Αναδρομή σε μεγάλους φωτογράφους

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
Bill Brandt

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς φωτογράφους του 20ου αιώνα (1904-1983). Γεννημένος στην Γερμανία και μεγαλωμένος μέσα στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χαρακτηριστικές φωτογραφίες του είναι τα παραμορφωμένα γυμνά σώματα με το υψηλό contrast. Είναι φωτογραφίες γαμάτες δύναμη και ένταση.

View attachment 38203 . View attachment 38204
View attachment 38205 . View attachment 38206
View attachment 38207 . View attachment 38208
View attachment 38209 . View attachment 38210
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Noisette

Περιβόητο μέλος

Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
Τελευταία επεξεργασία:

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Robert Frank

Έγινε γνωστός για το φωτογραφικό του έργο με τίτλο "Oι Αμερικάνοι" - "The Americans"....
Χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια για να το ολοκληρώσει....











Το 1947, καταξιωμένος στην Ευρωπαϊκή φωτογραφία, εγκαθίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στα μέσα της δεκαετίας του 50, με μία μικρή υποτροφία και την οικογένεια στο αυτοκίνητο, γυρνάει όλη τη χώρα και φωτογραφίζει την άλλη Αμερική. Αποτέλεσμα αυτής της «περιήγησης» ήταν το συγκλονιστικό του βιβλίο ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ. (Εκδόθηκε πρώτα στην Γαλλία το 1959, με πρόλογο του Jack Kerouac).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, έχοντας προηγηθεί και ο θάνατος της κόρης του, εγκαταλείπει τη φωτογραφία (όποιες φωτογραφικές απόπειρες έκανε έκτοτε, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο κραυγές πόνου, απόγνωσης και αδιεξόδου) και στρέφεται στον κινηματογράφο.
Για αυτήν του την απόφαση είχε πεί :
Άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την δική μου ζωή αντί να ταξιδεύω και να παρατηρώ πόλεις και τοπία. Άφησα την εικόνα και πέρασα στη ταινία για να διηγηθώ μια ιστορία.
Συνολικά γύρισε 27 ταινίες με χαρακτηριστικό ύφος λόγω της συγχώνευσης ντοκιμαντέρ, μυθιστόρηματος και αυτοβιογραφίας
Η πρώτη του ταινία «Pull My Daisy» (σκηνοθετική δουλειά και του Alfred Leslie) θεωρείται η αρχή του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά.
Το μουσικό συγκρότημα των Rolling Stones προσέλαβε τον Frank να τους ακολουθήσει κατά τη διάρκεια της πρώτης τους τουρνέ στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1972. Το 95 λεπτών έγχρωμο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε και πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι «Cocksucker Blues», έγινε γνωστό για τις άσεμνες σκηνές με μέλη του συγκροτήματος εκτός σκηνής και το συγκρότημα απαγόρευσε την κυκλοφορία του.


πηγή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.




Χέρμαν Λέοναρντ, ο μεγάλος φωτογράφος της ιστορίας της τζαζ

Και ποιο ιερό τέρας της τζαζ δεν είχε φωτογραφήσει στη μεγάλη του καριέρα ο Χέρμαν Λέοναρντ. Ο διάσημος Αμερικανός φωτογράφος έφυγε σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά τόσο για τη φωτογραφία όσο και για τον χώρο της τζαζ, αφού στο πολύτιμο αρχείο διασώζεται ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της αμερικανικής μουσικής.Ο Χέρμαν γεννήθηκε το 1923 από Ρουμάνους μετανάστες με καταγωγή από το Ιάσιο. Πριν ανοίξει το πρώτο δικό του στούντιο, το 1948 στη Νέα Υόρκη, μαθήτευσε για ένα χρόνο στο πλευρό του πορτρετίστα Γιουσούφ Καρς, ο οποίος προσέφερε στον Χέρμαν πολύτιμη εμπειρία καθώς ο Καρς συνεργαζόταν με προσωπικότητες και διασημότητες της εμβέλειας του Αλμπερτ Αϊνστάιν, του προέδρου Τρούμαν και της Μάρθα Γκράχαμ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ο Χέρμαν Λέοναρντ σύχναζε σε μυθικά τζαζ κλαμπ της εποχής στο Μανχάταν, όπως το Royal Roost και αργότερα το Birdland. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους περισσότερους από τους μετέπειτα θρύλους της τζαζ και άρχισε να τους φωτογραφίζει.
Το 1956 ο Μάρλον Μπράντο τον επέλεξε για να τον συνοδεύσει σε ένα ταξίδι στην Απω Ανατολή. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ασχολήθηκε με φωτογραφίσεις μόδας και με τη διαφήμιση. Το 1980 έφυγε για την Ιμπιζα, όπου έζησε επτά χρόνια ετοιμάζοντας την έκδοση του πρώτου του βιβλίου αλλά και την πρώτη του έκθεση στο Λονδίνο, το 1988. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 επέστρεψε στις ΗΠΑ και στη Νέα Ορλεάνη, όπου επανασυνδέθηκε με τον κόσμο της τζαζ. Το 2005, όμως, ο τυφώνας Κατρίνα κατέστρεψε το σπίτι και το στούντιό του. Στην πλημμύρα χάθηκαν 8.000 φωτογραφίες του, όμως τα αρνητικά τους φυλάσσονταν, ευτυχώς, στο Μουσείο Τέχνης του Οτζεν στη Νέα Ορλεάνη.
πηγή












Herman Leonard
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

renia_1995

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Uranya αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 812 μηνύματα.
Ξερει κανενας σας τον φωτογραφο που τραβηξε την πασιγνωστη φωτογραφια με το ετοιμοθανατο παιδακι που ηταν το γερακι στην ακρη και περιμενε να πεθανει για να το φαει?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Ξερει κανενας σας τον φωτογραφο που τραβηξε την πασιγνωστη φωτογραφια με το ετοιμοθανατο παιδακι που ηταν το γερακι στην ακρη και περιμενε να πεθανει για να το φαει?



Kevin Carter


Δεν είναι γεράκι, γύπας είναι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Liakouras

Δραστήριο μέλος

Ο Liakouras αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 410 μηνύματα.
Το πιο ενδιαφέρον κι διδακτικό, για μένα τουλάχιστον, είναι οτι αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε με μια παλιά compact γύρω στα 5mp με την οποία είχε πάει ο "φτωχός" συγκεκριμένος φωτογράφος σε αυτή την αποστολή την εποχή ακόμα που κυριαρχούσε ακόμα το φιλμ... κι ενώ οι συνάδελφοι του γελάγαν μαζί του αυτός έδειξε οτι εν τέλη δεν παίζει κι τόσο μεγάλο ρόλο το μέσο... αλλά το να ξέρεις πότε κι πως να το σηκώσεις κι να τραβήξεις...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Το πιο ενδιαφέρον κι διδακτικό, για μένα τουλάχιστον, είναι




ότι ο άνθρωπος αυτοκτόνησε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
ότι ο άνθρωπος αυτοκτόνησε.

εδώ κολλάει το

η μνήμη επιστρέφει μακελεύοντας ψυχές βάρβαρες
τακτικές οδυνηρές του βρομόστομου "μην πλησιάζεις είναι σπασμένο και κόβει"

πολύ εύστοχος, μπράβο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Liakouras

Δραστήριο μέλος

Ο Liakouras αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 410 μηνύματα.
Έκανα λάθος άλλος ήταν ο φωτογράφος που ανάφερα πριν... κι δεν έχει πεθάνει αλλά δουλεύει στο magnum(κι προφανώς δεν τράβηξε αυτή τη φωτογραφία)

Τώρα για το οτι αυτοκτόνησε είναι σαφές πως φωτογραφικά δεν έχει να μου πεί τίποτα... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι μπλέκουν την "τέχνη"(αν είναι τέχνη η παραπάνω φωτογραφία κι γενικότερα η πολεμική φωτογραφία... με τέτοια κραυγαλαία θέματα δύσκολα κάνεις τέχνη, ενώ αντίστροφα αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν την ανάγκη περισσότερο στον άθρωπο για τέχνη) με την ζωή...

Κρίνουμε την ποιήση του Καρυωτάκη σε σχέση με το μοραλισμό του, κρίνουμε την ποίηση του Καβάφη σε σχέση με της ομοφυλικές προτιμήσεις του, κρίνουμε την ποίηση του Πόε σε σχέση με την μέσα σε καταχρήσης ζωή του;
Όχι κι όποιος το κάνει είναι λάθος... το δημιούργημα είναι ανεξάρτηο του δημιουργού...

Απο την άλλη η ιστορία αυτού του φωτογράφου έχει να μου πεί πολλά απο ηθικής πλευράς αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία σχέση με την φωτογραφία στην οποία επικεντρονόμαστε εδώ...

Τον Μάρτιο του 1993 ο Σουδανικής Νοτιοαφρικανικής καταγωγής φωτορεπόρτερ, Kevin Carter ταξίδεψε μαζί με τον βοηθό του Γιαο Σίλβα στο νότιο Σουδάν κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και παρακμής που αντίκρισε, άρχισε να προετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που συνωστίζονταν στους δρόμους μιας κατεστραμμένης χώρας, “ανεξάρτητης” από το 1956, με δύο εμφυλίους πολέμους, λιμό, γενοκτονίες και την κύρηξη ενός πολέμου το 2005 από το γειτονικό Τσαντ.
Κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, σε ένα μικρό χωριό της Ayod, λίγα μέτρα πριν το τοπικό κέντρο σίτισης της UNICEF, αντίκρισε ένα μικρό κορίτσι, αποστεωμένο από την πείνα να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ετοιμοθάνατο και γυμνό σερνόταν, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του.

Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν την φωτογραφία και την έφεραν στην επιφάνεια στο επόμενο τεύχος. Ο δυτικός κόσμος συναντούσε για λίγο τις ενοχές του κι εκατοντάδες άνθρωποι τηλεφώνησαν στα γραφεία της εφημερίδας για να μάθουν την τύχη του κοριτσιού. Ξέρανε μόνο ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι τον σταθμό. Κανείς δε γνώριζε τι απέγινε συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Carter, που απομακρύνθηκε αμέσως μόλις τράβηξε τη φωτογραφία.

Στις 23 Μαΐου 1994, 14 μήνες μετά, ο Kevin Carter ανέβαινε στο πλατό της Βιβλιοθηκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια για να παραλάβει το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία. Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Yόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του.

Ο Carter δεν είχε όμως να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του, αλλά και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Η ελευθερία της άγνοιας είχε γίνει βάρος γνώσης. Δεν άκουσε, δεν του μετέδωσαν, αλλά γνώριζε, είδε. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν προσγειώθηκε το γεράκι λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι το γεράκι, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».

Αρκετοί συνάδελφοί του στην Νότιο Αφρική, αλλά και αλλού, επέκριναν τη βράβευση του, χαρακτηρίζοντας την «ψεύτικη» και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική - γενικά, για την επαγγελματική ηθική πολλών ανθρώπων των μίντια, που κυνηγάνε «την καλή πόζα», με κάθε κόστος. «Ο άνθρωπος που, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, καθόταν εκεί επί 20 λεπτά, εστιάζοντας τον φακό του, και περιμένοντας την καλύτερη σκηνή, είναι και εκείνος ένα άλλο αρπαχτικό, ένα γεράκι στο ίδιο ακριβώς τοπίο», έγραφε, τότε, η εφημερίδα St. Petersburg Times, της Φλόριδα. Ακόμα και επιστήθιοι φίλοι του, αναρωτιούνταν συχνά γιατί ο Κάρτερ δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι;

Ποτέ δεν μαθεύτηκε τι απέγινε το κοριτσάκι της φωτογραφίας. Γράφτηκε πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, στο κέντρο όπου μοίραζε συσσίτιο η UNICEF, αλλά κανείς δεν ξέρει. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε. Σε φίλους εμπιστεύθηκε ότι μετάνιωσε που δεν βοήθησε το παιδί μετά και δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες που θέλουν να μην αγγίζουν δημοσιογράφοι θύματα για το φόβο επιδημιών. “Το να κοιτώ το παιδί και να το φωτογραφίζω, με κάνει ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο...”

Στις 27 Ιουλίου 1994, δύο μήνες μετά, ο Carter έφτασε οδηγώντας με το αγροτικό του αυτοκίνητο μέχρι τον ποταμό Braamfonteinspruit, τον χώρο που έπαιζε μικρός πίσω από το πατρικό του σπίτι στο Parkmore, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Προσάρμοσε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του, και το κατεύθυνε στο εσωτερικό του οχήματος, κλείνοντας τα παράθυρα. Στα 33 του χρόνια αποφάσιζε να φύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του την 7χρονη κόρη του Megan.

Το σημείωμα που βρέθηκε δίπλα του ήταν πολυσέλιδο και απευθυνόταν στον Γιοάο Σίλβα, τον άλλον αυτόπτη μάρτυρα εκείνης της φωτογράφησης και εκτός των άλλων έλεγε: "Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δεν θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο και αν είναι. Προσεύχομαι, ότι θα προστατεύεις την ψυχή αυτού του παιδιού..." "πραγματικά, πραγματικά λυπάμαι," "Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της χαράς σε σημείο ότι η χαρά δεν υπάρχει."

Όπως έγραψε ο Σκότ Μακλίοντ, σ’ ένα άρθρο για το περιοδικό Time, «το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό κτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, η υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε».

«Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα, μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο, φεύγω», ήταν η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που άφησε πίσω του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
το δημιούργημα είναι ανεξάρτητο του δημιουργού...


θα είχες πιθανόν, δίκιο, αν δεν υπήρχε το suicide note
στο οποίο ο ίδιος καθόρισε τους λόγους που τον οδήγησαν
στα κυπαρίσσια αντί να αφήνει να τους φανταστούμε:


["I am depressed ... without phone ... money for rent ...
money for child support ... money for debts ... money!!! ...
I am haunted by the vivid memories of killings and corpses and anger and pain ...
of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners ...
I have gone to join Ken [recently deceased colleague Ken Oosterbroek] if I am that lucky."
εδώ η τέχνη, η δημιουργία αποφαίνεται δραματικά πιο δυνατή
από το ψυχικό σθένος του ευαίσθητου δημιουργού της.
Θέλουμε δε θέλουμε.

Αυτό λέει και τίποτε άλλο.

Όχι ότι όποιος βγάζει σκληρές φωτό οδηγείται σε αυτοχειρία. Όχι.

Αλλά μερικές φορές αυτά που βλέπουμε, δεν τα βλέπουμε μόνο
για το δευτερόλεπτο του κλικ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΥΝ.

Κατά τα άλλα, νομίζω πως είναι εμφανής ο διαχωρισμός μεταξύ συμπεριφοράς και τέχνης.
Η προσωπικότητα του καλλιτέχνη και το έργο του είναι δυο ξεχωριστά πράγματα,
όχι ασφαλώς για τον ίδιο, αλλά για τους εκάστοτε κριτές του.

Υπήρχε εκ μέρους του Σεφέρη στημένο ολόκληρο σκηνικό αποκεφαλισμού
νέων λογοτεχνών που δεν ταιριάζανε στα ιδεολογήματα
της μεσοπολεμικής καλλιτεχνικής ελίτ.
Αλλά αυτό δεν αφαιρεί το νόμπελ και την πένα του εν λόγω. Ε?

Αυτά έχουν σημασία μόνο μέσα στο πλαίσιο της μονοπωλιακής
εξουσίας του λόγου, και ασφαλώς μπορούν και επηρεάζουν τις μικρές
ή μεγαλύτερες ομάδες που κινούνται δορυφορικά γύρω από καθιερωμένα
πρότυπα.

Αλλά τι σημασία έχουν τελικά , όλα αυτά?
Μόνο πρόσκαιρη.

Ο Ουίτμαν χαρακτηρίστηκε επικίνδυνα έκφυλος,
ο Μπλέηκ αθεράπευτα παράφρων...
και η λίστα είναι τεράστια.

Θέλει κανείς να ασχοληθεί με λίστες ή με την τέχνη?

Τα υπόλοιπα περισσεύουν.

υγ. από την άλλη, αν ο Πόε δεν είχε πεθάνει από τον καθαρό τρόμο του για το ψύχος,
θα έγραφε τη Λιγία και το Κοράκι?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ciela

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Ciela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,758 μηνύματα.
Απο την άλλη η ιστορία αυτού του φωτογράφου έχει να μου πεί πολλά απο ηθικής πλευράς αλλά αυτό δεν έχει ουδεμία σχέση με την φωτογραφία στην οποία επικεντρονόμαστε εδώ...
ο συγκεκριμενος φωτογραφος υποθετω ομως πως δε στοχευε στο να κανει "υψηλη τεχνη" αλλά να δείξει στον κόσμο το τι συνεβαινε εκει.
κ η προσωπικη του ιστορία προσθετει στη φωτογραφία ένταση..
διοτι οταν ξερεις τι εχει παιχτει μ αυτη τη φωτογραφία δε νομιζω πως μπορεις να τη δεις ψυχρα κ αποστασιοποιημενα...
ετσι κ αλλιως ουτε τραβηχτηκε γ αυτο το λογο, ουτε κ η ιδια σε καλει να τη δεις ετσι..
τη στιγμη που απο μονη της διηγειται μια ιστορια...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Liakouras

Δραστήριο μέλος

Ο Liakouras αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 410 μηνύματα.
Συμφωνούμε πλήρως. Κι απο τα λεγόμενα σου φένεται πως συμφωνείς κι με αυτό που στην αρχή του μηνύματος διαφωνούσες...

Σαφώς ο δημιουργός έχει άμεση σύνδεση με το δημιούργημα... είναι η γονεϊκη σχέση που αναφέρει κι ο Σωκράτης.

Αλλά στους θεατές αυτή η γονεϊκη σχέση είναι αδιάφορη αλλά κι στην πραγματικότητα άγνωστη γιατί ότι κι να μας πει ο καλλιτέχνης δεν θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σε αυτό το επίπεδο... οπότε ας αφήσουμε το παιδί του δημιουργού να μας επικοινωνήσει(άλλωστε μέσα σε αυτή την επικοινωνία θα υπάρχει κι ένα κομμάτι του πατέρα... ένα πραγματικό-αληθινό κομμάτι) κι μην ψάχνουμε για την "πραγματική" ιστορία πίσω απο κάθε έργο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Liakouras

Δραστήριο μέλος

Ο Liakouras αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 410 μηνύματα.
ο συγκεκριμενος φωτογραφος υποθετω ομως πως δε στοχευε στο να κανει "υψηλη τεχνη" αλλά να δείξει στον κόσμο το τι συνεβαινε εκει.
κ η προσωπικη του ιστορία προσθετει στη φωτογραφία ένταση..
διοτι οταν ξερεις τι εχει παιχτει μ αυτη τη φωτογραφία δε νομιζω πως μπορεις να τη δεις ψυχρα κ αποστασιοποιημενα...
ετσι κ αλλιως ουτε τραβηχτηκε γ αυτο το λογο, ουτε κ η ιδια σε καλει να τη δεις ετσι..
τη στιγμη που απο μονη της διηγειται μια ιστορια...

Συμφωνώ(αν κ δεν ξέρω αν είναι σωστά να μπαίνουν ταμπέλες... καλύτερα να διαλέξουμε τον τρόπο που θα κοιτάμε) εγώ απλά γενίκευσα σε σχέση με τους μεγάλους φωτογράφους στους οποίους αναφέρεται το συγκεκριμένο νήμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

D_G

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Δημήτρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,938 μηνύματα.
Υπήρχε στην εποχή του φιλμ μία φωτογραφία, που κυκλοφορούσε σε πολλά περιοδικά και πήρε πολλά βραβεία για το θέμα της.
Είναι ένας πολιτικός σε προεκλογική περίοδο, που με το κουστούμι του στον δρόμο, απλώνει το χέρι να χαιρετήσει έναν εργάτη και να του ζητήσει την ψήφο του.
Ο εργάτης, κάνει μία κίνηση και τον αποφεύγει, δείχνοντάς του ότι έχει βαρεθεί τις υποσχέσεις των πολιτικών, με μία κλίση προς την αντίθετη πλευρά.
Μήπως ξέρετε αν υπάρχει αυτή η φωτογραφία στο διαδίκτυο και ποιος την τράβηξε;
Είναι από τις φωτογραφίες που μου έχουν μείνει αξέχαστες, ίσως και η μοναδική !
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

roka

Νεοφερμένος

Ο roka αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8 μηνύματα.
υγ. από την άλλη, αν ο Πόε δεν είχε πεθάνει από τον καθαρό τρόμο του για το ψύχος,
θα έγραφε τη Λιγία και το Κοράκι?

Υπάρχουν πολλοί χαρούμενοι καλλιτέχνες;


Αλλά στους θεατές αυτή η γονεϊκη σχέση είναι αδιάφορη αλλά κι στην πραγματικότητα άγνωστη γιατί ότι κι να μας πει ο καλλιτέχνης δεν θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σε αυτό το επίπεδο... οπότε ας αφήσουμε το παιδί του δημιουργού να μας επικοινωνήσει(άλλωστε μέσα σε αυτή την επικοινωνία θα υπάρχει κι ένα κομμάτι του πατέρα... ένα πραγματικό-αληθινό κομμάτι) κι μην ψάχνουμε για την "πραγματική" ιστορία πίσω απο κάθε έργο.



Τι σου επικοινωνεί το παραπάνω έργο? Εκτός ίσως από θυμηδία και τη σκέψη "Είναι αυτό τέχνη, εφόσον μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε πιάσει ένα πινέλο;"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Nelly - Έλλη Σεραϊδάρη






ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

Το συγκεκριμένο επεισόδιο της εκπομπής «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» είναι αφιερωμένο στη φωτογράφο ΕΛΛΗ ΣΕΡΑΪΔΑΡΗ
( γεν. Αϊδίνιο 1899-θαν. Αθήνα 1998 ), γνωστή από την καλλιτεχνική υπογραφή της ως NELLY’S.

Η Έλλη Σουγιουλτζόγλου - Σεραϊδάρη, η φωτογράφος Nelly's, όπως συνηθίζεται πια να αποκαλείται χρησιμοποιώντας ως όνομα την αγγλική εκδοχή της καλλιτεχνικής της υπογραφής, γεννήθηκε πριν έναν περίπου αιώνα στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας.

Έξι ετών, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο ελληνικά σχολείο. Τον Ιούλιο του 1919 έζησε την ολέθρια καταστροφή της ελληνικής πάλης του Αϊδινίου από τα τουρκικά στρατεύματα. Η οικογένειά της κατόρθωσε να διαφύγει και εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, απ' όπου η Nelly's έφυγε την επόμενη χρονιά για τη Δρέσδη της Γερμανίας, προκειμένου να σπουδάσει μουσική και ζωγραφική. Το Σεπτέμβριο του 1922, ενώ βρισκόταν εκεί, πληροφορήθηκε τον εμπρησμό της Σμύρνης και τη σφαγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους.


Η οικογένειά της ήταν απ' αυτές που διέφυγαν και μετοίκησαν στην Ελλάδα, την οποία η Nelly's πρωτοεπισκέφθηκε το 1924, επιστρέφοντας από τη Γερμανία, αφού είχε πλέον ολοκληρώσει τις σπουδές της στη φωτογραφία και αποφασίσει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα.


Ενώ, λοιπόν, είχε ξεκινήσει για να σπουδάσει ζωγραφική, η Nelly's στράφηκε τελικά στη φωτογραφία λόγω των νέων δύσκολων γι' αυτήν συνθηκών, στοχεύοντας σ' ένα ταχύτερο τρόπο επαγγελματικής αποκατάστασης και οικονομικών απολαβών. Έτσι, ελκύεται από το Oldruck και το bromoil, παλιές φωτογραφικές τεχνικές που της έδιναν τη δυνατότητα να δει στη φωτογραφία όχι μόνο το μέσον που αποδίδει με ρεαλιστική σαφήνεια την πραγματικότητα, αλλά και μία μέθοδο έρευνας και έκφρασης της σχέσης της με τον κόσμο που την περιβάλλει. Άλλωστε, αυτές οι ίδιες τεχνικές της επέτρεπαν να εφοδιάζει τα θέματά της με μια πικτοριαλιστική διάσταση που κάλυπτε εν μέρει τις ζωγραφικές της ανησυχίες.

Η Nelly's δούλεψε σχεδόν σε όλη της την καριέρα κατά θέματα, σε φωτογραφικές ενότητες, άλλοτε για λογαριασμό της και άλλοτε κατόπιν παραγγελίας κυρίως του Υπουργείου Πολιτισμού. Ο θεματικός διαχωρισμός των φωτογραφιών κατά τίτλους δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει μια μικρή δόση αυθαιρεσίας, αφού η ίδια δεν έδωσε στην πραγματικότητα τίτλους παρά μόνο σε τρεις - τέσσερις ενότητες.


Παρ' όλ' αυτά, η μελέτη του έργου της και η αρχειοθέτηση του υλικού της επιβάλλουν ένα σχεδόν αναγκαστικό διαχωρισμό κατά θέματα, ο οποίος δεν μπορεί παρά να είναι συνοπτικός στο συνοδευτικά κατάλογο μιας έκθεσης.


πηγή





οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

η φωτογραφία που μου αρέσει υπερβολικά!!!!
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο






Η μελέτη των αρχαίων αγαλμάτων, άλλωστε, οδήγησε τη Nelly's σε μία σειρά από πορτραίτα αγαλμάτων αρχαίων θεών και ηρώων με έντονα στοιχεία ψυχογραφίας. Τα πρόσωπά τους απομονώνονται έτσι ώστε η κάμερα να συλλαμβάνει όλο τον ψυχισμό και την πνευματικότητά τους.
Η μελέτη της αυτή στάθηκε αφορμή για να πραγματοποιήσει μια σειρά σύγχρονων ρεαλιστικών πορτραίτων ανθρώπων με σκοπό τη συγκριτική παρουσίαση της τυπολογίας της ελληνικής φυλής και την απτή απόδειξη της συνέχειας του ελληνισμού.
πηγή
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Liakouras

Δραστήριο μέλος

Ο Liakouras αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 410 μηνύματα.
Vivian Maier

https://www.vivianmaier.com/

Μια αθεράπευτη φωτογράφος που δεν ενδιαφερόταν όχι μόνο να δήξει την δουλειά της. Αλλά ακόμα ίσως να δεί κι οι ίδια τις φωτογραφίες της. Προφανώς "γούσταρε" την φωτογραφική διαδικασία κι "περιπέτεια" της φωτογραφίας δρόμου-ρεπορτάζ(δν ξέρω πως να τις χαρακτηρίσω αλλά ελάχιστη σημασία έχει).

Φωτογραφικά άγνωστη, μέχρι την ανάκαλυψη της απο τον John Maloof που αγόρασε μέσο δημοπρασίας τα παρατημένα απο την ίδια αρνητικά φιλμ της.

Προσωπικά απολαμβάνω το να χαζεύω τις φωτογραφίες της και γοητεύομαι απο την ιστορία της.

Μπείτε κι εσείς στο site που παραθέτω. Χαζέψτε τις εκπληκτικές φωτογραφίες, διαβάστε γι' αυτή.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Κώστας Μπαλάφας (1920 - 2011)

Μαζί με τον Σπύρο Μελετζή και τον Τάκη Τλούπα αποτέλεσαν την «Αγία Τριάδα της ελληνικής φωτογραφίας».




Γεννημένος στο ορεινό χωριό Κυψέλη της Άρτας από τον Γιώργο και την Αρχοντούλα, φτωχούς αγρότες, ήδη από την ηλικία των έντεκα ετών κατεβαίνει στην Αθήνα και ρίχνεται στη βιοπάλη παρακολουθώντας παράλληλα και το νυχτερινό σχολείο. Το 1936 πηγαίνει για σπουδές στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων, απ' όπου αποφοιτά μετά από δύο χρόνια και πηγαίνει για στην Ιταλία για περαιτέρω σπουδές γαλακτοκομίας. Επιστρέφει το 1939 και διορίζεται έκτακτος υπάλληλος στη Γαλακτοκομική Σχολή, όπου τον βρίσκει ο πόλεμος και η κατοχή.

Η πρώτη επαφή του με τη φωτογραφία και τη φωτογραφική μηχανή γίνεται στα δεκατρία του χρόνια, όταν συνοδεύει το αφεντικό του στην ξενάγηση που κάνει ο τελευταίος στους συγγενείς του από την Αμερική. Βλέπει τότε τη μικρή και απλή φωτογραφική μηχανή Μπράουν της Κόντακ και κάνει τις πρώτες του λήψεις, που δεν είναι παρά οι φωτογραφίες της οικογένειας στο αττικό τοπίο της Πάρνηθας. Τούτη η εμπειρία τον μαγεύει και η απόκτηση μιας ολόδικής του φωτογραφικής μηχανής γίνεται όνειρο ζωής.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στα Ιωάννινα πουλάει το ρολόι του προκειμένου να συμπληρώσει το ποσό και ν' αποκτήσει μια Τζούνιορ Κόντακ, την οποία αντικαθιστά με μία Ρόμποτ στην Ιταλία και παράλληλα μαθητεύει πλάι σ' έναν φίλο του υπάλληλο φωτογραφείου που του διδάσκει τα μυστικά του σκοτεινού θαλάμου. Κι είναι αυτή η μηχανή που θα χρησιμοποιήσει για ν' αποθανατίσει την πορεία του ελληνικού στρατού προς το αλβανικό μέτωπο, την Κατοχή και τον ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο.

Με την τέχνη του ο Κώστας Μπαλάφας κατόρθωσε να αποτυπώσει σκηνές μιας δύσκολης ζωής σε μια δεινοπαθούσα Ελλάδα με πρωταγωνιστές ανθρώπους του μόχθου, του πόνου και του κατατρεγμού, οι οποίοι διατηρώντας την αγνότητα, την περηφάνια και την αξιοπρέπειά τους πάλεψαν με δύναμη και πείσμα να την ξαναστήσουν στα πόδια της. Τον μαγνήτιζε το πρόσωπο και το βλέμμα των ανθρώπων γιατί πάνω τους καταγράφονται ανεξίτηλα όλα όσα περνάει κανείς.
«Τους αγάπησα, τους είδα πρώτα, μίλησα μαζί τους, είδα τα προβλήματά τους, και γι' αυτό ακριβώς δίνουν αυτή τη συγκίνηση οι φωτογραφίες. Πριν πατήσω το κουμπί γνωρίζω τον κόσμο, ζω μαζί του. Έκατσα με τους βοσκούς, κοιμήθηκα μαζί τους απάνω στα βουνά και είδα όλα τους τα προβλήματα. Έπειτα είμαι κι εγώ γόνος αγροτών, ξέρω τα προβλήματά τους. Αλλά και γενικά, όλοι οι άνθρωποι οι μεροκαματιάρηδες με συγκινούν ιδιαίτερα» [1], λέει σε συνέντευξή του. Και παρακάτω, σε ερώτηση της δημοσιογράφου σχετικά με τη χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ και των νέων τεχνολογιών θα πει: «Δεν υπήρχε χρώμα τότε. Αλλά το χρώμα δεν το συμπαθώ και σήμερα. Προκειμένου να δώσεις καθαρή την αλήθεια, μόνο η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει τη δυναμικότητα. Πολλές φορές λέω στα παιδιά, στη Leica που διδάσκω, να μην ταλανίζονται πολύ με τα εργαλεία, αν θα είναι κι εκείνο και το άλλο. Το περισσότερο, το σημαντικότερο είναι να διαβάσουν ποίηση, να διαβάσουν λογοτεχνία, να μπορέσουν να σχηματίσουν ιδεατές εικόνες στο μυαλό τους. Τότε θα δούνε αυτά που τους περνούν απαρατήρητα σήμερα με άλλο μάτι, θα τα δουν με τα μάτια της ψυχής τους και θα τα δώσουν διαφορετικά [...] Εγώ είχα τις πιο απλές μηχανές, έναν φακό, πίσω το φιλμ. Έτσι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, γιατί μ' αυτές τις ηλεκτρονικές κάνει περισσότερο το μηχάνημα και όχι εσύ. Αν δεν μεταφέρεις συγκίνηση δεν κάνεις τίποτα. Χωρίς συγκίνηση δεν υπάρχει καλλιτεχνικό αποτέλεσμα». [2]


Παρακολουθήστε
από το Ψηφιακό Αρχείο της ΕΡΤ και τη σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η Ιστορία των χρόνων μου» ένα επεισόδιο αφιερωμένο στον Κώστα Μπαλάφα. (Διάρκεια: 30 λεπτά)




πηγή







 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Ένας φωτογράφος μπορεί να μείνει γνωστός μόνο από ένα έργο του....
και απλά να επιστρέψει στην καθημερινότητα της τέχνης του χωρίς καλλιτεχνικές εξάρσεις....



Rocco Morabito

The kiss of life Το Φιλί της Ζωής



Η φωτογραφία είχε ληφθεί τον Ιούλιο του 1967 από τον φωτογράφο Rocco Morabito, ο οποίος εργάστηκε για την Jacksonville Journal, και δείχνει δυο εναερίτες υψηλής τάσης. Ο μαθητευόμενος (επάνω) επαθε ηλεκτροπληξία και υπέστη καρδιακή ανακοπή.Ο συνεργάτης του, κάνει την τεχνική "στόμα σε στόμα-ανάνηψη" (Το Φιλί της Ζωής).
Ένα ασθενοφόρο τον πήρε αργότερα και τελικά εζησε. Χάρη σε αυτή τη φωτογραφία ο Rocco Morabito κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 1968 στην κατηγορία Spot Φωτογραφίας.
Η φωτογραφία εμεινε με τον τίτλο Το Φιλί της Ζωής.

πηγή




 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top