Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει από Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5.713 μηνύματα.
29-08-07
12:10
Παγωμένες ομολογίες
Τι λένε τα Ομόλογα, αν όχι την αλήθεια;
Από τους πάγους ήρθαμε και κει θα ξαναπάμε
Φωτιές εδώ φωτιές εκεί, όλα στην παγωνιά θα καταλήξουν
Γιατί, του ήλιου την πνοή, κραυγές να μην την πνίξουν!
Από τον πάγο της ψυχής, μέχρι τη θέρμη του μυαλού μας,
Η απόσταση είναι μικρή, μεγάλη η σπουδή μας
Γιατί, του ήλιου την αυγή, κραυγές θέλουν να σβήσουν!
Από τους πάγους φύγαμε και κει θα ξαναπάμε
Φωνές, κραυγές και ψίθυροι, εκεί θα καταλήξουν
Γιατί, του ήλιου τη φυγή, οθόνες θα καλύψουν!
Τι λένε τα Ομόλογα, αν όχι την αλήθεια;
Από τους πάγους ήρθαμε και κει θα ξαναπάμε
Φωτιές εδώ φωτιές εκεί, όλα στην παγωνιά θα καταλήξουν
Γιατί, του ήλιου την πνοή, κραυγές να μην την πνίξουν!
Από τον πάγο της ψυχής, μέχρι τη θέρμη του μυαλού μας,
Η απόσταση είναι μικρή, μεγάλη η σπουδή μας
Γιατί, του ήλιου την αυγή, κραυγές θέλουν να σβήσουν!
Από τους πάγους φύγαμε και κει θα ξαναπάμε
Φωνές, κραυγές και ψίθυροι, εκεί θα καταλήξουν
Γιατί, του ήλιου τη φυγή, οθόνες θα καλύψουν!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
simadoula
Νεοφερμένο μέλος
Η simadoula αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 29 μηνύματα.
03-09-07
12:03
Θα ήθελα να διαβάσω τα ποιήματά σου, πάτησα το σύνδεσμο που παραθέτεις εδώ, αλλά όταν συνδέθηκα στο blogspot με το λογαριασμό μου, βγήκε μια ανακοίνωση ότι η ανάγνωση του blog επιτρέπεται μόνο μετά από πρόσκληση του ιδιοκτήτη του. Το δικό μου είναι https://zafreud.blogspot.com
Μπορείς να το επισκεφτείς αν θέλεις. Όσο για την πρόσκληση, είμαι καινούρια εκεί και δεν είμαι σίγουρη για το πώς γίνεται....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
simadoula
Νεοφερμένο μέλος
Η simadoula αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 29 μηνύματα.
03-09-07
12:14
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
simadoula
Νεοφερμένο μέλος
Η simadoula αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 29 μηνύματα.
03-09-07
12:34
ΕΚΘΕΣΗ
Θα πάμε σε παρελάσεις συμπαγών διαβιώσεων
και στα χειροκροτήματά μας θʼ αφήσουμε προσωποπαγείς υποψίες
Θα τινάξουμε με χάρη δράματα από πάνω μας
και θα περιεργαστούμε ενδελεχώς απολιθώματα σπαραγμών
Όσο για τα αποκυήματα απληστίας
αυτά θʼ ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Α ναι, είναι μεγάλη ανακούφιση
η ζωή σε προθήκες!
EXCHIBITION
We'll go to parades of concrete lifestyles
and on our applause we'll leave personified suspisions
We'll shake tragedies off us graciously
and we'll scrutinize fossils of anguishes extensively
As for the offsprings of geed
they'll be staring at the future optimistically
Oh, yeah, it's a huge relief
living in shopwindows!
Ζ.Κ. (https://zafreud/blogspot.com)
Θα πάμε σε παρελάσεις συμπαγών διαβιώσεων
και στα χειροκροτήματά μας θʼ αφήσουμε προσωποπαγείς υποψίες
Θα τινάξουμε με χάρη δράματα από πάνω μας
και θα περιεργαστούμε ενδελεχώς απολιθώματα σπαραγμών
Όσο για τα αποκυήματα απληστίας
αυτά θʼ ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Α ναι, είναι μεγάλη ανακούφιση
η ζωή σε προθήκες!
EXCHIBITION
We'll go to parades of concrete lifestyles
and on our applause we'll leave personified suspisions
We'll shake tragedies off us graciously
and we'll scrutinize fossils of anguishes extensively
As for the offsprings of geed
they'll be staring at the future optimistically
Oh, yeah, it's a huge relief
living in shopwindows!
Ζ.Κ. (https://zafreud/blogspot.com)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
The Stand
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Dr Gregory House αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 852 μηνύματα.
14-09-07
10:01
Μερικά λογύδρια που μου αρέσουν
1.Καληνύχτα.Άλλη μια στροφή του μονοπατιού και φτάνουμε στο ξέφωτο.Έλα μαζί μου λοιπόν,εντάξει?
2.Η τυρρανία έχει μια ατελείωτη πιτσιλωτή πλευρά,κάτι που το βλέπουν καλύτερα οι καρκινοπαθείς καθώς κοιτάζουν σε ποτήρια όπου όλο το παυσίπονο έχει στραγγιστεί και δε θα τους δοθεί άλλο ως το πρωί...
3.Το μόνο που κάνει ο χρόνος είναι να αμβλύνει την κόψη της θλίψης,έτσι που,αντί να κόβει να πελεκάει.Ποτέ δεν νιώθεις περισσότερη μοναξιά όταν είσαι μόνος απ όση όταν ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι εκτός από σένα.Πως εσύ και τα ποντίκια στους τοίχους είστε οι μόνοι που ανασαίνουν ακόμη...
4.Εννοείται ότι η ζωη είναι ένα είδος αυτοκτονίας.Το μόνο μειονέκτημα που έχει είναι ότι διαρκεί πολύ
5.Να λειτουργείς με το πείσμα του ανάπηρου και με την ασπλαχνιά εκείνου που εξαπατήθηκε από την ελπίδα
6.Θα ήθελα να δω τον καθαρό ορίζοντα μέχρι πέρα μακρυά αλλά τελευταία τα μάτια μου θολώνουν από τα δάκρυα και φοβάμαι ότι όταν στερέψουν,το κεφάλι μου θα έχει σκύψει από την κούραση...
1.Καληνύχτα.Άλλη μια στροφή του μονοπατιού και φτάνουμε στο ξέφωτο.Έλα μαζί μου λοιπόν,εντάξει?
2.Η τυρρανία έχει μια ατελείωτη πιτσιλωτή πλευρά,κάτι που το βλέπουν καλύτερα οι καρκινοπαθείς καθώς κοιτάζουν σε ποτήρια όπου όλο το παυσίπονο έχει στραγγιστεί και δε θα τους δοθεί άλλο ως το πρωί...
3.Το μόνο που κάνει ο χρόνος είναι να αμβλύνει την κόψη της θλίψης,έτσι που,αντί να κόβει να πελεκάει.Ποτέ δεν νιώθεις περισσότερη μοναξιά όταν είσαι μόνος απ όση όταν ξυπνάς και ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει κανείς στο σπίτι εκτός από σένα.Πως εσύ και τα ποντίκια στους τοίχους είστε οι μόνοι που ανασαίνουν ακόμη...
4.Εννοείται ότι η ζωη είναι ένα είδος αυτοκτονίας.Το μόνο μειονέκτημα που έχει είναι ότι διαρκεί πολύ
5.Να λειτουργείς με το πείσμα του ανάπηρου και με την ασπλαχνιά εκείνου που εξαπατήθηκε από την ελπίδα
6.Θα ήθελα να δω τον καθαρό ορίζοντα μέχρι πέρα μακρυά αλλά τελευταία τα μάτια μου θολώνουν από τα δάκρυα και φοβάμαι ότι όταν στερέψουν,το κεφάλι μου θα έχει σκύψει από την κούραση...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει από Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5.713 μηνύματα.
14-09-07
10:53
[FONT="]Δείξε το δάκρυ σου, Οδυσσέα[/FONT]!
Όταν μου είπαν πως πέρναγες από τα μέρη μου
[FONT="]Κάτι βουνά, κάτι χωριά ασήμαντα[/FONT]
[FONT="]Θα πρέπει να ʽμουν πάλι στο χωράφι με τις αχλαδιές[/FONT]
[FONT="]Όλοι αλλού, όλοι κάπου, όλοι για κάτι[/FONT]
[FONT="]Εγώ στις αχλαδιές[/FONT]
[FONT="]Να δαγκώνω κάθε τόσο τον καρπό πʼ αργεί να ωριμάσει[/FONT]
[FONT="]Και να μαλώνω με τʼ αηδόνια που τους παίρνω το φαΐ[/FONT]
[FONT="]Σάμπως σπίτι να μην έχω, μάνα κι αδερφούς![/FONT]
[FONT="]Πρώτα ήταν η αίσθηση,[/FONT]
[FONT="]Βαθιά φωνή επώδυνη όσο και πονεμένη[/FONT]
[FONT="]Μα ποιος την αίσθηση να αντέξει,[/FONT]
[FONT="]Ποιος τώρα να θυμάται τα παλιά[/FONT]
[FONT="]Εγώ εκεί, ο άνθρωπος της φωλιάς, [/FONT]
[FONT="]ο άνθρωπος της φωτιάς ;[/FONT]
[FONT="]Έπειτα ήταν άνεμος,[/FONT]
[FONT="]Κι έπειτα ακόμη το χορτάρι, σιγανό[/FONT]
[FONT="]Και τα πουλιά, ερωτευμένα[/FONT]
[FONT="]Άκουγα και δεν πρόσεχα[/FONT]
[FONT="]Αν από μέσα ήταν ή κι από παντού[/FONT]
[FONT="]Και χάθηκα…[/FONT]
[FONT="]Στα μέρη μου όσοι χάνονται είναι ευτυχισμένοι[/FONT]
[FONT="]Διασκορπισμένοι, αποκαμωμένοι και ισχυροί![/FONT]
[FONT="]Θυμήθηκα…[/FONT]
[FONT="]Δύο χιλιάδες χρόνια ή μήπως τρεις;[/FONT]
[FONT="]Η Ιθάκη, μία φτωχιά, [/FONT]
[FONT="]πόλη να την πει κανείς;[/FONT]
[FONT="]Την ξέχασαν οι ελπίδες,[/FONT]
[FONT="]Των Ποιητών την εξουσία πήρε[/FONT]
[FONT="]Μήτε Καβάφης μήτε Όμηρος ασέβησαν τόσο πολύ[/FONT]
[FONT="]Σαν μάντεψαν να πουν στον Οδυσσέα,[/FONT]
[FONT="]Της Πηνελόπης τα καμώματα με τους Μνηστήρες.[/FONT]
[FONT="]Τέτοια θέλει ο νους για να σαλέψει[/FONT]
[FONT="]Νʼ αρνηθεί, να πεισμώσει, να οργιστεί[/FONT]
[FONT="]Μα μόνον ψυχούλα έμεινε,[/FONT]
[FONT="]Ιερή, ιεράπετρα,[/FONT]
[FONT="]Κίτρινες πλαγιές, κόκκινες ακρογιαλιές,[/FONT]
[FONT="]Στα σπίτια άρχισαν να βάζουν κεραμιδί,[/FONT]
[FONT="]Νέο υλικό, απόκτημα της γης[/FONT]
[FONT="]Κι άρχισαν πλοία στα νερά να ρίχνουν[/FONT]
[FONT="]Βαρκούλες κάποτε, [/FONT]
[FONT="]Τριήρεις με κενή την πρώτη θέση[/FONT]
[FONT="]Ακόμη πιο αρχαία, πιο παλιά κι ωραία,[/FONT]
[FONT="]Πάνω στα προβατάκια των κυμάτων περπατούσαμε[/FONT]
[FONT="]Βεβαιότητα![/FONT]
[FONT="]Που χάθηκε….[/FONT]
[FONT="]Κι έγιναν ορατά τʼ αόρατα, σύμπαντα, [/FONT]
[FONT="]μόνον και μόνον γιατί χάθηκε η βεβαιότητα[/FONT]
[FONT="]Τώρα που το χώμα μας σκέπασε,[/FONT]
[FONT="]Τώρα σε πιάνω και με βλέπεις[/FONT]
[FONT="]Μα πάλι εγώ πονάω[/FONT]
[FONT="]Πονάει, μέσα μου πονάει[/FONT]
[FONT="]Τόσο χώμα, τόση σκόνη![/FONT]
[FONT="]Άκουσα που έρχεσαι,[/FONT]
[FONT="]Που περνάς…[/FONT]
[FONT="]Μου το ʽπαν όλα[/FONT]
[FONT="]Θα έρθω σε σένα ανοιχτός, ζεστός[/FONT]
[FONT="]Με πήραν τα κλάματα[/FONT]
[FONT="]Που ξέρω τι έκανες στον αργαλειό[/FONT]
[FONT="]Όλʼ αυτά τα χρόνια![/FONT]
[FONT="]Θα έρθεις μάλλον παγερός;[/FONT]
[FONT="]Πολεμικός και αδιάφορος;[/FONT]
[FONT="]Θα έρθω μʼ όλο μου το φως[/FONT]
[FONT="]Να σε παρηγορήσω,[/FONT]
[FONT="]Να σου εξηγήσω που κι εγώ,[/FONT]
[FONT="]Δύο, τρεις χιλιάδες…χρόνια[/FONT]
[FONT="]Έγινα του κόσμου παιδάκι[/FONT]
[FONT="]Στην τόση αντάρα, [/FONT]
[FONT="]Στη σκόνη που δεν λέει να φύγει![/FONT]
[FONT="]Θα έρθω με όλο μου το φως,[/FONT]
[FONT="]Για μία αγκαλιά, μία εναρμόνιση έστω,[/FONT]
[FONT="]Και σίγουρα, ναι, βέβαια,[/FONT]
[FONT="]Το δάκρυ θα κυλήσει![/FONT]
Όταν μου είπαν πως πέρναγες από τα μέρη μου
[FONT="]Κάτι βουνά, κάτι χωριά ασήμαντα[/FONT]
[FONT="]Θα πρέπει να ʽμουν πάλι στο χωράφι με τις αχλαδιές[/FONT]
[FONT="]Όλοι αλλού, όλοι κάπου, όλοι για κάτι[/FONT]
[FONT="]Εγώ στις αχλαδιές[/FONT]
[FONT="]Να δαγκώνω κάθε τόσο τον καρπό πʼ αργεί να ωριμάσει[/FONT]
[FONT="]Και να μαλώνω με τʼ αηδόνια που τους παίρνω το φαΐ[/FONT]
[FONT="]Σάμπως σπίτι να μην έχω, μάνα κι αδερφούς![/FONT]
[FONT="]Πρώτα ήταν η αίσθηση,[/FONT]
[FONT="]Βαθιά φωνή επώδυνη όσο και πονεμένη[/FONT]
[FONT="]Μα ποιος την αίσθηση να αντέξει,[/FONT]
[FONT="]Ποιος τώρα να θυμάται τα παλιά[/FONT]
[FONT="]Εγώ εκεί, ο άνθρωπος της φωλιάς, [/FONT]
[FONT="]ο άνθρωπος της φωτιάς ;[/FONT]
[FONT="]Έπειτα ήταν άνεμος,[/FONT]
[FONT="]Κι έπειτα ακόμη το χορτάρι, σιγανό[/FONT]
[FONT="]Και τα πουλιά, ερωτευμένα[/FONT]
[FONT="]Άκουγα και δεν πρόσεχα[/FONT]
[FONT="]Αν από μέσα ήταν ή κι από παντού[/FONT]
[FONT="]Και χάθηκα…[/FONT]
[FONT="]Στα μέρη μου όσοι χάνονται είναι ευτυχισμένοι[/FONT]
[FONT="]Διασκορπισμένοι, αποκαμωμένοι και ισχυροί![/FONT]
[FONT="]Θυμήθηκα…[/FONT]
[FONT="]Δύο χιλιάδες χρόνια ή μήπως τρεις;[/FONT]
[FONT="]Η Ιθάκη, μία φτωχιά, [/FONT]
[FONT="]πόλη να την πει κανείς;[/FONT]
[FONT="]Την ξέχασαν οι ελπίδες,[/FONT]
[FONT="]Των Ποιητών την εξουσία πήρε[/FONT]
[FONT="]Μήτε Καβάφης μήτε Όμηρος ασέβησαν τόσο πολύ[/FONT]
[FONT="]Σαν μάντεψαν να πουν στον Οδυσσέα,[/FONT]
[FONT="]Της Πηνελόπης τα καμώματα με τους Μνηστήρες.[/FONT]
[FONT="]Τέτοια θέλει ο νους για να σαλέψει[/FONT]
[FONT="]Νʼ αρνηθεί, να πεισμώσει, να οργιστεί[/FONT]
[FONT="]Μα μόνον ψυχούλα έμεινε,[/FONT]
[FONT="]Ιερή, ιεράπετρα,[/FONT]
[FONT="]Κίτρινες πλαγιές, κόκκινες ακρογιαλιές,[/FONT]
[FONT="]Στα σπίτια άρχισαν να βάζουν κεραμιδί,[/FONT]
[FONT="]Νέο υλικό, απόκτημα της γης[/FONT]
[FONT="]Κι άρχισαν πλοία στα νερά να ρίχνουν[/FONT]
[FONT="]Βαρκούλες κάποτε, [/FONT]
[FONT="]Τριήρεις με κενή την πρώτη θέση[/FONT]
[FONT="]Ακόμη πιο αρχαία, πιο παλιά κι ωραία,[/FONT]
[FONT="]Πάνω στα προβατάκια των κυμάτων περπατούσαμε[/FONT]
[FONT="]Βεβαιότητα![/FONT]
[FONT="]Που χάθηκε….[/FONT]
[FONT="]Κι έγιναν ορατά τʼ αόρατα, σύμπαντα, [/FONT]
[FONT="]μόνον και μόνον γιατί χάθηκε η βεβαιότητα[/FONT]
[FONT="]Τώρα που το χώμα μας σκέπασε,[/FONT]
[FONT="]Τώρα σε πιάνω και με βλέπεις[/FONT]
[FONT="]Μα πάλι εγώ πονάω[/FONT]
[FONT="]Πονάει, μέσα μου πονάει[/FONT]
[FONT="]Τόσο χώμα, τόση σκόνη![/FONT]
[FONT="]Άκουσα που έρχεσαι,[/FONT]
[FONT="]Που περνάς…[/FONT]
[FONT="]Μου το ʽπαν όλα[/FONT]
[FONT="]Θα έρθω σε σένα ανοιχτός, ζεστός[/FONT]
[FONT="]Με πήραν τα κλάματα[/FONT]
[FONT="]Που ξέρω τι έκανες στον αργαλειό[/FONT]
[FONT="]Όλʼ αυτά τα χρόνια![/FONT]
[FONT="]Θα έρθεις μάλλον παγερός;[/FONT]
[FONT="]Πολεμικός και αδιάφορος;[/FONT]
[FONT="]Θα έρθω μʼ όλο μου το φως[/FONT]
[FONT="]Να σε παρηγορήσω,[/FONT]
[FONT="]Να σου εξηγήσω που κι εγώ,[/FONT]
[FONT="]Δύο, τρεις χιλιάδες…χρόνια[/FONT]
[FONT="]Έγινα του κόσμου παιδάκι[/FONT]
[FONT="]Στην τόση αντάρα, [/FONT]
[FONT="]Στη σκόνη που δεν λέει να φύγει![/FONT]
[FONT="]Θα έρθω με όλο μου το φως,[/FONT]
[FONT="]Για μία αγκαλιά, μία εναρμόνιση έστω,[/FONT]
[FONT="]Και σίγουρα, ναι, βέβαια,[/FONT]
[FONT="]Το δάκρυ θα κυλήσει![/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
αρετη2670
Νεοφερμένο μέλος
Η αρετη2670 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλλεται Νηπιαγωγός. Έχει γράψει 11 μηνύματα.
25-09-07
12:48
Διάλεξες, διάλεξες τη
μέρα κείνη που το φεγγάρι
φέγγισε και γέννησε τ' αδιάφανο
κορμί μου.
Τούτη η μέρα που ο ήχος
απ' το άνοιγμα του μπουμπουκιού
αντήχησε στου κόσμου
τα αυτιά.
Και ξύπνησαν τ' αγρίμια
και οι μέλισσες και κλαίγοντας
γυρεύουν να με βρούν
...
Και πάλι αυτός ο ήχος
που κάθε φορά θα δίνει
ένα νέο λουλούδι, μια νέα
ζωή, μια καινούργια ομορφιά.
Και γω θα παρακαλώ
το Θεό να μου μάθει
ν' ακούω το πρώτο φτερούγισμα
της πεταλούδας
αφήνοντας πίσω την
ασχήμια της.
μέρα κείνη που το φεγγάρι
φέγγισε και γέννησε τ' αδιάφανο
κορμί μου.
Τούτη η μέρα που ο ήχος
απ' το άνοιγμα του μπουμπουκιού
αντήχησε στου κόσμου
τα αυτιά.
Και ξύπνησαν τ' αγρίμια
και οι μέλισσες και κλαίγοντας
γυρεύουν να με βρούν
...
Και πάλι αυτός ο ήχος
που κάθε φορά θα δίνει
ένα νέο λουλούδι, μια νέα
ζωή, μια καινούργια ομορφιά.
Και γω θα παρακαλώ
το Θεό να μου μάθει
ν' ακούω το πρώτο φτερούγισμα
της πεταλούδας
αφήνοντας πίσω την
ασχήμια της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει από Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5.713 μηνύματα.
27-09-07
14:56
Το τάβλι των θεών
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέμʼ ελευθερία
Θες να διαβείς το ρήγμα του
Μα πώς να το διαβείς;
Πότε εδώ πότε πιο κει
Πότε πιο παραπέρα
Πότε βιολί πότε σουβλί
Ξεχάστε τη φλογέρα
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη φοβέρα
Την έφερε ο χάροντας
Την έφερε τη λέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγεται ισότης
Πώς να διαβείς τη γέφυρα
Που χάραξε ο χρόνος;
Μες του μυαλού τα σήμαντρα
Στις πλάκες εωσφόρου
Αγνάντεψε στα σύννεφα
Τα θύματα του φόρου
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη χολέρα
Την έφαγε ο δράκοντας
Μην έρθει κι άλλη μέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγετʼ αδελφότης
Πώς να στραφείς στους ουρανούς
Που φώτισε η νιότης;
Με κρεμασμένα τα κορμιά
Μυαλά σε κάγκελα ριγμένα
Ανάδεψε τη μνήμη σου
Το φως στα ξεχασμένα
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη γαλέρα
Την έκαψε ο Νέρωνας
Να ʽρθει η Ιγκλατέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγεται θεότης
Πώς να πληγώσεις τα πουλιά
Που τα ʽχει μετρημένα;
Είναι το αίμα τους βαρύ
Πολύτιμο κι ωραίο
Μα γιε του Άρʼ οι σοβαροί
Δεν τρων πια το χορτάρι
Τη λευτεριά δε θέλανε
Μα ου της γης βλαστάρια
Δεν ξέρουν πως απόκαναν
Τα θεία Σου εξάρια!
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέμʼ ελευθερία
Θες να διαβείς το ρήγμα του
Μα πώς να το διαβείς;
Πότε εδώ πότε πιο κει
Πότε πιο παραπέρα
Πότε βιολί πότε σουβλί
Ξεχάστε τη φλογέρα
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη φοβέρα
Την έφερε ο χάροντας
Την έφερε τη λέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγεται ισότης
Πώς να διαβείς τη γέφυρα
Που χάραξε ο χρόνος;
Μες του μυαλού τα σήμαντρα
Στις πλάκες εωσφόρου
Αγνάντεψε στα σύννεφα
Τα θύματα του φόρου
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη χολέρα
Την έφαγε ο δράκοντας
Μην έρθει κι άλλη μέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγετʼ αδελφότης
Πώς να στραφείς στους ουρανούς
Που φώτισε η νιότης;
Με κρεμασμένα τα κορμιά
Μυαλά σε κάγκελα ριγμένα
Ανάδεψε τη μνήμη σου
Το φως στα ξεχασμένα
Της λευτεριάς το υπόλοιπο
Εκείνη τη γαλέρα
Την έκαψε ο Νέρωνας
Να ʽρθει η Ιγκλατέρα
Σʼ ένα κόσμο άκοσμο
Το άνοιγμα που λέγεται θεότης
Πώς να πληγώσεις τα πουλιά
Που τα ʽχει μετρημένα;
Είναι το αίμα τους βαρύ
Πολύτιμο κι ωραίο
Μα γιε του Άρʼ οι σοβαροί
Δεν τρων πια το χορτάρι
Τη λευτεριά δε θέλανε
Μα ου της γης βλαστάρια
Δεν ξέρουν πως απόκαναν
Τα θεία Σου εξάρια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
AGGELOS197
Νεοφερμένο μέλος
Ο AGGELOS197 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6 μηνύματα.
04-10-07
00:42
ΓΙΑ ΣΕΝΑ…
Σήμερα ήμουνα θλιμμένος
Γιατί σκεφτόμουνα εσένα
Εσένα που αγάπησα
Όσο άλλονε κανένα
Αναρωτιόμουν αν με σκέφτεσαι
Όπως σε σκέφτομαι εγώ
Που συνέχεια σε έχω
Μες στην καρδιά και στο μυαλό
Θυμόμουνα τις ημέρες
Που ήμασταν μαζί
Που με είχες αγκαλιά και μουλεγες…
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ
Άκουγα την φωνή σου
Στα αυτιά μου να αντηχεί
Και ήταν όπως τότε
Γλυκιά και δροσερή
Θυμόμουν που σε σκέπαζα
Τα βράδια ενώ κοιμόσουν
Που σε κρατούσα σφιχτά αγκαλιά
Και αναρωτιόμουν τι ονειρευόσουν
Θυμόμουν που σε κρατούσα
Σφιχτά από την μέση
Και μες στα μάτια σε κοιτούσα
Όπως μουχες πει ότι σου αρέσει
Τότε..1 δάκρυ κύλησε
Στην άκρη του ματιού μου
Και παρακάλεσα τον Θεό
Να σε ξαναφέρει στην ζωή μου
Έτσι.. κοιμήθηκα ανακουφισμένος
Και ονειρεύτηκα εσένα
Πως σε παντρευόμουν σε 1 ξωκκλήσι λέει
Και γινόμασταν και πάλι , για πάντα ένα
Σήμερα ήμουνα θλιμμένος
Γιατί σκεφτόμουνα εσένα
Εσένα που αγάπησα
Όσο άλλονε κανένα
Αναρωτιόμουν αν με σκέφτεσαι
Όπως σε σκέφτομαι εγώ
Που συνέχεια σε έχω
Μες στην καρδιά και στο μυαλό
Θυμόμουνα τις ημέρες
Που ήμασταν μαζί
Που με είχες αγκαλιά και μουλεγες…
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ
Άκουγα την φωνή σου
Στα αυτιά μου να αντηχεί
Και ήταν όπως τότε
Γλυκιά και δροσερή
Θυμόμουν που σε σκέπαζα
Τα βράδια ενώ κοιμόσουν
Που σε κρατούσα σφιχτά αγκαλιά
Και αναρωτιόμουν τι ονειρευόσουν
Θυμόμουν που σε κρατούσα
Σφιχτά από την μέση
Και μες στα μάτια σε κοιτούσα
Όπως μουχες πει ότι σου αρέσει
Τότε..1 δάκρυ κύλησε
Στην άκρη του ματιού μου
Και παρακάλεσα τον Θεό
Να σε ξαναφέρει στην ζωή μου
Έτσι.. κοιμήθηκα ανακουφισμένος
Και ονειρεύτηκα εσένα
Πως σε παντρευόμουν σε 1 ξωκκλήσι λέει
Και γινόμασταν και πάλι , για πάντα ένα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
AGGELOS197
Νεοφερμένο μέλος
Ο AGGELOS197 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6 μηνύματα.
04-10-07
00:42
ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ
Ξύπνησε νωρίς στις 06:00.Ήθελε να έχει άνεση χρόνου για να κάνει όσα είχε σχεδιάσει από την προηγούμενη. Ενεργοποίησε τον υπολογιστή για να είναι έτοιμος και πήγε για ξύρισμα. Όταν τελείωσε και με το ντύσιμο μπήκε στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα των ραδιοφωνικών σταθμών και της έκανε αφιερώσεις όπου της ευχόταν Χρόνια Πολλά..
Εν συνεχεία έψαξε για τις λευκές κόλλες που είχε στον χαρτοφύλακά του και έγραψε σε μία από αυτές Υπέρ Υγείας και από κάτω το όνομά της και τα ονόματα των γονιών και των αδελφών της.
Σήμερα ήταν η γιορτή της. Μπορεί να μην μιλούσαν πια ώστε να μπορέσει να την πάρει τηλέφωνο και να της ευχηθεί ή να της πάρει και να της δώσει κάποιο δώρο αλλά θα έκανε και τα δύο με ένα έμμεσο τρόπο.
Έβαλε σε 1 σακούλα τα ονόματα μαζί με το Νάμα που είχε αγοράσει την προηγούμενη ημέρα και τα πήγε στην γραφική εκκλησία κάτω ακριβώς από τα τείχη και τους πύργους του βυζαντινού κάστρου.
Ήταν 06:45.Μόλις χάραζε ενώ είχε και συννεφιά. Σε συνδυασμό με το κάστρο που δέσποζε λίγα μέτρα πιο πάνω δημιουργούταν 1 πανέμορφη ρομαντική εικόνα.
Μπήκε στην εκκλησία. Ήταν ανοιχτή αλλά τα φώτα ήταν κλειστά. Φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια. Ήταν μία πολύ ωραία , κατανυκτική και μυστηριακή εικόνα. Στο βάθος κοντά στο ιερό είδε τον νεοκώρο. Κινήθηκε προς το μέρος του και του έδωσε τα ονόματα και το Νάμα. Αφού τον ευχαρίστησε , άναψε ένα κερί , προσκύνησε την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και έφυγε κάνοντας βήματα προς τα πίσω για να μην γυρίσει την πλάτη προς το ιερό.
Σκεφτόταν ότι της είχε κάνει το ωραιότερο δώρο. Θα διαβάζονταν την ημέρα της γιορτής της , τα ονόματα αυτής και της οικογενείας της στην Ιερά Προσκομιδή και με το κόκκινο κρασί θα παρασκευαζόταν η Θεία Κοινωνία.
Στο αμάξι φεύγοντας είχε ανοίξει τα παράθυρα για να τον χτυπά το φθινοπωρινό δροσερό αεράκι και είχε βάλει στο cd του ραδιοφώνου να παίζει το ʽʼXρόνια Πολλάʼʼ του Παπακωνσταντίνου.
Αφού γιόρταζε εκείνη γιόρταζε και αυτός άσχετα αν δεν επρόκειτο να ξαναμιλούσαν ή να ξανασυναντηθούν ποτέ πια.. Τα συναισθήματά του για αυτή δεν θα άλλαζαν ποτέ..
Ξύπνησε νωρίς στις 06:00.Ήθελε να έχει άνεση χρόνου για να κάνει όσα είχε σχεδιάσει από την προηγούμενη. Ενεργοποίησε τον υπολογιστή για να είναι έτοιμος και πήγε για ξύρισμα. Όταν τελείωσε και με το ντύσιμο μπήκε στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα των ραδιοφωνικών σταθμών και της έκανε αφιερώσεις όπου της ευχόταν Χρόνια Πολλά..
Εν συνεχεία έψαξε για τις λευκές κόλλες που είχε στον χαρτοφύλακά του και έγραψε σε μία από αυτές Υπέρ Υγείας και από κάτω το όνομά της και τα ονόματα των γονιών και των αδελφών της.
Σήμερα ήταν η γιορτή της. Μπορεί να μην μιλούσαν πια ώστε να μπορέσει να την πάρει τηλέφωνο και να της ευχηθεί ή να της πάρει και να της δώσει κάποιο δώρο αλλά θα έκανε και τα δύο με ένα έμμεσο τρόπο.
Έβαλε σε 1 σακούλα τα ονόματα μαζί με το Νάμα που είχε αγοράσει την προηγούμενη ημέρα και τα πήγε στην γραφική εκκλησία κάτω ακριβώς από τα τείχη και τους πύργους του βυζαντινού κάστρου.
Ήταν 06:45.Μόλις χάραζε ενώ είχε και συννεφιά. Σε συνδυασμό με το κάστρο που δέσποζε λίγα μέτρα πιο πάνω δημιουργούταν 1 πανέμορφη ρομαντική εικόνα.
Μπήκε στην εκκλησία. Ήταν ανοιχτή αλλά τα φώτα ήταν κλειστά. Φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια. Ήταν μία πολύ ωραία , κατανυκτική και μυστηριακή εικόνα. Στο βάθος κοντά στο ιερό είδε τον νεοκώρο. Κινήθηκε προς το μέρος του και του έδωσε τα ονόματα και το Νάμα. Αφού τον ευχαρίστησε , άναψε ένα κερί , προσκύνησε την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και έφυγε κάνοντας βήματα προς τα πίσω για να μην γυρίσει την πλάτη προς το ιερό.
Σκεφτόταν ότι της είχε κάνει το ωραιότερο δώρο. Θα διαβάζονταν την ημέρα της γιορτής της , τα ονόματα αυτής και της οικογενείας της στην Ιερά Προσκομιδή και με το κόκκινο κρασί θα παρασκευαζόταν η Θεία Κοινωνία.
Στο αμάξι φεύγοντας είχε ανοίξει τα παράθυρα για να τον χτυπά το φθινοπωρινό δροσερό αεράκι και είχε βάλει στο cd του ραδιοφώνου να παίζει το ʽʼXρόνια Πολλάʼʼ του Παπακωνσταντίνου.
Αφού γιόρταζε εκείνη γιόρταζε και αυτός άσχετα αν δεν επρόκειτο να ξαναμιλούσαν ή να ξανασυναντηθούν ποτέ πια.. Τα συναισθήματά του για αυτή δεν θα άλλαζαν ποτέ..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8.044 μηνύματα.
06-10-07
13:28
....Από τον πύργο της Βαβέλ, έφυγα νύχτα με το Κτελ...
Μπορώ να πω ότι δακρύβρεξα το πληκτρολόγιο με το κείμενο του Άντζελ. Με την άδειά του, θα 'θελα να επέμβω σε αυτό τον Πίνακα Συναισθημάτων και να τονίσω, με τον τρόπο του συντηρητή έργων τέχνης, τα χρώματα...
===========================================================
ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ
Ξύπνησε νωρίς στις 16:00.Ήθελε να έχει άνεση χρόνου για να κάνει όσα είχε σχεδιάσει από την προηγούμενη εβδομάδα. Ενεργοποίησε τον υπολογιστή για να είναι έτοιμος και πήγε για ξύρισμα. Πρόσωπο, μασχάλες, ήβη. Όταν τελείωσε και με το ντύσιμο μπήκε στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα των ραδιοφωνικών σταθμών και της έκανε αφιερώσεις όπου της ευχόταν Χρόνια Πολλά. Εν συνεχεία έψαξε για τις λευκές κόλλες που είχε στον χαρτοφύλακά του και έγραψε σε μία από αυτές Υπέρ Υγείας και από κάτω το όνομά της και τα ονόματα των γονιών και των αδελφών της και των ξαδέρφων μέχρι τέταρτης γενιάς και των παππούδων του κάθε σογιού. Γέμισε έτσι διακόσιες σελίδες με ονόματα.
Σήμερα ήταν η γιορτή της. Μπορεί να μην μιλούσαν πια ώστε να μπορέσει να την πάρει τηλέφωνο και να της ευχηθεί ή να της πάρει και να της δώσει κάποιο δώρο αλλά θα έκανε και τα δύο με ένα έμμεσο τρόπο. Γιατί η γιορτή είναι γιορτή. Έβαλε σε 1 σακούλα τα ονόματα μαζί με το Νάμα που είχε αγοράσει την προηγούμενη ημέρα και τα πήγε στην γραφική εκκλησία κάτω ακριβώς από τα τείχη και τους πύργους του βυζαντινού κάστρου, τον 'Άγιο Γραφικό'.
Ήταν 18:45. Μόλις σουρούπωνε ενώ είχε και συννεφιά πίσω από τον ήλιο. Σε συνδυασμό με το κάστρο που δέσποζε λίγα μέτρα πιο πάνω δημιουργούταν 1 πανέμορφη ρομαντική εικόνα jpg. Μπήκε στην εκκλησία. Ήταν ανοιχτή αλλά τα φώτα ήταν κλειστά. Το ρεύμα κοστίζει και τα παγκάρια άδεια βλέπεις. Φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια. Στο βάθος κοντά στο ιερό είδε τον νεοκώρο. Ο οποίος νεωκόρος κατέβαζε καντήλια. Ήταν μία πολύ ωραία , κατανυκτική και μυστηριακή εικόνα. Την τράβηξε για να την ανεβάσει στο deviantart.Κινήθηκε προς το μέρος του και του έδωσε τα ονόματα και το Νάμα και το αναγκαίο 'φίλεμα'. Αφού τον ευχαρίστησε , άναψε ένα κερί , προσκύνησε την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και έφυγε κάνοντας βήματα προς τα πίσω για να μην γυρίσει την πλάτη προς το ιερό. Από απροσεξία έριξε ένα μανουάλι και ο νεωκόρος κατέβασε μερικά καντήλια ακόμα.
Σκεφτόταν ότι της είχε κάνει το ωραιότερο δώρο. Και κυρίως, το Οικονομικότερο. Θα διαβάζονταν την ημέρα της γιορτής της , τα ονόματα αυτής και της οικογενείας της στην Ιερά Προσκομιδή και με το φτηνό, κόκκινο κρασί θα παρασκευαζόταν η Θεία Κοινωνία.
Στο αμάξι φεύγοντας είχε ανοίξει τα παράθυρα για να τον χτυπά το φθινοπωρινό δροσερό αεράκι και είχε βάλει στο cd του ραδιοφώνου να παίζει το ʽʼXρόνια Πολλάʼʼ του Παπακωνσταντίνου, το "Devoured By Vermin" των Cannibal Corpse και το "Ι know you are fucking someone else" των Τype0Negative.
Αφού γιόρταζε εκείνη γιόρταζε και αυτός άσχετα αν δεν επρόκειτο να ξαναμιλούσαν ή να ξανασυναντηθούν ποτέ πια. Τα συναισθήματά του για αυτή δεν θα άλλαζαν ποτέ.. Ήταν μια φτηνή πόρνη που δεν έκανε σεξ "ποτέ την Κυριακή" και αυτός ο Ζιλ Ντασσέν. Πόσο μακριά να πάει αυτή η σχέση;
Μπορώ να πω ότι δακρύβρεξα το πληκτρολόγιο με το κείμενο του Άντζελ. Με την άδειά του, θα 'θελα να επέμβω σε αυτό τον Πίνακα Συναισθημάτων και να τονίσω, με τον τρόπο του συντηρητή έργων τέχνης, τα χρώματα...
===========================================================
ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ
Ξύπνησε νωρίς στις 16:00.Ήθελε να έχει άνεση χρόνου για να κάνει όσα είχε σχεδιάσει από την προηγούμενη εβδομάδα. Ενεργοποίησε τον υπολογιστή για να είναι έτοιμος και πήγε για ξύρισμα. Πρόσωπο, μασχάλες, ήβη. Όταν τελείωσε και με το ντύσιμο μπήκε στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα των ραδιοφωνικών σταθμών και της έκανε αφιερώσεις όπου της ευχόταν Χρόνια Πολλά. Εν συνεχεία έψαξε για τις λευκές κόλλες που είχε στον χαρτοφύλακά του και έγραψε σε μία από αυτές Υπέρ Υγείας και από κάτω το όνομά της και τα ονόματα των γονιών και των αδελφών της και των ξαδέρφων μέχρι τέταρτης γενιάς και των παππούδων του κάθε σογιού. Γέμισε έτσι διακόσιες σελίδες με ονόματα.
Σήμερα ήταν η γιορτή της. Μπορεί να μην μιλούσαν πια ώστε να μπορέσει να την πάρει τηλέφωνο και να της ευχηθεί ή να της πάρει και να της δώσει κάποιο δώρο αλλά θα έκανε και τα δύο με ένα έμμεσο τρόπο. Γιατί η γιορτή είναι γιορτή. Έβαλε σε 1 σακούλα τα ονόματα μαζί με το Νάμα που είχε αγοράσει την προηγούμενη ημέρα και τα πήγε στην γραφική εκκλησία κάτω ακριβώς από τα τείχη και τους πύργους του βυζαντινού κάστρου, τον 'Άγιο Γραφικό'.
Ήταν 18:45. Μόλις σουρούπωνε ενώ είχε και συννεφιά πίσω από τον ήλιο. Σε συνδυασμό με το κάστρο που δέσποζε λίγα μέτρα πιο πάνω δημιουργούταν 1 πανέμορφη ρομαντική εικόνα jpg. Μπήκε στην εκκλησία. Ήταν ανοιχτή αλλά τα φώτα ήταν κλειστά. Το ρεύμα κοστίζει και τα παγκάρια άδεια βλέπεις. Φωτιζόταν μόνο από τα καντήλια. Στο βάθος κοντά στο ιερό είδε τον νεοκώρο. Ο οποίος νεωκόρος κατέβαζε καντήλια. Ήταν μία πολύ ωραία , κατανυκτική και μυστηριακή εικόνα. Την τράβηξε για να την ανεβάσει στο deviantart.Κινήθηκε προς το μέρος του και του έδωσε τα ονόματα και το Νάμα και το αναγκαίο 'φίλεμα'. Αφού τον ευχαρίστησε , άναψε ένα κερί , προσκύνησε την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και έφυγε κάνοντας βήματα προς τα πίσω για να μην γυρίσει την πλάτη προς το ιερό. Από απροσεξία έριξε ένα μανουάλι και ο νεωκόρος κατέβασε μερικά καντήλια ακόμα.
Σκεφτόταν ότι της είχε κάνει το ωραιότερο δώρο. Και κυρίως, το Οικονομικότερο. Θα διαβάζονταν την ημέρα της γιορτής της , τα ονόματα αυτής και της οικογενείας της στην Ιερά Προσκομιδή και με το φτηνό, κόκκινο κρασί θα παρασκευαζόταν η Θεία Κοινωνία.
Στο αμάξι φεύγοντας είχε ανοίξει τα παράθυρα για να τον χτυπά το φθινοπωρινό δροσερό αεράκι και είχε βάλει στο cd του ραδιοφώνου να παίζει το ʽʼXρόνια Πολλάʼʼ του Παπακωνσταντίνου, το "Devoured By Vermin" των Cannibal Corpse και το "Ι know you are fucking someone else" των Τype0Negative.
Αφού γιόρταζε εκείνη γιόρταζε και αυτός άσχετα αν δεν επρόκειτο να ξαναμιλούσαν ή να ξανασυναντηθούν ποτέ πια. Τα συναισθήματά του για αυτή δεν θα άλλαζαν ποτέ.. Ήταν μια φτηνή πόρνη που δεν έκανε σεξ "ποτέ την Κυριακή" και αυτός ο Ζιλ Ντασσέν. Πόσο μακριά να πάει αυτή η σχέση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Niyia
Διάσημο μέλος
Η Niyia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλλεται Χορευτής. Έχει γράψει 2.858 μηνύματα.
06-10-07
14:08
όταν εμείς κάνουμε σχέδια...ο Θεός γελάει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
prime
Πολύ δραστήριο μέλος
Η prime αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1.680 μηνύματα.
12-10-07
10:49
education gives access to power through words
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει από Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5.713 μηνύματα.
12-10-07
13:58
Ευτυχώς που είναι(όταν εμείς κάνουμε σχέδια...ο Θεός γελάει...
"καλοκάγαθος"!Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
AGGELOS197
Νεοφερμένο μέλος
Ο AGGELOS197 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6 μηνύματα.
19-10-07
09:42
ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΕΔΩ
Αν ήσουν εδώ…
Θα σε κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου
Και θα χάιδευα τα μαλλιά σου
Με τα χέρια τα απαλά μου
Θα απολάμβανα το άρωμά σου
Και θα μεθούσα με την ευωδιά σου
Θα αφουγκραζόμουν κάθε χτύπο
Από την ερωτική καρδιά σου
Θα απολάμβανα την δροσερή φωνή σου
Και το χαμόγελο σου το φωτεινό
Θα ευχαριστούσα τον Θεό μας
Για κάθε μέρα κοντά σου που θα ζώ
Θα σε κοιτούσα μες στα μάτια
Και θα μιλούσα στην ψυχή σου
Θα σε φιλούσα μες στο στόμα
Και θα γευόμουν το φιλί σου
Θα σου έδινα ένα τριαντάφυλλο
Από του σπιτιού μου τον κήπο
Θα σου χάριζα το φυλαχτό μου
Για τις μέρες που θα λείπω
Θα ακούγαμε αγκαλιά
Τραγούδια που μας αρέσουν
Και θα τρώγαμε μαζί
Τα φαγητά σου που με σαγηνεύουν
Θα κοιμόμασταν μαζί
Όλη νύχτα αγκαλιασμένοι
Και θα ξυπνούσαμε τα πρωινά
Ακόμα πιο ερωτευμένοι
Θα σου φερνα πρωινό
Στο κρεβάτι για να φάμε
Θα σου λεγα πως σε αγαπώ
Και πως πάντα κοντά σου θαμαι
Θα σε σκέπαζα τα βράδια
Όταν θα μου ξεσκεπαζόσουν
Και θα σου έκανα δωράκια
Την αγάπη μου να δηλώσουν
Θα σε φρόντιζα σαν μάνα
Όταν θασουν γριπωμένη
Θα σου κράταγα σφιχτά το χέρι
Να μην νιώθεις λυπημένη
Θα πηγαίναμε μαζί ταξίδια
Να θαυμάσουμε τοπία και νέα μέρη
Θα περπατούσαμε κάθε φορά
Πιασμένοι από το χέρι
Θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος
Άνθρωπος στην γη
Γιατί είσαι ότι ονειρευόμουν
Είσαι η ίδια μου η ζωή
https://www.youtube.com/watch?v=P8SPeR60lRI
Αν ήσουν εδώ…
Θα σε κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου
Και θα χάιδευα τα μαλλιά σου
Με τα χέρια τα απαλά μου
Θα απολάμβανα το άρωμά σου
Και θα μεθούσα με την ευωδιά σου
Θα αφουγκραζόμουν κάθε χτύπο
Από την ερωτική καρδιά σου
Θα απολάμβανα την δροσερή φωνή σου
Και το χαμόγελο σου το φωτεινό
Θα ευχαριστούσα τον Θεό μας
Για κάθε μέρα κοντά σου που θα ζώ
Θα σε κοιτούσα μες στα μάτια
Και θα μιλούσα στην ψυχή σου
Θα σε φιλούσα μες στο στόμα
Και θα γευόμουν το φιλί σου
Θα σου έδινα ένα τριαντάφυλλο
Από του σπιτιού μου τον κήπο
Θα σου χάριζα το φυλαχτό μου
Για τις μέρες που θα λείπω
Θα ακούγαμε αγκαλιά
Τραγούδια που μας αρέσουν
Και θα τρώγαμε μαζί
Τα φαγητά σου που με σαγηνεύουν
Θα κοιμόμασταν μαζί
Όλη νύχτα αγκαλιασμένοι
Και θα ξυπνούσαμε τα πρωινά
Ακόμα πιο ερωτευμένοι
Θα σου φερνα πρωινό
Στο κρεβάτι για να φάμε
Θα σου λεγα πως σε αγαπώ
Και πως πάντα κοντά σου θαμαι
Θα σε σκέπαζα τα βράδια
Όταν θα μου ξεσκεπαζόσουν
Και θα σου έκανα δωράκια
Την αγάπη μου να δηλώσουν
Θα σε φρόντιζα σαν μάνα
Όταν θασουν γριπωμένη
Θα σου κράταγα σφιχτά το χέρι
Να μην νιώθεις λυπημένη
Θα πηγαίναμε μαζί ταξίδια
Να θαυμάσουμε τοπία και νέα μέρη
Θα περπατούσαμε κάθε φορά
Πιασμένοι από το χέρι
Θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος
Άνθρωπος στην γη
Γιατί είσαι ότι ονειρευόμουν
Είσαι η ίδια μου η ζωή
https://www.youtube.com/watch?v=P8SPeR60lRI
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Diavoleas
Νεοφερμένο μέλος
Ο Αλέξανδρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών. Έχει γράψει 110 μηνύματα.
19-10-07
10:28
Εγώ δεν είμαι χριστιανός, είμαι ειδώλολάτρης
γιατί πιστέυω κ αγαπώ τα μάτια μιας αγάπης
γιατί πιστέυω κ αγαπώ τα μάτια μιας αγάπης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
truffinho
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Αγγελος (όνομα και πράμα) αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών και μας γράφει από Γλυκά Νερά (Αττική). Έχει γράψει 1.416 μηνύματα.
19-10-07
10:29
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Diavoleas
Νεοφερμένο μέλος
Ο Αλέξανδρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 38 ετών. Έχει γράψει 110 μηνύματα.
19-10-07
10:31
Τόσο προβλέψιμος είμαι πιά?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
menace82
Νεοφερμένο μέλος
Ο Αντώνιος Δημόπουλος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών και επαγγέλλεται Τεχνικός. Έχει γράψει 41 μηνύματα.
27-10-07
19:24
Χαιρετώ...
Έχω ένα περίεργο "κουσούρι"... όταν είμαι χάλια ψυχολογικά, γράφω ένα ποίημα και μετά είμαι εντάξει! Το πρόβλημα είναι ότι τα σβήνω μετά από λίγο γιατί τα θεωρώ γελοία! Πριν γίνω εντελώς "καλά" πάρτε ένα ποιηματάκι που έγραψα πριν από λίγο...
[FONT=Trebuchet MS, sans-serif]Παγιδευμένος μέσα στις ανείπωτες σκέψεις, μόνος μέσα στο πλήθος, μπερδεμένος από αντίθετες σκέψεις. Το σκοτάδι γεμίζει ακόμα περισσότερο την ψυχή μου με θλίψη, το φως χάνεται πάντα σιγά-σιγά προς το τέλος της ημέρας. Ένα χέρι βοηθείας ζητώ να πιαστώ, μα και εκείνο χάνεται, καθώς ο ήλιος δύει. Η ζωή μου έχει αλλάξει πλέον, χαμένος μέσα σε υποχρεώσεις και περίεργες καταστάσεις, μπλεγμένος μέσα σε ανθρώπους που μπορεί να έχουν βρει το νόημα της ζωής. Το νόημα της ζωής, τέσσερις λεξούλες που περιγράφουν το άπιαστο και αιώνιο όνειρο της ανθρωπότητας. Της ανθρωπότητας, που τείνει να πνίγει το όνειρο. Ο θόρυβος της πόλη, σκιάζει τις σκέψεις μου και τις μετατρέπει σε σκοτεινές. Άναψα ένα τσιγάρο. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Δύο παιδιά σχηματίζουν σε έναν τοίχο, απέναντι από το μπαλκόνι μου, μια πολύχρωμη ζωή. Την ζωή όπως θα ήθελαν να είναι. Το πρόβλημα είναι πως πρέπει να ξέρεις το νόημά της για να την σχηματίσεις. Αναρωτιέμαι αν το γνωρίζουν. Τέλος του τσιγάρου. Ένα βαρετό μπλε με φωτίζει από την οθόνη. Οι σκιές μέσα στο δωμάτιο, θολές. Η στυφή γεύση του τσιγάρου και η γλυκιά γεύση του καφέ, έχουν γεμίσει το στόμα του. Τα ξεραμένα μου χείλη, προσπαθούν να βρουν παρηγοριά στην υγρή επαφή με την γλώσσα μου. Έσκυψα πάνω στο γραφείο, προσπαθώντας να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω. Ο θόρυβος της πόλης με μπερδεύει. Ο ήλιος έδυσε. Δεν βρίσκω πλέον άκρη. Παγιδεύτηκα...[/FONT]
Αυτό είναι....
Θα ήθελα να δω και δικά σας ποιήματα...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σημείωση από Γιώργος
Το παρόν προήλθε από τη συγχώνευση
του θέματος "ποίηση" με το παρόν θέμα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Έχω ένα περίεργο "κουσούρι"... όταν είμαι χάλια ψυχολογικά, γράφω ένα ποίημα και μετά είμαι εντάξει! Το πρόβλημα είναι ότι τα σβήνω μετά από λίγο γιατί τα θεωρώ γελοία! Πριν γίνω εντελώς "καλά" πάρτε ένα ποιηματάκι που έγραψα πριν από λίγο...
[FONT=Trebuchet MS, sans-serif]Παγιδευμένος μέσα στις ανείπωτες σκέψεις, μόνος μέσα στο πλήθος, μπερδεμένος από αντίθετες σκέψεις. Το σκοτάδι γεμίζει ακόμα περισσότερο την ψυχή μου με θλίψη, το φως χάνεται πάντα σιγά-σιγά προς το τέλος της ημέρας. Ένα χέρι βοηθείας ζητώ να πιαστώ, μα και εκείνο χάνεται, καθώς ο ήλιος δύει. Η ζωή μου έχει αλλάξει πλέον, χαμένος μέσα σε υποχρεώσεις και περίεργες καταστάσεις, μπλεγμένος μέσα σε ανθρώπους που μπορεί να έχουν βρει το νόημα της ζωής. Το νόημα της ζωής, τέσσερις λεξούλες που περιγράφουν το άπιαστο και αιώνιο όνειρο της ανθρωπότητας. Της ανθρωπότητας, που τείνει να πνίγει το όνειρο. Ο θόρυβος της πόλη, σκιάζει τις σκέψεις μου και τις μετατρέπει σε σκοτεινές. Άναψα ένα τσιγάρο. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Δύο παιδιά σχηματίζουν σε έναν τοίχο, απέναντι από το μπαλκόνι μου, μια πολύχρωμη ζωή. Την ζωή όπως θα ήθελαν να είναι. Το πρόβλημα είναι πως πρέπει να ξέρεις το νόημά της για να την σχηματίσεις. Αναρωτιέμαι αν το γνωρίζουν. Τέλος του τσιγάρου. Ένα βαρετό μπλε με φωτίζει από την οθόνη. Οι σκιές μέσα στο δωμάτιο, θολές. Η στυφή γεύση του τσιγάρου και η γλυκιά γεύση του καφέ, έχουν γεμίσει το στόμα του. Τα ξεραμένα μου χείλη, προσπαθούν να βρουν παρηγοριά στην υγρή επαφή με την γλώσσα μου. Έσκυψα πάνω στο γραφείο, προσπαθώντας να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω. Ο θόρυβος της πόλης με μπερδεύει. Ο ήλιος έδυσε. Δεν βρίσκω πλέον άκρη. Παγιδεύτηκα...[/FONT]
Αυτό είναι....
Θα ήθελα να δω και δικά σας ποιήματα...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σημείωση από Γιώργος
Το παρόν προήλθε από τη συγχώνευση
του θέματος "ποίηση" με το παρόν θέμα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 35 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
