koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
08-10-15
13:28
Λατρεύω που πετάω μια μαλακία κι ασχολείστε σοβαρά.
Δε διαφώνησα καθόλου στο ότι ήταν μαλακία, αλλά επειδή γράφτηκε σε τόνο σοβαρό, σχολίασα απλά ότι ήταν χαζομάρα η λογική. Δεν το μπορώ αυτό το πράμα, πείτε κάτι και πάρτε την ευθύνη. Σε όλα "πλάκα έκανα", "μια μαλακία είπα" και τηγανίτα τίποτα. Ο Δίας μέχρι που σου είπε ότι δε διάβασες καν το ποστ του (στην περίληψή σου έγραψες άλλα αντί άλλων για το πού θα πάει ο Δίας και πού η Ίριδα), ωστόσο συνεχίζεις να τοποθετείσαι φλογερά και να λες "μια μαλακία είπα". Ε οκ, I rest my case.
Ναι, έχετε δίκιο ότι τα ποσοστά είναι καλύτερα, τι καλύτερο αντιπαράδειγμα από τον Δία άλλωστε, όπου το ποσοστό επιτυχημένων σχέσεων είναι 100%: μία γνώρισε σ' όλη του τη ζωή, αυτή και θα παντρευτεί.
What is this, I don't even. Είπα για τα ποσοστά, γιατί εσύ έφερες τα ποσοστά στην κουβέντα, λες και κολλάνε πουθενά. Τώρα άρχισες τα ειρωνικά "ναι ναι τα ποσοστά είναι υπέρ σας", ξαναξεκουράζω τη βαλίτσα μου.
In any case, αν κάποιος θεωρεί τις σχέσεις πιο σταθερές απ' τις σπουδές, fair enough, το σέβομαι. Θα του στείλω το ανηψάκι μου να ακούει παραμύθια.
Πουθενά εδώ μέσα δεν τέθηκε το ερώτημα "τι είναι πιο σταθερό - οι σπουδές ή η σχέση: ψηφίστε!".
Νάτο πάλι αυτό που επισήμανα στο προηγούμενο ποστ μου: όσοι μιλάνε για σχέσεις (και αν τυχόν τις θεωρούν "πιο σταθερές από τις σπουδές", ό,τι στο καλό κι αν σημαίνει αυτό) είναι αφελείς που πρέπει να λένε παραμύθια σε νήπια. Βρε παιδιά, κάντε τις επιλογές σας χωρίς μηδενιστικές υποθέσεις για τη νοημοσύνη των υπολοίπων, είμαστε ενήλικοι όλοι και κανείς δε δίνει μια δεκάρα για τη γνώμη σας για το μυαλό ή τη ζωή μας. Εδώ μέσα υποτίθεται συζητάμε και λέμε τη γνώμη μας. Στην τελική, αφού τα λέμε έτσι έξω απ' τα δόντια, προτιμώ να λέω παραμύθια σε νήπια, παρά να μιλάω για "επιτυχία" και "καριέρα" με Γιώργους. Νο οφενς.
Για τους γονείς μου και την αδερφή μου θα θυσίαζα και τη ζωή μου ακόμα, δεδομένης της ανιδιοτελούς αγάπης. Για έναν άνδρα δεν θεωρώ ότι αξίζει να ματαιώσω κάποια όνειρά μου ούτε αξιώ να θυσιάσει κι αυτός τα δικά του. Μια τέτοια θυσία -επιτρέψτε μου να επιμείνω σ' αυτό- πολλές φορές βγαίνει με άσχημο τρόπο στη σχέση (εκτός βέβαια κι αν υπάρχει μεγάλος έρωτας).
Τι σημαίνει "ανιδιοτελής αγάπη"; Δηλαδή ο σύντροφός σου σε αγαπάει "ιδιοτελώς";
Σε "έναν άνδρα" αν είναι απλά "ένας άνδρας" δεν αξίζει να δώσεις ούτε ένα πράσινο φύλλο, αλλά νόμιζα ότι εδώ μέσα δε μιλάμε για "έναν άνδρα" αλλά για κάποιον που βλέπουμε ως τη μελλοντική μας οικογένεια.
Τι "εκτός αν υπάρχει μεγάλος έρωτας"; Υποτίθεται για τέτοιες περιπτώσεις μιλάμε. Δε μιλάμε για τον γκόμενο που γνωρίσαμε προχθές.
2. Η κοπελα του θελει αλλα 2 χρονια για να παρει το πτυχιο της, οποτε μενει αναγκαστικα Ελλαδα (ή μηπως, κατα τα λεγομενα ορισμενων, πρεπει να παρατησει το πτυχιο της για να ακολουθησει τον ενα και μοναδικο της ερωτα; ).
Ποιος έγραψε κάτι τέτοιο; Δεν ορκίζομαι ότι διάβασα τα ποστ όλα προσεχτικά, αλλά μπορείς να βάλεις ένα λινκ ή ένα quote που παραθέτει αυτή τη δήλωση κάποιου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
06-10-15
18:32
Το μόνο που είναι συμβόλαιο αν το πας έτσι είναι οι φόροι και ο θάνατος. You're missing the point, το θέμα είναι ότι στατιστικά και τα δύο, και μια σχέση και οι σπουδές είναι μια επένδυση. Ένα απ' τα δύο έχει, στατιστικά, περισσότερες πιθανότητες να σου βγει. Μάντεψε ποιο.
Αφενός, οι στατιστικές για το "πόσες σχέσεις πετυχαίνουν" (ξέρω γω 14,5%) ή το "πόσοι νέοι κάνουν καριέρα" (ξέρω γω 33,8%) είναι τελείως αβάσιμες και αντιεπιστημονικές. Ποιος επιλέγει τα δείγματα, από πού προέρχονται (χώρα, ηλικία, κοινωνική τάξη, μορφωτικό επίπεδο, γειτονιά, επάγγελμα...), πώς γίνεται η δειγματοληψία, τι ερωτήσεις κάνει ο ερευνητής κλπ είναι λίγα απ' τα ερωτήματα που δεν απαντιούνται γιατί απλά η απάντηση είναι "μπακαλίστικα".
Επίσης, η "πηγή" που παρέθεσες λέει
"If you are just dating with no intention of getting married with your partner, you are simply taking care of someone else' s future spouse," wrote bestselling author Hellen Chen in her latest new book, Hellen Chen's Love Seminar: the Missing Manual that will Make Your Relationship Last.
According to Chen, whose marriage philosophies have been quoted in over 200 media publications in 18 countries, over 85% of dating ends up in breakups.
...το οποίο νούμερο από πού βγαίνει; Είναι τόσο αυθεντία η Τσεν που βγάζει νούμερα απ' την κοιλιά της; Για περισσότερες λεπτομέρειες αγοράστε το βιβλίο "on helping singles and married couples to make their relationship", από το σάιτ της https://matchmakerofthecentury.com/books/hellen-chens-love-seminar-book/
(Love Seminar Book φορ φακς σεηκ!!!!!!!)
Όσο για το ότι μόνο ο θάνατος και οι φόροι είναι συμβόλαια, κοίταξε. Χρησιμοποίησες το τσιτάτο "η σχέση δεν είναι συμβόλαιο", υπονοώντας σαφώς ότι η καριέρα είναι. Όταν είπα ότι ούτε η καριέρα είναι συμβόλαιο και η όποια μονιμότητα και σταθερότητα έρχεται μετά από χρόνια, αμέσως είπες "μόνο ο θάνατος είναι συμβόλαιο, αλλά η καριέρα έχει καλύτερες πιθανότητες". Αφενός, αποφάσισε. Αφετέρου, κανένα απ' τα δύο (σχέση - καριέρα) δεν έχει "καλύτερες" ούτε "χειρότερες" πιθανότητες απ' το άλλο. Εσύ τις φτιάχνεις τις πιθανότητες.
Και "μάντεψε ποιο" θα σου πάει σκατά, όταν δηλώνεις μέσα στη σχέση ότι πάνω απ' όλα είναι η καριέρα σου και τίποτε άλλο και ότι δεν προτίθεσαι να κάνεις κανένα συμβιβασμό.
Η ζωή μας δεν πάει με τις πιθανότητες, αλλιώς ψάξε τις πιθανότητες_όλων_των_πραγμάτων_στον_κόσμο και πράξε ανάλογα. Ξέρω γω πιο καλή χώρα η Ελβετία όπου οι πιο πολλοί κάτοικοι είναι γραμματείς, κάνουν 3 σφραγίσματα το χρόνο, αθλούνται 4,2 ώρες τη βδομάδα, συνήθως πεθαίνουν από καρδιοπάθεια, οδηγούν φορντ φοκους που έχει πιο καλούς αερόσακους, κάνουν 2 παιδιά και έχουν σπίτι με 3 υπνοδωμάτια και πάει λέγοντας.
Είπα και νωρίτερα ότι όλα είναι επιλογές. Είναι απόλυτα αποδεκτό να βάλεις οτιδήποτε θες πρώτο ή δεύτερο ή τρίτο ή συνδυασμό ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Ειλικρινά, έχω φίλους που είναι έτσι, δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο εκτός απ' την εξέλιξή τους και το δέχομαι απόλυτα, καλά κάνουν αφού αυτό γουστάρουν.
Βλέπω εδώ μέσα στο θρεντ όμως μια τάση απαξίωσης των σχέσεων (δεν είναι συμβόλαιο, χαλάνε κατά 85%, όταν είσαι νέος είναι ανώριμες οι σχέσεις και δε θα κρατήσουν, πρώτα ο εαυτός, σιγά μη χαλάσω την καριέρα για την γκόμενα, οι συμβιβασμοί καταστρέφουν την καριέρα, το να πας εκεί αντί για παρακεί καταστρέφει την καριέρα κλπ), ενώ η συζήτηση δεν είναι δίπολο και απόδειξη σωστού και λάθους, είναι παράθεση γνώμης. Θα τολμήσω να κάνω μια ψυχολογική προσέγγιση (που ίσως είναι παπαριά και τέρμα λάθος) αλλά κάποιοι γράφετε σα να κόπτεστε να αποδείξετε στον εαυτό σας ότι αυτή η σχέση που διαλύσατε ήταν σωστό το ότι διαλύθηκε. Μπορεί να είμαι τελείως λάθος, το παραδέχομαι, αλλά η τόση επιμονή κάποιων αυτό μου βγάζει.
Δηλαδή, κανείς από την "άλλη πλευρά" δε χρησιμοποίησε επιχειρήματα αντίστοιχης μηδενιστικής λογικής, του στυλ "καλύτερα με σχέση εκτός αν είσαι ανέραστος" ή "μόνο οι τρελοί και οι περιθωριακοί διαλύουν τις σχέσεις τους τόσο εύκολα" ή "δείχνει έλλειψη συναισθηματικής ωριμότητας το να μην μπορείς να εκτιμήσεις μια σχέση και να τη βάζεις δεύτερη και τρίτη" ή "θα γίνεις σαν αυτόν τον τρελό που έχουμε στο γραφείο και δουλεύει όλη μέρα και δεν έχει ζωή εκτός σχολής". Απορώ γιατί να υπάρχει τόση υπερπροσπάθεια απ' την πλευρά των "καριεριστών" να απαξιωθεί η σχέση ως κάτι χαζούλικο και προαιρετικό, καλοδεχούμενο μεν σα ροζ συννεφάκι αλλά που σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά σημαντικό για να ασχοληθούμε κιόλας.
Εξαρχής εγώ προσωπικά (δε διάβασα προσεκτικά όλα όλα τα ποστ ομολογώ) είπα ότι ο καθένας επιλέγει αυτό που προτιμάει. Αν θες να κρατήσεις τη σχέση, προσάθησε και κράτησέ τη. Αν δε θες, κάνε τα πλάνα σου ανάλογα και δες αν σε ενδιαφέρει η σχέση από απόσταση ή το να χωρίσεις ή το να κάνετε διάλειμμα. Όλα αποδεκτά.
Εν ολίγοις:
Διαφωνώ με το ότι η σχέση και το να κάνεις συμβιβασμούς επιφέρει καταστροφή καριέρας και ζωής, όπως διαφωνώ και με το ότι το να πας Μ. Βρετανία για να είσαι κοντά στον άνθρωπό σου είναι downgrading στις σπουδές σου ή θα σου κλείσει πόρτες. Όπως και διαφωνώ ότι το να πας ΗΠΑ θα σου ανοίξει πόρτες, όπως και διαφωνώ ότι το να πας οπουδήποτε έτσι μόνο του ανοίγει ή κλείνει πόρτες. Όλα είναι μια πορεία με πολλή δουλειά, προσπάθεια και τύχη. Προσωπικές γνώμες όλα προφανώς. Κατά τα άλλα δεν έχω να προσθέσω πολλά ακόμα και δεν έχω και ταλέντο στο γράψιμο για να κρατάω τα ποστ μου ενδιαφέροντα.
εδιτ: Όσο για τα στατιστικά, πόσοι άνθρωποι (παγκόσμια) είναι παντρεμένοι ενώ πόσοι (παγκόσμια) κάνουν καριέρα; Κοιτάξτε και δίπλα σας, οικογένεια, φίλοι κλπ. Οι παντρεμένοι είναι συντριπτικά περισσότεροι. Άρα στατιστικά η καριέρα δε βγαίνει, οπότε ρίξτε το στις σχέσεις. Γελοίο ακούγεται τώρα ε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
06-10-15
13:59
Μην μου απαντήσεις αν θεωρείς προσωπική την ερώτηση, αλλά πιστεύεις ότι μία σχέση θα επιβίωνε αν ο ένας από τους 2 μόνο σκεφτόταν όπως εσύ? Δεν λέω ο άλλος να είναι καριερίστας και να έχει την σχέση στον πάτο των προτεραιοτήτων του, αλλά να μην είναι και τόσο έτοιμος να κάνει ό,τι συμβιβασμούς απαιτούνται για να τα έχει όλα τακτοποιημένα. Μπορεί να μην έχει την διάθεση, να πιστεύει ότι δεν έχει την δυνατότητα ή να πιέζεται γιατί τα βλέπει όλα σαν multiple choice με 1 σωστή απάντηση. Ως πότε ο ένας να κάνει συμβιβασμούς για 2 ουσιαστικά, ως πότε να προσπαθεί σχεδόν μονόπλευρα να τα βολέψει όλα?
Εξαρτάται, δεν υπάρχει μία απάντηση σ' αυτή την ερώτηση. Μπορεί η αδυναμία του ενός να κάνει αλλαγές και υποχωρήσεις να οφείλεται σε έλλειψη δυνατότητας ευελιξίας. Αυτά τα πράγματα δε δρομολογούνται ξερά και στο αμίλητο, δηλαδή δεν πρόκεται στα μουγκά ο ένας να σκεφτεί μόνος του "θα αφήσω τη Γερμανία (πχ) και θα πάω Ισπανία που βρήκε ο άλλος δουλειά", ούτε ο άλλος θα σκεφτεί από μόνος του "εγώ βρήκα δουλειά Ισπανία, ας με ακολουθήσει εκεί που θα πάω".
Αν ο ένας απ' τους δύο δεν μπορεί ή δε θέλει, τότε το συζητάει και κάνουν ένα πλάνο. Μπορεί να δηλώσει απερίφραστα ότι θέλει οπωσδήποτε να κάνει το τάδε πράγμα που θα οδηγήσει σε απόσταση μεταξύ τους αλλά ότι μετά από αυτό, θα ακολουθήσει τον άλλο όπου έχει βρεθεί. Γενικώς μπορώ να κάνω πολλά σενάρια και παραδείγματα αλλά η απάντηση είναι ότι σαφώς ο ένας μπορεί να είναι μπλοκαρισμένος από άποψη επιλογών, αλλά το αν "η σχέση θα επιβίωνε" δε θα κριθεί από αυτό αλλά από τη διάθεση που θα δείξουν και οι δύο για τη σχέση και από τον μεταξύ τους διάλογο.
Κι εγώ έφυγα για ένα χρόνο γιατί ήθελα να φύγω, όμως το πλάνο ήταν είτε ότι ο φίλος μου θα ακολουθούσε την επόμενη χρονιά, είτε (αν αυτό δεν ήταν δυνατό) όταν τέλειωνα το διδακτορικό μου θα γύριζα Ελλάδα ή θα το συζητούσαμε ξανά για το πώς θα γίνει γιατί οι συνθήκες και οι δουλειές αλλάζουν - μπορεί πχ στο μεταξύ να τον απέλυαν απ' τη δουλειά του στην Ελλάδα, οπότε μπορεί να ερχόταν κι απ' το πρώτο δίμηνο.
Το θέμα είναι η διάθεση. Αν στη σχέση ειπωθεί ότι "η καριέρα πάνω απ' όλα" τότε, για μένα, δεν έχει κανένα νόημα να την κρατάς από απόσταση καθώς είναι φανερό ότι φυτοζωεί και περιμένει απλά το τελειωτικό χτύπημα.
Δεν ξέρω αν απάντησα λίγο σαν Πυθία, όμως όντως δεν απαντιέται τόσο εύκολα. Εξαρτάται από τη σχέση, την ωριμότητα των ατόμων, τα χρόνια που έχουν περάσει μαζί, το αν έχουν πλάνα για συμβίωση/κοινή ζωή ή αν τους αρκεί η σχέση από απόσταση, όλα - μπορεί ο ένας όντως να έχει βρει τη δουλειά του αιώνα, γιατί όταν έχεις κάνει διδακτορικά και ποστ ντοκ προς μια κατεύθυνση και βρίσκεις την πολυπόθητη μόνιμη δουλειά, τότε λογικά ο άλλος ακολουθεί εσένα. Γι' αυτό μου φαίνεται άτοπη η συζήτηση περί "καταστροφής καριέρας" στην περίπτωση των παιδιών, που μιλάμε για πολύ αρχή, όπου πρακτικά σε όποιο αξιοπρεπές πανεπιστήμιο και να πας είσαι μια χαρά.
Η σχέση δεν είναι συμβόλαιο!
Ούτε το μεταπτυχιακό είναι συμβόλαιο, ούτε το διδακτορικό είναι συμβόλαιο, ούτε το post doc είναι συμβόλαιο, όλα αυτά είναι fixed term και δε δίνουν εγγυήσεις. Μετά, η όποια δουλειά βρεις πάλι δεν είναι συμβόλαιο καθώς για τουλάχιστον 6 μήνες είσαι σε probation period, δηλαδή δε σου έχει γίνει πρόσληψη. Άρα μιλάμε για αρκετά χρόνια από σήμερα μέχρι την ανεύρεση δουλειάς όπου πάλι τίποτα δεν είναι συμβόλαιο.
Το μόνο πράγμα που είναι "συμβόλαιο" είναι η μόνιμη ΚΑΙ full time δουλειά, όπου αν το δεις λίγο πιο ρεαλιστικά ούτε αυτό είναι "συμβόλαιο" με την έννοια που χρησιμοποιείς, καθώς πάλι μπορεί να απολυθείς ή να παραιτηθείς. Η ζωή γενικότερα δεν είναι συμβόλαιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
03-10-15
16:48
Ξαναλέω ό,τι είπα παραπάνω (η επανάληψη κλπ) αλλά με προσθήκες.
Οι σχέσεις από απόσταση είναι μια χαρά όταν υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα. Όταν δηλαδή συμφωνείς με τον άλλο ότι θα είστε από απόσταση μέχρι τότε και μετά θα είστε μαζί. Το "από απόσταση και βλέπουμε", ειδικά για αποστάσεις Ευρώπη-Αμερική, σημαίνει πρακτικά ότι η σχέση θα φθίνει μέχρι να λήξει. Κι ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, κι αν κρατήσει η σχέση, πρώτον θα είναι μια σχέση λειψή (απόσταση γαρ) και θα παραμένει λειψή για απροσδιόριστο χρονικό διάγραμμα. Δηλαδή οκ, αγαπιέστε τρελά και είστε οκ από μακριά ακόμα και για 1, 2, 3 χρόνια. Μετά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο να είστε μαζί ή συνέχεια απόσταση; Δηλαδή κάπου μπαίνει και η αναγκαστική ερώτηση "πού πάμε σ' αυτή τη σχέση".
Όσο για το "καλά είναι εκεί αλλά γιατί να μην πάει κάπου ακόμα καλύτερα", δε διαφωνώ καθόλου. Αν δεν ήμουν σε σχέση θα σκεφτόμουν ακριβώς έτσι. Αλλά εφόσον αποφασίσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω "για πάντα", τότε φυσικά και θα βάλω αυτόν τον παράγοντα στις αποφάσεις μου. Δε θα παρατήσω τη δουλειά μου, δε θα παρατήσω τις σπουδές μου, δε θα αφήσω τη ζωή μου και "τον εαυτό μου" να ετεροκαθοριστούν, όμως εάν θέλω να κρατήσω μια σχέση, τότε θα σκεφτώ πώς θα γίνει να την κρατήσω. Φυσικά είναι πλήρως αποδεκτή και η άποψη ότι δε θέλω να κρατήσω τη σχέση, πάμε από απόσταση και ό,τι γίνει. Δεν το κατακρίνω καθόλου, είναι φυσιολογική απόφαση. Όμως λέω ότι ΕΑΝ κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να δοκιμάσει να αποφύγει το "σχέση από απόσταση" και θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του επιτρέποντας στη σχέση του να ακολουθήσει, τότε γιατί να μην το κάνει;
Για τη σύγκριση Βρετανικών και Αμερικάνικων πανεπιστημίων δε διαφωνώ αλλά ούτε και συμφωνώ για το μετά, τα επαγγελματικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι όλα θέμα συγκυριών και πορείας γενικής. Η χώρα δε θα σε καθορίσει. Τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια έχουν μια νεφελώδη αίγλη και ένα απροσδιόριστο "άλλο Αμερική κι άλλο Ευρώπη". Εγώ προσωπικά δε θα επέλεγα Αμερική, είναι υπερβολικά μακριά για μένα και είναι μια χώρα που δε γνωρίζω. Και, σα γριά που επηρεάζεται απ' όσα βλέπει στην τηλεόραση, δεν αντέχω αυτό το πράγμα με τα διάφορα Πανεπιστήμια και Κολλέγια και σχολεία όπου μπαίνει ο κάθε τρελός και τους γαζώνει. Είμαι φοβιτσιάρης άνθρωπος γενικά, το παραδέχομαι, και η απόσταση της Αμερικής και η ιδιαιτερότητά της σε κάποια πράγματα με απωθεί. Γριά mode off και συνεχίζω φυσιολογικά. Επίσης διδακτορικό στην Αμερική δε θα έκανα επειδή κρατάει 6-7 χρόνια. Δεν έχω τη διάθεση να σπουδάζω άλλα 6 χρόνια σε καμία περίπτωση. Σκέψου ότι έχω συναδέλφους που έφυγαν απ' τον Καναδά και ήρθαν να κάνουν εδώ PhD (και συνεχίζουν με post doc τώρα) γιατί δεν ήθελαν να φάνε τόσα χρόνια σπουδάζοντας.
Για το funding των μαστερς που λες έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν πολλές χρηματοδοτήσεις για τα μαστερ (ελάχιστες). Μπορείς όμως να κάνεις απευθείας διδακτορικό (που έχεις funding), οι περισσότεροι στον κλάδο μου αυτό κάνουν. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό θέμα. Επίσης, υπάρχουν υποτροφίες για τα μαστερ που σου καλύπτουν έστω τα δίδακτρα. Γενικώς ψιλοϋπάρχουν επιλογές αν και είναι δύσκολες. Προσωπική γνώμη ότι θα έκανα μάστερ και θα πλήρωνα τα δίδακτρα, αν είχα τα χρήματα. Δε θα διάλεγα Αμερική για να έχω funding. Η ακρίβεια της Αμερικής και τα εισιτήρια/νοίκια και το ότι ουσιαστικά λες αντίο σε γονείς/φίλους (στα 2 χρόνια του μαστερ πόσες φορές θα τους δεις με τόσα λεφτά στα εισιτήρια; ), εμένα θα με έσπρωχναν στο να μείνω στην Ευρώπη. Γιατί οκ να έχεις funding (δεν ξέρω πόσα λεφτά είναι) στην Αμερική για το μαστερ σου, αλλά θα σου φτάνουν να ζήσεις ανθρώπινα ή θα μένεις σε ένα σπίτι με άλλα 8 άτομα και θα περπατάς αντί να παίρνεις μετρό γιατί δε σου φτάνουν τα λεφτά; Δεν έχω ιδέα από funding Αμερικάνικων πανεπιστημίων σε σχέση με το πόσο ακριβή/φτηνή είναι η ζωή εκεί, δε γνωρίζω καθόλου.
Τέλος πάντων, προσωπική επιλογή είναι. Θα μπορούσαν επίσης να πάνε Αγγλία, να είναι μαζί, να τελειώσουν και μετά να πάνε όπου είναι καλύτερα και για τους δύο, αν θέλουν να είναι μαζί ακόμα. Θα μπορούσαν να χωριστούν τώρα, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί, και να δουν πώς θα πάει. Δική τους είναι η επιλογή για ό,τι κι αν αποφασίσουν. Απλά δε μου αρέσει η απαξίωση μιας σχέσης χρόνων με τη λογική "ε κι αν χωρίστε, θα βρείτε άλλον - η καριέρα πάνω απ' όλα". Πρέπει να δεχτείτε (δε μιλάω σε κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά) ότι ενίοτε δε θέλουμε να χωρίσουμε και να βρούμε άλλον, θέλουμε να δούμε πώς θα γίνει να μη βλάψουμε τα επαγγελματικά μας αλλά να είμαστε με τον άλλον γιατί αυτόν θέλουμε, τι να κάνουμε. Αν θέλαμε άλλον, θα είχαμε άλλον. Επίσης όχι, δεν είναι η καριέρα πάνω από ΟΛΑ για κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι από μας δε θα πατούσαμε επί πτωμάτων, δε θα παρατούσαμε φίλους και συντρόφους, δε θα γινόμασταν ερημίτες μέχρι να εξελιχθούμε επαγγελματικά, δε θα δουλεύαμε Σαββατοκύριακα μέχρι τα μεσάνυχτα, δε θα ξεχνούσαμε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους για να γίνουμε καθηγητές μια ώρα αρχίτερα.
Αυτό δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι η στάση όλων των ανθρώπων, κάποιοι είναι πιο ανταγωνιστικοί, πιο επίμονοι, πιο ψυχροί, πιο υπολογιστικοί, πιο πιο πιο. Εγώ πχ προσωπικά δεν είμαι έτσι. Θα δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θα δουλέψω Σαββατοκύριακα, όμως παράλληλα όταν μια συνάδελφος χρειάζεται βοήθεια επειδή θα χάσει μια προθεσμία, δε θα πω "πωπω ελπίζω να τα καταφέρεις, τώρα πάω να συνεχίσω". Θα παρατήσω τη δουλειά μου για μια ολόκληρη μέρα και θα κόψω τον κώλο μου να τη βοηθήσω να προλάβει. Αν μου πει η supervisor μου "θέλω βοήθεια εκεί", δε θα πω "θα πληρωθώ;". Θα πω με τη μία "φυσικά", κι ας σημαίνει ότι θα πρέπει να πάω και Σάββατο στη σχολή για να αναπληρώσω το χρόνο που έχασα. Όταν προσπαθώ να αποφασίσω τι θα κάνουμε με το φίλο μου, δε θα πω "κοίτα εγώ funding βρήκα, θα έρχομαι να σε βλέπω, άστο μην έρχεσαι γιατί αν δε βρεις δουλειά θα με τραβάς πίσω και θα με αποσπάς απ' τη δουλειά μου, θα με αγχώνεις και θα ζοριζόμαστε οικονομικά". Τέλος πάντων, προσωπικές επιλογές όλα. Για μένα, όσο κι αν αγαπώ την επιστήμη, κι όσο κι αν δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο απ' το να είμαι στο Πανεπιστήμιο (πράγμα τρομαχτικό καθώς είμαι παντελώς ανίδεη από το πώς είναι να δουλεύεις στον πραγματικό κόσμο κι όχι στη φούσκα του πανεπιστημίου) απλά δεν είναι στη φύση μου να αποκόψω τα πάντα από πάνω μου για να "πετύχω". Θα κάνω συμβιβασμούς και θα κρατήσω μαζί μου ό,τι θεωρώ πολύτιμο. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσω να σπουδάσω στο δείνα κορυφαίο πανεπιστήμιο αλλά ότι μπορώ να σπουδάσω στο τάδε εξαιρετικά αξιόλογο πανεπιστήμιο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να νιώσω ότι έχασα τίποτα. Το κρίμα και το λάθος θα ήταν να πω "άστα όλα, παράτα την καριέρα και κάτσε Ελλάδα να δουλέψεις σε φροντιστήριο ή να κάνεις ιδιαίτερα". Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω όμως, ούτε μία στο εκατομμύριο.
Άλλωστε δε γίνεσαι "επιτυχημένος" ακολουθώντας συνταγή και βήματα, εσύ φτιάχνεις την επιτυχία σου και τη ζωή σου. Μπορεί να μην κάνεις μάστερ στο ΜΙΤ, αλλά πχ στο Νιουκασλ όπου θα ξεκινήσεις καλή δουλειά, θα συνεχίσεις και θα πας όπου ο εαυτός σου σε πάει και όπου οι δυνατότητές σου και η τύχη σε οδηγήσουν. Η επιτυχία και η εξέλιξη είναι χρονοβόρα πράγματα και δεν περιορίζονται στο δίπτυχο "τάδε χώρα VS δείνα χώρα", "δέκατο πανεπιστήμιο στον κόσμο VS δέκατο πέμπτο πανεπιστήμιο στον κόσμο".
Πλατείασα, ελπίζω να έγραψα έστω και μια γραμμή με ουσία.
edit: Ξέχασα. Ίσως να έχει να κάνει με τον κλάδο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει το "US experience" να έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απ' το ευρωπαϊκό. Τα προσόντα θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο και όχι η προέλευσή τους. Κι ανάποδα αν το δεις, επειδή το πώς θα βρεις μια δουλειά και θα ξεχωρίσεις είναι παράγοντας τύχης κατά πολύ, ποιος σου λέει ότι όταν ψάχνεις μια δουλειά στην Αυστρία πχ θα ξεχωρίσεις ως απόφοιτος Αμερικάνικου πανεπιστημίου και όχι Ελβετικού, Γερμανικού, Αυστριακού, Αγγλικού; Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι εάν έχεις κάνει καλές σπουδές, ανεξάρτητα πού τις έχεις κάνει, θα βρεις καλή δουλειά (για εξωτερικό μιλάμε πάντα, δυστυχώς - όχι για Ελλάδα). Οι φίλοι σου δε νομίζω ότι είναι άνεργοι επειδή δεν έχουν δυνατά χαρτιά, αλλά επειδή υπάρχει ανεργία 44% στους νέους και 26% γενικώς.
Σε μια δουλειά θα γουστάρουν πολύ υποψηφίους από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια γιατί θα θέλουν να χτίσουν συνεργασίες με Αμερική, και τα ευρωπαϊκά πτυχία θα τα βλέπουν ως συνηθισμένα, σε άλλη δουλειά θα προτιμούν από Αγγλικά πανεπιστήμια γιατί θα έχουν ήδη επιτυχημένη συνεργασία μαζί τους. Σε άλλη δουλειά θα σε κυνηγάνε αν πεις "τέλειωσα το Imperial College London", σε άλλη αν πεις "ήρθα απ' την Αμερική" δε θα σε προτιμάνε γιατί θα θεωρούν ότι έχεις διαφορετικό training και θα χρονοτριβήσουν μαθαίνοντάς σου τα αγγλικά συστήματα. Γενικώς δεν υπάρχει συνταγή.
Οι σχέσεις από απόσταση είναι μια χαρά όταν υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα. Όταν δηλαδή συμφωνείς με τον άλλο ότι θα είστε από απόσταση μέχρι τότε και μετά θα είστε μαζί. Το "από απόσταση και βλέπουμε", ειδικά για αποστάσεις Ευρώπη-Αμερική, σημαίνει πρακτικά ότι η σχέση θα φθίνει μέχρι να λήξει. Κι ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, κι αν κρατήσει η σχέση, πρώτον θα είναι μια σχέση λειψή (απόσταση γαρ) και θα παραμένει λειψή για απροσδιόριστο χρονικό διάγραμμα. Δηλαδή οκ, αγαπιέστε τρελά και είστε οκ από μακριά ακόμα και για 1, 2, 3 χρόνια. Μετά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο να είστε μαζί ή συνέχεια απόσταση; Δηλαδή κάπου μπαίνει και η αναγκαστική ερώτηση "πού πάμε σ' αυτή τη σχέση".
Όσο για το "καλά είναι εκεί αλλά γιατί να μην πάει κάπου ακόμα καλύτερα", δε διαφωνώ καθόλου. Αν δεν ήμουν σε σχέση θα σκεφτόμουν ακριβώς έτσι. Αλλά εφόσον αποφασίσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω "για πάντα", τότε φυσικά και θα βάλω αυτόν τον παράγοντα στις αποφάσεις μου. Δε θα παρατήσω τη δουλειά μου, δε θα παρατήσω τις σπουδές μου, δε θα αφήσω τη ζωή μου και "τον εαυτό μου" να ετεροκαθοριστούν, όμως εάν θέλω να κρατήσω μια σχέση, τότε θα σκεφτώ πώς θα γίνει να την κρατήσω. Φυσικά είναι πλήρως αποδεκτή και η άποψη ότι δε θέλω να κρατήσω τη σχέση, πάμε από απόσταση και ό,τι γίνει. Δεν το κατακρίνω καθόλου, είναι φυσιολογική απόφαση. Όμως λέω ότι ΕΑΝ κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να δοκιμάσει να αποφύγει το "σχέση από απόσταση" και θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του επιτρέποντας στη σχέση του να ακολουθήσει, τότε γιατί να μην το κάνει;
Για τη σύγκριση Βρετανικών και Αμερικάνικων πανεπιστημίων δε διαφωνώ αλλά ούτε και συμφωνώ για το μετά, τα επαγγελματικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι όλα θέμα συγκυριών και πορείας γενικής. Η χώρα δε θα σε καθορίσει. Τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια έχουν μια νεφελώδη αίγλη και ένα απροσδιόριστο "άλλο Αμερική κι άλλο Ευρώπη". Εγώ προσωπικά δε θα επέλεγα Αμερική, είναι υπερβολικά μακριά για μένα και είναι μια χώρα που δε γνωρίζω. Και, σα γριά που επηρεάζεται απ' όσα βλέπει στην τηλεόραση, δεν αντέχω αυτό το πράγμα με τα διάφορα Πανεπιστήμια και Κολλέγια και σχολεία όπου μπαίνει ο κάθε τρελός και τους γαζώνει. Είμαι φοβιτσιάρης άνθρωπος γενικά, το παραδέχομαι, και η απόσταση της Αμερικής και η ιδιαιτερότητά της σε κάποια πράγματα με απωθεί. Γριά mode off και συνεχίζω φυσιολογικά. Επίσης διδακτορικό στην Αμερική δε θα έκανα επειδή κρατάει 6-7 χρόνια. Δεν έχω τη διάθεση να σπουδάζω άλλα 6 χρόνια σε καμία περίπτωση. Σκέψου ότι έχω συναδέλφους που έφυγαν απ' τον Καναδά και ήρθαν να κάνουν εδώ PhD (και συνεχίζουν με post doc τώρα) γιατί δεν ήθελαν να φάνε τόσα χρόνια σπουδάζοντας.
Για το funding των μαστερς που λες έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν πολλές χρηματοδοτήσεις για τα μαστερ (ελάχιστες). Μπορείς όμως να κάνεις απευθείας διδακτορικό (που έχεις funding), οι περισσότεροι στον κλάδο μου αυτό κάνουν. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό θέμα. Επίσης, υπάρχουν υποτροφίες για τα μαστερ που σου καλύπτουν έστω τα δίδακτρα. Γενικώς ψιλοϋπάρχουν επιλογές αν και είναι δύσκολες. Προσωπική γνώμη ότι θα έκανα μάστερ και θα πλήρωνα τα δίδακτρα, αν είχα τα χρήματα. Δε θα διάλεγα Αμερική για να έχω funding. Η ακρίβεια της Αμερικής και τα εισιτήρια/νοίκια και το ότι ουσιαστικά λες αντίο σε γονείς/φίλους (στα 2 χρόνια του μαστερ πόσες φορές θα τους δεις με τόσα λεφτά στα εισιτήρια; ), εμένα θα με έσπρωχναν στο να μείνω στην Ευρώπη. Γιατί οκ να έχεις funding (δεν ξέρω πόσα λεφτά είναι) στην Αμερική για το μαστερ σου, αλλά θα σου φτάνουν να ζήσεις ανθρώπινα ή θα μένεις σε ένα σπίτι με άλλα 8 άτομα και θα περπατάς αντί να παίρνεις μετρό γιατί δε σου φτάνουν τα λεφτά; Δεν έχω ιδέα από funding Αμερικάνικων πανεπιστημίων σε σχέση με το πόσο ακριβή/φτηνή είναι η ζωή εκεί, δε γνωρίζω καθόλου.
Τέλος πάντων, προσωπική επιλογή είναι. Θα μπορούσαν επίσης να πάνε Αγγλία, να είναι μαζί, να τελειώσουν και μετά να πάνε όπου είναι καλύτερα και για τους δύο, αν θέλουν να είναι μαζί ακόμα. Θα μπορούσαν να χωριστούν τώρα, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί, και να δουν πώς θα πάει. Δική τους είναι η επιλογή για ό,τι κι αν αποφασίσουν. Απλά δε μου αρέσει η απαξίωση μιας σχέσης χρόνων με τη λογική "ε κι αν χωρίστε, θα βρείτε άλλον - η καριέρα πάνω απ' όλα". Πρέπει να δεχτείτε (δε μιλάω σε κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά) ότι ενίοτε δε θέλουμε να χωρίσουμε και να βρούμε άλλον, θέλουμε να δούμε πώς θα γίνει να μη βλάψουμε τα επαγγελματικά μας αλλά να είμαστε με τον άλλον γιατί αυτόν θέλουμε, τι να κάνουμε. Αν θέλαμε άλλον, θα είχαμε άλλον. Επίσης όχι, δεν είναι η καριέρα πάνω από ΟΛΑ για κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι από μας δε θα πατούσαμε επί πτωμάτων, δε θα παρατούσαμε φίλους και συντρόφους, δε θα γινόμασταν ερημίτες μέχρι να εξελιχθούμε επαγγελματικά, δε θα δουλεύαμε Σαββατοκύριακα μέχρι τα μεσάνυχτα, δε θα ξεχνούσαμε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους για να γίνουμε καθηγητές μια ώρα αρχίτερα.
Αυτό δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι η στάση όλων των ανθρώπων, κάποιοι είναι πιο ανταγωνιστικοί, πιο επίμονοι, πιο ψυχροί, πιο υπολογιστικοί, πιο πιο πιο. Εγώ πχ προσωπικά δεν είμαι έτσι. Θα δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θα δουλέψω Σαββατοκύριακα, όμως παράλληλα όταν μια συνάδελφος χρειάζεται βοήθεια επειδή θα χάσει μια προθεσμία, δε θα πω "πωπω ελπίζω να τα καταφέρεις, τώρα πάω να συνεχίσω". Θα παρατήσω τη δουλειά μου για μια ολόκληρη μέρα και θα κόψω τον κώλο μου να τη βοηθήσω να προλάβει. Αν μου πει η supervisor μου "θέλω βοήθεια εκεί", δε θα πω "θα πληρωθώ;". Θα πω με τη μία "φυσικά", κι ας σημαίνει ότι θα πρέπει να πάω και Σάββατο στη σχολή για να αναπληρώσω το χρόνο που έχασα. Όταν προσπαθώ να αποφασίσω τι θα κάνουμε με το φίλο μου, δε θα πω "κοίτα εγώ funding βρήκα, θα έρχομαι να σε βλέπω, άστο μην έρχεσαι γιατί αν δε βρεις δουλειά θα με τραβάς πίσω και θα με αποσπάς απ' τη δουλειά μου, θα με αγχώνεις και θα ζοριζόμαστε οικονομικά". Τέλος πάντων, προσωπικές επιλογές όλα. Για μένα, όσο κι αν αγαπώ την επιστήμη, κι όσο κι αν δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο απ' το να είμαι στο Πανεπιστήμιο (πράγμα τρομαχτικό καθώς είμαι παντελώς ανίδεη από το πώς είναι να δουλεύεις στον πραγματικό κόσμο κι όχι στη φούσκα του πανεπιστημίου) απλά δεν είναι στη φύση μου να αποκόψω τα πάντα από πάνω μου για να "πετύχω". Θα κάνω συμβιβασμούς και θα κρατήσω μαζί μου ό,τι θεωρώ πολύτιμο. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσω να σπουδάσω στο δείνα κορυφαίο πανεπιστήμιο αλλά ότι μπορώ να σπουδάσω στο τάδε εξαιρετικά αξιόλογο πανεπιστήμιο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να νιώσω ότι έχασα τίποτα. Το κρίμα και το λάθος θα ήταν να πω "άστα όλα, παράτα την καριέρα και κάτσε Ελλάδα να δουλέψεις σε φροντιστήριο ή να κάνεις ιδιαίτερα". Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω όμως, ούτε μία στο εκατομμύριο.
Άλλωστε δε γίνεσαι "επιτυχημένος" ακολουθώντας συνταγή και βήματα, εσύ φτιάχνεις την επιτυχία σου και τη ζωή σου. Μπορεί να μην κάνεις μάστερ στο ΜΙΤ, αλλά πχ στο Νιουκασλ όπου θα ξεκινήσεις καλή δουλειά, θα συνεχίσεις και θα πας όπου ο εαυτός σου σε πάει και όπου οι δυνατότητές σου και η τύχη σε οδηγήσουν. Η επιτυχία και η εξέλιξη είναι χρονοβόρα πράγματα και δεν περιορίζονται στο δίπτυχο "τάδε χώρα VS δείνα χώρα", "δέκατο πανεπιστήμιο στον κόσμο VS δέκατο πέμπτο πανεπιστήμιο στον κόσμο".
Πλατείασα, ελπίζω να έγραψα έστω και μια γραμμή με ουσία.
edit: Ξέχασα. Ίσως να έχει να κάνει με τον κλάδο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει το "US experience" να έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απ' το ευρωπαϊκό. Τα προσόντα θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο και όχι η προέλευσή τους. Κι ανάποδα αν το δεις, επειδή το πώς θα βρεις μια δουλειά και θα ξεχωρίσεις είναι παράγοντας τύχης κατά πολύ, ποιος σου λέει ότι όταν ψάχνεις μια δουλειά στην Αυστρία πχ θα ξεχωρίσεις ως απόφοιτος Αμερικάνικου πανεπιστημίου και όχι Ελβετικού, Γερμανικού, Αυστριακού, Αγγλικού; Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι εάν έχεις κάνει καλές σπουδές, ανεξάρτητα πού τις έχεις κάνει, θα βρεις καλή δουλειά (για εξωτερικό μιλάμε πάντα, δυστυχώς - όχι για Ελλάδα). Οι φίλοι σου δε νομίζω ότι είναι άνεργοι επειδή δεν έχουν δυνατά χαρτιά, αλλά επειδή υπάρχει ανεργία 44% στους νέους και 26% γενικώς.
Σε μια δουλειά θα γουστάρουν πολύ υποψηφίους από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια γιατί θα θέλουν να χτίσουν συνεργασίες με Αμερική, και τα ευρωπαϊκά πτυχία θα τα βλέπουν ως συνηθισμένα, σε άλλη δουλειά θα προτιμούν από Αγγλικά πανεπιστήμια γιατί θα έχουν ήδη επιτυχημένη συνεργασία μαζί τους. Σε άλλη δουλειά θα σε κυνηγάνε αν πεις "τέλειωσα το Imperial College London", σε άλλη αν πεις "ήρθα απ' την Αμερική" δε θα σε προτιμάνε γιατί θα θεωρούν ότι έχεις διαφορετικό training και θα χρονοτριβήσουν μαθαίνοντάς σου τα αγγλικά συστήματα. Γενικώς δεν υπάρχει συνταγή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
02-10-15
14:09
Για να μη σβήσω τα rankings, μεταξύ άλλων, που έχω αναφέρει στο μήνυμά μου από πάνω, αλλά για να αποφύγω να δεχτώ κι άλλο μήνυμα που μου λέει ότι διαφημίζομαι, εξηγώ.
Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.
Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.
Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.
Καλή συνέχεια στη συζήτηση
Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.
Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.
Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.
Καλή συνέχεια στη συζήτηση
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
koukimanster
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η koukimanster αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 298 μηνύματα.
01-10-15
19:51
Αν θέλουν να είναι μαζί και η σχέση τους είναι σημαντική για τη ζωή τους, αν δηλαδή στη φάση που είναι τώρα και όπως νιώθουν τώρα πιστεύουν ότι δε θέλουν να ζήσουν χωρίς να είναι μαζί, τότε καλά κάνουν και θα βρεθούν κι οι δύο κάποια στιγμή στη Μ. Βρετανία. Μια χαρά πανεπιστήμια έχει η χώρα που δεν υπολείπονται σε τίποτα των πανεπιστημίων στις ΗΠΑ.
Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί. Αν λέγατε ότι επειδή φοβόσασταν μήπως περάσετε σε άλλες πόλεις τα παρατήσατε τελείως και αφήσατε τους βαθμούς και την όρεξή σας για σπουδές να πάνε στο βρόντο, θα σας έλεγα ναι, ίσως χάσατε μια ευκαιρία. Τώρα το πλάνο σας το βλέπω μια χαρά.
Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί. Αν λέγατε ότι επειδή φοβόσασταν μήπως περάσετε σε άλλες πόλεις τα παρατήσατε τελείως και αφήσατε τους βαθμούς και την όρεξή σας για σπουδές να πάνε στο βρόντο, θα σας έλεγα ναι, ίσως χάσατε μια ευκαιρία. Τώρα το πλάνο σας το βλέπω μια χαρά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.