Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
15-12-10
15:24
Δεν είναι πάντα εφικτό να βρίσκονται οι γονείς πανταχού παρόντες. Μην ξεχνάς ότι κάποιοι που εργάζονται αφήνουν τα παιδιά στις γιαγιάδες και ο παιδικός σταθμός δεν είναι πάντα λύση διότι:Αν η ξαδέρφη σου δεν ήταν παρών σε όλη αυτή την κατάσταση, τότε θα πρέπει να είναι. Δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να μάθει τρόπους συμπεριφοράς στο ίδιο σου το παιδί, εσύ είσαι αυτή που θα το κάνει.
Επομένως θα πρότεινα από εδώ και πέρα, να το συνοδεύει σε κάθε επίσκεψη και να παρακολουθεί τη συμπεριφορά του, ακολουθώντας τα παραπάνω όταν χρειαστεί.
1) κοστίζει
2)τις μισές μέρες θα είναι σπίτι άρρωστο.
Όχι απαραίτητα. Υπάρχουν πολλά στάδια που περνάμε καθώς μαθαίνουμε να συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους: οικογένεια, παππούδες, σχολείο, φιλικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις. Όλα αυτά μαζί καθορίζουν πιστεύω το χαρακτήρα μας.Αυτό δε μου ακούγεται καλό. Πάει να πει οτι ο χαρακτήρας του θα περιέχει πολύ εγωκεντρισμό κι εγωισμό.
Α συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι μένουν στο χωριό. Ίσως εκεί να είναι πιο δύσκολα τα πράγματα ως προς την διαπαιδαγώγηση των ...ηλικιωμένων!Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Ξέρεις πώς έχουν τα αγόρια στα χωριά της Ελλάδας. Μη στάξει και μη βρέξει.
Η κόρη μου γύρω στα 2-2/1/2 άρχισε να μας ...δαγκώνει. Το πρόβλημα λύθηκε πολύ απλά με το κόλπο που μου πρότειναν:Όταν δε γίνεται το δικό του αρχίζει και χτυπιέται.
Την επόμενη φορά που με δάγκωσε, την έκλεισα ταυτόχρονα τη μύτη. Αισθάνθηκε δυσφορία φυσικά και με άφησε και έκτοτε δεν με ξαναδάγκωσε. Θέλω να πω, πως χρειάζεται να είσαι και λίγο εφευρετικός. Δεν είναι πάντα η τιμωρία πανάκεια.
Ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος παιδαγωγός, εκτός ίσως από συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά επειδή θα καούμε). Το καλύτερο για μένα είναι αυτό που γράφει παραπάνω η Ηρώ: Μιλάς στο παιδί όπως θα μιλούσες σε έναν ενήλικα και του εξηγείς γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι. Είναι άλλο να φοβάται να δείρει τη γιαγιά επειδή θα τιμωρηθεί, κι άλλο να μην τη δέρνει επειδή καταλαβαίνει γιατί δεν πρέπει να το κάνει.Εντωμεταξύ ακόμα κι αν το μαλώσεις ο "φόβος" του κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα, μετά συνεχίζει τα δικά του.
Αυτό, από προσωπική εμπειρία, σου λέω να μην το πολυελπίζεις.Αν δεν καταλάβουν οτι πρέπει όλοι να κρατάνε την ίδια γραμμή διαπαιδαγώγησης, δε θα βρεθεί λύση.
Είναι δύσκολη η διαπαιδαγώγηση των γιαγιάδων...
3ων ετών είναι. Το αντίθετο θα μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση.Η πλάκα είναι οτι ζητάει συγνώμη αλλά έχει χάσει πια την έννοιά της. Δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει. Καμιά φορά το βάζουν τιμωρία ή του στερούν κάτι που θέλει, αλλά δεν κρατάει για πολύ και μετά το ξεχνάει και κάνει πάλι τα ίδια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.