Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
14-12-19
20:44
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις τελευταίες ημέρες άλλα εννοώ όταν γράφω και άλλα καταλαβαίνουν αυτοί που τα διαβάζουν!
Τα καταλαβαίνω εγώ Λενω μου, μην ανησυχείς!
Κι εγώ μαζί σου όσον αφορά τη σταθερότητα στη ζωή, εκτός φυσικά από περιπτώσεις που διαφαίνονται προβληματικές στο μέλλον (είτε επαγγελματικά είτε σε προσωπικό επίπεδο) και πρέπει αναγκαστικά να πάρεις μια κομβική απόφαση.
Απλά ο λόγος που πολλές φορές το comfort zone εχει αρνητική χροιά (ενώ κανονικά δε θα πρεπε, σωστά; το comfort είναι μια θετική έννοια εξ ορισμού) είναι ο εξής, κατά την κρίση μου.
Όπως διάβαζα και σε ένα βιβλίο σήμερα, υπάρχει το παρατηρούμενο επίπεδο προσωπικής ποιότητας (ΠΑ) και το ιδανικό (ΙΑ). Το ΠΑ βασίζεται στις πράξεις και τα επιτεύγματά σου αυτή τη στιγμή, ενώ το ΙΑ στους στόχους και τα ιδανικά που θέτεις. Όσο πιο κοντά είναι αυτά τα δύο, τόσο πιο ικανοποιημένο το άτομο.
Αρκετοί ικανοί και έξυπνοι άνθρωποι, λοιπόν, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε ένα χαμηλού επιπέδου περιβάλλον, το οποίο τους "εγκλωβίζει". Αυτό γιατί διαμορφώνουν από παιδιά ένα χαμηλό ιδανικό επίπεδο ποιότητας, υποτιμώντας τους εαυτούς τους και τις ικανότητές τους. Επομένως, απ' τη μία αυτός ο άνθρωπος μπορεί να δηλώνει πλήρης και ευτυχής, απ' την άλλη μπορεί να μην εκμεταλλεύτηκε ούτε το ελάχιστο των δυνατοτήτων του.
Φυσικά υπάρχει και ο συμβιβασμός που είναι η χειρότερη μορφή comfort zone, αλλά αν θυμάμαι σωστά μιλάς για ανθρώπους ευτυχισμένους, οπότε το κρατάω απ' έξω.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
14-12-19
18:23
Κανένα παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τι του αρέσει μέχρι τα 22 και συχνά μέχρι τα 25+. 10δες χιλλιάδες ώρες πρέπει να χαθούν ανεπανόρθωτα στο σχολείο και το φροντιστήριο, ενώ μετά συμβαίενι σχεδόν το ίδιο στο αποστειρωμένο περιβάλλον του πανεπιστημίου. Αν θες το παιδί σου να μην είναι μίζερο με τη δουλειά του τότε πρέπει να το μεγαλώσεις σε χώρα που επιτρέπει homeschooling.
Είμαι κατά του homeschooling οπότε και να το επέτρεπε, δε θα το επέλεγα για τα παιδιά μου.
Αν διαβάσεις και τα υπόλοιπα σχόλιά μου πιο πάνω, πάντως, θα δεις ότι σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Έχω πει μάλιστα σε κάποιο σημείο: "πιστεύεις ότι μας αρκεί μια ζωή για να προλάβουμε να μάθουμε τι πραγματικά μας αρέσει;" (κάπως έτσι τέλος πάντων).
Όντως περνάμε πολλές ώρες της ζωής μας σ' ένα θρανίο, αφήνοντας ελάχιστο χρόνο για 1 - 2 ασχολίες (το πολύ), αλλά ας μην το τραγικοποιούμε τόσο. Πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη σ' αυτόν τον κόσμο που καταλάβαινα από μικρή σε τι έχω κλίση και πώς μπορώ να το αξιοποιήσω (μέσα σ' αυτό το περιβάλλον που περιγράφεις). Εσύ σχεδόν μας λες πως όλα τα παιδιά στην Ελλάδα είναι καταδικασμένα στη μιζέρια. Η καταστροφολογία σε όλο της το μεγαλείο.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
12-12-19
17:08
Όλες οι περιπτώσεις που αναφέρεις είναι μια χαρά . Θα ήταν το λιγότερο ξεροκέφαλο κάποιος να παράταγε όλα όσα έχουν δημιουργήσει οι γονείς του χωρίς δεύτερη σκέψη,απλά και μόνο για να κάνει κάτι εντελώς δικό του. Πέρα απο περιπτώσεις επαγγελμάτων στον στρατό και το ναυτικό δεν έχω ακούσει πολλά παιδιά να θεωρούν οτι οι δουλειές των γονιών τους είναι κακές πάντως . Κάθε επάγγελμα έχει θετικά και αρνητικά , το ερώτημα συνήθως είναι ποια θετικά θέλουμε στην ζωή μας και με ποια αρνητικά μπορούμε να την ζήσουμε . Ίσα ίσα λοιπόν ανησυχώ πιο πολύ οτι επειδή το παιδί μεγαλώνει έχοντας εμπειρίες κυρίως από το επάγγελμα των γονιών του,οτι δεν θα προσπαθήσει να κοιτάξει παραπέρα και άλλα πράγματα που ίσως θα του άρεσαν περισσότερο . Χωρίς να είμαι,θεωρώ οτι το να είσαι γονιός είναι εξαιρετικά δύσκολο . Πρέπει να κάνεις πράγματα που ο ίδιος ίσως ποτε δεν θα έκανες,ή να σκεφτείς πράγματα με τρόπο που ποτέ δεν θα το έκανες στο παρελθόν ώστε να βοηθήσεις τα παιδιά σου να ανακαλύψουν το τι είναι εκείνα και τι "σπίθα" κρύβουν μέσα τους .
Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου, αλλά θεωρείς ότι μας φτάνει μια ζωή για να τα δοκιμάσουμε όλα και να δούμε τι μας ταιριάζει πραγματικά; Γι' αυτό οι περισσότεροι διαλέγουν συνήθως έναν ενδιάμεσο δρόμο, που να συνδυάζει το γνώριμο με το αρεστό. Και κακά τα ψέματα, ή θα κυνηγήσεις ένα καλό εισόδημα και μια όσο το δυνατό πιο άνετη ζωή, ή θα κάνεις αυτό που 'χεις τρέλα χωρίς να σε ενδιαφέρει τίποτ' άλλο. Εκείνοι που πετυχαίνουν και τα δύο είναι λίγοι και εξαιρετικά ταλαντούχοι.
Ο γονιός πρέπει μεν να σε αφήσει να ανακαλύψεις και να δοκιμάσεις πράγματα, αλλά πρέπει και να σε προστατεύσει. Οφείλει πρώτα να σου μεταφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και μετά να σε αφήσει να επιλέξεις ελεύθερα τον τρόπο ζωής που επιθυμείς. Ούτε να σε αναγκάσει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη καριέρα με βασικό κριτήριο το εισόδημα, αλλά ούτε και να σε χαρτζιλικώνει μέχρι τα 40 επειδή εσύ δεν έχεις αποφασίσει ακόμη τι σ' αρέσει πραγματικά και περιπλανιέσαι σαν τον χίπη. (Γνώμη μου.)
Θεωρώ οτι οι άνθρωποι που ξεκινούν με λίγα απο τους γονείς τους γενικά αποκτούν την περισσότερη σοφία στο πως να διαχειριστούν τα όσα τους δίνονται στο μέλλον,είτε απο τους ίδιους τους γονείς,είτε απο τους κόπους τους . Όπως και να το κάνεις άλλο το να δουλεύεις για κάποιον τρίτο και άλλο για κάποιον συγγενή σου . Αξιοπρεπέστατα και τα δύο προφανώς,αλλά όχι το ίδιο απο άποψη του τι έχεις να κερδίσεις αλλά δυστυχώς ,ναι η πλειοψηφία των νέων θα δει προικοθηρικά τις ευκαιρίες που του δίνονται . Μπορεί ο Γιάννης και ο Γιαννάκης να είναι το ίδιο όνομα θεωρητικά αλλά πρακτικά ξέρουμε οτι δεν είναι το ίδιο .
Κοίτα. Μπορείς σίγουρα να δουλέψεις σε κάποιον τρίτο για ένα μικρό διάστημα, ώστε να πειθαρχηθείς και ν'αποκτήσεις περισσότερο "επαγγελματική" συμπεριφορά. Υπάρχουν βέβαια και γονείς που στη δουλειά αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, επομένως εκεί δεν ξέρω αν χρειάζεται. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα, όμως, είναι πως όταν μπαίνει ένα παιδί στην οικογενειακή επιχείρηση, πρέπει να περάσει από όλα τα πόστα πριν αναλάβει ο ίδιος. Ναι, ακόμη και του καθαριστή, του γραμματέα που ψήνει καφέδες και βγάζει φωτοτυπίες, του αποθηκάριου, κ.ό.κ. Αν μπεις με το ύφος "ο γιος / η κόρη του αφεντικού" τρώγοντας απ' τα έτοιμα και διατάζοντας αριστερά και δεξιά με το καλημέρα σας, η επιχείρηση είναι τελειωμένη και δεν πρόκειται να σε σεβαστεί ποτέ κανείς. Επομένως ακόμη και η προικοθηρική προσέγγιση δεν είναι βιώσιμη λύση μετά από 1-2 γενιές.
Τώρα για την πλειοψηφία των νέων δεν ξέρω, εγώ τους βλέπω να ακολουθούν την πεπατημένη "πτυχίο - μάστερ - δουλειά σε μεγάλη εταιρεία στην Αθήνα και αν δεν πετύχει, εξωτερικό". Ίσα ίσα που οι περισσότεροι παρατάνε αυτά που τους δίνονται γιατί ονειρεύονται τον βορειοευρωπαϊκό τρόπο ζωής και όλα τα χωράφια, τα ακίνητα και οι επαγγελματικές στέγες μένουν ανεκμετάλλευτα ή πωλούνται σε μεγάλες εταιρείες και ομίλους.
Όσο για το θέμα της παράδοσης...δεν τρελαίνομαι και ιδιαίτερα με τις παραδόσεις . Μου δίνουν την αίσθηση του binding και της υποχρέωσης . Θεωρώ οτι κάποιος τουλάχιστον σε νεαρές ηλικίες πρέπει να είναι πιο αυθόρμητος,να κάνει σχέδια επι τόπου και να κυνηγάει όσο πιο πολύ μπορεί διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις στην ζωή του . Απ'όσες περισσότερες πλευρές μπορείς να δεις κάτι τόσο καλύτερα το καταλαβαίνεις .
Ε αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Εμένα απ' την άλλη μου αρέσουν οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις, με την πολλή ελευθερία αισθάνομαι μετέωρη. Το τελευταίο που σου έχω βάλει σε bold, όμως, δε συνάδει μ' αυτά που λες παραπάνω. Για να καταλάβεις κάτι καλύτερα πρέπει να εστιάσεις σε αυτό και να το ζήσεις, αφήνοντας απ' έξω όλες τις άλλες (πιθανώς καλύτερες) εναλλακτικές σου. Αν μεταπηδάς από δουλειά σε δουλειά και από χόμπι σε χόμπι ίσα για να βουτήξεις το ποδαράκι σου στο νερό και να δεις αν σ' αρέσει, καταλήγεις να έχεις μια επιδερμική γνώση για όλα και ουσιαστική για τίποτα. Φαντάζομαι ότι στην πράξη σκοπεύεις να ακολουθήσεις τη μέση λύση, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Αναλύουμε τα άκρα για να βρούμε τον εαυτό μας κάπου στη μέση.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
12-12-19
13:47
Ασε που δημιουργει και ενα ειδος ανακυκλωσης το οποιο απεχθανομαι...Ειχε ο πατερας χωραφια θα εχει και το παιδι. Ειχε η μανα λογιστηριο πρεπει να εχει και το παιδι. Ηταν και οι δυο γιατροι πρεπει να γινει και το παιδι. Ο ανθρωπος πρεπει να ανοιγεται και να δοκιμαζει νεα πραγματα . Εαν απο την στιγμη που γεννηθει του δωσεις ενα σφυρι θα περναει ολο τον κοσμο σαν ενα καρφι. Οσα περισσοτερα "εργαλεια" και εμπειριες αποκταει καποιος τοσο πιο πολυμορφος γινεται ο κοσμος γυρω του . Κατι το οποιο ειναι ζητουμενο για να μεταλωσει καποιος σε εναν δημιουργικο,εξυπνο και ανεξαρτητο ενηλικα.
Καλά, δεν είπαμε το παιδί να μη θέλει καθόλου να ασχοληθεί με το ίδιο ή παρεμφερές αντικείμενο με των γονιών του (αν και συνήθως αυτό συμβαίνει γιατί, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα, όταν βλέπουμε τους γονείς μας να εργάζονται, γνωρίζουμε και τα αρνητικά που έχει η δουλειά τους. Γι' αυτό και τη θεωρούμε "ασχημότερη" σε σχέση με των άλλων.) Δεν καθορίζουν οι γονείς μας την πορεία που θ' ακολουθήσουμε, αλλά απ' την άλλη δε χρειάζεται να βιαστούμε να τα βροντήξουμε όλα και να φύγουμε.
Όσο για την ανακύκλωση που λες, θα μπορούσε απ' την άλλη να θεωρηθεί ως παράδοση. Είχα μια συμμαθήτρια που από μικρό παιδί πήγαινε στην ταβέρνα του πατέρα της και βοηθούσε. Αυτό το κορίτσι αν ασχοληθεί με τον χώρο της εστίασης δεν μπορεί να το ανταγωνιστεί πχ ένα παιδί γιατρού, γιατί δεν έχει γνώσεις και εμπειρία που η άλλη αποκτά υποσυνείδητα εδώ και 20 χρόνια. Εν τω μεταξύ, δε σημαίνει ότι επειδή διοικείς την οικογενειακή επιχείρηση, πρέπει να συνεχίσεις να τη διοικείς με τον ίδιο τρόπο - την εκσυγχρονίζεις και τη φέρνεις στα μέτρα σου. Μπορεί οι γονείς σου να έχουν φούρνο κι εσύ να στήσεις ένα e-shop για να πουλάς σε όλη την Ελλάδα πχ, δε σημαίνει ότι θα μπεις στην παραγωγή να ζυμώσεις, με το marketing θα ασχοληθείς. Δεν ανοίγεσαι με αυτόν τον τρόπο; Δεν εφαρμόζεις νέα πράγματα επάνω στα θεμέλια που σου δίνονται;
Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν είναι καλές οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας και οι γονείς επιβάλλονται αυταρχικά στα παιδιά τους, αντί να τα αφήσουν να πειραματιστούν ελεύθερα. Ή αντίστοιχα, όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν την οικογενειακή επιχείρηση εντελώς "προικοθηρικά" για να βολευτούν και να κόβουν στον εαυτό τους έναν μισθό. Αλλά εκεί φταίνε άλλοι παράγοντες και πάει αλλού η συζήτηση...
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
11-12-19
00:08
ή να δουλεύεις για την οικογενειακή επιχείρηση,ειδάλλως απλά κάνεις διακοπές για να καλοπερνάς παρά περνάς φάση εξέλιξης καθώς πάλι είσαι εντός μιας ζώνης ασφαλείας που έχει ορίσει η ίδια η οικογένεια .
Αυτό γιατί; Πέρα απ' το όφελος για την ίδια την επιχείρηση (όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα έχουν περάσει από πολλές γενιές, δε γίνεται να ολοκληρωθούν μέσα σε μία απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει δανεισμός), είναι τεράστια ευθύνη να αναλαμβάνεις κάτι από εκεί που το άφησαν οι γονείς/συγγενείς σου.
Ίσα ίσα που όταν ξεκινάς απ' το μηδέν, ό,τι και να καταφέρεις στη ζωή σου θεωρείται πρόοδος. Εάν μπεις σε οικογενειακή επιχείρηση υπάρχει μεν η πιθανότητα να φτάσεις πολύ ψηλά με λιγότερο κόπο, υπάρχει όμως κι ο κίνδυνος να τα χάσεις όλα. Επίσης μαζί με τα έσοδα, φορτώνεσαι χρέη, δάνεια, λάθη του παρελθόντος που χρειάζονται διορθώσεις, πιθανόν μια ζημιογόνα επιχείρηση...
Δεν είναι τόσο απλά και ρόδινα τα πράγματα.
Ον τοπικ!!! με τα υπόλοιπα συμφωνώ
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
15-09-19
02:33
Ε μην λέμε και χαζομάρες. Καμία σχέση οι επιλογές που έχεις στην Αθήνα με αυτές που έχεις στην επαρχία. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε μπαράκια ή ταβερνάκια και βραδινά κέντρα,αλλά και σε εκδηλώσεις, συναυλίες κτλ που στην επαρχία άντε να γίνονται μια φορά τον χρόνο. Μπορείς να κανεις πράγματα χωρίς να ξοδέψεις πολλά. Ένας νέος έχει πολύ περισσότερες επιλογές στην Αθήνα, και στη Θεσσαλονίκη αλλά στην Αθήνα ακόμα πιο πολλες.
Επειδή έχω κάνει αυτή τη συζήτηση εκατό φορές, ξέρω ότι η συγκεκριμένη άποψή μου δεν έχει απήχηση. Οι νέοι ονειρεύονται μεγαλουπολεις και το βρίσκω απόλυτα λογικό. Ξεφεύγουμε όμως απ' το θέμα μας και μην ξεχνάμε ότι το πρότεινα σαν εναλλακτική από το να μένεις με τους γονείς σου σε μια πόλη με ακριβή καθημερινότητα. Έστω και προσωρινά. Η ζωή δεν είναι μόνο εκδηλώσεις, συναυλίες και εντυπωσιακά μαγαζιά. Μερικές φορές το καλό παρεακι κι ένα τίμιο στέκι μπορούν να σου προσφέρουν εξίσου όμορφες αναμνήσεις. Ήθελα να ρίξω λίγο φως και σ αυτή την πλευρά της ζωής.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
12-09-19
03:05
Ρε παιδιά, ρε παιδιά.
Όλοι είναι πιθανό κάποια στιγμή για τον χ, ψ λόγο να μείνουμε με τους γονείς μας για κάποιο διάστημα, αλλά όχι και από επιλογή. Οκ να σπουδάζει κάποιος στην πόλη του, οκ να χάσει κάποιος τη δουλειά του και να μην τα φέρνει βόλτα για κάποιο διάστημα, αλλά αλίμονό μας αν περιμένουμε να χτίσουμε μια ζωή μέσα από αποταμιεύσεις και εκπτώσεις στην καθημερινότητά μας.
Έχει κολλήσει όλος ο κόσμος στο εξής πρότυπο:
Πτυχίο με βαθμό, 1ο μεταπτυχιακό, 2ο μεταπτυχιακό, πρόσληψη από κάποια εταιρία στην Αθήνα με βασικό μισθό, αποταμίευση, συγκατοίκηση με γονείς, υπερωρίες, ώστε καααααποια μέρα που θα χει παρει αρκετές προαγωγές και καλό μισθό "να κάνει τις ταξιδαρες του, να πιει τις ποταρες του και να αναπληρωσει τη χαμένη νιότη". Αν αποτύχει αυτό το πλάνο έχει αποτύχει και σαν άνθρωπος.
Ε όχι ρε παιδιά, όσο κι αν καταλαβαίνω τον έρωτα με τις μεγαλουπολεις, υπάρχει ζωή και αλλού για όποιον έχει όρεξη. Απ'το να με τρέφει η μάνα μου προτιμώ χίλιες φορές να μετακομίσω στην επαρχία όπου τα λεφτά είναι πάνω-κάτω τα ίδια για τον μέσο εργαζόμενο, αλλά η ζωή σαφώς πιο οικονομική και χαλαρή. Και στο κάτω κάτω, αν βαρεθείς και σου τη βιδωσει, πας ένα ΣΚ βρε αδερφέ στην Αθήνα να διασκεδάσεις με πιο γεμάτο πορτοφόλι, ή έστω με περισσότερη ενέργεια. Με πολύ χοντροκομμενους υπολογισμούς, τα ίδια λεφτά που χαλάω στην Αθήνα σε 3 μέρες, στη Θεσσαλονίκη τα ξοδεύω σε καμιά βδομάδα και στη Σπάρτη διβδόμαδο+, κάνοντας πάνω κάτω τα ίδια πράγματα.
Φυσικά περιγράφω πάντα τη δική μου άποψη για τη ζωή γενικότερα, και για να κλείσω εδώ το σχόλιο, συμφωνώ με την κοπέλα που μίλησε για μιζέρια (δε θυμάμαι όνομα, αυτή που της λέγατε ότι κρεμάει ταμπελίτσες).
Όλοι είναι πιθανό κάποια στιγμή για τον χ, ψ λόγο να μείνουμε με τους γονείς μας για κάποιο διάστημα, αλλά όχι και από επιλογή. Οκ να σπουδάζει κάποιος στην πόλη του, οκ να χάσει κάποιος τη δουλειά του και να μην τα φέρνει βόλτα για κάποιο διάστημα, αλλά αλίμονό μας αν περιμένουμε να χτίσουμε μια ζωή μέσα από αποταμιεύσεις και εκπτώσεις στην καθημερινότητά μας.
Έχει κολλήσει όλος ο κόσμος στο εξής πρότυπο:
Πτυχίο με βαθμό, 1ο μεταπτυχιακό, 2ο μεταπτυχιακό, πρόσληψη από κάποια εταιρία στην Αθήνα με βασικό μισθό, αποταμίευση, συγκατοίκηση με γονείς, υπερωρίες, ώστε καααααποια μέρα που θα χει παρει αρκετές προαγωγές και καλό μισθό "να κάνει τις ταξιδαρες του, να πιει τις ποταρες του και να αναπληρωσει τη χαμένη νιότη". Αν αποτύχει αυτό το πλάνο έχει αποτύχει και σαν άνθρωπος.
Ε όχι ρε παιδιά, όσο κι αν καταλαβαίνω τον έρωτα με τις μεγαλουπολεις, υπάρχει ζωή και αλλού για όποιον έχει όρεξη. Απ'το να με τρέφει η μάνα μου προτιμώ χίλιες φορές να μετακομίσω στην επαρχία όπου τα λεφτά είναι πάνω-κάτω τα ίδια για τον μέσο εργαζόμενο, αλλά η ζωή σαφώς πιο οικονομική και χαλαρή. Και στο κάτω κάτω, αν βαρεθείς και σου τη βιδωσει, πας ένα ΣΚ βρε αδερφέ στην Αθήνα να διασκεδάσεις με πιο γεμάτο πορτοφόλι, ή έστω με περισσότερη ενέργεια. Με πολύ χοντροκομμενους υπολογισμούς, τα ίδια λεφτά που χαλάω στην Αθήνα σε 3 μέρες, στη Θεσσαλονίκη τα ξοδεύω σε καμιά βδομάδα και στη Σπάρτη διβδόμαδο+, κάνοντας πάνω κάτω τα ίδια πράγματα.
Φυσικά περιγράφω πάντα τη δική μου άποψη για τη ζωή γενικότερα, και για να κλείσω εδώ το σχόλιο, συμφωνώ με την κοπέλα που μίλησε για μιζέρια (δε θυμάμαι όνομα, αυτή που της λέγατε ότι κρεμάει ταμπελίτσες).
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.