Το φαινόμενο Salvador Dali

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Απο όλους τους Σουρεαλιστές και τα έργα τους, ο Σαλβαντόρ Νταλί είναι ξεχωρίζει για το ιδιαίτερο ζωγραφικό στύλ και την εκκεντρική και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του.Ο καλλιτέχνης δημιουργούσε όπως έλεγε<<χειροποίητες ονειρικές φωτογραφίες>>, οι οποίες ήταν ζωγραφικές αναπαραστάσεις των παραισθήσεων που είχε όταν βρισκόταν σε μια παρανοειδή κατάσταση. Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον του για την λογοτεχνία και την επιστήμη ενώ παραμοιώδεις έχουν μείνει οι δηλώσεις που έκανε κατα καιρούς.


Στην «Εμμονή της μνήμης», τα εύκαμπτα ρολόγια αποτελούν ένα ασύνειδο σύμβολο της σχετικότητας του χώρου και του χρόνου, ένα σουρεαλιστικό στοχασμό πάνω στην κατάρρευση των αντιλήψεών μας για μία σταθερή κοσμική τάξη πραγμάτων, «από τη στιγμή που η θεωρία της σχετικότητας εκθρόνισε το χρόνο, επαναφέροντάς τον στο σχετικό του ρόλο, όπως αυτός είχε καθοριστεί από τον Ηράκλειτο»

Στο άρθρο του «Οι πίνακες μου στο φθινοπωρινό σαλόνι», ο Νταλί υποστήριζε ότι προσπαθούσε να ζωγραφίζει με τον πιο φυσικό τρόπο κι ότι ήταν ακατανόητοι μόνο σε όσους έχουν χάσει την ικανότητα να παρατηρούν απλά τη φύση.
Η συχνή χρήση από μέρους του θρησκευτικών θεμάτων σε όλη αυτή την περίοδο, αποτελεί μέρος της στρατηγικής του να επανεισάγει τη μεταφυσική στη φυσική


Η γενική έννοια της διαιρετότητας της ύλης, εμφανίζεται συχνά με διάφορες μορφές στη ζωγραφική του Νταλί αυτής της περιόδου. Το «Εκρηγνυόμενο ραφαηλικό κεφάλι», η «Παναγία του Port Lligat» αποτελούν ενδιαφέροντα παραδείγματα. Στο Μανιφέστο της αντι-ύλης ο Νταλί έγραφε: «Θέλω να βρω ένα τρόπο να μεταφέρω στα έργα μου την αντι-ύλη. Είναι θέμα εφαρμογής μιας νέας εξίσωσης που διατύπωσε ο Δρ. Χάιζενμπεργκ, η οποία μπορεί να δώσει τον τύπο της ενότητας της ύλης».







Στο βιβλίο του «Τα Κατά Νταλί Πάθη», ο καλλιτέχνης αναφέρει χαρακτηριστικά: Για ένα μυστικιστή σαν εμένα, ο άνθρωπος είναι ύλη που με τη βοήθεια της αλχημείας της τέχνης μπορεί να μετατραπεί σε χρυσάφι.»Για το Νταλί, αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης, αυτός είναι ο σκοπός της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Αυτά τα πιστεύω ενέπνευσαν και αποτυπώθηκαν στα έργα του. Η απαράμιλλη διορατικότητα και η συμβολική περιπλοκότητα στο έργο του το καθιστά για πάντα ένα σταθμό για την τέχνη του 20ου αιώνα.


https://biographies.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid...dali... - 45k ... - 45k



https://www.theartistsalvadordali.com/galatea-spheres.htm - 8k
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Κατακερματισμός & Κλιμάκωση Της Απόστασης Μεταξύ Αλήθειας & Ψεύδους


[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]

Κύκνοι Ανακλούμενοι Σε Ελέφαντες

(Οι δυο κόσμοι: Υδάτινος κι εναέριος. Δυο διαφορετικές απόψεις, εξαρτούμενες, από το που βρίσκεται το μάτι του παρατηρητή. Είναι εκπληκτικά, αξιοπρόσεκτο, το πόσο εύκολα πλανερές είναι κι οι δυο πλευρές. Μπορεί όντως, κάτω από το νερό, τα πόδια των ελεφάντων, να ταλαιπωρούν, τις φωλιές των μικρών καβουριών. Τα οποία, βγαίνοντας στην επιφάνεια για να διαμαρτυρηθούν, στρέφονται στους κύκνους και τους φωνάζουν να πάνε να κολυμπήσουν αλλού. Ίσως πάλι, ψαράκια του αφρού, να βουτάνε στα βαθιά, για να γλυτώσουν από τα ράμφη των κύκνων και να τσαλαπατιόνται άγρια, από τα μεγάλα ποδάρια των ελεφάντων. 'Αλλα πιο τυχερά καιροσκοπικά όντα, να επωφελούνται και να κερδίζουν εκ των δυο καταστάσεων. Οι κύκνοι πάντως κολυμπάνε πάνω στην επιφάνεια κι οι ελέφαντες τσαλαπατάνε κάτω απ' αυτήν, ανεξαρτήτως, και σταθερά. Πόσον εύκολα μπορεί να ξεγελαστεί το μάτι; Και ποιος κόσμος εκ των δυό είναι ο αληθινός;)
https://www.peri-grafis.com/texts1.php?catid=16
[/FONT]​
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Αντί-Παραμύθι


[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]

Οι Πειρασμοί Του Αγίου Αντωνίου


(Ένας ερημίτης, ορκισμένος ν' αντισταθεί στους πειρασμούς. Και ποιοί είναι αυτοί; Οργή κι αλαζονεία, το πρώτο άτι. Λαγνεία, το δεύτερο. Απληστία, περηφάνεια, φιλαυτία ματαιοδοξία, στο τρίτο. Απληστία κι ασέβεια προς τα θεσμοθετημένα εκείνα που στρατεύτηκε να διαφυλάσσει, στο τέταρτο. Στο βάθος η λαχτάρα της Εξουσίας ψηλά στο σύννεφο κι άλλο ένα αλαζονικό φαλλικό δημιούργημα, στο πέμπτο. Έρημο τοπίο. Εσώτερος εαυτός, ως Θεός κι ως Σατανάς, μιας κι όλα τούτα είναι στο μυαλό του! Τα παλεύει, όντως. Θα νικήσει; Μα ...είναι τόσον αδύναμος κι αδύνατος. Δείχνει αποφασιστικός και με την στιβαρή του απόταξη, δείχνει πως σταματά τη στρατιά. Μα κοιτάχτε! Είναι τόσο μεγάλη, τόσο ισχυρή! Μη σας ξεγελούν τα εξαιρετικά λεπτά πόδια των ζώων. Είναι γερά γαντζωμένα ...μέσα μας... Πατάνε γερά. Απλά είναι στο μυαλό μας! Κι αυτός είναι γυμνός απέναντί τους. Κι αν χάσει... τι πειράζει; Όλοι θα πούμε μέσα μας..."έχασε προ υπερτέρου αντιπάλου" κι όλοι θα τον κατηγορήσουμε απ' έξω μας: "Ρε το παλιάνθρωπο! Έχασε, σα δε ντρέπεται"!... Μα... κοιτάχτε... Αν κερδίσει, όλοι θα σταυροκοπηθούμε
[/FONT]
https://www.peri-grafis.com/texts1.php?catid=16
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Η ασυνέχεια στην ύλη είχε εντυπωσιάσει τον Νταλί. Τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται. Τα πάντα αποτελούνται από άλλα μικρά σώματα, τα άτομα. Τα πάντα αιωρούνται στο χώρο, χωρίς τίποτα να αγγίζει τίποτα. Η ίδια η θάλασσα είναι αναρτημένη σε μια μικρή απόσταση από τη γη», όπως αναφέρει και ο ίδιος. Το πόδι του στον προηγούμενο πίνακα βρίσκεται στο κενό κάτω από τη θάλασσα, που παρουσιάζεται σαν ένα αιωρούμενο μεταλλικό φύλλο. Το χέρι του ακουμπά τη στερεή επιφάνεια σαν να δίνει έμφαση στην ψευδαίσθηση της αφής και της ταξινόμησης σε στερεό, υγρό, αέριο. Το χέρι δεν «πιάνει», δεν έρχεται σε επαφή με τα αντικείμενα, αλλά οι ακραίοι δομικοί τους λίθοι βρίσκονται σε μεγάλες αποστάσεις από αυτούς του χεριού.

Ο εγκέφαλος συνειδητοποιεί σαν επαφή τις απωστικές δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ των πεδίων που περιβάλλουν τα δομικά συστατικά των δύο σωμάτων (χέρι - αντικείμενο). Οι κίονες του καμπαναριού χάνουν την ενιαία υλική τους οντότητα και παρουσιάζονται σαν ένα πλήθος σφαιριδίων σε διάταξη. Ο χώρος μεταξύ των σφαιριδίων, όπως επιτάσσει η σύγχρονη φυσική, δεν είναι πλέον κενός. Ετσι ο Νταλί, μέσα από τη διάταξη των δομικών λίθων, ενοποιεί το κενό με την ύλη, το άψυχο με το έμψυχο, το υγρό με το στερεό και το αέριο. Μέσα στη διάφανη αφαίρεση της εικόνας θάλασσα - ορίζοντας - ουρανός, ο Νταλί απορρίπτει την ψευδαίσθηση του κενού και βάζει μια περιοδική δομή σφαιριδίων, σαν αυτά να αποτελούν κόμβους ενός κρυσταλλικού πλέγματος στερεού, να εκτείνεται σε άπειρο βάθος. Τα σφαιρίδια συνδέουν το κενό με τη γεωμετρία και την ύλη, η προοπτική της διάταξής τους συγχέεται με το επίπεδο του προσώπου της Γκαλά και το σχηματίζει.
https://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=05.01.2005,id=9466720
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Ο Μυστικός Δείπνος του SalvadorDali (1904-1989) πλαισιώνεται από ένα χρυσό ορθογώνιο. Χρυσοί λόγοι χρησιμοποιήθηκαν για να καθορίσουν την θέση κάθε φιγούρας ενώ ο θόλος του δωματίου σχηματίζεται από τις έδρες κανονικού δωδεκάεδρου που όπως είδαμε είναι ένα από τα στερεά που συνδέεται άμεσα με την χρυσή τομή.
bestofnewsblog.blogspot.com/2008/03/fun-strea
https://users.sch.gr/iriniper/publications/math_view/ch_Golden_Ratio.doc


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Dali, melting space-time, 1975-1976


Ας προσπαθήσουμε λοιπόν ν' απαντήσουμε τι είναι ο χώρος- χρόνος. Τριγύρω μας υπάρχουν πράγματα τα οποία κυριολεκτικά μοιάζουν να 'στέκονται στο κενό'. Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά τα πράγματα από τον χώρο, τότε δε μένει τίποτε. Επομένως, αν πούμε ότι ο χώρος είναι κάτι το ανύπαρκτο μέσα στο οποίο φιλοξενούνται όλα τα πράγματα, δε θα είναι άστοχο. Αν δε πούμε ότι ο χώρος είναι οι θέσεις και σχέσεις που έχουν τα διάφορα πράγματα μεταξύ τους θα βρισκόμαστε ακόμη πιο κοντά στην κατανόηση του χώρου. Αν αλλάξουμε τις θέσεις- σχέσεις των πραγμάτων, τότε αυτομάτως αλλάζει και ο χώρος. Το μόνο επομένως που μένει είναι να βρούμε τρόπο να συμβολίσουμε και να ποσοτικοποιήσουμε τις θέσεις και τις σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων.


</SPAN>
Space-time distortion​


Ο προηγούμενος συλλογισμός, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι χώρος είναι ό,τι προκύπτει από τη διαμόρφωση και διευθέτηση των αντικειμένων, παρότι προήλθε τελείως αφαιρετικά, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τη σύγχρονη άποψη για το χώρο(-χρόνο). Στην κλασσική φυσική, ο χώρος είναι το διάστημα ανάμεσα στα ουράνια σώματα, ενώ στη σύγχρονη φυσική είναι το αποτέλεσμα της παρουσίας και αλληλεπίδρασης των σωμάτων. Πριν από την ύπαρξη της ύλης (= ενέργειας) δεν υπάρχει χώρος-χρόνος.

Ο σουρεαλισμός με τη σειρά του χρησιμοποίησε τα δικά του προσωπικά και ιδεατά αντικείμενα για να προσδιορίσει το χώρο-χρόνο και τη θέση του μέσα σ' αυτόν. Όλοι ανεξαιρέτως οι σουρεαλιστές ζωγράφοι και ποιητές είχαν σύμβολα- αντικείμενα, τα οποία όχι μόνο αποτελούσαν την ταυτότητα του εκάστοτε σουρεαλιστή καλλιτέχνη και του ίδιου του κινήματος, αλλά προσδιόριζαν και το χώρο μέσα στον οποίο ο σουρεαλισμός θα κινούταν.



Dali, Space elephant, 1977-1984.
Ο Dali, φαίνεται πως αυτό το είχε καταλάβει σε πολύ καλό βαθμό, καθώς συνέλαβε την έννοια του χώρου- χρόνου σε όλη του την έκταση και βάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι 'διαστημικοί' ελέφαντες, οι οποίοι με τα μακριά τους λεπτά πόδια παραβιάζουν την καθημερινή αντίληψη για το βάρος. Οι ελέφαντες του Dali επανέρχονται στη θεματολογία του, όπως στον πειρασμό του Αγίου Αντωνίου, σαν πλάσματα που παρά τον όγκο και το βάρος τους καταφέρνουν να νικήσουν τη βαρύτητα.​

Όλα όμως αυτά τ' αντικείμενα τα οποία έχουν κάποιο βάρος ή κάποιο φορτίο σε φυσικό επίπεδο, τι πραγματικές ιδιότητες έχουν σ' ένα μεταφυσικό, ψυχικό και διανοητικό επίπεδο για τον άνθρωπο; Για εμάς τους ανθρώπους προφανώς τα διάφορα πράγματα, αν δεν μας είναι αδιάφορα, έχουν κάποια συγκεκριμένη σημασία και αξία, ένα ειδικό συναισθηματικό φορτίο και ένα ειδικό βάρος. Όλα τα πράγματα συνδέονται μες το μυαλό μας με συγκεκριμένες καταστάσεις και ερμηνεύονται με συγκεκριμένες ιδιότητες. Σε τελική ανάλυση, αυτές οι ιδιότητες και καταστάσεις που καθορίζουν την ταυτότητα, τον σκοπό και το ρόλο των αντικειμένων μέσα στο χώρο-χρόνο, δεν είναι τίποτε άλλο από πληροφορίες.​



Dali, Persistence of Memory, 1931​




Ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος πίνακας είναι 'Η επιμονή της μνήμης'. Κατ' εμένα, είναι ένας πίνακας σταθμός, όπως η θεωρία της σχετικότητας είναι μία θεωρία σταθμός, του 20αι. Στον πίνακα αυτό φαίνονται όλα τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης ανάλυσης. Το έρημο τοπίο, αδειανό και απροσδιόριστο, όπως θα ήταν ο χώρος- χρόνος απουσιάζοντας τα γνώριμα πράγματα, και τα λιωμένα ρολόγια, γύρω από ένα πλάσμα που κείται στο έδαφος σαν ενσάρκωση της απόλυτης αποχαύνωσης. Θα πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε, ότι στον πίνακα δε διακρίνεται ούτε ψύχος ούτε ζέστη. Έχουμε να κάνουμε με τη θερμότητα αυτή καθ' αυτή: μία περίπτωση καθαρής ενέργειας​
https://christselentis.blogspot.com/2008_05_01_archive.html - 338k - - 338k -
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Συνέχεια προηγούμενου μηνύματος.
Μιλήσαμε προηγουμένως για την πληροφορία ως τη λέξη κλειδί που εμπεριέχει τις ιδιότητες της ύλης και των καταστάσεών της, επομένως και όλα τα πράγματα είναι σύνολα πληροφοριών. Είπαμε ακόμη ότι ο χώρος- χρόνος είναι η διευθέτηση των πραγμάτων μεταξύ τους, δηλαδή η διαμόρφωση συνόλων πληροφοριών. Στον προηγούμενο πίνακα του Dali, είδαμε τις επιπτώσεις της αλλοίωσης αυτών των πληροφοριών πάνω στο χώρο- χρόνο. Αυτό που μένει τώρα να πούμε είναι για την εντροπία. Στην κλασσική φυσική εντροπία είναι 'το μέτρο της αταξίας ενός συστήματος'. Στη σύγχρονη φυσική είναι κάτι απλούστερο και συνάμα καθολικότερο. Είναι το μέτρο της απώλειας πληροφορίας ενός συστήματος. Την στιγμή που κάτι ξεχνάμε, η εντροπία μας αυξάνεται (η εντροπία μας σε αυτήν την περίπτωση συνεχίζει να αυξάνεται στο βαθμό που ξεχνάμε, ωσότου πάρει τη μέγιστη τιμή της στην κατάσταση ισορροπίας, στη στιγμή δηλαδή του θανάτου, στην απόλυτη λήθη). Οι ίδιες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε και να ελέγξουμε τα πάντα, στην πραγματικότητα είναι bits πληροφορίας. Όσο περισσότερες οι διευθετήσεις γραμμάτων σε μια λέξη ή λέξεων σε μια φράση, τόσο μεγαλύτερη και η εντροπία- έχει άλλωστε διαπιστωθεί ότι η έννοια της εντροπίας στην πληροφορική Shannon's entropy) και η έννοια της εντροπίας στη φυσική (Boltzmann's entropy) είναι ταυτόσημες, διαφέροντας μόνο στις μονάδες.


Dali, Disintegration of Persistence of Memory, 1952- 1954

Αν λοιπόν ο χώρος- χρόνος είναι οι θέσεις- σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων που τον αποτελούν και εφόσον αυτά τα πράγματα καθώς και οι θέσεις- σχέσεις τους δεν είναι τίποτε άλλο από πληροφορίες, τότε μπορούμε να δώσουμε αν όχι μια λύση στον οριστικό έλεγχο του χώρου- χρόνου από τον άνθρωπο, τουλάχιστον μιαν εξήγηση στην προέλευση της ανθρώπινης αγωνίας για τον χώρο- χρόνο. Αυτή η τόσο σοβαρή και επιτακτική απασχόληση του ανθρώπου με την κατάκτηση του χώρου και του χρόνου, η επιβίωση και η διαιώνισή μας, η αγάπη μας για ταξίδια και περιπέτεια , η κατάκτηση των ονείρων μας και του διαστήματος μέσα στο οποίο όλα τα πράγματα και οι έννοιες βρίσκονται, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βαθύτερη ανάγκη κατάκτησης και διατήρησης της πληροφορίας, καθώς και ο φόβος απώλειάς της. Αν όλος ο κόσμος είναι μια σύνθεση στο ανθρώπινο μυαλό πακέτων πληροφοριών, ο χαμός και το χάος είναι η απώλεια αυτών των πληροφοριών, όταν ακριβώς χάνεται η τάξη κι επιβάλλεται το χάος. Αν οι ανώτερες λειτουργίες του μυαλού μας εξυπηρετούν στην ανακάλυψη νέων τρόπων επικοινωνίας των ανθρώπων και του κόσμου με το αύριο, τότε η μνήμη μας είναι το μυθικό σεντούκι όπου βρίσκεται το παρελθόν μας, μαζί με όλα τα μυστικά του χώρου και του χρόνου.

Η Διατήρηση του παρελθόντος και η συνέχεια της ζωής.


''Οι ειδικευμένες επιστήμες της εποχής μας επικεντρώνονται στη μελέτη των τριών παραμέτρων της ζωής: το σεξουαλικό ένστικτο, το συναίσθημα του θανάτου και την αγωνία του χώρου- χρόνου. ''

Dali, in 'Dali', 1968.

Αυτά είναι τα λόγια του ίδιου του Dali, τα οποία πράγματι μ' εξέπληξαν. Και μ' εξέπληξαν κυρίως για την τρίτη παράμετρο που θεώρησε ο Dali, και η οποία προφανώς είναι η θεμελιώδης. Είναι θεμελιώδης, αφού μπορεί να παράγει τις άλλες δύο: Όποιος αγωνιά για το χωρο-χρόνο, τότε βιάζεται και να αναπαραχθεί και να αποκατασταθεί πριν πεθάνει. Πραγματικά, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, γιατί δεν ήξερα ότι ο Dali κατείχε σε τέτοιο βαθμό και έκταση την φυσική επιστήμη.
https://christselentis.blogspot.com/2008_05_01_archive.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Μπορούμε να δούμε στο εσωτερικό των απειροελάχιστα μικρών ατόμων με τα μάτια ενός ανθρώπου; Ή να κατανοήσουμε πώς θα ήταν ένα από τα συνηθισμένα γεωμετρικά σώματα του κόσμου μας σε έναν άλλο, τετραδιάστατο κόσμο; Μήπως αντικείμενα της μαθηματικής σκέψης όπως η φιάλη του Klein μάς προτρέπουν να ανοιχθούμε προς άλλες προσεγγίσεις αυτού που θεωρούμε δεδομένη πραγματικότητα;
Αν δεχθούμε ότι η φυσική είναι μια γλώσσα που επινόησαν οι άνθρωποι θέλοντας να μιλήσουν για τον κόσμο και μια πρόταση για το πώς θα μπορούσε να νοηθεί η δομή του κόσμου, η ζωγραφική θα μπορούσε να βοηθήσει ακριβώς εκεί όπου σταματάει η ικανότητά μας να βάλουμε τη δομή αυτή σε λέξεις. Κυρίως τώρα που έχουμε προχωρήσει τόσο στον μικρόκοσμο των ηλεκτρονίων, των πρωτονίων, των νετρονίων και του εσωτερικού τους, μετά την ανακάλυψη και των κουάρκ. Μόνο με όρους μαθηματικούς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα κουάρκ; Υπάρχουν καλλιτέχνες, αλλά και άνθρωποι των λεγομένων θετικών επιστημών, που πιστεύουν ότι και η τέχνη μπορεί να συνεργαστεί με τη φυσική και τα μαθηματικά. Αλλωστε δεν είναι και τόσο... ξένοι μεταξύ τους.
Από τον καιρό του Πλάτωνα (427-348 π.X.), κυρίως από το έργο του «Τίμαιος», ήταν γνωστό ότι μόνο πέντε κυρτά πολύεδρα μπορούσαν να υπάρχουν στον χώρο των τριών διαστάσεων. Αυτά ονομάστηκαν Πλατωνικά Στερεά και οι ιδιότητές τους θεμελιώθηκαν από τον Ευκλείδη το 300 π.X., ενώ ο Αρχιμήδης ανακάλυπτε και άλλα πολύεδρα, φθάνοντας τον αριθμό τους στα δεκατρία. Στα μέσα του 15ου αι. ο ιταλός ζωγράφος Πάολο Ουτσέλο δουλεύοντας για τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου βρήκε και άλλα πολύεδρα, που όλα διατηρούν τις ρίζες των πέντε αρχικών πλατωνικών στερεών. Στη διάρκεια του 15ου αι., ενώ η βυζαντινή ζωγραφική επέμενε να μένει θρησκευτική και μονοδιάστατη, δίνοντας βάρος περισσότερο στο (θεολογικό της) περιεχόμενο παρά στη μορφή, η κατεύθυνση της ζωγραφικής στη Δύση, αντίθετα, ήταν κυρίως στο πώς ο χώρος των τριών διαστάσεων θα απεικονιστεί στο επίπεδο του πίνακα. Ετσι έχουμε εκεί προς το τέλος, το 1482, το κλασικό έργο του Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, ενός ζωγράφου που θεωρείται όχι μόνο ένας από τους καλύτερους μαθηματικούς, αλλά και εμπειρογνώμων στις γεωμετρικές και μαθηματικές τεχνικές για τη δημιουργία της αίσθησης της προοπτικής και κατ' επέκταση της τρισδιάστατης εικόνας. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν αυτονόητο οι ζωγράφοι να γνωρίζουν και αρκετά από τα μαθηματικά της εποχής τους. Ως τον 19ο αι. οι αναζητήσεις περιορίστηκαν στα περί προοπτικής, αλλά ακολουθώντας την άνθηση των μαθηματικών οι εξελίξεις έγιναν πιο συναρπαστικές. Εμφανίστηκαν οι μη ευκλείδειες γεωμετρίες που καταπιάστηκαν με τον πραγματικό χώρο γύρω μας και όχι τον εξιδανικευμένα επίπεδο ευκλείδειο χώρο, καταργώντας κάποια από τα αξιώματα του Ευκλείδη και επιμένοντας π.χ. στο ότι ένα τρίγωνο, απλωμένο επάνω στη γήινη σφαίρα, θα έχει και άθροισμα γωνιών πάνω από 180 μοίρες.
Στο τέλος του 19ου αι. και στις αρχές του 20ού αι. εμφανίζονται οι θεωρίες του Αϊνστάιν που προσέθεταν μια τέταρτη διάσταση στις τρεις ως τότε παραδεκτές, αυτήν του χωροχρόνου, και οι προχωρημένοι καλλιτέχνες διχάζονται στην προσπάθειά τους να αφομοιώσουν τις νέες επιστημονικές θεωρίες. Ο Πικάσο και ο Νταλί δημιουργούν πάνω στις θεωρίες του Αϊνστάιν και του γερμανού μαθηματικού Ρίμαν. Ο Πικάσο παρουσιάζει στις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» τη μία από αυτές σαν ένα σώμα στις τέσσερις διαστάσεις, ενώ ο Νταλί στο «CorpusHypercubus» έχει τον Ιησού Χριστό σταυρωμένο επάνω σε έναν υπερκύβο, σώμα που θα συναντούσαμε μόνο αν ζούσαμε σε έναν κόσμο με τέσσερις διαστάσεις.

Pablo picasso www.examino.net/forum


Dali_Corpus Hypercubus
www.philipcoppens.com/dali.html





Για άλλους καλλιτέχνες, όπως οι ντανταϊστές, οι σοβιετικοί κονστρουκτιβιστές με επικεφαλής τον Μαλέβιτς είδαν στις μη ευκλείδειες γεωμετρίες τη δυνατότητα απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις του χώρου μας καταργώντας τα περί προοπτικής. Ντυσάμπ, Μοντριάν, Καντίνσκι ήταν μερικοί από τους πιο γνωστούς καλλιτέχνες που προσπάθησαν να συνδυάσουν επιστήμη και ζωγραφική, ενώ είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος ενός έργου του Υβ Τανγκί: «H συνάντηση των παραλλήλων». Προχωρώντας στον 20ό αι. οι εικαστικοί καλλιτέχνες προσπαθούν να εξερευνήσουν και τον αισθητό κόσμο και τον νοητικό αλλά και έναν τρίτο, αυτόν των τυχαίων μα στέρεα δομημένων γεγονότων, που υλοποιούνται από τις «πολύχρωμες σταγόνες» τις ριγμένες σαν βροχή σε οριζόντιο καμβά με εκπληκτική μαεστρία από τον Τζάκσον Πόλοκ, ενώ στη συνέχεια απέκτησαν και νόμους χάρη στον Μάντελμπροτ και στις περί Χάους θεωρίες. Και μέσα από τις ίδιες θεωρίες, αλλά με αντίθετη εντελώς προσέγγιση ως προς τον τρόπο δημιουργίας, προέκυψε το έργο του Εσερ, γεμάτο από σχέδια που όσο κι αν τα δεις σε μικρότερη κλίμακα μένουν τα ίδια, άρα έχουν μια φράκταλ δομή, αδύνατες κατασκευές, αλλά και μια χειροπιαστή υλοποίηση εννοιών όπως η ταινία του Μέμπιους, που ανήκει σε έναν ξεχωριστό κλάδο των μαθηματικών, την τοπολογία.
Εναν κλάδο που ασχολείται με το ποιες ιδιότητες διατηρούνται όταν ένα σώμα ή μια επιφάνεια υφίστανται κάποιες παραμορφώσεις αλλά όχι σχίσιμο, τρύπημα, σπάσιμο. Λένε ότι ένας τοπολόγος θεωρεί «ομοιομορφικά» ένα φλιτζάνι με χερούλι και έναν λουκουμά ντόνατ, αφού και τα δύο έχουν μία οπή στη μέση, ή έναν κύκλο και ένα τετράγωνο, αφού μπορούμε να φθάσουμε από το ένα στο άλλο παραμορφώνοντας κάποια τμήματά τους. H τοπολογία ενδιαφέρεται για σχήματα όπως η ταινία του Μέμπιους, που είναι μια λωρίδα της οποίας ενώσαμε τα άκρα αφού τη στρίψαμε μία φορά. Και έχει την εξής ιδιότητα: αν ξεκινήσουμε να τη βάφουμε με ένα πινέλο, προχωρώντας θα έχουμε στο τέλος βάψει και τις δύο επιφάνειές της χωρίς να χρειαστεί να διακόψουμε το βάψιμο για να αλλάξουμε επιφάνεια. Είναι, όπως λέει η τοπολογία, επιφάνεια μιας μόνον πλευράς. Και το ίδιο συμβαίνει, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, με τη φιάλη Klein, ένα μπουκάλι του οποίου το στόμιο το λυγίζουμε και το βυθίζουμε ξανά στο εσωτερικό του. Τέτοια σχήματα έχουν εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες, από τον Ολλανδό Εσερ ως τον Αμερικανό Κόλινς, αποδεικνύοντας πόσο γόνιμα τα μαθηματικά μπορούν να επηρεάσουν την καλλιτεχνική δημιουργία.
Μαθήματα φυσικής στη Σχολή Καλών Τεχνών; Μαθήματα ζωγραφικής στη Φυσικομαθηματική Σχολή; Γιατί όχι; O Βασαρελί έγραψε: «Καταβρόχθισα αμέτρητα βιβλία για τη Σχετικότητα, την κβαντομηχανική, την κυβερνητική, την αστροφυσική. Μια φράση μού έκανε βαθιά και μόνιμη εντύπωση: "την ύλη μπορούμε να τη δούμε και σαν ενέργεια και κατ' επέκταση σαν παραμόρφωση του χώρου". H θεωρητική φυσική ξαφνικά αποκαλύφθηκε σ' εμένα σαν μια νέα πηγή ποιητικής έμπνευσης».
https://www.thalesandfriends.org/gr/images/marina/parrot/painting.doc -






 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
ΠΙΝΑΚΑΣ: SALVADOR DALI, Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ, 1938
Μια οφθαλμαπατη?Τι βλέπετε?Το προφίλ του dali?Η μια γυναίκα με περίεργη εμφάνιση?

www.os3.gr/.../gr_ekpompi_pashalidis_miltos.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Η επιρροή της επιστήμης στην τέχνη
Το 1963 ο Dali ζωγράφισε εναν πίνακα με όνομα Galacidalacidesoxyribonucleicacid στον οποίο απεικονίζεται η αγάπη του και ο σεβασμός του για την επιστήμη και τις τέχνες.O ζωγράφος σε αυτόν τον πίνακα τιμά την ανακάλυψη του DNA,την ομορφιά και την πολυπλοκότητα της ζωής.
Ο συγκεκριμένος πίνακας βρίσκεται στο μουσείο του S.Dali στο St. Petersburg στην Φλόριντα.

https://www.arn.org/_idarts/wordpress/?p=44
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.

Οι τρεις Σφίγγες του Μπικίνι (Μπικίνι, νησί του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου οι Η.Π.Α. έκαναν συχνές δοκιμές με ατομικά και πυρηνικά όπλα): Τοπίο χωρίς βλάστηση και χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα. Ένα τέτοιο χώρο δημιούργησαν οι πυρηνικές δοκιμές των Η.Π.Α. Το νησί Μπικίνι νεκρώνεται και συμβολίζει τη μελλοντική νέκρωση του κόσμου μας που απειλείται από τα πυρηνικά όπλα. Το φάντασμα του πυρηνικού μανιταριού της έκρηξης υψώνεται τριπλά στον πίνακα. Στο βάθος η μακρινή απειλή (κάπου σε απόμακρο νησί του Ειρηνικού), που γίνεται πιο αισθητή με τη συνειδητοποίηση της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος: στο κεντρικό πλάνο του πίνακα υψώνεται με τη μορφή του πυρηνικού μανιταριού ένα δέντρο, του οποίου ο κορμός χάσκει διχασμένος, διχοτομημένος. Στο πρώτο κοντινό μας πλάνο θεόρατο το ανθρώπινο κεφάλι που, τρομερό, αντί μαλλιών έχει το σύννεφο του πυρηνικού μανιταριού! Η ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης απειλείται άμεσα. Το τρομερό ανθρώπινο κεφάλι ακουμπά ως προτομή στο γυμνό έδαφος. Το έδαφος ήδη ποτίζεται όχι από νερό, που θα χρειαζόταν για τη βλάστηση, η οποία δεν υπάρχει, αλλά από μια λίμνη αίματος! Το κεφάλι στο βάθος του πίνακα είναι το ίδιο με αυτό στο πρώτο πλάνο. Ως τρεις αινιγματικές Σφίγγες, αίνιγμα του Μπικίνι, υψώνονται τα τρία μανιτάρια: το μέλλον του ανθρώπου επί της γης θα είναι ο πυρηνικός όλεθρος;
https://blogs.sch.gr/pchaloul/2008/04/30/salvador-daliοι-τρεις-σφίγγες-του-μπικίνι/ - 14k
https://science.kukuchew.com/2008/05/16/
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.

The Madonna of Port Lligat (1949 version)
Η Παναγία του Port Lligat(περιοχή Καταλονίας ΙΣΠΑΝΙΑ) είναι το όνομα που έδωσε ο Dali σε δυο πίνακες του.Οι πίνακες έχουν ίδιο θέμα, ίδιο τίτλο αλλά διαφορετικές τοποθεσίες και διαφορές στις λεπτομέρειες.
Στον πίνακα απεικόνίζεται η Παναγία με τον Χριστό βρέφος στα γόνατα της.Οι δυο μορφές έχουν ανοίγματα στο κορμί τους ορθογωνίου σχήματος πράγμα που υποδηλώνει την υπερβατικότητα τους.
Βρίσκονται σε ενα τοπίο με θέα το πορτ λιγκας (ακτή καταλονίας)στο φόντο, με διάφορες σουρεαλιστικές λεπτομέρειες στις οποίες περιέχονται,θαλασσινά κοχύλια,ψάρια αυγό και ψωμί.
Στον πίνακα του 1949 βλέπουμε εναν αχινό, ενω σε αυτόν του 1950 ενα ρινόκερο και διάφορες μορφές αγγέλων.
1950
dalihouse.blogsome.com/2008/02/29/salvador-th...
https://www.storybytes.com/view-dali/paintings/index-b.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

ΑΛΙΝΑ

Νεοφερμένος

Η Αλινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 14 μηνύματα.
Moυ αρεσε πολυ αυτη η λεπτομερης αναλυση για τους πινακες του Νταλι. Πρεπει να πατε Βαρκελωνη στο μουσειο Νταλι να πειστειτε οτι
ο Νταλι ηταν μια ιδιοφυια ! Ειναι απεριγραπτο το πως συνελαμβανε τα
θεματα του! Να σκεφτειτε οτι ο περιγυρος του Μουσειου ηταν στολισμε
νος με ...αυγα αγαλματα ! Θεωρουσε οτι αποτελουσαν το συμβολο της
υπαρξης , καθε υπαρξης !
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Moυ αρεσε πολυ αυτη η λεπτομερης αναλυση για τους πινακες του Νταλι. Πρεπει να πατε Βαρκελωνη στο μουσειο Νταλι να πειστειτε οτι
ο Νταλι ηταν μια ιδιοφυια ! Ειναι απεριγραπτο το πως συνελαμβανε τα
θεματα του! Να σκεφτειτε οτι ο περιγυρος του Μουσειου ηταν στολισμε
νος με ...αυγα αγαλματα ! Θεωρουσε οτι αποτελουσαν το συμβολο της
υπαρξης , καθε υπαρξης !

Με αφορμή τα αυγά αγάλματα, που είπε η φίλη Αλίνα θα ήθελα να αναφερθώ και σε έναν πίνακα του dali ο οποίος ονομάζεται Geopoliticus Child Watching The Birth Of A New Man στον οποίο απεικονίζεται ο αγώνας του ανθρώπου να εξέλθει με επιτυχία στον κόσμο(γέννηση).Η σκιά της τεράστιας ομπρέλας πέφτει επάνω στο αυγό και ένας νέος άνδρας παλεύει και αγωνίζεται για να βγεί έξω.Όταν βλέπουμε αυτόν τον νέο άνθρωπο να αγωνίζεται να βγεί έξω στον κόσμο σκεφτόμαστε και ίσως τον συσχετίζουμε με τον αγώνα που κάνουμε για να ενηλικιωθούμε και να δημιουργήσουμε μια θέση για εμάς σε αυτόν τον κόσμο.Αγαπητή Αλίνα σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες σου και αν έχεις οποιαδήποτε άλλη πληροφορία όσον αφορά το θέμα θα ήταν χαρά μου να την δημοσιεύσεις εδώ.

https://nooblogs.gr/ballas/2008/06/03/8-paintings-by-salvador-dali/
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
H Ανάληψη του Χριστού.Ο Dali είπε ότι η έμπνευση του για το Ascension of Christ ήρθε απο ενα ''κοσμικό'' όνειρο που είχε το 1950 οκτώ περίπου χρόνια πριν την ολοκλήρωση του έργου.Στο όνειρο, το οποίο είχε ζωηρά χρώματα, είδε τον πυρήνα του ατόμου, τον οποίο βλέπουμε στο φόντο του πίνακα.Ο Dali αργότερα συνειδητοποίησε ότι αυτός ο πυρήνας ήταν η πραγματική απεικόνιση του ενοποιητικού πνεύματος του Χριστού.

Το άτομο έχει την ίδια εσωτερική δομή όπως το κεφάλι ενός ηλίανθου(sunflower).Όπως οι περισσότεροι πίνακες του dali το πρόσωπο του Χριστού δεν φαίνεται.Πάνω απο τον Χριστό βρίσκεται η Gala με υγρά μάτια.

Η μορφή του Χριστού, απο τα πόδια του στον μπροστινό μέρος έως τα απλωμένα χέρια του είναι μορφή τριγώνου.Ο Dali ειχε χρησιμοποιήσει την ίδια γεωμετρία για το Lapis-lazuli Corpuscular Assumption.Ο πρώτος πίνακας (1951) που ενέπνευσε τον ζωγράφο να χρησιμοποιεί τριγωνική μορφή ήταν Christ of St.John of the Cross.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Η ''Αντιπρωτονική Ανάληψη" (1954-1965) είναι ένας προβληματισμός πάνω στο μυστήριο της ύλης και της αντιύλης.Η ''Παρθένος δεν ανέρχεται στους ουρανούς απο την δύναμη της προσευχής της. Ανέρχεται απο αυτή καθαυτή την δύναμη των αντιπρωτονίων της.Συγκλονιστικό!
https://www.artnet.com/artists/lotdetailpage.aspx?lot_id=990EED7305494AAE







Αντιπρωτόνιο και θεραπεία καρκίνου
Το αντιπρωτόνιο είναι ένα δομικό σωματίδιο της αντιύλης(αντισωματίδιο) το οποίο έχει την ίδια μάζα με το πρωτόνιο αλλά αντίθετό(-1) φορτίο.Τα αντιπρωτόνια είναι σταθερά σωματίδια, αλλά στο περιβάλλον της ύλης συνήθως έχουν μικρή διάρκεια ζωής γιατί σε επαφή με τα πρωτόνια εξαυλώνονται(ενα αντιπρωτόνιο με ένα πρωτόνιο) και η μάζα τους μετατρέπεται σε ενέργεια.
Τα αντιπρωτόνια δημιουργήθηκαν και αναγνωρίστηκαν το 1955 από τους Emilio Segre και Owen Chamberlain (ανακάλυψη για την οποία έλαβαν το Νόμπελ Φυσικής το 1959) βομβαρδίζοντας ένα στόχο από χαλκό με υψηλής ενεργείας πρωτόνια από τη συσκευή παραγωγής πρωτονίων (σύγχροτρο) στο Πανεπιστήμιο του Berkeiey στην Καλιφόρνια. Μπορεί μα είχαν προβλεφθεί από τη δεκαετία του 1930, αλλά η ανακάλυψη τους έπρεπε να περιμένει την τεχνολογία για την παραγωγή επιταχυντών σωματιδίων υψηλής ενεργείας της τάξης των 6 GeV. Ορισμένοι ερευνητές και χορηγοί αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρά με την πρόταση ενός Έλληνα φυσικού, του Θ. Καλογερόπουλου, στη δεκαετία του 1980, σύμφωνα με την οποία μία δέσμη αντιπρωτονίων θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του καρκίνου.

Υπολογισμοί για τη διεισδυτικότητα των αντιπρωτονίων στο ανθρώπινο σώμα. Τοπική παραγωγή θανατηφόρας ακτινοβολίας εντός του όγκου και απελευθέρωση σωματιδίων υψηλής ενέργειας, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για απεικόνιση σε πραγματικό χρόνο με PET
https://www.physics4u.gr/articles/2005/antiprotonrays.html - 18k -
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
Η άσπρη πεταλούδα


Από τον ζωγράφο των ονείρων. Σαλβαδόρ Νταλί, Αλληγορία μεταξιού, χ.χ (1950;)
----
Ένας ιαπωνικός μύθος για τις γλυκές καρδιές
--
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ πίσω από το νεκροταφείο του ναού Σοζάντζι, ζούσε ένας αξιαγάπητος γέροντας που τον έλεγαν Τακαχάμα. Αν και οι γείτονές του τον συμπαθούσαν πολύ, οι περισσότεροι τον θεωρούσαν τρελό. Και ξέρετε γιατί; Επειδή δεν είχε παντρευτεί αλλά ούτε τον είχαν δει ποτέ, έστω και μία γυναίκα.

Μια μέρα του καλοκαιριού, ο γέροντας αρρώστησε τόσο βαριά, που έστειλε να ειδοποιήσουν την κουνιάδα του και το γιο της. Αυτοί έτρεξαν αμέσως κοντά του και προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, ώστε ο Τακαχάμα να είναι ευτυχισμένος, τουλάχιστον τις τελευταίες του στιγμές.

Καθώς κοιτούσαν τον άρρωστο γέροντα να κοιμάται, μια μεγάλη άσπρη πεταλούδα πέταξε στο δωμάτιο και πήγε κι έκατσε στο μαξιλάρι του. Ο ανιψιός του προσπάθησε να τη διώξει μακριά με μια βεντάλια, αλλά εκείνη δεν έδειχνε και τόσο πρόθυμη να αφήσει τον Τακαχάμα. Κάποια στιγμή ο νεαρός κατάφερε να την βγάλει στον κήπο. Εκείνη τότε, αφού πέταξε πάνω από ένα γυναικείο τάφο, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.

Παρατηρώντας το μνήμα, ο ανιψιός του Τακαχάμα, διαπίστωσε ότι επάνω ήταν χαραγμένο το όνομα Ακίκο, μαζί με τη φράση «πέθανε όταν ήταν δεκαοκτώ ετών». Αν και ο τάφος ήταν σκεπασμένος από πρασινάδα και πρέπει να αναπαυόταν μέσα του πάνω από πενήντα χρόνια η Ακίκο, το αγόρι πρόσεξε ότι ήταν γεμάτος με λουλούδια, και μάλιστα πρόσφατα ποτισμένα.

Όταν ο νεαρός γύρισε στο σπίτι, ο Τακαχάμα είχε φύγει πια. Γυρνώντας προς τη μητέρα του, της εξιστόρησε όλα όσα είχε δει στο νεκροταφείο. «Ακίκο;» αναρωτήθηκε φωναχτά στην αρχή η μάνα του και μετά συνέχισε: «Όταν ο θείος σου ήταν νέος, ετοιμαζόταν να παντρευτεί με την Ακίκο. Όμως εκείνη πέθανε μια μέρα πριν το γάμο τους. Έτσι εκείνος αποφάσισε ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ του και θα ζήσει για πάντα κοντά της. Όλα αυτά τα χρόνια έμεινε πιστός στην πρώτη και μοναδική αγάπη του, κρατώντας τη γλυκιά ανάμνησή της στην καρδιά του. Βρέξει -χιονίσει, ο Τακαχάμα πήγαινε καθημερινά στον νεκροταφείο. Καθημερινά πήγαινε στον τάφο της και προσευχόταν για την ευτυχία της, τον σκούπιζε και τον στόλιζε με λουλούδια. Όταν σήμερα εκείνος δεν κατάφερε να πάει κι ο όρκος της αγάπης του έπαψε, η Ακίκο ήρθε κοντά του. Εκείνη η άσπρη πεταλούδα ήταν η γλυκιά, αγαπημένη ψυχή της».-


https://gefyrismoi.blogspot.com/2008_11_01_archive.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.

Nude in a Landscape.1922-23,Ένα υψηλά ''εδώδιμο'' γυμνό,στο πνεύμα του Καταλανού μαγειρικού αταβισμού,αλλά εδώ είναι φωτοσκιασμένο με χαρακτήρα(στυλ) ζωγραφισμένων στιγμών (σημείων).
https://www.latifm.com/salvador_dali/salvador_dali_exhibition1.htm
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η Μεταμόρφωση Του Ναρκίσσου[/FONT]





[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif](Η Τριπλή μεταμόρφωση. Τρία διαφορετικά στοιχεία, τρία διαφορετικά σημεία, τρεις διαφορετικές οπτικές, τρεις διαφορετικές εκφάνσεις. Λουλούδι της πέτρας, λουλούδι του κεριού κι η ανάκλαση. Όλες αναγκαστικά είν' υπαρκτές κι όλες μπορούνε και να μην είναι. Μπορεί κάλλιστα κάποιος να διαλέξει μονάχα μια ή δυο, όπως τ' αρέσει. Όποια τον εκφράζει, όποια τονε βολεύει, όποια αγαπά, και ν' αποκλείσει τη μισητή εκείνη... Ποιος είναι πιο αληθινός; Ποιος είναι πιο μισητός; Κανείς! Κι όλοι! Είτε έτσι είτε αλλοιώς, όλοι τους -κι εμείς μαζί- ενυπάρχουνε στο χώρο, προσθέτοντας ίσως την απαραίτητη εξισορρόπηση. Αν τραβήξεις κάποιον θα καταρρεύσει ο πίνακας. Αν πάλι δε βάλουμε το προσωπικό μας στοιχείο, δεν υπάρχει καν πίνακας. Οι λεπτομέρειες που 'ρχονται να χτίσουν το δόμημα πάμπολλες και θα μπορούσα να μιλώ για ώρες. Μυρμήγκια έρχονται, σκύλος που τρώει τα υπολείμματα ενός ψοφιμιού, ο χορός των νεαρών Νάρκισσων, το άγαλμα επίσης του νεαρού Νάρκισσου. Όλα προς ...ανάγνωση και ...βρώση. Σχεδόν τίποτε, σχεδόν κανείς, σχεδόν καθόλου, σχεδόν...)[/FONT]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μιά φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας Βασιλιάς και μιά Βασίλισσα, που δεν είχανε παιδάκια και πολύ θέλανε ν' αποκτήσουν ένα. Ο Βασιλιάς ήθελε γιό-διάδοχο που να του μοιάζει, να το παίρνει μαζί του στο κυνήγι, να του μαθαίνει όλα όσα ξέρει και το διατυμπάνιζε συνεχώς. Στην αρχή με καμάρι, περηφάνια και γλυκιά προσδοκία. Όσο περνούσε όμως ο καιρός κι ο διάδοχος δεν ερχόταν, με θλίψη, ασίγαστο πόθο κι ακόμα-ακόμα, με απογοήτευση.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η Βασίλισσα, ενδόμυχα, ήθελε κορούλα, που να της μοιάζει. Να τη ντύνει, να τη στολίζει, -έτσι ως αρμόζει σε μια πριγκιποπούλα-, να της φορά κορδελίτσες στα καλοχτενισμένα μαλλάκια και να της μαθαίνει όλα όσα ξέρει. Ο καιρός όμως περνούσε κι ο πελαργός δεν έλεγε να φανεί. Σιγά- σιγά, που η απογοήτευση φώλιασε για τα καλά μέσα τους, πάψανε να μιλάνε γι' αυτό το θέμα.[/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο Βασιλιάς ήταν καλός, σώφρων κι ισχυρός ηγέτης. Διοικούσε το τόπο με σύνεση και γενικά ήταν αγαπητός. Η Βασίλισσα ήταν καλή, ήσυχη και πρόσχαρη επίσης. Ήταν μια μικρή όμορφη πριγκηπέσα, όταν τη γνώρισε, σε κάποιο μακρινό βασίλειο που 'χε πάει για εθιμοτυπική επίσκεψη. Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα κι εκείνη ανταπέδωσε αμέσως. Δεν άργησε μάλιστα να τη ζητήσει επίσημα σε γάμο. Ήταν γύρω στα τριάντα κι εκείνη βάδιζε στα είκοσι, όταν έγινε η τελετή, που ένωσε τις ζωές τους! Και τί τελετή! Χάλασε ο κόσμος![/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τώρα πια ζύγωνε τα σαρανταπέντε κι είχε μιάν εντελώς ευτυχισμένη ζωή μαζί της, με μόνο σύννεφο, την απουσία διαδόχου. Και να πεις πως δε δοκιμάσανε τα πάντα! Επιστημονικά και γιατροσόφια, μαγεία και βασκανία, όλων των ειδών τα προϊόντα κι όλες τις συνταγές-συμβουλές δοκιμάσανε, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα πια είχανε σταματήσει ακόμα κι αυτές τις απεγνωσμένες απόπειρες, αποδεχόμενοι σιωπηρά τη μοίρα. Μη νομίζετε πως αυτό που 'λειπε ήταν κάτι απλό. Ίσα-ίσα, σκίαζε αρκετά, ένα, κατά τ' άλλα, ευτυχέστατο βίο.[/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο άνθρωπος τελικά, έτσι είναι πλασμένος: Ν' αναζητά στη ζωή, με ηδυπάθεια μάλιστα, κάτι που να του χαλά τη σκέψη, παραβλέποντας όλα τ' άλλα, που μπορεί να 'ναι καλά. Είναι υγιές μα και νοσηρό! Υγιές, γιατί είναι πάντα σε τάση αναζήτησης και βελτίωσης, μα νοσηρό, γιατί δε μένει συνήθως, μόνον εκεί. Μοιάζει με κουρσευτή, που συνεχώς προελαύνει κι αφού έχει κατακτήσει κόσμους πολλούς, πλούσιους κι υπέροχους, συνεχίζει ασταμάτητα. Μεταφέρει τα βελάκια κυριαρχίας, πιο μπροστά στο χάρτη, αντί να σταματά για να υποστηρίξει, να φροντίσει, ν' αγαπήσει και ν' αφομοιώσει τους κόσμους που κατέκτησε. Όπως είναι φυσικό, τις περισσότερες φορές αυτό, έχει καταστροφικά αποτελέσματα.[/FONT][/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Έτσι είχαν τα πράματα, σαν έφτασε στο βασίλειο, ένας πολύ παράξενος άνθρωπος. Έδειχνε αρχοντικός μα δεν ήταν άρχοντας. Έδειχνε σοφός, χωρίς να το εμφανίζει. Έδειχνε νέος, μα τα 'χε τα χρονάκια του. Έδειχνε όμορφος μα ήταν κι άσχημος. Δε θα μπορούσε κανείς να τον κατατάξει κάπου κι αυτό, γιατί είχε την ιδιότητα ν' αλλάζει έτσι, αναλόγως με ποιόν ή ποιά συναναστρεφόταν. Επειδή δεν έμαθε κανείς το όνομα του, όσο έμεινε στο βασίλειο, θα τον προσφωνούμε, από 'δω και στο εξής, με τη λέξη που τον χαρακτήριζε: "Πασπαρτού"![/FONT][/FONT][FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν συναναστρεφόταν, π.χ. μιαν ανέραστη γυναίκα που μαγευόταν από το μυστήριο, το άγνωστο κι είχε βαρεθεί τους άντρες του βασιλείου, τότε, γινόταν στα μάτια της, "γοητευτικός κι ενδιαφέρων" και προσδιόριζε την πιθανή του ηλικία, σε κοντινή με τη δική της.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Αν τον προσέγγιζε κάποιος με λαχτάρα για μάθηση κι αναζητούσε συμβουλές, γοητευμένος από τη σταθερότητα, την ήρεμη, έξυπνη φυσιογνωμία και το πολυταξιδεμένο βίο, τότε γινόταν στα δικά του μάτια, σοφός ηλικιωμένος δάσκαλος-ταξιδευτής. Όμοια, μπορούσε να εμφανίζεται σαν επίφοβος μονομάχος, ζεστός φίλος, εκνευριστικός "ξερόλας" κλπ...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μετά από παραμονή λίγων μηνών, η φήμη του έφτασε και στο παλάτι. Εκείνο που παραξένεψε κι έκανε το βασιλικό ζεύγος να τον καλέσει, ήταν το πάθος κι η ζέση που 'χαν υποστηριχθεί οι τόσον ετερόκλητες περιγραφές, από τους φέροντές τους. Σα τον αντίκρισαν, κατάλαβαν αμέσως, πως είχαν εμπρός τους ένα παράξενο, αντισυμβατικό κι αρκετά ενδιαφέροντα άνθρωπο, ακαθορίστου ηλικίας.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μετά τη πρώτη φορά, του ζήτησαν να τους επισκέπτεται συχνά κι αυτό τελικά έγινε καθημερινή συνήθεια. Δέχτηκε, χωρίς να δείξει χαρά ή δυσφορία, εξαναγκασμό ή βαρεμάρα. Τίποτε απολύτως! Είδαν γρήγορα, πως είχε παράξενη "αύρα" γύρω του κι όπως ήταν αναμενόμενο, έκαστος των δύο, είδε σ' αυτόν κάτι διαφορετικό.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο μεν, είδε έναν εξαίρετο φίλο, σύμβουλο και δεινό συμπαίκτη στο αγαπημένο του σκάκι. Κάθε παρτίδα ήταν μιά σημαντική, φαινομενικά ήρεμη, μα γεμάτη ένταση, μάχη, με νίκες εκατέρωθεν. Κάθε φορά, νέες τακτικές, νέες άμυνες κι επιθέσεις, νέες βαριάντες κι επινοήσεις και φυσικά, πάντα συναρπαστικές, με αμφίβολο -εξ αρχής- το τελικό αποτέλεσμα![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η δε, είδε ένα τρομερά γοητευτικό κι ενδιαφέροντα άντρα κι ενδόμυχα, ένα σοφό, πιθανό γιατρό για το πρόβλημά της. Οι συζητήσεις τους ήταν μαραθώνιες, όταν ο Βασιλιάς κυβερνούσε κι έλλειπε από τη σάλα με το τζάκι. Σκέφτηκε μάλιστα, χωρίς να το μολογήσει, πως της έλλειπε ο πατέρας της. Είχε παντρευτεί μικρή βλέπετε και καμιά φορά, αναλόγως τις περιστάσεις, δεν είναι απίθανο να σκεφτεί έτσι μια γυναίκα.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δυστυχώς, δε κατέστη δυνατό να μάθουν κάτι για το παρελθόν και τις ρίζες αυτού του ανθρώπου. Θα 'λεγε κανείς πως γεννήθηκε ξαφνικά, σε 'κείνο το τόπο και μάλιστα μεγάλος κι -αν είναι δυνατόν- έτοιμος. Ο ίδιος ο Βασιλιάς, ζήτησε να λάβει πληροφορίες, κίνησε όλα τα νήματα και προς όλες τις κατευθύνσεις, μα τίποτε! Παντού, απ' όπου κι αν είχε περάσει πριν, δεν ήξεραν τίποτε περισσότερο, απ' όσο 'κείνος. "Ναι! Είχε περάσει ένας ήσυχος, παράξενος κι αντισυμβατικός άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας" και τίποτε άλλο! Αφού λοιπόν, δε μπορούμε να μάθουμε τίποτε, ας αρκεστούμε με τη παρουσία του, για να περιγράψουμε καλύτερα το συμπαίκτη-συζητητή του βασιλικού ζευγαριού.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μιλούσε ελάχιστα από μόνος του, μα δε φειδόταν διόλου, όταν του 'πιανε κάποιος τη κουβέντα. Όχι ιδιαίτερα φλύαρος, μα έδειχνε να θεωρεί σημαντικό κάθε συνομιλητή και κάθε θέμα συζήτησης. Κάρφωνε τα, ακαθορίστου χρώματος, μάτια σ' αυτά του άλλου, χειρονομούσε έντονα, συνοδεύοντας τις φράσεις του και μερικές φορές, άγγιζε ελαφρά το συνομιλητή. Ανάλογα το θέμα, ο τόνος της φωνής του είχε πότε ένταση, πότε χιούμορ και πότε ηρεμία κι επίσης ανάλογα, τη χρωμάτιζε με τέχνη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μιά άλλη χαρακτηριστική ιδιότητα, ήταν η παράξενη λήθη, που σκορπούσε πίσω, γύρω από τη παρουσία του. Αυτοί που τον αγαπήσανε μα κι αυτοί που τόνε μίσησαν, όταν πέρασε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που 'χε φύγει, δε θυμόνταν να τον περιγράψουν. Μόνο το στερεότυπο: "Ένας παράξενος, ήσυχος κι αντισυμβατικός άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας"! Αυτό έχει και την εξήγησή του: Αφού καθείς έβλεπε σε 'κείνον ότι ο ίδιος ήθελε να δει, εύλογα δε πρόσεχε τίποτε άλλο, ουσιαστικά κοιτάζοντας τον ίδιο τον εαυτό του, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στον "Πασπαρτού" να καμουφλάρει -για τους δικούς του λόγους φυσικά- τη παρουσία του! Όσο για το μίσος ή τον έρωτα, -αυτά καθ' αυτά-, ο χρόνος κι ο εγωϊσμός φρόντιζαν να καλύψουν τα ίχνη, σα μιά φυσική άμυνα στο πόνο ή στη ταπείνωση.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Έτσι λοιπόν, ύστερα από λίγους μήνες αφ' ότου έφυγε, όπως συνέβη και σ' άλλα μέρη, η λήθη έπεσε σα πέπλο, πίσω του κι επίσης η κοιλιά της Βασίλισσας άρχισε να φουσκώνει. Ω! όταν αυτό επιβεβαιώθηκε -και μάλιστα πολύ καλά, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες- γιόρτασε όλο το βασίλειο! Όλοι μιλούσαν για θαύμα κι ο Βασιλιάς περιχαρής έδειχνε να 'χει ξανανιώσει. Η Βασίλισσα δε, περιέφερε με περηφάνια την Υψηλότατη κοιλιά της, που όλο και μεγάλωνε μέρα τη μέρα, λες κι ήταν η μοναδική σ' ολάκερο το κόσμο, που 'χε πετύχει κάτι τόσο σπουδαίο![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Οι γιατροί του παλατιού, δεν έκρυβαν μιάν ανησυχία γιατί η επίδοξη Βασιλομήτωρ, ήταν κάπως μεγάλης ηλικίας. Αλλά συμβαίνουν αυτά και παρόλη τη πιότερη προσοχή που 'πρεπε να δείχνουν όλοι, δε μειωνόταν η γενική χαρά.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Πράγματι έφτασε ο καιρός και γεννήθηκε -με κάποια μεγαλύτερη ταλαιπωρία για τη μαμά- ένα όμορφο, υγιέστατο και στρουμπουλό αγοράκι, που 'ταν, κατά γενικήν ομολογία, φτυστό ο μπαμπάς του! Ω! πόσα χάδια, πόσα λόγια, πόσα παιχνίδια, πόσα ... πόσα... πόσα... είχε αυτό το μωρό! Ανυπολόγιστα! Ίσως όσα, κανένα μωρό στο γνωστό κόσμο μας -κι είναι λογικό να σκεφτεί κανείς το γιατί- δεν είχε ποτέ![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Το Πριγκιπόπουλο μεγάλωνε μ' όλα τούτα τα καλά. Όταν έφτασε σε ηλικία που μπορούσε να διαβάζει και να γράφει σωστά, το κάλεσε η μαμά στο δωμάτιό της. Το πήρε αγκαλιά και του 'δωσε ένα μεγάλο κι ομορφόδετο σημειωματάριο. Του 'πε συνωμοτικά, πως αυτό ήταν Μαγικό Σημειωματάριο κι αν ορκιστεί με φοβερό όρκο, να κρατήσει το μυστικό για πάντα, θα του εξηγήσει τι ακριβώς πρέπει να κάνει και δε θα χάσει. Το μικρό, γούρλωσε τα ματάκια του με θαυμασμό κι απορία, υποσχέθηκε με όρκο βαρύ κι άκουσε τα εξής:[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]-"Σ' αυτό το Μαγικό Σημειωματάριο, θα γράφεις κάθε μήνα τις μυστικές σου σκέψεις κι επιθυμίες. Τι αγαπάς και τι δε θέλεις. Αυτό θα τις μαζεύει, θα τις μελετά, παράλληλα θα μελετά τι καλό παιδάκι ήσουν κι αναλόγως θα κάνει ή όχι αυτά που ζητάς. Θα επηρεάζει τη ζωή σου, βασισμένο μόνο σε σένα, αλλά μη ξεχνάς ποτέ σε παρακαλώ, πως αυτό πάντα θα εξαρτιέται από τη συμπεριφορά σου. Αν είσαι πολύ κακό παιδί δε θα 'χεις τίποτε, αν είσαι λίγο καλό, λίγα κι αν είσαι πολύ καλό, πολλά! Η επιλογή θα 'ναι δική σου πάντα! Κατάλαβες γλυκό μου αγοράκι";[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Εκείνο ένευσε καταφατικά μαγεμένο. Του 'δωσε το Μαγικό Σημειωματάριο, το Χρυσό Κλειδάκι, -γιατί κλείδωνε κιόλας- κι οδηγίες να το κρύψει κάπου, που μόνο 'κείνο θα 'ξερε. Δεν έπρεπε να μάθει, μήτε να το δει ποτέ κανείς άλλος, γιατί ήταν δικό του Μαγικό Σημειωματάριο. Δεν έπρεπε να ξέρει ούτε καν η ίδια. Το αγοράκι υποσχέθηκε αμέσως με ζήλο, τη καληνύχτισε μ' ένα φιλί κι έφυγε συνεπαρμένο τρέχοντας![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ουσιαστικά, επρόκειτο για τέχνασμα υπερπροστατευτικής, αδύναμης κι άπειρης μεγαλομάνας, που πίστευε πως έτσι θα βοηθούσε το γιό της, να γίνει σωστός άνθρωπος στο κόσμο και σωστός κυβερνήτης, ενώ παράλληλα εξασφάλιζε ότι θα 'ξερε ανά πάσα στιγμή, τις σκέψεις του. Το "ντρεσσάρισμα" αυτό, από αυτή τη τόσο τρυφερή ηλικία, θα το καθοδηγούσε, κατάλληλα, ανάλογα φυσικά, με τα δικά της μυαλά.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η μόνη δυσκολία συνίστατο στο να ξέρει τη κρυψώνα του. Για αντικλείδι δε γίνεται καν λόγος, γιατί όλα τα σημειωματάρια πωλούνται με δυό τουλάχιστον κλειδιά. Πολύ πριν του το δώσει, τον είχε με τέχνη καθοδηγήσει, στο να φτιάξει ένα δικό του χώρο, που δε πάταγε κανείς -βάσει οδηγιών της- κι υποτίθεται πως αγνοούσαν όλοι.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μπορεί κανείς να πει λοιπόν, πως είχε χτίσει πάρα πολύ προσεκτικά την ιδέα της. Ωστόσο, για να 'ναι σίγουρη, μελετούσε καλά τις κινήσεις του, είχε -ή πίστευε πως είχε- μάθει το τρόπο που αυτός σκεφτόταν, εν αγνοία του. Παρόλα αυτά, η αγωνία της εκείνο το πρώτο βράδυ ήταν μεγάλη, μέχρι να βεβαιωθεί πως ο μονάκριβός της, θα ακολουθούσε τις προσδοκίες της. Με μεγάλη ανακούφιση, είδε πως όλα πήγαν έτσι όπως υπολόγιζε και μόνο τότε ξάπλωσε να κοιμηθεί ήσυχη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Στο τέλος του μήνα, άνοιξε κρυφά το Μαγικό Σημειωματάριο και διάβασε τις πρώτες του φράσεις. Εδώ ακριβώς η ιστορία μας, θα κάνει ένα χρονικό άλμα δώδεκα περίπου ετών, σε μιάν άλλη βραδιά, που μια μεσήλικας Βασίλισσα, είναι πάλι στο ίδιο σημείο, στην ίδια κρυψώνα και ξαναδιαβάζει τούτες τις πρώτες γραμμές...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]...Τα πρώτα αβέβαια παιδικά γραμματάκια της πρώτης εγγραφής κι έπειτα, προχωρά σιγά-σιγά και με τυχαία επιλογή, στα δώδεκά του, στα δεκατέσσερα, στα δεκαεφτά και φτάνει μέχρι τη τελευταία του καταχώρηση... Τα γράμματα είχαν στρώσει με τη πάροδο του καιρού κι είχαν δώσει τη θέση τους, στον όμορφο, στέριο, αντρικό χαρακτήρα. Σπάζει το κεφάλι της να καταλάβει, τι είχε κάνει λάθος! Η ιδέα ήταν έξοχη! Προσπαθεί να το ανακαλύψει μέσα στις άψυχες σελίδες, μα δε μπορεί![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όλα τούτα τα χρόνια, είχε κάνει το κανακάρη της, ένα πολύ καλό, σπάνιο και σωστό παιδί. Έτσι κι εκείνο είχε πραγματικά, ότι ήθελε, μα το άξιζε στ' αλήθεια! Στις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν ήταν σωστός, δεν είχε κερδίσει κάτι. Επίσης ήταν βέβαιη πως το σχέδιο, το 'χε χτίσει και καλύψει θαυμάσια! Μέχρι εκείνο το βράδυ... Ξαναγύρισε στη πρώτη σελίδα με νοσταλγία και διάβασε πάλι τις πρώτες φράσεις. Ω πόσο τις άρεσε να το κάνει αυτό! Θυμάται πως πάντα κάθε φορά περνούσε και ξαναπερνούσε όλες τις καταγραμμένες σελίδες με αγάπη. Όταν γίνανε πάρα πολλές, τότε διάβαζε πάντα τη πρώτη, έπειτα τη πρόσφατη και μετά ακολουθούσε τυχαίες επιλογές. Πόσες φορές είχε διαβάσει τούτη τη πρώτη σελίδα... ήταν η αγαπημένη της...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δώδεκα χρόνια, εκατόν σαράντα πέντε μήνες, εξακόσιες τριάντα βδομάδες, τέσσερις χιλιάδες τετρακόσιες μέρες και νύχτες, εκατόν πέντε χιλιάδες ώρες εξήμιση εκατομμύρια λεπτά και κοντά τετρακόσια εκατομμύρια δευτερόλεπτα... Τι είχε κάνει λάθος; Τι της είχε διαφύγει; Διάβασε πάλι τη πρώτη σελίδα, μερικές άλλες επιλεκτικά και τέλος, ξαναδιάβασε τούτη τη τελευταία που την είχε σκοτώσει...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]"Μητέρα, αυτό το παιχνίδι, πρέπει πια να σταματήσει. Δε πιστεύω πως με ικανοποιεί πλέον, όσο στην αρχή που δεν ήξερα. Ούτε όπως, όταν ύστερα από μερικά χρόνια, το κατάλαβα. Είδα το γυάλινο προστατευτικό περίβλημα, που θέλησες να με τυλίξεις κι εγώ αφέθηκα να μένω εκεί. Μόνη μου ικανοποίηση, πως μπορούσα κι εγώ να σε κατευθύνω, όσο κι εσύ εμένα.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δε πρόκειται να ξαναγράψω εδώ, τίποτε άλλο. Δε θέλω και δε χρειάζεται πλέον! Δε θέλω να γίνω Βασιλιάς μόνο και μόνο, επειδή ρέει στις φλέβες μου βασιλικό αίμα. Εκείνο που πιότερο θέλω, είναι να γυρίσω το κόσμο, χωρίς να μένω δεμένος σταθερά κάπου. Θέλω ν' αποκτήσω πείρα, γνώση, σοφία και να δω διαφορετικά πράγματα. Κάτι με ωθεί στο δρόμο του ταξιδευτή![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τίποτε δεν αλλάζει την απόφασή μου αυτή και σε παρακαλώ προσπάθησε να το εξηγήσεις στον πατέρα. 'Αλλωστε δε μπορείς, βάσει του ίδιου σου του κανόνα, να μου αρνηθείς τίποτε, γιατί υπήρξα το πιο καλό παιδί ολάκερου του Βασιλείου. Τώρα που διαβάζεις τούτες τις τελευταίες μου αράδες, εγώ είμαι ήδη φευγάτος.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Σ' ευχαριστώ πάντως για όλα. Ήταν πολύ σωστή σα σύλληψη και σα σκέψη, αλλά με τους ανθρώπους δε μπορεί κανείς ποτέ, να 'ναι σίγουρος. Δε μπορεί να τους προσαρμόσει και γι' αυτό -δόξα τω Θεώ- υπάρχει αυτός ο λεγόμενος, αστάθμητος παράγων![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Σας φιλώ γλυκά και βγαίνω από το γυάλινο κλουβί μου... Θα σας θυμάμαι πάντα...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο Γιός σας"[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Αυτά της έγραφε κι όντως είχε πραγματοποιήσει τη θέληση του. Όσο κι αν ψάξανε δε βρήκανε τίποτε και πουθενά. Φαίνεται είχε πετύχει να περνά, παντού απαρατήρητος. Η θλίψη έπεσε πάλι στο Παλάτι κι αυτή τη φορά, τίποτε δε θα μπορούσε να την απομακρύνει. Εκείνος που θα μπορούσε, είχε φύγει ανεπίστροφα. Τούτη η θλίψη οδήγησε, μέσα σε μια τριετία, στο θάνατο και τους δυό γονιούς...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ύστερα από μερικά σκαμπανεβάσματα, στο Βασιλικό Θρόνο, που κράτησαν άλλη μια τριετία περίπου, ένα άλλο Βασιλικό ζεύγος ανέλαβε την εξουσία. Κι αυτοί ήταν επίσης καλοί αν κι όχι όσο οι προηγούμενοι. Ήταν ένα νιόπαντρο πριγκιπικό ζευγάρι, που συγγένειες και διπλωματικές κινήσεις, το 'φεραν σα καλύτερη λύση.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Αυτοί, αντίθετα από τους προκάτοχούς τους, έκαναν αμέσως δυό χαριτωμένα παιδάκια: ένα γιό -για το Βασιλιά- και μια κορούλα -για τη Βασίλισσα- κι όλοι ήταν πολύ ευχαριστημένοι! Καλύτερα λοιπόν από τους προηγούμενους αν και πιο μικροί: εκείνος ήταν κοντά στα εικοσιπέντε κι εκείνη στα είκοσι, όταν παντρευτήκανε κι ανέλαβαν το θρόνο.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Εδώ η ιστορία θα κάνει άλλο ένα χρονικό άλμα, μεγαλύτερο αυτή τη φορά και θα πάει δεκαπέντε περίπου χρόνια μπροστά. Θα μεταφερθούμε στη κεντρική είσοδο του Βασιλείου, ένα όμορφο πρωινό, που μόλις τη περνά, ένας παράξενος και φαινομενικά ήσυχος άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας. Μπήκε και κοίταξε ολόγυρα με νοσταλγία και κάπως δακρυσμένα μάτια. Έπειτα πήγε στο καλύτερο πανδοχείο κι έκλεισε ένα δωμάτιο με θέα! Όλοι όσοι τον συνάντησαν, λίγο ή πολύ, δε μπορούσαν ύστερα να τον περιγράψουν ενώ έβλεπαν σ' αυτόν εκείνα που 'θελαν οι ίδιοι να δουν![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν έφυγε, ύστερα από μερικούς μήνες, κανείς δε κατάφερε να μάθει τις ρίζες ή τ' όνομά του. Γενικά δε θυμόνταν σχεδόν τίποτε απ' αυτόν, ούτε καν το βασιλικό ζεύγος, που τον συναναστράφηκε πολύ περισσότερο! Θα μπορούσε να πει κανείς, πως ήταν ένας άνθρωπος "Πασπαρτού"! Έδειχνε αρχοντικός χωρίς να 'ναι, σοφός δίχως να το διαλαλεί, κι άσχημα όμορφος ή αν θέλετε, όμορφα άσχημος.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ο Βασιλιάς, είδε σ' αυτόν, ένα πολύ καλό κι ενθουσιώδη σύντροφο στο κυνήγι και σοφό σα συμβουλάτορα, στις δυσκολίες. Η Βασίλισσα, είδε ένα τρομερά γοητευτικό και με θαυμάσιο γούστο στα ρούχα της, εραστή-πατέρα! Δεν αρνήθηκε ποτέ μια σπουδαία -ή όχι- κουβέντα, μήτε καμιά μονομαχία, χωρίς να επιδιώκει όμως τίποτε από τα δυό! Δεν υποτίμησε ποτέ κανένα και καμιά, δεν αρνήθηκε να παράσχει τη βοήθειά του, όταν του ζητήθηκε κι είχε μια περίεργη ιδιότητα: Περνούσε από τη ζωή, όσων τον γνώρισαν κι άφηνε πίσω ένα πέπλο σκότους και λήθης, αν κι είχε επηρεάσει αφάνταστα τις ζωές τους.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν έφυγε κάποιο όμορφο δείλι, ο Βασιλιάς έχασε ένα συναρπαστικό φίλο, η Βασίλισσα άρχισε να εγκυμονεί, -αν κι είναι ακόμα νωρίς για να το καταλάβουνε- και το βασίλειο, πολύβουο, γοργά κάλυψε τούτη την αναταραχή.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Η ιστορία -περίεργη και πριν κάνει το επόμενο χρονικό της άλμα- θα σταθεί λιγάκι στην έξοδο του Βασιλείου και πιο συγκεκριμένα, την ώρα που ο παράξενος, ήρεμος εκείνος άνθρωπος, ακαθορίστου ηλικίας, το εγκαταλείπει. Πριν βγει, ρίχνει μια ματιά πίσω κι όπως δε τον βλέπει κανείς, το βλέμμα αφήνεται να ποτίσει με νοσταλγικά δάκρυα.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Όταν είναι κάπως μακρύτερα, ανοίγει το μπογαλάκι του και βγάζει από μέσα ένα πάρα πολύ παλιό σημειωματάριο. Το ανοίγει στη πρώτη σελίδα, ύστερα επιλεκτικά σε μερικές άλλες και ύστερα στη τελευταία. Χρειάζεται όλη τη προσοχή του, γιατί οι σελίδες, λόγω παλαιότητας, είναι πολύ εύθραυστες. Η πρώτη κι η τελευταία μάλιστα, σχεδόν δε διαβάζονται, γιατί το μελάνι μοιάζει να 'χει ξεπλυθεί. Σα κάποιος να 'χει κλάψει πάνω τους! Αφήνει κι εκείνος μερικά ακόμα να πέσουν και να ενωθούν με τ' άλλα, τα παλιά! Το βάζει πάλι πίσω και χάνεται στο βάθος του δρόμου.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τούτη τη φορά το άλμα θα 'ναι περίπου δεκαετές. Είμαστε στο δωμάτιο της Βασίλισσας κι απέναντί της ο μικρός της γιός, που 'μαθε πια να γράφει και να διαβάζει σωστά. Του δίνει ένα Μαγικό Σημειωματάριο και του εξηγεί τι θα πρέπει να κάνει. Εκείνο μαγεμένο, τη καληνυχτίζει μ' ένα φιλί και φεύγει κρατώντας το σφιχτά στα μικρά του χεράκια! Εκείνη, παρακολουθεί να κλείνει εκστασιασμένο τη πόρτα πίσω του και τότε πλαγιάζει χαμογελώντας ικανοποιημένη...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Ένα ακόμα τελευταίο μεγάλο άλμα κι η ιστορία πλησιάζει στο τέλος. Δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, μιά μεσήλικας Βασίλισσα, (ετοιμοθάνατη, μα ακόμα δε το ξέρει κανείς, μήτε κι αυτή υποψιάζεται...), διαβάζει και κλαίγοντας, βρέχει τις σελίδες ενός σημειωματάριου. Αναρωτιέται που 'κανε λάθος, σε μια τόσον έξοχη ιδέα! Από τα τρία της παιδιά, αυτό τ' αγάπησε πιότερο και μάλιστα δε τήρησε καν τις απειλές της. Όλοι λέγανε, πως έμοιαζε καταπληκτικά στον πατέρα του μα εκείνη έβλεπε καθαρά, πως έμοιαζε σε 'κείνη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δεν είχε αφήσει να του λείψει τίποτε! Είτε ήταν καλό παιδάκι, είτε όχι. Μάλιστα, όσο μεγάλωνε αύξανε τις απαιτήσεις του κι εκείνη πάντα τις κάλυπτε με κρυφή χαρά! Τώρα προς το τέλος, δυσκολευόταν, ειν' αλήθεια, γιατί είχε αρχίσει να ζητά όλο και πιο δύσκολα πράγματα, μα τελικά δε του 'λειψε τίποτε! Εκείνο που τη χάλαγε σ' εκείνον, ήταν που όταν έπαιρνε αυτό που 'θελε, έδειχνε ύστερα να μη το υπολογίζει. Ουσιαστικά του ήταν πια άχρηστο και συνήθως το κατέστρεφε αμέσως! Γενικά ήταν καταστροφέας μα δε τη πείραζε. Ήταν απλά λιγάκι ζωηρός. Όταν μεγάλωνε θα 'στρωνε και θα 'βαζε μυαλό.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Τώρα διάβαζε και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε φταίξει. Διάβασε τη πρώτη σελίδα κι ύστερα μερικές επιλεκτικά, μα δε μπορούσε να συγκεντρωθεί να τις διαβάσει ολάκερες. Το μυαλό της ήταν σ' αυτή τη τελευταία που την είχε σκοτώσει...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]"Θέλω να γίνω εγώ Βασιλιάς κι όχι ο αδερφός μου, που 'ναι ηλίθιος και γλείφτης! Δηλαδή επειδή γεννήθηκε πιο μπροστά, παναπεί πως είναι κι άξιος; Εγώ αξίζω αυτή τη θέση και θα τη πάρω! Αγαπητό μου Μαγικό Σημειωματάριο, θα βάλω δηλητήριο στο φαγητό του και σε παρακαλώ, μη με καταλάβει κανείς! Μόλις με το καλό ψοφήσει, θα γίνω εγώ Βασιλιάς"![/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]...Τρομερό! Ένιωθε τόσες τύψεις που δε το διάβασε χθες. Θα 'χε προλάβει το κακό. Τώρα πια είναι αργά. Αύριο θα θάψουνε το πρωτοβλάσταρό τους και κανείς δεν υποψιάζεται την αλήθεια. Κι αυτή ξέρει πως δεν έχει τη δύναμη να προδώσει τον αγαπημένο της! Δε θα το άντεχε να τον χάσει κι αυτόν...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]...Εκείνο που δε ξέρει (εκτός ότι σε λίγους μήνες θα πεθάνει κι αυτή από τη στεναχώρια, ακολουθώντας τον ήδη δηλητηριασμένο σύζυγό της) είναι πως ο κανακάρης της θα κρεμαστεί, σ' ένα χρόνο περίπου.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μια καινούργια υπηρέτρια, μη ξέροντας τις διαταγές (κι ίδια δε θα 'ναι παρούσα για να καθοδηγήσει), θα βρει ένα σημειωματάριο και μάλιστα ξεκλείδωτο. Περίεργη θα το διαβάσει και με φρίκη θα το παραδώσει αμέσως στον επικεφαλής αξιωματικό, της ανακτορικής φρουράς, που πολύ της αρέσει.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μήτε κι εκείνη όμως υποψιάζεται, πως η Πριγκηπέσα, η επόμενη Βασίλισσα είναι κι εκείνη ερωτευμένη με το γοητευτικό αρχηγό της φρουράς και σε λίγο καιρό το Βασίλειο θα 'χει κείνον, για νεο Βασιλέα...[/FONT]
Στη Μαγεία[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
που φτιάχνουμε

μόνοι μας..." [/FONT]



[/FONT]https://www.artknowledgenews.com/Salvador_Dali_Museum.html
https://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=886 - 36k - 36k
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

swamps

Δραστήριο μέλος

Η swamps αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 560 μηνύματα.
The lugubrious game (Το θλιβερό παιχνίδι).1929


''Η κινούμενη άμμος του αυτοματισμού και των ονείρων εξαφανίζεται με το ξύπνημα. Αλλά οι βράχοι της φαντασίας παραμένουν''.



Dali, in 'The world of Salvador Dali'.​



O Dali πάντως, όπως ήδη προλόγησα, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, καθώς έφτασε στο σημείο να κολάσει τους υπόλοιπους σουρεαλιστές, χαρακτηριστικά με τον πίνακα του post, 'The lugubrious game', 1928. Ο ίδιος θα πει:​





'Όταν οι Σουρεαλιστές ανακάλυψαν στο σπίτι του πατέρα μου, στο Cadaques, τον πίνακα που μόλις είχα τελειώσει να ζωγραφίζω και τον οποίο ο Paul Eluard είχε ονομάσει ''The lugubrious game', σκανδαλίστηκαν από τα σκατολογικά και πρωκτικά στοιχεία που αναπαρίστανε η εικόνα.''​


Dali, in'The diary of a genious'.​







O Dali βεβαίως είχε οργανωμένο σχέδιο, καθότι ήξερε πως η κοινωνία του εκτός από τα σοκαριστικά στοιχεία και σεξουαλικά υπονοούμενα από την τέχνη της εποχής (και όπως φαίνεται κάθε εποχής), περίμενε κι ένα είδος μετα- θρησκείας, το New Age, του οποίου ο Dali εκ μέρους των Σουρεαλιστών θα ήθελε να γίνει ένας μετα- προφήτης:​



"Την ίδια στιγμή που ο Breton δεν ήθελε ν' ακούσει τίποτε για θρησκεία, ετοιμαζόμουν να εφεύρω μια νέα θρησκεία που θα ήταν ταυτόχρονα σαδιστική, μαζοχιστική και παρανοϊκή... Ίσως η Σουρεαλιστική ομάδα να ήταν ικανή να πετύχει ότι ο φιλόσοφος (αναφέρεται στον Compte από τον οποίο πήρε την ιδέα) δεν κατάφερε. Αλλά πρώτα θα έπρεπε να κάνω τον μελλοντικό αρχιερέα Andre Breton να ενδιαφερθεί για το μυστικισμό... Ο Breton δέχθηκε τις εξηγήσεις μου μ' ένα χαμόγελο... (εν. απορριπτικό).​



Ο Dali πάντως επέστρεψε κάποια στιγμή στον καθολικισμό (κατά τη διάρκεια της τρίτης φάσης της ζωής του, τη 'θρησκευτική')
https://christselentis.blogspot.com/2008/05/blog-post_20.html
https://www.soho-art.com/popup.htm?h...ploads/1092138800_large-image_sdlugubgmlg.jpg
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top