31-07-12
13:37
Δεν έχω ασχοληθεί με το αν θα ήθελα άλλους γονείς ή όχι διότι τους γονείς δε τους διαλέγουμε όπως και οι γονείς δε διαλέγουν τα παιδιά τους (με εξαίρεση αυτοί που υιοθετούνε). Διαλέγουμε φίλους, το άλλο μας μισό, τι θα φορέσουμε, τι θα σπουδάσουμε, τι θα φάμε τέτοια θέματα πιστεύω ότι θα είχαν περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό
Πάντως μερικές φορές ο Θεός κάνει καλύτερες επιλογές από μας σχεδόν κανένας δε θέλει να αλλάξει τους γονείς του ενώ τα διαζύγια που στηρίζονται σε δικές μας επιλογές έχουν την τιμητική τους
σαν το.... οι φίλοι είναι η οικογένεια που θα ήθελες να είχες;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-07-12
17:12
Λάθος. Αν το παιδί βλέπει τσακωμούς ενδόμυχα δημιουργείται μέσα του ο φόβος και ο θυμός. Στην εφηβεία αυτά δεν φαίνονται αλλά κυρίως στην ενηλικίωση. Είναι γνωστό ότι το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζει άμεσα και έντονα στη διάπλαση της προσωπικότητας του παιδιού. Αυτά μας ακολουθούν μια ζωή.
Είναι γνωστό ότι παιδιά που μεγάλωσαν σε δυσαρμονικές οικογένειες είναι περισσότερο εσωστρεφή, δειλά, καχύποπτα και αυτά αντανακλώνται και στις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσουν και δύσκολα θα θέλουν να κάνουν οικογένεια. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις αναπτύσσουν τάσεις βίας απέναντι στους άλλους ακόμα και στους ίδιους.
Δεν ωριμάζει ένα παιδί έτσι διότι το να μεγαλώνει σε ένα ταραχώδες περιβάλλον διαπλάθει την προσωπικότητα του και την ψυχολογία του. Τα άτομα αυτά είναι περισσότερο πεσιμιστικά, με τάσεις μελαγχολίας ίσως και κατάθλιψης.
Εγώ πάλι όταν είχαμε άσχημες καταστάσεις στο σπίτι, έξω έκανα τον καραγκιόζη, και όχι για να μην το καταλάβει κανένας,απλά είχα την ανάγκη να με περιτριγυρίζουν γέλια και χαρά και παρέες και από τη στιγμή που ήταν δύσκολο να το έχω από το σπίτι δεδομένου του πως ήταν τα πράγματα τα αναζητούσα αλλού, είχα τα ξεσπάσματα μου βέβαια ώρες-ώρες αλλά σπάνια, από εκεί και πέρα όταν τα πράγματα στο σπίτι ήταν χάλια εγώ εντελώς αυτόματα κυνηγούσα καλοπέραση, δεν κλεινόμουν μέσα ούτε με έπαιρνε από κάτω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-07-12
17:05
λολ
Είναι σα να λες ότι καλά έκαναν και ότι σε βοήθησαν κιόλας.
Νομίζω καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλα τέλεια κάποια στιγμή από μόνος σου, χωρίς να χρειάζεσαι τέτοιες *άσχημες* παιδικές αναμνήσεις.
Εγώ θα' χα παιδικά τραύματα ρε.
Ε, δεν ξυλοφόρτωνε ο μπαμπάς τη μαμά μου για να έχω παιδικά τραύματα,απλά είχαν πολλές διαφωνίες και όχι για το που πρέπει να μπει το διακοσμητικό βάζο, που πολλές από αυτές τις έζησα και μπήκα στην θέση να κάνω τον δικηγόρο.
Από τον ρόλο τους ως γονείς δεν έχω παράπονο,έχω ικανό τον μπαμπά μου να κάνει την πουτ*να στη Βαλαωρίτου για να είναι γεμάτο το ψυγείο και εννοείται πως όποτε χρειάστηκα κάτι ήταν εκεί, ιδιαίτερα ο μπαμπάς μου είναι ΜΠΑΜΠΆΣ όχι με το μ κεφαλαίο, αλλά με όλα τα γράμματα, σαν "ζευγάρι" τους δίνω κόκκινη κάρτα εκεί έχασαν το παιχνίδι και παρασύρθηκαν σε λάθος κινήσεις και μετά από τόσα χρόνια παρασύρθηκαν σε άσχημες καταστάσεις...
Όσο για το ότι με βοήθησαν ναι, δεν το αναιρώ, το ότι θα το έβλεπα και μόνη κάποια στιγμή ναι το ξέρω, αλλά το κατάλαβα πολύ πιο νωρίς και έχω μάθει να κοιτάω τα θετικά ακόμη και στο πιο τραυματικό επεισόδιο που έχω ζήσει (στα 5 μου έπεσα με το ποδήλατο σε ένα θάμνο με αγκάθια σε ένα σκ*τόδρομο, ε δεν κλαίγομαι ακόμη για το πόσο χτύπησα και πόνεσε το πόδι μου, κρατάω απλά πως έμαθα να μην πηγαίνω σε χαλικόδρομο γιατί θα φάω τα μούτρα μου). Και από την άλλη είναι παραδείγματα προς αποφυγήν, τα βλέπω και ξέρω τι δεν πρέπει να κάνω εγώ στην δική μου οικογένεια όταν θα γίνω μάνα, γιατί κακά τα ψέμματα ο γονιός δεν είναι θεός, ούτε του έδωσαν εγχειρίδιο με οδηγίες, πολλές φορές κάνουμε κάποιες πράξεις παρασυρόμενοι του θυμού μας και δεν καταλαβαίνουμε ότι κάποιοι τρίτοι από πίσω πληγώνονται... Δεν το έκαναν άλλωστε και επίτηδες, δεν νομίζω ο στόχος τους να ήταν να μου γεμίσουν παιδικά τραύματα, απλά ήταν μια ζορισμένη περίοδος.
Το κάθε σπίτι έχει τα δικά του, κανένας δεν ξέρει τι γίνεται πίσω από τις κλεισμένες πόρτες, ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει και πιο δρόμο θα ακολουθήσει για να χειριστεί 5 καταστάσεις
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-07-12
16:24
Εγώ πάλι δε το θεωρώ αστείο.
Ναι μεν είναι φυσιολογικό να μαλώνεις, αλλά όχι μπροστά στο παιδί σου.
Είμαι 19 ετών και δε θυμάμαι ούτε μια φορά τους γονείς μου να φωνάζουν και να μαλώνουν μπροστά μου. Γενικά δεν έπαιρνα ποτέ χαμπάρι ότι μάλωσαν, μόνο αν έβλεπα τη μάνα μου στεναχωρημένη και τον μπαμπά μου με νεύρα υπέθετα ότι κάτι έγινε. Αλλά πάνω σε σκηνή, ποτέ, και ευτυχώς δλδ.
Τότε πρέπει να είσαι πολύ περήφανη για τους γονείς που έχεις
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-07-12
16:21
Κι εμένα οι δικοί μου σκοτωνόντουσαν που και που, μιλάμε τρελούς καυγάδες, έσπαγαν πράγματα και έκλειναν τουλάχιστον 8ωρη βάρδια μέχρι να ηρεμήσουν (μερικές φορές έφευγα από το σπίτι και το βράδυ που γύρναγα ακόμα τσακωνόντουσαν!)
Τότε με ενοχλούσε, τώρα το βρίσκω και λίγο αστείο. Είναι φυσικό δύο άτομα που μένουν μαζί πολύ καιρό και έχουν παιδιά να μην συμφωνούν και κάποια στιγμή να ξεσπάνε και όποιον πάρει ο χάρος.
Και ξύλο παίζαμε...εγώ με τη μάνα μου δηλαδή, ήμουν πολύ "δύσκολο" παιδί. Ακολουθούσε κι αυτή ψυχολογικές μεθόδους που δεν έπιαναν σε μένα και με νευρίαζαν περισσότερο οπότε γινόταν χαμός!
Δεν θα τα άλλαζα όμως. Αν με ντάντευαν συνέχεια και αν ήταν όλα μονίμως ήρεμα θα είχα μεγαλώσει με την εντύπωση ότι η ζωή είναι όλο πεταλούδες και λουλουδάκια.
Αυτό ακριβώς που λες...! Ώρες-ώρες λέω πάλι καλά που έζησα και αυτά και έτσι ξέρω πως δεν είναι όλα σε ροζ σύννεφα και επίσης είναι μαθήματα, τα βλέπω και ξέρω τι να μην κάνω στα παιδιά μου, αν και μεγάλο ποσοστό ανθρώπων είτε είχαν καλά πρότυπα είτε όχι γίνονται ίδιοι με τους γονείς, πολλές φορές ανακαλύπτω ότι συμπεριφέρομαι σαν την μαμά μου σε καταστάσεις που την κρίνω και τρομάζω...και μου θυμίζει ένα βιβλίο που είχα διαβάσει κάποτε "μπαμπά φοβάμαι πως όσο μεγαλώνω σου μοιάζω" ...Στο χέρι μας όμως είναι αν θα μάθουμε από αυτά ή θα..πάθουμε!
Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα άλλαζα γονείς, αλλά το υπόλοιπο σόι (πεθερικά, θείοι,θείες κλπ) γιατί αυτοί ήταν το πρόβλημα σε κάθε καυγά (όχι καυγαδάκι) που στήθηκε στο σπίτι μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-07-12
15:55
Οταν ημουν πιο μικρη δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα μαζι τους πλεον εχω αρχισει και τσακωνομαι πολυ μαζι τους μεχρι που ξεκινησα να μην τους αφηνω και πολυ περιθωριο για να με κατσαδιαζουν κοινως δε δινω αφορμη (οχι οτι ειμαι και εντελως ησυχη) αλλα ναι ισως να αλλαζα γονεις.
Ρε παιδια ομως μπορει να βγω εκτος θεματος αλλα μου φαινεται πολυ γελοιο και ανουσιο να λεμε οτι θα θελαμε να αλλαξουμε γονεις ενω αλλα παιδια παρακαλανε να εχουνε ..
fairygirl έχεις δίκιο, αλλά γονείς σε γονείς διαφέρουν...
Παραδείγματος χάρη, εσύ έχεις κάποιες σχετικές κόντρες μαζί τους, που φαντάζομαι γίνονται για το δικό σου καλό, για να σε προστατέψουν, συμβουλέψουν κλπ και στην ηλικία που είσαι δεν μπορείς να το εκτιμήσεις, απλά να σπαστείς και να νιώσεις πιεσμένη(και με το δίκιο σου )
κάποιες άλλες κόντρες όμως μεταξύ των γονέων (και δεν μιλάμε για καυγαδάκια της πλάκας) δεν γίνονται για το καλό κανενός...
Μη πιάσουμε άλλου είδους γονείς (βιαστές των παιδιών τους, χρήστες ουσιών, υπερβολικά πιεστικοί, υποχόνδριοι κλπ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.