Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
15-02-09
19:02
Σύμφωνα με τον "ορισμό" που παραπάνω έδωσε ο Δεσμωτής μια χαρά "natura plus homo" είναι η φώτο που πόσταρες τελευταία, γιατί έχει ...σκηνοθεσία και ενδεχομένως ...ποίηση.
Πέρα από το ότι προφανώς είναι καλότραβηγμένη, κάτι που δεν είναι απαραίτητα δεδομένο μόνο με την κατοχή πολλών μεγαπίξελς.
Βγαίνει η βαρκούλα
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά.
Ρε agent of Intelligence () αν ο χέλμουτ είναι καλλιτέχνης τότε όλοι με τη μηχανή του χέλμουτ και το μπάτζετ θεμάτων του, είναι.
Επίσης είναι σκανδαλώδες να λες πως συμφωνείς με το τάδε ποστ (βασισμένο στη λογική naturaplushomo <--- βαρέθηκα να το γράφω, shit) και να υποστηρίζεις ότι η φωτό του "Χ" είναι τέχνη.
Το ότι μια φωτό σκηνοθετείται και αναδύει ποιητικότητα δεν την ανάγει σε καλλιτέχνημα γιατί το μέσον είναι ο δημιουργός...
Ο άνθρωπος ήταν ο ...ενεργοποιητής. Όλη η δουλεία έγινε από τη μηχανή.
Ο σκηνοθέτης έχει το όραμα. Στήνει, διατάζει, επιλέγει, κλέβει ενίοτε (τον συγγραφέα).
Αλλά ο ηθοποιός είναι ο καλλιτέχνης (μηχανή) κι ο σκηνοθέτης είναι το "κλικ"...
Θέλει ν' αλλάξεις χρόνο και στάση για να
σου αποκαλυφθεί κάτι ως δημιουργικό έναυσμα.
Κι αυτό θέλει χάρισμα κι όχι πόζα.
Θεοί τιμωρήστε τον, με έβαλε να διαβάσω σοβαρότερα το θέμα...
Φώναζε εσύ αλλά με μέτρο.
Εκείνο που δεν είναι εκεί να σου απαντήσει μοιάζει με καθαρή κουταμάρα να ξελαρυγγιάζεσαι για δαύτο.
Είναι κι αυτό μια “Sancta simplicitas!” (Ιερά Απλότης)
Μπορεί να είμαστε οκνηροί αλλά πάντα αυτοί δίνουν την θέληση στους ισχυρογνώμονες για να παραθέσουν τα επιχειρήματα .
Αν ίσχυε αυτό τότε οι ισχυρογνώμονες θα είχαν πάντα δίκιο.
Μα αυτό εξαιρεί τους φανατισμένους (που σπάνια εως ποτέ έχουν δίκιο) που είναι επίσης ισχυρογνώμονες διαφορετικής μόνον έντασης.
Επίσης η θέληση για υπεράσπιση μιας θέσης είναι ανεξάρτητη τρίτων ή ιδιοτήτων αυτών όπως η οκνηρία.
Δες το ζεστά: Το ότι άρχισα να παραθέτω τις απόψεις μας δεν ήταν προϊόν οκνηρίας των προηγούμενων παρατιθέμενων απόψεων. Αυτό δε με εμπόδισε διόλου να πω την άποψή μου. Αυτό που εσύ λες ισχυρογνωμοσύνη, εγώ το λέω "φαρέτρα γεμισμένη" που αντί για λέξεις έχει χάρτες διαφόρων κλιμάκων.
Έχουμε δηλαδή δημιουργική οκνηρία.
Οξύμωρο.
Το μόνο δημιουργικό που πρόχειρα μπορώ να σκεφθώ (αν και βαριέμαι οικτρά ) είναι ο κνησμός ο οποίος είναι μια κάποια απόλαυση.
Κατά το "βαριέμαι και ξύνομαι".
Άσε που με την αντίδραση για την αντίδραση θυμώνουμε τον ισχυρογνώμονα και απαντά περισσότερο αιχμηρά!
Τʼ απόβραδο στους δρόμους σουλατσάρει
μʼ ένα κουβά μαύρη μπογιά
τους γκρίζους τοίχους να γεμίσει
συνθήματα επαναστατικά.
”Λευτεριά στους αγωνιστές πίσω απʼ τα κάγκελα”
”Λευτεριά στα καναρίνια”
Το πρωί ανήξερος την πόλη τριγυρνά
κανείς δεν βλέπει που γελούν και τα μουστάκια του
Τον λένε Salvador
(αλίμονο δεν είναι ο Dali)
είναι ο γάτος της γειτονιάς μας
Αφιερωμένο
Λευτεριά στα καναρίνια και στην αιχμηρότητα των διαπιστευτηρίων.
Οφείλω να ομολογήσω ότι περίμενα την απάντηση σου αλλά άργησες κάπως (μάλλον διάβαζες για να είναι πειστικότερα τα "επιχειρήματα" σου).
Ναι.
Σφαδάζουν οι εγκυκλοπαίδειες.
Μʼ όποιον δάσκαλο θα κάτσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις… Ornithology.
Περνά περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα.
Δεν περνάς κυρά Μαρία.
Δεν περνάς δεν περνάς.
Γιατί αγαπητέ φίλε αναφέρεσαι συχνά στα αντικείμενα με τα οποία παράγεται η τέχνη-φωτογραφία; Τα εργαλεία αυτά (δηλαδή η φωτογραφική κάμερα και το φιλμ) γιατί είναι κατώτερα από το πινέλο, την πένα και το χαρτί;
Υπάρχει ένας τρόπος να φανταστείς όλα τα αξιοθέατα
που δεν φωτογράφησαν ακόμα τα ταξιδιωτικά γραφεία
Υπάρχει ένας τρόπος να πιστέψεις
πως κάποιος έχει ιδιαίτερα όνειρα
κι αυτός είναι κάποιος ξεχωριστός
ένας ποιητής!
Αα, τράβα στον ζωολογικό κήπο
εκεί θα βρεις τους αληθινούς ποιητές. (απόσπασμα του Σίνκλερ Μπέηλς)
Αυτοί που θα στέκουν απέναντι από τη στρουθοκάμηλο περιμένοντας για μια ναζιάρικη πόζα της δεν είναι καλλιτέχνες αλλά φευγάτοι.
Σαν αυτούς που κλειδώνουν σκυλιά στα μπαλκόνια κι αυτά γαβγίζουν γιατί τουρτουρίζουν απ'το κρύο στη γλώσσα τους κι εκείνοι νομίζουν ότι αγόρασαν θορυβώδη κατοικίδια...
Αναφέρεσαι στο ανθρώπινο χέρι μα ο κινηματογράφος λειτουργεί ακριβώς όπως η φωτογραφία αλλά με έμφαση στην κίνηση.
Δεν είναι μόνο η κίνηση και η πλοκή,
Παραλείπεις μερικές χιλιάδες άλλες εργασίες. Στο κινηματογράφο υπάρχει άπλετη επεξεργασία σε χρωματισμούς, σκηνικά-κοστούμια, τοποθεσίες γυρισμάτων, βλέμματα, τονισμούς, ήχους, παράηχους, εναλλαγές κίνησης στατικότητας, παραφωνίες, αντιφωνίες, και εκατομμύρια άλλες παραμέτρους..
Το μοντάζ στη φωτογραφία είναι, μια άλλη φωτογραφία. Ξεκίνησες να φωτογραφίζεις μια θάλασσα κι από επεξεργασία επιλέγεις να φαίνεται μόνο το αλμυρίκι.
Στον πίνακα δεν έχεις πολυτέλειες.
Ξεκινάς να ζωγραφίζεις μια θάλασσα και σε θάλασσα καταλήγεις.
Επίσης στον κινηματογράφο, λόγω προετοιμασιών (δοσμένο σενάριο, σκηνικά αγορασμένα, ρούχα επίσης κλπ) ξεκινάς να ξετυλίγεις ένα στόρι και θα μείνεις σε αυτό.
Στη φωτογραφία δεν έχεις κωλύματα.
Δεν πληρώνεις κανένα κόστος μετανιώματος. Γιατί όλα τα κάνει η μηχανή. Εσύ απλώς χαίρεσαι τις δυνατότητές της και προβάλλεις σε μια οθόνη ό,τι αυτή κατάφερε για σένα.
Ελπίζω επίσης να αιτιολογήσεις αυτό το φετιχισμό με την kodak.
Όταν ήμουν πιο μικρός, είχα φετιχισμό να φωτογραφίζω γυναικεία πόδια.
Εννοείται γυμνά.
Μήπως ξέχασαν να βάλουν φιλμ όταν τραβούσαν φωτογραφίες στη βάφτιση σου και νομίζεις ότι φταίει η εταιρεία;
Πόσο δύσκολο είναι να γελάς στο πάρτυ.
Ο ένας κάθεται μουτρωμένος στη γωνία να τον προσέξει καμιά νοσοκόμα, ο άλλος θεωρητικολογεί τέχνες, Nadja και τα συναφή…
Το πάρτυ είναι για χορό και τα σκληρά αγόρια δεν χορεύουν…
Αισθητικώς τουλάχιστον το υφάκι σου δε στέκει οπουδήποτε.
Και να με συγχωρείτε. Δεν ξέρω τι αντίληψη έχετε για το ατραυμάτιστο. Πάντως για τα δικά μου παιδικά τραύματα είμαι περήφανος. Γιατί είναι αφορμές γραφής.
Ενοχές για μια στιγμή λησμοσύνης στο δεν του κόσμου είναι αστείο να έχουμε επειδή κάποιοι δεν χορεύουν στο πάρτυ…
Περνάει ο ψυχολόγος έξω από το σχολείο και λέει: Ε ρε πελατεία!!!!!
Ο ποιητής μπαίνει μέσα…
Αν με εννοείτε, kind sir...(και είστε κύριος με τα όλα σας)
Έψαξα για το τι είναι τέχνη για εσένα και βρήκα τον εξής ενδιαφέρων "φύση και άνθρωπος" (πραγματικότητα και φαντασία)... Ουάουουουουου.
Εγώ πάλι έβαλα το γουγλοψάχτηρο και έπεσα πάνω σε "γειτνιάζον forum" με κοπιαρισμένη την άποψη μου για τη φωτογραφία από αυτό το θέμα.
Τι πρωτότυπο κι αυτό, πάλι;
Θα'ρθει και το δειλινό με το πρώτο αστέρι, ξεκινήσαμε πρωί κι είναι μεσημέρι
έχουμε ως το απόγευμα, δρόμο ανοιχτό,
τίποτ' άλλο αγάπη μου,
τώρα δε ζητώ,
άστο το χεράκι σου,
το μικρό σου χέρι
άστο το χεράκι σου,
να σου το κρατώωωωωωωωω
Τώρα που νυχτώσαμε...(άσχετο)
Μη σε νοιάζει που το φως,
είναι λιγοστό
και περπάτα δίπλα μου,
όπως περπατώ.
(συγκινήθηκα) (από "το δόλωμα" του Σακελάριου, αντ1 σήμερα το απόγευμα)
Ναι έχεις δίκιο όταν το εκλαμβάνεις έτσι. Αλλά και η μακαρονάδα που έφτιαξα είναι ένα τέτοιο προϊόν. Ξέρεις τι φαντασία χρειάζεται για να φτιάξω μια μακαρονάδα όπου αντί για την κλασική συνταγή (σάλτσα τυρί μακαρόνια) προσθέτω και μέλι;
Τέχνη της επιβίωσης.
Τέχνη των τεχνών.
Αλλά δε δίνει υπόσταση στη ζωή μας και το πνεύμα μας (το λέω εγώ που έχω επαφή με τη κουζίνα μου , τρελομάγειρας γαρ.)
Δίνει υπόσταση μόνο στη γεύση μας, ε οκ και στη ποσότητα, οξύτητα, χρώμα των κοπράνων μας.
Άνοιξε θρεντ αν η μαγειρική πρέπει να συγκαταλέγεται στις τέχνες.
Κάτι θα σκεφτώ.
Το ίδιο το έργο (το μαγειρικόν), πάντως που μας καλεί στη (γευστική) γοητεία του
το ίδιο μας εξορίζει στα ψελλίσματά του
με τον ίδιο τρόπο που το οξυγόνο μας δίνει
τη ζωή ενώ μας καίει προς θάνατον.
Μπορεί λοιπόν η μαγειρική να είναι μια αδικημένη ενασχόληση στο πλαίσιο της θεώρησής της ως τέχνης μα θεωρώ ότι προσεγγίζει καλύτερα την επιστήμη γιατί είναι πάνω από όλα χημεία των υλικών.
Είναι δίσκουλό να προσπαθείς να εντάξεις την τέχνη μέσα σε ένα ορισμό όσο ευρύς και αν είναι αυτός γιατί πάντα ένας δίσκουλός θα έρθει και θα σου τα κάνει μαντάρα με το να θεωρεί τέχνη σύμφωνα με τον ορισμό σου κάτι απαξιωμένο στα μάτια σου.
Τότε ανήκεις στη κατηγορία των αραχτών που δεν εκφράζονται για την ασφάλεια της μη κρίσης.
Οι απόψεις εκφράζονται για να γίνονται γνωστές και να'ρχονται σιμά για να παρατεθούν οι διαφορετικές εκφορές που σημαίνουν πλουραλισμό.
Αν σε ανταριάζει ο δισκουλός (?) τότε διάβασε το παρακάτω, ταιριάζει στη στιγμή της αντάρας:
"Όταν θα τα έχετε σπάσει όλα κοιτάξετε λίγο τα χέρια σας που θα στάζουν το δικό σας αίμα. Μην τρέξετε στο σπιτικό σας φαρμακείο. Μιλήστε λίγο με το αίμα. Ίσως να γίνετε λίγο πιο σοφοί. Στη συνέχεια πάνω στις γάζες να μεταφέρετε γραπτώς την εμπειρία σας. Όλα ας χαθούν και το καθαρό οινόπνευμα και οι θάλασσες και τα ιώδια. Τίποτα να μην επιβιώσει εξόν ο θυμός!"
Προμετωπίδα σε μια αντιγραφή των ¨Ωδών¨
Μπορεί να απαντήσεις στο σαχλό έργο τέχνης μου αλλά θα επανέλθω με περισσότερα σαχλά παραδείγματα για να σου δείξω την ματαιότητα του πράγματος.
Με το "ματαιότης ματαιοτήτων" ξέρεις που οδηγούμαστε. Στον μη διάλογο.
Τελικά δε πρέπει να συμμετέχουμε καν σε φορουμς, ούτε αυτά να υπάρχουν.
Ένα ακόμη σαχλό παράδειγμα της ματαιοθεωρίας.
Να μασάς όταν καταπίνεις.
-Η παραπάνω φώτο παρατέθηκε προηγουμένως. Όταν την χαζεύεις όπως έγραψες νιώθεις κάποια ευχαρίστηση ή κάποιο αίσθημα γενικότερα. Το ζήτημα όμως με αυτή τη φώτο είναι ότι ουσιαστικά συμπυκνώνει τον ισπανικό εμφύλιο (πρόσεξε την λέξη που χρησιμοποιώ "συμπυκνώνει" απαιτώ να την σχολιάσεις).
Ήταν δηλαδή για αρκετούς ανθρώπους ένα έργο τέχνης το οποίο ανεπαίσθητα τους θύμιζε την καταστροφή τους. Δεν σου θυμίζει κάτι; Την Γκουέρνικα μήπως; Αλλά ξέχασα ο Πικάσσο είναι αποδεκτός για εσένα, ο φωτογράφος δεν είναι. Εδώ μπορείς να ψάξεις την ιστορία της φώτο και να μου τρίψεις στη μούρη τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκε αλλά είσαι καλός άνθρωπος και δεν θα με προσβάλλεις. Επίσης θα μου έλεγες για τον Πικάσσο και την πρωτοπορία του πάνω στη καταραμένη αισθητική αλλά ούτε αυτό θα κάνεις γιατί είσαι καλός άνθρωπος. Με λίγα λόγια αναγνωρίζω το προβληματικό του "επιχειρήματος" αλλά κάνω τα στραβά μάτια...
Και γιατί η φωτό αυτή συμπυκνώνει τον ισπανικό εμφύλιο και δε τη συμπυκνώνει με μεγαλύτερο βαθμό συμπύκνωσης αυτή:
ή αυτή:
ή αυτή:
Και τι νόημα έχει, ακριβώς να μιλάμε για συμπυκνώσεις του χωροχρόνου και τι θα εξυπηρετούσε ακόμα κι αν αυτό γινόταν;
Το ότι μια φωτογραφία θυμίζει μια εποχή, ένα καιρό, μια εμπόλεμη κατάσταση, μια άδικη συνθήκη κλπ. ή ότι μας θυμίζει έναν ζωγραφικό πίνακα που λειτουργεί ομοίως στο ψυχοπνευματικό επίπεδο δε πα να πεί ότι η φωτογραφία θυμίζει γκουέρνικα είναι και γκουέρνικα.
Και δε θα πει αυτό πως δεν αποδέχομαι την δυναμική της φωτογραφίας όπως άδικα μου προσδίδεις.
Το μόνο που είπα και αποπνέεται από όλα τα ποστ μου είναι όχι η απαξίωση της φωτογραφικής έμπνευσης και δύναμης των εικόνων (που είναι αναμφίβολη) αλλά η κατάταξη της στο χώρο των τεχνών.
Δε θεωρώ ότι είναι προβληματικό το επιχείρημα σου.
Δεν παίζω τον αισθητικό φιλόσοφο.
Δεν αποκλείεται, αργότερα, όταν νέες εμπειρίες και νέες εκτιμήσεις διευρύνουν το οπτικό (ορθότερα: το συνειδησιακό) μου πεδίο, να τροποποιήσω τις διαθέσεις μου και να περιλάβω κι άλλα στο καλλιτεχνικό μας σύμπαν.
Λ.χ. στους χρόνους του Cezanne δεν θα ήταν παραδεκτή, ενώ σήμερα θαυμάζεται μια κυβιστική σύνθεση του Picasso, όχι επειδή δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα της, αλλά επειδή εμείς που τη βλέπουμε πρεσβεύουμε σήμερα μιαν άλλη θεωρία για τη φύση και τον προορισμό της εικαστικής τέχνης. Ο "κόσμος" των θαυμαστών του Cezanne δεν θα τη χωρούσε, ο δικός μας τη χωράει.
Συνέχεια θεωρείς την φώτο αποτύπωση της στιγμής.
Φόρος στην αιωνιότητα είναι μια στιγμή (του κλίκ) κι άλλη μία κατά την εμφάνιση της αν είναι φιλμ ή απεικόνιση της στην οθόνη αν είναι digital.
Για σένα δηλαδή ένα έργο τέχνης εξαρτάται από το χρόνο που δαπανάται για να αναπαραχθεί. Λογικό, ο Τολστόι έκανε 6 χρόνια να γράψει το τέρας του και ο αντιπαθής Μπρετόν έγινε γνωστός για το έργο του το οποίο το έγραψε σε μερικές μέρες. Καταραμένοι κριτικοί που άλλους τους ανεβάζετε και άλλους τους κατεβάζετε...
Η ποίηση με το είδος γραφής που καθιερώθηκε στους κύκλους της λογοτεχνικής πρωτοπορίας, έγινε δύσκολη, πολύ δύσκολη.
Τα έργα της μοιάζουν πολλές φορές με απόκρυφα κείμενα, που απαιτούν ειδικό σχολιασμό για να κατανοηθούν.
Είναι ελλειπτικά, αναστρέφουν ή εξαλείφουν το χρόνο, βιάζουν τη λογική τάξη, αιφνιδιάζουν με ασύνδετες εικόνες, διακόπτονται απότομα, απροσδόκητα, γενικά παρουσιάζουν έναν "ερμητισμό" που προκαλεί την αμηχανία, ακόμη και την εξέγερση του αναγνώστη (πολύ συνηθισμένο αυτό).
Εάν δεν έχει εξοικειωθεί με αυτό το "νέο γράψιμο", δεν μπορεί να παρακολουθήσει την ποιητική φαντασία στους λαβυρίνθους της και δεν ξέρει σε ποιον να αποδώσει την ευθυνη γι'αυτό το αγεφύρωτο χάσμα επικοινωνίας: ο ποιητής φταίει ή εμείς που δεν διαθέτουμε την απαιτούμενη για την κατανόησή του γνώση και ευαισθησία;
"Οι δυστυχισμένοι οι ποιητές (γράφει σε μια αξιομνημόνευτη κριτική σελίδα του ο Σεφέρης) βρεθήκανε μπροστά στο τραγικό δίλημμα να μη μιλήσουν διόλου ή να εκφραστούν δύσκολα και να περάσουν για τρελοί. Προτιμήσανε το δεύτερο.
Ας τους συμπαθήσουμε, αφού έχουν το ελαφρυντικό πως κανένας άλλος δεν κατάφερε να βρει καλύτερη λύση".
Μα έτσι καθώς γράφουν -λένε οι επικριτές- ονειρεύονται, έχουν απομονωθεί, αποσχιστεί από τον κόσμο σαν τους υπνοβάτες.
Την απάντηση στο επιχείρημα την έχει, νομίζω, δώσει πολύ χαρακτηριστικά ένας ποιητής:
"Η ποίηση σου αφαιρεί την πραγματικότητα
αφήνοντάς σε στις προσβάσεις του ύπνου
να μηρυκάζεις λέξεις.
Κάποτε άγγελος Κυρίου έρχεται
να σου αλλάξει το μουσκεμένο προσκέφαλο.
Η ποίηση είναι η πιο σκληρή μοναξιά"
Γ.Ξ.Στογιαννίδης
Κι η μοναξιά είναι χρονοβόρα..
Όσο για το ότι ο Τολστόϊ έκανε 6 χρόνια κι ο Μπρετόν λίγες ημέρες, αυτό δεν είναι και τόσο ακριβές αν αναφέρεσαι στο μανιφέστο του σουρρεαλισμού καθόσον είναι μια συλλογική δουλειά πολλών κι όχι μόνο του Αντρίκου.
Δε μπορεί να συγκριθεί, με λίγα λόγια ένα λογοτεχνικό έργο του ενός με ένα φιλοσοφικό πόνημα που το συναποτελούν πέντέξι.
Βέβαια από Σεφέρη διαβάζω κι ετούτο (που με μπερδεύει με το παραπάνω):
“Θλιβει ο καπνός το διάστημα γαλάζιον των αέρων…”
Κάλβο που τύπωσε στα ʽ26 και τον γνωρίσαμε στα ʽ88
και που έμεινε αξομολόγητος στα γεροντάματα, σαν ένα
“ραγισμένο βάζο”
στα χέρια μιας γριάς Εγγλέζας δασκάλας, σύμβολο ακατάλυτο και φριχτό
για όσους επιμένουν να γράφουν στίχους ή πρόζα που κανείς δεν καταλαβαίνει,
και γυρεύουν να δοξαστούν, οι τυχάρπαστοι, από τους λογάδες και τους σοφούς,
ενώ θα ναʼ ταν χίλιες φορές προτιμότερο, και η τέχνη πολύ πιο ευτυχισμένη,
αν πήγαιναν στην Εκάλη να μαζεύουν κούμαρα, ή στη Γλυφάδα να ψαρεύουν ροφούς.
Τρανσβααλ, 11. 12. 1941
Αλήθεια, για ορισμένους η τέχνη -ή έστω η δημιουργία τέχνης- είναι συνώνυμο της δυστυχίας; Για τον Μπόρχες, πάντως, ήταν ο μόνος δρόμος προσεγγίσεως της ευτυχίας (”la dicha”, έλεγε).
Και θα συμφωνήσω με χόρχες, with my hands in the air.
Και μιας και μιλάμε για τον Μπρετόν σε συμβουλεύω να βρεις την δικιά σου Nadja έτσι ώστε να καταφέρεις να δημιουργήσεις. Έτσι μπορεί να γίνεις ποιητής με ποιήματα και όχι δημιουργός ευτελών νοημάτων.
Κολλητιλίκια βλέπω με Σουρεαλάδες. Να σε προσέχω εσένα. Άρχισες να μ'αρέσεις
Nadja, τι μου θύμισες ρε συ.
Καλοκαίρι στη Σάμο, σε υπηρεσία και νωρίς το βραδάκι ξαπλωμένος να διαβάζω Nadja (το βιβλίο δεν το επέστρεψα ποτέ. Έτσι νιώθω ότι ο στρατός μου 'κανε κι ένα δώρο για τις υπηρεσίες μου. Λίγο τα΄χεις τα αγήματα, τις παρελάσεις, τις αναφορές, γενική μέριμνα για τους soldiers του λόχου μου. Έτσι, κατασχέθηκε ευκόλως. Υπήρχε και το φιλοσοφικό υπόβαθρο πια. )
Btw, η Nadja του Breton δεν είναι ερωτική ιστορία.
Η πρωτοτυπία της έγκειται στο ότι δείχνει τι μπορεί να δώσει σ'έναν ποιητή μια γυναίκα με ξέχωρη προσωπικότητα.
Η Nadja του περιγράφει πώς νιώθει ότι κατευθύνεται προς την ιδέα από την οποία κυριαρχείται. Η ιδέα αυτή μοιάζει μ'ένα άστρο, ένα άστρο που θα ήταν "η καρδιά ενός άνθους δίχως καρδιά".
Με αυτά οδηγό η συμβουλευτική σου για εύρεση ιδιωτικής Nadja σαλαγίζει μέσα μου κι αποκτάει κάποια αξία, fantasmene μου.
Αλλά η δημιουργία δεν απαιτεί πάντα μια μούσα. Μια πηγή έμπνευσης μπορεί να είναι κι οι καπνοί από το εσωτερικό μας λιβάνι. Οι αναθρώσκοντες καπνοί εντός μας δε διαφέρουν πολύ από εσωτερικές αιμορραγίες γι' αυτό και πάντα ανείδωτοι.
Ως ποιητής δεν καταδέχομαι γυναίκες. Ας το κάνει κανένας πιο μπέλλος…
Βέβαια η Nadja το πιθανότερο είναι να χρειαστεί να της αγοράσεις ένα κουτάκι με τσιμπιδάκια και αυτό να σε θυμώνει αλλά τι να κάνουμε...
Ξέχασα να σου πω: Γνώρισα μια γυναικάρα τις προάλλες, άλλο πράγμα. Την περιμένω απόψε.
Κι όταν ο ποιητής την ρωτάει "ποια είναι", χωρίς να διστάσει εκείνη του απαντάει πως είναι "η περιπλανώμενη ψυχή" που θα'ρθει απόψε να με βρει.
Α, και προτιμώ τα μαλλιά λυτά.
Που καταλήγουμε: 1) Εκτός από την οκνηρία έχω και τις υπόλοιπες 6 αμαρτίες σε υπερθετικό βαθμό (όπως νομίζω ότι κατάλαβες)
Για τις αμαρτίες, θανάσιμες ή αθάνατες () απευθύνσου αλλού.
Δεν είμαι τσολιάς της ανατολικής φρουράς της γης μήτε τ'ουρανού.
2) Η παγίδα του τι είναι τέχνη είναι η εξής: Θα βρεις ένα τέλειο σαφή ορισμό και θα θεωρήσεις ότι μπορείς να κρίνεις αν κάτι ικανοποιεί της προϋποθέσεις (η φωτογραφία δεν είναι τέχνη για αυτό και αυτό τον λόγο). Το ζήτημα είναι ότι υπάρχουν μερικές φωτογραφίες που δεν είναι τεχνική αλλά τέχνη και έτσι
και έτσι η εξαίρεση θα επιβεβαιώσει τον κανόνα; Μπα, δεν υπάρχει κανόνας, το κάθε έργο τέχνης εξετάζεται ξεχωριστά. Τα δοκίμια του Σω για την τέχνη δεν είναι τέχνη τα θεατρικά του είναι...
3) Έγραψα τόσες ανοησίες για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα-απόρροια της οκνηρίας μου. Είναι καλό να αφήσεις την ουσιοκρατία για την θεολογία και να την κρατήσεις μακριά από την τέχνη...
Μα η ουσιοκρατία μου ήταν ποιητικός σαρκασμός!
Δεν μίλησα εγώ για αυτήν.
Μίλησε η καλυψούδα την οποία έσπευσες να υπερασπιστείς σαν να'ταν η δική σου Nadja. (αθώα και άνευ συμπτώματα υπόγειων σκέψεων).
Μπορείς να μιλάς για την ουσία των πραγμάτων χωρίς να σου φτάνει η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας αν ήταν άκαφτη.
Άρα το να ζητάται η ουσία μιας άποψης λόγω μη ασχολίας με ένα bigger than average post, αυτοαναγορεύει σε κυνηγό ουσίας τον αναζητητή κι όχι εκείνον που απαντά σ'αυτόν!
Παραμένω σθεναρά σε προηγούμενά μου ερωτήματα, επί των οποίων επικρατεί σιγή κατεψυγμένου ψαριού.
Δεν είναι δα το πιο δίκαιο να απαντώ μονίμως εγώ κι εσείς να κωφεύετε/εθελοτυφλείτε..
4) Σε ευχαριστώ για την την ευκαιρία που μου παραχώρησες να σε ειρωνευτώ.
Και τότε ρίξαμε τον κλήρο
να δούμε ποιος, ποιος, ποιος
θα φαγωθεί
Εγώ ευχαριστώ, ειλικρινά, για την αίσθηση γαλήνης και αξιοπρέπειας που μου μεταδίδεις απόψε.
Δυστυχώς δεν έχω φτάσει στο δικό σου επίπεδο αλλά με χρόνια ενασχόληση στα φόρουμ και συνεχή πρακτική εξάσκηση ίσως να καταφέρω να σε πλησιάσω ...δάσκαλε
Η λοιδορία και η ξιπασιά, κρίνεται από το κεφάλι στο οποίο κρέμεται το στόμα.
Άκου "δάσκαλε"..
δάκο να πιάσεις
(Κάποιος είδε πρώτη φορά για ψάρι μια μαρίδα και όταν αντίκρυσε καρχαρία τον πέρασε για ελέφαντα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
15-02-09
04:50
και εγώ έχω ενστάσεις για την φωτογραφία σαν τέχνη αλλά θα πρέπει να έχω ενστάσεις και για την ποίηση.
Ατυχής παραλληλισμός.
Η ποίηση δεν είναι αυτοματοποίηση.
Είναι ποίηση χωρίς το automoto.
Τα σύμβολα της έχουν πολλαπλή σημασία.
Στον δέκτη των μηνυμάτων της προϋποθέτει μια ψυχική ανταπόκριση, ένα συντονισμό διανοητικό και συναισθηματικό, μια αντιπροσφορά ευαισθησίας και στοχασμών που σπάνια, πολύ σπάνια αξιώνεται να βρει σε όσους την πλησιάσουν, και με τις καλύτερες προθέσεις, για να την εννοήσουν.
Μήπως άραγε αν ζούσε, θα μπορούσε ο ίδιος ο ποιητής να μας πει ποιο είναι ακριβώς το αυθεντικό νόημα του ποιήματός του;
Έγινε μια φορά το πείραμα, αλλά χωρίς επιτυχία.
Όταν ο Alain σχολίασε ένα ποίημα του Paul Valery (Air de Semiramis) και ρώτησε τον ποιητή αν η ερμηνεία του είναι σωστή, ο Valery του απάντησε (1930):
"Οι στίχοι μου έχουν το νόημα που τους δίνει ο καθένας. Αυτό που τους δίνω εγώ, ταιριάζει μόνο σε μένα, κι έτσι δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα".
Σε μία φωτογραφία τι ενστάσεις να έχεις πέρα από αυτό που αποτυπώνεται στη φωτογραφία; Ποια ήταν η γωνία λήψης; Δίλημμα μοιρών; π/4 ή π/6;
Αλλά ξέχασα. Κι εσύ έχεις ενστάσεις για τη φωτογρ. σαν τέχνη. Γράψε άκυρον. (λόλεν)
Θα επανέλθω στα της ποίησης.
Έχει να πέσει πολύ σεντόνι με βαμβακερό κάλυμα αλλά κλείνουν τα ματάκια μου.
Εν πάσει περιπτώσει, στο μόνο που συμφωνούμε είναι στο ότι επιθυμούμε δικές μας πραγματικότητες, άρα και δικούς μας ορισμούς… και ίσως να συμφωνήσω ότι η στρουθοκάμηλος με το κεφάλι στον άμμο ελπίζει…
Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο που μου ήρθε τώρα. Το έργο τέχνης ορίζεται από την σχέση του με τον δημιουργό ή από την σχέση του με τους αποδέκτες του;
Κάθε έργο τέχνης επιδέχεται όχι μία αλλά περισσότερες ερμηνείες σε μορφή και περιεχόμενο,
αποτελούμενο από μια δέσμη με πολλές δυνατότητες.
Ο ερμηνευτής (αποδέκτης) πραγματοποιεί με την "ανάγνωση" του μια απ'αυτές.
Το έργο τις στεγάζει όλες. Άλλη σε μεγαλύτερο και άλλη σε μικρότερο βαθμό.
Κι εδώ βρίσκεται η δυσκολία προς εκτίμηση.
Ποιο είναι άραγε το μέτρο που καθορίζει το περισσότερο και το λιγότερο;
Το βάθος της εντύπωσης στο νοήμον κοινό; Ή η αντοχή της κάθε ερμηνείας απέναντι στο χρόνο;
Κριτήρια αναμφισβήτητα και αντικειμενικά, δεν υπάρχουν σ'αυτή την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες.
Μήπως η προσωπική γνώμη του ίδιου του δημιουργού (εάν υπάρχει ρητή, και εάν διατυπώνεται ειλικρινά και χωρίς φιλαρέσκεια) μπορεί να αποτελέσει τη σχετικώς ακέραιη μονάδα, απέναντι στις άλλες γνώμες που θα θεωρηθούν πλησιέστερα ή πιο μακρινά κλάσματά της;
"Οι κριτικοί ποτέ δεν κουράζονται να θυμίζουν και σε μας και στους εαυτούς τους ότι οι καλλιτέχνες είναι πάρα πολύ κακοί ερμηνευτές του δικού τους έργου..ο καλλιτέχνης (δημιουργός) δεν είναι προνομιούχος ερμηνευτής του έργου του.
Μπορεί να πει τι εννοεί, αλλά το έργο εξακολουθεί να εννοεί αυτό που εκείνο λέει".(Robert J.Matthews, Περιγραφή και ερμηνεία ενός έργου Τέχνης, στο περιοδ. The Journal of Aesthetics and Art Criticism)
Εξού και η ασυμφωνία, οι αντιθέσεις και η τριβή μεταξύ συγγραφέα και ερμηνευτων του έργου, ως προς το "ουσιαστικό", το "βαθύτερο", το "κύριο" νόημά του είτε κριτικοί ειναι οι ερμηνευτές, είτε σκηνοθέτες ή ηθοποιοί (όπως στο Θέατρο), είτε απλοί αναγνώστες ή θεατές.
Το άσχημο βρίσκεται όταν ο καθένας διεκδικεί για τη δική του ερμηνεία την ορθοδοξία.
Κάποιοι έχουν την λανθασμένη πεποίθηση ότι ο ποιητής είναι ένας φθοροποιός παρείσακτος της τέχνης ή συναρμολογητής λέξεων.
Μέσα στο άξιο ποίημα, όμως, υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα (αισθήματα, σκέψεις, καημοί, λαχτάρες, περιπλοκές, απελπισίες, όνειρα, ερημιτισμοί κτλ. κτλ.) απ'όσα νομίζει ότι έχει προσδιορίσει και εκφράσει ο ποιητής.
Και πάντοτε ένα μέρος απ'αυτό το θησαυρό βγάζει στο φώς ο άξιος ερμηνευτής και οικειοποιείται ο άξιος αναγνώστης.
"Μόνο σαν ένα όριο νοητό πρέπει να φαντασθούμε την περίπτωση όπου το έργο δεν περιέχει παρά μόνο ό,τι έκλεισε μέσα του ο ποιητής, και όπου ο αναγνώστης βρίσκει ακριβώς την έκφραση του ίδιου περιεχομένου. Αλλά πάλι σαν ένα όριο νοητό πρέπει να φανταστούμε και την περίπτωση όπου ο ποιητής, το έργο και αναγνώστης στέκονται σαν τέλεια χωριστές, ανεξάρτητες υπάρξεις μέσα σ'έναν απίθανο χώρο που αποκλείει και την παραμικρότερη σχέση, σαν τρεις ψυχές που η καθεμιά τους είναι αφημένη και κλεισμένη μέσα στο δικό της όνειρο.
Και όπως η Τέχνη πνίγεται αρχικά μέσα στην ξέχειλη πλησμονή της, έτσι και κατοπινά σβήνει και χάνεται μέσα στο τέλειο κενό. Όλη η γοητεία της ίσα ίσα έγκειται στο γεγονός ότι κινείται ανάμεσα στην επικοινωνία και τη μόνωση, είναι συνεννόηση μαζί και ασυνεννοησία, συζήτηση προσώπων που μολοταύτα μονολογούν..." (Αισθητική, εκδ. οριστική)
Α και κάτι άλλο δώσε μου ένα "ακροβατικό" ορισμό για την τέχνη, συμπυκνωμένο έτσι για να μην ψάχνω όλα τα ποστ.
Τέχνη είναι η μάταιη προσπάθεια για εκτέλεση επικίνδυνης ακροβατικής άσκησης από Αφρικανικό ρινόκερο χωρίς προβοσκίδα ντουμπλάροντας έναν ελέφαντα που πολύ θα ήθελε να ήταν άλογο και όχι μονόκερος.
Επίσης τέχνη είναι να πουλάς σαν σούπερ συμπυκνωμένο χυμό το νερομπούλι από φρεσκοσαπισμένα πορτοκάλια αγνώστου προελεύσεως. (λαϊκιστί και "τέχνη εξαπάτησης")
Και ακροβατικός και συμπυκνωμένος.
Φαντάσου το σαν πουμαρό που εκσφενδονίζεται.
Αν απαιτείς συμπτύξεις των ποστ μου για να παρακολουθήσεις το τι λέω, αύξησε την περιέργεια σου και μείωσε την οκνηρία σου.
Μου ζητάς ορισμούς που έχω ήδη δώσει αλλά εσύ χωρίς να δίνεις ορισμό, άρα χωρίς μπούσουλα, προβαίνεις σε κρίσεις για το ότι το ένα είναι τέχνη και το άλλο δεν είναι. Έχεις δώσει ορισμό (deep inside), απλώς βαριέσαι να τον γράψεις (γιατί άραγε πέρα από το ότι βαριέσαι να διαβάζεις ποστ επειδή υπερβαίνουν τις αν(τ)οχές σου.
Δηλ να μη σκοτώσεις τον δικό σου χρόνο αλλά τον δικό μου. Μα ποιος είσαι; Ο Ironman? (κοινώς: για τα σίδερα )
Είμαι πολύ τεμπέλης για να τα διαβάσω όλα με προσοχή Αφού πιστεύεις ότι πρέπει να υπάρχει και ένα μίνιμουμ ορισμός για την τέχνη καλό θα ήταν να μου ανοίξεις λίγο τους ορίζοντες
“Βαθαίνει το μπλε
και μένουν οι ουρανοί
ατελείωτοι”
Βάκης Λοϊζίδης, “Κλαράκι σπάζει”, 2007
Αναρωτιέμαι φίλοι fanta-calypso, διαβάσατε κανένα από τα σχόλια που έκανα; Ή οφείλατε απλά στον εαυτό σας να αντιδράσετε; Για κάντε μια επιστροφή προς τα πίσω, παίδες.
Και στρόφιγγα στις λέξεις αν πρώτα δεν κατανοήσουμε τι τέλει να πει τω πιητί.
Θα ήθελα να λάβω μία απάντηση (σύντομη- τουτέστιν δύο παραγράφους και για τα δύο ) στα παρακάτω
Δε θες απάντηση.
Εσύ θες ένα κουτάκι που να χωράει όλα τα τσιμπιδάκια σου και διάφορα μπιχλιμπίδια πεταμένα εδώ κι εκεί.
Αν θες δύο παραγράφους, ξέχασες να μου πείς των πόσων περιόδων, με πόσες κύριες, δευτερεύουσες προτάσεις;
Κάποια προτίμηση σε συνδέσμους και μετοχούλες, έχουμε;
Τις πόσες λέξεις να μην υπερβαίνει κάθε παράγραφος;
Ο προκρούστης φοράει περούκα και αρμενίζει σε πελάγη με σκουτεράκι θαλάσσης και μια ομπρελίτσα για τον ήλιο.
- Μπορείς να μου πεις τι είναι για σένα τέχνη; Συνοπτικά και επί της ουσίας.
Αναφέρομαι στην τέχνη γενικώς και όχι σε κάποιο είδος αυτής.
Κυρία, κυρία, θέλω να σας πω ότι κάτι σαν εσάς με τις πρόωρα αφελείς λέξεις, "συνοπτικά" και "ουσίας" συνάντησα… δυο τρεις και ήταν αρκετοί…
Κυρία κυρία, προτιμώ να κάνω την υπέρβαση και μέσω λεκτικής σύζευξης να σας απαντήσω...συνουσιαστικά.
Κυρία κυρία, να πω να πω… στο χαμηλότερο σκαλί της διαλεκτικής βρίσκονται οι οκνηροί και οι πρώιμα ωριμασμένοι γιατί οι πρώτοι έχουν έφεση στη μούχλα και τον περονόσπορο, οι δεύτεροι είναι τίγκα στις ορμόνες…
Κυρία κυρία, η δασκάλα είναι ανύπαρκτο επάγγελμα...
Δωρεά και δωρεάν είναι κυρία…
Κυρία κυρία χαίρομαι που το ξέρετε…
Σας χαρίζω την ουσία μιας και συνοπτικά μιλώνας είστε ουσιοκράτωρ.
Κυρία κυρία, “όπου ακούς σύνοψη και τάξη, μυρίζει ανθρώπινη βλακεία"...
Κυρία κυρία, πάμε αταξία; Δε ξέρω αλλά έχω όρεξη για τρελλίτσες...
- Η φωτογραφία για σένα δεν είναι τέχνη. Τι είναι;
Είναι αυτό που το αποτέλεσμά του δεν είναι ένα «έργο» (ποίημα, πίνακας) αλλά μία "στιγμή ζωής". Κατά τα άλλα ανταποκρίνεται πλήρως σ'εκείνο που προϋποθέτει και ταλέντο και τεχνική - και χαρίζει τελικά ευχαρίστηση (απαθανάτιση).
Ερώτηση: α. Για σένα για ποιους λόγους είναι τέχνη;
β. Αν δεν ορίσεις τι είναι τέχνη πως θα κατατάξεις τη φωτογραφία στις τέχνες;
Σα να λέμε σύνολο: φρούτα, υποσύνολο: κεράσια πχ. (γιατί έχεις ορίσει ότι τα βοδενά είναι κεράσια και τα κεράσια φρούτα όπως και τα μπεμπέκος βερύκοκα που είναι επίσης φρούτα). Αν οι φράουλες δεν πεις ότι είναι φρούτο τότε κάτι πρέπει να είναι...
Αλλιώς το ότι συμμετέχεις στο θέμα "strawberries, fruit or not?" θα ήταν ισοδύναμο με το να συμμετέχεις στο θέμα "το ε-στεκι διοργανώνει τουρνουά κικ μπόξιν".
παράγραφος θεωρείται μέχρι 10 γραμμές και έβαλα το "όριο" για να μην το χάσω πάλι με το τι είπε ο τάδε και τι απάντησε ο τάδε και τι ξαναείπε ο τάδε
Και το μυρμήγκι φορά 42 νούμερο παπούτσι…
Πολύ φοβούμαι πως η προσπάθεια για δυναμικό διάλογο πέφτει, όπως και η γραφή, στο κενό.
Αν δε σε βολεύει γράψε και περισσότερο, μα θέλω θεματική περίοδο και κατακλείδα αν δε σε πειράζει
Διστάζουν πλέον ακόμη και τα ρίγη για απάντηση.
Μια στάλα γελάκι που μπορείς να δώσεις το έδωσες…
Αγαπητέ "Δεσμώτη" ποτέ η τέχνη δεν ήταν τόσο....ευχερής!
Οι αισθήσεις είναι 5 (πέντε) και οι τέχνες 6 (έξι)...ο κιν/φος ονομάστηκε 7η αλλά είναι γνωστό ότι λέγεται έτσι σε αντιδιαστολή προς τις υπόλοιπες. Από κει και πέρα υπάρχουν και οι πολεμικές τεχνες, η τέχνη της χαρτοκοπτικής, η χιονάτη και οι 7 (επτά) ...νάνοι, τα...7 (επτά) χρόνια φαγούρας, και ....να χαμε να λέγαμε!
Α! παρέλειψα και την αφηρημένη τέχνη! Ένας κόσμος βουτηγμένος στην ...τέχνη!
Και κάπου εκεί υπεισέρχεται η έμφυτη τάση του ανθρώπου για....γνώση μέσω των αισθήσεων (σενσουαλισμός)
Όμως άλλο γνώση και άλλο αντίληψη, η διαφορά είναι ανάλογη της πεποίθησης περί ύπαρξης θεού και της αναπαράστασης της παραγματικότητας στην πιο αποκρουστική της μορφή....
1 εικόνα = 1000 λεξειςαλλά....ποιές;
Είπαμε, οτιδήποτε γίνεται με επιδεξιότητα είναι τέχνη, και πρέπει να ομολογήσω πως κατέχεις την τέχνη της "σκέψης" και της έκφρασης της δια του γραπτού λόγου μπροστά σε....κοινό, αν μάλιστα κρατούσες και μια....PowerShotsx10is είμαι σίγουρος ότι θα πετύχαινες αποτελέσματα ανάλογα ενός....van gogh κι εγώ με ένα ακόμη 0 (μηδενικο) στο τιμολόγιο αγοράς, ανεβαίνοντας στα...4000 ευρω, θα γινόμουν το "τριτο" ματι του...dali!
Να "θυμίσουμε" λοιπόν τις ΤΕΧΝΕΣ και να διαφυλάξουμε την "θεοείδια" από τα "κλικ" !
Νισάφι πια.....
Γλυπτική, Ζωγραφική, Χορός, Αρχιτεκτονική, Μουσική και Λογοτεχνία!
ΥΓ Μιά επισήμανση, επειδή η ευστοχία σου στην περιγραφή των κυριότερων χαρακτηριστικών μιας έννοιας, χαρακτηρίστηκε ως ....ορισμομάνια
"αρχή επιστήμης, ονομάτων επίσκεψις" και ο νοών νοήτω, όπως διάβασα σε κάποιο άλλο post!
Ποστ για μαντάμ Τισό.
Το διάβασα σήμερα και θυμήθηκα το παρόν θεματάκι:
«Ένας πίνακας ζωγραφικής είναι μια φωτογραφία φτιαγμένη με το χέρι»
Salvador Dali
..και άρα η φωτογραφία είναι...Τέχνη;
Αν υποθέσουμε ότι είσαι η συμπεθέρα, και το παράλογο αυτό που συμπέρανα από κείνο που έγραψες, τότε μόλις το άκουσα! (συμβολικό επεισόδιο)
note: φτιαγμένη με το χέρι λέει ο Salvi. Χειροποίητη. no nikon, kodak, olympus, cannon included.
Καλούς βαλεντίνους να έχετε, και ιδιαίτερα εσύ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
04-01-09
10:49
Έχω την αίσθηση ότι ο Desmoti θεωρεί ότι η φωτογραφία είναι τεχνική και όχι τέχνη και ίσως αυτό να δικαιολογείς με το παραπάνω επιχείρημα ηρώ.
Λέω κάτι απείρως ευκολότερο,
αν η φωτοτυπία κάποιου ζωγραφικού πίνακα δεν είναι τέχνη,
τότε μία φωτογραφία (πιστή αντιγραφή της πραγματικότητας) δεν μπορεί να είναι επίσης τέχνη.
Η αντιγραφή του πραγματικού είναι αντί-γραφο. Can't be art.
(εδώ ο κόσμος τρώει μπόμπες κι ο "ντεσμοτί" το χαλβά του. )
Μία εικόνα = 1000 λέξεις.
Άρα 8 εικόνες = 8.000 λέξεις;
Επιχείρημα γιοκ.
Στο θέμα μας διατυπώνεται μια ερώτηση κι εσύ επισυνάπτεις 8 εικόνες αντι απάντησης για να ισχυροποιήσεις μέσω αυτών και ελλείψει επιχειρημάτων τη θέση ότι η φωτογραφία είναι τέχνη.
Μία σειρά αντί 8 φωτό, ίσως να υπερτερούσε...ακόμα και ένα ναι ή ενα όχι συνοδευόμενο από ένα τάχιστο γιατί...
Απάντηση: σαφώς και όχι. Αναπαραστάσεις με ρόλους και ιστοριούλες που υποβόσκουν.
Το να ζεις και να παύεις να ζεις είναι λύσεις φανταστικές.
Η ύπαρξη βρίσκεται αλλού κι όχι στις εικόνες.
Ό,τι έκανα, ό,τι δεν έκανα σε τυπωμένες φωτογραφίες (ή σε cd) σας τα χαρίζω.
Έχετε μάλλον μπερδευτεί με τις φωτογραφίες του NG που φωτογράφοι με μηχανές εκατομμυρίων στήνουν καραούλι εις τας ερήμους μήπως απαθανατίσουν κάποια σπάνια σαύρα ή το κυνηγητό μιας αντιλόπης από ένα τσιτάχ...
Ή με τις φωτογραφίες σε βάσεις δεδομένων των εγκληματολογικών.
Τα παραπάνω μπορούν να θεωρηθούν τέχνη καθώς πρόκειται για παρεμβατικές φωτό στη μεν πρώτη περίπτωση με "παίξιμο οξύτητας χρωμάτων" και στη μεν δεύτερη με απεικονίσεις μεταμφιέσεων (τα φωτογραφικά πορτραίτα καθεαυτά δεν είναι τέχνη όπως δεν είναι τέχνη η ταυτοπροσωπία).
You missed the point my deer (sic). Ο πίνακας και η φωτογραφική εικόνα στην προκειμένη περίπτωση, για μένα, αποπνέουν την ίδια δύναμη συναισθήματος ασχέτως του μέσου της αποτύπωσης.
Το τι αποπνέουν μας οδηγεί στο προγενέστερο ερώτημα που μένει να απαντηθεί αν έχετε λίγη τσίπα (πλακίτσα)..
Τέχνη είναι οτιδήποτε αποπνέει έντονα συναισθήματα; L'art pour l'art που λέγαν και οι Γάλλοι;
Ποιός θα τολμούσε να αναθέσει στην Τέχνη τη στείρα ασχολία να μιμείται τη φύση;
Ας υποθέσουμε ότι η δύναμη του συναισθήματος είναι -εγώ θα σου πώ- ανώτερη στη φωτογραφία από ό,τι στον πίνακα. Αυτό καθιστά τη φωτογραφία τέχνη;
Το συναίσθημα δεν είναι και το κριτήριο του τι είναι τέχνη.
Εγώ προσωπικά συγκινούμαι όταν ολοκληρώνω ένα σταυρόλεξο (μου'ρχονται μύρια δάκρυα στα ματσουναράκια μου). Η συγκίνηση μου αυτή όμως, δεν μου επιτρέπει να υποθέσω ότι τα σταυρόλεξα είναι τέχνη.
Χώρια που δεν υπάρχει αισθηματόμετρο. Η ένταση του συναισθήματος δεν αποτιμάται (ούτε καν με ύγρανση της άκρης των ματιών σου. Γιατί ως γνωστόν "μάτια που κλαίνε, μην τα πιστεύεις /σφακ αttack"...)
Κουβαλάω χρόνια μέσα μου τη φωτογραφία του Salgado (και όχι της Nikon του )
H φωτογραφία του Salgado, τσαπερδόνα μου, θα ηταν τουλάχιστον ματαιόδοξο για εκείνον και ακραιφνής ρομαντισμός για σένα να πιστεύεις ότι είναι καλλιτεχνική δημιουργία του κι όχι της Nikon του.
Σου δίνω μια επαγγελματική μηχανή (φίλης μου καλής, καλής μου φίλης) και ένα εισιτήριο για Ινδία.
Το ταζ μαχάλ σου δε θα διαφέρει από το ταζ μαχάλ "σπουδαίων" φωτογράφων. Στο ορκίζομαι...
Φυσικά δεν είναι κάθε κλικ τέχνη, όπως δεν είναι και κάθε πινελιά, όμως όπως θα ξέρεις, κάθε μηχανή έχει στην πίσω όψη της ένα σκόπευτρο για τον άνθρωπο φωτογράφο. Αυτός είναι που ανάμεσα σε χιλιάδες καρέ θα επιλέξει αυτό το ένα και μοναδικό που θα απαθανατίσει.
Φτου κι απ΄την αρχή με τις επιλογές των καρέ. Μα κανένα καρέ δεν είναι τέχνη. Οπότε το επιχείρημα σε τι αποσκοπεί;
Αποτύπωση το ένα αποτύπωση και τα εκατομμύρια άλλα εναλλακτικά καρέ...
Το σκόπευτρο κατ'ουσίαν ξέρεις τι είναι αναλογικά με έναν ζωγράφο;
Είναι μία πινελιά που μπορεί να είναι στραβοπινελιά σε κάθε 200-300 πινελιές. Σε ένα πίνακα αυτό μπορεί να είναι ολέθριο. Σε μια φωτογραφία, κάνεις ένα δεύτερο κλικ σκοπεύοντας σωστά αυτή τη φορά.
Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια, όπως είπε και ο Παυλάρας.
Εξάλλου, η ακρίβεια στην απεικόνιση δεν σημαίνει αλήθεια...
Ο σκοπός της τέχνης είναι να δώσει στη ζωή σχήμα. Μία φωτογραφία έχει ήδη σχήματα και όγκους. Κάτι άσκοπο, επομένως μπορεί να είναι τέχνη;
Βέβαια κατά τον Βερλέν τέχνη είναι να είσαι απολύτως ο εαυτός σου.
Με αυτόν τον ορισμό η φωτογραφία είναι ο ορισμός της τέχνης. λοοοολ
Τίποτα δεν είναι πιο εσύ από μια φωτογραφία σου.
Μα επιμένω, η τέχνη μας ελκύει αποκαλύπτοντας τον πιο μυστικό μας εαυτό με βάση τους πέντε κανόνες της (και που κανένας από αυτούς δεν είναι η αντιγραφή του κόσμου μας, ως έχει) ήτοι τάξη, ισορροπία, ενότητα, αντίθεση, αρμονία.
Να πάω και σε βαθύτερα φιλοσοφικά ερείσματα;
Να πω ότι ένα πραγματικό έργο τέχνης δεν τελειώνει ποτέ; Σε αντιπαράθεση με τη πρακτική μιας φωτογραφίας που τελειώνει βασανιστικά...γρήγορα...
...τόσο που αφήνει μια μετέωρη αίσθηση ότι αυτό που αποτυπώθηκε ήταν ίσως περισσότερο μια φευγαλέα εικόνα που ποτέ δεν υπήρξε...
Η τέχνη είναι πίστη, όχι πιστότητα αναπαραστάσεων. Ο κόσμος των μεταμορφώσεων. Αυτό είναι τέχνη, πράγμα που είναι αδύνατο να πλησιάσει οποιαδήποτε φωτογραφία.
Γίγαντες της ζωγραφικής (Miro) δήλωσαν ότι χρειάστηκε να γεράσουν για να μάθουν να ζωγραφίζουν σαν παιδί.
Ανντιστρόφως ανάλογα οι φωτογράφοι δε διαφέρουν σε τεχνική, πολύ από ένα 10χρονο αρκεί να του δείξεις πως να ζουμάρει...
Είπε ο Βαν Γκόγκ:
Αν και φτιάχνω τοπία, υπάρχουν πάντα μέσα τους ίχνη προσώπων.
Σε μία φωτογραφία κάνεις μια μεγέθυνση και βλέπεις τα ίχνη. Τα πρόσωπα σου αποκαλύπτονται. Μέχρι αναγνώριση κάνεις. Στη τέχνη τα φαντάζεσαι σαν την Αμελί στο σπίτι του ζωγράφου που τα'βλεπε θολά γιατί είχαν λόγο που ήταν θολά...
Ένας πίνακας μπορεί να κρύβει αινίγματα λοιπόν. Να δείχνει εσένα, εμένα, τον κόσμο κρυμμένο σε ίχνη, σε ένα δέντρο, πίσω από μια κηλίδα που διαφοροποιεί το ένα σύννεφο από τα άλλα.
Μία δυσερμήνευτη φωτογραφία μπορεί φυσικά, να είναι επίσης αινιγματική μα η επιρροή της πάνω στη ζωή είναι μηδαμινή...
Αν ξαμολήσεις 10 άτομα με μηχανές στον ίδιο τόπο και συλλέξεις όλα τα κλικς κανένα δεν θα είναι ίδιο ή πανομοιότυπο με κάποιο άλλο. Μπορεί επίσης κανένα να μη χαρακτηριστεί τέχνη, πάντως 10 φωτογραφικές μηχανές (ακόμα και ίδιας μάρκας και αξίας) δεν εξάγουν το ίδιο οπτικό αποτέλεσμα.
10 φωτ. μηχανές δεν εξάγουν το ίδιο οπτικό αποτέλεσμα αλλά το ότι έιναι 10 διαφορετικά αποτελέσματα δε παναπεί ότι έχεις 10 καλλιτεχνήματα.
Έχεις 10 φωτογραφίες.
Είπα εγώ ποτέ ότι 10 πίνακες ζωγραφισμένοι ακόμα κι από τον ίδιο ζωγράφο επειδή θα είναι διαφορετικοί μεταξύ τους αυτό καθιστά τη ζωγραφική μία από τις τέχνες και τους πίνακες έντεχνους;
Jamais των jamwn.
Εξάλλου μπορώ να φτιάξω έναν πίνακα ακολουθώντας κάθε κανόνα της ζωγραφικής, (αφού την έχω διδαχτεί) και το αποτέλεσμα να μην είναι τέχνη!
Που θα σημαίνει πως όλη η τέχνη που διδάχθηκες ήταν εντελώς άχρηστη επιβεβαιώνοντας τον Oscar Wilde, βροντερά!
Μα αν δεν είναι τέχνη πως θα το ξέρει αν δε του το πει κάποιος κριτικός; Δεν μπορείς να είσαι κι ο δημιουργός κι ο κριτής, χμ;
Κάποιος θα βρεθεί να πει ότι είναι τέχνη και κάποιος άλλος ότι δεν είναι...
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν, ο καλλιτέχνης βρίσκεται σε συμφωνία με τον εαυτό του.
Κοντολογίς θα συμφωνήσω με την Εδάδ, πως ασφαλής ορισμός της τέχνης δεν υπάρχει..
Δεν υπάρχουν βεβαιότητες και δικλείδες ορισμών.
Σαφώς.
Αλλά αν δεν έχουμε μια ρότα π.χ. «Ο καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός ωραίων πραγμάτων» πως θα σκαλίσουμε το δίλημμα "αν η φωτογραφία είναι τέχνη" χωρίς τα χνάρια κάποιου ακροβατικού έστω ορισμού;
Αναμφίβολα, τζουτζούκα μου, υπάρχει πολύς βορράς μέσα μου για να γίνω ποτέ ο άνθρωπος της πλήρους προσκόλλησης σε μία άποψη.
Αυτός ο βορράς, σε μένα τον ίδιο, συγχρόνως ορθώνει φυσικά οχυρά από γρανίτη επειδή το αποδεικτικό ελατήριο λειτουργεί καλά (ακόμη)...
Δεσμώτη ευχαριστούμε που μας δίνεις την ευκαιρία να διαλογ-ιστούμε!
Σπιριτουαλισμός φορέβα.
γουιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
Υγ. Ηρώ ακούει;
Κάποιος είπε: δημιουργικότητα είναι να επιτρέπεις τον εαυτό σου να κάνει λάθη. Τέχνη είναι να ξέρεις ποια από αυτά να κρατήσεις.
Μην βιαστείς.
Τάδε έφη αμερικανός συγγραφέας κόμικ. (λοοοοοολ)
Αλήθεια στη ζωγραφική αυτό πως εφαρμόζεται ανάμεσα σε 3 πίνακες ενός ζωγράφου που έχει το περιθώριο να κρατήσει τον ένα μόνο (στο χωριό μου το λένε τελειομανία);;;;
Οι δύο του πεταματού, δεν είναι τέχνη;
Στις φωτογραφίες τέχνη είναι από τις 100, πόσες;
Διάβασε τα χείλη μου. Καμ ΄_α
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
04-01-09
00:57
Εγώ δεν είχα καμία πρόθεση να απαντήσω συγκροτημένα και αφού αυτό με τα πορτοκάλια μου δε σου άρεσε ας το κάνω λιανά.
μη πρόθεση να απαντήσεις συγκροτημένα από έκλειψη του γούστου ; Γιατί εγώ έχω την ιδέα ότι το γούστο είναι ένα μεγάλο καθήκον ακόμη και στην ασυγκρότητη απάντηση ..
Ανασυγκροτήσουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ
Δε θεωρώ ότι υπάρχει ορισμός της τέχνης επαρκής και σαφής γιατί διαφέρει από θεωρητικό σε θεωρητικό και από κίνημα σε κίνημα και από εποχή σε εποχή.
(το dada ποιούσε τέχνη? ήτανε κακή τέχνη? ήταν πολιτικό κίνημα? πρέπει να μας ενδιαφέρει να το ορίσουμε?)
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πρώτος αντικειμενικός στόχος των θεαμάτων "Dada" (όρος τον οποίο υιοθέτησαν οι εμπνευστές του κινήματος φυλλομετρώντας τυχαία ένα λεξικό, μια παιδική λέξη χωρίς νόημα, την οποία επέλεξαν ακριβώς για να δηλώσουν την αντίδρασή τους προς το κατεστημένο) υπήρξε πάντοτε η σύγχυση, ότι στο μυαλό των οργανωτών μεγαλύτερη σημασία είχε να φέρουν την παρεξήγηση ανάμεσα στη σκηνή και στην πλατεία, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό...
Μιας και ρωτάς, ο ντανταϊσμός ήταν ένα ρεύμα στο οποίο προσχώρησε τόσο η τέχνη όσο και η επιστήμη (πολιτική).
Ένα ενωτικό κίνημα που αψήφησε την πολιτιστική και κοινωνική συμβατικότητα, κατηγορηματικά εναντίον του πολέμου.
Στη διοργάνωση μιας σειράς θεαμάτων και παράξενων, σχεδόν παράλογων, εκθέσεων με πίνακες του Ντε Κίρικο, του Μακ Έρνστ του Βασίλι Καντίνσκυ κ.α. ήταν (κι ακόμα είναι) καρατεχνάρα.
Επειδή ο ντανταϊσμός επεκτείνεται και σε άλλα πεδία πέρα της τέχνης δε μπορείς να του αφαιρέσεις τον τίτλο καλλιτεχνικού κινήματος.
Αφού εξέφρασε και και εξάντλησε την ανανεωτική του προσπάθεια, άρχισε να φθείρεται, οπότε διοχέτευσε το δυναμικό του σε άλλα ρεύματα, όπως στον υπερρεαλισμό στη Γαλλία και τον εξπρεσιονισμό στη Γερμανία.
Επίσης, μέσω της παράδοξης λογικής του και της επιδίωξής του να εξαφανίσει τις παραδεκτές αξίες, ο ντανταϊσμός προκάλεσε την ουσιαστική και αναγκαία αναζήτηση στη διεργασία της ανανέωσης των εκφραστικών μέσων και της ίδιας της αντίληψης περί τέχνης.
Όχι μόνο δηλ. ήταν μια κάλλιστη μορφή τέχνης αλλά διαδράματησε ρόλο ενός μέσου καλύτερης κατανόησης και εμπέδωσης του όρου "τέχνη".
Το γεγονός ότι δεν ορίζεται το "dada" είναι γιατί στέκει πέρα από τη λογική αλλά παρόλαυτά είναι τέχνη.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι η έξαρση του παραλόγου, η αντισυμβατικότητα, η έλλειψη νοήματος στους τίτλους των έργων του, η περιφρόνηση προς το κοινό και την κοινή λογική καθώς και μια άρνηση όλων των αξιών αποτελούν επαρκείς ορισμούς.
Μην ξεχνάς ότι για να απαντηθεί το ερώτημα αν η φωτογραφία είναι Τέχνη πρέπει να ορίσουμε τι είναι τέχνη.
Αν δεν δίνεται ένας ορισμός ή αυτός είναι εξαρτώμενος της εποχής, του ύφους κλπ. τότε δεν μπορεί να υφίσταται το ερώτημα αν η φωτογραφία είναι τέχνη (άκυρο τόπικ ) ούτε να υφίσταται η κατηγοριοποίηση "Αυτό είναι κι αυτό δεν είναι τέχνη" γιατί απλώς λειτουργεί αποπροσανατολιστικά στο αρχικό ερώτημα.
Θα πρέπει να διαλέξουμε λοιπόν: α. υπάρχει ορισμός κοινής αποδοχής; β. αν υπάρχει ορισμός μας αποτρέπει από το να αισθανθούμε το μεγαλείο της τέχνης ή κάτι που έχει μεγαλείο αλλά δεν είναι τέχνη;
Σημ: ο ορισμός της τέχνης που αναφέρθηκε από μένα, δεν είναι ένας ορισμός αναφερόμενος σε κινήματα ή σε εποχές. Είναι αυτός που υποδηλώνεται από εκείνους που πρωτομίλησαν για τέχνη. Αν μας φαίνεται παρωχημένο ή δε μας συμφέρει ο δοθέν ορισμός που αναφέρεται σε αρκετούς αιώνες παλιότερα, δεν είναι αμαρτία να το δηλώσουμε αλλά καλό είναι να αναφερθεί και το προτεινόμενο update.
Αν η τέχνη είναι μια θολή έννοια, δεν μπορεί να υπάρξει εννοιολογικό βάθρο να στηρίξουμε τις απόψεις μας.
Όλοι θα έχουμε ταυτόχρονα δίκιο και άδικο.
Ας καταθέσουμε τα βάθρα μας για να γνωρίζουμε τους ορισμούς χωρίς να προκαταλαμβάνουμε με αυτούς την τέχνη φοβούμενοι ότι έτσι χάνεται κάποιο συναίσθημα ή χωλαίνει η κρίση μας
Δεν χάνεται απολύτως τίποτε.
Απλώς χανόμαστε στα αχανή των εξηγήσεων που δε στέκουν σε ορισμούς.
Πως να συγκρίνεις (ή να ταυτίσεις) κάτι με τέχνη αν δεν έχεις μια ιδέα περι του τι σημαίνει "για σένα" τέχνη;
Αλλά, υπόψιν, τότε θα μπουν στο κλείστρο των αναλύσεων οι ορισμοί. Νέτα σκέτα.
There, is the substance.
Δεν βλέπω, ειλικρινά, τίποτε που να εμποδίζει, για να τον αδράξουμε (τον ορισμό), ώστε να μην ανοίγουμε τα παράθυρα στα μεγαλύτερα ουτοπικά τοπία.
Μια εποχή σαν αυτήν που ζούμε μπορεί να ανεχθεί όλες τις αναχωρήσεις για τα ταξίδια όπως του Bergerac ή του Gulliver, αρκεί να έχουν για στόχο την αμφισβήτηση όλων των συμβατικών τρόπων σκέψης των οποίων η ένδεια (ελλείψει επιχειρημάτων ειδικά) είναι πάρα πολύ έκδηλη.
Και δεν αποκλείεται, στο ταξίδι στο οποίο σήμερα προσκαλώ να υπάρχει κάποια πιθανότητα να φθάσουμε κάπου, ύστερα από μερικές στροφές έστω, σε γη πιο λογική απ'αυτήν που αφήνουμε.
Συμφωνώ σχεδόν με κάθε σημείο των ποστς σου με μία και μόνο εξαίρεση...
Μου είναι αδιάφορο να το ορίσω, για αυτό και πέρασα να γράψω το παραπάνω "απαξιωτικό" ποστ για το τόπικ. Και δεν είχα καμία πρόθεση να απαντήσω.
Αν είναι αδιάφορος ο ορισμός τότε ξέχνα το τόπικ, απλώς δεν απαντιέται.
Λες, μάλλον δε λες, υπαινίσσεσαι "αισθάνομαι" κι αυτό αρκεί.
Φαίνεται από δώ:
Χάνεις το σκίρτημα και το στολισμένο συναίσθημα;;;;...Η θέση μου είναι απλή, μερικές φορές όταν προσπαθείς να ορίσεις κάτι χάνεις τη μαγεία που μπορει να σου προσφέρει.
Δεν είναι ακυρωτικός μηχανισμός ο καθορισμός.
Ίσα ίσα που είναι ξεδιαλυντής για το τι είναι ή τι δεν είναι.
Το σκίρτημα είναι ανεξάρτητο των ορισμών.
Δηλ. η φυσική ως επιστήμης και εξηγήτριας της τροχιάς και των σχετικών κινήσεων των πλανητών, μας κλέβει το δέος για την θαυμαστή ακρίβειά τους;
Κι επειδή με τη φωτογραφία σαφώς κι αισθάνεσαι, πνέει εικόνες και ιστορίες και χρώματα και αφηγήσεις και ζωντάνια κι αινίγματα θα πει πως είναι τέχνη.
Ξαναρωτώ ό,τι σε κάνει να αισθάνεσαι είναι τέχνη;
Αν ναι, έχουμε τον ορισμό σου.
ενώ τέλος, δεν σε ενδιαφέρει να απαντήσεις κι απαξιώνεις, φτιάχνεις και κουίζ-τεστ τι είναι τέχνη, αν το παστίτσιο είναι πορτοκάλι κι αν το πορτοκάλι είναι φασιανός ουσιαστικά είναι σα να δηλώνεις ότι κάθε φωτογραφία είναι τέχνη επειδή...ο κόσμος των αισθητών είναι ένας φιλόμουσος κόσμος έστω κι αν σε μία φωτογραφία δε μπορείς να μυρίσεις τη χαρακτηριστική οσμή των εσπεριδοειδών ή δε μπορείς να χαϊδέψεις το "γούνινο" δερματάκι της ράχης του πουλιού..
Κατά τ'άλλα, βαμένη ξανθιά είμαι, μην περιμένεις ανάλυση σε βάθος.
Υou can't fool me, ξανθιά διανοούμενη.
Και το χρώμα μαλλιών ποτέ δε συνδέθηκε με iq χαλικιού. Ανεκδοτολογίες 21ου αιώνα, babe.
Επενδύοντας λοιπόν, όχι κάτω από 400 ευρώ και με στοιχειώδεις ικανότητες χρήσης λίγο πάνω από ενός.....ουρακοτάγκου, κάνεις... τέχνη.
Θα έλεγα λοιπόν ότι, η canon και η nikon έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο! Να μετατρέψουν απλούς απαίδευτους ανθρώπους σε θεράποντες της...τέχνης, ακυρώνοντας
το γνωστo: "ο μεν βίος βραχύς η δε τέχνη μακρά
Superbe.
Με εκφράζεις απερίφραστα.
Να μας ζήσουν οι άνθρωποι που είναι καλλιτέχνες φτιάχνοντας μηχανές μοναδικής αναπαραστατικής ικανότητας της πραγματικότητας μέσω φακών τρομακτικής λεπτομέρειας ανάλυσης και χρωμάτων.
Άρα καλλιτεχνία (του ανθρώπου) δεν είναι η φωτογραφία αλλά η δημιουργία των μηχανών των ίδιων και καλλιτεχνία (της μηχανής) οι φωτογραφίες, indeed. Hell yeah.
Όπως δε θεωρείται καλλιτέχνης οποιοσδήποτε πιάνει απλά ένα πινέλο στα χέρια του κι ας κάνει κάτι το οποίο αποτελεί τέχνη (ζωγραφική) έτσι και δεν μπορεί να βαφτιστεί καλλιτέχνης κάποιος που κάνει απλά ένα κλικ.
Στη πρώτη περίπτωση αναφέρεσαι -ακούσια υποθέτω - στο γούστο...όσο για τη δεύτερη περίπτωση ένα κλικ δεν είναι τέχνη γιατί είναι υπεραπλό για να είναι τέχνη. Το εξαίσιο της εικόνας θα οφείλεται όχι στον "κλικαδόρο" αλλά στη μηχανή. Οποιοδήποτε άλλο δάχτυλο θα παρήγαγε το ίδιο αισθητικό αποτέλεσμα με την ίδια μηχανή, στην ίδια θέση και στάση, στον ίδιο ακριβώς φωτισμό.
Χειροκρότημα.
Η φωτογραφία απαιτεί σπουδή χρόνων που θα οδηγήσει στη σωστή τεχνική, απαιτεί γνώση της κάμερας, απαιτεί timing, απαιτεί ΦΑΝΤΑΣΙΑ!
Ναι απαιτεί σπουδή για να σου πει τι είναι το ζουμινγκ, τι είναι το διάφραγμα, τι είναι εστιακή απόσταση, τι είναι φιλμ και τι είναι τοπίο, τόπι και τοπάζι...
Βγάλε από το μυαλό σου την ξαδέρφη σου τη Σούλα
Την ξαδέρφη μου τη λένε Μπάμπη
βάλε σε αυτό άτομα που έχουν σκοπό να αποτυπώσουν συναισθήματα και όχι εικόνες.
Χμμ..
Διαχωρισμός!!!!
Φωτογραφίες με συναισθήματα vs. φωτογραφίες με εικόνες.
άρα φωτογραφίες με αντικείμενα = νοτ αρτ;
Κάτι πα να πεις τώρα. Νομίζω...
Να σου πω: αντίστροφα, οι πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν ένα τραπέζι κι ένα ζευγάρι γυαλιά πάνω ή μια φρουτιέρα, δεν είναι ούτε αυτοί τέχνη;
Ας διαλογιστούμε...
Με την ίδια λογική δε συγκαταλέγεις και τον κινηματογράφο στις τέχνες σωστά;
Ο κινηματογράφος είναι η αποθέωση του natura plus homo
So, not accidentally ανακηρύχθηκε 7η τέχνη.
Wonder why?
Είναι μια καθαρά παρεμβατική τέχνη κι όχι κολλημένες φωτογραφίες ή καρέ.
Πρώτα από όλα είναι ιστορίες.
Η φαντασία μέσω λήψεων, σκηνικών, επιλογής κουστουμιών είναι ζωντανοί πίνακες σε κάθε κλάσμα δευτερολέπτου με μοντάρισμα του μονταρίσματος που αντιστοιχεί σε αποτέλεσμα χιλιάδων διαφορετικών λήψεων και επιλογή έπειτα από πολυεπεξεργασία.
Είχα προαναφέρει πως η ρετουσαρισμένη φωτογραφία είναι τέχνη.
Δεν με διαβάζεις κι εσύ όπως η calypso (ουααααααααααα)
Μια φωτογραφία Δεσμώτη δεν μπορεί να είναι ίδια με κάποιαν άλλη γιατί πολύ απλά κάθε στιγμή είναι διαφορετική.
Κάτι που είναι διαφορετικό με κάτι άλλο και μόνον αυτό το καθιστά τέχνη;
Επειδή θα φωτογραφήσουμε ένα φυσικό τοπίο, εσύ κι εγώ με διαφορετικό τρόπο, είναι επιχείρημα που σου αρκεί ότι οι 2 διαφορετικές αποτυπώσεις ενός ίδιου φυσικού τοπίου αποτελούν αμφότερες τέχνη;
Δηλ. ένα ξερνατό σε σχήμα καρδιάς στο πάτωμα αποτυπωμένο από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες είναι τέχνη επειδή διαφέρει η μία άποψη από την άλλη;
Τέχνη της φωτογραφίας στοιχειοθετείται όταν κι επειδή έχουμε δύο ίδιες εικόνες με διαφορετική λήψη μεταξύ τους;
Αν δηλ διαφέρει μία φωτο από άλλη με ίδιο μέσο απεικόνισης και ίδιο θέμα, επειδή δεν είναι ακριβώς ίδιες, αυτό αποτελεί ικανό κριτήριο για να κατατάξει την φωτογραφία στις τέχνες;
(ακούγομαι λίγο σαν Γιάγκος Δράκος ε; )
Ποια φωτογραφία είναι artistic και ποια όχι;
Κάθε αντικείμενο έχει εκατομμύρια οπτικές γωνίες, το θέμα είναι ποια θα διαλέξεις και γιατί.
Αν μπορεί να δώσει κάποιος απάντηση στο γιατί το κάνει έτσι για μένα συμπεριλαμβανομένων και των υπολοίπων ικανοτήτων, παράγει τέχνη.
Οκ αν σου απαντήσει ο δημιουργός της φωτογραφίας του ξεράσματος σε σχήμα καρδιάς ότι ήθελε να αποτυπώσει τα στομαχικά υγρά στο πάτωμα και έτσι νοητά να συνδέσει το στομάχι με τη καρδιά, πως σου φαίνεται σαν αιτία; Σου αρκεί για να πούμε ότι έκανε τέχνη;
Πόσο υποκειμενικά πράγματα περιγράφεις βρε Ηρώ μου, να'ξερες...
"Βάλθηκα να αγαπώ τις λέξεις, τις έμφυτες αιτίες για το διάστημα που αφήνουν γύρω τους, για τις γειτνιάσεις τους με άλλες λέξεις, άλλες αιτίες, αμέτρητες που δεν πρόφερα" (χωρίς λολ)
Προτίθεται, άραγε το πνεύμα, σε τέτοια μοτίβα για να αποφανθεί ότι ποιεί τέχνη;
Και να καταλάβεις ότι δεν κατηγορώ την έλλειψη πρωτοτυπίας για την έλλειψη πρωτοτυπίας. Λέω μόνο πως δεν καταγράφω τις μηδαμινές στιγμές της ζωής μου, ότι εκ μέρους κάθε ανθρώπου είναι ανάξιο να αποκρυσταλλώνει εκείνες που του μοιάζουν τέτοιες κι ότι πολύ δε περισσότερο δεν έχει κάποιο δίκιο να αισιοδοξεί ότι ανήκουν στη τέχνη.
Ήμαρτον.
(και το παράδειγμα με τον εμετό, δεν το παρέθεσα σαν το μοναδικό που υπήρξε. Βάλε στη θέση της καρδιάς εμετού ένα ψηλόλιγνο δένδρο και πιες στην υγειά της 8,1 mp camera σου).
Μετά πάρε ένα τρίποδο, στερέωσε τη μηχανή σου και βγάλε το ίδιο δέντρο κάνοντας νεύμα στον σκύλο σου να πατήσει το κλικ.
Τέλος κάνε σύγκριση των δύο φωτογραφιών.
Ποί-ος ο καλλιτέχνης Ηρώ;
η μηχανή, εσύ ή ο σκύλος;
Α, όταν βάζεις αυτόματο χρονομετρητή και πας και στήνεσαι αλήθεια ποιος είναι ο καλλιτέχνης;
Λοοοοοοοοοοοοοοοοοολ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
02-01-09
07:33
...ας αφήσουμε την εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους...
Εικόνες από πίνακες κι όχι από φωτογραφίες;
(χικ)
Μεθυσμένα μου φεγγάρια.
Sebastiao Salgado:
δεν είναι αυτό που αναπαριστά η τέχνη, που αποτυπώνεται στο μυαλό και την ψυχή...δεν είναι η γραμμές του πινέλου ή τα κλικ, τα φιλμ, η πέτρα...
Σκέψου, χωρίς το κλικ δεν υπάρχει φωτογραφία. (χωρίς καμβά και χωρίς πινέλο συγκρατείται το "αζωγράφιστο" και αποτυπώνεται σε ένα τσαλακωμένο χαρτί με λίγο κάρβουνο ή λαδομπογιά)
Χωρίς φιλμ ή μηχανή, η φωτογραφία δεν υφίσταται.
Και κάτι ακόμα..
Η φωτογραφία απαιτεί συνεύρεση του φωτογράφου με το υποκείμενο ή το αντικείμενο της φωτογράφησης.
Δίχως τη "συνεύρεση", δεν υπάρχει δυνατότητα αποτύπωσης.
Η φωτογραφία απαιτεί επομένως, ταύτιση χώρου και χρόνου για τον "καλλιτέχνη" και το καλλιτέχνημα του.
Κάποιος ζωγράφος μπορεί να ζωγραφίσει από μια φωτογραφία ή να σχεδιάσει μία φανταστική ή ακόμη και σουρρεαλιστική εικόνα. Υπ'αυτή την έννοια η φωτογραφία δε μπορεί παρά μόνο να θεωρηθεί πηγή έμπνευσης των τεχνών.
Ο σουρρεαλισμός πως επιτυγχάνεται με τη φωτογραφία; (Εκείνο που στέκει παρα το ρεαλισμό της φύσης); - ρωτώ με διάθεση να σεμιναριαστώ. Η παιδεία μου στις τέχνες είναι υποτυπώδης-.
Μπορεί η καρδιά της τέχνης, το ζουμάκι της, κα Ισίλιελ και κε Salgado, να μην είναι το φιλμ, το πινέλο, ο μουσαμάς παρά μόνο τα μέσα αλλά νομίζω ότι "σηκώνει" διαχωρισμό ο αυτοματισμός μιας kodak ή μιας nicon που κάνουν όλη τη δουλειά (άντε κι ελέγχεις και ένα διάφραγμα και μια φωτεινότητα = έλεγχος της διαλυτότητας των χρωμάτων και της ελαστικότητας του πινέλου ας πούμε, αναλογικά μιλώντας) από το πινέλο που πάει όπου το πας κι αν δεν σκαμπάζεις από ζωγραφική το πολύ να φτιάξεις γεωμετρικούς τόπους από μουντζαλιές και ακανόνιστα σχήματα που δεν αντιλέγω: κάποιοι θα τα θεωρήσουν τέχνη.
Μην τσουβαλιάζουμε τα κλικ μιας ψηφιακής κάμερας με τους διαδρόμους της φαντασίας ενός ζωγράφου.
Μα γνωρίζουμε ότι μέχρι κι οι ελέφαντες της Καμπότζης είναι καλλιτέχνες. So what?
Κι επίσης υπάρχουν εκθέσεις που έχουν γίνει με "τζαμαρισμένους" πίνακες από κόπρανα των...δημιουργών. (μυρωδάτη τέχνη)
Σε σύγκριση με τα παραπάνω μπορεί η φωτογραφία να είναι τέχνη indeed...
Είναι το ανείπωτο του καθενός μας, που ο καλλιτέχνης έρχεται να εκμαιεύσει, το συναίσθημα και οι εικόνες, που κατά βάθος γνωρίζουμε, μα δε μπορούμε να περιγράψουμε, έρχεται εκείνος και με την ποιητική ματιά του, δίνει στο ανείπωτο υπόσταση.
Εγώ λέω: να ξεμακραίνεις από τα πράγματα ώσπου να μην βλέπεις πολλές λεπτομέρειες σ'αυτά για να μπορείς να τα βλέπεις ακόμα..ή να βλέπεις τα πράγματα από μια γωνία και σαν να βρίσκονται μέσα σε μια εκτομή..ή να τα τοποθετείς με τρόπο που να σκεπάζουν ως ένα σημείο το ένα το άλλο και να μας δίνουν μόνο προοπτικές απόψεις.
Can you do that with a camera?
Τούτη η λεπτή δύναμη σταματά εκεί όπου τελειώνει η τέχνη κι αρχίζει η ζωή. Κι εμείς θέλουμε να'μαστε οι ποιητές της ζωής μας..
Ιστορώ τη ζωή μου ή τη κάνω ποίηση; Αυτό για μένα είναι μια καλή αναγωγή στο θέμα ζωγραφική - φωτογραφία...
Από ένα χρωματιστό φακό ή από το φως του ηλιοβασιλέματος ή από το να δίνεις μια απιφάνεια, ένα δέρμα όχι τελείως διάφανο κερδίσαμε την αιωνιότητα της αποτύπωσης της στιγμής όπως είναι...
Το στοίχημα της ανθρωπότητας όμως παραμένει.
Πως μπορεί να είναι...όχι πως είναι. Αυτό μόνο ο φακός του ματιού κι η φαντασία του μυαλού μπορεί να το καταφέρει είτε με λέξεις (ποιητής) είτε με αναπαραστατικές εικόνες (ζωγράφος).
Είμαστε κάτι περισσότερο απο stop καρέ.
Αντιλαμβάνομαι την ευκολία και την ανάγκη ύπαρξης της φωτογραφίας σε πολλούς.
Θέλουμε να πιαστούμε από την ανάμνηση αλλιώς νιώθουμε πως το παρελθόν μας δεν υπήρξε. Φυτευτήκαμε στη ζωή όταν φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής και δεν έχουμε να ανατρέξουμε σε φωτογραφίες μας, σε απειροστά του χρόνου...
Ένα πορτραίτο, πάντως που μου έκανε, ένας φίλος που έχασα, δεν το αλλάζω με 1.384.829 φωτογραφίες μου, αν είχα στη κατοχή μου τόσες...
Έχεις λάθος στο σημείο που λες ότι η φωτογραφία αποτυπώνει τον άνθρωπο "χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον", τον "καθημερινό και ασήμαντο άνθρωπο".
Μία αποκομμένη στιγμή του χρόνου είναι μια στιγμή δίχως πριν και μετά, is what i mean.
Ο καθημερινός άνθρωπος είναι ασήμαντος όταν αποτυπώνεται όπως είναι φευγαλέα από μια αυθόρμητη αποτύπωση ή μια πόζα κι όχι όπως είναι πριν και μετά τη φωτογράφιση.
Τι αξια έχει ένα δευτερόλεπτο από τη ζωή σου σε χαρτί;
Το να το βλέπεις 30 χρόνια μετά και να κλαις τη μοίρα σου για την υγεία και τη φυσική λαμπρότητα των μαλλιών σου ενώ τώρα πια σου έχουν πέσει;
Μια ασήμαντη διαπίστωση από μια ασήμαντη ανάμνηση της καθημερινότητας σου 30 χρόνια πριν.
Θα μου πεις, ασήμαντο και το δάκρυ;
Το δάκρυ βρίσκει (πάντα) στόχο, ακόμη και στα ασήμαντα. Ανάγκη των ματιών για υγρούς αναστεναγμούς, περισσότερο συνειδητοποίηση του χρόνου που έχει περάσει.
Που δημιουργεί αλυσιδωτές σκέψεις για άτομα που συμμετείχαν στη φωτογράφιση, εναγκαλισμοί θανάτου και πάει λέγοντας.
Η ευαισθητοποίηση δεν καθιστά τον άνθρωπο της φωτογραφίας σημαντικό.
Πριν τις φωτογραφικές μηχανές, ο προβληματισμός και η ευαισθησία για τους ίδιους λόγους (πέρασμα χρόνου, γηρατειά, απώλεια της ζωής των άλλων) ίσχυε το ίδιο.
Σήμερα μπορείς να έχεις ένα άλμπουμ από φωτογραφίες πεθαμένων και αυτό δε στους θυμίζει περισσότερο. Η απώλεια είναι απώλεια με ή χωρίς την ασήμαντη εικόνα. Ψυχρό, το ξέρω, αλλά μια φωτογραφία δε θα μου προκαλέσει μεγαλύτερη νοσταλγία ή μελαγχολία.
Και γιατί χωρίς παρελθόν; Είχα την εντύπωση πάντα, πως το παρελθόν των ανθρώπων αποτυπώνεται πάνω στο πρόσωπό τους, στα μάτια τους, στην έκφρασή τους, στα σημάδια που αφήνει πάνω τους ο χρόνος καθώς περνά- και καλά και κακά, αυτά που μένουν και μας θυμίζουν όλα εκείνα που ζήσαμε και μας έκαναν αυτό που είμαστε, αυτό που ήμασταν τη στιγμή που πατήθηκε το κουμπί και ο χρόνος πάγωσε και η στιγμή πέρασε στην αιωνιότητα.
Πώς μπορείς και τα αγνοείς όλα αυτά;
Δεν αγνοώ τίποτα.
Απλώς η φωτογραφία δεν αποτυπώνει το βιογραφικό των ανθρώπων.
Αποτυπώνει ένα μέρος του μέρους από μια ασήμαντη γωνίτσα στο κάτω μέρος της σελίδας του..
Δεν είμαστε οι φωτογραφίες μας. Είμαστε στις φωτογραφίες μας.
Ένα δευτερόλεπτο μπρος στα 2.522.880.000 sec. (καραϋπολογισμένο)
Γνωρίζω ανθρώπους που φυλούν φωτογραφίες σαν θησαυρό- ίσως κι εγώ να το έκανα αν δεν προτιμούσα να τα καταγράφω στο μυαλό μου και να τα χαράσσω στη μνήμη μου - μα δεν γνωρίζω κανέναν να κάνει το ίδιο με κάποιο έργο τέχνης.
Επειδή κάποια πράγματα έχουν συναισθηματική αξία για μας, αυτό δεν είναι αρκετό να τα θεωρήσουμε εν γένει τέχνη ή καλλιτεχνήματα.
Είναι για σένα τέχνη. Σύμφωνοι.
Για μένα δεν είναι οι θησαυροί των άλλων τέχνη.
Μιλάμε για κάτι που θεωρείται αδιαμφησβήτητα ως τέχνη, για το σύμπαν.
Όταν θέλουμε να κοσμήσουμε ένα τοίχο κρεμάμε συνήθως πίνακες ζωγραφικής ή πορτραίτα. Όχι μεγενθυμένες φωτογραφίες ματάκια.
Αλλά μην ολισθαίνουμε στο λάθος του να συγκρίνουμε τι είναι σημαντικότερο. Αυτό που στολίζουμε ή αυτό που κρύβουμε στα συρτάρια και στο φυλλοκάρδι μας για να μη σκονίζεται;
Μήπως να μιλήσω και για αγιογραφίες τώρα;
Εικονολατρίες και τα σχετικά;
Μπα, δεν είναι του στυλ μου...
Διάβασα σε μία έκθεση ζωγραφικής λίγες φράσεις του δημιουργού και μου έκαναν τόση εντύπωση- ήταν υπέροχα διατυπωμένες.
Έλεγε λοιπόν πως αυτό που κάνει ένα έργο τέχνης, δεν είναι τα εργαλεία, μα η ματιά, η ευαισθησία και η δεξιοτεχνία του δημιουργού. Ναι, όλοι το ίδιο κουμπί πατάμε, μα αυτό που τελικά αποτυπώνεται στο φιλμ είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε η εικόνα που προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε.
Συμφωνώ προσθέτοντας στα μαυρισμένα "και μια καλής ανάλυσης φωτ. μηχανή".
Αυτό που προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε στον φακό της μηχανής, προσέχοντας τα περιθώρια, όχι στον δικό μας προσωπικό φακό!
Αυτό που τελικά αποτυπώνεται στο φιλμ είναι συνυπολογισμός φωτισμού, απόστασης, και σταθερότητας του χεριού και τέλος ανάλυσης της μηχανής...
Αν βγει μια άσχημη φωτογραφία, θα φταίει πάντα η μηχανή ή ο κακός φωτισμός, σωστά;
Αλήθεια υπάρχει άσχημη φωτογραφία (σε μια σωστά τραβηγμένη φωτογραφία);
Θέμα: Το πορτοκάλι.
Η φωτό ενός πορτοκαλεώνα είναι τέχνη;
Γιατί ;
Επειδή μας θυμίζει ένα πορτοκάλι που σώζεται στην αιωνιότητα ακόμα και μετά τη κοπή από το δένδρο και τη μεταφορά του στις λαϊκές και την αγορά του από την Μαριγούλα και το στίψιμο αυτού προς παραγωγή orange juice για να πιεί η ανιψούδα;
Επειδή μας ερεθίζει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα λόγω χρώματος; Αν ήταν ένα βαμμένο μπλε πορτοκάλι δεν θα ήταν τέχνη;
Χωρίς φωτογραφική μηχανή ή χωρίς κλικ, πορτοκάλι υφίσταται;
Τέχνη ποιος παράγει, ο φωτογράφος ή η μηχανή;
Μια άλλη φωτογραφική μηχανή ίδιας μάρκας, ίδιου μοντέλου δεν θα απεικονίσει το ίδιο πορτοκάλι τραβηγμένο από την ίδια ακριβώς λήψη σε ένα δωμάτιο απόλυτου ελέγχου του φωτισμού;
Αυτό δεν μετατρέπει τη φωτογραφία σε ένα μιμητικό είδος αναπαράστασης αντικειμένων και καθόλου τέχνη;
Ο,τι σε κάνει να αισθάνεσαι είναι τέχνη;
Όταν ενεργείσαι στη τουαλέτα παράγεις τέχνη ή σκατό; Ή εξαρτάται από αυτό που έχεις φάει ή από τον πισινό που το εξάγει;
Ο βηματοδότης είναι τέχνη; Επειδή κι εκεί γίνεται μια συντονισμένη ενέργεια.
Τι είναι άτεχνο; Μήπως αυτό βοηθάει στο να βρούμε από ό,τι μένει τι να'ναι τέχνη αφού τόσο σας δυσκολεύει, όχι πως είναι εύκολο. Οι ολιγόλογοι ορισμοί είναι συνήθως ελλιπείς σε θέματα με έκταση εννοιολογική όπως η "τέχνη"..
Τι είναι άτεχνο (ξανά); Επιστήμη; Καταργούμε τα σύνορα; Όλα είναι τέχνη άρα και η φωτογραφία, ένα μιμητικό πρόσχημα τέχνης, είναι κι αυτή τέχνη.
Αν οι φωτογράφοι επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται καλλιτέχνες ποιος είμαι να τους το στερήσω;
Κι εγώ από αύριο ως εμπορικός αντιπρόσωπος "χ" προϊόντος αυτοαποκαλούμαι καλλιτέχνης των "χ".
Μα τότε ερωτώ: Κι εκείνος που σε ένα μουσικό studio κάνει producing, αναπαραγωγή cd είναι άραγε μουσικός χωρίς να παίζει κάποιο όργανο και χωρίς να τραγουδά;;;;
Είναι οι μαύροι που πουλούν cd καλλιτέχνες; Αντιγραφείς τραγουδιών με τη βοήθεια αντιγραφικών μηχανών άρα είναι και το dvd authoring και το cd writing τέχνη;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ο Μητσικώστας είναι καλλιτέχνης; Αν είναι τότε γιατί τον λέμε μίμο;
Είναι ηθοποιός που ο ηθοποιός παριστάνει αυτόν που είναι χωρίς να είναι και είναι καλλιτέχνης;
Μήπως ο μίμος δεν είναι ηθοποιός γιατί ηθοποιός σημαίνει να υποκρίνεσαι, όχι να μιμείσαι;
Ένα αντίγραφο πίνακα του Πικασό ή όποιου άλλου, είναι έργο τέχνης;
Κι αν είναι προς τι η ραγδαία διαφορά στην αποτίμηση της αξίας τους (μερικά εκατομμύρια versus "o" nada, niente, big zero);
Ένα αντίγραφο ακόμα κι αν ξεγελά και όλους τους ειδικούς του κόσμου, αν αποδειχθεί τέτοιο πιάνει χώρο και από τα σκουπίδια... Γιατί άραγε; ε; ε;ε ;ε; ε ; ε;ε;;ε;ε ;ε ;ε ε; Γιατίιιιιι ε;ε ; ε ε; ε; ε; ε;ε; χμ; γιατί; ε; γιατί; ; ; ; ε ε ε ;
Είναι απλό το γιατί. Μας αρέσει δε μας αρέσει.
Επειδή μέχρι στις μέρες μας, έχει επικρατήσει ότι η απομίμηση "worths shit" για τους καλά γνωρίζοντες.
Γιατί η τέχνη δεν αξιώνει την μιμητική διάλεκτο ούτε η φθηνή και απλή αντιγραφή έχει θέση στο χώρο της τέχνης.
Μπορεί να μας διασκεδάζει, να μας ευφραίνει αλλά αποτελεί μίμηση όσο και πράξεως τελείας και να είναι...
Η φωτογραφία λοιπόν, δεν είναι μια καλή τέχνη ακριβώς για το λόγο ότι δεν είναι ούτε καν τέχνη.
Δεν λέω πως μου χαλάει το γούστο.
Ίσα ίσα που έχω κολλητή μου φωτογράφο που είναι εξαίρετη επαγγελματία (με δικό της photo studio pro), μη διαφημίζω τώρα.
Κι επίσης γουστάρω ανεπανόρθωτα να χαζεύω φωτογραφίες, άσχετα αν βαριέμαι να τις βγάζω ο ίδιος.
Μα δεν αφαιρεί κανείς το μεγαλείο της φωτογραφίας μόνο επειδή την αποκατατάσσει από το πεδίο της τέχνης.
Αποδεικνύω γιατί δεν είναι τέχνη με ανάσυρση κλασσικών ορισμών της Τέχνης, όχι δικών μου.
Άρα ούτε αμφισβητήσιμοι είναι, ούτε αυθαίρετοι.
ΝΑ αμφιβάλλετε μπορείτε, άφοβα.
Εσύ Εδαδ, απόδειξέ μου με κάποιον δικό σου ορισμό, έστω, γιατί είναι τέχνη η φωτογραφία χωρίς η αποδεικτική σου να περιλαμβάνει την αναμφισβήτητη εκπομπή συναισθημάτων που αναδύονται σαφέστατα κι από άπειρες φωτογραφίες κι όχι μόνο αυτές που παρέθεσες...
Θυμίζω, με βάση τη δική μου επειχειρηματολόγηση (χωρίς να οδηγώ κανέναν σε αυτή, ας ακολουθήστει ο καθένας το δικό του δρομάκι) πως τέχνη είναι το natura plus homo, κι όχι natura plus olympus, pentax κλπ.
Αρχική Δημοσίευση από Edad:Ορισμός: Το πορτοκάλι είναι φρούτο που καρπίζει από το δέντρο πορτοκαλιά. Το σχήμα του είναι σφαιρικό ή ωοειδές, η φλούδα του παχιά ή λεπτή ανάλογα με την ποικιλία και η σάρκα του έχει χρώμα πορτοκαλί ή κόκκινο στην ποικιλία σαγκουίνι. Η εξωτερική επιφάνεια της φλούδας είναι σχετικά ανώμαλη και θυμίζει κυτταρίτιδα σε πρώιμο στάδιο .
Συγκέντρωση βιταμίνης C ανά mgr πορτοκαλόζουμου; (λολ)
Πάντως όλο αυτό με τα πορτοκάλια βγάζει μια μανία πρόσληψης c-vitamin.
Είτε υποδηλώνει μη κανονικότητα εντερικής λειτουργίας είτε όταν ήσουν μικρή δέχθηκες επίθεση από τον orangeman, έναν γνωστό κακοποιό παιδόφιλο της...γειτονιάς σου.
Αρχική Δημοσίευση από εδαδ:Δεδομένου της αυξημενης δυσκολίας του κουίζ και φυσικά της αντίστοιχης ικανοποίησης που θα προσφέρει η επίλυση του, ορισμός δε δίνεται.
Ακούγεται βολικό.
Αρχική Δημοσίευση από εδαδ:Με βάση τον ασφαλή, δεδομένο, αδιαμφισβήτητο και εύκολο να διατυπωθεί ορισμό που ο καθένας μας έχει υπόψη του για την τέχνη απαντήστε στις παρακάτω ερωτήσεις.
whata ?? whata?
Τα φουσκωμένα βυζιά της Πάμε-έλα είναι αδιαμφισβήτητα η μόνη τέχνη από ολες τις φωτό που παρέθεσες...για εκείνον που τα χαίρεται και μόνο. (χοχοχο)
Πού φαίνεται να υφίσταται σύζευξη natura/homo; (εκτός κι αν θεωρείς σύζευξη τη προσθετική σιλικόνης )
Αρχική Δημοσίευση από εδαδ:Υποθέτω ότι για να αποφανθούμε αν η φωτογραφία είναι τέχνη θα πρέπει να μπορούμε να απαντήσουμε τι είναι η τέχνη. Συνεχίζοντας να υποθέτω θαρρώ ότι αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί.
Για τον καθένα ο ορισμός της ή "ορισμός" της είναι διαφορετικός.
Δεν είναι ο ορισμός "χριστού της θείας γέννησης".
Είναι ορισμός τέχνης.
Κάτι που αποφάνθηκαν οι αρχαίοι και συνεχίστηκε να αποφαίνεται κι από τους σύγχρονους και ξενικά αποδίδεται με τον όρο "art"
Πές έναν δικό σου ορισμό.
Ή έστω βγάλε σκάρτο τον δικό μου.
Θαρρώ με τη σειρά μου ότι άπαξ δοθεί ένας ορισμός με τον οποίο δε θα διαφωνείς ή παραθέσεις έναν δικό σου, τότε αυτή η ερώτηση θα μπορεί πια να απαντηθεί.
Αρχική Δημοσίευση από εδαδ:Και φυσικά με το πέρασμα των χρόνων κάτι που χθες θεωρούταν τέχνη, σήμερα να μη θεωρείται, πόσο μάλλον κάτι που χθες θεωρούταν τρέλα ή αδιάφορο σήμερα να είναι τέχνη.
μια φωτογραφία του σήμερα είναι ή όχι τέχνη για σένα;
μια φωτογραφία του χθες είναι ή όχι τέχνη για σένα;
Αρχική Δημοσίευση από εδαδ:Εντάξει, μάλλον δε θα απαντήσω τελικά .
Δηλ. μας έβαλες τις φωτογραφίες με τα πορτοκάλια και τα orange i-pod και "άντε βασανιστείτε";
Αυτό το κάνει κι ένας πορτοκαλοπαραγωγός, Εδαδούνι.
Αρχική Δημοσίευση από εδαδ:Φωτογραφία δεν είναι απλά το πάτημα ενός κουμπιού.
Και φωτογραφικό αποτέλεσμα δεν είναι απλά μια εικόνα αποθηκευμένη σε ένα hdd.
κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο.
Αλλά ποιος είναι ο καλλιτέχνης εν προκειμένω.
Ο κυρ νίκο(ν) ή ο νικόλας;
Αυτοματοποίηση = τέχνη;
Μήπως η αυτοματοποίηση θυμίζει εκτυπωτικό (ή φωτοτυπικό) μηχάνημα ;
Μήπως αυτό δεν είναι τέχνη αλλά ένας τρόπος να παίρνουμε εικόνες σπίτι μας;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
01-01-09
03:09
Ας ακουστεί κι η άλλη άποψη κατόπιν τσιγκλισμάτων, "πειραγμάτων' και μεθυστικών παραινέσεων που αναζωογόνησαν το είναι μου σαν μικρά γαργαλητά και χαδάκια στις πατουσίτσες μου.
Οι αρχαίοι συλλέκτες ανεκδότων μας διέσωσαν την εντυπωσιακή ανασκευή της ελεατικής φιλοσοφίας, που έκανε με το κεραυνοβόλο χιούμορ του ο κυνικός Διογένης.
Όταν κάποιος του ανέπτυξε τις θεωρητικές αναλύσεις του Ζήνωνα (τα περίφημα παράδοξα του "Αχιλλέα και της χελώνας" και του "βέλους που δεν φτάνει ποτέ στο στόχο του") και το συμπέρασμά του ότι αυτό που ονομάζουμε κίνηση είναι πλάνη των αισθήσεων, ο Διογένης έμεινε αδιάφορος.
"Ποιά είναι η δική σου γνώμη", τον ρώτησαν.
Και εκείνος αντί να απαντήσει...σηκώθηκε και περπάτησε. Σα να έλεγε: "ιδού η κίνηση - όπερ έδει δείξαι"..
Μια από τις πολλές σημασίες της ελληνικής λέξης "λόγος" είναι εκείνη που την ταυτίζει με μιαν άλλη, πολύχρηστη στην κοινή ομιλία: με το "επιχείρημα".
Και τέτοιο δεν είδα στις παρατιθέμενες απόψεις που συνηγόρησαν καταφατικά στο ερώτημα του θέματος.
Τα εγχειρίδια της Λογικής ορίζουν το επιχείρημα (argument): διαλογισμό ή σειρά αλληλένδετων διαλογισμών, που συντίθεται για ν'αποδείξει την αλήθεια ή το ψεύδος μιας πρότασης (μιας διαπίστωσης, μιας υπόθεσης, ενός ισχυρισμού και ταλιμπάν).
όταν δεν πείθουμε το ακροατήριό μας - το δικαστήριο, την τάξη των μαθητών μας, το πλήθος το συγκεντρωμένο σε μια συνέλευση, επιστημονική, πολιτική, εμπορική κτλ.- η ερώτηση, που υποβάλλεται ή υπονοείται, είναι:
Ποιόν ή ποιούς λόγους έχεις για να υποστηρίζεις αυτή τη γνώμη;
Και τούτο σημαίνει: δώσε μας το επιχείρημα που τη θεμελιώνει, απόδειξέ την.
Ε δεν δόθηκε από κανέναν εκτός από μια φιλοσοφική "γυροβολιά" της kajira μα μόνο αν είχε κάποια επιχειρηματική ισχύ η "εύκολη πρόσβαση", ευκολία δηλ. να βγάζει φωτογραφίες κάποιος, όπως εύκολο είναι και να ζωγραφίζεις.
Επίσης, Χάουλα, το ότι δεν βρίσκεις επιχειρήματα ως προς το γιατί να μην αποτελεί τέχνη η φωτογραφία δε δικαιώνει την κατηγοριοποίηση της φωτογραφίας σαν μορφή τέχνης.
Λογικότερο θα έμοιαζε να αποδείξεις γιατί είναι τέχνη λοιπόν, αν δε μπορείς να βρείς γιατί δεν είναι τέχνη...
Για μένα όλο το ζουμί του θέματος είναι στην αλήθεια και το ψεύδος στην Τέχνη...
Με το νόημα που δίνουμε σε μια πνευματική παράσταση, εικόνα, έκφραση κατά τη σχέση της προς την πραγματικότητα...
Στην περίπτωση αυτή η αλήθεια σημαίνει συμφωνία, το ψεύδος διαφωνία με την πραγματικότητα.
Είναι "νόμιμη" η αξίωσή μας από ένα καλλιτέχνημα να συμφωνεί με την φυσική πραγματικότητα ενός τοπίου , ενός άνθους, ενός προσώπου ή ενός σώματος αν το καλλιτέχνημα είναι εικαστικό;
Ή ότι η αλήθεια ως συμφωνία με την πραγματικότητα είναι μέριμνα και στόχος αυτών που διακονούν την Επιστήμη κι αντίθετα ο καλλιτέχνης στα οράματα και τις κατασκευές του δουλεύει κατα κύριο λόγο με τη φαντασία που δικαιωματικά είναι αδέσμευτη και δημιουργεί, δεν αντιγράφει αντικείμενα και γεγονότα;
Ας δεχτώ την απάντηση ότι η καλλιτεχνική φαντασία είναι και δικαιούται να είναι ελεύθερη από τους περιορισμούς της πραγματικότητας.
Κατά τον κλασσικό ορισμό της η Τέχνη είναι "μίμηση", αναπαράσταση αντικειμένων ή γεγονότων, με πρόθεση τη μετάπλασή τους σε "σημαίνουσες μορφές".
Γι'αυτό ορθά είπαν την Τέχνη: natura plus homo
Με το καλλιτέχνημα και μέσα σε αυτό παντρεύονται δύο δυνάμεις: η Φύση και ο άνθρωπος, η πραγματικότητα και η φαντασία.
Σκοπός της τέχνης, να φυσήξουμε στους χαρακτήρες μας ζωή, να τους κάνουμε να "υπάρξουν" σαν όντα πραγματικά , όχι σαν σχήματα της φαντασίας. Σ'αυτήν την αλήθεια αγωνίζεται και κατορθώνει να φτάσει η Τέχνη με τη μαγεία της ή για το ακριβέστερο σ'αυτή τη συμπαθητική μαγεία που συνίσταται στο να μεταφέρεσαι νοερά στο εσωτερικό κάποιου άλλου ανθρώπου.
Τι διαφέρει το πορτραίτο από τη φωτογραφία -προσοχή: τη φωτογραφία την παρμένη απο μηχανή ακριβείας, αλλά την αρετουσάριστη, γιατί στη ρετουσαρισμένη έχει παρέμβει η αναπαραστατική φαντασία, επομένως εδώ υπάρχει το ζευγάρωμα natura plus homo...
Είναι πιο αληθινή η φωτογραφία ενός προσώπου από το πορτραίτο του; - εννοείται το πορτραίτο από το μάτι και το χέρι ενός μεγάλου μάστορα, να πούμε του: Θεοτοκόπουλου ή του Velasquez.
Μπορούμε σοβαρά να υποστηρίξουμε ότι η φωτογραφία αντιπροσωπεύει εδώ την πραγματικότητα, επομένως όσο πιο πολύ την πλησιάζει το πορτραίτο, τόσο μεγαλύτερη, σιγουρότερη, πιο εγγυημένη είναι η αλήθεια του;
Θα φανεί παράξενο σε πολλούς από σας, αλλά είναι βέβαιο ότι κατα κανόνα δεν βρίσκουμε σε καμιά φωτογραφία του τον άνθρωπο που αγαπήσαμε ή θαυμάσαμε, καθώς και εκείνον που αντιπαθήσαμε ή καταδιώξαμε. Ούτε καν εμάς τους ίδιους...
Δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν συλλαμβάνουμε τους εαυτούς μας να λέμε σε φωτογραφίες που μας έχουν βγάλει ή που έχουμε βγάλει τον εαυτό μας "εγώ είμαι αυτός;" ή "πόσο δε μου μοιάζω" ή "τι χάλια που είμαι" κλπ. ενώ ποτέ δε θα πούμε το ίδιο σε ένα ακόμα και πρόχειρο πορτραίτο κάποιου φίλου μας....
Γιατί;
Γιατί η φωτογραφία ακινητεί το αντικείμενό της σε μια και μόνο στιγμή του χρόνου και το απεικονίζει. Το παγώνει. Το καταγράφει. Το παρουσιάζει αιωνίως με την έκφραση εκείνης της στιγμής, όχι λοιπόν με ολόκληρη και καθαρή και αποσταγμένη την πραγματικότητά του που αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στη διάρκεια και με τη διάρκεια της.
Αυτό το ολοκλήρωμα και το απόσταγμα της μορφής το κατορθώνει με γραμμές και χρώματα, με επιφάνειες και όγκους, με φως και με σκιές στο μουσαμά ή στον πηλό του, ο καλλιτέχνης προσωπογράφος, μωρά μου...
Και τότε το έργο του φτάνει στην αλήθεια, την ποιητική αλήθεια, γιατί συμφωνεί όχι με το τυχαίο και συμπτωματικό, το φευγαλέο και εφήμερο φαινόμενο ενός κλικ, αλλά με ολόκληρη και καθαρή τη διαρκή πραγματικότητα ενός ανθρώπινου προσώπου που δεν είναι μόνο εξωτερική επιφάνεια αλλά και εσωτερικό βάθος, σάρκα με τις δικές της αποχρώσεις και πτυχώσεις, και συνάμα ψυχή με τις δικές της πάλι έγνοιες και τα δικά της πάθη.
Η φωτογραφία εμφανίζει τον καθημερινό κι ασήμαντο άνθρωπο, όχι μιας ημέρας ούτε μιας ώρας, αλλά ενός δευτερολέπτου, τον άνθρωπο τον χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, ενώ το πορτραίτο (κοντά του βρίσκεται η καλύτερη φωτογραφική εικόνα, με την οπτική της γωνία και τις "βελτιώσεις" της αλλά μόνο αυτή...) μας δίνει τον άνθρωπο με την ιστορία και το μύθο του...
Η αποστολή της Τέχνης γράφει ένας μεγάλος πορτραιτίστας ανθρώπινων χαρακτήρων, ο Balzac, "δεν είναι να αντιγράφει τη φύση, αλλά να την εκφράζει". Δεν είσαι ευτελής αντιγραφέας, αλλά ποιητής.
Προσπαθήστε λοιπόν να νιώσετε τη τέχνη σαν μια έκφανση της ποίησης των ματιών...
Διαφορετικά ένας γλύπτης θα ξοφλούσε με όλες τις δουλειές του χύνοντας σε μαλακή ύλη το σώμα μιας γυναίκας.
Θα την καλούπωνε και θα ησύχαζε.
..συνεχίζει ο Balzac..
Ε λοιπόν δοκιμάστε (οι άντρες) να χύσετε σε μαλακή ύλη το χέρι της αγαπημένης σας και να το τοποθετήσετε μπροστά σας.
Θα δείτε ένα φρικτό πτώμα χωρίς καμιά ομοιότητα, και θα αναγκαστείτε να πάτε να βρείτε το γλύφανο του ανθρώπου που χωρίς να σας αντιγράψει αυτό το χέρι με ακρίβεια, θα σας παραστήσει την κίνηση και τη ζωή του..
Εκείνο που έχουμε ν'αδράξουμε είναι το πνεύμα, η ψυχή, η φυσιογνωμία των πραγμάτων και των όντων..κι αυτά συμβολίζουν την πραγματικότητα με την οποία πρέπει να συμφωνεί το ποιητικό έργο για ν'αγκαλιάσει την αλήθεια, την αλήθεια του μύθου...
Φάτε με.
όπως και να έχει η πίτα για φέτος, δεν έχει φλουρί.
Οι αρχαίοι συλλέκτες ανεκδότων μας διέσωσαν την εντυπωσιακή ανασκευή της ελεατικής φιλοσοφίας, που έκανε με το κεραυνοβόλο χιούμορ του ο κυνικός Διογένης.
Όταν κάποιος του ανέπτυξε τις θεωρητικές αναλύσεις του Ζήνωνα (τα περίφημα παράδοξα του "Αχιλλέα και της χελώνας" και του "βέλους που δεν φτάνει ποτέ στο στόχο του") και το συμπέρασμά του ότι αυτό που ονομάζουμε κίνηση είναι πλάνη των αισθήσεων, ο Διογένης έμεινε αδιάφορος.
"Ποιά είναι η δική σου γνώμη", τον ρώτησαν.
Και εκείνος αντί να απαντήσει...σηκώθηκε και περπάτησε. Σα να έλεγε: "ιδού η κίνηση - όπερ έδει δείξαι"..
Μια από τις πολλές σημασίες της ελληνικής λέξης "λόγος" είναι εκείνη που την ταυτίζει με μιαν άλλη, πολύχρηστη στην κοινή ομιλία: με το "επιχείρημα".
Και τέτοιο δεν είδα στις παρατιθέμενες απόψεις που συνηγόρησαν καταφατικά στο ερώτημα του θέματος.
Τα εγχειρίδια της Λογικής ορίζουν το επιχείρημα (argument): διαλογισμό ή σειρά αλληλένδετων διαλογισμών, που συντίθεται για ν'αποδείξει την αλήθεια ή το ψεύδος μιας πρότασης (μιας διαπίστωσης, μιας υπόθεσης, ενός ισχυρισμού και ταλιμπάν).
όταν δεν πείθουμε το ακροατήριό μας - το δικαστήριο, την τάξη των μαθητών μας, το πλήθος το συγκεντρωμένο σε μια συνέλευση, επιστημονική, πολιτική, εμπορική κτλ.- η ερώτηση, που υποβάλλεται ή υπονοείται, είναι:
Ποιόν ή ποιούς λόγους έχεις για να υποστηρίζεις αυτή τη γνώμη;
Και τούτο σημαίνει: δώσε μας το επιχείρημα που τη θεμελιώνει, απόδειξέ την.
Ε δεν δόθηκε από κανέναν εκτός από μια φιλοσοφική "γυροβολιά" της kajira μα μόνο αν είχε κάποια επιχειρηματική ισχύ η "εύκολη πρόσβαση", ευκολία δηλ. να βγάζει φωτογραφίες κάποιος, όπως εύκολο είναι και να ζωγραφίζεις.
Επίσης, Χάουλα, το ότι δεν βρίσκεις επιχειρήματα ως προς το γιατί να μην αποτελεί τέχνη η φωτογραφία δε δικαιώνει την κατηγοριοποίηση της φωτογραφίας σαν μορφή τέχνης.
Λογικότερο θα έμοιαζε να αποδείξεις γιατί είναι τέχνη λοιπόν, αν δε μπορείς να βρείς γιατί δεν είναι τέχνη...
Για μένα όλο το ζουμί του θέματος είναι στην αλήθεια και το ψεύδος στην Τέχνη...
Με το νόημα που δίνουμε σε μια πνευματική παράσταση, εικόνα, έκφραση κατά τη σχέση της προς την πραγματικότητα...
Στην περίπτωση αυτή η αλήθεια σημαίνει συμφωνία, το ψεύδος διαφωνία με την πραγματικότητα.
Είναι "νόμιμη" η αξίωσή μας από ένα καλλιτέχνημα να συμφωνεί με την φυσική πραγματικότητα ενός τοπίου , ενός άνθους, ενός προσώπου ή ενός σώματος αν το καλλιτέχνημα είναι εικαστικό;
Ή ότι η αλήθεια ως συμφωνία με την πραγματικότητα είναι μέριμνα και στόχος αυτών που διακονούν την Επιστήμη κι αντίθετα ο καλλιτέχνης στα οράματα και τις κατασκευές του δουλεύει κατα κύριο λόγο με τη φαντασία που δικαιωματικά είναι αδέσμευτη και δημιουργεί, δεν αντιγράφει αντικείμενα και γεγονότα;
Ας δεχτώ την απάντηση ότι η καλλιτεχνική φαντασία είναι και δικαιούται να είναι ελεύθερη από τους περιορισμούς της πραγματικότητας.
Κατά τον κλασσικό ορισμό της η Τέχνη είναι "μίμηση", αναπαράσταση αντικειμένων ή γεγονότων, με πρόθεση τη μετάπλασή τους σε "σημαίνουσες μορφές".
Γι'αυτό ορθά είπαν την Τέχνη: natura plus homo
Με το καλλιτέχνημα και μέσα σε αυτό παντρεύονται δύο δυνάμεις: η Φύση και ο άνθρωπος, η πραγματικότητα και η φαντασία.
Σκοπός της τέχνης, να φυσήξουμε στους χαρακτήρες μας ζωή, να τους κάνουμε να "υπάρξουν" σαν όντα πραγματικά , όχι σαν σχήματα της φαντασίας. Σ'αυτήν την αλήθεια αγωνίζεται και κατορθώνει να φτάσει η Τέχνη με τη μαγεία της ή για το ακριβέστερο σ'αυτή τη συμπαθητική μαγεία που συνίσταται στο να μεταφέρεσαι νοερά στο εσωτερικό κάποιου άλλου ανθρώπου.
Τι διαφέρει το πορτραίτο από τη φωτογραφία -προσοχή: τη φωτογραφία την παρμένη απο μηχανή ακριβείας, αλλά την αρετουσάριστη, γιατί στη ρετουσαρισμένη έχει παρέμβει η αναπαραστατική φαντασία, επομένως εδώ υπάρχει το ζευγάρωμα natura plus homo...
Είναι πιο αληθινή η φωτογραφία ενός προσώπου από το πορτραίτο του; - εννοείται το πορτραίτο από το μάτι και το χέρι ενός μεγάλου μάστορα, να πούμε του: Θεοτοκόπουλου ή του Velasquez.
Μπορούμε σοβαρά να υποστηρίξουμε ότι η φωτογραφία αντιπροσωπεύει εδώ την πραγματικότητα, επομένως όσο πιο πολύ την πλησιάζει το πορτραίτο, τόσο μεγαλύτερη, σιγουρότερη, πιο εγγυημένη είναι η αλήθεια του;
Θα φανεί παράξενο σε πολλούς από σας, αλλά είναι βέβαιο ότι κατα κανόνα δεν βρίσκουμε σε καμιά φωτογραφία του τον άνθρωπο που αγαπήσαμε ή θαυμάσαμε, καθώς και εκείνον που αντιπαθήσαμε ή καταδιώξαμε. Ούτε καν εμάς τους ίδιους...
Δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν συλλαμβάνουμε τους εαυτούς μας να λέμε σε φωτογραφίες που μας έχουν βγάλει ή που έχουμε βγάλει τον εαυτό μας "εγώ είμαι αυτός;" ή "πόσο δε μου μοιάζω" ή "τι χάλια που είμαι" κλπ. ενώ ποτέ δε θα πούμε το ίδιο σε ένα ακόμα και πρόχειρο πορτραίτο κάποιου φίλου μας....
Γιατί;
Γιατί η φωτογραφία ακινητεί το αντικείμενό της σε μια και μόνο στιγμή του χρόνου και το απεικονίζει. Το παγώνει. Το καταγράφει. Το παρουσιάζει αιωνίως με την έκφραση εκείνης της στιγμής, όχι λοιπόν με ολόκληρη και καθαρή και αποσταγμένη την πραγματικότητά του που αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα στη διάρκεια και με τη διάρκεια της.
Αυτό το ολοκλήρωμα και το απόσταγμα της μορφής το κατορθώνει με γραμμές και χρώματα, με επιφάνειες και όγκους, με φως και με σκιές στο μουσαμά ή στον πηλό του, ο καλλιτέχνης προσωπογράφος, μωρά μου...
Και τότε το έργο του φτάνει στην αλήθεια, την ποιητική αλήθεια, γιατί συμφωνεί όχι με το τυχαίο και συμπτωματικό, το φευγαλέο και εφήμερο φαινόμενο ενός κλικ, αλλά με ολόκληρη και καθαρή τη διαρκή πραγματικότητα ενός ανθρώπινου προσώπου που δεν είναι μόνο εξωτερική επιφάνεια αλλά και εσωτερικό βάθος, σάρκα με τις δικές της αποχρώσεις και πτυχώσεις, και συνάμα ψυχή με τις δικές της πάλι έγνοιες και τα δικά της πάθη.
Η φωτογραφία εμφανίζει τον καθημερινό κι ασήμαντο άνθρωπο, όχι μιας ημέρας ούτε μιας ώρας, αλλά ενός δευτερολέπτου, τον άνθρωπο τον χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, ενώ το πορτραίτο (κοντά του βρίσκεται η καλύτερη φωτογραφική εικόνα, με την οπτική της γωνία και τις "βελτιώσεις" της αλλά μόνο αυτή...) μας δίνει τον άνθρωπο με την ιστορία και το μύθο του...
Η αποστολή της Τέχνης γράφει ένας μεγάλος πορτραιτίστας ανθρώπινων χαρακτήρων, ο Balzac, "δεν είναι να αντιγράφει τη φύση, αλλά να την εκφράζει". Δεν είσαι ευτελής αντιγραφέας, αλλά ποιητής.
Προσπαθήστε λοιπόν να νιώσετε τη τέχνη σαν μια έκφανση της ποίησης των ματιών...
Διαφορετικά ένας γλύπτης θα ξοφλούσε με όλες τις δουλειές του χύνοντας σε μαλακή ύλη το σώμα μιας γυναίκας.
Θα την καλούπωνε και θα ησύχαζε.
..συνεχίζει ο Balzac..
Ε λοιπόν δοκιμάστε (οι άντρες) να χύσετε σε μαλακή ύλη το χέρι της αγαπημένης σας και να το τοποθετήσετε μπροστά σας.
Θα δείτε ένα φρικτό πτώμα χωρίς καμιά ομοιότητα, και θα αναγκαστείτε να πάτε να βρείτε το γλύφανο του ανθρώπου που χωρίς να σας αντιγράψει αυτό το χέρι με ακρίβεια, θα σας παραστήσει την κίνηση και τη ζωή του..
Εκείνο που έχουμε ν'αδράξουμε είναι το πνεύμα, η ψυχή, η φυσιογνωμία των πραγμάτων και των όντων..κι αυτά συμβολίζουν την πραγματικότητα με την οποία πρέπει να συμφωνεί το ποιητικό έργο για ν'αγκαλιάσει την αλήθεια, την αλήθεια του μύθου...
Φάτε με.
όπως και να έχει η πίτα για φέτος, δεν έχει φλουρί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.