[06/12/2008] Νεκρός 16χρονος στα Εξάρχεια

[Great Chaos]

Αγαπητέ Γιάννη, κάποια πράγματα ερμηνεύονται εύκολα αν δεις τον ιστορικό περίγυρο. Για τους αριστερούς και κυρίως όσους έζησαν την εμφυλιοπολεμική περίοδο και μετά, η Ελληνική σημαία δεν είναι και το πλέον αγαπητό σύμβολο διότι όταν αυτοί πολεμούσαν μαζί με τους σκοπιανούς και τους βούλγαρους με σημαία το σφυροδρέπανο για μια «σοβιετική ένωση βαλκανίων», αυτοί οι οποίοι τους νίκησαν, έφεραν με τιμή και καμάρι την Ελληνική σημαία. Εφ' όσον λοιπόν η Ελληνική σημαία τους θυμίζει την ήττα που υπέστησαν, γι' αυτούς είναι απλώς ένα πανί. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται ο (αξιόλογος κατά τ'άλλα) ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος.

Εκείνοι όμως που τους νίκησαν, πολεμούσαν υπό τας διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, για τα συμφέροντα της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Ήταν άραγε περισσότερο πατριώτες, ή μήπως την ιστορία γράφουν πάντοτε οι νικητές ενός πολέμου; Η νίκη τους ήταν νίκη της Ελλάδας ή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας; Με ποιο σκεπτικό υποστήριξαν την κατοχή της Ελλάδας από Βρετανικά στρατεύματα; Έλληνας τελικά κατά τη γνώμη σου είναι αυτός ο οποίος μεταξύ Σοβιετικής και Βρετανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, προτιμά τη δεύτερη;

Να σε ενημερώσω Γιάννη ότι οι διεθνιστικές θεωρίες στην Ελλάδα άρχισαν να διαδίδονται με την ίδρυση των πρώτων αριστερών κομμάτων. Μέχρι τότε δεν υπήρχε Έλληνας είτε ήταν δεξιός είτε κεντρώος ο οποίος να μιλάει με τη γλώσσα με την οποία μίλησε η αριστερά για το θέμα της πατρίδας. Πρώτο και χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκστρατεία στη Μικρά Ασία όπου οι αριστεροι μοίραζαν φυλλάδια στους στρατιώτες να μην πολεμουν τα «αδέρφια τους τους Τούρκους». Ήταν τότε που η νεοιδρυθείσα Σοβιετική Ένωση έκανε ανοίγματα προς τον Κεμάλ. Και φυσικά δε θα μπορούσαν οι εν Ελλάδι αριστεροί να μην συνταχθούν με τα κελεύσματα της Μόσχας...

Να σ' ενημερώσω κι εγώ ότι οι εθνικιστικές ιδέες διαδόθηκαν με ζήλο από οπαδούς ξενοκίνητων δικτατοριών και καθεστώτων παρακράτους, βίας και νοθείας; Γιατί κατά τη γνώμη σου η μία όψη του νομίσματος είναι πραγματική, ενώ η άλλη κάλπικη;

Μάλιστα... Τόλμησε κανείς να μιλήσει για πατριωτισμό και να καυτηριάσει τα άσχημα της Αριστεράς; Βάλ'του μια Χρυσή Αυγή και βγάλ' τον από το παιχνίδι. Είναι παλιά λύση και μάλιστα δοκιμασμένη. Αλλά μπορώ να σε δικαιολογήσω εν μέρει... Φαίνεται ότι νιώθεις βολικά να αντιπαρατίθεσαι με άτομα επιπέδου Χρυσής Αυγής...

Δεν έχεις άδικο σ' αυτό, όμως εγώ ως πιο ουδέτερος μπορώ να παρατηρήσω ότι και η δική σου συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια, όταν έχεις να κάνεις με αριστερούς. Αμέσως παραπάνω τους συγχέεις με εκείνους που ήθελαν τη δημιουργία Βαλκανικής ένωσης και τους βράζεις όλους στο ίδιο καζάνι. Γιατί λοιπόν κάνεις εκείνο που δεν σου αρέσει να σου κάνουν φίλε Πέτρο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

ο Μακης ειναι δηλωμενος αριστερος..

Και ο Χατζιδάκις δηλωμένος αστός ουμανιστής και αναθεωρητής της δεξιάς:

«Μια μωβ σκιά»...

Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

πς: ναι ο Μάκης είναι πολύ αριστερός... Το καγιέν του είναι ρώσικο.

btw πιτγ21 ακόμη και έτσι να είναι πρώτος εσύ μου παρέθεσες γεγονότα επί Σοβιετικής ένωσης και ανοιγμάτων προς τον Κεμάλ, με γύρισες πόσα χρόνια πίσω, σε γύρισα στις τελευταιές βουλευτικές εκλογές, με έστειλες στη πηγή της αριστεράς, σε πήγα στη πηγή της δεξίας.
Eίναι συζήτηση και θα ανεχθείς κάθε πτυχή της.

Δεν έχεις άδικο σ' αυτό, όμως εγώ ως πιο ουδέτερος μπορώ να παρατηρήσω ότι και η δική σου συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια, όταν έχεις να κάνεις με αριστερούς. Αμέσως παραπάνω τους συγχέεις με εκείνους που ήθελαν τη δημιουργία Βαλκανικής ένωσης και τους βράζεις όλους στο ίδιο καζάνι. Γιατί λοιπόν κάνεις εκείνο που δεν σου αρέσει να σου κάνουν φίλε Πέτρο;

Το ίδιο λέμε.

Όσο και άσχημο και αν ακούγεται, ακόμη και αν δε συμφωνείτε, ο ειδικός φρουρός δεν είναι ο θύτης, είναι το κερασάκι στη τούρτα, ένα ολόκληρο -άρρωστα- δομημένο σώμα τον έκανε αυτό που τον έκανε και του έδωσε την ισχύ και την εξουσία που έχει.

Ένας άνθρωπος είναι και αυτός, ναι, είναι ανάξιος για τη θέση αυτή, είναι ίσως φιλοπόλεμος, στρατόκ@υλος, ίσως να έχει χοντρά ψυχολογικά, αλλά είναι μπάτσος που κάποιο νοσηρό σύστημα του έδωσε θέση, όπλο, εξουσία μη κρίνοντας σωστά τις δυνατότητες του.
Φταίει λοιπόν αυτός;

Αν δηλαδή τον καίγαμε δημόσια στο Σύνταγμα, αύριο πρωί όλα θα ήταν καλά;

Μας ενοχλεί η μονάδα ή το σύνολο;


Και στο φινάλε-φινάλε, ο άνθρωπος είναι τελειωμένος, και η οικογένεια του καμμένη από χέρι και διά βίου στιγματισμένη.

Τσάκωσε και ένα άρθρο από τη φυλλάδα του Τριανταφυλλόπουλου, πολλοί θα μπορούσαν να το είχαν γράψει, ειδικά από λάτρεις των σημαιών με την σβάστιγκα χωρών που δεν είναι ναζιστικές

Τα έχω εχω και παλαιότερα, μη ξαναγράφω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Εκείνοι όμως που τους νίκησαν, πολεμούσαν υπό τας διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, για τα συμφέροντα της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Ήταν άραγε περισσότερο πατριώτες, ή μήπως την ιστορία γράφουν πάντοτε οι νικητές ενός πολέμου; Η νίκη τους ήταν νίκη της Ελλάδας ή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας; Με ποιο σκεπτικό υποστήριξαν την κατοχή της Ελλάδας από Βρετανικά στρατεύματα; Έλληνας τελικά κατά τη γνώμη σου είναι αυτός ο οποίος μεταξύ Σοβιετικής και Βρετανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα, προτιμά τη δεύτερη;

Αγαπητέ Χάος, το θέμα είναι από ποιά οπτική γωνία βλέπει κανείς την πολιτική. Η συμπόρευσή μας με με τον Αγγλο-Αμερικανικό άξονα εκεινη την περίοδο ήταν αναγκαία καθώς τυχόν νίκη των Αριστερών θα οδηγούσε σε ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας και κατόπιν προσχώρησή της στη Βουλγαρία και στα Σκόπια όπως σχεδίαζαν οι εν Ελλάδι αριστεροί με τους συντρόφους τους από τις γείτονες χώρες. Ας μην ξεχνούμε ακόμα το πώς φέρθηκαν οι «σοσιαλιστικές» χώρες (βλέπε Αλβανία, Σοβιετική Ένωση, Βουλγαρία κλπ) στις εκεί παροικούσες ελληνικές μειονότητες. Άρα το θέμα είναι γιατί συμπορεύεσαι με κάποια δύναμη. Οι αριστεροί συμπορεύθηκαν με τη Σοβιετική Ένωση (η οποία τους είχε ήδη αφήσει στη μοίρα τους...) προτάσσοντας την ιδεολογική τους ταυτότητα από την Εθνική. Και αυτό το θεωρώ προδοσία... Από την άλλη βέβαια είμαι διατεθειμένος να παραδεχθώ ότι η δουλοπρέπεια πολλών Ελλήνων πολιτικών οδήγησε σε πραγματική εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Παρ' όλ' αυτά όμως υπήρξαν μορφές όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος, αν και είχε ταχθεί με τους Αγγλο-Αμερικανούς κατά τον Εμφύλιο, δε δίστασε μετά (πληρώνοντάς το ακριβά είναι η αλήθεια) να αντιταχθεί στα κελεύσματά τους στο θέμα της Κύπρου προασπιζόμενος το εθνικό συμφέρον

Να σ' ενημερώσω κι εγώ ότι οι εθνικιστικές ιδέες διαδόθηκαν με ζήλο από οπαδούς ξενοκίνητων δικτατοριών και καθεστώτων παρακράτους, βίας και νοθείας; Γιατί κατά τη γνώμη σου η μία όψη του νομίσματος είναι πραγματική, ενώ η άλλη κάλπικη;

Οι εθνικιστικές ιδέες ξεκίνησαν κατ' εξοχήν με το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Ομολογουμένως αυτό ήταν ένα πλήγμα για τον Ελληνισμό ο οποίος από αρχαιοτάτων χρόνων προέβαλλε τον οικουμενικό του χαρακτήρα και με αυτήν την ιδεολογική αλλαγή υποχρεώθηκε να ανταγωνισθεί τις υπόλοιπες βαλκανικές δυνάμεις στο πλαίσιο των βαλκανικών εθνικισμών. Παρ' όλ' αυτά, οι Ελληνικοί πληθυσμοί οι οποίοι στέναζαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό ζητούσαν «λύτρωση» και έτσι χρειάσθηκε να γίνουν όλες αυτές οι εκστρατείες στο πλαίσιο του «αλυτρωτισμού». οι αριστεροί ήταν αυτοί οι οποίοι πρώτοι αμφισβήτησαν αυτήν την ιδέα και υπερασπίσθηκαν το ρατσιστικό καθεστώς του Κεμάλ προτάσσοντας όπως είπα και πριν την ιδεολογική τους ταυτότητα από την εθνική.

Δεν έχεις άδικο σ' αυτό, όμως εγώ ως πιο ουδέτερος μπορώ να παρατηρήσω ότι και η δική σου συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια, όταν έχεις να κάνεις με αριστερούς. Αμέσως παραπάνω τους συγχέεις με εκείνους που ήθελαν τη δημιουργία Βαλκανικής ένωσης και τους βράζεις όλους στο ίδιο καζάνι. Γιατί λοιπόν κάνεις εκείνο που δεν σου αρέσει να σου κάνουν φίλε Πέτρο;

Εδώ θα διαφωνήσω αγαπητέ Χάος. Όταν μου βάζει η Idrill βιντεάκι με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, εγώ προσπαθώ να δείξω τα συμφραζόμενα με τα οποία ο εν λόγω ηθοποιός προέβαινε σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι οι αριστεροί του σήμερα, ελάχιστα έχουν αποστεί ιδεολογικά από τις θέσεις της δεκαετίας του '20 και του '40 και μάλιστα τις προβάλλουν με τιμή και καμάρι -ή μήπως όχι;-. Αντίθετα, όσοι δε δέχονται αυτήν την ιδεολογική πλατφόρμα της αριστεράς, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν υιοθετούν απόψεις της Χρυσής Αυγής η οποία είναι μια τελείως περιθωριακή ομάδα κάποιων φανατισμένων ναζιστο-αποκρυφιστών και στην οποία έχουν δώσει αξία περισσότερο οι της ακρο-αριστεράς με τις συνεχείς κόντρες τους στους δρόμους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mania]

Μάνια μου η ερώτηση σου δεν είναι καθόλου χαζή, είναι μάλλον λογική, οπότε ας προσπαθήσω να σου απαντήσω απλά.
Πέρυσι το Δεκέμβρη, οι (ενεργοί και με πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις) πολίτες χωρίστηκαν σε 2
κατηγορίες, σε αυτούς που λυπήθηκαν για το γεγονός θεωρώντας το σαν μια άτυχη στιγμή και παρ'όλα αυτά έμειναν σπίτι τους παρακολουθώντας τα γεγονότα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΧΑ!) σχηματίζοντας ο κάθε ένας της δική του γνώμη για το συμβάν και για τις επεκτάσεις του στους τομείς της κοινωνίας και της πολιτικής ζωής και σε αυτούς που μέσα από τη δολοφονία αυτή είδαν το ποτήρι της ανοχής τους να ξεχειλίζει και προχώρησαν σε πορείες που έγιναν φασαρίες που αργότερα έγιναν καταστροφές και μετά έγιναν αδικίες και συλλήψεις. Η δεύτερη λοπόν κατηγορία ατομων Μάνια (αγάπη μου ) είναι κόσμος που δεν ενδιαφέρεται για την υλιστική σημασία της σημαίας ή για την υλική φθορά περιουσιών. Αυτά εν ολίγοις.

Βέβαια όλα αυτά είναι απλουστευμένα οπότε μη ξεκινήσετε πάλι τα "δεν είναι έτσι" και τα "για κάτσε ρε Μπορ!" και άλλα βαρύγδουπα.



Εκτός ερωτήματος Μάνιας τώρα:
Και εν τέλει, ήμαρτον με αυτή τη μ@λ@κί@ την αξία της σημαίας, κάψαμε το πανί και κάτι τρέχει στα αμπέλια μας και μας γ@μεί τον κράσο.
Πάτε καλά ρε; Δε σας απασχολεί καθόλου που κάποιος με το εν λόγω εθνόσημο στο μπράτσο του πυροβολεί στεγνά ένα παιδί;
Το καμμένο πανί σας νοιάζει;

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι και χαίρομαι για εσάς με αυτή τη συμβολολατρεία,και εξηγούμαι, το σύμβολο της πατρίδας όταν καίγεται σας πονάει, σας πονάει επειδή θεσπίσαμε σύμβολο για τη πατρίδα, πάλι καλά να λέμε που θεσπίσαμε μόνο για αυτό, πάλι καλά που δε θεσπίσαμε σύμβολο για την ισότητα, την αξιοκρατεία, την ελευθερία, την ισότητα, έννοιες που τις πηδ@με πατόκορφα χρόνια τώρα, αλλά ως φαίνεται δε μας απασχολούν και τόσο.

Για τη δικαιοσύνη βρήκαμε και βάλαμε τη μανδάμ με τη ζυγαριά στο χέρι, αλλά αυτή δε τη πηδ@με διότι κάνει καλά τη δουλειά της, απελευθερώνοντας πρεζέμπορους, νταβατζήδες, φονιάδες, απαταιώνες με μπίζνες εκατομυρίων και άλλες σχετικές ομάδες καλών ευπατρίδων. Φαίνεται η μανδάμ με τη ζυγαριά στο χέρι όταν ζυγιάζει στραβά είναι κάπως ντεκ@υλ3 για εμάς και κάνουμε τα στραβά τα μάτια.

Αυτά, αντίο.

Μιά ερώτηση, καταλαβενοντας όλα όσα είπες και συμφωνω, τελικά δεν μπορεί κάποιος να σεβετε την μ΄νημη ενως παιδιού, να αγαπά το πανι που απικονήζει τα σύμβολα και να νοιάζετε για τρείτους ταυτοχρονα; δηλαδή τι αλλάζει αν κάνεις πορεία χωρίς να την κάψεις; γιατί αφού δεν έχει αξία αυτή η σημαία την εκαψαν και σήκωσαν μια άλλη; και δεν ρωτώ μόνο εσένα μποράτη μου αλλα όσους μπορούν να απαντήσουν.

Και κάτι άλλο, οι γονείς του παιδιού είπαν πώς δεν θέλουν προβλήματα και άλλα επισόδια, αυτό σημαίνει πώς δεν τιμούν την μνήμη του παιδιού τους; σημαίνει πώς επειδή δεν έκαψαν την σημαία τα μαγαζιά τα αμάξια σημαίνει πώς δεν μένουν στην ίδια χώρα με τους αντιεξουσιαστές; πώς η αδικία δεν χτύπησε την δική τους πόρτα; εμείς λέμε την άποψη μας αλλα σκευτήκαμε αυτούς τους γονείς; εκείνοι δεν έπρεπε να είναι πρώτη γραμμή; αφού τιμούν την μνήμη του γιατί δεν τιμούν και τους γονείς που έχασαν το παιδί τους; υπάρχει διαφορά αναμεσα σε αυτό το παιδί και τους γονείς του; όταν πυροβολήθηκε το παιδί τους νομίζετε πώς δεν πέθαναν και αυτοί μαζί του; άρα σε μία μικρή άκρη του μιαλού μου σκέυτομαι, μήπως τελικά ο Αλέξης να ήταν μια αιτία και όχι το πρόβλημα;

Εμείς εδώ μπορεί να σκευτόμαστε και να λυπώμαστε για αυτό το παιδί, έξω όμως είναι αυτό που πραγματικά σκευτοντε; αυτό που τους θύμωσε;

Πολές απορείες μαζεμενες μάλλων

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Άγγελος]

δηλαδή τι αλλάζει αν κάνεις πορεία χωρίς να την κάψεις;

ελα ντε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

6 Δεκέμβρη 2008 - 6 Δεκέμβρη 2009

Της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΑΛ ΣΑΛΕΧ

Τότε, μια κραυγή ακούστηκε από τις ψυχές όλων, τόσο αυθόρμητη κι ωστόσο τόσο συντονισμένη. Κι όλοι μαζί ενωθήκαμε, μικροί τε και μεγάλοι, για να καταγγείλουμε τη δολοφονία του Αλέξη από όργανο του κράτους, αλλά και για τα δικά μας, σπουδαία αδιέξοδα που εμείς οι ίδιοι θέτουμε στον εαυτό μας, γιατί σάμπως να νομίσαμε πως μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει κάποιος.
Για λίγες ημέρες ξεχάσαμε τα ατομικά μας προκείμενα, λησμονήσαμε τα προσωπεία μας και φωνάξαμε, όλοι μαζί, εκείνο το «όχι άλλο πια». Κι έπειτα ήρθαν τα Χριστούγεννα και οι φωνές χαμήλωσαν, μέχρι που σβήσανε. Η δύναμη της λήθης.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, πλήθη ανθρώπων να περπατάνε με βήμα γοργό και με σκυμμένο το κεφάλι στους κατάμεστους από αστυνομικές δυνάμεις δρόμους, ωσάν λανθάνοντες διαδηλωτές. Άλλοι να στέκουν έξω από τα μαγαζιά τους αποφασισμένοι να προστατεύσουν μονάχοι τους την περιουσία τους. Μετανάστες να πουλούν την πραμάτεια τους. Χρήστες ναρκωτικών να ψάχνουν για τη δόση τους. Μπαράκια και ταβέρνες γεμάτα πελάτες που, εις πείσμα των γεγονότων, επιθυμούν να περάσουν το βράδυ τους όπως κάθε άλλο βράδυ. Και οι διαδηλώσεις; Μια θλιβερή απομίμηση της περσινής εξέγερσης.

Κι όμως, πέρσι η βία ήταν παρεπόμενο της κραυγής. Η βία είχε λυγμό. Η βία ερχόταν ως απάντηση σε όλους αυτούς που επέλεγαν να μην ακούν, να μη νιώθουν, να μην αντιλαμβάνονται. Φέτος, η βία ήταν αυτοσκοπός – για λίγους μεν, αλλά ωστόσο ικανούς να στρέψουν αλλού την προσοχή μας. Ίσως να φταίμε όλοι γιʼ αυτό. Ίσως γιατί ο Αλέξης ξεχάστηκε για ένα χρόνο, και μόνο επετειακά θυμηθήκαμε το τραγικό συμβάν. Τι άλλαξε στην καθημερινότητά μας, ως πολιτών, ως γονέων, ως ανθρώπων, από την 6η Δεκέμβρη του 2008; Τίποτα.

Φέτος, το καθετί, συντονίστηκε στο στερεοτυπικό του ρόλο – διαδηλώσεις, επεισόδια, καταστολή, συλλήψεις. Περισυλλογή καμία και από κανέναν. Κι αυτοί, οι πολλοί, που ήλπισαν πως φέτος θα ολοκληρώνονταν αυτό που διακόπηκε πέρσι, πως φέτος θα κατάφερναν να αρθρώσουν την κραυγή απόγνωσης που έμεινε μετέωρη, στέκονταν αμήχανοι ανάμεσα σε μια προαναγγελθείσα «εξέγερση» και μια αντίστοιχη «καταστολή». Λες και το θέμα ήταν πώς οι μεν θα τα σπάσουν και πώς οι δε θα τα προστατεύσουν. Λες κι όλα αυτά δεν γίνονται γιατί ένα παιδί δολοφονήθηκε. Λες κι όλα αυτά δεν γίνονται για να μη συμβεί ποτέ ξανά τέτοιο κακό.

Μήτε οι ρόλοι είναι πλέον διακριτοί – πρυτάνεις που φυγαδεύονται από αναρχικούς, πεζές περιπολίες που διασώζονται από αντιεξουσιαστές ύστερα, πέτρες που εκσφενδονίζονται κατά διαδηλωτών από έτερους διαδηλωτές, ηλικιωμένοι που διαπληκτίζονται με νέους και τανάπαλι, και οι ειδικές δυνάμεις επί τω έργω. «Όλοι εναντίων όλων», και οι λοιποί, αμήχανοι, να αναρωτούνται ποιος ο καλός, ποιος ο κακός, και ποια η εξέγερση;

Το μόνο που έχει μείνει ίδιο από πέρσι είναι η απουσία του Αλέξη και ο πόνος των γονιών του.

Συγνώμη.


πηγή: athensvoice

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Αγαπητέ Χάος, το θέμα είναι από ποιά οπτική γωνία βλέπει κανείς την πολιτική. Η συμπόρευσή μας με με τον Αγγλο-Αμερικανικό άξονα εκεινη την περίοδο ήταν αναγκαία

Εδώ βρίσκεται κυρίως η διαφορά μας: Η συμπόρευση για την οποία ομιλείς, ίσως από κάποια άποψη να ήταν πράγματι αναγκαία. Στην περίπτωση της χώρας μας όμως, ήταν απλά και μόνο ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ!! Ελπίζω να διακρίνεις τη διαφορά των δύο αυτών λέξεων. Δεν υπήρξε ελεύθερη επιλογή του Ελληνικού λαού, ο οποίος για διάφορους λόγους εκείνη την εποχή στήριζε το Κομμουνιστικό κόμμα κατά συντριπτική πλειοψηφία, ίσως λόγω της αντίστασής του προς τους Γερμανούς. Αυτό ήταν κάτι που τρόμαξε τους συμμάχους-νταβατζήδες μας και έφερε ως αποτέλεσμα την κατοχή της χώρας από Βρετανικά στρατεύματα, άμα την αποχώρηση των Γερμανικών.

Οι εθνικιστικές ιδέες ξεκίνησαν κατ' εξοχήν με το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Ομολογουμένως αυτό ήταν ένα πλήγμα για τον Ελληνισμό ο οποίος από αρχαιοτάτων χρόνων προέβαλλε τον οικουμενικό του χαρακτήρα και με αυτήν την ιδεολογική αλλαγή υποχρεώθηκε να ανταγωνισθεί τις υπόλοιπες βαλκανικές δυνάμεις στο πλαίσιο των βαλκανικών εθνικισμών. Παρ' όλ' αυτά, οι Ελληνικοί πληθυσμοί οι οποίοι στέναζαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό ζητούσαν «λύτρωση» και έτσι χρειάσθηκε να γίνουν όλες αυτές οι εκστρατείες στο πλαίσιο του «αλυτρωτισμού». οι αριστεροί ήταν αυτοί οι οποίοι πρώτοι αμφισβήτησαν αυτήν την ιδέα και υπερασπίσθηκαν το ρατσιστικό καθεστώς του Κεμάλ προτάσσοντας όπως είπα και πριν την ιδεολογική τους ταυτότητα από την εθνική.

Δεν διαφωνώ με αυτά. Εγώ σου έγραψα ότι στα δικά μας αυτιά, ο εθνικισμός έχει φτάσει πρωτίστως μέσω οπαδών ξενοκίνητων δικτατοριών και καθεστώτων βίας, νοθείας και βαθέος παρακράτους. Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα...

Εδώ θα διαφωνήσω αγαπητέ Χάος. Όταν μου βάζει η Idrill βιντεάκι με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, εγώ προσπαθώ να δείξω τα συμφραζόμενα με τα οποία ο εν λόγω ηθοποιός προέβαινε σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι οι αριστεροί του σήμερα, ελάχιστα έχουν αποστεί ιδεολογικά από τις θέσεις της δεκαετίας του '20 και του '40 και μάλιστα τις προβάλλουν με τιμή και καμάρι -ή μήπως όχι;-. Αντίθετα, όσοι δε δέχονται αυτήν την ιδεολογική πλατφόρμα της αριστεράς, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν υιοθετούν απόψεις της Χρυσής Αυγής η οποία είναι μια τελείως περιθωριακή ομάδα κάποιων φανατισμένων ναζιστο-αποκρυφιστών και στην οποία έχουν δώσει αξία περισσότερο οι της ακρο-αριστεράς με τις συνεχείς κόντρες τους στους δρόμους.

Οι θέσεις της δεκαετίας του '20 ή του '40 ελάχιστη ομοιότητα έχουν με τις θέσεις της αριστεράς σήμερα, αφού δεν υπάρχει πλέον ο ιδεολογικός σοβιετικός πατερούλης στον οποίον στήριζαν τις ελπίδες αλλά και τις επιδιώξεις τους. Θα σου υπενθυμίσω μάλιστα ότι ο Τσε Γκεβάρα, η σκέψη και η πράξη του οποίου έχουν επηρεάσει βαθύτατα τη σημερινή συγκρουσιακή αριστερά, δεν είχε καμμία ιδεολογική σχέση με τον Σταλινισμό.

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουμε κι οι δυο σε πολιτική συζήτηση και μίλησα ορμώμενος μεν από κάτι που έγραψες εδώ, υπό το φως όμως της συνολικής μου έως τώρα εμπειρίας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Noisette]

Ο Π. Κατσιμίχας στο ΣΚΑΙ.gr

Συνέντευξη στη Νάντια Παπανικολάου - 13/01/2009

Με αφορμή τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, ο Πάνος Κατσιμίχας παραθέτει τη δική του άποψη, και σημειώνει 20 χρόνια μετά τη "Μοναξιά του Σχοινοβάτη", ότι βλέπει τις άλλες μέρες που περίμενε, να έρχονται...
Όσοι κατακρίνουν το εύρος των κινητοποιήσεων, μιλούν για παιδιά που παρασύρονται από πολιτικά υποκινούμενα συμφέροντα, χωρίς να έχουν απόλυτη συναίσθηση της αιτίας της "επανάστασης" τους. Εσύ που έχεις μια κόρη στα όρια της εφηβικής συνειδητοποίησης νιώθεις πως τα παιδιά γνωρίζουν, ή απλώς ακολουθούν;
Όσοι κατακρίνουν τις κινητοποιήσεις των "παιδιών" αυτών, ας κοιτάξουν πρώτα τις κουκούλες της υποκρισίας που φοράνε αυτοί σε εικοσιτετράωρη βάση και μετά ας έχουν τα μούτρα να μιλάνε.

Τα "παιδιά", μας μπανίζουν προσεκτικά λεπτό προς λεπτό και μετράνε τις πράξεις και τα λόγια μας με το ζύγι, όχι φυσικά της απόλυτης και συνειδητοποιημένης γνώσης, αλλά με το αλάνθαστο κριτήριο της ευαισθησίας και του φιλότιμου που μόνο η νεότητα διαθέτει.

Θυμάμαι τον εαυτό μου 15 χρονών και ξέρω καλά τι λέω. Οι κουκουλοφόροι της υποκρισίας, γονείς, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, παπάδες και όλοι αυτοί που κάνουν κουμάντο στη ζωή των "παιδιών" αυτών, που (για όποιον του διαφεύγει) είναι οι αυριανοί ενήλικες, πρέπει τώρα να κάνουν μόνο ένα πράγμα. Πρέπει να το βουλώσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Πρέπει να κάτσουν να τα σκεφτούν όλα από την αρχή. Εννοείται φυσικά, ότι υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις που δυστυχώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Θα παρότρυνες ή θα αποθάρρυνες την κόρη σου από το να κατεβεί στους δρόμους διαμαρτυρόμενη;
Θα ήταν μεγάλη χαρά μου, αν με έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια και δε με ρωτούσε καθόλου. Διάβασα κάπου την απάντηση ενός 17χρονου από το Μπραχάμι και γελάω ακόμα. "Σιγά μη ρωτήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο κόμμα, ή τον λυκειάρχη ή τον παπά της ενορίας". Φαντάζεσαι να ρωτάγαμε εμείς τους γονείς μας αν έπρεπε ή δεν έπρεπε το Νοέμβρη του 1973 να πάμε στο πολυτεχνείο;

Η ζωή θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι απλή και δίκαιη για όλους. Δυστυχώς όμως είναι μπερδεμένη, άδικη και πρόστυχη. Κάθε γενιά είναι υποχρεωμένη να δώσει τους δικούς της αγώνες. Και δυστυχώς να δώσει τους δικούς της νεκρούς. Οι δικοί μας νεκροί δεν επαρκούν πια. "Κουράστηκαν". Αφήστε τους νεκρούς του πολυτεχνείου να ησυχάσουν. Το κτήνος της εξουσίας θέλει φρέσκο αίμα. Θέλετε λοιπόν καπιταλισμό, με π**στιες, διαπλοκή, καταπίεση, μπάτσους, πυροβολισμούς και αίμα; Πάρτε μολότοφ και κοτρόνες στη μάπα και όπου βγει. Τελεία και παύλα. Πολιτισμένη συζήτηση με ουραγκοτάγκους δεν γίνεται. Τι μένει στους απελπισμένους λοιπόν;
Πιστεύεις πως τα παιδιά ξεσηκώνονται με συγκεκριμένα αιτήματα, συνειδητοποιημένα και συγκροτημένα;
Παλεύουν τα καημένα, με τα εφόδια και τη συγκρότηση που μπορεί να τους δώσει η ηλικία τους, των 16, 17 και 18 χρονών και η άθλια παιδεία που τους παρέχεται. Το ψελλίζουν με χίλιους τρόπους: "θέλουμε καλύτερα σχολεία, θέλουμε να μη μας λετε ψέματα, θέλουμε ίσες ευκαιρίες, θέλουμε να σπουδάζουμε και τα πτυχία μας να σημαίνουν κάτι". Ουρλιάζουν "θέλουμε μια γ*****νη καλύτερη ζωή". Τι άλλο να πουν; Πώς να το πουν; Ακόμη και οι μεγαλύτεροι, οι φοιτητές, τα ίδια λένε, τα ίδια γράφουν στα πανό τους. Ποιος τους ακούει; Ποιος τους λογαριάζει; Πιστεύω ότι πετάνε την πέτρα και τη μολότοφ, όχι για να σκοτώσουν το μεροκαματιάρη μπάτσο. Την πετάνε στη μούρη των επαγγελματιών της πολιτικής. Στη μούρη της εξουσίας την πετάνε και ας μην το συνειδητοποιούν ακόμα.

Σύμφωνοι. Η ΚΝΕ, δρα συνειδητοποιημένα, συγκροτημένα και συντεταγμένα. Ε και λοιπόν; Δεν είναι όλοι στην ΚΝΕ. Τι να κάνουμε; Εγώ πριν 20 χρόνια το 1988, τους είχα δει ήδη και τους είχα περιγράψει στη "μοναξιά του σχοινοβάτη". "..με τα μαύρα ρούχα αμίλητοι καπνίζουν οι φίλοι κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά...οι φίλοι που δεν βρήκανε, τίποτα ν' αγαπήσουν, που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά.. υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς, υπάρχουν κι άλλοι τόσοι για να λες υπομονή. Όμως για μένα είν΄ αργά να τρελαθώ και ειν' ακόμα πιο αργά, να κάνω υπομονή. Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω. Θα περιμένω άλλες μέρες... Θα περιμένω άλλες μέρες". Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, τις βλέπω να έρχονται αυτές οι άλλες μέρες. Αγριεμένες, ασύνταχτες, ματωμένες, οργισμένες. Με λάθη, με υπερβολές, αλλά έρχονται. Όποιος δεν το βλέπει, ή είναι εκ του πονηρού, ή είναι μ****ας.
Υπάρχει σωστή και λάθος συμπεριφορά σε μια λαϊκή επανάσταση - εξέγερση; Ποιος καθορίζει αυτούς τους κανόνες;
Πιστεύω ότι οι δύο μεγαλύτεροι διανοητές του εικοστού αιώνα, είναι ο Κάρολος Μαρξ και ο Σίγκμουντ Φρόιντ. Ο πρώτος γιατί προσπάθησε να εξηγήσει (προς όφελος του ανθρώπου και όχι του ψυχοπαθή - δικτάτορα Στάλιν, επιστημονικά το έξω χάος (με τις αναλύσεις του για την κοινωνική διαστρωμάτωση και την διάκριση των τάξεων, την "υπεραξία" κλπ) και ο δεύτερος, ο Φρόιντ, γιατί προσπάθησε να εξηγήσει το εντός μας χάος, με την ψυχανάλυση και το σπουδαίο έργο που άφησε. Ο Μαρξ έγραψε λοιπόν κάπου, ότι "η βία είναι η μαμή της ιστορίας".

Καμία επανάσταση - εξέγερση, από το Σπάρτακο μέχρι τη Γαλλική και την Οκτωβριανή επανάσταση, δεν έγινε με λουλούδια και αγάπες. Όλες οι εξεγέρσεις γίνανε πάντα με αίμα, με ξύλα, πέτρες, τσεκούρια, σπαθιά, κανόνια και ντουφέκια, ο,τι πιο κτηνώδες δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, για να απαλλαγεί όμως από την κτηνωδία. Πρόσεξε. Όχι για χάρη γούστου. Το ξαναλέω. Για να απαλλαγεί από την κτηνωδία. Ποια σωστή λοιπόν και λάθος συμπεριφορά; Τους κανόνες τους καθορίζει η ανάγκη.
Είναι σωστό να μετράμε την αξία ή την σοβαρότητα των ενίοτε λαϊκών κινητοποιήσεων με άξονα αναφοράς πάντα τις προηγούμενες δεκαετίες;
Είναι τελείως λάθος να χρησιμοποιείς σαν άξονα αναφοράς προηγούμενες δεκαετίες, για να μετρήσεις και να αξιολογήσεις τις λαϊκές κινητοποιήσεις του σήμερα. Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τις δικές της ιδιομορφίες. Πιστεύω όμως, ότι μπορείς σίγουρα να πάρεις κάποια διδάγματα από το παρελθόν, αν δεις τα πράγματα διαχρονικά και με ανοιχτό μυαλό. Η πάλη των ανθρώπων για το αυτονόητο, για το δίκαιο, είναι μια πανάρχαια αλυσίδα. Δεν πρέπει να εγκλωβιζόμαστε στον κρίκο που αφορά μόνο την εποχή μας. Το παρελθόν έχει πάντα, κάτι να μας διδάξει.
Τι διαφοροποιεί τους σημερινούς νέους που εξεγείρονται από την γενιά του Πολυτεχνείου;
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι η γενιά του πολυτεχνείου μεγάλωσε, έζησε και σπούδασε μέσα σε μια στρατιωτική, κτηνώδη, φανερή, κραυγαλέα χούντα που δεν έκρυβε το πρόσωπό της και τις προθέσεις της. Ήμουν 15 χρονών (στην γ` γυμνασίου),όταν έγινε το πραξικόπημα του 1967 και το πολυτεχνείο με βρήκε 20 χρονών στο τρίτο έτος στην Πάντειο. Ωραία νιάτα!.. Έχω πολλές φορές μαλώσει με συνομηλίκους μου, που αναπολούν εκείνα τα χρόνια και αναστενάζουν λέγοντας "ωραία χρόνια εκείνα". Δεν το εύχομαι σε κανέναν. Αυτό τους απαντάω εγώ.

Από την άλλη πλευρά, οι σημερινές γενιές, ζουν μια εξίσου σκληρή και ύπουλη "χούντα" που φοράει σαν τον καραγκιόζη τα κουρέλια της αστικής δημοκρατίας και αυτό, γιατί λέει, έχουμε το δικαίωμα να λέμε ό,τι θέλουμε και μπορούμε κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουμε. Εντάξει. Καμία αντίρρηση. Αν όμως αυτό φτάνει, τότε γιατί ο κόσμος και η κοινωνία βράζει σαν καζάνι; Γιατί βγαίνει έξω και προσπαθεί, αποτυχημένα ευτυχώς, να κάψει μέχρι και τη βουλή; Γιατί τα επεισόδια εξαπλώθηκαν αστραπιαία σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της χώρας; Πόσοι χιλιάδες προβοκάτορες υπήρχαν στους δρόμους όλες εκείνες τις μέρες; Σίγουρα υπήρχαν και προβοκάτορες. Σιγά το νέο. Αυτοί πάντα υπάρχουν. Οι υπόλοιποι όμως τι ήτανε;

Οι σημερινές γενιές, ζούνε μια κρυφή χούντα και γι' αυτό περισσότερο επικίνδυνη. Ζούνε την "τηλεοπτική δημοκρατία" της βλαχογκλαμουριάς, της αναξιοκρατίας, του διεφθαρμένου κράτους, την κτηνωδία των αλητών που πατάνε επί πτωμάτων για να πλουτίσουν εύκολα, γρήγορα και φυσικά ατιμώρητα, τη διγλωσσία και τη δειλία των πολιτικών, της κακίστης ποιότητας παιδείας, τους μισθούς πείνας, την αλητεία των "κουμπάρων", τον αγροίκο νεοπλουτισμό των αεριτζήδων που "κατεβαίνει" μέσω των τηλεοπτικών και άλλων μέσων και προβάλλεται σαν πρότυπο ζωής και όλο αυτό καλούνται οι νέες γενιές να το φάνε και να το χωνέψουν και να κάτσουν ήσυχα σαν κότες και να πούνε από πάνω κι "ευχαριστώ". Όμως, όπως λέει κι ο Bob Dylan "something is happening here, mr. Jones but you don't know what it is. Do you?".
Νιώθεις πως αυτά τα παιδιά θα αποτελέσουν την εξαίρεση στην αυτοσυντήρηση ενός συστήματος ενάντια του οποίου σήμερα μάχονται; Με άλλα λόγια, τι νόημα έχει ο σημερινός αγώνας αν μεθαύριο λαδώσουν για να βγάλουν το δίπλωμα της οδήγησης και για να βρουν μια καλή θέση το δημόσιο;
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα νέα παιδιά μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον απομόνωσης του στυλ "εγώ και το computer μου", μεγάλωσαν μέσα σε ένα κλίμα ατομικισμού του στυλ ο "σώζων εαυτόν σωθήτω". Αυτά όλα τους τα φόρεσαν καπέλο κατ' αρχάς μέσα από την οικογένεια και φυσικά τους τα φόρεσε η γενικότερη γραμμή - μήνυμα μιας κοινωνίας, που θα έπρεπε να ντρέπεται για τον εαυτό της.

Τώρα για πρώτη φορά, έζησαν και βίωσαν την πρωτόγνωρη, καταλυτική δύναμη, της συλλογικής δράσης. Ένοιωσαν τι θα πει ενεργώ, έχοντας πλάι μου χιλιάδες άλλους. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το σπουδαιότερο που τους συνέβη. Και το λέω, γιατί από όσο μπορώ να ξέρω, η πλειοψηφία ήταν παιδιά που δεν είναι οργανωμένα σε κάποιο κόμμα ή κάποια κομματική νεολαία.

Όταν τους άκουσα μια από εκείνες τις μέρες, μεσημέρι, μέσα στο κρύο, να φωνάζουν συνθήματα και τους είδα να κατευθύνονται μέσω της Βενιζέλου στη Νέα Σμύρνη προς το κέντρο της Αθήνας, είπα μέσα μου "άντε πουλάκια μου. Ήρθε η ώρα να φάτε και σεις το δικό σας κρύο, το δικό σας κυνήγι, να έχετε τον πρώτο δικό σας νεκρό" και βουρκώσανε τα μάτια μου.

Τώρα, πόσοι από αυτούς θα χαθούν στην πορεία, πόσοι θα ξεχάσουν, πόσοι θα συμβιβαστούν, αυτό θα το δείξει η ζωή και το άμεσο μέλλον. Ελπίζω όμως ότι κάποιοι, ελπίζω οι περισσότεροι, δεν θα ξεχάσουν.
Θεωρείς ότι οι καλλιτέχνες με πολιτική σκέψη, την οποία έχουν επανειλημμένα εκφράσει μέσα από το έργο τους, θα έπρεπε να αρκούνται στην τέχνη ώστε να εκφραστούν ή να μιλούν ανοιχτά παροτρύνοντας / αποθαρρύνοντας τέτοιου είδους εκδηλώσεις;
Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες με πολιτική σκέψη όπως το διατυπώνεις, πρέπει να εκφράζονται, πρέπει να παίρνουν θέση και μέσα από το έργο τους, αλλά και πέρα από αυτό. Και μάλιστα όχι μόνο σε ακραίες στιγμές, όπως αυτές που ζήσαμε, αλλά και σε στιγμές καθημερινές, που φαινομενικά όλα είναι ήσυχα και τα πράγματα δείχνουν ότι "δεν τρέχει τίποτα". Πάντα όμως κάτι τρέχει. Αυτή φυσικά είναι καθαρά προσωπική μου άποψη και δεν τη διατυπώνω σα γενικό κανόνα. Καθένας κάνει αυτό που νοιώθει και κρίνεται γι΄ αυτό.
Πιστεύεις ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη του κοινωνικού προτύπου εάν βγεις να μιλήσεις ανοιχτά υπέρ ή κατά των κινητοποιήσεων;
Μιλάω σαν ένας απλός πολίτης, που έχει υποχρέωση να παίρνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί πάνω σε τέτοια ζητήματα. Δεν μπορώ να παρακολουθώ τέτοια γεγονότα σαν ένας μουγκός μ*****ας, αλλά και το να πιστέψω ότι αναλαμβάνω την ευθύνη του κοινωνικού προτύπου από την άλλη, μου κάνει πολύ show-biz κατάσταση και μου γυρίζουν τα άντερα. Μακριά από μένα.
Τελικά ποιος επηρεάζει περισσότερο τη σημερινή νεολαία, οι Κατσιμιχαίοι ή η Βίσση;
Δεν ασχολούμαι με θλιβερές αοιδούς μπουζουκομάγαζων...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Παραθετω ενα ενδιαφερον αρθρο του καθηγητη ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ι. ΣΕΦΕΡΙΑΔΗ για τα συμπερασματα απο το διεθνές συνέδριο για τις εξεγερσιακές συλλογικές δράσεις σε συγκριτική προοπτική που διοργάνωσε μεταξύ 9 και 11 Δεκεμβρίου ο Κύκλος Συγκρουσιακής Πολιτικής (Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Παντείου)..

Η πολιτική διάσταση του Δεκέμβρη

Δεν είναι λίγες οι φορές που η ακαδημαϊκή διαχείριση της βιωμένης πολιτικής εμπειρίας προκαλεί αμηχανία και απογοήτευση. Την κερματίζει σε ρηχά, φαινομενικά ασύνδετα περιστατικά, διέπεται από αυτάρεσκο, πλην έωλο, διδακτισμό, και κουράζει αφόρητα (όταν δεν εξοργίζει) αναπαράγοντας με περισπούδαστο τρόπο μιντιακά στερεότυπα.
Το διεθνές συνέδριο για τις εξεγερσιακές συλλογικές δράσεις σε συγκριτική προοπτική που διοργάνωσε μεταξύ 9 και 11 Δεκεμβρίου ο Κύκλος Συγκρουσιακής Πολιτικής(1) (Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Παντείου) είχε να αναμετρηθεί με την τεράστια πρόκληση υπέρβασης αυτής της θλιβερής πραγματικότητας. Κατά γενική ομολογία, ο απολογισμός υπήρξε θετικός.
Πολιτική βία: περί τίνος πρόκειται;
Οι δράσεις που πυροδότησε η απρόκλητη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου υπήρξαν έντονα συγκρουσιακές -ήταν συχνά βίαιες. Ομως ο Δεκέμβρης δεν ήταν απλώς και μόνο βία, πολύ περισσότερο «τυφλή βία» όπως απερίσκεπτα γράφτηκε. Βία βεβαίως επήλθε -όμως ανέκυψε στο πλαίσιο πολύ ευρύτερων διεργασιών που κατοπτρίζουν την εποχή μας:



*Χτυπητά ελλείμματα δημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένης της διαφθοράς που ενδημεί στο επίσημο, αλλά ανυπόληπτο, πολιτικό σύστημα) συνδυαστικά με τα πλεονάσματα «προληπτικής» καταστολής και χημικών με τα οποία αντιμετωπίζονται όσες συλλογικές δράσεις τείνουν να θέσουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.



*Γενική εργασιακή επισφάλεια στο φόντο εξακολουθητικά απίστευτων ποσοστών κερδοφορίας.



*Κοινωνικός αποκλεισμός και εκμετάλλευση (όπως γράφτηκε σε μια προκήρυξη του Δεκέμβρη, τη «βία στη δουλειά», ή τα «γεγονότα που βαφτίζονται εργατικά ατυχήματα»).



*Στρατόπεδα συγκέντρωσης -κατ' ευφημισμόν «κέντρα υποδοχής» μεταναστών, ανθρώπων που με τη μεγαλύτερη ευκολία βαφτίζονται «λαθραίοι»...



*Πρόκειται για τις εναρκτήριες μορφές βίας, αυτές που προκαλούν και όλη την υπόλοιπη-στοιχείο που το συνέδριο κατέδειξε με τρόπο γλαφυρό και κατηγορηματικό.



Στις γενεσιουργές αιτίες της δεκεμβριανής εξέγερσης εμφιλοχωρεί βεβαίως και η πολιτική -κυρίως ως αδυναμία (ή απροθυμία) των δυνάμεων που διατείνονται ότι ελέγχουν τις δυσλειτουργίες και τη φαυλότητα του συστήματος να επιτελέσουν ό,τι επαγγέλλονται. Ο Δεκέμβρης υπήρξε τόσο εκρηκτικός γιατί, σε τρεις μόνο εβδομάδες, έθιξε αδιαμεσολάβητα ό,τι αυτό το πολιτικό προσωπικό όφειλε να είχε θίξει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, αλλά δεν το έπραξε. Διερευνώντας και αναδεικνύοντας αυτή τη διάσταση, το συνέδριο βρέθηκε στον αντίποδα όσων, αντί να προβληματιστούν για την απουσία εννοιών και Λόγου ικανών να εκφράσουν την εξεγερσιακή δυναμική, επιχείρησαν (και εξακολουθούν να επιχειρούν) το ακριβώς αντίθετο: την ανέξοδη, όσο και αδιέξοδη, υπαγωγή του σε συμβατικά σχήματα.
Αναζητήσεις, ερωτήματα
Σημείο εκκίνησης του προβληματισμού αποτέλεσαν ορισμένες βασικές παραδοχές-πυκνώσεις ιστορικής κοινωνικοπολιτικής εμπειρίας. Οι εξεγερσιακές συλλογικές δράσεις δεν αποτελούν «παραβατικότητα», αλλά μορφές πολιτικής απότοκες του ευρύτερου κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι, σε διαρκή αλληλεπίδραση με το επίσημο θεσμικό τοπίο: το κράτος, τις δυνάμεις καταστολής, τα κόμματα. Πυροδοτούνται όταν μια έκτακτη κατασταλτική υπέρβαση έρχεται να λειτουργήσει ως «η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι» -ένα ποτήρι, όμως, που είναι ήδη γεμάτο από πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που σοβούν χωρίς να λύνονται και -το κυριότερο- χωρίς να διαφαίνεται καμιά προοπτική επίλυσής τους μέσα από τους θεσμικούς διαύλους. Ακριβώς επειδή αποτελούν αντίδραση σε ένα σύστημα που νοσεί, επιχειρούν να εγγράψουν στη δημόσια σφαίρα αιτήματα και βιωματικές ανάγκες με τρόπο έντονα συγκρουσιακό - «αλλιώς δεν γίνεται»...
Η συγκρουσιακότητα ως κινηματική προϋπόθεση
Κομβικό συμπέρασμα του συνεδρίου υπήρξε το γεγονός ότι η δύναμη των συλλογικών δράσεων όσων αποκλείονται από το πολιτικό σύστημα (και τέτοιοι στις μέρες μας είναι πολλοί) δεν βρίσκεται στη θέσμιση, αλλά στη μαχητικότητα. Η συγκρουσιακή διαμαρτυρία, δράσεις που διαρρηγνύουν τις συμβατικές πολιτικές πραγματικότητες- προκαλούν μεν αβεβαιότητα, αποτελούν όμως τη μόνη ελπίδα για ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού τοπίου.
(1) Το αμέσως επόμενο διάστημα το βίντεο των εργασιών του Κύκλου Συγκρουσιακής Πολιτικής (κατά θεματική και ομιλητή) θα αναρτηθεί στη διεύθυνση https://contentiouspoliticscircle.blogspot.com, ενώ προσεχώς θα εκδοθεί και τόμος πρακτικών.
* Ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ι. ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ είναι επίκουρος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CLH) και συντονιστής του Κύκλου Συγκρουσιακής Πολιτικής.

Πηγή: https://www.enet.gr/?i=issue.el.home&s=eley8ero-vhma&c=ellada&date=03/01/2010

Στα πρωτα μπολταρισμενα (απο μενα) γραμματα απανταται το ερωτημα αυτων που αναρωτιουνται γιατι ηταν βιαιος ο δεκεμβρης και γιατι πιστευω οτι ηταν απλα μια εικονα απο τις πολλες που ερχονται στο αμεσο μελλον..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Εγω ειμαι περιεργη το ποσοι θα θυμουνται μετα απο 25 χρονια τη δολοφονια του 16ονου Αλεξανδρου...και ποσοι θα μαθουν γι αυτην. Μηπως οσοι (αληθεια ποσοι) ακομα θυμουνται και τη δολοφονια του 15ονου Καλτεζα απο αστυνομικο το Νοεμβριο του '85 και οσοι αργοτερα ποτε δεν εμαθαν γι αυτη?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

Ο Π. Κατσιμίχας στο ΣΚΑΙ.gr
[.......................]
Οι σημερινές γενιές, ζούνε μια κρυφή χούντα και γι' αυτό περισσότερο επικίνδυνη. Ζούνε την "τηλεοπτική δημοκρατία" της βλαχογκλαμουριάς, της αναξιοκρατίας, του διεφθαρμένου κράτους, την κτηνωδία των αλητών που πατάνε επί πτωμάτων για να πλουτίσουν εύκολα, γρήγορα και φυσικά ατιμώρητα, τη διγλωσσία και τη δειλία των πολιτικών, της κακίστης ποιότητας παιδείας, τους μισθούς πείνας, την αλητεία των "κουμπάρων", τον αγροίκο νεοπλουτισμό των αεριτζήδων που "κατεβαίνει" μέσω των τηλεοπτικών και άλλων μέσων και προβάλλεται σαν πρότυπο ζωής και όλο αυτό καλούνται οι νέες γενιές να το φάνε και να το χωνέψουν και να κάτσουν ήσυχα σαν κότες και να πούνε από πάνω κι "ευχαριστώ".

Αμφισβητήθηκαν πραγματικά οι παραπάνω νεοελληνικές "αξίες"τον Δεκέμβρη;;
Ποιο ήταν το κυρίαρχο σύνθημα που μας έμεινε; "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι".
Κι άντε να πεις πως αυτό πρόβαλε η τηλεόραση, έλα όμως που και στις περισσότερες συζητήσεις που γίνονται είτε αναλωνόμαστε σε παραφιλολογίες είτε ο καθένας ερμηνεύει τα γεγονότα του Δεκέμβρη σύμφωνα με τις επιθυμίες του, σύμφωνα με αυτό που ΘΑ ήθελε να σημαίνουν.

Κάποιοι έχουν μια τάση να εξιδανικεύουν τον Δεκέμβρη και κάποιοι άλλοι να τον απαξιώνουν.
Μεταξύ των δύο άκρων, ακολουθούν (από δημοσιογράφους, πάσης φύσεως αναλυτές κλπ...κλπ) "αφηγήσεις" της ιστορίας , είτε περισσότερο θετικές είτε περισσότερο αρνητικές.
Και για να αναβιώνουν περισσότερο οι θετικές αφηγήσεις στο μέλλον, δίχως να ξεχαστούν, θα πρέπει να αντανακλούν την πραγματικότητα περισσότερο κι όχι αυτό που ΘΑ θέλαμε να ήταν αυτή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Great Chaos]

Ο Π. Κατσιμίχας στο ΣΚΑΙ.gr

Πιστεύω ότι πετάνε την πέτρα και τη μολότοφ, όχι για να σκοτώσουν το μεροκαματιάρη μπάτσο. Την πετάνε στη μούρη των επαγγελματιών της πολιτικής. Στη μούρη της εξουσίας την πετάνε και ας μην το συνειδητοποιούν ακόμα.

Ωστόσο, οι πέτρες και οι μολότοφ συνεχίζουν να εκτοξεύονται στη μούρη του μεροκαματιάρη μπάτσου κι όχι στη μούρη των επαγγελματιών της πολιτικής. Ο μπάτσος φοράει μια στολή και τη στιγμή εκείνη παύει ν' αποτελεί "άτομο" και γίνεται "όργανο", των επαγγελματιών πολιτικών. Η μολότοφ λοιπόν πράγματι δεν απευθύνεται σ' έναν οικογενειάρχη μεροκαματιάρη, αλλά προς όσους αυτός ο μεροκαματιάρης ανέλαβε, με ελεύθερη βούληση, να εκπροσωπεί. Εντούτοις, φαίνεται πως αυτό δεν είναι αρκετό, αφού ο μπάτσος είναι αναλώσιμος κι αντικαταστάσιμος. Θα πρέπει κάποια στιγμή, η πολιτική δράση και τα συγκρουσιακά της παρελκόμενα, να κατευθυνθούν προς τους πραγματικά υπεύθυνους του συστήματος και να μην αναλώνονται απλά προς μία στολή-σύμβολο.

Ο Μαρξ έγραψε λοιπόν κάπου, ότι "η βία είναι η μαμή της ιστορίας".

Καμία επανάσταση - εξέγερση, από το Σπάρτακο μέχρι τη Γαλλική και την Οκτωβριανή επανάσταση, δεν έγινε με λουλούδια και αγάπες. Όλες οι εξεγέρσεις γίνανε πάντα με αίμα, με ξύλα, πέτρες, τσεκούρια, σπαθιά, κανόνια και ντουφέκια, ο,τι πιο κτηνώδες δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, για να απαλλαγεί όμως από την κτηνωδία. Πρόσεξε. Όχι για χάρη γούστου. Το ξαναλέω. Για να απαλλαγεί από την κτηνωδία.

Ωστόσο, κάθε επανάσταση που χρησιμοποίησε τη βία, τα σπαθιά, τα ντουφέκια κι ό,τι πιο κτηνώδες μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος, προκειμένου να απαλλαγεί από την κτηνωδία, τελικά κατέληξε να διώξει μια παλιά εξουσία και στη θέση της να θέσει μία άλλη, εξίσου κτηνώδη.

Εδώ θα θυμίσω μια αλληγορία του θείου Τόλκιν: Όποιος χρησιμοποιήσει το δακτυλίδι της Εξουσίας για να νικήσει τον σατανικό Σάουρον, μπορεί μεν να τον καταστρέψει, αλλά στο τέλος θα έχει γίνει εκείνος το ίδιο σατανικός με τον Σάουρον και θα πάρει τη θέση του ως ο επόμενος "κακός".

Θα ήθελα τέλος να τονίσω ότι υπήρξε και μια επανάσταση, η οποία δεν διεξήχθη με αυτόν τον τρόπο, εκείνη των Ινδών ενάντια στην Βρετανική Αυτοκρατορία, με ηγέτη τον Μαχάτμα (μεγάλη καρδιά) Γκάντι. Δυστυχώς όμως, ούτε αυτή κατάφερε ν' απαλλάξει τον ινδικό λαό από τα δεινά τα οποία αντιστρατευόταν...

Από την άλλη πλευρά, οι σημερινές γενιές, ζουν μια εξίσου σκληρή και ύπουλη "χούντα" που φοράει σαν τον καραγκιόζη τα κουρέλια της αστικής δημοκρατίας και αυτό, γιατί λέει, έχουμε το δικαίωμα να λέμε ό,τι θέλουμε και μπορούμε κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουμε. Εντάξει. Καμία αντίρρηση. Αν όμως αυτό φτάνει, τότε γιατί ο κόσμος και η κοινωνία βράζει σαν καζάνι; [...] Οι σημερινές γενιές, ζούνε μια κρυφή χούντα και γι' αυτό περισσότερο επικίνδυνη. Ζούνε την "τηλεοπτική δημοκρατία" της βλαχογκλαμουριάς, της αναξιοκρατίας, του διεφθαρμένου κράτους, την κτηνωδία των αλητών που πατάνε επί πτωμάτων για να πλουτίσουν εύκολα, γρήγορα και φυσικά ατιμώρητα, τη διγλωσσία και τη δειλία των πολιτικών, της κακίστης ποιότητας παιδείας, τους μισθούς πείνας, την αλητεία των "κουμπάρων", τον αγροίκο νεοπλουτισμό των αεριτζήδων που "κατεβαίνει" μέσω των τηλεοπτικών και άλλων μέσων και προβάλλεται σαν πρότυπο ζωής και όλο αυτό καλούνται οι νέες γενιές να το φάνε και να το χωνέψουν και να κάτσουν ήσυχα σαν κότες και να πούνε από πάνω κι "ευχαριστώ".

Έλα όμως, που όποιος τολμήσει να επισημάνει το παραπάνω, χαρακτηρίζεται αμέσως αμέσως ως "επικίνδυνος" ο ίδιος, από τους απολογητές της ανάπηρης "δημοκρατίας" μας. Έλα που υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ανατροπή αυτής της κατάστασης μπορεί να συντελεστεί με τα μέσα που το ίδιο το σύστημα παρέχει, συμμετοχή σε εκλογές, νόμιμος συνδικαλισμός κλπ, αυτά που εδώ αποκαλούνται ως "κουρέλια της αστικής δημοκρατίας", ή έχουν αποκληθεί "προσχήματα της δημοκρατίας" από τον Α. Παπανδρέου. Πράγματι, εάν αυτά ήταν επαρκή, τότε γιατί ο κόσμος έξω βράζει σαν καζάνι;

Ωστόσο, το περί μη δημοκρατικότητας της αστικής δημοκρατίας, αποτελεί κοινό τόπο, για μεγάλο αριθμό μελετητών, όπως για παράδειγμα:

Παραθετω ενα ενδιαφερον αρθρο του καθηγητη ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ι. ΣΕΦΕΡΙΑΔΗ για τα συμπερασματα απο το διεθνές συνέδριο για τις εξεγερσιακές συλλογικές δράσεις σε συγκριτική προοπτική που διοργάνωσε μεταξύ 9 και 11 Δεκεμβρίου ο Κύκλος Συγκρουσιακής Πολιτικής (Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Παντείου)...

Βία βεβαίως επήλθε -όμως ανέκυψε στο πλαίσιο πολύ ευρύτερων διεργασιών που κατοπτρίζουν την εποχή μας:

*Χτυπητά ελλείμματα δημοκρατίας (συμπεριλαμβανομένης της διαφθοράς που ενδημεί στο επίσημο, αλλά ανυπόληπτο, πολιτικό σύστημα) συνδυαστικά με τα πλεονάσματα «προληπτικής» καταστολής και χημικών με τα οποία αντιμετωπίζονται όσες συλλογικές δράσεις τείνουν να θέσουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.

Μερικές φορές πρέπει να προσέχουμε σε ποιο κείμενο βάζουμε την ψήφο μας, έχω να πω...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[da capo]

Έλα όμως, που όποιος τολμήσει να επισημάνει το παραπάνω, χαρακτηρίζεται αμέσως αμέσως ως "επικίνδυνος" ο ίδιος, από τους απολογητές της ανάπηρης "δημοκρατίας" μας. Έλα που υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η ανατροπή αυτής της κατάστασης μπορεί να συντελεστεί με τα μέσα που το ίδιο το σύστημα παρέχει, συμμετοχή σε εκλογές, νόμιμος συνδικαλισμός κλπ, αυτά που εδώ αποκαλούνται ως "κουρέλια της αστικής δημοκρατίας", ή έχουν αποκληθεί "προσχήματα της δημοκρατίας" από τον Α. Παπανδρέου. Πράγματι, εάν αυτά ήταν επαρκή, τότε γιατί ο κόσμος έξω βράζει σαν καζάνι;

Η αστική δημοκρατία, το έχω ξαναπεί εδώ, είναι σταθμός και όχι το "τέλος" στην ιστορική διαδρομή... Ίσως σε λίγα χρόνια "θεσμοί" και άλλες καθεστωτικές εκφάνσεις , που σήμερα θεωρούμε παγιωμένες, να απαντώνται μόνο στη βιβλιογραφία ή σε μια αναζήτηση Google...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mittenwald]

https://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4553708&ct=1

Επέλεξαν τη σιγουριά του Δημοσίου

Ξέρετε ποιο τμήμα προτιμήθηκε το 2009 περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο από τους υποψηφίους των Πανελλαδικών Εξετάσεων; Το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης (δάσκαλοι)! Και ποιο ήρθε δεύτερο στις προτιμήσεις των υποψηφίων; Το σιαμαίο αδελφάκι του τής Αθήνας! Ακολούθησε, πατροπαράδοτα, η Νομική Αθήνας και την πρώτη πεντάδα των τμημάτων με τις περισσότερες προτιμήσεις έκλεισαν τα Τμήματα Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας και το Τμήμα Αστυφυλάκων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[da capo]

την πρώτη πεντάδα των τμημάτων με τις περισσότερες προτιμήσεις έκλεισαν τα Τμήματα Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας και το Τμήμα Αστυφυλάκων.

Συγχαρητήρια στους νεο-έλληνες! Ωραία αγωγή δίνουν στα παιδιά τους... Ωραίες φιλοδοξίες έχει η "γενιά του Δεκέμβρη": σταδιοδρομία στη Χωροφυλακή. Φαντάσου τι παθογένεια κουβαλά μια κοινωνία που τα παιδιά της ονειρεύονται τη σιγουριά των σωμάτων ασφαλείας. Απείρως χειρότερη από την οικονομική κρίση που διερχόμαστε είναι η πνευματική κρίση. Χώρα με προβληματική έως ανύπαρκτη παιδεία, που παράγει λειτουργικά αναλφάβητους και μινιμαλιστές ως προς τις επαγγελματικές τους προσδοκίες. "Αυτή είναι η Ελλάδα..." που είπε κάποτε και ο μεμψίμοιρος Σημίτης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Δεν είναι τόσο θέμα αγωγής όσο θέμα οικονομικής εξασφάλισης.


Λέω τώρα εγώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mittenwald]

Συγχαρητήρια στους νεο-έλληνες! Ωραία αγωγή δίνουν στα παιδιά τους... Ωραίες φιλοδοξίες έχει η "γενιά του Δεκέμβρη": σταδιοδρομία στη Χωροφυλακή. Φαντάσου τι παθογένεια κουβαλά μια κοινωνία που τα παιδιά της ονειρεύονται τη σιγουριά των σωμάτων ασφαλείας. Απείρως χειρότερη από την οικονομική κρίση που διερχόμαστε είναι η πνευματική κρίση. Χώρα με προβληματική έως ανύπαρκτη παιδεία, που παράγει λειτουργικά αναλφάβητους και μινιμαλιστές ως προς τις επαγγελματικές τους προσδοκίες. "Αυτή είναι η Ελλάδα..." που είπε κάποτε και ο μεμψίμοιρος Σημίτης.

Είναι η απάντηση στα "πολλά" που άλλαξε ο Δεκέμβρης...
Στις επερχόμενες αλλαγές που έβαλε θεμέλια η "μαζική" συμμετοχή των 16χρονων...

Όνειρα θερινής νυκτός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Είναι η απάντηση στα "πολλά" που άλλαξε ο Δεκέμβρης...
Στις επερχόμενες αλλαγές που έβαλε θεμέλια η "μαζική" συμμετοχή των 16χρονων...

Όνειρα θερινής νυκτός.

Αν ειναι ετσι οπως λες,εσυ γιατι χαλιεσαι?

Αλλωστε απο οτι καταλαβαινω εισαι ικανοποιημενος με την κατασταση και δεν επιθυμεις αλλαγες..

Αν φυγουν και αυτοι οι μεταναστες που μας τα χαλανε,μια χαρα δεν ειμαστε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Mittenwald]

Μα είπα ότι χαλιέμαι;
Αναφορά είναι στις "αλλαγές" που έφεραν τα γεγονότα.

Ελπίζω να σας βάλει σε σκέψεις.

The world is full of Kings and Queens, that blind your then steal your dreams.
Από τραγούδι των Black Sabbath.
Σας αφιερώνω και το Children of the Grave.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[da capo]

Είναι η απάντηση στα "πολλά" που άλλαξε ο Δεκέμβρης...
Στις επερχόμενες αλλαγές που έβαλε θεμέλια η "μαζική" συμμετοχή των 16χρονων...

Όνειρα θερινής νυκτός.

Τίποτα δεν αλλάζει πια σ' αυτόν τον τόπο... Οι πιτσιρικάδες που πέρυσι τον Δεκέμβρη διαδήλωναν έξω από τα αστυνομικά τμήματα πως "αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες" λίγους μήνες μετά δήλωναν στο μηχανογραφικό τους την police academy ως πρώτη τους επιλογή...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.