kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
25-08-08
16:58
Αν η σχέση είχε περάσει κάποια στάδια και είχε δοκιμαστεί ναι.
Αν η σχέση ξεκινούσε εξαρχής συμπεριλαμβάνοντας εκείνον και τα παιδιά του όχι.
Τι θέλω να πω: Δεν θα ήθελα απο την αρχή της σχέσης να συμβιώνουμε ως οικογένεια, δεδομένου ότι κάπου αναφέρεις πως η μητέρα είναι ανύπαρκτη. Ως γνωστόν οι σχέσεις περνάνε το αρχικό στάδιο της "ανακάλυψης" του άλλου και μετά απο ένα εύλογο διάστημα που ποικίλει απο σχέση σε σχέση κατασταλάζεις στο πόσο σου κάνει ή όχι για να προχωρήσετε σε κάτι σοβαρότερο.
Στο διάστημα αυτό δεν θα ήθελα να έχω επαφές με τα παιδιά για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεθούμε αμφότεροι και στην πορεία ανακαλύψω ότι δεν ταιριάζω με τον μπαμπά τους τι θα κάνω?Θα εξαφανιστώ έτσι απλά απο την ζωή τους όπως απο όσο έχω καταλάβει εξαφανίστηκε στην προκειμένη και η φυσική τους μητέρα?Κι αυτά θα πληγωθούν αλλά κι εγώ που κανένα δικαίωμα δεν θα έχω απο το νόμο να τα βλέπω.
Κάπου γράφεις πως φοβάσαι την ευθύνη μιας οικογένειας,δεν υπάρχει λόγος.Έχεις συνηθίσει να είσαι μόνη σου κι ανεξάρτητη, το ίδιο κι εγώ που έχω ζήσει για μεγάλα διαστήματα μόνη.Ακόμη κι όταν κάποια σχέση μου σοβαρεύει κάπως κι ο άλλος δειλά δειλά μετακομίζει στο διαμέρισμα μου στην αρχή παθαίνω πανικό, μετά όμως μου αρέσει και συνηθίζω να μοιράζομαι μαζί του την καθημερινότητα μου χωρίς να νοιώθω πως ασφυκτιώ.
Το ίδιο θα συμβεί και με τα παιδιά,οι άνθρωποι είναι οντα που προσαρμόζονται εύκολα, θα δεις που θα πιάσεις τον εαυτό σου να ανησυχεί για το τι θα φάνε και αν είναι καλά και θα σου φαίνεται ό,τι πιο φυσιολογικό αυτή η αντιδραση κι όχι καταναγκασμός.
Την γνώμη μου την έχω ξαναγράψει, γονιός δεν είναι αυτός που γεννά αλλά αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί.
Για να συνοψίσω, για μένα πρωτίστως έχει σημασία προτού μπεις στην ζωή των παιδιών να είσαι κατασταλλαγμένη και σίγουρη ότι θέλεις τον πατέρα κι ότι θα εξακολουθήσεις να τον θέλεις κι αφού περάσει το στάδιο του έρωτα, δεν μπορείς εκ των υστέρων να πεις στα παιδιά "συγγνώμη έκανα λάθος".Το οφείλεις να ξέρεις τι ζητάς πρώτα στον εαυτό σου και μετά σε εκείνα.
Αν η σχέση ξεκινούσε εξαρχής συμπεριλαμβάνοντας εκείνον και τα παιδιά του όχι.
Τι θέλω να πω: Δεν θα ήθελα απο την αρχή της σχέσης να συμβιώνουμε ως οικογένεια, δεδομένου ότι κάπου αναφέρεις πως η μητέρα είναι ανύπαρκτη. Ως γνωστόν οι σχέσεις περνάνε το αρχικό στάδιο της "ανακάλυψης" του άλλου και μετά απο ένα εύλογο διάστημα που ποικίλει απο σχέση σε σχέση κατασταλάζεις στο πόσο σου κάνει ή όχι για να προχωρήσετε σε κάτι σοβαρότερο.
Στο διάστημα αυτό δεν θα ήθελα να έχω επαφές με τα παιδιά για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεθούμε αμφότεροι και στην πορεία ανακαλύψω ότι δεν ταιριάζω με τον μπαμπά τους τι θα κάνω?Θα εξαφανιστώ έτσι απλά απο την ζωή τους όπως απο όσο έχω καταλάβει εξαφανίστηκε στην προκειμένη και η φυσική τους μητέρα?Κι αυτά θα πληγωθούν αλλά κι εγώ που κανένα δικαίωμα δεν θα έχω απο το νόμο να τα βλέπω.
Κάπου γράφεις πως φοβάσαι την ευθύνη μιας οικογένειας,δεν υπάρχει λόγος.Έχεις συνηθίσει να είσαι μόνη σου κι ανεξάρτητη, το ίδιο κι εγώ που έχω ζήσει για μεγάλα διαστήματα μόνη.Ακόμη κι όταν κάποια σχέση μου σοβαρεύει κάπως κι ο άλλος δειλά δειλά μετακομίζει στο διαμέρισμα μου στην αρχή παθαίνω πανικό, μετά όμως μου αρέσει και συνηθίζω να μοιράζομαι μαζί του την καθημερινότητα μου χωρίς να νοιώθω πως ασφυκτιώ.
Το ίδιο θα συμβεί και με τα παιδιά,οι άνθρωποι είναι οντα που προσαρμόζονται εύκολα, θα δεις που θα πιάσεις τον εαυτό σου να ανησυχεί για το τι θα φάνε και αν είναι καλά και θα σου φαίνεται ό,τι πιο φυσιολογικό αυτή η αντιδραση κι όχι καταναγκασμός.
Την γνώμη μου την έχω ξαναγράψει, γονιός δεν είναι αυτός που γεννά αλλά αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί.
Για να συνοψίσω, για μένα πρωτίστως έχει σημασία προτού μπεις στην ζωή των παιδιών να είσαι κατασταλλαγμένη και σίγουρη ότι θέλεις τον πατέρα κι ότι θα εξακολουθήσεις να τον θέλεις κι αφού περάσει το στάδιο του έρωτα, δεν μπορείς εκ των υστέρων να πεις στα παιδιά "συγγνώμη έκανα λάθος".Το οφείλεις να ξέρεις τι ζητάς πρώτα στον εαυτό σου και μετά σε εκείνα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.