Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Έχεις συνειδητοποιήσει πόσο μοιάζεις στον πατέρα σου σα χαρακτήρας?
Πρόσεχε λοιπόν να μην κάνεις κι εσύ όσα του καταλογίζεις ως λάθη.
Και μην ανησυχείς, όλα φτιάχνουν όταν το αποφασίσουμε........
Αυτα που στερηθηκα εγω,δεν προκειται να τα στερησω απο τα παιδια μου..Ειμαι σιγουρη σε αυτο..Απλα οταν ενας ανθρωπος συγκεκριμενα ο πατερας μου ειναι κρυος..μου ειναι δυσκολο να τον προσεγγισω..Φοβαμαι,γιατι εχω απορριφθει πολλες φορες απο αυτον...Αυτο ειναι..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Εσύ δεν είπες παιδί μου να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί;
Μάλιστα να βρει και μια δουλειά, για να μην τους έχει οικονομικά ανάγκη.
Από τα λεγόμενα της Kate προσωπικά δεν κατάλαβα ότι είναι ένας πατέρας-τέρας, δυνάστης που δεν την αφήνει να ξεμυτίσει, αλλά ένας άνθρωπος που δεν έχει τρόπο να έρθει κοντά με το παιδί του, να του δείξει αγάπη. Ένας άνθρωπος που απλά φαίνεται απογοητευμένος με τις επιλογές της, που περισσότερο έχουν να κάνουν με την εμφάνιση.
Οι απειλές για αυτόν είναι ένας τρόπος να τη "συνετίσει".
Δεν πιστεύω ότι αυτός ο πατέρας θα στερήσει τις σπουδές (να της κόψει το νοίκι που αναφέρεται) από την κόρη του.
Και τέλος πάντων η σχέση πατέρα-κόρης είναι ευαίσθητη.
Πολλοί πατεράδες ανησυχούν υπερβολικά για την ..ηθική της κόρης τους, έχουν μια ανάγκη να την προστατεύουν από τον τρόπο που ξέρουν ότι σκέφτεται ένας άντρας και αυτό τις περισσότερες φορές ξεκινάει από την εμφάνιση, ως μια μέθοδος να μην προκαλεί.
Το να πεις σε αυτόν τον πατέρα ότι όσο πιο πολύ την πιέζεις, τόσο περισσότερο θα σου ξεσκίζεται στο μέλλον, είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει σε αυτό το φόρουμ.
Αν αύριο μεθαύριο κάνεις μια κόρη που στα 14 της ντύνεται προκλητικά και βγαίνει μέχρι αργά, να σε δω τι θα κάνεις..
Έξω απ΄το χορό...
Εγώ είμαι σίγουρη πως αν ρωτήσεις τον μπαμπά της Kate θα σου πει πάνω κάτω τα ίδια. Ότι δε νιώθει την αγάπη της, ότι μπορεί να καθίσουν στον ίδιο χώρο και να μην ανταλλάξουν κουβέντα, ότι μερικές φορές αισθάνεται ότι τον σιχαίνεται κλπ..
Κate την κουβέντα είναι λογικό να τη φοβάσαι. Γιατί δε δοκιμάζεις τότε πράξεις; Εκεί που κάθεστε λοιπόν οι δυο σας, πετάξου και δώσ΄του ένα φίλι.. να δεις πως θα σπάσει αμέσως!
Ωραια τα λες
χαχα ειναι και αυτο δυσκολο για εμενα..Ξες μεχρι πριν δυο χρονια του ελεγα καληνυχτα πριν κοιμηθω και του εσκαγα και ενα φιλακι...Αλλα μετα μια μερα μου κανει μια"δεν θελω να με ξαναφιλησεις και να με αγκαλιασεις και να μου πεις καληνυχτα αφου δεν το νιωθεις..."Και ετσι σταματησα..και δεν ηταν οτι δεν το ενιωθα...ετσι το καταλαβαινε αυτος..
Εχει κλειστει πελον στον δικο του κοσμο...Καθεται τηλεοραση οταν γυριζει απο την δουλεια..μπορει να τυχει να φαει μαζι μας το μεσημερι...και μετα ξανακαθεται τηλεοραση και ασχολειται με το βολευ...εχει τρελα με αυτο,γιατι ειχε παλια ομαδα...Μετα το απογευμα ολο και κατι κανει με τους φιλους του..Γυριζει το βραδακι..καθεται υπολογιστη διαβαζει πολιτικα ή ασχολειται με το βολευ...Αυτη ειναι η καθημερινοτητα του...Και ενω εγω δεν πηγαινω εδω και δυο χρονια να του πω καληνυχτα δεν ερχεται ουτε αυτος..Εγω παλι διαβαζω μεχρι αργα..μπορει να ανοιξει την πορτα και να μου πει"τι διαβαζεις?..(και αν ειναι πολυ αργα)..ξεκουρασου καλυτερα.."και μετα φευγει στο υπνοδωματιο..αυτο ...
Ταιλευταια φορα που με αγκαλιασε ηταν περσυ το καλοκαιρι οταν περασα ενα πτυχιο...Αφου με ειχε καταβρισει οταν εδωσα τις εξετασεις γιατι του ειπα πως ειχα την εντυπωση οτι δεν περασα..προτιμω να ειμαι επιφυλακτικη παντα...και καλυτερα να αναμενω το χειροτερο παρα το καλυτερο και να μου ερθει αντιθετα..Και οταν αυτος με πιεζε με την ερωτηση "πιστευεις περασες ή οχι??"και εγω προσπαθουσα να βρω αδιεξοδο..νευριαζε.."καλα δεν μπορεις να εκτιμησεις τον εαυτο σου?Εισαι χαζη??"αυτο επερνα ως απαντηση...Υστερα το μετανιωσε οταν ειδε οτι περασα το πτυχιο και με καλο βαθμο..ειπε στην μητερα μου"τζαμπα την μαλωνουμε,κανουμε λαθος.."κανονικα θα επρεπε να αναφερθει μονο στον εαυτο του..η μαμα μου δεν μου συμπεριφερονταν ετσι..Απλα δεν θελει να φταιει μονος αυτος παντα να φταινε οι αλλοι ή αν φταει αυτος να φταινε και αλλοι...
Ο πατερας μου παρολαυτα ειναι καλος ανθρωπος..απλα δεν εχει τον τροπο του να με προσεγγισει..Μου μιλαει αποτομα..με κανει να νιωθω σαν σκουπιδι...Οταν εχει τα νευρα του δεν συγγρατιεται,δεν ξερει τι κανει...Θελει το καλο μου ομως..νοιαζεται το ξερω..αλλα αυτη η υπερπροστασια καταντα φυλακη μου και με οδηγει-μπορει να οδηγησει ισως σε ακραιες συμπεριφορες αθελητα..Ναι ωρες ωρες τον συχαινομαι...με τον τροπο του...αλλα τον συγχωρω....Εχει περασει δυσκολα χρονια...και νομιζω δεν ενιωσε ποτε παιδι..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Μία από τα ίδια και εγώ, απλά εγώ γενικά δεν ήμουν ποτέ αντιδραστικό παιδί και πήγαινα πάντα με τα νερά τους. Δεν επαναστάτησα ποτέ, δεν πάλεψα ποτέ για τα δικαιώματά μου, δεν δεν δεν.
Γενικά δεν "ξεσάλωσα" για να τους μπω στο μάτι, και ποτέ δε μου είπαν κάτι για τα ρούχα μου, ή για το χρώμα των μαλλιών μου κτλ. δεν είχαν ποτέ τέτοιο κόμπλεξ δόξα τω Θεώ, αυτό μου έλειπε.
Απλά η γενική τους στάση είναι αυτή που περιγράφεις. Παλιά μάλιστα είχα και γω μια σχετική επαφη με τη μάνα μου, κάναμε και κάμια πλάκα παρέα, μιλούσα για πρόβληματα που είχα με τις φίλες μου(φυσικά όχι για άγορια).
Τώρα πραγματικά με έχουν ξενερώσει, δεν έχω όρεξη ούτε καν να τους μιλάω, μπορεί να βγούμε έξω για φαγητό ή κατι, και να μη βγάλω άχνα. Μετά αρχίζουν, και γιατί έχεις γίνει τόση αντιικοινωνική, δε συζητάς μαζί μας, όλη μέρα στο δωμάτιό σου, είσαι ψυχρή, με άλλους γελάς , με μας όχι κτλ.
Απορώ πώς δε καταλαβαίνουν ότι αυτοί φταίνε για αυτό. Εκτός αυτού, έχει τύχει πολλές φορές να με συγκρίνουν με τον αδερφό μου, ειδικά η μάνα μου, που του έχει αδυναμία, λέει "ο αδερφός σου δεν είναι όπως εσύ, πού έμοιασες και είσαι έτσι" και άλλα ωραία. Εμμμ, ο αδερφός μου δε μαγάλωσε όπως μεγάλωσα εγώ, είχε την άπλα του.
Τέσπα. Πιστεύω κάποια στιγμή και εγώ να τους τα πω όλα όσα με βασανίζουν, και ίσως τότε αλλάξουν κάποια πράγματα.
Σε θαυμαζω γιατι αντεξες ως τωρα και δεν αντεδρασες..Εγω ετοιμη να εκραγω ημουν...Ενιωθα σαν καμια δουλα:"Κανε αυτο κανε εκεινο,οχι μην κανεις αυτο,μην τολμησεις"..κτλ Μετα αρχισα να αποκτω λιγη ελευθερια και τωρα θελω ολο και περισσοτερη,γιατι ξερω πως πολλα απο αυτα που ζητουσα ηταν τα πιο φυσιολογικα πραγματα..Πραγματα που εχει καθε παιδι...
Ολη αυτη η γκρινια τους με εχει οδηγησει σε καταθλιψη πριν δυο χρονια..Ειχα ξεχασει να γελαω....Και μου ελεγε μετα ο πατερας μου"Εγω θελω χαρουμενα παιδια στο σπιτι...οχι μουτρωμενα...."κτλ κτλ .Ευτυχως ομως απεκτησα καλη παρεα στο λυκειο και παντα με βοηθουσε-βοηθαει στο να ειμαι αισιοδοξη...οταν εχω προβληματα ειναι παντα ολοι ετοιμοι να με βοηθησουν..με συμβουλευουν,παραλληλα προσπαθουν να φερουν καπως την συζητηση να ξεχαστω και να νιωσω καλυτερα...χαιρομαι που εχω τετοια ατομα διπλα μου..με στηριζουν..Μου δινουν το στηριγμα που θα επρεπε κανονικα να μου δωσει ο πατερας μου...
Οσο αφορα αυτο που λες σε συγκρινουν με τον αδερφο σου...και εγω το εχω...Ο πατερας μου με τον μεγαλο αδερφο μου εχει πολυ καλες σχεσεις...και ειναι γενικοτερα ο αδερφος μου ενα παιδι που δεν εκανε επαναστασεις διαφορων ειδων...Αλλα τωρα σοβαρα...τι επανασταση να κανει ενα αγορι?Ειναι αγορι ολα του επιτρεπονται σχεδον.Γιατι αυτος να πηγαινει κινηματογραφο(εστω και μια φορα)απο 6η δημοτικου..ως της μια και μιση το βραδυ..και εγω να πολεμαω ακομη τωρα γιαυτην την ωρα?Ναι ειμαι κοριτσι πρεπει να προσεχω περισσοτερο,αλλα και παλι αυτο ειναι μια δικαιολογια πιστευω..Και αν του ελεγα θα μας φερουν αλλοι γονεις για να μην τον βαζω αυτον σε αγγαριες θα τα επερνε προφανως,γιατι θα πιστευε πως εχω φιλο και αυτος θα με φερει..Θα μου δημιουργουσε με την γκρινια του τυψεις προκειμενου να γυρισω πιο νωρις...Γενικα ομως δεν με εχει εμπιστοσυνη και δεν μπορω να καταλαβω το γιατι...Ναι του λεω μικροψεμμετακια ,αλλα σε αυτο φερει ευθυνη ο ιδιος..που με τον πολυ συντιριτισμο του με κανει να φοβαμαι να του πω την αληθεια..Αναρωτιεμαι ομως γιατι δεν με εμπιστευεται..Αν ειχε γινει κατι που να οφειλεται σε αυτο θα μου το ελεγε...αλλα ποτε δεν εχει πει γιατι δεν μου εχει εμπιστοσυνη..ουτε μου εχει πει ξεκαθαρα "δεν σε εχω εμπιστοσυνη"αλλα το καταλαβαινω απο τις κινησεις του...απο το πως μου συμπεριφερεται...
Φετος το καλοκαιρι βγηκα μια μερα με τον αδερφο μου...και τελοσπαντων με πηρε τηλεφωνο για να το επιβεβαιωσει...μου λεει"σιγουρα εισαι με τον αδερφο σου εε??"Και μετα απο κατι μερες πηγε διακοπες ο αδερφος μου και ειχε αφησει το κινητο του σε εμενα και εγω του εδωσα το δικο μου για να εχει ελληνικο αριθμο,γιατι ηρθε απο γερμανια..Σε καποια φαση περνει καποιος φιλος του απο Γερμανια στο κινητο και εγω δεν το σηκωνω...Πηγαινω το λεω στην μαμα μου,το ακουει αυτος και αρχιζει να με φωναζει"τι ηλιθια που εισαι,μπορει να ειναι κατι σοβαρο,μονο τον εαυτο σου κοιτας,και ο αδερφος σου μια χαρα σε καλυπτει(σπονδααα) αλλα εσυ δεν κανεις τιποτα οταν ειναι για τους αλλους"του λεω "τι πραγμααα?κοιταω μονο τον εαυτο μου???" και μου λεει "ναι,παντα." Και του κανω μια "καλα ενταξει..."(ειρωνια) Δεν ειχα ορεξη για φασαριες και δεν το συνεχισα...
Αλλα ολη την ωρα μαλωνουμε μεχρι και για μικρα πραγματα..ο,τι κανω τον ενοχλει...
Τωρα που εισαι μεγαλυτερη πιστευω θα ειναι καλο να μιλησεις μαζι τους..αν εισαι βεβαια ψυχολογικα ετοιμη..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ό,τι και να κάνεις πάντως, να ξέρεις ότι δεν πρέπει να τους μισήσεις ή να τους κρατήσεις κακία. Γονείς σου είναι, ποτέ δεν θα ήθελαν το κακό σου.
Απλά κάποιοι δεν ξέρουν ... (χωρίς να κρίνω τους δικούς σου)
αυτο ηταν που σκεφτομουν"μακρια και αγαπημενοι..αυτος να'ναι καλα απο εκει και περα να μην επεμβαινει πλεον στην ζωη μου..."
Ακομη,νομιζω πως αν του τα εγραφα οπως προανεφερα,μπορει να του εδινα ευκαιρια να διορθωθει..Στον γραπτο λογο θελει δεν θελει θα ακουσει τα παντα...μπορει να καταλαβει καποιοα πραγματα και να διορθωθει η σχεση μας απο εκει και περαα...Και τοτε μπορει το "μακρια και αγαπημενοι" να μετασχηματιστει σε "κοντα και αγαπημενοι..."το ευχομαι δηλαδη..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Γράψ΄του τα.
Άφησέ του ένα σημείωμα, που θα του περιγράφεις ακριβώς πως νιώθεις.
Η φυγή δεν είναι λύση. Δε σημαίνει πως αν φύγεις που λέει ο Γιώργος τα πράγματα θα φτιάξουν. Τα πράγματα απλά θα ξεχαστούν και το κενό που εχει αφήσει μέσα σου η συμπεριφορά του δε θα γεμίσει όσες πόλεις και να αλλάξεις, όσα χιλιόμετρα κι αν απομακρυνθείς. Η ανάγκη που έχεις για συναισθηματική επαφή με τον πατέρα σου θα συνεχίσει να είναι εκεί.
Ευχαριστω πολυ Ηρω..Νομιζω πως ειναι μια καλη ιδεα...Δεν πρεπει να μεινουν ετσι και να ξεχαστουν..Πρεπει να καταλαβει πως νιωθω πριν γινει αργα...Μαλλον αυτο θα κανω,αλλα τωρα δεν μπορω ακομη..Δεν ειμαι ψυχολογικα ετοιμη να του τα πω-γραψω..Πριν φυγω για σπουδες θα το κανω ομως...
Ευχαριστω ολους παντως για τις συμβουλες..Ελπιζω καποτε να καταλαβει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Αν και συνήθως προτρέπω τον κόσμο να πάει Θεσσαλονίκη για φοιτητική ζωή, θα πω το εξής: Kate, κάνε ό,τι μπορείς για να περάσεις Αθήνα, που είναι και κάμποσα παραπάνω χιλιόμετρα πιο μακριά. Αν τόσο πολύ θέλουν να είναι περήφανοι για τις σπουδές σου, κτλ κτλ νομίζω δεν θα έχουν πρόβλημα να σε στείλουν Αθήνα.
Να τονίσω ότι δυστυχώς δεν μπορείς μετά τα 18 σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Απ' τη στιγμή που θα βγάζεις δικά σου λεφτά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Σου κόβουν το νοίκι; Το πληρώνεις εσύ με δικά σου λεφτά. Στην τελική να ξέρεις, οι περισσότερες "απειλές" γίνονται απλά για ειπωθούν. Ό,τι και να κάνει το παιδί σου, θα συνεχίσει να είναι παιδί σου. Δεν μπορείς να του κάνεις κακό.
Όσον αφορά τα στοιχειώδη σου δικαιώματα, θα πρέπει να τα διεκδικήσεις για να τα αποκτήσεις. Πάντως, υπομονή μέχρι να περάσεις στο Πανεπιστήμιο. Από εκεί και πέρα, στην χειρότερη πιάνεις κάπου δουλειά για να μπορείς να τα βγάζεις πέρα αν σου κόψουν τα επιδόματα. Γιατί και να το κάνουν αυτό, πόσο θα αντέξουν έχοντάς σε έτσι; (Άσε που και να στο κόψει ο πατέρας σου το νοίκι, κάποιο τρόπο θα βρει η μητέρα σου και θα σου στέλνει εκείνη λεφτά).
Γνώμη μου λοιπόν είναι η εξής: βάλε τα δυνατά σου για να περάσεις Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη, ή γενικά κάπου μακριά από την Νάουσα. Προτίμησε Αθήνα αν μπορείς μιας και είναι πολύ εύκολο (σε σχέση με τις άλλες πόλεις) να βρεις μια δουλειά σε περίπτωση που σου κόψουν τα λεφτά.
Μήνυμα προς τους υπερσυντηρητικούς πατεράδες: αν θέλετε να κάνετε την κόρη σας καλόγρια και την πιέζετε πολύ, όταν σας φύγει θ' αρχίσει να καραξεσκίζεται.
(Νομίζω πρέπει να τους έπεισα)
Ναι ετσι το σκεφτομαι...συχνα το λεω...με το που τελειωνω"μαζευω τις βαλιτσες μου και φευγωωωω"..και οπως το βλεπω δεν με συμφερει καν να περασω θεσσαλονικη...Θα μου ερθουν καμια μερα χωρις προειδοποιηση και θα ψαχνομαι...
Ελπιζω μετα τα 18 να μαλακωσει λιγο η καρδια του..να του λειψω και να καταλαβει τα σφαλματα που εκανε στο παρελθον..και πανω απο ολα να τα παραδεχτει...
Παντως η συζητηση θα πρεπει καποτε να γινει ,αυτο ειναι σιγουρο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Γιατι δεν λεs αυτα τα λογια ετσι οπωs τα γραφειs στον μπαμπα σου; θελω να πιστευω οτι θα τον αγγιξουν ιδιαιτερα αυτα τα λογια αφου λεs πωs σε αγαπαει και θα μαλακωσει την σταση του απεναντι σου.Το προβλημα σε αυτεs τιs περιπτωσειs ειναι η ελλιπηs και κακη επικοινωνια πολλεs φορεs αναμεσα στα παιδια και τουs γονειs.Οταν αφηνουμε τα προβληματα να συσσωρευονται χωριs να τα επιλυουμε καποια στιγμη αυτα ερχονται και μαs πνιγουν.Δειξε στον πατερα τωρα οτι πρεπει πια να σου εχει εμπιστοσυνη,μιλησε του μονο ετσι θα καταλαβει οτι δεν εχει να κανει πια με ενα παιδι 10 χρονων αλλα με εναν υπευθυνο ανθρωπο που θελει πια να σταθει γερα στα ποδια του και να απαγγιστρωθει απο την ποδια τηs μαμα του.Αυτο θα τον ξαφνιασει ευχαριστα πιστευω.Μιλησε του ετσι οπωs τα ειπεs σε εμαs και μονο θετικα αποτελεσματα θα υπαρξουν μετα απο μια τετοια συζητηση αναμεσα σε σενα και τον μπαμπα σου.
Δεν μπορω να του τα πω ντρεπομαι..και δεν κανω πλακαΑυτος με ηθελε απο μικρη σκληρη και δεν μπορω γιαυτο..Γιατι και εγω παντα του εδειχνα ποσο σκληρη ειμαι..Απεφευγα να κλαιω μπροστα του και οταν μου πατουσε καμια ή μου μιλουσε ασχημα συγκρατουσα τα δακρυα μου...πως θα του μιλησω υστερα απο 17 χρονια για τα συναισθηματα μου??Εχει τυχει να του πω να ειναι πιο χαλαρος και η απαντηση ηταν κατι του ειδους.."εγω δεν θα γινω πουστης για να με κανετε οτι θελετε.."..Το ειπε πανω στα νευρα του γιατι μαλωναμε,αλλα εν μερει το νιωθει...Δεν θελει να του λενε οι αλλοι πως να γινει ή τι να διορθωσει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Kate-Bender
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ξανασκέψου τα λίγο αυτά που γράφεις!
Αφού το καταλαβαίνεις από μόνη σου ότι "οσο πιο συντηριτικοι ειναι οι γονεις τοσο πιο πολυ αντιδρουν οι νεοι", τότε γιατί πέφτεις στην παγίδα αυτή και υιοθετείς συμπεριφορές που μάλλον δε σου ταιριάζουν αλλά το κάνεις καθαρά από αντίδραση;
Έτσι και κακό κάνεις στο εαυτό σου διότι κάνεις πράγματα που δε σου ταιριάζουν και χειροτερεύεις τη σχέση με τον πατέρα σου.
Προσπάθησε να συμπεριφέρεσαι σαν κάθε φυσιολογική κοπέλα της ηλικίας σου, όπως θα συμπεριφερόσουν αν ο πατέρας σου δεν ήταν τόσο συντηριτικός και σε άφηνε να κάνεις ότι θέλεις.
Από τα 15 που ξεκίνησες την "επανάστασή" σου, τώρα είσαι πιο ώριμη και μπορείς να διαχειριστείς πιο έξυπνα το θέμα.
Νομίζω ότι από τα 18 και μετά θα έχεις κι εσύ ένα μερίδιο ευθύνης για την κακή σχέση με τον πατέρα σου.
Βασικα οπως προανεφερα ξερω οτι τα κανω απο αντιδραση,αλλα αυτα τα πραγματα που κανω απο αντιδραση,ενω παλια μπορει να μην μου αρεζαν τωρα μου αρεσουν..Δηλαδη παλια δεν θα μπορουσα να φανταστω πως θα εξελιχτω ετσι,και ομως τωρα το θεωρω φυσιολογικο...Δεν ειναι θεμα οτι πχ δεν μου ταιριαζουν...Εγω νιωθω ετσι πως ειμαι βολικα..Ισα ισα δεν θα μπορουσα να κυκολοφορω με φουστες και τακουνια οπως κανει η πλειοψηφια των κοριτσιων..Ουτε καν αυτο που θεωρουν καποιοι φυσιολογικο..Μπορει να σε μπερδεψα τωρα..ειναι δυσκολο να καταλαβεις ενα ατομο αν δεν περνας τα ιδια...
Περαν αυτου, αυτο που θελω να αποδειξω (ιδιαιτερως στον πατερα μου που ειναι πολυ προκατελλειμενος και οταν βλεπει κατι εμφανισιακο που δεν του αρεσει κολλαει αποκλειστικα σε αυτο),οτι δεν εχει σημασια η εμφανηση παντα με τον χαρακτηρα του αλλου...Συχαινομαι οταν τον ακουω να σχολιαζει αρνητικα την εμφανηση των αλλων...Δεν λεω να μην λεει την αποψη του..Και εγω μπορει να θεωρησω κατι ασχημο σε καποιον και να το πω αλλα δεν πρεπει να κολλαμε σε αυτο...Το οτι η εμφανηση καποιου δειχνει πχ "αλητισια"δεν σημαινει πως ειναι αλητης,τελος.Με ενοχλει φοβερα η σταση του...
Μετα τα 18 8α φταιω γιατι μαλλον δεν εκανα βηματα να διορθωσω,αλλα ειναι πολυ δυσκολο ρε συ...Αν δεν εχω τις αποψεις του,γινεται αποτομος και παντα θελει να εχει δικαιο...Δεν αντεχω πλεον ανθρωπους που δεν παραδεχονται τα λαθη τους(ακομη και αν ξερουν πως φταινε)και θελουν παντα αυτοι να εχουν το δικαιο..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.