Διαταραχή ελλειματικής προσοχής (ADHD). Υπάρχει;

[christinelle]

Εχω βαρεθεί να κάνω εργασίες πάνω σε διάφορες "διαταραχές" που αμφιβάλλω κατά πόσο είναι όντως διαταραχές. Η συγκεκριμένη είναι η χειρότερη από όλες, μιας και τα συμπτώματα είναι πράγματα που όλοι λίγο-πολύ τα έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας και ίσως κάνουμε ακόμα σε μεγάλο βαθμό. Σύμφωνα με το DSM και το ICD, όχι μόνο έχω ADHD αλλά και όλοι όσοι ξέρω έχουν ή είχαν κάποτε (συμπτώματα για πάνω από 6 μήνες σε 2 διαφορετικά μέρη, π.χ. σπίτι και σχολείο). Πράγματα όπως υπερκινητικότητα, δυσκολία συγκέντρωσης, συχνή απόσπαση της προσοχής, κλπ. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιδιά, τα οποία πρέπει να είναι υπερκινητικά και να μην συγκεντρώνονται σε ένα πράγμα γιατί δεν είναι βαριεστημένοι ενήλικες με μονότονη δουλειά σε ένα κουβούκλιο να περιμένουν τη σύνταξη. Και μετά πάνε και τα στουμπώνουν στα Ritalin για να "διορθώσουν" κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι φυσιολογική παιδική συμπεριφορά.

Συγγνώμη αν υπάρχει αντίστοιχο, δεν μου δουλεύει η αναζήτηση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kit-kat]

η διαταρραχή ελλειματικής προσοχής δηλαδή μιλάει για τα υπερκινητικά παιδια??αυτά που βρισκονται συνεχώς σε διαφορες δραστηριότητες?? και αυτό κρίνεται διαταρραχή?δηλαδή τα παιδιά θα πρέπει να κάθονται και να ασχολούνται με ένα πράγμα?νομιζω ειναι απολύτως φυσιολογικό τα παιδιά και ιδιαίτερα τα παιδιά νηπιακής και σχολικής ηλικίας να ασχολούνται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα και να αποσπάται εύκολα η προσοχή τους!εδω αποσπάται σε μας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Koρίτσια....όλα εξαρτούνται από την ένταση και κατά πόσο αυτή η ησυμπεριφορά δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και στη μάθηση του παιδιού....

Όλοι έχουμε στοιχεία από ADHD μέχρι στοιχεία αυτισμού....
Αυτο όμως δεν μας κατατάσσει αυτόματα σε κάποια κατηγορία....

Επειδή πλέον δουλεύω αρκετό καιρό, θα πω ότι ναι υπάρχει γιατί το έχω δει στην πράξη....
Το τραγικό όμως που έχω εντοπίσει είναι ότι δίνουν φάρμακα όλοι με το καλημέρα....
Σε σπάνιες περιπτώσεις χορηγούνταν ενώ τώρα έχει γίνει πανάκεια....και ειδικά σε περιπτώσεις που απλά δεν χρειάζονται!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Συγγνώμη αν υπάρχει αντίστοιχο, δεν μου δουλεύει η αναζήτηση.

Υπάρχει αυτό εν έτη 2008, αλλά το πιο πρόσφατο που θυμάμαι είναι η συζήτηση πάνω στην αναθεώρηση του κώδικα DSM. Σχετικά με το ADHD ο ερευνητής Πέτρος Αργυρίου γράφει εκτενέστερα εδώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Koρίτσια....όλα εξαρτούνται από την ένταση και κατά πόσο αυτή η ησυμπεριφορά δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και στη μάθηση του παιδιού....

Μα αυτό λέω, ότι εγώ και πάρα πολλοί γνωστοί μου είχαμε προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και τη μάθηση επί χρόνια συν όλα τα συμπτώματα που πολλά τα έχουμε ακόμα αν και σε πιό ήπιο βαθμό. 'Η όλοι είμαστε άρρωστοι ή κάτι δεν πάει καλά γιατί μου φαίνεται ότι όλες οι συμπεριφορές έχουν γίνει κάποιο σύνδρομο ή "διαταραχή".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Backdrop]

Η Διαταραχή ελλειματικής προσοχής αναφερεται σε μαθητες οι οποιοι είναι υπερκινητικοι και δεν μπορουν να συγκεντρωθουν καθολου ευκολα κατα διαρκεια του μαθηματος αλλα και της μελετης.
Τα παιδια αυτα συνηθως ασχολουνται με κατι , οπως π.χ. παιζουν με ενα καλωδιο .η ενα κορδονι , σηκώνονται συνεχως απο τη θεση τους ή είναι μονίμως ανήσυχοι! Αυτα τα παιδια δυσκολα μπορουν να συγκεντρωθουν και οταν το καταφερουν ειναι παρα πολυ ευκολο να διασπαστει η προσοχη τους! Ωστόσο αυτό δεν σημαινει πως αυτα τα παιδιά έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ή κάποιο άλλο πρόβλημα!
Μια μεθοδος ωστε να "ηρεμησει" αυτη η συμπεριφορα, ειναι κατα τη διαρκεια του μαθηματος η αναπαραγωγη σε χαμηλη ενταση κλασσικης μουσικης , όπως ο mozzart εαν θυμαμαι καλα τωρα... ο οποιος, μελετες εχουν δειξει, πως βοηθα μαθητες στο να συγκεντρωθουν καθως τους ηρεμει! Όχι και κάτι τόσο πρακτικό στο ελληνικο σχολειο... Επειδή λίγο πολύ όλα τα παιδιά είναι δραστήρια το εάν όντως ένα παιδί αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες είναι μία διάγνωση που μπορεί να κάνει μόνο ένας παιδοψυχολόγος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Ολα αυτά μοιάζουν βγαλμένα από βιβλίο και όχι η δική σου άποψη/εμπειρία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Η Διαταραχή ελλειματικής προσοχής αναφερεται σε μαθητες οι οποιοι είναι υπερκινητικοι και δεν μπορουν να συγκεντρωθουν καθολου ευκολα κατα διαρκεια του μαθηματος αλλα και της μελετης.
Τα παιδια αυτα συνηθως ασχολουνται με κατι , οπως π.χ. παιζουν με ενα καλωδιο .η ενα κορδονι , σηκώνονται συνεχως απο τη θεση τους ή είναι μονίμως ανήσυχοι! Αυτα τα παιδια δυσκολα μπορουν να συγκεντρωθουν και οταν το καταφερουν ειναι παρα πολυ ευκολο να διασπαστει η προσοχη τους! Ωστόσο αυτό δεν σημαινει πως αυτα τα παιδιά έχουν χαμηλό δείκτη νοημοσύνης ή κάποιο άλλο πρόβλημα!
Μια μεθοδος ωστε να "ηρεμησει" αυτη η συμπεριφορα, ειναι κατα τη διαρκεια του μαθηματος η αναπαραγωγη σε χαμηλη ενταση κλασσικης μουσικης , όπως ο mozzart εαν θυμαμαι καλα τωρα... ο οποιος, μελετες εχουν δειξει, πως βοηθα μαθητες στο να συγκεντρωθουν καθως τους ηρεμει! Όχι και κάτι τόσο πρακτικό στο ελληνικο σχολειο... Επειδή λίγο πολύ όλα τα παιδιά είναι δραστήρια το εάν όντως ένα παιδί αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες είναι μία διάγνωση που μπορεί να κάνει μόνο ένας παιδοψυχολόγος

Στη ζωή μας έχουμε μάθει (ή "προγραμματιστεί") να θεωρούμε μερικά πράγματα ως δεδομένα. Π.χ. πάμε στο σχολείο γιατί "έτσι πρέπει". Αν το δεις όμως από κοινωνικο-ψυχολογική σκοπιά, το σχολείο αποτελεί την πρώτη πράξη μιας μαζικής κοινωνικής προσαρμογής. Ένας παιδί υποχρεούται να φύγει απ' το χώρο του για ένα διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ωρών και να προσαρμοστεί σε ένα περιβάλλον που δεν το ζήτησε αλλά του παρουσιάστηκε ως δεδομένο. Από μόνο του αυτό δημιουργεί μία έλλειψη προσοχής που κάθε άλλο παρά διαταραχή μπορεί να χαρακτηριστεί. Αλίμονο στον παιδικό οργανισμό που δεν αντιδράει στο τσουβάλιασμα, τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες και δεν θέλει να παίξει με το κορδόνι, την μπάλα ή να σηκώνεται όρθιο κάθε τρεις και λίγο.

Το λάθος είναι ότι το σχολείο δεν εκμεταλλεύεται τη φυσική ροπή των παιδιών στην αταξία προς όφελος της ομάδας. Η ζωντάνια του συνόλου μπορεί να κουράζει ένα δάσκαλο με σπασμένα νεύρα αλλά είναι άκρως ευεργετική για ένα παιδί που δεν συγκεντρώνεται εύκολα αφού λειτουργεί ως ψυχικός ενισχυτής και της δικής του προσπάθειας για συμμετοχή.

Η διάδραση και η αυτενέργεια είναι δύο πολύ σημαντικοί όροι για τη σύγχρονη παιδαγωγική. Χωρίς αυτά το σχολείο γίνεται νεκρόψυχο, πατριαρχικό και άκρως συστημικό κάτι που φυσικά ευνοεί την άρχουσα τάξη της υπερεθνικής ελίτ. Η κριτική σκέψη αντικαθίσταται από την ερμηνευτική (να αφομοιώνουμε τις ερμηνείες που μας δίνει ο δάσκαλος) και η κοινωνία μετασχηματίζεται σε ένα συνονθύλευμα υποκειμένων που ερμηνεύουν την πραγματικότητα με βάση το ψυχοδυναμικό τους. Αυτό είναι μάνα εξ ουρανού για τον κάθε δεσποτικού ολιγάρχη, αφού αρκεί απλά να μελετήσει το θυμικό τύπο των ανθρώπων που επιθυμεί να χειραγωγήσει.

Ούτε όμως η κριτική σκέψη αποτελεί πανάκεια πια στις μέρες μας. Είναι τόσο βαθειά η αλλοτρίωση των δομών που συνθέτουν τις κοινωνίες που ακόμα και η οποιαδήποτε "κατανόηση - ανάλυση - σύνθεση - αξιολόγηση" λειτουργούν πάντα μέσα σε ένα ψυχαναγκαστικό πλαίσιο που απομακρύνει εκ των πραγμάτων απ' την αντικειμενική αλήθεια. Η Κριτική Θεωρία αν και έχει καταρτιστεί απ' τους πιο σημαντικούς και γενικά αποδεχτούς επιστήμονες αδυνατεί να αυτοπραγματωθεί ακόμα και στο πιο σύγχρονο σχολείο. Ο λόγος κατά τη γνώμη μου είναι η αυστηρά ιεραρχική δομή της που την μετατρέπει σε άλλο ένα "ευαγγέλιο" διδακτικής ανίκανο να απορροφήσει τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες για προσωπική ανασύνθεση που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της: Κάθε προσωπικό φίλτρο να νοείται μέσω της κρίσης ώστε να επαναδιατυπώνεται συνεχώς.

Νομίζω ότι οι συνθήκες μας οδηγούν να αρχίσουμε σταδιακά τη μελέτη ενός άλλου τρόπου σκέψης όπου η προσωπική ανασύνθεση δεν θα είναι άλλο ένα βήμα μιας διδακτικής διαδικασίας, αλλά ο ουσιώδης πυρήνας κάθε νοήματος. Μια σκέψη αναστοχαστική, παιγνιώδης, προσωπική όσο και φυσική που το πρώτο της μέλημα θα είναι να κρίνει τη μέθοδο. Με αυτή τη σκέψη το ADHD θα μετατραπεί από διαταραχή σε ευλογία!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Darkness]

Koρίτσια....όλα εξαρτούνται από την ένταση και κατά πόσο αυτή η ησυμπεριφορά δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και στη μάθηση του παιδιού....

Όλοι έχουμε στοιχεία από ADHD μέχρι στοιχεία αυτισμού....
Αυτο όμως δεν μας κατατάσσει αυτόματα σε κάποια κατηγορία....

Επειδή πλέον δουλεύω αρκετό καιρό, θα πω ότι ναι υπάρχει γιατί το έχω δει στην πράξη....
Το τραγικό όμως που έχω εντοπίσει είναι ότι δίνουν φάρμακα όλοι με το καλημέρα....
Σε σπάνιες περιπτώσεις χορηγούνταν ενώ τώρα έχει γίνει πανάκεια....και ειδικά σε περιπτώσεις που απλά δεν χρειάζονται!

Το χειρότερο δεν είναι τα φάρμακα με το καλημέρα αλλά οι ίδιες οι διαγνώσεις και τα χαρτιά που θα δείχνουν ένα παιδί π.χ. ως αυτιστικό χωρίς να είναι.
Άσχετο μα, δεν είναι υπέροχο που συναντάμε στοιχεία αυτισμού στον εαυτό μας;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

Μα αυτό λέω, ότι εγώ και πάρα πολλοί γνωστοί μου είχαμε προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και τη μάθηση επί χρόνια συν όλα τα συμπτώματα που πολλά τα έχουμε ακόμα αν και σε πιό ήπιο βαθμό. 'Η όλοι είμαστε άρρωστοι ή κάτι δεν πάει καλά γιατί μου φαίνεται ότι όλες οι συμπεριφορές έχουν γίνει κάποιο σύνδρομο ή "διαταραχή".

Απλά μπαίνοντας η ειδική αγωγή στα σχολεία, συμπεριφορές ή "προβλήματα" που υπήρχαν πάντα στα σχολεία ξαφνικά απέκτησαν έναν όρο.
Άλλωστε ο όρος μαθησιακές δυσκολίες είναι γενικός και καλύπτει από δυσλεξία εώς και ADHD κλπ.
Μην το βλέπεις πως όλοι είμαστε "άρρωστοι", απλά είναι λογικό να έχουμε κάποια "προβλήματα" που ξεφεύγουν από το μέσο όρο του "φυσιολογικού".

Σε ήπια μορφή μεγαλώνοντας ωριμάζουμε και τα ξεπερνάμε....
Η παρέμβαση αρχίζει όταν δημιουργείτε όντως πρόβλημα στο παιδί και στο κοινωνικό του περιβάλλον.

Το χειρότερο δεν είναι τα φάρμακα με το καλημέρα αλλά οι ίδιες οι διαγνώσεις και τα χαρτιά που θα δείχνουν ένα παιδί π.χ. ως αυτιστικό χωρίς να είναι.
Άσχετο μα, δεν είναι υπέροχο που συναντάμε στοιχεία αυτισμού στον εαυτό μας;

Τα χάπια σε παιδιά δημοτικού για καταστάσεις οι οποίες δεν χρειάζονται είναι τραγικό...
Τραγικό επίσης είναι η μη σωστοί επαγγελματίες που δεν κάνουν σωστές διαγνώσεις επίσης....
Και εκεί όντως υπάρχει μεγάλο πρόβλημα....γιατί από μία λάθος διάγνωση αντί να λύσουμε προβλήματα, δημιουργούμε νέα!

Για εμένα είναι υπέροχο όταν τονίζω στους άλλους στοιχεία του αυτισμού και φοβούνται ότι είναι αυτιστικοί
Τα καλά του επαγγέλματος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Η εξέλιξη της ψυχολογίας είναι φαινόμενο. Μαζί με την πρακτική της, εξελίσσεται η ορολογία. Καποτε θεωρούσαν τα παιδιά ''αρρωστα'', σήμερα έχουν ''διαταραχές''. Ειναι πολύ καλύτερος όρος απο την ''αρρώστια''. Να τολμήσω να μπω σε ξένα χωράφια και να υπερασπιστώ όσους δημιούργησαν τον όρο, διότι δεν μπορείς πχ τη διάσπαση ή τη δυσγραφία να τις ορίσεις ώς 'φυσιολογικές' όταν είναι μόνιμες και δημιουργούν προβλήματα χρόνιας προσαρμογής στο σχολείο. Το ''φάση είναι,θα περάσει'' υπάρχει. Κι εκεί δεν πειράζεις. Το να συμβαίνει συνεχώς και να δημιουργεί ανησυχία στο παιδι(αρνητικό συναίσθημα), δεν πρόκειται για φάση κι εκεί το ψάχνεις, εκεί πρόκειται για διαταραχή που χρειάζεται καθοδήγηση ήρεμη, με αγάπη και αποτελεσματική.

Στα βιβλία και στα σεμινάρια σήμερα δεν αναφέρεται η λέξη ''ασθένεια/αρρώστια'', ουτε υποννοείται, γιατί πολύ απλά δεν ισχύει. Αλλο ασθένεια, άλλο μαθησιακή δυσκολία-διαταραχή. Απλά, με το πέρας των χρόνων ο τομέας της παιδοψυχολογίας και ψυχολογίας έπρεπε να το ονομάσει.

Κύριο μέλημα των παιδαγωγών και παιδοψυχολόγων είναι να είναι ισορροπημένοι στη διάγνωση και να μην ανησυχούν παιδιά και γονείς.

Σχετικά με το ζήτημα 'χάπια΄, είναι ανεπίτρεπτο να χαπακώνουν με το παραμικρό κι όχι μόνο εδώ ισχύει αλλά και σε απλά θέματα της δικής μας καθημερινότητάς. Λόγου χάρη, το ντεπόν έχει γίνει καραμέλα απο πολίτες απλούς αλλά κι απο γιατρούς. Το ζήτημα είναι γονείς, παιδαγωγοί και ιατροί να ενημερώνονται τακτικά, να χρησιμοποιούν στάδια για τη θεραπεία πέραν φαρμάκων. Τα φάρμακα είναι η έσχατη λύση. Παντού. Ακόμα και στους παιδοψυχίατρους είναι αυτό που λέμε 'που θα πέσεις' όπως και με τους λοιπούς ιατρούς. Πολλοί ξεμπερδεύουν με μια συνταγογράφηση.

Οι γονείς να είναι σε εγρήγορση, να αντιλαμβάνονται και ν΄αποδέχονται πιθανή δυσκολία του παιδιού στο σχολείο, να είναι σε στενή σχέση με καλούς παιδαγωγούς και παιδοψυχολόγους και να το βοηθούν υποστηρικτικά, ψυχολογικά με καθημερινή φροντίδα χωρίς γρήγορες και βιαστικές κινήσεις και λύσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.