Κακομαθημένο παιδί - τι κάνουμε;

[Himela]

Η ξαδέλφη μου έχει ένα αγοράκι 3 χρόνων που το έχουν κακομάθει πάρα πολύ. Επειδή η γιαγιά κι η προγιαγιά του (45 και 70 ετών) μένουν στο διπλανό σπίτι, το παιδί είναι πολύ συχνά μαζί τους κι αυτό σημαίνει οτι το κακομαθαίνουν απίστευτα. Η ξαδέλφη μου προσπαθεί να το μάθει πώς να φέρεται αλλά όσα του μαθαίνει μόνη της ξεχνιούνται μόλις πάει το παιδί στις γιαγιάδες του. Μου είπε οτι έχει φτάσει στο σημείο να χτυπάει τη μεγάλη γιαγιά κι αυτή να μη λέει τίποτα. Πήγε το παιδί στον παιδίατρο κι αυτός της πρότεινε να το πάει σε αναπτυξιολόγο γιατί δεν είναι λογικό λέει να φέρεται έτσι. Το θέμα είναι οτι πρέπει όλοι οι μεγάλοι να καταλάβουν οτι κάνουν κακό στο παιδί με αυτόν τον τρόπο. Θεωρώ οτι το παιδάκι δε φταίει σε κάτι, αντιθέτως με κάποιους ανθρώπους είναι πολύ καλό και βγάζεις άκρη, συζητήσιμο, κατανοητικό. Τι γνωρίζετε για τον αναπτυξιολόγο που είπε ο γιατρός; Έχετε να προτείνετε ιδέες συμπεριφοράς προς το παιδί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[VAGGKALL1]

καλύτερα θα ήταν να πάει σε έναν παιδοψυχολό....και όχι σε αναπτυξιολόγο...
επίσης πολύ μεγάλη σημασία παίζει το πόση ώρα αφιερώνει η ίδιακαι ο πατέρας του στο παιδί τους, πόση ώρα παίζει το παιδί με άλλα παιδιά ακόμα και το πως του φέρονται.
Εγώ έχω μία φίλη που όταν ήταν μικρή δεν έτρωγε αν δεν την πιέζανε μέχρι που μία μέρα η μητέρα τη ςτην άφυσε σε μία θεία της η οποία της έβαλε φαΐ αλλά δεν τη πίεσε και αναγκάστηκε και έφαγε μόνη της όταν ένοιωσε ότι πεινούσε...Δηλαδή αν πήγενε σε αναπτυξιολόγο τι θα έλεγε στη μάνα της ότι τρωει πολυ;;; Και εν ανάγκη αν βλέπει ότι οι γιαγιάδες είναι τόσο κακή επιροή ας βρεί κάποιον άλλο να το φροντίζει όταν αυτή λείπει...

ακόμα κατι που ξέχασα είναι ότι όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά δεν καταλαβαίνουν ότι όταν χτυπάνε τον άλλο αυτός πονάει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Μια πολύ στενή μου φίλη έχει ένα γιο ο οποίος είχε φτάσει σχεδόν δύο ετών χωρίς να περπατά φυσιολογικά και τον πήγε σε Αναπτυξιολόγο (ο οποίος δεν βρήκε τίποτε το ανησυχητικό και τελικά ο μικρός περπάτησε λίγο αργότερα, αφού το πρόβλημα ήταν ότι είχε πέσει κάποια στιγμή και φοβόταν...).
Από αυτά που μου είπε, ο Αναπτυξιολόγος ελέγχει τη φυσική ανάπτυξη του παιδιού. Δηλαδή την ομιλία του (αν μπορεί να αρθρώσει λέξεις και πόσες, αν περπατά σωστά, αν έχει το σωστό βάρος). Δεν νομίζω ότι σχετίζεται με τη συμπεριφορά του παιδιού, αν και δεν είμαι βέβαιη. (Νομίζω η underwater θα ξέρει να σου πει περισσότερα).

Εάν το παιδί ήταν με όλους έτσι όπως είναι με τις γιαγιάδες του, θα υποπτευόμουν ότι έχει κάποιο επικοινωνιακό πρόβλημα (δεν μπορεί να εξηγήσει αυτό που θέλει και στην προσπάθεια αυτή γίνεται βίαιο), αλλά αφού λες πως η συμπεριφορά αυτή δεν είναι γενικευμένη, μάλλον έχει να κάνει με τις γιαγιάδες, παρά με το παιδί.

Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, αφού το παιδί μεγάλωνε μαζί με τη γιαγιά στο ίδιο σπίτι.
Συνέβαινε και σε μας ό,τι συμβαίνει και στον ανιψιό σου. Δηλαδή με μένα το παιδί είχε πολύ καλή συμπεριφορά και με τη μάνα μου ήταν άλλος άνθρωπος. Ρώτησα έναν φίλο ψυχολόγο τότε και μου είπε να μην ανησυχώ. Το παιδί μαθαίνει να συμπεριφέρεται ανάλογα με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται, λίγο πολύ δηλαδή, κάνει ό,τι κάνουμε όλοι: φέρεται στον καθένα με τον τρόπο που το παίρνει για να περνάει το δικό του
Μεγαλώνοντας μου είπε πως το παιδί θα πάρει λίγο απ' όλα για να συνθέσει το χαρακτήρα του.

Η μικρή γιαγιά είναι νεότατη, λογικά αν η ξαδέρφη σου κάνει μια συζήτηση μαζί της για τα βασικά, θα βρουν ένα κοινό τρόπο διαπαιδαγώγησης.
Αν η μεγάλη γιαγιά δεν δείξει ότι δυσανασχετεί όταν τη χτυπάει, γιατί ο μικρός να καταλάβει ότι κάνει κάτι λάθος;
Από την άλλη, πού είδε το παιδί να χτυπάνε και το κάνει κι αυτό; Τα παιδιά μιμούνται συνήθως συμπεριφορές των μεγαλύτερων. Μήπως τρώει και το ίδιο ξύλο;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[VAGGKALL1]

επίσης τώρα που το θυμάμε ξέρω την περίπτωση ενός παιδιού που είχε καταλάβει ότι οι γονείς του φοβούνταν μην πάθει τίποτα και για να περάσει το δικό του χτυπούσε το κεφάλι του στον τύχο...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Η ξαδέλφη μου έχει ένα αγοράκι 3 χρόνων που το έχουν κακομάθει πάρα πολύ. Επειδή η γιαγιά κι η προγιαγιά του (45 και 70 ετών) μένουν στο διπλανό σπίτι, το παιδί είναι πολύ συχνά μαζί τους κι αυτό σημαίνει οτι το κακομαθαίνουν απίστευτα. Η ξαδέλφη μου προσπαθεί να το μάθει πώς να φέρεται αλλά όσα του μαθαίνει μόνη της ξεχνιούνται μόλις πάει το παιδί στις γιαγιάδες του. Μου είπε οτι έχει φτάσει στο σημείο να χτυπάει τη μεγάλη γιαγιά κι αυτή να μη λέει τίποτα. Πήγε το παιδί στον παιδίατρο κι αυτός της πρότεινε να το πάει σε αναπτυξιολόγο γιατί δεν είναι λογικό λέει να φέρεται έτσι. Το θέμα είναι οτι πρέπει όλοι οι μεγάλοι να καταλάβουν οτι κάνουν κακό στο παιδί με αυτόν τον τρόπο. Θεωρώ οτι το παιδάκι δε φταίει σε κάτι, αντιθέτως με κάποιους ανθρώπους είναι πολύ καλό και βγάζεις άκρη, συζητήσιμο, κατανοητικό. Τι γνωρίζετε για τον αναπτυξιολόγο που είπε ο γιατρός; Έχετε να προτείνετε ιδέες συμπεριφοράς προς το παιδί;

Αχ αυτές οι γιαγιάδες.
Επειδή περνούσα από μωρό κάθε καλοκαίρι με τη γιαγιά και τον παππού στο χωριό, είχε μια μαγική ικανότητα να μου βάζει κιλά. Τι κι αν της έλεγε η μάνα μου να το σταματήσει, αυτή θεωρούσε ότι με το να προσφέρει φαγητό δείχνει ταυτόχρονα και την αγάπη της και συνέχιζε να μας μπουκώνει!

Ωστόσο οι δεσμοί που δημιουργούνται με τη γιαγιά και τον παππού είναι πολύ ιδιαίτεροι και δε θα πρότεινες σε καμιά μητέρα να αραιώσει τις επισκέψεις του παιδιού προς αυτούς.
Ένα 3χρονο παιδί μπορεί να αντιληφθεί, συμπεριφέρεται μιμούμενο καταστάσεις, μπορεί να καταλάβει την έννοια της τιμωρίας.
Και με την τιμωρία δεν εννοώ να το κλείσεις σε ένα δωμάτιο, ή να το αρχίσεις στις ξυλιές, αλλά άλλοι τρόποι λιγότερο επώδυνοι και πιο αποτελεσματικοί, ώστε να το κάνουν να μάθει τι είναι σωστό και τι όχι, όπως η στέρηση ενός παιχνιδιού, μέχρι να ζητήσει συγνώμη για τη συμπεριφορά του.


Για να καταλάβω το παιδί περνά χρόνο με τις γιαγιάδες του μόνο του; Η ξαδέρφη σου ήταν μπροστά όταν χτυπούσε τη γιαγιά;
Αν ναι, τότε δεν μπορεί να περιμένει από τη γιαγιά να του φωνάξει, γιατί όπως είπα και παραπάνω οι γιαγιάδες δε θέλουν να δείχνουν αυστηρές στα εγγόνια τους, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τη συμπάθειά τους συνεπώς και την αγάπη τους.
Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να το σταματήσει, να το παραμερίσει και να τον κάνει να της εξηγήσει για ποιο λόγο το έκανε αυτό. Όταν απευθύνεσαι στο παιδί σαν να είναι ενήλικας και όχι σαν τον τρελό του χωριού που δικαιολογεί κάθε του συμπεριφορά η τρέλα του, τότε παίρνεις και ώριμες απαντήσεις.
Μετά λοιπόν από αυτό το στάδιο και αφού έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις, του εξηγείς ότι αυτό που έκανε είναι ανεπίτρεπτο και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Του ζητάς να πει συγνώμη στη γιαγιά και να της υποσχεθεί ότι δε θα το ξανακάνει. Αν δεν θέλει να ζητήσει συγνώμη, τότε του στερείς κάτι το οποίο αγαπά πολύ, μέχρι να της ζητήσει συγνώμη.
Θα σπάσει κάποια στιγμή.

Αν η ξαδέρφη σου δεν ήταν παρών σε όλη αυτή την κατάσταση, τότε θα πρέπει να είναι. Δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να μάθει τρόπους συμπεριφοράς στο ίδιο σου το παιδί, εσύ είσαι αυτή που θα το κάνει.
Επομένως θα πρότεινα από εδώ και πέρα, να το συνοδεύει σε κάθε επίσκεψη και να παρακολουθεί τη συμπεριφορά του, ακολουθώντας τα παραπάνω όταν χρειαστεί.

Αν ήμουν στη θέση της, θα δοκίμαζα να το συνετίσω μόνη μου. Κάτι σαν προσωπικό στοίχημα . Αν οι μέθοδοί μου δεν έπιαναν τότε φυσικά και θα πήγαινα σε κάποιον ειδικό.
Ο αναπτυξιολόγος έχει να κάνει με την ανάπτυξη του παιδιού σε ψυχικό επίπεδο. Δεν ξέρω ποιες διαφορές έχει με έναν παιδοψυχολόγο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Εάν το παιδί ήταν με όλους έτσι όπως είναι με τις γιαγιάδες του, θα υποπτευόμουν ότι έχει κάποιο επικοινωνιακό πρόβλημα (δεν μπορεί να εξηγήσει αυτό που θέλει και στην προσπάθεια αυτή γίνεται βίαιο), αλλά αφού λες πως η συμπεριφορά αυτή δεν είναι γενικευμένη, μάλλον έχει να κάνει με τις γιαγιάδες, παρά με το παιδί.

Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, αφού το παιδί μεγάλωνε μαζί με τη γιαγιά στο ίδιο σπίτι.
Συνέβαινε και σε μας ό,τι συμβαίνει και στον ανιψιό σου. Δηλαδή με μένα το παιδί είχε πολύ καλή συμπεριφορά και με τη μάνα μου ήταν άλλος άνθρωπος. Ρώτησα έναν φίλο ψυχολόγο τότε και μου είπε να μην ανησυχώ. Το παιδί μαθαίνει να συμπεριφέρεται ανάλογα με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται, λίγο πολύ δηλαδή, κάνει ό,τι κάνουμε όλοι: φέρεται στον καθένα με τον τρόπο που το παίρνει για να περνάει το δικό του
Μεγαλώνοντας μου είπε πως το παιδί θα πάρει λίγο απ' όλα για να συνθέσει το χαρακτήρα του.

Αυτό δε μου ακούγεται καλό. Πάει να πει οτι ο χαρακτήρας του θα περιέχει πολύ εγωκεντρισμό κι εγωισμό.

Η μικρή γιαγιά είναι νεότατη, λογικά αν η ξαδέρφη σου κάνει μια συζήτηση μαζί της για τα βασικά, θα βρουν ένα κοινό τρόπο διαπαιδαγώγησης.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Ξέρεις πώς έχουν τα αγόρια στα χωριά της Ελλάδας. Μη στάξει και μη βρέξει.

Αν η μεγάλη γιαγιά δεν δείξει ότι δυσανασχετεί όταν τη χτυπάει, γιατί ο μικρός να καταλάβει ότι κάνει κάτι λάθος;
Από την άλλη, πού είδε το παιδί να χτυπάνε και το κάνει κι αυτό; Τα παιδιά μιμούνται συνήθως συμπεριφορές των μεγαλύτερων. Μήπως τρώει και το ίδιο ξύλο;

Μπα όχι ρε συ, πέρα από τον πωπό του ξέρω γω δεν τον δέρνουν, και αυτό μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις. Γενικά βλέπω οτι έχει γίνει αρκετά επιθετικό. Όταν δε γίνεται το δικό του αρχίζει και χτυπιέται. Εντωμεταξύ ακόμα κι αν το μαλώσεις ο "φόβος" του κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα, μετά συνεχίζει τα δικά του. Το πρόβλημα είναι στους μεγάλους για μένα. Αν δεν καταλάβουν οτι πρέπει όλοι να κρατάνε την ίδια γραμμή διαπαιδαγώγησης, δε θα βρεθεί λύση.

Με τον πατέρα του περνάει χρόνο αλλά κι εκείνος δε θέλει να τον μαλώνει και να τον φοβερίζει. Έτσι καταλήγει να γίνεται η ξαδέλφη μου η "κακιά" για να κρατηθεί η ισορροπία, αλλά μέχρι πότε θα γίνεται κι αυτό;

Αχ αυτές οι γιαγιάδες.
Επειδή περνούσα από μωρό κάθε καλοκαίρι με τη γιαγιά και τον παππού στο χωριό, είχε μια μαγική ικανότητα να μου βάζει κιλά. Τι κι αν της έλεγε η μάνα μου να το σταματήσει, αυτή θεωρούσε ότι με το να προσφέρει φαγητό δείχνει ταυτόχρονα και την αγάπη της και συνέχιζε να μας μπουκώνει!

Ωστόσο οι δεσμοί που δημιουργούνται με τη γιαγιά και τον παππού είναι πολύ ιδιαίτεροι και δε θα πρότεινες σε καμιά μητέρα να αραιώσει τις επισκέψεις του παιδιού προς αυτούς.
Ένα 3χρονο παιδί μπορεί να αντιληφθεί, συμπεριφέρεται μιμούμενο καταστάσεις, μπορεί να καταλάβει την έννοια της τιμωρίας.
Και με την τιμωρία δεν εννοώ να το κλείσεις σε ένα δωμάτιο, ή να το αρχίσεις στις ξυλιές, αλλά άλλοι τρόποι λιγότερο επώδυνοι και πιο αποτελεσματικοί, ώστε να το κάνουν να μάθει τι είναι σωστό και τι όχι, όπως η στέρηση ενός παιχνιδιού, μέχρι να ζητήσει συγνώμη για τη συμπεριφορά του.

Η πλάκα είναι οτι ζητάει συγνώμη αλλά έχει χάσει πια την έννοιά της. Δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει. Καμιά φορά το βάζουν τιμωρία ή του στερούν κάτι που θέλει, αλλά δεν κρατάει για πολύ και μετά το ξεχνάει και κάνει πάλι τα ίδια.

Για να καταλάβω το παιδί περνά χρόνο με τις γιαγιάδες του μόνο του; Η ξαδέρφη σου ήταν μπροστά όταν χτυπούσε τη γιαγιά;
Αν ναι, τότε δεν μπορεί να περιμένει από τη γιαγιά να του φωνάξει, γιατί όπως είπα και παραπάνω οι γιαγιάδες δε θέλουν να δείχνουν αυστηρές στα εγγόνια τους, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τη συμπάθειά τους συνεπώς και την αγάπη τους.
Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να το σταματήσει, να το παραμερίσει και να τον κάνει να της εξηγήσει για ποιο λόγο το έκανε αυτό. Όταν απευθύνεσαι στο παιδί σαν να είναι ενήλικας και όχι σαν τον τρελό του χωριού που δικαιολογεί κάθε του συμπεριφορά η τρέλα του, τότε παίρνεις και ώριμες απαντήσεις.
Μετά λοιπόν από αυτό το στάδιο και αφού έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις, του εξηγείς ότι αυτό που έκανε είναι ανεπίτρεπτο και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Του ζητάς να πει συγνώμη στη γιαγιά και να της υποσχεθεί ότι δε θα το ξανακάνει. Αν δεν θέλει να ζητήσει συγνώμη, τότε του στερείς κάτι το οποίο αγαπά πολύ, μέχρι να της ζητήσει συγνώμη.
Θα σπάσει κάποια στιγμή.

Αν η ξαδέρφη σου δεν ήταν παρών σε όλη αυτή την κατάσταση, τότε θα πρέπει να είναι. Δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να μάθει τρόπους συμπεριφοράς στο ίδιο σου το παιδί, εσύ είσαι αυτή που θα το κάνει.
Επομένως θα πρότεινα από εδώ και πέρα, να το συνοδεύει σε κάθε επίσκεψη και να παρακολουθεί τη συμπεριφορά του, ακολουθώντας τα παραπάνω όταν χρειαστεί.

Η γιαγιά έρχεται στο σπίτι και λέει στο παιδί "πάμε δίπλα που σου έχω φτιάξει [ένα φαγητό, ένα γλυκό κλπ] και το παιδί κάνει σαν τρελό να πάει, ίσως και για να ξεφύγει από τη μαμά του που είναι πιο αυστηρή. Η ξαδέλφη μου δεν μπορεί να πει "όχι μην τον πάρετε" γιατί και το παιδί θέλει και θα φανεί άσχημο. Ίσως είναι κι αυτό πρόβλημα. Η γιαγιά το παίρνει και το κρατάει με τις ώρες. Της βγάζει την ψυχή, της διαλύει το σπίτι, αλλά αυτή τα υπομένει όλα.

Αν ήμουν στη θέση της, θα δοκίμαζα να το συνετίσω μόνη μου. Κάτι σαν προσωπικό στοίχημα . Αν οι μέθοδοί μου δεν έπιαναν τότε φυσικά και θα πήγαινα σε κάποιον ειδικό.
Ο αναπτυξιολόγος έχει να κάνει με την ανάπτυξη του παιδιού σε ψυχικό επίπεδο. Δεν ξέρω ποιες διαφορές έχει με έναν παιδοψυχολόγο.

Μα πώς μπορεί να το συνετίσει τη στιγμή που το μαθαίνει κάτι κι οι υπόλοιποι του το ξεμαθαίνουν; Άντε να πείσεις τώρα τη γιαγιά 70 χρονών να αλλάξει μεθόδους διαπαιδαγώγησης....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Αν η ξαδέρφη σου δεν ήταν παρών σε όλη αυτή την κατάσταση, τότε θα πρέπει να είναι. Δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να μάθει τρόπους συμπεριφοράς στο ίδιο σου το παιδί, εσύ είσαι αυτή που θα το κάνει.
Επομένως θα πρότεινα από εδώ και πέρα, να το συνοδεύει σε κάθε επίσκεψη και να παρακολουθεί τη συμπεριφορά του, ακολουθώντας τα παραπάνω όταν χρειαστεί.

Δεν είναι πάντα εφικτό να βρίσκονται οι γονείς πανταχού παρόντες. Μην ξεχνάς ότι κάποιοι που εργάζονται αφήνουν τα παιδιά στις γιαγιάδες και ο παιδικός σταθμός δεν είναι πάντα λύση διότι:
1) κοστίζει
2)τις μισές μέρες θα είναι σπίτι άρρωστο.

Αυτό δε μου ακούγεται καλό. Πάει να πει οτι ο χαρακτήρας του θα περιέχει πολύ εγωκεντρισμό κι εγωισμό.

Όχι απαραίτητα. Υπάρχουν πολλά στάδια που περνάμε καθώς μαθαίνουμε να συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους: οικογένεια, παππούδες, σχολείο, φιλικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις. Όλα αυτά μαζί καθορίζουν πιστεύω το χαρακτήρα μας.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Ξέρεις πώς έχουν τα αγόρια στα χωριά της Ελλάδας. Μη στάξει και μη βρέξει.

Α συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι μένουν στο χωριό. Ίσως εκεί να είναι πιο δύσκολα τα πράγματα ως προς την διαπαιδαγώγηση των ...ηλικιωμένων!

Όταν δε γίνεται το δικό του αρχίζει και χτυπιέται.

Η κόρη μου γύρω στα 2-2/1/2 άρχισε να μας ...δαγκώνει. Το πρόβλημα λύθηκε πολύ απλά με το κόλπο που μου πρότειναν:
Την επόμενη φορά που με δάγκωσε, την έκλεισα ταυτόχρονα τη μύτη. Αισθάνθηκε δυσφορία φυσικά και με άφησε και έκτοτε δεν με ξαναδάγκωσε. Θέλω να πω, πως χρειάζεται να είσαι και λίγο εφευρετικός. Δεν είναι πάντα η τιμωρία πανάκεια.

Εντωμεταξύ ακόμα κι αν το μαλώσεις ο "φόβος" του κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα, μετά συνεχίζει τα δικά του.

Ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος παιδαγωγός, εκτός ίσως από συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά επειδή θα καούμε). Το καλύτερο για μένα είναι αυτό που γράφει παραπάνω η Ηρώ: Μιλάς στο παιδί όπως θα μιλούσες σε έναν ενήλικα και του εξηγείς γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι. Είναι άλλο να φοβάται να δείρει τη γιαγιά επειδή θα τιμωρηθεί, κι άλλο να μην τη δέρνει επειδή καταλαβαίνει γιατί δεν πρέπει να το κάνει.

Αν δεν καταλάβουν οτι πρέπει όλοι να κρατάνε την ίδια γραμμή διαπαιδαγώγησης, δε θα βρεθεί λύση.

Αυτό, από προσωπική εμπειρία, σου λέω να μην το πολυελπίζεις.
Είναι δύσκολη η διαπαιδαγώγηση των γιαγιάδων...

Η πλάκα είναι οτι ζητάει συγνώμη αλλά έχει χάσει πια την έννοιά της. Δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει. Καμιά φορά το βάζουν τιμωρία ή του στερούν κάτι που θέλει, αλλά δεν κρατάει για πολύ και μετά το ξεχνάει και κάνει πάλι τα ίδια.

3ων ετών είναι. Το αντίθετο θα μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

πρωτο λαθος. μη κοινη συμπεριφορα πατερα και μητερας προς το παιδι. θα πρεπει να υπαρχει ιδια συμπεριφορα εκ μερους τους προς το παιδι και ποτε διαφωνια προς θεου μπροστα του ως προς το αν εκανε καλα ο ενας γονιος ή οχι σε μια συμπεριφορα προς το παιδι.

δευτερο λαθος. δεν φταινε μονο οι γιαγιαδες. οταν το παιδακι το μαθεις να εχει τροπους γενικοτερα και να ειναι ηρεμο δεν εχει σημμασια το περιβαλλον που βρισκεται. απλα μπορει να χαλαρωσει πιο πολυ καπου, η συμπεριφορα του ομως θα εχει σεβασμο.

τριτο λαθος. οι γονεις θεωρουν οτι τα ορια κανουν κακο. οχι. τα ορια παρεχουν ασφαλεια στο παιδι. αν γνωριζει οτι εχει ορια τοτε νιωθει και ασφαλεια.

τεταρτο λαθος. αθετηση τυχον τιμωριας. πολλες φορες οι γονεις βαζουν κανονες, ορια , τιμωριες και μετα τα αθετουν. μεγα λαθος. η σταθεροτητα ειναι πολυ σημαντικος παραγοντας στη συμπεριφορα των γονιων.

δεν ειναι ευκολο να διαπαιδαγωγισεις ενα παιδι. θελει μεγαλη υπομονη, αυστηροτητα σε λογικα πλαισια, σταθεροτητα στη φωνη, οχι υστεριες και σωστα παραδειγματα. ειδικα οταν απαιτει να γινει το δικο του και αυτο που απαιτει και οχι ζητα με ευγενια ειναι λαθος τοτε πολυ απλα δεν θα γινει το δικο του. θα φωναξει, θα γκρινιαξει αν δει οτι εισαι σταθερος στην αποψη σου τοτε θα του περασει.

ειμαι εναντιον του να σερνεις ενα παιδι σε ειδικους σε τετοιες ηλικιες απλα και μονο γιατι ειναι κακομαθημενο. καλυτερα να συμβουλευτεις ο ιδιος καποιον σαν γονιος, να διαβασεις, να το ψαξεις για το τι πρεπει να κανεις και αν δεις οτι η κατασταση ειναι σοβαρη τοτε να προχωρησεις σε ειδικους.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ηρώ]

Με τον πατέρα του περνάει χρόνο αλλά κι εκείνος δε θέλει να τον μαλώνει και να τον φοβερίζει. Έτσι καταλήγει να γίνεται η ξαδέλφη μου η "κακιά" για να κρατηθεί η ισορροπία, αλλά μέχρι πότε θα γίνεται κι αυτό;

Αυτό μου χτύπησε πιο πολύ στο μάτι, απ΄ότι η συμπεριφορά των γιαγιάδων.
Όταν το ζευγάρι δεν ακολουθεί μια κοινή γραμμή, δημιουργούν στο παιδί σύγχυση. Σύγχυση ως προς το τι είναι καλό και τι κακό, ποιος τρόπος συμπεριφοράς είναι αποδεκτός και ποιος όχι.
Αν παραδέχονται και οι δύο ότι υπάρχει πρόβλημα, πρέπει να το λύσουν και οι δυο μαζί, όχι παριστάνοντας τον καλό και τον κακό μπάτσο στον κατηγορούμενο.

Η γιαγιά έρχεται στο σπίτι και λέει στο παιδί "πάμε δίπλα που σου έχω φτιάξει [ένα φαγητό, ένα γλυκό κλπ] και το παιδί κάνει σαν τρελό να πάει, ίσως και για να ξεφύγει από τη μαμά του που είναι πιο αυστηρή. Η ξαδέλφη μου δεν μπορεί να πει "όχι μην τον πάρετε" γιατί και το παιδί θέλει και θα φανεί άσχημο. Ίσως είναι κι αυτό πρόβλημα. Η γιαγιά το παίρνει και το κρατάει με τις ώρες. Της βγάζει την ψυχή, της διαλύει το σπίτι, αλλά αυτή τα υπομένει όλα.

Δεν είναι πάντα εφικτό να βρίσκονται οι γονείς πανταχού παρόντες. Μην ξεχνάς ότι κάποιοι που εργάζονται αφήνουν τα παιδιά στις γιαγιάδες και ο παιδικός σταθμός δεν είναι πάντα λύση διότι:
1) κοστίζει
2)τις μισές μέρες θα είναι σπίτι άρρωστο.

Τον πρώτο καιρό δεν είναι δύσκολο εφόσον έχει βέβαια τη δυνατότητα να το κάνει, να τον συνοδεύει, επιτηρώντας τον. Μπορεί να βεβαιωθεί για τη στάση της γιαγιάς, για το αν διορθώνεται η συμπεριφορά του κλπ
Θα του εξηγήσει μια δυο τρεις εκείνη ακριβώς τη στιγμή που κάνει κάτι και όχι εκ των υστέρων του στυλ: Η γιαγιά μου είπε ότι έκανες εκείνο"

Η πλάκα είναι οτι ζητάει συγνώμη αλλά έχει χάσει πια την έννοιά της. Δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει. Καμιά φορά το βάζουν τιμωρία ή του στερούν κάτι που θέλει, αλλά δεν κρατάει για πολύ και μετά το ξεχνάει και κάνει πάλι τα ίδια.

Λογικό.
Οπως είπε και η Isiliel μια πολύ καλή ιδέα, είναι καλύτερη από οποιαδήποτε τιμωρία.

Μου ήρθε κάτι
Μπορεί η ξαδέρφη σου να φτιάξει μια κάρτα εντυπωσιακή με χρυσόσκονες και σχεδιάκια χαριτωμένα, την οποία θα βάλει μέσα σε έναν φάκελο με αποστολέα τη "Νεράιδα των παιδιών". Κάποια στιγμή λοιπόν που θα γυρίσει απ΄έξω ή μπορεί να το αφήσει στη σχισμή της πόρτας θα το ανοίξει μπροστά του όλο χαρά και ενθουσιασμό, που δεν πιστεύει ότι η Νεράιδα του έστειλε γράμμα και πόσο τυχερός είναι και κάτσε να δούμε τι σου λέει και τέτοια.. ναι θέλει υποκριτική.
Η Νεράιδα θα του λέει:
"Νίκο, Γιώργο, Κώστα (όπως το λένε) ξέρω ότι είσαι 3 ετών και ότι ζεις στο τάδε μέρος. Ξέρω ότι ζεις σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια με τους γονείς σου που σε αγαπούν πολύ και ότι έχεις δύο γιαγιάδες δίπλα σου. Είσαι από τα πιο τυχερά παιδιά που γνωρίζω.
Σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου πω ότι υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν τόσο καλούς γονείς και οι γιαγιάδες ζουν πολύ μακριά τους ή δεν έχουν καθόλου. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν αυτά τα παιδιά να σου στείλουν 4 δωράκια (μπορεί να είναι απλές καρδούλες, αστεράκια, κάτι μικρό )που θα τα προσφέρεις στον μπαμπά σου, στη μαμά σου και στις γιαγιάδες σου για να τους δείξεις ότι κι εσύ τους αγαπάς.
Όταν τα δώσεις θα λάβεις κι ένα άλλο γράμμα, το οποίο θα περιέχει κι ένα ειδικό δώρο για σένα. Στο διάστημα αυτό να είσαι γλυκός μαζί τους."


Το point είναι αυτό
Δε βλάπτει και λίγο παραμύθι, Χριστούγεννα έρχονται

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Himela]

Ευσαριστώ παιδιά για τις σκέψεις σας, θα της τα διαβιβάσω όλα αυτά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dreamer_SW]

Λοιπόν ας αρχίσω να ξεθάβω θέματα λοιπόν


Πρέπει να βάζουμε όρια στα παιδιά και τι είδους όρια, ώστε τα παιδιά να ακολουθούν τους "κανόνες" και να αναπτύσσονται και να διαμορφώνονται σωστά; Τα παιδιά βάζοντάς τους όρια πώς θα καταλάβουν ότι γίνεται για το "καλό τους" και όχι με τιμωρητική διάθεση; Στην εφηβεία πόσο εύκολο είναι να μπουν όρια ώστε το παιδί μην καταλήξει να γίνει παραβατικό πχ δεδομένου της επανάστασης που θα κάνει την συγκεκριμένη χρονική περίοδο ; Οι γονείς πρέπει να δείχνουν και κάποια κατανόηση στο παιδί τους, σε ένα σημείο που δεν θα οδηγήσει βέβαια σε σχέση εκμετάλλευσης πιστεύετε; Πάντως εγώ πιστεύω πως ο γονέας δεν πρέπει να αντιλαμβάνεται τον ρόλο του, ως μία σχέση εξουσίας παιδιού ..!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.