Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
01-11-21
12:51
Ενα ατομο που βρισκεται κατω απο την σκεπη της καταθλιψης αντιδρα απολυτα φυσιολογικα με αυτο τον τροπο για εκεινη .
Το αν χρησιμοποιεί τον όρο "κατάθλιψη" κυριολεκτικά ή καταχρηστικα και το τι μπορεί να κάνει γι' αυτό, μόνο ένας ψυχολόγος μπορεί να της το πει εφόσον του απευθυνθεί.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
01-11-21
11:39
Πάντως αμα λεει αλήθεια, εγω την καταλαβαίνω που μπηκε στο φορουμ, μιας και γω ετσι βρέθηκα εδω. Ανοιξα ενα θεμα στο οποιο ουσιαστικά εγω έπρεπε να βρω λυση απλα ηθελα να το πω χωρις να με ξερουν για να μπορω να εκφραστώ ελεύθερα και γενικα να το βγάλω απο μέσα μου.
Γενικα εχω να πω μην βιαστείς να παρεις μια αποφαση(χωρίζω, μένω) παρε το χρονο σου και σκεψου.
Μπορεί να πάρεις τη λάθος αποφαση μπορεί να πάρεις τη σωστή.
Τι συμβαίνει όμως αν δεν υπαρχει σωστη και λαθος απόφαση και ολα σε οδηγήσουν στο ίδιο σημείο;
Εγω πιστεύω οτι ολα γίνονται για κάποιο λογο και για αυτο ακομα παλεύω το αν τελικά κανω καλά δεν θα το μαθω τον Ιούνιο αλλα σε 10,20 χρόνια ή και ποτε.
Αυτα τωρα τα λεω γιατι φοβάμαι μην εχει μπει σε ενα κλιπακι, του οποιου εχω υπάρξει και εγω η ίδια θύμα.
Δεν πρέπει να πολυαναλυουμε τα πράγματα, η ζωή είναι μικρη και απλή.
Εδώ δε μιλάμε για περίπτωση υπεραναλυσης όμως, μιλάμε για υποαναλυση. Έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι την παραμελουν και ότι πρέπει να κάνει κάτι για να ξαναπάρει την προσοχή κι επιβεβαίωση που θέλει, αφήνοντας τεράστιες τρύπες στο σκεπτικό της.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
01-11-21
10:08
Καλησπέρα.Λογω συνθηκων,αμετρητες ωρες δουλειας,κουραση και περιορισμένου χρόνου και των δύο καπως έχουμε απομακρυνθει με τον δικό μου.Μας έχουν τύχει και αρκετά προβλήματα το τελευταίο διάστημα με αποτέλεσμα να μην είμαι και η πιο ευχάριστη παρέα, πιο συγκεκριμένα είμαι μέσα στην κατάθλιψη. Είχαμε κανονίσει την Πέμπτη που είχαμε κενό να βρεθούμε νωρίς 5:00 το απόγευμα. Τελικά ήρθε στις 7:00 γιατι ήρθαν κάποιοι φίλοι του που είχε να δει καιρό. 8:00 είχαμε ήδη κάτσει για ποτό και 9 μου είπε να φύγουμε. Ξέρω πως ακούγεται χαζό αλλά αυτό είναι ένα πράγμα που το κάνει συνεχώς και με έχει κουράσει. Γενικά νιώθω πολύ έντονα ότι το τελευταίο διάστημα με παραμελεί. Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να το συζητήσω πάλι γιατί το έχω πει πολλές φορές. Στην αρχή να μου λέει ότι έχω δίκιο και μετά να κάνει πάλι το ίδιο. Του λέω ότι ο λόγος που το κάνει είναι γιατί βαριέται και προφανώς δεν παραδέχεται τίποτα.Οι περισσότεροι Θα μου πείτε να φύγω αλλά δεδομένου ότι είμαι άνθρωπος δίνει συνεχώς ευκαιρίες μέχρι να του βγει αβίαστα το χωρίζουμε, δεν θα το κάνω.Πώς να του κεντρίσω ξανα το ενδιαφέρον? Τι να κάνω? Ευχαριστώ
Μας μιλάς λοιπόν για έναν άνθρωπο που 1ον. έχει μια ζόρικη καθημερινότητα με δυο δουλειές, οικογενειακά προβλήματα με χρέη, δόσεις που αν δεν πληρωθούν θα πέσει η ρύθμιση (του πτωχευτικού), πολλή κούραση κι ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, 2ον. σε αυτόν τον χρόνο και την κούραση προστίθεται και το πήγαινε - έλα που πρέπει να κάνει για να σε δει από την πόλη του, 3ον. έχει μια σύντροφο που αποκαλεί τον εαυτό της δυσάρεστη παρέα με κατάθλιψη και 4ον. του γκρινιάζει ότι την έχει βαρεθεί. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, καταφέρνει να βρεθεί λίγη ώρα με τους φίλους του κι αντί να χαρεί η κοπέλα του που έχει ακόμη επαφές με τους φίλους του, στραβώνει γιατί θέλει να είναι η αποκλειστική ασχολία του. Δε λέω ότι ήταν κομψό εκ μέρους του το να σε στήσει, αλλά απ' ό,τι κατάλαβα ήταν απρόοπτο και, όπως λες κι η ίδια, είχε να τους δει καιρό.
Πού θέλω να καταλήξω. Όπως ίσως παρατήρησες κι από μόνη σου, σ' έχω προσθέσει κι εσένα στα προβλήματα. Καλώς ή κακώς είσαι μ' έναν άνθρωπο που έχει στενή σχέση με την οικογένειά του, έχει μια περηφάνια εξαιτίας της οποίας ξεσκίζεται ο ίδιος για να ξεχρεώσει ο πατέρας του και δε θέλει να υποχρεωθεί στους δικούς σου. Δείχνει υπεύθυνος αλλά θέλει να τους ικανοποιεί όλους γι' αυτό και καταλήγει να γίνεται χίλια κομμάτια - και να δουλέψει σαν το σκυλί για την οικογένειά του, και να δει εσένα στο διπλανό χωριό, και να δει τους φίλους του επειδή μόνο εκείνη τη μέρα και ώρα μπόρεσαν να έχουν όλοι κενό. Και γιος και εργαζόμενος και σύντροφος και φίλος. Αυτό δεν αλλάζει.
Εσύ σε όλο αυτό τι ρόλο παίζεις; Έχεις πάρει ποτέ το λεωφορείο για να μη χρειαστεί να έρθει αυτός εκεί; Έχεις πάει ποτέ σπίτι του σε κάποιο ρεπό σου να του καθαρίσεις, να μαγειρέψεις και να έρθει να τα βρει όλα έτοιμα για αλλαγή; Λες ότι κι εσύ είσαι φορτωμένη, αλλά για να νιώθεις παραμελημένη και να γράφεις εδώ σημαίνει ότι έχεις περισσότερο χρόνο από εκείνον κι έτσι κάθεσαι και τα σκέφτεσαι. Θες να σε στηρίζει, να σε φροντίζει, να σε κάνει να νιώθεις γυναίκα και το καταλαβαίνω αυτό, όμως εσύ πώς κάνεις την καθημερινότητά του πιο εύκολη και πιο όμορφη; Γιατί να περάσει μαζί σου τις 2 ώρες που έχει κενό αν είναι να τον ψυχοπλακώσεις με την κατάθλιψή σου και να τον αγχώσεις κι άλλο κατηγορώντας τον ότι σε παραμελεί και σε βαριέται; Η σχέση μας πρέπει να μας αποφορτίζει από τα καθημερινά μας προβλήματα και να μας γεμίζει θετική ενέργεια, αυτό σημαίνει αγάπη. Να βλέπεις όσα περνάει κι αντί να λες "με παραμελεί, θα έπρεπε να κάνει περισσότερα για μένα", να σκέφτεσαι "πώς μπορώ να τον βοηθήσω" και να βάζεις τα δικά σου προβλήματα σε δεύτερη μοίρα. Έτσι κι αυτός θα θέλει να βρίσκεται μαζί σου και να σε ξεκουράσει, αντίστοιχα και κάπως έτσι οι σχέσεις γίνονται ολοένα και πιο δυνατές στο πέρασμα του χρόνου. Αν ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και πόσα κερδίζει από τον άλλο, τότε η σχέση είναι καταδικασμένη. Γι' αυτό σκέψου καλά τι θες και πόσα είσαι διατεθειμένη να δώσεις πριν φθαρείτε κι άλλο μεταξύ σας. Και φρόντισε την ψυχική σου υγεία είτε έτσι είτε αλλιώς.