21-04-13
22:35
Θέμα φετίχ, λοιπόν, η δημοκρατία...Δὲ θεωρῶ τὴ δημοκρατία φετίχ καὶ γι' αὐτὸ ἡ πράξη τῆς κατάλυσής της αὐτὴ καθ' αὑτὴν δὲ μοῦ λέει τίποτα. Χοῦντες πάντοτε ὑπῆρξαν καλὲς ἢ μή. Ἡ ἑλληνικὴ χοῦντα, ἑκτὸς τοῦ ὅτι κράτησε καὶ λίγο σχετικὰ μὲ ἄλλες, ἦταν πολὺ πιὸ ἥπια σὲ σχέση μὲ χοῦντες τύπου Τσαουσέσκου, Πινοσέτ, Κάστρο, Χότζα κλπ
Δεν ξέρω αν έχεις φετίχ με την δημοκρατία, αλλά το ότι έχεις φετίχ με την κατάλυσή της, νομίζω είναι φανερό...
Και άσε απ' έξω τον Κάστρο και τον Τσαουσέσκου από τα υπόλοιπα καθάρματα που αναφέρεις.
Να, κάτι τέτοια είναι που με κάνουν να λέω «φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» και «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».Τώρα σχετικὰ μὲ τὶς διώξεις οἱ ὁποῖες ἔγιναν, αὐτὲς οὐσιαστικὰ ἦταν συνέχεια τῶν διώξεων οἱ ὁποῖες συνέβαιναν καὶ πρὶν τὴ χοῦντα. Κατ' ἐμὲ ἔπρεπε ὅλα τὰ μεγάλα κεφάλια τῶν ληστοσυμμοριτῶν (βλέπε καπετὰν Γιώτης) νὰ ἐκτελεσθοῦν καὶ ὄχι νὰ τοὺς ἔχουν στὰ ξερονήσια δωρεὰν διακοπὲς προετοιμάζοντάς τους οὐσιαστικὰ τὴν πολιτική τους καριέρα.
Μισαλλόδοξα κτήνοι που δεν πρέπει ούτε μια στιγμή να τους λυπηθείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
21-04-13
22:05
Θαρρώ πως το χειρότερο κακό ήταν η στέρηση της δημοκρατίας, τα βασανιστήρια, οι εξορίες, οι δολοφονίες, αλλά μάλλον οι «γραφικότητες» θα είναι σημαντικότερες...Κατὰ τἄλλα τῆς χρεώνεται ἡ ἀπόσυρση τῆς μεραρχία στὴν Κύπρο καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ πραξικόπημα (ὄχι ὅμως ἡ κατοχὴ τῆς Κύπρου καὶ σἐ αὐτὸ ἐπιμένω γι' αὐτὸ φταίει ἀποκλειστικὰ ὁ ἐθνάρχης) ἐνῷ τὸ χειρότερο κακὸ τὸ ὁποῖο ἔκανε ἦταν ὅτι μὲ τὶς γραφικότητες καὶ τὶς ὑπερβολὲς σὲ σημεῖο ἐμμονῆς μὲ τὸν «ἑλληνοχριστιανισμὸ»
Ξέρεις, εγώ χεσμένο τον έχω τον Καραμανλή, που για να λέμε και την αλήθεια, μπορεί να μην στήριξε αυτήν την χούντα, αλλά όταν υπήρχε τότε η «κρίση» με το παλάτι, είπε: «Εισηγούμεθα λοιπόν παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μίαν προσωρινήν δικτατορίαν - ίσως ενός έτους»... Αλλά, πώς ρίχνεις το φταίξιμο της κατοχής της Κύπρου σε αυτόν; Η Χούντα παρέδωσε έναν διαλυμένο στρατό, τι θα μπορούσε να κάνει;
Σιγά μην τα είχαν άσχημα. Οι ΗΠΑ είχαν δώσει άλλες εντολές.Τὸ ὅτι τὰ εἶχαν καλὰ μὲ τοὺς Τούρκους πάντως οἱ χουντικοί, αὐτὸ ἰσχύει·
Ίσως να μην περίμενες και να καταλύσουν την δημοκρατία, αυτοί οι «τιμημένοι», αλλά το έκαναν. Πώς αλλιώς εξηγείς την απομάκρυνση της μεραρχίας;Γιὰ τὴν Κύπρο πάντως ἐπιμένω καὶ δὲν πιστεύω ὅτι εἶναι δυνατὸν στρατιωτικοὶ οἱ ὁποῖοι εἶχαν πάρει μετάλλια τιμῆς στὸν πόλεμο τοῦ '40 νὰ ἔκαναν ἐνσυνείδητη προδοσία
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
21-04-13
10:36
Ιστορικό ένθετο στον σημερινό Ριζοσπάστη.
Αναφέρεται το πώς προετοιμάσθηκε το έδαφος για δικτατορία με το σύνταγμα του 1952, το πώς χρησιμοποιήθηκε ο εμφύλιος και ο αντικομμουνισμός για την επιβολή της και φυσικά τα γεγονότα του πραξικοπήματος, της Κύπρου και της πτώσης της.
Ο Dias έγραψε το «κατεβατό».
Εγώ βάζω τα «σποτάκια με σημαίες του ΚΚΕ».
Ο vasilis498 απλά σου επισημαίνει το πόσο φασίστας είσαι που χαρακτήρισες το «κατεβατό», ούτε λίγο, ούτε πολύ κομμουνιστική προπαγάνδα, ενώ απλά αναφέρει γεγονότα...
Όσο για το ΚΚΕ και τα σφυροδρέπανα ☭, ακριβώς όπως το λες, ΔΙΚΑΙΩΣ αναφέρονται σε ένα τέτοιο θέμα, αφού η πάλη του ΚΚΕ εναντίον της δικτατορίας ήταν πάλη που του στοίχισε ζωές.
Αναφέρεται το πώς προετοιμάσθηκε το έδαφος για δικτατορία με το σύνταγμα του 1952, το πώς χρησιμοποιήθηκε ο εμφύλιος και ο αντικομμουνισμός για την επιβολή της και φυσικά τα γεγονότα του πραξικοπήματος, της Κύπρου και της πτώσης της.
Κοίτα αδερφέ, γιατί τα έχεις μπερδέψει...Μου παρέθεσες ένα κατεβατό, σε ένα θρεντ που αναφέρεται στην επταετεία.
Παράλληλα με το κατεβατό, όλως δικαίως (κατα το τυχαίως), ξεφυτρώνουν σποτάκια με σημαίες του ΚΚΕ, σφυροδρέπανα και βάλε...
Ο Dias έγραψε το «κατεβατό».
Εγώ βάζω τα «σποτάκια με σημαίες του ΚΚΕ».
Ο vasilis498 απλά σου επισημαίνει το πόσο φασίστας είσαι που χαρακτήρισες το «κατεβατό», ούτε λίγο, ούτε πολύ κομμουνιστική προπαγάνδα, ενώ απλά αναφέρει γεγονότα...
Όσο για το ΚΚΕ και τα σφυροδρέπανα ☭, ακριβώς όπως το λες, ΔΙΚΑΙΩΣ αναφέρονται σε ένα τέτοιο θέμα, αφού η πάλη του ΚΚΕ εναντίον της δικτατορίας ήταν πάλη που του στοίχισε ζωές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-04-13
18:29
Να και κάποιες κουβέντες που άκουσα εγώ από απλούς ανθρώπους και όχι υπερασπιστές των ανθρώπων που κυβέρνησαν τον τόπο κατά την επταετία 1967-1974.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-04-13
01:48
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
ΠΑΜΕ: Επιστολή προς τους μαθητές για την 21η Απρίλη
https://902.gr/eidisi/neolaia-paideia/15001/pame-epistoli-pros-toys-mathites-gia-tin-21i-aprili
ΠΑΜΕ: Επιστολή προς τους μαθητές για την 21η Απρίλη
https://902.gr/eidisi/neolaia-paideia/15001/pame-epistoli-pros-toys-mathites-gia-tin-21i-aprili
Επιστολή προς τους μαθητές με αφορμή την 21η Απρίλη 1967, ημέρα εγκαθίδρυσης της χούντας, απευθύνει η Πανελλαδική Γραμματεία Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ.
Η επιστολή έχει ως εξής:
«Το πρωί της 21ης Απρίλη του 1967, το ραδιόφωνο έπαιζε στρατιωτικά εμβατήρια και πληροφορούσε το λαό ότι "λόγω της εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας". Τανκς είχαν βγει στους δρόμους της Αθήνας, απαγορεύτηκε να μαζεύονται πάνω από τρεις άνθρωποι σε δημόσιους χώρους!
Εκείνη τη μέρα έγιναν χιλιάδες συλλήψεις. Εκείνη τη μέρα σκοτώθηκε ο μαθητής Βασίλης Πεσλής (15 ετών) και η Μαρία Καλαβρού (24 ετών). Ο δολοφόνος αυτής της κοπέλας είπε τα εξής: "Βγάζω το πιστόλι και "μπαμ" πυροβολώ την παλιο... γιατί με μούντζωσε. Καλά της έκανα"...
Τι ήταν η χούντα;
Το βιβλίο Ιστορίας της Γ' Λυκείου δε λέει τίποτα για το ποιοι ήταν πίσω από τη χούντα. Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος π.χ. σε ομιλία τους προς τους εφοπλιστές (19 Μάρτη 1968) είπε: "Θα σας παράσχω το παν", τους είπε επίσης "Ελθέτε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση".
Η χούντα λοιπόν δεν ήταν έργο μόνο ορισμένων "ακραίων". Αποδεικνύεται ότι ήταν ανάγκη του συστήματος για να προστατέψει τα συμφέροντα αυτών που είχαν τον πλούτο.
Σήμερα το ίδιο λέει και η Χρυσή Αυγή που καλεί το κράτος να στηρίξει παραπάνω τους καημένους τους εφοπλιστές με χρήμα και παραπάνω φοροαπαλλαγές. Η Χρυσή Αυγή αθωώνει τη στρατιωτική δικτατορία, που με τη βία και τα βασανιστήρια κατά του αγωνιζόμενου λαού και της νεολαίας υπηρέτησε τα μονοπώλια και το ΝΑΤΟ.
Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου - με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές, εκτελέσεις - που υπεράσπιζε την εξουσία των εκμεταλλευτών. Τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα από τη χουντική διακυβέρνηση. Τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, το εργατικό κίνημα βίωσε το βούρδουλα της καταστολής.
Κάποιοι λένε ότι "τουλάχιστον τότε δεν υπήρχε διαφθορά. Δεν τα έτρωγε κανείς". Λένε ψέματα! Να μερικά από αυτά που έκαναν:
Ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε, των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε κατά 75%.
Απαγόρεψαν τη διάθεση ντόπιων κρεάτων για να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που "μαύριζαν" και "δεν τα 'θελε ο κόσμος".
Χάρισαν κυριολεκτικά δισεκατομμύρια ευρώ σε επιχειρήσεις. Χρήματα του ελληνικού λαού.
Μάζεψαν περίπου 450 εκατ. δραχμές για να φτιάξουν ένα ναό. Μετά τη χούντα στο ταμείο βρέθηκαν μόλις 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια είχαν κάνει "φτερά".
Η δικτατορία κράτησε επτά χρόνια. Τα πρώτα χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας, κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια. Πολλοί ήταν αυτοί που λέγανε "η δικτατορία δεν πέφτει, είναι ανίκητη". Ομως ο λαός δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Οι εργάτες, οι αγρότες, η νεολαία βγήκαν στους δρόμους. Εγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Ο φασίστας Ντερτιλής που θεωρούν "ήρωα" οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής σκότωνε τις μέρες του Πολυτεχνείου τους νέους που έτρεχαν να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς. Να τι λέει ο οδηγός του για εκείνες τις μέρες:
"Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"...
Δεν τα λένε όλα αυτά τα σχολικά βιβλία. Το σύστημα δε θέλει να σκέφτεσαι τι είναι πίσω από τις ωραίες λέξεις "δημοκρατία" και "ελευθερία". Δεν θέλει να ρωτάς: δημοκρατία για ποιον; Για ποια δημοκρατία μιλάνε τάχα σήμερα υποκριτικά όλα τα άλλα κόμματα; Οποιος απεργεί απολύεται, όποτε ξεσηκώνεται ο λαός, του επιτίθενται. Μαθητές λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα, και οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για δημοκρατία!
Σου λένε επίσης: "τι τους θες τους αγώνες, δεν έφεραν αποτέλεσμα, η γενιά που αγωνίστηκε ενάντια στη χούντα κατέστρεψε τη χώρα".
Δεν πήγαν όλοι με την αστική εξουσία για να βολευτούν. Αρκετοί το έκαναν. Οι πραγματικοί αγωνιστές συνέχισαν και συνεχίζουν γιατί στην εξουσία βρίσκονται ακόμα οι εκμεταλλευτές.
Ο λαός ακόμα κι αν είναι "μικρός", όταν είναι οργανωμένος και ενωμένος, όταν ξέρει για τι παλεύει και "πολεμά" είναι ανίκητος!
Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί! Σήμερα είναι η δική σου σειρά
Η πάλη για τις ανάγκες σου θα είναι σκληρή αλλά είναι δίκαιη. Ετσι ήταν πάντα!
Οργάνωσε τον αγώνα σου για τα δικαιώματά σου.
Διάβασε και μάθε την αληθινή ιστορία του λαού και του τόπου σου.
Απαίτησε να τη συζητήσεις μέσα στην τάξη, να τη λένε τα σχολικά βιβλία, να στην πουν οι καθηγητές σου!
"Οποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για την υπόθεσή του
πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
θα μοιραστεί την ήττα.
Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει:
γιατί θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού
όποιος για τη δικιά του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί"
Μπ. Μπρεχτ».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
18-04-13
04:17
Η Απριλιανή Χούντα και ο αντιδικτατορικός αγώνας
https://www.odigitis.gr/?issue_id=98&category_id=671&article_id=796
https://www.odigitis.gr/?issue_id=98&category_id=671&article_id=796
Στρατής Δουνιάς
Το πρωί της 21ης Απρίλη του 1967, το ραδιόφωνο έπαιζε στρατιωτικά εμβατήρια και πληροφορούσε το λαό ότι «λόγω της εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας». Απ’ τις πρώτες πρωινές ώρες, τανκ και άρματα μάχης είχαν βγει στους δρόμους της Αθήνας. Στρατιωτικές δυνάμεις κατέλαβαν υπουργεία, το τηλεπικοινωνιακό κέντρο, το ραδιοφωνικό σταθμό (τότε υπήρχε μόνο η ΕΡΤ και ο σταθμός του στρατού, η ΥΕΝΕΔ) και άλλα δημόσια κτήρια.1 Η χώρα μπήκε στο «γύψο», είχε εγκαθιδρυθεί στρατιωτική δικτατορία.
Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη δικτατορία
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε απ’ το αστικό πολιτικό προσωπικό στους συνταγματάρχες. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του “κομμουνιστικού κινδύνου”. Τέτοιος άμεσος κίνδυνος, βέβαια δεν υπήρχε τότε για το αστικό σύστημα2, αποδείχθηκε όμως πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός γενικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στόχαστρο όλο το λαό.
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν οξυμμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το Κυπριακό.
Η επιβολή της Δικτατορίας δεν ήταν έργο ορισμένων “ακραίων”, μια “εκτροπή” αλλά ενέργεια επιβεβλημένη – σε κείνες τις συνθήκες – από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η χούντα, ήταν μια ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου.
Η 7χρονη διακυβέρνηση της Χούντας, ήταν ένας καθεστώς τρόμου -με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές εκτελέσεις– που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Απ’ την πρώτη μέρα, έγιναν χιλιάδες συλλήψεις, χύθηκε το πρώτο αίμα. Τουλάχιστον δυο ήταν οι νεκροί την 21η Απριλίου, ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής και η Μαρία Καλαβρού. Ο κυνισμός και η απανθρωπιά των Χουντικών αποτυπώνονται στα λόγια του δολοφόνου της 24χρονής κοπέλας: «Βγάζω το πιστόλι και “μπαμ” πυροβολώ την παλιο… γιατί με μούντζωσε. Καλά της έκανα…»
Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυπηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν οξυμμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το Κυπριακό.
Η επιβολή της Δικτατορίας δεν ήταν έργο ορισμένων “ακραίων”, μια “εκτροπή” αλλά ενέργεια επιβεβλημένη – σε κείνες τις συνθήκες – από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, αυτό που άλλαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η χούντα, ήταν μια ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου.
Η 7χρονη διακυβέρνηση της Χούντας, ήταν ένας καθεστώς τρόμου -με εξορίες, βασανιστήρια, φυλακές εκτελέσεις– που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Απ’ την πρώτη μέρα, έγιναν χιλιάδες συλλήψεις, χύθηκε το πρώτο αίμα. Τουλάχιστον δυο ήταν οι νεκροί την 21η Απριλίου, ο 15χρονος Βασίλης Πεσλής και η Μαρία Καλαβρού. Ο κυνισμός και η απανθρωπιά των Χουντικών αποτυπώνονται στα λόγια του δολοφόνου της 24χρονής κοπέλας: «Βγάζω το πιστόλι και “μπαμ” πυροβολώ την παλιο… γιατί με μούντζωσε. Καλά της έκανα…»
Η “ψυχή” της Χούντας για το μεγάλο κεφάλαιο
Η Χούντα στήριξε πολύμορφα την πλουτοκρατία, ενίσχυσε την κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρδουλα της καταστολής. Απ’ τα πρώτα μέτρα της δικτατορίας ήταν η διάλυση των εργατικών οργανώσεων, των συνδικάτων.
Η απεριόριστη στήριξη που έδωσε η Χούντα στα μονοπώλια, αποτυπώνεται με εμφατικό τρόπο στην ομιλία του Δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στους εφοπλιστές, στις 19 Μάρτη ’68. Απαντώντας στα αιτήματα των εφοπλιστών, ο Παπαδόπουλος είπε: «θα σας παράσχω το παν». “Παρακαλώντας” τους, δε, να σηκώσουν ελληνική σημαία στα πλοία τους, προσέφερε ως και την ψυχή του στο εφοπλιστικό κεφάλαιο: «Και εγώ, εάν δεν ημπορώ να σας δώσω ψυχάς άλλας, πλην της ιδικής μου και των συνεργατών μου, τας οποίας σας προσφέρω εκ προοιμίου,θα σας προσφέρω οποιανδήποτε άλλην υλικήν συμπαράστασινζητήσετε δια να θεμελιώσετε το μεγαλείον της μεγάλης Ελλάδος, να κυματίζη η κυανόλευκος εις τα πέρατα της οικουμένης».
Ο Γ. Παπαδόπουλος στη συνέχεια για μια ακόμη φορά φρόντισε να ξεκαθαρίσει στους εφοπλιστές πως θα τους κάνει όλα τα χατίρια: «Έλθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση.»4
Πράγματι, υπήρξε ανταπόκριση στις γενναιόδωρες προσφορές της Χούντας. Διαβάζουμε για παράδειγμα στην εφημερίδα “Μακεδονία” μερικές μέρες μετά: «Το εφοπλιστικό συγκρότημα του κ. Ιω. Καρρά, εκ των μεγαλυτέρων της ελληνικής ναυτιλίας, με στόλον τεσσαράκοντα νεοτεύκτων ή υπό ναυπήγησιν πλοίων, μεταφέρει και εγκαθιστά την έδραν του εκ Λονδίνου εις την Ελλάδα».5
Η επιχείρηση, θα απολάμβανε τα πλεονεκτήματα του Αναγκαστικού Νόμου 89 που αποφάσισε η Χούντα, το 1967. Ποια είναι αυτά τα “πλεονεκτήματα”; Πρόκειται για έναν μεγάλο κατάλογο δασμολογικών, φορολογικών και άλλων διευκολύνσεων, όπως: απαλλαγή «της καταβολής δασμών και των παρομαρτούντων τούτοις φόρων, τέλους χαρτοσήμου, εισφοράς, φόρου κύκλου εργασιών, φόρου πολυτελείας και πάντος εν γένει δικαιώματος ή κρατήσεως υπέρ του Δημοσίου (…).» Απαλλαγή «από του φόρου εισοδήματος ως και παντός εν γένει τέλους, φόρου, εισφοράς ή κρατήσεως υπέρ του Δημοσίου ή οιουδήποτε τρίτου, υφιστάμενου ή επιβληθησόμενου εις το μέλλον δια το εισόδημα αυτών το κτώμενον εξ εργασίων, ων το αντικείμενον ευρίσκεται εκτός των ορίων της Ελληνικής Επικράτειας (…)»6 και άλλα πολλά…
Βέβαια, η σχέση μεταξύ Χούντας–κεφαλαίου, ήταν αμοιβαία. Έτσι διάφοροι μεγαλοκαπιταλιστές ανταπέδωσαν με “θερμές” δηλώσεις για το καθεστώς, όπως ο Στρατής Ανδρεάδης, εφοπλιστής και τραπεζίτης που δήλωνε τον Ιούνη του ‘67 πως «Στην Ελλάδα βασιλεύει τώρα η τάξη και η γαλήνη». Ή ο εφοπλιστής Α. Χανδρής που τηλεγραφούσε στον Παπαδόπουλο, τον Ιούνη του ’68: «Τίθεμαι εις την διάθεσιν της Εθνικής Κυβερνήσεως ίνα συμπράξω, εν τω μέτρω των δυνάμεων μου, δια την πραγματοποίησιν των οροματισμών της Εθνικής Επαναστάσεως»8.
Η απεριόριστη στήριξη που έδωσε η Χούντα στα μονοπώλια, αποτυπώνεται με εμφατικό τρόπο στην ομιλία του Δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στους εφοπλιστές, στις 19 Μάρτη ’68. Απαντώντας στα αιτήματα των εφοπλιστών, ο Παπαδόπουλος είπε: «θα σας παράσχω το παν». “Παρακαλώντας” τους, δε, να σηκώσουν ελληνική σημαία στα πλοία τους, προσέφερε ως και την ψυχή του στο εφοπλιστικό κεφάλαιο: «Και εγώ, εάν δεν ημπορώ να σας δώσω ψυχάς άλλας, πλην της ιδικής μου και των συνεργατών μου, τας οποίας σας προσφέρω εκ προοιμίου,θα σας προσφέρω οποιανδήποτε άλλην υλικήν συμπαράστασινζητήσετε δια να θεμελιώσετε το μεγαλείον της μεγάλης Ελλάδος, να κυματίζη η κυανόλευκος εις τα πέρατα της οικουμένης».
Ο Γ. Παπαδόπουλος στη συνέχεια για μια ακόμη φορά φρόντισε να ξεκαθαρίσει στους εφοπλιστές πως θα τους κάνει όλα τα χατίρια: «Έλθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση.»4
Πράγματι, υπήρξε ανταπόκριση στις γενναιόδωρες προσφορές της Χούντας. Διαβάζουμε για παράδειγμα στην εφημερίδα “Μακεδονία” μερικές μέρες μετά: «Το εφοπλιστικό συγκρότημα του κ. Ιω. Καρρά, εκ των μεγαλυτέρων της ελληνικής ναυτιλίας, με στόλον τεσσαράκοντα νεοτεύκτων ή υπό ναυπήγησιν πλοίων, μεταφέρει και εγκαθιστά την έδραν του εκ Λονδίνου εις την Ελλάδα».5
Η επιχείρηση, θα απολάμβανε τα πλεονεκτήματα του Αναγκαστικού Νόμου 89 που αποφάσισε η Χούντα, το 1967. Ποια είναι αυτά τα “πλεονεκτήματα”; Πρόκειται για έναν μεγάλο κατάλογο δασμολογικών, φορολογικών και άλλων διευκολύνσεων, όπως: απαλλαγή «της καταβολής δασμών και των παρομαρτούντων τούτοις φόρων, τέλους χαρτοσήμου, εισφοράς, φόρου κύκλου εργασιών, φόρου πολυτελείας και πάντος εν γένει δικαιώματος ή κρατήσεως υπέρ του Δημοσίου (…).» Απαλλαγή «από του φόρου εισοδήματος ως και παντός εν γένει τέλους, φόρου, εισφοράς ή κρατήσεως υπέρ του Δημοσίου ή οιουδήποτε τρίτου, υφιστάμενου ή επιβληθησόμενου εις το μέλλον δια το εισόδημα αυτών το κτώμενον εξ εργασίων, ων το αντικείμενον ευρίσκεται εκτός των ορίων της Ελληνικής Επικράτειας (…)»6 και άλλα πολλά…
Βέβαια, η σχέση μεταξύ Χούντας–κεφαλαίου, ήταν αμοιβαία. Έτσι διάφοροι μεγαλοκαπιταλιστές ανταπέδωσαν με “θερμές” δηλώσεις για το καθεστώς, όπως ο Στρατής Ανδρεάδης, εφοπλιστής και τραπεζίτης που δήλωνε τον Ιούνη του ‘67 πως «Στην Ελλάδα βασιλεύει τώρα η τάξη και η γαλήνη». Ή ο εφοπλιστής Α. Χανδρής που τηλεγραφούσε στον Παπαδόπουλο, τον Ιούνη του ’68: «Τίθεμαι εις την διάθεσιν της Εθνικής Κυβερνήσεως ίνα συμπράξω, εν τω μέτρω των δυνάμεων μου, δια την πραγματοποίησιν των οροματισμών της Εθνικής Επαναστάσεως»8.
Η αντίδραση του λαϊκού κινήματος
Παρ’ ότι η φημολογία για προετοιμαζόμενο πραξικόπημα ήταν έντονη αρκετούς μήνες πριν την 21η Απρίλη και ενώ είχε καταγγελθεί η ύπαρξη χούντας στο στρατό, δεν υπήρχε καμιά προετοιμασία αντίστασης. Η ηγεσία του Κόμματος έξω από την Ελλάδα και κυρίως στο εσωτερικό, καθώς και της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), βρέθηκαν απροετοίμαστες και τα περισσότερα ηγετικά στελέχη πιάστηκαν από την πρώτη μέρα. Με την κήρυξη του πραξικοπήματος δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, μόνο ορισμένες περιορισμένες και αυθόρμητες αντιδράσεις.
Είναι χαρακτηριστικό πως η “Αυγή”, η εφημερίδα της ΕΔΑ, στην οποία κυριαρχούσαν οι οπορτουνιστικές δυνάμεις που επεδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ, τυπωνόταν, τη μέρα που έγινε το πραξικόπημα, με τίτλο στο κύριο άρθρο της “Γιατί δε θα γίνει δικτατορία”.
Ενδεικτικά είναι όσα έλεγαν κορυφαία στελέχη της ΕΔΑ σε αχτίφ της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ) στις 20 Απρίλη 1967, μια μέρα ακριβώς πριν την επιβολή της Δικτατορίας: «Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές(σ. σ. ήταν προγραμματισμένες για τον Μάη), τόσο μειώνεται ο κίνδυνος για δικτατορία! (…) δεν πρέπει να συζητάμε με τα μέλη και τους οπαδούς μας όλο για δικτατορίες και τέτοια πράγματα γιατί τους αποπροσανατολίζουμε και τους τρομοκρατούμε (…)»9.
Το εργατικό-λαϊκό κίνημα βρέθηκε σ’ αυτή την τραγική κατάσταση γιατί το ΚΚΕ, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δεν δρούσε με Οργανώσεις στην Ελλάδα.
Η ευθυγράμμιση της πολιτικής του Κόμματος στην 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1956) με τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ οδήγησε ανάμεσα σε άλλα και στη διάλυση των κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα (8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ), όξυνε τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Είναι χαρακτηριστικό πως η “Αυγή”, η εφημερίδα της ΕΔΑ, στην οποία κυριαρχούσαν οι οπορτουνιστικές δυνάμεις που επεδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ, τυπωνόταν, τη μέρα που έγινε το πραξικόπημα, με τίτλο στο κύριο άρθρο της “Γιατί δε θα γίνει δικτατορία”.
Ενδεικτικά είναι όσα έλεγαν κορυφαία στελέχη της ΕΔΑ σε αχτίφ της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ) στις 20 Απρίλη 1967, μια μέρα ακριβώς πριν την επιβολή της Δικτατορίας: «Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές(σ. σ. ήταν προγραμματισμένες για τον Μάη), τόσο μειώνεται ο κίνδυνος για δικτατορία! (…) δεν πρέπει να συζητάμε με τα μέλη και τους οπαδούς μας όλο για δικτατορίες και τέτοια πράγματα γιατί τους αποπροσανατολίζουμε και τους τρομοκρατούμε (…)»9.
Το εργατικό-λαϊκό κίνημα βρέθηκε σ’ αυτή την τραγική κατάσταση γιατί το ΚΚΕ, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δεν δρούσε με Οργανώσεις στην Ελλάδα.
Η ευθυγράμμιση της πολιτικής του Κόμματος στην 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1956) με τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ οδήγησε ανάμεσα σε άλλα και στη διάλυση των κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα (8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ), όξυνε τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού αγώνα
Το πρώτο καιρό, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κουράγιο ο λαός είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βασανιστές.
Σημαντικό ρόλο, επίσης, έπαιξε ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ, η «Φωνή της Αλήθειας», που ελλείψει ακόμα των Οργανώσεων του ΚΚΕ συνέβαλλε στην καθοδήγηση των σκόρπιων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών.
Η ουσιαστική οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα και η ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος ακολουθά την πορεία της ανασυγκρότησης της πολιτικής πρωτοπορία της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, της δημιουργίας και της ενδυνάμωσης των παράνομων οργανώσεων του. Όσο ενισχύεται το ΚΚΕ, τόσο δυναμώνει και το κίνημα.
Τον Ιούνη του ’67, ανασυγκροτείται η Κομματική Οργάνωση Αθήνας ενώ την ίδιο περίοδο συγκροτείται και η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης.
Στα πρώτα τους βήματα, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ οργανώνουν ορισμένες αντιδικτατορικές ενέργειες όπως αναγραφή συνθημάτων, πέταγμα προκηρύξεων, ανάρτηση πανώ κ.α. που δίνουν κουράγιο στο λαό, σπάνε το κλίμα της ηττοπάθειας και της υποταγής.
Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη του ’67, στη μάντρα του Αρχηγείου του Γ’ Σώματος Στρατού γράφτηκε το σύνθημα «Κάτω η Χούντα» ενώ με κόκκινη μπογιά δέσποζε η υπογραφή του λαού μας «ΚΚΕ», τον επόμενο μήνα γράφτηκαν συνθήματα σε όλο το μήκος της Εγνατίας Οδού.10
Η ΚΟΑ, το Σεπτέμβρη του ’67 έβγαλε την παράνομη εφημερίδα «Αδούλωτη Αθήνα». Στο φύλλο του Νοέμβρη του ’67 καταγράφεται η αντιδικτατορική δράση στις γειτονιές της Αθήνας: «Χιλιάδες τρυκ και προκηρύξεις με αντιδικτατορικά συνθήματα ρίχτηκαν στο Περιστέρι, στη Νέα Ιωνία, στα Λιόσια, την Πετρούπολη, το Ηράκλειο, τα Πατήσια, καθώς και στο κέντρο και σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας. (…) Στην πλατεία του Δημαρχείου Αθήνας αναρτήθηκε πανώ με το σύνθημα «Ζήτω τα 50χρονα της Σοβιετικής Ένωσης».
Σημαντικό ρόλο, επίσης, έπαιξε ο ραδιοσταθμός του ΚΚΕ, η «Φωνή της Αλήθειας», που ελλείψει ακόμα των Οργανώσεων του ΚΚΕ συνέβαλλε στην καθοδήγηση των σκόρπιων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών.
Η ουσιαστική οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα και η ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος ακολουθά την πορεία της ανασυγκρότησης της πολιτικής πρωτοπορία της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, της δημιουργίας και της ενδυνάμωσης των παράνομων οργανώσεων του. Όσο ενισχύεται το ΚΚΕ, τόσο δυναμώνει και το κίνημα.
Τον Ιούνη του ’67, ανασυγκροτείται η Κομματική Οργάνωση Αθήνας ενώ την ίδιο περίοδο συγκροτείται και η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης.
Στα πρώτα τους βήματα, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ οργανώνουν ορισμένες αντιδικτατορικές ενέργειες όπως αναγραφή συνθημάτων, πέταγμα προκηρύξεων, ανάρτηση πανώ κ.α. που δίνουν κουράγιο στο λαό, σπάνε το κλίμα της ηττοπάθειας και της υποταγής.
Για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνη του ’67, στη μάντρα του Αρχηγείου του Γ’ Σώματος Στρατού γράφτηκε το σύνθημα «Κάτω η Χούντα» ενώ με κόκκινη μπογιά δέσποζε η υπογραφή του λαού μας «ΚΚΕ», τον επόμενο μήνα γράφτηκαν συνθήματα σε όλο το μήκος της Εγνατίας Οδού.10
Η ΚΟΑ, το Σεπτέμβρη του ’67 έβγαλε την παράνομη εφημερίδα «Αδούλωτη Αθήνα». Στο φύλλο του Νοέμβρη του ’67 καταγράφεται η αντιδικτατορική δράση στις γειτονιές της Αθήνας: «Χιλιάδες τρυκ και προκηρύξεις με αντιδικτατορικά συνθήματα ρίχτηκαν στο Περιστέρι, στη Νέα Ιωνία, στα Λιόσια, την Πετρούπολη, το Ηράκλειο, τα Πατήσια, καθώς και στο κέντρο και σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας. (…) Στην πλατεία του Δημαρχείου Αθήνας αναρτήθηκε πανώ με το σύνθημα «Ζήτω τα 50χρονα της Σοβιετικής Ένωσης».
Η 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ και η ίδρυση της ΚΝΕ
Ο αγώνας αυτός πάτησε σε καλύτερες βάσεις και πήρε νέα ορμή, μετά την 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Φλεβάρη του ’68. Στην 12η Ολομέλεια, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Βουδαπέστη, η υποβόσκουσα κρίση στο Κόμμα εκδηλώθηκε ανοιχτά και κορυφώθηκε με τη σύγκρουση δυο γραμμών μέσα στην Ολομέλεια. Η μία γραμμή, αυτή που τελικά επικράτησε, τασσόταν υπέρ της ύπαρξης ενός κομμουνιστικού κόμματος, με τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος νέου τύπου και η άλλη επιθυμούσε την αναθεώρηση αυτών των αρχών, τη διάλυση στην ουσία του ΚΚΕ.
Με την οριστική ρήξη, στη 12η Ολομέλεια και την αποχώρηση της αναθεωρητικής ομάδας από το Κόμμα, προχώρησε ουσιαστικά η ανασυγκρότηση του Κόμματος, η δημιουργία παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, η επανέκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη».
Παρά τις αντιφάσεις της, η 12η Ολομέλεια μπόρεσε να δει και να αντιμετωπίσει το κομματικό οργανωτικοπολιτικό πρόβλημα, άφησε παρακαταθήκη ισχυρά κομμουνιστικά αντανακλαστικά.
Η 12η Ολομέλεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανασύνταξη του εργατικού– λαϊκού κινήματος, στην άνοδο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Ένα ακόμα σημαντικό θεμέλιο για την αντεπίθεση του Κόμματος, μπήκε με την απόφαση ίδρυσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, το Σεπτέμβρη του ’68. Η ΚΝΕ έδωσε νέο δυναμισμό στην πάλη ενάντια στη Χούντα, αποτέλεσε πόλο συσπείρωσης της μαχόμενης νεολαίας.
Με την οριστική ρήξη, στη 12η Ολομέλεια και την αποχώρηση της αναθεωρητικής ομάδας από το Κόμμα, προχώρησε ουσιαστικά η ανασυγκρότηση του Κόμματος, η δημιουργία παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, η επανέκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη».
Παρά τις αντιφάσεις της, η 12η Ολομέλεια μπόρεσε να δει και να αντιμετωπίσει το κομματικό οργανωτικοπολιτικό πρόβλημα, άφησε παρακαταθήκη ισχυρά κομμουνιστικά αντανακλαστικά.
Η 12η Ολομέλεια έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανασύνταξη του εργατικού– λαϊκού κινήματος, στην άνοδο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Ένα ακόμα σημαντικό θεμέλιο για την αντεπίθεση του Κόμματος, μπήκε με την απόφαση ίδρυσης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, το Σεπτέμβρη του ’68. Η ΚΝΕ έδωσε νέο δυναμισμό στην πάλη ενάντια στη Χούντα, αποτέλεσε πόλο συσπείρωσης της μαχόμενης νεολαίας.
Η άνοδος και η κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα
Μετά την 12η Ολομέλεια, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές οργανώσεις: Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση (ΕΣΑΚ), η Αντιδικτατορική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (Αντι-ΕΦΕΕ) και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΜΟΔΝΕ). Νωρίτερα, είχε δημιουργηθεί το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) και το ΠΑΜ Νέων.
Στις αρχές του ’68 σημειώνονται και οι πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις με οικονομικά αιτήματα. Τέτοιες ήταν, η απεργία των τυπογράφων της εφημερίδας “Ακρόπολις”, τον Φλεβάρη του ’68 και αρκετές διαμαρτυρίες και στάσεις εργασίες που έγιναν παραμονές του Πάσχα του ’68 λόγω της άρνησης πολλών εργοδοτών (απ’ τον “αέρα” που τους έδινε η Χούντα) να καταβάλουν το δώρο του Πάσχα.11
Μεγάλη ήταν η κινητοποίηση των κομματικών δυνάμεων, την Πρωτομαγιά του ’68. Οι τοίχοι γέμισαν συνθήματα: «Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά», «Κάτω η Χούντα» κ.α. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρυκ του ΚΚΕ ρίχτηκαν σε κεντρικούς δρόμους, σε εργοστάσια και σε γιαπιά. Ο «Ριζοσπάστης», η «Αδούλωτη Αθήνα» μοιράστηκαν από χέρι σε χέρι σε χιλιάδες εργαζόμενους ενώ φύλλα τους τοιχοκολλήθηκαν έξω από εργοστάσια, στάσεις λεωφορείων.
Σε διάφορα κτήρια, υψώθηκαν πανώ μεγάλων διαστάσεων με τα συνθήματα «Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά», «Ζήτω το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ». Στην πλατεία Κοτζιά, υψώθηκε μια κόκκινη σημαία στη στέγη ενός κτηρίου απέναντι απ’ το Δημαρχείο.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσονταν διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη “πετρελαϊκή”), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να βαθαίνει περισσότερο, να πολιτικοποιείται σιγά – σιγά.
Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν αντιδράσεις απ’ την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της “Ολυμπιακής”, στη ΔΕΗ κ. α.
Κινητοποιήσεις οργανώνονται απ’ τους φοιτητές-σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες νόμιμης και ημινόμιμης δράσης.
Απ’ το 1972, ξεκινούν κινητοποιήσεις, με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον “καταστατικό χάρτη” της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη, οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη-Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.
Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.
Παράλληλα, πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό – αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ‘72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ‘73, η Πρωτομαγιά του ‘73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή, φτάνουμε στο Νοέμβρη του ‘73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν “κεραυνός εν αιθρία”, αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.
Στις αρχές του ’68 σημειώνονται και οι πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις με οικονομικά αιτήματα. Τέτοιες ήταν, η απεργία των τυπογράφων της εφημερίδας “Ακρόπολις”, τον Φλεβάρη του ’68 και αρκετές διαμαρτυρίες και στάσεις εργασίες που έγιναν παραμονές του Πάσχα του ’68 λόγω της άρνησης πολλών εργοδοτών (απ’ τον “αέρα” που τους έδινε η Χούντα) να καταβάλουν το δώρο του Πάσχα.11
Μεγάλη ήταν η κινητοποίηση των κομματικών δυνάμεων, την Πρωτομαγιά του ’68. Οι τοίχοι γέμισαν συνθήματα: «Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά», «Κάτω η Χούντα» κ.α. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρυκ του ΚΚΕ ρίχτηκαν σε κεντρικούς δρόμους, σε εργοστάσια και σε γιαπιά. Ο «Ριζοσπάστης», η «Αδούλωτη Αθήνα» μοιράστηκαν από χέρι σε χέρι σε χιλιάδες εργαζόμενους ενώ φύλλα τους τοιχοκολλήθηκαν έξω από εργοστάσια, στάσεις λεωφορείων.
Σε διάφορα κτήρια, υψώθηκαν πανώ μεγάλων διαστάσεων με τα συνθήματα «Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά», «Ζήτω το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ». Στην πλατεία Κοτζιά, υψώθηκε μια κόκκινη σημαία στη στέγη ενός κτηρίου απέναντι απ’ το Δημαρχείο.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσονταν διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη “πετρελαϊκή”), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να βαθαίνει περισσότερο, να πολιτικοποιείται σιγά – σιγά.
Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν αντιδράσεις απ’ την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλιεργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της “Ολυμπιακής”, στη ΔΕΗ κ. α.
Κινητοποιήσεις οργανώνονται απ’ τους φοιτητές-σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες νόμιμης και ημινόμιμης δράσης.
Απ’ το 1972, ξεκινούν κινητοποιήσεις, με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον “καταστατικό χάρτη” της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη, οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη-Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρική, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.
Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.
Παράλληλα, πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό – αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ‘72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ‘73, η Πρωτομαγιά του ‘73, η νυχτερινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρκεζίνη.
Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή, φτάνουμε στο Νοέμβρη του ‘73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν “κεραυνός εν αιθρία”, αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.
Εικόνα:
Σημαντικό ρόλο στην καθοδήγηση και την οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα, ειδικά τον πρώτο καιρό που δεν είχαν συγκροτηθεί ακόμα οι παράνομες Οργανώσεις του Κόμματος, έπαιξε ο παράνομος ραδιοσταθμός του ΚΚΕ «Φωνή της Αλήθειας». (Υλικό του ΚΚΕ απ΄ τη Δικτατορία που πληροφορεί για τη συχνότητα συντονισμού και τις ώρες εκπομπών του ραδιοσταθμού).
Η ιδεολογική διαπάλη
Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε μόνο απ’ το ανέβασμα των μορφών πάλης, αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού της υποταγής.
Μέσα και έξω από την Ελλάδα, στις φυλακές και τα στρατόπεδα, ακόμα και μέσα στις οικογένειες αγωνιστών, ανάμεσα στο ΚΚΕ και στους οπορτουνιστές διεξαγόταν σκληρή ιδεολογική πάλη. Τότε, τις θέσεις των οπορτουνιστών υιοθέτησαν και τα αστικά κόμματα, χτυπώντας από κοινού το Κόμμα, γιατί ενοχλούσε ότι η εργατική τάξη και το Κόμμα της έμπαιναν στον αγώνα κατά της χούντας με αυτοτελή παρουσία και πολιτική.
Όταν μάλιστα το 1973 η χούντα και οι Αμερικανοί υποστηρικτές της εμπνεύστηκαν το “πείραμα Μαρκεζίνη” για να νομιμοποιήσουν τη δικτατορία, στελέχη του προβοκατόρικα λεγόμενου “ΚΚΕ Εσωτερικού” το οποίο δημιούργησε η αναθεωρητική ομάδα που αποχώρησε απ’ το Κόμμα μετά την 12η Ολομέλεια, δε δίστασαν να καλέσουν σε συμμετοχή στις “εκλογές” που οργάνωσαν οι δικτάτορες.
Γι’ αυτό και το σύστημα, από τα αστικά πολιτικά κόμματα ως και τη χούντα, στήριξε τους αναθεωρητές. Η χούντα για παράδειγμα, το 1968, μετέφερε 70 νέους κρατουμένους απ’ το Λακκί της Λέρου στον Ωρωπό, για να τους απομονώσει απ’ τους έμπειρους αγωνιστές που στην πλειοψηφία τους είχαν ταχθεί υπέρ των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας.
Η ιστορική πείρα επιβεβαιώνει τον επιζήμιο και επικίνδυνο, για την εργατική τάξη, ρόλο του οπορτουνισμού, όπως και τη βαθύτατη αλληλεπίδρασή του με την αστική ιδεολογία.
Μέσα και έξω από την Ελλάδα, στις φυλακές και τα στρατόπεδα, ακόμα και μέσα στις οικογένειες αγωνιστών, ανάμεσα στο ΚΚΕ και στους οπορτουνιστές διεξαγόταν σκληρή ιδεολογική πάλη. Τότε, τις θέσεις των οπορτουνιστών υιοθέτησαν και τα αστικά κόμματα, χτυπώντας από κοινού το Κόμμα, γιατί ενοχλούσε ότι η εργατική τάξη και το Κόμμα της έμπαιναν στον αγώνα κατά της χούντας με αυτοτελή παρουσία και πολιτική.
Όταν μάλιστα το 1973 η χούντα και οι Αμερικανοί υποστηρικτές της εμπνεύστηκαν το “πείραμα Μαρκεζίνη” για να νομιμοποιήσουν τη δικτατορία, στελέχη του προβοκατόρικα λεγόμενου “ΚΚΕ Εσωτερικού” το οποίο δημιούργησε η αναθεωρητική ομάδα που αποχώρησε απ’ το Κόμμα μετά την 12η Ολομέλεια, δε δίστασαν να καλέσουν σε συμμετοχή στις “εκλογές” που οργάνωσαν οι δικτάτορες.
Γι’ αυτό και το σύστημα, από τα αστικά πολιτικά κόμματα ως και τη χούντα, στήριξε τους αναθεωρητές. Η χούντα για παράδειγμα, το 1968, μετέφερε 70 νέους κρατουμένους απ’ το Λακκί της Λέρου στον Ωρωπό, για να τους απομονώσει απ’ τους έμπειρους αγωνιστές που στην πλειοψηφία τους είχαν ταχθεί υπέρ των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας.
Η ιστορική πείρα επιβεβαιώνει τον επιζήμιο και επικίνδυνο, για την εργατική τάξη, ρόλο του οπορτουνισμού, όπως και τη βαθύτατη αλληλεπίδρασή του με την αστική ιδεολογία.
Ορισμένα συμπεράσματα
Η επιλογή της αστικής τάξης, να αξιοποιήσει ως διαχειριστή της εξουσίας της τους συνταγματάρχες ή και προηγούμενα το φασίστα Ι. Μεταξά, φανερώνει ότι διαχρονικά η αστική εξουσία συχνά εναλλάσσει, μεταμφιέζει τις μορφές διαχείρισής της, είτε όταν έχει δυσκολίες λόγω εσωτερικών αντιθέσεων, είτε όταν δυσκολεύεται να χειραγωγήσει τις λαϊκές μάζες. Έτσι, αξιοποιεί διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, εναλλάσσει την τρομοκρατία και την καταστολή με το “καρότο” και τις αυταπάτες. Δε διστάζει όμως να φτάσει και στην ανοιχτή δικτατορία, την κατάργηση του Κοινοβουλίου, να αξιοποιεί φασιστικές – ναζιστικές οργανώσεις, όπως την “Χρυσή Αυγή”.
Κάθε μορφή ή μεταμφίεση της αστικής εξουσίας, εξυπηρετεί κάθε φορά την ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, τη διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς και εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό, η εργατική τάξη και το κίνημά της, δεν πρέπει να παγιδεύεται στα σενάρια διαχείρισης της αστικής εξουσίας, στην εναλλαγή των κομμάτων, στον έναν ή τον άλλο πολιτικό σχηματισμό, αλλά να παλεύει για την κατάκτηση της εξουσίας, για να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.
Η περίοδος του αντιδικτατορικού αγώνα, επιβεβαίωσε την ανάγκη να υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα και Κομμουνιστική Νεολαία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με γερές οργανώσεις, πρώτα απ’ όλα στην εργατική τάξη. Επιβεβαίωσε την ύπαρξη ισχυρού ΚΚΕ και γερής ΚΝΕ ως έναν απαραίτητο όρο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αποδείχθηκε πως χωρίς ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, χωρίς αταλάντευτη πάλη με τον οπορτουνισμό, δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα νικηφόρο, που να μπορεί να βάλει φραγμό και να ανατρέψει τα σχέδια σε βάρος του λαού.
Αποδείχθηκε πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Οφείλουμε να μελετάμε την ιστορία του εργατικού – λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, να γνωρίζουμε την ιστορία του Κόμματος. Να αφομοιώνουμε την ιστορική πείρα, να διδασκόμαστε τόσο απ’ τα λάθη και τις “στραβοτιμονιές” όσο και από τις νίκες και τις επιτυχίες του κινήματος. Να διαδίδουμε την ιστορική αλήθεια στη νεολαία, που η αστική τάξη και τα στηρίγματα της πασχίζουν να την δηλητηριάσουν το μυαλό με τη ψευτιά. Να προετοιμαζόμαστε και να προετοιμάζουμε τους νέους και τις νέες για να ‘ναι έτοιμοι ιδεολογικά, οργανωτικά για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Κάθε μορφή ή μεταμφίεση της αστικής εξουσίας, εξυπηρετεί κάθε φορά την ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, τη διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς και εκμετάλλευσης. Γι’ αυτό, η εργατική τάξη και το κίνημά της, δεν πρέπει να παγιδεύεται στα σενάρια διαχείρισης της αστικής εξουσίας, στην εναλλαγή των κομμάτων, στον έναν ή τον άλλο πολιτικό σχηματισμό, αλλά να παλεύει για την κατάκτηση της εξουσίας, για να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.
Η περίοδος του αντιδικτατορικού αγώνα, επιβεβαίωσε την ανάγκη να υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα και Κομμουνιστική Νεολαία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, με γερές οργανώσεις, πρώτα απ’ όλα στην εργατική τάξη. Επιβεβαίωσε την ύπαρξη ισχυρού ΚΚΕ και γερής ΚΝΕ ως έναν απαραίτητο όρο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Αποδείχθηκε πως χωρίς ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα, χωρίς αταλάντευτη πάλη με τον οπορτουνισμό, δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα νικηφόρο, που να μπορεί να βάλει φραγμό και να ανατρέψει τα σχέδια σε βάρος του λαού.
Αποδείχθηκε πως κανένας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται παντοδύναμος και αιώνιος, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Οφείλουμε να μελετάμε την ιστορία του εργατικού – λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, να γνωρίζουμε την ιστορία του Κόμματος. Να αφομοιώνουμε την ιστορική πείρα, να διδασκόμαστε τόσο απ’ τα λάθη και τις “στραβοτιμονιές” όσο και από τις νίκες και τις επιτυχίες του κινήματος. Να διαδίδουμε την ιστορική αλήθεια στη νεολαία, που η αστική τάξη και τα στηρίγματα της πασχίζουν να την δηλητηριάσουν το μυαλό με τη ψευτιά. Να προετοιμαζόμαστε και να προετοιμάζουμε τους νέους και τις νέες για να ‘ναι έτοιμοι ιδεολογικά, οργανωτικά για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Εικόνα:
Η δράση στην παρανομία είναι δύσκολη υπόθεση και απ’ την περίοδο της δικτατορίας έχουμε να αντλήσουμε πολύτιμη πείρα για το τι σημαίνει οργάνωση του αγώνα σε συνθήκες παρανομίας. Πρώτα απ’ όλα, ο αγωνιστής που μπαίνει στην παρανομία, δεν “κρύβεται”, δε λουφάζει για να περάσει η μπόρα, για να σωθεί απ’ τις διώξεις, αλλά για να οργανώσει τον αγώνα υπό διαφορετικές συνθήκες. Σημαντικό ρόλο παίζει η ιδεολογική προετοιμασία του κάθε κομμουνιστή, συνολικά του Κόμματος, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Προετοιμασία σημαίνει:
• Το πρώτο και κυριότερο είναι να καλλιεργείται αδιάκοπα, θεωρητικά και πρακτικά η πίστη στο δίκιο του αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.
• Να μην κρύβονται οι απαιτήσεις και οι δυσκολίες του αγώνα.
• Να αναπτύσσεται η αγωνιστική διαπαιδαγώγηση ώστε να διαμορφώνει αγωνιστικό χαρακτήρα ο καθένας και η καθεμία που μπαίνει στο κίνημα.
• Να αναπτύσσεται η ετοιμότητα για θυσίες, που άλλωστε αποτελεί κριτήριο της αφοσίωσης. Η ετοιμότητα να βρεθεί ο αγωνιστής απέναντι στις διωκτικές αρχές και να έχει καλλιεργήσει τη θέληση, τις δυνάμεις του για ανυποχώρητη στάση απέναντί τους ως το τέλος.
• Να υπάρχει αντικειμενική γνώση του αντιπάλου και των μεθόδων του.
• Να αναπτύσσεται ανυποχώρητο πνεύμα χωρίς υπολογισμό συνεπειών. (Αποσπάσμα από ομιλία του σ. Δ. Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ).
Αυτή η προετοιμασία, η ακλόνητη πίστη στο Κόμμα και την εργατική τάξη, είναι που ατσάλωνε τους αγωνιστές, που τους έδινε δύναμη.
Η αυξημένη επαγρύπνηση, η συνωμοτικότητα, είναι επιβεβλημένη. Ο παράνομος “Οδηγητής” έγραφε χαρακτηριστικά σε άρθρο του με τίτλο “Αλφάβητο συνωμοτικότητας και περιφρούρησης” ότι για την περιφρούρηση των οργανώσεων του ΚΚΕ απ’ τα χτυπήματα της ασφάλειας πρέπει να τηρούνται αυστηρά οι κανόνες της συνωμοτικότητας που είναι «βασικό στοιχείο του κομμουνιστή, του πρωτοπόρου αγωνιστή της αντιδικτατορικής πάλης».
Οι συνθήκες αυτές απαιτούν καλό συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δουλειά, να αξιοποιείται η οποιαδήποτε χαραμάδα νόμιμης δράσης. Σημαντικό ρόλο παίζει ο παράνομος τύπος για τη διαφώτιση των μαζών, την καθοδήγηση του αγώνα. Γι’ αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας κυκλοφορούσαν παράνομα, ο “Ριζοσπάστης” απ’ το Μάρτη του ’68 και ο “Οδηγητής” απ’ το Σεπτέμβρη του ’68. Με την πρωτοπόρα δουλειά των παράνομων οργανώσεων, άρχισαν να δημιουργούνται και μισο-νόμιμες οργανώσεις, να γίνονται οι πρώτοι εργατικοί αγώνες, οι πρώτες φοιτητικές συνελεύσεις. Όλα αυτά δεν έγιναν αυθόρμητα, αλλά με την ασίγαστη δουλειά των παράνομων οργανώσεων.
• Το πρώτο και κυριότερο είναι να καλλιεργείται αδιάκοπα, θεωρητικά και πρακτικά η πίστη στο δίκιο του αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.
• Να μην κρύβονται οι απαιτήσεις και οι δυσκολίες του αγώνα.
• Να αναπτύσσεται η αγωνιστική διαπαιδαγώγηση ώστε να διαμορφώνει αγωνιστικό χαρακτήρα ο καθένας και η καθεμία που μπαίνει στο κίνημα.
• Να αναπτύσσεται η ετοιμότητα για θυσίες, που άλλωστε αποτελεί κριτήριο της αφοσίωσης. Η ετοιμότητα να βρεθεί ο αγωνιστής απέναντι στις διωκτικές αρχές και να έχει καλλιεργήσει τη θέληση, τις δυνάμεις του για ανυποχώρητη στάση απέναντί τους ως το τέλος.
• Να υπάρχει αντικειμενική γνώση του αντιπάλου και των μεθόδων του.
• Να αναπτύσσεται ανυποχώρητο πνεύμα χωρίς υπολογισμό συνεπειών. (Αποσπάσμα από ομιλία του σ. Δ. Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ).
Αυτή η προετοιμασία, η ακλόνητη πίστη στο Κόμμα και την εργατική τάξη, είναι που ατσάλωνε τους αγωνιστές, που τους έδινε δύναμη.
Η αυξημένη επαγρύπνηση, η συνωμοτικότητα, είναι επιβεβλημένη. Ο παράνομος “Οδηγητής” έγραφε χαρακτηριστικά σε άρθρο του με τίτλο “Αλφάβητο συνωμοτικότητας και περιφρούρησης” ότι για την περιφρούρηση των οργανώσεων του ΚΚΕ απ’ τα χτυπήματα της ασφάλειας πρέπει να τηρούνται αυστηρά οι κανόνες της συνωμοτικότητας που είναι «βασικό στοιχείο του κομμουνιστή, του πρωτοπόρου αγωνιστή της αντιδικτατορικής πάλης».
Οι συνθήκες αυτές απαιτούν καλό συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δουλειά, να αξιοποιείται η οποιαδήποτε χαραμάδα νόμιμης δράσης. Σημαντικό ρόλο παίζει ο παράνομος τύπος για τη διαφώτιση των μαζών, την καθοδήγηση του αγώνα. Γι’ αυτό καθ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας κυκλοφορούσαν παράνομα, ο “Ριζοσπάστης” απ’ το Μάρτη του ’68 και ο “Οδηγητής” απ’ το Σεπτέμβρη του ’68. Με την πρωτοπόρα δουλειά των παράνομων οργανώσεων, άρχισαν να δημιουργούνται και μισο-νόμιμες οργανώσεις, να γίνονται οι πρώτοι εργατικοί αγώνες, οι πρώτες φοιτητικές συνελεύσεις. Όλα αυτά δεν έγιναν αυθόρμητα, αλλά με την ασίγαστη δουλειά των παράνομων οργανώσεων.
Τα σκάνδαλα της Χούντας
Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της “Χρυσής Αυγής” είναι ότι η Χούντα αντιμετώπισε την “φαυλοκρατία” και τη “διαφθορά του πολιτικού συστήματος”. Στη πραγματικότητα στα χρόνια της Δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό «πάρτυ» υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι Χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο, που μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της Δικτατορίας, αναγάστηκε να γράψει: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)».
Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια, όπως η σύμβαση με την εταιρεία “Lipton’ και η σύμβαση της Εγνατίας.
Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ’ τους Χουντικούς για την κατασκευή του «Ναού του Σωτήρος», το περιβόητο «Τάμα του Έθνους». Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ’ αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές “εισφορές” των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει “φτερά”…
Στο Δήμο της Αθήνας, επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!
Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια, όπως η σύμβαση με την εταιρεία “Lipton’ και η σύμβαση της Εγνατίας.
Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ’ τους Χουντικούς για την κατασκευή του «Ναού του Σωτήρος», το περιβόητο «Τάμα του Έθνους». Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ’ αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές “εισφορές” των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει “φτερά”…
Στο Δήμο της Αθήνας, επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!
Σημειώσεις-Παραπομπές
1. Ριζοσπάστης, 23 Μάη 1976, σ. 3
2. Ο ίδιος ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος ομολόγησε σε συνέντευξη του αργότερα, πως πριν την επιβολή της Δικτατορίας: «η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν διέτρεχε κανέναν άμεσο κίνδυνο από τις δραστηριότητες των κομμουνιστών.» Αναφέρεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ – Β’ τόμος (1949-1978), Σύγχρονη Εποχή, σ. 503
3. Ριζοσπάστης, 24 Μάη 1976, σ. 3
4. Μακεδονία, 20 Μάρτη 1968, σ. 7
5. Μακεδονία, 6 Απρίλη 1968, σ. 1
6. ΦΕΚ Α’ 132, 1 Αυγούστου 1967
7. Ριζοσπάστης, 25 Ιούνη 1976, σ. 3
8. Ριζοσπάστης, 29 Γενάρη 1977, σ. 3
9. Ριζοσπάστης, 23 Ιούνη 1976, σ. 3
10. Ριζοσπάστης, 13 Ιούλη 1976, σ. 3
11. Ριζοσπάστης, 4 Νοέμβρη 1976, σ. 7
12. Ριζοσπάστης, 6 Νοέμβρη 1976, σ. 3
2. Ο ίδιος ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος ομολόγησε σε συνέντευξη του αργότερα, πως πριν την επιβολή της Δικτατορίας: «η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν διέτρεχε κανέναν άμεσο κίνδυνο από τις δραστηριότητες των κομμουνιστών.» Αναφέρεται στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ – Β’ τόμος (1949-1978), Σύγχρονη Εποχή, σ. 503
3. Ριζοσπάστης, 24 Μάη 1976, σ. 3
4. Μακεδονία, 20 Μάρτη 1968, σ. 7
5. Μακεδονία, 6 Απρίλη 1968, σ. 1
6. ΦΕΚ Α’ 132, 1 Αυγούστου 1967
7. Ριζοσπάστης, 25 Ιούνη 1976, σ. 3
8. Ριζοσπάστης, 29 Γενάρη 1977, σ. 3
9. Ριζοσπάστης, 23 Ιούνη 1976, σ. 3
10. Ριζοσπάστης, 13 Ιούλη 1976, σ. 3
11. Ριζοσπάστης, 4 Νοέμβρη 1976, σ. 7
12. Ριζοσπάστης, 6 Νοέμβρη 1976, σ. 3
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.