Φιλοσοφικές συζητήσεις

[Μάξιμος]

η δασκαλοκεντρικη πρεπει να υποσχεται σε ένα παιδί να μη γκρεμίσεις τον κόσμο του. Δεν έχει τις δικές σου άμυνες και τον δικό σου τρόπο σκέψης.
Γιαυτο καλυτερη η παιδοκεντρικη κατα τη γνωμη μου.

Δασκαλοκεντρική και με πολλή και περίσσεια αγάπη για αυτό που κάνει ο Δάσκαλος - τα παιδιά - όλοι μαζί.
Αντέγραψα τα ποιο πάνω.
Οποια μέθοδο και αν πεις, κυρίαρχος είναι ο Δάσκαλος.
Και αν δεν αγαπά τα παιδιά σαν παιδιά ο Δάσκαλος, έχει αποτύχει και στις δύο.
Οσο για

Επομένως, εάν ζούμε σε μια ανελεύθερη σχετικά κοινωνία (όπως και συμβαίνει),

Ναι συμβαίνει.

ο ρόλος του σχολείου τελικά ποιος είναι;

Ενας ρόλος είναι να απασχολεί τα παιδιά.
Αλλος είναι η παροχή εργασίας σε ένα σεβαστό μέρος εκπαιδευτικών.
Τρίτος είναι η κινητήριος δύναμη σε ότι έχει σχέση με υποστήριξη, αναλώσιμα και πάγιος εξοπλισμός και και και...
Αρα, η παιδεία είναι κομμάτι της οικονομίας μας.

Να πλάσει ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες,

Υπο βαθύτατη σκέψη αυτό.

με ίσως ρηξικέλευθες ιδέες που θα προσαρμόσουν τη ζωή στα μέτρα τους ή κοινωνικά υπεύθυνους πολίτες που θα μπορούν να προσαρμόζονται εύκολα στην κοινωνία και να υπακούουν τις ανώτερες μορφές εξουσίας;

Εδώ τα νερά βαθαίνουν και το πολύ βάθος τα σκουραίνει.
Απο μπλέ γίνονται βαθειά μπλέ και ποιο κάτω μαύρα κατάμαυρα.
Αυτός που κολυμπά σε τόσο βαθιά νερά, δε βλέπει την μύτη του και οι ιδέες έχουν μείνει στα ρηχά...

Τι είναι πιο σημαντικό πιστεύετε;

Ετοιμη τροφή, μη ζητάς εδώ.
Είπαμε, ελεύθερη βούληση και βγάλε συμπεράσματα.
Τόσα σου γράφουμε...

 

[EvanescenceQ]

@Agaphbou το ενα κειμενακι
"Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;”(Κατερίνα Γώγου)

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

@Agaphbou το δευτερο κειμενακι
Και τα δυο δειχνουν και τη θεση μου που εγραψα παραπανω.

"Τα τρία είδη μυαλών, σύμφωνα με τον Μακιαβέλι.

Ο Νικολό Μακιαβέλι γράφει στον «Ηγεμόνα»:

«Υπάρχουν τριών ειδών μυαλά.

Το πρώτο αντιλαμβάνεται από μόνο του.
Το δεύτερο καταλαβαίνει αυτό που το πρώτο αντιλαμβάνεται, εφόσον το πρώτο του το εξηγήσει.
Το τρίτο δεν καταλαβαίνει ούτε από μόνο του ούτε αν του εξηγήσουν.

Το πρώτο είναι εξαιρετικό, το δεύτερο πολύ καλό και το τρίτο άχρηστο».

Επειδή η πλειονότητα του πληθυσμού ανήκει στη δεύτερη κατηγορία παραθέτω μια μεταγενέστερη αλληγορική διήγηση, του Ντε Κουίνσυ, ώστε να γίνει κατανοητή η προαναφερθείσα ταξινόμηση.

Στην οχθη ενος ορμητικού ποταμού ζούσαν τρεις άνθρωποι. Τους ζητήθηκε να τον διασχίσουν με τις βάρκες τους και έχοντας ως αφετηρία το σημείο Α να δέσουν στην απέναντι όχθη, στο σημείο Β.

Ο πρώτος, δυναμικός, προνοητικός, μεθοδικός και ευφυής, επεξεργάστηκε τα δεδομένα, έστρεψε το πηδάλιο επακριβώς τις αναγκαίες μοίρες αντίθετα στο ρεύμα, άνοιξε τα πανιά όσο χρειαζόταν, έγειρε το σώμα του και, δίχως να βραχεί, ελλιμενίστηκε στο σημείο Β την αναμενόμενη ώρα, ένδοξος και ατσαλάκωτος, υπό το βλέμμα της Αυτού Μεγαλειότητας, τις κωδωνοκρουσίες των καθεδρικών και τις διθυραμβικές μελωδίες της αυτοκρατορικής μπάντας.

Ο δεύτερος, παίρνοντας θάρρος από την επιτυχία του προηγούμενου, έκανε ένα βιαστικό σχεδιάγραμμα και ρίχτηκε στα νερά.

Δεν είχε υπολογίσει σωστά, όμως πάλεψε, κωπηλάτησε, ίδρωσε και τελικά έδεσε τη βάρκα του πενήντα μέτρα από το σημείο Β. Κανείς δεν τον υποδέχτηκε και κανείς δεν τον στεφάνωσε.


Επειδή όμως ήταν πρακτικός τύπος πλησίασε τον πρώτο, τον χειροκρότησε, παίνεψε την προσπάθεια του, έγλειψε όσο χρειαζόταν και κατάφερε να πάρει μια θέση ως Παρατρεχάμενος Γ΄ βαθμού.

Ο τελευταίος όλη αυτή την ώρα κοιμόταν.

Σηκώθηκε αργά το απόγευμα, έψησε καφέ, έκανε το τσιγαράκι του, διάβασε την εφημερίδα του και ύστερα –χωρίς διόλου να βιάζεται- μπήκε στη βάρκα.

Εκλαμβάνοντας το διαγωνισμό ως ταξίδι αναψυχής ξάπλωσε στην κουπαστή κι απολάμβανε το πέταγμα των γλάρων.

Κατέληξε στη θάλασσα, καταποντίστηκε στους ωκεανούς, κατασπαράχτηκε από ανήλεα σαγόνια και ξεβράστηκε –δυσώδες λείψανο- στις αμμουδιές της περιφρόνησης, χιλιόμετρα μακριά από το σημείο Β.»

Αυτό που δεν ήξερε ο Ντε Κουίνσυ ήταν ότι ο Μακιαβέλι, στο αρχικό σχέδιο του Ηγεμόνα είχε συμπεριλάβει και μια τέταρτη κατηγορία. Αυτό ήρθε στη δημοσιότητα πριν λίγα χρόνια, από ένα παλίμψηστο της βιβλιοθήκης του Βατικανού (βλ. National Geographic, τεύχος 1232, αμερικανική έκδοση, 2004).

Εκεί ο Μακιαβέλι αναφέρει έναν άνθρωπο ο οποίος θα αντιδρούσε σε μια κατάσταση όπως αυτή που περιγράφει ο Ντε Κουίνσι ρωτώντας:
«Γιατί πρέπει να υπακούσω την εντολή και να διασχίσω το ποτάμι; Ποιος είναι αυτός ο οποίος θέτει τους κανόνες και με ποιο δικαίωμα; Σε ποιον ανήκουν οι βάρκες και σε ποιον ο ποταμός; Μπορώ να ανέβω δυο φορές στα ίδια νερά; Ποια είναι η σωστή ηλικία για να παντρευτεί κάποιος;» Κι άλλες παρόμοιες ερωτήσεις.

Όμως ο Καίσαρας Βοργίας, που δε συμπαθούσε ιδιαίτερα τους περίεργους, κάλεσε τον Νικολό σε δείπνο και με ήπιο τρόπο του έδωσε να καταλάβει ότι θα προτιμούσε να μη γίνει καμιά αναφορά σε αυτή την τέταρτη κατηγορία ανθρώπων. Ο Μακιαβέλι δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει.

Αναμφίβολα όσοι διαβάσουν αυτή την ταξινόμηση θα αναρωτηθούν: «Εγώ σε ποια κατηγορία ανήκω; Τι είδους μυαλό έχω; Εξαιρετικό ή πολύ καλό; Πως θα αντιδρούσα σε μια ανάλογη δοκιμασία;». Σίγουρα κανείς δεν θα σκεφτεί ότι έχει άχρηστο μυαλό, έτσι δεν είναι; Άλλωστε αν έχεις την ικανότητα να αναρωτηθείς τι είδους μυαλό έχεις, τότε σίγουρα δεν είναι άχρηστο. Οι ηλίθιοι δεν ασχολούνται με τέτοιες ηλιθιότητες.

Επίσης λίγοι είναι εκείνοι που θα φανταστούν ότι έχουν ένα από εκείνα τα πρώτα τα μυαλά, τα εξαιρετικά. Όμως, ο οικοδεσπότης σας υποψιάζεται ότι ο Μακιαβέλι μας έκρυψε μια λεπτομέρεια: Τα τρίτα μυαλά, εκείνα που δεν καταλαβαίνουν ούτε έτσι ούτε αλλιώς, δεν είναι άχρηστα. Αντιθέτως, είναι τα πιο χρήσιμα. Γιατί χειραγωγούνται πιο εύκολα.

Η διήγηση του Ντε Κουίνσυ, στην πραγματικότητα θα ‘πρεπε να ‘ναι αλλιώς.

O A φτιάχνει το σχέδιο για τον ασφαλή ελλιμενισμό.
Ο Β του το κλέβει και το πουλάει στους Γ.
Έπειτα ο Β δολοφονεί τον Α και γίνεται αρχηγός των Γ.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Δασκαλοκεντρική και με πολλή και περίσσεια αγάπη για αυτό που κάνει ο Δάσκαλος - τα παιδιά - όλοι μαζί.
Αντέγραψα τα ποιο πάνω.
Οποια μέθοδο και αν πεις, κυρίαρχος είναι ο Δάσκαλος.
Και αν δεν αγαπά τα παιδιά σαν παιδιά ο Δάσκαλος, έχει αποτύχει και στις δύο.
Οσο για

Ναι συμβαίνει.

Ενας ρόλος είναι να απασχολεί τα παιδιά.
Αλλος είναι η παροχή εργασίας σε ένα σεβαστό μέρος εκπαιδευτικών.
Τρίτος είναι η κινητήριος δύναμη σε ότι έχει σχέση με υποστήριξη, αναλώσιμα και πάγιος εξοπλισμός και και και...
Αρα, η παιδεία είναι κομμάτι της οικονομίας μας.

Υπο βαθύτατη σκέψη αυτό.

Εδώ τα νερά βαθαίνουν και το πολύ βάθος τα σκουραίνει.
Απο μπλέ γίνονται βαθειά μπλέ και ποιο κάτω μαύρα κατάμαυρα.
Αυτός που κολυμπά σε τόσο βαθιά νερά, δε βλέπει την μύτη του και οι ιδέες έχουν μείνει στα ρηχά...


Ετοιμη τροφή, μη ζητάς εδώ.
Είπαμε, ελεύθερη βούληση και βγάλε συμπεράσματα.
Τόσα σου γράφουμε...

Επιμενεις δασκαλοκεντρικη με αγάπη στο παιδι, δεν γίνεται αυτο που λες.
Σαν παιδοκεντρικη μοιαζει.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Δασκαλοκεντρική και με πολλή και περίσσεια αγάπη για αυτό που κάνει ο Δάσκαλος - τα παιδιά - όλοι μαζί.
Αντέγραψα τα ποιο πάνω.
Οποια μέθοδο και αν πεις, κυρίαρχος είναι ο Δάσκαλος.

Μια κρυο μια ζεστη αγαπητε @Μάξιμος.
Κυριαρχος ξερεις ποιος ειναι?
Η ολη παιδαγωγικη διαδικασια. Αυτη είναι ο νικητης γιατι θα εχει καταφερει να πλασει ελευθερα μυαλα/συνειδήσεις να δρουν και να αποφασιζουν μονοι τους. Να γνωριζουν και να θελουν να γίνονται καλυτεροι.
Ο δασκαλος ειναι το μεσο με το οποιο μεταδιδεται η γνωση στα παιδια.
Τα παιδια ειναι ο πυρηνας της διδασκαλιας μην το ξεχναμε αυτο, και φυσικα την ελεύθερη αναπτυξη και διατηρηση του υγιους τους ψυχικού κοσμου.

 

[Μάξιμος]

@Μάξιμος Άλλο λαθος μιλας να διδαξουμε τον ασκουμενο Χριστιανισμο.
Και ρωτω γιατι να μην τα αφησουμε ελευθερα να επιλέξουν εκεινα.
Και μονο το γεγονος οτι περιοριζεις την εξευρεση της πνευματικοτητας και των οριων της σε εναν μονο τομεα το χριστιανικό, δειχνει απολυταρχια.
Συγνωμη αλλα αυτο δειχνει.

Επιφανειακά ίσως να δείχνει αυτό.
Ας εμβαθύνω λίγο, όχι πολύ γιατι θα γίνει βαρετό.

Μέρος της αρχαίας γνώσης, αποτελεί και ο Πλάτωνας.
Σημείο γεφύρωσης με την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα το οτι μέσω του Χριστιανισμού διασώθηκε ένα μεγάλο μέρος απο αρχαία κείμενα και στην προκειμένη περίπτωση η σκέψη του Πλάτωνα σχετικά με την εξέταση του Λογιστικού, του Θυμικού και του Επιθυμητικού μέρους της ψυχής.
Αυτό είναι θα έλεγα τομή όπου συνδέεται η αρχαία γνώση με την Πατερική διδασκαλία.
Η ανάλυση του τριμερούς της ψυχής, είναι το μέρος που αποκαλώ εδώ ασκούμενο Χριστιανισμό.
Και αφού το πραγματεύεται αρχικώς ο Πλάτωνας, δεν μπορείς να το αποκαλείς απολυταρχικό.
Δίδαξε τον εαυτό σου σχετικά με τον Χριστιανισμό και όταν έχεις εμβαθύνει τότε έλα εδώ να πεις την άποψη σου, μεστή και ώριμη.
Δεν είναι όλα τόσο επιφανειακά, όπως όλα τα μέσα σήμερα που ξεσηκώθηκαν για τις εκκλησίες.
Τα λεωφορεία γεμάτα, τα σούπερ, γεμάτα, οι διάφοροι άλλοι Ναοί (ο νοών νοείτω) κεκλεισμένοι και στο απυρόβλητο.
Και εμείς;;; κατεβάζουμε ιδέες, σύμφωνα με τον βαθμό άγνοιας μας...

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

@Agaphbou το ενα κειμενακι
"Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε
πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;”(Κατερίνα Γώγου)

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

@Agaphbou το δευτερο κειμενακι
Και τα δυο δειχνουν και τη θεση μου που εγραψα παραπανω.

"Τα τρία είδη μυαλών, σύμφωνα με τον Μακιαβέλι.

Ο Νικολό Μακιαβέλι γράφει στον «Ηγεμόνα»:

«Υπάρχουν τριών ειδών μυαλά.

Το πρώτο αντιλαμβάνεται από μόνο του.
Το δεύτερο καταλαβαίνει αυτό που το πρώτο αντιλαμβάνεται, εφόσον το πρώτο του το εξηγήσει.
Το τρίτο δεν καταλαβαίνει ούτε από μόνο του ούτε αν του εξηγήσουν.

Το πρώτο είναι εξαιρετικό, το δεύτερο πολύ καλό και το τρίτο άχρηστο».

Επειδή η πλειονότητα του πληθυσμού ανήκει στη δεύτερη κατηγορία παραθέτω μια μεταγενέστερη αλληγορική διήγηση, του Ντε Κουίνσυ, ώστε να γίνει κατανοητή η προαναφερθείσα ταξινόμηση.

Στην οχθη ενος ορμητικού ποταμού ζούσαν τρεις άνθρωποι. Τους ζητήθηκε να τον διασχίσουν με τις βάρκες τους και έχοντας ως αφετηρία το σημείο Α να δέσουν στην απέναντι όχθη, στο σημείο Β.

Ο πρώτος, δυναμικός, προνοητικός, μεθοδικός και ευφυής, επεξεργάστηκε τα δεδομένα, έστρεψε το πηδάλιο επακριβώς τις αναγκαίες μοίρες αντίθετα στο ρεύμα, άνοιξε τα πανιά όσο χρειαζόταν, έγειρε το σώμα του και, δίχως να βραχεί, ελλιμενίστηκε στο σημείο Β την αναμενόμενη ώρα, ένδοξος και ατσαλάκωτος, υπό το βλέμμα της Αυτού Μεγαλειότητας, τις κωδωνοκρουσίες των καθεδρικών και τις διθυραμβικές μελωδίες της αυτοκρατορικής μπάντας.

Ο δεύτερος, παίρνοντας θάρρος από την επιτυχία του προηγούμενου, έκανε ένα βιαστικό σχεδιάγραμμα και ρίχτηκε στα νερά.

Δεν είχε υπολογίσει σωστά, όμως πάλεψε, κωπηλάτησε, ίδρωσε και τελικά έδεσε τη βάρκα του πενήντα μέτρα από το σημείο Β. Κανείς δεν τον υποδέχτηκε και κανείς δεν τον στεφάνωσε.


Επειδή όμως ήταν πρακτικός τύπος πλησίασε τον πρώτο, τον χειροκρότησε, παίνεψε την προσπάθεια του, έγλειψε όσο χρειαζόταν και κατάφερε να πάρει μια θέση ως Παρατρεχάμενος Γ΄ βαθμού.

Ο τελευταίος όλη αυτή την ώρα κοιμόταν.

Σηκώθηκε αργά το απόγευμα, έψησε καφέ, έκανε το τσιγαράκι του, διάβασε την εφημερίδα του και ύστερα –χωρίς διόλου να βιάζεται- μπήκε στη βάρκα.

Εκλαμβάνοντας το διαγωνισμό ως ταξίδι αναψυχής ξάπλωσε στην κουπαστή κι απολάμβανε το πέταγμα των γλάρων.

Κατέληξε στη θάλασσα, καταποντίστηκε στους ωκεανούς, κατασπαράχτηκε από ανήλεα σαγόνια και ξεβράστηκε –δυσώδες λείψανο- στις αμμουδιές της περιφρόνησης, χιλιόμετρα μακριά από το σημείο Β.»

Αυτό που δεν ήξερε ο Ντε Κουίνσυ ήταν ότι ο Μακιαβέλι, στο αρχικό σχέδιο του Ηγεμόνα είχε συμπεριλάβει και μια τέταρτη κατηγορία. Αυτό ήρθε στη δημοσιότητα πριν λίγα χρόνια, από ένα παλίμψηστο της βιβλιοθήκης του Βατικανού (βλ. National Geographic, τεύχος 1232, αμερικανική έκδοση, 2004).

Εκεί ο Μακιαβέλι αναφέρει έναν άνθρωπο ο οποίος θα αντιδρούσε σε μια κατάσταση όπως αυτή που περιγράφει ο Ντε Κουίνσι ρωτώντας:
«Γιατί πρέπει να υπακούσω την εντολή και να διασχίσω το ποτάμι; Ποιος είναι αυτός ο οποίος θέτει τους κανόνες και με ποιο δικαίωμα; Σε ποιον ανήκουν οι βάρκες και σε ποιον ο ποταμός; Μπορώ να ανέβω δυο φορές στα ίδια νερά; Ποια είναι η σωστή ηλικία για να παντρευτεί κάποιος;» Κι άλλες παρόμοιες ερωτήσεις.

Όμως ο Καίσαρας Βοργίας, που δε συμπαθούσε ιδιαίτερα τους περίεργους, κάλεσε τον Νικολό σε δείπνο και με ήπιο τρόπο του έδωσε να καταλάβει ότι θα προτιμούσε να μη γίνει καμιά αναφορά σε αυτή την τέταρτη κατηγορία ανθρώπων. Ο Μακιαβέλι δεν μπορούσε παρά να συμφωνήσει.

Αναμφίβολα όσοι διαβάσουν αυτή την ταξινόμηση θα αναρωτηθούν: «Εγώ σε ποια κατηγορία ανήκω; Τι είδους μυαλό έχω; Εξαιρετικό ή πολύ καλό; Πως θα αντιδρούσα σε μια ανάλογη δοκιμασία;». Σίγουρα κανείς δεν θα σκεφτεί ότι έχει άχρηστο μυαλό, έτσι δεν είναι; Άλλωστε αν έχεις την ικανότητα να αναρωτηθείς τι είδους μυαλό έχεις, τότε σίγουρα δεν είναι άχρηστο. Οι ηλίθιοι δεν ασχολούνται με τέτοιες ηλιθιότητες.

Επίσης λίγοι είναι εκείνοι που θα φανταστούν ότι έχουν ένα από εκείνα τα πρώτα τα μυαλά, τα εξαιρετικά. Όμως, ο οικοδεσπότης σας υποψιάζεται ότι ο Μακιαβέλι μας έκρυψε μια λεπτομέρεια: Τα τρίτα μυαλά, εκείνα που δεν καταλαβαίνουν ούτε έτσι ούτε αλλιώς, δεν είναι άχρηστα. Αντιθέτως, είναι τα πιο χρήσιμα. Γιατί χειραγωγούνται πιο εύκολα.

Η διήγηση του Ντε Κουίνσυ, στην πραγματικότητα θα ‘πρεπε να ‘ναι αλλιώς.

O A φτιάχνει το σχέδιο για τον ασφαλή ελλιμενισμό.
Ο Β του το κλέβει και το πουλάει στους Γ.
Έπειτα ο Β δολοφονεί τον Α και γίνεται αρχηγός των Γ.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Επιμενεις δασκαλοκεντρικη με αγάπη στο παιδι, δεν γίνεται αυτο που λες.
Σαν παιδοκεντρικη μοιαζει.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Μια κρυο μια ζεστη αγαπητε @Μάξιμος.
Κυριαρχος ξερεις ποιος ειναι?
Η ολη παιδαγωγικη διαδικασια. Αυτη είναι ο νικητης γιατι θα εχει καταφερει να πλασει ελευθερα μυαλα/συνειδήσεις να δρουν και να αποφασιζουν μονοι τους. Να γνωριζουν και να θελουν να γίνονται καλυτεροι.
Ο δασκαλος ειναι το μεσο με το οποιο μεταδιδεται η γνωση στα παιδια.
Τα παιδια ειναι ο πυρηνας της διδασκαλιας μην το ξεχναμε αυτο, και φυσικα την ελεύθερη αναπτυξη και διατηρηση του υγιους τους ψυχικού κοσμου.

Αν ο δάσκαλος επιτρέψει, γίνεται. Αν όχι, δεν γίνεται. Δίχως την υγιή σχέση του δασκάλου με τα παιδιά, ΤΙΠΟΤΑ.
Δεν διαφωνούμε πιστεύω.
Μιλάμε διαφορετικά την Ελληνική γλώσσα θαρρώ.
Αν ο δάσκαλος δεν κουραστεί να ψάξει τα παιδιά, τις επιμέρους δυνατότητες τους, να σχεδιάσει και αυτοσχεδιάσει δράσεις και και και, ποια παιδαγωγική διαδικασία μπορεί να κυριαρχήσει εδώ.
Η θεωρία απέχει απο την πράξη λίγο ή και πολύ.

 

[EvanescenceQ]

Επιφανειακά ίσως να δείχνει αυτό.
Ας εμβαθύνω λίγο, όχι πολύ γιατι θα γίνει βαρετό.

Μέρος της αρχαίας γνώσης, αποτελεί και ο Πλάτωνας.
Σημείο γεφύρωσης με την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα το οτι μέσω του Χριστιανισμού διασώθηκε ένα μεγάλο μέρος απο αρχαία κείμενα και στην προκειμένη περίπτωση η σκέψη του Πλάτωνα σχετικά με την εξέταση του Λογιστικού, του Θυμικού και του Επιθυμητικού μέρους της ψυχής.
Αυτό είναι θα έλεγα τομή όπου συνδέεται η αρχαία γνώση με την Πατερική διδασκαλία.
Η ανάλυση του τριμερούς της ψυχής, είναι το μέρος που αποκαλώ εδώ ασκούμενο Χριστιανισμό.
Και αφού το πραγματεύεται αρχικώς ο Πλάτωνας, δεν μπορείς να το αποκαλείς απολυταρχικό.
Δίδαξε τον εαυτό σου σχετικά με τον Χριστιανισμό και όταν έχεις εμβαθύνει τότε έλα εδώ να πεις την άποψη σου, μεστή και ώριμη.
Δεν είναι όλα τόσο επιφανειακά, όπως όλα τα μέσα σήμερα που ξεσηκώθηκαν για τις εκκλησίες.
Τα λεωφορεία γεμάτα, τα σούπερ, γεμάτα, οι διάφοροι άλλοι Ναοί (ο νοών νοείτω) κεκλεισμένοι και στο απυρόβλητο.
Και εμείς;;; κατεβάζουμε ιδέες, σύμφωνα με τον βαθμό άγνοιας μας...

Παραδινομαι ακους?
Δεν μπορω τωρα να σου αλλαξω μυαλα.
Ειμαστε απλα οι δυο οψεις ενος νομισματος.
Το οτι δεν βλεπεις την αλλη οψη και κοιτας μονο τη μια δε σημαινει οτι αυτη δεν υπαρχει.
Εσυ λες αυτο εγω λεω το αντίθετο ακριβως μεση τομη δεν υπαρχει.
Το αναγνωριζω.
Αλλα φιλοσοφια δεν ειναι μονο ο Πλατωνας.
Θα απαντησω με αυτο
Χαρακτηριστικά, ο Φρόυντ αναφέρει το παράδειγμα της Εκκλησίας: «Κατά βάση, κάθε θρησκεία, είναι μια παρόμοια θρησκεία αγάπης για όλους όσους συμπεριλαμβάνει, και κάθε θρησκεία είναι αδυσώπητη και αδιάλλακτη για όσους δεν εντάσσονται σε αυτήν».
« Στην Εκκλησία» γράφει, «- και θα μας βόλευε να πάρουμε ως πρότυπο την Καθολική Εκκλησία- ισχύει, όπως και στον Στρατό, όσο και αν διαφέρουν κατά τα άλλα, ο ίδιος αντικατοπτρισμός (ψευδαίσθηση) ότι εκεί βρίσκεται ένας κυρίαρχος –στην Καθολική Εκκλησία ο Χριστός, στον Στρατό ο στρατηγός- που αγαπά με την ίδια αγάπη όλα τα άτομα της μάζας. Από την ψευδαίσθηση αυτήν εξαρτώνται τα πάντα. Αν καταρριφτεί, στον βαθμό που το επιτρέπει ο εξωτερικός καταναγκασμός, καταρρέουν πάραυτα τα πάντα, τόσο η Εκκλησία, όσο και ο Στρατός. {…}Μια ένδειξη προς την ίδια κατεύθυνση , δηλαδή ότι η ουσία της μάζας βρίσκεται στους λιβιδινικούς δεσμούς που περιέχει, προκύπτει και από το φαινόμενο του πανικού, το οποίο μπορεί να μελετηθεί καλύτερα στις στρατιωτικές μάζες. Ο πανικός δημιουργείται όταν διαλύεται μια τέτοια μάζα. Χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι δεν ακολουθείται πλέον καμία εντολή των ανωτέρων, και ότι ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του, χωρίς να νοιάζεται για τους άλλους. {…} Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, ότι ο πανικός φόβος προϋποθέτει τη χαλάρωση των λιβιδινικών δεσμών της μάζας και αντιδρά σ’ αυτή δικαιολογημένα,{…}».
Σου θυμιζει κατι @Μάξιμος αυτο?

 

[Gaspar]

Το δασκαλοκεντρικό σύστημα θα επέλεγα ως σωστό.
Τα παιδιά πάνε σχολείο για να μάθουν κάποια πράγματα και κάποιος μεγαλύτερος παιδαγωγός που κατέχει την γνώση και εμπειρία της ζωής να τα διδάξει, να τα καθοδηγήσει. Ο Δάσκαλος για αυτά πρέπει να είναι η αυθεντία και ο οδηγός, η ενσάρκωση των ιδανικών και αξιών. Μέσα σε αυτά που θα μάθει στην τάξη είναι και η πειθαρχία η ιεραρχία, η τιμωρία ως συνέπεια της αταξίας, οι βαθμοί και η σημαία ως επιβράβευση των αρίστων, που είναι βασικά κομμάτια της μετέπειτα επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Είναι το στάδιο μετά την οικογένεια και πριν την έξοδο στην κοινωνία.
τόσες χιλιάδες χρόνια έτσι λειτουργούσε.
πάντα με αγάπη προς το παιδί όπως είπε και ο @Μάξιμος

το παιδοκεντρικό σύστημα είναι σύγχρονες liberal χαριτωμενιές. πλάθουν άτομα ευαίσθητα και κακομαθημένα που μεγαλώνουν νομίζοντας ότι είναι το επίκεντρο των πάντων και θίγονται με το παραμικρό.
Tο παιδί που ο γονιός του βάζει στην γωνία τον δάσκαλο γιατί τόλμησε να του βάλει κακούς βαθμούς θα δυσκολευτεί πολύ να ανταπεξέλθει στην κοινωνία. θα γίνει ψώνιο ναρκισσιστής ή ένας ευαίσθητος soyboy.

 

[EvanescenceQ]

Αν ο δάσκαλος επιτρέψει, γίνεται. Αν όχι, δεν γίνεται. Δίχως την υγιή σχέση του δασκάλου με τα παιδιά, ΤΙΠΟΤΑ.
Δεν διαφωνούμε πιστεύω.
Μιλάμε διαφορετικά την Ελληνική γλώσσα θαρρώ.
Αν ο δάσκαλος δεν κουραστεί να ψάξει τα παιδιά, τις επιμέρους δυνατότητες τους, να σχεδιάσει και αυτοσχεδιάσει δράσεις και και και, ποια παιδαγωγική διαδικασία μπορεί να κυριαρχήσει εδώ.
Η θεωρία απέχει απο την πράξη λίγο ή και πολύ.

@Μάξιμος θαρρω οτι η απάντηση σας ερμηνεύεται ότι δίνει αέρα νίκης στο αντίπαλο στρατόπεδο!

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Το δασκαλοκεντρικό σύστημα θα επέλεγα ως σωστό.
Τα παιδιά πάνε σχολείο για να μάθουν κάποια πράγματα και κάποιος μεγαλύτερος παιδαγωγός που κατέχει την γνώση και εμπειρία της ζωής να τα διδάξει, να τα καθοδηγήσει. Ο Δάσκαλος για αυτά πρέπει να είναι η αυθεντία και ο οδηγός, η ενσάρκωση των ιδανικών και αξιών. Μέσα σε αυτά που θα μάθει στην τάξη είναι και η πειθαρχία η ιεραρχία, η τιμωρία ως συνέπεια της αταξίας, οι βαθμοί και η σημαία ως επιβράβευση των αρίστων, που είναι βασικά κομμάτια της μετέπειτα επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Είναι το στάδιο μετά την οικογένεια και πριν την έξοδο στην κοινωνία.
τόσες χιλιάδες χρόνια έτσι λειτουργούσε.
πάντα με αγάπη προς το παιδί όπως είπε και ο @Μάξιμος

το παιδοκεντρικό σύστημα είναι σύγχρονες liberal χαριτωμενιές. πλάθουν άτομα ευαίσθητα και κακομαθημένα που μεγαλώνουν νομίζοντας ότι είναι το επίκεντρο των πάντων και θίγονται με το παραμικρό.
Tο παιδί που ο γονιός του βάζει στην γωνία τον δάσκαλο γιατί τόλμησε να του βάλει κακούς βαθμούς θα δυσκολευτεί πολύ να ανταπεξέλθει στην κοινωνία. θα γίνει ψώνιο ναρκισσιστής ή ένας ευαίσθητος soyboy.

Μισό.
Και αν ο δασκαλος φερθει ή σταθει κατωτερος των περιστασεων?
Εκει τι γινεται?
Βλεπουμε πολλα παιδια να μισουν το σχολείο και το διαβασμα. Εκει πραγματικα τι πηγε λαθος?
Αναρωτηθηκαμε ποτέ?
Αναρωτηθηκαμε αν η δασκαλοκεντρικη δημιούργησε ανικανοποιητους ενηλικες ή αν παραλληλα τους αφησε απωθημενα?
Η παιδοκεντρικη με ορους ειναι η ασφαλέστερη.
Αληθεια τοτε γιατι τα παιδια μιλανε αθυροστομα στους δασκαλους τους?
Εκει και μονο εκει το δασκαλοκεντρικο απετυχε παταγωδως.
Και σε καθε περίπτωση που εκανε μυαλα να ζουν με το φοβο μιας επαπειλουμενης ποινης.

 

[Μάξιμος]

Παραδινομαι ακους?
Δεν μπορω τωρα να σου αλλαξω μυαλα.
Ειμαστε απλα οι δυο οψεις ενος νομισματος.
Το οτι δεν βλεπεις την αλλη οψη και κοιτας μονο τη μια δε σημαινει οτι αυτη δεν υπαρχει.
Εσυ λες αυτο εγω λεω το αντίθετο ακριβως μεση τομη δεν υπαρχει.
Το αναγνωριζω.

Αλλα φιλοσοφια δεν ειναι μονο ο Πλατωνας.

Είναι μεγάλος ο Πλάτωνας και αναγνωρισμένος σε όλο τον κόσμο.

Θα απαντησω με αυτο
Χαρακτηριστικά, ο Φρόυντ αναφέρει το παράδειγμα της Εκκλησίας: «Κατά βάση, κάθε θρησκεία, είναι μια παρόμοια θρησκεία αγάπης για όλους όσους συμπεριλαμβάνει, και κάθε θρησκεία είναι αδυσώπητη και αδιάλλακτη για όσους δεν εντάσσονται σε αυτήν».
« Στην Εκκλησία» γράφει, «- και θα μας βόλευε να πάρουμε ως πρότυπο την Καθολική Εκκλησία-

Η μία αρχαία Εκκλησία, περιείχε και την Καθολική εκκλησία.
Αλλά, δεν αποτελεί το απόλυτο μοντέλο της θρησκείας.
Περιέχει πολλούς νεοτερισμούς και βλέπω οτι τους αγνοείς.
Επίσης αγνοείς τα της δικής μας.
Πώς είναι δυνατό να αποδεχτώ τον Φρόυντ με αυτά που λέε τελικά;
Κάποτε ακούγαμε κάποιον φίλο να λέει:
ξέρετε τί είπε ο Κάντ; τί είπε ο Νίτσε; τί είπε ο και βάλε, βάλε, βάλε και νοιώθαμε σαν χαζοί.
Οσο γνωρίζουν την διαφορά ανάμεσα σε έναν Αριστερό και έναν Κομουνιστή, όσοι δηλώνουν δημοκράτες και οτι ανήκουν στο δημοκρατικό τόξο.
Δηλώνουν δημοκράτες ενώ δεν γνωρίζουν τί είπε ο Μπακούνιν στον Μάρξ.
Τί να τον κάνω τον Φρόυντ εδώ;

ισχύει,...

εδώ γράρεις πολλά πολλά και με κούρασες...

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Το δασκαλοκεντρικό σύστημα θα επέλεγα ως σωστό.
Τα παιδιά πάνε σχολείο για να μάθουν κάποια πράγματα και κάποιος μεγαλύτερος παιδαγωγός που κατέχει την γνώση και εμπειρία της ζωής να τα διδάξει, να τα καθοδηγήσει. Ο Δάσκαλος για αυτά πρέπει να είναι η αυθεντία και ο οδηγός, η ενσάρκωση των ιδανικών και αξιών. Μέσα σε αυτά που θα μάθει στην τάξη είναι και η πειθαρχία η ιεραρχία, η τιμωρία ως συνέπεια της αταξίας, οι βαθμοί και η σημαία ως επιβράβευση των αρίστων, που είναι βασικά κομμάτια της μετέπειτα επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Είναι το στάδιο μετά την οικογένεια και πριν την έξοδο στην κοινωνία.
τόσες χιλιάδες χρόνια έτσι λειτουργούσε.
πάντα με αγάπη προς το παιδί όπως είπε και ο @Μάξιμος

το παιδοκεντρικό σύστημα είναι σύγχρονες liberal χαριτωμενιές. πλάθουν άτομα ευαίσθητα και κακομαθημένα που μεγαλώνουν νομίζοντας ότι είναι το επίκεντρο των πάντων και θίγονται με το παραμικρό.
Tο παιδί που ο γονιός του βάζει στην γωνία τον δάσκαλο γιατί τόλμησε να του βάλει κακούς βαθμούς θα δυσκολευτεί πολύ να ανταπεξέλθει στην κοινωνία. θα γίνει ψώνιο ναρκισσιστής ή ένας ευαίσθητος soyboy.

Μα τί μπορώ να πω τώρα...

 

[yorkie]

Επομένως, εάν ζούμε σε μια ανελεύθερη σχετικά κοινωνία (όπως και συμβαίνει), ο ρόλος του σχολείου τελικά ποιος είναι; Να πλάσει ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες, με ίσως ρηξικέλευθες ιδέες που θα προσαρμόσουν τη ζωή στα μέτρα τους ή κοινωνικά υπεύθυνους πολίτες που θα μπορούν να προσαρμόζονται εύκολα στην κοινωνία και να υπακούουν τις ανώτερες μορφές εξουσίας; Τι είναι πιο σημαντικό πιστεύετε;

Η ίδια η κοινωνία είναι μια τεχνητή κατασκευή και απηχεί σε μια συγκεκριμένη θεώρηση και ερμηνεία του κοσμού. Οι θεσμοί (ένας είναι το σχολείο) συνιστούν μέσο επιβολής και ισχυροποίησης για την εκάστοτε κρατική εξουσία. Είτε για κάποιον που αποδέχεται ότι αυτό το σύστημα είναι θεμιτό ή αναπόφευκτο-οπότε παίζουμε με τους όρους του για να βελτιωθεί υπό το ίδιο όμως πλαίσιο-, είτε για κάποιον που θέλει τη συγκρουσιακή ανατροπή του· η κινητήρια δύναμη αλλαγής/σταθεροποίησης είναι η εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί μέσω της γνώσης προκύπτει η χειραφέτηση ή μη του ανθρώπου, η αφύπνιση ή η συγκατάβαση του λόγω άγνοιας ή αποδοχής.

Θεωρώ πως είναι καθαρά υποκειμενικό το ποια μέθοδος διδασκαλίας είναι «καλύτερη». Αν συμφωνήσουμε ότι στο σήμερα θεωρείται , λόγω των συνθηκών και της εξέλιξης της κοινωνίας(άρα η κατά πλειοψηφία αποδοχή κάποιων συγκεκριμένων υποκειμενικών θεωρήσεων) , η παιδοκεντρική ως επικρατεστερη (λόγω της ηθικής ανθρωποκεντρικής τάσης που αποπνέει) πάλι κάνουμε λόγο για καλή και φαύλη, λόγω παθογενειών που αναφέρατε.

Το τι θεωρεί κάποιος καλύτερο έχει να κάνει με το τι θεωρεί ωφέλιμο(αυτή νομίζω είναι η λέξη κλειδί) για την κοινωνία σε σχέση με τις αρχές, τις αξίες και τις προσδοκίες του για το μέλλον. Γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το «πως θα απαλλαχθεί η εκπαίδευση από το τάδε και το δείνα».
ΥΓ: έριξα κάποιες σκέψεις υπό ένα εντελώς άλλο πλαίσιο, γιατί νομίζω κάνατε ήδη εκτενή πρακτική ανάλυση

 

[Gaspar]

Μισό.
Και αν ο δασκαλος φερθει ή σταθει κατωτερος των περιστασεων?
Εκει τι γινεται?
Βλεπουμε πολλα παιδια να μισουν το σχολείο και το διαβασμα. Εκει πραγματικα τι πηγε λαθος?
Αναρωτηθηκαμε ποτέ?
Αναρωτηθηκαμε αν η δασκαλοκεντρικη δημιούργησε ανικανοποιητους ενηλικες ή αν παραλληλα τους αφησε απωθημενα?
Η παιδοκεντρικη με ορους ειναι η ασφαλέστερη.
Αληθεια τοτε γιατι τα παιδια μιλανε αθυροστομα στους δασκαλους τους?
Εκει και μονο εκει το δασκαλοκεντρικο απετυχε παταγωδως.
Και σε καθε περίπτωση που εκανε μυαλα να ζουν με το φοβο μιας επαπειλουμενης ποινης.

δεν θεωρώ οτι έχουμε δασκαλοκεντρικό σύστημα σήμερα αλλα ένα περίεργο υβρίδιο με το οποίο μεγαλώσαμε και εμείς.
Η περιγραφή μου ταιριάζει περισσότερο στους παλιούς δασκάλους, και σε εκείνα τα χρόνια δε δημιουργούνταν ούτε ανικανοποίητοι ενήλικες ούτε τα παιδιά έβριζαν τους δασκάλους.

από τους παππούδες ακόμα και γονείς μας πχ δεν είδα κανέναν να βρίζει σήμερα τον αυστηρό δάσκαλο το αντίθετο μάλιστα, αναγνώρισαν ως θετική στην εξέλιξη τους την όποια αυστηρότητα βίωσαν τότε.

το ανικανοποίητοι ενήλικες με απωθημένα που περιγράφεις, μαζί με τις άλλες περιγραφές που έβαλα εγω, ταιριάζει περισσότερο στην σύγχρονη καλομαθημένη γενιά

 

[EvanescenceQ]

Αν ο δάσκαλος δεν κουραστεί να ψάξει τα παιδιά, τις επιμέρους δυνατότητες τους, να σχεδιάσει και αυτοσχεδιάσει δράσεις και και και, ποια παιδαγωγική διαδικασία μπορεί να κυριαρχήσει εδώ.
Η θεωρία απέχει απο την πράξη λίγο ή και πολύ.

Λοιπον επειδη το ανεφερες οτι ο δασκαλος σχεδιαζει κλπ
Παραθετω αυτο.
"Και αργότερα όμως, όταν η ζωή χωρίσει το δάσκαλο και το μαθητή, ο σύνδεσμος ανάμεσά τους μένει. – Ποιο είναι το πιο μεγάλο όνειρο ενός που έταξε σκοπό της ζωής του να μορφώνει τις νέες γενεές; Να σε βρει ύστερα από χρόνια πολλά σε μιαν άλλη πολιτεία ένας άντρας άγνωστος σου, να σε κοιτάξει ένα λεπτό καλά, να σε πλησιάσει έπειτα και να σου φανερώσει πως ήταν μαθητής σου κάποτε. Να θυμηθείτε μαζί τα παλιά, να κουβεντιάσετε ώρα πολλή και μια στιγμή να σου πει:

"Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές αλήθεια. Όμως αυτές δεν είχαν και τόση σημασία. Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου. Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο: είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου. Κοντεύω κι' εγώ να γεράσω, και όμως εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία και στην καλοσύνη του ανθρώπου. Η πείρα της ζωής είναι αλήθεια πικρή, μα μέσα μου ζει δυνατό το όραμα ενός ανθρώπου ανώτερου. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές βρέθηκα αδύνατος και τον άνθρωπο αυτόν τον ανώτερο τον επρόδωκα ο ίδιος εγώ· πολλές φορές είδα να τον προδίνουν και οι άλλοι γύρω μου. Υπόφερα και τις δυο φορές, περισσότερο όταν τον είχα προδώσει εγώ. Εσυχώρεσα πιο δύσκολα τον εαυτό μου απ' ό,τι τους άλλους. Και όμως δεν έπαψα να ζητώ πολλά από τους άλλους, και προπαντός από τον εαυτό μου. Οι περιπέτειες μέσα στους ανθρώπους δεν μ' έκαναν να χάσω την πίστη μου στην ιδέα του ανθρώπου. Πάντα ζήτησα να συμμορφώσω τη ζωή μου όχι με το τι γίνεται στον κόσμο, αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Κι' ακόμα γύρεψα πάντα να ιδώ στο διπλανό μου το καλό που έκρυβε η ψυχή του και τον αγώνα του να νικήσει τον πειρασμό του κακού.

Έτσι νομίζω πως μένω ο νικητής της ζωής και όχι ο νικημένος της, έτσι μόνο μπορώ να πω πως τη ζωή την κυβέρνησα εγώ και δεν άφησα να με κυβερνήσει εκείνη. Και αν καμιά φορά η δοκιμασία της ζωής ήταν μεγάλη και ο πειρασμός του κακού πολύ δυνατός, με κράτησε η σκέψη πως αν άφηνα να παρασυρθώ, δε θα είχα πια το δικαίωμα να σφίξω το χέρι του παλιού μου δασκάλου κοιτάζοντάς τον στα μάτια, όπως τώρα!"

Με την ελπίδα ότι κάποτε θα χαρεί μια τέτοια στιγμή προπέμπει ο δάσκαλος τον νέο μέσα στη ζωή. Και από την άλλη κιόλας μέρα τον νιώθει πλάι του, παραστάτη στον κοινόν αγώνα, παραστάτη στο χρέος που έχουμε όλοι μας: σαν άτομα πρώτα καθένας μας στον ιδιαίτερο κύκλο της δράσης τους, σαν πολίτες ύστερα κάτω από την προσταγή της ελληνικής πατρίδας, σαν άνθρωποι τέλος κάτω από το μάτι του θεού." (I. Θ. Κακριδής)

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

δεν θεωρώ οτι έχουμε δασκαλοκεντρικό σύστημα σήμερα αλλα ένα περίεργο υβρίδιο με το οποίο μεγαλώσαμε και εμείς.
Η περιγραφή μου ταιριάζει περισσότερο στους παλιούς δασκάλους, και σε εκείνα τα χρόνια δε δημιουργούνταν ούτε ανικανοποίητοι ενήλικες ούτε τα παιδιά έβριζαν τους δασκάλους.

από τους παππούδες ακόμα και γονείς μας πχ δεν είδα κανέναν να βρίζει σήμερα τον αυστηρό δάσκαλο το αντίθετο μάλιστα, αναγνώρισαν ως θετική στην εξέλιξη τους την όποια αυστηρότητα βίωσαν τότε.

το ανικανοποίητοι ενήλικες με απωθημένα που περιγράφεις, μαζί με τις άλλες περιγραφές που έβαλα εγω, ταιριάζει περισσότερο στην σύγχρονη καλομαθημένη γενιά

Ναι σιγουρα αλλα καποιοι εζησαν και μια γενικοτερη βιαιη και δυσκολη ζωη με αποτελεσμα να μεταλαμπαδευσουν τα αλυτα τους ψυχολογικα ατοφια στα ιδια τους τα παιδια.
Σε αυτο αναφερομαι.
Υπηρχε ο σεβασμος αλλα υπήρχε και η βια.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Η ίδια η κοινωνία είναι μια τεχνητή κατασκευή και απηχεί σε μια συγκεκριμένη θεώρηση και ερμηνεία του κοσμού. Οι θεσμοί (ένας είναι το σχολείο) συνιστούν μέσο επιβολής και ισχυροποίησης για την εκάστοτε κρατική εξουσία. Είτε για κάποιον που αποδέχεται ότι αυτό το σύστημα είναι θεμιτό ή αναπόφευκτο-οπότε παίζουμε με τους όρους του για να βελτιωθεί υπό το ίδιο όμως πλαίσιο-, είτε για κάποιον που θέλει τη συγκρουσιακή ανατροπή του· η κινητήρια δύναμη αλλαγής/σταθεροποίησης είναι η εκπαιδευτική διαδικασία, γιατί μέσω της γνώσης προκύπτει η χειραφέτηση ή μη του ανθρώπου, η αφύπνιση ή η συγκατάβαση του λόγω άγνοιας ή αποδοχής.

Θεωρώ πως είναι καθαρά υποκειμενικό το ποια μέθοδος διδασκαλίας είναι «καλύτερη». Αν συμφωνήσουμε ότι στο σήμερα θεωρείται , λόγω των συνθηκών και της εξέλιξης της κοινωνίας(άρα η κατά πλειοψηφία αποδοχή κάποιων συγκεκριμένων υποκειμενικών θεωρήσεων) , η παιδοκεντρική ως επικρατεστερη (λόγω της ηθικής ανθρωποκεντρικής τάσης που αποπνέει) πάλι κάνουμε λόγο για καλή και φαύλη, λόγω παθογενειών που αναφέρατε.

Το τι θεωρεί κάποιος καλύτερο έχει να κάνει με το τι θεωρεί ωφέλιμο(αυτή νομίζω είναι η λέξη κλειδί) για την κοινωνία σε σχέση με τις αρχές, τις αξίες και τις προσδοκίες του για το μέλλον. Γιατί όλα γυρίζουν γύρω από το «πως θα απαλλαχθεί η εκπαίδευση από το τάδε και το δείνα».
ΥΓ: έριξα κάποιες σκέψεις υπό ένα εντελώς άλλο πλαίσιο, γιατί νομίζω κάνατε ήδη εκτενή πρακτική ανάλυση

Συμφωνω. Ομως το τι ειναι ωφελιμο το καθοριζει καθε φορα η κοινωνια/εξουσια ή τα ίδια τα μελη της?
Γιατι ωφελιμοι για την κοινωνια/εξουσια ειναι οι μη νοητικα απελευθερωμενοι ανθρωποι, οι μονοδιαστατοι, αυτοι που λειτουργουν ως υπεροχα πιόνια εξουσιας.
Τα μελη ομως για τον εαυτο τους ο καθενας μας δηλαδη ατομικα κραταει στον πυρηνα του μια φλογα ελευθεριας/μια ελπίδα αλλαγης/μια αναγκη καλυτερευσης της ηδη υπαρχουσας καταστασης.
Το θεμα ειναι πως θα πλασουμε συνειδήσεις ελευθερες, αυτος πρεπει να είναι ο στοχος χωρις να επηρεασουμε την αυτοεκτιμηση και τον ψυχισμο των παιδιων.
Εκεί κάπου αναμεσα χανουν το παιχνίδι τους οι δασκαλοι, και χανεται και η ολη παιδαγωγικη διαδικασια.
Σκοπός λοιπόν του σχολειου για μένα και της καθε εκπαιδευτικης διαδικασιας είναι να αποτελέσει τόπο μάθησης, έκφρασης και κυρίως έναν τόπο διαλεκτικής και σύνθεσης των ιδεών, ώστε μέσα από την χαρά της δημιουργίας να βγαινουν ανθρωποι ελευθεροι πνευματικα διχως παρωπιδες που φυλακιζουν και διχως αναγκη να υποταχθουν σε αυθεντιες.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

"Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα."
Sydney J. Harris,

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

@Agaphbou να κανω λιγο το δικηγορο του διαβολου?
Και θελω να μου απαντησετε ολοι παιδια ή οσοι θελετε.
Η εποχη των γονιων μας ηταν αλλη.
Εμεις δεν ημασταν στο ιδιο εκπαιδευτικο μοτιβο τους, θελω να πω απο τοτε μεχρι σημερα εχει αλλαξει η εκπαιδευση, υπαρχει μια αλλη πρσεγγιση, γινονται και καποια βηματα πολυ καλα προς τα εκει ομως το ερώτημα παραμενει.
Γιατι ο κόσμος παραμένει τα ίδια σκ@τ@, ίσως και χειρότερα?
Αρα η εκπαιδευση αφου αλλαξε οπως βλέπουμε με τα χρονια γιατί δεν αλλαξε και η κοινωνικη εξελιξη?
Μηπως εν τελει καμια μεθοδος δεν ειναι αποτελεσματικη και οδηγούμαστε σε άτοπο?

 

[Μάξιμος]

@Μάξιμος θαρρω οτι η απάντηση σας ερμηνεύεται ότι δίνει αέρα νίκης στο αντίπαλο στρατόπεδο!

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Ακομα και όταν πέφτω μαχόμενος, έχω παραχωρήσει την νίκη για έναν ανώτερο στόχο σκοπό.
Χριστιανική συμβουλή: ανάμεσα σε δύο σκέψεις, επέλεξε την σπουδαιότερη.
Και ανάμεσα στην ήττα και την νίκη σε μια μάχη, επέλεξε την ήττα για την νίκη στον πόλεμο.
Αλλά τί σημαία είναι αυτή. Μήπως τρομοκρατική. ΑΠα, πα, πα...

Μισό.
Και αν ο δασκαλος φερθει ή σταθει κατωτερος των περιστασεων?

Εδώ δεν καταλαβαίνεις οτι μιλάμε για σωστές καταστάσεις και όχι για προβληματικές;

Εκει τι γινεται?

Δαφνί...

Βλεπουμε πολλα παιδια να μισουν το σχολείο και το διαβασμα. Εκει πραγματικα τι πηγε λαθος?
Αναρωτηθηκαμε ποτέ?

Δεν υπήρξε δάσκαλος να τα εμπνεύσει.

Αναρωτηθηκαμε αν η δασκαλοκεντρικη δημιούργησε ανικανοποιητους ενηλικες ή αν παραλληλα τους αφησε απωθημενα?

Γύρω-γύρω το πας.

Η παιδοκεντρικη με ορους ειναι η ασφαλέστερη.

Πάλι με όρους. Τότε γιατί μόνο δασκαλοκεντρική λέμε εμείς. Οσοι λέμε.
Δεν φοβόμαστε και ούτε μας ενδιαφέρουν οι όροι.

Αληθεια τοτε γιατι τα παιδια μιλανε αθυροστομα στους δασκαλους τους?
Εκει και μονο εκει το δασκαλοκεντρικο απετυχε παταγωδως.
Και σε καθε περίπτωση που εκανε μυαλα να ζουν με το φοβο μιας επαπειλουμενης ποινης.

Θα σου πω ένα παράδειγμα Δασκαλοκεντρικής.
Σε ένα σχολείο της Αθήνας, έφεραν τρεις ή δύο μαθητές (δεν έχει σημασία πόσοι ήταν) στον Διευθυντή.
Τα παιδιά μάλωναν και όπως ήταν φυσικό, περίμεναν την τιμωρία τους.
Ο Διευθυντής όμως, είπε: αφήστε τα παιδιά, εγώ γνωρίζω τον φταίχτη και θα τον τιμωρήσω όπως του αρμόζει.
Ο εκπαιδευτικός εξεπλάγη, τα παιδιά σήμερα θα λέγαμε έπαθαν.
Τότε συνήθιζαν να γευματίζουν το μεσημέρι στα σχολεία.
Και διάβασε την τιμωρία που επέβαλε στον φταίχτη Δ/ντή, γιατι αυτός ήταν ο αποδέκτης.
Τρεις μέρες έκανε νηστεία.
Ομως πραγματική. Τίποτα δεν έβαλε στο στόμα του ο εμπνευστής Δασκαλοκεντρικός αλλά και ασύγκριτος Παιδαγωγός.
Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε. Φτάνει να φέρετε τον εαυτό σας και να βλέπετε τον μετέπειτα Αγιο Νεκτάριο να τιμωρεί τον εαυτό του. Γιατι Τελικός αποδέκτης της συμπεριφοράς ο Δάσκαλος.
Οταν θέτει ουσιαστικά τον εαυτό του στο ΚΕΝΤΡΟ, αναλαμβάνει και τις ευθύνες του γιατι μπορεί να τις αντέξει.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Λοιπον επειδη το ανεφερες οτι ο δασκαλος σχεδιαζει κλπ
Παραθετω αυτο.
"Και αργότερα όμως, όταν η ζωή χωρίσει το δάσκαλο και το μαθητή, ο σύνδεσμος ανάμεσά τους μένει. – Ποιο είναι το πιο μεγάλο όνειρο ενός που έταξε σκοπό της ζωής του να μορφώνει τις νέες γενεές; Να σε βρει ύστερα από χρόνια πολλά σε μιαν άλλη πολιτεία ένας άντρας άγνωστος σου, να σε κοιτάξει ένα λεπτό καλά, να σε πλησιάσει έπειτα και να σου φανερώσει πως ήταν μαθητής σου κάποτε. Να θυμηθείτε μαζί τα παλιά, να κουβεντιάσετε ώρα πολλή και μια στιγμή να σου πει:

"Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές αλήθεια. Όμως αυτές δεν είχαν και τόση σημασία. Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου. Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο: είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου. Κοντεύω κι' εγώ να γεράσω, και όμως εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία και στην καλοσύνη του ανθρώπου. Η πείρα της ζωής είναι αλήθεια πικρή, μα μέσα μου ζει δυνατό το όραμα ενός ανθρώπου ανώτερου. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές βρέθηκα αδύνατος και τον άνθρωπο αυτόν τον ανώτερο τον επρόδωκα ο ίδιος εγώ· πολλές φορές είδα να τον προδίνουν και οι άλλοι γύρω μου. Υπόφερα και τις δυο φορές, περισσότερο όταν τον είχα προδώσει εγώ. Εσυχώρεσα πιο δύσκολα τον εαυτό μου απ' ό,τι τους άλλους. Και όμως δεν έπαψα να ζητώ πολλά από τους άλλους, και προπαντός από τον εαυτό μου. Οι περιπέτειες μέσα στους ανθρώπους δεν μ' έκαναν να χάσω την πίστη μου στην ιδέα του ανθρώπου. Πάντα ζήτησα να συμμορφώσω τη ζωή μου όχι με το τι γίνεται στον κόσμο, αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Κι' ακόμα γύρεψα πάντα να ιδώ στο διπλανό μου το καλό που έκρυβε η ψυχή του και τον αγώνα του να νικήσει τον πειρασμό του κακού.

Έτσι νομίζω πως μένω ο νικητής της ζωής και όχι ο νικημένος της, έτσι μόνο μπορώ να πω πως τη ζωή την κυβέρνησα εγώ και δεν άφησα να με κυβερνήσει εκείνη. Και αν καμιά φορά η δοκιμασία της ζωής ήταν μεγάλη και ο πειρασμός του κακού πολύ δυνατός, με κράτησε η σκέψη πως αν άφηνα να παρασυρθώ, δε θα είχα πια το δικαίωμα να σφίξω το χέρι του παλιού μου δασκάλου κοιτάζοντάς τον στα μάτια, όπως τώρα!"

Με την ελπίδα ότι κάποτε θα χαρεί μια τέτοια στιγμή προπέμπει ο δάσκαλος τον νέο μέσα στη ζωή. Και από την άλλη κιόλας μέρα τον νιώθει πλάι του, παραστάτη στον κοινόν αγώνα, παραστάτη στο χρέος που έχουμε όλοι μας: σαν άτομα πρώτα καθένας μας στον ιδιαίτερο κύκλο της δράσης τους, σαν πολίτες ύστερα κάτω από την προσταγή της ελληνικής πατρίδας, σαν άνθρωποι τέλος κάτω από το μάτι του θεού." (I. Θ. Κακριδής)

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Ναι σιγουρα αλλα καποιοι εζησαν και μια γενικοτερη βιαιη και δυσκολη ζωη με αποτελεσμα να μεταλαμπαδευσουν τα αλυτα τους ψυχολογικα ατοφια στα ιδια τους τα παιδια.
Σε αυτο αναφερομαι.
Υπηρχε ο σεβασμος αλλα υπήρχε και η βια.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Συμφωνω. Ομως το τι ειναι ωφελιμο το καθοριζει καθε φορα η κοινωνια/εξουσια ή τα ίδια τα μελη της?
Γιατι ωφελιμοι για την κοινωνια/εξουσια ειναι οι μη νοητικα απελευθερωμενοι ανθρωποι, οι μονοδιαστατοι, αυτοι που λειτουργουν ως υπεροχα πιόνια εξουσιας.
Τα μελη ομως για τον εαυτο τους ο καθενας μας δηλαδη ατομικα κραταει στον πυρηνα του μια φλογα ελευθεριας/μια ελπίδα αλλαγης/μια αναγκη καλυτερευσης της ηδη υπαρχουσας καταστασης.
Το θεμα ειναι πως θα πλασουμε συνειδήσεις ελευθερες, αυτος πρεπει να είναι ο στοχος χωρις να επηρεασουμε την αυτοεκτιμηση και τον ψυχισμο των παιδιων.
Εκεί κάπου αναμεσα χανουν το παιχνίδι τους οι δασκαλοι, και χανεται και η ολη παιδαγωγικη διαδικασια.
Σκοπός λοιπόν του σχολειου για μένα και της καθε εκπαιδευτικης διαδικασιας είναι να αποτελέσει τόπο μάθησης, έκφρασης και κυρίως έναν τόπο διαλεκτικής και σύνθεσης των ιδεών, ώστε μέσα από την χαρά της δημιουργίας να βγαινουν ανθρωποι ελευθεροι πνευματικα διχως παρωπιδες που φυλακιζουν και διχως αναγκη να υποταχθουν σε αυθεντιες.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

"Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα."
Sydney J. Harris,

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

@Agaphbou να κανω λιγο το δικηγορο του διαβολου?
Και θελω να μου απαντησετε ολοι παιδια ή οσοι θελετε.
Η εποχη των γονιων μας ηταν αλλη.
Εμεις δεν ημασταν στο ιδιο εκπαιδευτικο μοτιβο τους, θελω να πω απο τοτε μεχρι σημερα εχει αλλαξει η εκπαιδευση, υπαρχει μια αλλη πρσεγγιση, γινονται και καποια βηματα πολυ καλα προς τα εκει ομως το ερώτημα παραμενει.
Γιατι ο κόσμος παραμένει τα ίδια σκ@τ@, ίσως και χειρότερα?
Αρα η εκπαιδευση αφου αλλαξε οπως βλέπουμε με τα χρονια γιατί δεν αλλαξε και η κοινωνικη εξελιξη?
Μηπως εν τελει καμια μεθοδος δεν ειναι αποτελεσματικη και οδηγούμαστε σε άτοπο?

Θα σου πω οτι γράφεις τόσα πολλά και δύσκολα αντιλαμβάνομαι πού τελικά φαίνεται και διαχωρίζεται αν είναι δασκαλοκεντρική ή παιδοκεντρική η πρόταση.
Εν τέλει θα πω μόνο το οτι η αυτοεκτίμηση, είναι εγωιστική στάση που δεν επιτρέπει την συγνώμη ή την συγχώρεση.
Συμπεριλαμβάνεται στα πάθη του ανθρώπου.
Γιατι ο ισόρροπος άνθρωπος, (χάριν συντομίας γιατι αποχωρώ) δεν έχει ανάγκη να τον εκτιμήσουν και αυτοεκτιμήσουν.
Γνωρίζει καλά το περιβάλλον και κινείται ελεύθερα, δίχως δεσμευτικές σκέψεις.

 

[Guest 209912]

Εσείς τι εμπειρίες είχατε απ' το σχολείο και πώς νιώθατε; Τι πιστεύετε γενικά, ότι η διδασκαλία πρέπει να είναι δασκαλοκεντρική ή παιδοκεντρική; Μέχρι πού θα πρέπει να φτάνει η εξουσία του δασκάλου; (πχ τα παλιά τα χρόνια είχε ακόμη και τη δυνατότητα να ραβδίζει τα παιδιά ενώ σήμερα βλέπουμε εξαγριωμένους γονείς να ζητούν τα ρέστα που το παιδί τους πήρε κακό βαθμό κι ο δάσκαλος να απολογείται).

Θα γράψω μερικές απόψεις που δεν θα βοηθήσουν πιθανώς την εργασία αλλά who cares.


Το σχολείο είναι φυλακή. Η μέση εκπαίδευση δημιουργήθηκε την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και είχε απλούς σχετικά σκοπούς, να μάθει στον πληθυσμό γραφή, ανάγνωση και αριθμητική έτσι ώστε να μπορεί να είναι εκπαιδευσιμο ως εργατικό δυναμικό στην βιομηχανία.

Ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις αυτές τις γνώσεις στα παιδιά δεν είναι άλλος από το ξύλο. Όταν σε δέρνουν κάθε φορά που κανεις λάθος στην ορθογραφία, μαθαίνεις τέλεια ορθογραφία. Αυτήν τη αλήθεια την κατανουσε από πάντα ο κόσμος. Ο πονος δημιουργεί μνήμη, αυτός είναι και ο λόγος πως όσο πιο πρωτόγονη ήταν μια κοινωνία τόσο οι ποινές ήταν αυστηροτερες, όπως θάνατος για κλοπή φαγητού, καθώς έπρεπε να δημιουργηθεί γενετική μνήμη στο πληθυσμό.

Πέραν από αυτό το σκοπό, το σχολείο είναι εντελώς άχρηστο με την σημερινή μορφή και μόνο κακό προξενεί στα παιδιά.

Οι άνθρωποι μαθαίνουν με δύο τρόπους κυρίως. Πρώτον με τον μιμιτισμο ο οποίος μας οδηγεί στην μεντόρο κεντρική μάθηση και δεύτερον με τον ανταγωνισμό που μας οδηγεί παιγνιακη μάθηση.


Ο μέντορας είναι ένας μεγαλύτερος πιο εμπειρος άνθρωπος, συνήθως πολύ καλός στον τομέα του, ο οποίος λειτουργεί παίρνοντας ένα παιδί υπό την επίβλεψη του και προσπαθώντας να του μεταφέρει τις αρχές του, την γνώση και τα insights του για τον κόσμο. Αυτός ήταν ένας από τους κυρίους τρόπους μάθησης από τα αρχαια χρόνια και φυσικά ήταν προσβάσιμη μόνο τους ευγένεις. Ο μέντορας αναπτύσσει προσωπική σχέση με τον προστατευομενο και αυτό αποτελεί καταλύτη για την μάθηση.
Στο σημερινό σχολείο αυτό δεν γίνεται και τα παιδιά περνάνε τα καλύτερα χρόνια τους χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ έναν μέντορα. Αντ αυτου βρίσκονται σε τάξεις όπου μέτριοι άνθρωποι διδάσκουν άχρηστες γνώσεις. Οι δάσκαλοι οντας εντελώς μέτριοι άνθρωποι είναι ανίκανοι να περάσουν αρχές στα παιδιά. Όντας υπάλληλοι του κρατους επίσης είναι αναγκασμένοι να ακολουθούν μια κρατική γραμμή και να κάνουν την αντίστοιχη κρατική προπαγάνδα την οποία φυσικά πιστεύουν και οι ίδιοι.
Τα πιο τυχερά παιδιά είναι αυτά που έχουν γονείς που λειτουργούν ως μέντορες, αλλά και αυτό είναι αρκετά σπάνιο σήμερα λόγο της δομής της κοινωνίας αλλά και του πόσο λίγο και επιφανειακά οι γοννεις ασχολουνται με τα παιδιά τους.


Ο δεύτερος τρόπος μάθησης ο ανταγωνισμός μας οδηγεί στην παιγνιακη. Τα παιχνίδια είναι ο κύριος τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά και όχι τα θρανία. Τα παιδιά πρέπει συνεχώς να παίζουν και να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με τα άλλα παιδιά. Μέσα από τα παιχνίδια τα παιδιά μαθαίνουν να επικοινωνούν, να συνεργάζονται, να διαπραγματευονται, να κερδίζουν, να χάνουν, να μαλώνουν, να καινοτόμουν κτλ. Ανάλογα με το παιχνίδι επίσης μπορούν να μάθουν και διάφορες άλλες γνώσεις και ικανότητες οι οποίες σε αντίθεση με τα θρανία θα τους μείνουν γιατί θα τις χρησιμοποιούν για να κερδίσουν στα παιχνίδια.

 

[EvanescenceQ]

Ακομα και όταν πέφτω μαχόμενος, έχω παραχωρήσει την νίκη για έναν ανώτερο στόχο σκοπό.
Χριστιανική συμβουλή: ανάμεσα σε δύο σκέψεις, επέλεξε την σπουδαιότερη.
Και ανάμεσα στην ήττα και την νίκη σε μια μάχη, επέλεξε την ήττα για την νίκη στον πόλεμο.
Αλλά τί σημαία είναι αυτή. Μήπως τρομοκρατική. ΑΠα, πα, πα...

Εδώ δεν καταλαβαίνεις οτι μιλάμε για σωστές καταστάσεις και όχι για προβληματικές;

Δαφνί...

Δεν υπήρξε δάσκαλος να τα εμπνεύσει.

Γύρω-γύρω το πας.

Πάλι με όρους. Τότε γιατί μόνο δασκαλοκεντρική λέμε εμείς. Οσοι λέμε.
Δεν φοβόμαστε και ούτε μας ενδιαφέρουν οι όροι.

Θα σου πω ένα παράδειγμα Δασκαλοκεντρικής.
Σε ένα σχολείο της Αθήνας, έφεραν τρεις ή δύο μαθητές (δεν έχει σημασία πόσοι ήταν) στον Διευθυντή.
Τα παιδιά μάλωναν και όπως ήταν φυσικό, περίμεναν την τιμωρία τους.
Ο Διευθυντής όμως, είπε: αφήστε τα παιδιά, εγώ γνωρίζω τον φταίχτη και θα τον τιμωρήσω όπως του αρμόζει.
Ο εκπαιδευτικός εξεπλάγη, τα παιδιά σήμερα θα λέγαμε έπαθαν.
Τότε συνήθιζαν να γευματίζουν το μεσημέρι στα σχολεία.
Και διάβασε την τιμωρία που επέβαλε στον φταίχτη Δ/ντή, γιατι αυτός ήταν ο αποδέκτης.
Τρεις μέρες έκανε νηστεία.
Ομως πραγματική. Τίποτα δεν έβαλε στο στόμα του ο εμπνευστής Δασκαλοκεντρικός αλλά και ασύγκριτος Παιδαγωγός.
Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε. Φτάνει να φέρετε τον εαυτό σας και να βλέπετε τον μετέπειτα Αγιο Νεκτάριο να τιμωρεί τον εαυτό του. Γιατι Τελικός αποδέκτης της ο Δάσκαλος.
Οταν θέτει ουσιαστικά τον εαυτό του στο ΚΕΝΤΡΟ, αναλαμβάνει και τις ευθύνες του γιατι μπορεί να τις αντέξει.

@Μαξιμος
Βλεπεις διαβολους εκει που δεν υπαρχουν! Καθε άλλο, μια σημαια πανεπιστημιου ειναι. Αυτο.

Μιλας για χριστιανισμο παλι και δεν μπορω να μην το αναφέρω γιατι ολα, τα παντα ολα τα έχεις συνδεσει με τη θρησκεια, και το ξερεις και αυτο οτι
σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Νόμο 129/1967, βασικός σκοπός της εκπαίδευσης ορίζεται η ελληνοχριστιανική αγωγή και μόρφωση των ελληνοπαίδων. Αυτο τα λεει ολα.
Η αναπαραγωγη της υποταγης στον δασκαλο στον χ, ψ, ω θελεις, οδηγει σε μη ελευθερα ατομα.
Τελεία και παυλα.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Θα γράψω μερικές απόψεις που δεν θα βοηθήσουν πιθανώς την εργασία αλλά who cares.


Το σχολείο είναι φυλακή. Η μέση εκπαίδευση δημιουργήθηκε την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και είχε απλούς σχετικά σκοπούς, να μάθει στον πληθυσμό γραφή, ανάγνωση και αριθμητική έτσι ώστε να μπορεί να είναι εκπαιδευσιμο ως εργατικό δυναμικό στην βιομηχανία.

Ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις αυτές τις γνώσεις στα παιδιά δεν είναι άλλος από το ξύλο. Όταν σε δέρνουν κάθε φορά που κανεις λάθος στην ορθογραφία, μαθαίνεις τέλεια ορθογραφία. Αυτήν τη αλήθεια την κατανουσε από πάντα ο κόσμος. Ο πονος δημιουργεί μνήμη, αυτός είναι και ο λόγος πως όσο πιο πρωτόγονη ήταν μια κοινωνία τόσο οι ποινές ήταν αυστηροτερες, όπως θάνατος για κλοπή φαγητού, καθώς έπρεπε να δημιουργηθεί γενετική μνήμη στο πληθυσμό.

Πέραν από αυτό το σκοπό, το σχολείο είναι εντελώς άχρηστο με την σημερινή μορφή και μόνο κακό προξενεί στα παιδιά.

Οι άνθρωποι μαθαίνουν με δύο τρόπους κυρίως. Πρώτον με τον μιμιτισμο ο οποίος μας οδηγεί στην μεντόρο κεντρική μάθηση και δεύτερον με τον ανταγωνισμό που μας οδηγεί παιγνιακη μάθηση.


Ο μέντορας είναι ένας μεγαλύτερος πιο εμπειρος άνθρωπος, συνήθως πολύ καλός στον τομέα του, ο οποίος λειτουργεί παίρνοντας ένα παιδί υπό την επίβλεψη του και προσπαθώντας να του μεταφέρει τις αρχές του, την γνώση και τα insights του για τον κόσμο. Αυτός ήταν ένας από τους κυρίους τρόπους μάθησης από τα αρχαια χρόνια και φυσικά ήταν προσβάσιμη μόνο τους ευγένεις. Ο μέντορας αναπτύσσει προσωπική σχέση με τον προστατευομενο και αυτό αποτελεί καταλύτη για την μάθηση.
Στο σημερινό σχολείο αυτό δεν γίνεται και τα παιδιά περνάνε τα καλύτερα χρόνια τους χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ έναν μέντορα. Αντ αυτου βρίσκονται σε τάξεις όπου μέτριοι άνθρωποι διδάσκουν άχρηστες γνώσεις. Οι δάσκαλοι οντας εντελώς μέτριοι άνθρωποι είναι ανίκανοι να περάσουν αρχές στα παιδιά. Όντας υπάλληλοι του κρατους επίσης είναι αναγκασμένοι να ακολουθούν μια κρατική γραμμή και να κάνουν την αντίστοιχη κρατική προπαγάνδα την οποία φυσικά πιστεύουν και οι ίδιοι.
Τα πιο τυχερά παιδιά είναι αυτά που έχουν γονείς που λειτουργούν ως μέντορες, αλλά και αυτό είναι αρκετά σπάνιο σήμερα λόγο της δομής της κοινωνίας αλλά και του πόσο λίγο και επιφανειακά οι γοννεις ασχολουνται με τα παιδιά τους.


Ο δεύτερος τρόπος μάθησης ο ανταγωνισμός μας οδηγεί στην παιγνιακη. Τα παιχνίδια είναι ο κύριος τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά και όχι τα θρανία. Τα παιδιά πρέπει συνεχώς να παίζουν και να βρίσκονται σε ανταγωνισμό με τα άλλα παιδιά. Μέσα από τα παιχνίδια τα παιδιά μαθαίνουν να επικοινωνούν, να συνεργάζονται, να διαπραγματευονται, να κερδίζουν, να χάνουν, να μαλώνουν, να καινοτόμουν κτλ. Ανάλογα με το παιχνίδι επίσης μπορούν να μάθουν και διάφορες άλλες γνώσεις και ικανότητες οι οποίες σε αντίθεση με τα θρανία θα τους μείνουν γιατί θα τις χρησιμοποιούν για να κερδίσουν στα παιχνίδια.

Το μεντορας που λες σαν εκπαιδευτικη διαδικασια μου θυμιζει αιρεση.
Τι θελω να πω.
Άλλο να υπαρχει ενας ανθρωπος διανοητικα εξελιγμενος με γνωσεις με πολλά και εκει να βοηθησει τους μαθητες του να μαθουν γνώσεις για τη ζωη και τον ανθρωπο και να σκεφτονται και εντελως αλλο πραγμα να κανουμε ενα γκρουπακι και να ακουμε κάποιον που αυτοανακυρήχθηκε μεντορας.
Εκει δεν απελευθερωνεις το μυαλο.
Το ακολουθεις γιατι το ακολουθουν και αλλοι 50.
Και τα παιχνιδια ενεχουν λιγο νομο ζουγκλας μεσα τους που κι εκει θα εχεις χαμενους και αρα ηττημένους και στην υπολοιπη ζωη τους τερμα λάθος και αυτο.
Για ψυχισμό δεν καταλαβα αν γραφεις.
Δεν παιζει ρολο?

 

[Guest 209912]

@Μαξιμος
Βλεπεις διαβολους εκει που δεν υπαρχουν! Καθε άλλο, μια σημαια πανεπιστημιου ειναι. Αυτο.

Μιλας για χριστιανισμο παλι και δεν μπορω να μην το αναφέρω γιατι ολα, τα παντα ολα τα έχεις συνδεσει με τη θρησκεια, και το ξερεις και αυτο οτι
σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Νόμο 129/1967, βασικός σκοπός της εκπαίδευσης ορίζεται η ελληνοχριστιανική αγωγή και μόρφωση των ελληνοπαίδων. Αυτο τα λεει ολα.
Η αναπαραγωγη της υποταγης στον δασκαλο στον χ, ψ, ω θελεις, οδηγει σε μη ελευθερα ατομα.
Τελεία και παυλα.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Το μεντορας που λες σαν εκπαιδευτικη διαδικασια μου θυμιζει αιρεση.
Τι θελω να πω.
Άλλο να υπαρχει ενας ανθρωπος διανοητικα εξελιγμενος με γνωσεις με πολλά και εκει να βοηθησει τους μαθητες του να μαθουν γνώσεις για τη ζωη και τον ανθρωπο και να σκεφτονται και εντελως αλλο πραγμα να κανουμε ενα γκρουπακι και να ακουμε κάποιον που αυτοανακυρήχθηκε μεντορας.
Εκει δεν απελευθερωνεις το μυαλο.
Το ακολουθεις γιατι το ακολουθουν και αλλοι 50.
Και τα παιχνιδια ενεχουν λιγο νομο ζουγκλας μεσα τους που κι εκει θα εχεις χαμενους και αρα ηττημένους και στην υπολοιπη ζωη τους τερμα λάθος και αυτο.
Για ψυχισμό δεν καταλαβα αν γραφεις.
Δεν παιζει ρολο?

Αγάπη μου εγώ αιρετικος γεννήθηκα, αιρετικος και θα πεθάνω. Αυτή ειναι η φύση μου και θα φτιάξω και cult μην ανήσυχεις.

 

[Μάξιμος]

@Μαξιμος
Βλεπεις διαβολους εκει που δεν υπαρχουν! Καθε άλλο, μια σημαια πανεπιστημιου ειναι. Αυτο.

Ενα αστείο έκανα και απο τη μύτη με έπιασες.

Μιλας για χριστιανισμο παλι και δεν μπορω να μην το αναφέρω γιατι ολα, τα παντα ολα τα έχεις συνδεσει με τη θρησκεια, και το ξερεις και αυτο οτι
σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Νόμο 129/1967, βασικός σκοπός της εκπαίδευσης ορίζεται η ελληνοχριστιανική αγωγή και μόρφωση των ελληνοπαίδων. Αυτο τα λεει ολα.
Η αναπαραγωγη της υποταγης στον δασκαλο στον χ, ψ, ω θελεις, οδηγει σε μη ελευθερα ατομα.
Τελεία και παυλα.

Ασε τις παύλες και τις τελείες και μη μου χρεώνεις δικές σου σκέψεις.
Σύνδεσα αυτά που είπα με τον Πλάτωνα και δεν μπήκες στον κόπο να δεις τι λέει.
Με τους Πατέρες τις εκκλησίας και έπραξες το ίδιο.
Μου πασάρεις νόμους και αδιαφορώ για αυτούς. Γιατι κανένας νόμος δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλα μα όλα του κόσμου τα παιδιά παρά μόνο η θέληση του ΔΑΣΚΑΛΟΥ ή της ΔΑΣΚΑΛΑΣ. ΕΔΩ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΙΑ.
Ο λόγος είναι οτι η επιλογή της μεθόδου διδασκαλίας, εναπόκειται στον Δάσκαλο και κανένας νόμος δεν το καθορίζει. Παρά την κατα την γνώμη μου κατευθυνόμενη μάθηση που προέρχεται απο τα αναλυτικά προγράμματα του ΜΙΝΕΝΤΟΥ.

 

[EvanescenceQ]

Αγάπη μου εγώ αιρετικος γεννήθηκα, αιρετικος και θα πεθάνω. Αυτή ειναι η φύση μου και θα φτιάξω και cult μην ανήσυχεις.

Σκεφτομαι να σε υποταξω, αλλα απο την αλλη αναρωτιεμαι αν μια άλωση ήταν η ολη εξουσία που πρόσφερες.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Ενα αστείο έκανα και απο τη μύτη με έπιασες.

Ασε τις παύλες και τις τελείες και μη μου χρεώνεις δικές σου σκέψεις.
Σύνδεσα αυτά που είπα με τον Πλάτωνα και δεν μπήκες στον κόπο να δεις τι λέει.
Με τους Πατέρες τις εκκλησίας και έπραξες το ίδιο.
Μου πασάρεις νόμους και αδιαφορώ για αυτούς. Γιατι κανένας νόμος δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλα μα όλα του κόσμου τα παιδιά παρά μόνο η θέληση του ΔΑΣΚΑΛΟΥ ή της ΔΑΣΚΑΛΑΣ. ΕΔΩ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΕΛΕΙΑ.
Ο λόγος είναι οτι η επιλογή της μεθόδου διδασκαλίας, εναπόκειται στον Δάσκαλο και κανένας νόμος δεν το καθορίζει. Παρά την κατα την γνώμη μου κατευθυνόμενη μάθηση που προέρχεται απο τα αναλυτικά προγράμματα του ΜΙΝΕΝΤΟΥ.

Εντάξει Δάσκαλε, ότι πεις. Πρέπει να το γράψουμε και 100 φορές ή σκέτο;

 

[Guest 209912]

Σκεφτομαι να σε υποταξω, αλλα απο την αλλη αναρωτιεμαι αν μια άλωση ήταν η ολη εξουσία που πρόσφερες.

Βαθύ.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Και τα παιχνιδια ενεχουν λιγο νομο ζουγκλας μεσα τους που κι εκει θα εχεις χαμενους και αρα ηττημένους και στην υπολοιπη ζωη τους τερμα λάθος και αυτο.

Καθόλου λάθος δεν είναι. Η ζωή είναι μια μάχη χωρίς κανόνες. Είτε εισαι αρκετά ικανός για να πάρεις αυτά που θέλεις από αυτή τη μάχη ή όχι. Η ζωή έχει νικητές και ηττημένους και τα παιδιά θα πρέπει να έρχονται από νωρίς αντιμέτωπα με αυτή τη πραγματικότητα και όχι να το ανακαλύπτουν στα 40 τους.

Για ψυχισμό δεν καταλαβα αν γραφεις.
Δεν παιζει ρολο?

Τι εννοείς ψυχισμό.

 

[EvanescenceQ]

Βαθύ.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 6 Ιανουαρίου 2021

Καθόλου λάθος δεν είναι. Η ζωή είναι μια μάχη χωρίς κανόνες. Είτε εισαι αρκετά ικανός για να πάρεις αυτά που θέλεις από αυτή τη μάχη ή όχι. Η ζωή έχει νικητές και ηττημένους και τα παιδιά θα πρέπει να έρχονται από νωρίς αντιμέτωπα με αυτή τη πραγματικότητα και όχι να το ανακαλύπτουν στα 40 τους.

Τι εννοείς ψυχισμό.

Ψυχισμο εννοω την υγιη αναπτυξη του ψυχικου κοσμου του παιδιου, να το μαθεις να επιβιωνει οπως λες με τους νομους της ζουγκλας αλλα να μην το μετατρεψεις σε κτηνος και σε φονικη μηχανη.
Εκει ειναι τερμα λαθος.
Ψυχισμο εννοω την ψυχοσυνθεση του καθενος,και δεν πρεπει να παραβλεπουμε οτι υγιης αναπτυξη σημαινει ισορροπια, και να επιβιωνει εκει οπου χρειαζεται και να αναπτυσσει αισθηματα και να εκδηλωνει τον βαθυτερο ψυχικο του κοσμο οταν νιωθει τετοια αισθηματα.
Διαφορετικά θα κανουμε αιμοδιψεις ανθρωπους ρομποτ διχως ενσυναίσθηση διχως ανθρωπιά διχως συναισθηματα και εκει θα έχουμε αποτυχει παταγωδως ως ανθρωπινο ειδος. Γιατι απωλεσαμε το μονο και βαθυ χαρακτηριστικο μας που μας διαφοροποιεί απο τις μηχανες, τα αισθηματα/τις οποιες αντιδρασεις μας/τον ψυχικο μας κοσμο.

 

[Guest 209912]

Ψυχισμο εννοω την υγιη αναπτυξη του ψυχικου κοσμου του παιδιου, να το μαθεις να επιβιωνει οπως λες με τους νομους της ζουγκλας αλλα να μην το μετατρεψεις σε κτηνος και σε φονικη μηχανη.
Εκει ειναι τερμα λαθος.
Ψυχισμο εννοω την ψυχοσυνθεση του καθενος,και δεν πρεπει να παραβλεπουμε οτι υγιης αναπτυξη σημαινει ισορροπια, και να επιβιωνει εκει οπου χρειαζεται και να αναπτυσσει αισθηματα και να εκδηλωνει τον βαθυτερο ψυχικο του κοσμο οταν νιωθει τετοια αισθηματα.
Διαφορετικά θα κανουμε αιμοδιψεις ανθρωπους ρομποτ διχως ενσυναίσθηση διχως ανθρωπιά διχως συναισθηματα και εκει θα έχουμε αποτυχει παταγωδως ως ανθρωπινο ειδος. Γιατι απωλεσαμε το μονο και βαθυ χαρακτηριστικο μας που μας διαφοροποιεί απο τις μηχανες, τα αισθηματα/τις οποιες αντιδρασεις μας/τον ψυχικο μας κοσμο.

Πως αυτά που έγραψα εμπόδιζουν την υγείη ανάπτυξη του παιδιού;

 

[EvanescenceQ]

Πως αυτά που έγραψα εμπόδιζουν την υγείη ανάπτυξη του παιδιού;

Ο μεντορας αν ειναι πληρως υποταγη σε καποιον εκ του μηδενος και ο νομος της ζουγκλας οταν σε κανει αιμοβορο ρομποτ διχως ενσυναισθηση.
Αν υπαρχει ισορροπια όπως ειπα τοτε δεν υπαρχει προβλημα.