Φοιτητική ζωή: με τους γονείς ή ανεξάρτητα;

[skidrow]

Πέρασα, περνάω και θα περάσω από όλα τα στάδια της συγκατοίκησης ή μη.
1ο στάδιο: Μέχρι που τελείωσα το λύκειο έμενα στο ίδιο σπίτι με τους γονείς μου. Να σημειώσω όμως ότι οι γονείς μου, ακόμα και από την πολύ μικρή μου ηλικία, δεν ήταν σε καμία περίπτωση καταπιεστικοί.
2ο στάδιο: Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, μια παλιά αποθήκη στην αυλή των γονιών μου, διαμορφώθηκε σε αυτόνομο στούντιο 30m² και έγινε το δικό μου σπιτάκι με ανεξάρτητη είσοδο. Αυτή η ημιανεξάρτητη κατάσταση είχε πολλά πλεονεκτήματα. Απόλυτη ασυδοσία του ποιος μπαίνει ή βγαίνει οποιαδήποτε ώρα, υπήρχαν και φορές που έκανα 3 μέρες να συναντήσω τους δικούς μου, αλλά το φαγητό, την καθαριότητα και τα ρούχα τα φρόντιζε η μητέρα μου.
3ο στάδιο: Οι γονείς μου έφυγαν και εργάζονται στο εξωτερικό. Έτσι η κατάσταση έγινε εντελώς ανεξάρτητη. Εδώ το βασικό μειονέκτημα είναι ότι μαγείρεμα, πλύσιμο και λοιπά οικιακά τα κάνουμε μόνοι μας.
4ο στάδιο: Τελειώνοντας τη σχολή, θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό εκεί που βρίσκονται οι γονείς μου, οπότε θα επιστρέψω στην αρχή μένοντας στο ίδιο σπίτι μαζί τους.

Και πως θα σου φανεί αυτό? Το τελευταίο εννοώ.

Πραγματικά, έτσι όπως διαμορφωθεί η κατάσταση μου πλέον ακόμα και με την αδερφή μου που έστω και λίγο με "περιορίζει", δεν θα μπορούσα να κανένα λόγο να γυρίσω στη φάση ότι μένω με τους δικούς μου γιατί έστω και υποσυνείδητα θα ξέρω ότι "η δική μου στέγη => οι δικοί κανόνες" πράγμα που δεν ισχύει παρ'όλο που αυτοί οι ίδιοι μου πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς. Ακόμα και όταν έρχονται Αθήνα για να με δούν, εγώ θα κάνω κουμάντο ως προς το τι θα πάει που κτλ. Και οι δικοί μου όμως φαίνονται να το βλέπουν ως "ξένο" προς αυτούς σπίτι και πάντα με ρωτάνε που θέλω το κάθε τι και τι να πειράξουν και τι όχι.. Μπορώ να πω ότι μετά από τόσα χρόνια "μην πειράζεις τίποτα", είναι ηδονή να το βλέπεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Εγώ, μολονότι, πήγα στη Θεσσαλονίκη (πέρασα στη 2η επιλογή) αρκετά μεγάλη (33 ετών), για να παρακολουθήσω τη διετή επιμόρφωση νηπιαγωγών και δασκάλων (να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες, μιας κι έχω μιλήσει γι' αυτή σε άλλα θέματα) οι γονείς μου -ιδιαίτερα η μητέρα μου- ένιωθαν λες και θα πήγαινα στην Αυστραλία. Δεν είναι αυταρχική, αλλά το παρακάνει με την υπερπροστασία. Κάθε μέρα με ρωτούσε τι θα φάω το μεσημέρι. Εννοείται ότι της έλεγα εκείνο που θα ήθελε να ακούσει. Λ.χ. Της έλεγα ότι θα φάω φασολάδα. Ενώ έτρωγα τα φασόλια νερόβραστα με λίγο λαδόξιδο, της έλεγα ότι έβαλα καρότο, σέλινο, κρεμμύδι, ελαιόλαδο, ρίγανη κτλ.,υλικά που βάζει κι εκείνη όταν φτιάχνει φασολάδα.
Σε κάποια φάση ξεκίνησα να συγκατοικώ με μια φίλη μου, η οποία κάπνιζε και η μητέρα μου φοβόταν μήπως μάθω να καπνίζω. Πού να με έβλεπε και με τσιγάρο; Όταν πήγαινα σπίτι μου, ενώ ήμουν στα κιλά μου, πάντα της φαινόμουν πιο αδύνατη και μου άρχιζε: "μήπως δεν τρως, μήπως το έχεις ρίξει στους καφέδες, μήπως στεναχωριέσαι 'κει πάνω κτλ." Τα ίδια κάνει και με την αδερφή μου που μένει στη Ρόδο. Ως προς εμένα πλέον έχει περιορίσει την υπερπροστασία.
Πάντως ήταν πολύ ωραία εμπειρία η φοιτητική ζωή εκτός έδρας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anonyme]

4ο στάδιο: Τελειώνοντας τη σχολή, θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό εκεί που βρίσκονται οι γονείς μου, οπότε θα επιστρέψω στην αρχή μένοντας στο ίδιο σπίτι μαζί τους.

Και δεν ανατριχιάζεις στην ιδέα;
Δεν θα άλλαζα με τίποτα τη φοιτητική ζωή μακριά από το σπίτι και τώρα που γύρισα σκέφτομαι 24/7 πώς θα καταφέρω να φύγω και πάλι (είτε βρίσκοντας δουλειά και νοικιάζοντας στην πόλη μου, ενδεχομένως συγκατοικώντας, είτε συνεχίζοντας στο εξωτερικό τις σπουδές). Δεν είναι θέμα καταπίεσης, απλά δεν θεωρώ το πατρικό μου "σπίτι μου" πλέον, πιο πολύ σαν φιλοξενούμενη νιώθω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Τελειώνοντας τη σχολή, θα φύγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό εκεί που βρίσκονται οι γονείς μου, οπότε θα επιστρέψω στην αρχή μένοντας στο ίδιο σπίτι μαζί τους.

Και πως θα σου φανεί αυτό?

Και δεν ανατριχιάζεις στην ιδέα;

Χα,χα,χα, δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον μου φαίνεται παράξενο μαζί και αστείο. Όμως, θα ήταν σίγουρα παράλογο, το να έχουν οι γονείς μου εκεί σπίτι και να τους ζητήσω να μου νοικιάσουν εμένα άλλο στην ίδια πόλη. Το θετικό είναι ότι δεν με καταπίεσαν ούτε όταν ήμουνα 12, άρα δε φαντάζομαι να το κάνουν όταν θα είμαι 23. Όπως και να έχει, θεωρώ το θέμα της συγκατοίκησης με τους γονείς ασήμαντο σε σχέση με την άλλη συγκατοίκηση που θα διακοπεί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Αν δεν συντρέχουν οικονομικοί ή άλλοι πρακτικοί λόγοι, σαφώς μόνοι (έστω και με συγκάτοικο) κι ανεξάρτητοι.
Το ιδιανικό μάλιστα θα ήταν και με παράλληλη δουλειά ταυτόχρονα με τις σπουδές.
Οι γονείς καλοί και άγιοι, αλλά αν δεν είναι καταπιεστικοί (απαγορεύοντας λ.χ. ορισμένες δραστηριότητες μέσα στο σπίτι της οικογένειας), ή υπερ-προστατευτικοί (κι αυτό μια μορφή καταπίεσης)
θα είναι "υποστηρικτικοί": Η μαμά να παίρνει τα άπλυτα και να τα επιστρέφει καθαρά και καλοσιδερωμένα, τα τάπερ με το σπιτικό φαγητό να πηγαινο-έρχονται κλπ. Κι όλα αυτά είναι πολύ γλυκά και βολικά, αλλά καθυστερούν (αν δεν εμποδίζουν) την πορεία για την τελική αυτονομία του ατόμου. Γιατί ο βασικός στόχος του καλού γονιού που αγαπάει το παιδί του και νοιάζεται γι αυτό, είναι πρωτίστως να το μάθει να είναι ανεξάρτητο, να στέκεται στα δικά του πόδια, να βασίζεται στον ευαυτό του και να συνειδητοποιεί οτι η απόλαυση της ελευθερίας που φέρνει η ενηλικίωση φέρει μαζί της και ευθύνες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Ναι αλλά με τέτοιες απόψεις (αν και έχεις κάποιο δίκιο) δίνεται η απόλυτη εντύπωση ότι η φοιτητική διαμονή με γονείς...είναι «περιοριστική» για το φοιτητή ή τη φοιτήτρια δημιουργώντας εντυπώσεις και διέξοδα σε άλλου είδους επιλογές. Αν κρίνω από τα βιώματά μου, η φοιτητική ζωή της ανεξαρτησίας σημαίνει σκυλοπήδημα και ανεξέλεγκτες κρεπάλες σε όλες τις αποθήκες-ποτάδικα; Γιατί πιο δημιουργική φοιτητική ζωή στο Ελλαδιστάν δεν έχω δει. Τελικά όπως φαίνεται, η νοοτροπία του στερημένου Έλληνα δεν περιορίζεται και στις πολιτικές του επιλογές. Με το που γίνονται οι περισσότεροι φοιτητές αποκτούν μια νοοτροπία «παίρνω το αίμα μου πίσω» δοκιμάζοντας καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν το εγώ που δεν έχουν ή για να αρέσουν κλπ. Αυτό είναι το μοντέλο της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[skidrow]

Ναι αλλά με τέτοιες απόψεις (αν και έχεις κάποιο δίκιο) δίνεται η απόλυτη εντύπωση ότι η φοιτητική διαμονή με γονείς...είναι «περιοριστική» για το φοιτητή ή τη φοιτήτρια δημιουργώντας εντυπώσεις και διέξοδα σε άλλου είδους επιλογές. Αν κρίνω από τα βιώματά μου, η φοιτητική ζωή της ανεξαρτησίας σημαίνει σκυλοπήδημα και ανεξέλεγκτες κρεπάλες σε όλες τις αποθήκες-ποτάδικα; Γιατί πιο δημιουργική φοιτητική ζωή στο Ελλαδιστάν δεν έχω δει. Τελικά όπως φαίνεται, η νοοτροπία του στερημένου Έλληνα δεν περιορίζεται και στις πολιτικές του επιλογές. Με το που γίνονται οι περισσότεροι φοιτητές αποκτούν μια νοοτροπία «παίρνω το αίμα μου πίσω» δοκιμάζοντας καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν το εγώ που δεν έχουν ή για να αρέσουν κλπ. Αυτό είναι το μοντέλο της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη;

Όπα, εδώ είσαι φάουλ. Ευτυχώς ή δυστυχώς πλέον έχουμε κάποιες ελευθερίες και σαν μαθητές να πηγαίνουμε σε πάρτι, να πίνουμε κτλ. Εδώ βλέπω στο facebook μου την ξαδέρφη μου που είναι 14-15 να βγαίνει και να πίνει (και να είναι co host! jesus!) κι όταν εγώ ήμουνα στην ηλικία, ο νουνός μου (και πατέρας της) έλεγε στη μάνα μου "μπράβο σου, που τον αφήνεις έξω τέτοια ώρα". Οι εποχές αλλάζουν.
Το θα πάω Βέρτη, θα πάω από δω και από κει, όταν είσαι μόνο σου, δεν έχει να κάνει με την "καταπίεση" γιατί όπως γράφουν πολλοί, τα ίδια κάνουν και με τους δικούς τους. Η καταπίεση είναι αυτό που βλέπουμε στις "αγγλικές περιοχές" της Ελλάδας όπως έιναι τα Μάλια της Κρήτης και ο Κάβος της Κέρκυρας (γεια σου, πατρίδα!!). Αυτό είναι καταπίεση κι όχι η 21 χρονη που απόψε είναι στο Ακρωτήρι DC και μετράει κεφάλια για να βγάλει το χαρτζιλίκι της.

Τώρα, από την άλλη, αυτοί που μπορούν οικονομικά να το αντέξουν είναι σε καλύτερη κατάσταση γιατί θεωρώ ότι μπορούν να προσαρμοστούν πιο εύκολα αργότερα. Δεν θα ήθελα να είμαι ούτε με τους δικούς μου συνέχεια, αλλά ούτε και στη Γερμανία ή στις ΗΠΑ που το τελευταίο κεράκι μόλις γίνεις 18 το σβήνεις στο πεζοδρόμιο που σ'έχουν πετάξει οι δικοί σου για να κάνεις τη ζωή σου από δω και πέρα..

ΥΓ: Επίσης μια παρατήρηση μιας και κάνω "τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα": Ναι ,όταν ήμασταν πρωτοετείς τρέχαμε από δω και από κει, και οι περισσότεροι από τη σχολή κάναν και κοινές διακοπές για ακόμα μεγαλύτερη ανεξαρτήσια. Πλέον μόνο τους πρωτοετείς που μπαίνουν τώρα βλέπω κάθε βράδυ έξω, οι "δικοί" μου την βγάζουν στου Ψυρρή ή σε σπίτια κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ενώ υπάρχουν άτομα είτε μόνα είτε με γονείς, που δεν θέλουν να βγουν. Δηλαδή, αυτό που εννοώ είναι ότι η αντίληψη : φοιτητής = όλη μέρα τα ξύνει, μεθάει, πηδάει είναι σαν το δημόσιος υπάλληλος = τεμπελόσκυλο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Ναι αλλά με τέτοιες απόψεις (αν και έχεις κάποιο δίκιο) δίνεται η απόλυτη εντύπωση ότι η φοιτητική διαμονή με γονείς...είναι «περιοριστική» για το φοιτητή ή τη φοιτήτρια δημιουργώντας εντυπώσεις και διέξοδα σε άλλου είδους επιλογές. Αν κρίνω από τα βιώματά μου, η φοιτητική ζωή της ανεξαρτησίας σημαίνει σκυλοπήδημα και ανεξέλεγκτες κρεπάλες σε όλες τις αποθήκες-ποτάδικα; Γιατί πιο δημιουργική φοιτητική ζωή στο Ελλαδιστάν δεν έχω δει. Τελικά όπως φαίνεται, η νοοτροπία του στερημένου Έλληνα δεν περιορίζεται και στις πολιτικές του επιλογές. Με το που γίνονται οι περισσότεροι φοιτητές αποκτούν μια νοοτροπία «παίρνω το αίμα μου πίσω» δοκιμάζοντας καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν το εγώ που δεν έχουν ή για να αρέσουν κλπ. Αυτό είναι το μοντέλο της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη;

Ίσως σου έδωσα αυτή την εντύπωση, αλλά δεν εννοούσα ακριβώς αυτό που εννόησες (αχαλίνωτο σεξ, ναρκωτικά, κραιπάλες κάθε είδους) ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτό. Νομίζω είσαι πολύ εύκολα σε θέση να αντιληφθείς οτι οι παραπάνω extreme δραστηριότητες, κάλλιστα μπορούν να συμβούν και κατά τη διάρκεια της συμβίωσης με την οικογένεια ( π.χ. πολλοί χρήστες ουσιών, δεν περίμεναν να γίνουν φοιτητές για να αρχίσουν την αυτοκαταστροφική τους συνήθεια, ήδη από το σχολείο ήσαν μπλεγμένοι).
Λέγοντας "δραστηριότητες", συμπεριλαμβάνω και τις συνήθειες (ιδιαίτερα αυτές): Τη μεταμεσονύχτια ώρα που θα επιστρέψει κάποιος σπίτι ακροπατώντας προσέχοντας μη ξυπνήσει όλη την οικογένεια, ποιούς πότε και για πόση ώρα θα δεχτεί στο σπίτι του χωρίς να ρωτήσει πότε είναι βολικό και χωρίς να υποστεί τα σχόλια (ακόμα και τα πιο καλοπροαίρετα). Ακόμα και χωρίς να τον απασχολεί το σε ποιο μέρος θα παρατήσει φεύγοντας οποιοδήποτε αντικείμενο τη βεβαιότητα οτι επιστρέφοντας θα το βρει ακριβώς εκεί και όχι συμμετρικά τακτοποιημένο σε κάποιο ράφι ή ντουλάπα

Όσο για το "παίρνω το αίμα μου πίσω", δυστυχώς οφείλω να παραδεχτώ οτι αυτό ήταν μια πραγματικότητα ειδικά στη χώρα μας. Και λέω "ήταν", γιατί (θέλω να) πιστεύω οτι στην εποχή μας τέτοιοι τρόποι σκέψης και δράσης, έχουν μειωθεί κατά πολύ τείνοντας να εξαφανιστουν (συμφωνώ εδώ σε όσα είπε η skindrow πιο πάνω). Πλέον τα νέα παιδιά δεν υφίστανται τόσο "στενό μαρκάρισμα" (υπερβολικό θα έλεγα, ειδικά στις επαρχίες) από γονείς και κοινωνικό περίγυρο, όπως πριν. Ναι να προσέχεις, να παρακολουθείς τα παιδιά σου, αλλά πρώτα φρόντισε να έχεις κερδίσει το σεβασμό τους κι όχι απλά το φόβο. Όσο περισσότερο κρατάς, ή προσπαθήσεις να κρατήσεις κάποιον με δεμένο με βία και απειλές, άλλο τόσο ακραία θα είναι και η αντίδρασή του όταν θα βρεθεί ελεύθερος/η σε μια μακρινή πόλη και τότε οι πιθανότητες να κάνει κακή χρήση της ελευθερίας του, θα είναι αυξημένες.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[meetmeinmontauk]

Ναι αλλά με τέτοιες απόψεις (αν και έχεις κάποιο δίκιο) δίνεται η απόλυτη εντύπωση ότι η φοιτητική διαμονή με γονείς...είναι «περιοριστική» για το φοιτητή ή τη φοιτήτρια δημιουργώντας εντυπώσεις και διέξοδα σε άλλου είδους επιλογές. Αν κρίνω από τα βιώματά μου, η φοιτητική ζωή της ανεξαρτησίας σημαίνει σκυλοπήδημα και ανεξέλεγκτες κρεπάλες σε όλες τις αποθήκες-ποτάδικα; Γιατί πιο δημιουργική φοιτητική ζωή στο Ελλαδιστάν δεν έχω δει. Τελικά όπως φαίνεται, η νοοτροπία του στερημένου Έλληνα δεν περιορίζεται και στις πολιτικές του επιλογές. Με το που γίνονται οι περισσότεροι φοιτητές αποκτούν μια νοοτροπία «παίρνω το αίμα μου πίσω» δοκιμάζοντας καταστάσεις μόνο και μόνο για να αποκτήσουν το εγώ που δεν έχουν ή για να αρέσουν κλπ. Αυτό είναι το μοντέλο της φοιτητικής ζωής σε άλλη πόλη;

μα γιατί πρέπει να είσαι τόσο απόλυτος? δηλαδή οι φοιτητές που σπουδάζουν σε άλλη πόλη είναι για σένα αποβράσματα της κοινωνίας που πέφτουν οικειοθελώς στο βούρκο? κανείς δεν "παίρνει το αίμα του πίσω". συνεχίζουμε ν' αγαπάμε τους γονείς μας και δεν τους ξεζουμίζουμε σπαταλώντας τα λεφτά τους από δω κι από κει. ό,τι κάνει ένας φοιτητής στο πατρικό κάνουν και οι υπόλοιποι φοιτητές απλά με λίγη παραπάνω αυτονομία. ε, μας αρέσει να βάζουμε και κανένα πλυντήριο μόνοι μας που και που, κακό είναι?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nPb]

Mε το παραπάνω, απλά ήθελα να τονίσω την απουσία προσωπικότητας σε αρκετά παιδιά που φεύγοντας από την ταυτότητα του μαθητή, μάλλον αδυνατούν να διαχειριστούν την νέα ταυτότητα, αυτής του φοιτητή. Υπάρχει μια έλλειψη προσώπου, του εγώ. Ή ζούμε σαν κλώνοι περιοδικών μόδας ή δεν μας κάνει κανείς παρέα. Τραγικό και αφελές. Πιστεύω στο μέτρο. Γενικά είμαστε λαός της υπερβολής και της υπερπροβολής. Συνήθιζα ανέκαθεν να απέχω από υπερβολικές φοιτητικές συνήθειες λόγω απόψεων, διότι ποτέ δεν ακολούθησα σαν πρόβατο το κοπάδι. Θεωρώ ότι η φοιτητική ζωή έχει πολλές εκφάνσεις. Δεν είναι μόνο αυτό που καλλιεργήθηκε έντονα στην Σημιτική περίοδο του Πασοκ και μετά. Μου φαίνεται ότι το σύνδρομο του νεοπλουτισμού με δανεικά έφτιαξε και τους φοιτητές "περνάμε τέλεια" μέχρι να επέλθει ο κορεσμός και να πάψουν οι καλημέρες. Επειδή έχει τύχει να βρεθώ σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα και συνδιαλέχτηκα με φοιτητές, διαπίστωσα ότι έχουμε διαφορετική κουλτούρα σκέψης και υπευθυνότητας απέναντι στην ιδιότητα αυτή, του φοιτητή. Θεωρώ λιγάκι υπερβολικό το παράδειγμα του νέου 18χρονών που τον πετάνε από το σπίτι στην Αγγλία, όπως επίσης υπερβολική δικαιολογία από φοιτητές ή φοιτήτριες ότι δεν μπορούν να ζήσουν αυτά που θέλουν (μακάρι να ήξεραν τι ήθελαν και όχι τι τους πλασάρουν να θέλουν) στο πατρικό τους. Τα πάντα είναι management σχέσεων και συμπεριφοράς μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Όμως σε μια χώρα που η κοινωνική υπευθυνότητα εκλείπει από πολύ μικρές ηλικίες, είναι φυσιολογικό ορισμένοι και ορισμένες να μην μπορούν να διαχειριστούν τη φοιτητική τους ιδιότητα, ζωή και τους γονείς τους. Αν κρίνω από αρκετές συνομιλίες στη λέσχη με φίλους, συμφοιτητές, προφίλ στα social media...κλπ δεν είναι παράξενο που ο φοιτητικός κόσμος έχει "υποχωρήσει" ως προς τις απαιτήσεις του απέναντι από ένα Ελληνικό Πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα. Υπάρχει μεγαλύτερη θέληση για το πάρτυ και το ξεκ*λοχτύπημα από τις προοπτικές των σπουδών ή τι μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα που όλους λίγο πολύ βασανίζουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

@ nPb
Αυτά που γράφεις, σε ένα βαθμό ισχύουν. Πράγματι, υπάρχουν φοιτητές/φοιτήτριες που ενώ ήταν περιορισμένοι ξαφνικά βρήκαν μια ελευθερία την οποία καταχράστηκαν, παραμερίζοντας τις σπουδές τους και ασχολούμενοι μόνο με τις απολαύσεις της (κακώς εννοούμενης) φοιτητικής ζωής. Διαφωνώ όμως με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεις τα πράγματα. Βγάζεις μια κατάμαυρη εικόνα και υπονοείς ότι αυτά ισχύουν για τη μεγάλη πλειονότητα των φοιτητών/φοιτητριών. Όλοι μας νομίζω ότι σα φοιτητές/φοιτήτριες διασκεδάσαμε, ακόμα κι εγώ που δεν είμαι ο τύπος του γλεντζέ, ακόμα κι εσύ που με τα κείμενά σου θυμίζεις ιεραπόστολο. Όλοι μας ξενυχτήσαμε, καθίσαμε στα μπαράκια, πήγαμε σε κλαμπ ή σκυλάδικα, χορέψαμε, ήπιαμε, μεθύσαμε, κάναμε μπόλικο σεξ, χαρτοπαίξαμε, αράξαμε, πήγαμε εκδρομές, κάναμε πάρτι, είχαμε κρεπάλες, κάπου ξεφύγαμε, ίσως κάναμε και μπάφους και άλλα πολλά. Και λοιπόν; Νέοι άνθρωποι είμαστε, το αίμα μας βράζει, θέλουμε να διασκεδάσουμε και να τα γνωρίσουμε όλα. Αλήθεια είναι ότι αρκετοί τον πρώτο καιρό παραμέλησαν τα μαθήματά τους τα πρώτα εξάμηνα, όμως οι περισσότεροι γρήγορα βρήκαν το δρόμο τους και προχώρησαν στις σπουδές τους. Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι πάντα χρειάζεται το μέτρο, όμως δεν μπορώ να μη βρω ελαφρυντικά για αυτούς που μέχρι να γίνουν φοιτητές/φοιτήτριες ζούσαν στερημένοι και θέλησαν να ξεδώσουν. Ελάχιστοι νομίζω είναι αυτοί που τελικά δεν "λογικεύτηκαν", για αυτό ας μη γενικεύουμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anonyme]

Η καταπίεση είναι αυτό που βλέπουμε στις "αγγλικές περιοχές" της Ελλάδας όπως έιναι τα Μάλια της Κρήτης και ο Κάβος της Κέρκυρας (γεια σου, πατρίδα!!).

Είχα γνωρίσει μια εικοσάχρονη τουρίστρια που περιχαρής μου είχε αναφωνήσει "I was conceived in Kavos!!"

Όλοι μας νομίζω ότι σα φοιτητές/φοιτήτριες διασκεδάσαμε, ακόμα κι εγώ που δεν είμαι ο τύπος του γλεντζέ, ακόμα κι εσύ που με τα κείμενά σου θυμίζεις ιεραπόστολο.

Επειδή τα παιδιά με κάλυψαν όσον αφορά τον συσχετισμό φοιτητική ζωή/διασκέδαση, εγώ θα εστιάσω αλλού. Ξέρω πως μπορεί σε πολλούς να φανεί περίεργο, αλλά εμένα μ'άρεσε πάρα πολύ που:
1) Μαγείρευα ό,τι ήθελα, όποτε ήθελα, έτρωγα και έπλενα τα πιάτα μόνη μου ανάλογα με τους ρυθμούς της καθημερινότητάς μου. Δεν μπορώ να αναλάβω το μαγείρεμα για όλη την οικογένεια, επειδή ο καθένας έχει άλλα γούστα και δεν έχω καμία όρεξη να ακούω τις γκρίνιες τους.
2) Αντίστοιχη κατάσταση και με το σκούπισμα/πλύσιμο ρούχων, που τα έκανα κάθε ΣΚ γιατί τις άλλες μέρες είχα ένα σωρό υποχρεώσεις. Δεν ισχύει το ίδιο γιατί πολύ απλά δεν είμαι εγώ η νοικοκυρά εδώ μέσα.
3) Η ησυχία. Δεν είναι απαραίτητο να είναι θορυβώδης ο άλλος για να σε ενοχλεί, φτάνει που απλώς... είναι! Εγώ είχα συνηθίσει να κοιμάμαι ή να διαβάζω και να μην ακούγεται απολύτως τίποτα, τώρα όλο και κάποια ηλεκτρική συσκευή θ'ακουστεί, όλο και κάτι θα θέλουν που θα βρίσκεται στο δωμάτιό μου κτλ. Είναι θέμα ορίων που ενώ ένας συγκάτοικος θα σεβαστεί (τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση), οι γονείς, γονείς είναι τι να κάνουμε, δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ενοχλούν.

Δυσκολεύομαι πολύ να το εξηγήσω αλλά αν το έχεις ζήσει, δεν θες με τίποτα να γυρίσεις πίσω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Kozi]

Πιστευω πως η φοιτιτικη ζωη ανεξαρτητος με εκανε πιο υπευθυνο ατομο,εμαθα ποιες υποχρεωσεις εχει ενα σπιτι και το πως θα τις αντιμετωπιζω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Το θέμα της υπευθυνότητας είναι ένα από τα σημαντικότερα όταν κάποιος/α σπουδάζει εκτός έδρας. Η Ελληνίδα μαμά βέβαια καραδοκεί παντού (είτε εντός είτε εκτός έδρας), ακόμα και όσους/ες όσες είμαστε πιο "μεγάλα παιδιά". Το βλέπω αυτό κάθε μέρα, μιας και συνεχίζω να μένω με τους γονείς μου. Κάθε πρωί με κυνηγάει με ένα ποτήρι στυμμένη πορτοκαλάδα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alma Libre]

Εγώ καταρχάς αν φύγω για φοιτήτρια, προφανώς θα αναγκαστώ να μείνω μόνη μου μιας και είμαι απο χωριό.
Βέβαια, αν περάσω Αθήνα (που δεν είναι ο πρώτος στόχος μου) θα έρχονται πιθανώς, λόγω δουλειάς, οι δικοί μου να με βλέπουν. Αυτό δε με πειράζει όμως.
Θεωρώ πως θα μπορέσω να επιβιώσω μόνη μου πάντως.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Θεωρώ πως θα μπορέσω να επιβιώσω μόνη μου πάντως.

Τελικά όλοι μπορούν και επιβιώνουν μόνοι τους.
Θα γράψω την περίπτωση κάποιου από το οικογενειακό μου περιβάλλον, όπως την έχει διηγηθεί ο ίδιος (σήμερα είναι 50 χρονών και γελάει με τα χάλια του):
Έμενε Αθήνα και πέτυχε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μοναχογιός. Τον πήγε η μητέρα του και του νοίκιασε σπίτι. (Ως εδώ καλά). Ο νεαρός μας: Κάθε μέρα τηλεφωνούσε στη μαμμμμμά τουλάχιστον 2 φορές (τότε δεν υπήρχαν κινητά και πήγαινε στον ΟΤΕ). Καθημερινά περνούσε από το σιδηροδρομικό σταθμό, έστελνε στην Αθήνα τα βρώμικα ρούχα και πιάτα και έπαιρνε τάπερ με φαγάκι και καθαρές ενδυμασίες. Η μητέρα του ανέβαινε κάθε δυο Σαββατοκύριακα στη Θεσσαλονίκη να του καθαρίσει το σπίτι. Σπάνια έβγαινε με κάποια παρέα και ποτέ δεν έτρωγε σε ταβέρνα ή εστιατόριο.
Αυτά κράτησαν τον πρώτο χρόνο. Το δεύτερο ήρθε η από μηχανής θεά. Τα έφτιαξε με κοπέλα, η οποία τον έστρωσε κανονικά, τον έκανε άνθρωπο, η μάνα έπαψε να ανακατεύεται, έμαθε να ζει αυτόνομος. Το μελό τελειώνει πάντα με happy end: Με την κοπέλα αυτή είναι εδώ και πολλά χρόνια παντρεμένος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Εγώ καταρχάς αν φύγω για φοιτήτρια, προφανώς θα αναγκαστώ να μείνω μόνη μου μιας και είμαι απο χωριό.
Βέβαια, αν περάσω Αθήνα (που δεν είναι ο πρώτος στόχος μου) θα έρχονται πιθανώς, λόγω δουλειάς, οι δικοί μου να με βλέπουν. Αυτό δε με πειράζει όμως.
Θεωρώ πως θα μπορέσω να επιβιώσω μόνη μου πάντως.

Φυσικα και θα μπορεσεις να επιβιωσεις μονη σου! Οι γονεις σου θα ερχονται να σε βλεπουν και εσυ εκεινους!
Ισα ισα θα ανεξαρτητοποιηθεις και θα παρεις γρηγοροτερα την ζωη στα χερια σου! Εγω ειμαι υπερ τα παιδια να φευγουν νωρις απο το σπιτι, ειδικα τα αγορια. Μαθαινουν να ειναι αυτονομοι και να μην στηριζονται στις πλατες κανενος. Βεβαια σημερα τα πραγματα λογω ανεργιας ειναι πιο δυσκολα αλλα οχι ακατορθωτα. Ενας ανθρωπος που θελει να αυτονομηθει, το καταφερνει και παιρνει βασεις για το μελλον. Δε φοβαται τη δεσμευση και προχωρα πια ευκολοτερα σε αλλα μονοπατια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Τελικά όλοι μπορούν και επιβιώνουν μόνοι τους.
Θα γράψω την περίπτωση κάποιου από το οικογενειακό μου περιβάλλον, όπως την έχει διηγηθεί ο ίδιος (σήμερα είναι 50 χρονών και γελάει με τα χάλια του):
Έμενε Αθήνα και πέτυχε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μοναχογιός. Τον πήγε η μητέρα του και του νοίκιασε σπίτι. (Ως εδώ καλά). Ο νεαρός μας: Κάθε μέρα τηλεφωνούσε στη μαμμμμμά τουλάχιστον 2 φορές (τότε δεν υπήρχαν κινητά και πήγαινε στον ΟΤΕ). Καθημερινά περνούσε από το σιδηροδρομικό σταθμό, έστελνε στην Αθήνα τα βρώμικα ρούχα και πιάτα και έπαιρνε τάπερ με φαγάκι και καθαρές ενδυμασίες. Η μητέρα του ανέβαινε κάθε δυο Σαββατοκύριακα στη Θεσσαλονίκη να του καθαρίσει το σπίτι. Σπάνια έβγαινε με κάποια παρέα και ποτέ δεν έτρωγε σε ταβέρνα ή εστιατόριο.
Αυτά κράτησαν τον πρώτο χρόνο. Το δεύτερο ήρθε η από μηχανής θεά. Τα έφτιαξε με κοπέλα, η οποία τον έστρωσε κανονικά, τον έκανε άνθρωπο, η μάνα έπαψε να ανακατεύεται, έμαθε να ζει αυτόνομος. Το μελό τελειώνει πάντα με happy end: Με την κοπέλα αυτή είναι εδώ και πολλά χρόνια παντρεμένος.

Ε καλα, τι αλλαξε? Η μια γυναικα εφυγε, η αλλη ηρθε. Χωρις το...ζιζι μετα σχωρησεως ρουπι δεν κουνησε.
Μονος του δεν εμαθε να ζει, μην τρελαθουμε τωρα...
Μπουλης ηταν, μπουλης παρεμεινε. Οκ κλασσικη ιστορια χαζοβιοληδων μαμακηδων....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alma Libre]

Τελικά όλοι μπορούν και επιβιώνουν μόνοι τους.
Θα γράψω την περίπτωση κάποιου από το οικογενειακό μου περιβάλλον, όπως την έχει διηγηθεί ο ίδιος (σήμερα είναι 50 χρονών και γελάει με τα χάλια του):
Έμενε Αθήνα και πέτυχε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μοναχογιός. Τον πήγε η μητέρα του και του νοίκιασε σπίτι. (Ως εδώ καλά). Ο νεαρός μας: Κάθε μέρα τηλεφωνούσε στη μαμμμμμά τουλάχιστον 2 φορές (τότε δεν υπήρχαν κινητά και πήγαινε στον ΟΤΕ). Καθημερινά περνούσε από το σιδηροδρομικό σταθμό, έστελνε στην Αθήνα τα βρώμικα ρούχα και πιάτα και έπαιρνε τάπερ με φαγάκι και καθαρές ενδυμασίες. Η μητέρα του ανέβαινε κάθε δυο Σαββατοκύριακα στη Θεσσαλονίκη να του καθαρίσει το σπίτι. Σπάνια έβγαινε με κάποια παρέα και ποτέ δεν έτρωγε σε ταβέρνα ή εστιατόριο.
Αυτά κράτησαν τον πρώτο χρόνο. Το δεύτερο ήρθε η από μηχανής θεά. Τα έφτιαξε με κοπέλα, η οποία τον έστρωσε κανονικά, τον έκανε άνθρωπο, η μάνα έπαψε να ανακατεύεται, έμαθε να ζει αυτόνομος. Το μελό τελειώνει πάντα με happy end: Με την κοπέλα αυτή είναι εδώ και πολλά χρόνια παντρεμένος.

Είναι λιγάκι τραγικό να είναι έτσι ρε συ όμως.
Δηλαδή εντάξει, πες έφτασε μια χ ηλικία και δεν ξέρει να πλένει πιάτα, κακό δεν είναι, μαθαίνει και μόνος του.
Αλλά να έρχεται η μάνα να μαζεύει; Τι να πω, εγώ τη δικιά μου τη διώχνω αν πει "έρχομαι να βάλω σκούπα στο δωμάτιο σου", πόσο μάλλον να μου μαζέψει.

Πάντως γενικά δεν παρατηρείται μόνο σε αρσενικά, υπάρχουν και θηλυκά που εξαρτώνται πολύ απο τους γονείς και δη απο τη μαμά που συνήθως είναι η νοικοκυρά.

Και καλά τα θηλυκά τα μαθαίνουν απο μικρά να νοικοκυρεύονται. Μπαρούυφες.

Φυσικα και θα μπορεσεις να επιβιωσεις μονη σου! Οι γονεις σου θα ερχονται να σε βλεπουν και εσυ εκεινους!
Ισα ισα θα ανεξαρτητοποιηθεις και θα παρεις γρηγοροτερα την ζωη στα χερια σου! Εγω ειμαι υπερ τα παιδια να φευγουν νωρις απο το σπιτι, ειδικα τα αγορια. Μαθαινουν να ειναι αυτονομοι και να μην στηριζονται στις πλατες κανενος. Βεβαια σημερα τα πραγματα λογω ανεργιας ειναι πιο δυσκολα αλλα οχι ακατορθωτα. Ενας ανθρωπος που θελει να αυτονομηθει, το καταφερνει και παιρνει βασεις για το μελλον. Δε φοβαται τη δεσμευση και προχωρα πια ευκολοτερα σε αλλα μονοπατια.

Συμφωνώ - ίσως και απολύτως!
Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να μένουν με τους γονείς τους, και πες 18-25 ντάξει είσαι νέος. Μετά τι;
Στα 30 θα μένεις με τη μάνα σου; Δε ξέρω, δε μου κάθεται καλά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Anonyme]

Τελικά όλοι μπορούν και επιβιώνουν μόνοι τους. [...]

Δία να σε ρωτήσω, εκείνος ο συμμαθητής σου που είχες αναφέρει παλιότερα που όταν πέρασε σε άλλη πόλη μετακόμισε κι η μαμά του μαζί του στον καινούργιο τόπο διαμονής τι κάνει; Έχεις νέα του;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.