28-11-07
16:41
OK.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-11-07
14:43
@Great Chaos,
σ'ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου αλλά:
1ον, δεν μίλησα "κάπως" αν το εννοείς με άσχημο τρόπο, σε κανέναν, απλώς προσασπίζομαι τη γνώμη 2 ειδικών από τη δήλωση κάποιων μη-ειδικών και σαφώς όπως έγραψα πιο πάνω ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώνει την άποψή του, αρκεί αυτή να γίνεται σε πλαίσια λογικής και ρεαλισμού και το ότι ο καθένας διατυπώνει μία απόψη, αυτό σημαίνει ότι ναι μεν είναι σεβαστή αλλά δεν μπορεί απαραίτητα να είναι και αποδεκτή, όταν σε αντιδιαστολή με αυτή, έρχεται να τη διαψεύσει ή έστω να την αντικρούσει μία γνώμη ειδικών.
2ον, ο λόγος που έγραψα ότι εύχομαι να το ξεπεράσω "όχι τελείως", δεν είναι γιατί με "βολεύει" να πάσχω από κάτι τέτοιο (ίσα ίσα που γράφω, ότι επιθυμώ διακαώς όπως γράφω πιο πάνω, να εξαληφθεί αυτό) αλλά το γράφω γιατί προσπαθώ να είμαι ρεαλίστρια και να μην ονειρεβατώ (όσο γίνεται.
Και μία τελευταία παρατήρηση που διάβασα ότι έγραψε (επίσης ανεύθυνα) κάποιος πιο πάνω, ότι όταν γίνεται διάγνωση σε κάποιον με τη νόσο της κατάθλιψης τότε του χορηγούνται φάρμακα. ΜΕΓΑΛΟ λάθος, οι ψυχιάτροι μόνο μπορούν - αν θεωρούνται ότι χρήζει άμεσης ανάγκης ο ασθενής, και μόνο- να χορηγήσουν φάρμακα. Οι ψυχολόγοι ΔΕΝ χορηγούν ΠΟΤΕ φάρμακα.
σ'ευχαριστώ πολύ για την παρέμβασή σου αλλά:
1ον, δεν μίλησα "κάπως" αν το εννοείς με άσχημο τρόπο, σε κανέναν, απλώς προσασπίζομαι τη γνώμη 2 ειδικών από τη δήλωση κάποιων μη-ειδικών και σαφώς όπως έγραψα πιο πάνω ο καθένας είναι ελεύθερος να διατυπώνει την άποψή του, αρκεί αυτή να γίνεται σε πλαίσια λογικής και ρεαλισμού και το ότι ο καθένας διατυπώνει μία απόψη, αυτό σημαίνει ότι ναι μεν είναι σεβαστή αλλά δεν μπορεί απαραίτητα να είναι και αποδεκτή, όταν σε αντιδιαστολή με αυτή, έρχεται να τη διαψεύσει ή έστω να την αντικρούσει μία γνώμη ειδικών.
2ον, ο λόγος που έγραψα ότι εύχομαι να το ξεπεράσω "όχι τελείως", δεν είναι γιατί με "βολεύει" να πάσχω από κάτι τέτοιο (ίσα ίσα που γράφω, ότι επιθυμώ διακαώς όπως γράφω πιο πάνω, να εξαληφθεί αυτό) αλλά το γράφω γιατί προσπαθώ να είμαι ρεαλίστρια και να μην ονειρεβατώ (όσο γίνεται.
Και μία τελευταία παρατήρηση που διάβασα ότι έγραψε (επίσης ανεύθυνα) κάποιος πιο πάνω, ότι όταν γίνεται διάγνωση σε κάποιον με τη νόσο της κατάθλιψης τότε του χορηγούνται φάρμακα. ΜΕΓΑΛΟ λάθος, οι ψυχιάτροι μόνο μπορούν - αν θεωρούνται ότι χρήζει άμεσης ανάγκης ο ασθενής, και μόνο- να χορηγήσουν φάρμακα. Οι ψυχολόγοι ΔΕΝ χορηγούν ΠΟΤΕ φάρμακα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
28-11-07
13:14
@Lorien,
1ον το θέμα αγωγής κλπ προς ψυχολόγους, ήτανε αστείο, black humor πως το λένε... ίσως να μην το κατάλαβες, οπότε σου το εξηγώ.
2ον, είναι ανέυθυνο να "ακυρώνεις" δηλώνοντας ως φαινομενικά ειδήμων και όχι γράφοντας με το περιθώριο της αμφιβολίας εφόσον δεν είσαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος μία κατάσταση (η οποία ομολογουμένως επιθυμεί διακαώς να ακυρωθεί) γράφοντας ότι π.χ. το κλάμα ή το γέλιο ή το οτιδήποτε δε συνιστά ή δεν αποτελεί επουδενί σύμπτωμα της συγκεκριμένης νόσου, επομένως δεν είναι και δε θα πρέπε να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα ότι κάτι είναι ή δεν είναι.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να πεις αυτολεξεί σε κάποιον "κάνε αυτό ή μην κάνεις το άλλο" για να θεωρείσαι υπεύθυνος ή ανεύθυνος για κάτι. Και εν πάσει περιπτώσει, εγώ προσωπικά θεωρώ "ανεύθυνο" να δέχομαι ιατρικά συμπεράσματα ή επικρίσεις ή διαγνώσεις ή ακυρώσεις όσων έχω πει (βασιζόμενες σε ιατρούς) από κάποιον που μπορεί μεν να γνωρίζει πολύ καλά αλλά δεν είναι ο ίδιος π.χ. γιατρός.
Η ελεύθερη έκφραση και βούληση είναι συνταγματικό δικαίωμα όλων, αρκεί να μην γίνεται κατάχρησή του.
Και επειδή ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται κάπως αυστηρό ή επιθετικό το ποστ μου, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπορεί ο καθένας να το εκλάβει όπως θέλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί όταν μεταφέρω μία ιατρική άποψη και έρχεται μετά ο καθένας (που δεν είναι γιατρός) και γράφει ότι "ΔΕΝ είναι έτσι κλπ" αντί του "πιστεύω ή νομίζω ή έχω την άποψη" ή οτιδήποτε αυτού του πνεύματος, δεν είναι κάτι που χρήζει αποδοχής, αλλά αντιθέτως αντίδρασης.
1ον το θέμα αγωγής κλπ προς ψυχολόγους, ήτανε αστείο, black humor πως το λένε... ίσως να μην το κατάλαβες, οπότε σου το εξηγώ.
2ον, είναι ανέυθυνο να "ακυρώνεις" δηλώνοντας ως φαινομενικά ειδήμων και όχι γράφοντας με το περιθώριο της αμφιβολίας εφόσον δεν είσαι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος μία κατάσταση (η οποία ομολογουμένως επιθυμεί διακαώς να ακυρωθεί) γράφοντας ότι π.χ. το κλάμα ή το γέλιο ή το οτιδήποτε δε συνιστά ή δεν αποτελεί επουδενί σύμπτωμα της συγκεκριμένης νόσου, επομένως δεν είναι και δε θα πρέπε να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα ότι κάτι είναι ή δεν είναι.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να πεις αυτολεξεί σε κάποιον "κάνε αυτό ή μην κάνεις το άλλο" για να θεωρείσαι υπεύθυνος ή ανεύθυνος για κάτι. Και εν πάσει περιπτώσει, εγώ προσωπικά θεωρώ "ανεύθυνο" να δέχομαι ιατρικά συμπεράσματα ή επικρίσεις ή διαγνώσεις ή ακυρώσεις όσων έχω πει (βασιζόμενες σε ιατρούς) από κάποιον που μπορεί μεν να γνωρίζει πολύ καλά αλλά δεν είναι ο ίδιος π.χ. γιατρός.
Η ελεύθερη έκφραση και βούληση είναι συνταγματικό δικαίωμα όλων, αρκεί να μην γίνεται κατάχρησή του.
Και επειδή ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται κάπως αυστηρό ή επιθετικό το ποστ μου, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπορεί ο καθένας να το εκλάβει όπως θέλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί όταν μεταφέρω μία ιατρική άποψη και έρχεται μετά ο καθένας (που δεν είναι γιατρός) και γράφει ότι "ΔΕΝ είναι έτσι κλπ" αντί του "πιστεύω ή νομίζω ή έχω την άποψη" ή οτιδήποτε αυτού του πνεύματος, δεν είναι κάτι που χρήζει αποδοχής, αλλά αντιθέτως αντίδρασης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
26-11-07
17:01
Lorien: αν είναι έτσι, θα τους κάνω αγωγή και μήνυση (και τους 2 ψυχολόγους).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
26-11-07
15:22
Σε γενικές γραμμές είναι καλές, αλλά είμαι εξαιρετικά μοναχικός τύπος ανθρώπου έτσι κι αλλιώς.
Χόμπυ, λίγο δύσκολο, λόγω έλλειψης χρόνου, έκανα αρκετά χρόνια μπαλέτο και μετά μοντέρνο χορό, μετά είχα ένα τραυματισμό στο δεξί μου πόδι και από τότε κάνω ελάχιστα χορό. Κατά τα άλλα, όταν δε βρίσκεις ενδιαφέρον σε τίποτα, ότι χόμπυ και να σου προτείνουν...δεν..δεν..
Χόμπυ, λίγο δύσκολο, λόγω έλλειψης χρόνου, έκανα αρκετά χρόνια μπαλέτο και μετά μοντέρνο χορό, μετά είχα ένα τραυματισμό στο δεξί μου πόδι και από τότε κάνω ελάχιστα χορό. Κατά τα άλλα, όταν δε βρίσκεις ενδιαφέρον σε τίποτα, ότι χόμπυ και να σου προτείνουν...δεν..δεν..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
26-11-07
14:49
"Που βαδίζομεν;" που έλεγε και ο παλιός ο Καραμανλής!
(σόρυ, απλά είπα να το ελαφρύνω λίγο)
(σόρυ, απλά είπα να το ελαφρύνω λίγο)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
26-11-07
14:42
Πάσχω από ιατρικώς επιβεβαιωμένη κατάθλιψη εδώ και 2 χρόνια και κάτι μήνες. Ο λόγος που χρησιμοποίησα τη λέξη "ιατρικώς", είναι διότι είναι κάτι που έχει επιβεβαιωθεί από 2 ψυχολόγους που είχα επισκεφθεί στο παρελθόν, ο ένας εκ των 2 μου έκανε και κάποιες συνεδρίες για να το αντιμετωπίσω αλλά, πέρα από το γεγονός ότι ήτανε πανάκριβος και ξόδεψα αρκετές χιλιάδες ευρώ, θεώρησα ότι δε μου πρόσφερε καμμία θεραπεία. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν είναι καλός σε αυτό που κάνει, αλλά μπορεί να έφταιγε και το γεγονός ότι εγώ έβλεπα όλη αυτή τη διαδικασία περί ψυχολόγων με πολύ αρνητικό μάτι, επομένως είναι λογικό να μην μπορώ να βοηθηθώ.
Η γενεσιουργός αιτία της κατάθλιψης ξενίκησε, όπως έχω ξαναγράψει, από τις χρόνιες διατροφικές διαταράχες που είχα (και έχω), όπου στην αρχή παλιά δηλαδή, ήτανε βουλιμία και πλέον είναι μόνο ανορεξία. Είναι ένα θέμα που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη αλλά η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα πολύ σύντομα και πλέον τα συμπτώματα είναι πάνω κάτω αυτά που περιγράφονται και σε άλλα σχόλια πιο πάνω. Δεν έχω διάθεση για τίποτα, κλαίω χωρίς λόγο, φοβάμαι χωρίς λόγο - ευτυχώς είμαι φύση ψύχραιμος χαρακτήρας και δεν παθαίνω εύκολα κρίσεις πανικού-, τάσεις αυτοκτονίας, δεν με ενδιαφέρει τίποτα (σε ουσιαστικό επίπεδο), πάσχω από αγοραφοβία, βρίσκομαι σε μία συνεχή αδράνεια και δεν βρίσκω νόημα ούτε σε πράγματα ούτε σε διαπροσωπικές-προσωπικές-οικογενειακές-ερωτικές- φιλικές-επαγγελματικές σχέσεις. Αυτό όπως αντιλαμβάνεστε είχε τις αναμενόμενες συνέπειες. Ευτυχώς ως τώρα, το μόνο πράγμα το οποίο με κράτα στον πλανήτη γη, είναι η δουλειά μου, γι'αυτό και μπορώ - προς το παρόν- και ανταπεξέρχομαι. Όλα τα παραπάνω, με το πέρασμα του χρόνου, ίσως και με τις συνεδρίες που προηγήθηκαν, μπορεί να μην έχουν θεραπευτεί αλλά έχουν, κατά ένα βαθμό "χαλιναγωγηθεί", επομένως - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- δε μπορεί να καταλάβει κανείς ότι είμαι mental case.
Εύχομαι και ελπίζω να το ξεπεράσω - όχι τελείως αλλά ως ένα σημαντικό βαθμό- κάποια στιγμή, όχι μόνο για 'μένα αλλά και για την οικογένεια μου που βλέπω πόσο ανησυχεί για 'μένα. Και τέλος εύχομαι να μην συμβεί σε κανέναν σας, είναι μαρτύριο να περπατάς και να νιώθεις "άδειος" σαν σακκούλα.
Η γενεσιουργός αιτία της κατάθλιψης ξενίκησε, όπως έχω ξαναγράψει, από τις χρόνιες διατροφικές διαταράχες που είχα (και έχω), όπου στην αρχή παλιά δηλαδή, ήτανε βουλιμία και πλέον είναι μόνο ανορεξία. Είναι ένα θέμα που δεν έχει ξεπεραστεί ακόμη αλλά η κατάθλιψη μου χτύπησε την πόρτα πολύ σύντομα και πλέον τα συμπτώματα είναι πάνω κάτω αυτά που περιγράφονται και σε άλλα σχόλια πιο πάνω. Δεν έχω διάθεση για τίποτα, κλαίω χωρίς λόγο, φοβάμαι χωρίς λόγο - ευτυχώς είμαι φύση ψύχραιμος χαρακτήρας και δεν παθαίνω εύκολα κρίσεις πανικού-, τάσεις αυτοκτονίας, δεν με ενδιαφέρει τίποτα (σε ουσιαστικό επίπεδο), πάσχω από αγοραφοβία, βρίσκομαι σε μία συνεχή αδράνεια και δεν βρίσκω νόημα ούτε σε πράγματα ούτε σε διαπροσωπικές-προσωπικές-οικογενειακές-ερωτικές- φιλικές-επαγγελματικές σχέσεις. Αυτό όπως αντιλαμβάνεστε είχε τις αναμενόμενες συνέπειες. Ευτυχώς ως τώρα, το μόνο πράγμα το οποίο με κράτα στον πλανήτη γη, είναι η δουλειά μου, γι'αυτό και μπορώ - προς το παρόν- και ανταπεξέρχομαι. Όλα τα παραπάνω, με το πέρασμα του χρόνου, ίσως και με τις συνεδρίες που προηγήθηκαν, μπορεί να μην έχουν θεραπευτεί αλλά έχουν, κατά ένα βαθμό "χαλιναγωγηθεί", επομένως - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- δε μπορεί να καταλάβει κανείς ότι είμαι mental case.
Εύχομαι και ελπίζω να το ξεπεράσω - όχι τελείως αλλά ως ένα σημαντικό βαθμό- κάποια στιγμή, όχι μόνο για 'μένα αλλά και για την οικογένεια μου που βλέπω πόσο ανησυχεί για 'μένα. Και τέλος εύχομαι να μην συμβεί σε κανέναν σας, είναι μαρτύριο να περπατάς και να νιώθεις "άδειος" σαν σακκούλα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.