Επηρεάζει η σχέση τις σπουδές;

[akikos]

Όταν μετά από 7 χρόνια το ζευγάρι για το μέλλον του δεν σκέφτεται ως μονάδα αλλά ως διαφορετικές οντότητες τότε υπάρχει πρόβλημα για τη συνέχεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[konstantinab199]

Να σας πω και εγώ αλλή μία αληθινη ιστορια ενος πολύ κοντινου μου προσώπου.
Α λυκειου γνωριστηκε με το αγορι που εμελλε να γινει ο συζηγος της.
Περασαν ολο το λυκειο μαζι,συγκατηκοισαν στην πολη που περασαν.Ζουσαν ομορφα.Τελειωνουν μαζι στα τεσσερα χροννια(εκεινος φιλολογια,εκεινη ιστορικό).Εκεινη ειπε τον ορκο.Ηταν αριστη.Δινει εξετασεις για διδακτορικο σε ελληνικο πανεπιστημιο και αφου ξεχωρισε αναμεσα σε πολλους αλλους της προσφερεται υποτροφια για διδακτορικο στη γερμανια επ αμοιβή διολου ευκαταφρονητη.Και ολα αυτα ενώ στην ελλαδα ήδη για τους αποφοιτους τετοιων σχολων ηταν ΠΟΛΥ ασχημα τα πραγματα.Εκεινος ομως δουλευε ηδη σε φροντιστηρια και "εχτιζε" ονομα.Στα 24 ειχε λεφτα για τα απολυτως βασικα και τιποτα παραπανω αλλα αγαπουσε αυτο που εκανε,να διδασκει και τον αγαπουσαν και τα παιδια .πολυ.Εξαλλου εκεινου δεν του ειχε δοθει μια τετοια ευκαιρια και ουτε οι προοπτικες για το επαγγελμα του ηταν καλυτερες στο εξωτερικο.Περασαν χροννια απο τοτε .Και καθε φορα την ρωταω εκπληκτη την ιδια ερωτηση "μα καλα δεν το μετανιωσες;" και καθε φορα η ιδια απαντηση΄'ουτε στιγμη δεν ειχα αμφιβολια "και χαμογελαει.
πως ζουνε; Με τα απολυτως απαραιτητα οπως ζει και ο μεσος 30αρης στην ελλαδα(μαλιστα ειναι τυχεροι οσοι εχουν δουλεια και βγαζουν το ψωμι τους.)Εχουν δικο τους φροντιστηριο,ειναι πορωμενοι με τη δουλεια τους και εχουν και ενα παιδακι.Ναι καποιοι απο εσας μπορει να το θεωρειται καντατια και μιζερια απο μερους της κοπελας...αλλα να τα αφηνε ολα και να εφευγε;.Ο,τι ειχε ηταν στην ελλαδα.Εξαλλου σε αυτο που κανει ειναι καταπλητικη και εισπρατει καθε μερα αμεριστη αγαπη απο τους μαθητες της
Οταν βρισκεις τον ανθρωπο σου και εισαι(οσο μπορεις) σιγουρος για αυτον ΔΕΝ τον αφηνεις να φυγει.Βεβαια ολα ειναι επιλογες...εκεινη προτιμισε πολυ λιγοτερα λεφτα για ειναι με τους ανθρωπους που αγαπα.Και ειναι ακράδαντη αποδειξη οτι τα λεφτα δεν φερνουν την ευτιχια.

Οσον αφορα τις σχεσεις απο αποσταση θεωρω οτι κρατανε εφοσον υπαρχει παντα σχεδιο γα ενα κοινο μετα.Εφοσον δηλαδη ξερεις οτι ειναι προσωρινα ετσι και οτι σε λιγο καιρο θα ερθει και ο αλλος μαζι σου η θα πας εσυ μαζι του.Και βεβαια πρεπει να υπαρχουν συναντησεις τουλαχιστο 1 φορα το μηνα και απο τις δυο μεριες
Οσο υπαρχει οραμα για κοινο μελλον ολα γινονται.Αγαπη και ερωτας(πιο πολυ απο αυτο ) να υπαρχουν μονο !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Xaris SSSS]

Spoiler

Επηρεάζει η σχέση τις σπουδές;

Κατά πόσο μια σχέση μπορεί να επηρεάζει ή και να καθορίζει τις σπουδές; Θα διηγηθώ την ιστορία ενός ζευγαριού. Τα “έφτιαξαν” από όταν εκείνος πήγαινε Α λυκείου κι εκείνη Γ γυμνασίου και συνεχίζουν ακόμα.

Εκείνος: Τελειώνοντας το λύκειο πέρασε στο Φυσικό Αθήνας. Είχε την ευκαιρία να σπουδάσει το αντικείμενό του στη Μ. Βρετανία, καθώς και τις βαθμολογικές προϋποθέσεις είχε, αλλά και ο πατέρας του το μισό χρόνο τότε εργαζόταν εκεί και δεν θα υπήρχε θέμα εξόδων. Ο νέος απέρριψε κατηγορηματικά το εξωτερικό (ήταν αρκετά πεισματάρης), παρά τις πιέσεις των γονιών του (και όχι μόνο). Έτσι έμεινε να σπουδάσει στην Ελλάδα, με σκοπό παίρνοντας το πτυχίο του να πάει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή έφταιγε “αυτό” που σέρνει ακόμα και καράβι;

Εκείνη: Τελείωσε το λύκειο την επόμενη χρονιά και πέτυχε στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για προικισμένο άτομο σε πολλούς τομείς. Είχε από παιδί πολλές διεθνείς διακρίσεις στη ζωγραφική και τη μουσική, ήταν αθλήτρια, πρωταθλήτρια στο πατινάζ και άλλα ακόμα. Όλα αυτά, μαζί με τις υψηλές της βαθμολογίες την έκαναν δεκτή με υποτροφίες σε κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ στα οποία οι γονείς της (δεν τους λείπουν τα χρήματα) έκαναν αιτήσεις. Όμως, η νέα απέρριψε κατηγορηματικά το εξωτερικό (ήταν αρκετά πεισματάρα), παρά τις πιέσεις των γονιών της (και όχι μόνο). Έτσι έμεινε να σπουδάσει στην Ελλάδα, με σκοπό παίρνοντας το πτυχίο της να πάει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή έφταιγε το “άλλο” που και αυτό (ας μην το λέει η παροιμία) σέρνει ακόμα και καράβι;

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, έζησαν μαζί τα φοιτητικά τους χρόνια, πέρασαν ωραία και μετά από 7 σχεδόν χρόνια είναι ακόμα μαζί. Όμως, τώρα έφτασε η στιγμή που το αγόρι παίρνει το πτυχίο του. Ήδη έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Μ. Βρετανία. Σύντομα ο νέος θα φύγει από την Ελλάδα. Το κορίτσι; Έχει ακόμα 2 χρόνια να τελειώσει τη σχολή της. Για μετά, δεν ξέρει ακόμα με σιγουριά και απλά συζητά γενικά για κάποια μεταπτυχιακά στη Μ. Βρετανία, (το γιατί όχι στις ΗΠΑ όπου είναι πιο κατάλληλες για το αντικείμενό της, είναι μάλλον αυτονόητο).

Είναι προφανές ότι τα “παιδιά” καθόρισαν τις ως τώρα πορείες τους σχετικά με τις σπουδές τους, έχοντας σαν οδηγό τη σχέση τους. Τώρα όμως δεν έχουν πλέον αυτή την πολυτέλεια, καθώς ήρθε η ώρα των αποφάσεων. Τι θα γίνει από εδώ και πέρα; Την πρώτη χρονιά εκείνος θα μπορεί να πηγαινοέρχεται, καθώς θα είναι προπαρασκευαστικό έτος. Την επόμενη χρονιά όμως, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα. Θα αντέξει η σχέση “από απόσταση”; Και αν αντέξει, τι γίνεται μετά; Να πάμε και πιο πριν; Μήπως και οι δύο έκαναν λάθος που έβαλαν τη σχέση τους πρώτη προτεραιότητα και τις σπουδές μετά; Μήπως έπρεπε να είχε ακολουθήσει καθένας το δρόμο του; Και ποιος από τους δύο είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης; Μάλλον όχι το αγόρι, καθώς θα κάνει τώρα το μεταπτυχιακό που επιθυμούσε. Το κορίτσι όμως, άφησε μια λαμπρή καριέρα που της υπόσχονταν τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Τι θα κάνει μετά το πτυχίο της; Η δυνατότητα για μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ με υποτροφία υπάρχει, όμως αυτή δεν θέλει ούτε να το συζητήσει.

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, πώς κρίνετε τις μέχρι τώρα ενέργειές τους, τι έχετε να παρατηρήσετε και τι θα τους συμβουλεύατε για το μέλλον;

Κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ επιπόλαιο και απο τους 2 σας να πετάξετε την ευκαιρία για σπουδές στο εξωτερικό αλλά ότι έγινε έγινε. Πιστεύω καλύτερο θα ήταν όταν η κοπέλα σου τελειώσει με το καλό της σπουδές της να έρθει και αυτή στη Μ. Βρετανία. Αλλά σε γενικές γραμμές και στις ΗΠΑ να πάει δεν νομίζω να είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, αφού αφοσιωθήκατε τόσο πολύ ο ένας στον άλλο και κάνατε αυτές τις θυσίες θα αφήσετε έναν ωκεανό να σας χωρίσει?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kleop]

Φαινεται πως η σχεση σας ειναι τοσο δυνατη που αγνοησατε τις πιεσεις των γονιων και του στενου περιβαλλοντος σας οταν σας προτειναν προπτυχιακες σπουδες στο εξωτερικο,οποτε και τωρα θα το αντιμετωπισετε με τον δικο σας τροπο.Δια ολο αυτο μπορεις να το εκλαβεις και ως μια δοκιμασια για την σχεση σας,δηλαδη αν θα μπορειτε να αντεξετε και λιγο χωρια.Οπως ειπες ειστε 7 χρονια μαζι,συγκατοικουσατε μαζι ολα τα ειχατε απο κοινου.Πολλα ζευγαρια ομως που ξεκινουν σχεση δεν ειναι καν ετσι.Ισως η αποσταση εκανε καλο στην σχεση σας για να μαθετε πως ειναι χωρια.Για να μην παρεξηγηθω δεν λεω να χωρισετε αλλα θα δοκιμασετε τις αντοχες σας.Εξαλλου ενας χρονος ειναι θα περασει.Και οπως ειπαν και καποια αλλα παιδια παραπανω και ειναι και δικη μου αποψη εσυ δεν μπορεις να πας στις ΗΠΑ ή εστω να ερθει εκεινη στην Μ.Βρετανια;Ειναι εξισου καλα τα πανεπιστημια της Αγγλιας αφου και απο εκει σου ανοιγονται πολλες επαγγελματικες ευκαιριες.
Πιστευω θα βρειτε μια λυση απλως τωρα εισαι μεσα στην προβλημα και δεν μπορεις να βρεις μια λογικη λυση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Gate4]

Oh whatevah Δία, έτσι και χωρίσετε θα σταματήσει όλο το φόρουμ να πιστεύει ότι κάποτε, ίσως, μπορεί, πιθανόν, δεν αποκλείεται, να γνωρίσει ο καθένας το άλλο του μισό.
Δεν θεωρώ τις αποφάσεις που πήρατε ως τώρα δύσκολες, και δεν θεωρώ ότι η απόσταση σε τέτοια σχέση θα είναι εμπόδιο.

Χαχαχαχα και εγώ μόλις διάβασα το πρώτο ποστ του Δία αυτό σκέφτηκα.
Και γω έτσι πως τα παρουσιάζεις νομίζω ότι δεν θα σας είναι εμπόδιο αν αγαπιέστε και ότι μπορεί μετά όπου πάει η κοπέλα να πας και εσύ (λογικά θα έχεις τελειώσει το μεταπτυχιακό) και να είστε μαζί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

Γιώργο, clean-cut όπως πάντα! Ναι, τα πράγματα είναι απλά, αν το δεις υπό πρίσμα λογικής, αλλά (ευτυχώς) η λογική είναι μία μόνο πτυχή του ανθρώπου!

Δία, σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να μην επηρεάστηκε απλά από την σχέση σας, απορρίπτοντας έτσι την ευκαιρία στο εξωτερικό;
Μη ξεχνάς ότι Αμερική δεν είναι Αγγλία, που μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο και σε τρεις ώρες είσαι Ελλάδα. Η απόσταση είναι πάρα πολύ σημαντική, το κόστος μεταφοράς επίσης (αν σου λείψει το σπίτι δεν "πηδάς" σε ένα αεροπλάνο και έρχεσαι!) και η φίλη σου ήταν μόλις 18 χρονών. Έχουμε λοιπόν ένα κορίτσι, που έχει μία πολύ όμορφη και γεμάτη ζωή εδώ, με φίλους, οικογένεια, hobby κτλ... Το δίλημμα που της τέθηκε ήταν να τα αφήσει όλα αυτά, να πάει σε μία άλλη χώρα μόνη της για τις σπουδές της, μακριά από τους δικούς της ανθρώπους. Δεν είναι φυσιολογικό να προτιμήσει να μείνει εδώ (από τη στιγμή που μιλάμε για προπτυχιακές σπουδές) και να σκεφτεί αργότερα το θέμα του εξωτερικού;
Επίσης, έχεις σκεφτεί την πιθανότητα το ...υστερόχρονο του δικού της διλήμματος να την επηρέασε; Εσύ δεν έφυγες Αγγλία αν και μπορούσες... Γιατί το έκανες; Το συζητήσατε μαζί; Της εξήγησες; Μπορεί η κοπέλα να θεώρησε ότι θα ήταν "άτιμο" από μέρους της ενώ εσύ αρνήθηκες μία ευκαιρία για έξω (για εκείνη; ) να το κάνει σε εσένα... For all you know, μπορεί και εκείνη να σκέφτεται στο ίδιο πράγμα με εσένα και να νιώθει "τύψεις"!
Μη θεωρείς λοιπόν τίποτα δεδομένο και μη βγάζεις εύκολα συμπεράσματα. Το τι μπορεί να έχει κάποιος μέσα στο μυαλό του είναι πολύ μυστήρια υπόθεση. Προσπάθησε λοιπόν να της κάνεις μία συζήτηση για το θέμα, για να καταλάβεις τι υπαγόρευσε τις κινήσεις της. Μην της πεις με τη μία ότι νιώθεις "άβολα" γιατί μπορεί να έχεις παρεξηγήσει κάτι.
Τέλος, δεν είναι κακό να συζητήσετε για το "μέλλον" σας... Και με αυτό εννοώ το πολύ απλό: τι σχέδια έχει ο καθένας, τι επιθυμίες. Αν γνωρίζετε και οι δυο και το επεξεργαστείτε από κοινού, είναι πιο εύκολο από ατομικό να γίνει ... κοινό!

Όλα θα πάνε καλά!

Για τα dorms δεν γνωριζω γιατι δεν εμεινα ποτε εκει. Ξερω ομως οτι στα fraternities & sororities γινεται χαμος. Αυτα ομως τι σχεση εχουν με το επιπεδο σπουδων και τις ευκαιριες που σου προσφερει ενα πανεπιστημιο; Ισχυει ή δεν ισχυει οτι πεφτει αντιγραφη στην εξεταστικη στα ελληνικα πανεπιστημια; Ισχυει ή οχι οτι πολλοι αγοραζουν τις εργασιες τους; Ισχυει ή οχι οτι καποιοι μπαινουν τουβλα και αποφοιτουν τουβλα; Μη ξεχναμε και τους αιωνιους φοιτητες οι οποιοι μετα απο 20 χρονια παιρνουν πτυχιο και αν τους ρωτησεις αν αποκομισαν κατι απο τις σπουδες τους, θα σου λενε για τα παρτυ της ΚΝΕ, ΔΑΠ, κτλ. Οπως ειπα και παραπανω, οταν αποφοιτεις απο ελληνικο πανεπιστημιο δεν εχεις τις ιδιες ευκαιριες που θα ειχες αν αποφοιτουσες απο ενα αμερικανικο, ειδικα αν δεν εχεις connections με καθηγητες (οι οποιοι με την σειρα τους εχουν connections με καθηγητες του εξωτερικου).

Να σου απαντήσω με κάτι δικό σου!

Αυτα ομως τι σχεση εχουν με το επιπεδο σπουδων και τις ευκαιριες που σου προσφερει ενα πανεπιστημιο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[koukimanster]

Πολύ καριερίστες κάποιοι, πεταμένες ευκαιρίες και κατεστραμμένες διαδρομές και δεν ξέρω κι εγώ τι. Η Μ. Βρετανία έχει καταπληκτικά πανεπιστήμια και πολλά κάνουν πολύ καλή έρευνα - είναι εύκολο να βρεις ποια είναι τα πιο "ερευνητικά" πανεπιστήμια με ψάξιμο στο ιντερνετ, ώστε να συνεχίσεις με μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ένα βαρβάτο ίδρυμα. Δεν είπαν ότι θα τα παρατήσουν όλα και θα πάνε στην Κωλοπετινίτσα, είπαν ότι σκέφτονται να συνδυάσουν τα πλάνα τους. Σιγά κάποιοι εδώ μέσα κιλερς της ακαδημαϊκής πορείας μη σας φύγει κάνας πόντος.

Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.

Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.

Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.

* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.

εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.

edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.

Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.

Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[koukimanster]

Για να μη σβήσω τα rankings, μεταξύ άλλων, που έχω αναφέρει στο μήνυμά μου από πάνω, αλλά για να αποφύγω να δεχτώ κι άλλο μήνυμα που μου λέει ότι διαφημίζομαι, εξηγώ.

Τα rankings τα ανέφερα σαν ενθάρρυνση σε όποιον δεν περάσει σε ονομαστό ίδρυμα (UCL, Imperial, Oxford, Cambridge κλπ) σαν "απόδειξη"/παράδειγμα ότι και τα άγνωστα ιδρύματα παίρνουν καλές θέσεις, αναγνωρίζονται, έχουν χρήματα για έρευνα κλπ. Πριν ξεκινήσω εδώ δεν ήξερα καν σε τι "θέση" βρίσκεται το ίδρυμα, δεν το έψαξα γιατί δε με ενδιέφερε. Όμως επειδή το προωθούν πολύ με αφισάκια και μπάνερ και τέτοια ("φέτος είμαστε στην τάδε θέση!!! χάσταγκ περήφανοι" και δεν ξέρω κι εγώ τι) αναγκαστικά ενημερώνομαι κι εγώ και όλοι.

Αναφέρθηκα στις κατατάξεις γιατί έχω δει μια τάση απαξίωσης των περιφερειακών ιδρυμάτων και έχω γνωστούς που πχ τους πήραν στο Newcastle αλλά δεν πήγαν γιατί θέλουν μόνο Οξφόρδη και όλα τα άλλα τα βρίσκουν άχρηστα, αφού δεν είναι στο τοπ 10 της Ευρώπης ξέρω γω. Βέβαια, δε σκέφτονται ότι μπορεί να πας Οξφόρδη και να έχεις μεν το χαρτί απόφοιτος Οξφόρδης, αλλά να έχεις έναν supervisor που σε έχει χεσμένο ή ένα θέμα που δε σε εμπνέει ή δε σε βοηθάει για το μέλλον, δεν "ανοίγει πόρτες" κατά την προσφιλή φράση. Γι' αυτό είπα ότι η τύχη και οι συγκυρίες παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο και το ιδανικότερο είναι να κάνετε τις αιτήσεις σας και, σε όσες γίνετε δεκτοί, να πάτε από κοντά να δείτε το κάμπους και τον υποψήφιο supervisor ή/και τα εργαστήρια που θα δουλεύετε και μετά να αποφασίσετε πού θα πάτε.

Έχω ακούσει και το αμίμητο "σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας; Α, ε σιγά, αυτό δεν είναι πολύ διάσημο". Καλά είναι τα rankings αλλά σαν μπούσουλας και μόνο.

Καλή συνέχεια στη συζήτηση

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[libre]

Το θέμα δεν είναι ούτε η απόσταση, ούτε αν θα συνεχιστεί ή όχι η σχέση. Εδώ ισχύει ότι "Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)". Αν είναι να χαλάσει μια σχέση, αυτό μπορεί να γίνει και από κοντά.
Αυτό που με απασχολεί, είναι οι συμβιβασμοί που έγιναν ως τώρα και ενδέχεται να γίνουν στο μέλλον, κυρίως από τη μεριά του κοριτσιού. Συμβιβασμοί σε σχέση με τις παραπέρα σπουδές της. Απορρίπτει χωρίς συζήτηση την προοπτική υποτροφίας στις ΗΠΑ και κατεβάζει τον πήχη. Εδώ αισθάνομαι άσκημα και νοιώθω τύψεις.

Δεν χρειαζεται να εχεις τετοιες σκοτουρες. Η ζωη σου εξελισσεται φυσιολογικα και ακολουθεις τα σχεδια σου, δεν κανεις κανενα εγκλημα. Απο κει και περα οσο θα λειπεις θα ζυγισει κι αυτη την κατασταση ψυχραιμοτερα και θα παρει τις αποφασεις της. Απλως πρεπει να εισαι κατανοητικος και να μην την επηρεασεις σε ο,τι κι αν αποφασισει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nelliel]

Να σου απαντήσω με κάτι δικό σου!

Μονο που στο εξωτερικο αν κοπεις για 2η φορα σε ενα μαθημα αποβαλλεσαι απο την σχολη και συνεπως δεν κρατανε ατομα που δινουν 20 φορες το καθε μαθημα μεχρι να το περασουν. Μονο οι δυνατοι μαθητες καταφερνουν να αποφοιτησουν. Κατι τετοιο δεν ισχυει στα δικα σας πανεπιστημια, αφου ο αλλος μπορει να δινει 20 χρονια το ιδιο μαθημα και να παιρνει πτυχιο.

Πολύ καριερίστες κάποιοι, πεταμένες ευκαιρίες και κατεστραμμένες διαδρομές και δεν ξέρω κι εγώ τι. Η Μ. Βρετανία έχει καταπληκτικά πανεπιστήμια και πολλά κάνουν πολύ καλή έρευνα - είναι εύκολο να βρεις ποια είναι τα πιο "ερευνητικά" πανεπιστήμια με ψάξιμο στο ιντερνετ, ώστε να συνεχίσεις με μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ένα βαρβάτο ίδρυμα. Δεν είπαν ότι θα τα παρατήσουν όλα και θα πάνε στην Κωλοπετινίτσα, είπαν ότι σκέφτονται να συνδυάσουν τα πλάνα τους. Σιγά κάποιοι εδώ μέσα κιλερς της ακαδημαϊκής πορείας μη σας φύγει κάνας πόντος.

Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.

Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.

Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.

* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.

εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.

edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.

Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.

Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.

Δεν διαφωνω σε καμια περιτπωση οτι εχει και η Μ. Βρετανια καλα πανεπιστημια, αλλα αν μπορει να παει σε κατι καλυτερο γιατι να μη το κανει; Αν εχει την ευκαιρια να εχει προσβαση σε μεγαλυτερη αγορα εργασιας γιατι να μη το κανει; Ειχα την τυχη να φοιτησω σε πολυ δυνατα πανεπιστημια και στην Β. Αμερικη και στην ΕΕ (και τα 2 στο τοπ 30 στην γενικη καταταξη) και η εκπαιδευση στην Αμερικη μου φανηκε καλυτερη. Στην ΕΕ ηταν σαν να εκανα επαναληψη αυτα που εμαθα στην Αμερικη. Δεν ειναι τυχαιο το γεγονος οτι για το διδακτορικο μου επελεξα ξανα πανεπιστημιο της Β. Αμερικης. Στην Μ. Βρετανια δεν γνωριζω πως ειναι, αλλα πιστευω οτι τα καλα της πανεπιστημια προσφερουν πολλα. Μπορει ομως η κοπελα να παει εκει; Στην Αμερικη θα εχει funding, στην Αγγλια θα εχει; Ποιος θα την συντηρει; Σε πολλα πανεπιστημια στην Β. Αμερικη πληρωνεσαι οταν κανεις μεταπτυχιακο. Στην ΕΕ πληρωνεσαι συνηθως στα διδακτορικα μονο. Στην τελικη 2-3 χρονια θα ειναι χωρια, δεν χαλασε και ο κοσμος. Αν δεν αντεξει η σχεση παμε παρακατω. Τι γινεται ομως αν δεν καταφερουν να αποκατασταθουν επαγγελματικα; Στον τομεα τους τα δυνατα χαρτια εχουν αρκετη βαρυτητα και δυστυχως οι αρχιτεκτονες και πολ. μηχανικοι στις μερες μας δεν βρισκουν ευκολα δουλεια σε σχεση με 10 χρονια πριν (εχω 2 φιλους στην Ελλαδα αρχιτεκτονες απο ΕΜΠ και ΑΠΘ και 1 πολ. μηχανικο απο ΑΠΘ με τον 1 αρχιτεκτονα να ειναι ανεργο και τους αλλους 2 να τα βγαζουν περα με δυσκολια). Στις μερες που ζουμε η αναγκη για επαγγελματικη αποκατασταση ειναι μεγαλυτερη απο το να εισαι μαζι με τον συντροφο σου. Το τελευταιο πραγμα που θελει ενας νεος ειναι να μην εχει δουλεια, να δουλευει part time ή να παιρνει εναν μισθο που δεν αρκει ουτε για τα βασικα. Οταν σου δινονται τετοιες καλες ευκαιριες, τις αρπαζεις και δεν τις πετας. Ακομα και αν επιλεξει να επιστρεψει στην ΕΕ, θα εχει αποκτησει πολυτιμο US experience, οποτε θα ειναι αρκετα πιο ευκολο να βρει δουλεια στην ΕΕ.

Υπαρχει επισης ενα ακομα πλεονεκτημα αν η κοπελα παει Αμερικη και αντεξει η σχεση τους στο περασμα του χρονου. Θα δωσει την ευκαιρια ή τουλαχιστον θα κανει πιο ευκολη την διαδικασια στον Δια να παει και αυτος Αμερικη αν το επιθυμησει (αν παντρευτουν θα ειναι πιο ευκολο να παει εκει ο Διας για δουλεια). Γιατι να μην εχουν αλλη μια τεραστια αγορα εργασιας ανοιχτη για το μελλον τους;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Ευχαριστώ και πάλι όλους όσους συμμετείχατε (με σοβαρότητα) στη συζήτηση. Οι γνώμες σας είναι πολύ χρήσιμες, καθώς και κάποια στοιχεία που δεν είχαμε σκεφτεί.

Αυτές είναι δικές της αποφάσεις όμως και όχι κάτι που επέβαλες εσύ, για να νιώθεις τύψεις. ...... Ό,τι και να αποφασίσει, είναι δικό της θέμα...

Αυτή είναι και η δική της απάντηση στις ερωτήσεις μου.

Και το αγόρι και το κορίτσι πρέπει να καταλάβουν πως η μόνη σταθερή μεταβλητή στη ζωή τους είναι ο εαυτός τους και τίποτα άλλο....

Μπορεί η "λογική" να λέει αυτό που γράφεις, όμως δεν ζούμε μόνο με αυτήν. Θέλουμε να έχουμε έναν άνθρωπο δικό μας, να είμαστε μαζί του, να τον νοιώθουμε και να μας νοιώθει και να τον αγαπάμε και να μας αγαπά. Δεν είναι δυνατόν να τα θυσιάσουμε όλα για μια καριέρα, κάπου θα βρούμε τη λύση. Ναι, ίσως κάποια στιγμή η σχέση διαλυθεί και να μετανοιώσουμε για τις επιλογές μας. Όμως αυτή είναι μια από τις ομορφιές της ζωής. Ζωή χωρίς ρίσκο δεν λέγεται ζωή.

Υ.Γ. Η κοπέλα παρακολουθεί το νήμα και κατά την άποψή της, η πιο καλή απάντηση ήταν η παρακάτω:

Εφόσον και οι δύο έχουν ένα πλάνο και στα επαγγελματικά τους και στα προσωπικά τους, πραγματικά δε βλέπω κανένα πρόβλημα, καμία θυσία, καμία ευκαιρία χαμένη. Οι σπουδές είναι ευκαιρία και η σχέση είναι επίσης ευκαιρία. Όταν αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί του, αυτό είναι το ίδιο σημαντικό με την καριέρα. Αν λοιπόν θέλουμε να είμαστε μ' αυτόν τον κάποιον, κάνουμε αλλαγές στα σχέδιά μας ώστε να το δρομολογήσουμε το να είμαστε μαζί.. ... Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lkjhgfdsa]

Υ.Γ. Η κοπέλα παρακολουθεί το νήμα [...]

Αυτό ίσως έπρεπε να το ξέρουμε από πριν...

Δεν είναι δυνατόν να τα θυσιάσουμε όλα για μια καριέρα, κάπου θα βρούμε τη λύση. Ναι, ίσως κάποια στιγμή η σχέση διαλυθεί και να μετανοιώσουμε για τις επιλογές μας. Όμως αυτή είναι μια από τις ομορφιές της ζωής.

Με την παραπάνω απάντηση και με το quote της koukimanster που λες ότι συμφωνεί η κοπέλα, νομίζω, το έχετε λυμένο το ζήτημα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

Υ.Γ. Η κοπέλα παρακολουθεί το νήμα

Τα καλύτερα μας τα κρατάς για το τέλος ρε μπαγάσα; Εύγε, Αφροξυλάνθη, τον κάνεις ό,τι θες, για να θυσιάσει Αγγλίες και εξωτερικά για σένα. Εσύ να πας ελεύθερα στην Αμερική όταν τελειώσεις, ο Δίας θα κόψει το κεφάλι του και θα σε ακολουθήσει.

Ωχ, και αύριο το πρωί αναρωτιέται η Ίριδα: «ποια είναι η Αφροξυλάνθη;;;;»
Και το εννοώ σοβαρά. Πήγαινε στις ΗΠΑ και κάνε την καριέρα σου. Ο Δίας έχει χτίσει όλη του τη ζωή γύρω από σένα, οπότε και στα νησιά του Πάσχα να πας, θα έρθει! Και να μην έρθει, θα σε περιμένει! Ό,τι και να του πούμε βάζει παρωπίδες, οπότε τον έχεις δέσει μια χαρά...

Food for thought και για σένα Δία, το παραπάνω. Ξέρεις πως πάντα σου έλεγα τα πράγματα με το όνομά τους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[koukimanster]

Ξαναλέω ό,τι είπα παραπάνω (η επανάληψη κλπ) αλλά με προσθήκες.

Οι σχέσεις από απόσταση είναι μια χαρά όταν υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα. Όταν δηλαδή συμφωνείς με τον άλλο ότι θα είστε από απόσταση μέχρι τότε και μετά θα είστε μαζί. Το "από απόσταση και βλέπουμε", ειδικά για αποστάσεις Ευρώπη-Αμερική, σημαίνει πρακτικά ότι η σχέση θα φθίνει μέχρι να λήξει. Κι ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, κι αν κρατήσει η σχέση, πρώτον θα είναι μια σχέση λειψή (απόσταση γαρ) και θα παραμένει λειψή για απροσδιόριστο χρονικό διάγραμμα. Δηλαδή οκ, αγαπιέστε τρελά και είστε οκ από μακριά ακόμα και για 1, 2, 3 χρόνια. Μετά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο να είστε μαζί ή συνέχεια απόσταση; Δηλαδή κάπου μπαίνει και η αναγκαστική ερώτηση "πού πάμε σ' αυτή τη σχέση".

Όσο για το "καλά είναι εκεί αλλά γιατί να μην πάει κάπου ακόμα καλύτερα", δε διαφωνώ καθόλου. Αν δεν ήμουν σε σχέση θα σκεφτόμουν ακριβώς έτσι. Αλλά εφόσον αποφασίσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω "για πάντα", τότε φυσικά και θα βάλω αυτόν τον παράγοντα στις αποφάσεις μου. Δε θα παρατήσω τη δουλειά μου, δε θα παρατήσω τις σπουδές μου, δε θα αφήσω τη ζωή μου και "τον εαυτό μου" να ετεροκαθοριστούν, όμως εάν θέλω να κρατήσω μια σχέση, τότε θα σκεφτώ πώς θα γίνει να την κρατήσω. Φυσικά είναι πλήρως αποδεκτή και η άποψη ότι δε θέλω να κρατήσω τη σχέση, πάμε από απόσταση και ό,τι γίνει. Δεν το κατακρίνω καθόλου, είναι φυσιολογική απόφαση. Όμως λέω ότι ΕΑΝ κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να δοκιμάσει να αποφύγει το "σχέση από απόσταση" και θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του επιτρέποντας στη σχέση του να ακολουθήσει, τότε γιατί να μην το κάνει;

Για τη σύγκριση Βρετανικών και Αμερικάνικων πανεπιστημίων δε διαφωνώ αλλά ούτε και συμφωνώ για το μετά, τα επαγγελματικά. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι όλα θέμα συγκυριών και πορείας γενικής. Η χώρα δε θα σε καθορίσει. Τα Αμερικάνικα πανεπιστήμια έχουν μια νεφελώδη αίγλη και ένα απροσδιόριστο "άλλο Αμερική κι άλλο Ευρώπη". Εγώ προσωπικά δε θα επέλεγα Αμερική, είναι υπερβολικά μακριά για μένα και είναι μια χώρα που δε γνωρίζω. Και, σα γριά που επηρεάζεται απ' όσα βλέπει στην τηλεόραση, δεν αντέχω αυτό το πράγμα με τα διάφορα Πανεπιστήμια και Κολλέγια και σχολεία όπου μπαίνει ο κάθε τρελός και τους γαζώνει. Είμαι φοβιτσιάρης άνθρωπος γενικά, το παραδέχομαι, και η απόσταση της Αμερικής και η ιδιαιτερότητά της σε κάποια πράγματα με απωθεί. Γριά mode off και συνεχίζω φυσιολογικά. Επίσης διδακτορικό στην Αμερική δε θα έκανα επειδή κρατάει 6-7 χρόνια. Δεν έχω τη διάθεση να σπουδάζω άλλα 6 χρόνια σε καμία περίπτωση. Σκέψου ότι έχω συναδέλφους που έφυγαν απ' τον Καναδά και ήρθαν να κάνουν εδώ PhD (και συνεχίζουν με post doc τώρα) γιατί δεν ήθελαν να φάνε τόσα χρόνια σπουδάζοντας.

Για το funding των μαστερς που λες έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν πολλές χρηματοδοτήσεις για τα μαστερ (ελάχιστες). Μπορείς όμως να κάνεις απευθείας διδακτορικό (που έχεις funding), οι περισσότεροι στον κλάδο μου αυτό κάνουν. Αυτό βέβαια είναι προσωπικό θέμα. Επίσης, υπάρχουν υποτροφίες για τα μαστερ που σου καλύπτουν έστω τα δίδακτρα. Γενικώς ψιλοϋπάρχουν επιλογές αν και είναι δύσκολες. Προσωπική γνώμη ότι θα έκανα μάστερ και θα πλήρωνα τα δίδακτρα, αν είχα τα χρήματα. Δε θα διάλεγα Αμερική για να έχω funding. Η ακρίβεια της Αμερικής και τα εισιτήρια/νοίκια και το ότι ουσιαστικά λες αντίο σε γονείς/φίλους (στα 2 χρόνια του μαστερ πόσες φορές θα τους δεις με τόσα λεφτά στα εισιτήρια; ), εμένα θα με έσπρωχναν στο να μείνω στην Ευρώπη. Γιατί οκ να έχεις funding (δεν ξέρω πόσα λεφτά είναι) στην Αμερική για το μαστερ σου, αλλά θα σου φτάνουν να ζήσεις ανθρώπινα ή θα μένεις σε ένα σπίτι με άλλα 8 άτομα και θα περπατάς αντί να παίρνεις μετρό γιατί δε σου φτάνουν τα λεφτά; Δεν έχω ιδέα από funding Αμερικάνικων πανεπιστημίων σε σχέση με το πόσο ακριβή/φτηνή είναι η ζωή εκεί, δε γνωρίζω καθόλου.

Τέλος πάντων, προσωπική επιλογή είναι. Θα μπορούσαν επίσης να πάνε Αγγλία, να είναι μαζί, να τελειώσουν και μετά να πάνε όπου είναι καλύτερα και για τους δύο, αν θέλουν να είναι μαζί ακόμα. Θα μπορούσαν να χωριστούν τώρα, ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί, και να δουν πώς θα πάει. Δική τους είναι η επιλογή για ό,τι κι αν αποφασίσουν. Απλά δε μου αρέσει η απαξίωση μιας σχέσης χρόνων με τη λογική "ε κι αν χωρίστε, θα βρείτε άλλον - η καριέρα πάνω απ' όλα". Πρέπει να δεχτείτε (δε μιλάω σε κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά) ότι ενίοτε δε θέλουμε να χωρίσουμε και να βρούμε άλλον, θέλουμε να δούμε πώς θα γίνει να μη βλάψουμε τα επαγγελματικά μας αλλά να είμαστε με τον άλλον γιατί αυτόν θέλουμε, τι να κάνουμε. Αν θέλαμε άλλον, θα είχαμε άλλον. Επίσης όχι, δεν είναι η καριέρα πάνω από ΟΛΑ για κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι από μας δε θα πατούσαμε επί πτωμάτων, δε θα παρατούσαμε φίλους και συντρόφους, δε θα γινόμασταν ερημίτες μέχρι να εξελιχθούμε επαγγελματικά, δε θα δουλεύαμε Σαββατοκύριακα μέχρι τα μεσάνυχτα, δε θα ξεχνούσαμε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους για να γίνουμε καθηγητές μια ώρα αρχίτερα.

Αυτό δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι η στάση όλων των ανθρώπων, κάποιοι είναι πιο ανταγωνιστικοί, πιο επίμονοι, πιο ψυχροί, πιο υπολογιστικοί, πιο πιο πιο. Εγώ πχ προσωπικά δεν είμαι έτσι. Θα δουλέψω 10 ώρες τη μέρα, θα δουλέψω Σαββατοκύριακα, όμως παράλληλα όταν μια συνάδελφος χρειάζεται βοήθεια επειδή θα χάσει μια προθεσμία, δε θα πω "πωπω ελπίζω να τα καταφέρεις, τώρα πάω να συνεχίσω". Θα παρατήσω τη δουλειά μου για μια ολόκληρη μέρα και θα κόψω τον κώλο μου να τη βοηθήσω να προλάβει. Αν μου πει η supervisor μου "θέλω βοήθεια εκεί", δε θα πω "θα πληρωθώ;". Θα πω με τη μία "φυσικά", κι ας σημαίνει ότι θα πρέπει να πάω και Σάββατο στη σχολή για να αναπληρώσω το χρόνο που έχασα. Όταν προσπαθώ να αποφασίσω τι θα κάνουμε με το φίλο μου, δε θα πω "κοίτα εγώ funding βρήκα, θα έρχομαι να σε βλέπω, άστο μην έρχεσαι γιατί αν δε βρεις δουλειά θα με τραβάς πίσω και θα με αποσπάς απ' τη δουλειά μου, θα με αγχώνεις και θα ζοριζόμαστε οικονομικά". Τέλος πάντων, προσωπικές επιλογές όλα. Για μένα, όσο κι αν αγαπώ την επιστήμη, κι όσο κι αν δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο απ' το να είμαι στο Πανεπιστήμιο (πράγμα τρομαχτικό καθώς είμαι παντελώς ανίδεη από το πώς είναι να δουλεύεις στον πραγματικό κόσμο κι όχι στη φούσκα του πανεπιστημίου) απλά δεν είναι στη φύση μου να αποκόψω τα πάντα από πάνω μου για να "πετύχω". Θα κάνω συμβιβασμούς και θα κρατήσω μαζί μου ό,τι θεωρώ πολύτιμο. Κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσω να σπουδάσω στο δείνα κορυφαίο πανεπιστήμιο αλλά ότι μπορώ να σπουδάσω στο τάδε εξαιρετικά αξιόλογο πανεπιστήμιο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να νιώσω ότι έχασα τίποτα. Το κρίμα και το λάθος θα ήταν να πω "άστα όλα, παράτα την καριέρα και κάτσε Ελλάδα να δουλέψεις σε φροντιστήριο ή να κάνεις ιδιαίτερα". Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω όμως, ούτε μία στο εκατομμύριο.

Άλλωστε δε γίνεσαι "επιτυχημένος" ακολουθώντας συνταγή και βήματα, εσύ φτιάχνεις την επιτυχία σου και τη ζωή σου. Μπορεί να μην κάνεις μάστερ στο ΜΙΤ, αλλά πχ στο Νιουκασλ όπου θα ξεκινήσεις καλή δουλειά, θα συνεχίσεις και θα πας όπου ο εαυτός σου σε πάει και όπου οι δυνατότητές σου και η τύχη σε οδηγήσουν. Η επιτυχία και η εξέλιξη είναι χρονοβόρα πράγματα και δεν περιορίζονται στο δίπτυχο "τάδε χώρα VS δείνα χώρα", "δέκατο πανεπιστήμιο στον κόσμο VS δέκατο πέμπτο πανεπιστήμιο στον κόσμο".

Πλατείασα, ελπίζω να έγραψα έστω και μια γραμμή με ουσία.

edit: Ξέχασα. Ίσως να έχει να κάνει με τον κλάδο, αλλά ποτέ δεν έχω ακούσει το "US experience" να έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απ' το ευρωπαϊκό. Τα προσόντα θα παίξουν τον κυρίαρχο ρόλο και όχι η προέλευσή τους. Κι ανάποδα αν το δεις, επειδή το πώς θα βρεις μια δουλειά και θα ξεχωρίσεις είναι παράγοντας τύχης κατά πολύ, ποιος σου λέει ότι όταν ψάχνεις μια δουλειά στην Αυστρία πχ θα ξεχωρίσεις ως απόφοιτος Αμερικάνικου πανεπιστημίου και όχι Ελβετικού, Γερμανικού, Αυστριακού, Αγγλικού; Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι εάν έχεις κάνει καλές σπουδές, ανεξάρτητα πού τις έχεις κάνει, θα βρεις καλή δουλειά (για εξωτερικό μιλάμε πάντα, δυστυχώς - όχι για Ελλάδα). Οι φίλοι σου δε νομίζω ότι είναι άνεργοι επειδή δεν έχουν δυνατά χαρτιά, αλλά επειδή υπάρχει ανεργία 44% στους νέους και 26% γενικώς.

Σε μια δουλειά θα γουστάρουν πολύ υποψηφίους από Αμερικάνικα Πανεπιστήμια γιατί θα θέλουν να χτίσουν συνεργασίες με Αμερική, και τα ευρωπαϊκά πτυχία θα τα βλέπουν ως συνηθισμένα, σε άλλη δουλειά θα προτιμούν από Αγγλικά πανεπιστήμια γιατί θα έχουν ήδη επιτυχημένη συνεργασία μαζί τους. Σε άλλη δουλειά θα σε κυνηγάνε αν πεις "τέλειωσα το Imperial College London", σε άλλη αν πεις "ήρθα απ' την Αμερική" δε θα σε προτιμάνε γιατί θα θεωρούν ότι έχεις διαφορετικό training και θα χρονοτριβήσουν μαθαίνοντάς σου τα αγγλικά συστήματα. Γενικώς δεν υπάρχει συνταγή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dreamweaver]

Σημερα σε αγαπανε, αυριο μπορει και οχι
Σημερα οι ανθρωποι σου υπαρχουν, αυριο μπορει και οχι
Εγω λεω οτι καλο ειναι να μην χτιζουμε τιποτα στηριζομενοι σε αλλους, ειδικα την αγαπη τους.
Και σορρυ κιολας, δηλαδη ποια ειναι η εναλλακτικη τους? Ποιο ειναι το σχεδιο τους? Να υπενθυμησω οτι η φτωχεια φερνει γκρινια.
Οποτε καλο ειναι τα παιδακια να σοβαρεφτουν λιγο και να κανουν κανονικα τα μεταπτυχιακα τους."Δοκιμαζεται η δυναμη της σχεσης".

Οσο αφορα τα περι σπουδων, μετραει πολυ, αν οχι πρισσοτερο, οι πρακτικες και γενικα τα extracurriculars (clubs, volunteering) που εχεις, ειδικα σε ειδικοτητες τυπου Finance - τα οποια στην τελευταια σοβιετια της ευρωπης πολυ απλα δεν υπαρχουν. Εκανα προπτυχιακο στην ασοεε και μεταπτυχιακο lse και ηταν η μερα με την νυχτα. Τα "εχω σπουδασει", "εχω πτυχια" ειναι ρομαντικες αερολογιες Ελλαδας. Οποτε ναι, μετραει το που εχεις κανει και ειδικα στις ηπα που επικεντρωνονται πολυ στον τομεα της απασχολησης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Η κοπέλα παρακολουθεί το νήμα

Αυτό ίσως έπρεπε να το ξέρουμε από πριν....

Τα καλύτερα μας τα κρατάς για το τέλος ρε μπαγάσα;

Έπρεπε να το πω από την αρχή; Το θεώρησα αυτονόητο. Δεν μου πέρασε από το μυαλό το ότι κάποιοι θα σκέφτονταν ότι είναι δυνατόν δύο άνθρωποι να μένουν μαζί και ο ένας να γράφει σε ένα φόρουμ ...κρυφά από τον άλλον.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kleop]

Δια δεν μας ειπες ποια ειναι η γνωμη της κοπελας σου;Μηπως εκεινη σε παρακινησε να ανοιξεις το νημα;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερινύς]

Ξαναλέω ό,τι είπα παραπάνω (η επανάληψη κλπ) αλλά με προσθήκες.

Οι σχέσεις από απόσταση είναι μια χαρά όταν υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα. Όταν δηλαδή συμφωνείς με τον άλλο ότι θα είστε από απόσταση μέχρι τότε και μετά θα είστε μαζί. Το "από απόσταση και βλέπουμε", ειδικά για αποστάσεις Ευρώπη-Αμερική, σημαίνει πρακτικά ότι η σχέση θα φθίνει μέχρι να λήξει. Κι ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, κι αν κρατήσει η σχέση, πρώτον θα είναι μια σχέση λειψή (απόσταση γαρ) και θα παραμένει λειψή για απροσδιόριστο χρονικό διάγραμμα. Δηλαδή οκ, αγαπιέστε τρελά και είστε οκ από μακριά ακόμα και για 1, 2, 3 χρόνια. Μετά; Υπάρχει κάποιο σχέδιο να είστε μαζί ή συνέχεια απόσταση; Δηλαδή κάπου μπαίνει και η αναγκαστική ερώτηση "πού πάμε σ' αυτή τη σχέση".

Όσο για το "καλά είναι εκεί αλλά γιατί να μην πάει κάπου ακόμα καλύτερα", δε διαφωνώ καθόλου. Αν δεν ήμουν σε σχέση θα σκεφτόμουν ακριβώς έτσι. Αλλά εφόσον αποφασίσω ότι με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να ζήσω "για πάντα", τότε φυσικά και θα βάλω αυτόν τον παράγοντα στις αποφάσεις μου. Δε θα παρατήσω τη δουλειά μου, δε θα παρατήσω τις σπουδές μου, δε θα αφήσω τη ζωή μου και "τον εαυτό μου" να ετεροκαθοριστούν, όμως εάν θέλω να κρατήσω μια σχέση, τότε θα σκεφτώ πώς θα γίνει να την κρατήσω. Φυσικά είναι πλήρως αποδεκτή και η άποψη ότι δε θέλω να κρατήσω τη σχέση, πάμε από απόσταση και ό,τι γίνει. Δεν το κατακρίνω καθόλου, είναι φυσιολογική απόφαση. Όμως λέω ότι ΕΑΝ κάποιος αποφασίσει ότι θέλει να δοκιμάσει να αποφύγει το "σχέση από απόσταση" και θέλει να κάνει κάποιες αλλαγές στη ζωή του επιτρέποντας στη σχέση του να ακολουθήσει, τότε γιατί να μην το κάνει;

Μην μου απαντήσεις αν θεωρείς προσωπική την ερώτηση, αλλά πιστεύεις ότι μία σχέση θα επιβίωνε αν ο ένας από τους 2 μόνο σκεφτόταν όπως εσύ? Δεν λέω ο άλλος να είναι καριερίστας και να έχει την σχέση στον πάτο των προτεραιοτήτων του, αλλά να μην είναι και τόσο έτοιμος να κάνει ό,τι συμβιβασμούς απαιτούνται για να τα έχει όλα τακτοποιημένα. Μπορεί να μην έχει την διάθεση, να πιστεύει ότι δεν έχει την δυνατότητα ή να πιέζεται γιατί τα βλέπει όλα σαν multiple choice με 1 σωστή απάντηση. Ως πότε ο ένας να κάνει συμβιβασμούς για 2 ουσιαστικά, ως πότε να προσπαθεί σχεδόν μονόπλευρα να τα βολέψει όλα?

Δία ξεφεύγω λίγο από εσένα και την Ίριδα, ελπίζω να με συγχωρέσεις.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BLUE SEA]

Εγώ δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στην καριέρα. Είμαι τέρας λογικής και ποτέ δεν το έκρυψα. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν επικρίνω όποιον/α έχει διαφορετική άποψη. Με το αγόρι μου ευτυχώς έχουμε τον ίδιο προσανατολισμό. Επομένως, δεν μου είναι εμπόδιο η παρούσα σχέση. Αν μου ήταν, δεν θα την κρατούσα. Τόσο απλά. Δέχομαι ωστόσο πως όσοι/ες δίνουμε προτεραιότητα στην καριέρα ίσως είμαστε και λίγο εγωιστές/τριες.

Υ/Γ Δια, θεωρώ ότι δεν πρέπει να νιώθεις τύψεις. Αυτό που θα πω βέβαια έρχεται σε αντίθεση με ό,τι προανέφερα για τον εαυτό μου, αλλά ως έναν βαθμό σας θαυμάζω, γιατί και οι δύο δείξατε δυναμη ψυχής και κάνατε θυσίες για να έχετε δίπλα σας τον άνθρωπο που αγαπάτε. Θεωρώ ομως ότι δεν θα έπρεπε να απορρίψετε τις σπουδές στο εξωτερικό όταν ήσασταν 18ρηδες. Μην αφήσετε και τη δυνατότητα για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό να πάει χαμένη. Οι καιροί είναι δύσκολοι κι ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό θα σας ανοίξει δρόμους στην αγορά εργασίας.
Αυτή βέβαια είναι η προσωπική μου γνωμή, σε καμία περίπτωση δεν πρεσβεύω ότι έχω δίκιο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[LiViNGtheLiFE]

Δε θα μακρηγορήσω. Απλά δεν τίθεται θέμα σύγκρουσης λογικής και συναισθήματος. Τι πιο λογικό απ' το να επιλέγεις αυτό που σε κάνει να νιώθεις πιο ευτυχισμένος; Τις προτεραιότητες δυστυχώς ή ευτυχώς δε μπορούμε να τις θέσουμε έτσι αφηρημένα. Ζεις σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και αποφασίζεις με βάση αυτές. Ανούσιο το να κρίνουμε την επιλογή του οποιουδήποτε σε τέτοια ζητήματα γιατί πρακτικά δε μπορούμε να μπούμε στη θέση κανενός. Ο άλλος που παίρνει την απόφαση έχει ζήσει κάποια πράγματα. Έτσι κι αλλιώς, όποια κι αν είναι η τελική της απόφαση δε θα χάσει ούτε τις σπουδές ούτε το Δία. Άρα;

Όσο γι αυτό που ειπώθηκε ότι... "επιπόλαιο όταν μιλάμε για νεαρές ηλικίες, αν ήταν 30-40 λογικό", έχω να πω πως την ποιότητα και τη σοβαρότητα της σχέσης δε την καθορίζει (μόνο) η ηλικία. Αυτό που έχουν κάποιοι στα 20, άλλοι μπορεί να μην είναι αρκετά ώριμοι να το αποκτήσουν ούτε στα 40.

Καλό ξημέρωμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.