@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
ένα θέατρο του παραλόγου με κωμικοτραγικά διαλείμματαΗ ζωή είναι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
η παραίσθηση του απείρου...Ζωή είναι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Eίχα ετοιμάσει μια ανάλυση περί ρομαντικής κληρονομιάς, αλλά ήταν πολύ βαθυστόχαστη και δεν ήθελα να σε κομπλάρω! (αν σε αυτή ανήκει και ο Γκαίτε, που ούτε αυτόν έχω διαβάσει, τότε ασ' τα να πάνε)Δηλαδή είμαι κάποιος σαν τον Saint-Pol-Roux (ο Μεγαλοπρεπής) (1861-1940) ο οποίος διατηρεί την ανεξαρτησία του απέναντι στον συμβολισμό αλλά κρατάει αρκετή από την ρομαντική κληρονομιά;
Τέλος πάντων...ας κάνω μια προσπάθεια.
Εάν ο ρομαντισμός είναι συνυφασμένος με το συναίσθημα, τότε ο ρομαντικός καλλιεργεί το συναίσθημα, αγαπά το πάθος (ίσως και την υπερβολή), διακρίνει ποίηση ακόμα και στα πιο απλά γεγονότα. Αν ο ρομαντισμός εγκαθιδρύει μια συναισθηματική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο, τότε δεν απέχει και πολύ απ’ την ενόραση. Ένας ρομαντικός, λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να ρέπει προς το μυστικισμό ή γενικότερα να τείνει να πιστεύει σε κάτι που είναι "πέρα του κόσμου τούτου"… Δεν έχω ιδέα για τον Roux, αλλά απ' τα λίγα που είπες, φαίνεται να μην ήταν τέτοιος…
Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι έννοιες όπως η ταυτότητα, η αντίφαση και η αιτιότητα αποτελούν έμφυτες έννοιες της νόησης, μέσω των οποίων η νόηση βάζει σε τάξη το υλικό που προσφέρει η εμπειρία. Τείνω περισσότερο προς τη μεριά των εμπειριστών. Η νόηση ίσως να είναι περισσότερο μια ικανότητα επιλογής, συσχετισμού, συνδέσεως των εμπειρικών δεδομένων.όσο για τον Λάιμπνιτς:
..υποστηρίζει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στη νόηση και την αίσθηση είναι διαφορά σαφήνειας: αντίθετα προς την ευκρινέστερη νόηση, η αίσθηση παρέχει συγκεχυμένες και ασαφείς εντυπώσεις. Ο Καντ καταπολεμά μια τέτοια "λογική" θεώρηση και βλέπει μια διαφορά ποιότητας: άλλη ποιότητα έχουν τα τα αισθήματα και άλλη τα νοήματα, γιατί είναι διαφορετική η πηγή τους.
Το θέμα της πραγματικότητας μπορεί να γίνει λαβυρινθώδες, όπως λες παρακάτω, και από ένα σημείο και μετά με πονοκεφαλιάζει. Ξεκινάω απ’ το βασικό: Εάν αμφιβάλλω για την ύπαρξη αυτού του κόσμου, δεν μπορώ όμως να αμφιβάλλω και για την αμφιβολία μου αυτή, άρα κάτι υπάρχει που αμφιβάλλει – άρα υπάρχω. (σου επιφυλάσσω και ανέκδοτο σχετικά μ' αυτό στο τέλος) Αλλά ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει ότι είναι ένας εγκέφαλος κάτω απ’ τον απόλυτο έλεγχο ενός παντοδύναμου δαίμονα, ώστε όλες του οι εμπειρίες (οι έρωτες, τα παιδιά του, οι φίλοι του, τα πάντα γύρω του) να προέρχονται από κατάλληλα ερεθίσματα που προκαλεί ο δαίμονας, αυτό δεν του επιτρέπει να τρώει πέτρες. Καλείται κι αυτός να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους άλλους, τις συνθήκες της ζωής του, το θάνατο. Ακόμα κι αυτός που προσπαθεί να τεκμηριώσει φιλοσοφικά ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και ότι απλώς αποτελούν μέρος της δικής του εικονικής πραγματικότητας, με κάθε του σχεδόν πράξη υποδηλώνει ότι πιστεύει στην ύπαρξη των άλλων ανθρώπων – διαφορετικά θα ήταν σχιζοφρενής!Το θέμα της αντικειμενικότητας ή όχι της πραγματικότητας, είναι στενά συνυφασμένο με το τι είναι ζωή πάντως...
Φαίνεται ότι ο Χιουμ το παράκανε κάποιες φορές με κάτι τέτοιες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Βρήκα ένα απ’ τα αποσπάσματα που σου έλεγα. Είναι απ’ το Treatise of human nature:
"Η έντονη άποψη αυτών των πολυποίκιλων αντιφάσεων και ατελειών της ανθρώπινης λογικής έχουν τόσο πολύ εδραιωθεί μέσα μου και έχουν τόσο πολύ ερεθίσει τον εγκέφαλό μου, που είμαι έτοιμος να απορρίψω κάθε πεποίθηση και κάθε συλλογιστική και να μη θεωρήσω οποιαδήποτε γνώμη ως πιο πιθανή ή πιστευτή από την άλλη. Που βρίσκομαι, ή τι είμαι; Από ποιες αιτίες απορρέει η ύπαρξή μου και σε ποια κατάσταση θα επιστρέψω; Ποιανού τη χάρη να επιζητήσω και ποιανού το φόβο να έχω; Τι είδους πλάσματα με περιτριγυρίζουν; Και ποιον μπορεί να επηρεάσω, ή ποιος μπορεί να με επηρεάσει; Είμαι χαμένος μέσα σε όλα αυτά τα ερωτήματα και αρχίζω να φαντάζομαι τον εαυτό μου στην πλέον άθλια κατάσταση που μπορεί να υπάρξει, περιτριγυρισμένος από το βαθύτερο σκοτάδι και ολότελα στερημένος από τη χρήση οποιουδήποτε μέλους ή λειτουργίας.
Ευτυχώς συμβαίνει, εφόσον η λογική δεν είναι ικανή να σκορπίσει τα σύννεφα αυτά, η Φύση από μόνη της να επαρκεί για τον σκοπό αυτό και να με θεραπεύει από τη φιλοσοφική μελαγχολία και το παραλήρημα, είτε μετριάζοντας αυτήν την έφεση του μυαλού, είτε μέσα από κάποια απασχόληση και μια ζωηρή εντύπωση των αισθήσεών μου, που εξαφανίζει όλες αυτές τις χίμαιρες. Γευματίζω, παίζω τάβλι, συνομιλώ και διασκεδάζω με τους φίλους μου¨ και όταν, μετά από τρεις ή τέσσερις ώρες ψυχαγωγίας επιστρέφω στις ίδιες σκέψεις, φαντάζουν τόσο παγωμένες και άδειες και γελοίες, που δεν έχω την παραμικρή διάθεση να εντρυφήσω σε αυτές περισσότερο."
Το ανεκδοτάκι:
Είναι απ’ τα καλύτερα που έχω διαβάσει του Αρκά (στην εφηβεία τρελαινόμουν γι' αυτόν):
Πεθαίνει ο Καρτέσιος και πηγαίνει στον παράδεισο. Εκεί συναντάει τον άγγελο και του λέει με στόμφο:
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Oπότε ο άγγελος τον χτυπά φιλικά στην πλάτη και του απαντά:
Δεν υπάρχεις, αλλά μην το σκέφτεσαι.
Όσο για τον Καντ, έχω μονάχα κάτι αποσπάσματα απ' όσα έχει γράψει περί ηθικής, τα οποία δεν με ελκύουν και τόσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο.
Μια μέρα, άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα.
Δεν καταλάβαινα το γιατί.
Τα δάκρυα ξεχείλιζαν όλο και περισσότερο.
Άνοιξα το ψυγείο. Πήρα μία crunch.
Κι έπαψα να κλαίω στο πρώτο κομμάτι της ρυζο-σοκολατούλας.
Ο εαυτός μου ήξερε τι θέλει πριν από μένα.
Τώρα έμαθα. Crunch = no more tears...
...you're so right...
Κάτι μου λέει πως τις τσακίζεις τις σοκολάτες….
Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.
Το να ρωτήσεις: αν η πραγματικότητα (ορθά επεσήμανες "εξωτερική". Παλαμακισμός) είναι πραγματική και ανεξάρτητη των υποκειμενικών αισθήσεων και αναλύσεων προϋποθέτει ότι αμφιβάλλεις για την πραγματικότητα της.
Εννοούσα ότι περισσότερο τείνω να πιστέψω ότι ο κόσμος δεν είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συνείδησης, αλλά έχει αντικειμενική υπόσταση. Με το "αν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης" εννούσα πως, απʼ την άλλη πλευρά, η ανθρώπινη συνείδηση δεν αντιλαμβάνεται κι εξ ολοκλήρου αντικειμενικά την πραγματικότητα γύρω της. Το πιο απλοϊκό παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι μια περίεργη διάταξη κύκλων που είδα κάποτε, οι οποίοι, ενώ ήταν ακίνητοι, έδιναν την εντύπωση πως κινούνται.
Δηλαδή αν ισχύει το τελευταίο, δεν μπορώ να υποστηρίξω επαρκώς το πρώτο;;
Από Λοκ και (κυρίως) Χιουμ έχω διαβάσει λίγα αποσπάσματα έργων τους. Με δυσκόλεψαν αρκετά σημεία. Βλέπεις έχω κι εγώ μεγαλώσει θεωρώντας δεδομένη και αυτονόητη την αντικειμενικότητα των πραγμάτων γύρω μου, με αποτέλεσμα, όταν έρχομαι σε επαφή με τέτοιου είδους διερευνήσεις, να νιώθω κάπως "έξω απʼ τα νερά μου" και να πονοκεφαλιάζω στην προσπάθειά μου να τις προσεγγίσω.
"Ονειροπόλο" ρεαλιστή που δεν δίνει τυφλή πίστη στις αισθήσεις....Τα παραπάνω με καθιστούν ρεαλιστή ή ιδεαλιστή;
βιαστική η απάντησή μου όμως…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.
Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Υποκειμενικά αντικειμενικός ρεαλισμός δεν νοείται. Αντικειμενική πραγματικότητα για τους μεν και ανύπαρκτη για τους δε, δεν είναι ίδιον συζήτησης περι της πραγματικότητας αλλά περι του κοινοβο(υ)λευτισμού!
Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι μόνο το τυχαίο, και μόνο εφόσον υπάρχει...
Το διατύπωσα λάθος…. Εννοούσα πως, ακόμα κι αν υπάρχει "αντικειμενική πραγματικότητα", δεν υπάρχει τουλάχιστον ένας ανθρώπινος νους να τη νοήσει, να τη συλλάβει – ίσως να τη συλλαμβάνει κάποιος θεϊκός νους. Και εννοείται ότι η αντικειμενικότητα δεν αποτελεί προϊόν "δημοκρατικής" απόφασης. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ο ιδεαλιστής κι αλλιώς ο ρεαλιστής. Για τον τελευταίο ενδέχεται ο ιδεαλισμός να αποτελεί απόδραση απʼ την πραγματικότητα, ενώ ο πρώτος πιστεύει πως τη συλλαμβάνει και τη βιώνει. Δεν το έχω πολυψάξει το θέμα, αλλά συνήθως επικεντρώνεται στο ερώτημα:
Πώς μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα ότι όλα γύρω μου (οι λιμνούλες, οι ραχούλες…η οθόνη που έχω μπροστά μου…) είναι πραγματικά ή είμαι ένας εγκέφαλος μέσα σε μια γυάλα με φορμόλη;; Αυτό το σκεπτικό – εκτός του ότι με τρομάζει κάπως - καθιστά ακόμα και την υπογραφή μου υποκειμενική. Κάποια στιγμή μάλλον θα την αλλάξω.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εντρυφήσει και πολύ σε κάτι τέτοια θέματα - από ένα σημείο και μετά έπαψαν να μου κινούν το ενδιαφέρον. Άλλωστε, ακόμα κι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα γύρω τους αποτελούν αντανακλάσεις των "αιώνιων" και "αναλλοίωτων" ιδεών (όπως της εννόησε ο Πλάτων i think), εντούτοις δεν τρώνε πέτρες. Eν γένει, επηρεάζονται κι αυτοί απʼ το περιβάλλον τους, απʼ τις εξωτερικές και εσωτερικές τους καταστάσεις, ακόμα κι αν κάποιες φορές, μέσα απʼ τον στοχασμό τους, ατενίζουν τις "αιώνιες ιδέες" και το απολαμβάνουν.
Εν τέλει:
Η εξωτερική πραγματικότητα είναι ανεξάρτητη και πραγματική ή είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα;; Τείνω να πιστεύω το πρώτο…εάν δεχτούμε την απολυτότητα της διάζευξης.
Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;
Ένας τέτοιος άθεος μπορεί κάλλιστα να είναι ασυνείδητα ένθεος. Πάντως, είναι ενδιαφέρουσα κατηγορία! Ίσως σε πολλούς από αυτούς να κρύβεται στα μύχια της ψυχής τους μια επιθυμία: να είναι οι "άσωτοι υιοί" ενός "Πατέρα" – Θεού, που τους αγαπάει όσο κι αν αυτοί είναι αντάρτες και τον αμφισβητούν. Κι όταν η νεότητα περάσει ή έρθει ο καιρός που τα πράγματα δυσκολέψουν και δεν αντέχουν άλλο, ίσως τότε να λειτουργήσει η ενδόμυχη ασφαλιστική τους δικλείδα, που θα τους κάνει να πέσουν, με δάκρυα στα μάτια, στην ασφαλή αγκαλιά του "Πατέρα".Ας συγκρίνουμε τον πιστό με τον άθεο. Ο μεν πρώτος δεν είναι αναζητητής. Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι' αυτό πιστεύει.
κι όσο πιο τεμπέλης είναι ο άνθρωπος, τόσο συχνότερα ενοχλεί τον Θεό.
Στον δεύτερο, ο αθεϊσμός του βρίσκεται στα χείλη του, παρά στην καρδία του.
Παρατηρεί ο άθεος: "Ο ίδιος ο Θεός μου έδωσε τη δύναμη να μην τον πιστεύω" καθορίζοντας την πραγματικότητα του και χρησιμοποιώντας σαν επιχείρημα αυτό το ίδιο που δεν πιστεύει (!), και το πιστεύει ότι δεν το πιστεύει!
Μήπως ο θάνατος αποτελεί το μεγάλο ξύπνημα;;Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα, τη δική του πραγματικότητα, κάτι σαν το "Dream within a dream by Edgar Alan Poe" που τελικά αυτή η πραγματικότητα να είναι υποπροϊόν κάποιου εφιάλτη ή σύντομου ονείρου που διακόπτεται απότομα..
Μήπως η ζωή μας είναι κάτι σαν τον μοναχό που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα, η οποία ονειρεύεται πως είναι μοναχός που ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα;;
Μπερδεύτηκα...
...το ότι ζούμε τη δική μας πραγματικότητα δεν θα πει κιόλας ότι το έχουμε διαλέξει...
Η ανέχεια καραδοκεί σε κάθε κρυφή ελευθερίας ανάσα....
Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.
Μπορούμε να επηρεάσουμε την εξωτερική μας πραγματικότητα, αλλά βλέπεις, ζούμε μέσα της, μας επηρεάζει κι αυτή. Δε θα μου άρεσε όμως να ξεκινήσω λέγοντας "πήδα την πραγματικότητα", και στο τέλος να υποκύψω στη σκέψη πως "η πραγματικότητα μας πηδάει". Δεν ξέρω, βέβαια, πώς θα κελαηδάω μετά από 20…30…χρόνια, αλλά δεν θα ήθελα να πιστέψω κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ ώστε να χαραχθεί στο πρόσωπό μου εκείνη η τραγική ""ωριμότητα"", ίδιον βαθιάς αποδοχής ενός ""αναπόφευκτου"" συμβιβασμού…Το μυαλό στήνει παγίδες κι οδοφράγματα. Άντε να σε δώ αν θα λες το ίδιο, στα παραπήγματα της σκέψης σου...
Παραπάνω εννοούσα βασικά το όραμα, που είναι επενδυμένο με πάθος και συναίσθημα. Και για να μην τα μπερδέψουμε, δεν υιοθετώ αντιλήψεις τύπου: "είμαστε ό, τι σκεφτόμαστε."
Ό,τι δυσάρεστο μας συμβαίνει στη ζωή - γελοίοι ρόλοι που παίζουμέ, άσχημες συμπεριφορές, παραλείψεις ως προς κάποια αρετή - πρέπει να θεωρούνται απλά εξωτερικά ατυχήματα, που δεν μπορούν να αγγίξουν την ουσία της ψυχής.
Ας τα αντιμετωπίσουμε ως πονόδοντους ή κάλους της ζωής, πράγματα που μας ενοχλούν αλλά είναι εξωτερικά αν και βρίσκονται μέσα μας, ή που τα υποθέτει μόνο η οργανική μας ύπαρξη, ή που ανησυχεί γι'αυτά ό,τι ζωτικό υπάρχει μέσα μας.
Θα έλεγα πως αυτοί οι ρόλοι και οι συμπεριφορές αποτελούν μία ανοησία, προϊόν συχνά μιας κομφορμιστικής αντίληψης περί ηθικής και αξιοπρέπειας, την οποία έτσι μας δίδαξαν και αυτή ενσταλάχτηκε μέσα μας. Η ολοκληρωτική απαλλαγή είναι ουτοπία, που σχετίζεται με την ουτοπία της ολοκληρωτικής συναισθηματικής απεξάρτησης από τους άλλους και τη γνώμη τους για μας. Αναγκαστικά, λοιπόν, είμαστε καταδικασμένοι να προσποιούμαστε έως ένα σημείο, εφόσον συνυπάρχουμε.
Η ουσία της ψυχής αντιπροσωπεύει για μένα τις ανάγκες εκείνες που είναι βαθιά ριζωμένες στην ανθρώπινη φύση, και των οποίων η πραγμάτωση συνεπάγεται ευδαιμονία. Παρά τα εξωτερικά ατυχήματα, όπως εγώ τα καταλαβαίνω, οι ανάγκες αυτές αξιώνουν να αναγνωριστούν (αυτεπίγνωση), να εκδηλωθούν. Με άλλα λόγια, ο αυθεντικός και συχνά και ασυνείδητος εαυτός μας ζητάει θέαση, κι όταν τούτο παρεμποδίζεται αρχίζει να επαναστατεί. Μας στέλνει προειδοποιητικά σήματα, τα οποία, όταν τα παραβλέπουμε, ενδέχεται να βρεθούμε σε κάποια ακραία κατάσταση πόνου (εκτός κι αν η κοινωνική προσαρμογή και ο κομφορμισμός έχουν οξειδώσει την ευαισθησία μας στα προειδοποιητικά σήματα και γινόμαστε αναίσθητοι).
Κατά ένα μαγικό τρόπο ο εαυτός μας ξέρει τι πραγματικά θέλει, αλλά μας το λέει μονάχα με τον τρόπο που ξέρει: τα συναισθήματα. Με αυτά προσπαθεί να μας μιλήσει, αλλά πολλές φορές αρνούμαστε ή δεν έχουμε το θάρρος να τον ακούσουμε ή δεν γνωρίζουμε τον τρόπο. Η κοινωνία μας τροφοδοτεί με μύθους, προκαταλήψεις, ηθικές, λογικές που λειτουργούν μια χαρά για το καλοπροσαρμοσμένο άτομο, αλλά μʼ αυτό τον τρόπο καταπιέζεται η αλήθεια μέσα μας. Για να λέμε όμως ότι καταπιέζεται η αλήθεια σημαίνει ότι ο εαυτός μας γνωρίζει αυτή την αλήθεια. Με άλλα λόγια, υπάρχει ασυνείδητη γνώση!! Πόσες φορές, άλλωστε, έχουμε νιώσει συναισθήματα που δεν μπορούμε να περιγράψουμε;; Πόσες φορές έχουμε αντιληφθεί πράγματα μέσω διαίσθησης;; Αυτά που διατυπώνουμε ίσως να αποτελούν το 1% αυτών που έχουμε νιώσει και βιώσει!!
Δεν ξέρω κατά πόσο οι μυστικιστές, όπως λές, επιτυγχάνουν μια συμπεριφορά εκδηλώνοντας τον αυθεντικό εαυτό τους, μέσω της αυτεπίγνωσης και της βύθισης στο ασυνείδητο. Και αν υποθέσω ότι η αγάπη τους για το Θεό είναι μεγαλύτερη απʼ την αγάπη τους για τη γνώση….κάτι δε μου κολλάει καλά.
Δεν ξέρω κατά πόσο κατάλαβα τα παρακάτω που έγραψες περί μυστικιστών, Οράτιου κ.α…, ίσως ορισμένα τους σημεία μου φαντάζουν υπερβολικά φιλόδοξα για την ανθρώπινη φύση. Δέχομαι πάντως ότι η γνώση αυτού που είμαστε και η εμπιστοσύνη μας σʼ αυτό, δύναται νʼ αποτελέσει μια τεράστια δύναμη που θα μας κρατήσει άτρομους, σε κάποιες περιπτώσεις, μπροστά στα εξωτερικά πράγματα που καταρρέουν, όπως λες, ακόμα κι αν καταρρέουν πάνω σε ό, τι είμαστε εμείς γιʼ αυτά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
No winner believes in luck.
"Νίτσε"
..And i dislike to lose...
"Δεσμώτης"
POWER!!!
ΕΥΓΕ!!!
να κάθεσαι όμως και φρόνιμος εεεε...
μη μας αγχώθειθ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Τελικά ήταν εύκολ… ...
forget it…
πάμε παρακάτω…
Η ζωή είναι για μας ό,τι γνωρίζουμε γι'αυτήν. Για τον παραγωγό πατάτας, που το χωράφι του είναι τα πάντα γι'αυτόν, αυτό το χωράφι είναι μια αυτοκρατορία.
Για τον Καίσαρα, που η αυτοκρατορία του του πέφτει λίγη, η αυτοκρατορία του δεν είναι άλλο από ένα χωράφι. Ο φτωχός κατέχει μια αυτοκρατορία, ο άρχοντας ένα χωράφι. Στην πραγματικότητα δεν κατέχουμε τίποτε άλλο πέρα από τις αισθήσεις μας. Σ'αυτές, και όχι σε όσα βλέπουν, πρέπει να βασίζουμε την πραγματικότητα της ύπαρξής μας.
Αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει...τουλάχιστον όχι για όλους.
Τελικά τι είναι προτιμότερο να λέμε;;
Ο καθένας ζει στη δική του πραγματικότητα;;
ή
Ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα;
Πιθανόν πολλοί αυτοκράτορες να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στη δεδομένη κατάσταση που επικρατούσε στην αυτοκρατορία τους. Κάποιοι άλλοι όμως να κυβερνούσαν βασισμένοι κυρίως στο πού ήθελαν να οδηγήσουν την αυτοκρατορία τους (όραμα = μεταλλάκτης της πραγματικότητας). Θα πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε όπως σκεφτόμαστε. Διαφορετικά, μάλλον θα οδηγηθούμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.
Για να μην υπάρξουν μπερδέματα με άλλα θέματα. Τα παραπάνω αφορούν αυστηρά το θέμα που τίθεται στο thread.
Υ.Γ. καλώς όρισες
και καλή τύχη…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Αλλά καλό είναι να ψάχνουμε να βρούμε κάνα ορισμό...έτσι για να μη βαριόμαστε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Εάν παραβλέψω την "κόκκινη" διατύπωση, τα ανωτέρω "παθήματα" των ηρώων δύναται να γίνουν αντιληπτά, σε σημαντικό βαθμό, ως αποτελέσματα "αυτοεκπληρούμενων προφητειών" τους....Ένας άντρας, που όλη του τη ζωή μιλούσε για την αστάθεια και την ελαφρότητα των γυναικών σαν κάτι το φυσικό και επόμενο, θα δοκιμάσει όλη τη θλίψη μιας πικρής έκπληξης όταν θα προδοθεί στον έρωτά του -όμοια μ'αυτόν που είχε ανέκαθεν ως πιστεύω και ελπίδα την πίστη και τη σταθερότητα της γυναίκας.
Ένας άλλος, που θεωρεί τα πάντα κενά και κούφια, θα αισθανθεί σαν κεραυνό την ανακάλυψη πως ό,τι γράφει, οι άλλοι το θεωρούν τίποτα ή πως οι προσπάθειες του για να διδάξει είναι εντελώς μάταιες ή πως η μετάδοση της συγκίνησης του είναι πλασματική.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.