30-09-23
21:57
Όταν λέμε 'δουλειά', δεν εννοούμε κάτεργα...Και ναι, ειδικά οι μακροχρόνιες σχέσεις, θέλουν δουλειά. Γιατί 'φεύγεις' από το εγώ και πας στο εμείς. Γιατί υπάρχει και μια καθημερινότητα που μπορεί να σε 'καταπιεί', πολύ εύκολα, αν το επιτρέψεις...
Και μιλάμε για σχέσεις που αξίζουν τον κόπο. Που αξίζει να 'ρίξεις δουλειά'...
Το μόνο εύκολο είναι να τα διαλύσεις όλα (γενικά μιλώ...). Δυο κουβέντες παραπάνω, δυο καβγάδες παραπάνω, καθόλου θέληση για συνεννόηση και όλα θα πάρουν το δρόμο τους...
Εμείς αποφασίζουμε, κάθε φορά. που αξίζει να 'το δουλέψουμε' και που όχι...
Και μιλάμε για σχέσεις που αξίζουν τον κόπο. Που αξίζει να 'ρίξεις δουλειά'...
Το μόνο εύκολο είναι να τα διαλύσεις όλα (γενικά μιλώ...). Δυο κουβέντες παραπάνω, δυο καβγάδες παραπάνω, καθόλου θέληση για συνεννόηση και όλα θα πάρουν το δρόμο τους...
Εμείς αποφασίζουμε, κάθε φορά. που αξίζει να 'το δουλέψουμε' και που όχι...
30-09-23
15:22
Και ευτυχώς που τελειώνει, θα πω εγώ, γιατί διαφορετικά θα τρελανόμασταν (όλοι ξέρουμε τί θα πει έρωτας...). Και δε νομίζω ότι είναι θέμα βαρεμάρας (καταλαβαίνω πώς το λες...), μα το ότι υποκαθίσταται από την αγάπη.Ο έρωτας πάντα τελειώνει, ακόμα και με το απόλυτο 10αρι να είσαι μαζί κάποια στιγμή νομοτελειακά θα βαρεθείς.
Για τα περισότερα διαζύγια φταίει η λάθος αντίληψη του τι είναι γάμος. Και η ρομαντικοποίηση του θεσμού του γάμου απο την ποπ κουλτούρα τις ταινίες κτλ.
Θα συμφωνήσω. Είμαι υπέρ του θεσμού του γάμου (αν και δεν θα ξαναέκανα...) και της οικογένειας...Η εναλλακτική ποια είναι? Μια ζωή συνεχούς αναζήτησης της ερωτικής έξαψης όπου αλλάζεις συντρόφους, (η σε αλλάζουν) μέχρι τον θάνατο?
Ο δρόμος του γάμου και της οικογένειας έχει διαφορετικό νόημα και αξία.
Η εναλλακτική είναι το ζευγάρι να είναι πολύ σίγουρο, πριν κάνει αυτό το βήμα. Και θα πω κάτι (οι φίλοι μου σαν το ακούνε γελάνε...) που για μένα είναι πέρα για πέρα αληθινό και το πιστεύω : Να μην παντρεύεται κάποιος/α, σαν είναι ερωτευμένος/η. Να υποχωρήσει πρώτα όλο αυτό...το τσουνάμι και σαν βεβαιωθεί και είναι απόλυτα σίγουρος/η για τα αισθήματά του/της, με το καλό...
30-09-23
12:14
Κοίταξε, αν νομίζεις ότι...σταμπάρω τα λόγια του άλλου, με κακή πρόθεση, δεν έχει νόημα να συζητάμε. Νόμιζα ότι κάνουμε διάλογο. Και "τσίμπησα" στο όλο θέμα γιατί έχω υπάρξει σε γάμο, έχω χωρίσει, και μπορώ να έχω άποψη για το καλό των παιδιών (μα και για το καλό των μεγάλων...). Γι΄ αυτό οι - πάγιες - θέσεις μου, γι΄ αυτό και είπα ό,τι είπα. Έχοντας προσωπική εμπειρία...Να στο πάω αλλιώς γιατί πολύ σταμπάρεις τα λόγια του άλλου. Εσύ που είσαι και χριστιανή θρησκευόμενη θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι το διαζύγιο επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις βίας και πορνείας. Ο,τιδήποτε άλλο δεν ευαρεστεί τον Κύριο και είναι "μοιχεία", έστω σε εισαγωγικά. Προσωπικά βέβαια θα μπορούσα να πω ότι με αγγίζει ελάχιστα αυτός ο λόγος, αφού παντρεύτηκα με πολιτικό γάμο και η μητέρα του παιδιού είναι άθεη. Ό,τι γράφτηκε όμως, γράφτηκε για κάποιο λόγο. Κι αυτός φυσικά είναι το καλό των παιδιών, στο οποίο συμφωνούμε.
Το ότι είμαι χριστιανή, δε σημαίνει ότι υιοθετώ το κάθε τί. Και δεν θέλω να το κάνω, μα και δεν μπορώ. Σε κάποιους αυτό ίσως φανεί αιρετικό, μα για μένα είναι στάση ζωής. Και είναι αδιανόητο να είμαι μαζί με κάποιον, ενώ η σχέση έχει τελειώσει...
Ειδικά η μητέρα, που έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για το μεγάλωμα των παιδιών, θα πρέπει να είναι ήρεμη. Μακριά από ψυχοφθόρες καταστάσεις. Οτιδήποτε άλλο, θα έχει συνέπειες στα παιδιά της...
Πολύ ωραίο αυτό, για να είναι αληθινό...Κάνω τη ζωή μου, σημαίνει προχωράω και εξελίσσομαι πνευματικά, έχοντας συνειδητοποιημένη την ευθύνη της ύπαρξής μου.
30-09-23
11:52
Τί θα πει...κάνουμε τη ζωή μας ; Δεν μου ακούγεται και πολύ ωραίο αυτό. Πολύ προχωρημένο...για τα γούστα μου. Μα οκ...Όλα ξεκαθαρισμένα και λογικά είναι. Το "εν διαστάσει" σημαίνει "εν δυνάμει διαζευγμένοι", όποιος ζητήσει το χαρτί το έχει, κοινή συναινέσει. Μέχρι τότε κάνουμε τη ζωή μας μεγαλώνοντας το παιδί μας.
Και γιατί το "εν διαστάσει" να είναι καλύτερο από το διαζύγιο ;
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας ας κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο. Για το καλό των παιδιών του, πρώτα απ΄ όλα...
30-09-23
11:35
Δεν το καταλαβαίνω, αυτό το "εν διαστάσει". Και δεν ξέρω και τί σκοπούς εξυπηρετεί. Μα με συγχωρείς, δεν είναι ξεκάθαρη θέση αυτή. Μόνο στην περίπτωση, ίσως, που το ζευγάρι δεν έχει ξεκαθαρίσει το "μεταξύ του" και θέλει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση του. Αλλά και έτσι, μπερδεμένο είναι. Και κάθε τί που είναι μπερδεμένο, μπερδεύει και τα παιδιά...Δεν είσαι μαζί, συγκατοικείς ο καθένας στο δωμάτιό του ή μένετε σε ξεχωριστά σπίτια και συναντιέστε για τις ανάγκες του παιδιού. Αυτό είναι που λέμε "εν διαστάσει", τώρα το διαζύγιο είναι άλλη συζήτηση. Τελειώνεις ως ζευγάρι αλλά δεν ακυρώνεις τον άλλο ως άνθρωπο, παραμένει γονιός του παιδιού σου και αυτό οφείλεις να το σέβεσαι και να το στηρίζεις.
Οι ξεκάθαρες θέσεις, ακόμα κι αν έχουν κόστος, είναι προτιμότερες. Για όλους. Το επαναλαμβάνω.
Σαφώς και δεν ακυρώνεις τον άλλον, μετά το διαζύγιο. Οι γονείς είναι γονείς και ως τέτοιοι θα πρέπει να λειτουργούν. Όμως, αυτό δε συμβαίνει πάντα. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι μια - σκληρή - πραγματικότητα...
30-09-23
11:18
Καλέ, τί λέμε τώρα ; Είναι σαν να είναι δυο θηρία στο ίδιο κλουβί. Είναι δυνατόν ;Παρουσιάζεις ένα ιδανικό επίπεδο ωριμότητας. Στις περισσότερες οικογένειες είναι απούσα η παραπάνω συνθήκη. Και ναι μπορεί να έχουν οι άνθρωποι γίνει σκληροί για να επιβιώσουν στις μέρες μας, αλλά δεν παλεύεται η κενότητα στη σχέση, όταν βλέπεις τον άλλο μπροστά σου καθημερινά
Αυτές οι καταστάσεις μπορούν, άνετα, να οδηγήσουν σε συμφορές. Και το εννοώ. Είναι δυνατόν να έχει "τελειώσει" συναισθηματικά το ζευγάρι (ακόμα χειρότερα ο ένας απ΄ τους δυο...) και να συνεχίζουν να είναι μαζί ; Για το καλό των παιδιών τους, όπως νομίζουν ; Τέτοιες ιστορίες μόνο καλό τέλος δεν έχουν, αργά ή γρήγορα...
30-09-23
11:09
Έτσι ακριβώς, όπως τα λες...Μα η υγεία η ψυχική/ συναισθηματική των παιδιών έχει άμεση σχέση με την αντίστοιχη των γονέων. Αργά ή γρήγορα οι αποξενωμενοι γονείς θα εμφανίσουν σημάδια κόπωσης ψυχικής, αντίστοιχα νευρα , καταθλιπτική διάθεση κλπ.. Πόσο να προσποιούνται πως όλα βαίνουν καλώς;
Τα παιδιά δεν είναι χαζά. Καταλαβαίνουν τα πάντα. Και είναι ό,τι χειρότερο να νιώσουν ότι οι γονείς τους δεν έχουν μια υγιή σχέση, αλλά μια εταιρεία...
Και το ακόμη χειρότερο είναι να νιώσουν ότι εξαιτίας τους μένουν σε μια τελειωμένη σχέση. Πόσοι είναι αυτοί που έχουν πει, αυτά τα καταστροφικά "Για σένα κάνω υπομονή, κ.λπ...". Την ανικανότητα τη δική τους,να τελειώσουν ό,τι πρέπει να τελειώσει, την "φορτώνουν" στην παιδιά τους...
Τα παιδιά θέλουν ευτυχισμένους γονείς, σ΄ ένα γάμο. Αυτό τους παρέχει ασφάλεια. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, είναι καλύτερο να τους βλέπουν ευτυχισμένους και χώρια, παρά δυστυχισμένους και μαζί. Και λάθος μήνυμα περνάει, σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση...
Οι άνθρωποι είμαστε ζωντανοί, όχι μαριονέτες. Κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι όλα βαίνουν καλώς, ενώ μόνο έτσι δεν είναι. Δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Και θα είναι κρίμα και να γίνει. Και για τους μεγάλους, μα και για τα παιδιά...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.