29-07-08
17:22
Επηρεάζει το πώς παρουσιάζω τον εαυτό μου, πώς μιλάω... Το μόνο, για το οποίο ήμουν βέβαιη παλιότερα, ήταν η δουλειά μου και η σοβαρότητα στην απόδοσή μου... Ε, τελευταία, και ειδικά τους τελευταίους μήνες που κυνηγάω κάτι καλό, νιώθω πολύ αγχωτική και αβέβαιη πριν από όποιο βήμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-07-08
17:06
Λοιπόν, χαίρομαι που επανέφερες το θέμα... Έχω κι εγώ μία κρίση χαμηλής απτοπεποίθησης...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-01-08
10:34
Νι Καγίρι μου, αλλά αν αλλάξεις δουλειά, αυτούς τους τωρινούς συναδέλφους μπορεί να τους συναντήσεις στο μέλλον... και να μη θέλεις να πούνε "αχ το χαρούμενο του πρώτου ορόφου! Τι κάνεις μικρή;"
Όλοι νιώθουμε εκνευρισμό και ταχυπαλμία σε κάποιες φάσειες της δουλειάς, ειδικά σε νέες καταστάσεις...
Οπότε επεισή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ξεκίνα το πράκτις. Μη σε υποτιμάνε, πόσο ΔΕΝ το αξίζεις...
Όλοι νιώθουμε εκνευρισμό και ταχυπαλμία σε κάποιες φάσειες της δουλειάς, ειδικά σε νέες καταστάσεις...
Οπότε επεισή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ξεκίνα το πράκτις. Μη σε υποτιμάνε, πόσο ΔΕΝ το αξίζεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-01-08
10:23
Καγίρι μου, θέτεις δύο θέματα.
Για μένα είναι άλλο το πως παρουσιάζεσαι σε άλλους ανθρώπους και το αν έχεις την ικανότητα να στηρίξεις τον εαυτό σου, και άλλο το τι όντως πιστεύεις για σένα...
Όσον αφορά το πρώτο, καλό είναι να βλέπεις σοβαρά τις συζητήσεις σου με συναδέλφους, ανώτερους... Θέλεις να σε βλέπουν εκείνη την ώρα σαν κοριτσάκι; Όχι βέβαια!!
Δοκίμασε ξεκινώντας από πιο μικρές προκλήσεις. Στην εφορία, στο γραφείο, στο ταξί, όταν παραγγέλνεις τον καφέ σου.. Πρόσεξε την άρθρωσή σου, κοίτα τον άλλον στα μάτια, παρατήρησε αν οι εκφράσεις σου είναι υπερβολικά "καθημερινές", αν οι φράσεις σου μένουν ανολοκλήρωτες. Ναι, θέατρο είναι. Είναι η παράσταση του εαυτού σου, και καλό είναι να σου γίνει συνήθεια...
Όσο για το τι παίζει μέσα στην ψυχούλα σου, είναι πιο δύσκολο.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και είσαι ένας ικανός άνθρωπος, τελείωσες μία δύσκολη σχολή και τώρα μπαίνεις και στο επάγγελμα.
Αν όμως δε διαχωρίσεις τον Τζέκυλ και τον Χάιντ μέσα σου, βγάζοντας έξω τον σωστό κάθε φορά, θα σε φάνε ζωντανή.
Σε όλες μας αρέσει το make up, τα κοκκαλάκια, ο χορός, αλλά αυτό δεν το δείχνουμε στον εργασιακό χώρο, δεν το αφήνουμε εμφανές στην εικόνα μας.
Ουσιαστικά δε σε ξέρω, αλλά έχω περάσει κι εγώ από αυτή τη φάση και λίγο μιλάω και στον εαυτό μου τώρα. Άλλο να είναι κανείς χαζοχαρούμενο με την παρεούλα του, κι άλλο να πατάει πόδι στη δουλειά. Προσωπικά αναγκάστικα να το μάθω the hard way, σε μία ξένη γλώσσα, μέσα από μικροαποτυχίες (ή έστω απογοητεύσεις) και συνειδητοποιώντας ότι για κάποιους ήμουν "λάιτ" και στη δουλειά, απλά και μόνο γιατί με ήξεραν πρώτα σα φίλη, άρα σαν παρτσακλό.
Ελπίζω να μη χρειαστεί να μάθεις κι εσύ έτσι το να πατάς πόδι.
Έχει σημασία τόσο το να μην πάψεις να πιστεύεις σε σένα, σε ό,τι κατάφερες, σε ό,τι πρόκειται να καταφέρεις, και στους ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα. Πολλών μας οι γονείς μας θεωρούν μικρούς ήρωες και δεν είναι γιατί "...και η μαϊμού το μαϊμουδάκι της".
Ελπίζω να βγάζουν νόημα όσα γράφω. Σκέψου το πόσο σε υποτιμάει, το να σε βλέπει κάποιος μη-φίλος σαν κοριτσάκι.
Για μένα είναι άλλο το πως παρουσιάζεσαι σε άλλους ανθρώπους και το αν έχεις την ικανότητα να στηρίξεις τον εαυτό σου, και άλλο το τι όντως πιστεύεις για σένα...
Όσον αφορά το πρώτο, καλό είναι να βλέπεις σοβαρά τις συζητήσεις σου με συναδέλφους, ανώτερους... Θέλεις να σε βλέπουν εκείνη την ώρα σαν κοριτσάκι; Όχι βέβαια!!
Δοκίμασε ξεκινώντας από πιο μικρές προκλήσεις. Στην εφορία, στο γραφείο, στο ταξί, όταν παραγγέλνεις τον καφέ σου.. Πρόσεξε την άρθρωσή σου, κοίτα τον άλλον στα μάτια, παρατήρησε αν οι εκφράσεις σου είναι υπερβολικά "καθημερινές", αν οι φράσεις σου μένουν ανολοκλήρωτες. Ναι, θέατρο είναι. Είναι η παράσταση του εαυτού σου, και καλό είναι να σου γίνει συνήθεια...
Όσο για το τι παίζει μέσα στην ψυχούλα σου, είναι πιο δύσκολο.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ και είσαι ένας ικανός άνθρωπος, τελείωσες μία δύσκολη σχολή και τώρα μπαίνεις και στο επάγγελμα.
Αν όμως δε διαχωρίσεις τον Τζέκυλ και τον Χάιντ μέσα σου, βγάζοντας έξω τον σωστό κάθε φορά, θα σε φάνε ζωντανή.
Σε όλες μας αρέσει το make up, τα κοκκαλάκια, ο χορός, αλλά αυτό δεν το δείχνουμε στον εργασιακό χώρο, δεν το αφήνουμε εμφανές στην εικόνα μας.
Ουσιαστικά δε σε ξέρω, αλλά έχω περάσει κι εγώ από αυτή τη φάση και λίγο μιλάω και στον εαυτό μου τώρα. Άλλο να είναι κανείς χαζοχαρούμενο με την παρεούλα του, κι άλλο να πατάει πόδι στη δουλειά. Προσωπικά αναγκάστικα να το μάθω the hard way, σε μία ξένη γλώσσα, μέσα από μικροαποτυχίες (ή έστω απογοητεύσεις) και συνειδητοποιώντας ότι για κάποιους ήμουν "λάιτ" και στη δουλειά, απλά και μόνο γιατί με ήξεραν πρώτα σα φίλη, άρα σαν παρτσακλό.
Ελπίζω να μη χρειαστεί να μάθεις κι εσύ έτσι το να πατάς πόδι.
Έχει σημασία τόσο το να μην πάψεις να πιστεύεις σε σένα, σε ό,τι κατάφερες, σε ό,τι πρόκειται να καταφέρεις, και στους ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα. Πολλών μας οι γονείς μας θεωρούν μικρούς ήρωες και δεν είναι γιατί "...και η μαϊμού το μαϊμουδάκι της".
Ελπίζω να βγάζουν νόημα όσα γράφω. Σκέψου το πόσο σε υποτιμάει, το να σε βλέπει κάποιος μη-φίλος σαν κοριτσάκι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.