Οι ποιητικές μας σκέψεις!

[T_Chameleon]

Επιβιώνω
Σε έναν δύσκολο κόσμο γεμάτο μίσος και κακία επιβιώνω…
Σε έναν κόσμο που οι δυνάμεις του κακού βούλονται κατά τον αθώων..
σε καιρούς φαύλους που οι φίλιες και οι συμμαχίες βαδίζουν στην κόψη του ξυραφιού…
στην εποχή που σκοτωνόμαστε από μακριά και όχι πρόσωπο με πρόσωπο επιβιώνω
τελικά είναι δύσκολο να είσαι εσύ και όχι κανένας άλλος..
Τελικά μήπως όλοι η ζωή είναι μια μάχη για την επικράτηση την επιβίωση ??εξελιχθήκαμε αλλά παραμείναμε ζώα τα λόγια διχάζουν οι πράξης αποκαλύπτουν και οι άνθρωποι αποκαλύπτονται
Επιβιώνω.......

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fantasmenos]

Ζώα σε μια ζούγκλα με νόμους...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[{summerdream}]

Σε κοιταζω .. εισαι υπεροχη .. σου χαμογελαω .. ολα εισαι εσυ αποψε .. ειμαι διπλα σου .. σε κραταω στα χερια μου .. σε ζω .. εισαι διπλα μου .. ενα ποτο και το τραγουδι year of the cat του all stewart , μας συντροφευει .. εσυ και εγω αποψε ...
εισαι φανταστικη .. εισαι θεϊκη .. εισαι τα πάντα για μενα ... αυτο το αυθορμητο χαμογελο σου με τρελλανει .. αυτη η ξενοιασια σου που με κρατας αγκαλια , ο τροπος που φωτογραφιζομαστε απεναντι στον φακο σε ενα νησι απολαμβανοντας τις διακοπες μας , με κανουν και αισθανομαι υπεροχα .. εισαι και εσυ υπεροχη μωρο μου .. σε κραταω ... δεν θα ηθελα να σε χασω ποτε .. αυτα τα λογια που μου χαρισαν τα χειλη σου , τα δικα μου χειλη που υποταχτηκαν από τα λογια των χειλιων σου , αυτο το παντρεμα του αυθορμητισμου , αυτο το υπεροχο ονειρο με μαγευει ... δωσαμε υπσχεσεις , χαμογελα , αυθορμητοσμο .. χαρισαμε το καλυτερο κομματι από τον εαυτο μας ο ενας για τον αλλον .. αλλά απλα υποσχεθηκαμε .. ομως ολα χαθηκαν ..
χαθηκαμε μεσα στον χρονο .. χαθηκαμε από τα λαθη του εγωισμου μας και της απειριας μας ... αλλά σε κρατω ακομα και σου χαμογελω .. πάντα θα σε θυμαμαι ... αυτη η φωτογραφια μας θα ειναι για μενα ενα ονειρο που δεν καταφεραμε να το κανουμε πραγματικοτητα ποτε ... στην υγεια σου μωρο μου ... να εισαι πάντα καλά ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[{summerdream}]

αλλου ηθελα να γραψω αυτο το τοπικ , και αλλου εμφανιζεται .. σαλατα τα εκανα ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Αννουλα]

Νταξ' δεν εγινε κατι,τουλαχιστον δεν ειναι και αταιριαστο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

Αρκετά όμορφο και άκρος προσιτό στην ψυχικοί ιδιοσυγκρασια του αναγνώστη εύγε....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[{summerdream}]

Αρκετά όμορφο και άκρος προσιτό στην ψυχικοί ιδιοσυγκρασια του αναγνώστη εύγε....

σας ευχαριστω πολυ ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Κιτρινος Σκιουρος]

[FONT=Bookman Old Style, serif]Έψαχνα χρόνια να σε βρω χωρίς να ψάχνω αληθινά, κιʼ όταν τελικά σε βρήκα ήσουν τόσο αθώα κιʼ ελεύθερη που δεν τόλμησα να πλησιάσω. Στάθηκα μονάχα κάπου εκεί, λίγα μέτρα μακριά, προσπαθώντας μάταια να συμφιλιωθώ με μια πρωτόγνωρη συγκίνηση που ούρλιαζε απεγνωσμένα να τρέξω κοντά σου. Ο χρόνος κιʼ ο φόβος είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Είχαν σταματήσει το ποτάμι φράζοντας για πάντα την ορμή της ελπίδας. Έτσι, έμεινα εκεί, να κοιτάζω υπνωτισμένος. Γελούσες και μιλούσες και τα μαλλιά σου πήγαιναν πέρα δώθε σαν σε όνειρο και τα χέρια σου ήταν τόσο λεπτά και λευκά και μακρινά. ΄Ήθελα τόσο πολύ να ʽρθω πιο κοντά, να τʼ αγγίξω. Αλήθεια. Είχα τόσα πολλά να σου πω που δε θαʼ θελες με τίποτε νʼ ακούσεις. Φοβόμουν όμως. Φοβόμουν όπως και στα τόσα γράμματα που σουʼ γραψα, μα ποτέ δεν έλαβες. Τα γράμματα τα φυλαγμένα στο πρώτο συρτάρι του κομοδίνου μου, δίπλα στις φωτογραφίες που μου χάρισες. Δίπλα στις κασσέτες με τα χίλια τραγούδια που ʽγραψα για σένα, μα ποτέ δεν άκουσες. Δίπλα σε μια ανάμνηση που δίνει χρώμα στη ζωή μου απʼ τη στιγμή που χωρίσαμε μοιραία εκείνο το ξενυχτισμένο πρωινό, στο διαμαντένιο νησί. Ήταν η στιγμή που άφηνα την δακρυσμένη αγκαλιά σου για να φύγω μακριά, παρέα με την ελπίδα ότι κάποτε θα ξανασμίγαμε. Κιʼ ήταν μόλις τότε, που συνειδητοποίησα πως εκείνες οι εφτά ημέρες είχαν αλλάξει για πάντα τη ζωή μου. Όλα όσα θα ʽβλεπα, θʼ άκουγα, θα μύριζα, θʼ άγγιζα δεν θαʼ ταν ποτέ τόσο ζωντανά όσο το άρωμα του ονόματος σου, ο ήχος της φωνής σου, η λάμψη της φλογερής ανάμνησης που θα ξεχείλιζε απʼ τα μελένια μάτια σου, κάθε που θα ʽκλεινα τα δικά μου. Για μένα, Μυρτώ μου, υπήρξες η προσωποποίηση της αλήθειας που ʽκρυβα βαθιά μέσα μου. Της μοναδικής αλήθειας που αξίζει να πιστεύει κανείς ολόψυχα και που ξέρει καλά ότι είναι πέρα για πέρα γελοίο να τη συγκρίνει μʼ οποιαδήποτε άλλη. Οι άλλες «αλήθειες» δεν είναι παρά ψέμματα φτιαγμένα με φόβο και θλίψη και συμφέρον και συμβιβασμό και θάνατο. Εσύ όμως, είσαι η άσβεστη φλόγα της αληθινής αγάπης που θʼακτινοβολεί ακούραστα μέσα στην καρδιά μου. Για πάντα.[/FONT]


[FONT=Bookman Old Style, serif]Υ.Γ. Πριν λίγο, έριξα τον φάκελο στο ταχυδρομικό κουτί.[/FONT]
[FONT=Bookman Old Style, serif]Δεν ξέρω αν η διεύθυνση είνʼ η σωστή. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι μέσα μου, το γράμμα έχει φτάσει εκεί απʼ όπου ξεκίνησαν όλα.[/FONT]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Σκιουρε,πολυ ομορφα λογια..ομολογουμενως....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

Καθώς η νύκτα έπεφτε και ένα πέπλο μυστήριου και ρομαντισμού απλωνόταν στον έναστρο ουρανό την συνάντησα.. Ήταν το φωτεινότερο αστέρι του ουρανού ..τα λόγια τις γλυκιά μελωδία στην καταχνιά της νυκτός..Με καλούσε… μου ψιθύριζε …πράξεις αγάπης μια άλλης εποχής…Εγω μαγεμένος από τα λόγια της την συνάντησα ήταν εκπληκτική…μιλούσαμε και είχα την αίσθηση πως ο χρόνος δεν υπήρχε..Με καληνύχτισε και πήγε εκεί που ανήκει ..πήγε να συναντήσει τον πρίγκιπα της ..αυγερινός θαρρώ λεγόταν…
ενεγράφη εν έτη 2008 Τ Of Rhodes

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

Να βάλω ένα δικό μου να μου το αναλύσετε? Ίσος διορθωθώ από τα λόγια σας ίσος και όχι

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Και το ρωτάς;!! Βάλε βάλε!! Θα είμαστε καλοί μαζί σου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

Το βλέμμα μου παγώνει με το αντίκρισμα σου ..καθώς έρχεται η καρδιά σου να ζεστάνει την χειμωνιά της ψυχής μου…Η λάμψη που εκπέμπεις έρχεται να διώξει το σκοτάδι ωσάν μια πυγολαμπίδα την αυγή..Η φωνή σου ηχη σαν γλυκός ήχος στο άκουσμα του κάθε οδοιπόρου ήρθες να φέρεις την ελπίδα στον κόσμο (και το όνομα μια κοπέλας )...
[Ένα απόσπασμα από την σύλλογοι μου την όπια δημιουργώ τις νύκτες]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hipparchos]

Γεια σε όλους, χαίρομαι που μου δίνεται η δυνατότητα να γράψω τα στιχάκια που ακολουθούν - δεν τολμώ να τα πω ποίημα.

ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ

Μόνη σ' ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις
δυσάρεστες οι περισσότερες
πόσο θα 'θελες να φύγεις και να μη γυρίσεις!

Τρέμεις, φοβάσαι μέσα στη μοναξιά σου
πριν κοιμηθείς το 'ξερες
πως εφιάλτες θα στοιχειώσουν τα όνειρά σου

Αυτοί που αγάπησες σ' έχουν προδώσει
όσοι σ' αγάπησαν έχουν πια φύγει
νομίζεις πως κανείς δε μπορεί να σε νιώσει

Υποφέρεις, δυσκολεύεσαι ν' ανασάνεις
σ' όλο το σώμα σου νιώθεις ρίγη
λιποθυμάς, λες πως φοβάσαι πως θα πεθάνεις

Σε τρομάζει το παρελθόν, αλλά πιο πολύ το αύριο
χαμένη σε μια κρίση πανικού
το άδειο σπίτι μέσα στη νύχτα σου φαίνεται άγριο

Σε τραγούδια ψάχνεις στιγμές και λόγια εφήμερα
ενός παρελθόντος όχι ιδανικού
αλλά ασφαλώς πολύ καλλίτερου από το σήμερα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Το βλέμμα μου παγώνει με το αντίκρισμα σου ..καθώς έρχεται η καρδιά σου να ζεστάνει την χειμωνιά της ψυχής μου…Η λάμψη που εκπέμπεις έρχεται να διώξει το σκοτάδι ωσάν μια πυγολαμπίδα την αυγή..Η φωνή σου ηχη σαν γλυκός ήχος στο άκουσμα του κάθε οδοιπόρου ήρθες να φέρεις την ελπίδα στον κόσμο (και το όνομα μια κοπέλας )...
[Ένα απόσπασμα από την σύλλογοι μου την όπια δημιουργώ τις νύκτες]

, Περιμένετε κι από μένα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Rempeskes]

[Ένα απόσπασμα από την σύλλογοι μου την όπια δημιουργώ τις νύκτες]

Και πολύ καλά κάνεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

, Περιμένετε κι από μένα

Το περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dalcfu]

Αυτά τα δύο ποιήματα τα έγραψα πριν 6 χρόνια σε μια φάση της ζωής μου όχι και τόσο καλή.

Τα μαύρα δίχτυα


Μαύρα δίχτυα τριγύρω παντού
με σφίγγουν, με πνίγουν, παγώνουν το νου.
Τρόμος με πιάνει, ανασαίνω βαριά,
τα κόβω, τα σκίζω, τους βάζω φωτιά.

Παίρνω φωτιά μαζί τους κι εγώ
οι στάχτες σκορπούν από κει κι από δω
αέρας τις παίρνει, τις πάει μακριά
σε όλον τον κόσμο, σε κάθε γωνιά.

Φεύγει το σκότος, η ελπίδα γυρνά
τα δίχτυα χαθήκαν, τα πήρε η φωτιά
μα ίσως ξανάρθουν και τότε η ψυχή
ψηλά θα πετάξει, θα κάνει μια ευχή.

Στάχτες του κόσμου εννωθείτε με μιας
και γίνετε χάδι, αγγέλοι χαράς
τα δίχτυα τυλίχτε σ' ανέμου πνοή
να φύγουν για πάντα, να έρθει η ζωή.

Το όνειρο

Το χέρι μου απλώνω στου ονείρου τη δίνη
μα αόρατη πόρτα το δρόμο μου κλείνει.
Σ'απόγνωση φτάνω, ο νους μου σαλεύει
και πύρινα βέλη παντού εκτοξεύει.

Φωνάζω, χτυπιέμαι, δακρύζω, ουρλιάζω
με άρρωστες σκέψεις στο χάος βουλιάζω.
Η ελπίδα χαμένη, ο φόβος με πνίγει
μα ξάφνου με βρόντο η πόρτα ανοίγει.

Το φως ξεχυλίζει, γλυκά με θαμπώνει
και κάπου εδώ ο εφιάλτης τελειώνει.
Διστάζω για λίγο, την πόρτα περνάω
το φως με ζαλίζει, μα δε σταματάω.

Εικόνες ονείρου απλώνουν μπροστά μου,
ο νους ξεθολώνει, σκιρτά η καρδιά μου.
Ελεύθερη τώρα μακριά φτερουγίζω
στον έρωτα πάλι μπορώ να ελπίζω.

Προσωπικά με αναστάτωσαν προχτές που τα ξέθαψα. Τα βρήκα πολύ psycho. Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[T_Chameleon]

Είναι ωραία αλλά δεν ξέρω γιατί με παραπέμπουν σαν να είναι ραπ…όταν τα διαβάζω μου φαίνεται σαν ραπ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Αυτά τα δύο ποιήματα τα έγραψα πριν 6 χρόνια σε μια φάση της ζωής μου όχι και τόσο καλή.

Τα μαύρα δίχτυα​

Μαύρα δίχτυα τριγύρω παντού
με σφίγγουν, με πνίγουν, παγώνουν το νου.
Τρόμος με πιάνει, ανασαίνω βαριά,
τα κόβω, τα σκίζω, τους βάζω φωτιά.​

Παίρνω φωτιά μαζί τους κι εγώ
οι στάχτες σκορπούν από κει κι από δω
αέρας τις παίρνει, τις πάει μακριά
σε όλον τον κόσμο, σε κάθε γωνιά.​

Φεύγει το σκότος, η ελπίδα γυρνά
τα δίχτυα χαθήκαν, τα πήρε η φωτιά
μα ίσως ξανάρθουν και τότε η ψυχή
ψηλά θα πετάξει, θα κάνει μια ευχή.​

Στάχτες του κόσμου εννωθείτε με μιας
και γίνετε χάδι, αγγέλοι χαράς
τα δίχτυα τυλίχτε σ' ανέμου πνοή
να φύγουν για πάντα, να έρθει η ζωή.​

Το όνειρο​

Το χέρι μου απλώνω στου ονείρου τη δίνη
μα αόρατη πόρτα το δρόμο μου κλείνει.
Σ'απόγνωση φτάνω, ο νους μου σαλεύει
και πύρινα βέλη παντού εκτοξεύει.​

Φωνάζω, χτυπιέμαι, δακρύζω, ουρλιάζω
με άρρωστες σκέψεις στο χάος βουλιάζω.
Η ελπίδα χαμένη, ο φόβος με πνίγει
μα ξάφνου με βρόντο η πόρτα ανοίγει.​

Το φως ξεχυλίζει, γλυκά με θαμπώνει
και κάπου εδώ ο εφιάλτης τελειώνει.
Διστάζω για λίγο, την πόρτα περνάω
το φως με ζαλίζει, μα δε σταματάω.​

Εικόνες ονείρου απλώνουν μπροστά μου,
ο νους ξεθολώνει, σκιρτά η καρδιά μου.
Ελεύθερη τώρα μακριά φτερουγίζω
στον έρωτα πάλι μπορώ να ελπίζω.​

Προσωπικά με αναστάτωσαν προχτές που τα ξέθαψα. Τα βρήκα πολύ psycho. Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας.​

Όντως, πολύ ρυθμικά. Ραπ, θα μπορούσες να τα πεις. Κίνηση, ένταση, αγωνία και ταχύτητα. Πρέπει να ήσουν σε μεγάλη αναστάτωση. Αυτό βγαίνει χωρίς να γίνεται κουραστικό... Ξαναγράψε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.