Να μένουν οι ενήλικοι με τους γονείς τους;

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Εξαρτάται απο την φάση και απο πιο ειδικούς παράγοντες που αφορούν συγκεκριμένα τον κάθε άνθρωπο .
Σε γενικά πλαίσια όμως είναι λογικό και θεμιτό μετά απο μια ηλικία και εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να αποχωρίζεσαι το Πατρικό σου . Ο λόγος είναι οτι πολύ απλά η ζωή πρέπει να κυλήσει,εσύ να ωριμάσεις,να εξελιχθείς και να αρχίσεις να αναπτύσσεις τρόπους να επιβιώνεις μόνος σου . Και φυσικά όταν λέμε να μην μένεις με τους δικούς σου εννοούμε να μην σου πληρώνουν εκείνοι σπίτι ή να δουλεύεις για την οικογενειακή επιχείρηση,ειδάλλως απλά κάνεις διακοπές για να καλοπερνάς παρά περνάς φάση εξέλιξης καθώς πάλι είσαι εντός μιας ζώνης ασφαλείας που έχει ορίσει η ίδια η οικογένεια :P .

Δυστυχώς στην Ελλάδα οι γονείς κακομαθαίνουν τα παιδιά τους και λίγο που δεν θέλουν να τα αποχωριστούν(είτε για υπερπροστατευτικούς είτε για εγωιστικούς λόγους),λίγο που και αυτά βολεύονται,καταλήγουμε με αρκετούς ανθρώπους μέχρι τα 40 τους να μένουν με τους γονείς τους . Αυτό δυστυχώς είναι μάστιγα διότι έχεις τους μεν γονείς οι οποίοι αρχίζουν και παίρνουν τον κατήφορο,γιατί έχουν κάνει την ζωή τους,και εσύ είσαι στην ανηφόρα . Είναι λογικό οτι οι ανάγκες,οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις του ανθρώπου ανάλογα σε ποια περίοδο της ζωής του βρίσκεται διαφέρουν . Εαν αυτό πιστεύει κάποιος οτι δεν αποτελεί ζήτημα και υπάρχει πλήρη επικοινωνία ας μείνει όσο νιώθει εκείνος άνετα . Αρκεί να μην μένει απο φόβο επειδή δεν ανοίχτηκε ποτέ σε αυτό το σημείο μόνο . Δεν βαφτίζουμε ούτε κρίνουμε κάτι κακό ή καλό απλά επειδή πρέπει,πάντα το κάνουμε στηριζόμενοι σε ορισμένα κριτήρια .
 
Τελευταία επεξεργασία:

Agaphbou

Περιβόητο μέλος

Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
ή να δουλεύεις για την οικογενειακή επιχείρηση,ειδάλλως απλά κάνεις διακοπές για να καλοπερνάς παρά περνάς φάση εξέλιξης καθώς πάλι είσαι εντός μιας ζώνης ασφαλείας που έχει ορίσει η ίδια η οικογένεια :P .

Αυτό γιατί; Πέρα απ' το όφελος για την ίδια την επιχείρηση (όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα έχουν περάσει από πολλές γενιές, δε γίνεται να ολοκληρωθούν μέσα σε μία απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει δανεισμός), είναι τεράστια ευθύνη να αναλαμβάνεις κάτι από εκεί που το άφησαν οι γονείς/συγγενείς σου.

Ίσα ίσα που όταν ξεκινάς απ' το μηδέν, ό,τι και να καταφέρεις στη ζωή σου θεωρείται πρόοδος. Εάν μπεις σε οικογενειακή επιχείρηση υπάρχει μεν η πιθανότητα να φτάσεις πολύ ψηλά με λιγότερο κόπο, υπάρχει όμως κι ο κίνδυνος να τα χάσεις όλα. Επίσης μαζί με τα έσοδα, φορτώνεσαι χρέη, δάνεια, λάθη του παρελθόντος που χρειάζονται διορθώσεις, πιθανόν μια ζημιογόνα επιχείρηση...
Δεν είναι τόσο απλά και ρόδινα τα πράγματα.

Ον τοπικ!!! με τα υπόλοιπα συμφωνώ :lol:
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Αυτό γιατί; Πέρα απ' το όφελος για την ίδια την επιχείρηση (όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα έχουν περάσει από πολλές γενιές, δε γίνεται να ολοκληρωθούν μέσα σε μία απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει δανεισμός), είναι τεράστια ευθύνη να αναλαμβάνεις κάτι από εκεί που το άφησαν οι γονείς/συγγενείς σου.

Ίσα ίσα που όταν ξεκινάς απ' το μηδέν, ό,τι και να καταφέρεις στη ζωή σου θεωρείται πρόοδος. Εάν μπεις σε οικογενειακή επιχείρηση υπάρχει μεν η πιθανότητα να φτάσεις πολύ ψηλά με λιγότερο κόπο, υπάρχει όμως κι ο κίνδυνος να τα χάσεις όλα. Επίσης μαζί με τα έσοδα, φορτώνεσαι χρέη, δάνεια, λάθη του παρελθόντος που χρειάζονται διορθώσεις, πιθανόν μια ζημιογόνα επιχείρηση...
Δεν είναι τόσο απλά και ρόδινα τα πράγματα.

Ον τοπικ!!! με τα υπόλοιπα συμφωνώ :lol:

Μου φαινεται σαν ενα ειδος επαγγελματικης αιμομιξιας :laugh: . Αρκετες περιπτωσεις γνωστων αλλα και προσωπικων εμπειριων μου εχουν δειξει οτι δεν ειναι το ιδιο το να δουλευεις για καποιον τριτο . Προφανως δεν ειναι κακο πραγμα για αρχη η εαν αργοτερα σκοπευεις να διοικεις but...προσωπικα δεν βρισκω τοσο ιδανικο το να μπλεκεται η οικογενεια με την δουλεια .

Ασε που δημιουργει και ενα ειδος ανακυκλωσης το οποιο απεχθανομαι...Ειχε ο πατερας χωραφια θα εχει και το παιδι. Ειχε η μανα λογιστηριο πρεπει να εχει και το παιδι. Ηταν και οι δυο γιατροι πρεπει να γινει και το παιδι. Ο ανθρωπος πρεπει να ανοιγεται και να δοκιμαζει νεα πραγματα . Εαν απο την στιγμη που γεννηθει του δωσεις ενα σφυρι θα περναει ολο τον κοσμο σαν ενα καρφι. Οσα περισσοτερα "εργαλεια" και εμπειριες αποκταει καποιος τοσο πιο πολυμορφος γινεται ο κοσμος γυρω του . Κατι το οποιο ειναι ζητουμενο για να μεταλωσει καποιος σε εναν δημιουργικο,εξυπνο και ανεξαρτητο ενηλικα.

Ιδανικες συνταγες οπως ειπαμε δεν υπαρχουν παντως καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη και χρισει παντα ειδικης αντιμετωπισης για να εξαχθουν ασφαλη συμπερασματα.
 

Agaphbou

Περιβόητο μέλος

Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
Ασε που δημιουργει και ενα ειδος ανακυκλωσης το οποιο απεχθανομαι...Ειχε ο πατερας χωραφια θα εχει και το παιδι. Ειχε η μανα λογιστηριο πρεπει να εχει και το παιδι. Ηταν και οι δυο γιατροι πρεπει να γινει και το παιδι. Ο ανθρωπος πρεπει να ανοιγεται και να δοκιμαζει νεα πραγματα . Εαν απο την στιγμη που γεννηθει του δωσεις ενα σφυρι θα περναει ολο τον κοσμο σαν ενα καρφι. Οσα περισσοτερα "εργαλεια" και εμπειριες αποκταει καποιος τοσο πιο πολυμορφος γινεται ο κοσμος γυρω του . Κατι το οποιο ειναι ζητουμενο για να μεταλωσει καποιος σε εναν δημιουργικο,εξυπνο και ανεξαρτητο ενηλικα.

Καλά, δεν είπαμε το παιδί να μη θέλει καθόλου να ασχοληθεί με το ίδιο ή παρεμφερές αντικείμενο με των γονιών του (αν και συνήθως αυτό συμβαίνει γιατί, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα, όταν βλέπουμε τους γονείς μας να εργάζονται, γνωρίζουμε και τα αρνητικά που έχει η δουλειά τους. Γι' αυτό και τη θεωρούμε "ασχημότερη" σε σχέση με των άλλων.) Δεν καθορίζουν οι γονείς μας την πορεία που θ' ακολουθήσουμε, αλλά απ' την άλλη δε χρειάζεται να βιαστούμε να τα βροντήξουμε όλα και να φύγουμε.

Όσο για την ανακύκλωση που λες, θα μπορούσε απ' την άλλη να θεωρηθεί ως παράδοση. Είχα μια συμμαθήτρια που από μικρό παιδί πήγαινε στην ταβέρνα του πατέρα της και βοηθούσε. Αυτό το κορίτσι αν ασχοληθεί με τον χώρο της εστίασης δεν μπορεί να το ανταγωνιστεί πχ ένα παιδί γιατρού, γιατί δεν έχει γνώσεις και εμπειρία που η άλλη αποκτά υποσυνείδητα εδώ και 20 χρόνια. Εν τω μεταξύ, δε σημαίνει ότι επειδή διοικείς την οικογενειακή επιχείρηση, πρέπει να συνεχίσεις να τη διοικείς με τον ίδιο τρόπο - την εκσυγχρονίζεις και τη φέρνεις στα μέτρα σου. Μπορεί οι γονείς σου να έχουν φούρνο κι εσύ να στήσεις ένα e-shop για να πουλάς σε όλη την Ελλάδα πχ, δε σημαίνει ότι θα μπεις στην παραγωγή να ζυμώσεις, με το marketing θα ασχοληθείς. Δεν ανοίγεσαι με αυτόν τον τρόπο; Δεν εφαρμόζεις νέα πράγματα επάνω στα θεμέλια που σου δίνονται;

Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν είναι καλές οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας και οι γονείς επιβάλλονται αυταρχικά στα παιδιά τους, αντί να τα αφήσουν να πειραματιστούν ελεύθερα. Ή αντίστοιχα, όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν την οικογενειακή επιχείρηση εντελώς "προικοθηρικά" για να βολευτούν και να κόβουν στον εαυτό τους έναν μισθό. Αλλά εκεί φταίνε άλλοι παράγοντες και πάει αλλού η συζήτηση...
 

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Στα χωριά είναι πολύ συχνό φαινόμενο τα παιδιά να μένουν με τους γονείς μέχρι να παντρευτούν η και μετά. Ένας παιδικός μου φίλος γείτονας πρόσφατα αρραβωνιαστηκε και φτιάχνουν έξτρα δωμάτια δίπλα στο πατρικό του. Οι λόγοι που γίνεται αυτό είναι πολλοί.

Πρώτον είναι το γεγονός πως αν ένα παιδί από χωριό δεν φύγει για δουλειά αλλού και επιλέξει να δουλέψει και να μείνει στο χωριό δεν έχει και άλλη επιλογή καθώς δεν υπάρχουν σπίτια να νοικιάσεις οπότε η θα μείνεις με τους γονείς η θα χτισεις δικό σου.

Δεύτερον είναι το οικονομικο. Τα παιδιά που είναι στην ηλικία την δική μου έχουμε περάσει κυριολεκτικά όλη την εργασία μας ζωή μέσα στην κρίση, η οποία ξεκίνησε το 2008 όταν ήμασταν 18 χρόνων. Συνεπώς λίγοι έχουν καλές δουλειές και λεφτά για να συντηρισουν ακόμη και τον εαυτό τους πλήρως. Για να μείνεις μόνος θες ένα 800αρι μέσα στο νερό, ενώ στο σπίτι γλιτώνεις τουλάχιστο 400 από αυτά τα ευρώ και μπορείς να τα δώσεις αλλού. Στα χωριά επίσης τα έξοδα είναι περισσότερα ειδικά το χειμώνα λόγο θέρμανσης.

Τρίτον είναι ένας τρόπος ζωής που είναι φυσιολογικός εδώ καθώς σε όλες τις αγροτικές περιοχές αυτό συνέβαινε από πάντα. Η ιδέα του έγινες 18 σήκω φύγε είναι εντελώς ξενοφερτη και προέρχεται από την Αμερικανικη/Βόρειο ευρωπαϊκή κουλτούρα. Στην Ελλάδα η οικογένεια ήταν πάντα σημαντική οπότε οι γονείς δεν διώχνουν τα παιδιά με το ζόρι.
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Καλά, δεν είπαμε το παιδί να μη θέλει καθόλου να ασχοληθεί με το ίδιο ή παρεμφερές αντικείμενο με των γονιών του (αν και συνήθως αυτό συμβαίνει γιατί, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα, όταν βλέπουμε τους γονείς μας να εργάζονται, γνωρίζουμε και τα αρνητικά που έχει η δουλειά τους. Γι' αυτό και τη θεωρούμε "ασχημότερη" σε σχέση με των άλλων.) Δεν καθορίζουν οι γονείς μας την πορεία που θ' ακολουθήσουμε, αλλά απ' την άλλη δε χρειάζεται να βιαστούμε να τα βροντήξουμε όλα και να φύγουμε.

Όσο για την ανακύκλωση που λες, θα μπορούσε απ' την άλλη να θεωρηθεί ως παράδοση. Είχα μια συμμαθήτρια που από μικρό παιδί πήγαινε στην ταβέρνα του πατέρα της και βοηθούσε. Αυτό το κορίτσι αν ασχοληθεί με τον χώρο της εστίασης δεν μπορεί να το ανταγωνιστεί πχ ένα παιδί γιατρού, γιατί δεν έχει γνώσεις και εμπειρία που η άλλη αποκτά υποσυνείδητα εδώ και 20 χρόνια. Εν τω μεταξύ, δε σημαίνει ότι επειδή διοικείς την οικογενειακή επιχείρηση, πρέπει να συνεχίσεις να τη διοικείς με τον ίδιο τρόπο - την εκσυγχρονίζεις και τη φέρνεις στα μέτρα σου. Μπορεί οι γονείς σου να έχουν φούρνο κι εσύ να στήσεις ένα e-shop για να πουλάς σε όλη την Ελλάδα πχ, δε σημαίνει ότι θα μπεις στην παραγωγή να ζυμώσεις, με το marketing θα ασχοληθείς. Δεν ανοίγεσαι με αυτόν τον τρόπο; Δεν εφαρμόζεις νέα πράγματα επάνω στα θεμέλια που σου δίνονται;

Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν είναι καλές οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας και οι γονείς επιβάλλονται αυταρχικά στα παιδιά τους, αντί να τα αφήσουν να πειραματιστούν ελεύθερα. Ή αντίστοιχα, όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν την οικογενειακή επιχείρηση εντελώς "προικοθηρικά" για να βολευτούν και να κόβουν στον εαυτό τους έναν μισθό. Αλλά εκεί φταίνε άλλοι παράγοντες και πάει αλλού η συζήτηση...

Όλες οι περιπτώσεις που αναφέρεις είναι μια χαρά . Θα ήταν το λιγότερο ξεροκέφαλο κάποιος να παράταγε όλα όσα έχουν δημιουργήσει οι γονείς του χωρίς δεύτερη σκέψη,απλά και μόνο για να κάνει κάτι εντελώς δικό του. Πέρα απο περιπτώσεις επαγγελμάτων στον στρατό και το ναυτικό δεν έχω ακούσει πολλά παιδιά να θεωρούν οτι οι δουλειές των γονιών τους είναι κακές πάντως . Κάθε επάγγελμα έχει θετικά και αρνητικά , το ερώτημα συνήθως είναι ποια θετικά θέλουμε στην ζωή μας και με ποια αρνητικά μπορούμε να την ζήσουμε . Ίσα ίσα λοιπόν ανησυχώ πιο πολύ οτι επειδή το παιδί μεγαλώνει έχοντας εμπειρίες κυρίως από το επάγγελμα των γονιών του,οτι δεν θα προσπαθήσει να κοιτάξει παραπέρα και άλλα πράγματα που ίσως θα του άρεσαν περισσότερο . Χωρίς να είμαι,θεωρώ οτι το να είσαι γονιός είναι εξαιρετικά δύσκολο . Πρέπει να κάνεις πράγματα που ο ίδιος ίσως ποτε δεν θα έκανες,ή να σκεφτείς πράγματα με τρόπο που ποτέ δεν θα το έκανες στο παρελθόν ώστε να βοηθήσεις τα παιδιά σου να ανακαλύψουν το τι είναι εκείνα και τι "σπίθα" κρύβουν μέσα τους .

Θεωρώ οτι οι άνθρωποι που ξεκινούν με λίγα απο τους γονείς τους γενικά αποκτούν την περισσότερη σοφία στο πως να διαχειριστούν τα όσα τους δίνονται στο μέλλον,είτε απο τους ίδιους τους γονείς,είτε απο τους κόπους τους . Όπως και να το κάνεις άλλο το να δουλεύεις για κάποιον τρίτο και άλλο για κάποιον συγγενή σου . Αξιοπρεπέστατα και τα δύο προφανώς,αλλά όχι το ίδιο απο άποψη του τι έχεις να κερδίσεις αλλά δυστυχώς ,ναι η πλειοψηφία των νέων θα δει προικοθηρικά τις ευκαιρίες που του δίνονται . Μπορεί ο Γιάννης και ο Γιαννάκης να είναι το ίδιο όνομα θεωρητικά αλλά πρακτικά ξέρουμε οτι δεν είναι το ίδιο .

Όσο για το θέμα της παράδοσης...δεν τρελαίνομαι και ιδιαίτερα με τις παραδόσεις :pardon:. Μου δίνουν την αίσθηση του binding και της υποχρέωσης . Θεωρώ οτι κάποιος τουλάχιστον σε νεαρές ηλικίες πρέπει να είναι πιο αυθόρμητος,να κάνει σχέδια επι τόπου και να κυνηγάει όσο πιο πολύ μπορεί διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις στην ζωή του . Απ'όσες περισσότερες πλευρές μπορείς να δεις κάτι τόσο καλύτερα το καταλαβαίνεις .
 

Agaphbou

Περιβόητο μέλος

Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
Όλες οι περιπτώσεις που αναφέρεις είναι μια χαρά . Θα ήταν το λιγότερο ξεροκέφαλο κάποιος να παράταγε όλα όσα έχουν δημιουργήσει οι γονείς του χωρίς δεύτερη σκέψη,απλά και μόνο για να κάνει κάτι εντελώς δικό του. Πέρα απο περιπτώσεις επαγγελμάτων στον στρατό και το ναυτικό δεν έχω ακούσει πολλά παιδιά να θεωρούν οτι οι δουλειές των γονιών τους είναι κακές πάντως . Κάθε επάγγελμα έχει θετικά και αρνητικά , το ερώτημα συνήθως είναι ποια θετικά θέλουμε στην ζωή μας και με ποια αρνητικά μπορούμε να την ζήσουμε . Ίσα ίσα λοιπόν ανησυχώ πιο πολύ οτι επειδή το παιδί μεγαλώνει έχοντας εμπειρίες κυρίως από το επάγγελμα των γονιών του,οτι δεν θα προσπαθήσει να κοιτάξει παραπέρα και άλλα πράγματα που ίσως θα του άρεσαν περισσότερο . Χωρίς να είμαι,θεωρώ οτι το να είσαι γονιός είναι εξαιρετικά δύσκολο . Πρέπει να κάνεις πράγματα που ο ίδιος ίσως ποτε δεν θα έκανες,ή να σκεφτείς πράγματα με τρόπο που ποτέ δεν θα το έκανες στο παρελθόν ώστε να βοηθήσεις τα παιδιά σου να ανακαλύψουν το τι είναι εκείνα και τι "σπίθα" κρύβουν μέσα τους .

Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου, αλλά θεωρείς ότι μας φτάνει μια ζωή για να τα δοκιμάσουμε όλα και να δούμε τι μας ταιριάζει πραγματικά; Γι' αυτό οι περισσότεροι διαλέγουν συνήθως έναν ενδιάμεσο δρόμο, που να συνδυάζει το γνώριμο με το αρεστό. Και κακά τα ψέματα, ή θα κυνηγήσεις ένα καλό εισόδημα και μια όσο το δυνατό πιο άνετη ζωή, ή θα κάνεις αυτό που 'χεις τρέλα χωρίς να σε ενδιαφέρει τίποτ' άλλο. Εκείνοι που πετυχαίνουν και τα δύο είναι λίγοι και εξαιρετικά ταλαντούχοι.

Ο γονιός πρέπει μεν να σε αφήσει να ανακαλύψεις και να δοκιμάσεις πράγματα, αλλά πρέπει και να σε προστατεύσει. Οφείλει πρώτα να σου μεταφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και μετά να σε αφήσει να επιλέξεις ελεύθερα τον τρόπο ζωής που επιθυμείς. Ούτε να σε αναγκάσει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη καριέρα με βασικό κριτήριο το εισόδημα, αλλά ούτε και να σε χαρτζιλικώνει μέχρι τα 40 επειδή εσύ δεν έχεις αποφασίσει ακόμη τι σ' αρέσει πραγματικά και περιπλανιέσαι σαν τον χίπη. (Γνώμη μου.)

Θεωρώ οτι οι άνθρωποι που ξεκινούν με λίγα απο τους γονείς τους γενικά αποκτούν την περισσότερη σοφία στο πως να διαχειριστούν τα όσα τους δίνονται στο μέλλον,είτε απο τους ίδιους τους γονείς,είτε απο τους κόπους τους . Όπως και να το κάνεις άλλο το να δουλεύεις για κάποιον τρίτο και άλλο για κάποιον συγγενή σου . Αξιοπρεπέστατα και τα δύο προφανώς,αλλά όχι το ίδιο απο άποψη του τι έχεις να κερδίσεις αλλά δυστυχώς ,ναι η πλειοψηφία των νέων θα δει προικοθηρικά τις ευκαιρίες που του δίνονται . Μπορεί ο Γιάννης και ο Γιαννάκης να είναι το ίδιο όνομα θεωρητικά αλλά πρακτικά ξέρουμε οτι δεν είναι το ίδιο .

Κοίτα. Μπορείς σίγουρα να δουλέψεις σε κάποιον τρίτο για ένα μικρό διάστημα, ώστε να πειθαρχηθείς και ν'αποκτήσεις περισσότερο "επαγγελματική" συμπεριφορά. Υπάρχουν βέβαια και γονείς που στη δουλειά αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, επομένως εκεί δεν ξέρω αν χρειάζεται. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα, όμως, είναι πως όταν μπαίνει ένα παιδί στην οικογενειακή επιχείρηση, πρέπει να περάσει από όλα τα πόστα πριν αναλάβει ο ίδιος. Ναι, ακόμη και του καθαριστή, του γραμματέα που ψήνει καφέδες και βγάζει φωτοτυπίες, του αποθηκάριου, κ.ό.κ. Αν μπεις με το ύφος "ο γιος / η κόρη του αφεντικού" τρώγοντας απ' τα έτοιμα και διατάζοντας αριστερά και δεξιά με το καλημέρα σας, η επιχείρηση είναι τελειωμένη και δεν πρόκειται να σε σεβαστεί ποτέ κανείς. Επομένως ακόμη και η προικοθηρική προσέγγιση δεν είναι βιώσιμη λύση μετά από 1-2 γενιές.

Τώρα για την πλειοψηφία των νέων δεν ξέρω, εγώ τους βλέπω να ακολουθούν την πεπατημένη "πτυχίο - μάστερ - δουλειά σε μεγάλη εταιρεία στην Αθήνα και αν δεν πετύχει, εξωτερικό". Ίσα ίσα που οι περισσότεροι παρατάνε αυτά που τους δίνονται γιατί ονειρεύονται τον βορειοευρωπαϊκό τρόπο ζωής και όλα τα χωράφια, τα ακίνητα και οι επαγγελματικές στέγες μένουν ανεκμετάλλευτα ή πωλούνται σε μεγάλες εταιρείες και ομίλους.

Όσο για το θέμα της παράδοσης...δεν τρελαίνομαι και ιδιαίτερα με τις παραδόσεις :pardon:. Μου δίνουν την αίσθηση του binding και της υποχρέωσης . Θεωρώ οτι κάποιος τουλάχιστον σε νεαρές ηλικίες πρέπει να είναι πιο αυθόρμητος,να κάνει σχέδια επι τόπου και να κυνηγάει όσο πιο πολύ μπορεί διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις στην ζωή του . Απ'όσες περισσότερες πλευρές μπορείς να δεις κάτι τόσο καλύτερα το καταλαβαίνεις .

Ε αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Εμένα απ' την άλλη μου αρέσουν οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις, με την πολλή ελευθερία αισθάνομαι μετέωρη. Το τελευταίο που σου έχω βάλει σε bold, όμως, δε συνάδει μ' αυτά που λες παραπάνω. Για να καταλάβεις κάτι καλύτερα πρέπει να εστιάσεις σε αυτό και να το ζήσεις, αφήνοντας απ' έξω όλες τις άλλες (πιθανώς καλύτερες) εναλλακτικές σου. Αν μεταπηδάς από δουλειά σε δουλειά και από χόμπι σε χόμπι ίσα για να βουτήξεις το ποδαράκι σου στο νερό και να δεις αν σ' αρέσει, καταλήγεις να έχεις μια επιδερμική γνώση για όλα και ουσιαστική για τίποτα. Φαντάζομαι ότι στην πράξη σκοπεύεις να ακολουθήσεις τη μέση λύση, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Αναλύουμε τα άκρα για να βρούμε τον εαυτό μας κάπου στη μέση.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Πολύ όμορφες οι σκέψεις σου, αλλά θεωρείς ότι μας φτάνει μια ζωή για να τα δοκιμάσουμε όλα και να δούμε τι μας ταιριάζει πραγματικά; Γι' αυτό οι περισσότεροι διαλέγουν συνήθως έναν ενδιάμεσο δρόμο, που να συνδυάζει το γνώριμο με το αρεστό. Και κακά τα ψέματα, ή θα κυνηγήσεις ένα καλό εισόδημα και μια όσο το δυνατό πιο άνετη ζωή, ή θα κάνεις αυτό που 'χεις τρέλα χωρίς να σε ενδιαφέρει τίποτ' άλλο. Εκείνοι που πετυχαίνουν και τα δύο είναι λίγοι και εξαιρετικά ταλαντούχοι.

Ο γονιός πρέπει μεν να σε αφήσει να ανακαλύψεις και να δοκιμάσεις πράγματα, αλλά πρέπει και να σε προστατεύσει. Οφείλει πρώτα να σου μεταφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και μετά να σε αφήσει να επιλέξεις ελεύθερα τον τρόπο ζωής που επιθυμείς. Ούτε να σε αναγκάσει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη καριέρα με βασικό κριτήριο το εισόδημα, αλλά ούτε και να σε χαρτζιλικώνει μέχρι τα 40 επειδή εσύ δεν έχεις αποφασίσει ακόμη τι σ' αρέσει πραγματικά και περιπλανιέσαι σαν τον χίπη. (Γνώμη μου.)



Κοίτα. Μπορείς σίγουρα να δουλέψεις σε κάποιον τρίτο για ένα μικρό διάστημα, ώστε να πειθαρχηθείς και αποκτήσεις περισσότερο "επαγγελματική" συμπεριφορά. Υπάρχουν βέβαια και γονείς που στη δουλειά αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, επομένως εκεί δεν ξέρω αν χρειάζεται. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα, όμως, είναι πως όταν μπαίνει ένα παιδί στην οικογενειακή επιχείρηση, πρέπει να περάσει από όλα τα πόστα πριν αναλάβει ο ίδιος. Ναι, ακόμη και του καθαριστή, του γραμματέα που ψήνει καφέδες και βγάζει φωτοτυπίες, του αποθηκάριου, κ.ό.κ. Αν μπεις με το ύφος "ο γιος / η κόρη του αφεντικού" τρώγοντας απ' τα έτοιμα και διατάζοντας αριστερά και δεξιά με το καλημέρα σας, η επιχείρηση είναι τελειωμένη και δεν πρόκειται να σε σεβαστεί ποτέ κανείς. Επομένως ακόμη και η προικοθηρική προσέγγιση δεν είναι βιώσιμη λύση μετά από 1-2 γενιές.

Τώρα για την πλειοψηφία των νέων δεν ξέρω, εγώ τους βλέπω να ακολουθούν την πεπατημένη "πτυχίο - μάστερ - δουλειά σε μεγάλη εταιρεία στην Αθήνα και αν δεν πετύχει, εξωτερικό". Ίσα ίσα που οι περισσότεροι παρατάνε αυτά που τους δίνονται γιατί ονειρεύονται τον βορειοευρωπαϊκό τρόπο ζωής και όλα τα χωράφια, τα ακίνητα και οι επαγγελματικές στέγες μένουν ανεκμετάλλευτα ή πωλούνται σε μεγάλες εταιρείες και ομίλους.



Ε αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Εμένα απ' την άλλη μου αρέσουν οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις, με την πολλή ελευθερία αισθάνομαι μετέωρη. Το τελευταίο που σου έχω βάλει σε bold, όμως, δε συνάδει μ' αυτά που λες παραπάνω. Για να καταλάβεις κάτι καλύτερα πρέπει να εστιάσεις σε αυτό και να το ζήσεις, αφήνοντας απ' έξω όλες τις άλλες (πιθανώς καλύτερες) εναλλακτικές σου. Αν μεταπηδάς από δουλειά σε δουλειά και από χόμπι σε χόμπι ίσα για να βουτήξεις το ποδαράκι σου στο νερό και να δεις αν σ' αρέσει, καταλήγεις να έχεις μια επιδερμική γνώση για όλα και ουσιαστική για τίποτα. Φαντάζομαι ότι στην πράξη σκοπεύεις να ακολουθήσεις τη μέση λύση, βέβαια, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Αναλύουμε τα άκρα για να βρούμε τον εαυτό μας κάπου στη μέση.

Όχι,πράγματι δεν φτάνει . Αυτό είναι και το ωραίο όμως,δεν είναι τόσο εκφοβιστική μια ζωή με προβλήματα όσο μια που όλα είναι λυμένα . Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθείς όσο περισσότερο μπορείς και κυρίως επειδή απολαμβάνεις την ζωή εξερευνώντας . Το εισόδημα με το να κάνεις αυτό που γουστάρεις δεν είναι πάντα αμοιβαίως αποκλειόμενα . Τυχαίνει που και πού οι ανάγκες του κόσμου να συμπίπτουν με τα θέλω μας :laugh: . Ωστόσο γενικά έχεις δίκιο εν τέλει η πλειοψηφία καταλήγει είτε να κάνει αυτό που προσφέρει χρήματα για να περάσει στις επόμενες φάσεις εξέλιξης και ανάπτυξης που είπα,έχοντας λίγο έως καθόλου ενδιαφέρων για την δουλειά της είτε καταλήγει αγαπά το μόνο που της προσφέρεται για να μην τα παίξει . I mean, όταν δεν υπάρχουν επιλογές το τι θα σου αρέσει είναι τόσο εύκολο :P .

Οι γονείς ακριβώς όπως λες οφείλουν να στηρίζουν τα παιδιά τους να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους και ταυτόχρονα να τα σκουντάνε για να μην αποκοπούν απο την πραγματικότητα και ξεχάσουν πόσο χαώδης είναι ο κόσμος στην πράξη . Ούτε δούλος θέλουν να γίνεις αλλά ούτε και κυνηγώντας τα όνειρα και τα ενδιαφέροντα σου(που μπορεί να είναι και καλά π.χ. να γίνεις αστροναύτης,όπως και κακά π.χ. τζόγος) να καταστραφείς . Δηλαδή να γίνεις πρακτικά χίπης που μια ζωή ψάχνεσαι και εξαρτάσαι απο άλλους .

Εαν μιλάμε για μικρή οικογενειακή επιχείρηση τότε αρχικά έχεις να κερδίσεις πράγματα καθώς περνάς απο όλα τα πόστα . Αργότερα όμως μπορεί είτε να καταλήξει να σε εκμεταλλεύεται η ίδια σου η οικογένεια είτε να συνηθίσεις να έχεις οικειότητα με το αφεντικό ή τον υπεύθυνο . Το οποίο δεν είναι πάντα καλό . Εκτός αυτού δεν έχεις να κάνεις με shitty συναδέλφους ή/και ανωτέρους ,γιατί απλούστατα είτε είσαι το αφεντικό είτε ο γιός/κόρη του.Να δουλεύεις υπερωρίες με προθεσμίες που πρέπει να τηρηθούν αυστηρά κτλπ . Απο αυτό το σημείο και μετά είναι πράγματι προσωπική προτίμηση του καθενός . Λόγου χάρη εμένα δεν θα μου άρεσε π.χ. να είμαι 30-35 και να λεω "δουλεύω στην επιχείρηση του πατέρα μου" . Καθόλου υποτιμητικό ή κάτι τέτοιο,απλά μου φαίνεται πολύ ανακύκλωση φάση εφόσον έχεις επιλογές .

Επίσης δεν λεω οτι δεν πρέπει να εστιάσεις κάπου . Ουσιαστικά το όλο point μου είναι οτι καμιά φορά απο το να έχεις 10 ειδικούς,ή 2 έμπειρους γονείς να σε συμβουλεύουν, είναι προτιμότερο να γίνει η μαλακία για να μάθεις :hehe: .Αυτό που κάνει όλο τον κόσμο να γυρίζει είναι η περιέργεια για το "τι θα γίνει τα επόμενα 5 λεπτά; " ή και 10 χρόνια . Με άλλα λόγια βρες κάτι που σου αρέσει,εστίασε,προσπάθησε να είσαι ανοικτός,και μην φοβάσαι να ρισκάρεις επειδή δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Κοίτα απλά να το απολαμβάνεις και όπου οδηγήσει . Στην χειρότερη να πρέπει να κάνεις νέα αρχή . Όσο έχεις όρεξη όμως αυτό δεν χρειάζεται να σε φοβίζει . Όσο οι επιλογές σου δεν εξαρτώνται απο φόβο και άγχος που σε υποχρεώνουν να ακολουθείς πεπατημένες τότε είσαι κομπλέ ,είτε κάνεις κάτι δικό σου είτε δουλεύεις για κάποιον συγγενή .
 
Τελευταία επεξεργασία:

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
να είμαι,θεωρώ οτι το να είσαι γονιός είναι εξαιρετικά δύσκολο . Πρέπει να κάνεις πράγματα που ο ίδιος ίσως ποτε δεν θα έκανες,ή να σκεφτείς πράγματα με τρόπο που ποτέ δεν θα το έκανες στο παρελθόν ώστε να βοηθήσεις τα παιδιά σου να ανακαλύψουν το τι είναι εκείνα και τι "σπίθα" κρύβουν μέσα τους .

Θεωρώ οτι οι άνθρωποι που ξεκινούν με λίγα απο τους γονείς τους γενικά αποκτούν την περισσότερη σοφία στο πως να διαχειριστούν τα όσα τους δίνονται στο μέλλον,είτε απο τους ίδιους τους γονείς,είτε απο τους κόπους τους .

Αντιφατικές οι δύο παράγραφοι δεν νομίζεις?


Αρχική Δημοσίευση από Samael:
Όπως και να το κάνεις άλλο το να δουλεύεις για κάποιον τρίτο και άλλο για κάποιον συγγενή σου .

Σαφέστατα. Έχεις δουλέψει ποτέ για "ΤΟ ΘΕΙΟ ΡΕ", ξέρεις αυτόν τον αδερφό της μάνας σου ή του πατέρα σου που είναι εκεί για να βοηθήσει το παιδί και μόλις σε πάρει στην δουλειά ξεκινάει καντήλια από το πρωί μέχρι το βράδυ και συμπεριφορές Αιγύπτιου δουλέμπορου που φυσικά θα ανεχτείς γιατί είναι Ο ΘΕΙΟΣ ΡΕ αχάριστε χαραμοφάη.


Αξιοπρεπέστατα και τα δύο προφανώς,αλλά όχι το ίδιο απο άποψη του τι έχεις να κερδίσεις αλλά δυστυχώς ,ναι η πλειοψηφία των νέων θα δει προικοθηρικά τις ευκαιρίες που του δίνονται . Μπορεί ο Γιάννης και ο Γιαννάκης να είναι το ίδιο όνομα θεωρητικά αλλά πρακτικά ξέρουμε οτι δεν είναι το ίδιο .

Τον Καρέλια είχες στο νου σου όταν το έγραφες? Οι περισσότερες οικογενειακές επιχειρήσεις είναι του στυλ ταβέρνα και μπακάλικο και οι περισσότερες είναι πιο πολύ liability παρά asset γιατί είναι καταχρεωμένες. Είναι χαλαρά ΠΙΟ εύκολο το να δουλεύεις για κάποιον ξένο διότι η οικειότητα είναι κακό πράγμα γενικά στις δουλειές. Στην δουλειά του πατέρα σου θα είσαι ο Γιαννάκης αλλά όχι με τον τρόπο που το σκέφτεσαι αλλά περισσότερο ότι είσαι ο μικρός που δε ξέρει τίποτα ακόμα και αν δουλεύεις 10 χρόνια εκεί γιατί έχεις τον πατέρα "ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΡΕ ΣΚΑΤΟ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΣΥ". Προφανώς δεν θα πληρώνεσαι κανονικά όπως αν δούλευες έξω γιατί "είμαστε οικογένεια, άντε δώσε κανένα χαρτζιλίκι στο Γιαννάκη, Κώστα". Το να φύγεις είναι δύσκολο, το να μαλώσεις δύσκολο, το να διαφωνήσεις για θέματα της δουλειάς δύσκολο γιατί θα γίνει προσωπικό κτλ. Γι αυτό και τα περισσότερα παιδιά δεν θέλουν να δουλεύουν με τους γονείς.

Θεωρώ οτι οι άνθρωποι που ξεκινούν με λίγα απο τους γονείς τους γενικά αποκτούν την περισσότερη σοφία στο πως να διαχειριστούν τα όσα τους δίνονται στο μέλλον,είτε απο τους ίδιους τους γονείς,είτε απο τους κόπους τους .

Κι αυτό είναι μια πλάνη. Στον αντίποδα των όσων έγραψα πιο πριν, είναι τα παιδιά με γονείς που δεν είναι οι τυπικοί Ελληνάρες φωνακλάδες ξερόλες αλλά έχουν σώας τας φρένας και φροντίζουν να διδάξουν στα παιδιά τους ουσιαστικά πράγματα με το σωστό τρόπο. Τα παιδιά αυτά έχουν ένα τεράστιο προβάδισμα στη ζωή τους σε σχέση με τα παιδιά γονιών που δεν τους δώσανε τίποτα και ας μην το καταλαβαίνουν. Γενικά το να κάνεις κάτι μόνος σου είναι υποδεέστερο του να σου λέει κάποιος πως να το κάνεις γιατί χαλάς πάρα πολύ χρόνο σε άχρηστο πειραματισμό που έχει γίνει ήδη. Αυτό είναι και το όλο νόημα της εκπαίδευσης. Αντί να ψάχνεις να βρεις το α και το β δουλειά του γονιού είναι να σε πάει ταχύρυθμα στο ω που είναι και αυτός, ώστε να πειραματιστείτε μαζί εκεί που έχει ουσία. Όλες οι μεγάλες οικογένειες-δυναστείες που είναι πλούσιοι πολλές γενιές (π.χ. Ροκφέλερ) αυτό κάνουν και λειτουργεί προφανώς. Το να βγει το παιδί τεμπέλης χαραμοφάης που ζει από τα έτοιμα είναι καθαρή αποτυχία των γονέων. Οι αυτοδημιούργητοι είναι αυτοδημιούργητοι λόγο ανάγκης, όχι επιλογής. Όποιος έχει σωστές βάσεις από πίσω είναι βλακεία να τις πετάξει.


Όσο για το θέμα της παράδοσης...δεν τρελαίνομαι και ιδιαίτερα με τις παραδόσεις :pardon:. Μου δίνουν την αίσθηση του binding και της υποχρέωσης .

Thats the point. Μαθαίνεις από μικρός ότι η ζωή απαιτεί δεσμεύσεις και υποχρεώσεις αν θες να κάνεις κάτι ουσιαστικό και έτσι γίνεσαι πιο ώριμος και σοφότερος. Ο αυθορμητισμός και το "ψάχνομαι" συνήθως σημαίνει χάνω τον χρόνο μου χωρίς να κάνω τίποτα ουσιαστικό.

Θεωρώ οτι κάποιος τουλάχιστον σε νεαρές ηλικίες πρέπει να είναι πιο αυθόρμητος,να κάνει σχέδια επι τόπου και να κυνηγάει όσο πιο πολύ μπορεί διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις στην ζωή του . Απ'όσες περισσότερες πλευρές μπορείς να δεις κάτι τόσο καλύτερα το καταλαβαίνεις .

Αυτό δεν νομίζεις πως είναι εντελώς αντιφατικό με το να σπουδάζεις ας πούμε 6 και 8 χρόνια ένα πράγμα?
 

Guest 699855

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Ίσα ίσα λοιπόν ανησυχώ πιο πολύ οτι επειδή το παιδί μεγαλώνει έχοντας εμπειρίες κυρίως από το επάγγελμα των γονιών του,οτι δεν θα προσπαθήσει να κοιτάξει παραπέρα και άλλα πράγματα που ίσως θα του άρεσαν περισσότερο .
Θεωρώ οτι κάποιος τουλάχιστον σε νεαρές ηλικίες πρέπει να είναι πιο αυθόρμητος,να κάνει σχέδια επι τόπου και να κυνηγάει όσο πιο πολύ μπορεί διαφορετικά πράγματα και καταστάσεις στην ζωή του . Απ'όσες περισσότερες πλευρές μπορείς να δεις κάτι τόσο καλύτερα το καταλαβαίνεις .


Εγώ δεν έχω γονείς με δική τους δουλειά οπότε δεν τίθεται θέμα να ακολουθήσω κάτι ήδη στημένο.΄Ομως θέλω να πω τη γνώμη μου γι αυτήν την περίφημη comfort zone την οποία πολλοί αντιμετωπίζουν ή υποκρίνονται ότι την αντιμετωπίζουν όπως ο διάολος το λιβάνι!
Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος μεγαλώνει παίρνοντας όσο περισσότερα ερεθίσματα γίνεται, ανακαλύπτοντας σιγά-σιγά τις κλίσεις και τις επιθυμίες του. Από μια ηλικία και μετά θα είναι σε θέση να εκλογικεύσει κάποια πράγματα, να συζητήσει με άλλους ανθρώπους ώστε να ακούσει και άλλες θεωρίες, να διαβάσει, να σπουδάσει κάτι που πραγματικά θέλει, να αυξήσει τα προσόντα του και να "ψαχτεί" να βρει τι είναι αυτό το οποίο θα ήθελε να κάνει στη ζωή του.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μετά από κάποιες "δοκιμές", καταλήγει να πετύχει αυτό ακριβώς που είχε σκεφτεί. Γιατί θα πρέπει λοιπόν αφού έφτασε στο σημείο που ήθελε, να τα βροντήξει όλα για να ξεκινήσει κάτι άλλο; Από ματαιοδοξία; Από εγωισμό; Από επίδειξη; Από την αίσθηση του ανικανοποίητου;
Προσωπικά όταν φέρω τη ζωή μου στο σημείο που έχω σκεφτεί, θα καθήσω στα αυγά μου και δεν πρόκειται να το κουνήσω ούτε ρούπι!!! Θα απολαύσω τη ζωή μου αντλώντας ικανοποίηση και χαρά από αυτά ήθελα να πετύχω και τα πέτυχα!
΄Οσοn αφορά εμένα "ΖΗΤΩ η comfort zone"!!!
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Αντιφατικές οι δύο παράγραφοι δεν νομίζεις?




Σαφέστατα. Έχεις δουλέψει ποτέ για "ΤΟ ΘΕΙΟ ΡΕ", ξέρεις αυτόν τον αδερφό της μάνας σου ή του πατέρα σου που είναι εκεί για να βοηθήσει το παιδί και μόλις σε πάρει στην δουλειά ξεκινάει καντήλια από το πρωί μέχρι το βράδυ και συμπεριφορές Αιγύπτιου δουλέμπορου που φυσικά θα ανεχτείς γιατί είναι Ο ΘΕΙΟΣ ΡΕ αχάριστε χαραμοφάη.




Τον Καρέλια είχες στο νου σου όταν το έγραφες? Οι περισσότερες οικογενειακές επιχειρήσεις είναι του στυλ ταβέρνα και μπακάλικο και οι περισσότερες είναι πιο πολύ liability παρά asset γιατί είναι καταχρεωμένες. Είναι χαλαρά ΠΙΟ εύκολο το να δουλεύεις για κάποιον ξένο διότι η οικειότητα είναι κακό πράγμα γενικά στις δουλειές. Στην δουλειά του πατέρα σου θα είσαι ο Γιαννάκης αλλά όχι με τον τρόπο που το σκέφτεσαι αλλά περισσότερο ότι είσαι ο μικρός που δε ξέρει τίποτα ακόμα και αν δουλεύεις 10 χρόνια εκεί γιατί έχεις τον πατέρα "ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΡΕ ΣΚΑΤΟ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΣΥ". Προφανώς δεν θα πληρώνεσαι κανονικά όπως αν δούλευες έξω γιατί "είμαστε οικογένεια, άντε δώσε κανένα χαρτζιλίκι στο Γιαννάκη, Κώστα". Το να φύγεις είναι δύσκολο, το να μαλώσεις δύσκολο, το να διαφωνήσεις για θέματα της δουλειάς δύσκολο γιατί θα γίνει προσωπικό κτλ. Γι αυτό και τα περισσότερα παιδιά δεν θέλουν να δουλεύουν με τους γονείς.



Κι αυτό είναι μια πλάνη. Στον αντίποδα των όσων έγραψα πιο πριν, είναι τα παιδιά με γονείς που δεν είναι οι τυπικοί Ελληνάρες φωνακλάδες ξερόλες αλλά έχουν σώας τας φρένας και φροντίζουν να διδάξουν στα παιδιά τους ουσιαστικά πράγματα με το σωστό τρόπο. Τα παιδιά αυτά έχουν ένα τεράστιο προβάδισμα στη ζωή τους σε σχέση με τα παιδιά γονιών που δεν τους δώσανε τίποτα και ας μην το καταλαβαίνουν. Γενικά το να κάνεις κάτι μόνος σου είναι υποδεέστερο του να σου λέει κάποιος πως να το κάνεις γιατί χαλάς πάρα πολύ χρόνο σε άχρηστο πειραματισμό που έχει γίνει ήδη. Αυτό είναι και το όλο νόημα της εκπαίδευσης. Αντί να ψάχνεις να βρεις το α και το β δουλειά του γονιού είναι να σε πάει ταχύρυθμα στο ω που είναι και αυτός, ώστε να πειραματιστείτε μαζί εκεί που έχει ουσία. Όλες οι μεγάλες οικογένειες-δυναστείες που είναι πλούσιοι πολλές γενιές (π.χ. Ροκφέλερ) αυτό κάνουν και λειτουργεί προφανώς. Το να βγει το παιδί τεμπέλης χαραμοφάης που ζει από τα έτοιμα είναι καθαρή αποτυχία των γονέων. Οι αυτοδημιούργητοι είναι αυτοδημιούργητοι λόγο ανάγκης, όχι επιλογής. Όποιος έχει σωστές βάσεις από πίσω είναι βλακεία να τις πετάξει.




Thats the point. Μαθαίνεις από μικρός ότι η ζωή απαιτεί δεσμεύσεις και υποχρεώσεις αν θες να κάνεις κάτι ουσιαστικό και έτσι γίνεσαι πιο ώριμος και σοφότερος. Ο αυθορμητισμός και το "ψάχνομαι" συνήθως σημαίνει χάνω τον χρόνο μου χωρίς να κάνω τίποτα ουσιαστικό.



Αυτό δεν νομίζεις πως είναι εντελώς αντιφατικό με το να σπουδάζεις ας πούμε 6 και 8 χρόνια ένα πράγμα?

Οχι δεν θεωρώ οτι είναι αντιφατικές . Θεωρείς οτι παίρνω μια θέση ενώ ουσιαστικά παίρνω πολλαπλές,έχοντας διαφορετικά πράγματα στο μυαλό μου κάθε φορά . Λόγου χάρη η δουλειά του γονιού είναι δύσκολη εαν την κάνει όπως πρέπει . Ωστόσο στην πράξη δεν είναι τόσο καλή η αναλογία αυτή .

Στις επόμενες παραγράφους σου αναφέρεις πολλά σημεία τα οποία για παράδειγμα δεν θα γούσταρα εγώ προσωπικά να ασχοληθώ . Είναι τόσο πιο εύκολο να δουλέψεις με έναν τρίτο που δεν έχεις καμία σχέση . Ξέρεις τι περιμένεις απο εκείνους,και τι περιμένουν απο εσένα . Φυσικά όπως κάθε επιλογή στην ζωή έρχεται με πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα . Τα οποία προτιμώ απο αυτά του να δουλεύεις σε οικογενειακή επιχείρηση .

Με την τελευταία παράγραφο θα συμφωνήσω πλήρως στο πρώτο κομμάτι . Υπάρχουν οικογενειακές επιχειρήσεις που μπορούν να σε ωφελήσουν πολύ . Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορείς να ξέρεις πόσο τυχερός είσαι μέχρι να μεγαλώσεις και να αντιληφθείς τις υπόλοιπες περιπτώσεις . Και εννοείται οτι λαμβάνεις ένα σημαντικό προβάδισμα για να φτάσεις ψηλά,το οποίο πράγματι θα ήσουν χαζός να πετάξεις εφόσον ήδη το έχεις . Ωστόσο θα διαφωνήσω πλήρως με ένα μέρος του τελευταίου κομματιού και μου κάνει εντύπωση που το αναφέρεις, γιατί αυτό και εαν είναι αντιφατικό . Απο την μια θεωρείς οτι οι σπουδές δεν έχουν τόση αξία όσο δίνει ο κόσμος(και θεωρώ οτι για την πλειοψηφία των σπουδαστών πράγματι έτσι είναι) , αλλά απο την άλλη την θεωρείς απαραίτητη για να έχεις αυτό το προβάδισμα . Το έχω πει και παλιά το λέω ξανά και τώρα : Αυτός που ξέρει πως θα λειτουργήσει κάτι δεν ξέρει τίποτα και ας τον διδάσκουν το α και το β και το γ μέχρι το ω απο τα 5 του . Είναι αναλώσιμος,μπορούν να βρεθούν άλλοι τόσοι που εκπαιδεύτηκαν έτσι,τον αφαιρείς απο τον κόσμο και τίποτα δεν αλλάζει . Αυτός που ξέρει όλους τους πιθανούς τρόπους να αποτύχει κάτι όμως,έχει πραγματική αντίληψη των πραγμάτων,είναι χρήσιμος . Επομένως ναι στην πράξη πρέπει να βασίζομαστε σε αυτού του είδους την τοξική εκπαίδευση για να βγάζουμε το ψωμί μας,ωστόσο η πραγματική του μόρφωση δεν μπορεί να δομηθεί μόνο έτσι . Και το ξινό έχει θέση στην ζωή μας όπως και το γλυκό ,αλλά το καθένα εκεί που πρέπει και στις σωστές αναλογίες .

Το παιδί θα βγει χαραμοφάης όταν ο γονιός δίνει,εκείνο σπαταλάει ασύστολα και χωρίς καμία λογική και εκείνος συνεχίζει . Οπότε ναι,ο γονιός έχει ευθύνη εκεί . Αλλά όχι την αποκλειστική . Μάτια έχει και εκείνο και βλέπει τι γίνεται γύρω του,εαν δεν αντιλαμβάνεται έχει και εκείνο μέρος της ευθύνης . Ωστόσο ειδικά στην Ελληνική κοινωνία,ο γονιός δεν θα θορυβηθεί επειδή του φεύγουν τα λεφτά,ούτως η άλλως το έχει ενσωματωμένο στο DNA του το να κακομαθαίνει τα παιδιά του .

Λεω κάτι και απο τρίχα γίνεται τριχιά . Το να μάθεις για δεσμεύσεις και υποχρεώσεις είναι μέρος του να γίνεις πιο ώριμος . Αλλά εαν καταλήξεις στο σημείο να ζεις σαν δούλος και να μην έχεις βλέψεις για το μέλλον εε αυτό δεν είναι ωριμότητα,καταδίκη είναι .

Εαν δουλεύεις παράλληλα όχι δεν νομίζω οτι το να σπουδάζεις 6-8 χρόνια είναι αντιφατικό .

Εγώ δεν έχω γονείς με δική τους δουλειά οπότε δεν τίθεται θέμα να ακολουθήσω κάτι ήδη στημένο.΄Ομως θέλω να πω τη γνώμη μου γι αυτήν την περίφημη comfort zone την οποία πολλοί αντιμετωπίζουν ή υποκρίνονται ότι την αντιμετωπίζουν όπως ο διάολος το λιβάνι!
Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος μεγαλώνει παίρνοντας όσο περισσότερα ερεθίσματα γίνεται, ανακαλύπτοντας σιγά-σιγά τις κλίσεις και τις επιθυμίες του. Από μια ηλικία και μετά θα είναι σε θέση να εκλογικεύσει κάποια πράγματα, να συζητήσει με άλλους ανθρώπους ώστε να ακούσει και άλλες θεωρίες, να διαβάσει, να σπουδάσει κάτι που πραγματικά θέλει, να αυξήσει τα προσόντα του και να "ψαχτεί" να βρει τι είναι αυτό το οποίο θα ήθελε να κάνει στη ζωή του.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μετά από κάποιες "δοκιμές", καταλήγει να πετύχει αυτό ακριβώς που είχε σκεφτεί. Γιατί θα πρέπει λοιπόν αφού έφτασε στο σημείο που ήθελε, να τα βροντήξει όλα για να ξεκινήσει κάτι άλλο; Από ματαιοδοξία; Από εγωισμό; Από επίδειξη; Από την αίσθηση του ανικανοποίητου;
Προσωπικά όταν φέρω τη ζωή μου στο σημείο που έχω σκεφτεί, θα καθήσω στα αυγά μου και δεν πρόκειται να το κουνήσω ούτε ρούπι!!! Θα απολαύσω τη ζωή μου αντλώντας ικανοποίηση και χαρά από αυτά ήθελα να πετύχω και τα πέτυχα!
΄Οσοn αφορά εμένα "ΖΗΤΩ η comfort zone"!!!

Απλά μερικοί δουλεύουμε καλύτερα υπο πίεση that's all !
Κοινώς με αύξηση της "θερμοκρασίας" έχουμε πιο ενεργές καταστάσεις και επομένως περισσότερες και πιο άμεσες αντιδράσεις :laugh: . Καταλαβαίνω τι θες να πεις και συμφωνώ . Αυτό που θέλω να πω είναι οτι υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος ίσως και να το έκανε . Δεν ζητούν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα στην ζωή τους . Μου έχει τύχει να πρέπει να σκεφτώ μια πράξη και να πω "Δεν συμφωνώ,δεν θα το έκανα...αλλά καταλαβαίνω" . Εαν κάποιος φτάσει στο σημείο που θέλει στην ζωή του δεν πρέπει να πετάξει τίποτα εννοείται . Ωστόσο προσωπικά θαυμάζω πολύ όσους δεν φοβούνται να το κάνουν εαν υπάρχει λόγος είτε εξωτερικός είτε εσωτερικός,και εξακολουθούν να είναι χαρούμενοι ανεξάρτητα του ποια είναι η έκβαση των πραγμάτων . Νομίζω οτι αυτοί είναι πραγματικά χαρούμενοι .
 
Τελευταία επεξεργασία:

Guest 209912

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Εαν δουλεύεις παράλληλα όχι δεν νομίζω οτι το να σπουδάζεις 6-8 χρόνια είναι αντιφατικό .
.


Ήταν αντιφατικό με την έννοια πως λες ότι τα νιάτα είναι για να δοκιμάζεις πολλά πράγματα και για αυθορμητισμό ενώ από την άλλη ο μέσος νέος σπουδάζει 6-8 χρόνια πράγμα που είναι μια τεράστια επένδυση χρόνου που δεν έχει σχέση με αυθορμητισμό και δοκιμές αλλά με προσχεδιασμένη επιλογή για προσχεδιασμένο μέλλον.

Η εκπαίδευση που σου δίνει ο γονιός είπα ότι είναι απαραίτητη και βοηθά, όχι οι σπουδές. Δεν ξέρω γιατί πήγες εκεί. Και ας κόψουμε πια την καραμέλα σπουδές == μόρφωση.
 

Guest 875331

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Ο γονιός πρέπει μεν να σε αφήσει να ανακαλύψεις και να δοκιμάσεις πράγματα, αλλά πρέπει και να σε προστατεύσει. Οφείλει πρώτα να σου μεταφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και μετά να σε αφήσει να επιλέξεις ελεύθερα τον τρόπο ζωής που επιθυμείς. Ούτε να σε αναγκάσει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη καριέρα με βασικό κριτήριο το εισόδημα, αλλά ούτε και να σε χαρτζιλικώνει μέχρι τα 40 επειδή εσύ δεν έχεις αποφασίσει ακόμη τι σ' αρέσει πραγματικά και περιπλανιέσαι σαν τον χίπη. (Γνώμη μου.)
Κανένα παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τι του αρέσει μέχρι τα 22 και συχνά μέχρι τα 25+. 10δες χιλλιάδες ώρες πρέπει να χαθούν ανεπανόρθωτα στο σχολείο και το φροντιστήριο, ενώ μετά συμβαίενι σχεδόν το ίδιο στο αποστειρωμένο περιβάλλον του πανεπιστημίου. Αν θες το παιδί σου να μην είναι μίζερο με τη δουλειά του τότε πρέπει να το μεγαλώσεις σε χώρα που επιτρέπει homeschooling.
 

Agaphbou

Περιβόητο μέλος

Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
Κανένα παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τι του αρέσει μέχρι τα 22 και συχνά μέχρι τα 25+. 10δες χιλλιάδες ώρες πρέπει να χαθούν ανεπανόρθωτα στο σχολείο και το φροντιστήριο, ενώ μετά συμβαίενι σχεδόν το ίδιο στο αποστειρωμένο περιβάλλον του πανεπιστημίου. Αν θες το παιδί σου να μην είναι μίζερο με τη δουλειά του τότε πρέπει να το μεγαλώσεις σε χώρα που επιτρέπει homeschooling.

Είμαι κατά του homeschooling οπότε και να το επέτρεπε, δε θα το επέλεγα για τα παιδιά μου.

Αν διαβάσεις και τα υπόλοιπα σχόλιά μου πιο πάνω, πάντως, θα δεις ότι σε γενικές γραμμές συμφωνούμε. Έχω πει μάλιστα σε κάποιο σημείο: "πιστεύεις ότι μας αρκεί μια ζωή για να προλάβουμε να μάθουμε τι πραγματικά μας αρέσει;" (κάπως έτσι τέλος πάντων).

Όντως περνάμε πολλές ώρες της ζωής μας σ' ένα θρανίο, αφήνοντας ελάχιστο χρόνο για 1 - 2 ασχολίες (το πολύ), αλλά ας μην το τραγικοποιούμε τόσο. Πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη σ' αυτόν τον κόσμο που καταλάβαινα από μικρή σε τι έχω κλίση και πώς μπορώ να το αξιοποιήσω (μέσα σ' αυτό το περιβάλλον που περιγράφεις). Εσύ σχεδόν μας λες πως όλα τα παιδιά στην Ελλάδα είναι καταδικασμένα στη μιζέρια. Η καταστροφολογία σε όλο της το μεγαλείο.
 

Guest 699855

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Απλά μερικοί δουλεύουμε καλύτερα υπο πίεση that's all !
Κοινώς με αύξηση της "θερμοκρασίας" έχουμε πιο ενεργές καταστάσεις και επομένως περισσότερες και πιο άμεσες αντιδράσεις :laugh: . Καταλαβαίνω τι θες να πεις και συμφωνώ . Αυτό που θέλω να πω είναι οτι υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιος ίσως και να το έκανε . Δεν ζητούν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα στην ζωή τους . Μου έχει τύχει να πρέπει να σκεφτώ μια πράξη και να πω "Δεν συμφωνώ,δεν θα το έκανα...αλλά καταλαβαίνω" . Εαν κάποιος φτάσει στο σημείο που θέλει στην ζωή του δεν πρέπει να πετάξει τίποτα εννοείται . Ωστόσο προσωπικά θαυμάζω πολύ όσους δεν φοβούνται να το κάνουν εαν υπάρχει λόγος είτε εξωτερικός είτε εσωτερικός,και εξακολουθούν να είναι χαρούμενοι ανεξάρτητα του ποια είναι η έκβαση των πραγμάτων . Νομίζω οτι αυτοί είναι πραγματικά χαρούμενοι .

Γιατί έγραψα εγώ κάπου ότι προτιμώ μια δουλειά χωρίς πίεση; Μπορεί και να το προτιμώ, μπορεί και όχι!΄Οπως επίσης δεν μπορώ να διαφωνήσω με το ότι δεν ζητούν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα από τη ζωή τους!΄Οπως επίσης είπα ότι αν φέρω τη ζωή μου εκεί που έχω στοχεύσει, δεν υπάρχει περίπτωση να την πετάξω για να κυνηγήσω κάτι άλλο! Και θα το προχωρήσω λέγοντας ότι κατά την ταπεινή, προσωπική μου άποψη αν κάποιος το κάνει, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο σκέψης του στη λήψη αποφάσεων.
Δεν θα είμαστε πάντα αγαπητέ στο "άνθος της ηλικίας μας" ώστε να προτιμάμε αύξηση της "θερμοκρασίας", να μην σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας και να μην ανεχόμαστε να κάνουμε μικρές (τονίζω το "μικρές") υποχωρήσεις στους εξωτερικούς ή εσωτερικούς λόγους που αναφέρεις, προκειμένου να διατηρήσουμε αυτό το οποίο θέλουμε! Μην ξεχνάς ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί όταν, εφόσον έχεις λύσει το επαγγελματικό σου, έχεις δημιουργήσει και άλλες υποχρεώσεις όπως οικογένεια. Σ΄αυτήν την περίπτωση τι θα κάνεις; Θα αποφασίσεις να αφήσεις μια δουλειά που ανταποκρίνεται στους στόχους σου και σου αρέσει επειδή προέκυψε "κάτι" που σε χάλασε και θα δεχτείς πχ μια δουλειά που σου πρότειναν στο εξωτερικό αναστατώνοντας τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητα της γυναίκας σου και των παιδιών σου;
Χαρούμενος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να διατηρήσει αυτό που του δίνει χαρά και όχι ο τυχοδιώκτης που πηδάει από στόχο σε στόχο απο θεωρία σε θεωρία και από δουλειά σε δουλειά με αμφίβολη κατάληξη! Οι πρώτοι είναι πραγματικά χαρούμενοι και ικανοποιημένοι και όχι οι δεύτεροι!
Σου ζητώ συγγνώμη αγαπητέ αν το ύφος μου είναι λίγο επιθετικό! Δεν το θέλω και δεν έχω απολύτως τίποτα μαζί σου! Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις τελευταίες ημέρες άλλα εννοώ όταν γράφω και άλλα καταλαβαίνουν αυτοί που τα διαβάζουν!
 

Agaphbou

Περιβόητο μέλος

Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις τελευταίες ημέρες άλλα εννοώ όταν γράφω και άλλα καταλαβαίνουν αυτοί που τα διαβάζουν!

Τα καταλαβαίνω εγώ Λενω μου, μην ανησυχείς! :lol:

Κι εγώ μαζί σου όσον αφορά τη σταθερότητα στη ζωή, εκτός φυσικά από περιπτώσεις που διαφαίνονται προβληματικές στο μέλλον (είτε επαγγελματικά είτε σε προσωπικό επίπεδο) και πρέπει αναγκαστικά να πάρεις μια κομβική απόφαση.

Απλά ο λόγος που πολλές φορές το comfort zone εχει αρνητική χροιά (ενώ κανονικά δε θα πρεπε, σωστά; το comfort είναι μια θετική έννοια εξ ορισμού) είναι ο εξής, κατά την κρίση μου.

Όπως διάβαζα και σε ένα βιβλίο σήμερα, υπάρχει το παρατηρούμενο επίπεδο προσωπικής ποιότητας (ΠΑ) και το ιδανικό (ΙΑ). Το ΠΑ βασίζεται στις πράξεις και τα επιτεύγματά σου αυτή τη στιγμή, ενώ το ΙΑ στους στόχους και τα ιδανικά που θέτεις. Όσο πιο κοντά είναι αυτά τα δύο, τόσο πιο ικανοποιημένο το άτομο.

Αρκετοί ικανοί και έξυπνοι άνθρωποι, λοιπόν, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε ένα χαμηλού επιπέδου περιβάλλον, το οποίο τους "εγκλωβίζει". Αυτό γιατί διαμορφώνουν από παιδιά ένα χαμηλό ιδανικό επίπεδο ποιότητας, υποτιμώντας τους εαυτούς τους και τις ικανότητές τους. Επομένως, απ' τη μία αυτός ο άνθρωπος μπορεί να δηλώνει πλήρης και ευτυχής, απ' την άλλη μπορεί να μην εκμεταλλεύτηκε ούτε το ελάχιστο των δυνατοτήτων του.

Φυσικά υπάρχει και ο συμβιβασμός που είναι η χειρότερη μορφή comfort zone, αλλά αν θυμάμαι σωστά μιλάς για ανθρώπους ευτυχισμένους, οπότε το κρατάω απ' έξω.
 

Samael

Τιμώμενο Μέλος

Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Η.Μ.Μ.Υ. και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,062 μηνύματα.
Ήταν αντιφατικό με την έννοια πως λες ότι τα νιάτα είναι για να δοκιμάζεις πολλά πράγματα και για αυθορμητισμό ενώ από την άλλη ο μέσος νέος σπουδάζει 6-8 χρόνια πράγμα που είναι μια τεράστια επένδυση χρόνου που δεν έχει σχέση με αυθορμητισμό και δοκιμές αλλά με προσχεδιασμένη επιλογή για προσχεδιασμένο μέλλον.

Η εκπαίδευση που σου δίνει ο γονιός είπα ότι είναι απαραίτητη και βοηθά, όχι οι σπουδές. Δεν ξέρω γιατί πήγες εκεί. Και ας κόψουμε πια την καραμέλα σπουδές == μόρφωση.

Είναι επένδυση χρόνου η οποία είναι απαραίτητη για να μην βγαίνουμε να λέμε οτι ο Δημόκριτος δεν θα αποφασίσει εαν η ακτινοβολία απο τις κεραίες είναι επικίνδυνη...:rolleyes: . Άλλο το είμαι αυθόρμητος και δοκιμάζω νέα πράγματα και άλλο το τίποτα δεν έχει σημασία είναι ολα γτπ και δεν κάνω τίποτα με την ζωή μου γιατί μπορεί να πληρώνει αιώνια ο μπαμπάς . Το πανεπιστήμιο αποτελεί την μεγαλύτερη δοκιμή που θα μπορούσε να κάνει κάποιος . Όσο και να θέλεις να το υποτιμήσεις, εφόσον έχει κατάλληλες υποδομές ανοίγει πόρτες που ειδάλλως κάποιος πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ανοίξει και διαμορφώνει μια "βρεφική" επιστημονική φυσιογνωμία .

Για το τελευταίο δεν έχω να πω κάτι είναι νομίζω τόσο πασιφανές που είναι περιττό να αναφερθεί καν .

Γιατί έγραψα εγώ κάπου ότι προτιμώ μια δουλειά χωρίς πίεση; Μπορεί και να το προτιμώ, μπορεί και όχι!΄Οπως επίσης δεν μπορώ να διαφωνήσω με το ότι δεν ζητούν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια πράγματα από τη ζωή τους!΄Οπως επίσης είπα ότι αν φέρω τη ζωή μου εκεί που έχω στοχεύσει, δεν υπάρχει περίπτωση να την πετάξω για να κυνηγήσω κάτι άλλο! Και θα το προχωρήσω λέγοντας ότι κατά την ταπεινή, προσωπική μου άποψη αν κάποιος το κάνει, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο σκέψης του στη λήψη αποφάσεων.
Δεν θα είμαστε πάντα αγαπητέ στο "άνθος της ηλικίας μας" ώστε να προτιμάμε αύξηση της "θερμοκρασίας", να μην σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας και να μην ανεχόμαστε να κάνουμε μικρές (τονίζω το "μικρές") υποχωρήσεις στους εξωτερικούς ή εσωτερικούς λόγους που αναφέρεις, προκειμένου να διατηρήσουμε αυτό το οποίο θέλουμε! Μην ξεχνάς ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί όταν, εφόσον έχεις λύσει το επαγγελματικό σου, έχεις δημιουργήσει και άλλες υποχρεώσεις όπως οικογένεια. Σ΄αυτήν την περίπτωση τι θα κάνεις; Θα αποφασίσεις να αφήσεις μια δουλειά που ανταποκρίνεται στους στόχους σου και σου αρέσει επειδή προέκυψε "κάτι" που σε χάλασε και θα δεχτείς πχ μια δουλειά που σου πρότειναν στο εξωτερικό αναστατώνοντας τον τρόπο ζωής και την καθημερινότητα της γυναίκας σου και των παιδιών σου;
Χαρούμενος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να διατηρήσει αυτό που του δίνει χαρά και όχι ο τυχοδιώκτης που πηδάει από στόχο σε στόχο απο θεωρία σε θεωρία και από δουλειά σε δουλειά με αμφίβολη κατάληξη! Οι πρώτοι είναι πραγματικά χαρούμενοι και ικανοποιημένοι και όχι οι δεύτεροι!
Σου ζητώ συγγνώμη αγαπητέ αν το ύφος μου είναι λίγο επιθετικό! Δεν το θέλω και δεν έχω απολύτως τίποτα μαζί σου! Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τις τελευταίες ημέρες άλλα εννοώ όταν γράφω και άλλα καταλαβαίνουν αυτοί που τα διαβάζουν!

Εαν έχει φτάσει ο καθένας την ζωή του εκεί που την θέλει εξ'ορισμού δεν θα κάνει κάτι για να την χαλάσει . Αυτός είναι ο τρόπος που διαχωρίζουμε έναν τρελό απο έναν νορμάλ :P .

Αυτός που έχει γυναίκα και παιδιά έχει χάσει την ευελιξία να κάνει επιλογές . Είναι σαν το λιωμένο μέταλλο,άπαξ και αρχίσει να στερεοποιείται ,θα διατηρήσει το σχήμα του καλουπιού που το έβαλες. Ίσως να μπορείς να κάνεις μερικές αλλαγές,αλλά όσο περνάει ο χρόνος,όχι τόσο μεγάλες . Αλλά ποτέ δεν αναφερθήκαμε σε τέτοιες περιπτώσεις,εδώ υποθέτουμε οτι μιλάμε για κάποιον πάνω στο άνθος της ηλικίας του . Βέβαια αρκετοί γονείς είναι σε φάση οτι τα παιδιά τους είναι η ζωή τους και ασχολούνται αρκετά με αυτά ,επομένως δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο κάποιος να θέλει να κάνει μια άλλη δουλειά και να έχει εγκλωβιστεί απο την οικογένεια του . Για εμένα αυτό είναι λάθος,καθώς εαν ο ίδιος δεν ζεις την ζωή και για εσένα ,πως θα μάθεις το παιδί σου να το κάνει και να μάθει να εκτιμάει όσα θα του δώσουν χαρά ;

Θα συμφωνήσω οτι κάποιος που αλλάζει συνεχώς τα πάντα στην ζωή του πιθανότατα βρίσκεται σε σύγχυση αλλά πρέπει να σου πω οτι μπορεί να είμαστε και λάθος . Όπως είπαμε δεν θέλουν όλοι τα ίδια πράγματα στην ζωή τους . Πως ξέρουμε λοιπόν οτι ο άλλος δεν την βρίσκει με μια τέτοια ζωή ;

Υ.γ. το ύφος σου είναι μια χαρά μην ανησυχείς,κουβέντα να γίνεται :D .
 
Τελευταία επεξεργασία:

Guest 699855

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
1) Όπως διάβαζα και σε ένα βιβλίο σήμερα, υπάρχει το παρατηρούμενο επίπεδο προσωπικής ποιότητας (ΠΑ) και το ιδανικό (ΙΑ). Το ΠΑ βασίζεται στις πράξεις και τα επιτεύγματά σου αυτή τη στιγμή, ενώ το ΙΑ στους στόχους και τα ιδανικά που θέτεις. Όσο πιο κοντά είναι αυτά τα δύο, τόσο πιο ικανοποιημένο το άτομο.

2) Αρκετοί ικανοί και έξυπνοι άνθρωποι, λοιπόν, γεννιούνται και μεγαλώνουν σε ένα χαμηλού επιπέδου περιβάλλον, το οποίο τους "εγκλωβίζει". Αυτό γιατί διαμορφώνουν από παιδιά ένα χαμηλό ιδανικό επίπεδο ποιότητας, υποτιμώντας τους εαυτούς τους και τις ικανότητές τους. Επομένως, απ' τη μία αυτός ο άνθρωπος μπορεί να δηλώνει πλήρης και ευτυχής, απ' την άλλη μπορεί να μην εκμεταλλεύτηκε ούτε το ελάχιστο των δυνατοτήτων του.

1) Συμφωνώ απόλυτα! Ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ!

2) Επίσης συμφωνώ! Σ΄αυτήν την περίπτωση έχουμε δύο κατηγορίες.
Αυτούς που κάτι τους έκανε κλικ στην πορεία και αποφάσισαν να διερευνήσουν τις δυνατότητές τους εκτός του "περιορισμένου" περιβάλλοντος στο οποίο ζούσαν, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και έφτασαν εκεί που επιθυμούσαν. Παραδέχομαι ότι αυτή η κατηγορία είναι μικρή καθώς όταν μάθεις να ζεις σε έναν χώρο που όλοι αποδέχονται μια συγκεκριμένη πορεία ζωής, παγιώνεται αυτό το μοτίβο στο μυαλό σου και είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις! Θα πρέπει να είσαι εξαιρετικά έξυπνος και να συμβεί κάτι συγκλονιστικό που θα σε ταρακουνήσει για να αρχίσεις να ψάχνεσαι!
Η άλλη κατηγορία είναι αυτοί που αποδέχονται το μοτίβο ζωής που ακολουθούν και οι άλλοι. Αυτοί μπορεί όπως λες να έχουν πολύ περισσότερες ικανότητες από αυτές που ανέπτυξαν όμως το σημαντικό στοιχείο είναι ότι δεν το ξέρουν! Φτάνουν στο σημείο που θεωρούνται επιτυχημένοι από τον μικρόκοσμό τους και αισθάνονται και οι ίδιοι ευτυχείς που πέτυχαν τον στόχο τους! Μπορεί ο κόσμος να έχασε ένα λαμπρό μυαλό, ο ίδιος όμως είναι ευτυχής αφού τελεί εν αγνοία για το αν θα του άρεσε να ασχοληθεί με κάτι άλλο στη ζωή του αν ήξερε τις επιλογές που θα είχε σύμφωνα με τις ικανότητές του!
΄Οπως και να έχει, εμένα μου αρκεί ο άνθρωπος να παλεύει, να επιμένει και να υπομένει μέχρι να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί για τον καθένα! ΄Οταν κάποια στιγμή στο μέλλον το καταφέρει, έχει το δικαίωμα να χαλαρώσει , χαρούμενος και ικανοποιημένος από τον εαυτό του! Δεν είναι ανάγκη να κυνηγάμε μια ζωή την ουρά μας!
 

nPb

Επιφανές μέλος

Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 19,771 μηνύματα.
Ασε που δημιουργει και ενα ειδος ανακυκλωσης το οποιο απεχθανομαι...Ειχε ο πατερας χωραφια θα εχει και το παιδι. Ειχε η μανα λογιστηριο πρεπει να εχει και το παιδι. Ηταν και οι δυο γιατροι πρεπει να γινει και το παιδι. Ο ανθρωπος πρεπει να ανοιγεται και να δοκιμαζει νεα πραγματα . Εαν απο την στιγμη που γεννηθει του δωσεις ενα σφυρι θα περναει ολο τον κοσμο σαν ενα καρφι. Οσα περισσοτερα "εργαλεια" και εμπειριες αποκταει καποιος τοσο πιο πολυμορφος γινεται ο κοσμος γυρω του . Κατι το οποιο ειναι ζητουμενο για να μεταλωσει καποιος σε εναν δημιουργικο,εξυπνο και ανεξαρτητο ενηλικα.

Ιδανικες συνταγες οπως ειπαμε δεν υπαρχουν παντως καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη και χρισει παντα ειδικης αντιμετωπισης για να εξαχθουν ασφαλη συμπερασματα.

Σε μια μοντέρνα έκδοση της Ελλάδας από την εποχή του χωραφιού, είναι η εποχή των πτυχίων που εξασφαλίζουν δουλειά με πατερναλιστική λογική. Το βασικό κίνητρο σπουδών για άνω του 50% των φοιτητών στα Τμήματα Νομική, Οδοντιατρική, Λογιστική ή Ιατρική ή Πολιτικών Μηχανικών, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η ανακύκλωση και η πελατεία του μπαμπάκα. Βαρέθηκα να ακούω το "θέλω να γίνω δικηγόρος για να απονέμω δικαιοσύνη στον κόσμο" και την ίδια ώρα να είναι συνήγορος υπεράσπισης του κάθε τελειωμένου έμπορου ναρκωτικών μέσω χιλιάδων ευρώ αμοιβής! Είναι η ίδια "ασθένεια" της εξασφάλισης με όσους εισάγονται στα σώματα Ασφαλείας και Εθνική Άμυνα, μόνο που εκεί ο μπαμπάκας είναι η τσέπη του φορολογούμενου και η ιδεοληψία της μονιμότητας (με την ερμηνεία της ισοβιότητας).

Προσωπικά, είμαι της άποψης ότι το κάθε παιδί δεν είναι η κληρονομικότητα της οικογένειας. Είναι μια αυτοδύναμη προσωπικότητα. Ξαναλέω, προσωπικότητα. Αν αναλύσουμε την λέξη personality βλέπουμε ότι περιέχει την λέξη person + ability. Αν και δεν έχω παιδιά ακόμη, το θεωρώ μεγάλο έγκλημα στην προσωπικότητα ενός νέου ανθρώπου, στα θέλω του, στην ψυχική του ηρεμία, ...έστω και με μορφή πλύσης συνείδησης (π.χ. να γίνεις γιατρός, να έχεις σίγουρη δουλειά) κάτι που συμβαίνει συχνά από γονείς. Αυτό το παιδί θα ζήσει μια ζωή μετά από εμένα τον x γονιό, οπότε γιατί να έχει δομήσει μια καριέρα και ύπαρξη πάνω σε ένα πρότυπο που δεν το εκφράζει; Συνεπώς, για μένα το σημαντικό είναι να έχει υγεία και πνευματικές δυνάμεις να μπορεί να επιλέξει εκείνα που το εκφράζουν, το κάνουν εσωτερικά ευτυχισμένο ώστε να νιώθει ότι εξελίσσεται και δημιουργεί. Ειδάλλως, θα είναι σαν ένα από τα άλλα παιδάκια που δυστυχώς μεγαλώνουν ατελείς ενήλικες ως "εκπληρωτές" ονείρων για γονείς και σκατοσόι (η άλλη γάγγραινα της Ελληνικής κοινωνίας).
 

Guest 963543

Επισκέπτης

αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
Αυτο εχει να κανει την ανατροφη του καθε αντρα! Θεωρω οτι συμβαλουν σε μεγαλο βαθμο οι γονεις,στο να θωρακισουν σωστα το παιδι τους,ωστε να το ωθησουν και να μην φοβηθει να αυτονομηθει... Ανεξαρτητα απο το μεγαλο η μικρο οικονομικο εισοδημα που θα εχει αυτος ο αντρας.. Για μενα,οταν ενας αντρας δεν φευγει νεος απο το πατρικο του,οσο μεγαλωνει,δυσκολα θα φυγει.. Χωρις αυτο να σημαινει οτι το κατακρινω αυτο...
 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top