Αρνητικές εμπειρίες στην παιδική μας ηλικία.

[MonaXoS]

Άργησα λίγο να διαβάσω το θέμα από την αρχή, αλλά τώρα που βρήκα χρόνο θα ήθελα να πω δυο τρία σχόλια που έχω για διάφορα που γράψατε (τα οποία οφείλω να πω πως βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέροντα στο σύνολό τους).

Καταρχήν το βασικό ερώτημα βλέπω πως ήταν αν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα παιδικά τραύματα. Η απάντηση είναι δύσκολη γιατί σκοντάφτει στο ερώτημα αν οι ίδιες οι παιδικές αναμνήσεις είναι που μας ενοχλούν (και άρα αν καταφέρουμε να τις "σβήσουμε" τότε θα χαθεί κ το πρόβλημα) ή αν το πρόβλημα είναι ορισμένα χαρακτηριστικά του εαυτού μας που έχουμε διαμορφώσει βάσει αυτών των κακών εμπειριών.

Εγώ τείνω προς το δεύτερο. Καταρχήν το να ξεχάσεις ένα γεγονός είναι δύσκολο, ειδικά αν σε έχει στιγματίσει τόσο πολύ ή αν έστω του έχεις δώσει σημασία. Η ανθρώπινη μνήμη είναι τεράστια, αλλά δεν είναι άπειρη. Γι' αυτό κωδικοποιούμε κ αποθηκεύουμε μνήμες μεταξύ άλλων και βάσει της σημαντικότητάς αλλά και της εντύπωσης που μας προκάλεσε ένα γεγονός. Όσο πιο σημαντικό και όσο πιο φορτισμένο συναισθηματικά ήταν κάτι τόσο πιο δύσκολο είναι να το ξεχάσουμε. Γι' αυτό άλλωστε και οι ψυχολογικές θεραπείες δεν επικεντρώνονται στο να ξεχάσεις το γεγονός, αλλά ίσα - ίσα, το αντίθετο! Σκοπός είναι να το επαναφέρεις στη μνήμη σου και να το επεξεργαστείς. Γιατί σε πειράζει το γεγονός; Μήπως δεν επιβεβαιώθηκε η εικόνα σου για εσένα; Μήπως σου θυμίζει κάποιο αίσθημα κατωτερότητας που θες να πνίξεις βαθιά μέσα σου; Μήπως σε πλήγωσε συναισθηματικά; (Τα ερωτήματα είναι γενικά, δεν αναφέρονται σε κάποιον συγκεκριμένα).

Και τα τρία γεγονότα που μας περιέγραψες αδέσποτο δείχνουν ότι η πηγή του "πόνου" που σου προκαλούν οι μνήμες αυτές έχουν έναν πολύ σημαντικό παρονομαστή: ένα αγαπημένο πρόσωπο το οποίο σε πρόδωσε (η γιαγιά σου). Εσύ, όπως μας είπες, την υπεραγαπάς και προφανώς, εφόσον έμενες μαζί της τόσο καιρό σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία είχες επενδύσει συναισθηματικά πάνω στην σχέση αυτή και ξαφνικά η γιαγιά σου σου έδειξε κάποια σημάδια μη-αγάπης τα οποία ήταν σαν να γκρεμίζουν την σχέση αυτή. Είναι όλα πολύ έντονα συναισθματικά και επομένως το πρόβλημα είναι ότι έχεις μείνει με ένα τεράστιο και αναπάντητο ΓΙΑΤΙ που σε καίει. Γιατί κάποιος που αγαπάς τόσο είναι ικανός να σε πληγώσει τόσο πολύ; Το καλύτερο θα ήταν να το συζητήσεις με την γιαγιά σου. Να εκφράσεις όλα τα συναισθήματα που σου δημιουργεί αυτή η ανάμνηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να αποφορτιστεί συναισθηματικά και πλέον να πάρει μια απλή θέση, δίπλα στις υπόλοιπες αναμνήσεις από τις οποίες μάθαμε κάποια πράγματα στη ζωή μας.

Μια άλλη ιστορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι της xristinaki, σχετικά με την γιαγιά της (κ αυτή) που της είπε ότι αν πει ψέμματα θα πεθάνει. Είναι απίστευτο πόσο κακό μπορούμε να κάνουν οι μεγάλοι στα μικρά παιδιά με κάτι τέτοια. Η συγκεκριμένη ιστορία μου έφερε στο μυαλό διάφορες σκέψεις σχετικά με τον παιδικό ψυχισμό. Θα πρέπει να ξέρετε πως τα παιδιά από μόνα τους περνάνε μια φάση όπου ερμηνεύουν τα πάντα γύρω τους βάσει μιας ανώτερης εξωτερικής δύναμης (=Θεος). Το να φοβίσεις ένα παιδί με τον Θεό είναι, ειλικρινά, ένας από τους καλύτερους τρόπους να καταστρέψεις μια ψυχούλα. Δημιουργείς αυτόματα ένα αόρατο μάτι πάνω από το παιδί το οποίο νιώθει τύψεις για κάθε τι που κάνει με αποτέλεσμα να μην αναπτύσεται ελεύθερα και να μην πειραματίζεται με την ζωή. Ένα άλλο λάθος που κάνουν πολλοί είναι να τρομάζουν τα παιδιά τους με εκφράσεις τους τύπου "αν δεν φας όλο το φαί σου θα πεθάνω. Θες να πεθάνω;" (εδώ κολλάει κ η ιστορία με την ομπρέλα αδέσποτο). Αν συμβεί κάτι κακό αυτόματα τα παιδιά θα νιώθουν τύψεις ότι αυτά το προκάλεσαν, μιας και ακόμη δεν έχουν κατακτήσει (πριν τα 10) μια καλή σχέση με την αιτιότητα και φυσικά δεν έχουν αναπτύξει την αφηρημένη κριτική σκέψη (στα 12) που θα τα επιτρέψει να επεξεργαστούν ένα γεγονός με έναν πιο πολυδιάστατο τρόπο. Αποτέλεσμα και των δύο είναι η δημιουργία ενός ατόμου που ζει στην αμφιβολία και στον φόβο και φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες.

Καλά, για τα παιδικά βιώματα στα σχολεία δεν χρειάζεται να πω κάτι πάραπάνω... Τα παιδιά είναι πραγματικά πολύ κακά και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερέψουμε λίγο την κατάσταση είναι να ανατρέψουμε τα δικά μας παιδιά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κάνουν τα ίδια στους συμμαθητές τους. Γιατί τελικά πολλά πράγματα είναι αποτέλεσμα κακής παιδείας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ευχαριστούμε πάρα πολύ Μοναχέ γιατί εκτός του ότι υπήρξαμε παιδιά, κάποιοι από μας μεγαλώνουμε τώρα παιδιά (και κάποιοι άλλοι θα μεγαλώνουν στο μέλλον) και είναι πολύ χρήσιμα όλα αυτά που μας είπες!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[adespoto]

Μοναχέ ευχαριστούμε πολύ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[MonaXoS]

Καλά ρε παιδιά... με κάνετε κ κοκκινίζω. Δεν είπα κ τίποτα σπουδαίο

Χαίρομαι πάντως που βρήκατε την απάντησή μου χρήσιμη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Θάλλαζα]

Λοιπόν πριν δύο μέρες μου συνέβη το εξής: Σε κάποια άσχετη στιγμή κι ενώ σκεφτόμουν διάφορα, ξαναθυμήθηκα μια άσχημη εμπειρία που είχα όταν ήμουν 7 χρονών. Μετά από σκέψη λοιπόν, συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπειρία με στεναχωρεί πολύ περισσότερο από άλλες που είχα μεγαλύτερη (στην εφηβεία πχ) παρ'όλο που δεν είναι πιο άσχημη από αυτές σαν εμπειρία. Επίσης συνειδητοποίησα οτι η εμπειρία αυτή, σε συνδιασμό με κάποιες άλλες παρόμοιου χαρακτήρα, οι οποίες μου συνέβησαν στα 7-11 χρόνια μου, μου έχουν δημιουργήσει κάποια προβλήματα. Πώς μπορώ όμως να αποβάλλω αυτά τα άσχημα συναισθήματα και να λύσω τα προβλήματα που μου έχουν δημιουργήσει?
Σε εσας έχει τύχει κάτι ανάλογο? Καταφέρατε να το λύσετε?

Ψυχολόγοι του στεκιού, τα φώτα σας παρακαλώ!

απλά πρέπει να πάψεις να ενοχοποιείς τον εαυτό σου γι' αυτές τις κακές εμπειρίες, πολλοί άνθρωποι είχαν και δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για αυτό, κατά τη γνώμη μου θέλει να του αφιερώσεις πολύ χρόνο και πολλή κουβέντα

μην κλείνεις τα μάτια, δεν πρόκειται απλά να το ξεχάσεις...

υ.γ. όταν φτάσεις στο σημείο που να μη φοτίζεσαι να το συζητάς με τους ανθρώπους σου, αυτό θα σημαίνει ότι το έχεις ξεπεράσει
όταν δηλαδή δε θα το βλέπεις από μέσα αλλά από την απέξω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[<<ΝΙΚΟΛ>>]

Εχω αρκετες ασχημες εμπειριες....απλα αυτες που δεν θ ξεχασω γτ μ εχουν πραγματικα επηρεασει σαν χαρακτηρα ειναι οι εξης...!
η πρωτη ηταν ενα περιστατικο ασχημο με τους γονεις μ(πρεπει ν ημουνα 10 χρονων...) π πραγματικα ακομα οταν τ σκεφτομαι κλαιω αμεσως...
και τ αλλο ηταν οταν ημουνα 1 γυμνασιου...!ειχα αλλαξει σχολειο οταν ημουνα τεταρτη δημοτικου...ειχα κρατησει ομως σχεσης με μια κοπελα απο εκει.οταν λοιπον πηγα 1 γυμνασιου με εψησε εκεινη η κοπελα να παμε στο στεκι των πρωην συμμαθητων μου να τους ξαναδω και να δουμε αν μ θυμουνται...
και ετσι καναμε....για να μν τ πολυλογο εκεινη τν περιοδο ημουν στην γνωστη φαση γυαλια σιδερακια σπυρακια κ λιγα κιλα παραπανο....ειχε τυχει δε να μ εχει αναγκασει η μανα μ ν βαλω ενα φορεμα π μ ειχε παρει η θεια μ γτ θ ερχοτανε επισκεψη πιο μετα για ν μ δει...τα κλασσικα...
λοιπον το τι καζουρα εφαγα κ το τι ασχημα π αισθανθηκα δν λεγεται.....
ειχα γυρισμενη τν πλατη μ κ μ λεγανε σκιαχτρο κ βαμπιρ κ αλλα....κ τ λεγανε πισω απο τ αυτι μ ετσι?!
αλλα αυτο π μ αποτελειωσε ηταν οταν τους ειπα οτι ειχα αγορι(τ πρωτο...) και ξεραθηκαν στο γελιο....ειχαν πεσει στα πατωματα ομως......
απο τοτε παντα τ κουβαλαω μεσα μ κ νοιωθω μεγαλο κομπλεξ για τν εαυτο μ.......


βσκ δν νμζ να τ ξεπερασω ποτε....τ μονο π συνιδητοποιησα ειναι οτι τ παιδια ειναι πολυ σκληρα...και οτι δν πρεπει ν κανω τ ιδιο.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pote ksana]

Πιστεύω οτι οι παιδικές άσχημες εμπειρίες είναι οι πιο τραυματικές γιατί είναι οι πρώτες.
Η πρώτη απόρριψη, η πρώτη προσβολή δεν ξεχνιούνται το ίδιο εύκολα όσο στην ενήλικη ζωή οπου έχουμε πλέον αποδεχτεί οτι είναι μες στη ζωή όλα.. Ίσως όσο είμαστε μικροί,είμαστε πιο αγνοί συναισθηματικά και τα μεγενθύνουμε όλα. Υπάρχει η συνήθεια να κακομαθαίνουμε τα μικρά παιδάκια,κι όταν έρθει η στιγμή να διαπληκτιστούν με κάποιον για πρώτη φορά είναι οδυνηρό..
Απο τα παιδικά μου χρόνια,θυμάμαι ένα περιστατικό με την μεγαλύτερη αδελφή μου που πραγματικά κάθε φορά που το σκέφτομαι με προβληματίζει.. Θα ήμουν 6-7 χρονών κι αυτή 9-10,και παίζαμε σαν όλα τα κοριτσάκια με κούκλες. Συγκεκριμένα δύο αρκουδάκια,την Ροζίτα και την Κιτρινούλα (προφανώς από το χρώμα τους). Μια μέρα,δεν θυμάμαι με ποιά αφορμή είχαμε τον εξής διάλογο:
-Σε λίγο θα μας πεις οτι αγαπάς την Κιτρινούλα πιο πολύ απο μένα.
-Μα φυσικά και την αγαπώ πιο πολύ!
Αν κρίνω απ'το σόκ,δεν απορώ γιατί με την αδελφή μου δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις μέχρι το τέλος της εφηβείας μου. Ποτέ δε την εμπιστεύτηκα το επόμενο μεγάλο διάστημα.. Τα τελευταία 2 χρόνια κάπως έχουμε αρχίσει να μιλάμε για μη τυπικά θέματα.. Μια κουβέντα που ίσως δεν εννοούσε,κι όμως με την αθωότητα της ηλικίας την είχα πάρει κατα γράμμα.. Αν μου το έλεγε τώρα,σαφώς και δεν θα το έπαιρνα σοβαρά..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Eγω δεν μπαινω καν στη διαδικασια να θυμηθω καποια πραγματα, γιατι ακομη και η αναβιωση των συναισθηματων που ενοιωσα εκεινη τη στιγμη με τρομαζει και με φρικαρει παρα πολυ..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Εγώ έχω πολύ πιο άσχημες εμπειρίες από αυτές που λέτε, αλλά φυσικά για τον καθένα η δική του εμπειρία πονάει πιο πολύ. Αυτές οι εμπειρίες έχουν επηρεάσει κατά πολύ αυτό που είμαι σήμερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Τα παιδικά μου χρόνια ήμουν πραγματικά πολύ ευτυχισμένος. Δεν έχω καμμία πληγή, κανένα σύννεφο, κανένα βάρος δεν κουβαλάω από εκείνα τα χρόνια. Πολύ όμορφα χρόνια γεμάτα παιχνίδι, χαρά και κέφι. 'Ημουν ένα πολύ χαρισματικό παιδί, κοινωνικό, που οι γονείς του διοργάνωναν πάρτυ, που ερωτευόταν το κάθε κοριτσάκι (καψούρης με άλλα λόγια) που του άρεσαν πολύ τα παιχνίδια με κοριτσάκια - πειραχτήρια , που με κολάκευε πολύ ο περίγυρος, από το οικογενειακό περιβάλλον μέχρι τους συνομήλικους (κάποιοι παρόλα αυτά με ζήλευαν ιδιαίτερα), είχα την ευκαιρία να συναγωνίζομαι στο τρέξιμο τα άλλα αγόρια και να χτυπιέμαι απ'το πρωί μέχρι το βράδυ, να παίζουμε πόλεμο στην εξοχή, να χτίζουμε κάστρα από καδρόνια, να δίνουμε διέξοδο σε μια φαντασία που οργίαζε, ήμουν το χαιδεμένο παιδί των δασκάλων, είχα πολύ χώρο να αθλούμαι, καθόλου καταπίεση από τους γονείς, ένα σχετικά εύπορο σπίτι που μου έδινε πνευματικά ερεθίσματα (με πολλά βιβλία, μουσικές και όλα τα όμορφα πράγματα της ζωής), όλα ήταν θαυμάσια εκείνα τα χρόνια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Τα παιδικά μου χρόνια θα τα χαρακτήριζα ήσυχα και χαρούμενα. Μεγάλωσα με πολύ αγάπη. Ως αρνητική εμπειρία θεωρώ το γεγονός ότι όλοι μας έλεγαν πολλά ψέματα, προκειμένου να μας προστατέψουν, τα οποία υποτιμούσαν τη νοημοσύνη μας! Λ.χ. "Μην βγεις έξω το μεσημέρι να παίξεις, γιατί περνάει ένας άνθρωπος με τσεκούρι ή θα έρθει ο μπαμούλας ή ο κακός ο λύκος. Αν φας κι άλλο γλυκό, θα πεθάνεις. Μην πας στο ποτάμι*, γιατί περνάει από 'κει ένας άνθρωπος που τρώει παιδάκια". Όλα αυτά τότε με τρόμαζαν και με έκαναν να υπακούω τους μεγάλους. Ταυτόχρονα όμως μου φαίνονταν παράλογα.
*Ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο Ηλείας, αρκετά κοντά στον Αλφειό ποταμό. Μικρή (ως τα 12) είχα την κακή συνήθεια να απομακρύνομαι, για να εξερευνώ καινούρια μέρη. Εδώ που τα λέμε ο Θεός με φύλαξε και δεν μου συνέβη κάτι. Αν δεν μου έλεγαν κι ένα ψεματάκι, δεν μαζευόμουν. Αντιθέτως τώρα που είμαι μεγάλη φοβάμαι να πάω μόνη μου σ' ένα απόκρημνο μέρος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

(Μια που το ρίξαμε στην ψυχανάλυση, ας ξαπλώσω κι εγώ στο κρεβάτι του Sigmund Freud).
Δεν μπορώ να πω ότι έζησα άσκημα παιδικά χρόνια, όμως δεν είχα τους γονείς μου κοντά όσο άλλα παιδιά. Δούλευαν και οι δυο πολύ, ο πατέρας μου έλειπε το μισό χρόνο στο εξωτερικό, η μητέρα μου εργαζόταν πολλές ώρες ακόμα και όλη τη νύχτα. Δεν έχω αδέρφια και παπουδογιαγιάδες ή άλλοι συγγενείς δεν υπήρχαν. Έτσι μπορώ να πω ότι μεγάλωσα σχεδόν μόνος. Από πολύ μικρός εκπαιδεύτηκα να κάνω μόνος μου βασικές δουλειές, όπως ζέσταμα φαγητού ή ακόμα και απλό μαγείρεμα. Μου ανέθεσαν ευθύνες δυσανάλογες με την ηλικία μου. Ειδικά στα θέματα ασφάλειας, έγινα ειδικός. Έπρεπε να ελέγχω πόρτες, παράθυρα, αυλόπορτες. Έμαθα να χειρίζομαι συστήματα συναγερμού και όταν ήμουν νύχτα home alone είχα πάντα κρεμασμένο στο λαιμό μου το κοντρόλ. Από την πρώτη δημοτικού, είχα στη σχολική μου τσάντα κρυμμένο ένα κινητό τηλέφωνο (motorola τούβλο) από το οποίο με ένα κουμπί μπορούσα να ειδοποιήσω τη μητέρα μου και την εταιρία security. Θα ομολογήσω ότι ονειρευόμουνα να συμβεί κάτι κακό ώστε να δείξω τον ηρωισμό μου, όμως ευτυχώς τίποτε δεν έγινε ποτέ. Πολύ απλά μεγάλωσα σχεδόν μόνος. Βέβαια, στις διακοπές μαζευόμασταν όλοι και οι γονείς μου προσπαθούσαν να αναπληρώσουν το κενό, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Στην αρχή στεναχωριόμουν, αλλά μεγαλώνοντας το συνήθισα και μπαίνοντας στην εφηβεία εύρισκα πολύ ωραία αυτή την κατάσταση. Νομίζω ότι υπήρξαν και θετικά στην υπόθεση, όπως το ότι είχα από μικρός αυτονομία, έμαθα να λύνω μόνος μου τα τυχόν προβλήματα, έπαιρνα αποφάσεις και ήξερα να επιβιώνω χωρίς βοήθεια. Όμως θυμάμαι ακόμα σε πολύ μικρή ηλικία να κλειδαμπαρώνομαι στο σπίτι και να μην έχω τους γονείς μου κοντά. Σκέφτομαι ότι αν κάποτε αποκτήσω παιδί, να φροντίσω όσο είναι μικρό να έχει τους γονείς του κοντά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fanouris]

Εγώ δεν έχω παράπονο από τους γονείς μου, γενικά καλά με μοσχανάθρεψαν. Αν και θα προτιμούσα να είναι λίγο πιο χαλαροί στο θέμα των ερωτικών σχέσεων, τις οποίες θεωρούσαν περιττές, αν όχι επικίνδυνες, και εμπόδιο για τη μελέτη. Όποτε εκδήλωνα τον ενθουσιασμό μου για κάποια συμμαθήτριά μου δυσανασχετούσαν και έλεγαν "αργότερα αυτά". Ευτυχώς πάντως που καμία δε με ήθελε γιατί σε αυτή την περίπτωση μπορεί να με είχαν διώξει και από το σπίτι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Bemanos]

Τα παιδικά μου χρόνια θα τα χαρακτήριζα ήσυχα και χαρούμενα. Μεγάλωσα με πολύ αγάπη. Ως αρνητική εμπειρία θεωρώ το γεγονός ότι όλοι μας έλεγαν πολλά ψέματα, προκειμένου να μας προστατέψουν, τα οποία υποτιμούσαν τη νοημοσύνη μας! Λ.χ. "Μην βγεις έξω το μεσημέρι να παίξεις, γιατί περνάει ένας άνθρωπος με τσεκούρι ή θα έρθει ο μπαμούλας ή ο κακός ο λύκος. Αν φας κι άλλο γλυκό, θα πεθάνεις. Μην πας στο ποτάμι*, γιατί περνάει από 'κει ένας άνθρωπος που τρώει παιδάκια". Όλα αυτά τότε με τρόμαζαν και με έκαναν να υπακούω τους μεγάλους. Ταυτόχρονα όμως μου φαίνονταν παράλογα.
*Ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου στον Πύργο Ηλείας, αρκετά κοντά στον Αλφειό ποταμό. Μικρή (ως τα 12) είχα την κακή συνήθεια να απομακρύνομαι, για να εξερευνώ καινούρια μέρη. Εδώ που τα λέμε ο Θεός με φύλαξε και δεν μου συνέβη κάτι. Αν δεν μου έλεγαν κι ένα ψεματάκι, δεν μαζευόμουν. Αντιθέτως τώρα που είμαι μεγάλη φοβάμαι να πάω μόνη μου σ' ένα απόκρημνο μέρος.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Αρχικά, αισθάνομαι την ανάγκη να σε συγχαρώ για το οξύ χιούμορ σου! Το χιούμορ αποτελεί ένδειξη συναισθηματικής νοημοσύνης και μάλιστα τονώνει και το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Ωστόσο, δεν είναι ιδιαίτερα ευγενικό να το επιστρατεύουμε, προκειμένου να διακωμωδήσουμε τα πιστεύω των άλλων. Αν εσύ δεν πιστεύεις στον Θεό, είναι δικαίωμά σου, όπως κι εμένα είναι δικαίωμά μου να πιστεύω (με τα όποια λάθη μου). Επίσης, θα ήταν προτιμότερο να εκφράσεις τη σκέψη σου με λέξεις παρά με εικόνες.

Υ/Γ Όλα τα παραπάνω τα λέω με κάθε καλή διάθεση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[me.]

Πήγαινα νηπιαγωγείο τότε αν θυμάμαι καλά.
Ήμουνα πάντως αρκετά μικρός για να πειράξω χωρίς λόγο έναν ήσυχο σκυλί ξαπλωμένο στο δρόμο.
Μοιραία εκείνο κάποια στιγμή ανασηκώθηκε απότομα γαυγίζοντας τόσο άγρια που μου κόπηκαν τα ήπατα.
Κι ήταν τεράστιος σκύλος ή μάλλον έτσι μου φαινόταν σε σχέση με το μπόι μου.
Εγώ αντέδρασα ενστικτωδώς κάνοντας ακριβώς αυτό που δεν πρέπει, το έβαλα στα πόδια.
Κι έτσι ο σκύλος άρχισε να τρέχει ξοπίσω μου και να με κυνηγά.

Καθώς έτρεχα κατατρομαγμένο, είδα στο βάθος του δρόμου ένα γειτονόπουλο, σχεδόν συνομήλικό μου, παίζαμε και μαζί καμιά φορά.
Περνούσε τυχαία από εκεί και μόλις μας είδε τρόμαξε -θυμάμαι ακόμα την έκφραση του προσώπου του-, χωρίς δεύτερη σκέψη χώθηκε αστραπιαία σ’ένα διπλανό σοκάκι κι έγινε καπνός… αφήνοντάς με μόνο μου στην τύχη μου (έτσι το εξέλαβα τότε).
Το πήρα βαρέως, ήταν και το "θηρίο που με κυνηγούσε να με φάει", ε πόσο πια ν’αντέξω, λίγα μέτρα πιο πέρα μπουρδουκλώθηκα, έπεσα κάτω κι έσπασα τα μούτρα μου.
Ο σκύλος, βλέποντάς το "στόχο" του πεσμένο κάτω κι ανήμπορο να κλαίει, σταμάτησε, έκανε μεταβολή κι απομακρύνθηκε με βήμα ανάλαφρο κι αέρινο σα να μην έγινε τίποτα.
Καθώς αυτή ήταν μία απρόσμενη ανακούφιση για μένα, βρήκα λίγο μετά το κουράγιο να σηκωθώ και κίνησα για το σπίτι προσμένοντας στην ανάλογη μητρική φροντίδα και προδέρμ.

Στους γονείς μου είχα διηγηθεί όλο το περιστατικό, εκτός από σκηνή με το γειτονάκι.
Κατά πάσα πιθανότητα ούτε κι εκείνο είπε τίποτα σε κανέναν. Θα ένιωθε μάλλον και λιγάκι ένοχο.
Τι άλλο όμως να έκανε πέρα απ’ το να προστατεύσει τον εαυτό του -να με πιάσει απ’ το χεράκι για συμπαράσταση και να τρέχουμε κι οι δύο κατατρομαγμένοι με το σκυλί ξοπίσω να μας κυνηγάει και τους δυο; Τότε όμως δεν το σκεφτόμουνα έτσι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Οι γονείς μου ήθελαν πάρα πολύ να έχω συμμετοχή στην τάξη, να σηκώνω χέρι, να λέω μάθημα κτλ. Όλα αυτά ήταν πολύ λογικά. Με κούραζε όμως πάρα πολύ το γεγονός ότι, όταν καθόμασταν να φάμε, με βομβάρδιζαν πάντα με τις ίδιες ερωτήσεις: "Είπες ιστορία; Είπες θρησκευτικά; Είπες γεωγραφία; Σηκώθηκες να λύσεις άσκηση στα μαθηματικά; Τι σε ρώτησε ο δάσκαλος στη γλώσσα; Τι σε ρώτησε στη φυσική; κτλ." Δεν κατανοούσαν όμως πρώτον ότι κι εγώ ήθελα λίγο να χαλαρώσω και να φάω με την ησυχία μου και δεύτερο δεν έμεναν στην ουσία των πραγμάτων. Θέλω να πω με αυτό ότι σημασία δεν είχε αν είπα μάθημα (το οποίο πιθανότατα παπαγάλισα χωρίς να έχω καταλάβει τίποτα), αλλά αν κατάλαβα το μάθημα. Θα προτιμούσα να με ρωτούν πιο συχνά αν περνάω καλά στο σχολείο. Δεν το λέω σαν παράπονο και εννοείται ότι η προσφορά και οι θυσίες των γονέων μου είναι πάντα ανεκτίμητες.

Y/Γ Επίσης, πάντα ήθελα να είμαι άριστη μαθήτρια και ζούσα σε ένα συνεχές άγχος. Δεν με πίεσαν ποτέ οι γονείς μου γι' αυτό (το μόνο που ζητούσαν ήταν να έχω συμμετοχή στην τάξη). Αντιθέτως, εγώ είχα πολύ μεγάλες αξιώσεις από τον εαυτό μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.