Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Ας σοβαρευτώ. Πόσο το πιστεύετε αυτό; Πόσο πιθανό είναι από κάτι πολύ άσχημο να προκύψει κάτι πολύ ωραίο; Πόσες φορές σας έχει συμβεί;
Πόσες φορές ψάξατε μέσα στη θλίψη σας να βρείτε κάτι καλό σε αυτό που σας συνέβη και τελικά το βρήκατε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
προσωπικά πάντα καταφέρνω και βρίσκω το καλό μέσα στο κακό που μου έχει συμβεί...
για όλα τα άσχημα που έχουν περάσει απ τη ζωή μου, στην πορεία βρίσκω το θετικό
Κάτι που δε θα είχε συμβεί ποτέ αν δεν είχε συμβεί το αρνητικό
Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω
Δεν ξέρω αν είναι η δική μου ανάγκη να εξισορροπήσω τις καταστάσεις, ώστε τελικά να ψάχνω και να το βρίσκω ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει, ή αν όντως συμβαίνει...
Το αποτέλεσμα πάντως είναι ίδιο
Πάντα αποκομίζω κάτι πολύ καλό μέσα από ένα κακό
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Άγγελος
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Corpse Bride
Διακεκριμένο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Η πορεία της ζωής μου έδειξε πως αυτό δεν ισχύει, πάραυτα προσπαθώ πάντα να βρίσκω θετικά σημεία ακόμη και στα άσχημα συμβάντα.
Αυτό για μένα είναι μια θεώρηση ζωής που δεν νομίζω να οφείλεται τόσο στη φράση "ουδεν κακό αμιγές καλού" όσο στο γεγονός πως όταν όλα ή σχεδόν όλα πάνε πολύ στραβά τότε εκτιμούμε περισσότερο και το παραμικρό καλό ή στο ότι κάποιες φορές χειρότερα δεν γίνεται, όποτε ότι κι αν συμβεί θα τείνει προς το "καλύτερα"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτά τα καρμικά «Ολά για καλό γίνονται» κοκ με βρίσκουν αντίθετη.
Ακριβώς στις καταστροφές απλώς εστιάζoυμε στα θετικά.
Γιατι η ζωή είναι ακριβώς αυτό, 7 φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι 8.
Kαι ο τρόπος να το κάνεις είναι απλά να ψάξεις και να δεις όλα τα μικρά και χαζά που στις γαλήνιες στιγμές σου περιφρονείς γιατί είναι πολύ μικρά και λίγα, αλλά όταν φτάνεις χαμηλά βλέπεις ότι αξίζουν πολύ.
Για μένα αυτό το «Ουδέν κακό αμιγές καλού» μου κάνει πολύ «χριστιανικό», γιατί δλδ να πρέπει να γίνουν άσχημα για να φτάσουμε σε κάτι καλό?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Oralee
Τιμώμενο Μέλος
Εξακολουθώ όμως να πιστεύω πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται κι ίσως μέσα απ' αυτή την θεώρηση να μπορούσε να πει κάποιος πως αν δεν γινόταν το κακό, μπορεί να μην έβλεπα πόσο καλό ήταν το καλό που ήρθε μετά..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Δεν ξέρω αν είναι η δική μου ανάγκη να εξισορροπήσω τις καταστάσεις,
για να μου ισοσταθμισουν τα προηγουμενα ασχημα
Μήπως κι αυτά είναι ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας?Κατά βάση η ειδοποιός διαφορά αναμεσα στους αισιόδοξους και τους απαισιόδοξους?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kleftra
Διάσημο μέλος
Ε Είναι και θέμα πείσματος να λες "χαλια πήγε. Αλλα, όχι ρε, εγώ θα μάθω από αυτό και θα εξελιχθώ."
Κι αυτό όμως ένδειξη αισιοδοξης θεώρησης αποτελεί.
Η απαισιόδοξη εκδοχή του πιθανον να ήταν" χάλια πήγε.Δεν έχει νόημα, τα παρατάω" και σε μια πιο ακραία σκέψη "δεν είμαι ικανός για τίποτε".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τα υπολοιπα ειναι συχνοτερα μηχανισμοι αμυνας εν μερει, και εν μερει η αναγκη που μας κανει να κοιταμε κατι καλυτερα, να ψαχνουμε, να αφοσιωνομαστε σε κατι, ίσως να προσεξουμε κατι που δεν προσεχαμε...ακομα και να αλλαξουμε γνωμη για κατι.
Καλο ειναι να αισιοδοξουμε βεβαια. wouldn't hurt.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Θεωρείται συχνά ότι ο πόνος από μια αποτυχία, απόρριψη, ματαίωση…κ.α… μπορεί να εξαργυρωθεί σε γνώση και ωριμότητα. Απ’ την άλλη πλευρά όμως, για να διακρίνουμε τα δώρα που κρύβει κάτι "κακό", χρειάζεται και πάλι γνώση. Όταν είμαστε αντιμέτωποι με κάτι "κακό" χωρίς να διαθέτουμε γνώσεις, τότε αυτό πιθανότατα να μας αποδυναμώσει. Απ’ την άλλη πλευρά, εάν διαθέτουμε γνώσεις, αλλά μεγαλώνουμε σε ένα θερμοκήπιο, μακριά από τις δυσκολίες της ζωής, τότε οι γνώσεις θα αποτελούν απλώς θεωρία, ένα μεγάλο μέρος της οποίας δε θα συνειδητοποιούμε σε ποιο βαθμό έχει πραγματικό αντίκρυσμα μέσα μας. Άρα, πότε η προϋπάρχουσα γνώση μάς βοηθάει να διδαχθούμε από κάτι "κακό" και να διεισδύσουμε έτσι περισσότερο στον εαυτό μας;; Τη στιγμή της δοκιμασίας μας.
Βέβαια, το θέμα είναι μεγάλο και υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες. Για παράδειγμα, κατά πόσο είναι κάτι "κακό" ή "καλό" για μας;; Αυτό το κακό μας συμβαίνει ή εμείς το δημιουργούμε;; Είναι εξωτερικό (π.χ….απώλεια αγαπημένου μας προσώπου, εργασίας…) ή το έχουμε μέσα μας (συμπλέγματα, φθόνος…κ.α…);; Κατά πόσο αντέχουμε τις πικρές αλήθειες;; Νομίζω ότι σε κάθε περίπτωση, για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τα δώρα που κρύβει οτιδήποτε "κακό", το πρώτο βήμα είναι να το αντικρύσουμε κατάματα.
Τι να πρωτοπεί κανείς… Διαφωνώ πάντως με την απολυτότητα της διάζευξης που περιέχεται στην ιδέα ότι όλα τα "κακά" στη ζωή μας αποτελούν ένα γρανάζι από το οποίο βγαίνουμε είτε θρυμματισμένοι είτε γυαλισμένοι. Δε λέω…όμορφο είναι να μας συγκινούν κάτι τέτοιες ιδέες, αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γραντζουνιές και τις πληγές. Ίσως το θέμα να είναι κατά πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε τη ζωή μας και με αυτές...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
μα το να αγαπούμε τη ζωή μετά από ένα χτύπημα και να σηκώνουμε κεφάλι, δεν είναι επίτευγμα?Διαφωνώ πάντως με την απολυτότητα της διάζευξης που περιέχεται στην ιδέα ότι όλα τα "κακά" στη ζωή μας αποτελούν ένα γρανάζι από το οποίο βγαίνουμε είτε θρυμματισμένοι είτε γυαλισμένοι. Δε λέω…όμορφο είναι να μας συγκινούν κάτι τέτοιες ιδέες, αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γραντζουνιές και τις πληγές. Ίσως το θέμα να είναι κατά πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε τη ζωή μας και με αυτές...
Δεν είναι ένα καλό που βγήκε μέσα απ το κακό?
Το να ανακαλύπτεις την δύναμη που κρύβεται μέσα σου, δεν είναι κι αυτό ένα καλό?
Το να ορίζεις νέα πορεία γιατί η μέχρι τώρα βγήκε σκάρτη, δεν είναι καλό?
Δεν ξέρω... δεν νομίζω ότι είναι απλά "μια ιδέα"
Σαφώς και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γρατζουνιές
Σαφώς και κάποια σημάδια θα μείνουν για πάντα....
το κακό σε αυτό δεν βρίσκω που είναι!
Που είναι το κακό που θα πονάω για πάντα για την απώλεια της μαμάς μου?
Για μένα είναι μεγάλο καλό
Εμαθα να εκτιμώ με ένα διαφορετικό τρόπο τους ανθρώπους που αγαπώ και να μην τους θεωρώ δεδομένους
Αυτή η πληγή θα μου το θυμίζει πάντα
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό το να έχει κάποιος γρατζουνιές όπως λες
Για μένα αυτές οι γρατζουνιές έχουν την πραγματική αξία, μέσα από αυτές τις γρατζουνιές γινόμαστε αυτοί που είμαστε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
μα το να αγαπούμε τη ζωή μετά από ένα χτύπημα και να σηκώνουμε κεφάλι, δεν είναι επίτευγμα?
Δεν είναι ένα καλό που βγήκε μέσα απ το κακό?
Το να ανακαλύπτεις την δύναμη που κρύβεται μέσα σου, δεν είναι κι αυτό ένα καλό?
Η μη καταθλιπτική εκδοχή του εαυτού μου θέλει να βλέπει κάθε δυστύχημα ως πρόκληση για την ικανότητα αυτορύθμισης και για την προσωπική ανάπτυξη. Αυτό δυστυχώς γίνεται εκ των υστέρων. Τη στιγμή της κρίσης όλα είναι μάταια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κακή Επιρροή
Επιφανές μέλος
Τη στιγμή της κρίσης όλα είναι μάταια.
Η στιγμή της κρίσης είναι το σημείο μηδέν
Δεν είναι αυτό το σημείο το οποίο σου δίνει ακριβώς αυτό το κάτι παραπάνω
Αλλά το μετά
Το πόσο θα κάτσει ο καθένας στο σημείο μηδέν εξαρτάται από διάφορους παράγοντες.
Μόρφωση, ευφυΐα, ισορροπία με τον εαυτό κι άλλα διάφορα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
μα το να αγαπούμε τη ζωή μετά από ένα χτύπημα και να σηκώνουμε κεφάλι, δεν είναι επίτευγμα?
Δεν είναι ένα καλό που βγήκε μέσα απ το κακό?
Το να ανακαλύπτεις την δύναμη που κρύβεται μέσα σου, δεν είναι κι αυτό ένα καλό?
Το να ορίζεις νέα πορεία γιατί η μέχρι τώρα βγήκε σκάρτη, δεν είναι καλό?
Δεν ξέρω... δεν νομίζω ότι είναι απλά "μια ιδέα"
Σαφώς και δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις γρατζουνιές
Σαφώς και κάποια σημάδια θα μείνουν για πάντα....
το κακό σε αυτό δεν βρίσκω που είναι!
Που είναι το κακό που θα πονάω για πάντα για την απώλεια της μαμάς μου?
Για μένα είναι μεγάλο καλό
Εμαθα να εκτιμώ με ένα διαφορετικό τρόπο τους ανθρώπους που αγαπώ και να μην τους θεωρώ δεδομένους
Αυτή η πληγή θα μου το θυμίζει πάντα
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό το να έχει κάποιος γρατζουνιές όπως λες
Για μένα αυτές οι γρατζουνιές έχουν την πραγματική αξία, μέσα από αυτές τις γρατζουνιές γινόμαστε αυτοί που είμαστε.
Να σου πω…πολύς κόσμος θα ήθελε να πιστέψει κατά βάθος ότι το "κακό", μέσα απʼ την κατάλληλη οπτική, έχει κάτι να μας διδάξει ώστε να προσεγγίσουμε περισσότερο το "καλό". Στη δική σου περίπτωση δέχομαι ότι μπορεί να ισχύει. Ισχύει όμως στον ίδιο βαθμό για το οτιδήποτε κακό;; Εκεί το πάω εγώ.
Ας προσπαθήσω κατʼ αρχάς να το δω μέσα απʼ τη δική σου οπτική. Λέμε λοιπόν ότι ένα μέρος της δύναμης που γεννιέται από τις αντιξοότητες είναι η ανάπτυξη της κατανόησης της δυστυχίας του άλλου. Η σοβαρή αρρώστια μπορεί να σηματοδοτήσει την επανεξέταση των προτεραιοτήτων στη ζωή. Οι κρίσεις της εφηβείας, που τις νιώθαμε νʼ απειλούν τη ζωή μας, μπορεί στη συνέχεια νʼ αποτελέσουν για μας ένα φυσικό κομμάτι της ανάπτυξής μας. Η ιδέα του θανάτου ενεργοποιεί τη βούληση για ζωή, η δυστυχία μπορεί να μας διδάξει τη χαρά με την έννοια ότι απολαμβάνουμε περισσότερο τη θαλπωρή της ζεστασιάς όταν έχουμε αντιμετωπίσει πρώτα την παγωνιά…κ.α… Όλα αυτά φυσικά δεν αποτελούν κάποια πανάκεια για όλες τις περιπτώσεις που ανακύπτουν μέσα στην πολυπλοκότητα της ζωής μας, αλλά δέχομαι ότι έχουν ισχύ.
Αναρωτιέμαι όμως εάν θα ήταν δυνατόν να καταλήξουμε σε μία γενίκευση, ότι δηλαδή το κάθε τι "κακό" που πολεμούμε ή καταριόμαστε θα μας εξασθενήσει μονάχα και θα παρεμποδίσει την ικανότητά μας να δούμε τις ευκαιρίες που κρύβονται σε αυτό. Ότι δηλαδή το κάθε τι "κακό" είναι ένας δάσκαλος ανεξάρτητα από το πόσο επιλέγουμε να τον μισούμε ή να τον κατηγορούμε;!
Δέχομαι ότι υπάρχουν πληγές οι οποίες, μέσα από μια κατάλληλη αντιμετώπιση και οπτική, δύναται να λειτουργήσουν ως πηγές δύναμης, κατανόησης και χαράς. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν και πληγές οι οποίες δε λειτουργούν ως πηγές, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν πόνο, τον οποίο θα πρέπει απλώς να αντισταθμίσουμε με κάτι άλλο. Για παράδειγμα, ένας "άσχημος" (εμφανισιακά εννοώ) άνθρωπος, που στερείται την αγάπη ενός συντρόφου, επικεντρώνεται σε ένα δημιουργικό επάγγελμα και βοηθάει εθελοντικά άλλους ανθρώπους, γεγονός που τον βοηθάει να επενδύσει την αγάπη του σε άλλες κατευθύνσεις και να αισθάνεται άξιος. Το γεγονός αυτό δεν εξαλείφει αυτό που του λείπει – απλώς το αντισταθμίζει. Δεν του παρέχεται φυσικά καμία εγγύηση για τη διάρκεια και την επιτυχία τέτοιου είδους αντισταθμίσεων. Ίσως να υπάρξουν κάποιες στιγμές υψηλής συγκίνησης και βαθιάς κατανόησης που εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες, αλλά όπως ξέρεις τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η καθημερινότητά μας δεν κρύβει πάντα υψηλά νοήματα και στιγμές χαράς. Θα υπάρξουν και οι στιγμές της πλήξης, της κούρασης, ίσως και μία προσωρινή αίσθηση ματαιότητας, ίσως κάποιες φορές να αισθάνεται ότι δεν τα καταφέρνει έτσι όπως θα ήθελε, ή ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…και τότε θα επανέρχεται η θύμηση της αγάπης που στερείται κι ο πόνος θα κάνει την παρουσία του και θα τον βασανίζει – δεν εννοώ πάντα, αλλά θα υπάρχουν και στιγμές που το μόνο που θα νιώθει θα είναι ο πόνος των πληγών.
Θα μπορούσα να σου πω πολλά παραδείγματα. Κοίταξε ας πούμε τις παλιές νεορεαλιστικές ταινίες του ιταλικού κινηματογράφου, που αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό τη μεταπολεμική μιζέρια και φτώχια. Βλέπεις ανθρώπους να μαστιγώνονται από παντού…και κατʼ εξακολούθησιν! Πόσο πια νʼ αντέξει κανείς! Γενικότερα, έχω την αίσθηση ότι όταν πρόκειται για αβάστακτο κακό, ο άνθρωπος αποστρέφει το βλέμμα του από αυτό ή μπορεί και να επιζητεί μέσα διαφυγής. (π.χ...παρηγοριά στη θρησκεία..ιδιαίτερα για τους πιο ηλικιωμένους)
Αυτά που θέλω να πω δεν εξαντλούνται φυσικά στα παραπάνω, κι ούτε πριμοδοτώ κάποια απαισιόδοξη αντιμετώπιση. Δέχομαι αυτά που λες σε μεγάλο βαθμό, αλλά εάν ξεφύγουμε απ' το προσωπικό επίπεδο, καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν δυστυχώς και οι άλλες όψεις αυτής της εικόνας περί "καλού" και "κακού"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Καμμία γενίκευση δεν μπορεί να γίνει, ωστόσο έχω πολλές φορές παρατηρήσει ότι μέσα από το κακό γεννιέται καλό και μέσα από το καλό κακό. Αυτό οφείλεται στην ελλιπή κατανόηση του ανθρώπινου μυαλού για το τι είναι "καλό" και τι "κακό", αν υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο. Θα μπορούσαμε να πούμε ευκολότερα "ευχάριστο" και "δυσάρεστο", "ευτυχές" και "δυστυχές" γεγονός κλπ. Θα φέρω μερικά παραδείγματα, έτσι ώστε να δώσω μια εικόνα του τι εννοώ:
Γνωρίζω την ιστορία κάποιου, ο οποίος σε κάποια στιγμή της ζωής του κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Μεγάλη τύχη. Πανηγύριζε, κερνούσε, το καταχάρηκε ο άνθρωπος. Με τα λεφτά που κέρδισε, αγόρασε ένα πολυτελές και γρήγορο αυτοκίνητο. Με αυτό το αυτοκίνητο, σκοτώθηκε ένα μήνα αργότερα...
Εδώ λοιπόν τίθεται το ερώτημα: Το λαχείο που κέρδισε ήταν τύχη, ή ατυχία; Εγώ ξέρω πως αν δεν κέρδιζε το λαχείο, πιθανώς θα ήταν σήμερα ζωντανός, χωρίς φυσικά να μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για κάτι τέτοιο.
Είναι πολύ γνωστή η ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος τρέχοντας για να πάει στο αεροδρόμιο, ώστε να προλάβει την πτήση του, τράκαρε με το αυτοκίνητό του, σπάζοντας μάλιστα και κάποιο οστό. Φοβερή ατυχία. Φυσικά, έχασε την πτήση. Λίγο μετά την απογείωση το αεροπλάνο έπεσε και δεν επέζησε κανείς από τους επιβαίνοντες.
Άραγε το τρακάρισμά του με το αυτοκίνητο, το κάταγμα που αποκόμισε και η αδυναμία του να προλάβει το αεροπλάνο, ήταν ατυχία, όπως πίστευε τη στιγμή που του συνέβαιναν όλα αυτά, ή μήπως ήταν υπερτυχερός που γλίτωσε από βέβαιο θάνατο;
Ένα απλό προσωπικό παράδειγμα: Εχθές το βράδυ δούλευα νυχτερινή βάρδια, όπου στο εργοστάσιο ήμουν μόνος μου. Κάποια στιγμή, παρουσιάζεται ένα πρόβλημα σε κάποιο μηχάνημα κι εγώ λέω από μέσα μου "γ@μώ την ατυχία μου". Εξαιτίας αυτής της βλάβης, παίρνω τηλέφωνο τον παλιότερο συνάδελφο, να του ζητήσω τη συμβουλή του. Άκουσα ό,τι είχε να μου πει, τελείωσα τη δουλειά μου με καθυστέρηση κι έφυγα με πολύ άγχος για το σπίτι.
Σήμερα, με πιάνει το αφεντικό και αρχίζει να μου λέει ότι με έπαιρνε χθες τηλέφωνο και δεν το σήκωνα, άρα πίστευε ότι έφυγα νωρίς από τη δουλειά. Χάρις στο τηλέφωνο που έκανα χθες το βράδυ, είχα ένα μάρτυρα. Ο συνάδελφος είπε στο αφεντικό ότι μιλήσαμε εκείνη την ώρα στο τηλέφωνο και έτσι γλίτωσα απ' τα χειρότερα.
Συνεπώς, αυτό που εγώ θεώρησα αρχικά ως ατυχία, τελικά ήταν για μένα τύχη. Αν εχθές το βράδυ είχαν πάει όλα καλά, κανείς δεν θα μπορούσε ν' αποδείξει ότι δεν είχα εγκαταλείψει τη δουλειά και δεν το είχα σκάσει.
Θα τελειώσω με ένα περίεργο περιστατικό που μου συνέβη: Τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη μου, ακριβώς τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο, η μάνα μου είχε αγοράσει ένα λαχείο, στο όνομά της. Το λαχείο κέρδισε, το ποσόν των 70.000 δραχμών, ποσόν όχι ιδιαίτερα σημαντικό για την εποχή, αλλά ούτε κι ευκαταφρόνητο. Το θεώρησα μεγάλη τύχη και καλό σημάδι, αφού ποτέ άλλοτε δεν είχα κερδίσει σε οποιοδήποτε τυχερό παιχνίδι.
28 ημέρες αργότερα, αναγκαστήκαμε να χειρουργήσουμε το μωρό, αφού είχε γεννηθεί με μια διαμαρτία στον αφαλό. Η ψυχή μου πήγε στην κωλοτσέπη, οι στιγμές που πέρασα οδυνηρές κι αγωνιώδεις. Όλα ευτυχώς πήγαν καλά. Ο γιατρός δεν ήθελε να μας πάρει χρήματα, αφού ήταν φίλος. Αποφασίσαμε λοιπόν να του κάνουμε δώρο μια ιατρική τσάντα. Πήγαμε στο κατάστημα και διαλέξαμε αυτήν που μας άρεσε περισσότερο. Και πόσο κόστιζε; Μα φυσικά 70.000 δραχμές...
Τύχη, ατυχία, σύμπτωση, κανείς δεν μπορεί να πει. Το σίγουρο είναι πως από τότε δεν ξαναγόρασα λαχείο...
Στην πραγματικότητα, περιστατικά όπως τα παραπάνω, μας δίνουν μια διδασκαλία: Να μην προτρέχουμε σπεύδοντας ν' αποφασίσουμε αν αυτό που μας συμβαίνει σε κάποια δεδομένη στιγμή είναι καλό για μας ή κακό. Ο Μέγας Σκαριφιστής του Σύμπαντος και Κοσμικός Είρων μας περιμένει στη γωνία για να μας αποδείξει συχνά το αντίθετο απ' αυτό που νομίζουμε.
Όπως είπε και ο Σόλων: "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Άγγελος
Επιφανές μέλος
Πιστεύω ότι το "Ουδέν κακόν, αμιγές κακού", δεν ισοδυναμεί με την έκφραση "Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό", όπως βλέπω να το ταυτίζουν οι περισσότεροι συνομιλητές.
και αυτο σωστο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.