Αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας...Μπορούν να αλλάξουν;

[parafernalia]

δ)Είμαι κριός. Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση νομίζω.

Επειδή τα έχω φτιάξει με υπερκινητικό Κριό παλιά και μου τη θύμισες....το πρόβλημά σου κατ' εμέ είναι ότι νομίζεις πως έχεις πρόβλημα. Γιατί....το κορίτσι με το πρόβλημα, απλά δεν είσαι εσύ!

https://www.youtube.com/watch?v=3hjpqObLQt0&feature=related

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ψαραδέλλη]

Θεωρείς πως εάν ήσουν πιο διπλωματική στην ουσία θα ήσουν και πιο αποδεκτή από κάποια άτομα?

Ναι θεωρώ πως αν ήμουν πιο διπλωματική θα είχα κερδίσει πολλά περισσότερα. Όχι γιατί θα ήμουν πιο αποδεκτή από κάποια άτομα. Αυτή τη φάση την έχω ξεπεράσει πλέον. Αλλά γιατί θα ήμουν σίγουρα πιο ήρεμη, αφού δεν θα προκαλούσα συγκρούσεις τις οποίες φυσικά δεν τις επιδιώκω αλλά δεν ξέρω οι άλλοι το βλέπουν ως επίθεση από μέρους μου.

θα ήσουν πιο ήπιων τόνων, και δεν θα προσπαθούσες να είσαι τόσο "ταύρος¨!

Ταύρος!!!! Καλά Lizsa περιέγραψες με μια λέξη όλην την κατάσταση.
χα,χα,χα νομίζω ότι έτσι με βλέπουν όλοι.

Όλος αυτός ο προβληματισμός που περιέγραψα πιο πάνω προήλθε βασικά από το εξής γεγονός. Συνάντησα τυχαία κάπου μια γνωστή μου (βασικά ούτε καν γνωστή μου δεν ήταν) και μου λέει "Εσύ δεν ήσουν αυτή που τότε τα είχε χώσει σε εκείνον...."
Με κόλλησε στον τοίχο. What? Πότε; Έμεινα κάγκελο. Είδα τον ουρανό με τ' άστρα ανάποδα.
Μα εγώ μόνο μια ερώτηση/ένσταση είχα κάνει.Πάλι ως επίθεση φάνηκε; Εκείνη την ώρα σκέφτομαι όπα όπα κάτι γίνεται εδώ. Και από εκείνη τη στιγμή άρχισα να παρατηρώ καλύτερα το πώς μιλάω με τους υπόλοιπους. Και όντως διαπίστωσα ότι μιλάω με αρκετό δυναμισμό και νεύρο. Δεν είμαι αγενής αλλά γενικά προκαλώ έναν "εκνευρισμό" στους γύρω μου. Απλά τώρα ανακάλυψα γιατί.
Αλλά για να μην αδικώ και τόσο πολύ τον εαυτό μου συμβαίνει και το εξής.
Θέλω το χρόνο μου να μιλήσω. Δηλαδή δεν ξέρω ...είσαι σε μια παρέα πας να μιλήσεις και πετάγονται χίλια πεντακόσια άτομα να σε διακόψουν. Ασυναίσθητα μπαίνω κι εγώ σε μια διαδικασία "Γρήγορα, μίλα, σκέψου...απάντησε" και φαίνομαι μετά η φωνακλού. Ήμαρτον. Τι γρήγοροι ρυθμοί είναι αυτοί που έχουν κάποιοι στις συζητήσεις. Πολλές φορές πελαγώνω και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη στο τέλος. Ήρεμα παιδιά. Όλοι θα μιλήσουμε. Πολλές φορές όταν μου απευθύνομουν το λόγο, χρειάζομαι να υπάρξει λίγο μια παύση να σκεφτώ αυτό που θέλω να πω και να το εκφράσω ήρεμα ήρεμα. Αλλά αισθάνομαι ότι συνέχεια κάποιος καραδοκεί να πει το δικό του. Χα, χα άααααααααργησες!!! Next!
Ε χέσε μας ρε φίλε. Και μετά στραβώνεις αν σου την πω; Σκάσε και άσε και τον άλλον να μιλήσει.

Lisza με έχεις "διαβάσει" κανονικά έτσι;
Το ποστ σου μου έφτιαξε τη διάθεση.
Σκέψου να ασχοληθείς με την ψυχολογία. Σοβαρά.

το πρόβλημά σου κατ' εμέ είναι ότι νομίζεις πως έχεις πρόβλημα. Γιατί....το κορίτσι με το πρόβλημα, απλά δεν είσαι εσύ!

Το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό κάποιες φορές Νίκο. Ή μάλλον κάπως έτσι.

https://www.youtube.com/watch?v=3hjpqObLQt0&feature=related

Το βίντεο λειτούργησε αρκετά απενοχοποιητικά για μενα. Βέβαια όλα αυτά που λέει θέλουν πολύ εσωτερική δουλειά.
Μου άρεσε πολύ αυτό που είπε για τον εσωτερικό ψυχολογικό μας χρόνο. Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά πώς το εννοούσε αλλά έγω έδωσα μια δική μου ερμηνεία που με "βολεύει".

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Polymnia]

Είμαι υπερβολικά αφελής.Μέχρι αηδίας μπορώ να πω.
Δε βλέπω τις κακές προθέσεις μερικών ατόμων.
Ειδικά αυτών που είναι τρομερά αχώνευτοι σε μια παρεα.
Και βλέπουν εμένα το χαζό και απαιτούν έμμεσα να τους συντροφεύω.
Εγώ,λόγω ευγένειας+ το οτι λυπάμαι να τους βλέπω μόνους,αφού όλοι τους αποφεύγουν,τους αποδεχομαι.
Μετά απο λίγο καιρό δεν εκτιμουν τους τρόπους μου,και αρχίζουν να μου επιβάλλονται.
Μου σπάνε τα νεύρα.Έχουν και το θράσος να με μειώνουν κιόλας.

Κοινώς,πολύ αέρα τους δίνω.Και μετά τί;
Δυσκολεύομαι πολύ να τους ξεφορτωθώ.
Φανταστείτε,19 χρονών είμαι,και ακόμα δε μπορώ να αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις .
Σιγά σιγά τώρα τελευταία κάνω κάτι,μετα απο πολλά κυρήγματα της μαμάς μου(με την καλή έννοια).

να, αυτη η πτυχη του χαρακτήρα μου με εξοργίζει.Και ξέρετε γιατί;
Διοτι ''χάνω'' το χρόνο μου με ημίτρελους ανθρώπους,ενώ θα μπορουσα να αφιερώνω τον ίδιο χρόνο με άτομα που έχουν και θέλουν να μου προσφέρουν .
Και τελικά τα τελευταία άτομα να μην μπορούν να με προσεγγίσουν λόγω των πρώτων.Γιατί λένε : ''ε μάλλον η Πολύμνια με κατι τέτοιους θέλει να κάνει παρέα ,όχι με εμάς''. Ενώ δε γνωρίζουν οτι βασανίζομαι .

ελπίζω να καταλαβαίνετε τί εννοώ.Μακάρι να ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω.Αν ξεσπάσω,οι γύρω θα με που κακιά,αν παραμείνω ως έχω...ε δε θέλω να σπαταλώ τα χρόνια μου για κάτι τέτοιους .

Ακόμα και εδώ μέσα. Ενώ ξεκινάω να γράψω ένα μικρό μόνο ποστ , καταλήγω τελικά να γράφω ολόκληρα κατεβατά (καλή ώρα). Προσπαθώ ,τουλάχιστον, να είναι όσο πιο αραιογραμμένα γίνεται για να είναι ευανάγνωστα και να μην δυσκολεύει στην ανάγνωση.

Ναι όμως είναι κατανοητά,και χαίρεσαι (τουλάχιστον εγώ) να τα διαβάζεις

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[georgia.94]

ειμαι αφελης,ευκολοπιστη,κλαψιαρα=ΡΡ,ξεροκεφαλη,αρρωστοφοβικηη!
επισης,ειμαι πολυ νευρικη!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Και όντως διαπίστωσα ότι μιλάω με αρκετό δυναμισμό και νεύρο. Δεν είμαι αγενής αλλά γενικά προκαλώ έναν "εκνευρισμό" στους γύρω μου. Απλά τώρα ανακάλυψα γιατί.

Ένα πράγμα θα σου πω κι είναι το μότο μου εδώ και χρόνια: σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

Έχει μοναξιά όμως....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[άντζυ]

εμένα το πρόβλημα μου είναι ότι ασχολούμαι υπερβολικά πολύ με τους ανθρώπους γύρω μου..το κακό δεν είναι στην πράξη αυτή ακριβώς αλλά στο ότι ασχολούμαι σε τέτοιο βαθμό που παραμελω τα δικα μου θέματα...
επισεις κάτι άλλο που με ενοχλεί είναι ότι συγχωρώ εύκολα..δεν ξεχνάω τι μου έχει κάνει ο άλλος αλλά ότι κ άν είναι μετά από ορισμένο χρόνο θα συγχωρεσω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Το βίντεο λειτούργησε αρκετά απενοχοποιητικά για μενα. Βέβαια όλα αυτά που λέει θέλουν πολύ εσωτερική δουλειά.
Μου άρεσε πολύ αυτό που είπε για τον εσωτερικό ψυχολογικό μας χρόνο. Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά πώς το εννοούσε αλλά έγω έδωσα μια δική μου ερμηνεία που με "βολεύει".

Είπε πολλά, μέσα σε μισή ώρα τα λέει όλα σχεδόν. Όταν ακούω Κρισναμούρτι είμαι τρεις και λίγο πάνω απ' το κουμπάκι pause γιατί δεν προλαβαίνω τα νοήματα, θέλει σιγά σιγά.

Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα! 8)

Μίλησε για τη Σκέψη - Διάνοια και πόσο απροσονατολιστική είναι σε σχέση με τον αυτογέννητο Νου και την ιερότητα που γεννάει η ένωση μαζί του. Ο μόνος τρόπος να νικήσεις τη σκέψη είναι να της δώσεις την πραγματική της διάσταση. Ο Φρόυντ έλεγε πως η Διάνοια είναι η γραμματέας του Νου. Μια "πουτανίτσα" που γράφει στο τεφτέρι της ότι την βολεύει.

Οι συγκρούσεις καταστρέφουν τον ανθρώπινο εσωτερικό κόσμο. Η "κάψα" και η "κλάψα" όπως λέει ένας άλλος σοφός, υπάρχουν μόνο για να τρέφουν το Εγώ κατ' επιταγή του Υπερεγώ, με απλά λόγια, σου δημιουργούν έναν δήθεν προστατευτικό μανδύα, ένα εκτικό πεδίο μέσα στο οποίο περιοριζόμαστε απ' τις νοσηρές προσταγές κάποιου έξω από μας, ενός επίκτητου παράγοντα που κουβαλάμε απ' τα γεννοφάσκια μας. Η σκέψη είναι περιοριστική, χρήσιμη ως ένα βαθμό, αλλά ταυτόχρονα και ένα κλουβί. Είναι αποτέλεσμα, γεννιέται απ' τη γνώση, τη μνήμη, τις εμπειρίες κατά συνέπεια να μην είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Όταν όμως τοποθετούμε την σκέψη στην πραγματική της διάσταση, σαν μία απλή γραμματέας, τότε δεν χτίζουμε καμιά εικόνα για τον Εαυτό μας, καμία ταυτότητα, καμία αυθεντία, βλέπουμε τα πράγματα όπως ακριβώς ΕΙΝΑΙ.

Λέει λοιπόν ο Jiddu, ο καθένας είναι η Ιστορία της ανθρωπότητας. Αν ήξερε πως να "διαβάζει" τον εαυτό του, την πολύπλοκη ιστορία του με ιδιαίτερη προσοχή ώστε η διάνοια να μην διαστρεβλώνει τα γεγονότα που βλέπει, αν είχε καλλιεργήσει την ευαίσθητη επίγνωση του εαυτού του - όπως καλή ώρα προσπαθείς να κάνεις εσύ τώρα -, τότε θα ζούσε χωρίς αυταπάτες. Έτσι κάθε βιντεάκι Κρισναμούρτι δρα ανάλογα είτε ενοχοποιητικά στον αδαή - αφού σου λέει ξεκάθαρα είσαι εγωιστής, θολωμένος, σκλάβος, κλπ. - ή σε απενεχοποιεί όταν εγωλύεις τον εαυτό σου σε μικρά κομματάκια που μόνο εσύ ο ίδιος τελικά μπορείς να ερμηνεύσεις.

Εμένα πάντως μου άρεσε αυτό που είπε για την αγάπη (γύρω στο 11'). Τι είναι η αγάπη; Μια αίσθηση γλεντιού για τη ζωή; Με πιο μυστηριακά λόγια, η Αγάπη είναι η γεφυροποιός δύναμη ανάμεσα στη Θέληση και τη Κατανόηση. Ο Κρισναμούρτι λέει πως η αγάπη και η συμπόνια πάνε μαζί με τη νοημοσύνη, δρουν καταφατικά με τον νου (κατά-νόηση). Τότε ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τι δεν είναι αγάπη. Πότε αγαπάς πραγματικά και πότε όχι;

Σημαντικό για να προχωρήσει κανείς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Imadlak]

πιστεύω ότι είναι δύσκολο να αλλάξει κάποιος,αλλά όχι και ακατόρθωτο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ψαραδέλλη]

Ένα πράγμα θα σου πω κι είναι το μότο μου εδώ και χρόνια: σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε.

Έχει μοναξιά όμως....

Καλή είναι και αυτή η συμβουλή ενίοτε ,αλλά και λίγη συγκαταβατικότητα χρειάζεται.
συγκαταβατικότητα=ηρεμία

Spoiler

Είπε πολλά, μέσα σε μισή ώρα τα λέει όλα σχεδόν. Όταν ακούω Κρισναμούρτι είμαι τρεις και λίγο πάνω απ' το κουμπάκι pause γιατί δεν προλαβαίνω τα νοήματα, θέλει σιγά σιγά.

Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα! 8)

Μίλησε για τη Σκέψη - Διάνοια και πόσο απροσονατολιστική είναι σε σχέση με τον αυτογέννητο Νου και την ιερότητα που γεννάει η ένωση μαζί του. Ο μόνος τρόπος να νικήσεις τη σκέψη είναι να της δώσεις την πραγματική της διάσταση. Ο Φρόυντ έλεγε πως η Διάνοια είναι η γραμματέας του Νου. Μια "πουτανίτσα" που γράφει στο τεφτέρι της ότι την βολεύει.

Οι συγκρούσεις καταστρέφουν τον ανθρώπινο εσωτερικό κόσμο. Η "κάψα" και η "κλάψα" όπως λέει ένας άλλος σοφός, υπάρχουν μόνο για να τρέφουν το Εγώ κατ' επιταγή του Υπερεγώ, με απλά λόγια, σου δημιουργούν έναν δήθεν προστατευτικό μανδύα, ένα εκτικό πεδίο μέσα στο οποίο περιοριζόμαστε απ' τις νοσηρές προσταγές κάποιου έξω από μας, ενός επίκτητου παράγοντα που κουβαλάμε απ' τα γεννοφάσκια μας. Η σκέψη είναι περιοριστική, χρήσιμη ως ένα βαθμό, αλλά ταυτόχρονα και ένα κλουβί. Είναι αποτέλεσμα, γεννιέται απ' τη γνώση, τη μνήμη, τις εμπειρίες κατά συνέπεια να μην είναι ποτέ ολοκληρωμένη. Όταν όμως τοποθετούμε την σκέψη στην πραγματική της διάσταση, σαν μία απλή γραμματέας, τότε δεν χτίζουμε καμιά εικόνα για τον Εαυτό μας, καμία ταυτότητα, καμία αυθεντία, βλέπουμε τα πράγματα όπως ακριβώς ΕΙΝΑΙ.

Λέει λοιπόν ο Jiddu, ο καθένας είναι η Ιστορία της ανθρωπότητας. Αν ήξερε πως να "διαβάζει" τον εαυτό του, την πολύπλοκη ιστορία του με ιδιαίτερη προσοχή ώστε η διάνοια να μην διαστρεβλώνει τα γεγονότα που βλέπει, αν είχε καλλιεργήσει την ευαίσθητη επίγνωση του εαυτού του - όπως καλή ώρα προσπαθείς να κάνεις εσύ τώρα -, τότε θα ζούσε χωρίς αυταπάτες. Έτσι κάθε βιντεάκι Κρισναμούρτι δρα ανάλογα είτε ενοχοποιητικά στον αδαή - αφού σου λέει ξεκάθαρα είσαι εγωιστής, θολωμένος, σκλάβος, κλπ. - ή σε απενεχοποιεί όταν εγωλύεις τον εαυτό σου σε μικρά κομματάκια που μόνο εσύ ο ίδιος τελικά μπορείς να ερμηνεύσεις.

Εμένα πάντως μου άρεσε αυτό που είπε για την αγάπη (γύρω στο 11'). Τι είναι η αγάπη; Μια αίσθηση γλεντιού για τη ζωή; Με πιο μυστηριακά λόγια, η Αγάπη είναι η γεφυροποιός δύναμη ανάμεσα στη Θέληση και τη Κατανόηση. Ο Κρισναμούρτι λέει πως η αγάπη και η συμπόνια πάνε μαζί με τη νοημοσύνη, δρουν καταφατικά με τον νου (κατά-νόηση). Τότε ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τι δεν είναι αγάπη. Πότε αγαπάς πραγματικά και πότε όχι; Σημαντικό για να προχωρήσει κανείς.

Εντάξει,με έπιασες.
Το παραδέχομαι.Δεν κατάλαβα και πολλά από το βίντεο.
Έπιασα κάποια πράγματα στην αρχή αλλά τη μια βαρούσαν τα τηλέφωνα την άλλη λίγο το μυαλό ξέφευγε...στο τέλος έχασα την μπάλα.
Είχα σκοπό να το ξαναδώ σε δεύτερο χρόνο με περισσότερη προσοχή, αλλά με πρόλαβες με το παραπάνω επεξηγηματικό ποστ.
Είδα το βίντεο ξανά και με τη βοήθειά σου αποκρυσταλλώθηκαν αρκετά νοήματα από τον Κρισναμούρτι.
Το συμπέρασμα είναι ότι για ό,τι νομίζουμε ότι είμαστε και δεν είμαστε , υπαιτία είναι η σκέψη μας η οποία έχει χτιστεί πάνω στη γνώση και στην εμπειρία του καθενός που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι αντικειμενική και ολοκληρωμένη για να έχουμε μια πραγματική εικόνα του εαυτού μας και του κόσμου γενικότερα. Άρα πιθανώς έχουμε εσφαλμένη εικόνα.

Να σου πω την αλήθεια μου θυμίζει λίγο Πλάτωνα αυτή η θεωρία. Ότι υπάρχουν δυο κόσμοι, ο αισθητός και ο νοητός. Φθαρτή ύλη και ιδέες που αντικατοπτρίζουν την ύλη. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε μόνο με τις αισθήσεις μας δεν είναι πραγματικός αλλά μια αντανάκλαση του νοητού κόσμου όπου βρίσκονται όλες οι ιδέες. Πχ εμείς δεν βλέπουμε ένα τραπέζι αλλά βλέπουμε την ιδέα του τραπεζιού. Το τραπέζι μπορεί να αλλοιωθεί κατά το πέρασμα του χρόνου, αλλά η ιδέα του τραπεζιού θα μείνει αναλλοίωτη στον ιδεατό κόσμο. Με άλλα λόγια ζούμε σε μια ψευδαίσθηση.

Η κεντρική ιδέα είναι το "Γίνε εσύ το Φως στη ζωή σου" που σημαίνει ότι τελικά οποιαδήποτε εσωτερική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με τους άλλους έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από μας τους ίδιους. Μπορεί π.χ. το αφεντικό σου να είναι βλάκας και ψυχοβγάλτης αλλά αν η αρνητικίλα του αγγίξει την ψυχή σου ή όχι, θα είναι γιατί εσύ μπήκες στη διαδικασία να αντιπαραθέσεις το δικό σου Εγώ με το δικό του. Αν εκείνη τη στιγμή αποφύγεις τη σύγκρουση, επαναστατικά το αρνηθείς, τότε το μόνο που θα νιώσεις είναι μια ταχυπαλμία ίσως - φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού - και όλα μέλι γάλα!

Εγώ αυτό το λέω "Δώσε τόπο στην οργή"





ΥΓ:Δε θέλω να υποβιβάσω στα μάτια σου τον Κρισναμούρτι αλλά πάνω κάτω δεν τα έχεις ακούσει αυτά και από άλλους;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[CiNeFiL]

1. σκεφτομαι πολυ και εχω συνεχως αμφιβολιες
2. πολλες φορες δεν εξωτερικευω αυτα που νιωθω, παριστανω οτι δεν με πειραζει τιποτα και δινω την εντυπωση οτι ειμαι τελειως αναισθητη
3. δεν εμπιστευομαι ευκολα, πες το εσωστρεφεια οπως θες αλλα πραγματικα, ακομη και ατομα που εχουμε περασει πολλα μαζι λενε οτι ειμαι τελειως απροβλεπτη και καταληγουν στο οτι δεν ξερουν τιποτα για μενα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Eγώ το κάνω πολύ αυτό όταν πάω στον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Ξεκινάω να πω κάτι και ποτέ δεν με αφήνουν, πάντα θα διακόψουν να πουν κάτι το οποίο συνδέεται με αυτό που λέω, θα συνεχίσουν από εκεί και θα καταλήξω να προσπαθώ μια ώρα να πω πέντε προτάσεις. Χωρίς υπερβολές αυτά ε? Οπότε κάθε φορά που πάω αρχίζω να γκαρίζω μπας και με προσέξουν, μιλώντας όσο πιό γρήγορα μπορώ για να μην προλάβουν να με διακόψουν. Δεν πιάνει όμως. Μπορεί να έχω πάει απλά για να τους δείξω πως να κάνουν κάτι, να κάτσω 4-5 ώρες και να μην καταφέρω να το κάνω. Από τη μια έχει πλάκα γιατί γελάμε με όλα αυτά, από την άλλη είναι λες και είμαστε πρωταγωνιστές σε καρτούν κι εγώ βγάζω καπνούς από τα αυτιά σε τακτά χρονικά διαστήματα. Εννοείται φεύγω πάντα με πονοκέφαλο, όσο έμενα εκεί πάντως δεν είχα τέτοιο πρόβλημα.
Γενικά εγώ μιλάω απότομα και είμαι αυτό που θα έλεγαν οι περισσότεροι "αγενής". Δεν μου αρέσουν τα σούξου μούξου, δεν μιλάω "φιλεναδίστικα", δεν μου αρέσει να λέω "παρακαλώ, ευχαριστώ, καλημέρα, καλησπέρα" και διάφορα κενά κομπλιμέντα, δεν χρησιμοποιώ πληθυντικό πολλές φορές που υποτίθεται θα έπρεπε και εκφράζομαι όσο πιό απλά και κοφτά γίνεται. Μερικοί το παρεξηγούν, αλλά μου αρέσει. Τον τρόπο του μέσου όρου τον βρίσκω ξενέρωτο, ψεύτικο και φουλ στην υποκρισία και τον καθωσπρεπεισμό. Προτιμώ χίλιες φορές κάποιον να μου πει "μου τη σπας για τον τάδε λόγο" παρά "ξέρεις, υπάρχει κάτι που κάνεις και δεν είναι πολύ ωραίο, μην με παρεξηγήσεις, σαν φίλη στο λέω, να μωρέ είναι που........"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Εγώ αυτό το λέω "Δώσε τόπο στην οργή"

Όχι δεν είναι το ίδιο. Συνήθως "δίνουμε τόπο στην οργή" γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα μας. Είναι καθαρά παθητικό.
Η δύναμη φαίνεται εκεί που ενώ μπορείς, επιλέγεις τη σιωπή, την αταραξία για να μην καλλιεργήσεις συγκρούσεις, να μην παραχθεί ούτε μια ικμάδα αρνητικής ενέργειας μέσα σου. Πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις και μπορεί να το χάσεις σε κάθε απρόβλεπτη στιγμή.

Π.χ. προσπαθούσα βδομάδες να το πετύχω και ήρθε αυτό το πέναλτι με την κόκκινη κάρτα την Κυριακή να τα πάρω πάλι στο κρανίο! Τουλάχιστον δεν ξέσπασα άσχημα στον φίλο μου τον γαύρο που καθόταν δίπλα μου.

ΥΓ:Δε θέλω να υποβιβάσω στα μάτια σου τον Κρισναμούρτι αλλά πάνω κάτω δεν τα έχεις ακούσει αυτά και από άλλους;

Όλα τα φωτισμένα μυαλά λίγο πολύ στο ΖΕΝ καταλήγουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Γενικά εγώ μιλάω απότομα και είμαι αυτό που θα έλεγαν οι περισσότεροι "αγενής". Δεν μου αρέσουν τα σούξου μούξου, δεν μιλάω "φιλεναδίστικα", δεν μου αρέσει να λέω "παρακαλώ, ευχαριστώ, καλημέρα, καλησπέρα" και διάφορα κενά κομπλιμέντα, δεν χρησιμοποιώ πληθυντικό πολλές φορές που υποτίθεται θα έπρεπε και εκφράζομαι όσο πιό απλά και κοφτά γίνεται. Μερικοί το παρεξηγούν, αλλά μου αρέσει. Τον τρόπο του μέσου όρου τον βρίσκω ξενέρωτο, ψεύτικο και φουλ στην υποκρισία και τον καθωσπρεπεισμό. Προτιμώ χίλιες φορές κάποιον να μου πει "μου τη σπας για τον τάδε λόγο" παρά "ξέρεις, υπάρχει κάτι που κάνεις και δεν είναι πολύ ωραίο, μην με παρεξηγήσεις, σαν φίλη στο λέω, να μωρέ είναι που........"

Εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο. Μιλάω πάντα ευγενικά, το παρακαλώ, καλημέρα, καλησπέρα κτλ είναι το πιο σύνηθες για μένα.
Δεν μου φαίνεται υποκρισία, πολιτισμός μου φαίνεται
Ακόμα και να σου πει κάποιος ότι του την έσπασες για τον τάδε λόγο, γιατί να μην το εκφράσει ευγενικά?
Γενικα η μαγκιά δεν μου πολυαρέσει. Η επιτηδευμένη δηλαδή.

Τελικά παιδιά, καταλήγω πως, όλοι μας έχουμε τους λογους μας που έχουμε τους τρόπους που έχουμε κτλ.
Και σχεδόν ποτέ δεν είναι για να προσβάλλουμε κάποιον.

Θεωρώ πως τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να υπάρξει η ταπεινότητα που θα φέρει την αυτογνωσία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νηρηίς]

Εμένα προσφάτως μου είπε ένα άτομο πώς μιλάω μόνο για να κρίνω, κάτι το οποίο δεν ισχύει, απλώς στο πλαίσιο της πλάκας λέμε διάφορα και γελάμε, δεν μπορώ να καταλάβω πως τα παρεξηγούν όλα ορισμένα άτομα χωρίς αίσθηση του χιούμορ. Έκτοτε αποφάσισα να μιλάω λιγότερο , γιατί έχουμε γεμίσει παρεξηγησιάρηδες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ψαραδέλλη]

Όχι δεν είναι το ίδιο. Συνήθως "δίνουμε τόπο στην οργή" γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα μας. Είναι καθαρά παθητικό.

Έχεις δίκιο.Όντως.

Η δύναμη φαίνεται εκεί που ενώ μπορείς, επιλέγεις τη σιωπή, την αταραξία για να μην καλλιεργήσεις συγκρούσεις, να μην παραχθεί ούτε μια ικμάδα αρνητικής ενέργειας μέσα σου

Αυτό ακριβώς θέλω να πετύχω. Όπως το 'πες.
Όλο αυτό το ελάττωμα μού προκαλεί αρνητισμό τον οποίο μετά κουβαλάω όλη μέρα και πραγματικά με παραλύει. Δε θέλω να κάνω τίποτα. Προτιμώ να κοιμάμαι για να μην το σκέφτομαι. Με χαλάει πολύ. Αλήθεια, λέω στον εαυτό μου "Κοιμήσου. Θα ξαναξεκινήσεις αύριο νέα προσπάθεια.Σήμερα τα θαλάσσωσες πάλι".
Tabula rasa είναι για μένα κάθε μέρα. Πάλι από την αρχή.Είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις τον εαυτό σου τελικά.
Σήμερα ήταν μια ακόμη απογοητευτική μέρα για μένα όπου δεν πέτυχα το σκοπό μου. Πάλι ξέφυγα.
Και τώρα είμαι καθηλωμένη.Το σκέφτομαι συνέχεια. Θέλω να αλλάξει η μέρα.

Πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις και μπορεί να το χάσεις σε κάθε απρόβλεπτη στιγμή.

Ένα κλικ είναι.Το έχω παρατηρήσει. Είναι μια απόφαση που πρέπει να την πάρεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Τι θες να κερδίσεις; Στιγμιαία ικανοποίηση ή την ηρεμία μιας ολόκληρης ημέρας;
Έχεις πολύ λίγο χρόνο να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτό το δίλημμα.
Πρέπει να το σκεφτείς πριν σε προλάβει το "πάθος" σου και θολώσεις.
Κανονικός αγώνας ταχύτητας.
Πραγματικά είναι μόνο μια στιγμή. Αυτό είναι το δύσκολο.
Άπαξ και το καταφέρεις όλα τα άλλα παίρνουν εύκολα το δρόμο τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[christinelle]

Εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο. Μιλάω πάντα ευγενικά, το παρακαλώ, καλημέρα, καλησπέρα κτλ είναι το πιο σύνηθες για μένα.
Δεν μου φαίνεται υποκρισία, πολιτισμός μου φαίνεται
Ακόμα και να σου πει κάποιος ότι του την έσπασες για τον τάδε λόγο, γιατί να μην το εκφράσει ευγενικά?
Γενικα η μαγκιά δεν μου πολυαρέσει. Η επιτηδευμένη δηλαδή.

Αμα το νιώθεις, φυσικά και δεν είναι υποκρισία. Ομως οι περισσότερες τέτοιες λέξεις που ακούω λέγονται καθαρά από "υποχρέωση". Ατομα που δουλεύουν με πελάτες τα κάνουν καραμέλες αυτά και φυσικά δεν τα νοιάζει αν θα έχω καλή μέρα, ούτε και με ευχαριστούν γιατί δεν τους πρόσφερα τίποτα στην τελική. Με φίλους και συγγενείς δεν έχω ανάγκη να τα ακούσω γιατί με ενδιαφέρει να μιλήσουμε και αυτά είναι περιττά. Οπότε οι μόνες περιπτώσεις που τα χρησιμοποιώ είναι με υπαλλήλους και στην ουσία ανταποδίδω μια κενή ευχή γιατί το είπαν κι αυτοί. Συνεχίζω να τα βαριέμαι και να τα θεωρώ ανούσια.
Α, λέω "συγγνώμη" και "παρακαλώ" όταν δεν με αφήνουν να περάσω από κάπου (συνήθως λεωφορεία και τρένα). Αλλά τα γκαρίζω λίγο για να ακούσουν επειδή πέρα βρέχει συνήθως . Πόσες φορές έχω κατέβει σε λάθος στάση δεν λέγεται.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

Μιλάω πάντα ευγενικά, το παρακαλώ, καλημέρα, καλησπέρα κτλ είναι το πιο σύνηθες για μένα.
Δεν μου φαίνεται υποκρισία, πολιτισμός μου φαίνεται

αν τα εννοεις δεν ειναι υποκρισια
αν οχι ,,ειναι..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gilda]

Αμα το νιώθεις, φυσικά και δεν είναι υποκρισία. Ομως οι περισσότερες τέτοιες λέξεις που ακούω λέγονται καθαρά από "υποχρέωση". Ατομα που δουλεύουν με πελάτες τα κάνουν καραμέλες αυτά και φυσικά δεν τα νοιάζει αν θα έχω καλή μέρα, ούτε και με ευχαριστούν γιατί δεν τους πρόσφερα τίποτα στην τελική. Με φίλους και συγγενείς δεν έχω ανάγκη να τα ακούσω γιατί με ενδιαφέρει να μιλήσουμε και αυτά είναι περιττά. Οπότε οι μόνες περιπτώσεις που τα χρησιμοποιώ είναι με υπαλλήλους και στην ουσία ανταποδίδω μια κενή ευχή γιατί το είπαν κι αυτοί. Συνεχίζω να τα βαριέμαι και να τα θεωρώ ανούσια.
Α, λέω "συγγνώμη" και "παρακαλώ" όταν δεν με αφήνουν να περάσω από κάπου (συνήθως λεωφορεία και τρένα). Αλλά τα γκαρίζω λίγο για να ακούσουν επειδή πέρα βρέχει συνήθως . Πόσες φορές έχω κατέβει σε λάθος στάση δεν λέγεται.

Ναι καταλαβαίνω τί εννοείς. Έτσι όπως το λες, έχεις απόλυτο δίκιο. Και ίσως είναι και ένα από τα συνηθέστερα αγκαθάκια στον χαρακτήρα των ανθρώπων, η τυπικότητα άνευ λόγου. Το πολύ στημένο.
Εγώ μιλούσα πριν για την ευγένεια, την οποία έχω ανάγκη εγώ στη ζωή μου, και η οποία δυστυχώς δεν είναι δεδομένη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Όχι δεν είναι το ίδιο. Συνήθως "δίνουμε τόπο στην οργή" γιατί δεν αντέχουν τα νεύρα μας. Είναι καθαρά παθητικό.
Η δύναμη φαίνεται εκεί που ενώ μπορείς, επιλέγεις τη σιωπή, την αταραξία για να μην καλλιεργήσεις συγκρούσεις, να μην παραχθεί ούτε μια ικμάδα αρνητικής ενέργειας μέσα σου. Πίστεψέ με, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις και μπορεί να το χάσεις σε κάθε απρόβλεπτη στιγμή.

Πράγματι Νίκο. Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη.

Θεωρώ πως τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μας μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να υπάρξει η ταπεινότητα που θα φέρει την αυτογνωσία.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Η παραδοχή ενός αρνητικού στοιχείου του χαρακτήρα μας θα μας φέρει πολύ κοντά στην αντιμετώπισή του.

Είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις τον εαυτό σου τελικά.

Ναι δυστυχώς. Από τον εαυτό μας δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

αν τα εννοεις δεν ειναι υποκρισια
αν οχι ,,ειναι..

Α, ναι. Η υποκρισία είναι εκνευριστική.

Εν αναφορά με τον εαυτό μου έχω να πω ότι δυστυχώς έχω αρκετά ελαττώματα. Έχω την αίσθηση ότι είμαι σε μια συνεχή πάλη με τον κακό μου εαυτό , αλλά και σε ένα διαρκή αγώνα να διατηρήσω τα θετικά μου στοιχεία.
Ένα από τα αρνητικά στοιχεία μου είναι ο αντιφατικός μου χαρακτήρας και θα σας αναφέρω κάποια ενδεικτικά στοιχεία (λόγου χάρη, είμαι κυριαρχική, αλλά είμαι και ευαίσθητη, γελάω και κλαίω εύκολα, αλλοτε βγάζω δυναμισμό κι άλλοτε απίστευτη συστολή, άλλοτε φοράω ταγέρ κι άλλοτε μιλιτερ παντελόνια με αλυσίδες κ.ά.). Είμαι 35 χρονών κι αυτό το αρνητικό στοιχείο δεν έχω καταφέρει να το περιορίσω και νιώθω άσχημα γι' αυτό. Ωστόσο, θα συνεχίσω να το παλεύω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Emilouko]

Μιλάω πάρα πολύ,υπεραναλύω καταστάσεις,είμαι ευμετάβλητος χαρακτήρας,έχω την τάση να διορθώνω τους άλλους (όχι κακοπροαίρετα),μερικές φορές αγχώνομαι υπερβολικά και άλλες είμαι εντελώς αναίσθητη.
Αλλά αυτό που με ενοχλεί περισσότερο απ' όλα και είναι το μόνο που θέλω να περιορίσω (τα παραπάνω δεν τα θεωρώ τόσο σημαντικά ) είναι το γεγονός ότι κλαίω πάρα πολύ εύκολα και σε καταστάσεις που δεν πρέπει..Είμαι πολύ αδύναμος χαρακτήρας,σπάνια θα φωνάξω και θα πω βαριές κουβέντες.Όταν θυμώνω ξεσπάω σε κλάματα.Δεν μπορώ να έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον χωρίς να βουρκώσω.Και γενικά όταν κάποιος με φέρνει σε δύσκολη θέση η φωνή μου γίνεται αδύναμη,σπάει και δε μπορώ να μιλήσω.Το μόνο καλό είναι ότι δεν λέω πράγματα που θα μετανιώσω αργότερα.Δεν μου αρέσει όμως να δίνω σε όλους την εντύπωση ότι είμαι "κλαψιάρα". Γιατί εντάξει σε φάσεις που στεναχωριέμαι δεν έχω πρόβλημα να εκτεθώ και να κλάψω αλλά όχι και όταν τσακώνομαι ή όταν πχ μιλάω με κάποιον που δεν έχω οικειότητα και βρεθώ σε δύσκολη θέση να βουρκώσω...Είναι τραγικό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.