lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
05-12-08
11:04
Δεν με πειράζουν τα προξενιά για αυτούς που τα αποφασίζουν οι ίδιοι, εμένα όμως δεν με αφορούσαν ποτέ. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα'κανα παραχωρήσεις για έναν άνθρωπο που δεν αγαπώ οπότε δεν θα πετύχαινε ένας τέτοιος δικός μου γάμος.........
Αυτό θέλει μεγάλο αγώνα για να μην το κάνεις ...... και χρειάζεται ο αγώνας να είναι κοινός με τον σύντροφο σου .......... γιατί στην ουσία παλεύεις μια εικόνα που είναι τυπωμένη και μέσα σου από τα χρόνια που είσουνα παιδί.... είναι η εικόνα της οικογένειας σου και της αποδεκτής κοινωνίας.
Επίσης κολλάει μόνο σε περιπτώσεις που οι άλλοι ζητούν από σένα κάτι που έχεις αποφασίσει ότι δεν σου ταιριάζει (δεν είναι όλοι οι γονείς/ πεθερικά έτσι αλλά εμένα μου μίλησε αυτή η φράση γιατί με αφορά κι εμένα και τον άντρα μου - η μάνα μου κάνει τον αγώνα να μας κάνει κλασσίκ ζευγάρι από τότε που παντρευτήκαμε και πάψαμε να ζούμε στην παρανομία )
Εγώ επειδή όλα τα παραπάνω θέλουν πολλή φροντίδα δεν θα μπορούσα να τα κάνω για κάποιον που δεν αγαπώ... θα κλάταρα χωρίς κίνητρο... και ναι όπως λες βρε Χάος θα πέσω από ψηλά αν δεν πετύχουν .... αλλά και το άλλο - να μην έχω καμμιά προσδοκία - ενώ ίσως να μπορώ να το ζήσω σε άλλες πλευρές της ζωής μου δεν το ανέχομαι στις σχέσεις ζωής με τους ανθρώπους (γάμο, παιδιά, φιλία).
Μη βιαστείτε να συγκρίνετε το γάμο με σχέσεις μακροχρόνιες χωρίς παιδιά, πεθερικά, υποχρεώσεις κοινωνικού χαρακτήρα κλπ, όσο κι αν αυτές οι σχέσεις έχουν στοιχεία από έναν γάμο στην καθημερινότητά του. Αλλάζουν πολλά πράγματα από τη στιγμή που παντρεύεσαι επισήμως, όσο κι αν εσύ δεν θέλεις να το δεχτείς. Δεν ξεκινάει από εσένα αρχικά. Οι άλλοι σε βλέπουν διαφορετικά. Μετά, σιγά σιγά, προσαρμόζεσαι. Βλέπεις κι εσύ τον εαυτό σου διαφορετικά. ......
.......Ακριβώς γι' αυτό που γράφεις, μα ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, σωστά λένε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, πολύ κοινό για νά 'ναι τραγικό. Στο γάμο δεν υπάρχεις μόνο εσύ κι ο άλλος, ενώ αντίθετα υπάρχουν χιλιάδες συμβάσεις, αυτές που απαιτεί η κοινωνία και η οικογένεια από εσένα.
Αυτό θέλει μεγάλο αγώνα για να μην το κάνεις ...... και χρειάζεται ο αγώνας να είναι κοινός με τον σύντροφο σου .......... γιατί στην ουσία παλεύεις μια εικόνα που είναι τυπωμένη και μέσα σου από τα χρόνια που είσουνα παιδί.... είναι η εικόνα της οικογένειας σου και της αποδεκτής κοινωνίας.
Επίσης κολλάει μόνο σε περιπτώσεις που οι άλλοι ζητούν από σένα κάτι που έχεις αποφασίσει ότι δεν σου ταιριάζει (δεν είναι όλοι οι γονείς/ πεθερικά έτσι αλλά εμένα μου μίλησε αυτή η φράση γιατί με αφορά κι εμένα και τον άντρα μου - η μάνα μου κάνει τον αγώνα να μας κάνει κλασσίκ ζευγάρι από τότε που παντρευτήκαμε και πάψαμε να ζούμε στην παρανομία )
Τώρα αυτό είναι ρίσκο .... δεν νομίζω ότι μπορεί να κάνει κανείς κάτι γι'αυτό .... το να μένει ίδιος ο άνθρωπος καθώς περνούν τα χρόνια είναι ουτοπία, μόνο κάποια θεμελιώδη χαρακτηριστικά του μένουν ίδια, άρα είναι τύχη ή σοφία τα χαρακτηριστικά που ερωτεύτηκες στον άλλον να είναι από τα θεμελιώδη. Επίσης δεν νομίζω ότι πάντα θες τα ίδια πράγματα με τον άλλον, μπορείς όμως να θες γι'αυτόν αυτά που θέλει αυτός για τον εαυτό του (και το ανάλογο αυτός για σένα). Το θέμα είναι αυτά που θέλει ο άλλος για τον εαυτό του να τα εκτιμάς... να μην σε αποτροπιάζουν ... ώστε να μπορείς να τον στηρίξεις.Δεν χωρίζουν όλοι, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι απ' όσο έχω δει στη ζωή μου σταματούν να θέλουν τα ίδια πράγματα με τον καιρό και τίποτε πια δεν τους ενώνει. Δεν υφίσταται σχέση παρά σε ελάχιστες εκλεκτές περιπτώσεις, ενώ συνεχίζει να υφίσταται γάμος. Μόνο αυτός μένει τελικά να διαλυθεί, είναι απλά θέμα επιλογής.
Εγώ επειδή όλα τα παραπάνω θέλουν πολλή φροντίδα δεν θα μπορούσα να τα κάνω για κάποιον που δεν αγαπώ... θα κλάταρα χωρίς κίνητρο... και ναι όπως λες βρε Χάος θα πέσω από ψηλά αν δεν πετύχουν .... αλλά και το άλλο - να μην έχω καμμιά προσδοκία - ενώ ίσως να μπορώ να το ζήσω σε άλλες πλευρές της ζωής μου δεν το ανέχομαι στις σχέσεις ζωής με τους ανθρώπους (γάμο, παιδιά, φιλία).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.