυθούμε στα ηλεκτρονικά ρεύματα της έκστασης ως Αιώνια Παιδιά με εκείνη την αθωότητα που ταυτίζεται με το προπατορικό αμάρτημα- αποκατάσταση της Εδέμ!
Ειλικρινά, φίλε parafernalia, δε θα μπορούσε να γραφτεί αυτό το βιβλίο διαφορετικά: με απλή ευνόητη γλώσσα, λιτά με λιγότερες σελίδες και επιχειρήματα που διαμιάς επισφραγίζουν τα νοήματά τους. Όχι, ένα magnus opus αρμόζει να είναι επιτηδευμένο στη χρήση γλώσσας και να μυεί τον αναγνώστη με ανακυκλικά επιχειρήματα που διεισδύουν σταδιακά σε βαθυστόχαστα νοηματικά κεκτημένα. Διότι αυτό όλο εδώ είναι σοβαρό, δεν είναι αστείο παρότι έρχεται με χαρακτήρα σκωπτικό. Ήρθε η μνημειώδης στροφή μιας ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ επί της οποίας στο εξής θα εδράζεται μια ολόκληρη γενεαλογία εράσμιων πληθών!
Ο τρόπος λοιπόν που αρμόζει να γράψει ο ύστατος συγγραφέας, αυτός δηλαδή που θα κλείσει τη μετά Χριστόν εποχή για να καλωσορίσει το μετα-ουμανιστικό πεπρωμένο και τα θαυμαστά του σημεία και τέρατα, δεν μπορεί παρά να είναι συντεταγμένος με την βιβλιογραφία στην οποία στηρίστηκε. Whitehead και οργανισμική φιλοσοφία, Deleuze και σχιζοανάλυση, Foucault και πολιτική του επιθυμητικού σώματος, Νίτσε και μεταστοιχείωση των αξιών, Ricouer και ερμηνευτική της καχυποψίας, κλπ, κλπ.
Είναι βλέπεις που σήμερα ο κόσμος μαστίζεται από την υπέρμετρη αυτοματοποίηση και κοντεύει να πάθει αλτζχαιμερ από την υπερπληροφόρηση. Η σκέψη παραλύει, το ίδιο και η κρίση και ένα βιβλίο που έρχεται με φιλόπονη μελέτη, τη στιγμή που απαξιώνεται ο νέος Έλληνας για έλλειψη φιλοδοξίας, παραμένει ανυπόληπτο και απαξιώνεται ως έργο ενός "καραγκιόζη".
Αλλά όπως πάντα, η πραγματικότητα εγκυμονεί εκπλήξεις....
Ένας νέος κόσμος μπορεί να οικοδομηθεί επί ενός σκώμματος και μόνον.
Ευοι ευάν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.