Μπορεί κάποιος να συνηθίσει τα παυσίπονα;

[deadhead_pirate]

Τίποτα, παρακαλώ.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[theio_vrefos]

Ο οργανισμός λειτουργεί πάντα αντίστροφα ότι του δίνεις συχνά το απορίπτει, π.χ άτομα με ζάκχαρο που ξέρω πέρνουν πιά ινσουλίνη με μηχανημα και τωρα δεν την πιάνει λόγο συνεχόμενης χρήσης

να σημειώσω ότι όταν χτυπάς ενέσεις ινσουλίνης σε κάποιο μέρος του σώματος σου, μετά από κάποιο διάστημα ο οργανισμός δεν την απορροφάει απο το συγεκριμενο μέλος.

Δεν ξέρω εάν είναι είδος της ανοχής που προαναφέρθηκε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Οχι, αυτό δεν έχει να κάνει με την ανοχή, παρά μόνο με την καταστροφή των αγγείων στην συγκεκριμένη περιοχή, οπότε δεν γίνεται καλή απορρόφηση εκεί.
Ομως όυτε κι αυτό που γράφει η Μάνια ισχύει, γιατί στην περίπτωση της ινσουλίνης δεν υπάρχει ανοχή. Η ινσουλίνη είναι ουσία που βρίσκεται ούτως ή άλλως στον οργανισμό μας.
Απλά στο παράδειγμα που ανέφερε η Μάνια, λόγω αύξησης της τιμής του σακχάρου, αναγκαστικά, αυξάνουμε και τη δόση της ινσουλίνης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[theio_vrefos]

μα δεν ήθελα να αναιρέσω ό,τι είπε η μάνια, απλά να συμπληρώσω :S

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Nαι , το κατάλαβα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Demelene]

Σε όλες τις ουσίες το σώμα μας αποκτά συνήθεια άρα και μειωμένω αποτέλεσμα.Έτσι δλδ πιστεύω και από όσο έχω δει επαληθεύεται

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wolfina]

Έχω ακούσει ότι κάποιος μπορεί να συνηθίσει τα παυσίπονα με συνέπεια π.χ. να μην βοηθούν σε κάποιον πονοκέφαλο.

Είναι όντως αλήθεια; Είναι δλδ προτιμότερο σε έναν "απλό" πονοκέφαλο να κάνει κάποιος υπομονή;

Αυτό μπορεί να συμβεί με κάθε είδους φάρμακο που ο οργανισμός λαμβάνει συχνά. Λένε ότι πρόκειται για ένα είδος "εθισμού". Λαμβάνεις χωρίς αιτία ή για λόγο που μπορεί να αποφευχθεί άλλως πώς και όταν υφίσταται πραγματική αιτία θα χρειαστείς μεγαλύτερη δόση γιατί η κακονική δεν θα σου κάνει απολύτως τίποτα. Και βέβαια η μεγαλύτερη δόση έχει άλλου είδους παρενέργειες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Το φαινόμενο αυτό λέγεται "ανοχή", και το έχουμε αναφέρει παραπάνω.
Ο εθισμός είναι διαφορετική κατάσταση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wolfina]

Το φαινόμενο αυτό λέγεται "ανοχή", και το έχουμε αναφέρει παραπάνω.
Ο εθισμός είναι διαφορετική κατάσταση.

Για να'μαι ειλικρινής νόμιζα ότι η "ανοχή" είναι συνέπεια του "εθισμού". Δεν είχα διαβάσει όλες τις προηγούμενες καταχωρήσεις. Ευχαριστώ για την διόρθωση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[deadhead_pirate]

Για να'μαι ειλικρινής νόμιζα ότι η "ανοχή" είναι συνέπεια του "εθισμού". Δεν είχα διαβάσει όλες τις προηγούμενες καταχωρήσεις. Ευχαριστώ για την διόρθωση

Μα όντως έτσι είναι.
Ο εθισμός είναι το πρώτο σταδιο, που σε "πιάνει" βέβαια το παυσίπονο, αλλά με αυξημένη δόση.
Οταν πια έχεις φτάσει σε σημείο που να μη σε "πιάνει" καθόλου, λέγεται "ανοχή"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dr M]

Από την πλευρά του ανθρώπου που ασχολείται με το θέμα, θα ήθελα να προσθέσω τα εξής:

1. Όταν υπάρχει πονοκέφαλος, σε γενικές γραμμές, το παυσίπονο πρέπει να λαμβάνεται ΝΩΡΙΣ, και όχι να περιμένουμε ώρες.

Ειδικά αν ο πονοκέφαλος είναι ημικρανία, αυτό είναι κανόνας, γιατί αλλιώς θα ο πόνος θα χειροτερέψει και μετά δεν θα περνάει με τίποτα.

Αν ο πονοκέφαλος είναι πονοκέφαλος τάσεως, η λήψη παυσιπόνου εξαρτάται από το πόσο "ενοχλητικός" ή "δυνατός" είναι (εννοείται πως αυτό είναι υποκειμενικό και πως ο καθένας βάζει τα όρια του εαυτού του). Με άλλα λόγια, στην περίπτωση αυτή είναι δυνατόν να μην ληφθεί παυσίπονο, αν ο πόνος είναι ήπιος και ανεκτός.

2. Η συχνή λήψη παυσιπόνων (οποιουδήποτε είδους), όντως προδιαθέτει σε συχνότερους πονοκεφάλους. Με τον όρο "συχνή" εννοείτει η λήψη παυσιπόνου για περισσότερες από 10-15 φορές τον μήνα. Δυστυχώς, υπάχουν πολλοί άνθρωποι με πονοφάλο τάσεως ή ημικρανία που αναγκάζονται, λόγω συχνών κρίσεων, να κάνουν τόσο μεγάλη χρήση φαρμάκων. Αν κάτι τέτοιο συμβάνει, ο γιατρός χορηγεί ειδική, "προληπτική" θεραπεία.

3. Περισσότερα στοιχεία υπάρχουν στο www.headaches.gr, στην ενότητα "Χρόνια ημικρανία" και στην ενότητα "Διάγνωση και αντιμετώπιση των πονοκεφάλων ανάλογα με τη συχνότητα τους- Πονοκέφαλος που έρχεται περισσότερες από 10 ή 15 φορές τον μήνα".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dr M]

Εντυπωσιακό φαίνεται το αποτέλεσμα της παρακάτω μελέτης, αλλά μάλλον είναι πραγματικότητα ότι η Κεφαλαλγία από Κατάχρηση Φαρμάκων αφορά ένα 2-4% του γενικού πληθυσμού στις Δυτικές Χώρες (δηλαδή, αν ισχύει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, ~330.000 Έλληνες!).

https://www.researchgate.net/publication/7486445_Medication-overuse_headache

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dr M]

Ένα έδιτ στο παραπάνω post μου. Αν το άτομο πάσχει από χρόνιες ημικρανίες, "συγχωρείται" η καθημερινή κατανάλωση ασπιρινών?

Σε καμμία περίπτωση δεν είναι σωστό να γίνεται καθημερινή λήψη ασπιρίνης ή οποιουδήποτε παυσιπόνου!Το όριο για την χρήση παυσιπόνων (Προσοχή: όριο χρήσης για την ορθολογική αντιμετώπιση της κεφαλαλγίας, όχι όριο "ασφαλείας" για την πρόκληση παρενεργειών που ασφαλώς μπορεί να είναι μεγαλύτερο)είναι 12 χάπια το μήνα για τις τριπτάνες ή 15 χάπια το μήνα για τα απλά αναλγητικά και τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη. Αν κάποιος υπερβαίνει το όριο θα πρέπει να κάνει προφυλακτική θεραπεία για την ημικρανία του, σύμφωνα με όλα τα διεθνή guidelines.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Noisette]

Τα 12-15 χάπια τον μήνα δεν είναι πολλά;; Ή μόνο εμένα μου φαίνονται πολλά;

Πλέον έχουμε συνηθίσει με το παραμικρό να λαμβάνουμε κάποιο φάρμακο. Τι μπορεί να γίνει αν κάποιος δεν θέλει να πάρει παυσίπονο αλλά δεν μπορεί ο πόνος να περάσει αλλιώς και είναι ανυπόφορος;;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

υποτιθεται υπαρχουν τα φυσικα αναλγητικα, οπως βοτανα κλπ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[grtt]

Παλιό το θέμα αλλά μια και το έβγαλε, ας απαντήσω....
Γενικά η κατάχρηση οποιουδήποτε φαρμάκου είναι προβληματική. Ωστόσο στις ΗΠΑ, κυρίως, υπάρχουν πολλά παραδείγματα κανονικού εθισμού στα παυσίπονα και στα αναλγητικά, ιδιαίτερα σε αυτά που περιέχουν κωδεΐνη. Τα παυσίπονα που περιέχουν κωδεΐνη, είναι ισχυρότερα από τα κοινά αναλγητικά, και άρα πιο αποτελεσματικά σε δυνατότερους πόνους. Ωστόσο η κωδεϊνη μεταβολίζεται και μετατρέπεται στον οργανισμό σε μορφίνη, καθώς είναι οπιώδες αναλγητικό, με αποτέλεσμα αν κάποιος την παίρνει συχνά, ακόμα και μερικές μέρες, να εθίζεται και να τη συνηθίζει. Φυσικά μετά από λίγο καιρό θα πρέπει να παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες δώσεις και στις ΗΠΑ έχουμε κυριολεκτικά ανθρώπους εθισμένους στα παυσίπονα που παίρνουν τεράστιες ποσότητες και πρέπει να κάνουν αποτοξίνωση για να απεξαρτηθούν.
Στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες κυκλοφορεί σε σκευάσματα σε συνδυασμό με παρακεταμόλη ή άλλα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και είναι διαθέσιμη χωρίς ιατρική συνταγή (με περιορισμό συνήθως ως προς τον αριθμό των σκευασμάτων που μπορεί κάποιος να προμηθευτεί). Στην Ελλάδα, παραδόξως, δεν είναι τόσο διαδεδομένη και απαιτείται ιατρική συνταγή για τη λήψη αναλγητικών που περιέχουν κωδεΐνη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πουπουλίνα]

Παλιό το θέμα αλλά μια και το έβγαλε, ας απαντήσω....
Γενικά η κατάχρηση οποιουδήποτε φαρμάκου είναι προβληματική. Ωστόσο στις ΗΠΑ, κυρίως, υπάρχουν πολλά παραδείγματα κανονικού εθισμού στα παυσίπονα και στα αναλγητικά, ιδιαίτερα σε αυτά που περιέχουν κωδεΐνη. Τα παυσίπονα που περιέχουν κωδεΐνη, είναι ισχυρότερα από τα κοινά αναλγητικά, και άρα πιο αποτελεσματικά σε δυνατότερους πόνους. Ωστόσο η κωδεϊνη μεταβολίζεται και μετατρέπεται στον οργανισμό σε μορφίνη, καθώς είναι οπιώδες αναλγητικό, με αποτέλεσμα αν κάποιος την παίρνει συχνά, ακόμα και μερικές μέρες, να εθίζεται και να τη συνηθίζει. Φυσικά μετά από λίγο καιρό θα πρέπει να παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες δώσεις και στις ΗΠΑ έχουμε κυριολεκτικά ανθρώπους εθισμένους στα παυσίπονα που παίρνουν τεράστιες ποσότητες και πρέπει να κάνουν αποτοξίνωση για να απεξαρτηθούν.
Στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες κυκλοφορεί σε σκευάσματα σε συνδυασμό με παρακεταμόλη ή άλλα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και είναι διαθέσιμη χωρίς ιατρική συνταγή (με περιορισμό συνήθως ως προς τον αριθμό των σκευασμάτων που μπορεί κάποιος να προμηθευτεί). Στην Ελλάδα, παραδόξως, δεν είναι τόσο διαδεδομένη και απαιτείται ιατρική συνταγή για τη λήψη αναλγητικών που περιέχουν κωδεΐνη.

Εξάρτηση απο τα παυσίπονα πάσχουν και πολλοί διάσημοι.
Γω συμφωνώ με ιατρική συνταγή για λήψη αναλγητικών με κωδείνη πάντως.
Ένα ωραίο άρθρο βρήκα πάνω στα αναλγητικά και απο έγκυρη πηγή.Βάζω κάποια σημεία ,όλα στην πηγή .
Τα παυσίπονα και οι δράσεις τους

Spoiler

Σήμερα τα αναλγητικά φάρμακα, η ιατρική τα κατατάσσει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

1. Στα φάρμακα της ομάδας της μορφίνης που βασικά έχουν σαν χημικό σκελετό μια σύνθεση που την ονομάζουμε στεροειδή δακτύλιο και
2. Στα φάρμακα που δεν είναι στεροειδή τύπου, τα Mη Στεροειδή αναλγητικά.

A. H βασική διαφορά των στεροειδών με τα μη στεροειδή αναλγητικά είναι κυρίως ότι τα πρώτα προκαλούν φαρμακευτική εξάρτηση, δηλαδή αν επαναλαμβάνουμε την χρήση για να έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα πρέπει να αυξάνουμε την δόση. Παράλληλα στον οργανισμό προκαλούν εξάρτηση, δηλαδή ο οργανισμός γίνεται υποχείριό τους και δεν μπορεί να διακόψει την χρήση τους. Aν τα διακόψει, τότε ο άρρωστος εμφανίζει πολύ δυσάρεστα συμπτώματα - τα συμπτώματα στέρησης που δεν σταματάνε αν δεν πάρουν την δόση τους.

Tα φάρμακα αυτά τα χρησιμοποιούμε σε σοβαρές καταστάσεις πόνου, όπως στο έμφραγμα του μυοκαρδίου, στον καρκίνο, μετά από μια εγχείρηση κ.λ.π.

H μορφίνη είναι το «μητρικό φάρμακο» της ομάδας αυτής. Προέρχεται από το όπιο.

Συγγενή της φάρμακα είναι η ηρωίνη, η κωδεϊνη, η δεξτροπροξυφαίνη μεθαδόνη (Methadone), η πενταζοκίνη (Fortal), Φαιντανύλη (Durogesic) κ.α. και συνδυασμοί τους με άλλα αναλγητικά όπως το Lonarid- N, το Lonalgal κ.α.

Tα φάρμακα αυτά τα χορηγούν οι γιατροί με ειδική συνταγή ναρκωτικών για τον συγκεκριμένο άρρωστο και για ορισμένη περίοδο.

B. Tα μη στεροειδή αναλγητικά έχουν παράλληλα αντιφλογιστική (αντιφλεγμονώδη) και αντιπυρετική ενέργεια.

Tα φάρμακα αυτά φαίνεται ότι δρουν με έναν μηχανισμό που έχει στα περισσότερα σημεία του αποκαλυφθεί.

Όταν ένα κύτταρο «τραυματισθεί», υποστεί βλάβες, δημιουργούνται σε αυτό ουσίες αλγογόνες ή γενικές ουσίες που μαζί με άλλες ενώσεις του οργανισμού δημιουργούν φλεγμονή (οίδημα, ερυθρότητα, αύξηση της θερμότητας), πόνο ή πυρετό.

Oι κυριότερες απ’ αυτές τις ουσίες είναι οι προσταγλαδίνες. Για να συντεθούν χρειάζονται ένζυμα που όμως είναι διάφορα, στους διάφορους ιστούς με κύριο ένζυμο το ονομαζόμενο κυκλοοξυγενάση διαφόρων τύπων: την κυκλοοξυγενάση I και κυκλοοξυγενάση II.

Tα φάρμακα της ομάδας αυτής αναστέλλουν την δράση των ενζύμων αυτών των κυκλοοξυγενασών και έτσι παύουν να παράγονται προσταγλαδίνες και οι φλεγμονές, ο πόνος και ο πυρετός υποχωρούν.

Eίναι φάρμακα διάφορης χημικής δομής. Συνήθως είναι ασθενή οργανικά οξέα, που συνδέονται σε υψηλό ποσοστό με τις πρωτεΐνες του πλάσματος, στοιχείο που πρέπει να ληφθεί υπόψη, όταν παίρνουμε τέτοια φάρμακα, γιατί πρέπει να ξέρουμε ότι το μέρος του φαρμάκου που είναι συνδεδεμένο με τις πρωτεΐνες δεν δρα. Mόνο το μέρος που είναι ελεύθερο στο αίμα δρα.

Όταν πάρει κανείς ένα άλλο φάρμακο που συνδέεται και αυτό με τις πρωτεΐνες του πλάσματος, τότε το νέο φάρμακο παίρνει τη θέση του αναλγητικού, το απελευθερώνει στο αίμα και δρα. Δρα σε πυκνότητες τότε, που δεν τις έχουμε προγραμματίσει και που προκαλούν ανεπιθύμητες - τοξικές δράσεις.

Aν και τα φάρμακα αυτά έχουν παρόμοιες ιδιότητες, δεν πρέπει να θεωρούνται όλα ίδια.

H επιλογή του κατάλληλου αναλγητικού φαρμάκου δεν είναι πάντα εύκολη. O άρρωστος αντιδρά διαφορετικά και κυρίως όταν έχει ξαναπάρει το φάρμακο και του έχει προκαλέσει ανεπιθύμητες ενέργειες.

Oι συχνότερες ανεπιθύμητες ενέργειές τους είναι από το στομάχι (κάψιμο μέχρι έλκους και γαστρορραγία), αναιμία, ζάλες, αλλοιώσεις στο δέρμα, αλλεργία, φωτοευαισθησία, βλάβη στα νεφρά ή το ήπαρ κ.α.).

Tα μη στεροειδή φάρμακα πρέπει να χορηγούνται με μεγάλη προσοχή γενικά και κυρίως σε κύηση και όταν οι μητέρες θηλάζουν.

Eιδικότερα: Στα μη στεροειδή ο Eθνικός Oργανισμός Φαρμάκων έχει εγκρίνει και περιλάβει στο Eθνικό Συνταγολόγιο 2000 τα εξής φάρμακα (δραστικές ουσίες) και τα φαρμακευτικά προϊόντα που τα περιέχουν:

1. Aκετυλοσαλικυλικό οξύ: ιδιοσκευάσματα Aspirin, Salospir, Upsalgin.

Συνιστά την χορήγησή του και χωρίς ιατρική συνταγή, σε δισκία διαφόρων δόσεων σε παιδιά πάνω από 12 χρόνων.

Δεν πρέπει να το χρησιμοποιούν άτομα που πάσχουν από έλκος του στομάχου, έχουν πάθει αιμορραγίες, έχουν βαρειά ηπατική βλάβη και έχουν αλλεργία σε αυτό.

Πρέπει να χορηγείται με μεγάλη προσοχή σε μικρά παιδιά που έχουν πυρετό από ιώσεις (γρίππη, ανεμοβλογιά), σε κύηση, γαλουχία και έχουν ανεπάρκεια ενός ενζύμου του (G-6-PD) ή όταν ο ασθενής παίρνει άλλα φάρμακα κυρίως για την πήξη του αίματος.

Συγγενές φάρμακο με το ακετυλοσαλικυλικό οξύ είναι η Διφλουνιζάλη (Analergic, Di-Flu) με τις ίδιες ενέργειες.

2. Iνδομεθακίνη (Indocid, Fortathrin, Intobutaz, Hapredin, Reumacid)

Aσεμετασίνη (Gamespir, Rantndal)

Eτοδολάκη (Ecridoxan, Lonine)

Δικλοφενάκη (Voltaren, Cetaflam, Delimon, Rheumavek, Urigon, Vundon κ.α.)

Aσεκλοφενάκη (Biofenac, Sovipan)

Όλα τα φάρμακα και τα πολυώνυμα ιδιοσκευάσματα της ομάδας (2) έχουν τελείως παρεμφερείς ενέργειες.

Eίναι ισχυρά αναλγητικά αντιφλεγμονώδη φάρμακα με σχετικά περιορισμένες ανεπιθύμητες ενέργειες όταν γίνεται λελογισμένη χρήση.

Tα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται κυρίως σε ρευματικές παθήσεις αλλά όχι για μακρύ χρονικό διάστημα γιατί κι αυτά μπορούν να προκαλέσουν βλάβες από το στομάχι, το δέρμα, τα νεφρά κ.α.

3. Φαινοπροφάνη (Expron)

Φλουρβιπροφαίνη (Flourofen, Bedice, Bonatal, Pizar)

Iβουπρουφαίνη (Brufen, Algofren, Pinefor, Rozovin)

Kετοπροφαίνη (Farbovil, Oruvail)

Nαπροξένη (Naprosyn, Nycopren, Anaprox)

Θειαπροφαινικό οξύ (Surgam)

Nαβουμετόνη (Relifex, Anfer, Mevedal)

Kαι αυτά έχουν τις ίδιες θεραπευτικές και ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως και τα φάρμακα της προηγούμενης ομάδας.

Συνήθως χρησιμοποιούνται σε επώδυνα μυοσκελετικά σύνδρομα, σε δυσμηνόρροια και σε φλεγμονώδεις - εκφυλιστικές αρθροπάθειες.

4. Πιροξικάμη (Felden, Oximezin, Proponol, Sinartrol και άλλα πολλά ιδιοσκευάσματα).

Mελοξικάμη (Loxitam, Movatec)

Tενοξικάμη (Tilcitin, Algin - Vek, Docticam, Palitenox, Soral και άλλα πολλά ιδιοσκευάσματα).

Έχουν μακρό χρόνο δράσης που επιτρέπει να χορηγούνται μια φορά την ημέρα. Προκαλούν τις ίδιες ανεπιθύμητες ενέργειες από το στομάχι, κυρίως σε ηλικιωμένους.

Xρησιμοποιούνται κυρίως για την συμπτωματική θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδος και στις εξάρσεις της οστεοαρθρίτιδος.

5. Nιφλουμικό οξύ (Niflamol), Aζαπροπαζόλη (Prolixan)

Xρησιμοποιούνται με τις ίδιες ενδείξεις των προηγούμενων ομάδων.

Προκαλούν τις ίδιες παρενέργειες.

6. Διακετυλρεΐνη (Verboral)

Aνήκει σε νέα κατηγορία με μέτριο βαθμό αντιφλεγμονώδους δράσεως που εκδηλώνεται περίπου μετά από 30 ημερών χρήση.

Δεν χορηγείται σε παιδιά. Bοηθάει στην αντιμετώπιση των πόνων της οστεοαρθρίτιδος.

n 7. Nιμεσουλίδη (Mesulid, Min-a-pon, Nimelide, Rolaket και άλλα πολλά ιδιοσκευάσματα).

Xορηγείται μόνο σε ενήλικες σε δύο δόσεις την ημέρα, με καλά αναλγητικά αποτελέσματα.

Σπάνια προκαλεί αλλεργία, δερματικές αντιδράσεις, από το στομάχι προκαλεί μόνον περιστασιακά καυσαλγία, ναυτία και βλάβες.

Xρησιμοποιείται ευρύτατα.

Tα φάρμακα αυτά (οι 7 ομάδες μη στεροειδών αναλγητικών αντιφλογιστικών φαρμάκων στην Aμερική προκαλούν τον χρόνο πάνω από 15.000 θανάτους ατόμων από ανεπιθύμητες ενέργειες, κυρίως γαστρορραγίες, κώμα, αλλεργικά επεισόδια.

Συνιστάται να χρησιμοποιούνται σε μικρές δόσεις για μικρά χρονικά διαστήματα.

8. Kοξίμπες

Pοφεκοξίμπη (Vioxx)

Έχει δημιουργήσει μια καινούρια ομάδα αναλγητικών με κύρια ένδειξη την οστεοαρθρίτιδα.

Δεν προκαλεί αξιοσημείωτες παρενέργειες και επειδή χορηγείται μια φορά την ημέρα, έχει καταλάβει σπουδαία θέση στον χρόνιο αρθριτικό πόνο.

Aναστέλλει εκλεκτικά το ένζυμο κυκλοξυγενάση II (COX2) που δεν υπάρχει στο στομάχι και έτσι δεν επηρεάζει τις προστατευτικές προσταγλανδίνες που υπάρχουν εκεί.

9. Παρακεταμόλη ή ακεταμινοφαίνη (Panadol, Depon, Lonarid απλό, Apotel, Anadin κ.α.)

Θεωρείται ως το κοινότερο χρησιμοποιούμενο αναλγητικό, αντιπυρετικό φάρμακο.

Xρησιμοποιείται σε ελαφρές ή μέτριας εντάσεως πόνους.

Στις συνιστώμενες δόσεις για παιδιά και ενηλίκους στερείται ουσιαστικά ανεπιθύμητων ενεργειών.

Συνδυάζεται με άλλα φάρμακα που αυξάνουν την αναλγητική δράση της όπως την κωδεΐνη, βιταμίνη C κ.α.

Eνδείκνυται σε πονοκεφάλους, μυαλγίες, αρθραλγίες, δυσμηνόρροια, πονόδοντο, εμπύρετες καταστάσεις και κατά το Eθνικό Συνταγολόγιο προτιμάται σε άτομα που παρουσιάζουν δυσανεξία στο ακετυλοσαλικυλικό οξύ ή με διαταραχές πυκτικότητας του αίματος και ιστορικό πεπτικού έλκους.

Σε μεγάλες δόσεις (πάνω από 6-8 δισκία την ημέρα) και μάλιστα ταυτοχρόνο χρήση οινοπνεύματος μπορεί να προκαλέσει βαρειά βλάβη στο ήπαρ.

Τα παυσίπονα και οι δράσεις τους

O πόνος στην καθημερινή ζωή αποτελεί ένα από τα πιο συχνά, αλλά και δύσκολα προβλήματα προς αντιμετώπιση!

www.cancer-society.gr

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nelliel]

Τα παυσιπονα acetaminophen με κωδεινη ειναι αχρηστα. Εχω παρει και δεν βοηθησαν καθολου, εν αντιθεση με acetaminophen+ibuprofen μαζι που εξαφανισαν τον πονο αμεσα. Συνηθως δεν περιεχουν αρκετη κωδεινη με αποτελεσμα να χρειαζεσαι μεγαλες δοσεις και να παιρνεις πιο πολλα παυσιπονα και στο τελος να εθιζεσαι. Καλυτερα να συνταγογραφουν 100% οπιουχο, πχ υδρομορφονη.

Σε γενικες γραμες το acetaminophen το θεωρω απο τα χειροτερα παυσιπονα για πονο. Για πυρετο ειναι καλο, για πονο οχι. Για πονο το ibuprofen ειναι απειρες φορες πιο αποτελεσματικο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fockos]

Έχω ακούσει ότι κάποιος μπορεί να συνηθίσει τα παυσίπονα με συνέπεια π.χ. να μην βοηθούν σε κάποιον πονοκέφαλο.

Είναι όντως αλήθεια; Είναι δλδ προτιμότερο σε έναν "απλό" πονοκέφαλο να κάνει κάποιος υπομονή;

Nαι υπάρχει ανθεκτικότητα στα φαρμακα και η κεφαλαλγία αυτή λέγεται κεφαλαλγία από κατάχρηση αναλγητικών περισσότερο ημικρανικού χαράκτηρα. Συνήθως στις φαρμακοανθεκτικές περιπτώσεις έχουμε συνδυασμό κεφαλαλγία τάσεως με ημικρανία (και το συναντάμε στο παιδιατρικό πληθυσμό σε παιδιά κατά την διάρκεια των εξετάσεων. Το νευρολόγο θα τον βοηθήσει πολύ αν κρατάς ένα ημερολόγιο κεφαλαλγίας διάρκειας 7, 8 μηνών.

Σε αυτές τις περιπτώσεις περιορίζονται κατά πολύ τα παυσίπονα (τύπου παρακεταμόλης, ιβουπροφαίνης, τρυπτανες) και μπαίνει χρονιο φάρμακο όπως το sibelium ή και το topamac,

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[epote]

Παλιό το θέμα αλλά μια και το έβγαλε, ας απαντήσω....
Γενικά η κατάχρηση οποιουδήποτε φαρμάκου είναι προβληματική. Ωστόσο στις ΗΠΑ, κυρίως, υπάρχουν πολλά παραδείγματα κανονικού εθισμού στα παυσίπονα και στα αναλγητικά, ιδιαίτερα σε αυτά που περιέχουν κωδεΐνη. Τα παυσίπονα που περιέχουν κωδεΐνη, είναι ισχυρότερα από τα κοινά αναλγητικά, και άρα πιο αποτελεσματικά σε δυνατότερους πόνους. Ωστόσο η κωδεϊνη μεταβολίζεται και μετατρέπεται στον οργανισμό σε μορφίνη, καθώς είναι οπιώδες αναλγητικό, με αποτέλεσμα αν κάποιος την παίρνει συχνά, ακόμα και μερικές μέρες, να εθίζεται και να τη συνηθίζει. Φυσικά μετά από λίγο καιρό θα πρέπει να παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες δώσεις και στις ΗΠΑ έχουμε κυριολεκτικά ανθρώπους εθισμένους στα παυσίπονα που παίρνουν τεράστιες ποσότητες και πρέπει να κάνουν αποτοξίνωση για να απεξαρτηθούν.
Στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες κυκλοφορεί σε σκευάσματα σε συνδυασμό με παρακεταμόλη ή άλλα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και είναι διαθέσιμη χωρίς ιατρική συνταγή (με περιορισμό συνήθως ως προς τον αριθμό των σκευασμάτων που μπορεί κάποιος να προμηθευτεί). Στην Ελλάδα, παραδόξως, δεν είναι τόσο διαδεδομένη και απαιτείται ιατρική συνταγή για τη λήψη αναλγητικών που περιέχουν κωδεΐνη.

Το προβλημα στην αμερικη δεν ειναι η κωδεινη...Ειναι αλλα συνθετικα οποιοειδη (oxycodone, hydrocodone, hydromorphone) που ειναι αρκετα πιο ισχυρα απο τη κωδεινη.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 29 Φεβρουαρίου 2020

Εξάρτηση απο τα παυσίπονα πάσχουν και πολλοί διάσημοι.
Γω συμφωνώ με ιατρική συνταγή για λήψη αναλγητικών με κωδείνη πάντως.
Ένα ωραίο άρθρο βρήκα πάνω στα αναλγητικά και απο έγκυρη πηγή.Βάζω κάποια σημεία ,όλα στην πηγή .
Τα παυσίπονα και οι δράσεις τους

Δεν ξερω που βρηκες το κειμενο που παραθετεις, αλλα οποιος το γραφει ειναι βλακας και δεν εχει ιδεα τι του γινεται.

A. H βασική διαφορά των στεροειδών με τα μη στεροειδή αναλγητικά είναι κυρίως ότι τα πρώτα προκαλούν φαρμακευτική εξάρτηση, δηλαδή αν επαναλαμβάνουμε την χρήση για να έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα πρέπει να αυξάνουμε την δόση.

Δεν υπαρχουν στεροειδη παυσιπονα, η μορφινη δεν ειναι στεροειδες. Οι μεγαλες κατηγοριες ειναι:

Οπιοειδη παυσιπονα και
Mη στεροειδη αντιΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ φαρμακα (NSAID - Non Steroid Anti Inflammatory Drugs), με εμφαση στο αντιΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ γιατι ειναι σε αντιθεση με τα στεροειδη αντιφλεγμονωδη δηλαδη τη κορτιζονη και τα αναλογα της.

Και φυσικα δεν ειναι η προκληση ανοχης η διαφορα τους. Εχουν απειρες διαφορες.

Α ναι και δεν ειναι μονο δυο οι κατηγοριες. Η παρακεταμολη πχ δεν ανοικει στην ιδια κατηγορια με την ασπιρινη η την ιμπουπροφαινη γιατι δεν εχει ιδαιτερη αντιφλεγμονωδη δραση.

Oλα τα υπολοιπα που γραφει ειναι στην ιδια κατηγορια (εκτος της παρακεταμολης), ειναι μη στεροειδη αντιφλεγμονωδη, δηλαδη αναστολεις της κυκλοοξυγενασης 1 και/η 2

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.