Τέλος στο θέμα Dali σημαίνει τέλος της δικής μου παρουσίασης στο θέμα αυτό.(τουλάχιστον για το καλοκαίρι).
Θα ήθελα παρα πολύ να το συνεχίσουν άλλοι φίλοι οι οποίοι θα δώσουν μια άλλη νότα στο θέμα και δεν θα υπάρχει μονοτονία.
Αποχαιρετούμε λοιπόν την προσπάθεια την δική μου για ερμηνεία και περιγραφή των έργων του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη και καλωσορίζουμε την προσπάθεια άλλων φίλων που ενδιαφέρονται για το θέμα.
Μετά απο 6 μήνες παρουσίασης και περιγραφής, θέλω να παρακολουθήσω το θέμα σαν απλός θεατής και να μην συμμετέχω σε αυτό.
Όποιος φίλος χρειάζεται βοήθεια για ιστοτοπους που θα βρεί πληροφορίες για τον dali θα του τις δώσω σε pm.
Μην αφήσετε το θέμα dali να πεθάνει διότι S.Dali σημαίνει ζωή και μάλιστα αιώνια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας το απoχαιρετίσουμε με αυτό το υπέροχο video. Μουσική, Leonard Cohen.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κομμάτια σάρκας στο έργο συμβολίζουν τον θάνατο.Ο καλλιτέχνης με την εικόνα της σάρκας αφήνει ενα υπαινιγμό για την προσωρινή φύση της ζωής αλλα και για την κτηνώδη φύση των ανθρώπινων όντων.
Σε ενα κεφάλι πάνω βρίσκεται ενα μήλο που για τον dali αντιπροσωπεύει ενα αγώνα μεταξύ πατέρα και γιού(το μήλο είναι ο γιός, και ο πατέρας ο Γουλιέλμος Τέλλος) και κάτω απο τις φιγούρες υπάρχει ενα ξεφλουδισμένο μήλο το οποίο συμβολίζει την καταστροφή του γιου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όπως πολλοί καλλιτέχνες έτσι και ο Dali ήθελε να απεικονίσει τον πόλεμο και τις συνέπειες του σε αρκετα απο τα μεγάλα έργα του.Ο Φθινοπωρινός Κανιβαλισμός δημιουργήθηκε το 1936 την χρονιά που άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία.
Το έργο είναι μια υποβλητική εξήγηση του τρόμου και της καταστροφής του πολέμου, και επίσης σχολιάζει την μανιώδη φύση των σεξουαλικων σχέσεων.
Σε μια συρταριοθήκη πάνω,τοποθετημένη σε μια παραλία της Καταλωνιας κάθονται τα δυο μισά δυο ανθρώπων.(δυο μισα, πάνω μέρους του σώματος).Είναι τόσο περιπλεγμένα που ο θεατής πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά για να βρεί ποιό χέρι ανήκει σε ποιό σώμα.Η μια φιγούρα κρατάει ενα πιρούνι το οποίο είναι στραμμενο προς στου άλλου το κεφάλι όσο εκείνο βυθίζει το κουτάλι
του στην μαλακή σάρκα.Ενα αδύναμο χέρι κρατάει ένα μαχαίρι το οποίο τεμαχίζει σε φέτες τον άλλο.Τα χωρίς χαρακτηριστικά κεφάλια τους έχουν συγχωνευτεί το ενα μέσα στο άλλο και η ατομικότητα τους είναι δυσδιάκριτη.
to be coninued...............
https://www.virtualdali.com/37CannibalismInAutumn.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Φαίνεται δε, ότι αν κάτι που θα έπρεπε να είναι νεκρό μοιάζει ζωντανό, μας τρομάζει περισσότερο από κάτι νεκρό που θα μπορούσε κάποτε να είναι ζωντανό. Αυτό που μας συγκλονίζει δηλαδή είναι η πιθανότητα να είναι ζωντανό κάτι που προηγουμένως θεωρούσαμε νεκρό. Παρότι θα μπορούσαμε με τις ώρες να μιλάμε για πράγματα που θα προκαλούσαν αυτό 'το ρίγος της εξωπραγματικότητας', εντούτοις εγώ προσωπικά σκοπεύω να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Θα χρησιμοποιήσω για άλλη μια φορά την 'αρχή της απλούστερης δυνατής σκέψης' που πρόσφατα ανακάλυψα και πολύ μου άρεσε, για να κατανοήσουμε μαζί τι είναι τελικά ζωντανό και τι νεκρό.
Ένα δέντρο που κουνάει τα κλαριά του έξω από το παράθυρο. Θα φταίει ο άνεμος, λέμε για να καθησυχαστούμε. Μια παιδική κούκλα που ξαφνικά 'παίρνει μπρος', στριφογυρνάει το κεφάλι της και κάτι μας λέει. Θα ήταν δυνατό ετούτο το κατασκεύασμα να είναι ζωντανό και να έρθει να μας πνίξει; Κάτσε για καλό και για κακό να τη βάλω μέσα στο ντουλάπι. Από την άλλη μεριά, τα πράγματα που δεν κινούνται, τα θεωρούμε νεκρά. Ένα νεκρό ζώο για παράδειγμα στη μέση του δρόμου. Για κλώτσα το λίγο, να δεις αν είναι ζωντανό. Το δέντρο έξω από το παράθυρο σταμάτησε να κινείται. Είδες λοιπόν; Ο άνεμος έφταιγε. Μοιάζει ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή ταυτίζεται κατά κάποιον τρόπο με την κίνηση. Ακόμη και η λέξη άνεμος παράγεται από την ίδια ρίζα με τις λέξεις anima, ψυχή και animation, κίνηση. Βλέπουμε δηλαδή ότι η σύνδεση που κάνουμε ανάμεσα στην κίνηση και στη ζωή γίνεται μες το μυαλό μας αυτόματα και στηρίζεται μάλιστα από το ίδιο το λεξιλόγιό μας. Εντούτοις, με μια δεύτερη σκέψη θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν πράγματα που κινούνται, αλλά δεν είναι ζωντανά. Μια μπάλα που κυλάει στο δρόμο, μια πέτρα που πέφτει από κάποια κατολίσθηση, τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό, τα φύλλα των δέντρων που παίρνει ο αέρας. Από την άλλη μεριά υπάρχουν πράγματα ζωντανά που δεν κινούνται. Τα δέντρα είναι ζωντανά. Ένας ανάπηρος άνθρωπος σε ακινησία είναι ζωντανός. Μπορούμε να μείνουμε ακίνητοι και παρόλα αυτά να συνεχίσουμε να ζούμε, παρότι θα μας πιάσει σύντομα υπερκινητικότητα! Επομένως η κίνηση δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για να υπάρξει ζωή. Εάν όμως η κίνηση δεν είναι η βασική συνθήκη της ζωής τότε τι είναι; Τι είναι αυτό που βρίσκεται αμέσως πριν από την κίνηση. Πιθανώς είναι λειτουργίες που εμπεριέχουν τη ζωή, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο είδος μετατόπισης. Η αναπνοή είναι ένα δείγμα, οι χτύποι της καρδιάς επίσης. Τι κρύβεται όμως πίσω από την αναπνοή, από αυτήν την 'ζωντανή δόνηση'. Μήπως αντί για την αλλαγή της θέσης, δηλαδή την κίνηση, είναι η αλλαγή της κατάστασης που κρίνει αν ένα πράγμα είναι ζωντανό; Ούτε και τώρα καταλήξαμε στο γνώρισμα της ζωής, γιατί ένα μπαλόνι που φουσκώνει και ξεφουσκώνει δεν αναπνέει, άρα δεν είναι και ζωντανό. Επίσης το νερό που μεταβάλλεται από υγρό σε αέριο ούτε και αυτό είναι ζωντανό.
Βρισκόμαστε κοντά στο σημείο απ' όπου αρχίζει κάτι να είναι ζωντανό. Η καταλληλότερη λέξη που βρίσκω και η οποία εμπεριέχει, δυνητικά τουλάχιστον, τόσο την κίνηση, όσο και την αλλαγή καταστάσεων είναι ο μεταβολισμός. Η αρχή της ζωής βρίσκεται εκεί, στην πρώτη χημική ή καλύτερα στην πρώτη βιολογική αντίδραση. Όχι χημική γιατί και το διοξείδιο του άνθρακα λόγου χάρη παράγεται από τη χημική αντίδραση οξυγόνου και άνθρακα, αλλά το διοξείδιο του άνθρακα δεν είναι ζωντανό. Η πρώτη βιολογική όμως αντίδραση είναι αναγκαία συνθήκη για να ξεκινήσει η ζωή. Οτιδήποτε είναι ζωντανό, έχει το γνώρισμα της βιολογικής αντίδρασης, εννοώντας ένα σύνολο απαραίτητων οργανικών μορίων ώστε να ξεκινήσει η ζωή. Γιατί είναι λάθος να πούμε ότι μία βιολογική ένωση είναι αυτή από την οποία προέρχονται όλες οι επόμενες που μαζί συνιστούν το φαινόμενο της ζωής. Ο μεταβολισμός λοιπόν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής. Ό,τι μεταβολίζεται είναι και ζωντανό. Οτιδήποτε χρειάζεται τροφή, την οποία και μετατρέπει σε κίνηση, σκέψη, ευχαρίστηση είναι ζωντανό. Είναι πράγματι το πώς έτσι απλά και μ' εκπληκτικό τρόπο ξεκινάει η ζωή. Είναι απαραίτητα μόνο η ύπαρξη ύλης, γιατί μία από τις θεμελιώδεις ιδιότητες της ύλης είναι αυτή της αυτούσιας οργάνωσης. Αν πάρετε φορτία, μικρά δηλαδή φορτισμένα σώματα και τα ανακατώσετε κοντά το ένα στο άλλο, θα δείτε γρήγορα να διευθετούν τις θέσεις μεταξύ τους και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, παρότι αρχικά η όλη κατάσταση θα μοιάζει χαοτική. Έτσι είναι και η ζωή. Εμπεριέχει ως κυρίαρχη ιδιότητα αυτήν της ύλης από την οποία αποτελείται, την ιδιότητα της αυτούσιας οργάνωσης. Αποφεύγω βέβαια να πω αυτόβουλη, γιατί η βούληση θεωρείται ανθρώπινο προνόμιο, αν και πιθανώς αδίκως.
Βρήκαμε την αναγκαία προϋπόθεση να είναι κάτι ζωντανό. Ζωντανό καλούμε αυτό που μπορεί να καθορίσει τις μεταβολικές του διαδικασίες από μόνο του, συνειδητά ή ενστικτωδώς. Πιο απλά, ζωντανό είναι ότι μεταβολίζεται. Ένας βράχος δεν είναι ζωντανός, γιατί η μετατροπή του σε άμμο γίνεται εξωγενώς (π.χ. κύματα της θάλασσας), χωρίς ο ίδιος να μπορεί να κάνει τίποτε για ανανέωση των φθαρμένων του τμημάτων, πέρα βέβαια του γεγονότος ότι ο βράχος δεν έχει μεταβολισμό. Ένα δέντρο βεβαίως είναι ζωντανό, ανεξάρτητα του γεγονότος ότι δεν κινείται, αφού μπορεί και καθορίζει τις λειτουργίες του από μόνο του, παίρνοντας τροφή και ενέργεια από το περιβάλλον. Μια κούκλα δεν είναι ζωντανή, γιατί παρότι ίσως κινείται και 'μιλάει', εντούτοις δεν έχει σάρκα, αίμα, κόκαλα και προπαντός δεν έχει τις βιολογικές μεταβολικές διαδικασίες απαραίτητες για την παραγωγή αυτόνομης κίνησης, σκέψης, αισθημάτων και συναισθημάτων. Μπορεί όμως άραγε, για να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια του ορισμού μας, κάτι να είναι ζωντανό χωρίς να είναι βιολογικό; Αν δηλαδή οι βιολογικοί παράγοντες είναι αναγκαίοι για τη δημιουργία ζωής, είναι και ικανοί; Ένας πειραματικός σωλήνας γεμάτος με βιολογικές ενώσεις είναι ζωντανός; Μάλλον όχι. Αν λοιπόν ο μεταβολισμός, με την έννοια των βιολογικών διεργασιών, είναι μια συνθήκη για τη ζωή αναγκαία αλλά όχι ικανή, τότε τι είναι αυτό που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο οι συγκεκριμένοι βιολογικοί παράγοντες οργανώνονται και 'συμπυκνώνονται' ώστε ν' αρχίσει κάτι να είναι ζωντανό; Υπάρχει κάτι που ξεχάσαμε; Πού βρήκε η ύλη όλες τις αρχικές πληροφορίες; Από πού προήλθαν οι εντολές για το πώς τα συστατικά της ύλης θα συσπειρώνονταν για να διαμορφώσουν τα πρώτα αστέρια μέσα στο σύμπαν από το θάνατο των οποίων προήλθαν όλα τα βαριά στοιχεία της φύσης απαραίτητα για τη δόμηση πολύπλοκων βιομορίων; Γιατί θα έχουμε όλοι ακούσει ότι είμαστε πλασμένοι από αστρόσκονη, συντρίμμια δηλαδή υπερκαινοφανών ήλιων (super novae) που εξερράγησαν σκορπώντας μέσα στο σύμπαν τα υλικά τους. Πώς ήξεραν τ' αστέρια πώς να συγκροτηθούν και πότε και πώς να πεθάνουν; Η ψυχή, τελικά, τι ρόλο παίζει στην όλη διαδικασία; Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του Breton από τη 'Nadja', που λέει: "Ποιος είμαι, αν όχι αυτός που στοιχειώνω;" Γιατί πράγματι η ζωή και οι διαδικασίες της μοιάζουν να οδηγούνται από εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι ούτε απτοί ούτε ζωντανοί. Οι φυσικές δυνάμεις είναι φαντάσματα. Τους χτύπους της καρδιάς μας φαίνεται να τους καθορίζει ένας άγνωστης προέλευσης και ταυτότητας ρυθμός. Άλλωστε και οι ίδιες μας οι σκέψεις και τα συναισθήματα δείχνουν να εξουσιάζονται, να καταλαμβάνονται από παράγοντες που δεν έχουν κανένα χαρακτηριστικό του ζωντανού. Άραγε οι ελπίδες, ο φόβος, η φιλοδοξία, το κυνήγι της ευτυχίας και της ηδονής, οι θεοί και οι δαίμονες που υπάρχουν για να μας καταδικάζουν ή να μας λυτρώνουν, οι επιταγές του παρελθόντος και της ανθρώπινης ιστορίας, όλα αυτά δεν είναι φαντάσματα που παρακολουθούν και βρίσκονται πίσω από την καθημερινή μας ζωή; Μοιάζει ότι αυτή η ζωή με τη σειρά της προήλθε από τη νεκρή φύση, από τον κόσμο των πνευμάτων. Ίσως γι' αυτό αντιμέτωποι με το δίλημμα να κάτι είναι ζωντανό ή νεκρό να μας πιάνει ένα ρίγος 'παραδοξότητας', γιατί κάπου μέσα μας έχουμε τη βαθύτερη πεποίθηση αυτής της πληροφορίας για την καταγωγή μας από τον κόσμο των νεκρών. Φαίνεται ότι είμαστε οι ζωντανοί απόγονοι κάποιων φυσικών δυνάμεων-πνευμάτων. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ισχύ ούτε τη συμμετρία του συλλογισμού μας. Ένα πιθάρι, ένα πήλινο ομοίωμα του ανθρώπου που κάποιος 'φυσάει' μέσα του ψυχή, γίνεται ζωντανό; Προφανώς, όσο κι αν φυσήξετε μέσα σ' ένα πυθάρι δε θα το ζωντανέψετε ποτέ, εκτός μέσα στην αφελή φαντασία. Άλλωστε κι αυτή η ίδια η ψυχή δεν είναι ζωντανή, αφού δεν μεταβολίζεται, δεν έχει καν την ικανότητα της αυτόβουλης ή γενικότερα της αυτούσιας οργάνωσης. Ακόμη και ο Θεός με αυτήν την έννοια δεν είναι ζωντανός, τα πνεύματα, η ίδια μας η σκέψη δεν είναι ζωντανή. Η σκέψη μας, μαζί με όλα τα προαναφερθέντα δημιουργήματά της είναι 'νεκρή', με την έννοια ότι δεν φοβάται, δεν πονάει, δεν επιθυμεί, ούτε καν σκέφτεται από μόνη της. Οι λειτουργίες του ανθρώπου ως βιολογικού συνόλου είναι που παράγουν όλες τις ανάγκες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, όλες δηλαδή αυτές τις διαδικασίες, που έξω από το 'βιολογικό ζωντανό συνονθύλευμα' που ονομάζουμε 'εαυτό' ούτε καν υφίστανται.
Ό,τι μεταβολίζεται είναι ζωντανό και αντίστροφα. Από εκεί και πέρα διαφέρει ο βαθμός της οργάνωσης. Ένα έμβρυο για παράδειγμα είναι ζωντανό ακόμη και στο στάδιο του γονιμοποιημένου ωάριου. Ακόμη και το αγονιμοποίητο ωάριο ή το σπερματοζωάριο είναι ζωντανά με την έννοια ότι φέρουν μέσα τους όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τις μεταβολικές διαδικασίες της ζωής. Μόνο που στην πραγματικότητα, αυτές οι φυσικές δυνάμεις ήταν απόρροια των βασικών ιδιοτήτων της ύλης, από τις οποίες και οι φυσικές δυνάμεις προέκυψαν ως αποτέλεσμα. Πριν από την ύλη δεν υπάρχει τίποτε. Ακόμη και το τίποτε θα αποτελείται από τη δική του 'σκοτεινή ύλη', με τις ίδιες ή άλλες ιδιότητες. Παρεμπιπτόντως ακόμη και η ενέργεια είναι μία ιδιότητα της ύλης. Ακόμη κι αυτό που ονομάζουμε συνείδηση, στα πλαίσια της οποίας ισχύει ο συλλογισμός 'ζω σημαίνει σκέφτομαι', είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας της ζωής. Γιατί προφανώς ο προηγούμενος συλλογισμός είναι μια διπλή ταυτολογία: 'Οι νεκροί δεν σκέφτονται'. Σε τελική ανάλυση ο ουρανός είναι γαλάζιος γιατί η ατμόσφαιρα σκεδάζει κυρίως αυτό το χρώμα. Ο ουρανός δεν ξέρει τίποτε, εμείς το γνωρίζουμε γιατί είμαστε ζωντανοί και στην πορεία της ζωής μας αποκτήσαμε επιπλέον γνώσεις. Αν βέβαια δεν υπήρχε ουρανός, θάλασσα, φύση και βιομόρια, εμείς, έτσι κι αλλιώς, ούτε κάποιος άλλος, δε θα ήμασταν εδώ για να το συζητάμε. Αν δεν υπήρχαμε εμείς δε θα υπήρχε ούτε και αυτό το αίσθημα ή συναίσθημα του ανοικείου. Φαίνεται δηλαδή ότι η ίδια η ζωή, η ορμή και οι δυνάμεις που εμπεριέχει, δημιουργεί και όλα τα πλάσματα της φαντασίας, τα οποία βεβαίως μπορούν να την οδηγούν σ' ένα επίπεδο πιο πνευματικό, αλλά που η ίδια η ζωή δεν παύει, και δεν μπορεί να πάψει, να θυμάται ότι τα πλάθει και τα ελέγχει.
https://christselentis.blogspot.com/2008/05/blog-post_07.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Φλεγόμενη Φιγούρα Σταυρός Αγγελικός
Φιγούρα Εσταυρωμένος Στον 'Αγιο Ιωάννη
Σκλάβα Της Μισελέν Διαστημικός Ελέφαντας
Δάντης Περσέας
Βασιλική Καρδιά Το Παπούτσι
Μπούστο Τζοέλα Λόυντ Γυμνό Στη Σκάλα
Ανθρωπόμορφη Σκύλα Υστερική Αφροδίτη Μήλου
Κάλυκας Ζωής Εμμονή Μνήμης
Κάλυμμα
Νεκρική Μάσκα Ναπολέοντα
Νεκρική Μάσκα Ναπολέοντα (Ρινόκερως)
Ρινόκερως Με Δαντέλα
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1184
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το συγκεκριμένο έργο είναι επίσης γνωστό και ως ''Διάσπαση Οπτικής''.
Ένα απο τα τελευταία έργα του Dali.Ο ίδιος είχε διαισθανθεί οτι ο θάνατος πλησίαζε.Η κορυφή του τριγώνου (η οποία είναι επίπεδη και στην οποία συνήθως έχτιζαν ναούς) προέρχεται απο το Κρητικό ανάγλυφο της πυραμίδας του τάφου.Έχει σημασία θανάτου δηλαδη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όταν μιλάμε για την "πραγματικότητα", αναφερόμαστε σε όλα εκείνα τα αντικείμενα του κόσμου μας που την αποτελούν. Ακόμη περισσότερο αναφερόμαστε στις συνδέσεις που έχουμε διαμορφώσει ανάμεσα σε αυτά τα αντικείμενα, που μπορούν να είναι είτε εικόνες πραγμάτων είτε αφηρημένες ιδέες νοημάτων. Αν για παράδειγμα πούμε τις λέξεις 'καρέκλα' και 'ανάπαυση', η σύνδεση μεταξύ των δύο αυτών 'πραγμάτων' της καθημερινότητας είναι αυτονόητη. Αν όμως πούμε 'φτερά' και 'ελέφαντας', πρόκειται για δύο έννοιες- εικόνες στο μυαλό μας ουσιαστικά ασύνδετες. Όταν λοιπόν κάποιος άνθρωπος μας πει ότι είδε τις προάλλες έναν ελέφαντα να πετάει, θα πούμε ότι είναι παρανοϊκός.
Αυτές οι παράταιρες συνδέσεις μεταξύ ασύνδετων πραγμάτων της καθημερινής συμβολικής μας τάξης (διευθέτηση των πραγμάτων στο μυαλό με σειρά λογική), ήταν από τις αγαπημένες ασχολίες των σουρεαλιστών και ειδικά του Dali. Ο ίδιος θεώρησε ότι η κατηγοριοποίηση και ανάλυση των παράλογων συνειρμών (παράταιρων σχέσεων), μεταξύ των αντικειμένων της πραγματικότητας, θα μπορούσε να έχει αφενός μια θετική επίδραση στον ανθρώπινο λογισμό κια ψυχισμό, και αφετέρου θα μπορούσε να προϊδεάσει τον άνθρωπο για φαινόμενα που έτσι κι αλλιώς υπάρχουνε στη φύση. Το ίδιο άλλωστε το γεγονός του να μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να κάνει τέτοιες παράξενες συνδέσεις, θα μπορούσε να θεωρηθεί ενδιαφέρον ευθύς εξαρχής.
Έτσι λοιπόν ο Dali εφηύρε και εφάρμοσε στους πίνακές του τη λεγόμενη παρανοϊκή- κριτική μέθοδο (the paranoiac-critical method), την οποία και περιέγραψε ως ''αυτόματη μέθοδος της μη λογικής γνώσης βασισμένη στην κριτική και συστηματική αντικειμενικότητα των σχέσεων κι ερμηνειών φαινομένων παράνοιας." Θα πρότεινα βέβαια να μην πάρετε τα λόγια του Dali στα σοβαρά... Ο Breton πάντως χαιρέτησε τη μέθοδο λέγοντας ότι επρόκειτο ''για ένα εργαλείο πρώτιστης σημασίας, το οποίο έδειξε κατευθείαν ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς της τέχνης''.
Ο ίδιος ο Dali, εφαρμόζοντας την παραπάνω μέθοδό του στη ζωγραφική, κατάφερε να αναπαραστήσει στους πίνακες τις περίφημες διπλές ή πολλαπλές μορφές. Πρώτο παράδειγμα ο παρακάτω πίνακας:
Disappearing Bust of Voltaire
Πάντως, η κύρια ιδέα σε αυτούς τους πίνακες, σύμφωνα με την (παρανοϊκή-) κριτική μέθοδο, είναι ότι οι διάφορες αλληλοεπικαλυπτόμενες μορφές είναι εξίσου πραγματικές και με την έννοια των φυσικών σωμάτων αδιαχώριστες. Αυτό βέβαια φέρνει στο μυαλό τις σύγχρονες παραδοχές της φυσικής επιστήμης, ακριβώς για την αδιαιρετότητα των φυσικών διαδικασιών, καθώς και την αλληλοεπικάλυψη των κυματοσυναρτήσεων των πραγμάτων, καθώς, κβαντομηχανικά, όχι μόνο τα υποατομικά σωματίδια αλλά και τα μακροσκοπικά αντικείμενα είναι ουσιαστικά 'αποσυμφωνημένες' (decoherent) έστω κυματοσυναρτήσεις. Σύμφωνα με μία άλλη διατύπωση, τα πάντα είναι συχνότητες.
Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα από κοντά (από πολύ- πολύ κοντά), τότε ίσως θα έπαυαν να έχουν τα καθορισμένα διακριτά σχήματα και αντί αυτών θα έπαιρναν τις ασαφείς, παλλόμενες κι αμφίβολες μορφές των θεμελιωδών συστατικών από τα οποία αποτελούνται, quarks, χορδές, αρχέτυπα, όπως επιθυμείτε πείτε τα. Επίσης, οι αποστάσεις που αντιλαμβανόμαστε μεταξύ των πραγμάτων στον καθημερινό μας κόσμο, μπορεί κι αυτές να είναι μία ψευδαίσθηση ή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες θα μπορούσαν να 'αρθούν', καθώς σ' ένα κόσμο περισσοτέρων διαστάσεων αυτές οι αποστάσεις θα μπορούσαν να ανήκουν σε γειτονικά, εφαπτόμενα θα λέγαμε, σημεία.
Επιπλέον, αν το σύμπαν ήταν κάποτε μεγάλο όσο και ένα σημείο, μια μαύρη ή, τέλος πάντων οποιουδήποτε χρώματος, οπή, τότε θα ήταν ενδιαφέρον να 'σκύβαμε' μέσα σ' αυτήν την αρχέγονη 'ενδομήτρια' κατάσταση, όπου όλα τα πράγματα ή τουλάχιστον όλα τα αρχικά συστατικά από τα οποία στη συνέχεια φτιάχτηκαν τα πράγματα, θα ήταν παρόντα. Τότε ίσως να διαπιστώναμε ότι τα διάφορα αντικείμενα της πραγματικότητας, όσο και οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν τόσο διάχυτες και πληθωρικές, ώστε κάποτε ή κάτω από κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες, παύουν να έχουν ξέχωρη ταυτότητα.
Θα καταλαβαίναμε τότε ότι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα, οι σχέσεις δηλαδή μεταξύ των πραγμάτων που την αποτελούνε, είναι μόνο μια πτυχή από όλους τους πιθανούς και δυνατούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τη συνθέσουμε, να τη συνδυάσουμε και να την αντιμετωπίσουμε.
* Calabi-Yau manifold, από τα ονόματα των δημιουργών του, ένα 6-διάστατο πολύχωρο.)
https://christselentis.blogspot.com/2008_05_01_archive.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://moca.virtual.museum/donnie2004/gallery/image096.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μακάβρια Κατασκευή Με Βρασμένα Φασόλια.(Προαίσθημα για Εμφύλιο Πόλεμο).
Δε θα φύγει από το μυαλό μου, η εικόνα του αγριοηδονικά χαμογελαστού τέρατος, που σφίγγει τον ίδιο του το μαστό σε σημείο στραγγαλισμού, στη "Μακάβρια Κατασκευή Με Βρασμένα Φασόλια", που προμήνυσε, έξη μήνες νωρίτερα, τον Ισπανικό εμφύλιο. Το τέρας εκείνο είχε το σχήμα του χάρτη της Ισπανίας, με το αδερφικό χέρι να σπαράσσει την ίδια του τη σάρκα και να κοίτωνται κάτω τα έπαθλα του ...τελικού νικητή: Τα χυμένα βρασμένα φασόλια.
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=887
https://kt20.wordpress.com/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://flickr.com/photos/32357038@N08/3288013291/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το πραγματικό όνομα της γυναίκας που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του Νταλί ήταν Ελένα Ντιακάνοφ Ντεβουλίνα, αλλά όλοι την φώναζαν Γκαλά. Η Γκαλά, μια μικροκαμωμένη Ρωσίδα που είχε πολιτογραφηθεί Παριζιάνα, ήταν η προσωποποίηση της γυναίκας των ονείρων του, στην οποία είχε δώσει το μυθικό όνομα Γκαλούσκα. Σύμφωνα με τις διηγήσεις του, ζούσε μέχρι τότε σε μια κατάσταση μόνιμης σεξουαλικής στέρησης, από την οποία έβρισκε διέξοδο μόνο με τον αυτοερωτισμό. Έτσι, ο Νταλί έβαλε σκοπό του να την κάνει να ενδιαφερθεί για εκείνον. Όπως έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Λουίς Μπουνιουέλ, «Μέσα σε μια νύχτα ο Νταλί άλλαξε τόσο που δεν τον αναγνώριζες. Το μόνο που έκανε ήταν να μιλάει για τη Γκαλά, επαναλαμβάνοντας καθετί που είχε πει εκείνη. Μια πλήρης μεταβολή».
Στον Νταλί προξενούσε μεγάλη έκπληξη η ομοιότητα του ονόματος της Γκαλά με εκείνο του παππού του Γκάλο, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1886. Αργότερα, την ερμήνευε ως ένα από τα «προειδοποιητικά σημάδια» ότι η Γκαλά ήταν η σύντροφος που είχε προκαθορίσει η μοίρα για εκείνον.
Ο Ελιάρ, έχοντας όλο και μεγαλύτερο άγχος για την οικονομική του κατάσταση, έφυγε από το Καδακές πρόωρα, για να συνεχίσει τις δραστηριότητές του στην κερδοσκοπία στην αγορά τέχνης. Η Γκαλά, παρέμεινε εκεί με την κόρη της ακόμη και όταν έφυγαν όλοι οι υπόλοιποι προσκεκλημένοι και οι δυο τους πρέπει να αναχώρησαν μάλλον στο τέλος Σεπτεμβρίου.
Το πάθος του Νταλί για την 35χρονη, τότε, γυναίκα, προκάλεσε το διχασμό της οικογένειας, καθώς στην Ισπανία την εποχή εκείνη οι Γαλλίδες είχαν πολύ κακή φήμη. Η Γκαλά, επιπλέον, ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία από τον Νταλί, παντρεμένη, φιλήδονη και ξεδιάντροπη. Η άμεση ενστικτώδης αντίδραση του βίαιου πατέρα του, ήταν η ανασύνταξη της διαθήκης του. Οι αλλαγές που έγιναν ουσιαστικά σήμαιναν την αποκλήρωση του γιου του. Η ρήξη με τον πατέρα του ενέπνευσε τον καλλιτέχνη, και σε πολλά σουρεαλιστικά έργα υπάρχει μια μικρή εικόνα πατέρα-γιου. Αργότερα, αγόρασε ένα εξοχικό από κάποιον ψαρά στο Πορτ Λιγκάτ, όπου πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του με την Γκαλά. Ο Νταλί λάτρευε τον τόπο, κυρίως λόγω της ηλιοφάνειάς του, και εξέφρασε την αγάπη αυτή μέσα από τα έργα του.
Η αναχώρηση της Γκαλά έκανε τον Νταλί να εστιάσει όλη την άγρια ενέργειά του στην προετοιμασία έργων για μια έκθεση. Τότε δημιουργήθηκε και ένας διάσημος πίνακας του καλλιτέχνη, Ο Μεγάλος Αυνανιστής (1929), ένα είδος μαλακής αυτοπροσωπογραφίας που συμπεριλαμβάνει το φρικιαστικό σύμβολο του Νταλί: μια ακρίδα σε αποσύνθεση.Περισσότερα για το έργο στο επόμενο επεισόδιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
σ΄ευχαριστώ από καρδιάς, το χρειαζόμουν αυτό...
Η (αείμνηστη) Μαλβίνα, όταν την ρώτησαν αν θα μπορούσε να ανεχθεί την απιστία του συντρόφου της, απάντησε με το γνωστό αφοπλιστικό της χαμόγελο...
ναι, αρκεί να είμαι εγώ ο συνένοχος στην...ιστορία!
Ε καλά δεν περίμενα και κάτι λιγότερο απο την αξέχαστη Μαλβίνα!
Άντε να επαναφέρουμε και τον Δεσμώτη τώρα διότι κάτι λείπει απο το forum,κάτι σαν αυτόενα πράμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το θέμα είναι ότι δεν έχω θέμα. Τo ξεκίνημα της χρονιάς μου προκαλεί σύγχυση. Black out που λένε και οι αγγλοσάξονες. Όλα τα πρέπει που φέρνει η αλλαγή του χρόνου στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο και αρνούνται να μπουν σε μια τάξη από μόνα τους. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να δω τι θα κάνω με τη δουλειά μου. Πρέπει να ζητήσω αύξηση; Πρέπει να πάμε κανένα ταξίδι. Πρέπει να θυμηθούμε πως είναι να είσαι ζευγάρι. Πρέπει να μοιράσουμε τα παιδιά. Πρέπει να ασχοληθώ επιτέλους με τις εκκρεμότητες. Πρέπει να βουλώσω την τρύπα στην στέγη που μπάζει νερά όποτε έρχεται μπόρα. Πρέπει να πάω για service το αυτοκίνητο. Πρέπει να κλείσω τα εισιτήρια για την Βαρκελώνη από τώρα, γιατί μετά θα πάνε στα ύψη. Πρέπει να πάμε κανένα θέατρο. Πρέπει να βρω χρόνο για τους φίλους μου. Πρέπει να φροντίσω τον SIM μου, που είναι αντικοινωνικός και δεν του κάθεται γκόμενα. Πρέπει να βγάλουμε και καμιά βόλτα το σκυλί. Πρέπει να φτιάξουμε τις ντουλάπες. Πρέπει να δω τι γίνεται με το βιβλίο. Πρέπει να βρω και λίγο χρόνο για διάβασμα. Πρέπει να γίνω λιγότερο αναβλητικός. Πρέπει να κάνω δίαιτα. Πρέπει να κόψω το τσιγάρο. Πρέπει να βάζω και κανένα φράγκο στην άκρη. Πρέπει να βάλω κανέναν στόχο, από αυτούς τους άπιαστους που σε κάνουν τουλάχιστον να ονειρεύεσαι. Πρέπει να πάψω να κρίνω τόσο αυστηρά τους ανθρώπους. Πρέπει να θυμηθώ να γίνω πάλι λίγο ανυποψίαστος. Δεν υπάρχουν πάντα σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τον πλανήτη. Πρέπει να ανακυκλώνω χωρίς να σιχτιρίζω που ο δήμος δε μου φέρνει κάδο έξω από την πόρτα μου. Πρέπει να βρω κι άλλο χρόνο για τα πιτσιρίκια. Πρέπει να σταματήσω να κάνω τον κουρασμένο μπροστά τους. Πρέπει να φέρνω ένα λουλούδι κάθε μέρα στο amore μου. Πρέπει, πρέπει, πρέπει... Πρέπει να αντικαταστήσω τα περισσότερα από τα «πρέπει» με «ΘΕΛΩ». Θέλω, αλλά δεν προλαβαίνω. Ωραία δικαιολογία;
Μουσείο St. Petersburg, Florida
https://www.daliweb.tampa.fl.us/67.htm
https://www.os3.gr/archive_logiastoxarti/gr_ekpompi_papamihalis_hristos.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στην αθάνατη Ελλάδα και την σύγχρονη εποχή είναι ο Sigmund Freud, ο οποίος ανακάλυψε ότι το ανθρώπινο σώμα,το οποίο ήταν εντελώς νεο-πλατωνικό την εποχή των Ελλήνων, είναι σήμερα γεμάτο απο μυστικά συρτάρια που μόνο η ψυχανάλυση είναι ικανή να ανοίξει.Η μορφή του επιπλου είναι του Ιταλού μανερίστα Bracelli(17ος αιώνας) ο οποίος ήταν γνωστός στον Dali και τον επηρέασε αναμφισβήτητα στην επιλογή σχήματος των συρταριών.Αλλά αυτό που ήταν μόνο ένα παιχνίδι και μια γεωμετρική άσκηση στον χώρο για τον πρώτο έγινε για τον δεύτερο, τρείς αιώνες μετά,μια αλληγορική αναπαράσταση φορτισμένη με μεγάλη εμμονή της επιθυμίας μας του να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε.
https://www.fotos.org/galeria/showphoto.php/photo/817/sort/1
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σκηνή.Όλοι έχουν χαθεί,ο άγιος στο ερημητήριο του,λάτρεις της φωτιάς και των σκιών της φωτιάς,άνθρωποι πολεμιστές,άνθρωποι σε ομάδες που συζητούν με ένα βασιλιά.Η ανθρώπινη περηφάνια,αξιοπρέπεια,άγνοια,ψευδαίσθηση,πάθη,πιέσεις,τα στοιχεία η γη φωτιά χωρος,χρόνος κ.τ.λ
Αναφορά στον χωροχρόνο.Οι δυο ρόδες με τις κοιλότητες οι κυρτές δίπλα τη σπηλιά.
Το αιώνιο δέντρο,το δέντρο της ζωής απέναντι απο ένα ανιαρό ρολόι το οποίο ανιαρά κυβερνά τα πάντα.Τίποτα δεν υπόσχεται αιωνιότητα.Μόνο οι κλασικοί φιλόσοφοι που ακολουθούν το μονοπάτι της γνώσης,το μονοπάτι στο μαύρο και στο άσπρο.Πέραν καλού και κακού είναι αυτό.
https://www.phillipkent.net/zome4D/index.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
άσχετο, Έχω την αίσθηση, ότι αυτός ο πίνακας είναι στο Teatre Museo Dali και όχι στο MoMa.
Ναι είναι πολύ πιθανό.Υπάρχει και η πιθανότητα κάποιο απο τα δυο να είναι αντίγραφο διότι το corpus hypercubus το είδα στο Μουσείο του Βατικανού και ήταν ενας πίνακας εξαιρετικά μικρών διαστάσεων, και απο οτι ξέρω το συγκεκριμένο έργο το αυθεντικό, είναι μεγάλων διαστάσεων.Είναι πολύ πιθανό να ζωγράφιζε και δυο φορές το ίδιο έργο το ενα σε μικρότερες διαστάσεις και το άλλο σε μεγαλύτερες.Αν και έχω βρεθεί στην N.Y προ δεκαετίας, στο συγκεκριμένο μουσείο δεν πήγα οπότε δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω σίγουρα.Αν το είδες πάντως στην Ισπανία μάλλον εκεί θα είναι το original.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτό τον τεράστιο πίνακα, που οφείλεται σ' ένα κουτί σπίρτα ''Αφροδίτη'', ο ίδιος ο Νταλί τον ονόμαζε ''Όλος ο Νταλί σ' έναν πίνακα'', διότι περιέχει μια ανθολογία των εικόνων του Νταλί. Στην κορυφή, ένα εξαϋλωμένο κεφάλι της Γκαλά προϊσταται της σκηνής. Στη δεξιά κάτω γωνία, στέκεται ένας εξάχρονος Νταλί. Υπάρχει μια σειρά από Αφροδίτες της Μήλου, που το σώμα τους στρίβει, αλλάζοντας φύλο. Τον Ταυρομάχο είναι δύσκολο να τον διακρίνουμε στην αρχή, μέχρι που συνειδητοποιούμε ότι το μπούστο της δεύτερης Αφροδίτης από τα δεξιά, μπορεί να ερμηνευτεί σαν το πρόσωπο (το δεξί της στήθος σαν μύτη, η σκιά κατά μήκος του διαφράγματος σαν στόμα), και η πράσινη σκιά πάνω στην εσθήτα της σαν γραβάτα. Αριστερά, είναι το αστραφτερό ''κοστούμι από φώτα'' του ταυρομάχου, το οποίο γίνεται ένα με τους βράχους, που επίσης μπορεί να δει κανείς σαν το κεφάλι του ταύρου που πεθαίνει. Ένα επίτευγμα της μεταμόρφωσης!
Μουσείο Μοντέρνας Τεχνης, Νέα Υόρκη.
https://www.damsite.blogspot.com/
https://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/art/history/Η%20Τέχνη/various/Tavromaxos.html - 2k
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Παρατηρείστε το Βιολοντσέλο.
https://www.flickr.com/photos/savasir/page3/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
(Το Ρόδο που ανατέλλει, φωτίζει και μεσουρανεί. Έρημος που... "φωτίζεται" από 'να ζευγάρι. Η δροσοσταγόνα στο Ρόδο, -κατ' εμέ- είν' η λανθάνουσα ελπίδα σωτηρίας, όσο λανθάνουσαν ελπίδα έρωτα διαβλέπει κανείς στο ζεύγος. Κοιτάζοντας το Ρόδο, νιώθω σα να με καλεί να μπω κι όταν τελικά το καταφέρνω, νιώθω να ξαναβγαίνω άλλος άνθρωπος.)
Βρισκόμαστε σε μια αίθουσα αναμονής. Είμαστε από κάπου ψηλότερα,του κανονικού ύψους ενός ανθρώπου, αόρατοι και κοιτάμε. Ουσιαστικά και τυπικά, αυτή είναι η δουλειά μας. Δε ξέρουμε ακόμα που όδηγεί αυτή η αίθουσα. Μάλλον κάποιο ιατρείο, μα χωρίς να μπορούμε προς το παρόν, να πούμε την ειδικότητά του. Πολυτελής χώρος, λιτά επιπλωμένος! Λέμε πολυτελής, γιατί ακόμα και τα πλακάκια του δαπέδου, φαντάζουν πανάκριβα. Τα λίγα αντικείμενα επίσης. Ένα γυάλινο τραπεζάκι σαλονιού, δυο πολυθρόνες, ένας καναπές, αμπαζούρ έξοχο, τέσσερα κρυφά φωτιστικά -ένα για κάθε γωνιά- και μια υπέρκομψη θήκη για περιοδικά, ανάμεσα στις πολυθρόνες. Αυτά είναι σχεδόν όλα, εκτός...
Αφήσαμε τελευταία δυο ακόμη αντικείμενα του χώρου! Τούτο γιατί, κατά ένα περίεργο τρόπο, είναι και τα πιο σημαντικά κι έκαστος εξ υμών θα τα 'βρισκε ενδιαφέροντα. Το ένα, είμαστε εμείς! Δηλαδή, για ν' ακριβολογούμε, όχι εμείς, αλλά μια μικρή, πανίσχυρη κάμερα, ελαφρά περιστρεφόμενη και φυσικά ...πανάκριβη, γνωστής μάρκας! Είμαστε επικεντρωμένοι στο έτερο, ενδιαφέρον αντικείμενο: Ένας πανάκριβος πίνακας, που βρίσκεται στο τοίχο, ακριβώς απέναντι από το καναπέ, έτσι ώστε όποιος κάθεται κει, ν' απολαμβάνει τ' όμορφο θέαμα, όσο θα περιμένει τη σειρά του!
Ας μιλήσουμε για τον πίνακα λοιπόν. Η οπτική μας, δε μας επιτρέπει να 'χουμε πλήρη εικόνα. Απ' ό,τι καταλαβαίνετε, εμείς τοποθετηθήκαμε εδώ, μόλις σήμερα το πρωΐ, για να φυλάμε, μήπως κάποιος επιχειρήσει να τονε πειράξει ή να τονε κλέψει. Δε το ξέρουμε αυτό σίγουρα, μα για ποιον άλλο λόγο θα μας έβαζαν εδώ; Έτσι βλέπουμε τον πίνακα, υπο γωνίαν -άλλωστε τι ξέρουμε από πίνακες, εμείς οι κάμερες; Όσο κι αν είμαστε πανίσχυρες και πανάκριβες!- μα καλύπτουμε θαυμάσια, όλο τον εγγύς χώρο του!
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να τον περιγράψουμε, όσο πιο καλά μπορούμε. Η κορνίζα του, κατ' αρχήν, είναι χρυσή ή επίχρυση, όμορφα και περίτεχνα δουλεμένη και θα πρέπει κι αυτή να κόστισε πανάκριβα! Περιττό να πούμε πως καλύπτεται από γυαλί! Ο ίδιος ο πίνακας, απ' όσο πιάνει το βλέμμα μας, απεικονίζει ένα μεγάλο ρόδο, χωρίς το κοτσάνι του, αλλά με μια δροσοσταγόνα σε κάποιο πέταλό του. Φόντο του, ο καθάριος γαλανός ουρανός και κάτω μια πεδιάδα, κατα το θέρος. Δυό άνθρωποι σα μυρμήγκια σ' αυτή τη πεδιάδα κι ...αυτό είναι όλο!
Θ' αναρωτιέστε κι εύλογα, γιατί σας τα λέμε όλα τούτα. Πρέπει να σας πιάσουμε από το χέρι και να σας μπάσουμε στο κλίμα του χώρου -και του πίνακα- έτσι όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε και να σας μεταφέρουμε όσο πιο καλά και κατανοητά μπορούμε, τα περίεργα συμβάντα που ακολούθησαν, τούτη τη πρώτη μέρα μας εδώ!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-Έλα αγόρι μου και θ' αργήσουμε. Μας περιμένει ο γιατρός...
-Ναί μητέρα...
-Τι τη κοιτούσες αυτή; Σιγά μην άξιζε αυτή, για ένα παληκάρι σαν εσένα!
-Έχεις δίκιο μητέρα...
-Εσύ παιδί μου, είσαι στην ιατρική πλέον. Σε λίγα χρόνια που θα πάρεις το πτυχίο σου, ουρές θα κάνουν έξω από τη πόρτα σου οι νύφες! Ποιός θα σε πιάνει τότε!
-...
-Μα... καλά... δε την είδες πως ήταν ντυμένη; Τσουλί σκέτο! Είναι αυτό κορίτσι για σπίτι;
-Όχι μητέρα...
-Είσαι 22 ετών κι είσαι ακόμα μικρός για τέτοια. Πάρε πρώτα το πτυχίο κι ύστερα θα 'χεις καιρό!
-...
-Έλα περπάτησε λίγο πιο γρήγορα και μη κοιτάς πίσω. Σχεδόν φτάσαμε...
-Ναι μητέρα...
-Για ποιον νομίζεις ότι σκοτώνεται όλη μέρα ο πατέρας σου στη δουλειά; Για σένα! Για μας! Τόσα και τόσα έξοδα πως νομίζεις πως καλύπτονται; Πιστεύεις πως σου χαρίζει κανείς κάτι;
-...
-Εγώ πάλι; Ξέρεις πόσα θυσίασα για σένα; Κανένα λούσο. Καμιά διασκέδαση! Γιατί είχα να ετοιμάσω τα προικιά σου. Ύστερα καθώς είδα πως τα 'παιρνες τα γράμματα, στερηθήκαμε τα πάντα για τις σπουδές σου. Ξέρεις; Συγγράμματα, φροντιστήρια... Όλα για σένανε αγόρι μου!
-Μάλιστα μητέρα...
-Σ' αγαπάμε πάρα πολύ! Όχι πες μου, δε σ' αγαπάμε; Σου 'λειψε ποτέ τίποτε;
-Όχι μητέρα...
-Ε λοιπόν πες μου γιατί στεναχωριέσαι; Νομίζεις πως θα σ' αγαπήσει ποτέ κανείς ή καμιά σουρλουλού, έτσι όπως εμείς; Ανιδιοτελώς;
-Όχι μητέρα...
-Είδες; Το λές και μόνος σου! Λοιπόν φτάσαμε, εδώ ... στο ασανσέρ... εδώ παιδάκι μου... όχι από κει... εδώ είναι το ασανσέρ!
-Συγγνώμη μητέρα...
-Λοιπόν τώρα που θα πάμε στο γιατρό μη φοβηθείς! Είναι πολύ καλός και πανάκριβος ειδικός! Να τον ακούσεις, γιατί ότι σου πει είναι σωστό! Το 'χει σπουδάσει ο άνθρωπος, στην Αμέρικα κι όχι μόνον αυτό: σε συμπάθησε κιόλας!
-...
-Γιατί δε μιλάς; Λέω λάθος κάτι; ...και μη κοιτάς συνεχώς τα παπούτσια σου... Σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις αυτό! Μη μας το κάνεις αυτό! 'Αφησε μας να σε βοηθήσουμε, παιδί μου! Εμείς θέλουμε, μπορούμε και σ' αγαπάμε!
-Μάλιστα μητέρα...
-"Μάλιστα" μα κοιτάς όλο τα παπούτσια σου! Ορίστε... μπαίνουμε στο ιατρείο... κοίτα να 'σαι συνεργάσιμος μωρό μου. Σ' αγαπώ!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Κάποια στιγμή λοιπόν χτύπησε η πόρτα και κάποιος από μέσα, -μάλλον με κάποιο εσωτερικό μηχανισμό- άνοιξε. Μπήκε μια μεσόκοπη, καλόντυμένη, χλιδάτη κυρία κι ένας παχουλός νεαρός. Μοιάζανε πολύ! Επιτέλους, γιατί είχαμε αρχίσει να πλήττουμε κι αναρωτιόμασταν, αν είχαμε κανένα λόγο ύπαρξης εδώ μέσα!
Αυτοί οι δυό λοιπόν, πέρασαν μέσα. Η γυναίκα περιεργάστηκε το χώρο, μ' επιδοκιμασία κι έδειξε το καναπέ στο νεαρό, που κοιτούσε κάπου χαμηλά. Τα πλακάκια του δαπέδου ή το αντικαθρέφτισμά του σ' αυτά! Υπάκουσε πειθήνια, μα χωρίς να πάρει τα μάτια του από κάτω. Εκείνη στην αρχή, όλο του 'λεγε... του 'λεγε... νουθεσίες, συμβουλές κι εκείνος που και που, απαντούσε -χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις- πότε "ναι μητέρα" ή "μάλιστα μητέρα"! Έπειτα, όταν ένιωσε πως είχε πει όλα όσα έπρεπε ή κουράστηκε, πήρε ένα περιοδικό μόδας κι άρχισε να το ξεφυλλίζει. Σταματούσε με ίδιαίτερο ζήλο, στις σελίδες ακριβής μόδας και σ' άλλα γυναικεία αξεσσουάρ!
Τότε μόνον ο νεαρός, άρχισε σιγά-σιγά, να σηκώνει το βλέμμα του από το πάτωμα. Δειλά στην αρχή κι έπειτα, σα την είδε απασχολημένη κι απορροφημένη από τ' άφθονα περιοδικά μόδας, ξεθάρρεψε κι άρχισε να περιεργάζεται με τα μάτια του, τα πάντα! Περιέργως πως, τον πίνακα τον είδε προτελευταίο, παρ' όλο που τον είχε κατάφατσα. Μάλλον γιατί, οπτικά, ήταν ψηλώτερα -όπως κι εμείς- απ' όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα! Ευτυχώς όμως σε μας δε πρόφτασε να φτάσει η ματιά του, γιατί εκτός από ψηλά, είμασταν και πολύ πλάγια προς αυτόν! Το λέμε γιατί από καθαρή διαίσθηση παρακινημένοι, πιστεύουμε, πως αν μας έβλεπε θα τρόμαζε και θα 'σκυβε πάλι κάτω!
Στην αρχή, το κοίταξε με αδιάφορη ματιά. Απλά τον κοίταξε, χωρίς να τον κοιτάζει, έτσι απλά για να κοιτάξει κάτι! Να περιεργαστεί το χώρο και να βοηθηθεί ίσως από τη γνώριμη πια διάταξη, των γνώριμων πια αντικειμένων, ολόγυρα! Αναγνώριση χώρου! Όταν όμως ο χρόνος της ...αδιάφορης ματιάς τέλειωσε -ο χρόνος εκείνος, που η αδράνεια του νου απαιτεί, μέχρι να δει πραγματικά και βαθύτερα, το αντικείμενο- κι ενώ είχε αρχίσει να στρέφει δειλά, το βλέμμα προς εμάς, σταμάτησε! Σκάλωσε! Καρφώθηκε! Ναι καλά ακούσατε! Έμεινε να κοιτά το πίνακα -βαθιά αυτή τη φορά- για πολλή ώρα! Θαρρείς μαγεμένος, μα χωρίς να 'ναι! Θαρρείς εγκλωβισμένος, παγιδευμένος, μα πάλι χωρίς να μπορεί κανείς να το πει κι έτσι! Πόσο μάλλον εμείς: μια κομψή κάμερα πανίσχυρη, πανάκριβη, ευέλικτη κι ένα σωρό άλλες δυνατότητες!
Όπως και να 'χει, εκείνος δε τραβούσε το βλέμμα του απο τον πίνακα! Κοίταζε απλά, ήσυχα, χωρίς να γουρλώνει καν τα μάτια, μα κοίταζε ..."εσωτερικά" κι έντονα! Έπειτα, άρχισε να λικνίζεται. Αδιόρατα στην αρχή, μα βαθμιαία, αυτό το λίκνισμα δυνάμωνε, χωρίς να φαντάζεστε πως έγινε τρομερό! Θα τολμούσαμε να πούμε πως λικνιζόταν διερευνητικά, πασχίζωντας να βρει το σωστό ρυθμό! Ρυθμό γιατί; Να συγχρονιστεί με τι; Αυτή η σκέψη μπορεί να αποδώσει σωστά το τι συνέβαινε και μας πέρασε, άγνωστο πως, άγνωστο γιατί! Μα τελικά μάλλον έτσι ήταν γιατί όταν αυτό επετεύχθη -και μη ρωτάτε λεπτομέρειες- τότε το λίκνισμά του σταμάτησε!
Έμεινε ακίνητος, τρεμουλιάζοντας ελαφρά και λίγες στάλες ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπό του! Μισάνοιξε το στόμα του -χαμόγελο;- κι έπαψε ν' ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα! Αυτό διήρκεσε τόσο, ώστε ν' αρχίσουν να δακρύζουν και τότε... Ω τότε...
Ίσως και να μη μας πιστέψετε, αλλά ορκιζόμαστε -εκεί που μπορεί να ορκιστεί μια κάμερα και να γίνει πιστευτή και σεβαστή- πως ότι πούμε από 'δω και πέρα θα 'ναι η απόλυτη αλήθεια!
Απ' όλα τ' ανοίγματα του προσώπου του, μάτια, μύτη, στόμα, αυτιά μα κι απ' τους πόρους του δέρματος, -αλλά πιο αχνά εκεί-, άρχισε να βγαίνει κάτι σα γκρίζος καπνός! Σαν ένα νέφος ή τέλος πάντων, κάτι τέτοιο! Όταν πια βγήκε όλο και σχηματίστηκε λίγο 'μπρος του, είδαμε ένα πιστό του αντίγραφο, κάτι σα συννεφένιο ολόγραμμα, σκούρου γκρίζου χρώματος! Αυτό τον έδειχνε, έτσι όπως ήταν όταν μπήκε και κοιτούσε κάτω! Έπειτα, σήκωσε το ανύπαρκτο βλέμμα του και κοίταξε τον πίνακα για λίγο και κάνωντας μια απότομη δρασκελιά, όρμηξε και χώθηκε μέσα του!
Ναι! Αλήθεια λέμε! Το ορκιστήκαμε! Το ρόδο φάνηκε πιο κόκκινο, οι δυό άνθρωποι σα να κινήθηκαν λιγάκι κι η δροσοσταγόνα κάπως κύλησε στο πέταλο, απειροελάχιστα! Εδώ όμως δεν επιμένουμε! Ίσως να 'ταν η ιδέα μας! Έπειτα στραφήκαμε πάλι στο νεαρό, παραξενεμένοι -αν και δε πρέπει, οι καλές κάμερες να παραξενεύονται απ' όσα βλέπουν- και που όσο δε κοιτούσαμε, δε ξέρουμε τι έκανε! Τώρα όμως έδειχνε νηφάλιος, με πιο ζωντανό βλέμμα και ναι μεν κοιτούσε τον πίνακα, μα τούτη τη φορά, κοιτούσε -αν καταλαβαίνετε τι εννοούμε- με το σωστό τρόπο!
Σε λίγο, ο νεαρός σκούπισε τον ιδρώτα του, σηκώθηκε και γύρισε προς τη κυρία...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-Μητέρα! (Εκείνη στράφηκε έκπληκτη!)
-Ναι παιδί μου;
-Νομίζω μητέρα πως τζάμπα ήρθαμε ως εδώ. Έχω να σκεφτώ πιο σοβαρά, μερικά πράγματα. Πάμε να φύγουμε!
-Μα... τι λες παιδάκι μου; Εδώ ήρθαμε για να σε βοηθήσουμε! Εμείς που σ' αγαπάμε! Πως να φύγουμε;
-Δεν έχω χρεία βοηθείας μητέρα. Τουλάχιστον όχι τέτοια βοήθεια! Πάμε σε παρακαλώ...
-Μα... πως δεν έχεις παιδί μου; Προσεγγίζεις επικίνδυνα τη τρέλα, είπε ο γιατρός, εδώ και κάμποσο διάστημα! Μη κοιτάς που κρύβαμε λόγια. Κάτσε μωρό μου, εδώ θα γίνεις καλά. Εδώ σ' αγαπάμε! Μη μας το κάνεις αυτό!
-Με θεωρείς λοιπόν, τρελό μητέρα; Σου μοιάζω για τρελός;
-Εεε... Όχι... Ναι... δηλαδή... Ουφ! Κάθισε παιδάκι μου, εδώ είναι ο ειδικός που αν -λέω αν- υπάρχει κάτι τέτοιο, θα το διορθώσει. Κάθισε πάλι κάτω σε παρακαλώ. Μη μας το κάνεις αυτό!
-Μητέρα, εσύ μπορείς να καθίσεις αν θέλεις. Αν πιστεύεις πως χρειάζεσαι βοήθεια, εννοώ! Γιατί εγώ, είτε μαζί σου, είτε δίχως σου, θ' ανοίξω τη πόρτα και θα φύγω! Έχω πράγματα να σκεφτώ, πράγματα να κάνω και δε ξέρω καν αν προλαβαίνω!
-Που πας βρε αχάριστε; Έτσι κλωτσάς τόση αγάπη; Τόσες θυσίες; Τόση αφοσίωση; ΣΤΑΣΟΥ...!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ο νεαρός, άνοιξε τη πόρτα και βγήκε! Η κυρία που προσφωνούσε "μητέρα" βγήκε ξοπίσω του, αλλόφρων και φωνάζοντάς του... Τότε, μόλις η πόρτα είχε κλείσει πίσω τους, ακούστηκε μια φωνή -πιθανώς του γιατρού- να λέει έρρινα και κοφτά:
-"Περάστε παρακαλώ."
Πρέπει να πούμε πως όταν μπήκαν οι δυό τους, το ψηφιακό μας ρολόϊ, έδειχνε 17.52'.42" και όταν η πόρτα έκλεισε πίσω τους, καθώς έφευγαν, έδειχνε 18.03'.19"! Δε ξέρουμε αν αυτό σας λέει κάτι και τι, μα ξέρουμε πως εσείς οι άνθρωποι, τα μετράτε κάτι τέτοια. Εμάς πάντως όχι! Εμείς προσπαθήσαμε να σας μεταφέρουμε, όσο πιο πιστά, σα κάμερα, ότι έπεσε στην αντίληψή μας κι αυτό ειν' όλο! Κρίμα μόνο, που τη πρώτη μέρα μας εδώ, δε σκέφτηκε ή δε πρόφτασε κανείς να μας φορτώσει με μαγνητοταινία. Πράγμα που έγινε φυσικά τις αμέσως προσεχείς μέρες. Επίσης, τούτη τη πρώτη μας μέρα, λόγω κάποιου προσωρινού, τεχνικού προβλήματος στη σύνδεση, δεν υπήρχε αποκατεστημένη οπτική επαφή, από το δέκτη στο γραφείο του γιατρού. Πράγμα που επίσης αποκαταστάθηκε τις αμέσως προσεχείς μέρες.
Έτσι -μιας και ποτέ δε ξανασυνέβη κάτι παρόμοιο- έχετε μόνο τη μαρτυρία μας και σας δίνουμε το λόγο της καμερικής μας τιμής, πως όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως σας τα περιγράψαμε. Έχετε το λόγο μιας κομψής, πανίσχυρης, πανάκριβης και με πολλές δυνατότητες, κάμερας, που εκτός των άλλων, δε ψεύδεται ποτέ...
https://www.flickr.com/photos/momekh/55105694/
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=876
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.bizart.gr/full_product.php?prod_id=RFM%205205&page=1
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Συχνά φαντάστηκα το τέρας Ύπνος σαν ένα βαρύ, γιγάντιο κεφάλι με αδύναμο σώμα και έτσι το απεικόνισα. Κεφάλι και σώμα κρατιούνται με ισορροπία με τις διχάλες της πραγματικότητας. Αν σπάσουν αυτές οι διχάλες έχουμε την αίσθηση ότι θα "πέσουν". Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μου έχουν ήδη βιώσει την αίσθηση ότι πέφτουν απότομα στο κενό τη στιγμή ακριβώς που τους καταλαμβάνει απόλυτα ο ύπνος. Αν ξυπνήσουν ξαφνικά, με την καρδιά να τρέμει αποκλείεται να έχουν την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή η αίσθηση είναι η ανάμνηση του τραβήγματος την ώρα της γέννησης...
https://www.coconis.com/eed/1aha_dali_1.htm - 24k
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κατάβαση στον ορίζοντα συμβάντων*
* The endless enigma
Το σύμπαν διαστέλλεται. Αυτό σημαίνει πως φως από κάποιο μακρινό σημείο του δε θα φτάσει ποτέ στη γη αν ο ρυθμός διαστολής του σύμπαντος είναι μεγαλύτερος απ' όσο το συγκεκριμένο φως χρειάζεται να μας προφτάσει. Επομένως και η πληροφορία που εμπεριέχεται σε αυτό το φως θα μας μείνει άγνωστη για πάντοτε. Γι αυτό και μιλάμε πάντοτε για το παρατηρήσιμο σύμπαν (observable universe), και το δικό του ορίζοντα συμβάντων πίσω από τον οποίο βρίσκονται όλα τα γεγονότα οι πληροφορίες των οποίων δε θα μας φτάσουνε ποτέ. Το σύμπαν επομένως έχει ορίζοντα συμβάντων. Για τη μαγεία των αριθμών και την ακρίβεια των εννοιών αναφέρω πως η ακτίνα μέχρι τον λεγόμενο κοσμικό φωτεινό ορίζοντα του σύμπαντος (και επομένως η ακτίνα του ορατού σύμπαντος) είναι κάπου 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός.
Οι μαύρες τρύπες έχουν την ιδιότητα να παγιδεύουν οτιδήποτε περάσει το δικό τους ορίζοντα συμβάντων ακόμη και το φως. Στην πραγματικότητα οι μαύρες τρύπες δεν διαλύουν απαραίτητα ότι καταπίνουν αλλά το καθιστούν αθέατο για πάντοτε. Οι μαύρες τρύπες ωστόσο φαίνονται γιατί είναι... μαύρες. Πιο επίσημα θα λέγαμε επειδή εκπέμπουν θερμική ακτινοβολία σαν ένα είδος κοσμικού ρεψίματος ή βογγητού ύστερα από κάποια διείσδυση αντικειμένου μέσα σε αυτές. Υπάρχει μία θεωρία που λέει ότι το σύμπαν προέκυψε από μία τρύπα την οποία και θεωρώ αν μη τι άλλο γοητευτική.
Το χαρακτηριστικό παράδοξο με τους ορίζοντες συμβάντων είναι ότι 'μεταβάλλονται' ανάλογα με το σύστημα αναφοράς που τους παρατηρεί. Δύο παρατηρητές ακίνητοι (ως προς κάποιο σημείο αναφοράς) αναγνωρίζουν τον ίδιο ορίζοντα συμβάντων. Δυο παρατηρητές επιταχυνόμενοι με διαφορετικές επιταχύνσεις βλέπουν διαφορετικό ορίζοντα. Αν πετάξουμε ένα σκοινί σε μία μαύρη τρύπα και κάποιος φίλος μας αρχίζει να κατεβαίνει προς αυτήν τότε αν η κάθοδος του γίνεται με αργό ρυθμό θα βλέπει όσο πλησιάζει τον ορίζοντα συμβάντων να απομακρύνεται. Αν επιταχύνει το ρυθμό της καθόδου του τότε μπορεί να αγγίξει και να περάσει τον ορίζοντα συμβάντων (όπως θα διαπιστώσουμε εμείς οι 'ακίνητοι παρατηρητές) αλλά πλέον θα χρειαστούμε μία άπειρη δύναμη για να ξανατραβήξουμε το σκοινί προς τα πάνω το οποίο βεβαίως και θα σπάσει παρασύροντας το φίλο μας μες τη μαύρη τρύπα για πάντα. Το ίδιο ισχύει και για τις πληροφορίες που μπορεί να μας μεταδώσει Ό,τι κι αν δει εκείνος όποιο μεγάλο θαύμα και μυστικό του σύμπαντος μέσα από τον ορίζοντα συμβάντων δε θα καταφέρει ποτέ να μας το πει γιατί όταν το δει θα έχει πλέον περάσει (για εμάς πάντοτε) στην 'άλλη πλευρά'.
Ζούμε μέσα σ' ένα κόσμο τον οποίο αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και κατανοούμε με τις διανοητικές μας δυνάμεις. Ωστόσο πλάθουμε αυτόν τον κόσμο και τις εικόνες του όχι μόνο με τα 'καλούπια' των ίδιων μας των αισθήσεων και τις ιδιότητες της ανθρώπινης σκέψης, αλλά και με τα σωρευμένα πρότυπα αξιών, εννοιών και πεποιθήσεων που έχουμε διαμορφώσει μέσα στις εποχές και είναι διαμορφωμένα από ιστορικές και περιβαλλοντικές συγκυρίες.
Και ενώ η επιστημονική σκέψη αυτήν την πραγματικότητα προσπαθεί να την εκλογικεύσει, ο καλλιτέχνης την προσεγγίζει με τον δικό του απεικονιστικό διαισθητικό τρόπο. Όπως λόγου χάρη ο Dali στον πίνακά του The endless enigma.Το έντονο ενδιαφέρον που έδειξε ο Dali για τις διπλές και πολλαπλές μορφές μέσα σ' έναν πίνακα, δείχνει ακριβώς την βαθύτερη συνειδητή ή ενστικτώδη του συναίσθηση απέναντι στα μορφώματα ή (ορίζοντες συμβάντων) που δημιουργούνται από την παρατήρηση του κόσμου από τον άνθρωπο και τα οποία μορφώματα είναι διαφορετικά για διαφορετικούς παρατηρητές. Κι εδώ πλέον μιλάμε όχι μόνο για διαφορετικές ταχύτητες των συστημάτων αναφοράς αλλά για διαφορετικές απόψεις διαθέσεις επιθυμίες κοκ.
https://www.flickr.com/photos/32357038@N08/3287524585/
https://christselentis.blogspot.com/2008_07_01_archive.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Φρούτα μέσα η πάνω σε ένα μεγάλο ποτήρι κρασιού. Κάτω απο τα φρούτα ενα πρόσωπο. Το πόδι του ποτηριού είναι η μύτη του προσώπου και η άμμος της παραλίας η υφή του.Στην άμμο πάνω ενα ύφασμα και ένα κομμένο σχοινί.Ένας σκύλος στο φόντο.Ο πίνακας βρίσκεται στο
Wadsworth Atheneum στο Hartford του Connecticut.
https://www.planetperplex.com/en/item108
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.virtualdali.com/60EcumenicalCouncil.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Συγκλονιστική η φράση του αστροφυσικού Μ. Δανέζη:Ο dali αν και δεν ήταν επιστήμονας μπόρεσε να καταλάβει αλλά περισσότερο να εκφράσει το νέο επιστημονικό πνεύμα.Είναι πραγματικά περίεργο το πως οι καλλιτέχνες πολλές φορές κατανοούν την αλήθεια της φύσης καλύτερα, και το σημαντικότερο γρηγορότερα απο εμάς τους φυσικούς.Τρία δεκάλεπτα περίπου επεισόδια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σαλβαντόρ Νταλί συμμετέχει στη δημοπρασία της 6ης Φεβρουαρίου με το αριστούργημά του «Γαλάτεια» (700 χιλιάδες-1 εκατ. ευρώ), μια ελαιογραφία φιλοτεχνημένη τη διετία 1954-1956, στην οποία απεικονίζεται η Γκαλά, σύζυγος και μούσα του καλλιτέχνη να αιωρείται στο διάστημα με τη μορφή της καλλονής της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, Γαλάτειας.
Εντασσόμενο στη λίστα των πιο σημαντικών δημιουργιών του Νταλί από αυτή την περίοδο, το έργο της δημοπρασίας αποτελεί έναν ιδιότυπο αλλά άκρως ενδιαφέροντα συνδυασμό θρησκευτικής εικονογραφίας, μυστικισμού και μιας συγκεχυμένης προσωπικής ταύτισης του καλλιτέχνη με τη μούσα και σύντροφό του.
https://www.naftemporiki.gr/t+z/story.asp?id=1148871
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://divagando.lacoctelera.net/post/2006/12/16/figura-rinocerontica-del-ilisos-fidias
https://divagando.lacoctelera.net/post/2006/12/16/figura-rinocerontica-del-ilisos-fidias
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αναφέρει:Οι ιδέες μου ήταν έξυπνες και πολλές.Αποφάσισα να στρέψω την προσοχή μου στην απεικόνιση της κβαντικής θεωρίας και επινόησα τον κβαντικό ρεαλισμό για να εξουσιάσω την βαρύτητα.Ζωγράφισα τo Lead Atomica,ένα πανηγύρι της Gala και πέτυχα στην δημιουργία ενός 'πλωτού χώρου' και μετά ακολούθησε το Dali at the Age of Six, When He Thought He Was A Girl Lifting With Extreme Precaution the Skin Of the Sea to Observe a Dog Sleeping under the Shade of the Water- μια εικόνα στην οποία πρόσωπα και αντικείμενα φαίνονται σαν ξένα σώματα στον χώρο.
Lead Atomica
Dali at the Age of Six, When He Thought He Was A Girl Lifting With Extreme Precaution the Skin Of the Sea to Observe a Dog Sleeping under the Shade of the Water.1950
https://www.thorninpaw.com/mt/archives/cat_art_and_design.html
https://shortys-shell.spaces.live.com/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Hercules Lifts the Skin of the Sea and Stops Venus for an Instant from Waking Love,1963
Ο Ηρακλής ανασηκώνει το λεπτό φύλλο της θάλασσας και εμποδίζει την Αφροδίτη για μια στιγμή να ξυπνήσει τον Έρωτα.
https://wahooart.com/A55A04/w.nsf/Opra/BRUE-5ZKFGD?OpenDocument&ChangeLangue=IT
Το συγκεκριμένο έργο είναι αφιερωμένο στον Άγγελο και σε όλους τους φίλους που αγαπούν το θέμα του S.Dali.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν είναι Personal Topic,άρα ο καθένας μπορεί να πεί την γνώμη του ελεύθερα και να παραθέσει πίνακες, γλυπτά και γενικά έργα του Dali.Θα παρακαλούσα όμως θερμά η άποψη του καθενός να εκφράζεται με όσο πιο δυνατόν κόσμιο τρόπο και με εκφράσεις που δεν ευτελίζουν το θέμα και δεν χαλάνε την όλη ατμόσφαιρα.Αν δεν μας αρέσει κάποιο έργο μπορούμε να το πούμε και να ζητήσουμε τη γνώμη του άλλου που το παρέθεσε, απο την στιγμή όμως ο ίδιος μας απαντά με ωραίο τρόπο,και μας δίνει επιχειρήματα και λόγους για τους οποίους το επέλεξε δεν είναι καλό να απαντάμε πίσω με ειρωνικό τρόπο.Διαφωνούμε με ένα έργο, θεωρούμε οτι το επιχείρημα κάποιου δεν μας καλύπτει σαν απάντηση το λέμε με καλό και έξυπνο τρόπο, χωρίς να θέλουμε να δημιουργήσουμε εντυπώσεις!Αγενείς εκφράσεις και brutal συμπεριφορές είναι περιττές.Αν αρχίσουμε τις κόντρες και τις διαφωνίες στο θέμα του dali και ειδικά με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο, θα ευτελιστεί το θέμα(το οποίο μάλλον έχει γίνει) θα αρχίσει μια ατελείωτη κόντρα και έτσι χάνουμε την ουσία.Αν τώρα κάποιοι θέλουν να το κάνουν αυτό ας το κάνουν, εγω δεν πρόκειτα να μπώ σε αυτη την διαδικασία. Άλλωστε είναι ενα θέμα σε ενα φορουμ so what θα σκεφτούν κάποιοι ας ευτελιστεί!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας εκπολιτιστω.
Λοιπον, στο μουσειο του νταλι, που εδρευει στις καταλανικες figueres εχω παει παρα πολλες φορες.
Οπως και στο port lligat, στο pubol κοκ.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας πείς την εμπειρία σου απο όλα αυτά που είδες.
μαρα_κουταμάρα συμφωνώ όχι άλλα off topic, για αυτό και παραλείπω τα τελευταία μου σχόλια.Πάντως επιμένω οτι θα ήθελα να μας πεί περισσότερα η Εδαδ για την εμπειρία της στο μουσείο του dali στην Ισπανία. Αν το θέλει και η ίδια βέβαια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ωστόσο, ας πουμε στο παραπανω εργο, τι ειναι αυτο που σε εντυπωσιαζει και το κανει αξιοαναφορας? το κατατασσεις στα εργα τεχνης? το ότι είχε μια εξυπνη (περιπου) ιδεα αρκει?
Υπάρχει ολόκληρο δωμάτιο Face of Mae West, στο Teatro Museo στην πόλη Φιγκέρας της Ισπανίας.Χιλιάδες άνθρωποι απο όλο τον κόσμο επισκέπτονται αυτό το μουσείο και βλέπουν απο κοντά τον συγκεκριμένο χώρο καθημερινά,νομίζω αυτός ο λόγος αρκεί για να αναφερθώ σε αυτό το έργο.
Αν θεωρώ ότι είναι έργο τέχνης?Υπάρχουν έργα του τα οποία είναι κατα τη γνώμη μου περισσότερο εμπορικά απο άλλα αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαι αντικειμενική διότι ο τίτλος του θέματος δεν είναι ''Αγαπημένα έργα του dali''.
Άλλωστε τα double images μας υπενθυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται! Κάποιες φορές υπάρχουν περισσότερα μηνύματα στα double images,απο αυτά που νομίζουμε, τα οποία δεν αντιλαμβάνεται τόσο εύκολα και γρήγορα ο θεατής και δυστυχώς βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Φόρος τιμής στην μητέρα του,η οποία συμπτωματικά δεν εμφανίζεται σε κανένα πίνακα του.
Εδώ παίρνει το σχέδιο μιας τεράστιας και παράξενης μήτρας η οποία είναι σχηματισμένη απο ανεμοδαρμένους βράχους, στην ακτή της Καταλωνίας, η οποία ήταν άλλη μια αγάπη του Dali και πηγή έμπνευσης για τις φαντασιώσεις του.
Μια άλλη πηγή αναφέρει.
Με στοιχεία όπως βράχια,έντομα,κοχύλια και βαθουλώματα;O dali εκφράζει πολύπλοκα αισθήματα προς την μητέρα του, η οποία ήταν πολύ αφοσιωμένη σε αυτόν.Ο βράχος με τα 'βαθουλώματα' είναι το κεντρικό στοιχείο ενός άλλου πίνακα του Dali του ''Oedipus Complex''(Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα)1930.Κάποιοι πιστεύουν ότι ίσως ο dali είχε εμμονές με το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα και ότι αυτό φαίνεται στον συγκεκριμένο πίνακα.Πολλοί όμως διαφωνούν και υποστηρίζουν οτι το έργο δημιουργήθηκε για να προκαλέσει, να σοκάρει και να κερδίσει τις εντυπώσεις.
https://www.flickr.com/photos/translucence/98233519/in/set-1775139/
Τα πιο δημιουργικά σουρεαλιστικά χρόνια του dali ήταν, απο το 1928 έως το 1939.Τα έργα εκείνης της εποχής συνδιάζουν το μελανό χιούμορ(black humor) με αναφορές σε αντικανονική ανθρώπινη ψυχολογία και την εικονογραφία καταπιεσμένων παρορμήσεων.
Επηρεασμένος απο τα τότε πρόσφατα χειρόγραφα του Freud για την ερμηνεία ονείρων ο dali και οι συνάδελφοι του σουρεαλιστές άρχισαν να χρησιμοποιούν τα όνειρα σαν μηχανισμό για υπονόμευση του υποσυνείδητου.
Μέσω της μεθόδου την οποία αποκαλούσε παρανοικό-κριτική, ο ίδιος ισχυριζόταν οτι είχε καταφέρει να βρίσκεται σε μια κατάσταση παράνοιας απο ντελίριο την στιγμή κάπου ανάμεσα στον ύπνο και στην αγρυπνία δηλαδή την στιγμή λίγο πριν ξυπνήσει κάποιος.Αυτα που αναδύοταν εκείνη την κρίσιμη στιγμή ήταν εικόνες τις οποίες περιέγραφε ως ''ονειρικά αντικείμενα'' ζωγραφισμένα απο χέρι.
Πελώριες εκτάσεις έγιναν πεδίο δράσης για το απροσδόκητο και αλληγορίες για το σύνορο του υποσυνείδητου.
Εδώ βλέπουμε ένα αντικείμενο με ελαφρά φύλλα να βρίσκεται στο προσκήνιο.Στο βάθος μια εικόνα με άδειο κεφάλι στέκεται δίπλα σε ένα άμορφο σχήμα.Οι λέξεις ma mere( η μητέρα μου) είναι γραμμένες σε κάθε κοίλωμα στην επιφάνεια και την σημαδεύουν, ενω πλήθος απο μυρμήγκια επάνω της αποσυντίθενται. Oedipus complex
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σίγουρα κάποιοι, έχουν δεί αυτήν την εικόνα κάπου.Τι βλέπουμε λοιπόν? Το πρόσωπο μιας γυναίκας η αν κοιτάξουμε καλύτερα βλέπουμε τον χώρο ενός διαμερίσματος? Αν εστιάσουμε το βλέμμα μας στο κόκκινο χρώμα πίσω απο τα μάτια τότε βλέπουμε έναν τοίχο κόκκινο με δυο πίνακες στους οποίους απεικονίζονται μάτια.Ανάμεσα στους δύο πίνακες πιο κάτω,υπάρχει ένα τζάκι σε σχήμα ρινός και πάνω σε αυτό ένα ρολόι.Τα χείλη είναι ένας μικρός καναπές!!!
https://images.google.gr/imgres?imgu...=/images?q=dali+Mae+west+face+1935&hl=el&um=1
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.doubletakeart.com/salvador_dali/classifieds/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.acfineartsite.com/SD.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.doubletakeart.com/cgi-bi...46996624967129&ai=00133*11846&ca=x&o=d&cc=dtghttps://www.doubletakeart.com/cgi-bi...46996624967129&ai=00133*11846&ca=x&o=d&cc=dtg
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.rogallery.com/dali_salvador/sdali-hm.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
τοίχο, και το αίμα να στάζει απο το κέρας του) είναι έργα που αποτελούν μεγάλη πρόκληση για την σκέψη.Σκέψεις αρσενικού χαρακτήρα και αρσενικού θηλυκού επιδράσεις αργούν να περάσουν απο το μυαλό του θεατή.
Ο άνδρας ως ο φρουρός,ο δράστης,ο διανομέας απόλαυσης και πόνου,η απειλή του κινδύνου και η ασφάλεια της προστασίας.Οι άνδρες αναγνωρίζονται ως η απειλή και η ασπίδα,είναι αυτοί που διαπράττουν τις αδικίες αλλά επίσης αυτοί που πρέπει να προστατέψουν απο αυτές.Σεξουαλικά πρέπει να είναι δυνατοί αλλα και τρυφεροί, και οι αντιλήψεις που έχουν για τις προσδοκίες που έχουν οι γυναίκες απο αυτούς βασίζονται στην πολιτισμική τους επιρροή.Τα όρια είναι ξεκάθαρα κάποιες φορές, όμως πολύ θολά κάποιες άλλες.Πότε το όριο ανάμεσα στην σεξουαλική δύναμη και την διείσδυση ξεπερνιέται και γίνεται επιθετική βία και ποιός καθορίζει
το όριο αυτό? Σε σταθερές σχέσεις αυτά τα όρια είναι πιο ξεκάθαρα ορισμένα και κατανοητά αλλά σε ένα κόσμο της τυχαίας δράσης και της εγωιστικής απόλαυσης πότε ο φαλλικός μονόκερως παύει να είναι το τέρας μυθικής δύναμης και αρρενωπότητας και γίνεται ο δράστης κάτι απαισιου και καταστροφικού?
Η τρύπα στον πέτρινο τοίχο είναι σε σχήμα καρδιάς και είναι η καρδιά του θηλυκού την οποία διαπέρασε το κέρας του μονόκερου.
https://www.flickr.com/photos/zetrax/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.rogallery.com/dali_salvador/w-492/dali-eternity_love.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.rogallery.com/dali_salvador/w-492/dali-prince_love.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.rogallery.com/dali_salvador/w-492/dali-loves_promise.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το σώμα του αγγέλου έχει σχηματιστεί απο πιτσιλιές σκούρου χρώματος, την ίδια τεχνική
χρησιμοποίησε ο καλλιτέχνης στο Le Char d'Or (1971).Ο dali χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για πρώτη φορά στην Ακαδημία Τεχνών Μαδρίτης.Υπερηφανεύοταν ότι θα μπορούσε να κερδίσει ένα βραβείο χωρίς κάν να αγγίξει το πινέλο του στον κανβά,έτσι έριξε κάποιες πιτσιλιές στον πίνακα και όντως κέρδισε το βραβείο.
Η χρήση χρυσού χρώματος εξηγεί τον τίτλο του έργου,οι αλχημιστές είχαν εμμονή με την ιδέα της δημιουργίας χρυσού.Η χρυσή μπογιά φαίνεται να έχει πιτσιλιστεί τυχαία, αν και είναι σε κυκλική κίνηση.
Στον Άγγελο της Αλχημείας, η απεικόνιση του αγγέλου δεν είναι τόσο ρεαλιστική όσο στον πίνακα Ρώμη (1949). Ένα μικροσκοπικό κεφάλι έχει προστεθεί στο πάνω μέρος του σώματος, και γραμμές μελανιού έχουν τραβηχτεί για να σχεδιάσουν τα φτερά του αγγέλου, αυτές οι προσθήκες εξασφαλίζουν ότι ο θεατής βλέπει έναν άγγελο. Σε αντίθεση με τα άλλα έργα του dali το κεφάλι του αγγέλου είναι κρανίο, που είναι το σύμβολο του κακού και του θανάτου.
https://www.lockportstreetgallery.com/Alchimie.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν νομίζω πως έχει γίνει αναφορά σε αυτό το έργο του πιο πάνω.. Αν έχει γίνει συγχωρέστε με
Καλησπέρα!
Δεν έχει γίνει όντως αναφορά σε αυτόν τον πίνακα,και σε ευχαριστώ που τον παρέθεσες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Εδώ ο Dali χρησιμοποιεί τα κουτιά για να δημιουργήσει σενάρια-εικόνες μέσα στην κυρίως εικόνα.Στο μεσαίο κουτί υπάρχει ένα πορτραίτο δικό του, όπως αυτό στον πίνακα The Great
Masturbator.Αίμα ρέει απο την μύτη και πάνω απο το κεφάλι υπάρχει μια ακρίδα,και τα δύο συμβολίζουν ένα υστερικό φόβο.Το κουτί στα αριστερά δείχνει έναν άνδρα να πυροβολεί σε ένα βράχο.Αυτός ο βράχος μπορεί να ερμηνευτεί ως κεφάλι, με αίμα να ρέει απο τις τρύπες.Στο κουτί στα δεξιά υπάρχουν μορφές ανδρών πάνω σε ποδήλατα με ζαχαρωμένα αμύγδαλα τοποθετημένα στο κεφάλι τους.
Ο πίνακας έχει μια χαοτική, φρενιασμένη ενέργεια, είναι γεμάτος με βίαιες εικόνες.Στο μπροστινό μέρος, ένα ζευγάρι αγωνίζεται.Τα χέρια της γυναίκας γεμίζουν με αίμα την στιγμή που αγκαλιάζει μια μπλέ δίνη η οποία πηγάζει απο το πορτραίτο του dali,σαν να προσπαθεί να πιάσει την ύπαρξη του, το άρωμα του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΝΕΑ ΜΟΙΡΑ
Γυμνή γυναίκα
το ρόδι που έσπασε ήταν
γεμάτο αστέρια.
(Γιώργος Σεφέρης, Τετράδιο Γυμνασμάτων, χάικου)
Το γυμνό σου ρόδι
Γυμνή γυναίκα όνειρο
η μέλισσα κεντρίζει το ρόδιξιφολόγχη στο σώμα της
και στη λευκή επιδερμίδα
του κοριτσιού
ανοίγοντας τη φλούδα του
τα πορφυρά αστέρια χύνονται
δάκρυα αιωρούμενης συγκίνησης
στο ρόδινο αέρα.
Θα σε αγγίξω με ορμή
και απαλά
θα σε καταβροχθίσω απαλά
σαν τίγρης
που με γεννάς
όνειρό μου
νησί αρχιπελάγους
ειρηνικού και ακύμαντου
πετώντας ψηλά χωρίς βάρος
ελέφαντας - σύννεφο
στους αιθέρες.
Salvador Dali, Όνειρο που Προκλήθηκε από το Πέταγμα μιας Μέλισσας Γύρω από ένα Ρόδι ένα Δευτερόλεπτο πριν από το Ξύπνημα
Δημοσιεύτηκε Απρίλιος 23, 2008
https://ritsmas.wordpress.com/2007/11/
https://blogs.sch.gr/pchaloul/2008/04/23/salvator-dali-όνειρο-που-προκλήθηκε-από-το-πέταγμ/ - 18k
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δύο έμποροι του 17ου αιώνα στο παζάρι επιδεικνύουν την προτομή του Βολταίρου.Αν κοιτάξουμε την εικόνα απο κάποια απόσταση βλέπουμε την προτομή, αν όμως την δούμε απο κοντά βλέπουμε δυο ανθρώπους(τους εμπόρους).Κάποιες πηγές υποστηρίζουν ότι οι έμποροι είναι καλόγριες.Η καλόγρια όμως δεξιά έχει γένια!
https://www.planetperplex.com/en/salvador_dali.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τι βλέπετε? Ένα πρόσωπο?
η βράχους και θάμνους?
https://www.virtualdali.com/35ParanoiacVisage.html
https://pagina23.blogspot.com/2008/03/salvador-dal-1904-1989.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η Παρθένος της Γουαδελούπης,η πολιούχος του Μεξικού, δεν είναι απλώς μια εικόνα στην Αμερική, απεικονίζεται επίσης και ως μιγάδα ισπανή-ινδιάνα.Ο πίνακας του dali είναι μια ενδιαφέρουσα ένωση του Ραφαήλ και του Ελ Γκρέκο.Η Παναγία του dali εμφανίζεται με λίγο πιο ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα απο ότι στην εικόνα που διασώθηκε στην πόλη του Μεξικού.Πρώτη εντύπωση είναι οτι ο dali δημιουργεί έτσι την εικόνα για το Ευρωπαικό κοινό. Το διαφυλετικό?
https://www.nmazca.com/guadalupana/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το εκρηγνυόμενο ραφαηλικό κεφάλι.(ιδιωτική συλλογή 1951)
Μετά την ατομική έκρηξη στην Χιροσίμα το 1945, o Dali ζωγράφισε διάφορα θρυμματισμένα
σχήματα και κεφάλι.Κάποια απο τα σχήματα που μορφοποιούν το κεφάλι σε αυτόν τον πίνακα είναι στερεά σώματα, με φαλλικό σχήμα και έμπνευση τους αποτελούν τα κέρατα του ρινόκερου.
Το πάνω μέρος του πίνακα,με το φωτοστέφανο και το καφέ σύννεφο είναι αναπαράσταση φωτογραφίας απο ατομική έκρηξη.Το γυναικείο πρόσωπο, με την τρυφερή έκφραση και το λεπτό φωτοστέφανο,είναι αναγνωρίσιμο ως το πρόσωπο της Παναγίας απο τον Ραφαήλ.Ο Dali ήταν μεγάλος θαυμαστής των έργων των παλιών μεγάλων δασκάλων.Η ιδέα του κρανίου σε αυτό το έργο έχει βασιστεί στο εσωτερικό του θόλου του ναού Πάνθεον στην Ρώμη.
Ο Dali πιστεύει ότι τα πρωτόνια και τα νετρόνια είναι αγγελικά στοιχεία διότι στα ουράνια σώματα,υπάρχει υπολείμμα ουσίας(πραγματικότητας)
για αυτόν τον λόγο κάποιες υπάρξεις εμφανίζονται σε αυτόν σε μορφή πολύ κοντινή σε μορφή αγγέλου, όπως στον Ραφαήλ.Προσθέτει ο ίδιος.Χρειάζομαι μια ιδέα υπεραισθητής αγνότητας.Όλο και περισσότερο είμαι απασχολημένος με την ιδέα της αγνότητας.Για μένα, είναι βασική προυπόθεση για την πνευματική ζωή.
https://www.flickr.com/photos/59797916@N00/274154859/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ο συγκεκριμένος πίνακας και κάποια άλλα έργα που δημοσιεύονται εδώ δεν έχουν καμία σχέση με τον τίτλο του θέματος ο οποίος αναφέρεται στην σχέση του Dali με την επιστήμη, θεωρώ όμως οτι κάποιες φορές δεν είναι κακό να ξεφεύγουμε έστω και λίγο απο το θέμα. Αλλιώς θα ήταν κάπως μονότονο.
https://www.mlahanas.de/Greeks/Colossus.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://christselentis.blogspot.com/2008/05/blog-post_20.html
https://www.soho-art.com/popup.htm?h...ploads/1092138800_large-image_sdlugubgmlg.jpg
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η Βασίλισσα, ενδόμυχα, ήθελε κορούλα, που να της μοιάζει. Να τη ντύνει, να τη στολίζει, -έτσι ως αρμόζει σε μια πριγκιποπούλα-, να της φορά κορδελίτσες στα καλοχτενισμένα μαλλάκια και να της μαθαίνει όλα όσα ξέρει. Ο καιρός όμως περνούσε κι ο πελαργός δεν έλεγε να φανεί. Σιγά- σιγά, που η απογοήτευση φώλιασε για τα καλά μέσα τους, πάψανε να μιλάνε γι' αυτό το θέμα.[/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο Βασιλιάς ήταν καλός, σώφρων κι ισχυρός ηγέτης. Διοικούσε το τόπο με σύνεση και γενικά ήταν αγαπητός. Η Βασίλισσα ήταν καλή, ήσυχη και πρόσχαρη επίσης. Ήταν μια μικρή όμορφη πριγκηπέσα, όταν τη γνώρισε, σε κάποιο μακρινό βασίλειο που 'χε πάει για εθιμοτυπική επίσκεψη. Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα κι εκείνη ανταπέδωσε αμέσως. Δεν άργησε μάλιστα να τη ζητήσει επίσημα σε γάμο. Ήταν γύρω στα τριάντα κι εκείνη βάδιζε στα είκοσι, όταν έγινε η τελετή, που ένωσε τις ζωές τους! Και τί τελετή! Χάλασε ο κόσμος![/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τώρα πια ζύγωνε τα σαρανταπέντε κι είχε μιάν εντελώς ευτυχισμένη ζωή μαζί της, με μόνο σύννεφο, την απουσία διαδόχου. Και να πεις πως δε δοκιμάσανε τα πάντα! Επιστημονικά και γιατροσόφια, μαγεία και βασκανία, όλων των ειδών τα προϊόντα κι όλες τις συνταγές-συμβουλές δοκιμάσανε, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα πια είχανε σταματήσει ακόμα κι αυτές τις απεγνωσμένες απόπειρες, αποδεχόμενοι σιωπηρά τη μοίρα. Μη νομίζετε πως αυτό που 'λειπε ήταν κάτι απλό. Ίσα-ίσα, σκίαζε αρκετά, ένα, κατά τ' άλλα, ευτυχέστατο βίο.[/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο άνθρωπος τελικά, έτσι είναι πλασμένος: Ν' αναζητά στη ζωή, με ηδυπάθεια μάλιστα, κάτι που να του χαλά τη σκέψη, παραβλέποντας όλα τ' άλλα, που μπορεί να 'ναι καλά. Είναι υγιές μα και νοσηρό! Υγιές, γιατί είναι πάντα σε τάση αναζήτησης και βελτίωσης, μα νοσηρό, γιατί δε μένει συνήθως, μόνον εκεί. Μοιάζει με κουρσευτή, που συνεχώς προελαύνει κι αφού έχει κατακτήσει κόσμους πολλούς, πλούσιους κι υπέροχους, συνεχίζει ασταμάτητα. Μεταφέρει τα βελάκια κυριαρχίας, πιο μπροστά στο χάρτη, αντί να σταματά για να υποστηρίξει, να φροντίσει, ν' αγαπήσει και ν' αφομοιώσει τους κόσμους που κατέκτησε. Όπως είναι φυσικό, τις περισσότερες φορές αυτό, έχει καταστροφικά αποτελέσματα.[/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Έτσι είχαν τα πράματα, σαν έφτασε στο βασίλειο, ένας πολύ παράξενος άνθρωπος. Έδειχνε αρχοντικός μα δεν ήταν άρχοντας. Έδειχνε σοφός, χωρίς να το εμφανίζει. Έδειχνε νέος, μα τα 'χε τα χρονάκια του. Έδειχνε όμορφος μα ήταν κι άσχημος. Δε θα μπορούσε κανείς να τον κατατάξει κάπου κι αυτό, γιατί είχε την ιδιότητα ν' αλλάζει έτσι, αναλόγως με ποιόν ή ποιά συναναστρεφόταν. Επειδή δεν έμαθε κανείς το όνομα του, όσο έμεινε στο βασίλειο, θα τον προσφωνούμε, από 'δω και στο εξής, με τη λέξη που τον χαρακτήριζε: "Πασπαρτού"![/FONT][/FONT][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν συναναστρεφόταν, π.χ. μιαν ανέραστη γυναίκα που μαγευόταν από το μυστήριο, το άγνωστο κι είχε βαρεθεί τους άντρες του βασιλείου, τότε, γινόταν στα μάτια της, "γοητευτικός κι ενδιαφέρων" και προσδιόριζε την πιθανή του ηλικία, σε κοντινή με τη δική της.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Αν τον προσέγγιζε κάποιος με λαχτάρα για μάθηση κι αναζητούσε συμβουλές, γοητευμένος από τη σταθερότητα, την ήρεμη, έξυπνη φυσιογνωμία και το πολυταξιδεμένο βίο, τότε γινόταν στα δικά του μάτια, σοφός ηλικιωμένος δάσκαλος-ταξιδευτής. Όμοια, μπορούσε να εμφανίζεται σαν επίφοβος μονομάχος, ζεστός φίλος, εκνευριστικός "ξερόλας" κλπ...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μετά από παραμονή λίγων μηνών, η φήμη του έφτασε και στο παλάτι. Εκείνο που παραξένεψε κι έκανε το βασιλικό ζεύγος να τον καλέσει, ήταν το πάθος κι η ζέση που 'χαν υποστηριχθεί οι τόσον ετερόκλητες περιγραφές, από τους φέροντές τους. Σα τον αντίκρισαν, κατάλαβαν αμέσως, πως είχαν εμπρός τους ένα παράξενο, αντισυμβατικό κι αρκετά ενδιαφέροντα άνθρωπο, ακαθορίστου ηλικίας.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μετά τη πρώτη φορά, του ζήτησαν να τους επισκέπτεται συχνά κι αυτό τελικά έγινε καθημερινή συνήθεια. Δέχτηκε, χωρίς να δείξει χαρά ή δυσφορία, εξαναγκασμό ή βαρεμάρα. Τίποτε απολύτως! Είδαν γρήγορα, πως είχε παράξενη "αύρα" γύρω του κι όπως ήταν αναμενόμενο, έκαστος των δύο, είδε σ' αυτόν κάτι διαφορετικό.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο μεν, είδε έναν εξαίρετο φίλο, σύμβουλο και δεινό συμπαίκτη στο αγαπημένο του σκάκι. Κάθε παρτίδα ήταν μιά σημαντική, φαινομενικά ήρεμη, μα γεμάτη ένταση, μάχη, με νίκες εκατέρωθεν. Κάθε φορά, νέες τακτικές, νέες άμυνες κι επιθέσεις, νέες βαριάντες κι επινοήσεις και φυσικά, πάντα συναρπαστικές, με αμφίβολο -εξ αρχής- το τελικό αποτέλεσμα![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η δε, είδε ένα τρομερά γοητευτικό κι ενδιαφέροντα άντρα κι ενδόμυχα, ένα σοφό, πιθανό γιατρό για το πρόβλημά της. Οι συζητήσεις τους ήταν μαραθώνιες, όταν ο Βασιλιάς κυβερνούσε κι έλλειπε από τη σάλα με το τζάκι. Σκέφτηκε μάλιστα, χωρίς να το μολογήσει, πως της έλλειπε ο πατέρας της. Είχε παντρευτεί μικρή βλέπετε και καμιά φορά, αναλόγως τις περιστάσεις, δεν είναι απίθανο να σκεφτεί έτσι μια γυναίκα.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δυστυχώς, δε κατέστη δυνατό να μάθουν κάτι για το παρελθόν και τις ρίζες αυτού του ανθρώπου. Θα 'λεγε κανείς πως γεννήθηκε ξαφνικά, σε 'κείνο το τόπο και μάλιστα μεγάλος κι -αν είναι δυνατόν- έτοιμος. Ο ίδιος ο Βασιλιάς, ζήτησε να λάβει πληροφορίες, κίνησε όλα τα νήματα και προς όλες τις κατευθύνσεις, μα τίποτε! Παντού, απ' όπου κι αν είχε περάσει πριν, δεν ήξεραν τίποτε περισσότερο, απ' όσο 'κείνος. "Ναι! Είχε περάσει ένας ήσυχος, παράξενος κι αντισυμβατικός άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας" και τίποτε άλλο! Αφού λοιπόν, δε μπορούμε να μάθουμε τίποτε, ας αρκεστούμε με τη παρουσία του, για να περιγράψουμε καλύτερα το συμπαίκτη-συζητητή του βασιλικού ζευγαριού.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μιλούσε ελάχιστα από μόνος του, μα δε φειδόταν διόλου, όταν του 'πιανε κάποιος τη κουβέντα. Όχι ιδιαίτερα φλύαρος, μα έδειχνε να θεωρεί σημαντικό κάθε συνομιλητή και κάθε θέμα συζήτησης. Κάρφωνε τα, ακαθορίστου χρώματος, μάτια σ' αυτά του άλλου, χειρονομούσε έντονα, συνοδεύοντας τις φράσεις του και μερικές φορές, άγγιζε ελαφρά το συνομιλητή. Ανάλογα το θέμα, ο τόνος της φωνής του είχε πότε ένταση, πότε χιούμορ και πότε ηρεμία κι επίσης ανάλογα, τη χρωμάτιζε με τέχνη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μιά άλλη χαρακτηριστική ιδιότητα, ήταν η παράξενη λήθη, που σκορπούσε πίσω, γύρω από τη παρουσία του. Αυτοί που τον αγαπήσανε μα κι αυτοί που τόνε μίσησαν, όταν πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που 'χε φύγει, δε θυμόνταν να τον περιγράψουν. Μόνο το στερεότυπο: "Ένας παράξενος, ήσυχος κι αντισυμβατικός άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας"! Αυτό έχει και την εξήγησή του: Αφού καθείς έβλεπε σε 'κείνον ότι ο ίδιος ήθελε να δει, εύλογα δε πρόσεχε τίποτε άλλο, ουσιαστικά κοιτάζοντας τον ίδιο τον εαυτό του, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στον "Πασπαρτού" να καμουφλάρει -για τους δικούς του λόγους φυσικά- τη παρουσία του! Όσο για το μίσος ή τον έρωτα, -αυτά καθ' αυτά-, ο χρόνος κι ο εγωϊσμός φρόντιζαν να καλύψουν τα ίχνη, σα μιά φυσική άμυνα στο πόνο ή στη ταπείνωση.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Έτσι λοιπόν, ύστερα από λίγους μήνες αφ' ότου έφυγε, όπως συνέβη και σ' άλλα μέρη, η λήθη έπεσε σα πέπλο, πίσω του κι επίσης η κοιλιά της Βασίλισσας άρχισε να φουσκώνει. Ω! όταν αυτό επιβεβαιώθηκε -και μάλιστα πολύ καλά, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες- γιόρτασε όλο το βασίλειο! Όλοι μιλούσαν για θαύμα κι ο Βασιλιάς περιχαρής έδειχνε να 'χει ξανανιώσει. Η Βασίλισσα δε, περιέφερε με περηφάνια την Υψηλότατη κοιλιά της, που όλο και μεγάλωνε μέρα τη μέρα, λες κι ήταν η μοναδική σ' ολάκερο το κόσμο, που 'χε πετύχει κάτι τόσο σπουδαίο![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Οι γιατροί του παλατιού, δεν έκρυβαν μιάν ανησυχία γιατί η επίδοξη Βασιλομήτωρ, ήταν κάπως μεγάλης ηλικίας. Αλλά συμβαίνουν αυτά και παρόλη τη πιότερη προσοχή που 'πρεπε να δείχνουν όλοι, δε μειωνόταν η γενική χαρά.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Πράγματι έφτασε ο καιρός και γεννήθηκε -με κάποια μεγαλύτερη ταλαιπωρία για τη μαμά- ένα όμορφο, υγιέστατο και στρουμπουλό αγοράκι, που 'ταν, κατά γενικήν ομολογία, φτυστό ο μπαμπάς του! Ω! πόσα χάδια, πόσα λόγια, πόσα παιχνίδια, πόσα ... πόσα... πόσα... είχε αυτό το μωρό! Ανυπολόγιστα! Ίσως όσα, κανένα μωρό στο γνωστό κόσμο μας -κι είναι λογικό να σκεφτεί κανείς το γιατί- δεν είχε ποτέ![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Το Πριγκιπόπουλο μεγάλωνε μ' όλα τούτα τα καλά. Όταν έφτασε σε ηλικία που μπορούσε να διαβάζει και να γράφει σωστά, το κάλεσε η μαμά στο δωμάτιό της. Το πήρε αγκαλιά και του 'δωσε ένα μεγάλο κι ομορφόδετο σημειωματάριο. Του 'πε συνωμοτικά, πως αυτό ήταν Μαγικό Σημειωματάριο κι αν ορκιστεί με φοβερό όρκο, να κρατήσει το μυστικό για πάντα, θα του εξηγήσει τι ακριβώς πρέπει να κάνει και δε θα χάσει. Το μικρό, γούρλωσε τα ματάκια του με θαυμασμό κι απορία, υποσχέθηκε με όρκο βαρύ κι άκουσε τα εξής:[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]-"Σ' αυτό το Μαγικό Σημειωματάριο, θα γράφεις κάθε μήνα τις μυστικές σου σκέψεις κι επιθυμίες. Τι αγαπάς και τι δε θέλεις. Αυτό θα τις μαζεύει, θα τις μελετά, παράλληλα θα μελετά τι καλό παιδάκι ήσουν κι αναλόγως θα κάνει ή όχι αυτά που ζητάς. Θα επηρεάζει τη ζωή σου, βασισμένο μόνο σε σένα, αλλά μη ξεχνάς ποτέ σε παρακαλώ, πως αυτό πάντα θα εξαρτιέται από τη συμπεριφορά σου. Αν είσαι πολύ κακό παιδί δε θα 'χεις τίποτε, αν είσαι λίγο καλό, λίγα κι αν είσαι πολύ καλό, πολλά! Η επιλογή θα 'ναι δική σου πάντα! Κατάλαβες γλυκό μου αγοράκι";[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Εκείνο ένευσε καταφατικά μαγεμένο. Του 'δωσε το Μαγικό Σημειωματάριο, το Χρυσό Κλειδάκι, -γιατί κλείδωνε κιόλας- κι οδηγίες να το κρύψει κάπου, που μόνο 'κείνο θα 'ξερε. Δεν έπρεπε να μάθει, μήτε να το δει ποτέ κανείς άλλος, γιατί ήταν δικό του Μαγικό Σημειωματάριο. Δεν έπρεπε να ξέρει ούτε καν η ίδια. Το αγοράκι υποσχέθηκε αμέσως με ζήλο, τη καληνύχτισε μ' ένα φιλί κι έφυγε συνεπαρμένο τρέχοντας![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ουσιαστικά, επρόκειτο για τέχνασμα υπερπροστατευτικής, αδύναμης κι άπειρης μεγαλομάνας, που πίστευε πως έτσι θα βοηθούσε το γιό της, να γίνει σωστός άνθρωπος στο κόσμο και σωστός κυβερνήτης, ενώ παράλληλα εξασφάλιζε ότι θα 'ξερε ανά πάσα στιγμή, τις σκέψεις του. Το "ντρεσσάρισμα" αυτό, από αυτή τη τόσο τρυφερή ηλικία, θα το καθοδηγούσε, κατάλληλα, ανάλογα φυσικά, με τα δικά της μυαλά.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η μόνη δυσκολία συνίστατο στο να ξέρει τη κρυψώνα του. Για αντικλείδι δε γίνεται καν λόγος, γιατί όλα τα σημειωματάρια πωλούνται με δυό τουλάχιστον κλειδιά. Πολύ πριν του το δώσει, τον είχε με τέχνη καθοδηγήσει, στο να φτιάξει ένα δικό του χώρο, που δε πάταγε κανείς -βάσει οδηγιών της- κι υποτίθεται πως αγνοούσαν όλοι.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μπορεί κανείς να πει λοιπόν, πως είχε χτίσει πάρα πολύ προσεκτικά την ιδέα της. Ωστόσο, για να 'ναι σίγουρη, μελετούσε καλά τις κινήσεις του, είχε -ή πίστευε πως είχε- μάθει το τρόπο που αυτός σκεφτόταν, εν αγνοία του. Παρόλα αυτά, η αγωνία της εκείνο το πρώτο βράδυ ήταν μεγάλη, μέχρι να βεβαιωθεί πως ο μονάκριβός της, θα ακολουθούσε τις προσδοκίες της. Με μεγάλη ανακούφιση, είδε πως όλα πήγαν έτσι όπως υπολόγιζε και μόνο τότε ξάπλωσε να κοιμηθεί ήσυχη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Στο τέλος του μήνα, άνοιξε κρυφά το Μαγικό Σημειωματάριο και διάβασε τις πρώτες του φράσεις. Εδώ ακριβώς η ιστορία μας, θα κάνει ένα χρονικό άλμα δώδεκα περίπου ετών, σε μιάν άλλη βραδιά, που μια μεσήλικας Βασίλισσα, είναι πάλι στο ίδιο σημείο, στην ίδια κρυψώνα και ξαναδιαβάζει τούτες τις πρώτες γραμμές...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]...Τα πρώτα αβέβαια παιδικά γραμματάκια της πρώτης εγγραφής κι έπειτα, προχωρά σιγά-σιγά και με τυχαία επιλογή, στα δώδεκά του, στα δεκατέσσερα, στα δεκαεφτά και φτάνει μέχρι τη τελευταία του καταχώρηση... Τα γράμματα είχαν στρώσει με τη πάροδο του καιρού κι είχαν δώσει τη θέση τους, στον όμορφο, στέριο, αντρικό χαρακτήρα. Σπάζει το κεφάλι της να καταλάβει, τι είχε κάνει λάθος! Η ιδέα ήταν έξοχη! Προσπαθεί να το ανακαλύψει μέσα στις άψυχες σελίδες, μα δε μπορεί![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όλα τούτα τα χρόνια, είχε κάνει το κανακάρη της, ένα πολύ καλό, σπάνιο και σωστό παιδί. Έτσι κι εκείνο είχε πραγματικά, ότι ήθελε, μα το άξιζε στ' αλήθεια! Στις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν ήταν σωστός, δεν είχε κερδίσει κάτι. Επίσης ήταν βέβαιη πως το σχέδιο, το 'χε χτίσει και καλύψει θαυμάσια! Μέχρι εκείνο το βράδυ... Ξαναγύρισε στη πρώτη σελίδα με νοσταλγία και διάβασε πάλι τις πρώτες φράσεις. Ω πόσο τις άρεσε να το κάνει αυτό! Θυμάται πως πάντα κάθε φορά περνούσε και ξαναπερνούσε όλες τις καταγραμμένες σελίδες με αγάπη. Όταν γίνανε πάρα πολλές, τότε διάβαζε πάντα τη πρώτη, έπειτα τη πρόσφατη και μετά ακολουθούσε τυχαίες επιλογές. Πόσες φορές είχε διαβάσει τούτη τη πρώτη σελίδα... ήταν η αγαπημένη της...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δώδεκα χρόνια, εκατόν σαράντα πέντε μήνες, εξακόσιες τριάντα βδομάδες, τέσσερις χιλιάδες τετρακόσιες μέρες και νύχτες, εκατόν πέντε χιλιάδες ώρες εξήμιση εκατομμύρια λεπτά και κοντά τετρακόσια εκατομμύρια δευτερόλεπτα... Τι είχε κάνει λάθος; Τι της είχε διαφύγει; Διάβασε πάλι τη πρώτη σελίδα, μερικές άλλες επιλεκτικά και τέλος, ξαναδιάβασε τούτη τη τελευταία που την είχε σκοτώσει...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]"Μητέρα, αυτό το παιχνίδι, πρέπει πια να σταματήσει. Δε πιστεύω πως με ικανοποιεί πλέον, όσο στην αρχή που δεν ήξερα. Ούτε όπως, όταν ύστερα από μερικά χρόνια, το κατάλαβα. Είδα το γυάλινο προστατευτικό περίβλημα, που θέλησες να με τυλίξεις κι εγώ αφέθηκα να μένω εκεί. Μόνη μου ικανοποίηση, πως μπορούσα κι εγώ να σε κατευθύνω, όσο κι εσύ εμένα.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δε πρόκειται να ξαναγράψω εδώ, τίποτε άλλο. Δε θέλω και δε χρειάζεται πλέον! Δε θέλω να γίνω Βασιλιάς μόνο και μόνο, επειδή ρέει στις φλέβες μου βασιλικό αίμα. Εκείνο που πιότερο θέλω, είναι να γυρίσω το κόσμο, χωρίς να μένω δεμένος σταθερά κάπου. Θέλω ν' αποκτήσω πείρα, γνώση, σοφία και να δω διαφορετικά πράγματα. Κάτι με ωθεί στο δρόμο του ταξιδευτή![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τίποτε δεν αλλάζει την απόφασή μου αυτή και σε παρακαλώ προσπάθησε να το εξηγήσεις στον πατέρα. 'Αλλωστε δε μπορείς, βάσει του ίδιου σου του κανόνα, να μου αρνηθείς τίποτε, γιατί υπήρξα το πιο καλό παιδί ολάκερου του Βασιλείου. Τώρα που διαβάζεις τούτες τις τελευταίες μου αράδες, εγώ είμαι ήδη φευγάτος.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Σ' ευχαριστώ πάντως για όλα. Ήταν πολύ σωστή σα σύλληψη και σα σκέψη, αλλά με τους ανθρώπους δε μπορεί κανείς ποτέ, να 'ναι σίγουρος. Δε μπορεί να τους προσαρμόσει και γι' αυτό -δόξα τω Θεώ- υπάρχει αυτός ο λεγόμενος, αστάθμητος παράγων![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Σας φιλώ γλυκά και βγαίνω από το γυάλινο κλουβί μου... Θα σας θυμάμαι πάντα...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο Γιός σας"[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Αυτά της έγραφε κι όντως είχε πραγματοποιήσει τη θέληση του. Όσο κι αν ψάξανε δε βρήκανε τίποτε και πουθενά. Φαίνεται είχε πετύχει να περνά, παντού απαρατήρητος. Η θλίψη έπεσε πάλι στο Παλάτι κι αυτή τη φορά, τίποτε δε θα μπορούσε να την απομακρύνει. Εκείνος που θα μπορούσε, είχε φύγει ανεπίστροφα. Τούτη η θλίψη οδήγησε, μέσα σε μια τριετία, στο θάνατο και τους δυό γονιούς...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ύστερα από μερικά σκαμπανεβάσματα, στο Βασιλικό Θρόνο, που κράτησαν άλλη μια τριετία περίπου, ένα άλλο Βασιλικό ζεύγος ανέλαβε την εξουσία. Κι αυτοί ήταν επίσης καλοί αν κι όχι όσο οι προηγούμενοι. Ήταν ένα νιόπαντρο πριγκιπικό ζευγάρι, που συγγένειες και διπλωματικές κινήσεις, το 'φεραν σα καλύτερη λύση.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Αυτοί, αντίθετα από τους προκάτοχούς τους, έκαναν αμέσως δυό χαριτωμένα παιδάκια: ένα γιό -για το Βασιλιά- και μια κορούλα -για τη Βασίλισσα- κι όλοι ήταν πολύ ευχαριστημένοι! Καλύτερα λοιπόν από τους προηγούμενους αν και πιο μικροί: εκείνος ήταν κοντά στα εικοσιπέντε κι εκείνη στα είκοσι, όταν παντρευτήκανε κι ανέλαβαν το θρόνο.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Εδώ η ιστορία θα κάνει άλλο ένα χρονικό άλμα, μεγαλύτερο αυτή τη φορά και θα πάει δεκαπέντε περίπου χρόνια μπροστά. Θα μεταφερθούμε στη κεντρική είσοδο του Βασιλείου, ένα όμορφο πρωινό, που μόλις τη περνά, ένας παράξενος και φαινομενικά ήσυχος άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας. Μπήκε και κοίταξε ολόγυρα με νοσταλγία και κάπως δακρυσμένα μάτια. Έπειτα πήγε στο καλύτερο πανδοχείο κι έκλεισε ένα δωμάτιο με θέα! Όλοι όσοι τον συνάντησαν, λίγο ή πολύ, δε μπορούσαν ύστερα να τον περιγράψουν ενώ έβλεπαν σ' αυτόν εκείνα που 'θελαν οι ίδιοι να δουν![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν έφυγε, ύστερα από μερικούς μήνες, κανείς δε κατάφερε να μάθει τις ρίζες ή τ' όνομά του. Γενικά δε θυμόνταν σχεδόν τίποτε απ' αυτόν, ούτε καν το βασιλικό ζεύγος, που τον συναναστράφηκε πολύ περισσότερο! Θα μπορούσε να πει κανείς, πως ήταν ένας άνθρωπος "Πασπαρτού"! Έδειχνε αρχοντικός χωρίς να 'ναι, σοφός δίχως να το διαλαλεί, κι άσχημα όμορφος ή αν θέλετε, όμορφα άσχημος.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο Βασιλιάς, είδε σ' αυτόν, ένα πολύ καλό κι ενθουσιώδη σύντροφο στο κυνήγι και σοφό σα συμβουλάτορα, στις δυσκολίες. Η Βασίλισσα, είδε ένα τρομερά γοητευτικό και με θαυμάσιο γούστο στα ρούχα της, εραστή-πατέρα! Δεν αρνήθηκε ποτέ μια σπουδαία -ή όχι- κουβέντα, μήτε καμιά μονομαχία, χωρίς να επιδιώκει όμως τίποτε από τα δυό! Δεν υποτίμησε ποτέ κανένα και καμιά, δεν αρνήθηκε να παράσχει τη βοήθειά του, όταν του ζητήθηκε κι είχε μια περίεργη ιδιότητα: Περνούσε από τη ζωή, όσων τον γνώρισαν κι άφηνε πίσω ένα πέπλο σκότους και λήθης, αν κι είχε επηρεάσει αφάνταστα τις ζωές τους.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν έφυγε κάποιο όμορφο δείλι, ο Βασιλιάς έχασε ένα συναρπαστικό φίλο, η Βασίλισσα άρχισε να εγκυμονεί, -αν κι είναι ακόμα νωρίς για να το καταλάβουνε- και το βασίλειο, πολύβουο, γοργά κάλυψε τούτη την αναταραχή.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η ιστορία -περίεργη και πριν κάνει το επόμενο χρονικό της άλμα- θα σταθεί λιγάκι στην έξοδο του Βασιλείου και πιο συγκεκριμένα, την ώρα που ο παράξενος, ήρεμος εκείνος άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας, το εγκαταλείπει. Πριν βγει, ρίχνει μια ματιά πίσω κι όπως δε τον βλέπει κανείς, το βλέμμα αφήνεται να ποτίσει με νοσταλγικά δάκρυα.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν είναι κάπως μακρύτερα, ανοίγει το μπογαλάκι του και βγάζει από μέσα ένα πάρα πολύ παλιό σημειωματάριο. Το ανοίγει στη πρώτη σελίδα, ύστερα επιλεκτικά σε μερικές άλλες και ύστερα στη τελευταία. Χρειάζεται όλη τη προσοχή του, γιατί οι σελίδες, λόγω παλαιότητας, είναι πολύ εύθραυστες. Η πρώτη κι η τελευταία μάλιστα, σχεδόν δε διαβάζονται, γιατί το μελάνι μοιάζει να 'χει ξεπλυθεί. Σα κάποιος να 'χει κλάψει πάνω τους! Αφήνει κι εκείνος μερικά ακόμα να πέσουν και να ενωθούν με τ' άλλα, τα παλιά! Το βάζει πάλι πίσω και χάνεται στο βάθος του δρόμου.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τούτη τη φορά το άλμα θα 'ναι περίπου δεκαετές. Είμαστε στο δωμάτιο της Βασίλισσας κι απέναντί της ο μικρός της γιός, που 'μαθε πια να γράφει και να διαβάζει σωστά. Του δίνει ένα Μαγικό Σημειωματάριο και του εξηγεί τι θα πρέπει να κάνει. Εκείνο μαγεμένο, τη καληνυχτίζει μ' ένα φιλί και φεύγει κρατώντας το σφιχτά στα μικρά του χεράκια! Εκείνη, παρακολουθεί να κλείνει εκστασιασμένο τη πόρτα πίσω του και τότε πλαγιάζει χαμογελώντας ικανοποιημένη...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ένα ακόμα τελευταίο μεγάλο άλμα κι η ιστορία πλησιάζει στο τέλος. Δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, μιά μεσήλικας Βασίλισσα, (ετοιμοθάνατη, μα ακόμα δε το ξέρει κανείς, μήτε κι αυτή υποψιάζεται...), διαβάζει και κλαίγοντας, βρέχει τις σελίδες ενός σημειωματάριου. Αναρωτιέται που 'κανε λάθος, σε μια τόσον έξοχη ιδέα! Από τα τρία της παιδιά, αυτό τ' αγάπησε πιότερο και μάλιστα δε τήρησε καν τις απειλές της. Όλοι λέγανε, πως έμοιαζε καταπληκτικά στον πατέρα του μα εκείνη έβλεπε καθαρά, πως έμοιαζε σε 'κείνη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δεν είχε αφήσει να του λείψει τίποτε! Είτε ήταν καλό παιδάκι, είτε όχι. Μάλιστα, όσο μεγάλωνε αύξανε τις απαιτήσεις του κι εκείνη πάντα τις κάλυπτε με κρυφή χαρά! Τώρα προς το τέλος, δυσκολευόταν, ειν' αλήθεια, γιατί είχε αρχίσει να ζητά όλο και πιο δύσκολα πράγματα, μα τελικά δε του 'λειψε τίποτε! Εκείνο που τη χάλαγε σ' εκείνον, ήταν που όταν έπαιρνε αυτό που 'θελε, έδειχνε ύστερα να μη το υπολογίζει. Ουσιαστικά του ήταν πια άχρηστο και συνήθως το κατέστρεφε αμέσως! Γενικά ήταν καταστροφέας μα δε τη πείραζε. Ήταν απλά λιγάκι ζωηρός. Όταν μεγάλωνε θα 'στρωνε και θα 'βαζε μυαλό.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τώρα διάβαζε και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε φταίξει. Διάβασε τη πρώτη σελίδα κι ύστερα μερικές επιλεκτικά, μα δε μπορούσε να συγκεντρωθεί να τις διαβάσει ολάκερες. Το μυαλό της ήταν σ' αυτή τη τελευταία που την είχε σκοτώσει...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]"Θέλω να γίνω εγώ Βασιλιάς κι όχι ο αδερφός μου, που 'ναι ηλίθιος και γλείφτης! Δηλαδή επειδή γεννήθηκε πιο μπροστά, παναπεί πως είναι κι άξιος; Εγώ αξίζω αυτή τη θέση και θα τη πάρω! Αγαπητό μου Μαγικό Σημειωματάριο, θα βάλω δηλητήριο στο φαγητό του και σε παρακαλώ, μη με καταλάβει κανείς! Μόλις με το καλό ψοφήσει, θα γίνω εγώ Βασιλιάς"![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]...Τρομερό! Ένιωθε τόσες τύψεις που δε το διάβασε χθες. Θα 'χε προλάβει το κακό. Τώρα πια είναι αργά. Αύριο θα θάψουνε το πρωτοβλάσταρό τους και κανείς δεν υποψιάζεται την αλήθεια. Κι αυτή ξέρει πως δεν έχει τη δύναμη να προδώσει τον αγαπημένο της! Δε θα το άντεχε να τον χάσει κι αυτόν...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]...Εκείνο που δε ξέρει (εκτός ότι σε λίγους μήνες θα πεθάνει κι αυτή από τη στεναχώρια, ακολουθώντας τον ήδη δηλητηριασμένο σύζυγό της) είναι πως ο κανακάρης της θα κρεμαστεί, σ' ένα χρόνο περίπου.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μια καινούργια υπηρέτρια, μη ξέροντας τις διαταγές (κι ίδια δε θα 'ναι παρούσα για να καθοδηγήσει), θα βρει ένα σημειωματάριο και μάλιστα ξεκλείδωτο. Περίεργη θα το διαβάσει και με φρίκη θα το παραδώσει αμέσως στον επικεφαλής αξιωματικό, της ανακτορικής φρουράς, που πολύ της αρέσει.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μήτε κι εκείνη όμως υποψιάζεται, πως η Πριγκηπέσα, η επόμενη Βασίλισσα είναι κι εκείνη ερωτευμένη με το γοητευτικό αρχηγό της φρουράς και σε λίγο καιρό το Βασίλειο θα 'χει κείνον, για νεο Βασιλέα...[/FONT]
Στη Μαγεία[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
που φτιάχνουμε
μόνοι μας..." [/FONT]
[/FONT]https://www.artknowledgenews.com/Salvador_Dali_Museum.html
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=886 - 36k - 36k
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nude in a Landscape.1922-23,Ένα υψηλά ''εδώδιμο'' γυμνό,στο πνεύμα του Καταλανού μαγειρικού αταβισμού,αλλά εδώ είναι φωτοσκιασμένο με χαρακτήρα(στυλ) ζωγραφισμένων στιγμών (σημείων).
https://www.latifm.com/salvador_dali/salvador_dali_exhibition1.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ πίσω από το νεκροταφείο του ναού Σοζάντζι, ζούσε ένας αξιαγάπητος γέροντας που τον έλεγαν Τακαχάμα. Αν και οι γείτονές του τον συμπαθούσαν πολύ, οι περισσότεροι τον θεωρούσαν τρελό. Και ξέρετε γιατί; Επειδή δεν είχε παντρευτεί αλλά ούτε τον είχαν δει ποτέ, έστω και μία γυναίκα.
Μια μέρα του καλοκαιριού, ο γέροντας αρρώστησε τόσο βαριά, που έστειλε να ειδοποιήσουν την κουνιάδα του και το γιο της. Αυτοί έτρεξαν αμέσως κοντά του και προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, ώστε ο Τακαχάμα να είναι ευτυχισμένος, τουλάχιστον τις τελευταίες του στιγμές.
Καθώς κοιτούσαν τον άρρωστο γέροντα να κοιμάται, μια μεγάλη άσπρη πεταλούδα πέταξε στο δωμάτιο και πήγε κι έκατσε στο μαξιλάρι του. Ο ανιψιός του προσπάθησε να τη διώξει μακριά με μια βεντάλια, αλλά εκείνη δεν έδειχνε και τόσο πρόθυμη να αφήσει τον Τακαχάμα. Κάποια στιγμή ο νεαρός κατάφερε να την βγάλει στον κήπο. Εκείνη τότε, αφού πέταξε πάνω από ένα γυναικείο τάφο, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.
Παρατηρώντας το μνήμα, ο ανιψιός του Τακαχάμα, διαπίστωσε ότι επάνω ήταν χαραγμένο το όνομα Ακίκο, μαζί με τη φράση «πέθανε όταν ήταν δεκαοκτώ ετών». Αν και ο τάφος ήταν σκεπασμένος από πρασινάδα και πρέπει να αναπαυόταν μέσα του πάνω από πενήντα χρόνια η Ακίκο, το αγόρι πρόσεξε ότι ήταν γεμάτος με λουλούδια, και μάλιστα πρόσφατα ποτισμένα.
Όταν ο νεαρός γύρισε στο σπίτι, ο Τακαχάμα είχε φύγει πια. Γυρνώντας προς τη μητέρα του, της εξιστόρησε όλα όσα είχε δει στο νεκροταφείο. «Ακίκο;» αναρωτήθηκε φωναχτά στην αρχή η μάνα του και μετά συνέχισε: «Όταν ο θείος σου ήταν νέος, ετοιμαζόταν να παντρευτεί με την Ακίκο. Όμως εκείνη πέθανε μια μέρα πριν το γάμο τους. Έτσι εκείνος αποφάσισε ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ του και θα ζήσει για πάντα κοντά της. Όλα αυτά τα χρόνια έμεινε πιστός στην πρώτη και μοναδική αγάπη του, κρατώντας τη γλυκιά ανάμνησή της στην καρδιά του. Βρέξει -χιονίσει, ο Τακαχάμα πήγαινε καθημερινά στον νεκροταφείο. Καθημερινά πήγαινε στον τάφο της και προσευχόταν για την ευτυχία της, τον σκούπιζε και τον στόλιζε με λουλούδια. Όταν σήμερα εκείνος δεν κατάφερε να πάει κι ο όρκος της αγάπης του έπαψε, η Ακίκο ήρθε κοντά του. Εκείνη η άσπρη πεταλούδα ήταν η γλυκιά, αγαπημένη ψυχή της».-
https://gefyrismoi.blogspot.com/2008_11_01_archive.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αντιπρωτόνιο και θεραπεία καρκίνου
Το αντιπρωτόνιο είναι ένα δομικό σωματίδιο της αντιύλης(αντισωματίδιο) το οποίο έχει την ίδια μάζα με το πρωτόνιο αλλά αντίθετό(-1) φορτίο.Τα αντιπρωτόνια είναι σταθερά σωματίδια, αλλά στο περιβάλλον της ύλης συνήθως έχουν μικρή διάρκεια ζωής γιατί σε επαφή με τα πρωτόνια εξαυλώνονται(ενα αντιπρωτόνιο με ένα πρωτόνιο) και η μάζα τους μετατρέπεται σε ενέργεια.
Τα αντιπρωτόνια δημιουργήθηκαν και αναγνωρίστηκαν το 1955 από τους Emilio Segre και Owen Chamberlain (ανακάλυψη για την οποία έλαβαν το Νόμπελ Φυσικής το 1959) βομβαρδίζοντας ένα στόχο από χαλκό με υψηλής ενεργείας πρωτόνια από τη συσκευή παραγωγής πρωτονίων (σύγχροτρο) στο Πανεπιστήμιο του Berkeiey στην Καλιφόρνια. Μπορεί μα είχαν προβλεφθεί από τη δεκαετία του 1930, αλλά η ανακάλυψη τους έπρεπε να περιμένει την τεχνολογία για την παραγωγή επιταχυντών σωματιδίων υψηλής ενεργείας της τάξης των 6 GeV. Ορισμένοι ερευνητές και χορηγοί αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρά με την πρόταση ενός Έλληνα φυσικού, του Θ. Καλογερόπουλου, στη δεκαετία του 1980, σύμφωνα με την οποία μία δέσμη αντιπρωτονίων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του καρκίνου.
Υπολογισμοί για τη διεισδυτικότητα των αντιπρωτονίων στο ανθρώπινο σώμα. Τοπική παραγωγή θανατηφόρας ακτινοβολίας εντός του όγκου και απελευθέρωση σωματιδίων υψηλής ενέργειας, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για απεικόνιση σε πραγματικό χρόνο με PET
https://www.physics4u.gr/articles/2005/antiprotonrays.html - 18k -
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το άτομο έχει την ίδια εσωτερική δομή όπως το κεφάλι ενός ηλίανθου(sunflower).Όπως οι περισσότεροι πίνακες του dali το πρόσωπο του Χριστού δεν φαίνεται.Πάνω απο τον Χριστό βρίσκεται η Gala με υγρά μάτια.
Η μορφή του Χριστού, απο τα πόδια του στον μπροστινό μέρος έως τα απλωμένα χέρια του είναι μορφή τριγώνου.Ο Dali ειχε χρησιμοποιήσει την ίδια γεωμετρία για το Lapis-lazuli Corpuscular Assumption.Ο πρώτος πίνακας (1951) που ενέπνευσε τον ζωγράφο να χρησιμοποιεί τριγωνική μορφή ήταν Christ of St.John of the Cross.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Moυ αρεσε πολυ αυτη η λεπτομερης αναλυση για τους πινακες του Νταλι. Πρεπει να πατε Βαρκελωνη στο μουσειο Νταλι να πειστειτε οτι
ο Νταλι ηταν μια ιδιοφυια ! Ειναι απεριγραπτο το πως συνελαμβανε τα
θεματα του! Να σκεφτειτε οτι ο περιγυρος του Μουσειου ηταν στολισμε
νος με ...αυγα αγαλματα ! Θεωρουσε οτι αποτελουσαν το συμβολο της
υπαρξης , καθε υπαρξης !
Με αφορμή τα αυγά αγάλματα, που είπε η φίλη Αλίνα θα ήθελα να αναφερθώ και σε έναν πίνακα του dali ο οποίος ονομάζεται Geopoliticus Child Watching The Birth Of A New Man στον οποίο απεικονίζεται ο αγώνας του ανθρώπου να εξέλθει με επιτυχία στον κόσμο(γέννηση).Η σκιά της τεράστιας ομπρέλας πέφτει επάνω στο αυγό και ένας νέος άνδρας παλεύει και αγωνίζεται για να βγεί έξω.Όταν βλέπουμε αυτόν τον νέο άνθρωπο να αγωνίζεται να βγεί έξω στον κόσμο σκεφτόμαστε και ίσως τον συσχετίζουμε με τον αγώνα που κάνουμε για να ενηλικιωθούμε και να δημιουργήσουμε μια θέση για εμάς σε αυτόν τον κόσμο.Αγαπητή Αλίνα σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες σου και αν έχεις οποιαδήποτε άλλη πληροφορία όσον αφορά το θέμα θα ήταν χαρά μου να την δημοσιεύσεις εδώ.
https://nooblogs.gr/ballas/2008/06/03/8-paintings-by-salvador-dali/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
The Madonna of Port Lligat (1949 version)
Η Παναγία του Port Lligat(περιοχή Καταλονίας ΙΣΠΑΝΙΑ) είναι το όνομα που έδωσε ο Dali σε δυο πίνακες του.Οι πίνακες έχουν ίδιο θέμα, ίδιο τίτλο αλλά διαφορετικές τοποθεσίες και διαφορές στις λεπτομέρειες.
Στον πίνακα απεικόνίζεται η Παναγία με τον Χριστό βρέφος στα γόνατα της.Οι δυο μορφές έχουν ανοίγματα στο κορμί τους ορθογωνίου σχήματος πράγμα που υποδηλώνει την υπερβατικότητα τους.
Βρίσκονται σε ενα τοπίο με θέα το πορτ λιγκας (ακτή καταλονίας)στο φόντο, με διάφορες σουρεαλιστικές λεπτομέρειες στις οποίες περιέχονται,θαλασσινά κοχύλια,ψάρια αυγό και ψωμί.
Στον πίνακα του 1949 βλέπουμε εναν αχινό, ενω σε αυτόν του 1950 ενα ρινόκερο και διάφορες μορφές αγγέλων.
dalihouse.blogsome.com/2008/02/29/salvador-th...
https://www.storybytes.com/view-dali/paintings/index-b.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι τρεις Σφίγγες του Μπικίνι (Μπικίνι, νησί του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου οι Η.Π.Α. έκαναν συχνές δοκιμές με ατομικά και πυρηνικά όπλα): Τοπίο χωρίς βλάστηση και χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα. Ένα τέτοιο χώρο δημιούργησαν οι πυρηνικές δοκιμές των Η.Π.Α. Το νησί Μπικίνι νεκρώνεται και συμβολίζει τη μελλοντική νέκρωση του κόσμου μας που απειλείται από τα πυρηνικά όπλα. Το φάντασμα του πυρηνικού μανιταριού της έκρηξης υψώνεται τριπλά στον πίνακα. Στο βάθος η μακρινή απειλή (κάπου σε απόμακρο νησί του Ειρηνικού), που γίνεται πιο αισθητή με τη συνειδητοποίηση της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος: στο κεντρικό πλάνο του πίνακα υψώνεται με τη μορφή του πυρηνικού μανιταριού ένα δέντρο, του οποίου ο κορμός χάσκει διχασμένος, διχοτομημένος. Στο πρώτο κοντινό μας πλάνο θεόρατο το ανθρώπινο κεφάλι που, τρομερό, αντί μαλλιών έχει το σύννεφο του πυρηνικού μανιταριού! Η ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης απειλείται άμεσα. Το τρομερό ανθρώπινο κεφάλι ακουμπά ως προτομή στο γυμνό έδαφος. Το έδαφος ήδη ποτίζεται όχι από νερό, που θα χρειαζόταν για τη βλάστηση, η οποία δεν υπάρχει, αλλά από μια λίμνη αίματος! Το κεφάλι στο βάθος του πίνακα είναι το ίδιο με αυτό στο πρώτο πλάνο. Ως τρεις αινιγματικές Σφίγγες, αίνιγμα του Μπικίνι, υψώνονται τα τρία μανιτάρια: το μέλλον του ανθρώπου επί της γης θα είναι ο πυρηνικός όλεθρος;
https://blogs.sch.gr/pchaloul/2008/04/30/salvador-daliοι-τρεις-σφίγγες-του-μπικίνι/ - 14k
https://science.kukuchew.com/2008/05/16/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το 1963 ο Dali ζωγράφισε εναν πίνακα με όνομα Galacidalacidesoxyribonucleicacid στον οποίο απεικονίζεται η αγάπη του και ο σεβασμός του για την επιστήμη και τις τέχνες.O ζωγράφος σε αυτόν τον πίνακα τιμά την ανακάλυψη του DNA,την ομορφιά και την πολυπλοκότητα της ζωής.
Ο συγκεκριμένος πίνακας βρίσκεται στο μουσείο του S.Dali στο St. Petersburg στην Φλόριντα.
https://www.arn.org/_idarts/wordpress/?p=44
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
www.os3.gr/.../gr_ekpompi_pashalidis_miltos.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν δεχθούμε ότι η φυσική είναι μια γλώσσα που επινόησαν οι άνθρωποι θέλοντας να μιλήσουν για τον κόσμο και μια πρόταση για το πώς θα μπορούσε να νοηθεί η δομή του κόσμου, η ζωγραφική θα μπορούσε να βοηθήσει ακριβώς εκεί όπου σταματάει η ικανότητά μας να βάλουμε τη δομή αυτή σε λέξεις. Κυρίως τώρα που έχουμε προχωρήσει τόσο στον μικρόκοσμο των ηλεκτρονίων, των πρωτονίων, των νετρονίων και του εσωτερικού τους, μετά την ανακάλυψη και των κουάρκ. Μόνο με όρους μαθηματικούς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα κουάρκ; Υπάρχουν καλλιτέχνες, αλλά και άνθρωποι των λεγομένων θετικών επιστημών, που πιστεύουν ότι και η τέχνη μπορεί να συνεργαστεί με τη φυσική και τα μαθηματικά. Αλλωστε δεν είναι και τόσο... ξένοι μεταξύ τους.
Από τον καιρό του Πλάτωνα (427-348 π.X.), κυρίως από το έργο του «Τίμαιος», ήταν γνωστό ότι μόνο πέντε κυρτά πολύεδρα μπορούσαν να υπάρχουν στον χώρο των τριών διαστάσεων. Αυτά ονομάστηκαν Πλατωνικά Στερεά και οι ιδιότητές τους θεμελιώθηκαν από τον Ευκλείδη το 300 π.X., ενώ ο Αρχιμήδης ανακάλυπτε και άλλα πολύεδρα, φθάνοντας τον αριθμό τους στα δεκατρία. Στα μέσα του 15ου αι. ο ιταλός ζωγράφος Πάολο Ουτσέλο δουλεύοντας για τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου βρήκε και άλλα πολύεδρα, που όλα διατηρούν τις ρίζες των πέντε αρχικών πλατωνικών στερεών. Στη διάρκεια του 15ου αι., ενώ η βυζαντινή ζωγραφική επέμενε να μένει θρησκευτική και μονοδιάστατη, δίνοντας βάρος περισσότερο στο (θεολογικό της) περιεχόμενο παρά στη μορφή, η κατεύθυνση της ζωγραφικής στη Δύση, αντίθετα, ήταν κυρίως στο πώς ο χώρος των τριών διαστάσεων θα απεικονιστεί στο επίπεδο του πίνακα. Ετσι έχουμε εκεί προς το τέλος, το 1482, το κλασικό έργο του Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, ενός ζωγράφου που θεωρείται όχι μόνο ένας από τους καλύτερους μαθηματικούς, αλλά και εμπειρογνώμων στις γεωμετρικές και μαθηματικές τεχνικές για τη δημιουργία της αίσθησης της προοπτικής και κατ' επέκταση της τρισδιάστατης εικόνας. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν αυτονόητο οι ζωγράφοι να γνωρίζουν και αρκετά από τα μαθηματικά της εποχής τους. Ως τον 19ο αι. οι αναζητήσεις περιορίστηκαν στα περί προοπτικής, αλλά ακολουθώντας την άνθηση των μαθηματικών οι εξελίξεις έγιναν πιο συναρπαστικές. Εμφανίστηκαν οι μη ευκλείδειες γεωμετρίες που καταπιάστηκαν με τον πραγματικό χώρο γύρω μας και όχι τον εξιδανικευμένα επίπεδο ευκλείδειο χώρο, καταργώντας κάποια από τα αξιώματα του Ευκλείδη και επιμένοντας π.χ. στο ότι ένα τρίγωνο, απλωμένο επάνω στη γήινη σφαίρα, θα έχει και άθροισμα γωνιών πάνω από 180 μοίρες.
Στο τέλος του 19ου αι. και στις αρχές του 20ού αι. εμφανίζονται οι θεωρίες του Αϊνστάιν που προσέθεταν μια τέταρτη διάσταση στις τρεις ως τότε παραδεκτές, αυτήν του χωροχρόνου, και οι προχωρημένοι καλλιτέχνες διχάζονται στην προσπάθειά τους να αφομοιώσουν τις νέες επιστημονικές θεωρίες. Ο Πικάσο και ο Νταλί δημιουργούν πάνω στις θεωρίες του Αϊνστάιν και του γερμανού μαθηματικού Ρίμαν. Ο Πικάσο παρουσιάζει στις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» τη μία από αυτές σαν ένα σώμα στις τέσσερις διαστάσεις, ενώ ο Νταλί στο «CorpusHypercubus» έχει τον Ιησού Χριστό σταυρωμένο επάνω σε έναν υπερκύβο, σώμα που θα συναντούσαμε μόνο αν ζούσαμε σε έναν κόσμο με τέσσερις διαστάσεις.
Pablo picasso www.examino.net/forum
Dali_Corpus Hypercubus
www.philipcoppens.com/dali.html
Για άλλους καλλιτέχνες, όπως οι ντανταϊστές, οι σοβιετικοί κονστρουκτιβιστές με επικεφαλής τον Μαλέβιτς είδαν στις μη ευκλείδειες γεωμετρίες τη δυνατότητα απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις του χώρου μας καταργώντας τα περί προοπτικής. Ντυσάμπ, Μοντριάν, Καντίνσκι ήταν μερικοί από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες που προσπάθησαν να συνδυάσουν επιστήμη και ζωγραφική, ενώ είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος ενός έργου του Υβ Τανγκί: «H συνάντηση των παραλλήλων». Προχωρώντας στον 20ό αι. οι εικαστικοί καλλιτέχνες προσπαθούν να εξερευνήσουν και τον αισθητό κόσμο και τον νοητικό αλλά και έναν τρίτο, αυτόν των τυχαίων μα στέρεα δομημένων γεγονότων, που υλοποιούνται από τις «πολύχρωμες σταγόνες» τις ριγμένες σαν βροχή σε οριζόντιο καμβά με εκπληκτική μαεστρία από τον Τζάκσον Πόλοκ, ενώ στη συνέχεια απέκτησαν και νόμους χάρη στον Μάντελμπροτ και στις περί Χάους θεωρίες. Και μέσα από τις ίδιες θεωρίες, αλλά με αντίθετη εντελώς προσέγγιση ως προς τον τρόπο δημιουργίας, προέκυψε το έργο του Εσερ, γεμάτο από σχέδια που όσο κι αν τα δεις σε μικρότερη κλίμακα μένουν τα ίδια, άρα έχουν μια φράκταλ δομή, αδύνατες κατασκευές, αλλά και μια χειροπιαστή υλοποίηση εννοιών όπως η ταινία του Μέμπιους, που ανήκει σε έναν ξεχωριστό κλάδο των μαθηματικών, την τοπολογία.
Εναν κλάδο που ασχολείται με το ποιες ιδιότητες διατηρούνται όταν ένα σώμα ή μια επιφάνεια υφίστανται κάποιες παραμορφώσεις αλλά όχι σχίσιμο, τρύπημα, σπάσιμο. Λένε ότι ένας τοπολόγος θεωρεί «ομοιομορφικά» ένα φλιτζάνι με χερούλι και έναν λουκουμά ντόνατ, αφού και τα δύο έχουν μία οπή στη μέση, ή έναν κύκλο και ένα τετράγωνο, αφού μπορούμε να φθάσουμε από το ένα στο άλλο παραμορφώνοντας κάποια τμήματά τους. H τοπολογία ενδιαφέρεται για σχήματα όπως η ταινία του Μέμπιους, που είναι μια λωρίδα της οποίας ενώσαμε τα άκρα αφού τη στρίψαμε μία φορά. Και έχει την εξής ιδιότητα: αν ξεκινήσουμε να τη βάφουμε με ένα πινέλο, προχωρώντας θα έχουμε στο τέλος βάψει και τις δύο επιφάνειές της χωρίς να χρειαστεί να διακόψουμε το βάψιμο για να αλλάξουμε επιφάνεια. Είναι, όπως λέει η τοπολογία, επιφάνεια μιας μόνον πλευράς. Και το ίδιο συμβαίνει, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, με τη φιάλη Klein, ένα μπουκάλι του οποίου το στόμιο το λυγίζουμε και το βυθίζουμε ξανά στο εσωτερικό του. Τέτοια σχήματα έχουν εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες, από τον Ολλανδό Εσερ ως τον Αμερικανό Κόλινς, αποδεικνύοντας πόσο γόνιμα τα μαθηματικά μπορούν να επηρεάσουν την καλλιτεχνική δημιουργία.
Μαθήματα φυσικής στη Σχολή Καλών Τεχνών; Μαθήματα ζωγραφικής στη Φυσικομαθηματική Σχολή; Γιατί όχι; O Βασαρελί έγραψε: «Καταβρόχθισα αμέτρητα βιβλία για τη Σχετικότητα, την κβαντομηχανική, την κυβερνητική, την αστροφυσική. Μια φράση μού έκανε βαθιά και μόνιμη εντύπωση: "την ύλη μπορούμε να τη δούμε και σαν ενέργεια και κατ' επέκταση σαν παραμόρφωση του χώρου". H θεωρητική φυσική ξαφνικά αποκαλύφθηκε σ' εμένα σαν μια νέα πηγή ποιητικής έμπνευσης».
https://www.thalesandfriends.org/gr/images/marina/parrot/painting.doc -
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μιλήσαμε προηγουμένως για την πληροφορία ως τη λέξη κλειδί που εμπεριέχει τις ιδιότητες της ύλης και των καταστάσεών της, επομένως και όλα τα πράγματα είναι σύνολα πληροφοριών. Είπαμε ακόμη ότι ο χώρος- χρόνος είναι η διευθέτηση των πραγμάτων μεταξύ τους, δηλαδή η διαμόρφωση συνόλων πληροφοριών. Στον προηγούμενο πίνακα του Dali, είδαμε τις επιπτώσεις της αλλοίωσης αυτών των πληροφοριών πάνω στο χώρο- χρόνο. Αυτό που μένει τώρα να πούμε είναι για την εντροπία. Στην κλασσική φυσική εντροπία είναι 'το μέτρο της αταξίας ενός συστήματος'. Στη σύγχρονη φυσική είναι κάτι απλούστερο και συνάμα καθολικότερο. Είναι το μέτρο της απώλειας πληροφορίας ενός συστήματος. Την στιγμή που κάτι ξεχνάμε, η εντροπία μας αυξάνεται (η εντροπία μας σε αυτήν την περίπτωση συνεχίζει να αυξάνεται στο βαθμό που ξεχνάμε, ωσότου πάρει τη μέγιστη τιμή της στην κατάσταση ισορροπίας, στη στιγμή δηλαδή του θανάτου, στην απόλυτη λήθη). Οι ίδιες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε και να ελέγξουμε τα πάντα, στην πραγματικότητα είναι bits πληροφορίας. Όσο περισσότερες οι διευθετήσεις γραμμάτων σε μια λέξη ή λέξεων σε μια φράση, τόσο μεγαλύτερη και η εντροπία- έχει άλλωστε διαπιστωθεί ότι η έννοια της εντροπίας στην πληροφορική Shannon's entropy) και η έννοια της εντροπίας στη φυσική (Boltzmann's entropy) είναι ταυτόσημες, διαφέροντας μόνο στις μονάδες.
Αν λοιπόν ο χώρος- χρόνος είναι οι θέσεις- σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων που τον αποτελούν και εφόσον αυτά τα πράγματα καθώς και οι θέσεις- σχέσεις τους δεν είναι τίποτε άλλο από πληροφορίες, τότε μπορούμε να δώσουμε αν όχι μια λύση στον οριστικό έλεγχο του χώρου- χρόνου από τον άνθρωπο, τουλάχιστον μιαν εξήγηση στην προέλευση της ανθρώπινης αγωνίας για τον χώρο- χρόνο. Αυτή η τόσο σοβαρή και επιτακτική απασχόληση του ανθρώπου με την κατάκτηση του χώρου και του χρόνου, η επιβίωση και η διαιώνισή μας, η αγάπη μας για ταξίδια και περιπέτεια , η κατάκτηση των ονείρων μας και του διαστήματος μέσα στο οποίο όλα τα πράγματα και οι έννοιες βρίσκονται, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βαθύτερη ανάγκη κατάκτησης και διατήρησης της πληροφορίας, καθώς και ο φόβος απώλειάς της. Αν όλος ο κόσμος είναι μια σύνθεση στο ανθρώπινο μυαλό πακέτων πληροφοριών, ο χαμός και το χάος είναι η απώλεια αυτών των πληροφοριών, όταν ακριβώς χάνεται η τάξη κι επιβάλλεται το χάος. Αν οι ανώτερες λειτουργίες του μυαλού μας εξυπηρετούν στην ανακάλυψη νέων τρόπων επικοινωνίας των ανθρώπων και του κόσμου με το αύριο, τότε η μνήμη μας είναι το μυθικό σεντούκι όπου βρίσκεται το παρελθόν μας, μαζί με όλα τα μυστικά του χώρου και του χρόνου.
''Οι ειδικευμένες επιστήμες της εποχής μας επικεντρώνονται στη μελέτη των τριών παραμέτρων της ζωής: το σεξουαλικό ένστικτο, το συναίσθημα του θανάτου και την αγωνία του χώρου- χρόνου. ''
Αυτά είναι τα λόγια του ίδιου του Dali, τα οποία πράγματι μ' εξέπληξαν. Και μ' εξέπληξαν κυρίως για την τρίτη παράμετρο που θεώρησε ο Dali, και η οποία προφανώς είναι η θεμελιώδης. Είναι θεμελιώδης, αφού μπορεί να παράγει τις άλλες δύο: Όποιος αγωνιά για το χωρο-χρόνο, τότε βιάζεται και να αναπαραχθεί και να αποκατασταθεί πριν πεθάνει. Πραγματικά, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, γιατί δεν ήξερα ότι ο Dali κατείχε σε τέτοιο βαθμό και έκταση την φυσική επιστήμη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν ν' απαντήσουμε τι είναι ο χώρος- χρόνος. Τριγύρω μας υπάρχουν πράγματα τα οποία κυριολεκτικά μοιάζουν να 'στέκονται στο κενό'. Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά τα πράγματα από τον χώρο, τότε δε μένει τίποτε. Επομένως, αν πούμε ότι ο χώρος είναι κάτι το ανύπαρκτο μέσα στο οποίο φιλοξενούνται όλα τα πράγματα, δε θα είναι άστοχο. Αν δε πούμε ότι ο χώρος είναι οι θέσεις και σχέσεις που έχουν τα διάφορα πράγματα μεταξύ τους θα βρισκόμαστε ακόμη πιο κοντά στην κατανόηση του χώρου. Αν αλλάξουμε τις θέσεις- σχέσεις των πραγμάτων, τότε αυτομάτως αλλάζει και ο χώρος. Το μόνο επομένως που μένει είναι να βρούμε τρόπο να συμβολίσουμε και να ποσοτικοποιήσουμε τις θέσεις και τις σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων.
</SPAN>
Ο προηγούμενος συλλογισμός, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι χώρος είναι ό,τι προκύπτει από τη διαμόρφωση και διευθέτηση των αντικειμένων, παρότι προήλθε τελείως αφαιρετικά, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τη σύγχρονη άποψη για το χώρο(-χρόνο). Στην κλασσική φυσική, ο χώρος είναι το διάστημα ανάμεσα στα ουράνια σώματα, ενώ στη σύγχρονη φυσική είναι το αποτέλεσμα της παρουσίας και αλληλεπίδρασης των σωμάτων. Πριν από την ύπαρξη της ύλης (= ενέργειας) δεν υπάρχει χώρος-χρόνος.
Ο σουρεαλισμός με τη σειρά του χρησιμοποίησε τα δικά του προσωπικά και ιδεατά αντικείμενα για να προσδιορίσει το χώρο-χρόνο και τη θέση του μέσα σ' αυτόν. Όλοι ανεξαιρέτως οι σουρεαλιστές ζωγράφοι και ποιητές είχαν σύμβολα- αντικείμενα, τα οποία όχι μόνο αποτελούσαν την ταυτότητα του εκάστοτε σουρεαλιστή καλλιτέχνη και του ίδιου του κινήματος, αλλά προσδιόριζαν και το χώρο μέσα στον οποίο ο σουρεαλισμός θα κινούταν.
Ο Dali, φαίνεται πως αυτό το είχε καταλάβει σε πολύ καλό βαθμό, καθώς συνέλαβε την έννοια του χώρου- χρόνου σε όλη του την έκταση και βάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι 'διαστημικοί' ελέφαντες, οι οποίοι με τα μακριά τους λεπτά πόδια παραβιάζουν την καθημερινή αντίληψη για το βάρος. Οι ελέφαντες του Dali επανέρχονται στη θεματολογία του, όπως στον πειρασμό του Αγίου Αντωνίου, σαν πλάσματα που παρά τον όγκο και το βάρος τους καταφέρνουν να νικήσουν τη βαρύτητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
bestofnewsblog.blogspot.com/2008/03/fun-strea
https://users.sch.gr/iriniper/publications/math_view/ch_Golden_Ratio.doc
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ο εγκέφαλος συνειδητοποιεί σαν επαφή τις απωστικές δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ των πεδίων που περιβάλλουν τα δομικά συστατικά των δύο σωμάτων (χέρι - αντικείμενο). Οι κίονες του καμπαναριού χάνουν την ενιαία υλική τους οντότητα και παρουσιάζονται σαν ένα πλήθος σφαιριδίων σε διάταξη. Ο χώρος μεταξύ των σφαιριδίων, όπως επιτάσσει η σύγχρονη φυσική, δεν είναι πλέον κενός. Ετσι ο Νταλί, μέσα από τη διάταξη των δομικών λίθων, ενοποιεί το κενό με την ύλη, το άψυχο με το έμψυχο, το υγρό με το στερεό και το αέριο. Μέσα στη διάφανη αφαίρεση της εικόνας θάλασσα - ορίζοντας - ουρανός, ο Νταλί απορρίπτει την ψευδαίσθηση του κενού και βάζει μια περιοδική δομή σφαιριδίων, σαν αυτά να αποτελούν κόμβους ενός κρυσταλλικού πλέγματος στερεού, να εκτείνεται σε άπειρο βάθος. Τα σφαιρίδια συνδέουν το κενό με τη γεωμετρία και την ύλη, η προοπτική της διάταξής τους συγχέεται με το επίπεδο του προσώπου της Γκαλά και το σχηματίζει.
https://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=05.01.2005,id=9466720
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι Πειρασμοί Του Αγίου Αντωνίου
(Ένας ερημίτης, ορκισμένος ν' αντισταθεί στους πειρασμούς. Και ποιοί είναι αυτοί; Οργή κι αλαζονεία, το πρώτο άτι. Λαγνεία, το δεύτερο. Απληστία, περηφάνεια, φιλαυτία ματαιοδοξία, στο τρίτο. Απληστία κι ασέβεια προς τα θεσμοθετημένα εκείνα που στρατεύτηκε να διαφυλάσσει, στο τέταρτο. Στο βάθος η λαχτάρα της Εξουσίας ψηλά στο σύννεφο κι άλλο ένα αλαζονικό φαλλικό δημιούργημα, στο πέμπτο. Έρημο τοπίο. Εσώτερος εαυτός, ως Θεός κι ως Σατανάς, μιας κι όλα τούτα είναι στο μυαλό του! Τα παλεύει, όντως. Θα νικήσει; Μα ...είναι τόσον αδύναμος κι αδύνατος. Δείχνει αποφασιστικός και με την στιβαρή του απόταξη, δείχνει πως σταματά τη στρατιά. Μα κοιτάχτε! Είναι τόσο μεγάλη, τόσο ισχυρή! Μη σας ξεγελούν τα εξαιρετικά λεπτά πόδια των ζώων. Είναι γερά γαντζωμένα ...μέσα μας... Πατάνε γερά. Απλά είναι στο μυαλό μας! Κι αυτός είναι γυμνός απέναντί τους. Κι αν χάσει... τι πειράζει; Όλοι θα πούμε μέσα μας..."έχασε προ υπερτέρου αντιπάλου" κι όλοι θα τον κατηγορήσουμε απ' έξω μας: "Ρε το παλιάνθρωπο! Έχασε, σα δε ντρέπεται"!... Μα... κοιτάχτε... Αν κερδίσει, όλοι θα σταυροκοπηθούμε[/FONT]
https://www.peri-grafis.com/texts1.php?catid=16
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κύκνοι Ανακλούμενοι Σε Ελέφαντες
(Οι δυο κόσμοι: Υδάτινος κι εναέριος. Δυο διαφορετικές απόψεις, εξαρτούμενες, από το που βρίσκεται το μάτι του παρατηρητή. Είναι εκπληκτικά, αξιοπρόσεκτο, το πόσο εύκολα πλανερές είναι κι οι δυο πλευρές. Μπορεί όντως, κάτω από το νερό, τα πόδια των ελεφάντων, να ταλαιπωρούν, τις φωλιές των μικρών καβουριών. Τα οποία, βγαίνοντας στην επιφάνεια για να διαμαρτυρηθούν, στρέφονται στους κύκνους και τους φωνάζουν να πάνε να κολυμπήσουν αλλού. Ίσως πάλι, ψαράκια του αφρού, να βουτάνε στα βαθιά, για να γλυτώσουν από τα ράμφη των κύκνων και να τσαλαπατιόνται άγρια, από τα μεγάλα ποδάρια των ελεφάντων. 'Αλλα πιο τυχερά καιροσκοπικά όντα, να επωφελούνται και να κερδίζουν εκ των δυο καταστάσεων. Οι κύκνοι πάντως κολυμπάνε πάνω στην επιφάνεια κι οι ελέφαντες τσαλαπατάνε κάτω απ' αυτήν, ανεξαρτήτως, και σταθερά. Πόσον εύκολα μπορεί να ξεγελαστεί το μάτι; Και ποιος κόσμος εκ των δυό είναι ο αληθινός
https://www.peri-grafis.com/texts1.php?catid=16
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Στην «Εμμονή της μνήμης», τα εύκαμπτα ρολόγια αποτελούν ένα ασύνειδο σύμβολο της σχετικότητας του χώρου και του χρόνου, ένα σουρεαλιστικό στοχασμό πάνω στην κατάρρευση των αντιλήψεών μας για μία σταθερή κοσμική τάξη πραγμάτων, «από τη στιγμή που η θεωρία της σχετικότητας εκθρόνισε το χρόνο, επαναφέροντάς τον στο σχετικό του ρόλο, όπως αυτός είχε καθοριστεί από τον Ηράκλειτο»
Στο άρθρο του «Οι πίνακες μου στο φθινοπωρινό σαλόνι», ο Νταλί υποστήριζε ότι προσπαθούσε να ζωγραφίζει με τον πιο φυσικό τρόπο κι ότι ήταν ακατανόητοι μόνο σε όσους έχουν χάσει την ικανότητα να παρατηρούν απλά τη φύση.
Η συχνή χρήση από μέρους του θρησκευτικών θεμάτων σε όλη αυτή την περίοδο, αποτελεί μέρος της στρατηγικής του να επανεισάγει τη μεταφυσική στη φυσική
Η γενική έννοια της διαιρετότητας της ύλης, εμφανίζεται συχνά με διάφορες μορφές στη ζωγραφική του Νταλί αυτής της περιόδου. Το «Εκρηγνυόμενο ραφαηλικό κεφάλι», η «Παναγία του Port Lligat» αποτελούν ενδιαφέροντα παραδείγματα. Στο Μανιφέστο της αντι-ύλης ο Νταλί έγραφε: «Θέλω να βρω ένα τρόπο να μεταφέρω στα έργα μου την αντι-ύλη. Είναι θέμα εφαρμογής μιας νέας εξίσωσης που διατύπωσε ο Δρ. Χάιζενμπεργκ, η οποία μπορεί να δώσει τον τύπο της ενότητας της ύλης».
Στο βιβλίο του «Τα Κατά Νταλί Πάθη», ο καλλιτέχνης αναφέρει χαρακτηριστικά: Για ένα μυστικιστή σαν εμένα, ο άνθρωπος είναι ύλη που με τη βοήθεια της αλχημείας της τέχνης μπορεί να μετατραπεί σε χρυσάφι.»Για το Νταλί, αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης, αυτός είναι ο σκοπός της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Αυτά τα πιστεύω ενέπνευσαν και αποτυπώθηκαν στα έργα του. Η απαράμιλλη διορατικότητα και η συμβολική περιπλοκότητα στο έργο του το καθιστά για πάντα ένα σταθμό για την τέχνη του 20ου αιώνα.
https://biographies.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid...dali... - 45k ... - 45k
https://www.theartistsalvadordali.com/galatea-spheres.htm - 8k
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.