@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
ένα θέατρο του παραλόγου με κωμικοτραγικά διαλείμματαΗ ζωή είναι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
η παραίσθηση του απείρου...Ζωή είναι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Eίχα ετοιμάσει μια ανάλυση περί ρομαντικής κληρονομιάς, αλλά ήταν πολύ βαθυστόχαστη και δεν ήθελα να σε κομπλάρω! (αν σε αυτή ανήκει και ο Γκαίτε, που ούτε αυτόν έχω διαβάσει, τότε ασ' τα να πάνε)Δηλαδή είμαι κάποιος σαν τον Saint-Pol-Roux (ο Μεγαλοπρεπής) (1861-1940) ο οποίος διατηρεί την ανεξαρτησία του απέναντι στον συμβολισμό αλλά κρατάει αρκετή από την ρομαντική κληρονομιά;
Τέλος πάντων...ας κάνω μια προσπάθεια.
Εάν ο ρομαντισμός είναι συνυφασμένος με το συναίσθημα, τότε ο ρομαντικός καλλιεργεί το συναίσθημα, αγαπά το πάθος (ίσως και την υπερβολή), διακρίνει ποίηση ακόμα και στα πιο απλά γεγονότα. Αν ο ρομαντισμός εγκαθιδρύει μια συναισθηματική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο, τότε δεν απέχει και πολύ απ’ την ενόραση. Ένας ρομαντικός, λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να ρέπει προς το μυστικισμό ή γενικότερα να τείνει να πιστεύει σε κάτι που είναι "πέρα του κόσμου τούτου"… Δεν έχω ιδέα για τον Roux, αλλά απ' τα λίγα που είπες, φαίνεται να μην ήταν τέτοιος…
Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι έννοιες όπως η ταυτότητα, η αντίφαση και η αιτιότητα αποτελούν έμφυτες έννοιες της νόησης, μέσω των οποίων η νόηση βάζει σε τάξη το υλικό που προσφέρει η εμπειρία. Τείνω περισσότερο προς τη μεριά των εμπειριστών. Η νόηση ίσως να είναι περισσότερο μια ικανότητα επιλογής, συσχετισμού, συνδέσεως των εμπειρικών δεδομένων.όσο για τον Λάιμπνιτς:
..υποστηρίζει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στη νόηση και την αίσθηση είναι διαφορά σαφήνειας: αντίθετα προς την ευκρινέστερη νόηση, η αίσθηση παρέχει συγκεχυμένες και ασαφείς εντυπώσεις. Ο Καντ καταπολεμά μια τέτοια "λογική" θεώρηση και βλέπει μια διαφορά ποιότητας: άλλη ποιότητα έχουν τα τα αισθήματα και άλλη τα νοήματα, γιατί είναι διαφορετική η πηγή τους.
Το θέμα της πραγματικότητας μπορεί να γίνει λαβυρινθώδες, όπως λες παρακάτω, και από ένα σημείο και μετά με πονοκεφαλιάζει. Ξεκινάω απ’ το βασικό: Εάν αμφιβάλλω για την ύπαρξη αυτού του κόσμου, δεν μπορώ όμως να αμφιβάλλω και για την αμφιβολία μου αυτή, άρα κάτι υπάρχει που αμφιβάλλει – άρα υπάρχω. (σου επιφυλάσσω και ανέκδοτο σχετικά μ' αυτό στο τέλος) Αλλά ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει ότι είναι ένας εγκέφαλος κάτω απ’ τον απόλυτο έλεγχο ενός παντοδύναμου δαίμονα, ώστε όλες του οι εμπειρίες (οι έρωτες, τα παιδιά του, οι φίλοι του, τα πάντα γύρω του) να προέρχονται από κατάλληλα ερεθίσματα που προκαλεί ο δαίμονας, αυτό δεν του επιτρέπει να τρώει πέτρες. Καλείται κι αυτός να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους άλλους, τις συνθήκες της ζωής του, το θάνατο. Ακόμα κι αυτός που προσπαθεί να τεκμηριώσει φιλοσοφικά ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και ότι απλώς αποτελούν μέρος της δικής του εικονικής πραγματικότητας, με κάθε του σχεδόν πράξη υποδηλώνει ότι πιστεύει στην ύπαρξη των άλλων ανθρώπων – διαφορετικά θα ήταν σχιζοφρενής!Το θέμα της αντικειμενικότητας ή όχι της πραγματικότητας, είναι στενά συνυφασμένο με το τι είναι ζωή πάντως...
Φαίνεται ότι ο Χιουμ το παράκανε κάποιες φορές με κάτι τέτοιες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Βρήκα ένα απ’ τα αποσπάσματα που σου έλεγα. Είναι απ’ το Treatise of human nature:
"Η έντονη άποψη αυτών των πολυποίκιλων αντιφάσεων και ατελειών της ανθρώπινης λογικής έχουν τόσο πολύ εδραιωθεί μέσα μου και έχουν τόσο πολύ ερεθίσει τον εγκέφαλό μου, που είμαι έτοιμος να απορρίψω κάθε πεποίθηση και κάθε συλλογιστική και να μη θεωρήσω οποιαδήποτε γνώμη ως πιο πιθανή ή πιστευτή από την άλλη. Που βρίσκομαι, ή τι είμαι; Από ποιες αιτίες απορρέει η ύπαρξή μου και σε ποια κατάσταση θα επιστρέψω; Ποιανού τη χάρη να επιζητήσω και ποιανού το φόβο να έχω; Τι είδους πλάσματα με περιτριγυρίζουν; Και ποιον μπορεί να επηρεάσω, ή ποιος μπορεί να με επηρεάσει; Είμαι χαμένος μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα και αρχίζω να φαντάζομαι τον εαυτό μου στην πλέον άθλια κατάσταση που μπορεί να υπάρξει, περιτριγυρισμένος από το βαθύτερο σκοτάδι και ολότελα στερημένος από τη χρήση οποιουδήποτε μέλους ή λειτουργίας.
Ευτυχώς συμβαίνει, εφόσον η λογική δεν είναι ικανή να σκορπίσει τα σύννεφα αυτά, η Φύση από μόνη της να επαρκεί για τον σκοπό αυτό και να με θεραπεύει από τη φιλοσοφική μελαγχολία και το παραλήρημα, είτε μετριάζοντας αυτήν την έφεση του μυαλού, είτε μέσα από κάποια απασχόληση και μια ζωηρή εντύπωση των αισθήσεών μου, που εξαφανίζει όλες αυτές τις χίμαιρες. Γευματίζω, παίζω τάβλι, συνομιλώ και διασκεδάζω με τους φίλους μου¨ και όταν, μετά από τρεις ή τέσσερις ώρες ψυχαγωγίας επιστρέφω στις ίδιες σκέψεις, φαντάζουν τόσο παγωμένες και άδειες και γελοίες, που δεν έχω την παραμικρή διάθεση να εντρυφήσω σε αυτές περισσότερο."
Το ανεκδοτάκι:
Είναι απ’ τα καλύτερα που έχω διαβάσει του Αρκά (στην εφηβεία τρελαινόμουν γι' αυτόν):
Πεθαίνει ο Καρτέσιος και πηγαίνει στον παράδεισο. Εκεί συναντάει τον άγγελο και του λέει με στόμφο:
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Oπότε ο άγγελος τον χτυπά φιλικά στην πλάτη και του απαντά:
Δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι.
Όσο για τον Καντ, έχω μονάχα κάτι αποσπάσματα απ' όσα έχει γράψει περί ηθικής, τα οποία δεν με ελκύουν και τόσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο.
Μια μέρα, άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα.
Δεν καταλάβαινα το γιατί.
Τα δάκρυα ξεχείλιζαν όλο και περισσότερο.
Άνοιξα το ψυγείο. Πήρα μία crunch.
Κι έπαψα να κλαίω στο πρώτο κομμάτι της ρυζο-σοκολατούλας.
Ο εαυτός μου ήξερε τι θέλει πριν από μένα.
Τώρα έμαθα. Crunch = no more tears...
...you're so right...
Κάτι μου λέει πως τις τσακίζεις τις σοκολάτες….
Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.
Το να ρωτήσεις: αν η πραγματικότητα (ορθά επεσήμανες "εξωτερική". Παλαμακισμός) είναι πραγματική και ανεξάρτητη των υποκειμενικών αισθήσεων και αναλύσεων προϋποθέτει ότι αμφιβάλλεις για την πραγματικότητα της.
Εννοούσα ότι περισσότερο τείνω να πιστέψω ότι ο κόσμος δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συνείδησης, αλλά έχει αντικειμενική υπόσταση. Με το "αν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης" εννούσα πως, απʼ την άλλη πλευρά, η ανθρώπινη συνείδηση δεν αντιλαμβάνεται κι εξ ολοκλήρου αντικειμενικά την πραγματικότητα γύρω της. Το πιο απλοϊκό παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι μια περίεργη διάταξη κύκλων που είδα κάποτε, οι οποίοι, ενώ ήταν ακίνητοι, έδιναν την εντύπωση πως κινούνται.
Δηλαδή αν ισχύει το τελευταίο, δεν μπορώ να υποστηρίξω επαρκώς το πρώτο;;
Από Λοκ και (κυρίως) Χιουμ έχω διαβάσει λίγα αποσπάσματα έργων τους. Με δυσκόλεψαν αρκετά σημεία. Βλέπεις έχω κι εγώ μεγαλώσει θεωρώντας δεδομένη και αυτονόητη την αντικειμενικότητα των πραγμάτων γύρω μου, με αποτέλεσμα, όταν έρχομαι σε επαφή με τέτοιου είδους διερευνήσεις, να νιώθω κάπως "έξω απʼ τα νερά μου" και να πονοκεφαλιάζω στην προσπάθειά μου να τις προσεγγίσω.
"Ονειροπόλο" ρεαλιστή που δεν δίνει τυφλή πίστη στις αισθήσεις....Τα παραπάνω με καθιστούν ρεαλιστή ή ιδεαλιστή;
βιαστική η απάντησή μου όμως…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Η ζωή είναι ...μια επιμένουσα ευφυία και υπομένουσα την ευφυία.
Η ενστικτώδης επιμονή της ζωής υπό τη μορφή της ευφυίας είναι για μένα ένας από τους πιο προσωπικούς και σταθερούς μου στοχασμούς.
Από τη γέννηση ως το θάνατό του o άνθρωπος ζει σκλάβος της εξωτερικότητας του εαυτού του που είναι ίδιον των ζώων. Όλη του τη ζωή δεν ζει, αλλά φυτοζωεί σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Καθοδηγείται από κανόνες που δεν ξέρει ότι υπάρχουν, ούτε πως αυτοί τον καθοδηγούν, κι οι ιδέες του, τα συναισθήματά του, οι πράξεις του, είναι όλα ασυνείδητα - όχι γιατί τους λείπει η συνείδηση, αλλά γιατί δεν έχουν δύο συνειδήσεις.
Την ασαφή διαίσθηση μιας ψευδαίσθησης, αυτό και τίποτα περισσότερο έχουν οι ευφυείς.
Βλέπω πως οι άνθρωποι είναι σε όλα σκλάβοι της υποσυνείδητης ιδοσυγκρασίας τους, των εξωτερικών περιστάσεων των άλλων, των ορμών για συναναστροφή ή το αντίθετο..
Οι ηθικές και οι αξίες έχουν ως σημείο αναφοράς τον μέσο άνθρωπο, εκείνον που απωθεί τον φόβο του θανάτου και της μοναξιάς αναζητώντας καταφύγιο στον εξασφαλισμένο κόσμο του συμβιβασμού και της καθημερινότητας. Γίνεται μία ύπαρξη απρόσωπη και αυτοματική, ένα μέλος του είδους, ένα κομμάτι της μάζας, που προσπαθεί να απαλλαχτεί απʼ το άγχος ενσταλάζοντας μέσα του () πρότυπα συμπεριφορών και αξίες των συμβατικών κοινωνικών σχέσεων, της κατεστημένης κοσμικότητας. Πολλές προσπάθειες για ατομική διαφοροποίηση ίσως απλώς να αποτελούν μέρος μιας αδρής ομοιογενοποίησης. Κάποιες φορές ίσως να νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε και ότι επαναστατούμε, ανασχηματίζοντας απλώς τις προκαταλήψεις που μας έχουν φυτέψει ή επιχειρώντας μια επιφανειακή διαφοροποίηση νομίζοντάς την για ριζική. Το άτομο παύει να είναι ελεύθερο επιζητώντας την καλή γνώμη των άλλων, την κοινωνική καταξίωση, συμβιβαζόμενο με τις απαιτήσεις που του θέτει η κοινωνία, κι ως εκ τούτου συγχέει τις δικές τους επιθυμίες με εκείνες των άλλων, με τις επιδιώξεις που η κοινωνία επιβάλλει. Η ριζική διαφοροποίηση, το να ζεις σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία σου περισσότερο παρά με τις κατεστημένες αρχές, το να είσαι μια αυθεντική ύπαρξη, ελεύθερη να δημιουργήσει δικές της αξίες και να ζήσει σύμφωνα με αυτές κυρίως, είναι μία υπέρβαση που λίγοι μονάχα μπορούν να πραγματοποιήσουν. Η απαισιόδοξη οπτική θέλει την προσπάθεια για αυτό το σκοπό να εκφυλίζεται σε μια ολοένα αυξημένη επίγνωση της αδυναμίας μας να τον επιτύχουμε.
Εάν τις επόμενες μέρες πιάσω δουλειά – που πολύ το εύχομαι- θα μπω κι εγώ σε ένα "δρόμο" όπως κάνουν και τόσοι άλλοι, μετά από χρόνια ίσως να παντρευτώ όπως και τόσοι άλλοι, να έχω παιδιά όπως και τόσοι άλλοι…και να φιλοσοφώ εκ του ασφαλούς.
Και πόσοι είναι άραγε αυτοί που μπορούν να ατενίζουν με ορθάνοιχτα μάτια το "τελικό ναυάγιο", έχοντας ως σκοπό της ζωής τους να γίνουν ο εαυτός τους πριν πεθάνουν, εν αντιθέσει με τα απρόσωπα άτομα της μάζας;; Πόσες είναι αυτές οι βαθιά μοναχικές και ηρωικές υπάρξεις που ζουν με την ευθύνη του κινδύνου;;
Παλιότερα, δε θυμάμαι πού, διάβασα την παρακάτω ιστορία – την διατυπώνω όπως τη θυμάμαι:
Κάποτε, στις Ινδίες, το ισχυρό ρεύμα ενός ποταμού παρέσερνε έναν βαρκάρη προς τον καταρράκτη. Εκείνος προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις, αλλά το ρεύμα τραβούσε ανελέητα τη βάρκα του προς τον γκρεμό. Τότε, λίγο πριν το τέλος, ο βαρκάρης, λες και τον κυρίευσε μια δαιμονική υπερηφάνεια, πέταξε τα κουπιά, σηκώθηκε όρθιος πάνω στη βάρκα και φώναξε:
Δεν ελπίζω τίποτα!!
Δε φοβούμαι τίποτα!!
Είμαι ελεύθερος!!
Κι έπεσε στον καταρράκτη και πνίγηκε…
Δεν ξέρω εάν εμπνεύστηκε από αυτή την ιστορία ο Καζαντζάκης, αλλά, όπως και ναʼ χει, υπάρχουν άνθρωποι που, αφού έχουν σκεφτεί το τέλος και έχουν κατατρομάξει, έκαναν ιδανικό τους να μετουσιώσουν τον τρόμο τους αυτό σε δύναμη, θάρρος και έρωτα για τη ζωή, έρωτα για γνώση, σε μια βαθιά επιθυμία για αυτοπροσδιορισμό και αυτοεξέλιξη.
Εγώ προσωπικά, ίσως και λόγω ηλικίας, ποτέ δεν ένιωσα ότι αντικρίζω κατάματα τον καταρράκτη. Και όπως πολύ ωραία παρατήρησε εκείνος που διηγήθηκε την ιστορία αυτή: όποιος λέει ότι είναι ελεύθερος χωρίς να βλέπει τον καταρράκτη, είναι τουλάχιστον...πιστός!!
Κι εγώ ποτέ δεν είπα ότι είμαι άθεος…
Απʼ την άλλη πλευρά όμως δεν έχω κατασταλλάξει σε κάποια συγκεκριμένη πίστη. Ούτε θα έλεγα ότι η ζωή μου διαπνέεται έντονα από κάποιου είδους θρησκευτικότητα, αν και έχω σκεφτεί πολλές φορές πάνω σε τέτοια ζητήματα…και κάποτε έχω βιώσει κάποια ακαθόριστα συναισθήματα…αλλά τι να σου εξηγώ τώρα…
Σε κάποιο σημείο είπα πως, εάν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, ίσως να τη συλλαμβάνει κάποιος θεϊκός νους. Εσύ μου απάντησες – δεν ξέρω αν κάνω λάθος – συλλογιζόμενος τον χριστιανικό Θεό, με τον οποίο εγώ δεν επιθυμώ να έχω καμία σχέση. Οι ιδιότητες που του προσδίδουν προσβάλλουν τη λογική μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
No winner believes in luck.
"Νίτσε"
..And i dislike to lose...
"Δεσμώτης"
POWER!!!
ΕΥΓΕ!!!
να κάθεσαι όμως και φρόνιμος εεεε...
μη μας αγχώθειθ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Τελικά ήταν εύκολ… ...
forget it…
πάμε παρακάτω…
Η ζωή είναι για μας ό,τι γνωρίζουμε γι'αυτήν. Για τον παραγωγό πατάτας, που το χωράφι του είναι τα πάντα γι'αυτόν, αυτό το χωράφι είναι μια αυτοκρατορία.
Για τον Καίσαρα, που η αυτοκρατορία του του πέφτει λίγη, η αυτοκρατορία του δεν είναι άλλο από ένα χωράφι. Ο φτωχός κατέχει μια αυτοκρατορία, ο άρχοντας ένα χωράφι. Στην πραγματικότητα δεν κατέχουμε τίποτε άλλο πέρα από τις αισθήσεις μας. Σ'αυτές, και όχι σε όσα βλέπουν, πρέπει να βασίζουμε την πραγματικότητα της ύπαρξής μας.
Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.
Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;
Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.
Για να μην υπάρξουν μπερδέματα με άλλα θέματα. Τα παραπάνω αφορούν αυστηρά το θέμα που τίθεται στο thread.
Υ.Γ. καλώς όρισες
και καλή τύχη…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Αλλά καλό είναι να ψάχνουμε να βρούμε κάνα ορισμό...έτσι για να μη βαριόμαστε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Εάν παραβλέψω την "κόκκινη" διατύπωση, τα ανωτέρω "παθήματα" των ηρώων δύναται να γίνουν αντιληπτά, σε σημαντικό βαθμό, ως αποτελέσματα "αυτοεκπληρούμενων προφητειών" τους....Ένας άντρας, που όλη του τη ζωή μιλούσε για την αστάθεια και την ελαφρότητα των γυναικών σαν κάτι το φυσικό και επόμενο, θα δοκιμάσει όλη τη θλίψη μιας πικρής έκπληξης όταν θα προδοθεί στον έρωτά του -όμοια μ'αυτόν που είχε ανέκαθεν ως πιστεύω και ελπίδα την πίστη και τη σταθερότητα της γυναίκας.
Ένας άλλος, που θεωρεί τα πάντα κενά και κούφια, θα αισθανθεί σαν κεραυνό την ανακάλυψη πως ό,τι γράφει, οι άλλοι το θεωρούν τίποτα ή πως οι προσπάθειες του για να διδάξει είναι εντελώς μάταιες ή πως η μετάδοση της συγκίνησης του είναι πλασματική.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.