Ερις
Περιβόητο μέλος
Η Ερις αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 4,955 μηνύματα.
26-02-17
02:50
Πολύ καλό, κι όμως είναι το αγόρι μου! Και παράλληλα νιώθω ότι είναι και φίλος μου και αδερφός.
και για να σας προλάβω, ναι, αυτό:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ερις
Περιβόητο μέλος
Η Ερις αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 4,955 μηνύματα.
25-02-17
13:41
Το ψάχνω ακόμη, για να είμαι ειλικρινής. Με εξάσκηση θα φτιάξει πιστεύω. Να δούμε.Κι εγώ το έχω πάρα πολύ αυτό. Φέτος πρώτη φορά κατάφερα να διαβάσω ένα κείμενο στην τάξη και να μην γίνω ντομάτα. Καλά σε μεγαλύτερο κοινό εξελίσσεται σε τρέμουλο. Πώς προσπαθείς να το ξεπεράσεις;
Δε ξέρω αν συνδέεται και αυτό με το ότι δεν έχω αδέρφια, όμως. Δε νομίζω ότι είναι παράγοντας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ερις
Περιβόητο μέλος
Η Ερις αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 4,955 μηνύματα.
25-02-17
13:00
Το έχω ξεπεράσει, σε μεγάλο βαθμό. Λίγο λίγο το συνήθισα. Απλά, δε θα μιλήσω πρώτη σε έναν άγνωστο, άλλοι μιλάνε και ανοίγονται αμέσως. Αν μου μιλήσουν, πιάνω πολύ εύκολα κουβέντα και μπορώ να τη συνεχίσω για ώρες. Εξαρτάται φυσικά το άτομο που θα έχω απέναντί μου. Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι βαρετοί και εκεί το σταματάω αμέσως. Το τελευταίο, το κάνω ακόμη και σε γνωστούς και, για να πω την αλήθεια, αυτή η μορφή αντικοινωνικότητας δε με χαλάει καθόλου. Ίσα ίσα που με ευχαριστεί.
Υπάρχουν, ωστόσο, ακόμη κάποιες άβολες στιγμές. Για παράδειγμα, αν μία γνωστή παρέα είναι ήδη μαζεμμένη, έχουν αρχίσει συζήτηση και εγώ είναι να πάω μετά, το πώς θα πάω και πώς θα φερθώ στην αρχή, θα είναι, κατά κάποιον τρόπο, προσχεδιασμένο. Δεν βγαίνει φυσικά. Δεν είναι κάτι μεγάλο, απλά το πώς θα γίνει η αρχή. Φυσικά, μιλάμε για παρέα γνωστών, όχι φίλων. Γενικά, όταν εντοπίσω ένα σημείο που έχω θέμα, προσπαθώ και το αντιμετωπίζω. Λίγη πίεση και επανάληψη θέλει και όλα μπορείς να τα καταφέρεις ή καλύτερα, συνηθίσεις.
Κάτι που προσπαθώ να ξεπεράσω αυτόν το καιρό, είναι το να παρουσιάζω σε κοινό. Με πιάνει τέτοιο άγχος που νιώθω να έχουν μπλοκάρει όλα τα συστήματα. Θέλεις δουλειά αυτό.
Ως προς το θέμα των φίλων, τώρα. Δεν είναι κακό. Αν δεν νιώθεις κάποιον φίλο σου, δε χρειάζεται και να τον αποκαλέσεις έτσι. Θέλει χρόνο για να χτιστεί μία φιλία.
Το εξαιρετικά παράξενο με εμένα είναι ότι μικρή -μέχρι και πριν την εφηβεία- ήμουν υπερβολικά κοινωνική. Θα πήγαινα και θα έπιανα κουβέντα σε άσχετα παιδάκια στην παιδική χαρά. Όλα άλλαξαν γύρω στην προ-εφηβεία, δηλ. 11-12 χρονών περίπου. Περίεργα πράγματα.
Υπάρχουν, ωστόσο, ακόμη κάποιες άβολες στιγμές. Για παράδειγμα, αν μία γνωστή παρέα είναι ήδη μαζεμμένη, έχουν αρχίσει συζήτηση και εγώ είναι να πάω μετά, το πώς θα πάω και πώς θα φερθώ στην αρχή, θα είναι, κατά κάποιον τρόπο, προσχεδιασμένο. Δεν βγαίνει φυσικά. Δεν είναι κάτι μεγάλο, απλά το πώς θα γίνει η αρχή. Φυσικά, μιλάμε για παρέα γνωστών, όχι φίλων. Γενικά, όταν εντοπίσω ένα σημείο που έχω θέμα, προσπαθώ και το αντιμετωπίζω. Λίγη πίεση και επανάληψη θέλει και όλα μπορείς να τα καταφέρεις ή καλύτερα, συνηθίσεις.
Κάτι που προσπαθώ να ξεπεράσω αυτόν το καιρό, είναι το να παρουσιάζω σε κοινό. Με πιάνει τέτοιο άγχος που νιώθω να έχουν μπλοκάρει όλα τα συστήματα. Θέλεις δουλειά αυτό.
Ως προς το θέμα των φίλων, τώρα. Δεν είναι κακό. Αν δεν νιώθεις κάποιον φίλο σου, δε χρειάζεται και να τον αποκαλέσεις έτσι. Θέλει χρόνο για να χτιστεί μία φιλία.
Το εξαιρετικά παράξενο με εμένα είναι ότι μικρή -μέχρι και πριν την εφηβεία- ήμουν υπερβολικά κοινωνική. Θα πήγαινα και θα έπιανα κουβέντα σε άσχετα παιδάκια στην παιδική χαρά. Όλα άλλαξαν γύρω στην προ-εφηβεία, δηλ. 11-12 χρονών περίπου. Περίεργα πράγματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ερις
Περιβόητο μέλος
Η Ερις αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 4,955 μηνύματα.
25-02-17
11:57
Δεν έχω αδέρφια. Ένιωθα πάντα πως θα ήθελα να έχω έναν αδερφό, μεγαλύτερο ίσως. Τελικά, δεν ξέρω πώς έγινε, αλλά νιώθω πως εδώ και μερικά χρόνια τον έχω βρει. Έπειτα, μία φίλη μου κάποτε μου είχε πει "σε έχω βάλει πιο πάνω από την αδερφή μου", δεν ξέρω αν υπολογίζεται αυτό. Επίσης, διατηρώ πολύ καλές σχέσεις με κάποια ξαδέρφια μου και έτσι, ίσως, το κενό καλύπτεται, ως ένα βαθμό, και ως προς την άποψη του "ίδιου αίματος".
Σίγουρα, υπάρχει ένα κενό. Μεγάλο ή μικρό, υπάρχει. Στο δημοτικό, για παράδειγμα, επειδή σε κάποιες φάσεις ήμουν κάπως ντροπαλή, θα ήθελα να πάω να συνατήσω τα άλλα παιδιά μαζί με τον/την αδερφό-ή μου, όπως έκαναν τα άλλα παιδιά. Να μην πάω μόνη μου, δηλαδή. Το θεωρούσα πιο εύκολο.
Σίγουρα, υπάρχει ένα κενό. Μεγάλο ή μικρό, υπάρχει. Στο δημοτικό, για παράδειγμα, επειδή σε κάποιες φάσεις ήμουν κάπως ντροπαλή, θα ήθελα να πάω να συνατήσω τα άλλα παιδιά μαζί με τον/την αδερφό-ή μου, όπως έκαναν τα άλλα παιδιά. Να μην πάω μόνη μου, δηλαδή. Το θεωρούσα πιο εύκολο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.