Πρώτα ο Θεός τέκνον μου.
Αλλά ποιός σας εμποδίζει να κυνηγάτε τα κιλλέρια παραλιακόθεν; Αν δεν γίνομαι αδιάκριτος δλδ
Δε γίνεστε αδιάκριτος αλλά φοβάμαι μη σας κολάσω απαντώντας κάτι πόρνες, κάτι διεφθαρμένοι αστυνομικοί, κάτι αντίπαλοι μαφιόζοι κλπ...
Μη με δείρετε.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
τι κέρατο ανόσιες υστερόβουλες συμμαχίες είναι πάλι ετούτες; Κι όσο για το γεγονός πως είστε γάτα με πέταλα, στιγμή δεν αμφέβαλα. Έστω και 6ψυχη πια
Θα τα δεις το καλοκαίρι πρώτα ο Θεός πάτερ μου. Όταν οι άλλοι κάνουν τα μπανάκια τους εμείς κυνηγάμε δολοφόνους!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τέτοια σεντόνια ούτε ο Ικαρίωνας στο παλέρμο..
Η αλήθεια είναι οτι ο Ικαρίωνας μού πήρε την πρωτοκαθεδρία στα σεντόνια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
κaτ' αρχήν οφείλω να σας βγάλω το καπέλο σε αυτό, πως ποτέ δεν θα σταματήσετε να με εκπλήσσετε και εξ απήνης να με καταλαμβάνετε.
Είναι κάτι που σε πληροφορώ μετά λόγου γνώσεως οτι μόνο εσύ μού το δημιουργείς. Γενικά θα με χαρακτήριζα ως προβλέψιμο άτομο.
Επί της ουσίας όμως. Και θα κάνω κάτι που καθόλου δεν το συνηθίζω, μόλις άπαξ ανά δεκαετία και αν. Θα σας απαντήσω σοβαρά λοιπόν.
Ανησυχώ λίγο. Αλλά δε σε πιστεύω οτι τις προηγούμενες φορές δεν ήσουν σοβαρός. Καμιά φορά οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται εν είδει πλάκας. Καμιά φορά τα αστεία πονάνε περισσότερο και από τα σοβαρά.
Αν ήξερα πως σε κάτι τέτοιο ''Σκέφτομαι από χτες αυτό που είπες και μού δημιουργεί άγχος αυτός ο τρόπος σκέψης να σού πω την αλήθεια.'' θα οδηγούσε η κουβέντα μας χτες, θα δάγκωνα την γλώσσα μου, αλήθεια σας το λέω. Ή έστω θα απασχολούσα με κάτι άλλο τα δάχτυλά μου (πχ θα έτρωγα μιά μπουγάτσα).
Μα γιατί. Εσύ λες οτι πρέπει να μην υποπίπτουμε στης ανίας και της βαρεμάρας τα θέλγητρα και πρέπει να κρατάμε το ενδιαφέρον ζωντανό. Άσε με κι εγώ να κρατάω τη σκέψη μου σε εγρήγορση, έτσι, για να σπάσουμε τη μονοτονία βρε αδελφέ, όπως λέει κάποια που ξέρω.
Διαβάζοντάς σας πάλι και πάλι, ειλικρινά δεν ξέρω αν μαζί σας διαφωνώ πια.
Όχι τους βαρβάρους μου!!!!
Αλλά αυτό το λέω τώρα που σαρανταρίζω. Γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια πρέσβευα πως, αν κάποιος στοχεύει σε 50 και πετύχει τα 30 (σκόουρ 60%), σαφώς θα έχει εκπληρώσει μεγαλύτερο μέρος του χρέους του σε αυτόν τον πλανήτη, που τον επιβαρύνει με την παρουσία του, από κάποιον που στοχεύει σε 10 και πετυχαίνει τα 8 (σκόουρ 80%).
Ώπα. Βρήκα κάτι που δεν καταλαβαίνω και που ίσως είναι το κλειδάκι για όλες τις κατά καιρούς διαφωνίες μας. Γιατί το να ζούμε στον πλανήτη μάς δημιουργεί και χρέος το οποίο πρέπει να εκπληρώσουμε σε αυτόν; Γιατί το χρέος να μην είναι απέναντι στον εαυτό μας να τον κάνουμε ευτυχισμένο και να είναι προς τον πλανήτη ή το σύμπαν ή όπως αλλιώς το βλέπεις; Εγώ δε νιώθω οτι επιβαρύνω κανέναν πλανήτη με την παρουσία μου ούτε και χρωστάω τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό μου και στους ανθρώπους που έχω επιλέξει να έχω στη ζωή μου.
Ξέρω, μην το πεις: με ζηλεύεις.
Αλλά επειδή τυγχάνω και άπληστο ανταγωνιστικό τομάρι, επεδίωκα να προσεγγίσω και εγώ το σκόουρ του 80%. Και το τίμημα αποδείχτηκε βαρύ, σας το έχω θέσει απόξω απόξω και αλλού εξάλλου, εκεί περί της δήθεν μαγκιάς και καλά να μην μετανιώνουμε για τίποτε από τα πεπραγμένα μας. Γιατί αυτό που δηλώσατε ''Υπάρχουν φυσικά και άνθρωποι που μπορούν και το έχουν συνδυάσει ώστε και να στύβουν τη ζωή και να το κάνουν χαλαρά και χωρίς άγχος.'' και το οποίο δεν αμφισβητώ, ποτέ δεν το κατάφερα, η υπερδιέγερση χτυπούσε πάντα κόκκινα. (καθόλου τυχαίοι άλλωστε οι χαρακτηρισμοί του υπομανιακού ΔΕΠ/Υ, αναφορικά με το σκέλος υπερκινητικότητας όπως αποσαφήνισαν, που κατά κόρον έχω εισπράξει στην ζωή μου από επαΐουσες ειδικούς στην αρχή της γνωριμίας μας, άλλο αν ανασκεύασαν αργότερα ).
Πιστεύεις λοιπόν οτι τώρα προς τα 40 σου που ανασκευάζεις σημαίνει οτι συμφωνείς τελικά με τη δική μου άποψη; Ή οτι συμφωνείς με τη δική σου μεν αλλά σε έχει κουράσει η προσπάθεια προς το ποσοστό του 80%;
Και τελικά καλέ μου, ποιον επεδίωκες να ικανοποιήσεις προσπαθώντας το σκορ του 80%; Εσένα; Την κοινωνία; Τους δικούς σου ανθρώπους; Ή τον πλανήτη στον οποίο λές οτι χρωστάς;
Για να καταλήξω στο αρχικό, καθόλου δεν ξέρω πια πόσο μαζί σας διαφωνώ. Αλλά το λέω αυτό έχοντας στοχεύσει, όχι στον ουρανό βέβαια αλλά πάντα κάπως μπουνταλάδικα (δλδ εκ του ασφαλούς, έχοντας αντιταχθεί στην ολιγάρκεια χωρίς φιλοδοξίες που προσωπικά θα με αρρώσταινε) αλλά και μη πιστεύοντας στο κυνήγι της ευτυχίας
Με μπερδεύεις όμως. Λες οτι ο ανταγωνισμός είχε βαρύ τίμημα όμως δεν τον απαρνείσαι. Δε θες ούτε να ανοίξεις ένα μικρό παραθυράκι να δεις πώς θα ήταν η ζωή σου αν όχι με μηδενικές φιλοδοξίες, με λιγότερες πάντως. Πώς ξέρεις οτι αυτή η ολιγάρκεια θα σε αρρώσταινε; Ο ανταγωνισμός τί σού έκανε;
Γιατί απαρνιέται ο κόσμος το κυνήγι της ευτυχίας; Γιατί είναι τόσο κακό να θες με πάθος να είσαι ευτυχισμένος; Μήπως γιατί πιστεύουν οτι ο μόνος τρόπος να το πετύχεις είναι πατώντας επί πτωμάτων; (σκέψη...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ατομική μας επιλογή είναι αν την ζωή που αξιωθήκαμε θα την στύψουμε ή θα την σπαταλήσουμε στην απραξία την ανία και την βαρεμάρα μέσα
Σκέφτομαι από χτες αυτό που είπες και μού δημιουργεί άγχος αυτός ο τρόπος σκέψης να σού πω την αλήθεια. Συχνά ακούμε τσιτάτα τύπου "ζήσε τη ζωή σαν να είναι η τελευταία μέρα σου", "carpe diem" κλπ. Θεωρώ οτι είναι ένα τεράστιο άγχος όλο αυτό. Υπάρχουν φυσικά και άνθρωποι που μπορούν και το έχουν συνδυάσει ώστε και να στύβουν (το στύβω με ι ή με υ τη ζωή και να το κάνουν χαλαρά και χωρίς άγχος. Κι επειδή χαλαρή δεν έχω καταφέρει ποτέ να υπάρξω, αυτές οι απαιτήσεις προς τον εαυτό μας σχεδόν με αρρωσταίνουν. Θεωρώ οτι οι πλείστες επιλογές που έχουμε στη ζωή μάς έχουν κάνει να μπερδευόμαστε, να απαιτούμε πολλά τα οποία δεν πετυχαίνουμε συνήθως και να είμαστε διαρκώς απογοητευμένοι. Δεν είναι καλύτερα να έχουμε λίγες απαιτήσεις από τις οποίες να πετυχαίνουμε τις λίγες και να χαιρόμαστε γι' αυτό παρά το ανάποδο; Νιώθω άσχημα για αυτούς που στοχεύουν στον ουρανό γιατί ξέρω οτι θα φάνε τα μούτρα τους κι αναρωτιέμαι πόσο δυνατοί είναι για να το αντιμετωπίσουν. Μήπως αποφεύγοντας την απόρριψη, την ήττα, την αποτυχία είμαστε πιο ευτυχείς με λιγότερες εμπειρίες παρά αν πέφταμε με τα μούτρα στην προσπάθεια για επιτυχία και νίκη ρισκάροντας να αποτύχουμε και να χάσουμε. Μήπως το να είμαστε ολιγαρκείς είναι τελικά το μυστικό της ευτυχίας; (μια παράγραφος αχταρμάς σκέψεων, συγχωρέστε με).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ανίερη στρατηγική καταλόγισα απλά
Μπα όχι. Είμαι πολύ αυθόρμητη για να το καταφέρω αυτό.
οκ. Γιατί στο αρχικό ποστ σας πλανιόταν η εντύπωση πως ήταν άδικο για τον αμέτοχο εν αγνοία τρίτο. Αλλά δατ'σ λάιφ, μεταξύ κακών η επιλογή. Πιο ζόρικο θα ήταν να παροπλιστούν οι τεχνικές και τα τερτίπια (από τεμπελιά πχ ή από υπέρμετρη σιγουριά ή από βόλεμα) και να χαθεί το ενδιαφέρον και τελικά η όλη σχέση να πάει να βοσκήσει βοϊδόγλωσσες, δεν νομίζετε;
δεν μπορώ παρά να σας ζηλέψω που μπορείτε το πυρετώδες ενδιαφέρον να διατηρείτε χωρίς συγκρίσεις κι επιβεβαιώσεις. Αλλά δεν είναι κι απαραίτητο να κουβαλάμε όλοι οι άνθρωποι τους ίδιους εφιάλτες (αυτόν της βαρεμάρας στην προκείμενη που για εμένα αποτελεί το στόρι οβ μάη λάιφ αλλά όχι για σας την τυχερή κι από τους θεούς ευνοημένη)
Αυτό βγάζει νόημα τώρα που λες γιατί όντως βαρεμάρα δε νιώθω σχεδόν ποτέ αλλά κι αν νιώσω δεν τη θεωρώ κακή. Είμαι άνθρωπος της συνήθειας και της ρουτίνας και τα επιζητώ. Νιώθω ασφαλής μέσα σε αυτά. Να φανταστείς οτι πήγαινα 20 χρόνια διακοπές στο ίδιο μέρος. Με αγχώνουν και με προβληματίζουν οι άνθρωποι που βαριούνται πολύ εύκολα. Θεωρώ οτι με το ανικανοποίητο συνεχώς ταλαιπωρούν τον εαυτό τους.
Για μένα το δύσκολο είναι να επιβιώσει η σχέση ακόμα και μέσα στη ρουτίνα, εκεί θα φανεί η δύναμή της. Όταν μπορέσεις να κάθεσαι δίπλα στον άλλον πιασμένοι χέρι χέρι και να μπορείτε να μη λέτε τίποτα. Όταν συνεχώς πρέπει να εφευρίσκονται τερτίπια και τεχνικές για να κρατηθεί η σχέση και το ενδιαφέρον ζωντανά, πιο πολύ για καταναγκαστικά έργα μού ακούγεται παρά για σχέση.
Το πάθος καλό είναι και το μυστήριο και το συνεχές κυνήγι για το ξαναμμένο ενδιαφέρον αλλά κάποια στιγμή και κουράζουν και (πρέπει κατά τη γνώμη μου να) τελειώνουν και τη θέση τους να παίρνει η ασφάλεια της σχέσης.
Την παρομοίωση με το διάλειμμα στην σχέση δεν πολυκατάλαβα, από την στιγμή που για παράλληλες διαδικασίες μιλάμε.
Το ανέφερα ως παράδειγμα τεχμικής για να κρατηθεί η σχέση ζωντανή.
Αλλά ούτε κι αυτήν παραλληλισμού με βουνά και θάλασσες. Κατ' αρχήν αυτά τα δύο μπορούν να συνυπάρχουν.
Εννοείς οτι μπορείς να έχεις τη σχέση σου αλλά να κάνεις κι άλλες γνωριμίες παράλληλα; Κάτι έχω μπερδέψει αφού είσαι μονογαμικός τύπος. Αν θες εξήγησε πρακτικά τι σημαίνει να συγκρίνεις τη σχέση σου με άλλους ανθρώπους για να την επανεκτιμάς.
Κατά δεύτερον το εναλλάξ -αν δεν συνυπάρχουν- δεν προσβάλλει κανένανε.
Δεν το καταλαβαίνω πρακτικά κι αυτό...
Κατά τρίτον, ναι. Η εναλλαγή μας κάνει να επανεκτιμάμε την απόλαυση και των δύο[
Ούτε κι αυτό.
Κι όσο για την αδεξιότητα και ατζαμοσύνη που επικαλείστε, αυτό θα έλεγα μόνο. Και χωρίς χαρακτηρισμούς. Πως ο καθένας μας ασκείται σε ό,τι του προκαλεί προβλήματα προσαρμογής. Άμα δεν τον απασχολεί το ζήτημα, απλά το αγνοεί κι ας παραμένει αδέξιος, και τι έγινε. Σιγά που θα έπρεπε ντε και καλά όλοι μας πολυπράγμονες μικελάντζελοι να καταλήξουμε
Σίγουρα έτσι είναι. Αν κάτι κάποιον τον ενοχλεί πολύ, το αλλάζει. Αν δεν το αλλάξει πάει να πει οτι δεν τον ενοχλεί και τόσο πολύ.
Αυτό δε σημαίνει οτι ώρες ώρες δε ζηλεύω την υπερ-κοινωνικότητα του Ντέβιλ.
Αλλά έκαστος στο είδος του, τι να πω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ωραία στρατηγική μα την αλήθεια!! Όταν έχουμε χάσει κάθε οίστρο και κάθε ειρμό τόσα τέρμηνα μετά!
Δεν ήταν λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, πίστεψέ με.
άδικο για ποιούνανον όμως; Προδοτικό για ποιόν; Τε σπα, άδικο ξεάδικο, μονογαμία τέχνας εργάζεται προς διατήρησή της. Κι αν οι παραπάνω συνιστώσες (''Η σύγκριση λοιπόν θεωρώ οτι είναι άδικη εκ των προτέρων γιατί οι ξένοι δείχνουν μόνο τον καλό, όμορφο κι απροβλημάτιστο εαυτό τους ενώ ο δικός μας άνθρωπος δείχνει και τις αδυναμίες του.'') έχουν συνυπολογιστεί; Και παρ' όλα αυτά η αρχική μας επιλογή υπερέχει; καθόλου άδικο δεν το βρίσκω να επανεκτιμάμε τον άνθρωπό μας και να επιβεβαιώνουμε την αρχική μας επιλογή κι ας μας χαρακτηρίζουν οι ευκαιριακές γνωριμίες που επικυρώνουν αυτήν μας την κρίση -αγνοία τους εξ ανάγκης- ιντροβέρτηδες αλλοπρόσαλλους
Κατά την άποψή μου, άδικο και προδοτικό για τον ίδιο τον σύντροφό μας. Χρειάζεται στρατηγικές και κατεργασία τεχνών για να διατηρηθεί μια σχέση που υποτίθεται πως βασίζεται στην επιλογή των δύο πλευρών και την αγάπη; Είναι σαν το διάλειμμα στη σχέση που λέγαμε σε άλλο θρεντ. Είναι σίγουρα θετικό να κερδίζει ο σύντροφός μας ξανά και ξανά συγκρίνοντάς τον με άλλους αλλά γιατί πρέπει να κερδίζει και γιατί πρέπει να υπάρχουν αυτές οι σκέψεις; Δεν είναι αρκετό οτι τον έχουμε επιλέξει; Πρέπει να αποδεικνύει αυτός σε μας κι εμείς σε αυτόν συνεχώς οτι αξίζει;
Δε χρειάζομαι να συγκρίνω τη θάλασσα που υπεραγαπώ με το βουνό, να βγει χαμένο το βουνό, ώστε να επανεκτιμήσω οτι αγαπώ τη θάλασσα. Ακόμα κι αν το βουνό είχε κάποια αρκετά θέλγητρα, η επιλογή μου κι η καρδιά μου θα βρισκόταν πάλι στη θάλασσα. Και δε θα ένιωθα οτι την είχα προδώσει συγκρίνοντάς την με κάτι άλλο.
όταν δεν με παρακολουθάτε, πολύ με καταθλίβετε σεις. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια θα πείτε.
Παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Μα υπέρ της αποκλειστικής δυαδικής αυτόνομης συνύπαρξης είμαι και 'γω! Αλλά γιατί να εξαιρεθεί από όλο αυτό η θετική των τρίτων συμβολή; Κι όσο γι το κατά δυάδας μοντέλο όπου συνεχώς και αενάως εναλλάσσουμε το άλλο μέλος της δυάδας ('' Με εκφράζει περισσότερο να έχω μια σχέση με έναν άνθρωπο τη φορά '') φοβάμαι πως όλο αυτό πιθανότατα δεν θα οδηγούσε πουθενά. Και δεδομένου πως κανείς δεν είναι άτρωτος σε κοινωνικές επιρροές από τρίτους (εκτός κι αν το τάργκετ γκρουπ μας είναι οι ΔΑΦ), μήπως η κοινωνική μας δραστηριοποίηση να γινόταν παράλληλα σε κάποιους τομείς; (κοινωνικός περίγυρος-φιλικό περιβάλλον- προσωπική σχέση). Ερωτήματα εκφράζω
Εγώ δε χρειάζομαι τρίτους να επιβεβαιώσουν την επιλογή μου ούτε να την υποστηρίξουν. Αγαπώ έναν άνθρωπο για τη σχέση που έχουμε και το πώς φέρεται σε μένα και τέρμα. Μα αν φερθεί άσχημα σε κάποιον τρίτο δε θα με επηρεάσει; Σίγουρα. Αλλά θα το συζητήσω μαζί του και δε θα τα "χαλάσω" μαζί του ερήμην του χωρίς να ακούσω τη δική του γνώμη.
Για τα υπόλοιπα ίσως έχεις δίκιο στο οτι είμαι λίγο νουμπού στην κοινωνικότητα και με δυσκολεύει και ίσως γι' αυτό δεν μπορώ να υποστηρίξω αυτά που προτείνεις που ίσως για τους περισσότερους ανθρώπους γίνονται με ευκολία αλλά εγώ ζορίζομαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
όχι! ΄Οχι! Αυτό που αποκλείσατε εννοούσα! Ας είμαστε ρεαλιστές, ποιός δεν συγκρίνει την νυν σχέση του με τις παρελθοντικές και ποιός δεν κάνει τα κρασσ τεστσ του ψαχνόμενος παράλληλα με διάφορα άλλα άτομα για να επιβεβαιώσει πως όντως η νυν του υπερέχει; Κι αν αυτό συμβαίνει, τι πιο ευοίωνο για την μονογαμική του αφοσίωση στην επιλογή του;
Τα δε συναισθήματα, αν υποθέσουμε πως είναι κι απαραίτητα δλδ, καθότι το συναίσθημα βραχυκυκλώνει την ορθή κρίση, βρίσκονται παντού. Από την αρχή, όταν μας έκανε κλικ και για κακή της τύχη κάναμε φόκους πάνω της, έως την μεσότητα διαδικασίας όταν για χάρη της, αντί να αράξουμε στη σχέση μέσα και να σαπίζουμε στους καναπέδες, υποβάλλουμε εαυτόν στην βάσανο -άμα κάτσει βολικά κιόλας, να μην πολυκαρφωνόμαστε-, να ψιλοτραβιόμαστε από 'δω κι από 'κει χάριν των συγκρίσεων των προαναφερθεισών που όμως τελικά στεριώνουν την σχέση
Επιστρέφω εδώ.
Με τις παρελθοντικές σχέσεις είναι λογικό και ανθρώπινο να συγκρίνεις την τωρινή σου σχέση και να προκύπτουν κάποιες διαφορές. Πιστεύω όμως οτι είναι άδικο και κάπως σαν προδοσία να συγκρίνεις την τωρινή σου σχέση (γενικό το εσύ) με ξένους ανθρώπους τους οποίους ούτε τόσο καλά ξέρεις ούτε σε δύσκολες καταστάσεις τους έχεις ζήσει ούτε μπορείς να ξέρεις τι από όσα δείχνουν είναι αληθινά ή ψεύτικα. Ενώ με το δικό σου άνθρωπο έχεις την οικειότητα κι αυτός με σένα να σού δείξει τις αδυναμίες του, τις "κακές" πλευρές του, τις δύσκολες κλπ. Δε νομίζω οτι μπορούν να συγκριθούν αυτοί οι άνθρωποι. Εκτός αν μιλάμε για εξωτερική εμφάνιση, ίσως εκεί να δουλεύει η σύγκριση.
Επίσης δε θεωρώ σωστό να χρειάζεται η σύγκριση με τρίτους ώστε να στεριώσει η σχέση. Στη σχέση κατά τη γνώμη μου πρέπει να υπάρχουν μόνο δύο και να κινούνται τα πάντα γύρω από αυτούς. Πιστεύω οτι ένα μεγάλο ποσοστό των σχέσεων (προσωπικών αλλά και φιλικών) χαλάνε λόγω επηρεασμού τρίτων και αυτό με πληγώνει. Πιστεύω πολύ στη δυαδικότητα αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι των προσωπικών σχέσεων. Με εκφράζει περισσότερο να έχω μια σχέση με έναν άνθρωπο τη φορά κι όχι με μια παρέα ανθρώπων οι οποίοι επηρεάζουν ο ένας τον άλλον. Με κάθε έναν θέλω να έχω προσωπική σχέση και γνώμη χωρίς εξωτερικούς επηρεασμούς.
Η σύγκριση λοιπόν θεωρώ οτι είναι άδικη εκ των προτέρων γιατί οι ξένοι δείχνουν μόνο τον καλό, όμορφο κι απροβλημάτιστο εαυτό τους ενώ ο δικός μας άνθρωπος δείχνει και τις αδυναμίες του.
αυτοί είναι οι πιο ικανοί και πλέον μανιτζέβελοι όλων θα έλεγα! Αρκεί να υποδύονται τους καλούς και τους ξύπνιους σχετικά πειστικά
Θέλει τέχνη να υποδύεσαι τον καλό και τον ξύπνιο ενώ δεν είσαι. Οι πολιτικοί μας πάντως πετυχαίνουν σε αυτό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
έτσι μπράβο ντε! Τα πάντα στην ζωή είναι ανταγωνισμός. Ο ικανότερος και πιο επιδέξιος κερδίζει.
Ανάλογα με το τι θεωρεί ο καθένας κέρδος βέβαια ε;
Δεν συμφωνώ ότι τα πάντα είναι ανταγωνισμός. Τα συναισθήματα πού βρίσκονται; Αν αγαπάς κάποιον τον συγκρίνεις με άλλους ανταγωνιστικά ώστε να κερδίσει ή να χάσει στα μάτια σου; (νταξει ξέρω ότι άλλο εννοούσες αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό).
Πάντως υπάρχουν και άνθρωποι που ούτε ιδιαίτερα ικανοί είναι ούτε ιδιαίτερα επιδέξιοι κι όμως θα τους έλεγες κερδισμένους στη ζωή. Η καλοσύνη δε σέ κάνει να κερδίζεις; Η εξυπνάδα; κλπ κλπ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τώρα για το αν κάποιος είναι αλλού. Δεν είναι και πολύ τιμητικό να γίνεσαι η γέφυρα του άλλου για να ξεπεράσει κάποια άλλη, αλλά αν τελικά μετά έρθει σε σένα και δημιουργηθεί μια όμορφη σχέση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σχέση με κάποιον που είναι "αλλού"
Εγώ αναρωτιέμαι το εξής βέβαια. Με το να κάνουμε σχέση με κάποιον που είναι αλλού δε θα τον βοηθήσουμε να είναι με μας; Δηλαδή στη μεταβατική περίοδο μεταξύ του χωρισμού και της νέας σχέσης ο άνθρωπος αυτός δεν έχει δικαίωμα λίγο πριν και λίγο μετά να είναι αλλού; Και το να είναι εδώ δε χρειάζεται κάποιο χρόνο; Δε χρειάζεται κάποια εξοικιωση με το νέο άτομο ώστε το μυαλό και η καρδιά να μην είναι πια αλλού παρά εδώ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
να βεβαιωθω πως ειναι προσυλωμενος σε εμενα
Δε νομίζω οτι οι άντρες σκέφτονται σαν εμάς για να "προσηλωθούν" σε κάποια γυναίκα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.